Trabant

Strona producenta

Trabant – rodzina samochodów osobowych produkowanych w Niemieckiej Republice Demokratycznej w latach 1957-1991 w fabryce VEB Sachsenring Automobilwerke w Zwickau założonej w 1902 roku przez Augusta Horcha. Nazwa Trabant odnosi się do uczczenia wystrzelenia w ZSRR sputnika – w językach łacińskim i niemieckim „trabant” znaczy „satelita”.

Trabant to rozwinięcie taniego i małego samochodu osobowego AWZ P70, produkowanego w tych samych zakładach od 1955 roku. W samochodzie tym zastosowano karoserię z tworzywa sztucznego zwanego duroplastem. Wykorzystanie tworzyw sztucznych podwyższyło odporność auta na korozję. Karoseria z duroplastu ma podwyższoną wytrzymałość na zgniatanie; w razie pożaru duroplast nie pali się, a jego temperatura topnienia jest zbliżona do temperatury topnienia aluminium. Poza duroplastem zastosowano też inne rozwiązania techniczne, kontynuowane w następnych modelach: małolitrażowy silnik dwusuwowy, duże szyby, stosunkowo pojemne wnętrze itp.

Pierwszą wersją pod nazwą Trabant był prototyp z 1957 roku pod nazwą P50.

Wszystkich modeli Trabanta wyprodukowano w Zwickau 3 051 485 sztuk, z których w chwili zjednoczenia Niemiec było eksploatowanych ok. 2 miliony i głównie dzięki trabantom NRD była najbardziej zmotoryzowanym krajem bloku wschodniego (w roku 1989 na jeden samochód osobowy przypadały 4 osoby). Po upadku muru berlińskiego liczba trabantów na niemieckich drogach z oczywistych względów zaczeła spadać, co ilustruje ponizsza tabela:

Potoczne nazwy:

• Sputnik na kółkach
• Ford karton
• Trabi
• Zemsta Honeckera
• mydelniczka
• trampek
• skrzydlak
  

Trabant P50 został zaprezentowany podczas targów w Lipsku w 1957 roku. 7 listopada tego samego roku z taśm montażowych zjechał pierwszy Trabant wyposażony w dwusuwowy silnik o pojemności 500 cm³ i mocy 13 kW (18 KM).

Jak u poprzednika Trabanta – P70 – poszycie wykonane było z duroplastu, lecz osadzone na stalowej konstrukcji. Rok później został wprowadzony nowy silnik Typ P50/1 o mocy 14,7 kW (20 KM) oraz nowy gaźnik 28 HB 1-1. Od maja do października 1962 roku zastosowano nowy silnik Typ P50/2. Natomiast w czerwcu zastosowano silnik o większej pojemności 594,5 cm³. Tak narodził sie Trabant 600. Model był produkowany od 1957 do 1962 roku w dwóch różnych wersjach nadwozi: Limuzyna (sedan) oraz Universal (kombi).

Ogółem wyprodukowano 131 440 sztuk wersji P50.

Trabant 600 – od swojego poprzednika modelu P50 różnił się zwiększoną pojemnością silnika oraz niewielkimi zmianami stylistycznymi.

Wyprodukowano go w ilości 106 628 sztuk.

Trabant 601 – najbardziej popularna wersja Trabanta produkowana była przez 26 lat. Nowy model posiadał zmienione całkowicie nadwozie, które bardziej kwadratowe nawiązywało do stylistyki aut zachodnich. Początkowo produkowano go z silnikiem o pojemności 594 cm³ i mocy 23 KM. Z biegiem czasu silnik wzmocniono do mocy 26 KM. Produkowany był jedynie z nadwoziem limuzyna (wersja „Universal”, tj. kombi była wówczas dostępna jedynie w modelu P600). W 1965 roku wprowadzono 601 kombi, dzięki czemu pojemność bagażnika wzrosła do 1400 litrów.

W modelu wprowadzono nową stylizację nadwozia (wzorowaną na „skrzydlatych” samochodach produkowanych w USA), oraz później kolejne zmiany takie jak: instalacja elektryczna o napięciu 12 V, tylne zawieszenie oparte na sprężynach i poprzecznych wahaczach, zmieniona pompa hamulcowa, bezobsługowy elektroniczny zapłon, nowa konstrukcja felg, ogrzewana tylna szyba, światło przeciwmgłowe i wsteczne, zagłówki siedzeń przednich oraz bezwładnościowe pasy bezpieczeństwa.

Wersja Kübelwagen została specjalnie stworzona do patrolowania Muru Berlińskiego.

• 1965 – dodano nową paletę kolorów nadwozia. Powstała wersja dla inwalidów. Model Trabant 601Hycomat posiadał półautomatyczne sprzęgło, dzięki czemu biegi można było zmieniać bez potrzeby wciskania pedału sprzęgła
• 1969 – modernizacja silnika – moc wzrosła do 19kW (26 KM). Wprowadzono również modele 601S (Sonderwunsch) oraz 601 deLuxe
• 1973 – wyprodukowanie milionowego Trabanta
• 1980 – debiut nowego modelu Trabanta 601 – 601S deLuxe
• 1982 – wyprodukowanie dwumilionowego Trabanta
• 1983 – modernizacja instalacji elektrycznej z 6 na 12 V
• 1984 – wprowadzenie gaźnika 28H1-1
• 1985 – modernizacja zapłonu na elektryczny ESE-2H (EBZA)
• 1990 – wyprodukowanie trzymilionowego Trabanta (licząc modele P50 i P600 łącznie); zakończenie produkcji modelu 601; wyprodukowano 2 818 547 sztuk modelu 601

Samochód eksportowany był m.in. do krajów:

• Czechosłowacja
• Polska
• Węgry
• Rumunia
• Bułgaria
• Jugosławia
• Holandia
• Belgia
• Finlandia
• Norwegia
• Grecja
• Egipt
  

Model 601 przeznaczony na wyścigi ze wzmocnionym silnikiem dwusuwowym o pojemności 800cm³ i 5-biegową skrzynia biegów; konkurował z niektórymi samochodami produkcji zachodnioeuropejskiej.

Trabant 1.1 – model produkowany od 1990 do 1991 roku, wyposażony w czterosuwowy silnik Volkswagena Polo (stąd ta popularna nazwa Trapolo, Trapol lub Trampolo) o pojemności 1043 cm³ i mocy 29 kW (39,5 KM).

• masa przyczepy 300 kg (z hamulcem 400 kg)
• prędkość maksymalna 125 km/h

Zmieniono również stylistykę auta. Metalowa maska i atrapa, nowa deska rozdzielcza, plastikowe zderzaki, nowe lampy na tyle pojazdu tak jak w 1964 roku miały uwspółcześnić wygląd. Resory piórowe zamieniono na kolumny McPhersona, zbiornik paliwa umieszczono pod bagażnikiem, przednie hamulce bębnowe zastąpiono tarczowymi. We wnętrzu unowocześniono deskę rozdzielczą. Auto produkowano w wersji limuzyna oraz universal (kombi) do 1991 roku.

Wytworzono łącznie 39 474 sztuk.

W 1994 roku ostatnie Trabanty wyprodukowano w limitowanej serii 444 wyposażonych w katalizator. Różniły się od poprzedników (model 1.1) pozłacanymi elementami oraz zamiast numerów posiadały imię i nazwisko kupującego.

Prototypy

Trabant P610

Trabant P1100

Model pojazdu Herpa newTrabi

Trabant nT

W połowie lat 60. XX wieku stworzono projekt nowego Trabanta z silnikiem Wankla oznaczony numerem 603. Po nawiązaniu współpracy z Automobilwerk Eisenach i czechosłowacką Škodą powstał projekt P610 a później P1100. Pierwszą prototypową serię pojazdów sprzedano. W 1978 roku zaniechano prac nad wdrażaniem modelu do produkcji na wielką skalę.

Po niepowodzeniu wspólnego projektu samochodu RWPG przystąpiono w 1973 roku do nowego projektu. Model ten miał powstać jako wspólne auto RWPG we współpracy z zakładami Automobilwerk Eisenach i Sachsenring a czechosłowacką Škodą. Pomimo osiągnięcia sukcesów przez prototypy, projekt zatrzymano w w 1979 roku.

Samochód określony początkowo jako P610, a następnie P1100. Samochód był napędzany silnikiem czterosuwowym czterocylindrowym, który przy mocy 45 KM i pojemności 1100 cm³ osiągał maksymalną prędkość 125 km/h. Do roku 1979 przeznaczono na koszty rozwojowe 35 milionów marek NRD.

6 listopada 1979 Biuro Polityczne SED uchwaliło wstrzymanie finansowania i zatrzymanie rozwoju modelu P610 pomimo wcześniejszych planów wprowadzenia go do produkcji seryjnej w 1984 roku; 15 listopada 1979 Prezydium Rady Ministrów NRD potwierdziło ostatecznie zamknięcie projektu.

brak danych

Auto wyposażono w silnik o pojemności 1104 cm³

W 1991 roku, czyli pod koniec produkcji Trabanta, powstał model Pick-up. Był to model 1.1 w wersji dwuosobowej ze skrzynią ładunkową. Powstały prospekty reklamowe, odbyły się prezentacje auta, jednak nigdy nie trafiło ono do produkcji seryjnej.

W roku 2007 na targach motoryzacyjnych we Frankfurcie niemiecka firma Herpa pod nazwą newTrabi zaprezentowała model nowego Trabanta w skali 1:10. Firma Herpa, która jest właścicielem marki Trabant, planuje wyprodukować serię 1500 takich pojazdów.

Na targach we Frankfurcie w roku 2009 firma IndiKar – Individual Karosseriebau GmbH (jeden z trzech partnerów projektu) zaprezentowała nowy prototyp samochodu, który miał wejść do produkcji w roku 2012. Jest to trzydrzwiowy hatchback o wydłużonym rozstawie osi. Mimo zmiany proporcji podstawowy kształt nadwozia został zachowany.

Dwusuwowy silnik zastąpiony został elektrycznym napędem przednich kół silnikiem asynchronicznym o mocy 45–47 kW. Samochód (według danych podanych przez producenta) może osiągać prędkość 130 km/h. Akumulatory litowe zapewniają przejechanie do 160 km.

Pojazd ma wymiary zewnętrzne: długość: 3,950 m; szerokość: 1,690 m; wysokość: 1,500 m oraz rozstaw osi 2,450 m.

GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA

Polska firma Solaris produkująca doskonałej jakości autobusy hybrydowe poszerza rynki zbytu. Kolejnym krajem decydującym się na zakup autobusów tej marki jest Finlandia a dokładnie miasteczko Tampere.

Polska firma Solaris produkująca doskonałej jakości autobusy hybrydowe poszerza rynki zbytu. Kolejnym krajem decydującym się na zakup autobusów tej marki jest Finlandia a dokładnie miasteczko Tampere.

Polska firma Solaris produkująca doskonałej jakości autobusy hybrydowe poszerza rynki zbytu. Kolejnym krajem decydującym się na zakup autobusów tej marki jest Finlandia a dokładnie miasteczko Tampere.

1-2 -3

INNE