Uprawa leśna
Młody las w pierwszych latach swego życia – od powstania do osiągnięcia zwarcia (zetknięcia się koron drzew).
Uprawa pochodna
Uprawa założona z nasion pochodzących z wyłączonych drzewostanów nasiennych, plantacji nasiennych i plantacyjnych upraw nasiennych w celu zachowania wartościowych genotypów zapewniających powstanie drzewostanów o wysokiej jakości hodowlanej i technicznej. Rejestr upraw pochodnych prowadzą nadleśnictwa i regionalne dyrekcje Lasów Państwowych.
Uprawa podokapowa
Uprawa pod osłoną drzewostanu, w specyficznym mikroklimacie leśnym, przy odpowiednich warunkach świetlnych, cieplnych i wilgotnościowych; związana jest z wprowadzeniem dolnego piętra, odnowieniem lub przebudową drzewostanu.
Uroczysko leśne
Miejsce, zwykle w głębi puszczy, związane u dawnych Słowian z kultem bóstw, odbywaniem narad, sądów, uważane za siedzibę złych duchów; dziś owiane legendą, związane często z historycznym wydarzeniem, noszące własną nazwę.
Urządzanie lasu
Dział nauki i praktycznego leśnictwa zajmujący się planowaniem i organizacją przebiegu produkcji w gospodarstwach leśnych. W urządzaniu lasu dąży się do stałego wzrostu produktywności lasu i optymalizacji wielostronnych jego funkcji - zarówno produkcyjnych, jak i ochronnych, społecznych oraz estetycznych - przy zachowaniu pełni walorów przyrodniczych; techniki przy tym stosowane polegają m.in. na: pomiarach geodezyjnych, pomiarach drzewostanu, sporządzaniu map, ocenie warunków ekonomicznych i opracowaniu tzw. operatu urządzeniowego, w którym ustala się pożądany skład gatunkowy, rębnie, etat rębny oraz inne wskaźniki i szczegółowe wytyczne gospodarcze. Plany urządzenia lasu dla poszczególnych nadleśnictw sporządzane są zwykle na 10 lat.
Użytki ekologiczne
Najprostsza forma ochrony przyrody wprowadzona po raz pierwszy przez ustawę o ochronie przyrody z 16 października 1991 r. Są to zasługujące na ochronę pozostałości ekosystemów, które mają znaczenie dla zachowania unikatowych zasobów genowych i typów środowisk, takich jak: naturalne zbiorniki wodne, śródpolne i śródleśne oczka wodne, kępy drzew i krzewów, bagna, torfowiska, wydmy, starorzecza, wychodnie skalne, skarpy, stanowiska rzadkich lub chronionych gatunków roślin i zwierząt. Użytki ekologiczne ustanawia się w drodze rozporządzenia wojewody lub decyzji rady gminy i uwzględnia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.
Użytki główne, użytki drzewne
Surowiec drzewny pozyskiwany w użytkowaniu rębnym i przedrębnym.
Użytki przygodne
Srewno pozyskiwane w wyniku cięć sanitarnych, związanych z koniecznością usunięcia posuszu, wiatrołomów, wywrotów itp. w drzewostanach różnych klas wieku (z wyjątkiem upraw i młodników).
Użytki uboczne, użytki niedrzewne
Płody leśne oraz inne dobra materialne pozyskiwane z lasu (poza drewnem) w celu zaspokojenia potrzeb człowieka; najważniejsze to: płody runa leśnego (owoce, grzyby, zioła lecznicze i przemysłowe), choinki, stroisz, wiklina, kora, igliwie i listowie, żywica, dziczyzna, trofea łowieckie, pożytki z pszczelarstwa i kopaliny, np. torf i piasek. Wartość większości użytków ubocznych polega głównie na ich specyficznych i niezastąpionych właściwościach.
Użytkowanie przedrębne
Pozyskiwanie drewna związane z pielęgnowaniem lasu, z cięć pielęgnacyjnych (czyszczenia i trzebieże) oraz z cięć przygodnych (sanitarnych).
Użytkowanie rębne
Pozyskiwanie drewna związane z koniecznością odnowienia drzewostanu lub wylesieniem z powodu zmiany przeznaczenia gruntu; drewno uzyskane z użytkowania rębnego to użytki rębne.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |