 Słownik terminów księgowych
Akcja– papier wartościowy, który oznacza prawo do własności części przedsiębiorstwa zwanego spółką akcyjną. Uprawnia właściciela do udziału w zarządzaniu spółką, w jej zyskach (dywidenda) oraz majątku spółki, gdy ta poddana jest likwidacji.
Akredytywa – forma płatności za pośrednictwem banku stosowana w obrocie krajowym i zagranicznym. Stosowana dla zabezpieczenia interesów stron kontraktu.
Aktywa – 1. środki gospodarcze, których posiadaczem jest osoba fizyczna lub prawna takie jak: środki trwałe, środki w rozrachunkach czy środki pieniężne; zasoby majątkowe umożliwiające prowadzenie działalności gospodarczej.
Amortyzacja – koszt zużycia środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
Arkusz rozliczeniowy kosztów – tabelaryczna metoda rodzajowego i podmiotowego rozliczania kosztów. Stosowanie tego narzędzia ułatwia rozliczanie kosztów zapewniając właściwą kolejność postępowania podczas prowadzenia rozliczeń.
Badanie sprawozdania finansowego – ogół czynności wykonywanych przez biegłego rewidenta w celu oceny sprawozdania finansowego pod kątem rentowności jednostki, prawidłowości w przedstawieniu jej sytuacji majątkowej i finansowej, a także wyniku finansowego. Celem badania sprawozdania finansowego jest wykazanie jego prawidłowości i rzetelności w określonych aspektach.
Bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów – prawdopodobne zobowiązania przypadające na bieżący okres sprawozdawczy. Wykazywane w bilansie jako pozycja pasywów.
Bilans – zestawienie aktywów i pasywów jednostki organizacyjnej na początek i koniec okresu obrachunkowego. Bilans odzwierciedla stan majątkowy danego podmiotu w określonym momencie.
Cena sprzedaży netto – cena bez należnego podatku od towarów i usług, uzyskiwana dzięki pomniejszeniu jej o opusty, rabaty i inne podobne zmniejszenia, podatek akcyzowy czy koszty związane z samą sprzedażą.
Czek – papier wartościowy w formie ustalonej przez prawo, zawierający polecenie dla banku wypłacenia określonej kwoty okazicielowi lub wskazanej osobie. Z pomocą czeku jego wystawca gospodaruje środkami pieniężnymi zgromadzonymi w banku.
Czynne rozliczenia międzyokresowe – powstają w przypadku ponoszenia przez jednostkę nakładów dotyczących przyszłych okresów sprawozdawczych. Rozliczane na poszczególne miesiące w okresie jednego roku obrachunkowego lub w ciągu kilku lat. Wykazane w bilansie jako składnik aktywów.
Dłużne papiery wartościowe – wierzytelności pieniężne na sumy oznaczone realizowane w określonych terminach (bony skarbowe, obligacje), a także papiery wartościowe reprezentujące wierzytelności pieniężne determinowane zdarzeniami losowymi (polisy ubezpieczeniowe, losy loteryjne).
Dostawa niefakturowana – dostawa, na którą faktura zostanie wystawiona w późniejszym terminie. Dostawę niefakturowaną przyjmuje się na podstawie dowodu magazynowego, wycenioną według ceny ewidencyjnej.
Dotacje – środki otrzymywane przez jednostkę gospodarczą celem wyrównania rentowności rodzajów działalności, które są nieopłacalne według założeń polityki państwa.
Dowód księgowy – dokument będący podstawą dokonanego zapisu księgowego, stwierdzający dokonanie operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem.
Dyrektywy rachunkowości – przygotowane przez Komisję Wspólnoty Europejskiej regulacje prawne mające ujednolicić zasady prowadzenia rachunkowości, opracowywania rocznych zamknięć rachunkowych, ich konsolidacji, wymagania dotyczące osób odpowiedzialnych za badanie dokumentów księgowych.
Dziennik – przeznaczony do chronologicznej ewidencji poszczególnych operacji gospodarczych. Bez względu na technikę prowadzenia ksiąg rachunkowych dziennik powinien dawać możliwość uzgodnienia jego obrotów z obrotami zestawienia obrotów i sald kont księgi głównej.
Finansowy majątek trwały – długoterminowe lokaty kapitałowe (m.in. akcje, udziały, obligacje) powierzone innym jednostkom celem otrzymania określonych korzyści (np. w formie odsetek, dywidendy). W bilansie ujmowane jako aktywa co najmniej rok.
Forma rachunkowości – zbiór ściśle określonych i zależnych od siebie urządzeń księgowych, w których dokonuje się zapisów według przyjętych zasad.
Fundusze specjalne – środki wyodrębnione na sfinansowanie specjalnych zadań, jak na przykład: zakładowy fundusz świadczeń socjalnych.
Funkcje rachunkowości – role, które pełni rachunkowość – nadrzędna funkcja informacyjna, pozostałe funkcje są jej pochodnymi (sprawozdawcza, optymalizacyjna, analityczna, dowodowa, kontrolna).
Harmonizacja rachunkowości – ujednolicanie norm rachunkowości na skalę ponadnarodową.
Informacja dodatkowa – element sprawozdania finansowego jednostek (z wyjątkiem banków, zakładów ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych) zawierający istotne dane i objaśnienia, które są niezbędne do rzetelnego i jasnego przedstawienia sytuacji majątkowej i finansowej oraz wyniku finansowego w sprawozdaniu finansowym. Uwzględnia informacje nie objęte w bilansie oraz rachunku zysków i strat.
Inwentaryzacja – zespół czynności, których celem jest określenie rzeczywistego stanu poszczególnych składników aktywów i pasywów podmiotu gospodarczego. Przeprowadzona może być różnymi metodami: spis z natury, potwierdzenia salda, weryfikacja sald poprzez porównanie danych ksiąg rachunkowych z różnymi dokumentami.
Inwentarz – wykaz elementów wchodzących w skład aktywów i pasywów na określony dzień.
Inwestycje – wchodzące w posiadanie jednostki gospodarczej aktywa nabyte w celu osiągnięcia korzyści ekonomicznych w postaci przyrostu wartości tych aktywów, uzyskania przychodów w formie odsetek, dywidend lub innych pożytków.
Kalkulacja – Proces zmierzający do określenia ogólnej sumy oraz części składowych, które stanowią koszt przypadający na przedmiot kalkulacji, którym może być jednostka wyrobu, usługi, towaru, zlecenia produkcyjne.
Kalkulacja doliczeniowa – forma kalkulacji, która wykonywana jest po po zakończeniu procesu produkcyjnego, polega na odrębnym określeniu kosztu przedmiotu kalkulacji. Stosowana w przypadku produkcji jednostkowej, niepowtarzalnej.
Kalkulacja podziałowa – sposób kalkulacji, który polega na podzieleniu poszczególnych kosztów, jakie zostały poniesione w wyniku masowej produkcji jednego asortymentu wyrobów, w wskazanym okresie przez liczbę naturalnych jednostek miary produkcji.
Kalkulacyjny wariant rachunku zysków i strat – jeden ze sposób ustalania wyniku finansowego, jaki osiągnięty został przez jednostek gospodarczą. Jest struktura opiera się na zestawieniu przychodów ze sprzedaży z kosztami, które ewidencjonowane były w układzie funkcjonalno-kalkulacyjnym. Stosowany jest w jednostkach gospodarczych, które stosują kalkulację kosztów różnych wyrobów.
Kapitały (fundusze) obce – składnik pasywów jednostki gospodarczej pozyskany od osób trzecich, charakteryzujący się czasowym wykorzystaniem środków, koniecznością ich zwrotu w określonym terminie, odpłatnością za możliwość korzystania z tych funduszy, inaczej określane jako zobowiązania. Przykładem kapitałów obcych są kredyty bankowe, pożyczki, zobowiązania wobec różnych podmiotów.
Kapitały (fundusze) własne – składników pasywów jednostki gospodarczej wniesiony w momencie założenia podmiotu przez właścicieli oraz wypracowany przez jednostkę w następstwie prowadzenia działalności gospodarczej. Przykładem kapitałów własnych są wkładu i dopłaty właścicieli, odpisy z osiągniętych zysków.
Klasyfikacja kosztów – sposób podziału kosztów ze względu na różne kryteria, które stanowią podstawę wyróżnienia danej kategorii kosztowej. Koszty klasyfikować można ze względu na miejsce ich powstania (koszty działalności podstawowej, wydziałowe, działalności pomocniczej, zarządu, zakupu, sprzedaży ), sposób odniesienia kosztów na konkretne produkty (koszty pośrednie i bezpośrednie), stopień reagowania kosztów na zmiany rozmiarów działalności (koszty stałe i zmienne), stopień złożoności kosztów (koszty proste i złożone), rodzaj kosztów (amortyzacja, zużycie materiałów i energii, usługi obce, podatki i opłaty, wynagrodzenia, ubezpieczenia społeczne i inne świadczenia, pozostałe koszty rodzajowe).
Konsolidacja sprawozdań finansowych – jest to połączenie sprawozdań finansowych dwóch lub szerszej grupy podmiotów gospodarczych, które funkcjonują odrębnie na rynku ale są powiązane kapitałowo. Skonsolidowane sprawozdanie finansowe przestawania wyniki tych podmiotów tak jakby działały one jako jeden podmiot gospodarczy.
Konto – urządzenie ewidencyjne, które stosowane jest w rachunkowości do ujmowania operacji gospodarczych. Wyróżnić można także konto bankowe, na którym widnieje zapis należności między bankiem oraz podmiotem, który jest właścicielem konta.
Konto analityczne (szczegółowe) – urządzenie ewidencyjne, który służy do uszczegółowienia zapisów jakie ujęte zostały na danym koncie syntetycznym. Konto analityczne powstaje w następstwie poziomego podziału kont syntetycznych, stanowi formę księgi pomocniczej.
Konto bilansowe – rodzaj konta syntetycznego, na którym ewidencjonowane są operacje gospodarcze, które mają miejsce w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, ewidencje prowadzone na tym koncie stanowią podstawę do sporządzenia bilansu jednostki. Wyróżnia się konta bilansowe aktywne, pasywne oraz aktywno-pasywne.
Konto pozabilansowe – rodzaj konta syntetycznego, na którym ujęte są operacje gospodarcze nie stanowiące składników bilansu jednostki gospodarczej, służą do wyodrębnienia w ewidencji pewnych składników, uzupełnienia określonych operacji np. środki trwałe w likwidacji.
Konto syntetyczne – urządzenia ewidencyjne, które służą do prowadzenia zapisów operacji gospodarczych w oparciu o zasadę podwójnego zapisu.
Konto wynikowe – Rodzaj konta, na którym prowadzona jest ewidencja operacji gospodarczych, który bezpośrednio wpływają na wynik finansowy jednostki gospodarczej.
Korekta – sposób korygowania błędnego zapisu księgowego, który polega na przekreśleniu niewłaściwej treści lub liczby oraz umieszczeniu obok poprawnego zapisu z wskazaniem daty dokonania poprawki oraz podpisem osoby upoważnionej.
Korespondencja kont – związek jaki występuje między kontami, na których ewidencjonowana jest operacja gospodarcza, korespondencja kont związana jest z zasadą podwójnego zapisu.
Koszt – jest to uprawdopodobnione zmniejszenie korzyści ekonomicznych o wiarygodnie określonej wartości występujące w okresie sprawozdawczym, objawiające się w zmniejszeniu wartości aktywów lub zwiększeniu wartości zobowiązań i rezerw. Efektem ponoszenia przez jednostkę gospodarczą kosztu jest zmniejszenie kapitału własnego lub zwiększenie jego niedoboru.
Koszt własny sprzedaży – łączny koszt, który związany jest z danym produktem, poniesiony do momentu jego dostawy do odbiorcy i otrzymania zapłaty. Inaczej jest to koszt wytworzenia lub zakupu zwiększony o koszty jego sprzedaży i koszty ogólnego zarządu.
Koszty działalności operacyjnej – kategorie kosztów, które ponoszone są przez jednostkę gospodarczą w związku z statusową działalnością. Przykładem kosztów działalności operacyjnej są koszty zużycia materiałów i energii, podatki i opłaty, wynagrodzenia, usługi obce.
Koszty działalności podstawowej – kategorie kosztów, które mają związek z głównym przedmiotem działalności jaka prowadzona jest przez jednostkę. Przykładem kosztów działalności podstawowej w przedsiębiorstwie wytwórczym jest produkcja wyrobów, w hurtowni – obrót towarami.
Koszty działalności pomocniczej – kategorie kosztów, które generowane są przez jednostkę gospodarczą przede wszystkim dla zaspokojenia wewnętrznych potrzeb przedsiębiorstwa ponoszone na cele produkcyjne oraz wykonywane usługi.
Koszty finansowe – kategorie kosztów, które ponoszone są w następstwie operacji finansowych takich jak zaciąganie kredytów – koszt finansowy w formie odsetek, zaciąganie zobowiązań – koszty finansowy w postaci odsetek za zwłokę w spłacie.
Koszty według rodzajów – sposób podziału kosztów prostych, który wyróżnia: zużycie materiałów i energii, usługi obce, podatki i opłaty, wynagrodzenia, świadczenia na rzecz pracowników, amortyzacja, pozostałe koszty rodzajowe.
Koszty zarządu – kategorie kosztów, które poniesione są przez jednostkę gospodarczą na obsługę, utrzymanie, administrowanie, zarządzenie, kierowanie i organizację jednostki gospodarczej. Przykładem kosztów zarządu są płace pracowników zarządu, koszty szkoleń pracowników administracji, wydatki reprezentacyjne.
Kredyt handlowy (kupiecki) – inaczej określany jako handlowy, jest to forma odroczenia płatności, która występuje przy transakcjach kupna i sprzedaży. Warunki takiego kredytu ustalane są między kontrahentami.
Krótkoterminowe papiery wartościowe – dokumenty stwierdzające posiadanie przez ich właściciela określonych praw majątkowych o okresie zwrotu krótszym niż 1 rok. Przykładem krótkoterminowych papierów wartościowych są akcje, obligacje, bony skarbowe.
Księga główna – zbiór wszystkich kont syntetycznych, które wykorzystywane są przez jednostkę gospodarczą do prowadzenia ewidencji zdarzeń gospodarczych. Konta księgi głównej określone są w zakładowym planie kont.
Księgi rachunkowe – elementy ksiąg rachunkowych, które obejmują zabiory zapisów jakie ujęte zostały na kontach, które tworzą: dziennik, księgę główną, księgi pomocnicze, zestawienie obrotów i sald kont księgi głównej oraz zestawienie obrotów i sald kont księgi pomocniczej, inwentarz.
LIFO (ostatnie weszło, pierwsze wyszło) – sposób wyceny rozchodu zapasów, który polega na księgowaniu rozchodu zaczynając od składników, które przyjęte zostały do magazynu w ramach ostatniej dostawy
Łączenie kont – stosowanie indywidualnych kryteriów lub zasad grupowania danych operacji gospodarczych na kontach syntetycznych lub analitycznych.
Majątek trwały – składniki aktywów trwałych, które wykorzystywane są przez jednostkę gospodarczą przez okres dłuższy niż 1 rok, mają wiarygodnie określoną wartość, kontrolowane są przez jednostkę gospodarczą, nabyte zostały w celu osiągnięcia w przyszłości korzyści ekonomicznych. Przykładem majątku trwałego są wartości niematerialne i prawne, rzeczowe aktywa trwałe, należności długoterminowe, inwestycje długoterminowe, długoterminowe rozliczenia międzyokresowe.
Marża handlowa – różnica pomiędzy ceną zakupu i sprzedaży towaru, pobierana jest przez podmioty gospodarcze na każdym etapie obrotu towarami. Jej zadaniem jest pokrycie kosztów własnych działalności przedsiębiorstwa. Marża handlowa może być definiowana jako kwota, która pobierana jest przez przedsiębiorców za świadczone na rzecz sprzedawcy usługi, które powiązane są z obrotem towarowym.
Materiały – składniki zapasów przedsiębiorstwa, które zużywają się całkowicie w procesie produkcyjnym, wykorzystywane są przez jednostkę w okresie krótszym niż jeden rok. Materiały dzieli się na: materiały podstawowe, materiały pomocnicze, paliwa, części zamienne maszyn i urządzeń, opakowania, produkty w toku, produkty gotowe, towary.
Materiały (towary) w drodze – materiały, które ujęte zostały na fakturze dostawcy, nie zostały jednak przyjęte do magazynu przez ich odbiorcę. Takie materiały księgowane są na specjalnym koncie księgowym „rozliczenia zakupu”.
Międzynarodowe Standardy Rachunkowości (MSR) – inaczej określane jako Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej ( MSSF). Jest to zbiór standardów rachunkowości, który ma na celu ujednolicenie stosowanych systemów księgowych. Określają zasady wyceny poszczególnych składników aktywów i pasywów, pojęcia rachunkowości, zasady konsolidacji przedsiębiorców i wiele innych zagadnień.
Nadwyżka – dodatnia różnica występująca pomiędzy majątkiem rzeczywistym, którego stan wynika z przeprowadzonej inwentaryzacji a stanem majątku jaki wynika z prowadzonej ewidencji księgowej.
Należności – uprawnienie na podstawie, którego w określonym terminie dłużnik (osoba prawna lub fizyczna) ma oddać świadczenia pieniężne, przeważnie z tytułu sprzedaży produktów, usług, towarów i robót; są one wynikiem działalności gospodarczej przedsiębiorstwa.
Należny podatek VAT – wysokość podatku obliczana jest na podstawie powszechnie obowiązujących stawek od uzyskanego przychodu lub innych czynności, które zostały opodatkowane i wykazane na fakturze VAT wystawionej przez podatnika.
Naliczony podatek VAT – rodzaj podatku VAT, który związany jest z zakupem towarów i usług, naliczony on zostaje przez tego, od kogo zakupujemy dane dobro.
Niedobór (manko) – negatywna (ujemna) różnica pomiędzy stanem realnym składników majątku a jego stanem ewidencyjnym (wykazanym w księgach rachunkowych).
Obligacja – papier wartościowy, emitent stwierdza w nim, że jest dłużnikiem wierzyciela obligacji (obligatariusza). Jest zobowiązany wobec niego do wypełnienia określonych świadczeń, które wynikają z tych obligacji. Emitentem może być: skarb państwa (obligacje skarbowe), związki samorządowe (obligacje komunalne), bądź przedsiębiorstwa (obligacje podmiotów prawnych).
Obowiązkowe obciążenia wyniku finansowego – zostają rozliczane z wyniku brutto obciążenie jednostki gospodarczej. Mają charakter zobowiązań podatkowych. Obejmują podatek dochodowy od osób prawnych i wypłaty z zysku.
Obroty konta – wszelkie transakcje gospodarcze, które zostały zaksięgowane na koncie. Rozróżnia się dwa typy obrotów: debetowe i kredytowe.
Odchylenia od cen ewidencyjnych – różnica pomiędzy realną ceną nabycia, bądź kosztami wytworzenia a stałymi stawkami ewidencyjnymi używanych do wyceny materiałów, wyrobów i towarów.
Operacje gospodarcze – każde zdarzenie gospodarcze, powodujące zmiany w składnikach bilansu, podlega udokumentowaniu (odpowiedniemu zapisowi w księgowości).
Pasywa – źródła finansowania majątku działalności gospodarczej. Związane jest z bilansem, który obrazuje aktywa spółki, a także źródła ich finansowania.
Podatki – świadczenie pieniężne, który zostaje pobierane na rzecz budżetu państwa, bez bezpośredniego świadczenia wzajemnego. Zebrana kwota jest przeznaczana na cele realizacji zadań publicznych; wyróżniamy dwa rodzaje podatków: pośrednie i bezpośrednie.
Podział konta – odbudowa konta, daje to możliwość zastąpienia lub uzupełnienia innymi kontami przy zachowaniu niezmiennego zakresu merytorycznego; występuje podział pionowy i poziomy.
Pogotowie kasowe – określona suma gotówki, która musi znajdować się w kasie przedsiębiorstwa, jako pewnego rodzaju zabezpieczenie na codzienne wydatki.
Porównawczy wariant rachunku zysków i strat – jest to wariant ustalania wyniku finansowego, przychody ze sprzedaży produktów poprawia się o zmianę stanu dóbr i przeciwstawia im koszty rodzajowe.
Pozostałe koszty operacyjne – koszty pośrednio związane z działalnością operacyjną podmiotu, np. odpisanie należności, zapłacone kary i odszkodowania, utworzenie rezerw na należności wątpliwe.
Pozostałe przychody operacyjne – przychody związane pośrednio z działalnością operacyjną podmiotu, obejmuje przychody ze sprzedaży składników majątku trwałego, kary, dotacje, darowizny, koszty wytworzenia.
Półfabrykaty (półprodukty) – produkty, które zostały otrzymane lub zakupione ze skończonej fazy produkcyjnej. Przekazane do dalej przeróbki, bądź sprzedaży na zewnątrz.
Proces informacyjny – proces przygotowywania informacji ekonomicznych, obejmuje on takie etapy jak: gromadzenie i przetwarzanie danych, przedstawianie pozyskanych wiadomości.
Produkcja w toku – produkcja nie zakończona, która znajduje się w fazie produkcyjnej.
Produkty gotowe – wyprodukowane we własnym zakresie przez podmiot gospodarczy dobra gotowe, (usługi, produkty, prace, roboty budowlane).
Przychody finansowe – przychody działalności gospodarczej z operacji finansowych. Zostają one księgowane. Obejmują między innymi: wyrażoną w cenie sprzedaży wartość sprzedanych papierów wartościowych, akcji, udziałów, uzyskane odsetki od lokat pieniężnych.
Przychody przyszłych okresów – uzyskane środki, które dotyczą kolejnych okresów, dotyczy to w szczególności otrzymanych z góry od kontrahentów zapłaty za przyszłe usługi.
Przychód ze sprzedaży – wartość sprzedaży, stanowi sumę iloczynów sprzedanych dóbr oraz właściwej dla niech jednostkowej ceny sprzedaży.
Rachunek bankowy – konto, które jest prowadzone przez bank, na którym podmiot zgodnie z umową gromadzi na nim środki pieniężne, dokonuje z niego zapłat, wypłat, wpłat; bankowe narzędzie księgowe.
Rachunek zysków i strat – przedstawia dokonania podmiotu w danym okresie. Zawiera istotną wiadomość o rentowności jednostki; element sprawozdania finansowego; istnieje możliwość sporządzenia go w wariancie porównawczym, bądź kalkulacyjnym, w wersjach tabelarycznych lub drabinkowych.
Rachunkowość – system ewidencji gospodarczej, ujmowany jest w mierniku pieniężnym. To bardzo skomplikowany proces odzwierciedlający stan finansowy działalności gospodarczej, służy także jej ocenie; jej przedmiotem jest każde zdarzenie gospodarcze.
Raport kasowy – zestawienie wszystkich operacji kasowych na podstawie dowodów księgowych, jest prowadzone przez kasjera.
Rezerwy – zorganizowane wartości, mające na celu korektę wyniku finansowego o spodziewane wydatki.
Rodzaje kalkulacji – występują dwa rodzaje kalkulacji: 1) sporządzoną przed rozpoczęciem produkcji, 2) sporządzoną po rozliczeniu rzeczywistych kosztów okresu.
Roszczenia sporne – zobowiązania osób trzecich, które zostały skierowane na drogę sądową w celu wyegzekwowania należności.
Rozrachunki – potwierdzone przez kontrahentów zobowiązania i należności, termin spłaty został obustronnie uzgodniony, bądź wynika on z obowiązujących przepisów prawa.
Rozrachunki publicznoprawne – zobowiązania oraz należności, które wynikają z tytułu podatków, opłat, składek ubezpieczeniowych, ceł i innych rozrachunków, co do których obowiązują przepisy prawa o zobowiązaniach podatkowych i związanych z nimi płatnościami.
Rozwinięty wariant rachunku kosztów – składa się z kilku etapów: 1) ewidencja kosztów według rodzajów, 2) regulowanie kosztów rodzajowych ma miejsca ich powstania, 3) rozliczanie międzyokresowych kosztów, 4) rozliczanie kosztów pośrednich, 5) rozliczanie kosztów jednostkowych.
Różnice kursowe – rozbieżność między cenami walorów (walut, papierów wartościowych), które powstały na skutek używania różnego poziomu kursów do obliczania wpływów i rozchodów.
Saldo – różnica między obrotami konta. Saldo stanowi początkowy i końcowy stan konta.
Sprawozdanie finansowe – rządowe zestawienie informacji, które obrazują sytuację finansową przedsiębiorstwa. Sporządza się je na dzień zamknięcia ksiąg rachunkowych czyli koniec roku finansowego w celu przedstawienia stanu majątkowego firmy. Sprawozdanie finansowe składa się z: bilansu, rachunku zysków i strat, informacji dodatkowej.
Sprawozdanie z przepływów środków pieniężnych – obrazuje przepływ środków pieniężnych w danym przedsiębiorstwie z uwzględnieniem wszystkich wpływów i wydatków z działalności jednostki. Przedstawia informacje, która ma wpływ na ocenę stopnia płynności finansowej.
Sprzedaż – umowa transakcji, w której sprzedający zobowiązał się do przekazania danego produktu za określoną cenę kupującemu.
Storno – zapis księgowy mający na celu usunięcie błędnej operacji księgowej.
Storno czarne – charakteryzuje się likwidacją niepoprawnego zapisu po przeciwnej stronie konta w stosunku do poczytującego zapisu.
Storno czerwone – cechuje się poprawą błędnego zapisu konta z tej samej strony konta w ujemnej kwocie oraz zastąpienie ich poprawną informacją.
Strona konta – element budowy konta.
Środki pieniężne w drodze – środki pieniężne znajdujące się między kasą jednostki gospodarczej, a jej rachunkiem bankowym. Są to inwestycje krótkoterminowe.
Środki trwałe – zaliczamy je do rzeczowych aktywów trwałych. Elementy majątku spółki przeznaczone do długotrwałego użytkowania. Okres użytkowania musi być dłuższy niż rok oraz przeznaczony na potrzeby jednostki organizacyjnej.
Świadczenia na rzecz pracowników – wydatki przeznaczone na zapewnienie pracownikom odpowiednich warunków pracy. W skład tych wydatków zaliczamy: składki ZUS, dopłaty do biletów miesięcznych za dojazdy do pracy, koszty szkolenia i dokształcenia pracowników, koszty odzieży używanej w pracy.
Techniczny koszt wytworzenia – polega na dokonaniu wyliczenia wyrobów oraz produkcji niezakończonej. W skład kosztów wytworzenia wchodzą koszty bezpośrednie i wydziałowe.
Technika rachunkowości – zbiór urządzeń technicznych przeznaczonych do obsługi procesu modyfikowania danych księgowych.
Towary handlowe – produkty wysłane do sprzedaży bez poddawane ich procesom produkcyjnym, zostają przeznaczone w stanie nieprzerobionym.
Ubytek naturalny – obniżenie ilości składników majątkowych spowodowane procesami fizykochemicznymi.
Ubytki nadzwyczajne – zmniejszenie ilości składników majątkowych spowodowanych przez człowieka, jego niedbałością i niewłaściwym zagospodarowaniem. Ubytki nadzwyczajne mogę powstać w wyniku szkód losowych lub kradzieży.
Umorzenie – wykorzystanie środków trwałych oraz wartości niematerialnych w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej.
Uproszczony wariant rachunku kosztów – ujęcie kosztów działalności operacyjnej wyłącznie na kontach kosztów rodzajowych, bez możliwości ich rozliczenia na inne układy kosztów i na produkty.
Wartości niematerialne i prawne – zakupione przez jednostkę prawa majątkowe przeznaczone do gospodarczego wykorzystania na potrzeby jednostki. Okres użytkowania nie może być dłuższy niż 1 rok.
Wartość bieżąca (netto) §środków trwałych – początkowa wartość środków trwałych zmniejszona o umorzenie czyli zużycie.
Wartość początkowa (brutto) środków trwałych – wartość środków ceny zakupu, kosztów wytworzenia lub cena rynkowa środków trwałych.
Weksel – dokument kredytowy krótkoterminowy, w którym wystawca zmuszony jest do bezwarunkowego zapłacenia sumy pieniędzy w odpowiednim terminie na rzecz danej osoby.
Wynik finansowy – różnica między kosztami i przychodami danego podmiotu gospodarczego, stanowiąca rezultat w prowadzeniu działalności gospodarczej w okresie sprawozdawczym. Miernik sytuacji finansowej w przedsiębiorstwie.
Wynik finansowy brutto – wynik finansowy powiększony o różnicę uwzględnionych wyników nadzwyczajnych.
Wynik finansowy netto – różnica między wynikiem finansowym brutto i obciążeniami wyniku finansowego. Do obciążenia zaliczamy podatek dochodowy.
Wyniki nadzwyczajne (zyski, straty) – powstałe skutki zdarzeń będące trudne do przewidzenia niezwiązanych z działalnością operacyjną oraz jej ryzykiem prowadzenia. Wyniki zalicza się do zysków i strat nadzwyczajnych. Są one spowodowane zdarzeniami losowymi, sprzedażą zorganizowanej części przedsiębiorstwa lub zawieszeniem działalności.
Zasada podwójnego zapisu – zasada, która zobowiązuje do zaksięgowania każdej operacji gospodarczej na dwóch kontach, po przeciwnych ich stronach w jednakowej wysokości. Umożliwia to zachowanie równowagi bilansowej.
Zasady prawidłowej rachunkowości – zestaw obowiązujących reguł, procedur i norm gwarantujące wiarygodność, rzetelność i użyteczność informacji, które są stosowane w praktyce. Dostarczają informacji oo sytuacji majątkowej przedsiębiorstwa.
Zobowiązania – pieniężne lub rzeczowe świadczenie dłużnika wobec wierzyciela. Świadczenie wynika z umowy lub przepisów prawa.
©® GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
