 Lubczyk
Lubczyk należy do rodziny pietruszki, a jego nasiona, liście i korzenie są powszechnie stosowane w Europie do aromatyzowania potraw i napojów. Rzymianie, którzy wprowadzili lubczyk do Europy, powszechnie stosowali go w kuchni oraz stosowali w celu zmniejszenia gorączki i w leczeniu dolegliwości żołądkowych. Niemcy nazwali go maggikraut, ponieważ jego zapach przypominał im kostki Maggi (mięsny ekstrakt drożdżowy). Dziś lubczyk popularny jest w kuchniach Południowej i Środkowej Europy.
Pochodzenie i odmiany lubczyku
Prawdziwy lubczyk pochodzi z Europy Południowej, lecz uprawiany jest w zachodniej Azji, Niemczech, Włoszech, Francji, Czechach, Słowacji, na Węgrzech i w Stanach Zjednoczonych. Istnieją dwie odmiany lubczyku, które rosną dziko. Jedna odmiana, zwana lubczykiem morskim, szkockim lub shunis, rośnie w północnej Brytanii oraz wzdłuż północnego wybrzeża Atlantyku w Stanach Zjednoczonych. Drugi rodzaj, zwany czarnym lubczykiem lub alexanders, rośnie w Wielkiej Brytanii i w obszarze Morza Śródziemnego.
Opis smaku
Liście, nasiona, łodygi i kłącza lubczyku stosowane są jako dodatek do potraw, lecz to właśnie liście są najczęściej stosowane do ich aromatyzowania. Lubczyk ma zielone, ząbkowane liście i puste łodygi, sprzedawane świeże, suszone, mrożone lub skrystalizowane. Liście, które przypominają liście selera, mogą być wykorzystane w całości lub posiekane.
Nasiona (które przypominają nasiona adżwanu) są małe, prążkowane, w kształcie półksiężyca, brązowe i aromatyczne. Korzenie są grubawe i mięsiste w kolorze szarawo brązowym. Świeże liście mają ostry, drożdźowo - piżmowy smak z nutą cytryny i selera.
Wysuszone liście mają silniejszy smak niż świeże.
Skład chemiczny lubczyku
Świeży liść zawiera 0,5% do 1% olejku eterycznego, przy czym suszone liście zawierają 0,2% do 0,5% olejku,w kolorze od żółto-bursztynowego do zielonkawego . Składa się głównie z ftalidów (ligustilide, butylphthalide, sedanolide) z małą ilością α-terpineolu, eugenolu i karwakrolu.
Zastosowanie kulinarne lubczyku
Starożytni Grecy i Rzymianie powszechnie stosowali nasiona, liście i korzenie w kuchni. Dzisiaj lubczyk jest ulubionym aromatem w Wielkiej Brytanii i Europie południowo-wschodniej. Jest spożywany gotowany lub surowy. Liście są używane jako dodatek do zup, wywarów, octów smakowych, piklów, gulaszów i sałatek. We Włoszech lubczyk wchodzi w skład kompozycji z oregano i czosnku, używanej do sosów pomidorowych.
Nasionami lubczyku posypuje się często sałatki i tłuczone ziemniaki, a zmiażdżone dodaje się do pieczywa, ciasteczek, herbatników i serów. Łodygi są krojone i wykorzystane jako przyprawa do sosów i gulaszów, a kandyzowanymi liśćmi i łodygami dekoruje się ciasta. Korzenie obiera się aby usunąć gorzką w smaku skórkę, a następnie wykorzystuje się jako warzywo, bądź marynatę.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA
|
