 Liść laurowy
Wawrzyn, zwany też drzewem laurowym pochodzi z Azji Mniejszej, skąd rozprzestrzenił się na obszary śródziemnomorskie, a następnie do innych krajów charakteryzujących się podobnym klimatem. Legenda głosi, że wróżka o imieniu Delphi żuła lub wdychała opary palących się liści laurowych w celu wprowadzenia się w trans wizjonerski. Roślina ta znana była w starożytnej Grecji i Rzymie gdzie cesarze, poeci i bohaterowie nosili wieńce z liści laurowych.
Również lekarze otrzymywali wieniec laurowy, który uznany był za panaceum na wszelkie dolegliwości. Wieńce laurowe znane były także sportowcom starożytnej Grecji, kiedy to były nagrodą dla tryumfujących zwycięzców igrzysk olimpijskich począwszy od 776 r.p.n.e. W obecnych czasach wieńce laurowe zdobią zwycięzców grand prix. Wierzono, że laur zapewniał bezpieczeństwo, strzegąc od bóstw odpowiedzialnych za grzmoty i pioruny. Cesarz Tyberiusz zawsze nosił wieniec laurowy podczas burzy.
Greckie słowo określające wawrzyn brzmi „dafni”, nawiązując do mitu o Daphne, która została zamieniona w drzewo laurowe przez Gaję, która chciała jej pomóc w ucieczce przed Apollem, próbującym ją skrzywdzić. Apollo określił drzewo jako święte, dzięki czemu stało się symbolem honoru. W dzisiejszych czasach związek rośliny z czcią i chwałą jest obecny w symbolice słowa „laur”.
Opis - liść laurowy
Liść laurowy jest owalny, spiczasty i gładki, osiągający długość od 2,5 - 8 cm. Świeże liście są błyszczące, ciemnozielone od góry, jaśniejsze od spodu. Wysuszony liść laurowy ma kolor matowej zielonej oliwki. Jest to krzew zimozielony, uprawiany z powodzeniem w klimacie śródziemnomorskim. Drzewo laurowe rośnie dziko lub na plantacjach. W ciepłych terenach może osiągnąć wysokość nawet 18 m. Niepozorne białe kwiaty pojawiają się w maju. Owocami są małe, czerwono-niebieskie pojedyncze jagody, które z czasem stają się czarne i osiągają wielkość ok. 12 mm. Krzew laurowy najłatwiej rozmnożyć z pędów. Liście można zbierać w każdej chwili.
Bukiet: Ciepły i dość ostry, gdy pokruszymy liść - uwalniają się olejki aromatyczne
Smak: lekko gorzki i mocno aromatyczny.
Skala ostrości: 2
Zastosowanie kulinarne liści laurowych
Dobrej jakości suszone liście powinny być całe, o oliwkowym kolorze. Gdy liście są brązowe, oznacza to, że już dawno utraciły swój smak. Całe liście często wykorzystuje się do gotowania, a te kruszone lub mielone stosuje się w celu wzmocnienia smaku potrawy. Jeśli będziemy przechowywać całe liście w hermetycznych pojemnikach, z dala od światła, zachowają swój smak nawet do dwóch lat.
Liście laurowe są powszechnie stosowane na całym świecie. Najczęściej spotkać je możemy w zupach, sosach, gulaszach, courts-bouillon oraz daube – czyli w prowansalskim gulaszu. Jest to doskonała przyprawa do ryb, mięsa i drobiu. Liść laurowy często wchodzi w skład zalewy octowej.
Właściwości lecznicze liści laurowych
W średniowieczu wierzono, że liść laurowy wywołuje poronienia oraz posiada wiele magicznych właściwości. Stosowano go jako preparat przeciw molom, a to dlatego, że zawiera kwas laurynowy, charakteryzujący się działaniem owadobójczym. Dzięki swoim właściwościom liść laurowy jest przydatny w leczeniu wysokiego poziomu cukru we krwi, bólów głowy, migreny, zakażeń bakteryjnych i grzybiczych oraz wrzodów żołądka. Liście laurowe i jagody wykorzystywano ze względu na działanie ściągające, wiatropędne, napotne, moczopędne i wymiotne.
Olejek laurowy (Oleum lauri) wchodzi w skład różnych maści na stłuczenia i skręcenia. W ziołolecznictwie liść laurowy wykorzystuje się jako środek na bóle głowy, a to dlatego, iż zawiera związki zwane partenolidami, które są przydatne w leczeniu migreny. Liść laurowy wykazuje również działanie obniżające poziom cukru we krwi – pomaga utrzymać prawidłowy poziom stężenia insuliny. Może także pomóc w chorobie wrzodowej żołądka. Liść laurowy zawiera eugenol, który ma działanie przeciwzapalne i przeciwutleniające. Ma właściwości przeciwgrzybicze i antybakteryjne. Może być także pomocny w leczeniu reumatyzmu, braku miesiączkowania oraz kolki.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA
|
