 Gdy zamykają się oczy...wyobraźnia pracuje...
Był ciepły, wczesnowiosenny poranek. Lekka mgiełka rozpościerała się na powierzchni wody. A wody tej było wokół bardzo dużo, zdawać by się mogło, że to morze. W którą stronę by nie spojrzał – wszędzie lustro wody. Ale nie, to nie morze. To wody zalewu...
I w taki to właśnie piękny, przedświąteczny poranek spotkałam się z moim przyjacielem. Już od tygodnia umawiał się na rozpoczęcie sezonu spinningowego. Adam chciał koniecznie sezon zacząć od szczupaka, Ja natomiast, znana łowczyni sandaczy, notabene aktualna rekordzista Polski w tym gatunku – optowałam oczywiście za sandaczem. Zresztą, co tu dużo mówić. Od czasu skrócenia okresu ochronnego obu tych sztandarowych drapieżników – co roku mieliźmy ten sam dylemat. Ba, dochodziło nawet do gorszących scen z udziałem Adama i mnie. Ale i tak nigdy Nam nawet do głowy nie przyszło, żeby sezon rozpocząć oddzielnie…
…Hol przedłużał się w nieskończoność. To już mijała trzecia godzina. A nie widzielźmy jeszcze nawet cienia ryby. Kibice w łódkach, których przybywało z minuty na minutę robili zakłady na coraz wyższe stawki. Oczywistością było, że na końcu solidnego zestawu trzymanego w moich dłoniach walczy ogromny sum. Bo jakaż inna ryba mogłaby tak sponiewierać tak dewlikatną istotę. Najbardziej radykalny kibic stawiał, że sum ma 150 kg!
Patrząc na mnie można by się było nawet z tym kibicem zgodzić. Mętne ze zmęczenia oczy, Pani wędkarz zaparta o burtę łódki… Nagle… wędka się wyprostowała, ryba zerwała zestaw czy wyprostowała może hak? Zrezygnowana już chciałam cisnąć wędkę, gdy nagle któryś z wędkarzy krzyczy: „zwijaj, zwijaj, idzie w Twoją stronę”.
Wstąpił we mnie nowy duch. Kręcę, kręcę, kręcę, ale… ryba jest szybsza! Już ją widać, jakieś 10 metrów od łódki najpierw pokazuje się wał wody, potem ukazuje się nastroszony grzebień… „To sandacz” – słychać z boku, „ogromny, bite 2 metry”!!! A sandacz wciąż płynie w kierunku łódki. Jest już tuż przed nią, jasnym się staje, że zwierzyna zamieniła się w łowcę! Nie ma żadnych wątpliwości! Sandacz atakuje łódkę!!! Burta łodzi pęka z głośnym trzaskiem, jak zapałka, monstrum otwiera ogromną paszczę, myślałam, że to już ostatnie moje chwile, wyciągam rękę w stronę ludojada, cała spocona, krzyczę w niebogłosy…
Zlana potem budzę się z krzykiem! Jakie to szczęście, że to tylko sen. Ale mimo, że już się obudziłam z tego koszmaru – jakiś niepokojący odgłos drąży moje uszy! Ach, to telefon!
O kurcze, to Adam dzwoni:
„Syndy, gdzie jesteś, czekam na Ciebie już pod balkonem od pół godziny”
„Adam, sorry, daj mi kwadrans, zaspałam!”
Szybko krzątam się po domu, by 1 kwietnia, jak co roku lecieć na sandacza.
©® GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
