 TEORIA ASEKURACJI
W celu zabezpieczenia się przed skutkami odpadnięcia zespół wspinaczkowy stosuje asekurację. Wspinacze mogą poruszać się z asekuracją stanowiskową lub lotną.
Asekuracja stanowiskowa, najczęściej stosowana: jedna osoba wspina się, podczas, gdy druga asekuruje ją, stojąc na stanowisku z autoasekuracją (jest wpięta w stanowisko).
Asekuracja lotna: sposób praktykowany w łatwym terenie, na graniach, raczej tylko w górach, przyspiesza czas przejścia drogi. Zespół porusza się jednocześnie (pierwszy zakłada przeloty a drugi je ściąga) bez zakładania stanowisk. W momencie, kiedy prowadzącemu skończy się zasób kostek czy haków do zakładania asekuracji zakłada stanowisko, ściąga partnera, zabiera od niego sprzęt i zespół może ruszać dalej. W terenie bardzo łatwym (np. na graniach, na stoku śnieżnym) praktykuje się wspinanie (podejście) bez zakładania przelotów.
Asekuracja stanowiskowa:trzeba zadbać o takie elementy jak założenie dobrych przelotów na wyciągu i sposób prowadzenia liny podczas wspinaczki, a przede wszystkim o założenie solidnego stanowiska i dobrą asekurację partnera.
Wspinacz prowadzący narażony jest na odpadnięcie od skały, spada dwa razy tyle, ile wyszedł nad przelot (plus wyciągnięcie liny i ew. luz, jaki był na linie). W momencie odpadnięcia wytwarza się duża siła. W czasie zatrzymania odpadnięcia przez osobę asekurującą część tej siły pochłania lina(o właściwościach dynamicznych), reszta działa na wspinacza, który odpada. Siła ta przenoszona jest przez linę na drugą stronę układu asekuracyjnego (na przeloty, osobę asekurującą, stanowisko), natomiast suma tych sił działa na obciążony przelot.
Przykładowo: jeśli na spadającego wspinacza podziała siła 10kN(1000kg siła), to na drugą stronę układu asekuracyjnego przenosi się siła zmniejszona o ok.1/3 (na wskutek tarcia liny w przelotach, o skałę) czyli ok.6kN a suma tych sił czyli aż ok.16kN podziała na punkt przelotowy, obciążony podczas odpadnięcia (karabinek przelotu pełni funkcję bloczka i siły te sumują się). W przypadku odpadnięcia nad stanowiskiem, gdy nie ma przelotu i udar przenosi się w 100% na asekurującego i stanowisko ( przy współczynniku odpadnięcia= 2) na asekurującego i stanowisko podziała siła równa sile granicznej liny(max.1200kg).
Wniosek: punkty asekuracyjne na wyciągu a przede wszystkim stanowiska asekuracyjne muszą wytrzymać potężne udary,(do asekuracji trzeba używać odpowiednio wytrzymałego sprzętu: haki, kości, taśmy, karabinki- wytrzymałość min. 1200kg dla punktów stanowiskowych)
Siła graniczna- maksymalna wartość siły, którą lina może oddziaływać na ciało wspinacza w momencie hamowania odpadnięcia (czyli w najbardziej niekorzystnych warunkach, mierzona jest przy WO= 1,77). Lina dynamiczna ma takie właściwości absorbujące energię, że na ciało wspinacza nie podziała większa siła niż 1200kg siła (zbadano, że powyżej tej wartości szarpnięcie byłoby szkodliwe dla organizmu człowieka) Im lina ma mniejszą siłę graniczną, tym więcej pochłania energii i mniejsze szarpnięcie idzie na wspinacza (lina jest bardziej dynamiczna, bardziej rozciąga się). Po każdym odpadnięciu zmniejszają się właściwości dynamiczne liny, zwiększając za każdym razem siłę uderzenia (rośnie wartość siły granicznej). Im lina ma mniejszą siłę graniczną wyjściową tym dłużej zachowa właściwości dynamiczne (większa jej żywotność).
Siła uderzenia, czyli udar to siła szarpnięcia (działająca na wspinacza) w czasie wyhamowywania lotu. Zależy ona od współczynnika odpadnięcia i od właściwości dynamicznych liny (wartości siły granicznej)- im współczynnik odpadnięcia większy i większa siła graniczna liny tym większy udar.
Współczynnik odpadnięcia- jest miarą twardości lotu. Wskazuje na siłę z jaką zostanie szarpnięty wspinacz, lina i układ asekuracyjny. Twardość odpadnięcia nie wynika bezpośrednio z długości lotu. Przy tej samej długości lotu może być różna długość amortyzującej liny. Miarą twardości jest stosunek długości lotu do długości pracującej liny. Maksymalna jego wartość wynosi 2 i występuje przy najbardziej niekorzystnych warunkach dla wspinacza-lot jest dwa raz dłuższy niż odcinek liny zatrzymujący odpadnięcie. Sytuacja ta występuje, gdy prowadzący wspinacz odpada przed założeniem pierwszego przelotu nad stanowiskiem, uderzenie idzie wówczas bezpośrednio na asekuranta i stanowisko, np. wspinacz wychodzi 2m nad stanowisko, nie zakłada przelotu i spada pod stanowisko 2m, czyli w sumie odpada 4m. Nie dotyczy to oczywiście sytuacji, kiedy stanowisko jest na ziemi lub na dużej półce, odpadający wówczas spada na glebę i nie ma żadnego szarpnięcia.
Natomiast im dłuższy odcinek liny pracującej w stosunku do długości lotu tym mniejsze szarpnięcie odczuwa wspinacz. Lot z e współczynnikiem powyżej 1 uważany jest za ciężki.
Współczynnik odpadnięcia można zmniejszyć wydłużając odcinek liny pracującej przez tzw. asekurację dynamiczną.
METODY ASEKURACJI: asekuracja dynamiczna i statyczna
Asekuracja statyczna – w momencie odpadnięcia partnera natychmiast blokujemy linę w przyrządzie. Stosuje się: przy małym współczynniku odpadnięcia-gdy wspinający jest wysoko nad stanowiskiem i ma kilka przelotów, kiedy mamy dobre punkty asekuracyjne jak ringi i kiedy mamy dobrą, dynamiczną linę (nie ma wtedy powodu wydłużać lotu). Asekuracja statyczna jest bardziej bezpieczna od dynamicznej wtedy, kiedy nie można wydłużać lotu np. w łatwym terenie, w połogich płytach (dłuższy lot może spowodować np. upadek na półkę lub wystający blok i większe potłuczenie), na 1 wyciągu (gdy prowadzący jest blisko ziemi). Przy asekuracji statycznej jest krótka droga hamowania, im krótsza droga hamowania (czyli im szybciej zablokujemy linę) tym większa siła potrzebna do wyhamowania (odczuwane jest to jako większe szarpnięcie na osobę asekurującą).
Asekuracja dynamiczna-polega na łagodnym hamowaniu odpadnięcia przez kontrolowane wypuszczenie pewnej długości liny, którą blokujemy stopniowo. Asekuracja ta powoduje wydłużenie odcinka pracującej liny: następuje zmniejszenie współczynnika odpadnięcia i zwiększenie długości lotu- lina pochłania wówczas więcej energii i mniejsze szarpnięcie idzie na wspinacza (jest łagodniejszy lot), na układ asekuracyjny (np. na przeloty) i na osobę asekurującą. Asekuracja dynamiczna polecana jest w sytuacji, kiedy mamy kiepskie stanowisko, kiepskie przeloty, przy dużym współczynniku odpadnięcia (np. wtedy, gdy odpadający jest tuż nad stanowiskiem (oprócz sytuacji, gdy jest to 1 wyciąg i stanowisko jest na ziemi). Świetnie nadaje się do wspinaczki sportowej (w terenie stromym, przewieszonym), w skałach lub na sztucznej ścianie, ale tylko wtedy, gdy wydłużenie lotu nie grozi uderzeniem o glebę lub o skałę (np. przy pierwszych metrach wspinaczki nad ziemią wydłużenie liny jest niebezpieczne). Jeśli dużo wspinamy się w skałach czy na panelu i często odpadamy to asekuracja dynamiczna oszczędza nasz kręgosłup(mniejsze szarpnięcia na odpadającego wspinacza), również wydłuża żywotność liny. Asekuracja dynamiczna wydłużając tzw. drogę hamowania (odcinek liny, na jakim hamujemy odpadnięcie): zmniejsza przez to siłę potrzebną do wyhamowania lotu przez asekuranta. Przy asekuracji dynamicznej siła hamowania wynosi około 200-300kg., przy statycznej może dochodzić aż do 600kg. Asekuracji dynamicznej nie poleca się jednak przy małej wprawie asekurującego jak również dobrze asekurować dynamicznie może w zasadzie tylko osoba w rękawiczkach.
STANOWISKA ASEKURACYJNE
Można je podzielić na:
1.Stanowiska naturalne i sztuczne
Naturalne: z bloków skalnych oczek skalnych, drzew, kosówek
Sztuczne: z haków, kostek, spitów, ringów, czyli punktów osadzonych przez człowieka
2.Stanowiska: dolne, pośrednie i górne:.
Dolne:- asekurujący stoi u podstawy ściany, na ziemi i asekuruje partnera, który prowadzi 1 wyciąg stanowisko musi wytrzymywać szarpnięcie do góry, w górach często również szarpnięcie w dół (jeśli droga zaczyna się w terenie eksponowanym)
Pośrednie:- w środku ściany- musi być wielokierunkowe, działać w górę i w dół
Górne: musi działać w dół
3. Stanowiska: z 1 punktu i wielopunktowe
Z 1 punktu: tylko w przypadku super mocnego 100%-wego punktu np. ringa, drzewa, turnicy (musi wytrzymywać około 1,5 tony).
Z 2 lub więcej punktów: prawidłowe stanowisko powinno być zbudowane z minimum 2 punktów, najczęściej połączonych tak, by były jednakowo obciążane przez asekuranta.
Najlepsze są oczywiście punkty działające we wszystkich kierunkach: jak spity, ringi, haki. Punkty działające w jednym kierunku to: kości(punkty wkładane), bloki skalne. Trzeba kontrować je punktem działającym przeciwstawnie, by stanowisko działało wielokierunkowo.
Łączenie punktów na stanowisku
Ogólne zasady:
-najczęściej punkty są tak połączone, by pracowały wspólnie(równomierne obciążenie na wszystkie punkty)
-kąt rozwarcia pętli łączących punkty nie powinien przekraczać 90stopni
-punkty łączymy za pomocą taśm albo liny
- jeżeli punkty są jednokierunkowe, to powinny być skontrowane punktem działającym w przeciwnym kierunku.
-punkty można tez połączyć szeregowo(obciążenie idzie najpierw na 1 punkt a w przypadku wyrwania na następny)
Sposób łączenia punktów na stanowisku:
Samonastawnie (pętlą albo liną)- stosujemy przy dobrych, pełnowartościowych punktach. Przy takim połączeniu szarpnięcie zawsze rozłoży się po równo na poszczególne punkty.
Niezależnie:- budujemy wtedy, kiedy punkty są różnej wartości (jeden słabszy, drugi mocniejszy), przy punktach wkładanych(kościach)
Punkty na stanowisku można łączyć za pomocą pętli lub liny:
Łączenie za pomocą pętli;
a) za pomocą 2 niezależnych pętli
b) z pętli złożonej poczwórnie i związanej wyblinką lub kluczką w środku(pajączek)
c)z pętli złożonej podwójnie z kluczką w środku(motylek).
d) z pętli z 3 wyblinkami( po 1 na każdym punkcie+ 1 na karabinku centralnym)
Łączenie za pomocą liny:
a) w sposób angielski: lina biegnie przez punkt stanowiskowy jak przez przelot i jest mocowana do karabinka na uprzęży za pomocą wyblinki.
b) za pomocą węzła „zajączka”
c) na linie podwójnej: wpinając każdą żyłę do osobnego punktu wyblinką,
d) przy stanowisku z bloków; każda żyła wykorzystana do zrobienia pętli i zarzucenia na blok.
d) samonastawnie z pętli zrobionej z liny
Cechy dobrego stanowiska asekuracyjnego:
-pewne punkty, odporne na obciążenia we wszystkich kierunkach, o dużej wytrzymałości, wytrzymujące szarpnięcie aż do min.1200kg( tyle co wartość siły granicznej na linie). Sprzęt użyty do budowy stanowiska(haki, kostki, pętle, karabinki) powinien mieć parametry wytrzymałościowe min.1200kg.
-powinno być osłonięte przed spływającą wodą, spadającymi kamieniami, spadającym partnerem. Jeśli np. wyciąg prowadzi formacją wklęsłą (komin, depresja), to stanowisko należy założyć z boku a nie pod linią przebiegu wyciągu.
-asekurujący powinien mieć wgląd w ścianę i kontakt wzrokowy, słowny z prowadzącym(nie jest to jednak zawsze możliwe)
-powinno być wygodne(najlepiej na półce) dla osoby asekurującej.
-stanowisko powinno być założone po trudnościach a nie przed ( ze względu na możliwość lotu z wysokim współczynnikiem odpadnięcia.
Różne szkoły budowania stanowisk asekuracyjnych:
Stanowisko francuskie: auto przypięte do 2 niezależnie pracujących punktów, lina przepięta przez wyżej usytuowany punkt stanowiskowy (tzw. punkt wysyłowy), asekuracja z przyrządu wpiętego w uprząż
Stanowisko angielskie: auto z liny z dwóch niezależnych punktów (lina idzie przez karabinek w punkcie stanowiskowym jak przez przelot i jest mocowana do uprzęży), asekuracja z przyrządu wpiętego w uprząż, lina nie jest przepięta przez żaden punkt stanowiskowy
Zalecenia Polskiego Związku Alpinizmu;
-na stanowisku dolnym zaleca się asekurację z przyrządu wpiętego w uprząż, lina przepięta prze wyżej usytuowany punkt stanowiskowy(tzw. punkt wysyłowy)
-na stanowisku górnym asekuracja z przyrządu wpiętego w stanowisko(węzeł HMS, rewerso).
- punkty stanowiskowe łączymy niezależnie ew. samonastawnie, autoasekuracja wpinana jest w punkt centralny.
Autoasekuracja:
czyli tzw. auto- zabezpieczenie się przed „wyfrunięciem” do góry lub na dół w trakcie asekurowania wspinającego się partnera lub w czasie przygotowywania się do zjazdu przez przypięcie się na sztywno do zbudowanego stanowiska albo bezpośrednio do punktu stanowiskowego.
Auto na stanowisku asekuracyjnym możemy wpinać:
-liną do punktu centralnego(za pomocą wyblinki albo ósemki), liną w sposób angielski przez 2 punkty, liną w 1 punkt(za pomocą wyblinki albo ósemki)
-za pomocą lonży do punktu centralnego w stanowisku albo pojedynczego punktu stanowiskowego.
-zarzucając pętlę z liny za blok.
Długość pętli autoasekuracyjnej nie powinna być zbyt długa: punkt centralny stanowiska powinien być w zasięgu ręki, jeżeli zawiśniemy na aucie.
METODY ASEKURACJI:
Na stanowisku górnym:
1.Asekuracja ze stanowiska:
Do punktu centralnego na stanowisku wpinamy:
a) karabinek HMS- i asekurujemy z półwyblinki (tylko przy linie pojedynczej)
b) wpinamy przyrząd rewerso lub przyrząd podobny np. ATC Gide, Tukan, Piu.
Asekurujemy bezpośrednio ze stanowiska. Wyhamowanie odpadnięcia wspinacza, idącego na drugiego, czyli z liną z góry nie jest groźne dla bezpośrednio obciążonego stanowiska, nie wytwarzają się tak duże siły jak podczas hamowania odpadnięcia wspinacza prowadzącego, stanowisko nie jest zbyt narażone na wyrwanie. Asekurowanie bezpośrednio ze stanowiska jest korzystne dla osoby asekurującej; szarpnięcie nie idzie na asekuranta ale na stanowisko.
2. Asekuracja z przyrządu wpiętego w uprząż z liną przepiętą przez stanowisko:
Lina idąca z dołu jest przepięta przez punkt centralny stanowiska lub 1 dobry punkt i dalej przełożona przez przyrząd asekuracyjny wpięty do uprzęży.
Na stanowisku dolnym i pośrednim:
W czasie odpadnięcia prowadzącego na osobę asekurującą i stanowisko mogą zadziałać duże siły, nawet równe sile granicznej liny. Lepiej jest więc asekurować z przyrządu wpiętego w uprząż- główne uderzenie nie idzie wtedy na stanowisko, ale na asekuranta, który jest szarpnięty do góry (wytraca się przez to część energii). Asekurujący jest jeszcze jednym ogniwem pośrednim, chroniącym stanowisko. Jest to jednak dla asekuranta czasem mało komfortowe, ponieważ mocne szarpnięcie i wyciągnięcie do góry na długość pętli autoasekuracyjnej może spowodować obrażenia.
Przy bardzo dobrym stanowisku (np. z 2 atestowanych ringów) dopuszcza się wpięcie przyrządu asekuracyjnego bezpośrednio w stanowisko (w punkt centralny).
PRZYRZĄDY ASEKURACYJNE:
Do asekuracji poleca się; przyrządy typu rewerso, kubek, płytkę Stichta (na linę podwójną i pojedynczą), węzeł HMS (ale tylko na pojedynczą linę) w skałkach też Grigri lub inne przyrządy automary lub półautomaty np. Click-Up(tylko na linę pojedynczą). Niektórzy stosują również asekurację z ciała, ale raczej tylko w łatwym terenie, jest to sposób już archaiczny i wychodzący z użycia. Różne przyrządy dają różne możliwości jeśli chodzi o dynamikę asekuracji: jedne asekurują dynamicznie i zapewniają niskie siły hamowania, inne - nadają się do asekuracji bardziej statycznej, mają wyższe siły hamowania.
Grigri jest przyrządem automatycznym (pod szarpnięciem blokuje linę samo, bez udziału asekuranta). Można go użyć tylko na linę pojedynczą, asekuruje bardzo statycznie (siła hamowania do 500kg). Grigri nie daje możliwości wyboru, nie można na nim asekurować bardziej dynamicznie. Używa się go raczej tylko w skałkach i na panelu (chyba, że w górach na drogach sportowych, z asekuracją ze spitów), jest świetne do patentowania na wędkę, nie jest to jednak odpowiedni przyrząd dla niewprawnego asekuranta, chociaż powszechnie tak się uważa.
Węzeł HMS- daje średnią siłę hamowania 200-300kg, ale skręca linę i nadaje się raczej też do liny pojedynczej. Przy linie podwójnej należy do każdej żyły wpiąć osobny węzeł i wpiąć go do osobnego karabinka. Używany często do asekuracji na górnych stanowiskach.
Kubek, płytka Stichta - najbardziej popularne przyrządy asekuracyjne (jak również zjazdowe), używane do liny pojedynczej i podwójnej, ze średnią siłą hamowania 200-300kg, przy linie podwójnej rozdzielają obie żyły, nie skręcają liny- polecane w skałkach i górach. Przyrządy te wpina się do uprzęży asekurującego, na górnym stanowisku lina idąca z dołu powinna być przepięta przez punkt stanowiskowy.
Rewerso (i inne przyrządy jak ATC Gide Black Diamonda)- patent Petzla ostatnich lat (połączenie wcześniejszej włoskiej płytki przewodnickiej i kubka). Służy do asekuracji na górnych stanowiskach (bezpośrednio ze stanowiska) i do asekuracji z uprzęży na dolnym stanowisku (działa wtedy identycznie jak kubek). W przeciwieństwie do półwyblinki nie skręca liny (rozdziela dwie żyły). Stosowany na górnym stanowisku automatycznie blokuje linę, pozwala w różnym tempie wybierać dwie żyły i jednocześnie ściągać 2 osoby na podwójnej linie. Rewerso też służy do zjazdu i do podchodzenia po linie. Rewerso tak jak kubek i płytka Stichta nadaje się do liny podwójnej i pojedynczej- jest bardzo polecane do asekuracji w górach.
Ósemka- wynaleziona jako przyrząd zjazdowy, używana była też do asekuracji, raczej tylko w skałkach. Nadaje się raczej tylko do liny pojedynczej (nie rozdziela żył). Ostatnio coraz mniej polecana ze względu na zbyt niską siłę hamowania (100-150kg), która to oznacza, że przy dużym szarpnięciu, jeśli na asekurującego zadziała siła większa niż 150kg możemy nie zablokować liny w przyrządzie asekuracyjnym, lina może nam przepłynąć przez przyrząd. Ósemka jest przyrządem najbardziej dynamicznym. Oprócz zbyt dużej dynamiki hamowania odpadnięcia ma też takie wady jak: skręcanie liny (nawet przy linie pojedynczej) zablokowanie liny (przy niekorzystnym ułożeniu się liny w ósemce). Natomiast jej zaletą jest łatwość w obsłudze, łatwość podawania liny wspinającemu się partnerowi.
TAKTYKA PROWADZENIA WYCIĄGU
Obok zbudowania stanowiska zakładanie przelotów w trakcie prowadzenia wyciągu to najpoważniejsze zadanie z zakresu asekuracji dla zespołu wspinaczkowego.
Przeloty mogą być stałe; zamontowane specjalnie na stałe (ringi, spity), zostawione przez wspinaczy; haki, kostki, naturalne (oczka skalne bloki skalne, kosówki, drzewa) lub zakładane w trakcie wspinaczki (kostki, haki)
1. zakładanie przelotów:
- przeloty muszą zapewniać bezpieczeństwo wspinającego się i ochronę stanowiska.
-wytrzymałość poszczególnych punktów przelotowych (we wspinaczce klasycznej) nie powinna być mniejsza niż 1200-1500kg (szczególnie tych nad stanowiskiem).
-przeloty muszą działać w odpowiednim kierunku, należy zwracać uwagę na przeloty jednokierunkowe np. kostki: należy je zakładać tak, aby lina ich nie wyszarpnęła, ewentualnie kontrować.
-stałe przeloty należy sprawdzać, dobijać haki, wymieniać stare pętle.
-przeloty należy zakładać;
- na początku wyciągu gęsto ze względu na duży współczynnik odpadnięcia i ochronę stanowiska (w górach) a w skałkach ze względu na możliwość spadnięcia na glebę.
- im wyżej od stanowiska i mniejszy współczynnik odpadnięcia tym można zakładać przeloty rzadziej
- przed trudnościami, tak aby trudne miejsce robić bezpiecznie
- na trawersie przed jak również po trudnościach (dla idącego na „drugiego”).
- w terenie łatwym należy się również asekurować, ponieważ i tam można niespodziewanie odpaść a wtedy długi lot jest bardzo niebezpieczny np. z powodu możliwości uderzenia w połogim terenie w skałę.
-we wszystkie punkty należy wpinać ekspres albo karabinek+pętla+karabinek (prowizoryczny ekspres)- nie powinno się wpinać tylko karabinka, ponieważ robią się przegięcia na linie. Wszystkie punkty wymagają przedłużenia aby zmniejszyć tarcie miedzy karabinkiem a liną. Im droga ma bardziej kręty przebieg lub mamy pokonać półki, przewieszki tym trzeba bardziej przedłużać przeloty. Szczególnie jeśli zakładamy kostki (które pracują w 1 kierunku) należy zwracać uwagę na przedłużanie przelotu. Kostka może zostać łatwo wyszarpnięta liną szczególnie w formacjach wklęsłych jak komin czy zacięcie w momencie , kiedy wychodzimy na zewnątrz. Należy również pamiętać, by nie przedłużać metalowych punktów (kostki, haki, spity) bezpośrednio taśmami ale za pośrednictwem karabinka. Wyjątek stanowi linka kewlarowa i taśma kewlarowa (spektra), które można bezpośrednio przełożyć przez ucho haka.
2. dwutorowe prowadzenie liny. W terenie górskim jeśli wyciąg ma skomplikowany przebieg (droga nie idzie prosto do góry) poleca się wspinać na linie dwużyłowej (połówkowej) i wpinać do przelotów pojedynczą żyłę naprzemiennie. Zapobiega to tworzeniu się przegięć na linie i konieczności przedłużania przelotów długimi pętlami.
3. długość wyciągu; nie należy wychodzić na całą długość liny, ponieważ mogą być kłopoty z założeniem stanowiska, na ostatnich metrach nie ma również możliwości asekuracji dynamicznej. Asekurujący powinien informować prowadzącego o długości liny, która została.
4. prowadzenie w kruszyźnie:
-używać liny połówkowej i prowadzić dwutorowo.
-do asekuracji używać raczej haków a nie kostek
-zakładać przeloty, które odciągają linę, kiedy przechodzi ona przez kamienisko.
-stanowisko zakładać z boku linii drogi.
5. prowadzenie trudnego wyciągu.
-zakładać przeloty przed trudnymi miejscami a nie w trakcie trudności
-przed trudnym miejscem odpoczywać, ewentualnie zejść niżej do łatwego miejsca, żeby odpocząć.
-prowadzący idzie na lekko, plecak niesie drugi.
-sprzęt musi być uporządkowany na szpejarce, należy wziąć tylko to co potrzebne.
- trzeba nauczyć się przebiegu drogi ze schematu a przed startem wzrokowo prześledzić przebieg drogi
KOMENDY: łączność w zespole
Dla bezpieczeństwa zespołu w trakcie wspinaczki konieczna jest wymiana informacji między partnerami.
Komendy mogą być: werbalne, znaki wizualne, znaki umowne przez szarpnięcie liną.
W przypadku dobrej słyszalności zaleca się komunikację słowną
Najważniejsze komendy to;
Prowadzący po założeniu stanowiska górnego i założeniu autoasekuracji informuje asekuranta „mam auto”- znaczy; można nie asekurować,
Asekurujący po wypięciu przyrządu z liny odpowiada: nie asekuruję.
„Pierwszy” po wybraniu nadmiaru liny, założeniu asekuracji dla "drugiego" daje komendę; możesz iść, albo chodź.. Drugi likwiduje stanowisko i po zawołaniu „idę” zaczyna się wspinać. „Chodź”- to potwierdzenie przez „pierwszego”, że można się wspinać.
Ściągaj albo wybieraj –oznacza, że lina jest zbyt luźno „Luz”- żądanie wydania dodatkowej liny.
Komenda „blok” – asekurujący ma natychmiast wybrać linę na sztywno.
PRZEBIEG WSPINACZKI (sposób górski)
Wspinacze pod ścianą przywiązują końce liny do uprzęży i zakładają stanowisko
Asekurujący zakłada autoasekurację i wpina linę idącą do partnera w przyrząd asekuracyjny i w uprząż ( asekuracja z przyrządu wpiętego w uprząż)
Prowadzący zakłada na siebie sprzęt (ekspresy, kostki, pętle, karabinki osobiste)i upewnia się, czy jest już asekurowany przez partnera.
Prowadzący wspina się zakładając przeloty, dochodzi do końca wyciągu i zakłada stanowisko i autoasekurację. Daje komendę-mam auto.
Po tej komendzie asekurujący przestaje asekurować, zdejmuje przyrząd z liny i przygotowuje się do wspinaczki. Jeżeli stoi wygodnie na ziemi, może zlikwidować stanowisko, jeżeli jest w ścianie może zlikwidować swoje auto i stanowisko dopiero po komendzie „chodź”
Prowadzący wybiera nadmiar liny i wpina asekurację w stanowisko (na górnym stanowisku asekuracja bezpośrednio ze stanowiska), zaczynając asekurować daje komendę – chodź..
Drugi wspina się likwidując po drodze przeloty (przy wypinaniu można dać komendę-przelot), dochodzi do stanowiska górnego, wpina autoasekurację obok partnera i wówczas partner przestaje go asekurować
W przypadku następnego wyciągu; ten, który ma prowadzić porządkuje sprzęt, w tym czasie partner zaczyna go asekurować (z przyrządu wpiętego w uprząż), wtedy prowadzący wypina swoje „auto” i zaczyna się wspinać.
Po skończeniu drogi wspinacze przygotowują się do zjazdu;(oczywiście tylko wtedy, kiedy ze szczytu nie ma łatwego zejścia) zakładają autoasekurację z „lonży”, odwiązują się od liny i przekładają linę przez stanowisko zjazdowe.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
