 Pireneje- Ordesa
Ordesa to wapienny rejon w Pirenejach hiszpańskich, a dokładniej w zachodniej części Pirenejów Aragońskich w paśmie Maladeta (na granicy hiszpańsko-francuskiej). Najwyższym szczytem rejonu jest Monte Perdido (3355m), trzeci co do wielkości szczyt w Pirenejach, ale zarazem najwyższa góra wapienna w Europie. Dominuje krajobraz wysokogórski; wysokie szczyty, urwiska przecięte głębokimi dolinami, wodospady, w partiach szczytowych lodowce a poniżej lasy jodłowo-bukowe. Mieszka tu wiele gatunków zwierząt takich jak dziki, rysie żbiki, lisy i również gatunków zagrożonych jak kozły alpejskie i kozy pirenejskie, ponad sto gatunków ptaków w tym orły. Z uwagi na niezwykłe piękno krajobrazu i bogactwo fauny rejon został wpisany przez UNESCO na listę światowego dziedzictwa ludzkości.
widok z miasteczka
PARK ORDESA I MONTE PERDIDO wraz z graniczącym francuskim Pyreenees National Parc tworzą największy chroniony obszar w Europie. Ordesa jest zresztą najstarszym obszarem chronionym w Hiszpanii. Mamy tu ściany do około 400m, na których można uprawiać wspinaczkę, ale wprowadzone dość restrykcyjne zasady zachowania się na terenie parku, mające chronić ten zakątek przed zbyt natarczywą ekspansją człowieka spowodowały, że Ordesa stała się hiszpańską enklawą wspinaczki na własnej asekuracji. Owiana już legendą wymagającej asekuracji i dużych trudności, ma wielu fanów szczególnie wśród ortodoksów nieuznających spitowania dróg w górach.
masyw Gallinero
Obowiązują reguły jak najmniejszego ingerowania wspinacza w skałę, nie zostawiania punktów asekuracyjnych. Większość dróg posiada minimalną ilość punktów asekuracyjnych, np. pojedynczy hak na stanowisku, czy pojedynczy spit na wyciągu, także do asekuracji potrzebna jest spora ilość sprzętu, warto brać haki (przynajmniej na niektóre drogi) chociażby awaryjnie na wypadek wycofu. Jest kilka dróg z lepszą asekuracją ze spitów (dotyczy to tras najtrudniejszych, niedawno odhaczonych). W Ordesie wspinają się głównie lokalsi, przyzwyczajeni do mało bezpiecznej asekuracji i delikatnej skały. Wyceny dróg są wyśrubowane, brak asekuracji zwiększa też subiektywnie odczucie trudności.
W wielu miejscach nie da się założyć kości, jeśli nie mamy haków to wspinaczka jest bardzo emocjonująca, tym bardziej że nie ma wtedy praktycznie możliwości wycofu. Trudno tu bić rekordy szybkości, tempo wspinaczki zmniejsza mozoł montowania punktów asekuracyjnych i stanowiskowych (często nie ma żadnych punktów stanowiskowych) a również kruchość skały. Brak punktów w ścianie może też powodować trudności orientacyjne. Średnio drogę 300-400 m robi się około 8-10 godzin. Wapienna skała jest tu delikatna, jest sporo kruszyny szczególnie w łatwiejszych partiach, to również zmniejsza możliwość asekuracji. Jednak mimo tych niedogodności wspinanie tu jest super. Skała ma dobre tarcie, formacje wspinaczkowe są bardzo ciekawe, przeważa typ atletycznej wspinaczki, spotykamy tu rysy, zacięcia, okapy, ściany są lekko przewieszone, trudności zaczynają się już od startu. Dróg jest dużo, praktycznie co kilka lub kilkanaście metrów jest wejście w drogę, ale dość trudno znaleźć start, gdy na pierwszym wyciągu nie ma żadnych punktów asekuracyjnych. Warto jest wtedy zasięgnąć języka u autochtonów (pomogą znaleźć wejście w drogę). Ściany wspinaczkowe to; Tozal de Mallo (płd), Fraucata (zach.) i masyw Gallinero (płd i wsch) ze ścianami: Paroi de Libro Abierto, Face Sud, Pilier du Cotatuero, Paroi de la Cascade.
Pilier du Cotatuero
Wszystkie ściany są łatwo dostępne z parkingu (Pradera), dojście z parkingu pod ściany szlakiem kopczykowanym zajmuje ok. 1,5-2 godziny, zejścia około 1,5 godz. Ścieżką kopczykowaną trzeba dojść do via ferraty i nią do parkingu. Jest około 150 dróg wspinaczkowych, przeważają drogi klasyczne, ale są też drogi z pasażami hakowymi. Trasy wspinaczkowe mają od 200 do 450 m, najwięcej jest dróg o trudnościach szóstkowych (skala francuska), ale są też trudniejsze. W ostatnich latach zostało odhaczonych kilka hakowych dróg między innymi przez Josune Bereziartzu, dla której jest to jeden z ulubionych rejonów górskich w Hiszpanii. Przewodnik wspinaczkowy jest niezbędny, na miejscu w Torli w biurze turystycznym są ksera z przewodnika. Istnieje przewodnik po Pirenejach ( z Ordesą), ale lepiej nie liczyć, że można go będzie kupić na miejscu, raczej trzeba szukać w dużym mieście w Hiszpanii lub Francji. Można też coś znaleźć w Internecie.
masyw Fraucaty
W Ordesie występuje pogoda z wpływami klimatu śródziemnomorskiego i atlantyckiego: lata gorące, z burzami, często zalegające mgły, spora wilgotność powietrza, zimy mroźne, śnieżne. Letni sezon wspinaczkowy trwa podobnie jak w Tatrach; czerwiec-październik.
Na terenie Ordesy po stronie francuskiej jest tylko jedno schronisko Goriz ( 2200m), dochodzimy do niego z parkingu Pradera. W Ordesie są wytyczone szlaki turystyczne (kopczykowane) i via ferraty, pozwalające przemierzać ten przepiękny zakątek. Dużą popularnością cieszy się wejście na najwyższy szczyt Monte Perdido, dostępny turystycznie ( ze schroniska Goriz 3h).
W górach można rozbić namiot (tylko na noc) i na wysokości ponad 2100m, natomiast główna baza noclegowa dla turystów i wspinaczy jest w miasteczku Torla. Jest to przyczółek Parku Ordesa, stąd jest tylko kilka kilometrów do Pradera de Ordesa (ostatnie miejsce z parkingiem, dokąd można dojechać samochodem lub autobusem). Miasteczko Torla jest wysoko położone, można stąd oglądać całą panoramę Parku Ordesa. Jest tu sporo hoteli i campingów, miejsce przypomina szwajcarskie miasteczka górskie, jest bardzo zadbane, czyste, dużo tu kwiatów, sklepików, knajpek. W Torli w sezonie (lato) jest sporo turystów, ale jest to miasteczko małe, jest dość kameralnie.
Torla
Z miasteczka do Parku można podjechać samochodem na parking (Pradera de Torla), stamtąd startuje się ścieżką pod ściany, z parkingu można korzystać tylko do godz. 22 (nie można zostawić samochodu na noc). Kursują również autobusy z miasteczka i jest to optymalna opcja, jeśli ktoś wybiera się w góry na kilka dni.
Mapki dojazdu do Ordesy.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
