 Niewydolne serce
Gdy serce nie może pompować tyle krwi, ile potrzebują wszystkie tkanki organizmu, mamy do czynienia z jego niewydolnością. Choroba jest następstwem uszkodzenia mięśnia sercowego, najczęściej wskutek wieńcówki. Wśród przyczyn niewydolności serca wymienia się też: nadciśnienie tętnicze, schorzenia lub uszkodzenie zastawek, choroby samego mięśnia sercowego, migotanie przedsionków, wrodzone wady serca, zakażenie zastawek i mięśnia.
OBJAWY MAŁO SERCOWE
łównymi objawami niewydolności serca są: duszność i zmęczenie, nietolerancja wysiłku fizycznego oraz obrzęki. Mniej charakterystyczne to: zwiększona potrzeba oddawania moczu w nocy, słaby apetyt, uczucie pełności w brzuchu, zaparcia, zawroty głowy, czasem utrata pamięci i splątanie. Skąd takie dziwne objawy?
Gdy serce sobie nie radzi, do poszczególnych narządów dociera zbyt mało tlenu albo zbyt dużo krwi zalega w narządach ciała. Jeśli w mi꬜niach jest za mało tlenu, nawet niewielki wysiłek powoduje zmęczenie, a gdy tlenu brakuje w skórze - oblewa nas zimny pot. Przy zaleganiu krwi w narządach, dochodzi do ich przekrwienia. Pojawia się duszność (spłycenie oddechu lub brak tchu) podczas wysiłku bądź w czasie nocnego wypoczynku i towarzyszący temu kaszel, co świad¬czy o przekrwieniu płuc. Złe trawienie i senność po jedzeniu sygnalizują przekrwienie wątroby, a obrzęki nóg - zastój krwi w nogach.
GROŹNY PRZECIWNIK
Specjaliści uważają, że jakość życia osób cierpiących z powodu niewydol¬ności serca jest tak samo niska, jak pacjentów stale poddawanych dializom, chorujących na depresję lub przewlekłe zapalenie wątroby. Średni wiek pacjenta z niewydolnością serca w Polsce to 68,5 roku, ale aż 83 proc. cho¬rych przebywa na rencie inwalidzkiej. Niewydolność serca jest najczęstszą przyczyną pobytu w szpitalu osób po 65. roku życia. To ciężka choroba o złych rokowaniach - śmiertelność jest tu większa niż w przypadku raka piersi czy prostaty! Aż połowa chorych z ciężką niewydolnością serca umiera w ciągu 4 lat od diagnozy.
NOWE LEKI
Aby rozpoznać niewydolność serca i skutecznie ją leczyć, konieczne jest ustalenie przyczyny choroby. Zaczyna się od zebrania dokładnego wywiadu, co oznacza, że chory powinien powiedzieć lekarzowi, w jakich okolicznościach i jak często nasilają się duszności, kołatanie serca, zawroty
głowy czy inne dolegliwości. Kolejnym krokiem są badania krwi i badania obrazowe (EKG, RTG klatki piersiowej i echo serca). Leczenie musi być dostosowane do stopnia zaawansowania choroby i towarzyszących temu objawów. Prawidłowa terapia to nie tylko przyj¬mowanie leków, lecz także zmiana stylu życia. Czasem konieczne jest wszczepienie urządzeń stymulujących pracę serca lub chroniących przed nagłym zatrzymaniem krążenia (implantowane kardiowertery--defibrylatory), a niekiedy leczenie operacyjne. Podstawą są jednak leki. To m.in.:
■ preparaty moczopędne - zmniejszają ilość płynów w organizmie
i pomagają zmniejszyć gromadzenie płynu wokół kostek i w płucach;
■ u niektórych chorych (głównie przy współistnieniu migotania przedsionków) podaje się digoksynę - wzmacnia siłę skurczu pojedynczych komórek;
■ inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę (pomagają sercu pompować więcej krwi, obniżają ciśnienie);
■ beta-blokery (zwalniają częstość rytmu serca);
■ antagoniści aldosteronu (zmniejszają utratę potasu i magnezu z moczem).
MOŻNA Z TYM ŻYĆ
Trzeba regularnie wykonywać zalecone przez lekarza badania, które pozwalają kontrolować chorobę, oraz prowadzić higieniczny tryb życia (regularna gimnastyka, prawidłowe odżywianie, ograniczenie spożycia soli, unikanie stresu, przeziębień i zakażeń, regularne szczepienia prze-ciwgrypowe). Ponieważ choroba upośledza mechanizmy usuwania płynów z organizmu, należy ograniczyć picie do 1,5-2 litrów dziennie. Aby nie przeciążać organizmu, lepiej jeść 4-5 małych posiłków dziennie. Należy rozstać się z papierosami i ograniczyć picie alkoholu.
OCENA WEDŁUG SKALI NYHA
Skala została opracowana przez Nowojorskie Towarzystwo Kardiologiczne i na całym świecie jest używana do określania ciężkości objawów niewydol¬ności serca. Wyróżnia cztery klasy niewydolności serca. Klasa I - nie ma ograniczeń w aktywności fizycznej. Codzienne zajęcia nie wywołują duszności, zmęczenia ani kołatania serca. Klasa II - ograniczenie aktywności fizycznej jest niewielkie. Objawy nasilają się podczas wysiłku, ale po odpoczynku ustępują. Klasa III - znaczne ograniczenie wysiłku fizycznego. Ubranie się, umycie, przygotowanie posiłku nasila objawy, głównie duszności. W spoczynku sympto¬my choroby nie występują.
Klasa IV - chorzy nie są w stanie wykonać nawet najprostszej czynności bez zaostrzenia objawów. Występują one i podczas aktywności fizycznej, i w spo¬czynku, przez co chorzy stają się niesamodzielni, wymagają stałej opieki.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
