Ernst Vettori (ur. 25 czerwca 1964) – austriacki skoczek narciarski, dwukrotny medalista olimpijski, pięciokrotny medalista mistrzostw świata, dwukrotny medalista mistrzostw świata juniorów, dwukrotny zwycięzca Turnieju Czterech Skoczni, a także zdobywca medalu Holmenkollen. Od 2010 dyrektor skoków narciarskich i kombinacji norweskiej w Austriackim Związku Narciarskim.
Jego żoną jest była narciarka alpejska Sieglinde Winkler.
Kariera
Urodził się 25 czerwca 1964 w Hall in Tirol niedaleko Innsbrucka. Wychowywał się jednak w Absam, gdzie znajdował się jego rodzinny dom. Ojciec Vettoriego uprawiał kombinację norweską, a po zakończeniu kariery został trenerem w tej dyscyplinie. W wieku 14 lat Ernst Vettori zdecydował poświęcić się skokom. Po ukończeniu szkoły podstawowej zgłosił się do 5-letniego gimnazjum w Stams, 50 km od Innsbrucka. Jeszcze przed ukończeniem szkoły został członkiem reprezentacji Austrii. W 1981 zajął 2 miejsce na MŚ juniorów w Schonach im Schwarzwald, a rok później zdobył złoty medal na MŚJ w Murau.
W Pucharze Świata w skokach zadebiutował 4 stycznia 1981 podczas konkursu na skoczni Bergisel w Innsbrucku, gdzie zajął 31. miejsce. 26 lutego 1981 w Chamonix po raz pierwszy stanął na podium zawodów PŚ, zajmując trzecie miejsce. Trzecie miejsce zajął także dwa dni później w Saint-Nizier. Wyniki te dały mu 26. miejsce w klasyfikacji generalnej sezonu 1980/1981. Jego pierwszą duża imprezą seniorską były mistrzostwa świata w Oslo, gdzie zajął. 24 miejsce w konkursie indywidualnym na skoczni normalnej. Od końca sezonu 1980/1981 do sezonu 1983/1984 włącznie tylko trzykrotnie stawał na podium, za każdym razem na jego trzecim stopniu: raz w 1982, 1983 i 1984. W sezonie 1982/1983 Pucharu Świata w lotach był trzynasty, a rok później zajął 11. miejsce. W 1984 wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Sarajewie, zajmując indywidualnie 36. miejsce na normalnym obiekcie.
W sezonie 1984/1985 ośmiokrotnie stawał na podium, odnosząc przy tym swoje pierwsze zwycięstwo w karierze – 30 grudnia 1984 okazał się najlepszy podczas konkursu w Oberstdorfie. Był następnie dziesiąty w Garmisch-Partenkirchen, trzynasty w Innsbrucku oraz ósmy w Bischofshofen, co pozwoliło mu zająć czwarte miejsce w klasyfikacji końcowej 33. edycji Turnieju Czterech Skoczni. Wygrał także zawody w Engelbergu 17 lutego 1985. Ponadto na mistrzostwach świata w Seefeld wspólnie z Andreasen Felderem, Arminem Koglerem i Güntherem Strannerem wywalczył srebrny medal w konkursie drużynowym. W indywidualnych startach na obu skoczniach zajął piąte miejsce. W tym sezonie odbywały się także mistrzostwa świata w lotach w Planicy, gdzie Vettori zajął 20. miejsce. Ostatecznie w klasyfikacji generalnej sezonu 1984/1985 zajął trzecie miejsce.
Sezon 1985/1986 rozpoczął od trzynastego miejsca w Thunder Bay. We wszystkich pozostałych konkursach sezonu Austriak plasował się w czołowej dziesiątce zawodów, trzynastokrotnie stawał na podium, odnosząc przy tym pięć zwycięstw. Czwarte miejsce w Oberstdorfie, drugie w Ga-Pa, dziewiąte w Innsbrucku oraz zwycięstwo w Bischofshofen dały mu zwycięstwo w 34. Turnieju Czterech Skoczni. Zajął też trzecie miejsce w nieoficjalnej klasyfikacji generalnej sezonu 1985/1986 w lotach, a w PŚ w skokach uległ tylko Mattiemu Nykänenowi. W sezonie 1986/1987 ponownie zajmujął drugi miejsce w klasyfikacji generalnej PŚ (tym razem lepszy był Vegard Opaas). Zwyciężył w 35. edycji Turnieju Czterech Skoczni, przy czym nie wygrał żadnego z konkursów: był siódmy w Oberstdorfie i Ga-Pa, trzeci w Innsbrucku oraz drugi w Bischofshofen. Na mistrzostwach świata w Oberstdorfie zdobył brązowy medal w konkursie indywidualnym na dużej skoczni, ustępując jedynie Andreasowi Felderowi i Vegardowi Opaasowi, a na normalnym obiekcie był dziesiąty. Na tych samych mistrzostwach Austriacy w składzie: Ernst Vettori, Richard Schallert, Franz Neuländtner i Andreas Felder wywalczyli brązowy medal w konkursie drużynowym.
Podczas igrzysk olimpijskich w Calgary indywidualnie plasował się w trzeciej dziesiątce, a w konkursie drużynowym Austriacy z Vettorim w składzie zajęli piąte miejsce. Rok później, na mistrzostwach świata w Lahti zajął 41. miejsce miejsce na normalnej skoczni, a na dużej był czternasty. W konkursie drużynowym Austriakom, podobnie jak na igrzyskach w Calgary nie udało się stanąć na podium i zajęli ostatecznie szóste miejsce. W ciągu tych dwóch lat łącznie pięć razy stawał na podium, tylko raz zwyciężając. W sezonie 1989/1990 sześciokrotnie stawał na podium, po dwa razy na każdym jego stopniu, co dało mu ponownie drugie miejsce w klasyfikacji generalnej (lepszy był tylko Ari-Pekka Nikkola). Zajął także 17. miejsce na mistrzostwach świata w lotach w Vikersund w 1990.
Mistrzostwa świata w Val di Fiemme w 1991 przyniosły mu złoty medal wywalczony wspólnie z Heinzem Kuttinem, Stefanem Horngacherem i Andreasem Felderem w konkursie drużynowym. Indywidualnie na tych samych mistrzostwach zajął ósme miejsce na dużej oraz dziesiąte na normalnej skoczni. Swój największy indywidualny sukces osiągnął na igrzyskach olimpijskich w Albertville, gdzie zwyciężył w konkursie indywidualnym na normalnej skoczni. Po pierwszej serii zajmował trzecie miejsce, za Martinem Höllwarthem oraz Tonim Nieminenem, jednak w drugiej serii oddał najdłuższy skok (87,5 m), co pozwoliło mu sięgnąć po złoty medal. Ponadto był piętnasty na dużym obiekcie, a w konkursie drużynowym razem z Heinzem Kuttinem, Martinem Höllwarthem i Andreasem Felderem zdobył srebrny medal. Swoje ostatnie zwycięstwo w PŚ Vettori odniósł 4 marca 1992 w Örnsköldsvik, a tydzień później w Trondheim po raz ostatni w karierze stanął na podium indywidualnych zawodów PŚ (był trzeci). Ostatni sukces osiągnął podczas mistrzostw świata w Falun w 1993, gdzie razem z Kuttinem, Horngacherem i Andreasem Goldbergerem zdobył brązowy medal. Indywidualnie wystartował tylko w konkursie na normalnej skoczni, w którym uplasował się na jedenastym miejscu. W styczniu 1994 podjął decyzję o zakończeniu kariery.
Łącznie w konkursach Pucharu Świata 54 razy stawał na podium, w tym 15 razy zwyciężał, 18 razy był drugi oraz 21 razy trzeci. W 1991 otrzymał medal Holmenkollen wspólnie z dwoma Norwegami: biegaczem narciarskim Vegardem Ulvangiem i dwuboistą Trondem Einarem Eldenem oraz niemieckim skoczkiem narciarskim Jensem Weißflogiem.
Od marca 2010 roku pełni funkcję dyrektora skoków narciarskich i kombinacji norweskiej w Austriackim Związku Narciarskim. Zastąpił na tym stanowisku Toniego Innauera.
©® GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
