Liban
Liban (Republika Libańska) jest państwem azjatyckim, działającym w oparciu o demokrację parlamentarną, zlokalizowanym w bliższej Europy strefie, w obszarze akwenu Morza Śródziemnego. Jego powierzchnia jest niewielka, bo wynosi zaledwie 10,4 tysiąca km2, ale państwo znane jest w świecie z powodu przedłużających się konfliktów zbrojnych podczas wojny domowej. Konflikty zaognia jeszcze bezpośrednie sąsiedztwo Izraela i nienawiść międzywyznaniowa.
Zniszczenia wojenne w Bejrucie kontrastują z nowoczesnym budownictwem
Geografia
Liban jest niewielkim państwem, ale z odciśniętym na historii głębokim piętnem. Stolicą państwa jest Bejrut, zarazem największe miasto kraju. Poza nim do większych ośrodków miejskich zaliczają się Trypolis, Sajda i Zahla. Geograficznie terytorium Libanu jest zróżnicowane, chociaż większość obszaru pokrywają góry. Najwyższym szczytem jest Kurnat as-Sauda o wysokości 3038 m npm. Przez kraj przebiegają dwa główne pasma górskie: Liban i Antyliban rozdzielone doliną Bekaa. Na samym wybrzeżu znajduje się też pas nizin nadmorskich. Liban sąsiaduje z dwoma krajami. Jednym z nich jest wspomniany już Izrael, sąsiadujący na wybrzeżu niewielkim odcinkiem granicznym, oraz Syria, której granice otaczają większość terytorium Libanu. Ponad połowę tej granicy stanowią naturalne pasma górskie. Kraj posiada też znaczący dostęp do wybrzeża. Długość tego pasma to.....
Historia
Trudno jednoznacznie wskazać, jakie ludy były pierwotnymi mieszkańcami terenów dzisiejszego Libanu. Najstarsze wykopaliska wskazują na Fenicjan, którzy posiadali tu swoje miasta na przełomie uprzedniej i obecnej ery. Około połowy I wieku Fenicjan pokonali Rzymianie, którzy rządzili wybrzeżem Afryki do drugiej połowy IV wieku. Wtedy pojawiło się Bizancjum, które objęło w posiadanie tereny Libanu w 395 roku naszej ery. Z kolei w VI wieku rozwinęło się tu chrześcijaństwo, wyparte dopiero przez Arabów sto lat później. Wpływy tych ostatnich w kontekście religijnym były już ostatnimi, a islam zagościł tu na dobre. Przez kolejne stulecia aż do XIX wieku prze4wijały się przez to terytorium wyprawy krzyżowców, egipscy Mamelukowie, druzowie, maronici i wreszcie Turcy. Ci ostatni pojawili się w historii Libanu dwukrotnie – w XVI wieku oraz w XIX wieku jako państwo interweniujące w wojnie libańskiej. Pierwsza połowa XX wieku to wpływy Francji. Niepodległość Libanu ogłoszono w 1941 roku, a faktycznie przyznano ją dwa lata później.
Wojny religijne
Wybrzeże Morza Śródziemnego to region wpływów islamu i większość skupionych tu krajów wyznaje właśnie taką religię. W tym islamskim tyglu znalazła się jednak grupa Izraelczyków i to niewygodne sąsiedztwo od czasów II wojny światowej jest stale przedmiotem sporów. Miały tu miejsce trzy wojny izraelsko-arabskie i liczne drobniejsze konflikty, a od 1975 roku wojna domowa, zażegnana dopiero na początku lat 90-tych. Główną przyczyną było przeniesienie siedziby dowództwa OWP właśnie do Libanu, dzięki czemu uznano ten kraj za bazę wypadową przeciwko Izraelowi. Izraelczycy niejako zapobiegawczo dokonali inwazji na Liban, a nieprzestrzeganie porozumień zawieranych przez przywódcę OWP J. Arafata z rządem libańskim dodatkowo zaostrzyło konflikt. Rozegrał się tu wieloletni złożony konflikt pomiędzy chrześcijanami i muzułmanami, w którym brały udział różne bojówki religijne, a także przedstawiciele trzech państw, bowiem do konfliktu włączyła się również Syria. Po słynnej rzezi Palestyńczyków w obozach Sabra i Szatila interweniowały siły ONZ, co było pierwszym krokiem do względnego porozumienia. W konsekwencji podzielono Bejrut na strefę chrześcijańska i muzułmańską tzw. Zieloną Linią, następnie wycofały się wojska izraelskie, a uaktywnił Hezbollah, a w 1989 podpisano tzw. Kartę Zgody Narodów. Pomimo pozornego zakończenia wojny domowej wciąż jeszcze dochodzi do incydentów takich, jak wybuch bomby w Bejrucie w 2003 roku.
Ludzie
Liban zamieszkuje obecnie ponad 3,7 miliona mieszkańców z tendencją wzrostową około 1,3% rocznie. Przeciętna długość życia Libańczyka to od 69 lat dla mężczyzn do 74 lat dla kobiet. Wykształcenie utrzymuje się na poziomie przeciętnym, a w kraju jest około 19% analfabetów. Większość obywateli posługuje się językiem arabskim, który uznany jest jako urzędowy, ale wielu ludzi używa też angielskiego i francuskiego. Dominującą religią jest islam, obejmujący 70% społeczeństwa. Obok niego praktykuje się tu też chrześcijaństwo, do którego przyznaje się 30% ludności.
Turystyka
Oprócz miejscowości zabytkowych, które stanowią przede wszystkim wartość poznawczą, na terenie Libanu powstają nowe ośrodki turystyczne, zastawione na turystykę kwalifikowaną: żeglarstwo, narty wodne, nurkowanie, surfing itd. Tego typu ośrodkami turystycznymi są np. miejscowości Dżunie, Tabardża. Zimą i latem można spędzać czas w Górach Liban. Gęsta sieć wsi letniskowych, ośrodków zimowych oraz stacji klimatycznych tworzą na tym obszarze bogatą infrastrukturę turystyczną. Najważniejsze miejscowości, to: Faraija, Lakluk, Bszare i Les Cedres. W Libanie koniecznie trzeba odwiedzić rezerwat cedrów Cedrus Libani na zboczu Dahr el-Chodib, na wysokości pow. 2000 m n.p.m. Rezerwat Cedrus Libani to 400 drzew, z których każde liczy sobie od 200 do 1000 lat. Wysokość większości cedrów w rezerwacie sięga 30 metrów. Miasteczko Dajr al-Kamar zawiera typową architekturę muzułmańską. Inną ciekawą miejscowością w górach Liban jest Bajt ad-Din - znajduje się tutaj pałac emirów libańskich.
Informacje ogólne:
Powierzchnia: 10 452 km²
Liczba ludności: 3 925 502
Gęstość zaludnienia: 375,5 osób/km²
Język urzędowy: arabski
Ustrój polityczny: republika
Stolica: Bejrut
Jednostka monetarna: 1 funt libański
Religia dominująca: islam
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
