Angola
Podstawowe informacje
Republika Angoli
Język urzędowy: portugalski
Języki używane: portugalski
Stolica: Luanda
Ustrój polityczny: republika
Liczba ludności: 17.00 mln
Powierzchnia: 1 246 700 km2
Waluta: kwanza (AOA)
Religia dominująca: katolicyzm
Kod telefoniczny: +244
Flaga/Godło: flaga godło
Przydatne informacje
Klimat:
Angola leży w strefie klimatu podrównikowego suchego na południu i wilgotnego na północy. Tylko południowo-zachodnia część kraju leży w strefie klimatu zwrotnikowego. W południowo-zachodniej części Angoli znajduje się północny kraniec pustyni Namib. Panuje tam klimat zwrotnikowy suchy. Temperatury są dosyć zróżnicowane, wpływa na nie szerokość geograficzna, a także wysokość bezwzględna danego obszaru. Na północy, a zwłaszcza w północno-wschodniej części kraju, panują temperatury typowe dla klimatu równikowego - wahają się od 22 do 28 °C. Na południu kraju temperatury są niższe, zwłaszcza w obszarze nadbrzeżnym, i wynoszą tylko 16 do 22 °C. I tylko w miesiącach letnich te wartości są wyższe o kilka stopni. Jest to spowodowane zimnym Prądem Benguelskim, który ochładza powietrze i obniża wilgotność. Jednak im dalej na wschód, tym temperatury są wyższe. Zimny prąd oceaniczny wywołuje także dość powszechne na całym pustynnym wybrzeżu Namib mgły. Opady na południu są niskie, zwłaszcza we wspomnianym wyżej rejonie, będącym pod wpływem zimnego prądu morskiego. Wysokość opadów waha się od 40 do 100 mm. Rośnie w kierunku północnym i północno-wschodnim. Średnia roczna wysokość opadów na północy kraju to około 1000 mm, w północno-wschodniej części kraju, cechującej się klimatem najbardziej typowym dla strefy równikowej, opady dochodzą do 1 800 mm. Pora deszczowa trwa od października do maja z kulminacyjnymi opadami w kwietniu. Długość pory deszczowej zmniejsza się w kierunku południowym. więcej
Możliwości płatnicze:
Z wyjątkiem kilku luksusowych hoteli płatności kartą kredytową nie są akceptowane. W Luandzie zainstalowano bankomaty obsługujące karty VISA, ale nie ma informacji, czy akceptują karty wystawione poza Angolą. Nie stosuje się czeków podróżnych. Dość powszechne jest płacenie banknotami dolarowymi. Akceptowane są tylko banknoty wydane w roku 1996 lub później (tzw. duże głowy).
Dokumenty i wiza:
Władze angolskie wymagają od obywateli RP, bez względu na rodzaj paszportu, wizy pobytowej lub wizy na przejazd tranzytem. Paszport powinien być ważny minimum 6 miesięcy. Wizę pobytową ważną do 30 dni oraz wizę tranzytową można otrzymać w Ambasadzie Angoli w Warszawie lub w innych placówkach dyplomatycznych i konsularnych tego kraju. Z reguły wymagane jest udokumentowanie celu pobytu (zaproszenie, dowód opłacenia kosztów pobytu, wykupiony bilet na podróż). Po przyjeździe do Angoli wizę można dwukrotnie przedłużyć o kolejne 30-dniowe okresy, do 90 dni pobytu łącznie. Pobyt bez ważnej wizy jest karany wysoką grzywną i w przypadku kontroli nakazem natychmiastowego opuszczenia kraju.więcej
Czas:
UTC +1
Turystyka:
Poza miastami Benguela i Lobito baza hotelowa jest bardzo skromna. W prowincji-enklawie Kabinda trwa głęboki, zadawniony konflikt na tle separatystycznym. Rząd podejmuje próby pacyfikacji, które dają ograniczone rezultaty, a wzmocniona obecność armii angolskiej nie gwarantuje bezpieczeństwa.
Opis:
Angola (Republika Angoli - República de Angola) – państwo w południowo-zachodniej Afryce nad Oceanem Atlantyckim, członek Unii Afrykańskiej. Sąsiaduje z Demokratyczną Republiką Konga, Namibią, Kongiem oraz Zambią. W przeszłości była kolonią portugalską. Posiada znaczne zasoby surowców naturalnych, w tym ropy naftowej i diamentów. Angola jest największym krajem afrykańskim. Nazwa Angola pochodzi od imienia króla N’Gola - władcy ludu Mbundu, który żył w okolicach Luandy. Jego królestwo zostało podbite i zniszczone przez Portugalczyków.
Kuchnia Angoli
Ponieważ Angola była kolonią portugalską od wieków, kuchnia portugalska ma znaczący wpływ na kuchnię Angoli. Funge (lub funje) i pirão są to bardzo popularne potrawy, a w uboższych rodzinach często spożywane w każdym posiłku. Danie można jeść z ryb, kurczaka, i fasoli. Funge de bombo, bardziej powszechne w północnej Angoli. Pirão w kolorze żółtym, jest wykonany z mąki kukurydzianej i jest bardziej powszechne na południu. Moamba de galinga (lub kurczaka muamba). Zarówno funge i moamba de galinga zostały uznane za dania narodowe.
Dane w oparciu o MSZ:
PRZEPISY CELNE. Nie wolno przywozić i wywozić angolskiej waluty (dokładne kontrole na lotnisku). Przepisy celne zbliżone są do standardów międzynarodowych. Nie wolno wywozić kamieni szlachetnych, kości słoniowej, wyrobów ze skóry krokodyla i węża oraz skorup żółwi. W przypadku wywozu wyrobów rękodzieła artystycznego z drewna, obrazów i innych dzieł sztuki wymagana jest zgoda Ministerstwa Kultury (na wyrobie zostaje przyklejony specjalny znaczek z pieczątką). Niektóre sklepy z pamiątkami sprzedają wyroby z naklejkami zezwalającymi na wywóz.
MELDUNEK. Należy zgłosić swój pobyt służbom imigracyjnym oraz poinformować o miejscu zamieszkania (na formularzu przekroczenia granicy). Obowiązek zameldowania cudzoziemca spoczywa na hotelu lub osobie prywatnej udzielającej mu gościny. Zaleca się, aby obywatele polscy, ze względu na własne bezpieczeństwo, po przybyciu do Angoli zgłaszali Ambasadzie RP w Luandzie swój pobyt w tym kraju. Zaleca się stałe noszenie dowodu tożsamości, np. poświadczonej urzędowo (w Ambasadzie) fotokopii paszportu z ważną wizą. Oryginał paszportu należy przechowywać w bezpiecznym miejscu.
UBEZPIECZENIE. Nie ma obowiązku wykupienia ubezpieczeń osobowych. Polisy polskich i zagranicznych towarzystw ubezpieczeniowych nie są uznawane za formę gwarancji zapłaty, np. kosztów leczenia. Zaleca się wykupienie polisy, by uzyskać refundację poniesionych wydatków – najlepiej takiej, która obejmuje też koszty ewakuacji chorego. Można wykupić miejscowe ubezpieczenie medyczne.
SZCZEPIENIA, SŁUŻBA ZDROWIA. Wymagany jest dowód szczepienia przeciw żółtej febrze – należy go okazać straży granicznej przy wjeździe do kraju (tzw. żółta książeczka). Angola leży w strefie tropikalnej, w której występują liczne zagrożenia zdrowotne. Największym z nich jest malaria, występująca w zasadzie na terytorium całego kraju i we wszystkich porach roku. Zaleca się stosowanie profilaktyki przeciwmalarycznej. W przypadku pojawienia się wysokiej gorączki, bólu mięśni i głowy oraz objawów przypominających zatrucie pokarmowe (także po powrocie do Polski) należy bezwzględnie zgłosić się do lekarza, ponieważ opóźnienie leczenia malarii może być bardzo niebezpieczne. Aby zmniejszyć ryzyko ukąszeń komarów przenoszących malarię, należy unikać przebywania na zewnątrz po zapadnięciu zmroku oraz nosić odzież zakrywającą ramiona i nogi. Podczas snu należy chronić się pod moskitierą. Zaleca się stosowanie kremów lub aerozoli odstraszających komary. W Angoli odnotowuje się także wysoką zachorowalność na cholerę, żółtaczkę, śpiączkę, gruźlicę, polio i trąd. Rośnie liczba nosicieli wirusa HIV i osób chorych na AIDS. W związku ze szczególnie dużym zagrożeniem cholerą należy przestrzegać podstawowych zasad profilaktyki i podwyższonych rygorów higieniczno-sanitarnych, a zwłaszcza: często myć ręce, dokładnie odkażać naczynia, owoce i warzywa, używać tylko przegotowanej wody, unikać spożywania ryb i owoców morza i – ogólnie – posiłków w barach i restauracjach, gdzie higiena budzi wątpliwości. Zatrucia pokarmowe zdarzają się bardzo często. Zaleca się spożywanie wyłącznie napojów sprzedawanych w zamkniętych butelkach lub w puszkach. Pomoc medyczną na odpowiednim poziomie świadczą jedynie prywatne kliniki. Cena wizyty u lekarza to 40–60 USD. Nie istnieje pogotowie ratunkowe.
INFORMACJE DLA KIEROWCÓW. Obowiązuje ruch prawostronny. W przypadku pobytu ponad 3-miesięcznego obowiązkowe jest posiadanie miejscowego prawa jazdy, które otrzymuje się na podstawie polskiego prawa jazdy (procedura jest długotrwała). Funkcjonariusze policji bardzo rzadko honorują międzynarodowe prawo jazdy i żądają od cudzoziemców okazania dokumentu miejscowego, podobnie jak firmy wynajmujące samochody. Angolskie prawo jazdy nowego typu jest ważne na obszarze państw Afryki Południowej należących do Południowoafrykańskiej Wspólnoty Rozwoju (SADC). Ubezpieczenie OC jest obowiązkowe. Nie powinno się podróżować po zmroku. Kierowcy nagminnie oślepiają współużytkowników dróg lub jeżdżą bez dostatecznego oświetlenia oraz niewłaściwie parkują. Należy zachować szczególną uwagę podczas poruszania się po Luandzie o każdej porze dnia ze względu na bardzo niebezpieczną jazdę motocykli (motocykliści nie przestrzegają znaków drogowych i świateł!) oraz wymuszanie pierwszeństwa przez kierowców samochodów. Na wielu ulicach są głębokie dziury lub otwarte studzienki kanalizacyjne.
PODRÓŻOWANIE PO KRAJU. Generalnie podróżowanie po kraju jest trudne i często ryzykowne. Trwa odbudowa dróg, mostów oraz wiaduktów po wieloletniej wojnie domowej. Najlepiej podróżować samochodem terenowym. Większość dróg jest bardzo zniszczona, a podczas pory deszczowej wiele z nich jest nieprzejezdnych. Usługi serwisowe są rzadkie i na niskim poziomie. Jeśli to możliwe, zaleca się jazdę przynajmniej w dwa samochody. Głównym środkiem komunikacji między Luandą a stolicami prowincji nadal są samoloty, ale problemem jest wpisanie w listopadzie 2008 r. wszystkich linii lotniczych Angoli na „czarną listę” międzynarodowych organizacji lotniczych. Oznacza to, że w razie wypadku towarzystwo ubezpieczeniowe może odmówić wypłaty odszkodowania. Ew. zmiana tej sytuacji może nastąpić nie wcześniej niż w połowie 2009 r. Między wieloma prowincjami istnieją już dogodne połączenia autobusowe. Na niektórych trasach autobusy i mikrobusy są przeładowane pasażerami i często zdarzają się awarie. Nie istnieje pasażerski transport morski.
BEZPIECZEŃSTWO. Po 27-letniej wojnie domowej od 2002 r. w Angoli utrwala się pokój. Jednakże traumatyczne skutki obcowania z przemocą, rozregulowanie mechanizmów kontroli społecznej, bieda, bezrobocie oraz wielkie ilości broni pozostałej po wojnie rodzą przestępczość pospolitą. Do rozbojów dochodzi zwłaszcza w peryferyjnych dzielnicach dużych miast, a także w kilku strefach centrum Luandy oraz na szlakach komunikacyjnych. Spacerując po Luandzie lub poruszając się po tym mieście samochodem, należy zachować zdroworozsądkowe środki ostrożności. Nie należy nosić przy sobie dużych sum pieniędzy, biżuterii, laptopów ani innych drogocennych przedmiotów. W samochodzie koniecznie należy zamykać okna i blokować drzwi. Szczególne środki ostrożności należy zachować także na plaży, gdzie bardzo często dochodzi do kradzieży. Poważnym niebezpieczeństwem w głębi kraju są miny – pozostałość z okresu działań wojennych. Nie wolno zbaczać z regularnie uczęszczanych dróg. Nie wszystkie pola minowe są wyraźnie oznaczone (warto zasięgnąć opinii mieszkańców).
PRZYDATNE INFORMACJE:
• Angola należy do najdroższych krajów świata. Ceny wielu towarów i usług są zaskakująco wysokie (dotyczy to zwłaszcza restauracji, hoteli, wynajmu domów lub mieszkań). Przykładowo, w Luandzie i na prowincji przeciętne miejsce hotelowe kosztuje dziennie około 200 USD (jeśli uda się je znaleźć), a na posiłek trzeba przewidzieć min. 50 USD na osobę.
• Zakaz fotografowania budynków rządowych i wojskowych przenoszony bywa na całą sferę obiektów publicznych. Odpowiedzialni za ich ochronę są często nadgorliwi i nieprzejednani, dlatego lepiej pytać o zgodę przed zrobieniem zdjęcia, aby nie stracić kamery, aparatu lub filmu.
• Podstawowym środkiem komunikacji miejskiej są prywatne mikrobusy (kolor niebieski), zwane myląco taksówkami. Mikrobusy te bywają przeładowane, często w fatalnym stanie technicznym i nieostrożnie prowadzone. W Luandzie istnieje także ograniczony transport autobusowy. Klasyczne taksówki praktycznie nie istnieją (firma Macontaxi, tel. 222 261 800).
• W Luandzie i w innych miastach występują trudności z zaopatrzeniem w wodę, energię elektryczną i paliwa. Hotele i zamożniejsze domy prywatne mają własne zbiorniki na wodę i agregaty prądotwórcze.
• Telefonia komórkowa jest rozpowszechniona; w Angoli działa dwóch operatorów: Movicel (sieć państwowa) i Unitel (sieć prywatna), przy czym zasięg ich sieci obejmuje tylko stolice prowincji i kilka mniejszych miejscowości. Korzystanie w Angoli z telefonu komórkowego zarejestrowanego w Polsce (roaming) jest możliwe (warto zasięgnąć informacji u operatora).
• Język urzędowy – portugalski – jest powszechnie używany. Znajomość innych języków obcych jest znikoma. W regionach graniczących z Demokratyczną Republiką Konga dość popularny jest język francuski.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
