|
Wraz ze wzrostem popularności kota jako towarzysza człowieka wzrastała także liczba ras kotów. Oprócz tradycyjnych powstawało coraz więcej nowych, stopniowo "odkrywanych" ras. Do takich należy norweski kot leśny, który w swej pierwotnej "dzikiej" postaci występował w zimnych regionach Skandynawii. Norweski kot leśny powstał z przypadkowych krzyżówek między wałęsającymi się kotami długowłosymi a kotami domowymi. Z tych mieszańców rozwinęły się na przestrzeni wieków dostosowane do surowego życia na północy silne koty z gęstym, półdługim futrem.
Od dawna koty te spotykało się w chłopskich zagrodach, gdzie same musiały się o siebie troszczyć i nie mogły liczyć na ciepły kąt przy kominku. Dopiero w miarę rozwoju urbanizacji zmieniało się życie tego norweskiego kota leśnego, jak go później nazwano.
Wraz ze zmianą populacji kotów recesywny gen odpowiedzialny za długie włosy był wypierany przez gen warunkujący występowanie włosów krótkich. W ten sposób poszukujący nowych zadań hodowcy ras kotów odkryli "swojego" kota leśnego. Jak to się dzieje z wieloma nowymi rasami, tak i o dzikości pierwszego "norwega" powstała legenda, mająca podkreślić jego krzepkość. W rzeczywistości w momencie ich uznawania przez niezależne związki hodowlane w Skandynawii w 1972 r., czy przez FIFe w 1979 r., były już dawno czystymi produktami hodowli. Norweskie koty leśne są duże, o wydłużonym tułowiu, silne, muskularne i długonogie. Uwagę zwraca trójkątna głowa średniej wielkości, z długim i prostym nosem oraz dużymi, wysoko osadzonymi uszami z wyraźnymi pędzelkami włosów jak u rysia. Długi, gęsto owłosiony ogon w ruchu wygląda jak pióropusz, eleganckie "portki" na tylnych kończynach i kołnierz na szyi - najwyrazistszy podczas zimy - powodują, że koty te, zwłaszcza kocury, wyglądają prawie jak długowłose.
Na reszcie ciała są średniej długości, przy czym okrywowe muszą być raczej sztywne i mocne, aby chroniły przed wilgocią. Podszycie jest gęste i długie, chroniące przed zimnem. Z daleka włosy norweskiego kota leśnego wyglądają jakby trochę były tłuste, co jest cechą normalną u kota żyjącego na swobodzie.
Z czasem, niestety, jakość futra się zmieniła: tłuste włosy okrywowe mają już tylko bardzo nieliczne koty, natomiast długość włosów stała się zadziwiająco większa. Odporność na wodę i zinmo na skutek zabiegów hodowlanych zanikła i w efekcie z dawnego krzepkiego zwierzęcia norweski kot leśny stał się kotem szlachetnym jak wiele innch. Może się to wiązać z faktem, że w celu rozszerzenia palety barw okrywy włosowej, chociażby o białą, wprowadzono do hodowli jako domieszkę koty perskie, co spowodowało także zmianę struktury futra norweskiego kota leśnego. Aby uzyskać możliwie jak najszybciej wymaganą przez wzorzec rasy trójkątną głowę, niektórzy hodowcy krzyżowali "norwega" z tureckim kotem angorskim i balijskim, co dodatkowo silnie zmieniło fenotyp rasy.
Odpowiedzialni hodowcy od dawna dążą do tego, aby zachować tę rasę z jej pierwotnymi cechami i żądają zakazu jakichkolwiek krzyżowań z innymi rasami. W związku z tym w genealogii hodowanych przez nich kotów można znaleźć wśród ich przodków co najmniej pięć pokoleń norweskich kotów leśnych czystej rasy.
Oczy "norwegów", mające kształt migdałów, powinny być ustawione lekko skośnie i - w przeciwieństwie do wielu innych ras - mogą mieć zupełnie dowolny kolor. Ostatnio największym powodzeniem cieszą się koty miedzianookie. Hodowla nastawiona na uzyskanie określonych barw futra nie odgrywa jeszcze u norweskich kotów leśnych decydującej roli, jak to się dzieje z kotami innych ras, co jest niezbędne dla utrzymania w hodowli szerokiej puli genów. Chociaż rozmaite odmiany barwne są jednoznacznie określone i znormalizowane, przy czym stale dochodzą nowe, w zasadzie można krzyżować ze sobą wszystkie odmiany barwne. Jest to ważnym przyczynkiem do zachowania typu i jakości futra, ponieważ nie wszystkie odmiany barwne mają tak samo silne włosy okrywowe lub tak samo gęste podszycie. Czarne koty mają mocniejsze włosy okrywowe; lecz mniej podszycia, niebieskie natomiast mają bardzo gęste podszycie. Czarne pręgowane są najbardziej zbliżone do pierwotnego ideału.
Wiele kotów z hodowli nastawionych na uzyskanie pożądanych kolorów ma futro wprawdzie doskonałe i rzadkie barwy, np. białą lub niebieską, jednak ich okrywa włosowa tak odbiega od pierwotnego wyglądu futra kotów norweskich, jak budowa ciała: koty te coraz częściej mają delikatną budowę ciała i mały wzrost.
Norweskie koty leśne dzielimy pod względem barw na dwie duże grupy, mianowicie z genem agouti i bez tego genu. Według tej klasyfikacji prezentuje się koty norweskie także na niektórych wystawach, np. organizowanych przez FIFe. Ze względu na znaczenie i rozprzestrzenienie kotów norweskich taka klasyfikacja już od dawna nie wystarcza.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
