|
Przez długi czas pędził nędzny żywot i znajdował się poza zasięgiem zainteresowania hodowców i dopiero pod koniec lat 70. można było zobaczyć na europejskieh wystawach pierwsze srebrzystoniebieskie koty typu orientalnego. Do dzisiaj tą piękną rasą zajmuje się niewielki krąg hodowców, co miało dla niej ten dodatni skutek, że ominęło ją wiele uwarunkowanych zabiegami hodowlanymi wad rozwojowyeh spotykanych u innych ras. Gorący zwolennicy koratów uważają je za jedną z najpierwotniejszych ras z południowo-wschodniej Azji, a wzmianki o niej podobno znajdują się już w starych tajskich rękopisach z XIV i XV wieku. Krytycy koratów uważali je od zawsze za wynik krzyżowania syjamów z niebieskimi kotami krótkowłosymi i przez to opóźniali uznanie ich za odrębną rasę i dopuszczenie do udziału w wystawach czempionów. Nazwa rasy pochodzi od tajlandzkiej prowincji, z której się wywodzi. W swej ojczyźnie był znany pod nazwą "Si-Sawat", czyli "szczęśliwy los".
Korat jest muskularnym, silnym kotem średniej wielkości, raczej wysmukłym, typu orientalnego. Wypukły grzbiet przypomina sylwetkę syjamów, lecz całe ciało jest masywniejsze i cięższe niż ciało syjamów. Kończyny ma wysmukłe, z owalnymi łapami, o proporcjach odpowiednich w stosunku do reszty ciała. Ogon jest gruby u nasady, średniej długości, a na końcu zaokrąglony.
Okrągława głowa, wypukłe czoło, szeroko rozstawione oczy, silny podbródek i dobrze wykształcone policzki nadają twarzy kształt sercowaty. Kształt głowy nie może być u dołu ani zaostrzony, ani za szeroki. Nos ma u nasady lekkie zagłębienie, jest średniej długości i dosyć szeroki. Musi stanowić harmonijną całość z głową. Uszy są duże, wysoko osadzone, otwarte ku przodowi, u nasady szerokie, na wierzchołkach lekko zaokrąglone, po wewnętrznej stronie tylko trochę owłosione.
Futro koratów jest krótkie lub średniej długości, delikatne, jedwabiste i powinno ściśle przylegać do ciała. Kolor futra musi być wyłącznie srebrzystoniebieski, przy czym srebrzystość ogranicza się do końców włosów. Srebrzyste końce włosów na kończynach są jednak niepożądane. Cieniowania, paski lub plamy na sierści uniemożliwiają uzyskanie wysokich ocen. Doskonale ubarwiony korat powinien lśnić, zwłaszcza gdy podczas ruchu światło załamuje się na futrze. Niedozwolone są pojedyncze białe włosy lub pęczki włosów. Lusterko nosa i opuszki łap mają barwę od szaroniebieskiej do lawendowej. Oczy koratów są duże, okrągłe i intensywnie zielone, lecz dopiero w wieku dwóch lat, gdyż młode koraty mają oczy bursztynowe.
Od lat 90. korat przeżywa w Europie mały renesans. Jego przyszłość będzie zależała od tego, czy znajdzie się dosyć hodowców, którzy stworzyliby bazę hodowlaną wystarczającą do dalszego utrzymania kotów tej rasy.
Znawcy koratów cenią w nich nie tylko spokojny temperament, skłonność do zabawy i towarzyskość, lecz także niezawodność reakcji instynktownych. Koraty przypominają syjamy starego typu nie tylko zewnętrznie. W czasie wychowu młodych wykazują niezwykłą wprost cierpliwość i wytrwałość, ogromnie się ożywiają w gromadzie i przejawiaja silne instynkty rodzicielskie. Mocniejsze kocury chętnie odgrywają rolę opiekunów swej rodziny i bronią swego haremu pazurami i zębami. W stosunku do ludzi koraty są łagodne i nigdy nie robią przykrych niespodzianek.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
