 Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na rowerach torowych zbudowanych na kołach 28 calowych, podobnych do rowerów szosowych, ale o uproszczonej i lżejszej konstrukcji. Tory (zwane też czasem welodromami), na których uprawia się ten sport mają kształt zbliżony do bieżni lekkoatletycznych, na łukach są jednak mocno pochylone, aby można było na nich utrzymywać stałą prędkość.
Konkurencje
W ramach kolarstwa torowego prowadzi się następujące konkurencje:
Konkurencje olimpijskie
Do konkurencji olimpijskich obecnie należą tylko:
sprint
sprint drużynowy
keirin
drużynowy wyścig na dochodzenie
omnium
wszystkie rozgrywane zarówno jako konkurencje mężczyzn i kobiet.
Sprint klasyczny
Eliminacje w formie wyścigu na 200 m ze startu lotnego, następnie zawodnicy ścigają się w "biegach" po 2 zawodników, na dystansie 2 okrążeń (tory powyżej 250 m) lub 3 okrążeń na torach do 250 m. Kluczową rolę odgrywa taktyka oraz zaskoczenie.
Sprint olimpijski
Zwany również drużynowym. Wyścig ze startu zatrzymanego. W wyścigu startują trzyosobowe drużyny na dystansie 3 okrążeń, każdy z trzech zawodników musi prowadzić swój zespół przez jedno okrążenie. Zazwyczaj pierwsze okrążenie prowadzi specjalista od sprintu na 200 m, a trzecie specjalista od sprintu na 1000 m lub specjalista od indywidualnego wyścigu na dochodzenie. Drużyny żeńskie składają się z dwóch zawodniczek i ścigają się na dystansie dwóch okrążeń.
Keirin
Rodzaj sprintu popularnego w Japonii i Korei. W sporcie tym startuje od 4 do 7 zawodników. Pierwsze okrążenia jadą oni za prowadzącym na motocyklu, nadającym coraz szybsze tempo, w trakcie czego zawodnicy starają się zająć jak najlepsze miejsce do startu, a następnie na 600-700m przed metą (w zależności od długości toru) prowadzący odjeżdża, zaś właściwi zawodnicy mogą przyspieszyć maksymalnie, starając się dojechać jako pierwsi do mety. Keirin jest rodzajem hazardu, podobnie jak wyścigi konne. W trakcie pierwszych okrążeń, kiedy kolarze jadą za pilotem, widzowie mogą obstawiać zwycięzcę. Sami kolarze dostają wysokie premie za zajęcie pierwszego miejsca. Dochody najlepszych kolarzy są zbliżone do liderów zespołów zawodowych startujących w zawodach szosowych i dlatego wielu zawodowych kolarzy kończy swoje kariery na torach do keirinu.
4000 m drużynowo
Wyścig ze startu zatrzymanego, w którym biorą udział dwie czteroosobowe drużyny (startują na przeciwległych prostych) i rozgrywany jest na tych samych zasadach, co wyścig indywidualny na 4 km. Czasem drużyny jest czas trzeciego zawodnika na mecie, przez co drużyny często kończą rywalizacje w trójkę. Najlepsze drużyny świata pokonują dystans poniżej 4 minut co daje średnią prędkość powyżej 60 km/h. Wyjątkowo widowiskowy wyścig, niejako "wizytówka" kolarstwa torowego.
Omnium (wielobój)
Omnium to najnowsza dyscyplina olimpijska w kolarstwie torowym (po raz pierwszy zostanie rozegrana na LIO w Londynie w 2012 roku). Każdy zawodnik bierze udział w 6 konkurencjach:
okrążenie ze startu lotnego 250 m,
wyścig eliminacyjny/australijski (48 okrążeń przy 24 zawodnikach) - w wyścigu tym bierze udział od 8 do 20 zawodników. Na każdym okrążeniu odpada zawodnik który jako ostatni przejedzie linię mety. Zawodnicy ścigają się do momentu w którym zostanie tylko jeden z nich.
scratch (15 km mężczyźni, 10 km kobiety) - względnie nowa konkurencja kolarstwa torowego, w której bierze udział równocześnie wielu zawodników. Jadą oni wspólnie na dość długim dystansie (np. 40 rund). Zwycięzca zostaje wyłoniony w bardzo prosty sposób – jest nim ten, kto jako pierwszy przekroczy linię mety. Z tego względu charakterystyka tego wyścigu zbliżona jest do wyścigów szosowych i wiele tutaj zależy od obranej przez kolarza taktyki.
wyścig indywidualny na dochodzenie (4 km mężczyźni, 3 km kobiety) - wyścigi odbywają się na dystansach zwykle 3000 (kobiety) i 4000 m (mężczyźni) - czasami też 2000 m. Dwóch zawodników startuje z przeciwnych stron toru. Jeśli jeden z zawodników „dojdzie” drugiego, to automatycznie wygrywa. Jeśli nie dojdzie, to wygrywa ten, który przejechał szybciej swój dystans (zob. też wyścig na dochodzenie).
wyścig punktowy (30 km mężczyźni, 20 km kobiety) - wyścigi punktowe odbywają się zwykle na dystansach na 40 lub 25 km. Przypominają one trochę zawody szosowe. Wszyscy zawodnicy (od 8 do 20) jadą razem w peletonie. Na wybranych okrążeniach znajdują się „lotne” finisze, za które dostaje się punkty. Wygrywa ten zawodnik, który uzbiera najwięcej punktów. Nie musi to być zawodnik, który jako pierwszy przybędzie na końcową metę, lecz raczej ten, który jest najbardziej aktywny w czasie całego wyścigu.
1000 m (500 m kobiety)- wyścig indywidualny na dystansie 1000 m ze startu zatrzymanego. Uważany za najcięższą konkurencją torową, porównywany do biegu na 400 m, gdzie zawodnik musi utrzymać szybkość sprintu przez wydłużony okres. Obecny rekord wynosi 58.875 s., został on ustanowiony w 2001 roku przez Francuza Arnauda Tournant w La Paz w Boliwii.
Za zwycięstwo w każdej otrzymuje się jeden punkt, za 2. miejsce dwa punkty itd., a wygrywa zawodnik z najmniejszą ich łączną liczbą. W przypadku równej liczby o wyższej pozycji decyduje rezultat konkurencji czasowych.
Inne konkurencje
Zwany także wyścigiem amerykańskim – startują w nim drużyny składające się z dwóch zawodników. W każdym momencie wyścigu, ściga się tylko jeden zawodnik, drugi odpoczywa jadąc wolniej w górnej części toru. Zmiana zawodnika ścigającego się następuję poprzez charakterystyczne wypchnięcie zawodnika wchodzącego na zmianę przez schodzącego. Nazwa wyścigu pochodzi od hali Madison Square Garden w Nowym Jorku, gdzie wyścig rozegrano po raz pierwszy.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
