 Igrzyska Olimpijskie
Miejsce rozgrywania : Londyn, Wielka Brytania
Obiekt : The All England Club (zobacz na mapie)
Nawierzchnia : trawiasta
Pierwsza edycja : 1886 rok
Data rozgrywania : 28.07-5.08 2012 r.
Termin
Igrzyska Olimpijskie to najbardziej prestiżowe zawody sportowe odbywające się co cztery lata w mieście organizatora igrzysk. Niektórzy uważają, że są to najważniejsze rozgrywki tenisowe w ciągu roku, według innych ustępują one prestiżem czterem turniejom wielkoszlemowym. Organizatorem olimpijskiego turnieju tenisowego jest Międzynarodowy Komitet Olimpijski (MKOl) oraz Międzynarodowa Federacja Tenisa (ITF). W 2012 roku Igrzyska Olimpijskie odbyły się w Londynie, a rozgrywki tenisowe toczyły się na trawiastych kortach Wimbledonu.
Charakterystyczną cechą olimpijskich zmagań jest brak puli nagród w turnieju. Premie pieniężne za udział oraz za dobre wyniki w imprezie, zazwyczaj fundują krajowe federacje sportowe oraz ewentualni sponsorzy. Polski Komitet Olimpijski za złoty medal w Pekinie oferował 200 tysięcy złotych. Podobną kwotę tenisiści i tenisistki mogą zarobić awansując do 1/8 turnieju wielkoszlemowego. Oczywiście trudno ocenić prawdziwą wartość olimpijskiego medalu, będącego marzeniem każdego sportowca rozpoczynającego karierę. Warto wspomnieć, że wyniki uzyskane na igrzyskach olimpijskich są od 2004 roku brane pod uwagę w rankingach ATP i WTA. Co ciekawe więcej punktów do rankingu, tenisiści mogą uzyskać dzięki triumfowi w jednym z turniejów z cyklu “Masters 1000” niż zdobywając złoty medal olimpijski. Podobnie sprawa wygląda w przypadku zwycięstwa tenisistki w imprezie rangi “Premier Mandatory”.
Miejsce rozgrywania turnieju
Korty Wimbledonu Turniej tenisowy w ramach olimpijskich zmagań odbył się w 2012 roku na kortach The All England Club w Londynie, w dzielnicy Wimbledon. Dokładnie na tych samych kortach miesiąc wcześniej został rozegrany turniej wimbledoński. Główną areną zmagań tenisistów podczas olimpijskiego turnieju był kort centralny mogący pomieścić 14’000 widzów i posiadający rozsuwany dach. Kolejnymi co do wielkości stadionami były kort nr 1 o pojemności 11’000 widzów oraz kort nr 2 mogący pomieścić 4’000 widzów. Oprócz trzech głównych aren wimbledońskiego obiektu, uczestnicy igrzysk rozgrywali swoje mecze we wczesnej fazie turnieju także na dziewięciu mniejszych kortach. Turniej olimpijski był jedyną okazją, aby zobaczyć na wimbledońskich kortach zawodników, grających w kolorowych strojach (tradycyjny strój koloru białego nie był wymagany, tak jak to ma miejsce podczas wielkoszlemowej imprezy w Londynie). Piłki na olimpijski turniej wyprodukowała firma Slazenger, która od wielu lat jest głównym dostarczycielem piłek na potrzeby Wimbledonu. W 2014 roku gospodarzem igrzysk będzie brazylijskie Rio de Janeiro.
Uczestnicy i zasady kwalifikacji
W igrzyskach olimpijskich wzieło udział 172 uczestników, w tym 64 tenisistów w turnieju singla mężczyzn, 64 tenisistki w turnieju singla kobiet, 64 tenisistów w turnieju debla mężczyzn oraz 64 tenisistki w turnieju debla kobiet. Spośród nich 16 zawodników i 16 zawodniczek stworzyło pary w turnieju mikstowym, który powrócił w Londynie na olimpijskie areny jako pełnoprawna dyscyplina po 88 latach przerwy (ostatnio był rozgrywany w 1968 roku jako dyscyplina pokazowa). Oczywiście niektórzy tenisiści i tenisistki wystartowali jednocześnie w singlu, deblu i mikście. Z każdego kraju może wystąpić maksymalnie sześciu tenisistów i sześć tenisistek, przy czym maksymalnie po czterech reprezentantów w turniejach singlowych i po dwie pary w turniejach deblowych (czterech singlistów i jedna para lub dwóch singlistów i dwie pary). W turnieju miksta z jednego kraju może wystąpić dwie pary. Losowanie drabinek odbyło się trzy dni przed rozpoczęciem pierwszego spotkania tenisowego.
Do turnieju singla panów awans uzyskuje 56 zawodników zajmujących najwyższe miejsca w rankingu ATP na dwa miesiące przed rozpoczęciem igrzysk i spełniających wspomniany wymóg udziału w Pucharze Davisa. Jeżeli w puli 56 tenisistów znajdzie się więcej jak czterech reprezentantów jednego kraju to miejscowa federacja tenisowa może wybrać z pośród nich dowolną czwórkę zawodników, która będzie reprezentowała swój kraj na turnieju. O kolejne sześć miejsc w drabince powalczą podczas specjalnych kwalifikacji zawodnicy zaproszeni przez Międzynarodową Federacją Tenisa (ITF), która oprócz miejsc w rankingu, będzie brała pod uwagę także liczbę reprezentantów poszczególnych krajów i położenie geograficzne. Pozostałe dwa miejsca zostaną obsadzane podczas obrad Komisji Trójstronnej, składającej się z przedstawicieli MKOl, ITF i komitetu organizacyjnego igrzysk. Obrady te odbywają się na dwa miesiące przed rozpoczęciem igrzysk, a pełna lista zawodników jest znana na półtorej miesiąca przed rozpoczęciem olimpiady, kiedy upływa termin składania kandydatur przez poszczególne federacje tenisowe i komitety olimpijskie. Jeżeli jeden z zawodników wycofa się z turnieju olimpijskiego przed jego rozpoczęciem to na jego miejsce może wskoczyć reprezentant tego samego lub innego kraju znajdujący się na liście rezerwowej. Identyczne procedury obowiązują przy przyznawaniu kwalifikacji olimpijskich w turnieju singla pań, gdzie pod uwagę są będą brane miejsca w rankingu WTA i występy w Pucharze Federacji.
W turnieju deblowym mogą wystąpić jedynie pary składające się z zawodników reprezentujących ten sam kraj. Przy przyznawaniu nominacji olimpijskich pod uwagę są brane miejsca poszczególnych tenisistów w indywidualnych rankingach singlistów oraz deblistów ATP na dwa miesiące przed rozpoczęciem igrzysk. Miejsca obu zawodników w rankingach są sumowane i na tej podstawie sporządzany jest ranking poszczególnych par deblowych (jeżeli zawodnik jest wyżej w rankingu singlowym niż w deblowym, to bierze się pod uwagę jego ranking singlowy). Na bezpośredni udział w turnieju mogą liczyć 24 pary deblowe, których suma miejsc w rankingach jest najniższa lub jednym z członków debla jest zawodnik z czołowej dziesiątki rankingu deblowego ATP, który może wybrać sobie dowolnego partnera ze swojego kraju, pod warunkiem że jest on sklasyfikowany w rankingu singlowym lub deblowym ATP. Pozostałe 8 par deblowych jest nominowanych przez ITF i komisję trójstronną, które będą się starały tak dobierać zgłoszenia, aby łącznie w singlu i deblu wystąpiło 86 reprezentantów. Identyczne zasady obowiązują w przypadku turnieju debla kobiet, gdzie pod uwagę brane są miejsca zawodniczek w indywidualnych rankingach singlowych i deblowych WTA. Skład turnieju miksta zostanie wybrany przez organizatorów turnieju bezpośrednio przed rozpoczęciem imprezy.
Każda krajowa federacja może ustalić wewnętrzne zasady kwalifikacji i ustalić jakie miejsce może zajmować poszczególny zawodnik, aby zostać zgłoszony do udziału w igrzyskach. Polski Związek Tenisowy w przypadku tenisistów i tenistek wyznaczył na Igrzyska w Pekinie miejsce poniżej 60-tego w rankingach ATP i WTA. W przypadku par deblowych suma miejsc obu zawodników mogła wynosić maksymalnie 120 miejsc. Można założyć, że na podobnym poziomie zostały ustalone limity w Londynie.
Zasady rozgrywania spotkań
Mężczyźni jak i kobiety rywalizują w turnieju singlowym i deblowym do dwóch wygranych setów. W pierwszych dwóch setach meczu, przy wyniku 6:6 w gemach rozgrywany jest tie-break, a w ewentualnym decydującym trzecie secie, gra od stanu 6:6 toczy się do momentu osiągnięcia przewagi dwóch gemów przez jednego z uczestników. W turnieju mikstowym w przypadku remisu 1:1 w setach, mecz zostanie roztrzygnięty na zasadach “super tie-breaka” do dziesięciu wygranych punktów, z zachowaniem zasady dwóch punktów przewagi.
W singlu i deblu panów, mecz o złoty medal jest rozgrywany do trzech wygranych setów oraz dwóch gemów przewagi w ewentualnym piątym secie.
Historia olimpijskich zmagań tenisowych
Tenis ziemny pojawił się w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk Olimpijskich w Atenach w 1886 roku, jako jedna z dziewięciu dyscyplin sportowych. Zawody rozgrywane na trawiastych kortach, składały się z turnieju singla oraz debla panów i zostały rozegrane między 8 a 11 sierpnia. W turnieju wzięło udział łącznie 13 tenisistów z 6 krajów, w tym 7 zawodników pochodziło z Grecji. Oprócz gospodarzy w imprezie wzięło udział dwóch Brytyjczyków, Francuz, Australijczyk, Węgier i Niemiec. Pary w turnieju deblowym mogły się składać z zawodników z różnych krajów. Medale koloru srebrnego (odpowiednik obecnego złota) otrzymali jedynie zwycięzcy debla, czyli Niemiec Friedrich Traun oraz Brytyjczyk John Boland, który otrzymał dodatkowo medal za zwycięstwo w turnieju singlowym. Meczu o trzecie miejsce nie rozegrano i w oficjalnych zestawieniach podaje się dwóch tenisistów na najniższym stopniu podium. Wszystkie mecze rozgrywano do dwóch wygranych setów, a absencja tenisistek wynikała z tego, że w igrzyskach w Atenach we wszystkich dyscyplinach rywalizowali jedynie mężczyźni.
Kolejne igrzyska odbyły się w 1900 roku na trawiastych kortach w Paryżu, a w turnieju wzięło udział 26 zawodników i zawodniczek z Francji, Wielkiej Brytanii, Czech i Stanów Zjednoczonych. Oprócz turnieju singla i debla panów, rozegrano również turniej singla pań i rozgrywki mikstowe. Turniej singlowy panów wygrał Brytyjczyk Lawrence Doherty, późniejszy wielokrotny zwycięzca turnieju wimbledońskiego w singlu i deblu. Doherty w Paryżu okazał się najlepszy także w turnieju deblowym w parze ze starszym bratem Reginaldem, a w turnieju miksta wywalczył dodatkowo trzecie miejsce w parze z Amerykanką Marion Jones. W kobiecym turnieju brylowała Brytyjka Charlotte Cooper, która została pierwszą kobietą, która otrzymała medal olimpijski, biorąc pod uwagę także pozostałe dyscypliny. Do triumfu w singlu dołożyła ona także zwycięstwo w turnieju miksta w parze z Reginaldem Doherty. Łącznie brytyjscy tenisiści wywalczyli 8 medali, 2 medale zdobyli reprezentanci Francji, a po jednym Amerykanie i Czesi. Cztery medale przyznano parom składającym się z zawodników i zawodniczek o różnych narodowościach. Finały singla i debla panów rozgrywane były do trzech wygranych setów, pozostałe mecze do dwóch wygranych setów.
W 1904 roku igrzyska olimpijskie odbyły się w St. Louis w Stanach Zjednoczonych. Po raz kolejny rozegrano jedynie turnieje singla i debla panów. Pań brakowało nie tylko na tenisowych kortach, gdyż w całych igrzyskach wzięło udział jedynie 6 kobiet na 651 uczestników. W turnieju tenisowym rozegranym na trawiastych kortach wzięło udział łącznie 36 zawodników, w tym 35 zawodników gospodarzy i jeden Niemiec. W St. Louis po raz pierwszy rozdawano złote, srebrne i brązowe medale dla najlepszych, a cały komplet zdobyli amerykańscy tenisiści. W turnieju singla triumfował Beals Wright, który wygrał także rywalizację singlową w parze z Edgarem Leonardem. Podobnie jak na poprzednich igrzyskach meczu o trzecie miejsce nie rozegrano i brązowe medale trafiły do dwóch singlistów i czterech deblistów. Wszystkie mecze rozrywane były do dwóch wygranych setów.
Kolejne igrzyska w 1908 roku zostały rozegrane w Londynie, a w turnieju tenisowym wzięli udział reprezentanci 10 krajów, w tym 50 tenisistów i 10 tenisistek. Nowością było podzielenie rozgrywek tenisowych na halowe i odbywające się na trawie pod gołym niebem oraz wprowadzenie spotkań o brązowy medal. Dodatkowo w turnieju deblowym mogły wziąć udział jedynie pary składające się z reprezentantów jednego kraju. Mężczyźni rywalizowali w singlu i deblu zarówno w hali jak i na otwartej przestrzeni, a wszystkie mecze po raz pierwszy rozgrywane były do trzech wygranych setów. Siedem pań rywalizowało w singlu w hali, a 5 zawodniczek (same Brytyjki) stawiło się na turniej rozgrywany na trawie. Doprowadziło to do tego, że Penelope Boothby rozstawiona z nr 1 w imprezie, zagrała od razu w finale, w którym przegrała z Dorotheą Chambers 1:6 5:7. Boothby została tym samym srebrną medalistką olimpijską, mimo że nie wygrała nawet jednego seta w turnieju. Podobnie było w przypadku brązowego medalu “wywalczonego” przez Joan Winch, która zagrała od razu w półfinale i zdołała ugrać z Chambers zaledwie 2 gemy. Ciężko byłoby znaleźć drugi taki przypadek w historii igrzysk olimpijskich, żeby jakiś sportowiec otrzymał medal za samo stawienie się na placu boju. Tenisowe rozgrywki ogólnie zdominowali zawodnicy gospodarzy, zgarniając 15 medali na 18 możliwych, w tym 6 złotych, 5 srebrnych i 4 brązowe. Jeden srebrny medal zdobył Niemiec Otto Froitzheim, a dwa brązowe zdobyli reprezentanci Szwecji. Zawodniczki i zawodnicy mogli wziąć udział w turnieju rozgrywanym w hali (maj), jak i na trawie (lipiec), ale uczynili to jedynie pojedynczy tenisiści oraz dwie tenisistki i Josiah Ritchie zdobył medal zarówno w turnieju na otwartym stadionie (złoto) jak i w hali (brąz). Swój trzeci złoty medal w igrzyskach olimpijskich wywalczył natomiast Reginald Doherty, wygrywając turniej deblowy na trawie w parze z Georgiem Hillyardem. Do ekskluzywnego grona dwukrotnych złotych medalistów dołączył kilkukrotny zwycięzca Wimbledonu Arthur Gore, wygrywając w turnieju halowym zarówno w singlu jak i w deblu (w parze z Herbertem Barrettem).
W 1912 roku gospodarzem olimpijskich zmagań był Sztokholm, a w ramach tenisowych rozgrywek odbyła się rekordowa liczba ośmiu konkurencji, po cztery w hali i na trawie. Oprócz turnieju miksta panowie rywalizowali w singlu i deblu, a panie jedynie w singlu. We wszystkich tenisowych rozgrywkach wzięła udział rekordowa ilość dwunastu reprezentacji, a medalami podzielili się zawodnicy i zawodniczki z aż 9 krajów. Łącznie rozdano 24 komplety medali, a najwięcej z nich padło łupem Brytyjczyków, którzy wywalczyli 6 krążków (po 2 złote, srebrne i brązowe). Z pośród wszystkich medalistów jedynie szwedzkiej parze mikstowej Sigrid Fick i Gunnar Setterwall udało się zdobyć medal na trawie (srebro) i w hali (brąz). Setterwall wywalczył również srebro w deblu panów w hali i zdobył tym samym swój czwarty krążek olimpijski, gdyż 4 lata wcześniej w Londynie zdobył brązowy medal w mikście w hali. W turnieju rozgrywanym na trawiastych kortach najlepiej radzili sobie reprezentanci RPA Charles Winslow i Harold Kitson. Pierwszy z nich zdobył złoty medal w singlu, drugi z nich srebrny medal w tej specjalności, a obaj panowie triumfowali dodatkowo wspólnie w turnieju deblowym. Oprócz Winslowa dwa złote medale w Sztokholmie zdobył Francuz Andre Gobert (singiel i debel w hali) oraz Brytyjka Edith Hannam (singiel i mikst w hali).
Kolejne igrzyska olimpijskie miały się odbyć w Berlinie w 1916 roku, ale nie doszły do skutku z powodu trwającej I wojny światowej. Po jej zakończeniu gospodarzem olimpiady została belgijska Antwerpia, goszcząca najlepszych sportowców w 1920 roku. Tym razem tenisiści rywalizowali jedynie na otwartym stadionie i już tradycyjnie rozegrano turniej singla i debla mężczyzn, singiel kobiet i turniej mikstowy. Po raz pierwszy na igrzyskach panie rywalizowały także w deblu. W turniejach singlowych wzięło udział 44 tenisistów i 21 tenisistek z 15 krajów. Medale zdobyli przedstawiciele Wielkiej Brytanii (2 złote, 3 srebrne i 1 brązowy), Francji (2 złote i 2 srebrne), RPA (1 złoty i 1 brązowy), Japonii (2 srebrne) i Czechosłowacji (1 brązowy). Po raz drugi z rzędu najbardziej prestiżowy turniej singla panów wygrał reprezentant RPA, a był nim Louis Raymond. Brązowy krążek przypadł jego rodakowi Charlesowi Winslowowi, który 8 lat wcześniej w Sztokholmie zdobył dwa złote medale. Prawdziwą gwiazdą olimpiady w Antwerpii była jednak Francuzka Suzanne Lenglen, najlepsza tenisistka lat 20-stych XX wieku, która zdobyła złote medale w rywalizacji singla pań oraz miksta (w parze z rodakiem Maxem Decugisem), a w turnieju deblowym wywalczyła medal koloru brązowego (w parze z Elizabeth D’Ayen).
Gospodarzem olimpiady w 1924 roku został po raz kolejny Paryż. Tak jak cztery lata temu, rozgrywano turnieje singla i debla kobiet oraz mężczyzn, a także rozgrywki miksta. W tenisowych zmaganiach wzięła udział rekordowa ilość 142 uczestników z 28 krajów, w tym 99 tenisistów i 43 tenisisistki. Komplet złotych medali zdobyli reprezentanci Stanów Zjednoczonych, którzy do swego dorobku dołożyli jeszcze medal srebrnego koloru. Oprócz nich olimpijskie krążki wywalczyli jeszcze Francuzi (3 srebrne i 1 brązowy), Brytyjczycy (1 srebrny i 2 brązowe) oraz Włosi i Holendrzy ( po jednym brązowym medalu). Po dwa złote medale zdobyli Vincent Richards (singiel i debel mężczyzn), Helen Wills Moody (singiel i debel kobiet) oraz Hazel Wightman (debel kobiet i mikst). Richards do swego dorobku dołożył srebrny krążek w mikście. Same zawody były rozgrywane w pobliżu stadionu głównego na kortach, na które narzekało większość uczestników z racji fatalnego stanu nawierzchni.
Niestety w następnych igrzyskach olimpijskich w 1928 roku w Amsterdamie tenis ziemny już się nie pojawił w programie. Główną przyczyną takiego stanu rzeczy był konflikt pomiędzy władzami Międzynarodowej Federacji Tenisa (ITF) a komitetem olimpijskim (MKOl). Tenisowa federacja domagała się posiadania co najmniej jednego członka w komitecie igrzysk, który czuwałby nad prawidłowym zorganizowaniem olimpijskiego turnieju tenisowego. Komitet olimpijski nalegał z kolei, aby turniej wimbledoński nie odbywał się w roku olimpijskich zmagań. Zarówno ITF jako i MKOl nie chciały zaakceptować żądań drugiej strony, dlatego władze tenisa postanowiły wycofać swoją dyscyplinę z programu igrzysk olimpijskich. Sytuację pogorszył wprowadzony w drugiej połowie lat 20-stych podział na tenisistów zawodowych i amatorów.
W 1968 roku tenis ziemny powrócił na igrzyska olimpijskie, ale w Meksyku był jedynie dyscypliną pokazową. Rozegrano łącznie dwa pokazowe turnieje i każdy składał się z rozgrywek singla i debla mężczyzn oraz kobiet, a także z turnieju miksta. W turniejach deblowych pary mogły się składać z zawodników różnych krajów. Zwycięzców głównego turnieju pokazowego nagrodzono złotymi, srebrnymi i brązowymi medalami, jednak były one jedynie mniejszymi kopiami krążków, które otrzymywali sportowcy w pełnoprawnych dyscyplinach igrzysk. Wyników uzyskanych w tych rozgrywkach nie bierze się pod uwagę, przy sporządzaniu oficjalnych tabel medalowych.
Po raz kolejny tenis ziemny zawitał na olimpiadzie w 1984 roku w Los Angeles. Stało się to możliwe głównie dzięki zabiegom ówczesnego sekretarza generalnego ITF Davida Gray’a, który gorąco wierzył w powrót tenisa na igrzyska jako pełnoprawnej dyscypliny medalowej. Niestety Gray nie doczekał się realizacji swojego marzenia, gdyż zmarł na raka w 1983 roku. Miał on jednak pełne wsparcie w osobach prezydenta ITF Philippe’a Chatriera i wiceprezydenta ITF Pablo Llorensa, którzy kontynuowali z powodzeniem misję Gray’a. Na igrzyskach w Los Angeles tenis był po raz kolejny imprezą pokazową, tym razem dla tenisistek i tenisistów, którzy nie ukończyli jeszcze 21-go roku życia. Rozegrano jedynie turnieje singlowe mężczyzn oraz kobiet, w których wzięli udział reprezentanci 34 krajów, w tym 32 zawodników i 32 zawodniczki. Wśród panów triumfował 18-letni Szwed Stefan Edberg, późniejszy sześciokrotny zwycięzca turniejów wielkoszlemowych. W turnieju pań najlepsza okazała się najmłodsza uczestniczka, a była nią 15-letnia Niemka Steffi Graf, późniejsza wielka gwiazda kobiecego tenisa i 22-krotna zwyciężczyni wielkoszlemowych rozgrywek singlowych. Turniej tenisowy okazał się dużym sukcesem i każdego dnia rozgrywki śledziło ok. 6 tysięcy osób. Decyzja mogła być tylko jedna i komitet olimpijski postanowił włączyć tenis ziemny do programu kolejnych igrzysk.
W 1988 roku olimpijczyków gościł koreański Seul, a tenis ziemny po raz pierwszy od 64 lat był pełnoprawną dyscypliną olimpijską. Tenisiści rywalizowali na twardych kortach w rozgrywkach singla i debla pań oraz panów. W turnieju deblowym mogły wziąć udział jedynie pary złożone z reprezentantów tego samego kraju i ta zasada obowiązuje do dzisiaj. Medale w imprezie wywalczyli reprezentanci ośmiu krajów, a najlepsi okazali się Amerykanie, którzy wywalczyli 5 krążków, w tym dwa złote, jeden srebrny i dwa brązowe. Najważniejsze rozgrywki wygrali jednak tenisiści pochodzący z krajów sąsiadujących z Polską. W turnieju singla panów wygrał nieoczekiwanie Czechosłowak Miloslav Mecir, który w pasjonującym półfinale pokonał Stefana Edberga, najlepszego cztery lata temu. W turnieju pań triumfowała ponownie Steffi Graf, dzięki czemu jako jedyna tenisistka w historii zdobyła “złotego szlema”, gdyż w 1988 roku wygrała także wszystkie cztery turnieje wielkoszlemowe. Mecze rozgrywane w ramach turnieju singla i debla panów, od pierwszej rundy toczyły się do trzech wygranych setów. Meczów o trzecie miejsce nie rozgrywano, a brązowe medale otrzymali wszyscy, którzy odpadli w półfinale rozgrywek.
W 1992 roku na igrzyskach w Barcelonie, tenisiści i tenisistki rywalizowali w tych samych turniejach i na tych samych zasadach co cztery lata wcześniej. Turniej rozgrywano na ceglanej nawierzchni, a wśród mężczyzn triumfował Szwajcar Marc Rosset, który w całej karierze tylko raz zagrał w półfinale imprezy wielkoszlemowej. Dwa złote medale w turnieju pań padły łupem Amerykanek. W rywalizacji singlowej najlepsza okazała się Jennifer Capriati, pokonując w finale obrończynię tytułu Steffi Graf. W turnieju deblowym złote medale wywalczyły Mary Joe Fernandez i Gigi Fernandez, które mimo identycznego nazwiska, nie były ze sobą spokrewnione. Łącznie medale zdobyli przedstawiciele dziewięciu krajów, a w tenisowej tabeli medalowej najwyżej uplasowały się Stany Zjednoczone, z dwoma złotymi i jednym brązowym krążkiem.
Kolejna olimpiada odbyła się w amerykańskiej Atlancie w 1996 roku. Po raz kolejny rozegrano turnieje singla i debla pań oraz panów, a nowością były mecze o brązowy medal z udziałem półfinalistów. Po raz pierwszy tenisiści rywalizowali do trzech wygranych setów jedynie w spotkaniach o olimpijskie złoto. Wszystkie mecze odbywały się na twardych kortach, a najwięcej krążków po raz kolejny zdobyli Amerykanie. Złoty medal w rywalizacji singla panów zdobył Andre Agassi, który jako jedyny tenisista w historii może się pochwalić zwycięstwem w igrzyskach oraz we wszystkich czterech turniejach wielkoszlemowych. Wśród pań najlepsza okazała się 20-letnia Amerykanka Lindsay Davenport, a w deblu pań swój drugi złoty medal wywalczyły Mary Joe Fernandez i Gigi Fernandez. Ostatni złoty medal padł łupem australijskiego debla Mark Woodforde i Todd Woodbridge, którzy podobnie jak Andre Agassi, jako jedyni mogą się pochwalić zwycięstwami we wszystkich turniejach wielkoszlemowych jak i na olimpiadzie. Największą niespodzianką było wywalczenie brązowego medalu w singlu panów przez Hindusa Leandera Paesa, późniejszego świetnego deblisty, który w całej swojej karierze wygrał zaledwie jeden turniej w singlu.
W 2000 roku gospodarzem igrzysk olimpijskich było australijskie Sydney. Rewelacją kobiecego turnieju były amerykańskie siostry Venus i Serena Williams. Wspólnie triumfowały one w rywalizacji deblistek, a Venus zdobyła dodatkowo złoty medal w turnieju singlowym. Siostry Williams zostały później jedynymi zawodniczkami, które wygrały wspólnie w karierze w deblu wszystkie turnieje wielkoszlemowe i olimpiadę. Wśród panów najlepszy okazał się Rosjanin Yevgeny Kafelnikov, który w finale pokonał po zaciętym pięciosetowym pojedynku Niemca Tommy’ego Haasa. Brązowy medal zdobył nieoczekiwanie Francuz Arnaud di Pasquale, wygrywając w meczu o trzecie miejsce z 19-letnim Szwajcarem Rogerem Federerem, późniejszym wielokrotnym zwycięzcą turniejów wielkoszlemowych. W turnieju deblowym złotego medalu nie udało się obronić parze Woodforde i Woodbridge, którzy musieli uznać wyższość w finale Kanadyjczyków Sebastiena Lareau i Daniela Nestora.
Kolejne igrzyska olimpijskie odbyły się w 2004 roku w Atenach, a turniej tenisowy po raz kolejny rozgrywany był na twardych kortach. Tradycyjnie już nie obyło się bez niespodzianek, szczególnie w turnieju panów. Pierwszym od 1924 roku podwójnym złotym medalistą został sensacyjnie Chilijczyk Nicolas Massu, który był rozstawiony w imprezie z numerem dziesiątym. W finale turnieju singlowego Massu pokonał po zaciętym pięciosetowych pojedynku nierozstawionego Amerykanina Mardy Fisha. Brązowy medal po dramatycznym trzysetowym meczu, wywalczył inny Chilijczyk Fernando Gonzalez, pokonując w meczu o trzecie miejsce Amerykanina Taylora Denta 6:4 2:6 16:14. Massu i Gonzalez wygrali wspólnie także rywalizację deblową, pokonując w finale Niemców Nicolasa Kiefera i Rainera Schuettlera. Dla Chile był to pierwszy złoty medal w historii igrzysk, biorąc pod uwagę wszystkie dyscypliny. Roger Federer, faworyt imprezy i gracz rozstawiony z nr 1, odpadł w turnieju singlowym już w drugiej rundzie, przegrywając w trzech setach z Czechem Tomasem Berdychem. Wśród pań triumfowała Belgijka Justine Henin, która w meczu o złoty medal pokonała Francuzkę Amelie Mauresmo. Do sporej niespodzianki doszło w turnieju debla pań, gdzie Chinki Li Ting i Sun Tiantian, pokonały w finale rozstawione z nr 2 Hiszpanki Conchitę Martinez i Virginię Ruano Pascual, zdobywając pierwszy medal w tenisie ziemnym dla swojego kraju.
W 2008 roku w Pekinie turniej tenisowy, podobnie jak na poprzednich trzech igrzyskach, rozgrywany był na nawierzchni twardej. Niespodzianką w turnieju panów było odpadnięcie w ćwierćfinale najwyżej rozstawionego w imprezie Szwajcara Rogera Federera, który musiał uznać wyższość Amerykanina Jamesa Blake’a w dwóch setach. Federerowi udało się jednak wrócić z Pekinu ze złotym medalem, po zwycięstwie w turnieju deblowym wspólnie z rodakiem Stanislasem Wawrinką. W singlu triumfował natomiast rozstawiony z “dwójką” Hiszpan Rafael Nadal, który przyjechał do Pekinu jako aktualny mistrz French Open oraz Wimbledonu i główny faworyt do końcowego zwycięstwa na olimpijskim turnieju. W meczu o złoty medal 22-letni Nadal pokonał łatwo w trzech setach Chilijczyka Fernando Gonzaleza, który został drugim zawodnikiem w historii igrzysk, mogącym się pochwalić dwoma medalami w rywalizacji singlowej. Krążek brązowy na pekińskich igrzyskach wywalczył z kolei Serb Novak Djokovic, pokonując w meczu o trzecie miejsce Jamesa Blake’a. Turniej singlowy kobiet zdominowały z kolei Rosjanki, które zdobyły komplet medali. W pojedynku o złoto 26-letnia Elena Dementieva okazała się lepsza w trzech setach od Dinary Safiny, a w meczu o brązowy medal Vera Zvonareva pokonała reprezentantkę gospodarzy Na Li. W turnieju deblowym, podobnie jak w Sydney, bezkonkurencyjne okazały się amerykańskie siostry Venus i Serena Williams. Dzięki temu triumfowi Venus Williams została pierwszą zawodniczką, która zdobyła trzy złote medale olimpijskie.
W ostatnich igrzyskach w 2012 roku w Londynie ogromną radość swoim rodakom sprawił Szkot Andy Murray, który wywalczył złoto w rywalizacji singlowej, po zaskakująco łatwej wygranej nad Rogerem Federerem. Murray dołożył do tego osiągnęcia srebrny medal w rywalicji miksta w parze z Laurą Robson. Złoto w tej specjalności zdobyli reprezentanci Białorusi Max Mirnyi i Viktoria Azaranka, która wróciła z brytyjskiej stolicy także z brązowym medalem w rywalizacji singlowej. Po złoto sięgnęła Amerykanka Serena Williams, która oddała w finale Rosjance Marii Sharapovej zaledwie jednego gema, a swój dorobek wzbogaciła jeszcze o trzeci medal z najcenniejszego kruszczu w rywalizacji deblowej wspólnie ze starszą siostrą Venus. Najlepszą parą męską zostali jej rodacy Bob i Mike Bryanowie, którzy skompletowali w ten sposób życiowego Złotego Szlema.
Występy reprezentantów Polski
Pierwszym polskim uczestnikiem igrzysk olimpijskich w tenisie był w 1988 roku Wojciech Kowalski, który po przejściu kwalifikacji uległ w I rundzie turnieju singlowego Tonemu Mmohowi z Nigerii 2:6 4:6 4:6. Na kolejnych igrzyskach w Barcelonie (1992 rok) naszą jedyną reprezentantką była Katarzyna Nowak, która przegrała w pierwszej rundzie singla kobiet z Francuzką Julie Halard 4:6 6:7. W 1996 roku na olimpiadzie w Atlancie, Polskę reprezentowały Magdalena Grzybowska i Aleksandra Olsza, ale także one zakończyły udział w turnieju singla pań na pierwszej rundzie. W 2000 roku w Sydney zabrakło naszych tenisistów i tenisistek w igrzyskach olimpijskich. W 2004 roku w Atenach nasz kraj reprezentowała jedynie para deblowa Mariusz Fyrstenberg i Marcin Matkowski, którzy ulegli w pierwszej rundzie szwajcarskiej parze Roger Federer i Yves Allegro. W 2008 roku w Pekinie nasi reprezentanci odnieśli pierwsze zwycięstwa w historii występów na igrzyskach olimpijskich. 19-letnia Agnieszka Radwańska, która została pierwszą Polką rozstawioną w olimpijskim turnieju singlowym (z numerem 8), pokonała w pierwszej rundzie reprezentantkę Tajwanu Yung-Jan Chan. W kolejnej rundzie polska tenisistka przegrała jednak z doświadczoną Włoszką Francescą Schiavone w dwóch setach i odpadła z dalszej rywalizacji. W turnieju deblowym Radwańska wystąpiła wspólnie z Martą Domachowską, ale nasze tenisistki nie sprostały ukraińskim siostrom Alonie i Katarinie Bondarenko, które kilka miesięcy wcześniej zwyciężyły na Australian Open. Z kolei Klaudia Jans i Alicja Rosolska musiały uznać w pierwszej rundzie wyższość Amerykanek Lindsay Davenport i Liezel Huber. Także na pierwszej rundzie zakończyła swój singlowy występ Marta Domachowska, przegrywając w dwóch setach z Bułgarką Tsvetaną Pironkovą. Oczekiwaniom sprostał jedynie debel Mariusz Fyrstenberg i Marcin Matkowski, który odpadł dopiero w ćwierćfinale. po porażce z późniejszymi srebrnymi medalistami Thomasem Johanssonem i Simonem Aspelinem ze Szwecji. Ogromnym rozczarowaniem zakończył się dla polskich tenisistów występ w Londynie. Rozstawiona z numerem drugim w turnieju singlowym Agnieszka Radwańska (pełniła rolę chorążego polskiej ekipy olimpijskiej podczas ceremonii otwarcia) odpadła już w pierwszej rundzie, a jej los podzielił Łukasz Kubot w turnieju singla panów, debliści Mariusz Fyrstenberg i Marcin Matkowski oraz deblistki Klaudia Jans-Ignacik i Alicja Rosolska. Jeden mecz w singlu wygrała Urszula Radwańska, która w drugiej rundzie przegrała z późniejszą złotą medalistką Sereną Williams. Siostry Radwańskie dotarły ponadto do drugiej rundy w turnieju deblowym pań, a Agnieszka wspólnie z Marcinem Matkowskim odpadła w pierwszej rundzie miksta.
©® GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
