Dział sportu to dział w całości poświęcony wydarzeniom sportowym lokalnym, krajowym jak i światowym. Znajdziesz tutaj również informacje o sportowcach, ich biografie.

Legendy tenisa

Tim Henman

Urodzony 6 września 1974 roku w Oxford (Wielka Brytania)
Zaczął grać w wieku 2,5 lat razem ze starszymi braćmi
Status profesjonalny od 1993 roku
Zakończenie kariery 23 września 2007 roku
Jego wielką inspiracją był Bjorn Borg. Gdy miał 6 lat po raz pierwszy odwiedził londyński Wimbledon i ujrzał swojego idola w akcji.
1993 – 1994
W pierwszym sezonie profesjonalnej gry próbował swych sił głównie w challengerach i imprezach Futures. W kolejnym roku zaczął startować w turniejach rangi ATP. Najlepszym wynikiem była trzecia runda osiągnięta w Tokio. Zadebiutował na Wimbledonie, jednak poniósł porażkę w meczu pierwszej rundy z Davidem Prinosilem.
1995
W dalszym ciągu głównie brał udział w challengerach, a w Seulu i Reunion Island został ich triumfatorem. W turniejach ATP doszedł najdalej do ćwierćfinału w Nottingham. W tym sezonie wystartował również w dwóch turniejach wielkoszlemowych: na Wimbledonie w drugiej rundzie przegrał mecz z Samprasem, natomiast na US Open na tym samym etapie wyeliminował go Jared Palmer.
1996
Rok zainaugurował w Sydney, gdzie dotarł do drugiej rundy. Na Australian Open również poniósł porażkę w drugim meczu turnieju głównego. Jednak w dalszej części sezonu osiągnął kilka ważnych półfinałów: w Szanghaju, Rotterdamie, Kopenhadze, Seulu, Lyonie i Ostrawie. Wziął udział w Wimbledonie, gdzie w pierwszej rundzie pokonał Kafelnikova – zwycięzcę French Open. Ta wygrana była dla niego inspiracją, więc w dalszej części turnieju grał świetnie. Przegrał dopiero w ćwierćfinale w meczu z Toddem Martinem. Start na Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie zakończył się sukcesem – Henman wywalczył srebrny medal w grze podwójnej w parze z Neilem Broadem. Na US Open poprawił wynik z poprzedniego roku – dotarł do czwartej rundy, w której przegrał z Edbergiem.
1997
Sezon rozpoczął świetnym występem w Doha. Dotarł do finału, gdzie jednak musiał uznać wyższość Jima Couriera. W Sydney odniósł swoje pierwsze turniejowe zwycięstwo, wygrywając z Carlosem Moyą. Kolejny finał odnotował w Antwerpii, gdzie uległ Rossetowi. W Mediolanie dosięgnęła go kontuzja, która wykluczyła Henmana z udział u w turniejach przez 6 tygodni. Powrócił na kort w Miami, jednak pełnię formy odzyskał w Nottingham, gdzie dotarł do półfinału. W wielkoszlemowym French Open, odpadł już w pierwszej rundzie, natomiast na Wimbledonie, podobnie jak przed rokiem, osiągnął ćwierćfinał. Po przegranym meczu w drugiej rundzie US Open, Henman odniósł swoje drugie zwycięstwo, wygrywając w Tashkent spotkanie finałowe z Rossetem.
1998
W Sydney niestety nie udało mu się obronić tytułu, przegrywając w finale z Karolem Kucerą. W kolejnych turniejach, w tym na Australian Open, odpadał już w pierwszych rundach. Lepszy występ odnotował w Londynie, gdzie dotarł do ćwierćfinału, natomiast świetnie spisał się w rozgrywkach w Miami, w których osiągnął półfinał. Na kortach Rolanda Garrosa ponownie odpadł w pierwszej rundzie, jednak w Queen’s Clubie zagrał w ćwierćfinale, natomiast na Wimbledonie pierwszy raz w życiu dotarł do półfinału. W Los Angeles znalazł się w finale, w którym nie sprostał Andre Agassiemu. W prestiżowym turnieju w Toronto doszedł do półfinału, a na US Open do czwartej rundy. Kolejny turniejowy tytuł udało mu się wywalczyć w Bazylei, pokonując tym razem Agassiego w finale.
1999
Z początkiem roku odnotował finały w Doha i Rotterdamie, natomiast w wielkoszlemowym Australian Open osiągnął trzecią rundę. W Hamburgu doszedł do ćwierćfinału, a w Rzymie i na French Open doszedł do trzecich rund. Po raz pierwszy w karierze dotarł do finału na kortach Queen’s Clubu, a na Wimbledonie ponownie zagrał w półfinale. W obu spotkaniach nie sprostał jednak Samprasowi. W kolejnych turniejach odpadał w pierwszych rundach, włączając w to również US Open, gdzie uległ już w pierwszym meczu. Ostatni finał w sezonie zagrał w Bazylei, w którym pokonał go Kucera.
2000
Początek roku przyniósł ćwierćfinał w Adelajdzie i czwartą rundę w Australian Open. W Rzymie i Scottsdale dotarł do finałów, niestety w obu poniósł porażki. W Miami i Estoril zaliczył ćwierćfinały, natomiast w Hamburgu i na French Open odpadał w trzecich rundach. W Queen’s Clubie i Nottingham poszło mu bardzo słabo, przegrywał kolejno w drugiej i pierwszej rundzie. Na Wimbledonie już w czwartej rundzie rozgromił go Philippoussis. Lepsze wyniki przyszły w Cincinnati, gdzie dotarł do finału, a także w Indianapolis, gdzie osiągnął półfinał. Na US Open zakończył udział w trzeciej rundzie. Po półfinale w Hongkongu, w końcu udało mu się wygrać halową imprezę w Wiedniu. W końcówce sezonu osiągnął półfinał w Bazylei, natomiast wygrał jeszcze w Brighton, wygrywając w finale z Hrbatym.
2001
Na początek sezonu osiągnął półfinał w Adelajdzie i drugi raz z rzędu czwartą rundę Australian Open. Zwycięstwo mógł świętować już na kolejnym turnieju, rozgrywanym w Kopenhadze. W kolejnych imprezach doszedł najdalej do ćwierćfinałów w Scottsdale i Monte Carlo. Na French Open ponownie zakończył swój udział w trzeciej rundzie. W londyńskim Queen’s drugi raz w życiu dotarł do finału, w którym jednak nie dał rady wygrać z Hewittem. Na Wimbledonie ponownie doszedł do półfinału, gdzie poniósł porażkę w meczu z Ivanisevicem. W Cincinnati osiągnął półfinał, w Indianapolis ćwierćfinał, a na US Open przegrał już w trzeciej rundzie. W niemieckim Stuttgarcie odnotował kolejny ćwierćfinał. W Bazylei odniósł zwycięstwo, po wygranym finałowym spotkaniu z Rogerem Federerem.
2002
Sezon rozpoczął wygraną w Adelajdzie, po zwycięstwie nad Philippoussisem w finale. W Australian Open, uważany za jednego z faworytów do zwycięstwa, po raz trzeci z rzędu odpadł w czwartej rundzie. W Rotterdamie i Indian Wells odnotował finały, a w Monte Carlo półfinał. Na turnieju w Queen’s kolejny raz dotarł do finału, ponownie jednak nie sprostał Hewittowi. Tego samego zawodnika nie udaje mu się pokonać w półfinale Wimbledonu, gdzie po odpadnięciu Samprasa i Agassiego, był niemal pewnym kandydatem do końcowego triumfu. Do końca roku bez większych sukcesów – trzecia runda US Open i ćwierćfinał w Bazylei.
2003
Po raz pierwszy wystartował w Rotterdamie, gdzie został wyeliminowany już w pierwszej rundzie przez Ljubicica. W kolejnych turniejach odpadał w pierwszych bądź drugich rundach, dopiero w Hamburgu i French Open dotarł do trzeciej rundy. W Queen’s Clubie przegrał spotkanie półfinałowe z Grosjeanem, a na Wimbledonie uległ temu samemu przeciwnikowi w ćwierćfinale. Triumfował w Waszyngtonie, po wygranym meczu finałowym z Fernando Gonzalezem. W US Open już w pierwszej rundzie pokonał go Andy Roddick. W Wiedniu, gdzie w 2000 roku wywalczył tytuł, w półfinale Carlos Moya pozbawił go szansy na dalszy awans. Zwycięstwo odniósł w ostatnim swoim turnieju w tym sezonie rozgrywanym w Paryżu, gdzie w finale uległ mu Andrei Pavel.
2004
Pierwszy występ odnotował w Doha, jednak odpadł w półfinale. Na Australian Open nieco gorzej niż do tej pory – przegrał w trzeciej rundzie z Guillermo Canasem. W Rotterdamie w meczu o finał, kolejny raz w karierze musiał uznać wyższość Lleytona Hewitta. W Indian Wells dotarł do finału, w którym pokonał go Roger Federer. Na kortach Rolanda Garrosa osiągnął najlepszy wynik w karierze. Odpadł dopiero w półfinale, kiedy to lepszy okazał się Guillermo Coria. W Queen’s Clubie, w porównaniu do lat ubiegłych, wypadł słabo i odpadł już w drugiej rundzie. Z Wimbledonu w ćwierćfinale wyeliminował go Mario Ancic. Świetny występ zaliczył na US Open. Dotarł najdalej w swojej karierze i przegrał dopiero w półfinale z pierwszą rakietą świata – Rogerem Federerem.
2005
Największym awansem Henmana w tym sezonie były ćwierćfinały w Rotterdamie, Dubaju, Indian Wells, Miami i na kortach Queen’s. Na wielkoszlemowych turniejach dotarł do trzeciej rundy Australian Open, drugie rundy osiągnął na French Open i Wimbledonie, natomiast na US Open już w pierwszym spotkaniu uległ Fernando Verdasco. Pozostałe turnieje kończył na wczesnych etapach rywalizacji.
2006
W tym roku Henman odnotował jeden finał. W Tokio przegrał mecz o tytuł z światową jedynką – Rogerem Federerem. W Zagrzebiu i w londyńskim Queen’s dotarł do półfinałów, przegrywając kolejno ze Stefanem Koubkiem i Lleytonem Hewittem. Na wielkoszlemowym Australian Open odpadł już w pierwszej rundzie, natomiast na French Open, Wimbledonie i US Open osiągnął jedynie drugie rundy. W pozostałych turniejach najwyżej dotarł do ćwierćfinału: w Dubaju, Waszyngtonie i Bangkoku.
2007
Rok zaczął się słabo i niestety w ten sam sposób się zakończył. Na French Open i w Queen’s odpadł w pierwszych rundach. W Nottingham, na Wimbledonie i US Open ulegał już w drugich meczach rozgrywek. Zagrał jeszcze jedno spotkanie, reprezentując Wielką Brytanię w Pucharze Davisa, po czym 23 września 2007 ogłosił zakończenie kariery.
CIEKAWOSTKI
Od 1996 roku został liderem brytyjskiego tenisa.
Najwyższą pozycję w rankingu zajmował 7 sierpnia 2002 roku, kiedy to był 4. tenisistą świata.
Pochodzi z rodziny o tradycjach tenisowych. Jego dziadek występował na Wimbledonie w latach 50.
Tim Henman w swojej karierze zawodniczej wygrał 11 turniejów singlowych. Był wielokrotnym finalistą wielu rozgrywek rangi ATP, a na imprezach wielkoszlemowych łącznie 6 razy dotarł do półfinałów Rolanda Garrosa, Wimbledonu i US Open.
---------------

Monica Seles

Urodzona 2 grudnia 1973 roku w Nowym Sadzie (dzisiejsza Serbia)
Zaczęła grać w wieku 6 lat
Status profesjonalny od 1989 roku
Zakończenie kariery – 2008 rok
Już podczas swoich pierwszych występów turniejowych w 1988 roku osiągnęła półfinał, pokonując czołowe zawodniczki.
1989
W pierwszym profesjonalnym sezonie wygrała rozgrywki w Houston, zdobywając tym samym swój pierwszy tytuł. W pozostałych turniejach osiągnęła finały i półfinały. Świetnie zaprezentowała się również podczas imprez wielkoszlemowych. Na French Open dotarła do półfinału, natomiast na Wimbledonie i US Open odnotowała czwarte rundy. Rok zakończyła na 6. pozycji w rankingu WTA.
1990
W tym roku zwycięstwa odniosła w Miami, San Antonio, Tampie, Rzymie, Berlinie, Los Angeles i Oakland. Ponadto po raz pierwszy w karierze triumfowała w turnieju wielkoszlemowym. W finale French Open pokonała liderkę rankingu – Steffi Graf. Na zakończenie sezonu wygrała także turniej dla najlepszych zawodniczek – WTA Championships. Została sklasyfikowana na 2. pozycji w światowym rankingu.
1991
Dzięki osiągnięciom w tym sezonie, Seles awansowała na pozycję liderki rankingu tenisistek. Triumfowała w trzech turniejach Wielkiego Szlema – Australian Open, French Open i US Open. Ponadto odniosła zwycięstwa w Miami, Houston, Los Angeles, Tokio, Mediolanie i Filadelfii a także podczas WTA Championships.
1992
Sezon zainaugurowała na Australian Open, gdzie obroniła wywalczony przed rokiem tytuł. Tego samego dokonała podczas French Open i US Open, gdzie triumfowała po raz drugi z rzędu. Na wimbledońskich kortach była bliska czwartego zwycięstwa wielkoszlemowego w tym roku, jednak w finałowym pojedynku uległa Steffi Graf. Ponadto wygrała turnieje w Essen, Indian Wells, Houston, Barcelonie, Tokio, Oakland oraz rozgrywki WTA Championships. Na koniec roku pozostawała numerem 1 w damskim tenisie.
1993 – 1994
Rok 1993 rozpoczęła na Australian Open i wygrała cały turniej trzeci raz z rzędu. Następnie zdobyła tytuł w Chicago, a w Paryżu dotarła do finału. Ze względu na późniejszą infekcję, powróciła do gry w Hamburgu. W trakcie meczu ćwierćfinałowego została zaatakowana przez fanatyka Steffi Graf, który pragnął aby niemiecka zawodniczka ponownie została liderką tenisistek. Spowodowało to nie tylko ślady fizyczne, ale także wywołało strach przed wyjściem na kort. Seles zawiesiła karierę, a nawet uważano, że nie powróci już do rywalizacji. W 1994 roku znalazła się poza światowym rankingiem.
1995
W tym sezonie udało jej się powrócić do sportu i wzięła udział w turnieju w Toronto. W drodze do finału błyskawicznie eliminowała kolejne przeciwniczki, a ostatecznie wygrała całe rozgrywki. Podczas US Open również walczyła o tytuł, jednak w decydującym spotkaniu uległa Steffi Graf.
1996
Odniosła zwycięstwa w Sydney, Eastbourne, Montrealu, Tokio. Ponadto zdobyła czwarty tytuł w wielkoszlemowym Australian Open. Na US Open powtórzyła się sytuacja z poprzedniego roku. Seles spotkała się w finale z Steffi Graf, jednak ponownie niemiecka tenisistka została triumfatorką turnieju. Z kolei w Oakland w decydującym meczu uległa Martinie Hingis. Sezon zakończyła na 2. miejscu w rankingu.
1997
W tym roku wygrała rozgrywki w Los Angeles, Toronto i Tokio. W Miami, Charleston, Madrycie i San Diego odnotowała finały, jednak uległa w nich swoim przeciwniczkom. Dotarła do półfinału French Open, w którym nie sprostała Martinie Hingis. Została sklasyfikowana na 5. pozycji.
1998
Zdobyła tytuły w Montrealu i Tokio.  Bliska triumfu była również w Moskwie, gdzie w finale zatrzymała ją Mary Pierce. Ponadto osiągnęła finał French Open, w którym przegrała z Arantxą Sanchez-Vicario. Finał w Moskwie – przegrana z Mary Pierce. Z końcem roku była 6. zawodniczką na świecie.
1999
W kolejnym sezonie odniosła zwycięstwo w Ponte Beach. Odnotowała finały w Toronto i Tokio. Spotkania półfinałowe przegrała podczas Australian Open, French Open i w New Haven. Osiągnęła jeszcze ćwierćfinał US Open, jednak Serena Williams nie pozwoliła jej na dalszy awans. Sezon ponownie zakończyła na 6. miejscu w rankingu.
2000
Wygrała turnieje w Oklahomie, Ponte Beach i Rzymie. O tytuł walczyła również w San Diego i New Haven, jednak za każdym razem ulegała Venus Williams. Do półfinałów dotarła w Charleston i Stanford. W wielkoszlemowym French Open, Wimbledonie i US Open odnotowała ćwierćfinały. W tym roku wzięła udział w Igrzyskach Olimpijskich w Sydney, gdzie zdobyła brązowy medal. Na koniec sezonu była na 4. pozycji w światowym rankingu.
2001
Triumfowała podczas rozgrywek w Oklahomie, Bahii, Tokio i Szanghaju. W San Diego i Los Angeles odnotowała finały, natomiast w Scottsdale, Stanford i Toronto dotarła do półfinałów. Podczas Australian Open, gdzie zdobyła tytuł już cztery razy, przegrała ćwierćfinałowe spotkanie z Capriati. W rankingu WTA była na 10. miejscu.
2002
Wywalczyła tytuły w Dausze i Madrycie. W Tokio uległa Martinie Hingis w finałowym spotkaniu. Półfinały odnotowała w Paryżu, Dubaju, Indian Wells, Miami i Bahii. W wielkoszlemowym Australian Open przegrała mecz o finał z Martiną Hingis. W pozostałych turniejach tej rangi osiągnęła ćwierćfinały. Rok zakończyła jako 7. tenisistka świata.
2003 – 2008
W sezonie 2003 znalazła się w finale podczas turnieju w Tokio i Dubaju. Powracające kontuzje często wykluczały ją z udziału w turniejach. Poważny uraz stopy, którego doznała w tym roku, uniemożliwił jej starty na długi czas. W światowym rankingu spadła na 60. pozycję. Nie doszło do planowanego powrotu w 2004 roku. W sezonie 2005 wystąpiła w dwóch meczach pokazowych. 14 lutego 2008 roku Monica Seles ogłosiła zakończenie kariery tenisowej.
CIEKAWOSTKI
W 1985 roku Seles wygrała prestiżowy juniorski turniej Orange Bowl, gdzie zwróciła uwagę amerykańskiego trenera Nicka Bollettieriego.
W 1986 roku tenisistka przeniosła się wraz z rodziną do USA, gdzie podjęła treningi w słynnej Nick Bollettieri Tennis Academy.
W 1995 roku, kiedy Seles powróciła do sportowej rywalizacji, WTA przyznała jej specjalny ranking. Zajmowała pozycję współliderki, która wynikała z zajmowanego miejsca w momencie ataku w Hamburgu.
Monica Seles w trakcie swojej kariery wygrała 53 turnieje, w tym 9 wielkoszlemowych. Zdobyła 6 tytułów w grze podwójnej. Po ataku, do którego doszło w Hamburgu, nie odzyskała już pozycji, którą miała przed 1993 rokiem. Mimo to regularnie należała do czołówki światowej.
---------------

Marcelo Rios

Urodzony 26 grudnia 1975 roku Santiago de Chile (Chile)
Zaczął grać w wieku 11 lat
Status profesjonalny od 1994 roku
Zakończenie kariery – 2003 rok
Był pierwszym zawodnikiem z Ameryki Południowej, który został numerem 1 na świecie w kategorii juniorów. Cieszył się opinią gracza obdarzonego wielkim talentem.
1994
W pierwszym sezonie profesjonalnej gry osiągnął ćwierćfinał w Gstaad i półfinał w Hilversum. Ponadto wystąpił w wielu innych turniejach. Warty odnotowania jest fakt, że rzadko odpadał w pierwszych rundach. Obserwatorzy byli zgodni, że Rios jest zawodnikiem posiadającym wielkie możliwości, przejawiające się w swobodzie i wspaniałej technicy gry.
1995
W kolejnym sezonie odniósł zwycięstwa w 3 turniejach: w Bologni, Amsterdamie i Kuala Lumpur. Ponadto znalazł się w finale w Santiago, a także 2 półfinałach i ćwierćfinałach. Gorsze występy odnotował w trakcie imprez wielkoszlemowych, gdzie najlepszy wynikiem była druga runda na kortach Rolanda Garrosa.
1996
W tym roku wygrał tylko jeden turniej w St. Poelten. Jednak w pozostałych również osiągał dobre wyniki. Znalazł się w finałach w Scottsdale, Barcelonie i Santiago. Do półfinałów doszedł w Indian Wells, Monte Carlo, Hamburgu, Toronto i Toulouse. Dotarł także do ćwierćfinałów w Filadelfii, Rzymie, Lyonie i Stuttgarcie. Jednak turnieje rangi Wielkiego Szlema dalej nie były jego mocną stroną. Najlepiej zaprezentował się na French Open, gdzie odnotował czwartą rundę.
1997
W tym sezonie triumfował jedynie w Monte Carlo. Bliski zwycięstwa był w Marsylii, Rzymie, Bostonie i Santiago, gdzie dotarł do finałów. Lepiej radził sobie jednak w turniejach wielkoszlemowych: na Australian Open i US Open doszedł do ćwierćfinałów, natomiast na French Open i Wimbledonie osiągnął czwarte rundy.
1998
Najlepszy sezon w karierze pod względem wygranych turniejów. Wywalczył tytuły w Auckland, Indian Wells, Miami, Rzymie, St. Poelten, Singapurze a także wygrał turniej o Puchar Wielkiego Szlema. W najważniejszych imprezach w roku również odnotował świetne wyniki. Na Australian Open dotarł aż do finału, gdzie nie sprostał w meczu z Petrem Kordą. Z French Open, gdzie był zdecydowanym faworytem, odpadł w ćwierćfinale po fenomenalnym pojedynku z Carlosem Moyą. Wielu uważało, że to najlepsze spotkanie w tym turnieju od 1991 roku. Na Wimbledonie i US Open wypadł już gorzej – został wyeliminowany kolejno w pierwszej i trzeciej rundzie. Właśnie w tym roku Marcelo Rios został sklasyfikowany na pierwszej pozycji rankingu.
1999
Ten rok był początkiem całej fali kontuzji tego zawodnika, które co jakiś czas wykluczały jego udział w niektórych turniejach. Mimo to wygrał w Hamburgu, St. Poelten i Singapurze, a ponadto trzy raz znalazł się w finale: w Estoril, Monte Carlo i Szanghaju. W dwóch imprezach wielkoszlemowych, w których wziął udział osiągnął ćwierćfinał (French Open) i czwartą rundę (US Open).
2000
Powracające kontuzje z pewnością znalazły swoje odbicie w słabych wynikach osiągniętych przez Riosa w tym sezonie. Wygrał jedynie turniej w Umag. Do półfinałów doszedł w Hamburgu i Toulouse, a ćwierćfinały odnotował w Scottsdale, Barcelonie i Gstaad. Na French Open przegrał już swój pierwszy mecz, natomiast z US Open odpadł w trzeciej rundzie.
2001
Kolejny rok przyniósł trzy zwycięstwa. Dwa w turniejach ATP rozgrywanych w Doha i Hongkongu, a trzecie w challengerze w Santiago. Poza tym najlepszym wynikiem Riosa był ćwierćfinał osiągnięty w Scottsdale, Waszyngtonie, Tokio i Sztokholmie. Na Australian Open już w pierwszej rundzie uległ w meczu z Carlosem Moyą. W trakcie French Open przegrał pojedynek decydujący o awansie do trzeciej rundy, a na US Open nie udało mu się wygrać spotkania o czwartą rundę.
2002
Najlepszym osiągnięciem Riosa w tym sezonie był awans do finału w Sztokholmie. W Miami odpadł po przegranym półfinałowym pojedynku z Andre Agassim, w Waszyngtonie na jego drodze do finału stanął Paradorn Srichaphan, natomiast w Palermo na tym samym etapie pokonał go Jose Acasuso. Ćwierćfinały odnotował w Sydney i w trakcie Australian Open. Na US Open zakończył udział w trzeciej rundzie.
2003
Najdalej doszedł w Vina del Mar, gdzie w finale uległ Davidowi Sanchezowi. Poza tym osiągnął ćwierćfinał w Acapulco i półfinał w Delray Beach. Po przegranym meczu w pierwszej rundzie na French Open, zagrał jeszcze dwa mecze, reprezentując Chile w Pucharze Davisa, tym samym odnotowując ostatni występ w karierze.
CIEKAWOSTKI
W swojej karierze juniorskiej wygrał m.in. US Open.
W 1998 roku jako pierwszy zawodnik z Ameryki Południowej awansował na pierwsze miejsce światowego rankingu i pozostał liderem przez kolejne 6 tygodni.
Jest jedynym liderem rankingu, który nie wygrał żadnego turnieju wielkoszlemowego.
Marcelo Rios w trakcie swojej kariery wywalczył 18 tytułów w imprezach rangi ATP, z czego 7 w roku 1998. Wtedy też zakwalifikował się do Tennis Masters Cup. Uważany jest za wielki niespełniony talent, który osiągnął mniej niż wskazywały na to jego możliwości.
-----------

Jennifer Capriati

Urodzona 29 marca 1976 roku w Nowym Jorku (Stany Zjednoczone)
Pierwsze tenisowe kroki zaczęła stawiać w wieku 3 lat
Status profesjonalny od 1990 roku
Zakończenie kariery – 2007 rok
W wieku 14 lat została najmłodszą w historii zawodniczką notowaną w pierwszej dziesiątce rankingu światowego.
1990 – 1991
W pierwszym sezonie zawodowej gry, młoda tenisistka wygrała turniej rangi WTA rozgrywany w Portoryko. Ponadto była najmłodszą półfinalistką wielkoszlemowego French Open, a także najmłodszą zawodniczką rozstawioną na Wimbledonie. Na koniec roku znalazła się na 8. pozycji światowego rankingu. W 1991 roku wygrała turnieje w San Diego i Toronto. Na French Open odpadła w czwartej rundzie, jednak na Wimbledonie i US Open dotarła aż do półfinałów. W rankingu została sklasyfikowana jako 6. tenisistka świata.
1992
Kolejny sezon rozpoczęła od debiutanckiego występu na Australian Open, gdzie doszła do ćwierćfinału. Taki sam wynik osiągnęła na kortach Rolanda Garrosa i na Wimbledonie. Na US Open przegrała mecz o awans do czwartej rundy. Sukces odniosła na odbywających się w Barcelonie Igrzyskach Olimpijskich, podczas których wywalczyła złoto w grze pojedynczej. Ponadto wygrała turniej w San Diego, a także była półfinalistką w Miami, Berlinie i Filadelfii. Rok zakończyła na 7. miejscu w rankingu.
1993
Pierwszym startem w tym roku był turniej w Sydney. W półfinale pokonała Gabrielę Sabatini, a w finale odniosła zwycięstwo nad Anke Huber, zdobywając tym samym kolejny tytuł w karierze. Na Australian Open, jak również później w trakcie French Open i Wimbledonu, osiągnęła ćwierćfinał. Słabszy występ na imprezie tej rangi odnotowała na US Open, gdzie odpadła w pierwszej rundzie. W Toronto znalazła się w finale, w którym uległa Steffi Graf. Na koniec sezonu była na 9. pozycji światowego rankingu.
1994 – 1995
W tym okresie nastąpiło załamanie kariery Capriati, spowodowane problemami osobistymi i konfliktem z prawem. W styczniu 1994 roku wypadła z czołowej dziesiątki rankingu, a w 1995 nie wzięła udziału w żadnym turnieju WTA.
1996
Po długiej przerwie, Capriati podjęła próbę powrotu do zawodowego tenisa. Na wielkoszlemowych French Open i US Open odpadła już w pierwszych rundach. Znaczący awans odnotowała pod koniec sezonu w Chicago, gdzie znalazła się w finale. Ćwierćfinały osiągnęła jedynie w Essen i Zurychu. W światowym rankingu była na 24. miejscu.
1997
Sezon rozpoczęła w Sydney. Zaprezentowała się bardzo dobrze, znalazła się w finale, jednak uległa w nim Martinie Hingis. Niestety w pozostałych turniejach, w których brała udział, tylko w Oklahomie udało jej się dotrzeć do ćwierćfinału. Także na imprezach wielkoszlemowych, Australian Open i US Open, przegrała już w pierwszych rundach. Na koniec roku znalazła się na 66. pozycji rankingu.
1998
W tym roku osiągnęła tylko dwa ćwierćfinały – w Hamburgu i Palermo. Na Wimbledonie przegrała z Lori McNeil w drugiej rundzie, a na US Open już w pierwszej rundzie wyeliminowała ją Jana Novotna. Brak osiągnięć spowodował spadek Capriati na 101. miejsce w rankingu WTA.
1999
Capriati znowu zaczęła zwyciężać w turniejach. Triumfowała w Strasburgu i Quebec. Na Australian Open odpadła w drugiej rundzie, ale na French Open dotarła już do czwartej. Podczas Wimbledonu przegrała mecz o awans do trzeciej rundy, jednak na US Open zagrała mecz o ćwierćfinał. Lepsze wyniki wpłynęły na lepszą pozycję w rankingu – Capriati była 23.
2000
W tym roku odniosła zwycięstwo w Luksemburgu, a także awansowała do finału w Quebec, gdzie jednak nie udało jej się obronić tytułu. Bardzo dobry występ odnotowała na Australian Open. Po raz pierwszy w karierze awansowała do półfinału tego turnieju. Na French Open odpadła w pierwszej rundzie, ale podczas Wimbledonu i US Open zagrała mecze o ćwierćfinały. W rankingu WTA awansowała na 14. miejsce.
2001
Na Australian Open odnotowała świetny występ. Dotarła do finału, w którym pokonała Martinę Hingis. Tym samym zdobyła swój pierwszy tytuł wielkoszlemowy. Podczas French Open również była w doskonałej dyspozycji. W drodze do finału wygrała m.in. z Sereną Williams i Martiną Hingis. W decydującym spotkaniu pokonała Kim Clijsters i triumfowała w drugim turnieju rangi Wielkiego Szlema w tym roku. Na Wimbledonie i US Open osiągnęła półfinały. Ponadto zwyciężyła w Charleston, natomiast w Oklahomie, Berlinie i Toronto osiągnęła finały. Do półfinałów awansowała w Scottsdale, New Haven i Zurychu, a ćwierćfinałowe mecze zagrała w San Diego i Filderstadt. 15 października została liderką światowego rankingu, na koniec roku jednak została sklasyfikowana na 2. pozycji na rzecz Lindsay Davenport.
2002
Podczas Australian Open triumfowała drugi raz z rzędu. Obroniła wywalczony przed rokiem tytuł, wygrywając w finale z Martiną Hingis. Na French Open nie odniosła kolejnego sukcesu. Przegrała mecz półfinałowy z Sereną Williams. Na Wimbledonie i US Open osiągnęła ćwierćfinały. Finałowe spotkania zagrała jeszcze w Scottsdale, Miami i Montrealu. Do półfinałów dotarła w Charleston, Berlinie i Rzymie, natomiast do ćwierćfinałów w San Diego, Los Angeles i Linz. Na koniec roku była 3. tenisistką świata.
2003
Jedyne zwycięstwo w tym sezonie odniosła na turnieju w New Haven. Do finałów doszła też w Miami i Stanford, jednak uległa w nich kolejno Serenie Williams i Kim Clijsters. Na Australian Open nie obroniła tytułu i odpadła niespodziewanie już w pierwszej rundzie. Na pozostałych turniejach wielkoszlemowych zagrała lepiej niż w Melbourne. Na kortach Rolanda Garrosa dotarła do czwartej rundy, na Wimbledonie osiągnęła ćwierćfinał, natomiast na US Open przegrała w półfinale. Sezon zakończyła na 6. miejscu rankingu WTA.
2004
W tym roku Capriati nie wzięła udziału w Australian Open. Na French Open i US Open osiągnęła półfinały, a na Wimbledonie dotarła do ćwierćfinału. Jedyny finał odnotowała w Rzymie, gdzie przegrała z Amelie Mauresmo. W półfinałach znalazła się w Doha i Berlinie, natomiast do ćwierćfinałów doszła w Montrealu, New Haven i Filadelfii. Na koniec sezonu była na 10. pozycji w rankingu.
2005 – 2007
Na początku roku 2005 wycofała się z udziału w Australian Open i przeszła operację kontuzjowanego ramienia. W wyniku długotrwałej rehabilitacji, nie wzięła już udziału w żadnym turnieju. W styczniu 2007 roku Jennifer Capriati przyznała, że nie ma nadziei na powrót na światowe korty. Głównym powodem była zbliżająca się kolejna operacja
CIEKAWOSTKI
W 1989 roku, Jennifer Capriati, została najmłodszą tenisistką, która wygrała juniorskie wersje turniejów: Roland Garros, US Open, US Hard Court 18s, US Clay Court 18s w grze pojedynczej, natomiast w grze podwójnej w parze z Meredith McGrath: US Open i Wimbledon.
W 1991roku podczas turnieju w San Diego, Capriati spotkała się w finale z Monicą Seles. Był to najmłodszy finał w erze Open – suma wieku obu zawodniczek wyniosła wówczas 33 lata.
W swojej karierze Jennifer Capriati triumfowała w 14 turniejach, w tym w trzech wielkoszlemowych. Była wielokrotnie nagradzana, a w 2005 roku magazyn Tennis z okazji swojego 40-lecia sklasyfikował ją na 36. pozycji czterdziestu najlepszych zawodników.
------------

Guillermo Vilas

Urodzony 17 sierpnia 1952 roku w Mar de Plata (Argentyna)
Zaczął grać w wieku 6 lat
Status profesjonalisty od 1970
1970
Rok 1970 okazuje się więc pierwszym rokiem startów seniorskich w karierze młodziutkiego 18-latka. Odpada min. już w I rundzie Wimbledonu.
1971
Większą część sezonu 1971 spędza w domu ucząc się nie tylko tenisa. Na korcie spędza regularnie 3 godziny dziennie. Ćwiczy forhend, bekhend, serwis, a także i wolej, z którym ma największe problemy.
1972
W sezonie 1972 musiał startować w kwalifikacjach do turniejów głównych (gdyż nie startował prawie wcale w 1971 i spadł w rankingu). W Roland Garros dochodzi do 3 rundy i w ten sposób zapewnia sobie udział w turniejach już bez grania eliminacji. Awansuje tez w rankingu. Jednak końcówka sezonu słabiutka - odpada po Ir Wimbledonu i IIr. US Open
1973
Sezon 1973 przynosi Vilasowi pierwszy tytuł - w Buenos Aires, gdzie w finale gra z Borgiem. Szwed prowadzi 2-1 w setach (6-6 w czwartym) i musi skreczować, gdyż doznaje kontuzji wpadając na krzesło sędziowskie. W tym roku znów jest w IIIr. French Open, odpada też po pierwszej grze w Otwartych Mistrzostwach USA (US Open).
1974
W 1974 roku wygrywa turnieje w Gstaad, Lousville, Toronto, Teheranie i Buenos Aires. Triumfuje też w turnieju Masters (finał z Nastasem 7-6 6-2 3-6 6-4). Odpada w półfinale Rzymu (z Borgiem) i IIIr Roland Garros (z Orantesem), gdzie pokazuje słabą odporność psychiczną (w każdym z tych meczów wyraźnie prowadził, ale jednak przegrał. W Wimbledonie dochodzi do IIIr. , zaś w US Open osiąga 1/8 finału (jak na razie najlepszy wynik w turnieju wielkoszlemowym Guillermo).
1975
Wspaniały rok 1975 dla Argentyńczyka. W Roland Garros pokonuje w półfinale Dibbsa (6-1 6-4 1-6 6-1), zaś w finale przegrywa 2-6 3-6 4-6 z Borgiem. W Wimbledonie nieoczekiwanie osiąga ćwierćfinał (Tanner 4-6 7-5 8-6 2-6 2-6), a w US Open przegrywa półfinał z Orantesem (6-4 6-1 2-6 5-7 4-6).
1976
Rok później (1976r.) wygrywa duży turniej w Monte Carlo (w finale pokonuje 6-1 6-1 6-4 Wojciecha Fibaka), jest w ćwierćfinale Roland Garros i Wimbledonu (tam łatwo przegrywa z Borgiem - 3-6 0-6 2-6). W US Open znów osiąga półfinał (4-6 2-6 1-6 z Connorsem).
1977
W roku 1977 Vilas zawiera spółkę z Ionem Tiriacem, który zostaje jego menedżerem, coachem i opiekunem. Rumun popędza go do intensywniejszej pracy co daje niesamowite efekty. Guillermo wygrywa Roland Garros (6-0 6-3 6-0 nokautuje w finale B.Gottfrieda). Nie traci w tym turnieju nawet seta (jedynie W. Fibak w ćwierćfinale stawia największy opór i przegrywa 4-6 0-6 4-6). W Wimbledonie odpada w IIIr., ale wygrywa US Open (pokonuje w finałowej grze 2-6 6-3 7-6 6-0 Connorsa). Jest jeszcze w finale Australii (przegrywa tam łatwo z Tannerem 3-6 3-6 3-6). Po sukcesie w Otwartych Mistrzostwach USA gazeta "L`Equipe" pisze o Vilasowskim "tenisie śmierci" ("Tennis de Muerte"). Dzięki Tiriacowi Guillermo zrozumiał , że "nie musi być ciągle trzeci" i należy "podjąć wojnę",  aby pokonać Borga czy Connorsa.
1978
W sezonie 1978 Vilas wygrał Australię (pokonał Johna Marksa w finale 6-4 6-4 3-6 6-3) oraz dotarł do finału Roland Garros (Borg 1-6 1-6 3-6). W Wimbledonie odpada w IIIr., a w US Open w 1/8 finału. Wygrywa też Monachium-clay, Gstaad, Aix-En-Provence, Bazyleę, South Orange oraz Hamburg (w finale pokonuje znów Fibaka 6-2 6-4 6-2).
1979
W roku następnym (1979 r.) po raz drugi sięga po mistrzostwo Australii (w finale pokonuje Johna Sadriego 7-6 6-3 6-2), jest też w ćwierćfinale Roland Garros, 1/8 finału US Open oraz drugiej rundzie Wimbledonu. Wygrywa Hobart, Waszyngton, Buenos Aires.
1980
Sezon 1980 rozpoczyna półfinałem Australii (K. Warwick 7-6 4-6 2-6 6-2 4-6) oraz ćwierćfinałem Roland Garros. Jest też po raz trzeci z rzędu w 1/8 finału w US Open. Wygrywa Rzym (Noah 6-0 6-4 6-4), Kitzbuhel (Lendl 6-3 6-2 6-2) oraz Palermo (P. McNamee 6-4 6-0 6-0). Przegrywa finał Hamburga (Solomon 7-6 2-6 4-6 6-2 3-6).
1981
Rok 1981 nie był wspaniałym sezonem dla Vilasa. Osiągnął 1/8 finału w US Open (4 raz z rzędu!) oraz Roland Garros. Odpada też w pierwszej rundzie Wimbledonu oraz drugiej w US Open. Wygrywa Mar del Plata, Cairo, Houston, Monte Carlo (walkower Connorsa).
1982
Sezon 1982 jest bardzo dobrym sezonem w wykonaniu 30-letniego Vilasa. Osiąga on półfinał US Open (Connors 1-6 6-3 2-6 3-6) oraz finał Roland Garros (pokonuje w półfinale 6-1 6-3 7-6 Higuerasa, przegrywa jednak finał z Wilanderem - 6-1 6-7 0-6 4-6). Wygrywa Buenos Aires, Rotterdam, Mediolan, Monte Carlo (Lendl 6-1 7-6 6-3), Madryt, Boston i Kitzbuhel.
1983
Rok później (1983r.) Guillermo osiąga jedynie ćwierćfinał Roland Garros oraz wygrywa Richmond , Delray Beach oraz Kitzbuhel (ostatni tytuł w karierze - w finale pokonuje Henriego Leconte 7-6 4-6 6-4).
1984-1989
W latach 1984-89 Vilas w Wielkim Szlemie osiąga tylko jeden dobry rezultat - ćwierćfinał RG`86 (Kriek). W tych sezonach nie wygrywał już turniejów, ale osiągał finały (np. Forest Hills`86 z Noahem 6-7 0-6). Ostatnim występem Vilasa był RG`89, gdzie przegrał w pierwszej rundzie z Włochem Claudio Pistolesim 1-6 3-6 4-6.
1992
Wprawdzie w 1992r wrócił na korty, ale wystąpił tylko w 2 turniejach: Atlancie (Ir - Volkov 7-5 6-7(6) 3-6) oraz Bordeaux (również Ir - G.Lopez 4-6 6-3 0-6).
CIEKAWOSTKI
Pierwszym nauczycielem i doradcą Vilasa był fryzjer Felipe Locicero - człowiek posiadający wiedzę teoretyczną, gracz przeciętny. Nauczyciel uczył go odpowiedniego chwytu rakiety poprzez taki sposób: wyciął na jej trzonku kreski i przestrzegał, aby ręka Vilasa nie ześlizgiwała się poniżej nich.
Guillermo Vilas był pierwszym zawodnikiem pochodzącym z Ameryki, który wygrał turniej wielkoszlemowy. Wygrał łącznie 62 tytuły mistrzowskie w singlu, w tym cztery wielkoszlemowe. Nigdy nie wygrał jednak Wimbledonu.
--------------

Swietłana Kuzniecowa

Urodzona 27 czerwca 1985 roku w Sankt Petersburgu (Rosja)
Status profesjonalisty od 2000 roku
Pochodzi ze sportowej rodziny – jej ojciec był trenerem mistrzów olimpijskich i mistrzów świata w kolarstwie.
2000
Początek zawodniczej kariery Rosjanki. 15 letnia Rosjanka swoje pierwsze kroki w zawodowym tenisie stawiała w niewielkich turniejach rangi ITF. W tym roku wystartowała w pięciu turniejach, w dwóch imprezach dotarła do ćwierćfinałów. Na koniec sezonu została sklasyfikowana na 889 miejscu.
2001
Początek sezonu był bardzo udany. Rosjanka wygrała swój pierwszy turniej rangi ITF w Calgiari. Ponadto zdołała przejść eliminacje i awansowała do drugiej rundy w turnieju WTA Tour w Madrycie. Swietłana próbowała swoich sił również w turnieju WTA w  Moskwie jednak nie zdołała przejść przez eliminacje. Rok 2001 Swietłana skończyła na 259 miejscu w rankingu WTA.
2002
To był bez wątpienia przełomowy sezon w karierze Kuzniecowej, gdyż na koniec sezonu została sklasyfikowana na 43 miejscu w rankingu WTA. Swietłana zdołała wygrać dwa turnieje rangi WTA: w Helsinkach (przebijała się przez eliminacje), oraz w Bali. Rosjanka dotarła również do półfinału w Casablance i osiągnęła ćwierćfinał w Warszawie. W roku 2002 Swietłana zdołała również przejść rundę w Australia Open, a na koniec sezonu awansowała do trzeciej rundy w US Open. Warto podkreślić, że Kuzniecowa osiągała również już sukcesy w grze podwójnej, wygrała trzy turnieje: w Sopocie, Helsinkach i Tokio.
2003
Niewątpliwie największym sukcesem w tym sezonie był awans Swietłany do ¼ finału w Wimbledonie, uległa dopiero rozstawionej z numerem trzecim Justin Henin.
Powtórzyła również dobry zeszłoroczny wynik w US Open, gdzie dotarła do trzeciej rundy.
Warto również podkreślić, że Kuzniecowa w tym sezonie zdołała pokonać czterokrotnie zawodniczki z pierwszej „20-tki”m.in. zajmującą 11 miejsce w rankingu WTA swoją rodaczkę Anastazję Myskinę. Na koniec sezonu Swietłana została sklasyfikowana na 36 miejscu.
Ogromne sukcesy odniosła jednak Rosjanka w grze deblowej w parze z legendą kobiecego tenisa Martiną Navratilovą. Kuzniecowa zdołała wygrać aż pięć turniejów rangi WTA: Gold Coast, Dubai, Rzym, Toronto, Lipsk.  Poza tym dotarła do finału US Open. Dzięki tym sukcesów zakończyła sezon na 7 miejscu w rankingu deblowym
2004
Swietłana zdołała wygrać swój pierwszy turniej wielkoszlemowy w karierze – US Open. Kuzniecowa zajmowała dopiero 9 miejsce i przeszła do historii jako najniżej rozstawiona zawodniczka, która zdołała wygrać turniej w Nowym Yorku.
Oprócz ogromnego sukcesu w US Open Swietłana wygrała jeszcze dwa turnieje: w Eastbourne i Bali. Ponadto dotarła do finału w Dubaiu, Warszawie, Pekinie i w  Doha, gdzie wygrała z pierwszą rakietą świata Justin Henin. Rok 2004 Kuzniecowa skończyła na bardzo wysokim 5 miejscu w rankingu WTA.
Swietłana w grze podwójnej na koniec sezonu została sklasyfikowana na trzecim miejscu w rankingu dzięki m.in. wygranych turniejach w: Gold Coast i Doha. Osiągnęła również aż siedem finałów m.in. w Australia Open, Roland Garros, US Open.
2005
Pierwsza część sezonu była niezwykle udana dla Rosjanki. W pierwszych 7 z 11 rozegranych  turniejów Rosjanka osiągała co najmniej ćwierćfinał. Dotarła do finału w Warszawie, osiągnęła półfinał w dwóch imprezach: Tokio i Eastbourne. Warto również podkreślić dobre występy Rosjanki w Australia Open i Wimbledonie gdzie dotarła do ćwierćfinału. Wyraźnie gorszą formę prezentowała Kuzniecowa w drugiej części sezonu, dlatego też na koniec roku 2005 została sklasyfikowana na odległym 18 miejscu.
W grze podwójnej największym sukcesem było zwycięstwo w parze z Alicią Molik w Australia Open, oraz finał w Wimbledonie w parze z Ameli Mauresmo. Ponadto Swietłana również w parze z Molik wygrała turniej w Miami.
2006
W roku 2006 Swietłana wróciła do pierwszej piątki rankingu WTA po turnieju w Pekinie awansowała na 4 miejsce- swoje najwyższe w karierze. Rosjanka dotarła do finału Roland Garros, w którym to uległa rewelacyjnej Belgijce Justin Henin. Ponadto wygrała trzy wysokiej rangi turnieje WTA: w Miami, Bali i Pekinie. Tym samym Kuzniecowa miała już na swoim koncie 8 wygranych turniejów w dotychczasowej karierze. Tradycyjnie Kuzniecowa bardzo dobrze zagrała turniej w Warszawie, gdzie dotarła do finału. W roku 2006 Kuzniecowa aż ośmiokrotnie dotarła do półfinałów: w Sydney, Dubaiu, Amelia Island, Rzymie, Eastbourne, New Haven, Sztutgarcie i Zurychu.
W grze podwójnej w parze z Amelie Mauresko wygrała turniej w Eastbourne, zdobyła tym samym  swój 13 tytuł w karierze.
2007
W kolejnym sezonie Swietłana nie zwalniała tempa. W New Haven zdołała wygrać swój 9 turniej w karierze. Rosjanka dotarła również do finału US Open, gdzie nie sprostała Belgijce Justin Henin. Wimbledon i Roland Garros Swietłana zakończyła w ćwierćfinale. Warto również podkreślić, że w roku 2007 Kuzniecowa osiągnęła również cztery finały w mocnych turniejach WTA : Doha, Indian Wells, Berlinie i Rzymie. Sezon 2007 był bardzo udany dla Rosjanki. 10.09.2007 Kuzniecowa  awansowała na drugie miejsce w rankingu WTA - najwyższe w swojej dotychczasowej karierze.
2008
Podczas Australian Open uczestniczyła zarówno w rozgrywkach singla, jak i debla. W parze z Amelie Mauresmo poddała walkowerem mecz o trzecią rundę turnieju. W trzeciej rundzie singla odpadła po przegranej z Agnieszką Radwańską. Doszła do finału rozgrywek w Dubaju, gdzie przegrała z Jeleną Diemientjewą oraz w Indian Wells, gdzie została pokonana przez Anę Ivanovic. Z Serenę Williams przegrała mecz o finał turnieju w Miami. W trakcie turniejów w Rzymie i Berlinie awansowała do trzeciej rudny imprez. Na French Open walczyła o awans do finału turnieju, jednakże uległa swojej rodaczce, Dinarze Safinie. Na Wimbledonie walczyła do 1/8 finału imprezy – udział w turnieju zakończyła po przegranym pojedynku z Agnieszką Radwańską z wynikiem 4-6 6-1 5-7. W trakcie US Open dotarła do trzeciej rundy wydarzenia, gdzie przegrała z Kateriną Srebotnik.
Pod koniec sezonu 2008 zajmowała 8. lokatę w rankingu WTA.
2009
W trakcie Australian Open doszła do ćwierćfinału, gdzie przegrała z Sereną Williams 7-5 5-7 1-6. W Indian Wells odpadła z drugiej rundy turnieju, po przegranej z Urszulą Radwańską. Doszła do półfinału imprezy w Miami, gdzie uległa białoruskiej tenisistce, Wiktorii Azarence.  Na turnieju Internazionali BNL d'Italia (Rzym) znalazła się w finale z Dinarą Safiną, z którą przegrała 3-6 2-6. W trakcie French Open udało się jej dojść do finału imprezy z Dinarą Safiną, którą pokonała z wynikiem 6-4 6-2. Podczas Wimbledonu awansowała do trzeciej rundy turnieju. Mecz o czwartą rundę przegrała z Sabine Lisicki. W kolejnym wielkoszlemowym wydarzeniu – US Open – dotarła do czwartej rundy, gdzie uległa Caroline Wozniacki. W Pekinie wygrała finał imprezy, pokonując polską zawodniczkę Agnieszkę Radwańską.
Sezon 2009 zakończyła na 3. miejscu w rankingu WTA.
2010
Sezon 2010 rozpoczęła od udziału w turnieju w Sydney, w ramach którego dotarła do drugiej rundy. W trakcie Australian Open nie zdołała wywalczyć awansu ponad czwartą rundę turnieju, przegrywając z Nadią Pietrową w trzecim rozegranym meczu. W Dubaju i Indian Wells zakończyła walkę na drugich rundach imprez. Podczas Sony Ericsson Open w Miami doszła do czwartej rundy imprezy, którą przegrała z francuską tenisistką, Marion Bartoli.
2011
Turniej Australian Open zakończyła na czwartej rundzie, gdzie uległa Francesce Schiavone w trwającym niemalże pięć godzin rozgrywce. W sezonie 2011 została finalistką turnieju w Dubaju, gdzie uległa Caroline Wozniacki. Czterokrotnie walczyła o półfinał imprezy – m. in. w Sydney oraz podczas Roland Garrosa (przegrana z Marion Bartoli). Na kortach wimbledońskich walczyła do trzeciej rundy turnieju. Podczas US Open dotarła do czwartej rundy imprezy – tam przegrała z Caroline Wozniacki. Z powodu kontuzji pachwiny wycofała się z turnieju w Carlsbad. Sezon 2011 zakończyła na 19. miejscu w rankingu WTA.
2012
Kuzniecowa rewelacyjnie rozpoczęła zmagania w 2012 roku. Rosjanka dotarła w otwierającym sezon ASB Classic do półfinału, gdzie ostatecznie musiała uznać wyższość późniejszej triumfatorki, Jie Zheng. Urodzona w 1985 roku zawodniczka dobrze zainaugurowała styczniowy Australian Open, jednak odpadła z rywalizacji w Melbourne po porażce w 3. rundzie z Sabine Lisicki. Swietłana zdecydowanie lepiej spisała się w deblu, gdzie wraz z Wierą Zwonariową pokonała w meczu finałowym Sarę Errani i Robertę Vinci. Kuzniecowa przystąpiła do kolejnej imprezy z cyklu Grand Slam rozstawiona z numerem 26. Rosjanka sprawiła olbrzymią niespodziankę, eliminując z turnieju Agnieszkę Radwańską, jednak sama odpadła z imprezy w meczu 4. rundy. Druga połowa 2012 roku była dla Kuzniecowej fatalna. Reprezentantka Sbornej udział w Wimbledonie zakończyła już w 1. rundzie, zaś w kończącym sezon Wielkich Szlemów US Open w ogóle nie wystąpiła, kończąc tym samym serię 40 kolejnych występów w imprezach z cyklu Grand Slam.
2013
Kuzniecowa rozpoczęła rok od trudnego zadania. Miała bronić punktów za półfinał w Auckland i co gorsza przegrała już w I rundzie, co zepchnęło ją na 85. pozycję w rankingu WTA. Rosjanka nie poddała się jednak i w Sydney po przebrnięciu kwalifikacji zagrała w ćwierćfinale. Na tym samym etapie doświadczona zawodniczka pożegnała się z Australian Open.
Seria przeciętnych występów uwieńczonych między innymi III rundą w Dausze, Indian Wells, Miami i Madrycie zakończyła się na kortach Rolanda Garrosa, gdzie Rosjanka pokazała swoje prawdziwe oblicze, awansując do 1/4 finału, co pozwoliło jej przenieść się na 29. pozycję w światowym notowaniu.
Później Swietłana ze względu na kontuzję ominęła Wimbledon i słabo spisywała się na kortach twardych, gdzie awansowała jedynie do III fazy US Open. Rosjanka zagrała jeszcze w ćwierćfinale w Tokio i półfinale w Moskwie.
CIEKAWOSTKI
W swojej dotychczasowej karierze 15 tytułów w grze podwójnej (w tym dwukrotnie na Wimbledonie) oraz 13 tytułów w grze singlowej (w tym trzykrotnie na Wimbledonie)
Najwyższą pozycję w klasyfikacji WTA zanotowała dnia 10 września 2007 roku, kiedy to zajmowała drugie miejsce
------------

Robin Soderling

Urodzony 14 sierpnia 1984 roku w Tibro (Szwecja)
Zaczął grać w wieku 5 lat
Status profesjonalny od 2001 roku
Odniósł wiele sukcesów juniorskich. W 2001 roku triumfował w nieoficjalnych mistrzostwach świata w tej kategorii wiekowej, był również mistrzem Europy w singlu.
2001 – 2002
Debiut w turnieju cyklu ATP odnotował w 2001 roku w Sztokholmie, gdzie dotarł do drugiej rundy. W drugim zawodowym sezonie grał głównie w challengerach i rozgrywkach rangi Futures. Wystartował również w szwedzkim Bastad, a dzięki „dzikiej karcie” również w wielkoszlemowym US Open, gdzie udało mu się dojść do drugiej rundy.
2003
W dalszym ciągu brał udział w wielu challengerach i rozgrywkach Futures, jednak coraz lepsze wyniki zaczął odnotowywać w turniejach wyższej rangi. Osiągnął finał w Sztokholmie i półfinał w Szanghaju. Na trawiastych kortach Wimbledonu dotarł do trzeciej rundy. W tym sezonie znalazł się w pierwszej setce rankingu ATP, a na koniec roku był na 60. pozycji.
2004
W Lyonie odniósł swoje pierwsze turniejowe zwycięstwo. O tytuł walczył jeszcze w Marsylii, jednak uległ w pojedynku z Dominikiem Hrbatym. Półfinały odnotował w Nottingham i Bastad, a do ćwierćfinałów dotarł w Bangkoku i Paryżu. Wśród turniejów wielkoszlemowych odnotował drugie rundy podczas Australian Open i US Open. Na French Open i Wimbledonie przegrał pierwsze spotkania.
2005
Triumfował podczas rozgrywek w Milanie. Kontuzja uniemożliwiła mu starty na część sezonu. W późniejszych turniejach najlepszy wynik osiągnął w Metz, gdzie dotarł do ćwierćfinału. W rywalizacji wielkoszlemowej najdalej awansował na US Open, w którym odnotował trzecią rundę. Z końcem sezonu został sklasyfikowany na 77. miejscu w rankingu.
2006
W Memphis był bliski zdobycia kolejnego zwycięskiego pucharu. Jedna w finale musiał uznać wyższość Tommy’ego Haasa. W półfinałach w Nottingham, New Haven i Sztokholmie jego rywale nie pozwolili mu na dalszy awans. W światowym rankingu odnotował awans na 25. pozycję.
2007
Najlepszym wynikiem w tym roku był półfinał, który osiągnął w Dausze, Marsylii i Dubaju. Ćwierćfinałowe spotkania rozegrał w Monte Carlo i Bastad. Najlepszy wielkoszlemowy start odnotował podczas Wimbledonu, gdzie dotarł do trzeciej rundy. Sezon zakończył przedwcześnie z powodu kontuzji nadgarstka. W światowym rankingu tenisistów zajmował 41. miejsce.
2008
Odniósł zwycięstwo w Lyonie. W Rotterdamie, Memphis i Sztokholmie dotarł do finałów, w których jednak uległ rywalom. W Dusseldorfie podczas World Team Championship wygrał wszystkie swoje spotkania. W turniejach wielkoszlemowych najlepszy występ odnotował na French Open, gdzie osiągnął trzecią rundę. Na koniec roku był na 17. pozycji w rankingu ATP.
2009
W tym roku odniósł zwycięstwo w rywalizacji w szwedzkim Bastad. Świetny występ odnotował podczas French Open, gdzie po raz pierwszy w karierze dotarł do finału imprezy wielkoszlemowej. W decydującym pojedynku uległ jednak Rogerowi Federerowi. W kończącym sezon Barclays ATP World Tour Finals w Londynie osiągnął półfinał. Sezon zakończył jako 8. tenisista świata.
2010
Kolejne tytuły w zawodowej karierze zdobył w Paryżu i Rotterdamie. Podczas French Open w ćwierćfinale wygrał mecz ze swoim pogromcą z poprzedniego roku – Rogerem Federerem. Dotarł do finału, jednak tym razem musiał uznać wyższość Rafaela Nadala. Finały odnotował ponadto w Bastad i Barcelonie.
2011
Sezon 2011 rozpoczął pod okiem nowego trenera – Claidio Pistolesi. Odniósł zwycięstwo w turnieju Brisbane International, co przyczyniło się do lepszego rozstawienia na Australian Open, gdzie doszedł do czwartej rundy imprezy (został pokonany przez Aleksandra Dołgopołowa). W trakcie ABN AMRO World Tennis Tournament obronił swój tytuł mistrzowski z 2010 roku, zwyciężając w finale z Jo-Wilfredem Tsongą. Trzecim zwycięskim turniejem Robina był Open 13, rozgrywany w Marsylii. Był to trzeci tytuł mistrzowski tenisisty w tym sezonie. Po zaledwie pięciu miesiącach współpracy, Soderling postanowił rozstać się ze swoim trenerem i powołał w to miejsce nowego człowieka nazwiskiem Freddrik Rosengram. Na French Open udało mu się dość do ćwierćfinałowej rozgrywki, gdzie uległ ówczesnemu numerowi jeden – Rafaelowi Nadalowi. Kolejny turniej wielkoszlemowy – Wimbledon – zakończył na trzeciej rundzie. Czwarty tytuł sezonu zdobył na Swedish Open. Z powodu kontuzji nadgarstka opuścił turnieje w Cincinnati oraz Montrealu. Zrezygnował również  z udziału w US Open – decyzja ta była spowodowana zachorowaniem na mononukleozę. Szwedzki zawodnik zakończył sezon na 13. pozycji w rankingu ATP.
2012
Ze względu na ciągłe kłopoty z powrotem do zdrowia, Soderling zapowiedział, że na pewno będzie zmuszony opuścić początek nowego sezonu, w tym tak ważne imprezy jak Australian Open, Mastersa w Indian Wells i French Open. Nieco później w mediach pojawiła się informacja, iż najwcześniej kibice zobaczą go na kortach po londyńskich Igrzyskach Olimpijskich, co jednak ostatecznie nie nastąpiło. W lipcu wypadł z rankingu ATP, ponieważ od dwunastu miesięcy nie zanotował żadnego występu. Obecnie nawet sam Szwed nie jest w stanie podać przybliżonej daty jego powrotu do gry, a co więcej nie wiadomo, czy finalista Rolanda Garrosa 2010 kiedykolwiek sięgnie jeszcze po rakietę w zawodowym cyklu.
CIEKAWOSTKI
Sezon 2001 zakończył na 4. miejscu światowego rankingu juniorów.
W tym samym roku debiutował w cyklu zawodowym ATP Tour, dopuszczony z "dziką kartą" do turnieju w Sztokholmie.
W swojej dotychczasowej karierze Robin Soderling zdobył 10 tytułów w rozgrywkach cyklu ATP Tour. Najwyższą pozycję w rankingu zajmował w listopadzie 2010 roku, kiedy to został sklasyfikowany na 4. pozycji. Dwukrotnie był finalistą wielkoszlemowego French Open, jednak musiał uznać wyższość swoich rywali.
---------------

Patrick Rafter

Urodzony 28 grudnia 1972 roku w Mount Isa (Australia)
Status profesjonalny od 1991 roku
1991 – 1992
Pierwszy rok upłynął głównie na startach w challengerach, podczas których osiągnął finał w Auckland. Zadebiutował również w turnieju rangi ATP w Brisbane, jednak przegrał w pierwszej rundzie. W drugim sezonie zawodowej gry, pierwszy raz w karierze zagrał w wielkoszlemowym Australian Open, gdzie odpadł już w pierwszej rundzie. Na kortach Queen’s Clubu i w Brisbane również uległ w pierwszych meczach. W challengerach dotarł do dwóch półfinałów.
1993
Początek sezonu nie był zbyt udany dla Raftera. W Auckland, Australian Open i Indian Wells odpadł w początkowych rundach.  Następnie wziął udział w kwalifikacjach do Wimbledonu, przeszedł je, a w turnieju głównym w 1/16 finału uległ Andre Agassiemu. Podczas tego występu zwrócił na siebie uwagę fachowców. W Indianapolis również spisał się znakomicie – dopiero w półfinale Becker pozbawił go szansy na dalszy awans. Na koniec roku znalazł się w pierwszej setce rankingu. Przyznano mu także prestiżową nagrodę debiutanta roku 1993.
1994
Rozpoczął sezon w Adelajdzie, gdzie osiągnął półfinał, a na Australian Open dotarł do trzeciej rundy. W Indian Wells powtórzył wynik z Melbourne, natomiast w Miami awansował do półfinału, który jednak przegrał z Agassim. Pierwszy mecz finałowy odnotował w Hongkongu. Debiutancki występ na French Open wypadł bardzo dobrze – Rafter doszedł do czwartej rundy turnieju. W Manchesterze zdobył swój pierwszy tytuł. Na Wimbledonie przegrał mecz w drugiej rundzie, a na US Open w trzeciej. Rok ukończył na wysokim 20. miejscu w światowym rankingu.
1995
W Adelajdzie zagrał nieco słabiej niż przed rokiem, osiągając ćwierćfinał, natomiast na Australian Open poprawił wynik i dotarł do czwartej rundy. W Indian Wells i Miami zakończył swój udział na etapie trzeciej rundy. Później długo nie mógł odnaleźć formy – w turniejach europejskich odpadał w pierwszych rundach, w tym na Wimbledonie. W Waszyngtonie udało mu się dojść do półfinału, w Los Angeles osiągnął ćwierćfinał, a w Cincinnati uległ przeciwnikowi w trzeciej rundzie.
1996
W tym roku był dosłownie nękany kontuzjami, w związku z czym był zmuszony ograniczyć starty turniejowe. Z tego powodu, zrezygnował w trakcie meczu drugiej rundy z udziału w Australian Open. Na korcie pojawił się na rozgrywkach w Hongkongu. W Queen’s Clubie osiągnął ćwierćfinał, a występ na Wimbledonie również należał do udanych, gdzie doszedł do czwartej rundy. W drugiej połowie sezonu rozegrał ćwierćfinały w Waszyngtonie i Toronto a także dotarł do trzeciej rundy w New Haven. Po turnieju w Pekinie, z udziału w kolejnych imprezach, wykluczył go kolejny uraz. W rankingu ATP zajmował pozycję dopiero w siódmej dziesiątce.
1997
Po wyleczeniu kontuzji osiągnął ćwierćfinał w Sydney. Potem szło mu już tylko lepiej. W finale w Filadelfii, co prawda uległ Samprasowi, jednak jedno z jego zagrań w tym meczu określono mianem „piłki roku”. Kolejne mecze finałowe rozegrał w Hongkongu i St. Poelten, natomiast półfinał odnotował w Tokio. Do tego samego etapu, co w stolicy Japonii, udało mu się dojść w czasie wielkoszlemowego French Open. Dobra passa nie opuściła go w Londynie – odnotował ćwierćfinał w Queen’s Clubie i czwartą rundę na Wimbledonie. Latem ugruntował swoją pozycję. Zagrał finał w New Haven i Long Island. Wtedy też po raz pierwszy triumfował na imprezie rangi Wielkiego Szlema – US Open. Kolejne finałowe spotkanie w tym sezonie rozegrał w Monachium, a półfinałowe w Stuttgarcie i Sztokholmie. Na koniec roku zaliczył ogromny awans w rankingu – zajmował 2. pozycję w rankingu ATP.
1998
W Sydney dotarł do półfinału, jednak na Australian Open, gdzie był uznawany za faworyta, odpadł niespodziewanie w trzeciej rundzie. W Antwerpii osiągnął kolejny półfinał w sezonie, ćwierćfinały odnotował w Londynie i Rotterdamie. W Indian Wells i Miami wypadł nieco gorzej i szybko skończył udział w turniejach. Zwycięstwo odniósł w indyjskim Chennai. Później przyszedł słabszy okres – został wyeliminowany w pierwszych rundach w Tokio, Rzymie, St. Poelten i Queen’s. Na French Open przegrał mecz w drugiej rundzie. W Rosmalen wywalczył drugi tytuł w tym roku, natomiast na kortach Wimbledonu osiągnął trzeci raz z rzędu czwartą rundę. Jednak w Ameryce Północnej zaprezentował się już w doskonałej formie. Wygrał dwa prestiżowe turnieje w Toronto i triumfował w rozgrywkach w Cincinnati. Kolejne tytuły zdobył w Long Island, a także w wielkoszlemowym US Open. Z powodu kontuzji zrezygnował z późniejszego udziału w Sztokholmie i Tennis Masters Cup. Ten sezon był potwierdzeniem wysokiej klasy Raftera.
1999
W Australian Open odpadł już w trzeciej rundzie, w Indian Wells przegrał spotkanie w drugiej rundzie, a w Miami uległ w trzeciej. Kontynuacją złej passy tego zawodnika były porażki w pierwszych rundach w Sydney, Hongkongu i Atlancie. Lepszy występ odnotował w Rzymie, gdzie dotarł do finału. Na kortach Rolanda Garrosa odpadł w trzeciej rundzie, ale w Rosmalen wygrał drugi raz w karierze. Na Wimbledonie dotarł po raz pierwszy do półfinału. W Montrealu osiągnął ćwierćfinał, w Cincinnati znalazł się w finale. Z powodu nasilającej się kontuzji oddał walkowerem ćwierćfinałowy mecz w Indianapolis. Wystartował w US Open, gdzie chciał bronić tytułu, jednak walki z bólem nie wygrał. Powrót zawodnika zaplanowano na Australian Open.
2000
Powrót do gry opóźnił się. Pierwszy turniej zagrał w Delray Beach, gdzie uległ w ćwierćfinale. W kolejnym, odbywającym się w Miami dotarł do czwartej rundy. Na French Open odpadł w drugiej rundzie, jednak w Rosmalen triumfował po raz trzeci z rzędu. W Wimbledonie osiągnął najlepszy wynik w karierze, odnotowując finał. Zmagając się ponownie z bólem powodowanym kontuzją, odpadł nieoczekiwanie w pierwszej rundzie US Open. W tym roku zagrał jeszcze półfinał w Hongkongu i finał w Lyonie.
2001
Z początkiem sezonu Rafter poinformował, iż po tym sezonie zamierza zrobić sobie dłuższą przerwę i zastanowić się, czy powróci jeszcze do gry. W związku z tym kibice potraktowali ten rok jako „pożegnalny tour Pata”. W Australian Open po raz pierwszy udało mu się osiągnąć półfinał, w Delray Beach i Indian Wells dotarł do ćwierćfinału, a w Miami zagrał w kolejnym półfinale. Jednak na kortach Rolanda Garrosa nie udało mu się wygrać meczu już w pierwszej rundzie. Po półfinale w Halle, nie wywalczył czwartego tytułu w Rosmalen. Występ na Wimbledonie był swoistą próbą dla Raftera. Jednak powtarza swój wynik z poprzedniego roku, przegrywając w finale z Goranem Ivanisevicem. Później osiągnął trzy finały pod rząd – w Montrealu, Cincinnati i Indianapolis. Ostatni pojedynek wygrał, zdobywając tym samym pierwszy tytuł w tym roku. Na US Open był jednym z głównych kandydatów do trofeum, jednak przegrał w czwartej rundzie z Samprasem.
2002
Zgodnie z zapowiedzią zrobił sobie przerwę w grze. Zamierzał wrócić do tenisa w kolejnym sezonie, z zamiarem gry przez 2 lata. Jednak nie zagrał już w żadnym zawodowym turnieju.
CIEKAWOSTKI
Rafter jest jedynym, obok Stefana Edberga, zawodnikiem, który dwa razy z rzędu otrzymał prestiżową nagrodę „fair-play” w latach 2000-2001.
Tenisista jest założycielem fundacji charytatywnej „Cherish The Children Foundation”.
Swego czasu niemiecka gazeta "Suddeutsche Zeitung" podała, że gdyby było milion sposobów przebicia piłki nad siatką, Rafter posiadłby ich co najmniej 999999.
Patrick Rafter w ciągu swojej kariery wygrał 11 turniejów w grze pojedynczej. Triumfował na US Open w latach 1997-1998 a także był dwukrotnym finalistą Wimbledonu. W 2006 roku został uhonorowany miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
--------------

Nikołaj Dawidienko

Urodzony 2 czerwca 1981 roku w Severodonezk (Ukraina)
Zaczął grać w wieku 7 lat
Status profesjonalisty od 1999 roku
W wieku 11 lat Dawidienko opuścił swój dom rodzinny i zamieszkał w Rosji, gdyż wierzył, że mieszkając i trenując w tym kraju i będzie miał większe szanse na zostanie profesjonalnym tenisistą
1999
W pierwszym sezonie swojej zawodowej kariery 18-letni Dawidienko wystąpił w jedenastu turniejach z cyklu Futures. Jego największym sukcesem był udział w półfinale Futuresa w  Niemczech (przegrał z Ivo Karlovicem) oraz awans do ćwierćfinałów dwóch Futuresów w Niemczech i jednego we Francji. Swój pierwszy mecz w karierze Nikolay wygrał w swoim pierwszym starcie w sezonie podczas Futuresa we Francji, gdzie w I rundzie pokonał Rosjanina Igora Kornienko (ATP 490). Pierwszy rok zawodowej kariery 18-letni Rosjanin zakończył na 653 miejscu w rankingu ATP.
2000
W 2000 r. największym sukcesem Dawidienki był awans do półfinału turnieju ATP w Amsterdamie, w którym przegrał z Raemonem Sluiterem. W swoim debiucie w turnieju ATP Nikolay pokonał w I rundzie Mariano Zabaletę – ATP 45 (pierwszy wygrany mecz w karierze w turnieju ATP). Rosjanin wygrał również swojego pierwszego Challengera w karierze pokonując w finale w Monchengladbach Edwina Kempesa. Dawidienko dotarł również do półfinałów Challengerów we Wrexam (przegrał z Ladislavem Svarcem) i  w Togliatti (przegrał z Igorem Kunitsynem) oraz do ćwierćfinału Challengera w Aschaffenburgu (przegrał z Oscarem Serrano). Nikolay wystąpił również w czterech finałach Futuresów w Niemczech, z których wygrał jeden. Na koniec sezonu 19-letni Rosjanin uplasował się na 133 miejscu w rankingu ATP (na początku roku był 653).
2001
W 2001 r. Dawidienko zadebiutował w trzech turniejach wielkoszlemowych, w których doszedł do II rundy Australian Open (przegrał z Patrickiem Rafterem) i Roland Garros (pokonał Jonasa Bjorkmana – ATP 41 i przegrał z Lleytonem Hewittem) oraz  odpadł w I rundzie US Open (przegrał z Fernando Meligenim). 20-letni Rosjanin awansował też do ćwierćfinału turnieju ATP w Bazylei (przegrał z Carlosem Moyą) oraz wygrał dwa Challengery w Ulm (w finale pokonał Irakliego Labadze) i Istambule (w finale pokonał Cyrila Saulniera). Wystąpił również w dwóch półfinałach Challengerów w Heilbronnie (przegrał z Goranem Ivanisevicem) i San Marino (przegrał z Markusem Hipflem) oraz w pięciu ćwierćfinałach w: Antwerpi (przegrał z Dickiem Normanem), Braunschweig (przegrał z Younesem El Aynaoui), Linzu (przegrał z Petrem Dezortem), Kijowie (przegrał z Davidem Sanchezem) i Aachen (przegrał z Julianem Knovle). Z powodu kontuzji biodra odniesionej na początku lutego podczas Challengera w Dallas pauzował przez sześć tygodni i powrócił na kort dopiero pod koniec marca. Na koniec sezonu 20-letni Rosjanin znalazł się na 79 miejscu w rankingu ATP (na początku roku był 133).
2002
Największym sukcesem Dawidienki w 2002 r. był awans do ćwierćfinału turniejów ATP w Bastad (w II rundzie pokonał Fernando Gonzaleza – ATP 42 a przegrał z Carlosem Moyą) i we Wiedniu (w I rundzie pokonał Davida Nalbandiana – ATP 19 a przegrał z Andreiem Pavelem). Wygrał również swojego czwartego w karierze Challegera pokonując w finale w Szczecinie Davida Sancheza. Wystąpił również w półfinale Challengera w San Marino (przegrał z Jose Acasuso) oraz w czterech ćwierćfinałach w: Heilbronnie (przegrał z Hung-Taik Lee), Furth (przegrał z Delijko Krajanem), Kijowie (przegrał z Fraile Gorką) i Mediolanie (przegrał z Mario Ancicem). W turniejach wielkoszlemowych awansował do II rundy Roland Garros (przegrał z Albertem Costą) i US Open (przegrał z Jamesem Blakem), oraz przegrał w I rundzie Australian Open (porażka z Markusem Hipflem) i Wimbledonu (porażka z Michlem Kratochfilem). Awansował również po raz pierwszy w karierze do II rundy turnieju ATP Masters Series w Miami, gdzie po zwycięstwie z Dominikiem Hrbatym uległ Nicolasowi Lapenttiemu. Nikolay wystąpił również w III rundzie turnieju ATP w Kitzbuhel, w której przegrał z Juanem Ignacjo Chelą. Na koniec sezonu 21-letni Rosjanin  spadł z zajmowanej na początku roku 72 pozycji na  81 miejsce w rankingu ATP.
2003
W 2003 r. Dawidienko zdobył swoje dwa pierwsze w karierze tytuły singlowe wygrywając w turniejach ATP w Adelajdzie (w finale pokonał Kristofa Vliegena) i Estoril (w finale pokonał Augustina Calleriego). Rosjanin wystąpił również w finale turnieju ATP w St. Poelten, w którym przegrał z Andy Roddickiem. Rosjanin awansował również do ćwierćfinałów turniejów ATP w San Jose (przegrał z Jamesem Blakem) i Barcelonie (przegrał z Carlosem Moyą). Wystąpił również w II rundzie turniejów ATP Masters Series w Rzymie (przegrał z Jarkko Nieminenem), Hamburgu (przegrał z Gustavo Kuertenem) i Montrealu (przegrał z Andre Agassim) oraz w III rundzie turniejów ATP w Stuttgarcie (przegrał z Filippo Volandrim), Kitzbuhel (przegrał z Nicolasem Lapenttim) i Waszyngtonie (przegrał z Timem Henmanem). W turniejach wielkoszlemowych podobnie jak w poprzednim sezonie awansował do II rundy Roland Garros (przegrał z Lleytonem Hewittem) i US Open (przegrał z Taylorem Dentem) oraz odpadł w I rundzie Australian Open (porażka z Jarkko Nieminenem) i Wimbledonu (porażka z Lee Childsem). Na koniec sezonu 22-letni Rosjanin uplasował się na 44 miejscu w rankingu ATP (na początku sezonu po wygraniu turnieju ATP w Adelajdzie był 61). Dawidienko został drugą rakietą Rosji, za zajmującym 41 miejsce w rankingu ATP Yevgeny Kafelnikovem.
2004
W 2004 r. Dawidienko zdobył dwa tytuły singlowe w turniejach ATP w Monachium (pokonał w finale Martina Verkerka) i Moskwie (pokonał w finale Grega Rusedskiego). Po raz pierwszy w karierze dotarł również do III rundy turnieju wielkoszlemowego US Open, w którym przegrał z Karolem Beckiem. W pozostałych trzech turniejach wielkoszlemowych Dawidienko awansował do II rundy Australian Open (przegrał z Olivierem Patiencem) i odpadł w I rundzie Roland Garros (porażka z Guillermo Corią) i Wimbledonu (porażka z Martinem Verkerkiem). W turniejach ATP Masters Series Nikolay najlepsze wyniki osiągnął w Monte Carlo, gdzie przegrał w ćwierćfinale z Carlosem Moyą  oraz w Rzymie, gdzie przegrał w III rundzie z Vincentem Spadeą. Dawidienko wystąpił również w półfinale turnieju  ATP w Stuttgarcie (przegrał z Guillermo Canasem) oraz w ćwierćfinałach w St. Poelten (przegrał z Davidem Sanchezem), Long Island (przegrał z Luisem Horną) i Palermo (przegrał z Davidem Ferrerem). Podobnie jak przed rokiem awansował również do III rundy turnieju ATP w Kitzbuhel (przegrał z Gastonem Gaudio). Dawidienko występując w parze ze swoim rodakiem Igorem Andreevem zdobył swój pierwszy w karierze tytuł deblowy wygrywając grę podwójną turnieju ATP w Moskwie (wygrał również singla). Na koniec roku 23-letni Rosjanin uplasował się na 28 miejscu w rankingu ATP (na początku roku był 51). Dawidienko był trzecią rakietą Rosji za zajmującym 4 miejsce w rankingu ATP  Maratem Safinem  i  16 miejsce Mikhailem Jużnym.
2005
W 2005 r. Dawidienko zdobył jeden tytuł singlowy wygrywając w finale turnieju ATP w St. Poelten z Jurgenem Melzerem. Po raz pierwszy w karierze Rosjanin wystąpił w półfinale turnieju wielkoszlemowego Roland Garros (w IV rundzie pokonał Guillermo Corię – ATP 9 a przegrał dopiero z późniejszym triumfatorem Mariano Puertą). Doszedł również do ćwierćfinału Australian Open (w III rundzie pokonał Tima Henmana – ATP 9, w IV rundzie Guillermo Canasa – ATP 12 a przegrał z Andy Roddickiem) oraz II rundy Wimbledonu (skreczował w drugim secie pojedynku z Jonasem Bjorkmanem z powodu kontuzji prawego nadgarstka) i US Open (przegrał z Paradornem Srihapchanem). Pierwszy raz w dotychczasowej karierze Nikolay zakwalifikował się do kończącego sezon turnieju Tennis Masters Cup w Szanghaju, w którym po wygraniu trzech grupowych spotkań (pokonął Andre Agassiego, Gaszona Gaudio i Mariano Puertę) przegrał w  półfinale z póżniejszym zwycięzcą Davidem Nalbandianem. W turniejach ATP Masters Series najlepsze wyniki Rosjanin osiągnął  dochodząc do półfinału w Hamburgu (przegrał z Rogerem Federerem) oraz do ćwierćfinałów w Cincinnati (przegrał z Lleytonem Hewittem) i Paryżu (przegrał z Radkiem Stepankiem). Rosjanin wystąpił również w czterech półfinałach turniejów ATP w: Doha (przegrał z Rogerem Federerem), Barcelonie (przegrał z Juanem Carlosem Ferrero), Stuttgarcie (przegrał z Gastonem Gaudio) i Metz (przegrał z Ivanem Ljubicicem) oraz w trzech ćwierćfinałach w: Rotterdamie (przegrał z Rogerem Federerem), Dubaju (przegrał z Andre Agassim) i St. Petersburgu (przegrał z Nicolasem Kielerem). W grze podwójnej grając z Igorem Andreevem Dawidienko przegrał w finale turnieju ATP w Moskwie i tym samym nie obronił tytułu z przed roku. W całym sezonie Rosjanin zarobił na korcie ponad 1,6 mln dolarów (najwięcej w dotychczasowej karierze). Po raz pierwszy w swojej karierze Dawidienko zakończył sezon w pierwszej dziesiątce rankingu ATP, w którym zajął 5 miejsce (na początku roku był 27). Nikolay został również najwyżej sklasyfikowanym tenisistą w Rosji wyprzedzając zajmującego 12 pozycję Marata Safina i 26 miejsce Igora Andreeeva.
2006
W 2006 r. Dawidienko wystąpił aż w siedmiu finałach singlowych, z których wygrał pięć. Rosjanin zwyciężył w turnieju ATP Masters Series w Paryżu (w finale pokonał Dominika Hrbatego) oraz w turniejach ATP w: Poertschach (w finale pokonał Andresa Pavela), Sopocie (w finale pokonał Floriana Mayera), New Haven (w finale pokonał Augustina Calleriego) i Moskwie (drugi tytuł w karierze), gdzie w finale pokonał Marata Safina. Wystąpił również w finałach turniejów ATP w Estoril (przegrał z Davidem Nalbandianem) i Bastad (przegrał z  Tommy Robredo).W turniejach wielkoszlemowych dotarł do półfinału US Open (w III rundzie pokonał Łukasza Kubota a przegrał z późniejszym zwycięzcą Rogerem Federerem) oraz do ćwierćfinałów Australian Open (przegrał z Rogerem Federerem) i Roland Garros (w IV rundzie pokonał Gastona Gaudio – ATP 10 a przegrał z Davidem Nalbandianem) oraz odpadł w I rundzie Wimbledonu (porażka z Alejandro Fallą). Rosjanin podobnie jak przed rokiem awansował do kończącego sezon turnieju Tennis Masters Cup w Szanghaju, w którym jednak wygrał tylko jeden mecz w grupie z Tommy Robredo a przegrał z Jamesem Blakem i Rafaelem Nadalem i tym samym nie zdołał powtórzyć zeszłorocznego awansu do półfinału. Nikolay wystąpił w drużynie Rosji, która zdobyła Puchar Davisa pokonując w finale Argentynę 3-2 (pokonał Juana Ignacio Chelę i przegrał z Davidem Nalbandianem). W turniejach ATP Masters Series poza zwycięstwem w Paryżu Davydenko awansował do ćwierćfinału w Hamburgu (przegrał z Mario Ancicem), IV rundy w Miami (przegrał z Mario Ancicem) oraz III rundy w Indian Wells (przegrał z Maratem Safinem) i Rzymie (przegrał z Nicolasem Almagro). Nikolay wystąpił również w półfinałach turniejów ATP w Sydney (przegrał z Jamesem Blatem) i Rotterdamie (przegrał z Radkiem Stepankiem) oraz w ćwierćfinale w Doha (przegrał z Filippo Volandrim). Po raz pierwszy w karierze Rosjanin zarobił na korcie w jednym sezonie ponad 2 mln dolarów. Na koniec sezonu Davydenko uplasował się na 3 miejscu (za Rogerem Federerem i Rafaelem Nadalem) w rankingu ATP (na początku roku był 5), na które awansował 6 listopada 2006 roku.
2007
W 2007 r. Dawidienko zdobył tylko jeden tytuł singlowy, wygrywając po raz trzeci w karierze w turnieju ATP w Moskwie (w finale pokonał Paula-Henriego Mathieu). Z drużyną Rosji Nikolay awansował do finału Pucharu Davisa, w którym Rosjanie przegrali w Portland z Amerykanami 1:4 (wystąpił w parze z Igorem Andreevem w przegranym pojedynku deblowym z Bobem i Mikem Bryanami). W turniejach wielkoszlemowych Rosjanin po raz drugi w karierze awansował do półfinałów Roland Garros (przegrał z Rogerem Federerem) i US Open (drugi rok z rzędu) gdzie po zwycięstwie w ćwierćfinale nad Tommy Haasem – ATP 10 przegrał z Rogerem Federerem oraz trzeci rok z rzędu wystąpił w ćwierćfinale Australian Open (przegrał z Tommy Haasem). W Wimbledonie Rosjanin po raz pierwszy w karierze zdołał awansować do IV rundy (jedynie w 2005 r. był w II rundzie), w której przegrał z Marcosem Baghdatisem. Trzeci rok z rzędu Davydenko zakwalifikował się do turnieju Tennis Masters Cup w Szanghaju, jednak nie zdołał wyjść z grupy (w grupie przegrał z Andy Roddickiem i Rogerem Federerem a wygrał z Fernando Gonzalezem). W turniejach ATP Masters Series wystąpił między innymi w: półfinale w Rzymie (pokonał w ćwierćfinale Tommy Robredo – ATP 7 a przegrał z Rafaelem Nadalem) i Cincinnati (przegrał z Jamesem Blakem), IV rundzie Indian Wells (przegrał z Andy Murrayem) i Montrealu (przegrał z Radkiem Stepankiem) oraz w III rundzie w Miami (przegrał z Amerem Delicem),  Hamburgu (przegrał z Lleytonem Hewittem) i Paryżu (przegrał z Marcolem Baghdatisem). Davydenko zagrał również w półfinałach turniejów ATP w Doha (przegrał z Andy Murrayem), Rotterdamie (przegrał z Ivanem Ljubicicem) oraz w ćwierćfinałach w Barcelonie (przegrał z Guillermo Canasem) i Poertschach (przegrał z  Juanem Monaco). W 2007 r. Rosjanin wygrał 53 mecze a przegrał 31 i zarobił na korcie ponad 2 mln dolarów (w trzecim kolejnym sezonie Rosjanin zarobił na korcie powyżej 1 mln dolarów). W całej swojej dotychczasowej karierze Dawidienko zdobył 11 tytułów singlowych  (w tym 1 tytuł ATP Masters Series) oraz wygrał 1 turniej deblowy a na korcie zarobił ponad 7,2 mln dolarów. Na koniec sezonu Rosjanin uplasował się za Rogerem Federerem, Rafaelem Nadalem i Novakiem Djokovicem na 4 miejscu w rankingu ATP (na początku roku był 3).
2008
Dawidienko po raz czwarty z rzędu zakończył sezon w pierwszej piątce rankingu ATP. Zagrał w tym roku w czterech finałach, z tego trzy razy wygrał. W pierwszych czterech miesiącach sezonu wygrał 27 meczów, przegrał 7 razy. W Australian Open przegrał już w czwartej rundzie ze swoim rodakiem Michaiłem Jużnym. W tym okresie zagrał natomiast w trzech półfinałach: Doha (porażka z Murrayem), Dubai (przegrał z Lopezem) i Monte Carlo (porażka z Rafaelem Nadalem).  W maju wygrał turniej w Poertschach, w finale pokonał Juana Monaco. Dużo gorzej zagrał w Roland Garros, już w trzeciej rundzie niespodziewanie przegrał z Ivanem Ljubiciciem). Rosjanin zrehabilitował się w turnieju w Warszawie, gdzie sięgnął po swój drugi tytuł w sezonie. W kolejnym turnieju wielkoszlemowym w Nowym Yorku również niespodziewanie przegrał w czwartej rundzie z zawodnikiem z Luksemburgu Gillesem Mullerem. Dawidienko po raz pierwszy od 2004 roku nie zagrał w ćwierćfinale wielkoszlemowego turnieju. W Pucharze Davisa Rosjanie przegrali w półfinale z Argentyną, w swoim meczu Dawidienko wygrał z Nalbandianem i przegrał z Juanem Martinem del Potro. Końcówka sezonu była bardzo udana w wykonaniu Rosjanina, wprawdzie w Moskwie dość nieoczekiwanie przegrał z Safinem w ćwierćfinale, jednak w kolejnych turniejach było już lepiej: półfinał turnieju Masters Series w Madrycie i przegrana w finale kończącego sezon Masters Cup w Shanghaiu z Novakiem Djokovicem.
2009
Pierwszym turniejem Nikołaja w tym sezonie był turniej w Chennai, gdzie musiał wycofać się z drugiej rundy imprezy w powodu kontuzji lewej pięty. Z tego samego powodu nie zagrał także na Australian Open oraz w Indian Wells i Miami. Po dwóch miesiącach przerwy powrócił na korty – w Monte Carlo pokonał Iva Karlovica i Davida Nalbandiana. W ćwierćfinale nie poradził sobie jednak z Andy’m Murrayem. Na turnieju odbywającym się w Madrycie, awansował do trzeciej rundy imprezy. Zrezygnował jednak z dalszego udziału w turnieju ponieważ doznał kontuzji nogi. Problemy zdrowotne nie przeszkodziły mu we wzięciu udziału we francuskim turnieju wielkoszlemowym – dotarł do ćwierćfinału imprezy, gdzie nie udało mu się pokonać Robina Soderlinga. Na Wimbledonie awansował do trzeciej rundy turnieju – uległ jednak Tomasowi Berdychowi. W trakcie Rogers Cup w Montrealu dostał się do ćwierćfinału imprezy, gdzie przegrał ponownie z Andy’m Murrayem. Na tym samym poziomie zakończył turniej w Cincinnati, przegrywając z Gillesem Simonem. Na ostatnim turnieju wielkoszlemowym – US Open – dotarł do 4. rundy imprezy, przegrywając ponownie z Robinem Soderlingiem. W Szanghaju Dawidenko zaprezentował wysoki poziom, pokonując trzech wysoko rozstawionych przeciwników – Fernando Gonzalesa, Radka Stepanka oraz Novaka Djokovica. W finale zagrał z Rafaelem Nadalem, którego pokonał 7-6(3) 6-3. Został zwycięzcą w turnieju zamykającym sezon, ATP World Tour Finals, gdzie pokonał Rafaela Nadala i Robina Soderlinga. Podczas fazy grupowej uległ jedynie Novakowi Djokovicowi. W fazie pucharowej wygrał mecz z Rogerem Federerem, a następnie Juanem Martinem del Potro. Na zakończenie sezonu 2009 uplasował się na 6. miejscu w rankingu ATP.
2010
Sezon rozpoczął od udziału w turnieju pokazowym w Abu Zabi, jednakże odpadł już w pierwszej rundzie, po meczu z Davidem Ferrerem. Następnie został zwycięzcą imprezy Qatar ExxonMobil Open, po drodze pokonując Rogera Federera i Rafaela Nadala. W trakcie Australian Open triumfował nad Fernando Verdasco w pięciosetowym spotkaniu. Ostatecznie uległ Rogerowi Federerowi w ćwierćfinale imprezy 6-2 3-6 5-7. W trakcie meczu półfinałowego w ramach ABN AMRO World Tennis w Rotterdamie niefortunnie wylądował na nadgarstku, co zakończyło się kontuzją tej części ciała i przegraną z Robinem Soderlingiem, zwycięzcą turnieju. Z tego też powodu nie uczestniczył w wielkoszlemowym French Open. W trakcie trwania Wimbledonu odpadł już w drugiej rundzie turnieju z Danielem Brandsem. Udział w imprezie Western&Southern Open zakończył się dla Rosjanina na ćwierćfinale turnieju, gdzie uległ Rogerowi Federerowi. W sezonie 2010, Dawidenko dostał się jeszcze do czterech znaczących ćwierćfinałów – m.in. w Szanghaju, na Open Sud de France, Valencia Open oraz BNP Paribas Masters. Ten sezon Nikołaj zakończył poza pierwszą dwudziestką w rankingu ATP.
2011
Pierwszym turniejem Nikołaja w omawianym sezonie był Qatar Open, gdzie pokonał Rafaela Nadala w półfinale. W finale imprezy uległ  Rogerowi Federerowi 3-6 4-6. Na Australian Open zakończył swój udział w pierwszej rundzie turnieju. Nie popisał się także umiejętnościami na kolejnych zawodach – BNP Paribas Open oraz Dubai Tennis Championships – przegrał w drugiej i pierwszej rundzie imprez. Dwa kolejne turnieje cyklu Masters 1000 – Sony Ericsson Open oraz Monte-Carlo Rolex Masters – zakończył bez awansu do drugiej rundy zawodów. W Doha dotarł do trzeciej rundy turnieju, gdzie przegrał z Nicolasem Almagro. Dzięki wygranemu finałowi na turnieju BMW Open, powrócił do pierwszej trzydziestki najlepszych tenisistów. Na Wimbledonie przegrał w pierwszej rundzie z Bernardem Tomicem. US Open zakończył na trzeciej rundzie turnieju, którą przegrał z Novakiem Djokovicem.
2012
Początek sezonu Dawidienko nie może zaliczyć do udanych. Rosjanin odpadł w pierwszej rundzie inaugurującego sezon turnieju w Dausze, przegrywając z Rogerem Federerem. Także w Australian Open Rosjanin pojechał do domu po premierowym starciu. Jego pogromcą był Flavio Cipolla. Znacznie lepiej poszło mu w Rotterdamie, gdzie zameldował się w najlepszej czwórce, ale po raz drugi w sezonie pokonał go późniejszy triumfator holenderskiego czempionatu – Roger Federer. Reprezentant naszych wschodnich sąsiadów kończył na pierwszych rundach kolejne imprezy m.in. w Dubaju i Indian Wells. W Miami dotarł do trzeciej rundy, ale marzeń o zwycięstwie pozbawił go Thomaz Bellucci. W kolejnych czterech imprezach Dawidienko najdalej kończył swoją przygodę na drugiej rundzie (Miami, Monachium, Madryt, Rzym). Swój kolejny półfinał sezonu zaliczył w Nicei. W batalii o finał musiał uznać wyższość Amerykanina Briana Bakera. Kolejne trzy imprezy (Roland Garros, Wimbledon, Stuttgart) tenisista z Moskwy kończył już przy pierwszym starciu, a jego pogromcami byli kolejno Andreas Seppi, Andy Murray oraz Dustin Brown. W tournee po Stanach Zjednoczonych Dawidienko najlepiej wypadł w Cincinnati choć jego wynik nie jest zadowalający (3. runda i porażka z Novakiem Djokovicem). W US Open wprawdzie na samym początku odprawił argentyńskiego kwalifikanta Guido Pellę, ale już przy kolejnej batalii lepszy od niego okazał się reprezentant gospodarzy – Mardy Fish. Trzeci półfinał sezonu osiągnął we francuskim Metz, gdzie został poskromiony przez kolejnego gospodarza – Jo-Wilfrieda Tsongę, który pokonał go także w 2. rundzie zawodów w Pekinie. Także „domowe” rozgrywki w Moskwie Dawidienko nie będzie wspominał dobrze, gdyż przegrał w 1. rundzie z Alexem Bogomolovem Jr. 2012 rok Dawidienko zakończył w Bazylei, a jego ostatnim meczem w sezonie było spotkanie 2. rundy ze Stanislasem Wawrinką.
--------------

Marion Bartoli

Urodzona 2 października 1984 roku w Le Puy en Velay (Francja)
Zaczęła grać w wieku 6 lat
Status profesjonalisty od 2000 roku
Wśród juniorek Marion zajmowała nawet trzecie miejsce w rankingu
2000
Marion wystartowała w kolejnych dwóch seniorskich turniejach rangi ITF, podobnie jak w poprzednim sezonie nie odniosła znaczących sukcesów. Na koniec roku znalazła się na 1120 miejscu w rankingu WTA.
2001
Francuzka zadebiutowała w turnieju wielkoszlemowym Roland Garros. Marion otrzymała od organizatorów dziką kartę, jednak nie zdołała wygrać pierwszej rundy. Również próbowała swoich sił w turnieju WTA w Nice – opadła w kwalifikacjach. Podobnie jak w latach ubiegłych Francuzka startowała w mniejszych turniejach rangi ITF i zdołała wygrać trzy imprezy: Hartfield (Wielka Brytania), Turyn (Włochy), oraz  Koksijde (Belgia). Na koniec sezonu Marion zajmowała 345 pozycję w rankingu WTA.
2002
Największym sukcesem w tym sezonie było bez wątpienia przejście do trzeciej rundy US Open. Marion przebrnęła przez eliminacje i w pierwszej rundzie pokonała utytułowaną Hiszpankę Arantxę Sanchez Vicario.  W Australian Open i Roland Garros odpadła w pierwszej rundzie. Marion sięgnęła również po dwa tytuły w turniejach rangi ITF: Columbus (Stany Zjednoczone), Poitiers (Francja). Francuzka systematycznie poprawiała swoje miejsce w rankingu i na koniec roku została sklasyfikowana na 106 miejscu.
2003
Po raz pierwszy sezon zakończyła w pierwszej „100”, a dokładniej na 57 pozycji.  W tym roku Marion awansowała do półfinału w turnieju WTA  w Canberze, w walce o finał przegrała w trzech setach  z Włoszką Francesco Schiavone. Ponadto trzykrotnie awansowała do ćwierćfinałów: Miami, Strassburg i Quebek City. W turniejach wielkoszlemowych Marion nie odniosła  sukcesów. Zdołała awansować do drugiej w Roland Garros, w pozostałych trzech turniejach odpadła już w pierwszych rundach. Marion osiągnęła w tym sezonie spory sukces w grze podwójnej, dwukrotnie awansowała do finału: Paryż w hali w parze z Cohen-Aloro, oraz w Linzu w parze z Fariną Elią. Ponadto Francuzka w parze z Casanovą dotarła do półfinału w US Open.
2004
Kolejny udany sezon w wykonaniu Francuzki. Marion osiągnęła trzy półfinały w znaczących turniejach WTA: Auckland, Hyderabad i Cincinnati. W Forest Hill z powodu kontuzji musiała się wycofać w ćwierćfinale. Nadal bez większych sukcesów występowała Marion w turniejach wielkoszlemowych. Najlepiej wypadła w Wimbledonie, gdzie dotarła do trzeciej rundy. Sezon 2004 zakończyła w pierwszej „50”, na 41 miejscu. Marion wygrała swój pierwszy turniej deblowy w karierze. W parze ze swoją rodaczką Emilie Loit sięgnęły po tytuł w Casablance.
2005
Podobnie jak ubiegłym sezonie na koniec roku Francuzka znalazła się w pierwszej „50” – WTA 41. Powtórzyła ubiegłoroczny półfinał w turnieju w Auckland, dotarła również do półfinału w Quebek City. Pięciokrotnie Marion dotarła do ćwierćfinałów: Canberra, Paryż (w hali), Doha, Eastbourne i Seul. Ponadto awansowała do trzeciej rundy w US Open. W Australia Open i w Wimbledonie Marion zdołała awansować do drugiej rundy, a w Paryżu przegrała już w pierwszym meczu.
2006
Bezwątpienia najlepszy sezon w dotychczasowej karierze Bartoli. Francuzka wygrała trzy turnieje rangi WTA i awansowała do pierwszej „20” rankingu. Już w pierwszym turnieju sezonu 2006, w Auckland, Marion sięgnęła po swój pierwszy tytuł w karierze. W finale pokonała Rosjankę  Verę Zwonariową. Bartoli wygrała również turniej w Tokio (w finale pokonała Japonkę Nakamuro). Ten finał przeszedł do historii, ponieważ obie zawodniczki zagrywały oburęczny forhend i bekhend. W Qubeck City doszło również do niecodziennego wydarzenia, ponieważ Bartoli rozprawiła się w finale  z Olgą Puczkową 6:0 6:0 (po raz pierwszy od 13 lat takim wynikiem zakończył się turniej WTA). Ponadto Marion awansowała do finału turnieju w Bali, gdzie pokonała ósmą zawodniczkę na świecie Patty Schnyder. W roku 2006 Bartoli dotarła również raz do półfinału ( Seul), oraz trzykrotnie osiągnęła ćwierćfinał: Birmigam, Cincinnati i New Haven, gdzie pokonała szóstą rakietę świata Nadję Pietrową. Na koniec sezonu Bartoli zajmowała bardzo wysokie 17 miejsce w rankingu WTA.
2007
Kolejny niezwykle udany sezon Francuzki. Marion w Wimbledonie osiągnęła swój pierwszy wielkoszlemowy finał. W półfinale pokonała faworytkę turnieju Justin Henin (WTA 1), wcześniej wyeliminowała Jelenę Jankovic (WTA3),  w finale Marion uległa Venus Williams. Ponadto Francuzka dotarła również do 1/8 Roland Garros oraz US Open. Sukcesem Marion zakończył się również turniej  WTA w Pradze, w którym to Francuzka dotarła do finału.
Bartoli w tym sezonie dotarła również trzykrotnie do półfinału: Birmigam (pokonała rozstawioną z nr 5 Danielę Hantuchovą), w Eastbourne (pokonała rozstawioną z nr 4 Jelenę Diemientjewą), oraz w Eastbourne (pokonała Annę Czakwetadze WTA 5). 22 października Bartoli awansowała na 9 miejsce w rankingu WTA- najwyższe w jej dotychczasowej karierze.
2008
Marion rozpoczęła sezon od gry w Medibank International w Sydney, gdzie przegrała z Franscescą Schiavone w drugiej rundzie turnieju 6-2 3-6 2-6. Podczas Australian Open została pokonana przez Sofię Arvidson w trzeciej rundzie turnieju. Na Open Gaz de France dotarła do półfinału, gdzie uległa Annie Czakwetadze. W trakcie rozgrywek WTA w Doha oraz Dubaju przegrała odpowiednio z Caroline Wozniacki oraz Franscescą Schiavone. Następnie, Marion udało się zagrać w czwartej rundzie turnieju w Indian Wells, gdzie ostatecznie przegrała z Lindsay Davenport. W Rzymie została rozstawiona z numerem ósmym – w trzeciej rundzie turnieju została jednak pokonana przez Patty Schnyder. W trakcie French Open rozgrywała z poważnym urazem nadgarstka, który przyczynił się po części do przegranej z Dellacqua już w pierwszej rundzie. Na kolejnym wielkoszlemowym turnieju – Wimbledonie, zdołała pokonać takie zawodniczki jak: Sabine Lisicki, Tathianę Perebyjnis, jednak ostatecznie przegrała z Bethanie Mattek. W Monteralu dotarła do półfinału, gdzie uległa Dominice Cibulkovej. W trakcie US Open zdołała pokonać zeszłoroczną mistrzynię turnieju, Lindsay Davenport w trzeciej rundzie imprezy. W czwartej  rundzie nie poradziła sobie z Sybillą Bammer i zakończyła turniej.
2009
Kolejny sezon, w ramach którego udało się jej pozostać w pierwszej dwudziestce najlepszych tenisistek świata. Wygrała dwa kolejne tytuły mistrzowskie – w Monterrey (z Na Li) oraz Stanford (z Venus Williams). Francuska zawodniczka występowała także w dwóch innych finałach: Brisbane, gdzie przegrała starcie z Wiktorią Azarenką, oraz na turnieju na Bali, gdzie uległa Aravanie Rezai. W trakcie sezonu 2009 Marion rozegrała trzy półfinałowe spotkania, w tym jedno w trakcie Australian Open, gdzie nie zdołała pokonać Wiery Zwonariowej. Trzy kolejne turnieje wielkoszlemowe zakończyła na trzeciej rundzie imprez. Sezon ukończyła na 11 lokacie w rankingu WTA.
2010
Rok 2010 to piąty z kolei sezon, w którym Bartoli należała do pierwszej dwudziestki kobiecego tenisa na świecie. W tym okresie rozegrała trzy mecze półfinałowe – w Miami, Eastbourne i Osace, które przegrała z odpowiednio: Venus Williams, Wiktorią Azarenką oraz Tamariną Tanasugarn. Czterokrotnie walczyła również o awans do półfinału (Stanford, Cincinnati, Monrealu oraz New Haven), co zakończyło się niepowodzeniem. W trakcie trwania Wimbledonu dotarła do czwartej rundy imprezy, a Australian Open oraz French Open zakończyła na poziomie trzeciej rundy rozrywek. Z kolei udział w US Open był dla Marion szybką przygodą, którą ukończyła wraz z porażką w drugiej rundzie zawodów. Pod koniec sezonu, Marion zajmowała 16. miejsce w rankingu WTA.
2011
To już drugi w karierze Marion sezon, w którym znalazła się w pierwszej dziesiątce najlepszych tenisistek. W roku 2011 zdobyła dwa tytuły WTA: w Eastbourne (finał z Petrą Kvitovą) oraz na turnieju w Osace (finał z Samantą Stosur). Trzykrotnie walczyła o tytuł mistrza: w Indian Wells, Strasburgu i Stanford, gdzie uległa następującym tenisistkom (odpowiednio): Caroline Wozniacki, Andrea Petkovic oraz Serena Williams. Na turnieju w Brisbane dotarła do półfinału (przegrana z Andreą Petkovic) – na tym samym poziomie zakończyła turniej w Doha oraz wielkoszlemową imprezę French Open (przegrana z Freancescą Schiavone). Siedmiokrotnie występowała w ćwierćfinałowych rozgrywkach, gdzie nie udało się jej pokonać m.in. Sabine Lisicki (Wimbledon). Dwa razy nie wywalczyła awansu nawet do drugiej rudny turnieju. Z imprezy w Birmingham wycofała się – powodem była kontuzja uda. Sezon 2011 zakończyła z 9. pozycją w klasyfikacji WTA.
2012
Bartoli zaczęła przygotowania do Australian Open od turnieju w Sydney. Tam osiągnęłą ćwierćfinał (porażka z Wiktorią Azarenką). W pierwszym Wielkim Szlemie roku Francuzka wygrała dwa mecze (z Virginie Razano i Jeleną Dokic), a w meczu o 4. fazę rozgrywek nie dała rady Chince Jie Zengh. W kolejnym występie w Paryżu zawodniczka łatwo przechodziła przez kolejne szczeble turnieju. Powstrzymała ją dopiero w samym finale Angelqiue Kerber. Ze zmiennym szczęściem Marion zagrała w krajach arabskich. W katarskiej Dausze była wśród czterech najlepszych tenisistek, jednak w Dubaju odpadła już po pierwszym spotkaniu (z Shuai Peng). W ostatnich zawodach na twardych kortach przed dłuższą przerwą – w Indian Wells i Miami – docierała kolejno do ćwierćfinału i półfinału. Na Florydzie zostało wyeliminowana przez późniejszą zwyciężczynię – Agnieszkę Radwańską. Na nielubianych przez Bartoli kortach ziemnych, reprezentantka „Trójkolorowych” spuściła z tonu. Najlepszymi wynikami na mączce była zaledwie 2. Runda (Charleston, Stuttgart, Roland Garros). Tenisistka nie będzie także dobrze wspominała sezonu na trawie – mimo zadowalającego wyniku w Eastbourne (półfinał), Bartoli pożegnała się z Wimbledonem już na etapie drugiej rundy. Jej pogromczynią była chorwacka kwalifikantka Mirjana Lucic-Baroni. Niezbyt dobrze wiodło jej się także podczas zawodów w USA. Wyjątkiem jest tylko osiągnięty finał w Carlsbad (porażka z Dominiką Cibulkovą). Mimo słabych występów podczas US Open Olympic Series, podczas decydującego starcia w Nowym Jorku Francuzka stanęła na wysokości zadania i dotarła do ćwierćfinału. W grze o miejsce w najlepszej czwórce musiała uznać wyższość Marii Szarapowej. Pozytywnym akcentem dla Marion w tym sezonie mógł być jeszcze półfinał w Pekinie. Bartoli zakończyła sezon 15 października, odpadając już w pierwszej rundzie zawodów w Moskwie (porażka z Sofią Ardvisson).
2013
Bartoli rozpoczęła rok od ćwierćfinału w Shenzhen i III rundy Australian Open. Później zanotowała kilka solidnych, występów w Paryżu i Dubaju, po czym zagrała w IV rundzie Indian Wells. Kolejne trzy porażki z rzędu nie zapowiadały udanego sezonu dla francuskiej reprezentantki.
Do walki w wielkoszlemowym Roland Garros Marion przystępowała po serii bardzo słabych występów i swoją niską dyspozycję potwierdziła porażką w III fazie turnieju.
Słaba postawa również na inaugurację sezonu trawiastego w Eastbourne nie zapowiadała spektakularnych sukcesów dalszej części rywalizacji. Bartoli wzniosła się jednak na wyżyny umiejętności i w nieznany nikomu sposób sensacyjnie wywalczyła tytuł na Wimbledonie, korzystajac z równie niespodziewanych porażek wszystkich faworytek. Francuzka pokonała w finale Sabine Lisicki, a w całej imprezie nie starciła ani jednego seta.
Później Francuzka przystąpiła jeszcze do rywalizacji w Toronto i Cincinnati, jednak po zakończeniu drugiej z wymienionych imprez postanowiła zakończyć przygodę z tenisem, tłumacząc się wycieńczeniem organizmiu. Wielu ekspertów dopatrywało się w decyzji Bartoli chęć uniknięcia kontroli antydopingowych.
----------

Lindsay Davenport

Urodzona 8 czerwca 1976 roku w Palos Verdes (Stany Zjednoczone)
Zaczęła grać w wieku 5 lat
Status profesjonalny od 1993 roku
Zawodniczka dysponująca naprawdę mocnym serwisem, dobrą grą wolejową a jej głównym atutem są silne uderzenia z głębi kortu.
1993

W pierwszym roku zawodowej kariery wygrała turniej w Lucernie. Ponadto odnotowała półfinał w Oakland i ćwierćfinały w Indian Wells, Delray Beach i Tokio. Na Australian Open i Wimbledonie osiągnęła trzecie rundy, natomiast na US Open zagrała mecz o ćwierćfinał, w którym uległa Gabrieli Sabatini. Debiutancki sezon zakończyła na 20. pozycji w rankingu WTA.
1994
Triumfowała w dwóch turniejach: w Brisbane i Lucernie. W Indian Wells, Miami i Oakland dotarła do półfinałów. Na Australian Open i Wimbledonie odnotowała ćwierćfinały, a na French Open i US Open osiągnęła trzecie rundy. Na koniec drugiego roku profesjonalnej gry została sklasyfikowana na 6. miejscu w światowym rankingu.
1995
W tym sezonie odniosła jedno zwycięstwo turniejowe – w Strasburgu. W Sydney i Tokio osiągnęła finały, w Oakland znalazła się w półfinale, a do ćwierćfinałów dotarła w Indian Wells i Los Angeles. Na wielkoszlemowym Australian Open awansowała do ćwierćfinału, na French Open i Wimbledonie odnotowała czwarte rundy, a na US Open doszła do drugiej rundy. W światowym rankingu zajmowała 12. pozycję.
1996
Odniosła zwycięstwa na turniejach w Strasburgu i Los Angeles. Ponadto została złotą medalistką olimpijską w grze pojedynczej na Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie. Poza tym odnotowała finał w Sydney, półfinały w Indian Wells, Miami i Filderstadt. Na Australian Open dotarła do czwartej rundy, na French Open osiągnęła ćwierćfinał, na londyńskim Wimbledonie dotarła jedynie do drugiej rundy, a na US Open powtórzyła wynik z Melbourne. Na koniec roku była na 9. miejscu w rankingu WTA.
1997
Wywalczyła tytuły w 6 turniejach: w Oklahomie, Indian Wells, Ponte Beach, Atlancie, Zurychu i Chicago. W finałach można było zobaczyć ją też w Los Angeles i Filadelfii. Półfinały odnotowała w Sydney i Stanford. Świetnie zaprezentowała się na US Open, gdzie znalazła się w swoim pierwszym wielkoszlemowym półfinale. Na Australian Open i French Open osiągnęła czwarte rundy, natomiast na Wimbledonie odpadła w drugiej rundzie. Z końcem sezonu była 3. tenisistką świata
1998
Na turniejach wielkoszlemowych osiągała coraz lepsze wyniki. Na Australian Open i French Open dotarła do półfinałów a na Wimbledonie doszła do ćwierćfinału. Największy sukces przyszedł podczas US Open. W decydującym spotkaniu pokonała Martinę Hingis. Dzięki tej wygranej zdobyła swój pierwszy tytuł w turnieju Wielkiego Szlema. Ponadto triumfowała w Tokio, Stanford, San Diego, Los Angeles i Zurychu. W finałach zagrała jeszcze w Indian Wells, Filderstadt, Filadelfii. Awansowała na 1. pozycję w rankingu WTA.
1999
Podczas Australian Open ponownie osiągnęła półfinał, a na French Open dotarła do ćwierćfinału. Nie udało jej się obronić wywalczonego przed rokiem tytułu na US Open. Przegrała spotkanie o finał z Sereną Williams. Drugi w karierze wielkoszlemowy sukces odniosła na Wimbledonie, gdzie w finale odniosła zwycięstwo nad Steffi Graf. Ponadto triumfowała w Sydney, Madrycie, Stanford, Tokio, Filadelfii oraz na WTA Tour Championships. Na koniec roku znalazła się na 2. miejscu w rankingu.
2000
Triumfowała w Indian Wells, Linz i Filadelfii. Finały osiągnęła w Sydney, Stanford, Los Angeles i Zurychu. Podczas Australian Open w finale pokonała liderkę światowego rankingu – Martinę Hingis, a tym samym zdobyła trzeci wielkoszlemowy tytuł w karierze. Finałowe mecze zagrała także na US Open i Wimbledonie, gdzie miała bronić tytułu. Jednak w obu spotkaniach uległa Venus Williams. Sezon zakończyła na 2. pozycji.
2001
Odniosła zwycięstwa w Tokio, Scottsdale, Eastbourne, Los Angeles, Filderstadt, Zurychu i Linz. Finały odnotowała w Sydney, Stanford oraz New Haven. Podczas Australian Open w półfinale uległa Jennifer Capriati. Na Wimbledonie również znalazła się w półfinale, jednak nie sprostała Venus Williams. Z US Open odpadła po przegranym meczu ćwierćfinałowym z Sereną Williams. Na koniec roku została liderką światowego rankingu.
2002
W tym sezonie Davenport mocno ograniczyła starty ze względu na kontuzje. W związku z tym wystąpiła tylko w jednym turnieju wielkoszlemowym – na US Open, gdzie w półfinale przegrała z Sereną Williams. W pozostałych rozgrywkach również nie udało jej się odnieść zwycięstwa. W Los Angeles, New Haven, Moskwie i Zurychu dotarła do finałów, jednak ulegała w nich swoim rywalkom. W efekcie odnotowała spadek w rankingu na 12. miejsce.
2003
W tym roku wygrała jeden turniej – w Tokio. Wielokrotnie awansowała do finałów rozgrywek: w Sydney, Indian Wells, Ponte Beach, Los Angeles i New Haven. Podczas Australian Open i French Open przegrała w czwartych rundach, na Wimbledonie uległa w ćwierćfinale, natomiast na US Open dotarła do półfinału, gdzie nie sprostała światowej „jedynce” Kim Clijsters. Na koniec sezonu znalazła się na 5. pozycji w rankingu tenisistek.
2004
Pierwsze zwycięstwo w sezonie odniosła w Tokio. Później wygrała jeszcze w Ponte Beach, Stanford, Los Angeles, San Diego, Cincinnati i Filderstadt. Na Australian Open dotarła do ćwierćfinału, a na French Open osiągnęła czwartą rundę. Na Wimbledonie i US Open odnotowała półfinały, jednak nie wyszła zwycięsko z żadnego spotkania, przegrywając kolejno z Marią Sharapową i Świetłaną Kuzniecową. Z końcem sezonu ponownie stała się liderką światowego rankingu.
2005
Triumfowała w sześciu turniejach: w Dubaju, Ponte Beach, New Haven, Filderstadt, Zurychu i na Bali. Została finalistką Australian Open, jednak przegrała mecz o tytuł z Sereną Williams. Na French Open dotarła do ćwierćfinału, natomiast na Wimbledonie osiągnęła kolejny finał, w którym uległa Venus Williams. Na US Open doszła do ćwierćfinału. Rok zakończyła ponownie na 1. miejscu.
2006
Na Australian Open i US Open osiągnęła ćwierćfinały, w Dubaju i na Bali znalazła się w półfinałach, a w New Haven dotarła do finału. Jednak przez dużą część sezonu nie występowała z powodu licznych kontuzji. Na koniec roku znalazła się na 25. pozycji rankingu. W połowie grudnia menedżer tenisistki ogłosił, ze Davenport spodziewa się dziecka, w związku z czym miała nie startować w sezonie 2007.
2007
Mimo zapowiadanej przerwy Davenport wystąpiła w tym sezonie. W Pekinie osiągnęła półfinał, natomiast na Bali i w Quebec wygrała całe turnieje. Dzięki tym występom, na koniec roku została sklasyfikowana na 73. miejscu.
2008
W tym sezonie odniosła zwycięstwa w Auckland i Memphis. W Ponte Beach odnotowała półfinał. Wzięła udział w trzech turniejach wielkoszlemowych. Na Australian Open i Wimbledonie odpadła w drugich rundach, natomiast na US Open przegrała w trzeciej rundzie. Na koniec roku znalazła się na 36. pozycji w rankingu.
2009
Miała pojawić się na kortach w trakcie Australian Open. Nie zagrała jednak w tym turnieju, a powodem tego była druga ciąża tenisistki.
2010
W tym sezonie wzięła udział w dwóch turniejach deblowych. W parze z Liezel Huber osiągnęła ćwierćfinał w San Diego i sięgnęła po tytuł w Stanford.
2011
W sezonie 2011 wygrała turniej legend w ramach French Open oraz Wimbledonu w rozgrywkach deblowych (razem z Martiną Hingis). Niedługo po tych wydarzeniach okazało się, że Davenport spodziewa się kolejnego  dziecka. Rok 2011 uznaje się za nieoficjalną datę zakończenia kariery tenisistki.
CIEKAWOSTKI
W 1998 roku Tennis Magazine nadał jej tytuł zawodniczki roku.
W swojej dotychczasowej karierze zdobyła 37 tytułów w grze podwójnej. Jest triumfatorką French Open 1996, Wimbledonu 1999, US Open 1997 a także siedmiokrotną finalistką Australian Open.

Lindsay Davenport jest tenisistką obdarzoną nieprzeciętnym talentem. Jednak swoje wspaniałe sukcesy zawdzięcza również wytrwałości i ciągłej, systematycznej pracy.
-----------

Jim Courier

Urodzony 17 sierpnia 1970 roku
Status profesjonalisty od 1988 roku
Najmocniejszą stroną tenisisty był forhend
1988
W roku 1988 rozpoczął grę ze starszymi kolegami. Robił wspaniałe postępy, wygrał challenger w Vina del Mar, bijąc w finale swego rodaka Tima Duncana. Dzięki półfinałowi w Sztokholmie oraz ćwierćfinałom w Londynie oraz Detroit. Zakończył sezon na dobrym - 43 miejscu w rankingu ATP (pod koniec sezonu`87 był 348).
1989 -1990
Sezon 1989 przyniósł Courierowi pierwszy wygrany turniej w karierze - Bazyleę (w finale zupełnie nieoczekiwanie pokonał Stefana Edberga 7-6(4) 3-6 2-6 6-0 7-5. W roku następnym Jim zawiódł - nie wygrał żadnego turnieju, nawet nie osiągnął finału. Jednak ten kto skreślał już Couriera jako przyszłego dobrego zawodnika mylił się i to grubo.
1991
Sezon`91 był sezonem marzeń Couriera. Zwyciężył w Indian Wells - pokonał świetnego Francuza Guy Forgeta - 4-6 6-3 4-6 6-3 7-6(4) oraz Key Biscayne - ograł swojego kolegę z akademii Bolletieriego Wheatona 4-6 6-3 6-4. Następnie wygrał Roland Garros pokonując w półfinale późniejszą sensację Wimbledonu - Niemca Michaela Sticha 6-2 6-7 6-2 6-4, zaś w finale Andre Agassiego (wyciągając z 1-2 w setach). Pokonał on "Pirata z Las Vegas" w stosunku: 3-6 6-4 2-6 6-1 6-4. Mecz trwał 3 godziny i 19 minut. Po piłce meczowej padł na ziemie i nie mógł uwierzyć, że został mistrzem Franch Open. Bolletieri komplementował formę swojego byłego opiekuna, mówiąc o znakomitej grze i świetnej wytrzymałości Couriera. Wprawdzie w dalszej części sezonu Amerykanin niw wygrał już żadnego turnieju, ale był w ćwierćfinale Wimbledonu oraz w finale US Open. Przegrał tam dopiero ze Stefanem Edbergiem 2-6 4-6 0-6. W turnieju Masters również dotarł do finału (w półfinale pokonał 6-3 7-5 Agassiego, w finale jednak musiał uznać wyższość Pete`a Samprasa i przegrał 6-3 6-7 3-6 4-6. Na koniec roku był 2 w rankingu ATP.
1992
Rok 1992 rozpoczął z niesamowitą determinacją. Wygrał Australian Open (pokonał Edberga 6-3 3-6 6-4 6-2, rewanżując mu się za przykrą porażkę w US Open, Tokio (Krajicek 6-4 6-4 7-6(3), Hongkong (Chang 7-5 6-3), Masters Series w Rzymie (Carlos Costa 7-6(3) 6-0 6-4) oraz Roland Garros. We Francji obronił tytuł dzięki łatwym zwycięstwom: półfinałowym nad Agassim (6-3 6-2 6-2) oraz finałowym nad Petrem Korda (7-5 6-2 6-1). Dalsza część sezonu również dobra: finał Indianapolis (Sampras 4-6 4-6), półfinał US Open (Sampras 1-6 6-3 2-6 2-6), finał turnieju Masters (Becker 4-6 3-6 5-7). Dzięki sile walki, wytrzymałości oraz konsekwencji w swej pięknej grze został numerem pierwszym na koniec sezonu`92. Należy również dodać tu znakomitą pracę trenera Couriera - Jose Higuerasa (półfinalista Roland Garros `82 i `83), który obecnie opiekuje się Pete`em Samprasem.
1993
Jim Courier chciał obronić miano najlepszego tenisisty świata i sezon 1993 znów rozpoczął fenomenalną grą. Obronił tytuł w Australian Open (znów pokonał w decydującej grze Edberga - 6-2 6-1 2-6 7-5), wygrał w Memphis (T.Martin 5-7 7-6(4) 7-6(4), Indian Wells (drugi raz ; poprzednio w 1991r - W. Ferreira 6-3 6-3 6-1), Rzymie (obronił tytuł sprzed roku - Ivanisevic 6-1 6-2 6-2) oraz Indianapolis (Becker 7-5 6-3). Osiągnął finał w Roland Garros (Bruguera 4-6 6-2 2-6 6-3 3-6) oraz w Wimbledonie (pokonał w półfinale Stefana Edberga 4-6 6-4 6-2 6-4, w finale uległ po 4-setowej walce Samprasowi 6-7(3) 6-7(6) 6-3 3-6). Z Pete`em przegrał również w finale Hongkongu 3-6 7-6(1) 6-7(2). Jego znakomita gra "wygasła" podczas Masters`93 i przegranego meczu z Medvedevem.
1994
Rok 1994 był rokiem słabym w wykonaniu Couriera. Nie wygrał żadnego turnieju (podobnie jak w 1990), jednak nie można zapominać, że był w min. półfinałach Australii (Sampras 3-6 4-6 4-6), Roland Garros (3-6 7-5 3-6 3-6 z Bruguerą) oraz Key Biscayne (Sampras 4-6 6-7(10). Nie zakwalifikował się do turnieju Masters. Sezon zakończył na 13 miejscu ATP.
1995
Częściowo przypomniał o sobie w roku 1995, kiedy to wygrał 4 turnieje: Adelajdę (Boetsch 6-2 7-5), Scottsdale (Philippoussis 7-6(2) 6-4), Tokio (Agassi 6-4 6-3) oraz Bazyleę (wygrał tu drugi raz, poprzednio w 1989r - w finale rozegrał znakomity mecz z Holendrem Janem Siemerinkiem - 6-7(2) 7-6(5) 5-7 6-2 7-5). Dotarł też do ćwierćfinału Australian Open oraz półfinału US Open (Sampras 5-7 6-4 4-6 5-7). Pokazał w tym sezonie, że jest wciąż mocny i należy do czołówki światowej. Dobrze pokazał się w części halowej roku 1995, dochodząc do półfinałów Paryża-Bercy i Lyonu. Na koniec sezonu`95 był ósmym tenisistą świata.
1996
Następny sezon przyniósł Courierowi tytuł w Filadelfii (Woodruff 6-4 6-3) oraz ćwierćfinały Australian Open (Agassi) i Roland Garros (Sampras). Jim Courier trzymał się dzielnie, ale sezon zakończył dopiero na 26 miejscu ATP.
1997
W 1997 roku wygrał w Doha, pokonując w finale Henmana 7-5 6-7 6-2, Los Angeles (Enqvist 6-4 6-4) oraz Pekinie (Furlan 7-5 6-3). Przed tym sezonem twierdził, że jest lepiej przygotowany do gry niż w latach 1991-93. Uważał, że wzmocnił znacznie serwis i wolej. Niestety nie osiągnął nawet fazy ćwierćfinałowej w żadnym z turniejów Wielkiego Szlema.
1998
W roku 1998 Courier wygrał swój ostatni turniej w karierze - Orlando (pokonał w finale Changa 7-5 3-6 7-5). Był to 23 turniej wygrany w karierze przez "rudzielca".
1999 - 2000
W latach 1999-2000 Amerykanin nie wygrał żadnej imprezy. Odpadł już w I rundzie Australian Open`00 (Escude). Po turnieju w Key Biscayne ogłosił, że kończy tenisową karierę.
CIEKAWOSTKI
Z powodu mieszkania w zaściankowym Dade City (kiedy był już znanym graczem) nazywano go obraźliwie "wieśniakiem z Umarłego Miasta". Także jego maniery na korcie jak i poza nim nie były wspaniałe.
W miarę upływu czasu zdobył serca fanów na całym świecie. Zyskał sobie przydomek "The Rock", gdyż był waleczny, odważny i ciężko było go pokonać.
--------------

James Blake

Urodzony 28 grudnia 1979 roku w Nowym Jorku (Stany Zjednoczone)
Pierwszy raz zetknął się z tenisem w wieku 5 lat
Status profesjonalny od 1999 roku
W 1999 roku rozpoczął występy w gronie tenisistów zawodowych. Rok później, po wygraniu dwóch challengerów, uzyskał tytuł „debiutanta sezonu”.
1999 – 2001
Na początku roku 1999 wygrał turniej rangi Futures w Orlando. W swoim debiutanckim sezonie, wystąpił po raz pierwszy w wielkoszlemowym US Open, jednak udział w nim zakończył w pierwszej rundzie. Od roku 2000 regularnie startował w turniejach z serii challengerów, zwyciężając w Houston i w Rancho Mirage. W roku 2001 w Newport po raz pierwszy w karierze doszedł do półfinału turnieju rangi ATP. W turnieju rangi Masters Series w Cincinnati doszedł do trzeciej rundy, później na US Open awansował do drugiej. Trzeci sezon swojej zawodowej kariery ukończył po raz pierwszy w czołowej setce – znajdował się na 73. pozycji światowego rankingu.
2002
Rok rozpoczął od awansu do drugiej rundy Australian Open. W Memphis po raz pierwszy w swojej karierze awansował do finału imprezy ATP Tour. Mecz o tytuł zakończył się na korzyść przeciwnika – Andy’ego Roddicka. W tym sezonie zadebiutował w turnieju na kortach Rolanda Garrosa, dochodząc do drugiej rundy. Na Wimbledonie również doszedł do drugiej rundy, a w Newport osiągnął finał, w którym zmierzył się z Taylorem Dentem. W Toronto i Cincinnati dotarł do drugiej rundy, natomiast w Waszyngtonie wygrał swój pierwszy singlowy tytuł rangi ATP Tour. Z kolei wielkoszlemowy US Open zakończył się dla Blake’a w trzeciej rundzie. Sezon zakończył na 28. pozycji rankingu.
2003
Blake rozpoczął kolejny sezon w Sydney, jednak poniósł porażkę już w pierwszej rundzie. W Melbourne poszło mu lepiej – awansował do czwartej rundy Australian Open. W kolejnych turniejach ćwierćfinały odnotował jedynie w Indian Wells i Houston, natomiast w pozostałych doszedł najdalej do trzeciej rundy. Dotyczy to również wielkoszlemowych French Open i Wimbledonu, w których przegrywał w spotkaniach o awans do trzeciej rundy. W Waszyngtonie nie udało mu się obronić tytułu. W ćwierćfinale przegrał mecz z Agassim. Pierwszy finał zagrał w Long Island, jednak w decydującym spotkaniu uległ Srichaphanowi. Z US Open odpadł w trzeciej rundzie, po porażce z Rogerem Federerem. Na koniec roku został sklasyfikowany na 37. miejscu.
2004
Pierwszym występem w tym sezonie był wielkoszlemowy Australian Open, gdzie w czwartej rundzie wyeliminował go późniejszy finalista Marat Safin. W Indian Wells drugi raz z rzędu doszedł do ćwierćfinału, w Houston natomiast osiągnął ten sam etap po raz trzeci. W Miami zakończył rozgrywki w pierwszej rundzie. Podczas przygotowań do turnieju w Rzymie doznał kontuzji, która wykluczyła go z French Open i Wimbledonu. Powrócił do gry na kortach w Newport, ale odpadł w drugiej rundzie. W Waszyngtonie, gdzie wywalczył swój pierwszy singlowy tytuł, poniósł porażkę już w pierwszej rundzie. Następnie zrezygnował ze startu w US Open. Sezon skończył na 97. pozycji rankingu.
2005
Otworzył sezon na Australian Open, gdzie jego pogromcą okazał się Lleyton Hewitt. W Scottsdale odnotował ćwierćfinał, w Indian Wells trzecią rundę, a w Miami odpadł w drugiej rundzie. W maju wziął udział w challengerach rozgrywanych w Tunica Resorts i Forest Hills. W obu imprezach triumfował. Na kortach Rolanda Garrosa przegrał w drugiej rundzie. Na londyńskich kortach Queen’s Clubu osiągnął trzecią rundę, na Wimbledonie nie sprostał przeciwnikowi już w pierwszej rundzie. W Waszyngtonie dotarł do finału, jednak triumfatorem turnieju został Andy Roddick. Sukces udało mu się odnieść w New Haven, gdzie w finale pokonał Lopeza. Na US Open doszedł do ćwierćfinału, po drodze eliminując Rafaela Nadala, jednak w spotkaniu decydującym o awansie do półfinału uległ Andre Agassiemu. W Sztokholmie osiągnął kolejne zwycięstwo w tym sezonie, pokonując w meczu o Finał Srichaphana. Na koniec roku był 23. w rankingu ATP.
2006
Blake rozpoczął sezon od triumfu w Sydney. Jednak Australian Open ukończył już na trzeciej rundzie. Kolejne zwycięstwo udało mu się odnieść w Las Vegas, w finale pokonując po raz pierwszy w karierze Lleytona Hewitta. W Indian Wells dotarł do pierwszego finału w rozgrywkach rangi Masters Series. Mecz o tytuł wygrał jednak Roger Federer. Kolejny raz spotkał się z Federerem w Miami, gdzie nie sprostał mu w pojedynku o półfinał. Na French Open dotarł do trzeciej rundy. W Londynie zagrał w finale na kortach Queen’s Clubu. Jego przeciwnikiem był Lleyton Hewitt, który skutecznie zrewanżował mu się za porażkę w Las Vegas. Kolejny londyński turniej, wielkoszlemowy Wimbledon, zakończył na trzeciej rundzie. Cykl turniejów rozgrywanych w Ameryce Północnej rozpoczął zwycięstwem w Indianapolis, gdzie w finale odniósł zwycięstwo nad Andy Roddickiem. W Toronto i Cincinnati nie powtórzył już tego wyniku – odpadał w drugich rundach. Na US Open zagrał o półfinał, jednak kolejny raz uległ Federerowi. Kolejne sukcesy w tym sezonie odnotował w Bangkoku i Sztokholmie. W Szanghaju dostał się do finału, gdzie ponownie w meczu o tytuł musiał zmierzyć się z Federerem, jednak Szwajcar nie pozwolił mu odnieść kolejnego zwycięstwa. W rankingu został sklasyfikowany jako 4. tenisista świata.
2007
Sezon rozpoczął się zwycięstwem odniesionym w Sydney. Na wielkoszlemowym turnieju w Melbourne uzyskał czwartą rundę. W finale ponownie znalazł się w Delray Beach, jednak poniósł porażkę z Xavierem Malisse. W Indian Wells i Miami odpadł kolejno w trzeciej i drugiej rundzie. W Houston osiągnął półfinał, jednak już w Rzymie przegrał mecz w drugiej rundzie, w Hamburgu odpadł w trzeciej a z French Open został wyeliminowany już w pierwszej. Wimbledon zakończył w trzeciej rundzie, w której pokonał go Juan Carlos Ferrero. Drugi singlowy finał rangi Masters Series zagrał w Cincinnati, w którym znalazł się po zwycięstwie m.in. nad swoim pogromcą z Wimbledonu. W finale wygrał z nim Federer. Swój dziesiąty tytuł w karierze zawodowej zdobył w New Haven. US Open zakończył na czwartej rundzie. Rok zakończył na 13. pozycji rankingu.
2008
W trakcie rozgrywek Australian Open w ćwierćfinale spotkał się z Federerem, który skutecznie przeszkodził mu w dalszym awansie. W Delray Beach ponownie znalazł się w finale, jednak mecz o tytuł przegrał. Turnieje w Indian Wells i Miami kończył na ćwierćfinałach, za każdym razem ulegając Rafaelowi Nadalowi. W Houston odnotował kolejny finał, jednak ponownie nie on okazał się triumfatorem imprezy. Wielkoszlemowe French Open i Wimbledon zakończył na drugiej rundzie. W kolejnych turniejach najdalej dotarł do półfinału w Indianapolis. Na US Open zakończył swój udział w trzeciej rundzie. Na Igrzyskach Olimpijskich po raz pierwszy w karierze zwyciężył z Federerem, pokonując go w ćwierćfinale. Był bardzo bliski zdobycia brązowego medalu, który jednak wywalczył Novak Djokovic. Blake zakończył sezon na 10. miejscu w rankingu ATP.
2009
Na Australian Open bez większych niespodzianek – Blake osiągnął czwartą rundę. Pierwszy finał rozegrał w Estoril, w którym przegrał z Albertem Montanesem. W Madrycie w trzeciej rundzie nie sprostał Federerowi, French Open zakończył w pierwszej rundzie. W Queen’s Clubie osiągnął drugi w sezonie finał. Tytuł wywalczył jednak faworyt gospodarzy – Andy Murray. Z kolejnego wielkoszlemowego turnieju, podobnie jak we Francji, odpadł w pierwszej rundzie. W Waszyngtonie i Montrealu nie wystąpił, a w Cincinnati zagrał tylko pierwszy mecz. Na US Open przegrał pojedynek o awans do czwartej rundy. W Szanghaju i Paryżu ulegał już w drugich rundach, kolejno z Rafaelem Nadalem i Andy Murrayem. W rankingu odnotował spory spadek i na koniec roku znalazł się ma 44. pozycji.
2010
Sezon zainaugurował w Brisbane, osiągając ćwierćfinał. Występ na Australian Open zakończył po przegranym meczu w drugiej rundzie. W turniejach w Indian Wells i Miami odnotował odpowiednio trzecią i drugą rundę. Jego udział w French Open wykluczyła kontuzja, której doznał w kwietniu. Powrócił do gry w Eastbourne, gdzie został wyeliminowany już w pierwszej rundzie. Z Wimbledonu odpadł na tym samym etapie. W Los Angeles przegrał pojedynek o półfinał, a na US Open w meczu o 1/8 finału nie sprostał Novakowi Djokoviciowi. Po tym turnieju Blake ogłosił, że zamierza na dłuższy czas zawiesić grę.
2011
Sezon 2011 zainaugurował występem w San Jose, gdzie doszedł do II rundy turnieju, gdzie przegrał z Milosem Raonicem. Dzięki dzikiej karcie udało mu się wystąpić w turnieju rangi Master Series w Indian Wells – przegrał jednak w II rundzie rozgrywek z Andym Roddickiem. W Miami udało mu się osiągnąć III fazę, gdzie przegrał z Djokovicem. W kwietniu wystąpił w turnieju challengerowym w Tallahassee, w trakcie którego przegrał z Donaldem Youngiem. W maju wygrał challengera w Sarasocie,  gdzie w finale spotkał się z Alexem Bogomolovem Jr. W trakcie Wimbledonu odpadł w pierwszej rundzie, w której przegrał z Marcosem Baghdatisem. W Winnetce, na zawodach challengerowych wygrał finałowe spotkanie z Bobbym Reynoldsem. W Waszyngtonie dotarł do III rundy turnieju, gdzie przegrał z Johnem Isnerem. W Cincinnati przegrał spotkanie o IV rundę z Rogerem Federerem. W trakcie II rudny turnieju US Open uległ Davidowi Ferrerowi w starciu o III rundę turnieju. W Sacramento dotarł do finału, który przegrał z Ivem Karlovicem. W Sztokholmie (ATP Tour) osiągnął półfinał, w którym nie udało mu się pokonać Jarkko Nieminema. Sezon 2011 zakończył z 59. lokatą rankingu ATP.
2012
Amerykanin dość późno otworzył nowy sezon, ponieważ dopiero w lutym. Blake zagrał w turnieju w Memphis, ale odpadł z niego już po pierwszej rundzie. Zaprezentował się wówczas słabiej od swojego rodaka Ryana Sweetinga. Miesiąc później kibice mieli okazję kibicować mu w Miami, lecz tu również nie udało mu się przebrnąć zwycięsko przez premierowy pojedynek zawodów. Pierwszym poważnym sukcesem tenisisty zza „Wielkiej Wody” w tym roku było zdobycie szóstego tytułu deblowego w karierze. Dokonał tego, wespół z Samem Querreyem, w Houston. Jeżeli chodzi o imprezy wielkoszlemowe, Blake nie notował raczej większych osiągnięć. W Paryżu i Londynie kończył swoją przygodę na inauguracyjnej fazie zasadniczej części czempionatów, a w Nowym Jorku zameldował się w trzeciej rundzie. W 2012 roku Amerykanin dotarł jeszcze do dwóch ćwierćfinałów – w Waszyngtonie i Tiburon – oraz, na początku października, triumfował w challengerze w Sacramento. Sezon zakończył na 129. pozycji klasyfikacji ATP.
CIEKAWOSTKI
W roku 2005 otrzymał nagrodę ESPY za powrót do światowej czołówki tenisa.
W 2007 roku wydał książkę, która opowiada o śmierci ojca tenisisty, załamaniu formy sportowej i powrocie do zawodowej gry.
James Blake dla kariery tenisowej zrezygnował ze studiowania na Harvardzie. W swojej dotychczasowej karierze zdobył 10 tytułów singlowych w turniejach rangi ATP.
--------------

Gaston Gaudio

Urodzony 9 grudnia 1978 roku w Buenos Aires (Argentyna)
Zaczął grać w wieku 6 lat
Status profesjonalny od 1996 roku
W swojej ojczyźnie był uznawany za utalentowanego i dobrze zapowiadającego się tenisistę. Karierę seniorską rozpoczął jako argentyński junior numer 2.
1996 – 1999
W pierwszym sezonie zawodowej kariery jego największym sukcesem była wygrana w turnieju Satellite. W kolejnym sezonie brał udział w challengerach, w których odpadał w początkowych rundach. Rok 1998 przyniósł więcej osiągnięć. Zwyciężył w Chile w rozgrywkach Satellite, a także w turnieju Futures Spain. Lepiej radził sobie w challengerach, wygrał dwa turnieje: w Santa Cruz i w Santiago. W czwartym sezonie zawodowej gry wygrał dwa challengery w Nicei i Espinho. W tym roku też zadebiutował w wielkoszlemowym French Open, gdzie doszedł do trzeciej rundy.
2000
W tym sezonie zaczął odnosić coraz bardziej znaczące sukcesy. Doszedł do ćwierćfinału turnieju w Meksyku, a także zagrał półfinały w Santiago i Monte Carlo. Wygrał również challenger w Braunschweig. Czerwiec okazał się być ważnym punktem w karierze Argentyńczyka. Wtedy to znalazł się w półfinale turnieju w Gstaad, a w Stuttgarcie po raz pierwszy osiągnął finał rozgrywek rangi ATP.
2001
Drugi raz w karierze doszedł do finału turnieju ATP. Jednak nie wywalczył tytułu, przegrywając mecz z Guillermo Corią. W Buenos Aires osiągnął półfinał, w Miami w rozgrywkach cyklu Masters Series doszedł do ćwierćfinału. W Stuttgarcie został pokonany w ćwierćfinale, a tym samym nie powtórzył wyniku z poprzedniego roku. Z kolei w Cincinnati udało mu się pokonać w pierwszej rundzie samego Andre Agassiego.
2002
Sezon rozpoczął od porażki w pierwszej rundzie w Auckland, jednak w trakcie późniejszego występu na Australian Open dotarł do trzeciej rundy. W kolejnych turniejach w Indian Wells i Miami, osiągnął kolejno ćwierćfinał i czwartą rundę. W Barcelonie w rewelacyjnym stylu, nie tracąc ani jednego seta, wygrał pierwszy w karierze turniej ATP. Na Majorce ponownie pokazał swoją wysoką formę i po raz kolejny zdobył tytuł ATP. Na wielkoszlemowym French Open, przegrał w czwartej rundzie, po meczu z Juanem Carlosem Ferrero. Do finału awansował jeszcze w Gstaad a w Amersfoort i Kitzbühel osiągnął półfinały. Na US Open powtórzył wynik z Melbourne, odnotowując trzecią rundę.
2003
W pierwszych miesiącach tego roku wszedł do czołowej „20” najlepszych tenisistów świata. Doszedł do półfinałów w Vina del Mar oraz Buenos Aires. W Europie dotarł do ćwierćfinałów w Barcelonie i Valencii, a także zagrał półfinałowy mecz w Hamburgu. Z French Open odpadł za sprawą Gustavo Kuertena, który wyeliminował go w trzeciej rundzie. W Gstaad doszedł do półfinału, a w ćwierćfinale w Kitzbühel pokonał go Feliciano Lopez.
2004
W tym sezonie w Barcelonie doszedł do finału, w którym przegrał dopiero z faworytem gospodarzy – Tommym Robredo. Na French Open zaskoczył wszystkich. W finale zagrał niezwykły mecz z Guillermo Corią. Po obronie dwóch piłek meczowych wygrał spotkanie i zanotował największy sukces swojego życia. Ponadto stał się pierwszym argentyńskim tenisistą, który wygrał ten prestiżowy turniej od 1977 roku. Po miesięcznej przerwie powrócił na kort w bardzo dobrym stylu. Osiągnął finały w Bastad, Stuttgarcie i Kitzbühel, niestety żadnego z nich nie wygrał.
2005
Początek roku był kontynuacją dobrej passy tego tenisisty. Zwyciężył w Vina del Mar, a następnie odniósł sukces w rodzinnym Buenos Aires. W Monte Carlo oraz w Barcelonie rozegrał ćwierćfinałowe spotkania, które jednak kończyły się na korzyść rywali. W Portugalii, po zaciętym finale z Tommym Robredo, triumfował po raz kolejny w tym sezonie. Na kortach Rolanda Garrosa miał bronić tytułu, jednak został wyeliminowany tuż przed ćwierćfinałem w meczu z Davidem Ferrerem.
2006
Sezon rozpoczął na Australian Open, jednak zakończył swój udział po przegranym meczu z Fabricem Santoro w trzeciej rundzie. Nie obronił tytułu w Vina del Mar, odpadając już w drugiej rundzie. W Monte Carlo awansował po raz trzeci w karierze do półfinału turnieju rangi Masters Series. W spotkaniu uległ jednak Rafaelowi Nadalowi. Na French Open w czwartej rundzie wyeliminował go Davydenko. Grę na kortach Wimbledonu skończył w drugiej rundzie, z kolei na US Open odpadł w trzeciej rundzie.
2007
Najlepszym wynikiem w turnieju ATP w tym sezonie był ćwierćfinał w Acapulco, w którym nie sprostał Juanowi Carlosowi Ferrero. W pozostałych turniejach osiągał najdalej drugą rundę, włączając w to wielkoszlemowe Australian Open i French Open. Rok zakończył poza czołową setką pierwszy raz od 1998 roku.
2008 – 2009
W roku 2008 wystąpił dwa razy – w challengerze w Miami i na turnieju w Vina del Mar. Oba zakończył po pierwszej rundzie. W kolejnym sezonie lepsze wyniki osiągał w challengerach. Został nawet triumfatorem w Tunisie, w Buenos Aires finalistą, a w Montevideo i Florianopolis odnotował półfinały. Na koniec roku 2009 został sklasyfikowany na 167. pozycji rankingu.
2010
Kolejny sezon, którego Gaston Gaudio nie może zaliczyć do udanych. Wygrał jeden challenger w San Remo. Na French Open, gdzie niegdyś triumfował, odpadł już w drugiej rundzie kwalifikacji. Udział w pozostałych turniejach kończył również na etapie eliminacji lub w pierwszej rundzie. Dalej udało mu się dojść w Marburgu, gdzie znalazł się w drugiej rundzie, natomiast ćwierćfinał odnotował jedynie w Zagrzebiu i Milanie. 25 października znajdował się na 318. miejscu w rankingu ATP.
2011
W dniu 30 sierpnia 2011 oficjalnie ogłosił zakończonie kariery tenisisty.
CIEKAWOSTKI
W trakcie finału Roland Garros w 2004 roku prowadzącemu Argentyńczykowi Guillermo Corii, nagle zaczęły dokuczać bolesne skurcze. Gaston Gaudio zwyciężył wówczas z niezdolnym do gry przeciwnikiem. W pomeczowej konferencji prasowej stwierdził natychmiast, że tytuł mu się nie należy.
Wygrywając French Open został pierwszym od 1997 roku nierozstawionym triumfatorem tego turnieju.
Gaston Gaudio w turnieju wielkoszlemowym zadebiutował w 1999 roku, dochodząc do trzeciej rundy French Open. Już w 2004 roku został zwycięzcą tej imprezy Wielkiego Szlema. Pierwszy finał rozgrywek rangi ATP Tour osiągnął w 2000 roku, a w całej karierze wygrał 8 turniejów tej serii.
-----------------

David Nalbandian

Urodzony 1 stycznia 1982 roku w Cordobie (Argentyna)
Zaczął grać w wieku 5 lat
Status profesjonalny od 2000 roku
Ma za sobą udaną karierę juniorską z tytułami wielkoszlemowymi. W 1998 roku był sklasyfikowany na 3. pozycji w singlu i na 6. w deblu w światowych rankingach juniorskich.
2000 – 2001
Pierwszy profesjonalny turniej ATP Tour rozegrał w Miami. Do turnieju głównego dostał się przez eliminacje, ale w pierwszej rundzie przegrał z Jimem Courierem. W sierpniu 2001 roku przystąpił do kwalifikacji do udziału w pierwszym w swojej karierze turnieju Wielkiego Szlema. Nalbandian pomyślnie je przeszedł, a w samym turnieju dotarł do trzeciej rundy. Na koniec 2001 roku został sklasyfikowany na 47. miejscu rankingu, a tym samym po raz pierwszy znalazł się w czołowej „50” seniorów.
2002
W trzecim roku zawodowej kariery udział w wielkoszlemowych turniejach rozpoczął już od Australian Open, gdzie doszedł do drugiej rundy. Na kolejnym turnieju w Buenos Aires osiągnął ćwierćfinał, a podczas debiutanckiego występu w Indian Wells dotarł do drugiej rundy. Sukces przyszedł w kwietniu, kiedy to Nalbandian wygrał swój pierwszy zawodowy turniej w Estoril. Na French Open możliwości awansu do czwartej rundy pozbawił go Marat Safin. Jednak na kortach Wimbledonu już osiągnął finał, ulegając jedynie Lleytonowi Hewittowi w meczu finałowym. Późniejsze turnieje nie były już tak owocne. W Montrealu Nalbandian doszedł do ćwierćfinału, w Cincinnati odpadł w pierwszej rundzie, podobnie jak w US Open. Drugi turniejowy tytuł wywalczył w Bazylei, eliminując po drodze Rogera Federera i Tima Henmana, natomiast w finale pokonał Fernando Gonzaleza. Ten sezon zakończył na 12. miejscu rankingu ATP.
2003
Na Australian Open poprawił swój wynik z poprzedniego roku – w tym sezonie odnotował ćwierćfinał. Na French Open zakończył swój udział już w drugiej rundzie, a na Wimbledonie w czwartej rundzie pokonał go Tim Henman. W Montrealu doszedł do finału, w którym nie sprostał Andy’emu Roddickowi. Ponownie obaj tenisiści spotkali się w meczu o finał na US Open. Roddick po raz kolejny wygrał z Nalbandianem, który tym samym zakończył turniej na etapie półfinału. W Bazylei nie udało mu się powtórzyć sukcesu z ubiegłego sezonu, niemniej jednak na drodze do finału zrewanżował się Roddickowi za porażkę na amerykańskich kortach. Na koniec roku 2003 był 8. w światowym rankingu, dzięki czemu po raz pierwszy wystąpił w Tennis Masters Cup.
2004
Na początek sezonu doszedł do ćwierćfinału w Melbourne na Australian Open. Na późniejszym turnieju w Monte Carlo, również osiągnął ćwierćfinał, a kolejny w Barcelonie. Do dalszego etapu dotarł w Rzymie, gdzie awansował do finału. Mecz o tytuł zakończył się jednak porażką Nalbandiana. Na kortach Rolanda Garrosa osiągnął półfinał. W dalszym awansie przeszkodził mu Gaston Gaudio. Ze startu na Wimbledonie zrezygnował. W Madrycie, w spotkaniu finałowym, uległ Maratowi Safinowi. W Bazylei zagrał trzeci finał w sezonie, który również zakończył się zwycięstwem przeciwnika – tym razem Czecha Jirija Novaka. Sezon zakończył na 9. pozycji w rankingu.
2005
Sezon rozpoczął się dla Nalbandiana ćwierćfinałem Australian Open. W Indian Wells osiągnął czwartą rundę, natomiast w Miami trzecią. W finale turnieju w Monachium jego przeciwnikiem był Andrei Pavel, którego pokonał, tym samym zdobywając swój kolejny tytuł. Na French Open grał do czwartej rundy. Po roku nieobecności powrócił na Wimbledon i zaszedł do ćwierćfinału. Ten samym wynik osiągnął później w trakcie US Open. W końcówce sezonu zagrał jeszcze półfinały w Madrycie i Bazylei. W tym roku po raz drugi znalazł się w imprezie Tennis Masters Cup. W fazie grupowej był drugi, zaraz za Rogerem Federerem. W finale całego turnieju spotkał się właśnie ze Szwajcarem, który tym razem musiał uznać wyższość Nalbandiana. Rok zakończył jako 6. tenisista świata.
2006
Nowy sezon Nalbandian rozpoczął od osiągnięcia półfinału Australian Open. W Indian Wells doszedł do czwartej rundy, a w Miami osiągnął kolejny w tym sezonie półfinał. W Estoril triumfował drugi raz w karierze po wygranym meczu z Nikolayem Dawidienko. W Rzymie dotarł do półfinału. Aby awansować, Nalbandian musiał wygrać spotkanie z Federerem, które jednak zostało rozegrane na korzyść Szwajcara. Na kortach Rolanda Garrosa doszło do ponownego pojedynku między tymi zawodnikami, który decydował o awansie jednego z nich do finału. Jednak Nalbandian kolejny raz nie sprostał Federerowi. Z kolei Wimbledon zakończył w trzeciej rundzie, a US Open na drugiej. W Madrycie znalazł się w kolejnym, w tym sezonie, półfinale, w którym poniósł porażkę w meczu z Federerem. Sezon zakończył na 8. miejscu w rankingu.
2007
W turniejach wielkoszlemowych rozgrywanych w Melbourne i na kortach Rolanda Garrosa, dochodził do czwartej rundy. Na londyńskim Wimbledonie doszedł do trzeciej rundy, podobnie jak na kortach w Nowym Jorku w trakcie US Open. Pierwszy tytuł w tym sezonie zdobył jesienią, wygrywając turniej w Madrycie. Droga do zwycięstwa nie była prosta – w ćwierćfinale musiał sprostać Rafaelowi Nadalowi, natomiast w finale w końcu udało mu się odnieść zwycięstwo w meczu z Federerem. Z tymi czołowymi zawodnikami spotkał się kolejny raz w Paryżu. Po drodze do finału wyeliminował Federera, a w walce o tytuł pokonał Nadala. Rok 2007 zakończył na 9. miejscu światowego rankingu.
2008
Nalbandian rozpoczął sezon od startu w Australian Open, ale odpadł już w trzeciej rundzie. W Indian Wells uzyskał ćwierćfinał, w Miami dotarł jedynie do drugiej rundy, a w Monte Carlo awansował do kolejnego w tym roku ćwierćfinału. Na French Open jednak grał tylko do drugiej rundy, a na Wimbledonie poszło mu jeszcze słabiej – odpadł w pierwszej rundzie. Latem wziął udział w Igrzyskach Olimpijskich i dotarł do trzeciej rundy. W US Open osiągnął ten sam wynik co w Pekinie. Triumfował w Sztokholmie, po wygranym meczu finałowym z Robinem Soderlingiem. To było jego dziewiąte zwycięstwo w zawodowym turnieju. W Bazylei również znalazł się w finale, jednak Federer tym razem nie pozwolił mu wygrać spotkania. Kolejny finał odnotował w Paryżu, ale i tym razem poniósł porażkę przegrywając z Francuzem Tsongą. Na koniec roku był na 11. pozycji. Pierwszy raz od pięciu lat zakończył sezon poza czołowa dziesiątką.
2009
Rok rozpoczął od zwycięstwa w Sydney, gdzie w spotkaniu finałowym pokonał Fina Nieminena. Na Australian Open poniósł porażkę w drugiej rundzie. Zarazem był to jego jedyny turniej Wielkiego Szlema w tym sezonie. W Buenos Aires zagrał w półfinale, w Indian Wells doszedł do czwartej rundy a w Miami do drugiej. Turniej w Monte Carlo zakończył w trzeciej rundzie. W Barcelonie miał zmierzyć się z Rafaelem Nadalem o awans do półfinału, jednak nie podjął walki. Kontuzja biodra, której doznał, okazała się być na tyle poważna, że wykluczyła go z gry do końca sezonu. Na koniec roku Nalbandian odnotowuje spadek w rankingu na 64. pozycję.
2010
Po długiej nieobecności Nalbandian powrócił na kort w Buenos Aires. Znalazł się w ćwierćfinale, jednak poddał mecz. W Indian Wells otrzymał dziką kartę, dzięki czemu nie musiał przechodzić eliminacji, jednak przegrał już w drugiej rundzie. W Miami organizatorzy również wręczyli mu dziką kartę. Tym razem jego pogromcą okazał się Rafael Nadal, z którym spotkał się w trzeciej rundzie. W ćwierćfinale turnieju w Monte Carlo uległ Novakowi Djokoviciowi. Zrezygnował z występu na French Open i Wimbledonie. Ponownie zagrał w Waszyngtonie. W drodze do finału stracił tylko jednego seta w pojedynku ćwierćfinałowym. W decydującym spotkaniu pokonał Marcosa Baghdatisa, tym samym zdobywając tytuł pierwszy raz od triumfu w Sydney. Powrót na turnieje Wielkiego Szlema odnotował podczas US Open, gdzie doszedł do trzeciej rundy.
2011
Sezon 2011 rozpoczął od udziału w Auckland w ramach turnieju Heineken Open. Został on rozstawiony z numerem 6. i zdołał pokonać przeciwników, docierając aż do rozgrywki finałowej, w której przegrał z Davidem Ferrerem. W pierwszej rundzie wielkoszlemowego turnieju Australian Open zmierzył się z Lleytonem Hewittem. Pojedynek trwał nieco ponad cztery i pół godziny i zakończył się zwycięstwem Nalbandiana. W kolejnej fazie turnieju uległ Litwinowi, Ricardasowi Berankisowi. Po zawodach w Buenos Aires, gdzie udało mi się dojść do ćwierćfinału, doznał kontuzji mięśni, a także został zmuszony do wykonania operacji przepukliny. Z początkiem czerwca wrócił jednak do gry, uczestnicząc w turnieju w Queen’s. Udział w tej imprezie zakończył na trzeciej rundzie turnieju, w której został pokonany przez Fernando Verdasco. Podobna sytuacja spotkała go na Wimbledonie, gdzie uległ Rogerowi Federerowi. W trakcie turnieju US Open został pokonany w trzeciej rundzie rozgrywek przez Rafaela Nadala. Kolejnym turniejem Argentyńczyka było Tokio. Tam dotarł do ćwierćfinału, w którym przegrał z Andy’m Murrayem. W Sztokholmie doszedł do ćwierćfinału, który oddał walkowerem Jamesowi Blake’owi z powodu kłopotów zdrowotnych. Rok 2011 zakończył z 64. lokatą w rankingu ATP.
2012
Pierwszym turniejem Nalbandiana w sezonie 2012 był Australian Open, w którym zdołał on dotrzeć do II rundy imprezy. Ostatecznie przegrał w pięciu setach z Johnem Isnerem. Następnie Argentyńczyk wystąpił w Sao Paulo, gdzie odpadł po walce z Filippo Volandrim. W Bueons Aires osiągnął półfinał, lecz w walce o awans do finału przegrał z Davidem Ferrerem.  W połowie marca dostał się z powrotem do zawodów z kategorii Master Series – Indian Wells. W ramach turnieju udało mu się zwyciężyć takich zawodników jak: Janko Tipserevic, Jo-Wilfried Tsonga. Przegrał jednak spotkanie z Rafaelem Nadalem. Na początku maja doszedł do półfinału turnieju w Belgradzie, który przegrał z Andreasem Seppim . Pod koniec tego samego miesiąca zagrał na kortach Roland Garrosa, gdzie odpadł po przegranym meczu z Adrianem Ungurem. W czerwcu dotarł do finału turnieju w Londynie (Queen’s), który rozgrywany jest na nawierzchni trawiastej. Był to pierwszy finał od dziesięciu lat na tego rodzaju nawierzchni. W trakcie trwania rozgrywki finałowej z Marinem Cilicem został on jednak zdyskwalifikowany z powodu niesportowego zachowania. Nalbandian nie zdołał nawiązać do dobrej gry w kolejnej ważnej imprezie. Argentyńczyk odpadł już w pierwszych meczach na Wimbledonie i Igrzyskach Olimpijskich, gdzie dwukrotnie trafiał na Janko Tipsarevicia. Dwukrotnie katem doświadczonego zawodnika okazał się również Tommy Haas, który odprawiał rywala w 1. rundzie imprez w Cincinnati i Toronto.
CIEKAWOSTKI
W czasie kariery juniorskiej w roku 1998 wygrał US Open, pokonując w finale Rogera Federera.
W 1999 roku został mistrzem Wimbledonu w deblu w parze ze swoim rodakiem Guillermo Corią.
David Nalbandian w swojej dotychczasowej karierze wygrał 11 turniejów rangi ATP Tour. Ponadto w 2005 roku został zwycięzcą Tennis Masters Cup. Jest reprezentantem swojego kraju w Pucharze Davisa, a także w Drużynowym Pucharze Świata.
--------------------

Björn Borg

Urodzony 6 czerwca 1956 roku
Zaczął grać w wieku 9 lat
Status profesjonalisty od 1973 roku
Borg został mistrzem Szwecji szkół podstawowych w najmłodszej kategorii (miał wówczas 12 lat)
1973
W 1973 roku rozpoczyna starty ze starszymi kolegami (w końcu nie ma jeszcze 17 lat!). Na początku odpada w pierwszych-drugich rundach jak: Walencja, Barcelona (Panatta) czy Nicea (Tadeusz Nowicki - Szwed przegrywa z naszym utalentowanym graczem 2-6 1-6!). Młodziutki Borg nie zraził się, tydzień później jest już finalistą dużego turnieju w Monte Carlo (Nastase 4-6 1-6 2-6). Rumun chwali rywala mówiąc: "Ten chłopiec uderza piłkę z niesamowitą siłą. Jestem przekonany, że wyrośnie na bardzo dobrego gracza"! Następnie Borg dochodzi do 1/8 finału Roland Garros (wygrywa z Richeyem, Barthesem i Stocktonem, przegrywa z Panattą) i ćwierćfinału Wimbledonu (wprawdzie zbojkotowanego przez 79 zawodników, ale odnotowuje tam sukces, bijąc Lalle, Hombergena, Meilerea i Baranyia). Przegrywa dopiero w ćwierćfinałowej grze z Taylorem (1-6 8-6 6-3 3-6 5-7!). Bronił się zaciekle (w decydującej partii było już 1-5 i 15-40!). Borg jeździ na kolejne turnieje i odnosi singlowe "skalpy" nad wspaniałymi tenisistami: w Toronto pokonuje weterana Rosewalla, w US Open (1/8 finału) Arthura Ashe`a, w Alamo Gormana, w Barcelonie Fillola, w Londynie Orantesa, w Sztokholmie ogrywa Connorsa, Nastasego i Pilica. Na koniec sezonu jest 9 tenisistą świata (cykl GP).
1974
Rok 1974 rozpoczyna wspaniałą grą: wygrywa swój pierwszy turniej w Auckland (13 stycznia). Następnie wygrywa Oslo, Londyn i Sao Paulo (z Ashem w finale). Dzięki wspaniałym wynikom dostaje prawo gry w finałowej imprezie WCT: eliminuje tam Ashe`a i Kodesa, przegrywa w finale z Newcombem w 4 setach (6-4 3-6 3-6 2-6). Najwyższa pora na największe sukcesy.
Rozpoczyna je zdobyciem tytułu Międzynarodowego Mistrza Włoch (Rzym). Pokonuje w finale Ilie Nastasego 6-3 6-4 6-2. Następnie (rozstawiony jako numer 3) wygrywa Roland Garros. W półfinale potrzebuje 4 setów, aby ograć Harolda Solomona (6-4 2-6 6-2 6-1). W finale gra z Orantesem, który udziela mu "lekcji tenisa" przez półtora seta: prowadzi 6-2 4-1. Borg odrabia straty, ale jednak przegrywa drugą partię (6-7). W dalszej części meczu Szwed jest bezlitosny i pozwala ugrać Hiszpanowi tylko 2 gemy. Ostatecznie Bjorn wygrywa: 2-6 6-7 6-0 6-1 6-1. Został w ten sposób najmłodszym mistrzem Francji - miał niecałe 18 lat (ale tylko do 1982r będzie dzierżył ten rekord, gdyż wtedy jego rodak Wilander wygra RG na 2 miesiące i 16 dni przed ukończeniem 18 lat).
Dalsza część sezonu słabsza w wykonaniu Borga: odpada w III r. Australii (porażka z późniejszym finalistą Philem Dentem - był to pierwszy i ostatni występ Bjorna na Antypodach), żegna się z Wimbledonem również na poziomie III rundy, a w Otwartych Mistrzostwach USA przegrywa w II rundzie z Vijayiem Amritrajem.
1975
W sezonie 1975 broni tytuł French Open, pokonując w decydującym spotkaniu Guillermo Vilasa (6-2 6-3 6-4). 21 grudnia 1975 zdobywa z kolegami Puchar Davisa. W Wimbledonie osiąga ćwierćfinał (przegrywa 6-2 4-6 6-8 1-6 z późniejszym mistrzem Arthurem Ashem). Po tej porażce będzie tam panował aż do roku 1980. Dopiero rok później w finale pokona go John McEnroe. W USA przegrywa półfinałową grę z Jimmym Connorsem, trzykrotnie nie wytrzymując w ważnych momentach spotkania (ulega mu 5-7 5-7 5-7). W finale turnieju WCT zupełnie nieoczekiwanie przegrywa z Ashem (6-3 4-6 4-6 0-6).
1976
W roku 1976 przegrywa w ćwierćfinale Roland Garros (znów z późniejszym mistrzem Adriano Panattą), ale zwycięża w Wimbledonie (w finale łatwo pokonał Ilie Nastasego 6-4 6-2 9-7). W US Open przegrał w finale po zaciętym spotkaniu z Jimmym Connorsem 4-6 6-3 6-7(9) 4-6). W turnieju WCT w finale pokonuje w czterech setach Vilasa (1-6 6-1 7-5 6-1). Wygrywa turnieje w: Toronto, Sao Paulo i Dusseldorfie.
1977
W 1977 roku kontuzja przeszkodziła mu: nie startował w Roland Garros, odpadł już 1/8 finału US Open. Jednak po raz drugi okazał się najlepszy w Wimbledonie (w 1/8 finału pokonał 7-5 6-4 6-2 Wojtka Fibaka, w ćwierćfinale zmógł Nastasego 6-0 8-6 6-3, w półfinale stoczył epicki i pamiętny mecz z Gerulaitisem, wygrywając 6-4 3-6 6-3 3-6 8-6). W finałowej grze również potrzebuje 5 setów, aby zwyciężyć Connorsa (3-6 6-2 6-1 5-7 6-4). Z "Jimbo" przegrywa 4-6 6-1 4-6 w finale Masters. Wygrywa turnieje min: w Memphis, Wembley i Monte Carlo (Barazzutti 6-3 7-5 6-0).
1978
W roku 1978 wygrywa Roland Garros w nokautującym stylu (w finale nie daje szans Vilasowi - 6-1 6-1 6-3). Równie łatwo wygrywa Wimbledon (chociaż w I rundzie męczy się w 5 setach z Amayą). W półfinale pokonuje Okkera 6-4 6-4 6-4, w finale zaś miażdży Connorsa 6-2 6-2 6-3. W US Open przegrywa zaskakująco łatwo finał (4-6 2-6 2-6 z Connorsem). Wygrywa turnieje min. w: Mediolanie, Rzymie (wspaniały mecz z Adriano Panattą 1-6 6-3 6-1 4-6 6-3), Bastad i Tokio.
1979
Sezon 1979 przynosi Borgowi kolejne wielkoszlemowe triumfy w Paryżu-RG (Pecci 6-3 6-1 6-7 6-4) i Wimbledonie (w półfinale niszczy znów Connorsa 6-2 6-3 6-2, w finale po przepięknej grze pokonuje mistrza serwisu Roscoe Tannera - 6-7 6-1 3-6 6-3 6-4). W USA przegrywa jednak w ćwierćfinale z Tannerem, ale triumfuje w Richmond, Rotterdamie, Monte Carlo (Gerulaitis 6-2 6-1 6-3), Las Vegas, Bastad, Toronto, Palermo i Tokio. W finale Masters łatwo (6-2 6-2) pokonuje Vitasa Gerulaitisa , zaś w finale turnieju WCT 5-7 6-4 2-6 6-7 ulega Johnowi McEnroe
1980
Rok 1980 Borg wygrywa znów Roland Garros (6-4 6-1 6-2 z Gerulaitisem w finale) oraz Wimbledon, gdzie potrzebuje aż 5 setów, aby pokonać Johna McEnroe (1-6 7-5 6-3 6-7 (16-18) 8-6. Sam tiebreak trwa aż 20 minut, mecz zaś 4 godziny i 6 minut. Borg mógł ten mecz zakończyć znacznie wcześniej (miał 2-1 w setach 5-4 i 40-15 przy własnym podaniu, ale zmarnował szansę! Na szczęście zdołał wygrać ten mecz. W finale USA po raz trzeci przegrywa finał - tym razem McEnroe znajduje na niego receptę i wygrywa 7-6 6-1 6-7 5-7 6-4. Po raz pierwszy ktoś zmógł mistrza koncentracji i kondycji w piątym secie. Ivan Lendl w finale Bazylei zrobi to samo, więc Borg musi trzymać się na baczności. W finale Masters 6-4 6-2 6-2 pokonuje Ivana Lendla, wygrywa turnieje w Nicei (Orantes 6-2 6-0 6-1), Las Vegas, Monte Carlo (Vilas 6-1 6-0 6-2) oraz Sztokholmie (J.McEnroe 6-3 6-4).
1981
Sezon 1981 rozpoczął Borg zwycięstwem w Roland Garros (szóstym). W finale (nazywanym potyczką "stali z betonem") zwyciężył w pięciosetowym boju Lendla 6-1 4-6 6-2 3-6 6-1. W Wimbledonie w półfinale wyeliminował Jimmiego Connorsa (0-6 4-6 6-3 6-0 6-4). W finale znów miał zagrać przeciwko Johnowi McEnore. Pierwszy set (36 minut) łatwo zgarnął Borg 6-4. Drugi set tiebreak: łatwo i pewnie 7-1 McEnroe. Następna partia: było 5-4 15-40 dla Borga przy serwie Amerykanina, ale Szwed zmarnował okazję i przegrał w tiebreaku 4-7. Czwarty set znów zmierzał ku tiebreakowej rozgrywce, ale McEnroe przełamał serwis Szweda w dziewiątym gemie 4 seta i wygrał za drugim meczbolem (6-4). Cały mecz dla McEnroe w stosunku: 4-6 7-6(1) 7-6(4) 6-4. Hegemonia Bjorna Borga została przełamana. Borg jednak nie smucił się i obiecał, że przyjedzie za rok. W Otwartych Mistrzostwach USA przegrał finałową grę po raz 4. Znów McEnroe wygrał z nim, choć teraz łatwo (4-6 6-2 6-4 6-3). Borg wygrał w tym roku turnieje w: Stuttgarcie i Genewie.
1982
Cały prawie sezon 1982 Szwed świecił nieobecnością na kortach. Zapowiedział jednak, że po dłuższym odpoczynku i odpowiednim przygotowaniu wróci triumfalnie oczywiście na korty.
1983
Na początku 1983 roku (23 stycznia) Bjorn Borg dzwoni z Nepalu do Lennarta Bergelina, oznajmiając mu, że definitywnie schodzi z kortu. Zszokowany trener próbuje mu to wyperswadować, ale upór Borga daje znać o sobie. Bergelin musi skapitulować. Dla wszystkich jest to wielki szok: przecież Szwed ma dopiero 26 lat i wielkie sukcesy jeszcze przed nim. Możliwe, że Borg poczuł się zmęczony nieprzerwanym kręceniem się na zawrotnej tenisowo-turniejowej karuzeli.
1983
Ostatni występ Bjorna Borga to: wiosna 1983 - turniej w Monte Carlo. W pierwszej rundzie ogrywa 6-1 6-3 Jose Luisa Clerca, w drugiej przegrywa z Henri Lecontem 6-4 5-7 6-7.
1991
Sensacyjna wiadomość roku 1991: Bjorn Borg w wieku 35 lat postanawia wrócić na korty. Jednak przeżywa wielkie rozczarowanie: odpada w I rundzie w Monte Carlo (Jordi Arrese 2-6 3-6).
1992-93
W następne latach (1992-93) Borg startuje symbolicznie, wiedząc, że teraz nic już nie osiągnie. Ostatni pożegnalny występ: Moskwa (1993r - przegrywa w pierwszej rundzie z Alexandrem Volkovem 6-4 3-6 6-7(7).  A więc powrót okazał się zbyt późny i nieudany.
CIEKAWOSTKI
Pod koniec roku 1971 wygrywa Orange Bowl młodzików, w finale pokonuje Paragwajczyka Victora Pecci, z którym spotka się w finale RG`79.
W roku 1972 zaczyna startować już w seniorskich turniejach i dochodzi min. do 1/8 finału Madrytu.
Bjorn Borg w całej swojej dotychczasowej karierze wygrał 63 turnieje, w tym 11 wielkoszlemowych. Ponadto został czterokrotnym mistrzem debla.
------------

Wojciech Fibak

Urodzony 30 sierpnia 1952 roku w Poznaniu
Obecnie mieszka w Monte Carlo (Księstwo Monaco)
Status profesjonalny od 1974
Zakończenie kariery – 1988
1970
W 1970 roku Fibak, w wieku 18 lat, został mistrzem Polski juniorów i seniorów w hali. Nie uważano go jednak za najlepszego juniora.
1973
Bełdowski wierzył w tego chłopca i wysłał go w 1973 roku na turniej Trofeo Bonfiglio do Mediolanu. Impreza ta rozgrywana była od 1959 roku, a wygrywali ją tacy gracze jak: John Alexander (1969, 1970), Jan Kodes (1967), Adriano Panatta (1971), Corrado Barazzutti (1972), a w późniejszych latach Balazs Taroczy (1975), Tomas Szmid (1976) i Ivan Lendl (1978). Był to turniej z początku uważany za nieoficjalne mistrzostwa Europy dla zawodników poniżej 21 lat, ale następnie startowali tam gracze z innych kontynentów (np. wspomniany John Alexander).
Wojciech Fibak pojechał na ten turniej w 1973 roku i wygrał całe zawody, pokonując w finale obrońcę tytułu – Włocha Corrado Barazzuttiego – w pięciu setach (6-0  6-3  1-6  6-8  6-1)
1974
Rok później 22-letni Fibak zaryzykował i rozpoczął granie z najlepszymi. Najpierw w Monachium odpadł w drugiej rundzie (w pierwszej grze pokonał znanego Australijczyka Raya Ruffelsa, w drugiej uległ Erikowi Van Dillenowi). W kwietniu wystąpił w reprezentacji Polski przeciwko ekipie Węgrów. Zapisał na swoim koncie zwycięstwo w singlu i deblu. Przy stanie 2-2 doszło do decydującego spotkania: Fibak - Taroczy. Węgier wygrywał 6-4  4-6  7-5  5-4 i miał serwować. Wskutek zapadających ciemności, mecz przełożono na następny dzień. W poniedziałek Balazs podawał i w momencie, kiedy było już 40-0, Fibak zaczął odrabiać straty i wygrał czwartego seta 7-5 , a piątego 6-4, zaś Polska pokonała Węgrów 3-2. Potem niewiele się Fibakowi udawało, ale spróbował szczęścia i pojechał (ze 130 dolarami w kieszeni) na hiszpańskie tournee do Madrytu i Barcelony.
W Madrycie odpadł po drugim  pojedynku, zaś w Barcelonie pokonał Arthura Ashe`a oraz znanego Hiszpana Juana Gisberta i przegrał dopiero w ćwierćfinale. Tak zaczęła się wielka kariera polskiego tenisisty – zdobył pierwsze punkty w rankingach ATP i GP i nie musiał występować już w kwalifikacjach imprez tenisowych. Kiedy do Polski nadeszła sensacyjna wiadomość o pokonaniu czarnoskórego Amerykanina, niektórzy wyrażali się lekceważąco: "Wielki mi rzeczy: Ashe to już przebrzmiała pieśń". Tylko, że rok później Ashe wygrał w finale Wimbledonu z samym Jimmym Connorsem i został pierwszą rakietą świata.
Fibak po swoim sukcesie stał się uparty, sumienny, prowadził notatki o sposobie gry rywali, ich plusach i minusach. Stwierdził jednak, że najważniejsza jest forma, a zapiski to tylko rzecz pomocnicza.
1975
Sezon '75 rozpoczął pierwszymi poważniejszymi sukcesami jak: ćwierćfinał Hamburga (porażka z Paolo Bertoluccim) czy trzecia runda US Open (przegrana z Haroldem Solomonem 6-4  0-6  6-7). W deblu wiodło mu się jednak zdecydowanie lepiej – wygrał czempionaty w Madrycie, Monachium, Hilversum, Paryżu oraz Devarze. Oprócz tego, zameldował się w finale Hamburga, Barecelony i Indianapolis. W singlu wystartował też w Wimbledonie i Roland Garros, ale w obu tych turniejach odpadł już w pierwszej rudzie. Na koniec sezonu jest 58. tenisistą rankingu ATP (singiel) i 6. GP (debel).
1976
Rok 1976 przyniósł Fibakowi kolejne poważne sukcesy: w singlu doszedł do finału dużego turnieju w Monte Carlo, gdzie w ćwierćfinale pokonał Bjorna Borga (7-6  6-4), w półfinale Karla Meilera, a w finale uległ Guillermo Vilasowi (1-6  1-6  4-6). Tydzień później wygrał już swój pierwszy turniej w karierze – w Sztokholmie (ćwierćfinał 4-6  7-5  7-6 z Vilasem, półfinał 6-4  7-5 z Tomem Okkerem, finał 6-4  7-6 z Ilie Nastasem). Następnie wygrał jeszcz w Bournemouth (w finale pokonał Manuela Orantesa 6-2  7-9  6-2  6-2), Wiedniu (Raul Ramirez pokonany 6-7  6-3  6-4  2-6  6-1), był w finale w Lousville (porażka z Solomonem 2-6  5-7), Indianapolis (przegrana z Connorsem 2-6  4-6), Toronto (ponowie lepszy był Vilas), w półfinale w Londynie, w 1/8 Rolanda Garrosa (porażka z Eddiem Dibbsem 6-7  7-5  3-6  4-6). Zakwalifikował się do turnieju Masters, gdzie w grupie pokonał Manuela Orantesa (7-5  7-6) Dibbsa 6-2  6-4, a przegrał z Tannerem (6-7  3-6). W półfinale ograł Vilasa (6-2  6-2  5-7  3-6  8-6). W finale znów spotkał się z Manuelem Orantesem i prowadził 7-5  2-6  6-0  4-1. Podczas przerw w grze reporter telewizyjny przeprowadził wywiad ze znanym aktorem filmowym Kirkiem Douglasem: "Who do I think will win? Well, Fibak has a terrific lead now and he`s playing so well" ("Kto według mnie wygra? Fibak ma tak wielką przewagę i gra tak dobrze") – zauważył aktor. "But you can never discount Orantes. He never knows he`s beaten!" ("Ale nie wolno nie doceniać Orantesa! On nigdy się nie poddaje!") - dodała pani Douglas. I stało się. Hiszpan przełamał dwukrotnie serwis Polaka, wygrał tiebreaka 7-6(1), a następnie piątego seta łatwo 6-1. Tak więc Fibak przegrał 7-5  2-6  6-0  6-7(1)  1-6.
Był to bardzo udany rok dla Polaka, ale miał również kilka słabszych występów jak dotarcie do  drugiej rundy Wimbledonu (porażka z Ulrichem Pinner 3-6  8-9  3-6) czy pierwsza w US Open. W deblu zaś wygrał w Monte Carlo (w parze z Meilerem) i dwa razy był w finale, co dało mu udział w turnieju WCT w Kansas City. Awansowali tam do finału i pokonali parę Lutz/Smith (6-3  2-6  3-6  6-3  6-4).
1977
W sezonie '77 Wojtek wygrał w Monterrey (z Vitasem Gerulaitis) i był w finale turnieju w Meksyku. W cyklu GP wygrał w  Duesseldorfie (z Raymondem Moorem) oraz był w finale imprez w Kolonii (porażka z Borgiem) i Wiedniu (przegrana z Brianem Gottfried). Doszedł do ćwierćfinału Rolanda Garrosa (porażka z Vilasem 4-6  0-6  4-6) oraz 1/8 finału Wimbledonu (przegrana z Borgiem 5-7  4-6  2-6) i US Open ( porażka z Gottfriedem 7-6  3-6  4-6). Doszedł też do finału singlowego WCT w Dallas, jednak przegrał z Gerulaitisem (6-1  6-3  0-6  2-6  3-6). Zapisał na swoim koncie kolejne sukcesy deblowe: wygrał w South Orange, Sztokholmie, Birmingham, Meksyku, Richmond, Toronto i Rotterdamie.
1978
W roku 1978 wygrał w Kolonii, gdzie w półfinale pokonał Johna McEnroe (5-7  6-1  6-1), a w finale Vijaya Amritraja (6-2  0-1i  krecz rywala) i był finalistą imprezy w Hamburgu (porażka z Vilasem 2-6  4-6  2-6). Dotarł też do 1/8 finału Wimbledonu (przegrał z Sandym Mayerem 4-6  2-6  8-6  6-1  5-7) i Rolanda Garrosa (3-6  5-7  1-6 z Dibbsem). Doszedł też do trzeciej rundy Australian Open (porażka z Hankiem Pfisterem 3-6  6-7  1-6) oraz US Open (przegrał z Butchem Waltsem 4-6  5-7). W deblu wygrał aż 9 turniejów: w Toronto, Houston, Hamburgu, Woodlans, Sztokholmie (wszystko z Okkerem), Madrycie (z Kodeszem), Lousville (z Peccim), Bazyleę (z McEnroe) i Australian Open (z Warwickiem). To największy sukces Polaka w turnieju wielkoszlemowym.
1979
Sezon 1979 rozpoczął zwycięstwami w Denver (z Amayą 6-4  6-1) oraz Stuttgarcie (z Vilasem 6-2  6-2  3-6  6-2). Osiągnął też finały w Monachium (przegrał z Orantesem 3-6  2-6  4-6), Wiedniu (porażka ze Stanem Smithem 4-6  0-6  2-6) oraz Kolonii (przegrał z Genem Mayerem 3-6  6-3  1-6). Doszedł do 1/8 finału Rolanda Garrosa (porażka z Dibbsem 6-4  4-6  1-6  6-1  4-6), drugiej rundy US Open (z Yannickem Noahem 4-6  4-6  6-7), odpadł zaś po pierwszej grze na Wimbledonie. Wygrał cztery turnieje deblowe z Okkerem: w Filadelfii, Stuttgarcie, Memphis i Monachium.
1980
Rok 1980 był chyba najlepszym (obok 1976) w karierze Fibaka. Wygrał turnieje w Dayton w Nowym Orleanie (z Brianem Teacher 6-4  7-5) oraz Sao Paulo. Był też ćwierćfinalistą Wimbledonu (przegrał z Brianem Gottfriedem 4-6  6-7  2-6), Rolands Garross (porażka z Gerulaitisem 3-6  7-5  4-6  6-3  3-6) oraz US Open (przegrana z Johanem Kriekiem 6-4  2-6  6-3  1-6  6-7), finalistą imprezy w Stuttgarcie (porażka z Gerulaitisem 2-6  5-7  2-6). W deblu wygrał Birmingham (z Okkerem) i Stuttgart (ze Szmidem).
1981
Sezon 1981 przyniósł Fibakowi zwycięstwo w Gstaad (Noah 6-1 7-6) , finał w Filadelfii (Tanner 2-6 6-7 5-7), półfinał Monterrey , 1/8 finału Roland Garros (Pecci 2-6 3-6 3-6), Wimbledonu (Connors 3-6 2-6 4-6)  Ir US Open (Curren 6-7 4-6 6-7).
1982
W 1982 roku wygrał w Paryżu (z Billem Scanlonem 6-2  6-2  6-2), Amsterdamie (z Kevinem Currenem 7-5  3-6  6-4  6-3), Chicago (z Teacherem). Był ćwierćfinalistą w Rzymie (przegrał z Arrayą 6-2  3-6  2-6) oraz finalistą w Neapolu (porażka z Lendlem) i Dortmundu (przegrana z Teacherem).
1983
W 1983 roku osiągnął ostatni finał w karierze – w Bazylei, gdzie spotkał się z Gerulaitisem (6-4  1-6  5-7  5-5 i krecz Wojtka). Był też w ćwierćfinałach: w Detroit, Filadelfii, półfinale w Nancy, ćwierćfinale w Gstaad, Kitzbuhel i półfinale w Monachium. Odpadł po drugiej rundzie Wimbledonu (porażka z Teacherem 6-7  6-2  6-4  5-7  1-6) i pierwszej RG.
1984
Rok później osiągnął: półfinał w Filadelfii (przegrana z McEnroe 2-6  6-7), ćwierćfinały w Gstaad, Wiedniu, Sztokholmie, Memphis i trzecią rundę Rolanda Garrosa (porażka z Taroczym 6-2  6-4  3-6  2-6  4-6). Odpadł po pierwszych bitwach Wimbledonu i US Open.
1985
Rok 1985 przyniósł coraz słabsze starty Fibaka w singlu, ale w deblu wciąż szło mu nie najgorzej - wygrał z Beckerem w Monachium, z Currenem w Brukseli, ze Stanem Mayerem w Kolonii i Wiedniu. W singlu odpadał po pierwszych rundach Wimbledonu (porażka z Mikem Leachem 6-7  4-6  1-6), US Open (przegrana z Henrim Lecontem 4-6  3-6  4-6) i RG (porażka z Jose Lopezem Maeso 0-6  2-6  1-6). Miał kilka lepszych występów takich jak: półfinały w Toronto (przegrana z Andersem Jarrydem 6-4  4-6  3-6) i Bazylei (porażka ze Stefanem Edbergiem 3-6  1-6) i ćwierćfinał w Gstaad (przegrał z Joakimem Nystroemem 6-7  0-6).
1986
W sezonie 1986 Fibak dotarł jedynie do ćwierćfinału turnieju w Rotterdamie. W "Wielkim Szlemie" odpadł w drugiej rundzie Wimbledonu i pierwszej US Open.
1987
Rok 1987 przebiegł bez szczególnych osiągnięć.
1988
W 1988 roku zakończył karierę po starcie w swym ostatnim (i jedynym w 1988) turnieju w Rotterdamie (1/8 finału - przegrał z Milanem Srejberem 2-6  6-4  3-6).
Wojciech Fibak to największa gwiazda polskiego tenisa (obok Jadwigi Jędrzejowskiej i Agnieszki Radwańskiej). Wygrał w karierze 16 turniejów ATP i GP oraz osiągnął 18 finałów. W deblu triumfował w 43 turniejach i zapisał na swoim koncie 34 finały.
-------------

Martina Hingis

Urodzona 30 września 1980 roku w Koszycach (Słowacja);
Pierwsze tenisowe kroki zaczęła stawiać w wieku 2 lat;
Status profesjonalny od 1994 roku;
Zakończenie kariery – 1 listopada 2007 rok;
W karierze juniorskiej była dwukrotną triumfatorką French Open, finalistką US Open i półfinalistką Wimbledonu.
1994 – 1995
W pierwszym roku profesjonalnej gry wzięła udział w trzech turniejach rangi WTA. W Zurychu odpadła w drugiej rundzie, natomiast w Filderstadt i Essen osiągnęła ćwierćfinały. W 1995 roku zadebiutowała w wielkoszlemowym Australian Open, gdzie dotarła do drugiej rundy. Etap wyżej odnotowała na kortach im. Rolanda Garrosa, ale już na trawie Wimbledonu nie przeszła przez swój mecz otwarcia. Podczas US Open pogromczynię spotkała dopiero w spotkaniu o ćwierćfinał. W Hamburgu znalazła się w finale, w którym uległa w meczu z Conchitą Martinez. Na koniec drugiego sezonu była na 16. pozycji w rankingu WTA.
1996
W Australian Open odnotowała ćwierćfinał, we French Open dotarła do trzeciej rundy, natomiast w Wimbledonie do czwartej. Największy dotychczas wielkoszlemowy sukces odniosła jednak podczas międzynarodowego czempionatu Stanów Zjednoczonych. Awansowała tu aż do półfinału, w którym uległa ówczesnej liderce rankingu – Steffi Graf. Wygrała turnieje w Filderstadt i Oakland. Finałowe spotkania zagrała w Rzymie i Zurychu. W światowym rankingu uplasowała się na 4. pozycji.
1997
W tym sezonie była praktycznie nie do pokonania. Triumfowała w trzech turniejach wielkoszlemowych: Australian Open, Wimbledonie i US Open. Walczyła również o mistrzostwo French Open, jednak przegrała decydujące spotkanie z Ivą Majoli. Ponadto wygrała w Sydney, Tokio, Paryżu, Miami, Hilton Head, Stanford, San Diego, Filderstadt i Filadelfii. 31 marca, po zwycięstwie na Florydzie, zyskała miano liderki rankingu WTA, którym cieszyła się nieprzerwanie już do końca roku.
1998
Bez większych problemów odniosła zwycięstwa w Indian Wells, Hamburgu i Rzymie, ale tylko w Australian Open udało jej się obronić wywalczony przed rokiem tytuł wielkoszlemowy. Podczas French Open i Wimbledonu dotarła do półfinałów, w których nie sprostała kolejno Monice Seles oraz Janie Novotnej. Na twardych kortach Flushing Meadows przegrała z kolei finałowy pojedynek z Lindsay Davenport. Za tę porażkę zrewanżowała się Amerykance wyrywając jej mistrzostwo w turnieju WTA Tour Championships. Na koniec sezonu musiała jednak uznać jej wyższość i w światowym rankingu uplasowała się na 2. miejscu.
1999
Pierwszym sukcesem, jaki odniosła w tym sezonie, był trzeci z kolei triumf w Australian Open, który zagwarantowała sobie pokonując w finale Amelie Mauresmo. Pojedynek rozstrzygający o mistrzostwie rozegrała również podczas US i French Open. W Nowym Jorku przegrała z Sereną Williams, a w Paryżu lepsza okazała się ostatecznie Steffi Graf. Mecz z Niemką został jednak uznany w głosowaniu widzów za najlepszy w dotychczasowej historii WTA. Z Wimbledonem niespodziewanie pożegnała się już w pierwszej rundzie. W tym samym roku wywalczyła jeszcze tytuły w Tokio, Hilton Head, Berlinie, San Diego, Toronto i Filderstadt oraz awansowała do finałów w Sydney, Zurychu i Filadelfii. Tę edycję Touru zamknęła, jako pierwsza „rakieta” globu.
2000
W zdobyciu czwartego z rzędu tytułu Australian Open przeszkodziła jej Lindsay Davenport, której uległa w finałowym spotkaniu. Podczas French Open i US Open osiągnęła półfinały, a w Wimbledonie dotarła do ćwierćfinału. Triumfowała w Tokio, Miami, Hamburgu, Hertogenbosch, Montrealu, Filderstadt, Zurychu, Moskwie a także w Nowym Jorku na WTA Tour Championships. Finały odnotowała jeszcze w Indian Wells i Filadelfii. Na koniec sezonu ponownie została „numerem 1” wśród tenisistek.
2001
Po raz piąty z rzędu znalazła się w finale Australian Open. W meczu o tytuł nie sprostała jednak Jennifer Capriati. Na French Open ponownie uległa Amerykance, tym razem w półfinale. Na kortach Wimbledonu nieoczekiwanie przegrała już pierwsze spotkanie. Podczas US Open dotarła do półfinału, w którym musiała uznać wyższość Sereny Williams. W tym sezonie triumfowała trzy razy: w Sydney, Dausze i Dubaju. Ponadto finały osiągnęła w Tokio i Charleston. Podczas meczu półfinałowego z Lindsay Davenport w Filderstadt doznała kontuzji, która uniemożliwiła jej dalszą grę i udział w kolejnych turniejach. To również spowodowało spadek na 4. pozycję w rankingu.
2002
Triumfowała w Sydney i Tokio. Podczas Australian Open kolejny raz osiągnęła finał, jednak tak jak przed rokiem, przegrała mecz z Jennifer Capriati. W maju, ze względu na kontuzję, przeszła następną operację, co wykluczyło ją ze startów na znaczną część sezonu. Wróciła na korty w sierpniu. W międzynarodowym czempionacie Stanów Zjednoczonych odpadła już w czwartej rundzie. Po raz ostatni w tym roku, fani widzieli ją w akcji podczas rozgrywek w Filderstadt. Na koniec sezonu zamykała pierwszą dziesiątkę rankingu WTA.
2003 – 2005
Starty miała wznowić wiosną 2003 roku. Zamiast tego ogłosiła jednak, że kończy karierę sportową. Okazjonalnie komentowała rozgrywki tenisowe, a także poświęcała się działalności charytatywnej. W tym celu wystąpiła w turnieju PTT Pattaya Open. Mimo przegranej w pierwszej rundzie, postanowiła powrócić do Touru WTA.
2006
Rywalizację rozpoczęła w Gold Coast, gdzie dotarła do półfinału. Podczas Australian i French Open osiągnęła ćwierćfinały, a w Wimbledonie oraz US Open - kolejno trzecią i drugą rundę. Odniosła dwa zwycięstwa: w Rzymie i Kalkucie. Finały odnotowała również w Tokio i Montrealu. Awansowała na 7. miejsce w rankingu.
2007
W tym sezonie wygrała w Tokio. W Australian Open osiągnęła ćwierćfinał, a na Wimbledonie i US Open odnotowała trzecie rundy. Do finału dotarła w Gold Coast, jednak przegrała mecz z Dinarą Safiną. W pozostałych imprezach najdalej uplasowała się w ćwierćfinale. Turniej w Pekinie, w którym odpadła w drugiej rundzie, był jej ostatnim występem w karierze. Decyzję o przejściu na emeryturę ogłosiła 1 listopada. Jej powodem były przede wszystkim liczne kontuzje, a także zarzuty o stosowanie niedozwolonych środków podczas wimbledońskich rozgrywek.
CIEKAWOSTKI
W 1995 roku otrzymała nagrodę za debiut roku WTA.
Była liderką rankingu WTA przez 209 tygodni, co daje jej czwarty wynik w historii.
Osiągała liczne sukcesy również w grze podwójnej. Łącznie wygrała 37 turniejów deblowych, w tym 9 wielkoszlemowych. Od 1999 roku, kiedy nawiązała współpracę z Anną Kurnikową. W parze z rosyjską tenisistką triumfowała 11 razy.
W trakcie trzynastu lat profesjonalnej kariery, Hingis wygrała czterdzieści trzy turnieje w grze pojedynczej, trzydzieści siedem w grze podwójnej i jeden w grze mieszanej. W 1998 roku ustanowiła Klasycznego Wielkiego Szlema w grze podwójnej. W 1997 roku zdobyła indywidualnie Małego Szlema, odpadając jedynie w finale Rolanda Garrosa.
-----------

Justine Henin

Urodzona 1 czerwca 1982 roku w Liege (Belgia);
Zaczęła grać w wieku 5 lat;
Status profesjonalny od 1999 roku;
Specjalistka od dobiegania do piłek, które wydawały się przegrane i precyzyjnego przebijania ich na drugą stronę kortu.
1996 – 1998
W 1996 roku zaczęła występować w turniejach ITF. W tym samym sezonie odniosła swój pierwszy sukces – triumfowała w rozgrywkach na Majorce. Rok później wygrała Mistrzostwa Juniorów a także juniorski French Open. W roku 1998 zwyciężyła w Gelos, Grenelefe i Ramat Hasharon.
1999
1 stycznia 1999 roku otrzymała licencję zawodowej tenisistki. W turnieju WTA pierwszy raz zagrała w Antwerpii, gdzie niespodziewanie przechodziła kolejne etapy rozgrywek, by w finale pokonać Sarah Pitkowski-Malcor. Tym samym została piątą zawodniczką w historii dyscypliny, która triumfowała podczas swojego debiutanckiego występu. Awansowała do pierwszej setki rankingu – była na 69. miejscu.
2000
Wygrała turniej ITF w rodzinnym Liege. Najlepszy wielkoszlemowy wynik odnotowała na US Open, gdzie dotarła do czwartej rundy. Ponadto osiągnęła ćwierćfinały w Hobarcie, Palermo i Bratysławie. Z końcem roku została sklasyfikowana na 48. pozycji w rankingu WTA.
2001
W tym sezonie triumfowała w Gold Coast, Canberze i Hertogenbosch. Ponadto odnotowała finały na Hawajach i w Filderstadt. Po raz pierwszy w profesjonalnej karierze, znalazła się w finale turnieju wielkoszlemowego, gdzie w decydującym pojedynku o mistrzostwo uległa Venus Williams. Na French Open dotarła do półfinału, a podczas Australian i US Open osiągnęła czwarte rundy. Rok zakończyła na 7. miejscu w rankingu.
2002
Odniosła zwycięstwa w Berlinie i Linzu. Ponadto osiągnęła finały w Gold Coast, Antwerpii, Ponte Beach i Rzymie. Podczas turniejów wielkoszlemowych najlepiej zaprezentowała się na Wimbledonie, gdzie dotarła do półfinału, a także podczas Australian Open. W Melbourne odnotowała bowiem ćwierćfinał. Na koniec sezonu była 5. tenisistką świata.
2003
W tym roku wywalczyła pierwsze w karierze tytuły w turniejach rangi Wielkiego Szlema. Zarówno na French Open, jak później również podczas US Open, w finałach pokonała Kim Clijsters. W Australian Open i Wimbledonie osiągnęła półfinały. Ponadto wygrała w Dubaju, Charleston, Berlinie, San Diego, Toronto i Zurychu. O zwycięstwo zagrała jeszcze w Leipzig i Filderstadt, jednak ostatecznie uległa rywalkom. Dzięki odniesionym sukcesom została liderką światowego rankingu
2004
Sezon zainaugurowała w Sydney, gdzie w finale wygrała z Amelie Mauresmo. Następnym występem był wielkoszlemowy Australian Open, podczas którego w decydującym spotkaniu odniosła zwycięstwo nad Kim Clijsters i zdobyła trzeci w karierze tytuł tej rangi. Kolejne triumfy odnotowała w Dubaju i Indian Wells. Po udziale w French Open zmagała się z infekcją, która uniemożliwiła jej starty na kilka miesięcy. Powróciła na Igrzyska Olimpijskie w Atenach. W ostatecznej rozgrywce o złoty medal wygrała z Amelie Mauresmo. Z kolei na US Open przegrała w czwartej rundzie z Nadią Pietrową. Ten wynik, a ponadto kontuzja wykluczająca ją z turniejów do końca roku, spowodowały, że spadła na 8. miejsce w rankingu.
2005
Rehabilitacja nie pozwoliła jej na udział w Australian Open i obronę wywalczonego przed rokiem tytułu. Na korty powróciła w Miami, gdzie w ćwierćfinale uległa Marii Szarapowej. Zwycięstwa odniosła w Charleston, Warszawie i Berlinie. Kolejnym występem był wielkoszlemowy French Open, gdzie w finale pokonała Mary Pierce. Na Wimbledonie odpadła już jednak w pierwszej rundzie. W decydującym spotkaniu w Toronto przegrała z Kim Clijsters. Podczas US Open, w czwartej rundzie uległa Mary Pierce. Z powodu nękającej ją kontuzji nie pojawiła się na wielu turniejach, a na koniec sezonu zajęła 6. pozycję w rankingu WTA.
2006
Wystąpiła w finałach wszystkich turniejów Wielkiego Szlema. Zwycięstwo odniosła jednak tylko na French Open, gdzie pokonała Swietłanę Kuzniecową. W Australian Open i Wimbledonie uległa Amelie Mauresmo, natomiast podczas US Open przegrała mecz z Marią Szarapową. Ponadto triumfowała w Sydney, Dubaju, Eastbourne, New Haven, a także w madryckim turnieju Masters. To zwycięstwo zadecydowało o objęciu przez nią pozycji liderki w światowym zestawieniu.
2007
Z powodu kłopotów osobistych nie wystąpiła w Sydney i Australian Open, jednak w kolejnych turniejach odniosła szereg zwycięstw. Wygrała w Dubaju, Dausze, Warszawie, Eastbourne, Toronto, Stuttgarcie i Zurychu. Zdobyła tytuły na French i US Open oraz w Madrycie, podczas WTA Tour Championships. Rok zakończyła jako „numer 1” w damskim tenisie.
2008 – 2009
W pierwszej części sezonu 2008 triumfowała w Sydney i Antwerpii, oraz dotarła do ćwierćfinału Australian Open. Po powrocie z Berlina podjęła decyzję o zakończeniu kariery tenisowej, ponieważ - jak sama przyznała - „wygrała już wszystko, co chciała wygrać”. Tym samym została pierwszą zawodniczką w historii WTA, która zakończyła karierę będąc na 1. pozycji w rankingu. Zajęła się swoją akademią tenisową, a także wzięła udział w dwóch programach typu reality show. Jesienią 2009 roku, po sukcesie swojej rodaczki - Kim Clijsters - podczas US Open, postanowiła wznowić karierę.
2010
Do gry powróciła w australijskim Brisbane. Dotarła tam do finału, jednak w pojedynku o tytuł uległa Kim Clijsters. Podczas Australian Open również osiągnęła finał, w którym nie sprostała z kolei Serenie Williams. Odniosła zwycięstwa w Stuttgarcie i Hertogenbosch. 8 listopada została sklasyfikowana na 12. miejscu w rankingu WTA.
CIEKAWOSTKI
W 2003 roku tenisistka założyła własną organizację charytatywną, zajmującą się dziećmi chorymi na nowotwór.
W 2006 roku została uznana za „Sportową Mistrzynię UNESCO”.
Była czterokrotnie nominowana do nagrody „Najlepszego Sportowca Roku”.
Justine Henin w czasie swojej profesjonalnej kariery triumfowała 43 razy, w tym dziewięciokrotnie w turniejach wielkoszlemowych. Za swoje sukcesy sportowe otrzymała liczne nagrody, m.in. została uhonorowana Trofeum Doskonałego Narodowego Sportowca a także Krzyżem Wielkiego Orderu Korony.
---------------

Anna Kurnikowa

Urodzona 7 czerwca 1981 roku w Moskwie (Rosja);
Zaczęła grać w wieku 5 lat;
Status profesjonalny od 1995 roku;
Zakończenie kariery – 2003 rok;
Jako zawodowa tenisistka zadebiutowała w Pucharze Federacji. Czternastoletnia wówczas Kurnikowa została najmłodszą zawodniczką, której udało się wygrać mecz w tej imprezie.
1995 – 1997
Wzięła udział w dwóch turniejach WTA – w Moskwie i Quebeku. Natomiast w grze podwójnej, w parze z Aleksandrą Olszą, doszła do finału w stolicy Rosji. W drugim sezonie zawodowej gry wygrała turnieje ITF w Midlandzie i Rockfordzie. Bardzo dobry wynik osiągnęła podczas US Open, gdzie dotarła do czwartej rundy. W 1997 roku najlepszy występ odnotowała na Wimbledonie. W meczu o finał uległa liderce światowego rankingu – Martinie Hingis. W deblu osiągnęła półfinały w Rzymie i Los Angeles, a także ćwierćfinał w Berlinie.
1998
W tym roku zagrała w finale w Miami, w którym nie sprostała Venus Williams. Ponadto dotarła do półfinałów w Hanowerze, Berlinie i Eastbourne, a także do ćwierćfinałów w Linz, Ponte Beach, Rzymie i Tokio. W grze podwójnej, w parze z Monicą Seles, okazała się najlepsza w Tokio, a tym samym odniosła swoje pierwsze zwycięstwo turniejowe. Natomiast z Larisą Neiland odnotowała finały w Paryżu, Linzu, a także półfinały w Ponte Beach, Berlinie i wielkoszlemowym French Open.
1999
W tym sezonie osiągnęła finał w Charleston, a także półfinały w Oklahomie, Ponte Beach i Eastbourne. Kolejne tytuły zdobyła w parze z Martiną Hingis. Wygrała turnieje w Indian Wells, Rzymie, Eastbourne, wielkoszlemowy Australian Open oraz WTA Tour Championships. Ponadto dotarła do finału French Open. Dzięki tym osiągnięciom objęła przewodnictwo w światowym rankingu deblistek.
2000
Do finału dotarła w Moskwie, jednak przegrała decydujące spotkanie z Martiną Hingis. Półfinały odnotowała w Sydney, Paryżu, Scottsdale, Stanford, San Diego, Luksemburgu, Lipsku a także podczas WTA Tour Championships. Z kolei w deblu osiągnęła kolejne duże sukcesy. Z Julie Halard-Decugis triumfowała w Gold Coast, z Natalią Zwieriewą wygrała w Hamburgu, natomiast z Martiną Hingis wywalczyła tytuły w Filderstadt, Zurychu, Filadelfii i na mistrzostwach sezonu.
2001 – 2002
Podczas Australian Open osiągnęła ćwierćfinał. W pozostałych turniejach najlepszy występ odnotowała w Tokio, gdzie dotarła do półfinału. W parze z Barbarą Schett wygrała w Sydney, a w Moskwie odniosła zwycięstwo z Martiną Hingis. W sezonie 2002 znalazła się w finale w Szanghaju, a ponadto zagrała w półfinałach w Auckland, Tokio, Acapulco i San Diego. W deblu odniosła drugie wielkoszlemowe zwycięstwo, wygrywając razem z Martiną Hingis Australian Open. Triumfowała jeszcze w Szanghaju w parze z Janet Lee.
2003
Do wiosny 2003 roku występowała bez większych sukcesów. Od tamtej pory nie wzięła już udziału w żadnym zawodowym turnieju i zakończyła karierę tenisową. Powodem tej decyzji była nawracająca kontuzja.
CIEKAWOSTKI
W latach 2004 i 2005 zagrała w kilku turniejach charytatywnych.
W lipcu 2005 roku wyznała w wywiadzie, że jeśli byłaby w stuprocentowej formie, chciałaby powrócić do sportowej rywalizacji.
Anna Kurnikowa w czasie swojej kariery wygrała 16 turniejów deblowych, w tym 11 w parze z Martiną Hingis. Była wielokrotną finalistką rozgrywek singlowych, jednak nie udało jej się triumfować w żadnych z nich. 22 listopada 1999 roku została liderką rankingu deblistek, natomiast w grze pojedynczej najwyższą pozycję odnotowała 20 listopada 2000 roku, kiedy została sklasyfikowana na 8. pozycji.
-----------

Kim Clijsters

Urodzona 8 czerwca 1983 w Bilzen (Belgia);
Zaczęła grać w wieku 6 lat;
Status profesjonalny od 1997 roku;
Jest jedną z najlepszych belgijskich tenisistek w historii. Charakteryzuje się bardzo dobrymi  warunkami fizycznymi, mocnymi mięśniami i dużą giętkością.
1997 – 1999
W pierwszym roku kariery zawodowej odnotowała debiutancki występ w turnieju ITF (Koksijde), a w kolejnym odniosła już w tej randze zwycięstwa (Bruksela, Koksijde). Po trofeum z Touru WTA sięgnęła w sezonie 1999. Okazała się wówczas za silna dla rywalek w Luksemburgu, zaś w Bratysławie poległa dopiero w ostatecznym starciu. Podczas US Open osiągnęła trzecią rundę. Walkę o awans przegrała z późniejszą triumfatorką – Sereną Williams. Sezon zakończyła na 47. miejscu w rankingu.
2000
W tym roku odniosła zwycięstwa w kolejnych turniejach rangi WTA. Triumfowała bowiem w Hobarcie i Lipsku. Zagrała także w finale w Filderstadt. W Wielkim Szlemie jeszcze bez większych sukcesów. Na Australian i French Open odpadła w pierwszych rundach, zaś w Wimbledonie i US Open przegrała mecze w drugich. Z końcem roku była na 18. pozycji w rankingu.
2001
Wygrała trzy turnieje rangi WTA: w Luxemburgu, Lipsku i Stanford. Zagrała także w trzech finałach: w Indian Wells i Rosmalen, a ponadto w French Open. Był to jej najlepszy występ w imprezie z cyklu Wielkiego Szlema. Na Australian Open, Wimbledonie i US Open również wypadła bardzo dobrze, dochodząc odpowiednio do czwartej rundy i dwukrotnie do ćwierćfinału. Na koniec sezonu została sklasyfikowana na 5. miejscu w rankingu.
2002
W tym sezonie triumfowała w kolejnych turniejach rangi WTA, a także zagrała w dwóch finałach. Pierwsze zwycięstwo w WTA Championships odniosła w meczu z Sereną Williams w Los Angeles. Pomimo wielu sukcesów, nadal brakowało jej jednak tytułu wielkoszlemowego. Dotarła bowiem tylko do półfinału Australian Open, trzeciej rundy French Open i drugiej rundy Wimbledonu, a na US Open przegrała spotkanie o awans do ćwierćfinału. Rok zakończyła na 4. pozycji w rankingu.
2003
W 2003 roku wywalczyła aż 9 tytułów. Triumfowała w Sydney, Indian Wells, Rzymie, Hertogenbosch, Stanford, Los Angeles, Filderstadt, Luksemburgu a także w mistrzostwach WTA. Ponadto w sześciu turniejach znalazła się w finale. Najważniejsze były decydujące spotkania w imprezach wielkoszlemowych. Jednak zarówno na French Open, jak i US Open, w ostatnim meczu uległa Justine Henin. Na Australian Open i Wimbledonie osiągnęła półfinały. Została pierwszą Belgijką, która wywalczyła sobie miano liderki kobiecego zestawienia, ale sezon zamknęła na drugiej pozycji.
2004
Sezon otworzyła finałem Australian Open. W meczu o tytuł kolejny raz uległa Justine Henin. Triumfowała jednak już w Paryżu i Antwerpii. W lutym doskonale dysponowana tenisistka doznała kontuzji, która wykluczyła ją z gry na blisko pięć miesięcy. Chciała powrócić na kort w trakcie turnieju w Hasselt, jednak uraz odnowił się. To przedłużyło przerwę w startach i groziło nawet zakończeniem kariery w wieku 21 lat.
2005
Powrót po kontuzji był bardzo udany. Wygrała dziewięć turniejów rangi WTA: w Indian Wells, Miami, Eastbourne, Stanford, Los Angeles, Toronto, Luksemburgu, Hasselt. Ponadto triumfowała w wielkoszlemowym US Open, gdzie w drodze do finału pokonała Venus Williams i Marię Szarapową, a w spotkaniu o tytuł odprawiła z kwitkiem Mary Pierce. Wzięła również udział we French Open i w Wimbledonie, jednak w obu imprezach przegrała mecze o ćwierćfinał. Sezon zakończyła na 2. pozycji w rankingu.
2006
W tym roku odniosła trzy zwycięstwa turniejowe. Wygrała w Warszawie, Stanford i Hasselt. Na Australian Open, French Open i Wimbledonie odnotowała półfinały. W US Open miała bronić wywalczonego przed rokiem tytułu. Z udziału w tym turnieju wykluczyła ją jednak wcześniejsza kontuzja, która ponownie dała o sobie znać. Na koniec sezonu była 5. tenisistką na świecie.
2007
Z początkiem roku wygrała turniej w Sydney, w finale odprawiając Jelenę Jankovic, ale już szans na awans do finału Australian Open pozbawiła ją Maria Szarapowa. Rozstrzygające o mistrzostwie spotkanie przegrała w Antwerpii. Wówczas za silna okazała się dla niej  Amelie Mauresmo. W Miami odpadła w czwartej rundzie. Po występie w Warszawie, gdzie przegrała w drugim pojedynku, 6 maja 2007 roku, poinformowała na swojej oficjalnej stronie internetowej, że kończy karierę sportową.
2009
26 marca ogłosiła powrót na korty. Po przerwie, związanej ze ślubem i urodzeniem dziecka, jej pierwszym turniejem rangi WTA był występ w Cincinnati, gdzie odpadła dopiero w ćwierćfinale. W Toronto przegrała w trzeciej rundzie, jednak na US Open zaprezentowała świetną formę. W finale pokonała Caroline Wozniacki, zdobywając swój drugi tytuł wielkoszlemowy w karierze. Sezon zakończyła na 18. miejscu w rankingu.
2010
Nowy rok otworzyła zwycięstwem w Brisbane, gdzie w finale pokonała Justine Henin. Na Australian Open przegrała w trzeciej rundzie z Nadią Pietrową. Uległa również w meczu o czwartą rundę w Indian Wells, jednak już w Miami, w bezpośrednim spotkaniu o trofeum, udowodniła swoją wyższość nad Venus Williams. Podczas Wimbledonu doszła do ćwierćfinału, a na US Open udało jej się obronić tytuł. W tym roku zagrała jeszcze w Cincinnati i WTA Tour Championship, gdzie w finałach odniosła zwycięstwo kolejno nad Marią Szarapową i Caroline Wozniacki.
2011
Sezon rozpoczęła rewelacyjnie, zwyciężając w finale Australian Open Chinkę - Na Li. Problemy zaczęły się w czwartej rundzie Indian Wells, gdzie nabawiła się kontuzji barku. Potem różnego rodzaju urazy trzymały się jej niemal do końca Touru. Wystąpiła jeszcze tylko w Miami, gdzie dotarła do ćwierćfinału, oraz w Hertogenbosch, Toronto i podczas wielkoszlemowego French Open. W trzech ostatnich turniejach poległa już na etapie drugiej rundy.
CIEKAWOSTKI
Trzeci set pierwszego wielkoszlemowego finału French Open, rozgrywanego z Jennifer Capriati, był najdłuższym w historii kobiecych finałów w tej imprezie.
Gdy 11 sierpnia 2003 roku po raz pierwszy obejmowała pozycję liderki w rankingu WTA, nie wygrała ani jednego turnieju wielkoszlemowego.
W 2011 roku znalazła się na liście stu najbardziej wpływowych ludzi, stworzonej przez „Times”.
Kim Clijsters dotychczas wywalczyła 41 tytułów w grze pojedynczej i 11 w grze podwójnej. W obu rankingach obejmowała pozycje liderek. Wygrywając US Open w 2010 roku została trzecią zawodniczką w historii, która jako matka wygrała dwa turnieje rangi Wielkiego Szlema.
------------

Na Li

Urodzona 26 lutego 1982 w Wuhan (Chiny);
Zaczęła grać w wieku 8 lat;
Status profesjonalny uzyskała od 1999 roku;
W 2011 roku spełniła swój główny cel zawodowy, zdobywając w turnieju im. Rolanda Garrosa trofeum wielkoszlemowe.
1999 – 2000
W pierwszym profesjonalnym sezonie występowała w turniejach ITF. Dwukrotnie odniosła zwycięstwo w Shenzhen, a ponadto wygrała rywalizację w Westende. W parze z Ting Li triumfowała również w deblowych turniejach cyklu ITF. W kolejnym roku wzięła udział w pierwszych zawodach WTA. W Taszkencie odpadła w pierwszej rundzie, natomiast w Szanghaju przegrała drugie spotkanie. W wielkoszlemowym US Open nie udało jej się przejść przez kwalifikacje. Sukcesy w dalszym ciągu odnosiła w rozgrywkach ITF.
2001 – 2003
W 2001 roku występy cyklu WTA odnotowała w Szanghaju, a także w wielkoszlemowych Australian Open i Wimbledonu. W Chinach odpadła w pierwszej rundzie, natomiast podczas rywalizacji w Melbourne i Londynie nie przeszła eliminacji. W sezonie 2002 grała w turniejach ITF, wśród których odniosła zwycięstwo w Midland. W 2003 roku nie brała udziału w żadnych rozgrywkach.
2004 – 2005
Największe sukcesy w dalszym ciągu odnosiła w rywalizacji cyklu ITF. Jednak w sezonie 2004 udało jej się zdobyć pierwszy tytuł w turnieju WTA – w Guangzhou. To zwycięstwo zapewniło jej awans do pierwszej setki światowego rankingu. W 2005 roku zaczęła osiągać coraz lepsze wyniki w rozgrywkach wyższej rangi. Odnotowała finał w Estoril, a także półfinały w Hobarcie, Rabacie i na Bali.
2006
Ponownie osiągnęła finał w Estoril, jednak kolejny raz nie udało jej się odnieść zwycięstwa. W Berlinie odnotowała półfinał. W Australian Open przegrała pierwsze spotkanie, ale znalazła się w trzeciej rundzie French Open. Podczas Wimbledonu dotarła do ćwierćfinału, w którym uległa dopiero rankingowej dwójce – Kim Clijsters. Na US Open była bliska powtórzenia wyniku z Londynu, jednak w czwartej rundzie nie sprostała w meczu o dalszy awans.
2007
Dotarła do półfinałów w Sydney i Indian Wells. Ćwierćfinały odnotowała w Miami, Strasburgu i Birmingham. Na Australian Open osiągnęła czwartą rundę, natomiast na French Open - trzecią. Przez resztę sezonu pauzowała z powodu kontuzji.
2008
Po urazie powróciła na światowe korty w wielkim stylu, wygrywając od razu turniej w Gold Coast. Ponadto w trakcie sezonu osiągnęła jeszcze półfinały w Antwerpii, Dausze i Luksemburgu. Podczas Igrzysk Olimpijskich w Pekinie dotarła do półfinału, w którym nie sprostała Dinarze Safinie. Wśród rozgrywek wielkoszlemowych, najlepiej zagrała w US Open, gdzie odnotowała czwartą rundę.
2009
W Monterrey i Birmingham awansowała do finałów, jednak rywalki skutecznie zatrzymały ją na drodze po zwycięski puchar. Na US Open dotarła do ćwierćfinału, w którym uległa późniejszej triumfatorce Kim Clijsters. Podczas French Open osiągnęła czwartą rundę, a w turnieju na trawiastych kortach Wimbledonu zakończyła swój udział w fazie trzeciej.
2010
W Birmingham wygrała trzeci turniej w karierze. Podczas Australian Open odnotowała najlepszy wielkoszlemowy występ w swojej dotychczasowej karierze. Dotarła do półfinału, w którym szansy na dalszy awans pozbawiła ją dopiero Serena Williams. Ponadto osiągnęła półfinały w Warszawie, Kopenhadze i Pekinie oraz ćwierćfinały w Dubaju, Stuttgarcie i Madrycie.
2011
Sezon otworzyła triumfem w Sydney International, ale w historię tenisa wpisała się na dobre dwa tygodnie później, kiedy została pierwszą zawodniczką w dziejach swojego kontynentu, której udało się awansować do ostatniego etapu Australian Open. Na kortach Melbourne Parku nie podołała jednak ówczesnej wiceliderce rankingu WTA – Kim Clijsters. Tę stratę odrobiła w Paryżu. Pokonała tam cztery tenisistki z „TOP 10” i, jako pierwsza Azjatka, zdobyła wielkoszlemowe trofeum. Zakwalifikowała się również do mistrzostw WTA, gdzie zwyciężyła jedynie Marię Szarapową.
2012
Pierwszym turniejem głównego cyklu w tym sezonie z udziałem Azjatki była imprez w Sydney. Li broniła tam tytułu mistrzowskiego, ale w finale uległa w trzech setach Białorusince Wiktorii Azarence. Podczas wielkoszlemowego Australian Open Chinka dotarła do czwartej rundy, w której przegrała pojedynek z byłą liderką światowego rankingu – Belgijką Kim Clijsters. Nieco lepiej zaprezentowała się w trakcie marcowych Mastersów w Indian Wells i Miami. W obu tych czempionatach zameldowała się w ćwierćfinale. W pierwszym z nich promocję do półfinału odebrała jej Niemka Angelique Kerber, a w drugim Rosjanka Maria szarapowa. Reprezentantka naszych wschodnich sąsiadów była górą również w finałowym starciu w turnieju w Rzymie. Lina broniła w tym roku tytułu mistrzowskiego w wielkoszlemowym French Open. Niewątpliwie zawiodła oczekiwania swoich kibiców, kiedy z zawodami w Paryżu pożegnała się już w czwartej rundzie. Tenisistka rozstawiona z numerem siódmym przegrała bitwę z Kazaszką Jarosławą Szwedową. Jeszcze słabiej wypadła na Wimbledonie (druga runda) i Igrzyskach Olimpijskich w Londynie (pierwsza runda). Po serii porażek Chinka podjęła współpracę z nowym trenerem Carlosem Rodriguezem. Zmiana ta niewątpliwie przyczyniła się do tego, że w trakcie przygotowań do US Open, Azjatka zanotowała tak duże osiągnięcia jak finał zawodów w Montrealu i tytuł mistrzowski imprezy w Cincinnati. W samym Nowym Jorku odpadła jednak, po przegranej z Brytyjką Laurą Robson, już w trzeciej rundzie. Rok 2012 był pierwszym w wykonaniu Li, w którym nie dotarła do żadnego ćwierćfinału czempionatu wielkoszlemowego. Awans do najlepszej ósemki zawodniczek sezonu mogły zapewnić Chince tylko dobre starty w tourze po Azji. W Tokio zameldowała się ona w 1/8 finału, a w Pekinie w półfinale, dzięki czemu zajęła ostatnią lokatę premiowaną promocją do stambulskiego Mastersa. Trafiła tam do Grupy Czerwonej, razem z Amerykanką Sereną Williams, Niemką Angelique Kerber i Białorusinką Wiktorią Azarenką. Udało jej się pokonać tylko reprezentantkę naszych zachodnich sąsiadów, ale mimo to zakończyła sezon na siódmej lokacie klasyfikacji WTA.
2013
Li rozpoczęła sezon od wygrania turnieju w Shenzhen oraz awansu do półfinału w Sydney. W pierwszej imprezie wielkoszlemowej  Chinka spisywała się nadspodziewanie dobrze i doszła aż do finału, w którym przegrała z Białorusinką Wiktorią Azarenką. W ostatnim turnieju organizowanym na kortach twardych - Miami - uległa w ćwierćfinale Amerykance Serenie Williams. W imprezach rozgrywanych na nawierzchni ceglanej grywała raczej w kratkę, notując m.in. finał w Stuttgarcie, pierwszą rundę w Madrycie oraz trzecią rundę w Rzymie. Podczas Rolanda Garrosa wypadła słabo, przegrywając już w drugiej rundzie z Amerykanką Bethanie Mattek-Sands. Na kortach Wimbledonu stoczyła bardzo wyrównany bój w ćwierćfinale z Agnieszką Radwańską, który przegrała 6-7(7) 6-4 2-6. W imprezach poprzedzających US Open zaprezentowała się bardzo dobrze, osiągając półfinały w Toronto i Cincinnati. Ostatni Wielki Szlem w tym roku zakończyła na etapie półfinału, w którym okazała się słabsza od późniejszej triumfatorki całej imprezy, Sereny Williams. Końcówka sezonu była dla niej udana, bowiem najpierw doszła do ćwierćfinału w Pekinie, a nieco później do finału w Mistrzostwach WTA. W Istambule ponownie nie znalazła recepty na Amerykankę . Sezon zakończyła na trzecim miejscu w kobiecym zestawieniu.
2014
Li znakomicie rozpoczęła 2014 rok i triumfowała na kortach w Shenzhen, pokonując w finale swoją rodaczkę Shuai Peng. Pod koniec stycznia Chinka zdobyła drugi wielkoszlemowy tytuł w swojej karierze, wygrywając Australian Open. Warto podkreślić, że w trzeciej rundzie Li obroniła piłkę meczową w starciu z Czeszką Lucie Safarovą. Zwycięska seria Azjatki zakończyła się dopiero w Doha, gdzie w trzeciej rundzie pokonała ją Petra Cetkovska. W Indian Wells doszła do półfinału, przegrywając z Flavią Pennettą, natomiast w Miami uległa w meczu o tytuł Serenie Williams. Tej części sezonu, która rozgrywana była na kortach ziemnych, nie mogła zaliczyć do udanych. W Madrycie i Rzymie osiągnęła ćwierćfinały, natomiast na kortach Rolanda Garrosa zupełnie niespodziewanie już w pierwszej rundzie zatrzymała ją Francuzka Kristina Mladenovic. Po zmaganiach w Paryżu Li zaprezentowała się jeszcze na Wimbledonie, jednak i tam nie zagościła zbyt długo, bowiem w trzeciej rundzie uległa Czeszce Barborze Zahlavovej Strycovej. Tuż po występie w Londynie Chinka musiała zrobi sobie przerwę od tenisa, ponieważ miała problemy z kolanem. Azjatka miała pojawić się na korcie po US Open, jednak postanowiła zakończyć profesjonale starty, tłumacząc się wciąż powracającymi problemami z kolanami. Oficjalne pożegnanie Li, która 19 września odwiesiła rakietę na kołek, odbyło się na kortach w Pekinie. 32-latce kwiaty wręczył Rafael Nadal.
Li uzyskała status profesjonalny w 1999 roku. W sumie udało jej się zdobyć dwa tytuły wielkoszlemowe, w 2011 roku na kortach Rolanda Garrosa i w tym sezonie w Australian Open. W lutym Azjatka zajmowała najwyższe w swojej karierze 2. miejsce.
CIEKAWOSTKI
Zanim zaczęła grać w tenisa, przez dwa lata trenowała badmintona.
W 1998 roku wygrała juniorski puchar Azji.
W 2010 roku całą nagrodę, którą otrzymała za występ w Madrycie przekazała fundacji wspomagającej poszkodowanych na skutek trzęsienia ziemi w chińskim Yushu.
Po triumfie w turnieju im. Rolanda Garrosa władze Hubei mianowały ją honorową obywatelką prowincji i nagrodziły premią w wysokości 94 tysięcy dolarów.
Na Li w dotychczasowej karierze odniosła sześć turniejowych zwycięstw w grze pojedynczej. W rankingu najwyżej sklasyfikowana była pod koniec 2011 roku, kiedy to zajmowała 5. pozycję.
--------------

Marat Safin

Urodzony 27 stycznia 1980 roku w Moskwie (Rosja)
Zaczął grać w wieku 6 lat
Status profesjonalny od 1997 roku
Zakończenie kariery 11 listopada 2009 roku
W wieku 14 lat pojechał do Walencji aby mieć dostęp do zaawansowanych programów treningowych, które nie były dostępne w Rosji. Był uznawany za jednego z najbardziej utalentowanych tenisistów.
1997
W pierwszym sezonie profesjonalnej gry brał udział głównie w challengerach, w których odnotował jedno zwycięstwo - w Espinho. W turnieju wyższej rangi wziął udział raz – w Moskwie. Odpadł jednak już w pierwszej rundzie. Rok zakończył na 203. pozycji w rankingu.
1998
W drugim roku zawodowej gry, w dalszym ciągu występował w challengerach, jednak startował też częściej w rozgrywkach wyższej rangi. Zagrał również w turniejach Wielkiego Szlema. Na French Open dotarł aż do czwartej rundy, na Wimbledonie odpadł już po pierwszym meczu. Do końca sezonu najczęściej przegrywał właśnie w pierwszych i drugich rundach. Dobre wyniki odnotował jeszcze w Long Island, gdzie osiągnął półfinał i na US Open, gdzie doszedł do czwartej rundy. Na koniec roku był na 49. miejscu klasyfikacji ATP.
1999
Sezon zainaugurował w Doha, gdzie przegrał w pierwszej rundzie. Na następnym turnieju w Auckland dotarł do drugiej rundy. Podczas Australian Open, uległ dopiero w trzecim meczu z Karolem Kucerą. W St. Petersburgu i Rotterdamie osiągnął półfinały, w Miami udało mu się zagrać w czwartej rundzie. W kolejnych turniejach odpadał w pierwszych rundach, jednak na kortach Rolanda Garrosa uległ dopiero w meczu o ćwierćfinał. W Amsterdamie osiągnął kolejny półfinał w tym roku. Zwycięstwo odniósł w Bostonie, wygrywając w finale z Rusedskim. Udział na US Open zakończył szybciej niż w poprzednim roku, gdyż już w drugiej rundzie. Pod koniec sezonu znalazł się jeszcze w finale w Paryżu, gdzie musiał uznać wyższość Andre Agassiego. Na koniec sezonu został sklasyfikowany na 23. pozycji w rankingu ATP.
2000
Początek roku nie wskazywał na późniejsze sukcesy Safina. Po przegranych meczach w pierwszych rundach w Sydney, Marsylii, Rotterdamie, Londynie i na Australian Open, osiągnął półfinał w Kopenhadze. Kolejne turnieje również nie były powodem do dumy dla Safina, jednak w Barcelonie wywalczył tytuł, pokonując w finale Juana Carlosa Ferrero. Następnie triumfował też w Mallorce. W Hamburgu po raz kolejny znalazł się w finale, ale tym razem uległ Gustavo Kuertenowi. Na French Open osiągnął dotychczas najlepszy wynik i dotarł do ćwierćfinału. Ten sam etap odnotował w londyńskim Queen’s Clubie, a na Wimbledonie odpadł już w drugiej rundzie. W Toronto zdobył trzeci tytuł w sezonie. W Indianapolis ponownie spotkał się w finale z Gustavo Kuertenem, jednak kolejny raz wygrał Brazylijczyk. Następnym turniejem Safina był US Open, gdzie w drodze do finału pokonał wszystkich oponentów. W decydującym pojedynku zmierzył się z Petem Samprasem i wygrał ten mecz, zdobywając tym samym swój pierwszy wielkoszlemowy tytuł. Po tym zwycięstwie, triumfował jeszcze w Taszkencie, St. Petersburgu i Paryżu. Rok ukończył na 2. miejscu w rankingu.
2001
Nie udało mu się odnieść takich wyników jak w poprzednim sezonie. Odniósł dwa zwycięstwa: w Taszkencie i St. Petersburgu. Do finałowego pojedynku przystąpił jeszcze w Dubaju, jednak poniósł porażkę z Juanem Carlosem Ferrero. Lepsze występy odnotował w Indianapolis i Lyonie, gdzie zagrał półfinały. Spośród pozostałych, tylko w Mediolanie osiągnął ćwierćfinał. W turniejach wielkoszlemowych spisywał się nieźle – na Australian Open dotarł do czwartej rundy, a na French Open do trzeciej. Lepiej radził sobie na Wimbledonie, gdzie doszedł do ćwierćfinału, natomiast podczas US Open nie udało mu się obronić tytułu. Na koniec roku znalazł się na 11. pozycji rankingu.
2002
Po przegranym meczu w drugiej rundzie w Auckland, Safin wystąpił na Australian Open. Awansował do finału, w którym nie udało mu się pokonać Thomasa Johanssona. W Miami, Estoril i Monte Carlo doszedł do ćwierćfinałów. Drugi finał w tym sezonie odnotował w Hamburgu, gdzie został pokonany przez Rogera Federera. Na French Open osiągnął najlepszy wynik w dotychczasowej karierze – dotarł do półfinału. Jednak na Wimbledonie, jak później również na US Open, przegrał już w drugiej rundzie. W Moskwie znalazł się w półfinale, natomiast w Toronto, Taszkencie i Lyonie zagrał kolejne ćwierćfinały. Pierwsze zwycięstwo w sezonie odniósł w Paryżu, wygrywając w finale z Lleytonem Hewittem. Sezon zakończył na 3. miejscu.
2003
Rok rozpoczął w Sydney, gdzie dotarł do ćwierćfinału. Na Australian Open przegrał spotkanie już w trzeciej rundzie. W Rotterdamie, Dubaju i Miami odpadł w drugich rundach, a w Indian Wells uległ w pojedynku o ćwierćfinał. W Barcelonie znalazł się w finale, gdzie nie zdołał wygrać meczu z Carlosem Moyą. Po przegranym pojedynku w pierwszej rundzie w Walencji, kontuzja wykluczyła go z gry na 3 miesiące. Powrócił na kort w Los Angeles, jednak do końca roku nie mógł awansować do drugiej rundy w żadnym turnieju. Pierwszy raz od 1997 roku został sklasyfikowany poza pierwszą „50” rankingu ATP.
2004
Sezon otworzył finałem Australian Open. Safin, będący wówczas na 86. pozycji w rankingu, przegrał mecz o tytuł z drugą rakietą świata – Rogerem Federerem. Kolejne lepsze wyniki odnotował w Estoril, gdzie dotarł do finału, a także w Monte Carlo, osiągając półfinał. Na French Open przegrał spotkanie o ćwierćfinał, natomiast na Wimbledonie i później na US Open przegrał już w pierwszej rundzie. W Pekinie w końcu udało mu się wywalczyć turniejowy tytuł. Ponadto wygrał też rozgrywki w Madrycie i Paryżu, dzięki czemu odnotował awans w rankingu na 4. miejsce.
2005
Pierwszym startem w roku było dla Safina Australian Open. W drodze do finału wygrał m.in. z Djokovicem i Hrbatym, a w półfinale zrewanżował się Federerowi za przegraną w poprzednim sezonie. W meczu o tytuł odniósł zwycięstwo nad Lleytonem Hewittem, zdobywając drugi tytuł wielkoszlemowy w karierze. Jednak do końca roku w finale znalazł się jeszcze tylko w Halle, gdzie poniósł porażkę z Rogerem Federerem. W pozostałych turniejach osiągnął jeden ćwierćfinał – w Cincinnati. W innych przegrywał najczęściej w drugich lub trzecich rundach, w tym podczas imprez rangi Wielkiego Szlema. Na koniec sezonu był na 12. pozycji zestawienia ATP.
2006
W tym sezonie Safin znalazł się w finale jedynie podczas turnieju w Moskwie. Ponadto odnotował półfinały w Walencji, Waszyngtonie i Bangkoku. Spotkania ćwierćfinałowe rozegrał w Madrycie i Paryżu. Wziął udział w trzech imprezach wielkoszlemowych, jednak odpadał kolejno w pierwszej rundzie French Open, drugiej rundzie Wimbledonu i czwartej rundzie US Open. Z końcem roku został sklasyfikowany na 26. miejscu w rankingu.
2007
W tym roku nie odnotował ani jednego finału. Najdalej doszedł w Las Vegas, gdzie osiągnął półfinał. Ćwierćfinałowe mecze zagrał w San Jose, Los Angeles i Waszyngtonie, jednak z żadnego nie wyszedł zwycięsko. Na Australian Open uległ w trzeciej rundzie, na French Open odpadł w drugiej rundzie, na kortach Wimbledonu przegrał mecz o awans do czwartej rundy, a podczas US Open przegrał swój drugi mecz w turnieju. Skończył rok na 56. pozycji rankingu ATP.
2008
Największe osiągnięcia Safina w tym sezonie to finał w Moskwie oraz półfinał Wimbledonu, który był jednocześnie najlepszym wynikiem Rosjanina w tym turnieju. Do ćwierćfinału doszedł tylko w Monachium i Los Angeles. W pozostałych rozgrywkach najdalej docierał do drugiej rundy, jednak mimo to w rankingu zajmował 29. miejsce.
2009
Jedynie w St. Petersburgu znalazł się w półfinale, a ćwierćfinały odnotował w Los Angeles i Pekinie. 11 listopada, po przegranym meczu w drugiej rundzie turnieju w Paryżu, Marat Safin zakończył swoją zawodową karierę.
CIEKAWOSTKI
Dnia 20 listopada 2000 roku został liderem rankingu ATP.
W 2007 roku spędził 10 dni wspinając się na Cho Oyu, szósty najwyższy szczyt w Himalajach.
Safin był znany ze swojej wybuchowości na korcie. Szacunkowo, w ciągu swojej kariery, zniszczył około 700 rakiet.
W swojej karierze wywalczył tytuły w 15 turniejach, a ponadto 12 razy był ich finalistą. Był dwukrotnym triumfatorem turniejów wielkoszlemowych.
--------------

Gustavo Kuerten

Urodzony 10 września 1976 roku w Florianopolis (Brazylia)
Zaczął grać w wieku 6 lat
Status profesjonalny od 1995 roku
Zakończenie kariery 25 maja 2008 roku
Olbrzymi talent, przejawiający się nie tylko wspaniałą grą, ale także znakomitą koordynacją ruchową, co u tak wysokiego gracza jest rzadko spotykane. Przed rozpoczęciem kariery zawodowej był obiecującym juniorem.
1995 – 1996
W pierwszym sezonie profesjonalnej gry, najdalej dotarł do drugich rund w Budapeszcie i Santiago. W drugim roku kariery robił coraz większe postępy i lepiej spisywał się w ważnych turniejach. W Indian Wells osiągnął trzecią rundę, w Umag zaprezentował się w ćwierćfinale, a w Graz w półfinale, natomiast mecze o tytuł zagrał w Pradze i Bratysławie. Wystąpił też w swoim pierwszym turnieju wielkoszlemowym, rozgrywanym na kortach Rolanda Garrosa, jednak został wyeliminowany już w pierwszej rundzie.
1997
W tym sezonie zupełnie dobrze spisywał się w Indian Wells i Key Biscayne, gdzie dotarł do trzecich rund. Ponadto dobry wynik osiągnął na turnieju w Cincinnati, w którym doszedł do ćwierćfinału, a w Bolognie i Montrealu odnotował swoje kolejne finały w karierze. Pierwszy raz wystąpił we wszystkich imprezach rangi Wielkiego Szlema. Podczas French Open odniósł sensacyjne zwycięstwo – wygrał pierwszy turniej w karierze.
1998
W tym roku wygrał dwa turnieje: w Stuttgarcie i na Majorce. Odnotował dwa półfinały, podczas rozgrywek w Memphis i Rzymie, a także trzy razy znalazł się w ćwierćfinale imprez w Key Biscayne, Hamburgu i Umag. Udział w najważniejszych turniejach kończył dochodząc najdalej do drugiej rundy.
1999
Ten rok przyniósł dużo lepsze wyniki w porównaniu do poprzedniego. Odniósł zwycięstwa w imprezach w Rzymie i Monte Carlo. Odnotował półfinał w Indian Wells. Zagrał natomiast aż w siedmiu ćwierćfinałach: w Sydney, Dubaju, Estoril, Hamburgu, Cincinnati, Indianapolis i Lyonie. W turniejach wielkoszlemowych - French Open, Wimbledonie i US Open - osiągnął ćwierćfinały. Najsłabiej wypadł podczas Australian Open – odpadł już w drugiej rundzie.
2000
W tym sezonie sięgnął po tytułu w pięciu turniejach. Wygrał w Santiago, Hamburgu i Indianapolis. Drugi raz w karierze triumfował na kortach Rolanda Garrosa. Ponadto zwyciężył w Mistrzostwach Świata Tenisistów, gdzie w półfinale pokonał Pete’a Samprasa, natomiast w pojedynku finałowym uległ mu Andre Agassi. W ten sposób Kuerten na koniec roku zajmował 1. pozycję w rankingu ATP.
2001
Kolejny rok sukcesów Kuertena. Odniósł zwycięstwa w sześciu turniejach. Przede wszystkim, drugi raz z rzędu, a trzeci w karierze, triumfował podczas French Open. Brał również udział w Australian Open i US Open. W Melbourne odpadł już w drugiej rundzie, natomiast w Nowym Jorku osiągnął ćwierćfinał. Pozostałe tytuły wywalczył w Buenos Aires, Acapulco, Monte Carlo, Stuttgarcie i Cincinnati. Bliski wygranej był także w Rzymie i Indianapolis, jednak nie sprostał w finałach, kolejno, Juanowi Carlosowi Ferrero, a następnie Patrickowi Rafterowi.
2002
Z powodów zdrowotnych był zmuszony zrobić niemal trzymiesięczną przerwę w ciągu roku. Po przegranych meczach w pierwszych rundach Australian Open i turnieju w Buenos Aires, powrócił na kort w Mallorce i osiągnął tam ćwierćfinał. Potem bardzo długo nie mógł uzyskać lepszego wyniku, włączając w to również udział w French Open, gdzie odpadł w czwartej rundzie. W US Open zakończył swój występ po czwartym pojedynku. Następnie wystąpił w Costa Do Sauipe, gdzie w finale pokonał Guillermo Corię i zdobył pierwszy tytuł w tym roku. W Lyonie też rozegrał spotkanie decydujące o zwycięstwie, jednak uległ w nim Francuzowi Paulowi-Henriemu Mathieu.
2003
Sezon zainaugurował w Auckland, gdzie wygrał cały turniej, w finale wygrywając z Dominikiem Hrbatym. Na Australian Open nigdy nie odnosił sukcesów, a więc przegrana w drugiej rundzie nie była niczym niespodziewanym. W Buenos Aires i Acapulco osiągnął półfinały, natomiast w Indian Wells awansował już do finału, w którym uległ jednak Hewittowi. Po występach w Miami i Monte Carlo, lepszy wynik odnotował w Barcelonie, gdzie dotarł do ćwierćfinału. Na French Open doszedł jedynie do czwartej rundy, a podczas Wimbledonu odpadł, po przegranym meczu z Toddem Martinem, w drugiej rundzie. Z kolei udział w US Open zakończył już po pierwszym spotkaniu. Do końca roku osiągnął jeszcze półfinał w Costa Do Sauipe i wygrał turniej w St. Petersburgu.
2004
W Auckland nie obronił tytułu. W półfinale przegrał z Hrbatym, który zrewanżował się za porażkę w finale rok wcześniej. W Australian Open odnotował trzecią rundę. Pierwszy finał w sezonie osiągnął w Vina del Mar, jednak w decydującym pojedynku uległ Gonzalezowi. Zwycięstwo przyszło w Costa Do Sauipe, jednak było to ostatnie osiągnięcie Kuertena w tym sezonie. W kolejnych turniejach doszedł najwyżej do ćwierćfinałów w Barcelonie i French Open, natomiast pozostałe występy kończył najczęściej w drugiej rundzie.
2005 – 2008
Sezon 2005 rozpoczął bardzo późno, dopiero w kwietniu. We wszystkich turniejach, w który brał udział, wypadł bardzo słabo. Odpadał w pierwszych lub drugich rundach, także w imprezach Wielkiego Szlema. W tym sezonie, trzykrotny triumfator French Open, został pokonany już w pierwszej rundzie przez Davida Sancheza. W 2006 roku wystąpił jedynie w Costa Do Sauipe i w challengerze w Paragwaju, jednak w obu turniejach odpadł w pierwszy rundach. W kolejnym roku najdalej dotarł do drugiej rundy w Costa Do Sauipe, a po przegranym pierwszym meczu w Miami, nie wziął udziału w żadnym turnieju do końca roku. W sezonie 2008 zagrał w Costa Do Sauipe, Miami, Florianopolis i Monte Carlo. Wystartował również w wielkoszlemowym French Open, gdzie po przegranym meczu w pierwszej rundzie, 25 maja 2008 roku zakończył karierę w miejscu, gdzie tak naprawdę ona się zaczęła – na kortach Rolanda Garrosa.
CIEKAWOSTKI
Gdy w 1997 roku wygrał French Open, w rankingu zajmował miejsce poza pierwszą pięćdziesiątką.
W 2001 roku został umieszczony na brazylijskim znaczku pocztowym.
W 2003 roku został nagrodzony Brazylijskim Krzyżem Zasług.
Ten brazylijski tenisista w swojej karierze odniósł zwycięstwo w 20 turniejach, w tym trzykrotnie triumfował podczas French Open. Najwięcej sukcesów zapisał na swoim koncie w latach 2000-2001, w których wygrywał łącznie 11 razy.
----------

Pete Sampras

Urodzony 12 sierpnia 1971 roku w Waszyngtonie (Stany Zjednoczone)
Zaczął grać w wieku 7 lat
Status profesjonalny od 1988 roku
Zakończenie kariery – 2002 rok, ogłoszenie decyzji nastąpiło 25 sierpnia 2003 roku
Prawdziwa legenda światowego tenisa. Sukcesy zawdzięcza nie tylko wielkiemu talentowi, ale przede wszystkim ciężkiej i systematycznej pracy.
1988
Pierwsze starty w turniejach rangi ATP. Najlepsze wyniki w inauguracyjnym sezonie zawodowej gry to półfinał w Schenectady oraz ćwierćfinał w Detroit.  Zadebiutował również w swoim pierwszym turnieju wielkoszlemowym. Wystąpił na US Open, gdzie przegrał w pierwszej rundzie. Sezon zakończył na 97. miejscu rankingu ATP.
1989
Jedyne lepsze wyniki osiągnięte w tym sezonie to ćwierćfinały w Adelajdzie oraz w Indianapolis. Z kolei drugi start w US Open był dużo bardziej owocny. Dotarł do 1/8 finału, po drodze wygrywając ważny mecz z Szwedem Matsem Wilanderem. Na koniec roku był 81. w rankingu ATP.
1990
W tym sezonie 19-letni Sampras znalazł się w finale US Open. Mecz o tytuł wygrał, pokonując Andre Agassiego. Tym samym triumfował po raz pierwszy w turnieju tej rangi. W tym roku zwyciężył też w turnieju w Filadelfii i w Monachium. Pozostałe dobre wyniki to półfinały w Mediolanie, Toronto, Los Angeles i Sztokholmie, a ponadto ćwierćfinały w Sydney, Key Biscayne, Indianapolis i Long Island. Dotarł też do 1/8 finału Australian Open. Słabiej poszło mu jedynie na Wimbledonie, gdzie odpadł już w pierwszej rundzie. Sezon zakończył na 5. miejscu zestawienia ATP.
1991
W tym roku odnotował wygrane turnieje w Los Angeles, Indianapolis i Lyonie. W finale znalazł się także w Filadelfii, Cincinnati i Paryżu. Półfinałowe spotkania rozegrał w Orlando i Sydney, natomiast ćwierćfinały udało mu się osiągnąć w Sztokholmie oraz US Open. Na kortach Rolanda Garrosa i Wimbledonu odpadł już w drugich rundach. Rok zakończył na 6. miejscu w rankingu ATP.
1992
Odniósł zwycięstwa w Filadelfii, Kitzbühel, Cincinnati, Indianapolis oraz w Lyonie. Na US Open osiągnął finał, w którym przegrał ze Stefanem Edbergiem. Po raz pierwszy odnotował lepszy występ na Wimbledonie, gdzie dotarł aż do półfinału. Ten sam etap udało mu się osiągnąć również w Nicei, Sztokholmie, Monachium, a ćwierćfinałowe mecze rozegrał w Memphis, Key Biscayne, Rzymie, a także na French Open i londyńskich kortach Queen’s Clubu. Sezon zakończył jako 3. tenisista świata.
1993
Ten sezon Sampras na pewno może zaliczyć do bardzo udanych. Triumfował w Sydney, Key Biscayne, Tokio, Hongkongu, Lyonie oraz Antwerpii. Ponadto zdobył 2 tytuły wielkoszlemowe - podczas Wimbledonu i US Open. Do sukcesów należy również doliczyć półfinały Australian Open, w Filadelfii, Atlancie, Rzymie, Los Angeles, Cincinnati i Monachium. Z kolei ćwierćfinały osiągnął na French Open, w Indianapolis i Sztokholmie. Został numerem 1. w rankingu.
1994
Kolejny rok pełen sukcesów. Został triumfatorem w dziesięciu turniejach, w tym dwóch wielkoszlemowych. Po raz pierwszy odniósł zwycięstwo na Australian Open, a także obronił tytuł na kortach Wimbledonu. Ponadto wygrał w Sydney, Indian Wells, Key Biscayne, Osace, Tokio, Rzymie oraz Antwerpii. Finały osiągał w Monachium, a także w londyńskim Queen’s Clubie. Półfinał rozegrał w Sztokholmie, a w spotkaniach ćwierćfinałowych wziął udział w paryskiej hali Bercy i na French Open. Słabszy występ odnotował na US Open, gdzie został wyeliminowany w 1/8 finału. Na koniec sezonu ponownie znalazł się na 1. pozycji w światowym rankingu.
1995
Triumfował w dwóch imprezach rangi Wielkiego Szlema – na Wimbledonie oraz US Open. Ponadto pokonał wszystkich na drodze do zwycięstwa w Indian Wells, Queen’s Clubie a także w paryskiej hali Bercy. W tym sezonie był też finalistą turniejów w Lyonie, Toronto, Key Biscayne i wielkoszlemowego Australian Open. W trzech ostatnich ulegał za każdym razem Andre Agassiemu. Półfinały osiągał w Memphis, Hamburgu, Indianapolis i Stuttgarcie, a ćwierćfinałowe mecze rozegrał w Cincinnati i Monachium. W tym roku walka między Samprasem a Agassim o prowadzenie w rankingu ATP jeszcze bardziej się zaostrzyła. Ostatecznie jednak, pierwszym tenisistą świata, trzeci raz z rzędu, został Sampras.
1996
Czwarty raz został zwycięzcą US Open. Poza tym najlepszy okazał się w San Jose, Memphis, Hongkongu, Tokio, Indianapolis i Bazylei. Spotkanie o tytuł zagrał jeszcze w Stuttgarcie, ale uległ w nim Borisowi Beckerowi. Półfinały osiągnął na French Open, co było jego najlepszym wynikiem w karierze w tym turnieju, a także w Key Biscayne. Etap ćwierćfinałowy odnotował na kortach Wimbledonu, a ponadto w Rotterdamie, Indian Wells oraz Cincinnati. Na Australian Open został wyeliminowany już w trzeciej rundzie. Po raz czwarty został numerem 1 w męskim tenisie.
1997
Odniósł zwycięstwa w San Jose, Filadelfii, Cincinnati, Monachium. Ponadto wygrał dwa turnieje wielkoszlemowe – Australian Open i Wimbledon. Do półfinału doszedł w Key Biscayne, a w Queen’s Clubie odpadł w ćwierćfinale. Nieoczekiwanie przegrał mecz już w trzeciej rundzie na kortach Rolanda Garrosa oraz w 1/8 finału US Open. To jednak nie przeszkodziło Samprasowi w pozostaniu najlepszym tenisistą w światowym rankingu.
1998
W tym sezonie wygrywał w Filadelfii, Atlancie, Wiedniu a także piąty raz wywalczył tytuł na Wimbledonie. Finały zagrał w San Jose i Cincinnati, natomiast półfinały osiągnął w Stuttgarcie i na wielkoszlemowym US Open. W ćwierćfinale został wyeliminowany podczas Australian Open, w Toronto oraz Lyonie. Niespodziewanie udział we French Open zakończył już w drugiej rundzie. Szósty rok z rzędu zakończył na 1. miejscu w rankingu ATP.
1999
Ten rok przyniósł wygrane w Los Angeles, Cincinnati, Queen’s Clubie i po raz szósty na kortach Wimbledonu. Odnotował jeszcze półfinał turnieju w San Jose i ćwierćfinały w Key Biscayne oraz Indianapolis. Natomiast z French Open pożegnał się już w drugiej rundzie. Kontuzja, której doznał, wykluczyła występy w wielu turniejach, w tym starty w Australii i US Open. Na koniec roku był na 3. pozycji w rankingu tenisistów.
2000
Po raz siódmy triumfował na Wimbledonie. Jednak poza tym wygrał tylko jeden turniej - w Key Biscayne. Udało mu się odnotować jeszcze finał w Queen’s Clubie i US Open, półfinał Australian Open oraz ćwierćfinały w Indian Wells i Toronto. Sezon zakończył w czołowej trójce rankingu (za Gustavo Kuertenem i Maratem Safinem).
2001
W tym sezonie pierwszy raz od 1990 roku nie wywalczył ani jednego tytułu. Nie zakwalifikował się również do Tennis Masters Cup, w którym brał udział nieprzerwanie od 1990 roku. Jego dorobek w tym roku to finały w Indian Wells, Los Angeles, Long Island oraz US Open, półfinał w Queen’s Clubie, ćwierćfinał w Stuttgarcie a także 1/8 finału na Wimbledonie i Australian Open. Rok ukończył na 10. miejscu zestawienia ATP.
2002
W ostatnim roku swojej zawodowej kariery osiągnął czwartą rundę Australian Open i półfinał w Indian Wells. W Houston, w finale uległ Andy’emu Roddickowi. Natomiast z French Open odpadł już w pierwszej rundzie, a z Wimbledonu w drugiej. W tym sezonie zdobył ostatni tytuł wielkoszlemowy w swojej zawodowej karierze. Wywalczył go tam, gdzie triumfował po raz pierwszy w turnieju tej rangi – na US Open.
CIEKAWOSTKI
Pete Sampras spędził na 1. miejscu rankingu ATP łącznie 286 tygodni, co jest absolutnym rekordem.
W 2007 roku został wpisany na listę Międzynarodowej Galerii Sław Tenisa.
Od Beckera przejął przydomek Króla kortu centralnego na Wimbledonie, gdzie odnosił największe sukcesy, wygrywając tu aż siedem razy.
Kariera Pete’a Samprasa jest niczym sen dla wielu obecnie grających zawodników. 14 razy był triumfatorem turniejów rangi Wielkiego Szlema, 5 razy zwyciężał w Tennis Masters Cup, 11 razy wygrał rozgrywki serii ATP Masters Series, a 34 razy w turniejach ATP Tour. Łącznie zdobył 64 tytuły w grze pojedynczej.
------------

Boris Becker

Urodzony 22 listopada 1967 roku w Leimen (Niemcy)
Obecnie mieszka w Monte Carlo (Księstwo Monaco)
Status profesjonalny od 1984 roku
Zakończenie kariery - 1999 rok
1982 - 1984
W latach 1982-84 zostawał mistrzem RFN juniorów. W 1984 roku był już gotowy do gry z seniorami. Jego opiekunem został Gunter Bosch, a menedżerem znany tenisista rumuński lat 60-tych - Ion Tiriac. Ponadto podpisał już swój pierwszy kontrakt reklamowy (z Adidasem).
1984
W 1984 roku (14 maja) wygrał swój pierwszy turniej w deblu - w parze z Wojtkiem Fibakiem - w Monachium. Niedługo po raz pierwszy zaprezentował się w singlu, dochodząc od razu do ćwierćfinału Australian Open. Boris okazał się niezwykłym talentem. Trenował bardzo zaciekle i intensywnie.
1985
Rok 1985 Boris rozpoczął zwycięstwem w turnieju Masters juniorów (miał wówczas niespełna 18 lat). Jednak po tym sukcesie definitywnie zaczął zmagać się ze starszymi kolegami. W czerwcu wygrał swój pierwszy turniej singlowy - w Queen’s Clubie. W finale pokonał tam Johana Krieka (6-2  6-3). Fachowcy zlekceważyli to osiągnięcie Borisa i wypatrywali innych faworytów w Wimbledonie (głównie Lendla, Connorsa, McEnroe i Wilandera). 7 lipca 1985 roku, o godzinie 17:26, doszło do największej sensacji ostatnich 100 lat na turnieju wimbledońskim. Boris Becker został pierwszym 17-latkiem i pierwszym nierozstawionym graczem, który zwyciężył w tych zawodach. Młody Niemiec, grający znakomity, atletyczny i bezkompromisowy tenis, rzucał się do każdej piłki i przede wszystkim potężnie serwował. Został najmłodszym zwycięzcą Wimbledonu w historii. Rudowłosy Niemiec pokonał kolejno Hanka Pfistera, Matta Angera, Joakima Nystroema (przegrywał w piątym secie 2-5, a wygrał 9-7), Tima Mayotte, w ćwierćfinale Henriego Leconte, w półfinale Andersa Jarryda, a na koniec Kevina Currena. Finał trwał dokładnie 3 godziny i 18 minut. Przed telewizorami (w samym tylko RFN) siedziało blisko 12 milionów widzów. Becker triumfował wówczas 6-3  6-7  7-6  6-4. Prasa światowa prześcigała się w pochwałach dla młodziutkiego chłopca: "Jeden z największych tenisistów wszech czasów”, "Cudowne dziecko Wimbledonu", "Cesarz Boris I", "Boris, Boris ponad wszystko", "Czegoś podobnego jeszcze nie było", "Narodziny supergwiazdy", "Najbardziej utalentowany tenisista wszech czasów", "Historyczny chłopak", "Gracz roku 2000", "Najlepszy ambasador, jakiego Niemcy miały kiedykolwiek" itd. Warto zauważyć , że przed Wimbledonem Becker plasował się na dwudziestym miejscu klasyfikacji ATP. Cała czołówka światowego tenisa nabrała respektu przed tym nieobliczalnym zawodnikiem, który dysponował znakomitym podaniem oraz równie dobrym forhendem. Oprócz Queen’s Clubu i Wimbledonu, Boris w sezonie `85 wygrał też turniej "Masters Series" w Cincinnati (finał 6-4  6-2 z Matsem Wilanderem). Rok zakończył na szóstym miejscu klasyfikacji ATP.
1986
W 1986 roku był już znanym i popularnym zawodnikiem. Mieszkał w Monte Carlo, został milionerem dzięki lukratywnym kontraktom reklamowym z Coca-Colą, Pumą, Ellesse i Deutsche Bankiem. W Wimbledonie`86 rozstawiono go z numerem czwartym. Becker pokonał kolejno: Eduardo Bengoecheę 6-4  6-2  6-1, Toma Gulliksona 6-4  6-3  6-2, Paula McNamee 6-4  6-4  4-6  6-4, Mikaela Pernforsa 6-4  7-6  6-2, w ćwierćfinale Miroslava Mecira (późniejszego mistrza olimpijskiego z Seulu `88) 6-4  6-2  7-6, w półfinale Henriego Leconte 6-2  6-4  6-7  6-3. W finale na drodze do drugiego tytułu stanął mu Ivan Lendl. Boris ograł go 6-4  6-3  7-5. Zdobył tym samym drugi tytuł wimbledoński. W Roland Garros uległ późniejszemu finaliście Szwedowi Mikaelowi Pernforsowi, w półfinale US Open przegrał, po zaciętej batalii 6-4  3-6  4-6  6-3  3-6, z Miroslavem Mecirem. W tym sezonie wygrał jeszcze turnieje w Chicago (z Lendlem 7-6  6-3), Toronto (ze Stefanem Edbergiem 6-4  3-6  6-3), Sydney (z Lendlem 3-6  7-6  6-2  6-0), Tokio (z Edbergiem 7-6  6-1) oraz Paryżu-Bercy (z Sergio Casalem 6-4  6-3  7-6). Sezon zakończył na 2. miejscu w rankingu ATP. W finale Masters uległ Lendlowi (2-6  6-7  3-6).
1987
Rok 1987 Becker rozpoczął od zwycięstw w Indian Wells (z Edbergiem 6-4  6-4  7-5) oraz Mediolanie (z Mecirem 6-4  6-3). Następnie odpadł w półfinale French Open (po fatalnym meczu z Wilanderem 4-6  1-6  2-6). Wprawdzie triumfował następnie w Queens Clubie (z Jimmym Connorsem 6-7  6-3  6-4), ale, zupełnie niespodziewanie, swoją przygodę z Wimbledonem zakończył na drugiej rundzie i meczu z Paulem Doohanem. Sezon zakończył na piątym miejscy klasyfikacji ATP.
1988
Bardzo dobrym sezonem okazał się rok 1988. Boris wygrał w nim drugi raz z rzędu kalifornijskie Indian Wells (z Emilio Sanchezem 7-5  6-4  2-6  6-4), zwyciężył też w Dallas (z Edbergiem 6-4  1-6  7-5  6-3), Queens Clubie (z Edbergiem 6-1  3-6  6-3), Indianapolis (z McEnroe 6-4  6-2), Tokio (z Johnem Fitzgeraldem 7-6  6-4), Sztokholmie (z Peterem Lundgrenem 6-4  6-1  6-1) oraz w Masters (z Lendlem 5-7  7-6  3-6  6-2  7-6). Doszedł też do finału Wimbledonu, ale tam nie podołał wyzwaniu rzuconemu przez świetnie dysponowanego Edberga (6-4  6-7  4-6  2-6). W finale Pucharu Davisa (Niemcy - Szwecja) Becker pokonał Edberga w trzech setach, a wspólnie z Ericem Jelenem zwyciężyli parę Edberg-Jarryd. Ponieważ Steeb rozprawił się w pierwszym singlu z Wilanderem, "Srebrna Salatera" trafiła w ręce Niemców i Beckera. Do pełni szczęścia Borisowi brakowało tylko tytułu najlepszego tenisisty świata. Niestety sezon ponownie zakończył jako druga „rakieta” globu.
1989
Boris rozpoczął sezon`89 z wielkim animuszem. Wygrał turnieje w Mediolanie (z Alexandrem Volkovem 6-1  6-2), Filadelfii (z Mayotte 7-6  6-1  6-3) i, po raz trzeci, Wimbledon (rewanż z Edbergiem 6-0  7-6  6-4). Niemiec powiedział po tym spotkaniu: „Przez 2-3 lata musiałem ciężko pracować , a jednak teraz jestem bardziej dumny niż przedtem". Becker wygrał również US Open, pokonując w finale Lendla 6-3  1-6  6-3  7-6. Było to już drugie ważne zwycięstwo w tym sezonie nad "Ivanem Groźnym" - poprzednie w półfinale Wimbledonu w pięciu setach. Triumfował jeszcze w paryskiej hali Bercy (z Edbergiem 6-4  6-3  6-3). Był też w półfinale Rolanda Garrosa, jednak wówczas pokonał go, w stosunku 6-3  6-4  5-7  3-6  6-2, Edberg. W finale Masters, Boris przegrał z nim po raz kolejny (6-4  6-7  3-6  1-6). Sezon ponownie zakończył na 2. miejscu.
1990
Rok 1990 przyniósł Beckerowi tytuły w Brukseli (z Carlem-Uwe Steebem 7-5  6-2  6-2), Indianapolis (z Lundgrenem 6-3 6-4), Stuttgarcie (z Lendlem 6-2  6-2), Sydney (z Edbergiem 7-6  6-4  6-4) oraz Sztokholmie (z Edbergiem 6-4  6-0  6-3). Dotarł też do finału Wimbledonu, jednak wówczas uległ Edbergowi 2-6  2-6  6-3  6-3  4-6, półfinału US Open, w którym przegrał z Andre Agassim (7-6 3-6 2-6 3-6) oraz finału Paryża-Bercy. W tym ostatnim czempionacie ponownie zmierzył się z Edbergiem, ale, przy rezultacie 3-3, musiał przerwać pojedynek z powodu kontuzji. Po raz czwarty został tylko numerem drugim na liście najlepszych tenisistów świata.
1991
Rok 1991 nie był najlepszy w wykonaniu rudowłosego Niemca. Wygrał wprawdzie Australian Open, pokonując w finale Lendla (1-6 6-4 6-4 6-4) oraz zawody w Sztokholmie (z Edbergiem 3-6  6-4  1-6  6-2  6-2), ale nic poza tym. Dotarł natomiast do finałów Wimbledonu, gdzie przegrał z Michaelem Sitchem (4-6  6-7  4-6), Indianapolis (porażka z Samprasem 6-7  6-3  3-6) oraz Monte Carlo. Uległ tam Luisowi Bruguerze (7-5  4-6  6-7  6-7). Nie można zapominać również o French Open i półfinałowej porażce z Agassim (5-7  3-6  6-3  1-6). Sezon zakończył na trzecim miejscu w rankingu ATP.
1992
Rok 1992 okazał się dobrym sezonem, ale pierwszy raz od 1988 roku, Becker nie był w nim finalistą Wimbledonu (przegrał ćwierćfinał z Agassim 6-4  2-6  2-6  6-4  3-6). Wygrał turnieje w Brukseli (wspaniały mecz z Courierem trwający aż 5 godzin i jedną minutę, zakończony wynikiem 6-7  2-6  7-6  7-6  7-5) , Rotterdamie (z Volkovem 7-6  4-6  6-2), Bazylei (z Petrem Kordą 3-6  6-3  6-2  6-4), Paryżu (z Guyem Forgetem 7-6  6-3  3-6  6-3) oraz Masters (z Courierem 6-4  6-3  7-5). Na koniec roku został siódmym tenisistą świata.
1993
Sezon`93 był pierwszym sezonem (od 1984 r.), który Boris zakończył poza pierwszą dziesiątką w rankingu ATP (na koniec roku był 11). Wygrał tylko w Dausze (z Goranem Ivanisevicem 7-6  4-6  7-5) oraz Mediolanie (z Bruguerą 6-3  6-3). W Wimbledonie dotarł do półfinału, ale nie miał tam nic do powiedzenia w pojedynku z Petem Samprasem (przegrał 6-7  4-6  4-6).
1994
Rok 1994 był udanym rokiem w wykonaniu Niemca. Wygrał znów w Mediolanie (z Kordą 6-2  3-6  6-3), w Los Angeles (z Markem Woodfordem 6-2  6-2), New Haven (z Marcem Rossetem 6-3  7-5) oraz Sztokholmie (z Ivanisevicem 4-6  6-4  6-3  7-6). W Mastersie, po  czterosetowej walce, uległ w finale Petowi Samprasowi (6-4  3-6  5-7  4-6). W Wimbledonie przegrał półfinał z Ivanisevicem (2-6  6-7  4-6). Na koniec sezonu został trzecim tenisistą świata.
1995
Rok 1995 to kolejny dobry sezon w wykonaniu Beckera. Wprawdzie wygrał tylko w Marsylii (z Danielem Vackiem 6-7  6-4  7-5) oraz Mastersa (z Carlem Changiem 7-6  6-0  7-6), ale miał również kilka innych dobrych wyników m.in. półfinał US Open oraz finał Paryża-Bercy. Największy sukces osiągnął podczas Wimbledonu, gdzie dotarł do finału. Tam przegrał jednak z Samprasem (7-6  2-6  4-6  2-6). Na koniec sezonu został czwartą „rakietą” świata.
1996
Bardzo dobrym sezonem, a zarazem ostatnim, w którym Becker był jeszcze w Top 10 ATP, był rok 1996. Boris wygrał Australian Open (z Changiem 6-2  6-4  2-6  6-2), w Queen’s Clubie (z Edbergiem 6-4  7-6), Wiedniu (z Jaem Siemerinkiem 6-4  6-7  6-2  6-3), Stuttgarcie (z Samprasem 6-3  3-6  6-3  3-6  6-4) oraz Monachium (z Ivaniseviciem 6-3  6-4  6-4). Rozegrał niesamowity pojedynek w finale Mastersa, gdzie przegrał z Samprasem 6-3  6-7  6-7  7-6  4-6. Na koniec sezonu uplasował się na 6. miejscu w rankingu ATP.
1997-1999
Następne lata (1997-99) były, w wykonaniu Niemca, wyjątkowo mizerne. W sezonie `97 dotarł jedynie do ćwierćfinału Wimbledonu (przegrał z Samprasem 1-6  7-6  1-6  4-6). W następnym roku osiągnął finał w Gstaad (przegrał z Alexem Corretją 6-7  5-7  3-6), a w sezonie `99 był w finale turnieju w Hongkongu (przegrał z Agassim 7-6  4-6  4-6). Rok 1997 zakończył na 63. miejscu, rok 1998 na 69 pozycji, a ostatni rok kariery (1999) przyniósł mu 130. miejsce na liście ATP.
30 czerwca 1999 r. rozegrał na wimbledońskiej trawie ostatni mecz w swojej karierze. Przegrał w 1/8 finału, po słabej grze, z Patrickem Rafterem (3-6 2-6 3-6).
Becker grając na wysokim poziomie utrzymywał się w światowej czołówce przez 11 lat (1985-1996). Z pewnością do historii przejdą jego batalie z Edbergiem, Samprasem, Agassim, Lendlem oraz Johnem i Patrickiem McEnroe.
CIEKAWOSTKI:
Był zdobywcą Pucharu Drużynowego w 1989 r.
Razem ze swoją drużyną dwukrotnie triumfował w rozgrywkach Pucharu Davisa (1988-89). Wygrał w tych rozgrywkach 53 pojedynki, a przegrał 11.
W parze ze Steffi Graf w 1992 r. oraz z Anke Huber w 1995 r. zdobył Puchar Hopmana.
Ma na swoim koncie złoty medal olimpijski (w deblu ze Stichem na IO w Barcelonie`92).
W latach 1985-87 zwyciężał w turnieju Masters-juniorów.
Rozegrał w karierze aż 46 "pięciosetówek", z czego wygrał 32 , a przegrał 14.
Najdłuższy mecz w historii z jego udziałem miał miejsce w 1987 roku w Hartford. Pokonał wówczas Johna McEnore (4-6  15-13  8-10  6-2  6-2). Mecz trwał 6 godzin i 39 minut.
Występował w turnieju Masters przez wiele lat. Rozgrywał swoje spotkania w tej imprezie w trzech różnych miastach (Nowym Jorku , Frankfurcie oraz Hanowerze).
-------------

Jimmy Connors

Urodzony 2 września 1952 roku w East St. Louis (Stany Zjednoczone), gdzie również obecnie mieszka
Status profesjonalny od 1972 roku
Zakończenie kariery - 1996 rok
Tenisem zajął się za namową matki Glorii (z domu Thompson) oraz babki Berthy - wielkiej pasjonatki i miłośniczki tej dyscypliny sportu.
Świetnym tenisistą mógł zostać również John - brat Jimmiego - ale on wolał inne życie.
1966
W 1966 roku po raz pierwszy uczestniczył w mistrzostwach USA młodzików do lat 14 - jego rywale to min. Brian Gottfried, Sandy Mayer i Harold Solomon, z którymi będzie spotykał się w grach seniorskich jeszcze wielokrotnie. W amerykańskim turnieju 14-latków na mączce dotarł do ćwierćfinału, w którym lepiej od niego zaprezentował się Mayer. Rok później awansował do ćwierćfinale turnieju kadetów, gdzie jego rywalem był Eddie Dibbs, oraz półfinału mistrzostw halowych, w którym zmierzył się z Dickiem Stocktonem.
1968
Rok 1968 przyniósł Connorsowi pierwsze tytuły: został mistrzem gry pojedynczej i podwójnej w hali oraz najlepszym zawodnikiem, singlowym i deblowym, imprezy rozgrywanej na cemencie. Już wtedy był wyjątkowo dobrym juniorem, ale Roscoe Tanner, Solomon, Dibbs, Gottfried, Stockton byli lepsi. Jimmy musiał zwiększyć dawki treningowe z Segurą i Gonzalesem.
1970
Connors przestał być juniorem w roku 1970. Pożegnał się z tą kategorią po wygraniu juniorskich mistrzostw USA na cemencie. W swoim pierwszym dużym seniorskim turnieju - US Open - odpadł już w I rundzie, kiedy przegrał pojedynek z Markiem Coxem.
1971
W sezonie '71, Jimmy wygrał uniwersyteckie mistrzostwa USA. Doszedł też do finałów w Grove City oraz Los Angeles. Odpadł jednak już po pierwszej rundzie Wimbledonu oraz drugiej US Open.
1972
Rok 1972 był udany dla 20-letniego Amerykanina. Najpierw osiągnął finał w Towson, a następnie wygrał swój pierwszy turniej w karierze – imprezę rozgrywaną w Jacksonville. Triumfował również w zawodach w Roanoke. Przygodę z Roland Garros zakończył już po drugiej rundzie. Przegrał wówczas z Sololmonem, który pokonał go przy rezultacie 6-4  7-5  6-1. Później jednak Connors wygrał turniej w Queens Clubie oraz awansował do ćwierćfinału Wimbledonu, gdzie po drodze pokonał Roberta Hewitta, Nicholasa Kalogeropoulosa, Adriano Panattę i Francoisa Jauffreta, a przegrał z Ilie Nastasem. Na kortach twardych wygrał trzy turnieje (min. Cincinnati - finał z Guillermo Vilasem), ale odpadł w pierwszej rundzie US Open, gdzie uległ Tomowi Gormanowi. Zakwalifikował się także do turnieju Masters, gdzie przegrał dopiero w półfinale.
1973
Sezon '73 rozpoczął nie najlepszą grą – m.in. porażkami w Rzymie i pierwszej rundzie Rolanda Garrosa. Rozkręcił się dopiero w połowie sezonu, kiedy zapisał na swoim koncie ćwierćfinał Wimbledonu, ćwierćfinał US Open, wygraną w  Bostonie, Columbusie, Los Angeles, Quebecu i Johannesburgu. W Masters ponownie dotarł do półfinału, gdzie przegrał z Nastasem.
1974
Największe sukcesy Jimmiego Connorsa przypadają na rok 1974. "Jimbo" wygrał wtedy Australian Open. W półfinale pokonał Johna Alexandra 7-6  6-4  6-4 , a w finale Phila Denta 7-6  6-4  4-6  6-3. Triumfował również w Wimbledonie, gdzie w półfinale zaprezentował się lepiej niż Dick Stockton, a w finale niż Ken Rosewall. Następnie zwyciężył w Los Angeles oraz US Open. W finale ponownie zmiażdżył Rosewalla (6-1 6-0 6-1).
1975
W sezonie '75 Jimmy doszedł do wszystkich finałów turniejów wielkoszlemowych, które wygrał w 1974, ale nie obronił żadnego tytułu. W Melbourne pokonał go John Newcombe (7-5  3-6  6-4  7-5), w Wimbledonie Arthur Ashe (6-1  6-1  5-7  6-4), a w US Open Mauel Orantes (6-4 6-3 6-3).
1976
- Gdy dotrę do Wimbledonu, będzie tam 127 przegranych i jeden zwycięzca - Jimmy Connors -  zapowiedział „Jimbo” w roku 1976. Odpadał tam jednak już w ćwierćfinale po słabej grze z Tannerem (4-6 2-6 6-7). Mimo to wygrał aż 11 innych turniejów: w Birmingham, Filadelfii, Hampton, Palm Springs, Denver, Las Vegas, Waszyngtonie, North Conway, Indianapolis, US Open i Wembley. W finale Otwartych Mistrzostw USA pokonał Bjorna Borga (6-4 3-6 7-6 6-4).
1977
W sezonie '77 dotarł do finałów Wimbledonu (przegrał z Borgiem 6-3  2-6  1-6  7-5  4-6) oraz US Open (porażka z Vilasem 6-2  3-6  6-7  0-6). Wygrał natomiast Mastersa (z Borgiem 6-4  1-6  6-4) oraz turniej WCT (ze Stocktonem 6-7  6-1  6-4  6-3).
1978
W roku 1978 triumfował w Birmingham, Filadelfii, Denver, Memphis, Rotterdamie, Waszyngtonie, Indianapolis, Stowe, US Open oraz Sydney. W finale US Open znów ograł Bjorna Borga (6-4 6-2 6-2). W wimbledońskim finale zwycięstwo należało do Szweda  (6-2  6-2  6-3).
1979
Rok później wygrał w Birmingham, Filadelfii, Memphis, Tulsie, Indianapolis, Stowe i Hongkongu. Po raz pierwszy od 1974 roku nie doszedł do finału żadnego z czterech największych turniejów na świecie. Przegrał półfinały Rolanda Garrosa (z Victorem Peccim 5-7  4-6  7-5  3-6), Wimbledonu (z Borgiem 2-6  3-6  2-6) i US Open (z Johnem McEnroe 3-6  3-6  5-7).
1980
Następny sezon ('80) przyniósł Connorsowi kolejny półfinał Rolanda Garrosa (porażka z Vitasem Gerulaitisem 1-6  6-3  7-6  2-6  4-6), Wimbledonu (przegrana z McEnroe 3-6  6-3  3-6  4-6) oraz US Open (kolejna porażka z McEnroe 4-6  7-5  6-0  3-6  6-7). Wygrał turnieje w Birmingham, Filadelfii (po raz czwarty), North Conway, WCT (z McEnroe 2-6  7-6  6-1  6-2), Guangzhou oraz Tokio.
1981
Sezon '81 przyniósł Jimmiemu ćwierćfinał French Open (przegrana z Jose Luisem Clercem 6-4  2-6  6-4  5-7  0-6), półfinał Wimbledonu (porażka z Borgiem 6-0  6-4  3-6  0-6  4-6) i US Open (po raz kolejny wygrywa, przy rezultacie 6-2  7-5  6-4, Borg). "Jimbo" zwyciężył w turniejach w La Quincie, Brukseli, Rotterdamie i Wembley. Wydawało się, że Connors powoli straci pozycję w "wielkiej trójce", gdyż pojawili się nowi, obiecujący i utalentowani zawodnicy np. Lendl czy Clerc. Nie można było też zapominać o Vilasie, Gerulaitisie czy Tannerze.
1982
"Jimbo" pokazał klasę w roku 1982, kiedy to wygrał Wimbledon (z McEnroe 3-6 6-3 6-7 7-6 6-4). W Otwartych Mistrzostwach Stanów Zjednoczonych pozbawił złudzeń "Ivana Groźnego" i pokonał go w czterech setach (6-3  6-2  4-6  6-4). Oprócz Wimbledonu i US Open był też w ćwierćfinale French Open oraz wygrał jeszcze pięć innych turniejów: w Monterrey, Los Angeles, Las Vegas, Queen’s Clubie(z McEnroe 7-5  6-3) oraz Columbusie. Na zakończenie roku plasował się na drugim miejscu klasyfikacji ATP.
1983
W 1983 roku Connors utrzymywał dobrą formę z poprzedniego sezonu. Wygrał w Memphis, Las Vegas i Queen’s Clubie (6-3  6-3 w finale z McEnroe). Obronił tytuł w US Open (po finałowym zwycięstwie nad Lendlem 6-3  6-7  7-5  6-0). Odpadł nieoczekiwanie już w 1/8 finału w Wimbledonie, nie mogąc sobie poradzić ze znakomitym serwisem Kevina Currena. Przegrał ten mecz w czterech setach. Był także w ćwierćfinale Rolanda Garrosa. Na koniec sezonu stał na czele klasyfikacji ATP.
1984
Sezon '84 był udany w wykonaniu 32-letniego Connorsa. Osiągnął finał w Wimbledonie (pokonał w półfinale Lendla, w finale przegrał 1-6  1-6  2-6 z McEnroe), we French Open odpadł w walce o finał znów z McEnroe (5-7 1-6 2-6), a w US Open ponownie przegrał z Johnem (4-6  6-4  5-7  6-4  3-6). Wygrał zaś zawody w Memphis, La Quincie, Boca West oraz Los Angeles (finał z Eliotem Teltscherem 6-4  4-6  6-4). Był też w finale turnieju WCT (porażka z McEnroe 1-6  2-6  3-6).
1985
Następny rok przyniósł Connorsowi półfinał Rolanda Garrosa (przegrana z Lendlem 2-6  3-6  1-6). W Wimbledonie w tej fazie turnieju znów przegrał z Currenem (2-6  2-6  1-6), a w półfinałowej grze w US Open uległ Lendlowi w trzech prostych setach (2-6  3-6  5-7). Nie wygrał wtedy żadnego turnieju.
1986
W roku 1986 znów nie zdobył ani jednego tytułu mistrzowskiego, ale dotarł do finału dużego turnieju w Cincinnati (porażka z Matsem Wilanderem 4-6 1-6). Zawiódł natomiast w zawodach Wielkiego Szlema - odpadł po pierwszej grze w Wimbledonie oraz trzeciej w US Open. Osiągnął natomiast finał w Queen’s Clubie (4-6  1-2  i krecz z Timem Mayottem).
1987
Następny sezon pokazał, że Jimmy nadal jest wspaniałym zawodnikiem. Doszedł do ćwierćfinału Rolanda Garrosa oraz półfinałów Wimbledonu (porażka 4-6  4-6  1-6 z Patem Cashem) i US Open (przegrana 4-6  2-6  2-6 z Lendlem). Na trawie doszedł po raz drugi z rzędu do finału w Queen’s Clubie (porażka z Beckerem 7-6  3-6  4-6).
1988
Sezon 1988 przerwał złą passę Connorsa. Wówczas wygrał turniej w Waszyngtonie (finał z Gomezem 6-1  6-4). Następnie zwyciężył w Tuluzie, osiągnął finały w Key Biscayne (porażka z Wilanderem 4-6  6-4  6-4  4-6  4-6) oraz Mediolanie. Dotarł do 1/8 finału Wimbledonu oraz ćwierćfinału US Open, gdzie zaciekle walczył z młodszym o 18 lat Andre Agassim, ale ostatecznie nie dał mu rady i przegrał 2-6 6-7 1-6.
1989
W sezonie '89 wygrał w Tuluzie (finał z McEnroe i triumf 6-3  6-3) oraz Tel Avivie (z Giladem Bloomem 2-6  6-2  6-1). Odpadł w drugiej rundzie French Open i Wimbledonu. W US Open nic nie robił sobie z młodszych rywali i odpadł dopiero w ćwierćfinale (znów z Agassim, ale tym razem w pięciu setach: 1-6  6-4  6-0  3-6  4-6).
1991
Connors w sezonie '91 odpadł w trzeciej rundzie Rolanda Garrosa i Wimbledonu. W US Open wystąpił z dziką kartą (przed turniejem był 174. w rankingu ATP) i, w wieku 39 lat, dotarł aż do półfinału. W drodze do tego etapu pokonał Patricka McEnroe, Michiela Schapersa, Novacka, Aarona Kricksteina i Paula Haarhuisa. W walce o finał przegrał z Jimem Courierem 3-6  3-6  2-6. W trzeciej rundzie French Open, podczas meczu z Changiem, został zmuszony do przerwania pojedynku. Siły odmówiły mu posłuszeństwa.
1992
W następnym roku 40-letni Connors odpadł w I rundzie Roland Garros i Wimbledonu. US Open zakończył w drugiej rundzie. Miał jednak kilka dobrych występów na amerykańskich kortach jak np.: półfinał Memphis, ćwierćfinały Los Angeles, Indianapolis, Atlanty, i trzecią rundę Key Biscayne.
1993
W 1993 roku zakończył karierę w wieku 41 lat. Wprawdzie w latach 1994-96 startował jeszcze w kilku turniejach, ale raczej była to gra pokazowa, a nie profesjonalna. Po ostatnim turnieju rozegranym w karierze (Atlanta`96, gdzie odpadł w pierwszej rundzie) definitywnie zszedł z kortu.
Jimmy Connors to przykład znakomitego tenisisty, który potrafił utrzymywać się w światowej czołówce bardzo długo, co udawało mu się przez 17 lat (we Flushing Meadows był rozstawiany w latach 1972-89). Pokazał on również, że w późnym wieku można osiągać jeszcze wspaniałe sukcesy.
--------------

John Mcenroe

Urodzony 16 lutego 1959 roku w niemieckim Wiesbaden.
Obecne miejsce zamieszkania - Douglaston (Nowy Jork).
Od najmłodszych lat jego pasją był tenis. Już jako chłopiec zawzięcie ćwiczył i trenował z rówieśnikami.
Status profesjonalny od 1978 roku.
Zakończenie kariery - rok 1992.
1975
W roku 1975 McEnroe był drugi na liście klasyfikacyjnej amerykańskich chłopców do lat 16 (za Larrym Gottfriedem - bratem znanego nam Briana).
1976
Rok później wraz z Larrym wygrali turniej juniorski Sunshine Cup. W singlu John McEnroe grał równie wspaniale: wygrał Orange Bowl (w finale z Eliotem Teltscherem) oraz znalazł się w półfinale US Open. Na tej samej liście, tym razem do lat 18, John znów znalazł się za młodszym z braci Gottfriedów.
1977
Rok 1977 Amerykanin rozpoczął jako junior. Wygrał juniorskiego Rolanda Garrosa, gdzie w półfinale pokonał Ivana Lendla. John McEnroe postanowił wystartować także w kategorii seniorów. Odpadł jednak już w drugiej rundzie. W parze z Mary Carillo wygrał seniorskiego miksta. Później przyjechał na turniej wimbledoński, gdzie miał być rozstawiony z numerem pierwszym w turnieju juniorów. Nieoczekiwanie zrezygnował jednak ze startu. Przebiwszy się z kwalifikacji do turnieju głównego seniorów, John McEnroe zaszedł aż do półfinału. Pokonał kolejno: Ismaila El Shafeia, Colina Dowdeswella, Karla Meilera, Sandy Mayera i w ćwierćfinale Phila Denta. Przegrał dopiero w walce o finał z Jimmym Connorsem (3-6  3-6  6-4  4-6). W dniu pojedynku z "Jimbo" miał dokładnie 18 lat i 134 dni. John McEnroe ustanawiał kolejne rekordy: pierwszy junior w półfinale konkurencji seniorów, pierwszy półfinalista wywodzący się z kwalifikacji, pierwszy zawodnik, który aby dojść do półfinału, musiał rozegrać aż 8 spotkań (3 w eliminacjach, 5 w głównym). Amerykanin startował także w mikście (znów w parze z Carillo), gdzie odpadł w ćwierćfinale. W ten sposób definitywnie pożegnał się z kategorią juniorską. W tym samym sezonie doszedł też do ćwierćfinału zawodów w Cincinnati, półfinału w South Orange, ćwierćfinału Indianapolis, 1/8 finału US Open i ćwierćfinału San Francisco. Sezon zakończył na 21. miejscu w rankingu ATP, a 39. w Grand Prix. Na liście klasyfikacyjnej był dziesiątym seniorem USA.
1978
W roku 1978 wygrał swój pierwszy turniej – w Hartford – gdzie w finale pokonał Johana Krieka, następnie zwyciężył w San Francisco, Sztokholmie oraz Wembley. Był także w finale czempionatu w Bazyeli (porażka z Guilermo Vilasem) oraz Queen’s Clubu (przegrał 6-8  7-9 z Tonym Rochem). Wielkie rozczarowanie przeżył natomiast na Wimbledonie, gdzie już po pierwszej grze musiał spakować walizki. W Otwartych Mistrzostwach USA doszedł do półfinału, gdzie poniósł porażkę, przy wyniku 2-6  2-6  5-7, z Connorsem. W tym sezonie wygrał też turniej WCT. W finale pokonał tam weterana  Arthura Ashe`a (6-7  6-3  7-5). Założył również spółkę deblową z Peterem Flemingiem i doszedł z nim m.in. do finału Wimbledonu. W deblu wiodło mu się znakomicie - wygrał aż 7 turniejów (min. Bazyleę z Wojciechem Fibakiem). Na koniec roku był czwarty w rankingu ATP i szósty w GP.
1979
Sezon 1979 przyniósł Johnowi McEnroe pierwszy tytuł wielkoszlemowy - US Open - gdzie w półfinale pokonał Connorsa (6-3 6-3 7-5), a w finale zaś Vitasa Gerulaitisa (7-5 6-3 6-3). Wygrał też zawody WCT (7-5 4-6 6-2 7-6 w decydującej grze z Bjornem Borgiem), triumfował w Nowym Orleanie, Mediolanie, San Jose, Queen’s Clubie, South Orange, San Francisco, Sztokholmie i Wembley. Dotarł również do finału zawodów w Rotterdamie, Toronto i Los Angeles . W Wimbledonie odpadł w 1/8 finału. Na koniec roku był trzecim tenisistą w rankingu ATP, ale wygrał cykl Grand Prix. Oczywiście był również pierwszy na liście klasyfikacyjnej w USA.
1980
John McEnroe wygrał po raz drugi z rzędu US Open. To zwycięstwo jednak nie przyszło mu łatwo. Musiał rozegrać pięć setów, aby pokonać w półfinale Jimmiego Connorsa (6-4  5-7  0-6  6-3  7-6). W finale odprawił zaś, po znakomitym meczu, Bjorna Borga (7-6  6-1  6-7  5-7  6-4). W Wimbledonie wyeliminował w półfinale Connorsa (6-3  3-6  6-3  6-4), w finale zagrał znów ze Szwedem, jednak wówczas Borg okazał się nieco lepszy (1-6  7-5  6-3  6-7 8-6). W 1977 roku, kiedy dotarł tu aż do półfinału, widzowie zachwycali się walecznością i piękną grą 18-latka , ale z drugiej strony nie mogli znieść jego manier: protestował bez powodu, wykłócał się o każdą piłkę, miał ciągle naburmuszoną minę. Wtedy wybaczono mu, gdyż debiutował. Potem jednak ubolewano nad nim: "Dobrze gra , ale szkoda, że zapatrzył się na Nastasego i kopiuje jego zachowanie". McEnroe zapatrzył się także chyba na Connorsa, który zachowywał się podobnie jak on w latach 1974-79. W Roland Garros odpadł w trzeciej rundzie, ale wygrywał w Richmond, Memphis, Mediolanie, Queen’s Clubie, Brisbane, Sydney i Wembley. Przegrał finały w: Filadelfii (z Connorsem 3-6  6-2  3-6  6-3  4-6), South Orange i Sztokholmie. W turnieju WCT dotarł do finału, ale uległ tam Connorsowi (6-2  6-7  1-6  2-6). Na koniec sezonu był drugi na liście ATP (za Borgiem), ale ponownie wygrał cykl GP.
1981
Rok 1981 jest jednym z najlepszych w karierze McEnroe. Po raz pierwszy wygrał Wimbledon, gdzie w finale zdetronizował Borga (4-6  7-6  7-6  6-4). Triumfował też, trzeci raz z rzędu, w US Open, gdzie w finale znów spotkał Szweda (4-6  6-2  6-4  6-3). Wygrał czempionaty w Mediolanie (z Borgiem 7-6  6-4), Frankfurcie, Los  Angeles (z Mayerem 6-7  6-3  6-3), Queens Clubie (z Brianem Gottfriedem 7-6  7-5), Cincinnati (z Chrisem Lewisem 6-3  6-4), Sydney (z Roscoe Tannerem 6-4  7-5  6-2) iw Dallas (z Johanem Kriekiem 6-1  6-2  6-4). W Roland Garros doszedł do ćwierćfinału. Na koniec roku został najlepszym tenisistą świata.
1982
Sezon '82 Amerykanin rozpoczął zwycięstwami w Filadelfii, San Francisco (z Connorsem 6-1  6-3), Sydney (z Genem Mayerem 6-4  6-1  6-4), Tokio (z Peterem McNamarą 7-6  7-5) i Wembley (z Brianem Gottfriedem 6-3  6-2  6-4). Był finalistą turnieju WCT (porażka z Lendlem 2-6  6-3  3-6  3-6) oraz Masters (ponownie lepiej zaprezentował się Ivan Lendl – 4-6  4-6  2-6). Na Wimbledonie doszedł pewnie do finału, ale decydujący mecz przegrał z Connorsem (6-3  3-6  7-6  6-7  4-6). W rozstrzygającej fazie meczu więcej ryzykował Connors i dlatego zwyciężył. Ten pojedynek został nazwany "westernowym finałem", w którym McEnroe był "czarnym charakterem", podczas gdy Jimmy tym "szlachetnym".
Nie wystartował w Roland Garros, zaś w półfinale US Open zatrzymał go Ivan Lendl (John przegrał z nim 4-6  4-6  6-7). Niedługo później, po wimbledońskim finale`82, McEnroe bronił barw USA w meczu ze Szwecją i zdobył w nim decydujący punkt, pokonując Matsa Wilandera, przy rezultacie 9-7  6-2  15-17  3-6  8-6, po 6 godzinach i 39 minutach walki. Dla Johna Puchar Davisa był rzeczą szczególną:
- Lubię i doceniam atmosferę Pucharu Davisa, znam jego historię i bohaterów. To wielka sprawa! Cieszę się i jestem dumny, że zostaję powołany do reprezentacji pucharowej!
Na koniec roku obronił tytuł najlepszego tenisisty świata. W cyklu GP był zaś czwarty.
1983
John McEnroe wygrał turnieje w Filadelfii (z Lendlem 4-6  7-6  6-4  6-3), WCT (6-2  4-6  6-3  6-7  7-6 z Lendlem), Forest Hills (z Gerulaitisem 6-3  7-5), Sydney (z Henrim Leconte 6-1  6-4  7-5) i Wembley (z Connorsem 7-5  6-1  6-4). Zwyciężył także, po raz drugi, w Wimbledonie, gdzie w półfinale wyeliminował Lendla (7-6  6-4  6-4), a w finale zmiażdżył Chrisa Lewisa (6-2  6-2  6-2). W US Open odpadł już w 1/8 finału, a we French Open w ćwierćfinale. Po raz pierwszy wystartował na Antypodach - w Australian Open – gdzie doszedł do półfinału (porażka 6-4  3-6  4-6  3-6 z Matsem Wilanderem). McEnroe zwyciężył też w turnieju Masters (w finale 6-3  6-4  6-4 z Ivanem Lendlem). Na koniec roku został ponownie bezdyskusyjnym numerem „1”.
1984
Sezon '84 był zdecydowanie najlepszym w karierze 25-letniego Amerykanina. Po raz trzeci wygrał Wimbledon, gdzie w finale znokautował Jimmiego Connorsa. Oddał mu tylko cztery gemy i zwyciężył 6-1  6-1  6-2. Triumfował także w Otwartych Mistrzostwach USA. W finale nie dał szans Lendlowi (6-0  6-4  6-1). Wygrał turnieje WCT (z Connorsem 6-1  6-2  6-3) i Masters (z Lendlem 7-5  6-0  6-4). Ponadto był najlepszy w Filadelfii (z Lendlem 6-3  3-6  6-3  7-6), Richmond , Madrycie, Brukseli (z Lendlem 6-1  6-3), Forest Hills (z Lendlem 6-4  6-2), Queen’s Clubie, Toronto (z Gerulaitisem 6-0  6-3), San Francisco (z Bradem Gilbertem 6-4  6-4) i Sztokholmie (z Wilanderem 6-2  3-6  6-2). W Roland Garros zaprezentował się znakomicie: w półfinale nie dał szans Connorsowi (7-5  6-1  6-2), a w finale z Lendlem był zdecydowanym faworytem. McEnroe w pierwszych dwóch setach (wygranych 6-3  6-2) grał "najlepszy halowy tenis na kortach ziemnych", potem jednak coś zacięło się w jego taktyce i przegrał cały mecz w pięciu setach (6-3  6-2  4-6  5-7  5-7). Na koniec roku został, czwarty raz z rzędu, najlepszym tenisistą świata.
1985
McEnroe zwyciężał w: Filadelfii, Houston, Mediolanie, Chicago (walkower Connorsa), Atlancie, Startton Mountain, Toronto i Sztokholmie. W Australii i Wimbledonie odpadł w ćwierćfinale. W tym drugim turnieju nie dał rady świetnie dysponowanemu Kevinowi Currenowi. W Roland Garros walczył zaciekle, ale nie miał nic do powiedzenia w pojedynku z Wilanderem (1-6  5-7  5-7). W US Open pokonał w półfinale właśnie Wilandera (3-6  6-4  4-6  6-3  6-3), ale w finale nie dał rady Lendlowi (6-7  3-6  4-6). Był to dla Amerykanina ostatni finał turnieju wielkoszlemowego w karierze.
1986
Rok 1986. John wygrał turnieje w Los Angeles, San Francisco i Scottsdale. Nie wystartował w Australii, Roland Garros ani w Wimbledonie. W USA odpadł już w pierwszej rundzie.
1987
Sezon 1987 był słabym sezonem w wykonaniu McEnroe. Nie wygrał on żadnego turnieju, był jedynie ćwierćfinalistą US Open. Startował we French Open, ale odpadł w nim już w pierwszej rundzie. Częściowo Amerykanin zrehabilitował się dochodząc do finału turnieju WCT (porażka z Miloslavem Mecirem 0-6  6-3  2-6  2-6).
1988
John McEnroe odpadł w drugiej rundzie Wimbledonu i US Open, ale wygrał za to w Detroit. Następnie był najlepszy w Tokio. W Roland Garros przegrał zaś w 1/8 finału.
1989
McEnroe powrócił do czołówki w roku 1989, kiedy to wygrał trzy turnieje: w Lyonie, WCT i Indianapolis. Dotarł też do finału Masters Series w Toronto, gdzie przy rezultacie 1-6  3-6 uległ Lendlowi, półfinału Wimbledonu (porażka z Edbergiem 5-7  6-7  6-7) oraz ćwierćfinału Australian Open. Nie startował we French Open. W Otwartych Mistrzostwach Stanów Zjednoczonych odpadł już w drugim pojedynku.
1990
Wydawałoby się już, że McEnroe stał się "grzeczniejszy" pod względem zachowania. Tymczasem został on zdyskwalifikowany w 1/8 finału Australian Open podczas spotkania z Mikaelem Pernforsem (przy stanie 1-6  6-2  5-7  2-4). Następnie odpadł w pierwszej rundzie Wimbledonu. Końcówka sezonu była zdecydowanie lepsza. Zapisał na swoim  koncie półfinał US Open (porażka z Samprasem 2-6  4-6  6-3  3-6) oraz wygrał turniej w Bazyli.
1991
Sezon 1991 przyniósł McEnroe tytuł w Chicago, gdzie w finale pokonał swojego brata Patricka (3-6  6-2  6-4). Odpadł w pierwszej grze we French Open oraz trzeciej w US Open. W Wimbledonie dotarł do 1/8 finału. W tym sezonie osiągnął swój ostatni finał – w Bazylei – gdzie w decydującym spotkaniu uległ, przy rezultacie 6-7(4-7)  0-6  3-6, Jacobowi Hlaskowi.
1992

Ostatni sezon startów - rok 1992 - przyniósł Amerykaninowi ćwierćfinał Australian Open, gdzie przegrał z Waynem Ferreirą, oraz półfinał Wimbledonu. 33-letni McEnroe pokonał kolejno: Luiza Mattara, Cashe`a, Davida Wheatona, Andreia Olhowskiego i w ćwierćfinale Guya Forgeta. W walce o finał przegrał dopiero z Agassim (4-6  2-6  3-6). Oto wypowiedź McEnroe po półfinale:
- Jestem dumny ze swoich osiągnięć i wciąż jeszcze zdolny do udziału w grach wielkiego tenisa.
Razem z Michaelem Stichem wygrał debla australijskiej imprezy. W finale, po dramatycznym pojedynku, Amerykanin i Niemiec zwyciężyli parę Jim Grabb/Richey Reneberg (5-7  7-6  3-6  7-6  19-17). Mecz trwał blisko 5 godzin. W US Open również zagrał dobry turniej, ale odpadł w 1/8 finału. Słabiej wypadł we French Open, skąd musiał wracać do domu już po pierwszym meczu. Po występie w Monachium zakończył swoją 16-letnią karierą.
Wrócił jeszcze na kort w roku 1994, ale wystartował wówczas tylko w jednym turnieju - w Rotterdamie - gdzie w pierwszej rundzie przegrał z Magnusem Gustafssonem (2-6 6-7). Pod względem liczby wygranych zawodów był na trzecim miejscu - wygrał 77 turniejów. Wyprzedzili go tylko: Jimmy Connors (109) i Ivan Lendl (94).
CIEKAWOSTKI
John McEnroe na korcie był niesamowicie waleczny, nie było dla niego straconych piłek. Oto pewien przykład: Podczas Mastersa `79 (mecz z Vilasem), przy stanie 6-2 5-3 McEnroe goniąc do skrótu przewrócił się i "szczupakiem" wpadł głową na siatkę z takim impetem, że obalił liniowego arbitra. Po meczu pytany czy nic mu się nie stało i dlaczego przy takim stanie meczu nie odpuścił złośliwego skrótu, odpowiedział:
- Nie daruję żadnej piłki! Nic mi się nie stało, drobiazg, nie ma o czym mówić. A ten wypadek, to jeszcze nic! Podczas turnieju juniorów w Kalamazoo w stanie Michigan wpadłem na słup oświetleniowy i wyrżnąłem głową: to był dopiero ból! Dano mi 20 minut, żebym przyszedł do siebie; nie tak jak u zawodowców, gdzie trzeba grać bez przerwy, a jak nie możesz, to poddaj partię!
John McEnroe nie cierpi kortów ziemnych. Oto jego pewna wypowiedź:
- Nie jestem przygotowany psychicznie do tej nawierzchni, nie lubię i nie wytrzymuję długich wymian, one mnie nudzą.
W Monte Carlo`80 przegrywał z Vilasem 1-6 1-4 , kiedy ktoś z publiczności krzyknął: Dawaj, John! McEnroe szerokim gestem zaprosił widza na kort, aby mu pomógł. Później zebrał się do dalszej gry, odrobił straty i kiedy było już 4-5, przegrał swoje podanie (po raz siódmy w meczu). Jego silny serwis tracił wiele na kortach ceglastych, a bez niego był na nich niestety bezradny.
W życiu prywatnym McEnroe pozostał nierozgarniętym chłopcem. Pewnego razu (początek lat 80-tych), jadąc na turniej na Hawajach, pożyczył samochód od dyrektora turnieju w San Francisco. Dyrektor zniecierpliwiony pewnego dnia zadzwonił do Honolu i dowiedział się, że McEnroe bardzo go przeprasza, ale zgubił kluczyki i nie może sobie przypomnieć, gdzie zostawił samochód. Koledzy mówili o nim wtedy (1983 r.), że jest jeszcze, mimo swoich 24 lat, bardzo młody.
----------------

Mats Wilander

Urodzony 22 sierpnia 1964 roku w Växjö (Szwecja)
Obecnie mieszka w Hailey (Idaho, Stany Zjednoczone)
Status profesjonalny od 1981 roku
Zakończenie kariery - rok 1996
Kiedy był małym chłopcem, dostał, podobnie jak Bjorn Borg, zbyt ciężką rakietę, dlatego zaczął stosować oburęczny bekhend.
1979
W wieku 15 lat został mistrzem Europy młodszych juniorów w Bastad oraz wygrał największe zawody juniorskie do lat 16 - Orange Bowl. W finale pokonał o rok starszego Henriego Leconte.
1980
W 1980 zdobył również mistrzostwo Europy "prawdziwych" juniorów. W finale wygrał z Joakimem Nystroemem. Z tym samym zawodnikiem zwyciężył w turnieju w Sunshine Cup do lat 18. Startował również w imprezach seniorskich (w wieku 16 lat) i doszedł m.in. do 1/8 finału w Bastad (pokonał Jana Kallquista 6-4 6-4, uległ Peterowi McNamarze 6-7 3-6).
1981
W sezonie '81 młodziutki Wilander wygrał Rolanda Garrosa juniorów. Po raz trzeci triumfował w mistrzostwach Europy (tym razem do lat 18). Po tym sukcesie postanowił definitywnie pożegnać się z kategorią juniorską. Jako senior doszedł m.in. do trzeciej rundy Wimbledonu (porażka z Johnem Fitzgeraldem 0-6 6-4 2-6 2-6) i ćwierćfinału turnieju w Sztokholmie. Jednak najlepszym wynikiem Matsa w tym roku był finał w Bangkoku. Przegrał w nim 2-6 3-6 z Billem Scanlonem.
1982
W marcu Szwed doszedł do finału silnie obsadzonego turnieju w Brukseli (uległ w nim Vitasowi Gerulaitisowi 6-4  6-7  2-6). Następnie przyjechał na turnieje do Rzymu i Hamburga. W stolicy Italii niespodziewanie doszedł do półfinału, gdzie przegrał z późniejszym mistrzem Andresem Gomezem (7-5 4-6 3-6). W zawodach w Niemczech osiągnął ćwierćfinał (przegrana z Jose Higuerasem 2-6  2-6). W czerwcu Wilander przybył na turniej Rolanda Garrosa. Pokonał w nim m.in. w 1/8 finału Ivana Lendla (4-6  7-5  3-6  6-4  6-2), w ćwierćfinale wyłączył z gry Gerulaitisa (6-3  6-3  4-6  6-4) , w półfinale ograł Jose Lusia Clerca (7-5  6-2  1-6  7-5), a w finale wygrał z Guilermo Vilasem (1-6  7-6  6-0  6-4). Wilander triumfował w tym turnieju dokładnie na 2 miesiące i 16 dni przed ukończeniem 18 lat. W ten sposób pobił rekord Borga i został najmłodszym mistrzem French Open. Dla Szweda był to pierwszy wygrany turniej w karierze. Następnie triumfował jeszcze w Bastad, Genewie i Barcelonie. Doszedł też do 1/8 finału Wimbledonu (porażka z Brianem Teacherem 4-6  4-6  3-6) i US Open, finałów w Sztokholmie (przegrana z Henrim Lecontem 6-7  3-6) i Bazylei (porażka z Yannickiem Noahem 4-6  2-6  3-6). Sezon zakończył na 7. miejscu klasyfikacji ATP.
1983
W sezonie '83 Wilander zwyciężył w Monte Carlo, Lizbonie, Aix-en Privence, Bastad, Cincinnati, Genewie, Barcelonie i Sztokholmie. Wygrał również swój drugi turniej wielkoszlemowy - Australian Open (z Lendlem 6-1  6-4  6-4). W Roland Garros doszedł do finału, ale tam nie dał rady Yannickowi Noahowi (2-6  5-7  6-7). W US Open walczył w ćwierćfinale, zaś w Wimbledonie odpadł już w trzeciej rundzie. Sezon zakończył na 4. miejscu w rankingu ATP.
1984
Rok później Mats Wilander obronił tytuł Australian Open (w finale pokonał, przy wyniku 6-7  6-4  7-6  6-2, Kevina Currena) oraz doszedł do półfinału Rolanda Garrosa. Tam łatwo wygrał z nim jednak Lendl (6-3  6-3  7-5). W Otwartych Mistrzostwach USA znalazł się w ćwierćfinale, ale za to fatalny występ zapisał na swoim kocie w trakcie Wimbledonu, gdzie odpadł już w drugiej rundzie. Wygrał natomiast w Cincinnati (z Andersem Jarrydem 7-6  6-3) i Barcelonie (z Nystroemem 7-6  6-4  0-6  6-2). Na koniec sezonu znów był „tylko” czwartą rakietą świata.
1985
W 1985 Szwed zwyciężył po raz drugi we French Open, bijąc dwóch zdecydowanych faworytów - Johna McEnroe (w półfinale 6-1  7-5  7-5) i Ivana Lendla (w finale 3-6  6-4  6-2  6-2). W Australian Open doszedł do finału, ale tam przegrał ze swoim rodakiem Stefanem Edbergiem (4-6  3-6  3-6). Na Wimbledonie swój występ zakończył już po pierwszym starciu, ale za to podczas US Open doszedł aż do półfinału i przegrał dopiero po pięciosetowej walce z Johnem McEnroe (6-3  4-6  6-4  3-6  3-6). Był również najlepszy w turniejach w: Bastad i Bostonie. Na koniec roku został trzecią „rakietą” globu.
1986
Wilander wygrał zawody w Brukseli (z Broderickiem Dykem 6-2  6-3) i Cincinnati (z Jimmym Connorsem 6-4  6-1). Nie wystartował w Australian Open i dość szybko, bo w trzeciej rundzie, odpadł z French Open. Przyzwoicie zaprezentował się jednak na Wimbledonie. Dotarł do 1/8 finału, gdzie przegrał z Patem Cashem (6-4  5-7  4-6  3-6). W trakcie US Open dotarł do tej samej fazy czempionatu. W turnieju Masters znalazł się w półfinale, ale wówczas uległ Lendlowi (4-6  2-6). Osiągnął jeszcze m.in. finał w Bastad. Na koniec sezonu znów został trzecim tenisistą świata.
1987
Sezon '87 przyniósł Wilanderowi pięć tytułów: w Brukseli (z McEnroe 6-3  6-4), Monte Carlo (z Jimmym Ariasem 4-6  7-5  6-1  6-3), Rzymie (z Martinem Jaitem 6-3  6-4  6-4), Bostonie (z Kentem Carlssonem 7-6  6-1) i Indianapolis (z Carlssonem 7-5  6-3). Po raz drugi z rzędu nie wystąpił w wielkoszlemowym turnieju na Antypodach, ale był za to finalistą trzech innych dużych imprez: Rolanda Garrosa (porażka z Lendlem 5-7  2-6  6-3  6-7), US Open (kolejna przegrana z Lendlem 7-6  0-6  6-7  4-6) i Masters (jeszcze jedna wygrana Czechosłowaka - 6-2  6-2  6-3). Na Wimbledonie osiągnął ćwierćfinał (porażka z Cashem 3-6  5-7  4-6). Na koniec sezonu znów był "tylko" trzeci w rankingu ATP.
1988
Rok 1988 to zdecydowanie najlepszy sezon w karierze 24-letniego Matsa. Wygrał on wtedy Australian Open. W półfinale tego czempionatu pokonał Stefana Edberga (6-0  6-7  6-3  3-6  6-1), a w finale Casha (6-3 6-7 3-6 6-1 8-6). Później triumfował jeszcze we French Open, gdzie w półfinale ograł Agassiego (4-6 6-2 7-5 5-7 6-0), a w finale Henriego Leconte`a (7-5  6-2  6-1). Tytuł mistrzowski wywalczył również w trakcie US Open. W półfinale zapisał na swoim koncie zwycięstwo nad Darrenem Cahillem (6-4  6-4  6-2), a w finale, po dramatycznym pojedynku, pozbawił tytułu Lendla (6-4  4-6  6-3  5-7  6-4). Podczas Wimbledonu odpadł już w czwartej rundzie (porażka z Miloslavem Mecirem 3-6  1-6  3-6). Wygrał natomiast turnieje w: Key Biscayne (z Connorsem 6-4  4-6  4-6  6-4  6-4), Cincinnati (z Edbergiem 3-6  7-6  7-6) oraz Palermo (z Carlssonem 6-1  3-6  6-4). Na koniec sezonu został wreszcie najlepszym tenisistą świata.
1989
Rok później spodziewano się, że 25-letni Szwed będzie zdobywał tytułu mistrzowskie w trakcie największych turniejów turnieje i królował w na tenisowych kortach. Tymczasem Wilander nie wygrał żadnej imprezy. Był zaledwie ćwierćfinalistą Rolanda Garrosa (przegrana z Andriejem Czesnokowem 4-6  0-6  5-7) i Wimbledonu (porażka z McEnroe 6-7  6-3  3-6  4-6). Inne wyniki Szweda to: finał zawodów w Bostonie (porażka z Andresem Gomezem 1-6  4-6), półfinały w Cincinnati (przegrana z Edbergiem 6-7  6-7), Sztokholmie (porażka z Magnusem Gustafssonem 6-7  4-6) i Monte Carlo (przegrana z Alberto Mancinim 0-6  3-6). W US Open i Australii odpadł już po drugiej grze. Szwed spadł na 12. lokatę w rankingu ATP.
1990
Sezon '90 przyniósł Wilanderowi półfinał Australian Open. Tam jednak nie miał najmniejszych szans z Edbergiem - przegrał 1-6 1-6 2-6. Wygrał wtedy swój ostatni turniej w karierze - w brazylijskiej Itaparice pokonał w finale Marcelo Fillippiniego (6-1 6-2). Był jeszcze w półfinale Sydney, gdzie w ćwierćfinale wyeliminował Samprasa, a przegrał z Carlem-Uwe Steebem (3-6  2-6), oraz w finale zawodów w Lyonie. Uległ tam Marcowi Rossetowi (3-6  2-6). Z powodu śmierci ojca w maju, nie wystartował we French Open i w Wimbledonie. W US Open odpadł już w pierwszej rundzie. Rok skończył na 41. miejscu klasyfikacji ATP.
1991
Rok później (1991) Wilander odpadł już w drugiej rundzie Rolanda Garrosa. Jedyny przyzwoity wynik Szweda w tym sezonie, to dotarcie do 1/8 finału Australian Open. Podczas turnieju w Queen’s Clubie nabawił się kontuzji, która okazała się na tyle poważna, że Wilander leczył ją przez cały sezon `92.
1993
W 1993 roku wrócił na korty i doszedł m.in. do trzeciej rundy US Open.
1994
Sezon '94. Szwed wiedział już, że nie odnajdzie swojej formy z lat 1982-90, ale postanowił walczyć. Doszedł do ćwierćfinału Atlanty, półfinału Pinehurstu i 1/8 finału Australian Open. Przegrał jednak już po pierwszej rundzie French Open i US Open.
1995
Wilander zupełnie nie radził sobie w turniejach wielkoszlemowych. Osiągnął pierwszą rundę Australian Open, drugą Rolanda Garrosa i US Open. W Wimbledonie, jedynym turnieju wielkoszlemowym, którego nie wygrał, doszedł do trzeciej rundy, w której przegrał z Jacco Eltinghem (6-7  3-6  6-7). Był to pożegnalny występ Matsa w Londynie. Nieoczekiwanie podczas amerykańskich turniejów na betonie, Szwed przypomniał sobie lata chwały i doszedł do półfinałów Masters Series w Toronto, gdzie odpadł w półfinale z Agassim (2-6  0-6), oraz New Haven (porażka z Agassim 3-6  3-6). Był także ćwierćfinalistą Key Biscayne (przegrana z Jonasem Bjorkmanem 2-6  6-1  5-7) i Atlanty (przegrana z Magnusem Larssonem 3-6  6-3  2-6).
1996
Ostatni rok startów Wilandera przyniósł mu pożegnalny finał w karierze, wywalczony w Pinehurst, gdzie przegrał z Fernando Meligenim (4-6 2-6). W swoim jedynym starcie wielkoszlemowym – French Open - odpadł już w drugiej rundzie.
CIEKAWOSTKI:
Mats Wilander wygrał 3 z 4 turniejów "Wielkiego Szlema" w roku 1988 (Australian Open, Roland Garros i US Open)
Był on "numerem 1" światowego rankingu ATP w okresie: 12 września 1988 - 29 stycznia 1989.
W pierwszej światowej dziesiątce utrzymywał się przez niecałe 9 lat (od 12 czerwca 1982 do 18 lutego 1990).
Od 1997 roku Wilander startuje w turniejach "Senior Tour" i gra bardzo dobrze (jego rywale to min. Connors i J.McEnroe)
W 1982 roku, w Pucharze Davisa, stoczył heroiczny i epicki mecz z Johnem McEnroe, przegrywając go jednak (7-9  2-6  17-15  6-3  6-8) po 6 godzinach i 39 minutach gry. W Pucharze Davisa bronił barw Szwecji do końca kariery
Podczas turnieju w Rzymie w 1982 roku, gdzie Szwed osiągnął półfinał, prezenter telewizyjny nazywał Wilandera Amerykaninem. Niedługo później Mats wygrał Rolanda Garrosa i nikt już nie mylił jego narodowości.
W półfinale Rolanda Garrosa 1982, gdzie spotkał się z Clercem, przy piłce meczowej Wilander nie zgodził się z korzystną dla niego decyzją arbitra i poprosił o powtórzenie piłki. „Nie chcę wygrywać dzięki spornej piłce" - powiedział z wielką otwartością
Został wybrany sportowcem Szwecji w roku 1982
-------------------

Ivan Lendl

Urodzony 7 marca 196o roku w Ostrawie (ówczesna Czechosłowacja).
Obecnie mieszka w Goshen, w Stanach Zjednoczonych.
Status profesjonalny od 1978 roku.
Zakończenie kariery - 1994 rok.
1976
W roku 1976 Lendl został mistrzem, w Pardubicach, CSRS juniorów. Zdobył także tytuł mistrza Europy w Przerovie Oprócz tego, zwyciężył też w turnieju Orange Bowl do lat 16.
1977
Rok później Ivan Lendl został półfinalistą juniorskiego Roland Garros i US Open, obronił tytuł mistrza Europy w Mariborze oraz zwyciężył ponownie w Orange Bowl. Częściowo startował już z seniorami. Został międzynarodowym mistrzem CSRS w mikście  oraz krajowym w deblu.
1978
W roku 1978 Lendl osiągał największe sukcesy juniorskie: wygrał turniej w Rzymie (Międzynarodowe Mistrzostwa Włoch), Roland Garros, Wimbledon, Orange Bowl (w finale z Yannickem Noahem) oraz Trofeo Bonfiglio (turniej, w którym triumfował Wojciech Fibak w 1973 r.). Został mistrzem świata juniorów i definitywnie pożegnał się z tą kategorią i zaczął grać jako senior. Dotarł wówczas m.in. do półfinału zawodów w Barcelonie, podczas których pokonał Ivana Molinę, Hansa Gildmeistera , Belusa Prajoux i Wojciecha Fibaka. Lepiej od niego zaprezentował się natomiast Balazs Taroczy. Dzięki temu turniejowi awansował na 74. miejsce w rankingu ATP. W swoim pierwszym starcie wielkoszlemowym (Roland Garros) odpadł już w pierwszej rundzie.
1979
Wspaniały skok w rankingu Czechosłowak odnotował w roku 1979, awansując z 74. na 20.  lokatę w zestawieniu ATP. Ivan Lendl dotarł do swego pierwszego finału ATP – w Brukseli – gdzie przegrał 1-6  6-1  3-6 z Balazsem Taroczym. Inne dobre wyniki tenisisty w tym sezonie to: półfinały w Toronto (po drodze pokonał Marty'ego Riessena , Colina Dowdeswella , Toma Okkera i Phila Denta; uległ Bjornowi Borgowi 3-6  1-6), Wiedniu (przegrał ze Stanem Smithem 4-6  2-6) , Buenos Aires (wygrał z nim, 6-3  3-6  6-4, Jose Luis Clerc) oraz Linzu (uległ Hansowi Karemu 3-6  6-4  3-6). Dotarł też do 1/8 finału Roland Garros, podczas którego uległ Vitasowi Gerulaitisowi (2-6 1-6 3-6). Odpadł również po pierwszej grze w wielkoszlemowym Wimbledonie. Lepiej od niego zaprezentował się Peter McNamara (3-6 2-6 3-6). Swoją przygodę z US Open zakończył natomiast na drugiej rundzie. Pokonał go, przy rezultacie 6-3  6-2  6-1, Roscoe Tanner.
1980
W sezonie 1980 Ivan Lendl wystartował w aż 31 turniejach. Swoje pierwsze zawody wygrał w Houston (z Eddie'm Dibbsem 6-1  6-3). Następnie zwyciężał w: Toronto (z Borgiem 4-6  5-4 i krecz Szweda),  Barcelonie (z Guilermo Vilasem 6-4  5-7  6-4  4-6  6-1) i Bazylei (z Borgiem 6-3  6-2  5-7  0-6  6-4). Borg po raz pierwszy przegrał z młodszymi zawodnikami od siebie. Ivan wygrał jeszcze w Tokio (z Eliotem Teltscherem 3-6  6-4  6-0), Hongkongu (z Brianem Teacherem 5-7  7-6  6-3) i Taipei (z Teacherem 6-7  6-3  6-3  7-6). Awansował też do finałów Masters (przegrał z Borgiem 4-6  2-6  2-6), Richmond (uległ Noahowi 1-6  1-3  i kreczował) oraz do ośmiu półfinałów. Odpadł w ćwierćfinale US Open, drugiej rundzie Australian Open, trzeciej fazie French Open i Wimbledonu. Na koniec sezonu był drugi w cyklu Grand Prix oraz szósty w rankingu ATP.
- Na rok 1981 przewiduję uczestnictwo tylko w 17-19 turniejach - podsumował sezon 1980.
1981
Sezon 1981 przyniósł Ivanowi Lendlowi pierwszy finał turnieju wielkoszlemowego - Roland Garros. W decydującym spotkaniu (nazywano je meczem "stali z betonem") przegrał z Borgiem 1-6  6-4  2-6  6-3  1-6. Odpadł w pierwszej rundzie Wimbledonu i 1/8 finału US Open. Wygrał zawody w Stuttgarcie (z Chrisem Lewisem 6-3  6-0  6-7  6-3), Las Vegas (z Haroldem Solomonem 6-4  6-2), Toronto (z Teltscherem 6-3  6-2), Madrycie (z Pablem Arrayą 6-3  6-2  6-2), Barcelonie (z Vilasem 6-0  6-3  6-0), Bazylei (z Clercem 6-2  6-3  6-0), Wiedniu (z Brianem Gottfriedem 1-6  6-0  6-1  6-2), Buenos Aires (z Vilasem 6-1  6-2) oraz Masters (z Gerulaitisem 6-7  2-6  7-6  6-2  6-4).
Ivan Lendl był wówczas porównywany do Borga. Miał świetny forhend, coraz groźniejszy topspinowy oburęczny bekhend, wspaniale serwował, umiał obrać właściwą taktykę. Zauważano również pewne podobieństwa do Jimmy'ego Connorsa, ze względu na skuteczną, całokortową grę, bazującą na silnych uderzeniach z końcowej linii kortu. Connors znakomicie grał przy siatce – nad tym Lendl musiał wówczas jeszcze popracować - tak uważali fachowcy. Czechosłowak zakończył rok na drugiej pozycji ATP, a pierwszej w GP.
1982
Cały sezon 1982 Lendl grał regularnie i skutecznie. Wygrywał niemal wszystko (oprócz turniejów wielkoszlemowych), nie licząc kilku potknięć. Zwyciężył w Delray Beach (z McNamarą 6-4  4-6  6-4  7-5), Genewie (z Gerulaitisem 6-7  6-4  6-3  6-3), Strasburgu (z Timothym Mayotte 6-0  7-5  6-1), Frankfurcie (z McNamarą 6-2  6-2), Houston (Clercem 3-6  7-6  6-0  1-4 i krecz rywala), Dallas(z Johnem McEnroe 6-2  3-6  6-3  6-3), Forest Hills (z Dibbsem 6-1  6-1), Waszyngtonie (z Jimmym Arias 6-3  6-3), North Conway (z Jose Higuerasem 6-3  6-2), Cincinnati (ze Stevem Dentonem 6-2  7-6), Los Angeles (w półfinale pokonał Fibaka 6-2  6-4, w finale Kevina Currena 7-6  7-5  6-1), Napoli (z Fibakiem 6-4  6-2  6-1), Hartford (z Billem Scanlonem 6-2  6-4  7-5) oraz Masters (z McEnroe 6-4  6-4  6-2). Warto pamiętać też o finałach w US Open (przegranym nieoczekiwanie z Connorsem 3-6  2-6  6-4  4-6), La Quincie (uległ Noahowi 3-6  6-2  5-7), Monte Carlo (porażka z Vilasem 1-6  6-7  3-6), Madrycie (kolejna porażka z Vilasem 7-6  6-4  0-6  3-6  3-6) i Toronto (przegrana z Gerulaitisem 6-4  1-6  3-6). W 1/8 finału French Open wyeliminował go Mats Wilander (4-6  7-5  3-6  6-4  6-2). Nie startował ani w Australian Open ani w Wimbledonie. O tym drugim turnieju wyrażał się nawet lekceważąco.
1983
Wygrał turnieje w Detroit (z Vilasem 7-5  6-2  2-6  6-4), Mediolanie (z Currenenm 5-7  6-3  7-6), Houston (z McNamarą 6-2  6-0  6-3). Potem znów nie dał szans Vilasowi w finale Hilton Head , zwyciężył w Toronto (z Andersem Jarrydem 6-2  6-2), San Francisco (z McEnroe 3-6  7-6  6-4) oraz Tokio (ze Scottem Davisem 3-6  6-3  6-4). Osiągnął również finał Masters (porażka 3-6  4-6  4-6 z Johnem McEnroe) oraz finał turnieju WCT w Dallas (znów wygrał McEnroe 6-2  4-6  6-3  6-7  7-6). Zawodzi także w finale Australian Open (przegrana z Wilanderem 1-6  4-6  4-6) oraz w finale Otwartych Mistrzostw USA (porażka z Connorsem 3-6  7-6  5-7  0-6). W Roland Garros nie osiągnął nawet finału (uległ w ćwierćfinale z Noahem 6-7  2-6  7-5  0-6), zaś w Wimbledonie poprawił się, ale w półfinale nie miał nic do powiedzenia w meczu z McEnroe (6-7  4-6  4-6). Na koniec sezonu plasował się na 3. pozycji klasyfikacji ATP.
1984
W 1984 roku Lendl wygrał French Open. Pierwsze dwa sety finału McEnroe - Lendl toczyły się jednak pod wyraźne dyktando Amerykanina. McEnroe grał "najlepszy halowy tenis na kortach ziemnych" i wygrywał łatwo 6-3  6-2. Później stracił pewność siebie i nie mógł nic zrobić, aby powstrzymać solidny, cierpliwy i skuteczny tenis Czechosłowaka. W ten sposób McEnroe przegrał trzy kolejne sety i cały mecz! Lendl zwyciężył: 3-6  2-6  6-4  7-5  7-5. Niewielkim pocieszeniem dla Johna McEnroe były zwycięstwa w finałowych grach w US Open (6-0  6-4  6-1) i Masters (7-5  6-0  6-4). W Wimbledonie Lendl znów zaprezentował się bardzo dobrze, ale w półfinale przegrał z Connorsem (7-6  3-6  5-7  1-6). W Australii odpadł w 1/8 finał. Triumfował tylko w Luxemburgu (6-4  6-4 w finale ze Szmidem) i Wembley (7-6  6-2  6-1 z Andresem Gomezem).
1985
Rok 1985 przyniósł Ivanowi Lendlowi drugi tytuł wielkoszlemowy - US Open. W finale pokonał Johna McEnroe 7-6  6-3  6-4. W Roland Garros dotarł do finału, ale tam zagrał słaby mecz i przegrał z Matsem Wilanderem (6-3  4-6  2-6  2-6). W półfinale Australian Open przegrał, w pięciu setach, ze wschodzącą gwiazdą i późniejszym mistrzem tego turnieju Szwedem Stefanem Edbergiem (7-6  5-7  1-6  6-4  7-9). W Wimbledonie nie doszedł już do półfinału - odpadł w 1/8. Wygrał zawody WCT (z Mayottem 7-6  6-4  6-1) i Masters (z Borisem Beckerem 6-2  7-6  6-3). Zwyciężył po raz pierwszy w Monte Carlo (z Wilanderem 6-1  6-3  4-6  6-4), wygrał też w Fort Myers (z Connorsem 6-3 6-2), Forest Hills (z McEnroe 6-3  6-3), Indianapolis (z Gomezem 6-1  6-3), Stuttgarcie (z Bradem Gilbertem 6-4  6-0), Tokio (z Wilanderem 6-0  6-4) i Wembley (z Beckerem 6-7  6-3  4-6  6-4  6-4). Ivan Lendl został na koniec sezonu najlepszym tenisistą świata.
1986
Sezon 1986 przyniósł Czechosłowakowi tytuły na kortach Rolanda Garrosa (wygrana z Mikaelem Pernforsem 6-3  6-2  6-4) i US Open (z Miroslavem Mecirem 6-4  6-2  6-0). W Wimbledonie pokonał w półfinale Slobodana Zivojinovica, ale w finale nie dał rady świetnie dysponowanemu Beckerowi (uległ mu 4-6  3-6  5-7). Nie przyjechał na Antypody na Australian Open, ale wygrał Mastersa (z Beckerem 6-4  6-4  6-4). Zwyciężył również w turniejach: w Filadelfii (z Mayotte - walkower), Key Biscayne (z Wilanderem 3-6  6-1  7-6  6-4), Mediolanie (z Joakimem Nystroemem 6-2  6-2  6-4), Fort Myers (z Connorsem 6-2  6-0) , Rzymie (z Emilio Sanchezem 7-5  4-6  6-1  6-1), Startton Mountain (z Beckerem 6-4  7-6). Został już drugi raz numerem jeden na koniec sezonu.
1987
Rok 1987. Lendl wygrał zawody w Hamburgu (z Mecirem 6-1  6-3  6-3), a następnie triumfował w Waszyngtonie. W Toronto pokonał Stefana Edberga (6-4  7-6), w Sydney ograł Pata Cashe'a (6-4  6-2  6-4), a w Wembley, w decydującym spotkaniu, wygrał z Andersem Jarrydem (6-3  6-2). W finale Masters wygrał po raz piąty. W decydującym meczu pokonał Wilandera (6-2  6-2  6-3), dla którego i tak był to życiowy sukces w hali. Zwyciężył przede wszystkim jednak w Roland Garros (pokonał tam właśnie, 7-5  6-2  3-6  7-6, Wilandera) i US Open (również z Wilanderem w finale 6-7  6-0  7-6  6-4). W Wimbledonie gra bohatersko: wygrał w półfinale, 3-6  6-4  7-6  6-4 ze Stefanem Edbergiem, a w finale był zdecydowanym faworytem (jego przeciwnik to Pat Cashe). I tu niespodzianka: Australijczyk łatwo pokonał Ivana 6-2  7-6  7-5. Czechosłowak najwyraźniej zlekceważył Cashe`a, który w półfinale Australian Open znów był lepszy (7-6  5-7  7-6  6-4). Lendl nadal pozostał najlepszym tenisistą świata.
1988
Sezon 1988 nie przyniósł Lendlowi żadnego tytułu wielkoszlemowego. W finale US Open wygrał z nim Wilander (6-4  4-6  6-3  5-7  6-4). W półfinale Australii znowu uległ Cashe`owi (4-6  6-2  2-6  6-4  2-6). W Wimbledonie grał dobrze, ale w półfinale zatrzymał go Becker i triumfował 6-4  6-3  6-7  6-4. W Roland Garros odpadł w ćwierćfinale, a w Masters pewnie doszedł do finału, gdzie przegrał z Beckerem (7-5  6-7  6-3  2-6  6-7). Wygrał tylko w Rzymie (z Guillermo Perezem-Roldanem 2-6  6-4  6-2  4-6  6-4), Monte Carlo (z Martinem Jaitem 5-7  6-4  7-5  6-3) i Toronto (zwyciężył w finale Currena 7-6  6-2).
1989
Rok 1989 przyniósł Czechosłowakowi pierwszy tytuł w Australian Open (w półfinale ograł, 6-2  6-4  5-7  7-5, Thomasa Mustera, a w finale, 6-2 6-2 6-2, Miroslava Mecira). W Roland Garros przegrał w 1/8 finału z późniejszym mistrzem - młodziutkim Amerykaninem chińskiego pochodzenia Michaelem Changiem (6-4  6-4  3-6  3-6  3-6). W Wimbledonie przegrał w półfinale z Beckerem (5-7  7-6  6-2  4-6  3-6), a w US Open pokonał w półfinale Agassiego (6-7  6-1  6-3  6-1), ale w finale lepszy znów okazał się Boris Becker, który pokonał Ivana 6-3  1-6  7-6  6-3.W półfinale turnieju Masters przegrał z Edbergiem (3-6  4-6). W tym sezonie Lendl wygrał turnieje w: Scottsdale (z Edbergiem 6-2  6-3), Key Biscayne (z Musterem - walkower), Forest Hills (z Jaime Yzagą 6-2  6-1), Hamburgu (z Horstem Skoffem 6-4  6-1  6-3), Queens Clubie (Cristo van Rensburgiem 4-6  6-3  6-4), Toronto (z McEnroe 6-1  6-3), Bordeaux (z Sanchezem 6-2  6-2), Sydney (z Larsem Andersem Wahlgrenem 6-2  6-2  6-1) oraz Sztokholmie (z Magnusem Gustafsson 7-5  6-0  6-3). Lendl pozostał także „numerem jeden” światowego rankingu.
1990
W roku 1990 wygrał drugi raz z rzędu Australian Open (w półfinale pokonał Yannicka Noaha 6-4  6-1  6-2, a w finale wygrał z Edbergiem). Przy stanie 4-6  7-6  5-2 dla Lendla, Edberg musiał kreczować z powodu kontuzji. W Roland Garros nie wystąpił, w Wimbledonie, walczył uparcie, ale po raz piąty odpadł w półfinale i uległ, 1-6  6-7  3-6, Edbergowi. W US Open również została przerwana jego hegemonia ośmiu finałów z rzędu (1982-89). W ćwierćfinale 90. edycji przegrał, 4-6 6-7 6-3 6-4 2-6, Pete`em Samprasem. W tym roku wygrał turnieje w Mediolanie (z Mayottem 6-3  6-2), Toronto (z Mayottem 6-3  6-0), Queen’s Clubie (z Beckerem 6-3  6-2) i Tokio (z Beckerem 4-6  6-3  7-6). Becker udanie zrewanżował się w finale turnieju rozgrywanego w Stuttgarcie (6-2 6-2 dla Niemca).
1991
W sezonie 1991 zrewanżował się Samprasowi za porażkę we Flushing Meadows i pokonał go w finale zawodów w Filadelfii (5-7  6-4  6-4  3-6  6-3). Wygrał również zawody w Memphis (finał 7-5  6-3 z Michaelem Stichem). Kolejny tytuł zdobył w Long Island (finał 6-3  6-2 z Edbergiem). W tym roku osiągnął ostatni finał turnieju wielkoszlemowego (Australian Open) W decydującym spotkaniu uległ, 6-1 4-6 4-6 4-6, Beckerowi. Po raz drugi z rzędu nie wystartował w Roland Garros. Wrócił za to do Wimbledonu, ale odpadł tam już w III rundzie. W US Open doszedł do półfinału (przegrał tam jednak łatwo, 3-6  3-6  4-6, z Edbergiem). W Masters też zameldował się w półfinale, ale Sampras nie dał mu z nim żadnych szans (6-2 6-3).
Następny rok pokazał, że Lendl nadal liczył się w światowej czołówce. Zakończył sezon na 8. miejscu rankingu ATP. Wygrał turniej w Tokio (z Henrikiem Holmem 7-6  6-4), osiągnął finały w Cincinnati (przegrał z Samprasem 3-6  6-3  3-6), Toronto (porażka z Agassim 6-3  2-6  0-6) i Long Island (przegrana z Petrem Kordą 2-6  2-6). Był też w ćwierćfinale Australian Open i US Open. W Roland Garros odpadł po drugiej grze. W 1/8 finału Wimbledonu walczył, mimo kontuzji, z Goranem Ivaniseviciem (późniejszym finalistą). Przy stanie 7-6  1-6  4-6  0-1 musiał jednak skreczować. W tym roku otrzymał obywatelstwo amerykańskie i do roku 1994 jego domem były Stany Zjednoczone (barw Czechosłowacji bronił w latach 1978-1991).
1993
Rok później wygrał turnieje w Monachium (ze Stichem 7-6  6-3) i Tokio (z Toddem Martinem 6-4  6-4). Tytuł w Tokio był ostatnim wygranym turniejem w karierze "Ivana Groźnego". Dotarł też do finałów w Nicei (porażka 6-1 4-6 2-6 z Macem Kevinem Goellnerem) oraz Filadelfii (wyeliminował w półfinale Samprasa, ale przegrał w finale z Woodfordem 4-5 i krecz Lendla). Odpadł już w I rundzie w Australian Open. W Wimbledonie został wyeliminowany w drugim pojedynku i był to jego ostatni start w Londynie. W Roland Garros i US Open musiał spakować walizki również po pierwszym spotkaniu.
1994
Ostatni rok startów - 1994 - przyniósł Lendlowi finał w Sydney. W finale grał przeciwko Pete`owi Samprasowi i po walce schodził z kortu pokonany (6-7  4-6). Był to jego ostatni finał w karierze. W Australian Open ponownie spotkał się z Samprasem. Amerykanin triumfował w tym meczu 7-6  6-2  7-6. W pożegnalnym sezonie dotarł jeszcze do półfinału w Hongkongu (porażka z Patrickem Rafterem 3-6  4-6) oraz ćwierćfinałów w Dubaju (porażka z Gustafssonem 6-4  2-6  1-3 krecz Lendla) i Tokio (przegrana z Holmem 7-5  1-6  2-6). Madrycie (porażka z Musterem 6-2  3-6  0-6) i Coral Springs (przegrana z Woodfordem 3-6  4-6). W RG odpadł w pierwszej rundzie (porażka z Arnaudem Boetschem 4-6  3-6  4-6). W Wimbledonie nie wystartował. Przyjechał na turniej US Open. W pierwszym meczu pokonał Australijczyka Neila Borwicka (7-5  6-2  6-3). W drugim jednak przegrał z Niemcem Berndem Karbacherem. Przy stanie 4-6  6-7  0-1 Lendl został zmuszony do poddania pojedynku. Był to ostatni występ Czechosłowaka z amerykańskim obywatelstwem w karierze.
Ivan Lendl to jeden z najlepszych tenisistów w historii tej dyscypliny sportu. W latach 80-tych i na początku 90-tych był jednym z najlepszych graczy na świecie. Wygrał w swojej karierze aż 94 turnieje. Pod tym względem wyprzedza go tylko Jimmy Connors , który ma ich na swoim koncie 109.
CIEKAWOSTKI
Pierwszy tytuł: Houston 1980 (z Eddie'm Dibbsem 6-1  6-3).
Pierwszy finał: Bruksela 1979 (porażka z Balazsem Taroczym 1-6  6-1  3-6).
Ostatni tytuł: Tokio 1993 (z Toddem Martinem 6-4  6-4).
Ostatni finał: Sydney 1994 (przegrana z Petem Samprasem 6-7  4-6).
Pierwszy mecz wygrany: wrzesień 1978 (z Peterem Elterem 6-4  6-3).
Ostatni mecz wygrany: US Open 1994 (z Neilem Borwickem 7-5  6-2  6-3).
Ostatni mecz przegrany: US Open 1994 (z Berndem Karbacherem 4-6  6-7  0-1 i krecz Lendla).
Wygrał turnieje na wszystkich nawierzchniach.
Przez 157 tygodni był numerem 1 klasyfikacji ATP (1985-1988).
Na koniec sezonu czterokrotnie był najlepszym tenisistą świata (1985 , 1986 , 1987 i 1989).
W Pucharze Davisa reprezentował Czechosłowację (1978-1985).
Rekord daviscupowy: 18-11 w singlu, 4-4 w deblu.
Lendl należał do tenisistów bardzo spokojnych na korcie (tak jak np. Borg, Edberg, Sampras). Jednak czasami uświadamiał widzów, że nie jest wcale taki "grzeczny" i nie zna się na żartach. Oto dwa przykłady: 1) Został on ukarany (za obraźliwe gesty w stronę widzów) grzywną w wysokości 1500 dolarów - finał North Conway 1982 (mecz z Jose Higuerasem). 2) W finale turnieju w Madrycie (1981 r.) z Arrayą, kiedy prowadził już 6-3  6-2  5-2, Arraya obronił pierwszego meczbola, wołając: "Nie chcę tak szybko przegrać". Ivan Lendl z surową miną zwrócił się do sędziego głównego, aby napomniał przeciwnika, który tylko żartował. Lendl na żartach się nie znał i uprawiał "tenis bez uśmiechu" - może dlatego tak skuteczny?
----------

Andre Agassi

Urodzony 29 kwietnia 1970 roku w Las Vegas (Stany Zjednoczone)
Już w wieku 4 lat zaczął pobierać lekcje tenisa, na które namówili go rodzice
Status profesjonalny od 1986 roku
Zakończenie kariery – 3 września 2006 roku
Bez wątpienia jeden z najlepszych zawodników w historii tenisa. Jest doskonałym przykładem na to, że nie tylko warunki fizyczne, ale również talent i ambicja pozwalają osiągać sukcesy.
1987 – 1991
Po dwóch latach zawodowej gry, triumfował, po raz pierwszy w swojej karierze, w turnieju rozgrywanym w Itaparica. W 1988 roku odniósł zwycięstwo w sześciu, na siedem rozegranych, finałach, do których udało mu się wówczas dotrzeć. Ponadto w tym samym sezonie osiągnął półfinał na kortach Rolanda Garrosa oraz w US Open. Rok 1989 okazał się dla Agassiego mniej owocny. Wygrał jeden turniej, który odbywał się w Orlando. W 1990 roku osiągnął swoje pierwsze finały w wielkoszlemowych turniejach. Podczas French Open poniósł porażkę w meczu z Andresem Gomezem, natomiast w US Open rozgromił go Pete Sampras. Jednak sezon ten przyniósł mu również sukcesy – wygrane w turniejach rozgrywanych w San Francisco, Key Biscayne, Waszyngtonie a także triumf w Mistrzostwach Świata Tenisistów. W 1991 roku triumfował w dwóch turniejach – w Orlando i Waszyngtonie. Ponownie doszedł do finału French Open, ale drugi rok z rzędu poniósł porażkę.
1992
W tym sezonie Agassi wygrał po raz pierwszy turniej Wielkiego Szlema. Triumfował na kortach Wimbledonu, gdzie w finale poradził sobie z Goranem Ivanisevicem. Sukces odniósł również w Atlancie, wygrywając z Samprasem, i w Toronto, pokonując Ivana Lendla. Wziął także udział w US Open, jednak w ćwierćfinale przegrał pojedynek z Jimem Courierem.
1993
W 1993 roku wywalczył tytuły w San Francisco i Scottsdale, a w Cincinnati zdobył, pierwszy w karierze, tytuł w grze podwójnej. Na Wimbledonie nie powtórzył sukcesu z poprzedniego sezonu i w półfinale uległ Samprasowi.
1994
W następnym sezonie odniósł zwycięstwa w Scottsdale, Toronto, Wiedniu i Paryżul W trakcie ostatniego w sezonie turnieju wielkoszlemowego zapisał na swoim koncie ogromny sukces. Agassi zwyciężył w US Open, pokonując Niemca Michaela Sticha. W Mistrzostwach Świata Tenisistów dotarł do półfinału, gdzie po znakomitym pojedynku przegrał z Samprasem.
1995
W tym sezonie wygrał siedem turniejów, a na największą uwagę zasługuje zwycięstwo w finale Australian Open, gdzie udało mu się pokonać Pete’a Samprasa. 10 kwietnia 1995 roku stał się dwunastym tenisistą w historii sklasyfikowanym na 1. pozycji rankingu ATP. W finale US Open ponownie spotkał się z Samprasem i tym razem uległ przeciwnikowi. Nabyta po tym turnieju kontuzja wyeliminowała Agassiego do końca sezonu. W efekcie utracił 1. miejsce w rankingu na rzecz Pete’a Samprasa.
1996 – 1997
W 1996 roku Agassi zdołał jeszcze wygrać turnieje w Key Biscayne i Cincinnati. Ponadto został złotym medalistą Igrzysk Olimpijskich w Atlancie. Kolejny sezon (1997) sam Agassi wolałby zapewne wymazać z pamięci. Nie wygrał wtedy ani jednego turnieju. Niewątpliwie na jego formę miały wpływ bardzo duże kłopoty w życiu osobistym. Ostatecznie zanotował spadek na 141. miejsce w rankingu ATP.
1998
W porównaniu do poprzedniego sezonu, rok później forma Agassiego znacznie się polepszyła. Wygrał w San Jose, Scottsdale, Waszyngtonie, Los Angeles i Ostrawie. Ponadto doszedł do finałów w turniejach rozgrywanych w Key Biscayne, Monachium, Indianapolis, Bazylei i w zawodach o Puchar Wielkiego Szlema. Jednak w turniejach wielkoszlemowych – Australia Open i US Open – dotarł najdalej do czwartej rundy. Jednocześnie odnotował największy od 1973 roku awans w rankingu ATP – ze 122. pozycji na 6.

1999
Agassi spisał się fantastycznie w tym sezonie. Wywalczył tytuły łącznie w pięciu turniejach, w tym dwa w wielkoszlemowych French Open i US Open. Zagrał również w finale Wimbledonu, gdzie uległ jednak Samprasowi. Po raz pierwszy w swojej karierze zakończył sezon na 1. pozycji w rankingu ATP.
2000
W tym sezonie wystąpił w trzech finałach imprez tenisowych, z czego zwycięsko wyszedł z jednego – wielkoszlemowego Australian Open. Do historii przeszedł rozegrany w tym turnieju półfinałowy pojedynek Agassiego z Samprasem, który przez wielu został uznany za jeden z najlepszych, a nawet najlepszy w historii. Dalsza część tego roku nie była już tak owocna. Z Indian Wells odpadł już po pierwszej bitwie, w Rzymie zakończył turniej w trzeciej, a na kortach Rolanda Garrosa i podczas US Open już w drugiej rundzie.
2001
Na początku sezonu obronił tytuł wywalczony rok wcześniej podczas Australian Open. Odniósł zwycięstwo również w trzech innych turniejach – w Indian Wells, Key Biscayne i Los Angeles. 31-letni Agassi zakończył sezon jako najstarszy zawodnik w pierwszej trójce rankingu ATP. Wcześniej rekord ten należał do Jimmy’ego Connors, który w 1984 roku był drugim tenisistą świata.
2002
Z powodu kontuzji, Agassi zrezygnował z udziału w Australian Open 2002 i sezon rozpoczął dopiero w lutym. Wtedy też dotarł do finału w San Jose, który jednak przegrał z Leytonem Hewittem. W Miami zdobył swój 50. tytuł w karierze, wygrywając w finale z Rogerem Federerem. W tym roku awansował również do półfinału w Houston i doszedł do ćwierćfinału w turnieju na kortach Rolanda Garrosa. Obronił tytuł zdobyty przed rokiem w Los Angeles, a także po raz kolejny doszedł do finału US Open, w którym trzeci raz uległ Samprasowi. W Waszyngtonie zakończył swój udział po półfinałowym pojedynku, natomiast w Cincinnati w ćwierćfinale. 32-letni Agassi na koniec sezonu zajmował 2. miejsce w rankingu ATP jako najstarszy zawodnik sklasyfikowany na tej pozycji od 1973 roku.
2003
W Australii zdobył swój czwarty tytuł w tym wielkoszlemowym turnieju. W pozostałych imprezach tej rangi doszedł co najmniej do czwartej rundy. Po raz szósty zwyciężył w Miami, a potem triumfował z Andym Roddickiem, zdobywając tym samym tytuł w Houston. Nie grał przez 2 miesiące po US Open, aż do Tennis Masters Cup, gdzie udało mu się dojść do finału. Triumfatorem tej imprezy okazał się jednak Roger Federer.
2004
Agassi otworzył kolejny sezon docierając do półfinału Australian Open. Później osiągnął półfinały w San Jose i Indian Wells. Po zakończeniu turnieju w Miami w czwartej rundzie, kontuzja biodra wykluczyła go m.in. z French Open a także dała o sobie znać podczas Wimbledonu. Podczas turniejowych rozgrywek w Ameryce Północnej doszedł do ćwierćfinału w Los Angeles, drugiej rundy w Toronto, półfinału w Waszyngtonie i ćwierćfinału US Open. Rok zakończył w Top 10 światowego rankingu.
2005
Następny sezon rozpoczął ćwierćfinałem Australian Open. W kolejnych turniejach docierał do ćwierćfinałów i półfinałów, w których spotykał jednak silniejszych przeciwników. Po przegranej w pierwszej rundzie na kortach Rolanda Garrosa, nie grał przez dwa miesiące z powodu kontuzji, która wykluczyła go również z udziału w Wimbledonie. W US Open dotarł do finału, ale wówczas musiał uznać wyższość Federera.
2006
Z powodu kontuzji zrezygnował z Australian Open. W Dubaju dotarł jedynie do drugiej, a w Indian Wells do trzeciej rundy turnieju. Z imprezy na kortach Queen’s Clubu został wyeliminowany już w pierwszej rundzie, natomiast na Wimbledonie doszedł do trzeciej fazy, kiedy to przegrał spotkanie z Rafaelem Nadalem. Później bez większych sukcesów wystąpił jeszcze w Los Angeles i Waszyngtonie. Ostatnim turniejem w tym sezonie, a zarazem w karierze Agassiego, był wielkoszlemowy US Open, w którym dnia 3 września odpadł w trzeciej rundzie.
CIEKAWOSTK
Jest jednym z siedmiu mężczyzn, którzy wygrali wszystkie wielkoszlemowe turnieje.
W swojej karierze wygrał 60 turniejów, a jego bilans wynosi 840 zwycięstw w stosunku do 260 porażek.
Kilkakrotnie był liderem światowego rankingu ATP tenisistów.
Andre Agassi z pewnością jest legendą światowego tenisa. Wygrał 8 turniejów wielkoszlemowych – czterokrotnie był niepokonany podczas Australian Open, dwukrotnie wywalczył tytuł na US Open, a ponadto  triumfował na kortach Rolanda Garrosa i Wimbledonu. Był również siedmiokrotnym finalistą imprez tej rangi. Swoimi osiągnięciami zapisał się na stałe na kartach historii męskiego tenisa.
------------

Lleyton Hewitt

Urodzony 24 lutego 1981 w Adelajdzie (Australia)
Pierwszy raz zetknął się z tenisem w wieku 3 lat, a w wieku 13 lat podjął decyzję, że chce uprawiać ten sport zawodowo
Status profesjonalny od 1998 roku
Najwyżej sklasyfikowany zawodnik z Australii, reprezentujący swój kraj w Pucharze Davisa i Drużynowym Pucharze Europy.
1997 – 1998
Pierwszy start w zawodowym Tourze Lleytona miał miejsce podczas Australian Open. Mający wtedy niespełna 17 lat Hewitt, został najmłodszym tenisistą w historii Wielkiego Szlema. Przeszedł eliminacje, jednak przegrał mecz w pierwszej rundzie. Pierwszy tytuł rozgrywek ATP Tour wywalczył w 1998 roku w Adelajdzie. W drodze do finału pokonał m.in. Andre Agassiego, a w decydującym spotkaniu Jasona Stoltenberga. W Australian Open, tak jak przed rokiem, osiągnął jedynie pierwszą rundę. Również w tym sezonie wystąpił w pierwszym turnieju rangi Masters Series, w Indian Wells i Miami. Jego udział w tych zawodach kończył się w pierwszych rundach. Rok zakończył bardzo blisko pierwszej setki światowego rankingu – był na 113. pozycji.
1999
Sezon rozpoczął od drugiego z rzędu awansu do finału w Adelajdzie. Nie udało mu się jednak obronić tytułu. Na Australian Open odpadł w drugiej rundzie, ale w Scottsdale odnotował kolejny finał w sezonie. Drugi tytuł w karierze zdobył w Delray Beach, zwyciężając z Xavierem Malisse. Tego roku zadebiutował również na French Open, ale przegrał w pierwszej rundzie z Martinem Rodriguezem. Na kortach Queen’s Clubu doszedł do półfinału, w którym nie sprostał Pete’owi Samprasowi. Na Wimbledonie dotarł do trzeciej rundy, a podczas US Open powtórzył ten sam wynik. W Lyonie awansował do finału, dzięki pokonaniu m.in. Rogera Federera, jednak przegrał mecz o mistrzostwo. Na koniec sezonu został sklasyfikowany jako 24. tenisista świata.
2000
Rok zaczął od triumfu w Adelajdzie, wygrywając ze swoim pogromcą z poprzedniego sezonu. Drugie zwycięstwo odniósł w Sydney. Na Australian Open lepiej niż rok wcześniej – udało mu się dojść do czwartej rundy. W marcu triumfował w Scottsdale, pokonując w finale Tima Henmana. W Miami osiągnął pierwszy w karierze półfinał turnieju rangi Masters Series. W pojedynku o finał kolejny raz musiał uznać wyższość Pete’a Samprasa. W Rzymie doszedł do półfinału, a na French Open odnotował czwartą rundę. Na kortach londyńskiego Queen’s Clubu, w finale ponownie spotkał się z Petem Samprasem. Tym razem wygrał mecz. Wimbledon zakończył się dla Hewitta już w pierwszej rundzie. Podczas rozgrywek w Indianapolis uległ w pojedynku o finał, a na wielkoszlemowym US Open w półfinale zmierzył się z Samprasem, który tym razem pokonał Hewitta. Rok zakończył na 7. pozycji rankingu.
2001
W Adelajdzie został wyeliminowany już w ćwierćfinale, po przegranym meczu z Tommym Haasem. W Sydney udało mu się obronić tytuł, pokonując Magnusa Normana. Na wielkoszlemowym turnieju rozgrywanym w Melbourne, przegrał pojedynek o czwartą rundę. W Scottsdale, Indian Wells i Miami osiągnął półfinały. Na kortach Rolanda Garrosa, w ćwierćfinale imprezy, lepszy od niego okazał się Juan Carlos Ferrero. Triumfował za to w Queen’s Clubie, po wygranej nad Timem Henmanem. Wimbledon z kolei ukończył w 1/8 finału. W Montrealu doszedł do drugiej rundy, a w Cincinnati znalazł się w półfinale. Podczas US Open zdobył swój pierwszy wielkoszlemowy tytuł. W finałowym pojedynku pokonał Pete’a Samprasa. Sezon ukończył na 1. miejscu w rankingu.
2002
Nowy rok zaczął od porażki w pierwszej rundzie Australian Open. Triumfował za to, po wygranym meczu z Andre Agassim, w San Jose. W Indian Wells odniósł kolejny sukces, pokonując w meczu finałowym Tima Henmana. W Miami znalazł się w półfinale, w którym jednak lepszy okazał się Roger Federer. W Monte Carlo odpadł z rywalizacji już w pierwszej rundzie, a French Open  ukończył na etapie 1/8 finału. Trzeci raz zwyciężył w Queen’s Clubie, pokonując Henmana, a podczas Wimbledonu zdobył swój drugi tytuł rangi Wielkiego Szlema, wygrywając decydujące spotkanie z Davidem Nalbandianem. W półfinale US Open zmierzył się po raz kolejny z Agassim, którym tym razem okazał się lepszy i wygrał to spotkanie.
2003
Sezon rozpoczął się od 1/8 finału wielkoszlemowego turnieju w Melbourne. Następnie Hewitt wywalczył dwa tytuły – w Scottsdale i w Indian Wells. W Hamburgu doszedł do trzeciej rundy, a na kortach Rolanda Garrosa powtórzył ten sam wynik. W Londynie zmagania o czwarty tytuł na kortach Queen’s Clubu, zakończył w ćwierćfinale. Nie udało mu się również obronić tytułu w trakcie Wimbledonu. Odpadł niespodziewanie już w pierwszej rundzie. Drugi raz w historii tego turnieju zdarzyło się, aby zawodnik broniący tytułu odpadł w pierwszej rundzie. Na US Open z kolei dotarł do ćwierćfinału. Był to ostatni jego turniej w tym roku. Na koniec sezonu uplasował się na 17. pozycji rankingu ATP.
2004
Kolejny rok zainaugurował w Sydney i został triumfatorem rozgrywanego tam turnieju. Podczas Australian Open został wyeliminowany z rywalizacji na etapie 1/8 finału, gdy przegrał mecz z Rogerem Federerem. W Rotterdamie, w pojedynku finałowym, pokonał Juana Carlosa Ferrero.  W Hamburgu dotarł do półfinału, w którym uległ światowemu liderowi - Federerowi. Na French Open drugi raz w karierze osiągnął ćwierćfinał. W turnieju w Queen’s Clubie, w półfinałowym spotkaniu, przegrał z Andy’m Roddickiem. Na kortach Wimbledonu kolejny raz w sezonie spotkał się z Federerem. Mecz o awans do półfinału zakończył się na korzyść Szwajcara. W Waszyngtonie i Long Island nie tylko doszedł do finału, ale także wygrał oba turnieje. W Cincinnati, w decydującym o mistrzostwie spotkaniu, nie sprostał Agassiemu. Na US Open również uzyskał finał, po drodze nie tracąc ani jednego seta. Mecz o mistrzostwo rozegrał z Federerem, który później okazał się zwycięzcą całego turnieju. Na koniec roku znalazł się w pierwszej trójce rankingu – zaraz za Federerem i Roddickiem.
2005
Nowy sezon rozpoczął ćwierćfinałem w Adelajdzie, natomiast w Sydney triumfował po raz czwarty w karierze. Na Australian Open odnotował dotychczas swój największy sukces w tym turnieju. Znalazł się w finale jako pierwszy Australijczyk od 17 lat. Spotkanie zakończyło się zwycięstwem przeciwnika – Marata Safina. Później znalazł się w finale imprezy w Indian Wells, jednak i tym razem uległ przeciwnikowi, którym był Roger Federer. Kontuzja nie pozwoliła mu na występ na French Open. Na kort powrócił w Queen’s Clubie, gdzie osiągnął ćwierćfinał, a na londyńskim Wimbledonie awansował do półfinału, w którym to przegrał z Federerem. W Cincinnati dotarł do kolejnego półfinału w sezonie, jednak tym razem uległ Roddickowi. Do ponownego spotkania między Hewittem a Federerem doszło przy okazji meczu decydującego o finale US Open. Powtórzyła się sytuacja z Wimbledonu, kiedy to Szwajcar odniósł zwycięstwo. W Bangkoku doszedł do ćwierćfinału, jednak uraz jakiego doznał spowodował rezygnację z dalszego udziału w tej imprezie. Sezon zakończył na 4. miejscu.
2006
Sezon zainaugurował w Sydney, gdzie uzyskał ćwierćfinał. W Australian Open nie powtórzył ubiegłorocznego sukcesu i odpadł w drugiej rundzie. W San Jose i Las Vegas osiągnął finały, jednak najpierw poniósł porażkę z Andy Murrayem, a następnie z Jamesem Blake’iem. Z French Open w czwartej rundzie wyeliminował go Rafael Nadal. Sukces przyszedł na kortach w Queen’s Clubie – do zwycięstwa doszedł pokonując m.in. Rafaela Nadala, Tima Henmana i Jamesa Blake’a. Na drodze Hewitta do awansu w trakcie Wimbledonu stanął Marcos Baghdatis, z którym przegrał mecz ćwierćfinałowy. W Waszyngtonie zawody ukończył w ćwierćfinale, natomiast jego udział w US Open był niepewny z powodu kontuzji. Ostatecznie wystąpił w tym turnieju, jednak w ćwierćfinale uległ Roddickowi. Rok zakończył na 20. pozycji rankingu.
2007
Hewitt rozpoczął rok od wielkoszlemowego Australian Open, gdzie dotarł do trzeciej rundy. Pierwsze zwycięstwo w tym sezonie odniósł w Las Vegas. W Hamburgu doszedł do półfinału, w którym pokonał go drugi tenisista świata - Rafael Nadal. Na kortach Rolanda Garrosa zagrał jeszcze w 1/8 finału, jednak na jego drodze ponownie pojawił się Nadal, który wygrał z nim kolejny mecz. Na Wimbledonie, tak jak w paryskim turnieju, osiągnął 1/8 finału. Pogromcą Hewitta okazał się Novak Djokovic. Podczas US Open zakończył swój udział już w drugiej rundzie. Na zakończenie sezonu był sklasyfikowany jako 21. zawodnik świata.
2008
Sezon rozpoczął w Adelajdzie, gdzie w ćwierćfinale poniósł porażkę z Tsongą. Na Australian Open przegrał mecz 1/8 finału z późniejszym triumfatorem – Novakiem Djokoviciem. W Indian Wells doszedł do czwartej rundy. Podczas French Open zmierzył się z Davidem Ferrerem, który wygrał mecz, a Hewitt tym samym zakończył swój udział osiągając trzecią rundę. W Queen’s Clubie mecz o półfinał zagrał z Novakiem Djokoviciem, który wygrał z Australijczykiem. Podczas Wimbledonu, w 1/8 finału, przegrał z Rogerem Federerem. W drugiej fazie Igrzysk Olimpijskich w Pekinie uległ Rafaelowi Nadalowi. Był to zarazem ostatni występ zawodnika w tym sezonie. Przyczynił się do tego kontuzja tenisisty. Ostatecznie rok zakończył na 67. miejscu w rankingu ATP.
2009
Nowy rok rozpoczął od turnieju w Sydney, gdzie udało mu się dojść do półfinału. W Australian Open poniósł porażkę już w pierwszej rundzie. W Memphis przegrał półfinałowe spotkanie z Roddickiem, natomiast w Indian Wells i Miami odpadał w drugich rundach. Z kolei w Houston odniósł kolejne zwycięstwo w karierze, nie tracąc przy tym ani jednego seta. Na French Open dotarł do trzeciej rundy. W meczu o awans nie sprostał Nadalowi. W londyńskim Queen’s Clubie dotarł ponownie do trzeciej rundy, tym razem uległ jednak  Roddickowi. Na Wimbledonie ponownie spotkał się z Roddickiem, jednak stawką meczu był już awans do półfinału. Rozgrywka zakończyła się zwycięstwem Amerykanina. W Waszyngtonie dotarł do trzeciej rundy, w Montrealu odpadł na starcie, a w Cincinnati osiągnął ćwierćfinał. Na US Open, w trzeciej fazie turnieju, przegrał mecz z Federerem. Na koniec sezonu był sklasyfikowany na 22. pozycji rankingu tenisistów.
2010
Sezon otworzył turniejem w Sydney, jednak w ćwierćfinale przegrał z Marcosem Baghdatisem. Na Australian Open, aby przejść do ćwierćfinału, musiał wygrać z Federerem. Hewitt poniósł porażkę. Po tym turnieju przeszedł operację, która wyeliminowała go z gry aż do występu w Houston. Miał tam bronić tytułu wywalczonego przed rokiem, jednak przegrał mecz decydujący o wejściu do półfinału. W Barcelonie i Rzymie osiągał drugie rundy. W meczu o 1/8 finału French Open, zmierzył się z Rafaelem Nadalem, który wygrał to spotkanie. W tym sezonie zagrał swój premierowy turniej w Halle i został jego triumfatorem. W finale pierwszy raz od długiego czasu pokonał Rogera Federera. W czwartej rundzie Wimbledonu uległ Novakowi Djokoviciowi. W Atlancie, Waszyngtonie i Cincinnati doszedł do drugiej rundy, natomiast na US Open przegrał już w pierwszym meczu.
2011
Rok 2011 Hewitt rozpoczął od porażki w pierwszej rundzie wielkoszlemowego Australian Open. Jego inauguracyjnym rywalem był, rozstawiony z numerem dwudziestym siódmym, David Nalbandian, który triumfował przy wyniku 3-6  6-4  3-6  7-6(1)  9-7. W lutym udało mu się dotrzeć do ćwierćfinału zawodów w San Jose. Wówczas lepiej od niego zaprezentował się Argentyńczyk Juan Martin del Potro. W tym samym miesiącu dotarł jeszcze do ćwierćfinału w Memphis, gdzie przegrał z Andy’m Roddickiem. Kolejnym turniejem z udziałem Hewitta, był marcowy czempionat w Indian Wells. Odpadł tam jednak już po pierwszym starciu. Tuż po tym występie przeszedł operację stopy, a powrót do gry zapowiedział na French Open. Dzień przed tą wielkoszlemową imprezą doznał kontuzji kostki, co uniemożliwiło mu start w Paryżu. W czerwcu dotarł do ćwierćfinału w Halle, gdzie przegrał z Philippem Kohlschreiberem. Uraz stopy zmusił Australijczyka do przerwania występu w Eastbourne już na pierwszej rundzie. Powrócił jednak na wielkoszlemowy Wimbledon, w którym swój występ zakończył, po porażce z Robinem Soderlinigiem, na drugiej rundzie. W lipcu Hewitt zaprezentował się jeszcze w Atlancie. W drugim starciu lepiej od niego zaprezentował się Rajeev Ram. Z powodu ponownego urazu stopy, nie zobaczyliśmy go podczas turnieju w Waszyngtonie. Ostatnim czempionatem, w którym wystąpił Australijczyk w 2011 roku, był sierpniowy turniej w Winston-Salem, zakończony jego porażką w pierwszej rundzie. Dalsze zmagania w tym sezonie uniemożliwiła mu przewlekająca się kontuzja stopy.
2013
Hewitt rozpoczął sezon od fatalnych występów w rodzimej Australii. Doświadczony tenisista zagrał w II rundzie w Brisbane i już w pierwszym meczu pożegnał się z Australian Open. Późniejsze występy też nie przyprawiały mu wielkich powodów do dumy. Najlepszym osiągnięciem Lleytona była III runda w Indian Wells.
Kolejny turniej wielkoszlemowy i kolejna porażka w I rundzie. Tym razem w Roland Garros lepszy okazał się Gilles Simon. Warty odnotowania jest natomiast występ Hewitta w Queens, gdzie Australijczyk zagrał w półfinale. Wimbledon to równie szybka porażka co wcześniej - II runda.
Lleyton w końcu złapał właściwy rytm w Newport i Atlancie, gdzie zagrał kolejno w finale i półfinale, co pozwoliło mu awansować na 57. pozycję w rankingu. Warty odnotowanai był również jego występ w IV rundzie US Open i zwycięstwo w Pucharze Davisa w meczu z Polską, które przekreślilo nasze szanse na awans do World Group.
CIEKAWOSTKI
Został nagrodzony za występ w turnieju gwiazd nazwanym „Gramy o lepsze jutro”, dochód z którego został przeznaczony na pomoc ofiarom tsunami.
Lleyton Hewitt zadebiutował podczas wielkoszlemowego Australian Open. Sukcesy na turniejach tej rangi odniósł w 2001 roku na US Open, a rok później na Wimbledonie. Łącznie wygrał 28 zawodów z cyklu ATP Tour.
-------------

Andy Roddick

Urodzony 30 sierpnia 1982 roku w Omaha (Stany Zjednoczone);
Zaczął grać w wieku 4 lat;
Status profesjonalny od 2000 roku;
Jako junior zdobył sześć tytułów singlowych i siedem deblowych, wygrywając w fantastycznym stylu m.in. Australian Open i US Open.
2000 – 2001
W pierwszym roku swojej zawodowej kariery odnotował ćwierćfinał w Waszyngtonie i udział w wielkoszlemowym US Open, podczas którego został wyeliminowany już w meczu otwarcia. Na początku sezonu 2001 zrezygnował z występów  w Australian Open i Indian Wells. Popis dobrej gry dał jednak w Miami, gdzie po drodze do ćwierćfinału pokonał m.in. Pete’a Samprasa. W Atlancie z kolei zdobył, pierwszy w swojej karierze, tytuł ATP.  Zapowiadało się, że sukces czeka go również w nadchodzących turniejach wielkoszlemowych, ale zarówno w Paryżu, jak i w Wimbledonie, dotarł zaledwie do trzeciej rundy. Wynik ten poprawił dopiero w US Open, w którym osiągnął ćwierćfinał.
2002
Nowy rok otworzył porażką w drugiej rundzie Australian Open. Wydawało się, że dobra passa do niego wróciła, kiedy zdobył trofeum w Memphis, jednak w turniejach z serii Masters w Indian Wells i Miami, powtórzył wynik z Melbourne. Widownię ponownie zaskoczył w Houston, gdzie dotarł aż do finału i odprawił Pete’a Samprasa. Rodak zrewanżował mu się za tę porażkę w czwartej rundzie US Open. Mimo to, wynik ze Stanów Zjednoczonych ponownie okazał się jego najlepszym, wśród pozostałych z cyklu Wielkiego Szlema. Na kortach im. Rolanda Garrosa dotarł jedynie do pierwszej rundy, natomiast w Wimbledonie - do trzeciej. Koniec sezonu świętował, jako najmłodszy Amerykaninem od 1992 roku, który wszedł do czołowej 10. klasyfikacji światowej.
2003
Na początku sezonu osiągnął półfinał Australian Open, a w Houston po raz kolejny znalazł się w finale. Ostatecznie trofea pozbawił go jednak Andre Agassi. W najważniejszym francuskim czempionacie niespodziewanie nie przedarł się nawet przez pierwszą rundę. Porażkę tę nadrobił na trawiastych kortach Queen’s Clubu, gdzie zdobył, pierwszy w tym roku, tytuł. Zwycięską serię ciągnął aż do półfinału Wimbledonu, ale tam, na drodze do jego awansu, stanął Roger Federer. Debiutancki triumf w imprezie wielkoszlemowej odnotował jednak jeszcze w tym roku, podczas US Open. Nowojorski sukces zapewnił mu pozycję lidera męskiego zestawienia.
2004
Dobry start odnotował w wielkoszlemowych Australian i US Open (ćwierćfinał), oraz podczas Wimbledonu. Na trawiastych kortach przegrał bowiem dopiero pojedynek finałowy z Rogerem Federerem. Udział w paryskim turnieju zakończył dość szybko, odpadając w drugiej rundzie. W międzyczasie zgarnął jednak trofea w San Jose i Miami. W Houston powtórzył wynik z poprzedniego roku i uplasował się w ostatnim etapie imprezy, ale ostatecznie nie podołał Tommy’emy Haasowi. Na koniec roku ponownie spotkał się w finale z Rogerem Federerem, tym razem w Bangkoku. Niestety nie sprostał temu wyzwaniu i walkę o mistrzostwo wygrał Szwajcar. W rankingu ATP zajął 2. miejsce.
2005
W półfinale Australian Open i zawodów w Indian Wells nie sprostał Lleytonowi Hewittowi. Triumf odniósł jednak w San Jose, powtarzając przy tym sukces sprzed roku. Jako pretendent do nagrody głównej typowany był również w Miami, tymczasem niespodziewanie odpadł już w drugiej rundzie. W Houston osiągnął, piąty raz rzędu finał, który zwieńczył wygraną. Trzecie, w tym roku, trofeum zgarnął na trawiastych kortach Queen’s Clubu, ale zaraz potem, podczas wielkoszlemowego Wimbledonu, przegrał w walce o tytuł z Rogerem Federerem. Na US Open uległ rywalowi już w pierwszej rundzie. Sezon zamknął, jako trzecia „rakieta” globu.
2006
Wielkoszlemowy turniej rozgrywany w Melbourne rozpoczął się dla niego bardzo dobrze. Bez większych problemów znalazł się w czwartej rundzie, w której jednak przegrał z późniejszym finalistą - Marcosem Baghdatisem. Również w San Jose nie udało mu się odnieść sukcesu, gdyż w półfinale za silny okazał się dla niego Andy Murray. W Memphis osiągnął ćwierćfinał, natomiast w Indian Wells doszedł do czwartej rundy. Z French Open pożegnał się już po pierwszej grze. Gorzej, niż przed rokiem, poszło mu też na trawiastych kortach Londynu – w Queen’s Clubie uzyskał półfinał, a na Wimbledonie ponownie nie sprostał Murrayowi, z którym spotkał się w trzeciej rundzie. Powiodło mu się w Cincinnati, gdzie pokonał w finale Hiszpana - Juana Carlosa Ferrero. Walkę o mistrzostwo US Open przegrał z Rogerem Federerem.
2007
Na początku sezonu osiągnął półfinał Australian Open, jednak w pojedynku o awans przegrał z Rogerem Federerem. Na tym samym etapie zakończył również swój udział w turnieju w San Jose. Tu z kolei, podobnie jak przed rokiem, nie sprostał Andy’emu Murrayowi. Za wszystkie porażki zrewanżował się Szkotowi dopiero w Memphis, gdzie ostatecznie dotarł do etapu rozstrzygającego o mistrzostwie. Jego pogromcą okazał się dopiero Tommy Haas. W półfinale Indian Wells nie sprostał z kolei Rafaelowi Nadalowi, zaś w Miami nabawił się kontuzji, która wykluczyła go z udziału w Tourze aż do rozgrywek w Rzymie (trzecia runda). Z turnieju im. Rolanda Garrosa został wyeliminowany już w premierowym spotkaniu. Pierwsze zwycięstwo w tym sezonie przyszło do niego na kortach Queen’s Clubu, gdzie triumfował po raz czwarty w karierze. Z kolei na Wimbledonie przegrał w walce o półfinał. W Cincinnati nie powtórzył ubiegłorocznego sukcesu, ulegając w trzeciej rundzie Davidowi Ferrerowi. Podczas US Open na jego drodze znów stanął Federer, który skutecznie przeszkodził mu w awansie do półfinału.
2008

Udział w Australian Open zakończył w trzeciej rundzie po przegranej z Philippem Kohlschreiberem. Następnie udał się do San Jose, gdzie triumfował po raz trzeci w karierze. Sukces odniósł również w Dubaju. W czasie rozgrywek w Miami zmierzył się ponownie z Rogerem Federerem i zwyciężył. Walkę o finał przegrał jednak na korzyść Nikołaja Dawydienki.  W Rzymie z kolei doznał kontuzji, która wykluczyła go z udziału w Monte Carlo i French Open. W pierwszym turnieju rozgrywanym w Londynie doszedł do półfinału, a na Wimbledonie tylko do drugiej rundy. W US Open uległ Novakowi Djokovicowi na etapie ćwierćfinału.
2009
W ćwierćfinale Australian Open zrewanżował się Novakowi Djokovicowi za ostatnie niepowodzenie w Nowym Jorku. Kolejny rywal okazał się już jednak dla niego za silny. Po wygranej w Memphis stał się „numerem 3” na liście najbardziej utytułowanych spośród czynnych graczy. We French Open pojawił się po rocznej przerwie spowodowanej kontuzją i doszedł do 1/8 finału, tym samym osiągając swój najlepszy wynik na kortach im. Rolanda Garrosa. Na Wimbledonie, po raz trzeci w karierze, znalazł się w finale i również po raz trzeci zmierzył się w nim z Rogerem Federerem. Po najdłuższym rozstrzygającym spotkaniu w historii tego turnieju zwycięzcą okazał się Szwajcar. W kolejnych wydarzeniach też nie odniósł sukcesu. Na US Open był jednym z faworytów, ale przegrał mecz o czwartą rundę. Rok 2009 zakończył na 7. pozycji rankingu.
2010
W Australian Open przegrał spotkanie ćwierćfinałowe z „turniejową 14.”, Chorwatem – Marinem Cilicem, zaś w San Jose uległ z kolei w meczu o tytuł z Fernadnem Verdasco. Sukces odniósł dopiero w Indian Wells, gdzie po raz pierwszy w karierze, udało mu się dojść do finału, natomiast w Miami nie tylko uplasował się w ostatnim etapie turnieju, ale także zgarnął trofeum. W wielkoszlemowym French Open doszedł do trzeciej rundy, na kortach Wimbledonu - do czwartej, a z US Open został wyeliminowany już w drugim pojedynku.
2011
W tym sezonie nie odnotował większych sukcesów. Zwyciężył tylko raz – podczas rozgrywek w Memphis, a w Brisbane dotarł do finału, w którym jednak nie sprostał Robinowi Soderlingowi. Ponadto zapisał na swoim koncie udział w dwóch półfinałach (Queen’s Club i Winston-Salem) oraz w trzech ćwierćfinałach (Basel, Szanghaj, US Open). W Melbourne uległ w czwartej rundzie Stanislasowi Wawrince, w Wimbledonie dotarł tylko do trzeciego etapu, a we French Open w ogóle nie wystartował.
CIEKAWOSTKI
Andy Roddick jest założycielem fundacji wspierającej wykorzystywane i zaniedbywane dzieci.
W 2004 roku Andy Roddick otrzymał nagrodę ESPY dla najlepszego tenisisty.
W 2003 roku zwyciężył w rywalizacji na US Open, był także wielokrotnym finalistą Wimbledonu i dochodził do półfinałowych spotkań w Australian Open.
Już w trakcie swojej kariery juniorskiej był uważany za bardzo utalentowanego tenisistę. Typowano go następcę takich sław jak Pete Sampras i Andre Agassi.

©® GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA

Tenis - gra sportowa rozgrywana na korcie tenisowym, polegająca na przebijaniu rakietą tenisową piłki ponad siatką na pole przeciwnika, w sposób utrudniający jej odbiór. Może być rozgrywana pojedynczo (tzw. singel), a także w dwuosobowych zespołach zawodników jednej płci (debel) lub mieszanych (mikst).

Tenis - gra sportowa rozgrywana na korcie tenisowym, polegająca na przebijaniu rakietą tenisową piłki ponad siatką na pole przeciwnika, w sposób utrudniający jej odbiór. Może być rozgrywana pojedynczo (tzw. singel), a także w dwuosobowych zespołach zawodników jednej płci (debel) lub mieszanych (mikst).

Tenis - gra sportowa rozgrywana na korcie tenisowym, polegająca na przebijaniu rakietą tenisową piłki ponad siatką na pole przeciwnika, w sposób utrudniający jej odbiór. Może być rozgrywana pojedynczo (tzw. singel), a także w dwuosobowych zespołach zawodników jednej płci (debel) lub mieszanych (mikst).