 Korty
Korty ceglane
Szybkość gry
Korty ceglane Korty ceglane, zwane potocznie ziemnymi są uważane za najwolniejszą nawierchnię tenisową. Wynalezione zostały stosunkowo szybko i już w 1912 roku rozgrywano na nich turniej wielkoszlemowy French Open. Piłka w wyniku kontaktu z tego typu kortem traci ok. 41% swojej prędkości. Oznacza to w praktyce, że jeżeli piłka zostanie uderzona z prędkością 100 km/h to po odbiciu od kortu zwolni do prędkości 59 km/h. Piłka ponadto odbija się wyżej od podłoża niż na innych kortach (średnio na wysokość klatki piersiowej zawodnika). Oba te czynniki sprawiają, że wymiany na kortach ziemnych trwają zazwyczaj dłużej niż na pozostałych nawierzchniach. Korty ceglane niwelują także częściowo atut własnego serwisu, przez co łatwiej odbierającemu przejąć inicjatywę w wymianie i przełamać podanie serwującego. Aby nieco ograniczyć te proporcje, na turniejach rozgrywanych na kortach ziemnych, stosuje się piłki trochę mniej puszyste i twardsze, dzięki czemu piłka odbija się nieco niżej od piłek standardowych.
Budowa kortu
Korty ceglane zawdzięczają swoją nazwę mieszance, która stanowi wierzchnią warstwę kortu i ma grubość przeważnie 1 cm. Składa się ona głównie ze zmielonej na mączkę cegły o charakterystycznej ciemnoczerwonej barwie. Im więcej mączki ceglanej użyto do tego celu, tym wolniejszy jest kort (piłka bardziej zwalnia podczas odbicia od kortu). Zwyczajowo korty ziemne, oprócz wspomnianej mączki, posiadają jeszcze warstwę mieszanki mineralnej (4 cm), warstwę żużlu o średnicy 5-30 mm (10 cm) oraz na samym dole warstwę grubego żużlu o średnicy 5-10 cm (15 cm). Grubość poszczególnych warstw (podana w nawiasach) również może mieć wpływ na zachowanie się piłki na korcie, podobnie jak wilgotność powietrza w miejscu rozgrywania turnieju.
Konserwacja kortu
Korty ziemne są uważane za drogie nie tylko w budowie, ale również w utrzymaniu, gdyż kort po każdym spotkaniu wymaga odpowiedniej konserwacji. Linie, malowane zazwyczaj wapnem, stosunkowo szybko się ścierają, a na ceglanej mączce tworzą się podczas gry nierówności, wymagające użycia walca lub specjalnej szczotki do wyrównania kortu. Warstwa wierzchnia powinna być przede wszystkim dobrze ubita, gdyż przy mocniejszym wietrze, ceglany pył może zostać rozwiany po korcie i zasłonić linie lub nawet dostać się do oczu zawodnika. W przypadku opadów deszczu warto przykryć kort nieprzemakalną płachtą, aby nie nasiąknął wodą. Im wilgotniejszy kort tym piłka odbija się niżej od nawierzchni, ale też bardziej zwalnia niż na suchym korcie.
Charakterystyka nawierzchni
Inną charakterystyczną cechą kortów ceglanych, która odróżnia je od reszty, są widoczne ślady jakie zostawia piłka po każdym odbiciu od podłoża. Pozwala to na sprawdzenie śladu piłki w przypadku spornych sytuacji, co w rezultacie czyni grę bardziej sprawiedliwą i nie ma potrzeby używania na turniejach rozgrywanych na kortach ziemnych technologii sokolego oka. Im grubsza warstwa ceglanej mączki tym wyraźniejszy ślad zostawia piłka po odbiciu.
Ceglany miał pokrywający kort jest stosunkowo miękki, przez co poruszanie się po nim słabiej obciąża stawy, a upadki na kortach ziemnych bywają mniej bolesne. Zazwyczaj kończą się one drobnymi obtarciami i mniej lub bardziej ubrudzonym strojem. Mączka umożliwia również zawodnikom ślizganie się po korcie, co ułatwia dobiegnięcie do zagranej przez rywala piłki. Opanowanie tej sztuki nie jest jednak takie proste i widać to wyraźnie po zawodnikach wychowanych na grze na innych nawierzchniach. Zły poślizg po korcie grozi ponadto skręceniem kostki lub innymi urazami, jeżeli nie zostanie prawidłowo wykonany.
Technika gry
Jeżeli chodzi o sposób gry na kortach ziemnych to z pewnością nie sprawdza się tutaj gra siłowa, oparta na mocnym serwisie i częstych wizytach przy siatce. Podstawą jest natomiast szybkość, zwrotność i żelazna kondycja, gdyż większość punktów rozstrzyga się po dłuższych wymianach i częściej notuje się niewymuszone błędy jednego z tenisistów niż wygrywające uderzenia. Wynika to z faktu, że piłka odbija się wysoko po koźle i wyraźnie zwalnia, przez co łatwiej do niej dobiec i odbić ją z powrotem na stronę rywala. Nie wymagany jest tutaj idealny bekhend, gdyż gracze zazwyczaj mają sporo czasu, żeby go obiec i zagrać piłkę odwrotnym forhendem. Generalnie prym na kortach ziemnych wiodą tenisiści usposobieni defensywnie i regularni, a sama gra toczy się głównie zza końcowej linii. Nie bez znaczenia jest tutaj technika uderzeń i nadawanie zagrywanym piłkom odpowiedniej rotacji, co ma na celu utrudnienie uderzenia rywalowi. Pod linię końcową przeciwnika powinno się uderzać piłki z rotacją awansującą, ale warto też od czasu do czasu zmienić rotację i posłać rywalowi piłkę z rotacją wsteczną, która powinna wylądować tuż za siatką, tak aby przeciwnik nie zdołał do niej dobiec. Istotnymi cechami są również kreatywność i pomysłowość na korcie, które pomagają w przechytrzeniu przeciwnika. Co do warunków fizycznych tenisistów to gra na cegle nie wymaga specjalnych predyspozycji i zawodnicy zarówno niscy jak i wysocy mają mniej więcej równe szanse.
Najlepsi gracze i lokalizacja kortów ziemnych
Korty ziemne przeważają głównie w Ameryce Południowej i Środkowej oraz na kontynencie europejskim i stąd pochodzą wszyscy najlepsi tenisiści i tenisistki na tej nawierzchni. Kiepsko natomiast radzą sobie na niej gracze z poza tych kontynentów, a w szczególności Amerykanie, którzy upodobali sobie szybsze nawierzchnie. Turnieje na kortach ziemnych rozgrywane są od początku lutego do końca września, czyli prawie przez cały sezon (z przerwami na turnieje rozgrywane na trawie i amerykańskich twardych kortach).
W Stanach Zjednoczonych również można spotkać korty ceglane, mające charakterystyczny zielony kolor. Ceglana mączka jest tutaj mocno ubita przez co właściwościami i szybkością gry, korty te bardziej przypominają twardą nawierzchnię niż tradycyjne korty ziemne spotykane w Europie i Ameryce Płd.
W gronie tenisistów do najlepiej obecnie grających zawodników na kortach ziemnych możemy zaliczyć Hiszpanów Rafaela Nadala, Davida Ferrera, Tommy’ego Robredo, Nicolasa Almagro i Fernando Verdasco, Argentyńczyków Juana Martina Del Potro i Juana Monaco, jak również zawodników z innych krajów takich jak Szwajcar Roger Federer, Serb Novak Djokovic, Rosjanin Nikolay Davydenko czy Francuzi Gilles Simon i Gael Monfils.
Wśród pań na nawierzchni ceglanej regularnie dobre wyniki osiągają takie zawodniczki jak Rosjanka Maria Sharapova, Australijka
Samantha Stosur, Czeszka Petra Kvitova czy Włoszki Flavia Pennetta i Sara Errani.
Korty twarde
Szybkość gry
Korty twardeKorty twarde są szybsze od kortów ziemnych i nieco wolniejsze od trawiastych, przez co są uważane za najbardziej uniwersalne. W zależności od podłoża mogą być betonowe lub asfaltowe. Obecnie obok kortów ceglanych są najczęściej spotykane. Piłka w wyniku kontaktu z tego typu kortem traci ok. 33% swojej prędkości. Oznacza to w praktyce, że jeżeli piłka zostanie uderzona z prędkością 100 km/h to po odbiciu od kortu zwolni do prędkości 67 km/h. Piłka odbija się od podłoża wyżej niż na kortach trawiastych, ale niżej niż na ceglanych (średnio na wysokość pasa zawodnika). Oba te czynniki sprawiają, że wymiany na kortach twardych trwają dłużej niż na kortach trawiastych i nieco krócej niż na kortach ziemnych. Tak jak w przypadku nawierzchni trawiastej dużo zależy od serwisu, który zazwyczaj ustawia wymianę. Jeżeli jest mocny i precyzyjny to zazwyczaj zawodnik serwujący bez trudu wygrywa swoje podanie. W przypadku słabszego serwisu (szczególnie w przypadku drugiego podania, które jest zazwyczaj bardziej asekuracyjne) odbierający może przejąć inicjatywę w wymianie i może ona potrwać dłużej.
Budowa i konserwacja kortu
Korty twarde wzięły swoją nazwę od tego, że są praktycznie pozbawione elastyczności, a także są odporne na normalne oddziaływania, jakim jest poddawany kort tenisowy podczas gry. Zaletą twardych kortów są stosunkowo niskie koszty budowy i praktycznie zerowe koszty późniejszego konserwowania. Na uprzednio ubitą ziemię wylewa się kilkucentymetrową warstwę betonu lub asfaltu, która po wyschnięciu jest pokrywana zazwyczaj tworzywami sztucznymi, które nie przepuszczają powietrza ani wody. Dzięki temu korty twarde wysychają dużo szybciej niż korty ziemne czy trawiaste. Na zwykłych osiedlowych boiskach korty twarde są często przykrywane tartanem, ale równie dobrze korty mogą być pozbawione pokrycia i gra odbywa się wtedy bezpośrednio na betonie lub asfalcie. Linie malowane są ekologicznymi, wodoodpornymi farbami i zazwyczaj nie wymagają regularnego odświeżania, gdyż są odporne na ścieranie.
W Ameryce Północnej (m.in. na turnieju US Open) do pokrycia kortów używa się głównie krzemionki, gumy oraz specjalnej farby akrylowej (tzw. nawierzchnia DecoTurf). Im grubsza warstwa akrylowa tym wolniejszy staje się kort. Sporo zależy także od proporcji każdego z pozostałych podkładów. W Australii do niedawna popularne były korty typu Rebound Ace, do pokrycia których używano tworzyw syntetycznych. Kolejnymi warstwami są tutaj m.in. włókno szklane i guma poliuretanowa. Korty te są nieco wolniejsze od amerykańskich i również tutaj sposób odbicia się piłki od kortu zależy od proporcji poszczególnych składników. Od 2008 roku na turnieju Australian Open i niektórych imprezach poprzedzających ten turniej, używa się nawierzchni typu Plexicushion o zbliżonych właściwościach do nawierzchni DecoTurf używanej na US Open.
Korty twarde w przeciwieństwie do nawierzchni naturalnych (ceglanych i trawiastych) nie wymagają przykrywania plandekami podczas deszczu i nie praktykuje się tego typu działań na żadnym turnieju rozgrywanym na nawierzchni twardej. Dzieje się tak między innymi dlatego, że po przykryciu kortu, z powodu różnic temperatur, pod plandeką następuje zjawisko skraplania pary wodnej zawartej w powietrzu, w wyniku czego na powierzchni kortu powstają krople wody, które po usunięciu plandeki i tak trzeba usunąć. Z kolei plandeki umożliwiające odpowiednią cyrkulację powietrza są wyjątkowo kosztowne i nawet na Wimbledonie używa się ich tylko na głównych kortach. Dodatkowo decyzja o zaprzestaniu gry jest zazwyczaj podejmowana w momencie, gdy opady deszczu już się rozpoczęły, a przed nałożeniem na kort plandeki trzeba jeszcze opuścić siatkę oraz usunąć krzesełko sędziowskie, ławki dla zawodników i inne przedmioty znajdujące się w pobliżu kortu. Zanim więc kort zostanie w całości przykryty plandeką, jest on już i tak pokryty kroplami wody i będzie wymagał osuszenia po usunięciu nakrycia. Po ustaniu opadów woda z kortów jest usuwana za pomocą szczotek, a gdy kort jest już w miarę suchy, to do usunięcia resztek wody używa się ręczników.
Charakterystyka nawierzchni
Piłka po odbiciu od twardego kortu nie zostawia praktycznie żadnych śladów i gracze skazani są w przypadku spornych piłek na decyzję sędziego. Na niektórych turniejach jest jednak stosowana technologia sokolego oka, dzięki której gracze mogą poprosić o sprawdzenie, gdzie dokładnie odbiła się piłka co najmniej trzy razy w każdym secie.
Poruszanie się po kortach twardych najbardziej obciąża stawy w porównaniu z innymi kortami, a upadki bywają dość bolesne i mogą się zakończyć stłuczeniami lub obtarciem skóry. Ślizganie się po twardej nawierzchni (o ile jest sucha) jest mocno utrudnione i próby tego typu manewrów często kończą się kontuzjami stawu skokowego. Mimo, że każdy kto miał styczność z kortami twardymi, zdaje sobie z tego sprawę to często gracze wychowani na ziemnych kortach o tym zapominają. Kort staje się ponadto bardzo śliski po opadach deszczu i warto wstrzymać się z grą aż do pełnego wyschnięcia kortu, aby uniknąć niepotrzebnej kontuzji. Jeśli chodzi o piłki tenisowe to właśnie na twardych kortach zużywają się najszybciej.
Technika gry
Na kortach twardych, z racji ich właściwości, powinni się odnaleźć gracze preferujący tenis zarówno defensywny jak i ofensywny. Wszystko zależy jednak od konkretnego kortu, gdyż niektóre twarde nawierzchnie bywają równie szybkie co trawiaste, a innym jest z kolei bliżej do kortów ziemnych. Przeważnie jednak bez mocnego, precyzyjnego serwisu oraz dobrej gry z bekhendu i forhendu się nie obejdzie. Warto również opanować grę zarówno przy siatce jak i z głębi kortu. Wymiany na kortach twardych zwykle ograniczają się do kilku uderzeń, ale zdarzają się również regularnie dłuższe wymiany, szczególnie po słabszym serwisie podającego. Zawodnicy grający zza końcowej linii, z racji niskiego odbicia się piłki, często zmuszani są do zagrywania piłki slajsem. Uderzenia z rotacją awansującą nie przynoszą większych korzyści i z pewnością lepszym rozwiązaniem jest posyłanie mocnych, płaskich piłek.
Dużo łatwiej zdobyć punkt na twardych kortach kończącym uderzeniem niż na ziemnych kortach, ale można także liczyć na błędy rywala. Należy się jednak starać podczas wymiany zagrywać piłkę jak najbliżej linii końcowej, co utrudni przeciwnikowi jej odbicie. Posłanie piłki w połowę kortu, może się bowiem skończyć zabójczą kontrą ze strony rywala. Po dobrym serwisie warto od czasu do czasu udać się pod siatkę i spróbować zdobyć punkt uderzeniem wolejowym. Taktyka “serw i wolej” przez całe spotkanie może jednak nie przynieść tylu korzyści co na kortach trawiastych. Co do warunków fizycznych, to w grze na twardych kortach powinni się sprawdzić gracze zarówno niscy jak i wysocy, z lekką przewagą tych drugich. Analogicznie wygląda sytuacja w przypadku graczy słabszych fizycznie i tych potrafiących bardzo mocno uderzyć piłkę.
Najlepsi gracze i lokalizacja kortów twardych
Twarde korty są rozsiane po całym świecie, ale największą popularnością cieszą się w Ameryce Północnej oraz w Azji i Australii. Na tych trzech kontynentach rozgrywane są praktycznie wszystkie zawodowe turnieje tenisowe na kortach twardych. W styczniu najlepsi tenisiści i tenisistki rywalizują w Azji oraz Australii, w lutym przenoszą się na niecałe dwa miesiące do Stanów Zjednoczonych i Azji, by wrócić do Ameryki Północnej w połowie lipca. Z końcem września gracze wracają jeszcze na trzy tygodnie do Azji. Jeśli chodzi o zawodników najlepiej sobie radzących na twardych kortach to prym wiodą głównie Amerykanie oraz Europejczycy, z pośród których wyróżniają się Rosjanie oraz Francuzi. Słabiej radzą sobie natomiast tenisiści wychowani na kortach ziemnych, czyli Hiszpanie, Włosi i zawodnicy z Ameryki Południowej (poza nielicznymi przypadkami).
Wśród panów do najlepiej obecnie grających zawodników na twardych kortach możemy zaliczyć Szwajcara Rogera Federera, Serba Novaka Djokovica, Brytyjczyka Andy’ego Murray’a, Hiszpana Rafaela Nadala, Amerykanów Andy’ego Roddicka i Mardy’ego Fisha, Argentyńczyków Juana Martina Del Potro i Davida Nalbandiana, Rosjan Nikolay’a Davydenke i Michaila Youzhnego czy Francuzów Richarda Gasqueta, Gillesa Simona i Jo-Wilfrieda Tsongę.
W gronie tenisistek najlepsze wyniki na kortach twardych notują Amerykanki Serena i Venus Williams, Rosjanka Maria Sharapova, Chinka Na Li, Białorusinka Victoria Azarenka oraz Polka Agnieszka Radwańska.
Korty trawiaste
Szybkość gry
Korty ceglane Korty trawiaste są uważane za najszybszą nawierzchnię tenisową. To właśnie na trawiastych kortach rozpoczęła się historia tenisa ziemnego. Piłka w wyniku kontaktu z tego typu kortem traci jedynie 30% swojej prędkości. Oznacza to w praktyce, że jeżeli piłka zostanie uderzona z prędkością 100 km/h to po odbiciu od kortu zwolni do prędkości 70 km/h. Piłka ponadto odbija się niżej od podłoża niż na innych kortach (średnio na wysokość kolan zawodnika). Oba te czynniki sprawiają, że wymiany na kortach trawiastych trwają zazwyczaj krócej niż na pozostałych nawierzchniach. Wzrasta tutaj również atut własnego serwisu, przez co odbierającemu trudniej przejąć inicjatywę w wymianie i przełamać podanie serwującego. Żeby nieco ograniczyć te proporcje, na turniejach rozgrywanych na kortach trawiastych, stosuje się trochę większe i bardziej puszyste piłki, dzięki czemu piłka odbija się nieco wyżej od piłek standardowych.
Budowa kortu
Korty trawiaste zawdzięczają swoją nazwę wierzchniej warstwie kortu, którą stanowi trawa skoszona na kilka milimetrów (na Wimbledonie jest to 8 mm). Do pokrycia kortu używa się zazwyczaj trawiastej rośliny zwanej życicą. Im trawa jest bardziej wytarta, tym szybszy jest kort (piłka mniej zwalnia podczas odbicia od kortu). Korty trawiaste z natury mają budowę podobną do pola golfowego. Pod kilkucentymetrową warstwą gęsto zasianej trawy, znajduje się mocno ubita gleba. Im jest ona bardziej ubita tym kort jest szybszy.
Konserwacja kortu
Korty trawiaste mimo, że są tańsze w budowie od kortów ceglanych to jednak są zdecydowanie bardziej kosztowne w utrzymaniu. Trawa bowiem szybko się ściera i wymaga stałej konserwacji. Oprócz koszenia, kort powinno się regularnie zraszać wodą i należy także zadbać o jego prawidłowe nasłonecznienie. Linie, malowane zazwyczaj wapnem lub ekologiczną farbą, trzeba co jakiś czas odnawiać. Ciężko zachować na dłużej trawę w dobrej kondycji i spory wpływ na to ma temperatura powietrza. Korty te również podczas deszczu powinno się przykrywać, gdyż trochę czasu schodzi późniejsze wysychanie kortu, a zbyt duża ilość wody deszczowej niekorzystnie wpływa na trawę. Tylko przez kilka miesięcy w roku (w okresie wiosna-lato) można się cieszyć grą w tenisa na nadającym się do tego celu korcie.
Charakterystyka nawierzchni
Piłka po odbiciu od trawiastej nawierzchni zazwyczaj nie zostawia żadnych śladów, chyba że była bardzo mocno uderzona. Na niektórych turniejach rozgrywanych na trawie w celu sprawdzenia, gdzie upadła piłka, stosowana jest technologia sokolego oka. W innym wypadku należy zdać się na czujne oko sędziego.
Poruszanie się po kortach trawiastych nieco bardziej obciąża stawy w porównaniu do nawierzchni ceglanej, ale upadki na trawie bywają z kolei najmniej bolesne w stosunku do innych nawierzchni. Najłatwiej więc na turniejach rozgrywanych na kortach trawiastych, zobaczyć zawodników skaczących bez strachu do piłek we wszystkie możliwe strony. W najgorszym wypadku taki skok może się skończyć drobnym obtarciem i pobrudzeniem stroju na zielono. Ślizganie się po trawiastej nawierzchni na pewno nie jest dobrym pomysłem i może się zakończyć poważną kontuzją, szczególnie gdy trawa jest mocno wytarta. Często zapominają o tym jednak zawodnicy wychowani na kortach ziemnych, przez co mają problemy w poruszaniu się po korcie. Największym wrogiem kortów trawiastych jest deszcz. Wystarczy krótka mżawka i nawierzchnia kortu staje się bardzo śliska i niebezpieczna podczas gry. Należy o tym pamiętać grając z samego rana, gdy wprawdzie nie pada, ale na trawie może się utrzymywać rosa.
Technika gry
Jeśli chodzi o sposób gry na kortach trawiastych to z pewnością sprawdza się tutaj gra siłowa, oparta na mocnym serwisie i częstych wizytach przy siatce. Podstawą jest również świetny refleks i umiejętność mocnego uderzania zarówno z forhendu jak i bekhendu. Niezbędne jest także opanowanie gry wolejem. Wymiany na kortach trawiastych zazwyczaj trwają krótko i często kończą się uderzeniami wygrywającymi. Wpływ na to ma specyfika nawierzchni, która sprawia, że piłki nie tracą znacznie swojej prędkości po odbiciu, a dodatkowo odbijają się stosunkowo nisko i często w nieprzewidywalnych kierunkach. Łatwiej jest w rezultacie zaserwować asa podającemu i trudniej wykonać dobry return odbierającemu serwis. Niezbyt dobrym pomysłem jest ciągłe prowadzenie gry zza linii końcowej, szczególnie podczas gry z zawodnikiem doświadczonym w grze na trawie. Częściej stosuje się taktykę zwaną “serw i wolej”, polegającą na biegnięciu do siatki bezpośrednio po mocnym serwisie i kończeniu piłek wolejem przy siatce. Im bliżej linii końcowej ulokujemy piłkę tym mniejsze szanse ma przeciwnik na jej odbicie. Jeżeli już dochodzi do dłuższych wymian to zawodnicy często zagrywają piłkę uderzeniem slajsowanym (z rotacją wsteczną) i czekają na dobry moment, żeby zakończyć wymianę mocnym, płaskim uderzeniem. Nawierzchnia trawiasta sprzyja również uderzeniom z rotacją awansującą, które mogą być trudne do odebrania przez tenisistę stojącego po drugiej stronie siatki. Co do warunków fizycznych, to gra na trawie na pewno preferuje zawodników wysokich, o sporym zasięgu przy siatce, którzy potrafią uderzyć piłkę z dużą siłą. Gracze o skromniejszej posturze dużo rzadziej odnoszą na trawie sukcesy.
Najlepsi gracze i lokalizacja kortów trawiastych
Dawniej korty trawiaste były bardzo popularne i do 1912 roku rozgrywane były na nich wszystkie cztery turnieje wielkoszlemowe, a do 1975 roku wszystkie oprócz French Open. Obecnie z racji sporych kosztów utrzymania, korty trawiaste prawie wyginęły i można je spotkać w znikomych ilościach, głównie w Stanach Zjednoczonych, Australii i Wielkiej Brytanii. Gra na nawierzchni trawiastej od zawsze była domeną zawodników ze wspomnianych wyżej krajów, ale również tenisiści z kontynentu europejskiego odnosili i odnoszą na niej sukcesy. Słabiej radzą sobie na niej gracze wychowani na kortach ziemnych, czyli Hiszpanie, Portugalczycy, Włosi i zawodnicy z Ameryki Południowej (poza nielicznymi przypadkami). Sezon na kortach trawiastych trwa zaledwie pięć tygodni, a w kalendarzu przypada na przełom czerwca i lipca.
Wśród panów do najlepiej obecnie grających zawodników na trawiastych kortach możemy zaliczyć Szwajcara Rogera Federera, Hiszpana Rafaela Nadala, Brytyjczyka Andy’ego Murray’a, Serba Novaka Djokovica, Amerykanina Sama Querrey’a, Czecha Tomasa Berdycha, Chorwata Marina Cilica, Francuzów Richarda Gasqueta i Jo-Wilfrieda Tsongę oraz Cypryjczyka Marcosa Baghdatisa.
W przypadku pań nawierzchnia nie odgrywa tak wielkiej roli i na turniejach rozgrywanych na kortach trawiastych liczy się przede wszystkim forma zawodniczek. Nie mniej jednak możemy wyróżnić kilka zawodniczek osiągających regularnie dobre wyniki na trawie i są wśród nich Amerykanki Serena i Venus Williams, Rosjanka Maria Sharapova, Białorusinka Wiktoria Azarenka, Polka Agnieszka Radwańska, Czeszka Petra Kvitova oraz Francuzka Marion Bartoli.
Korty halowe
Szybkość gry
Korty halowe Korty halowe z reguły są szybsze od kortów twardych i tylko trochę wolniejsze od trawiastych. Bardzo dużo w tej kwestii zależy jednak od pokrycia kortu. Korty typu “indoor hard” mają właściwości prawie takie same jak korty twarde, więc bliżej przyjrzymy się kortom o nawierzchni dywanowej, chociaż jest ona coraz mniej popularna. Piłka w wyniku kontaktu z tego typu kortem traci ok. 31% swojej prędkości. Oznacza to w praktyce, że jeżeli piłka zostanie uderzona z prędkością 100 km/h to po odbiciu od kortu zwolni do prędkości 69 km/h. Piłka odbija się od podłoża nieco wyżej niż na kortach trawiastych, ale niżej niż na nawierzchniach twardych i ceglanych (średnio na wysokość uda zawodnika). Oba te czynniki sprawiają, że wymiany na kortach dywanowych trwają przeważnie krócej niż na kortach ziemnych i twardych i trochę dłużej niż na kortach trawiastych. Tak jak w przypadku nawierzchni trawiastej i twardej dużo zależy od serwisu, który zazwyczaj ustawia dalszy przebieg wymiany. Jeżeli jest mocny i precyzyjny to zazwyczaj zawodnik serwujący bez trudu wygrywa swoje podanie. W przypadku słabszego serwisu (szczególnie w przypadku drugiego podania, które jest zazwyczaj bardziej asekuracyjne) wymiana może potrwać nieco dłużej, ale zwykle i tak toczy się pod dyktando podającego. Istnieją również korty halowe o nawierzchni drewnianej, bardzo popularne w średniowiecznej Francji i wykorzystywane do gry podobnej do współczesnego tenisa. Na takim parkiecie piłka może odbijać się jeszcze niżej i szybciej niż na trawie.
Budowa i konserwacja kortu
Skąd wzięła się nazwa kortów halowych chyba nie musimy tłumaczyć. Nawierzchnia dywanowa zawdzięcza natomiast swoją nazwę pokryciu kortu, które można łatwo usunąć (podobnie jak dywan z podłogi). Nawierzchnie dywanowe z racji swoich właściwości mogą być wykorzystywane tylko w zamkniętych pomieszczeniach, gdyż są wrażliwe na warunki atmosferyczne, a przede wszystkim na opady deszczu. Wyjątkiem są tu niektóre sztuczne nawierzchnie trawiaste, wykorzystywane zarówno w halach jak i pod gołym niebem. Zaletą kortów dywanowych jest stosunkowo niski koszt ich położenia, zakładając że mamy do dyspozycji gotową halę. Na większości turniejów halowych nawierzchnia dywanowa jest położona jedynie na czas trwania turnieju, a później hala może służyć do organizacji innych imprez. Siatka nie jest zamontowana na stałe, ale zawieszona jest na solidnych stojakach. Sama nawierzchnia dywanowa jest zazwyczaj mieszanką tworzyw sztucznych i położona jest na parkiecie lub innym twardym podłożu (asfalt, beton). Często wierzchnią warstwą jest guma i takie korty również zalicza się do dywanowych. Od grubości i proporcji składników zależy jak szybka jest nawierzchnia. Koszty jej konserwacji również zależą od charakterystyki materiału pokryciowego, ale na pewno tego typu kortom nie trzeba poświęcać tyle czasu co kortom ziemnym lub trawiastym.
Charakterystyka nawierzchni
Piłka po odbiciu od kortu halowego nie zostawia praktycznie żadnych śladów i gracze skazani są w przypadku spornych piłek na decyzję sędziego. Na niektórych turniejach jest jednak stosowana technologia sokolego oka, dzięki której gracze mogą poprosić o sprawdzenie, gdzie dokładnie odbiła się piłka.
Poruszanie się po kortach halowych obciąża stawy podobnie jak to ma miejsce na twardych kortach, ale w przypadku kortów dywanowych powierzchnia jest zwykle bardziej miękka, dlatego upadki są mniej bolesne i nie kończą się poważniejszymi urazami. Wykonywanie skutecznych ślizgów na dywanowej nawierzchni, jest podobnie jak w przypadku kortów twardych praktycznie niemożliwe i próby tego typu manewrów często kończą się kontuzjami stawu skokowego. Nieudolne próby ślizgania się po korcie halowym możemy jednak zaobserwować u zawodników wychowanych na ceglanych kortach. Piłki tenisowe na nawierzchni dywanowej zużywają się nieco wolniej niż na kortach twardych, ale szybciej niż na kortach trawiastych czy ziemnych.
Technika gry
Na kortach halowych szybciej odnajdą się gracze specjalizujący się w grze na trawie niż specjaliści od kortów ziemnych. Podstawą jest oczywiście mocny, precyzyjny serwis, który zazwyczaj ustawia dalszy przebieg punktu. Z racji tego, że gracze mają nie wiele czasu na przyjęcie odpowiedniej pozycji do uderzenia, ważne jest opanowanie gry zarówno z forhendu jak i bekhendu. Istotna jest też dobra gra wolejem, która może się przydać podczas wizyt przy siatce. Wymiany na kortach halowych, szczególnie w przypadku dwóch graczy obdarzonych mocnym uderzeniem, zwykle ograniczają się do kilku zagrań. Nadawanie piłce rotacji nie daje wielkich korzyści i bardziej odpowiednie są mocne, płaskie uderzenia jak najbliżej końcowej linii. Z racji tego, że piłka odbija się nisko od kortu, gracze często muszą zagrywać piłkę slajsem, szczególnie gdy znajdują się w defensywie. Taktyka “serw i wolej” przy własnym podaniu często skutkuje zdobyciem łatwych punktów, szczególnie gdy serwis jest odpowiednio mocny. Co do warunków fizycznych, to na kortach halowych najlepiej spisują się wysocy gracze, potrafiący mocno zaserwować i uderzyć piłkę. Rzadko widuje się niskiego zawodnika odnoszącego sukcesy na tej nawierzchni.
Najlepsi gracze i lokalizacja kortów halowych
Korty halowe podobnie jak twarde są rozsiane po całym świecie, a najwięcej z nich znajduje się w Ameryce Północnej, Europie oraz Azji. Tylko na tych trzech kontynentach oraz w Australii (Puchar Hopmana), rozgrywane są największe turnieje tenisowe na tego typu kortach. W kalendarzu zajmują one miejsce od późnej jesieni do końca zimy, chociaż równocześnie z nimi są rozgrywane turnieje na otwartej przestrzeni, w miejscach gdzie pogoda na to pozwala. Jeśli chodzi o zawodników najlepiej sobie radzących na kortach halowych to prym wiodą (podobnie jak na twardych kortach) głównie Amerykanie oraz Europejczycy, z pośród których wyróżniają się Rosjanie oraz Francuzi. W tych właśnie krajach jest też organizowanych najwięcej turniejów halowych. Słabiej na kortach halowych radzą sobie natomiast gracze wychowani na nawierzchni ceglanej, czyli Hiszpanie, Włosi oraz zawodnicy z Ameryki Południowej (poza nielicznymi przypadkami).
Wśród panów do najlepiej obecnie grających zawodników na kortach halowych możemy zaliczyć Szwajcara Rogera Federera, Serba Novaka Djokovica, Argentyńczyka Juana Martina Del Potro, Brytyjczyka Andy’ego’ Murray’a, Amerykanina Johna Isnera, Hiszpana Davida Ferrera, Francuzów Jo-Wilfrieda Tsongę i Richarda Gasqueta oraz Polaka Jerzego Janowicza.
W przypadku pań większość zawodniczek potrafi sobie radzić na halowych kortach. Wyróżnić możemy jednak kilka tenisistek osiągających na nich najlepsze wyniki i są wśród nich Rosjanka Maria Szarapova, Czeszka Petra Kvitova, Amerykanki Serena i Venus Williams oraz Białorusinka Victoria Azarenka.
©® GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
