 Australian Open
Australian Open
Miejsce rozgrywania : Melbourne, Australia
Obiekt : Melbourne Park (zobacz na mapie)
Termin
Australian Open to pierwsza impreza wielkoszlemowa w roku kalendarzowym, oficjalnie traktowana jako turniej wielkoszlemowy Azji i Pacyfiku. Organizatorem imprezy jest Australijski Związek Tenisa (Tennis Australia). Turniej rozgrywany jest w trzecim i czwartym tygodniu rozgrywek ATP i WTA (druga połowa stycznia), na twardych kortach obiektu Melbourne Park w Melbourne. W Australii termin organizacji turnieju przypada na sam środek kalendarzowego lata. Z racji różnic czasowych mecze rozgrywane są późną nocą lub wczesnym rankiem czasu polskiego. Przez pierwsze 22 lata turniej nazywany był Mistrzostwami Australazji. W 1927 roku imprezę przemianowano na Mistrzostwa Australii, a od 1969 roku turniej posiada obecną nazwę. W latach 1977-1985 organizatorzy Australian Open podjęli decyzję o przeniesieniu terminu rozgrywania turnieju na drugą połowę grudnia. Z tego powodu, w roku 1977 odbyły się dwie edycje Australian Open (w styczniu oraz grudniu), a w roku 1986 imprezy nie rozegrano. Podobnie było w latach 1916-1918 oraz 1941-1945, kiedy to turniej odwoływano z powodu trwających wojen światowych. Obecnie zawody są poprzedzane dwutygodniową serią turniejów na twardych kortach w Azji, Australii i Nowej Zelandii.
Nagrody
Najlepsi tenisiści walczą przez dwa tygodnie o puchar imienia Normana Brookesa, a panie o trofeum imienia Daphne Akhurst. Zarówno Brookes jak i Akhurst to byłe gwiazdy australijskiego tenisa. Oprócz tego zwycięzcy w turnieju singlowym mogą liczyć na ponad cztery milion dolarów australijskich oraz dwa tysiące punktów do rankingu ATP i WTA. W 2001 roku pula nagród u pań i panów została zrównana i w ten sposób Australian Open stał się drugim po US Open turnieju, który wprowadził równouprawnienie w podziale puli nagród. Obecnie wynosi ona 62,5 miliona dolarów australijskich, do podziału we wszystkich rozgrywkach. Na tą kwotę składają się wpływy od sponsorów oraz ze sprzedaży biletów i praw telewizyjnych (do 192 krajów), które w Polsce posiada obecnie stacja Eurosport.
Miejsce rozgrywania turnieju
Turniej Australian Open rozgrywany jest od 1988 roku na obiekcie Melbourne Park w Melbourne, drugim co do wielkości miastu w Australii. Kompleks kortów w Melbourne Park (do 1996 roku znanego jako Flinders Park) liczy sobie 16 kortów, na których rozgrywane są mecze turniejowe. Największym obiektem jest kort centralny, czyli Rod Laver Arena mogący pomieścić 14820 entuzjastów tenisa. Odbywają się na nim wszystkie mecze singla panów i pań począwszy od ćwierćfinału, finał debla pań, panów oraz miksta, a także finał singla juniorów.
Drugim co do wielkości kortem w Melbourne Park jest Melbourne Arena o pojemności 10500 miejsc, a kolejnym Margaret Court Arena posiadający trybuny na 7500 miejsc. Wszystkie wspomniane korty posiadają zasuwany dach, co pozwala rozgrywać mecze, gdy pada deszcz oraz w przypadku uciążliwego upału. To właśnie wysokie temperatury są w ostatnich latach największym problemem dla zawodników, przez który już kilka razy podejmowano decyzję o zawieszeniu meczów rozgrywanych w pełnym słońcu.
Wszystkie areny Melbourne Park są wyposażone w technologię “sokolego oka” (ang. “Hawk Eye”), która pozwala zawodnikom sprawdzać, gdzie dokładnie spadła piłka. Z roku na rok liczba widzów, którzy łącznie zasiedli na trybunach podczas dwóch tygodni trwania turnieju stale rośnie. W 2019 roku padł kolejny frekwencyjny rekord, a na trybunach zasiadło łącznie 796 435 tenisowych kibiców. Dla kontrastu pierwszą edycję rozegraną w 1905 roku śledziło łącznie 5 tysięcy osób. Obecnie przy organizacji i obsłudze imprezy zaangażowanych jest każdego roku około 4500 osób, a w turnieju zużywa się około 45000 piłek firmy Dunlop.
Nawierzchnia
Od pierwszej edycji rozegranej w 1905 roku do 1987 roku turniej odbywał się na kortach trawiastych. Z kolei w latach 1988-2007 wszystkie korty posiadały gumową nawierzchnię typu Rebound Ace, wolniejszą od tradycyjnych kortów twardych spotykanych w Stanach Zjednoczonych czy Azji. Zapewniało to rozgrywanie wszystkich czterech turniejów wielkoszlemowych na różnych nawierzchniach. Organizatorzy turnieju podjęli jednak kontrowersyjną decyzję o wymianie nawierzchni na nową, szybszą nawierzchnię typu Plexicushion, na której począwszy od 2008 roku rozgrywany jest turniej.
Właściwościami i szybkością gry przypomina ona nawierzchnię typu Deco Turf, na której rozgrywany jest turniej US Open, chociaż z relacji tenisistów wynika, że jest ona jednak trochę wolniejsza niż jej amerykańska odpowiedniczka. Zmianie uległa także barwa kortów, bowiem zawodnicy skarżyli się na to, że żółte piłki zlewają się z kortem, przez co zmniejsza się jej widoczność. Ciemnozielony kolor musiał ustąpić miejsca najbardziej popularnej barwie kortów twardych i halowych, czyli kolorowi błękitnemu. Do zmiany nawierzchni przyczyniły się również skargi tenisistów, dotyczące zbytniego nagrzewania się kortów pokrytych nawierzchnią gumową. Aby ułatwić adaptację zawodnikom na nowych kortach, podjęto decyzję o wymianie nawierzchni typu Rebound Ace na Plexicushion, na kortach turniejów rozgrywanych bezpośrednio przed Australian Open (a konkretnie w Brisbane i Sydney). Zaletą kortów twardych jest fakt, że nie trzeba ich przykrywać podczas opadów deszczu i nie pochłaniają wody. Na głównych kortach dodatkowo zasuwany jest dach, a korty osuszane są przez obsługę turnieju za pomocą ręczników.
Poprzednie lokalizacje
Australian Open jest rekordowy wśród turniejów wielkoszlemowych pod względem liczby zmiany miejsc organizacji turnieju. Pierwszą edycję rozegrano w Melbourne w 1905 roku na kortach trawiastych Warehouseman’s Cricket Club w dzielnicy Albert Park. Od tego czasu aż do 1972 roku lokalizację turnieju zmieniano ponad 40 razy i rozgrywano go w siedmiu różnych miastach. Oprócz Melbourne, które w tym czasie gościło tenisistów 15 razy, turniej organizowały także inne australijskie miasta: Sydney (17 razy), Adelajda (14), Brisbane (8) oraz Perth (3). Dwa turnieje odbyły się też w Nowej Zelandii, a miastami goszczącymi najlepszych tenisistów były: Christchurch (1906) i Hastings (1912). W 1971 roku postanowiono, że Melbourne będzie stałym organizatorem turnieju, a na miejsce rozgrywek wybrano trawiaste korty klubu tenisowego w dzielnicy Kooyong. Prestiż turnieju jednak z roku na rok spadał i to skłoniło władze miasta do budowy nowego, większego i bardziej atrakcyjnego dla graczy i widzów obiektu w centrum Melbourne. Obiekt otrzymał nazwę Flinders Park (na cześć słynnego brytyjskiego marynarza), a pierwsza edycja na nowych, twardych kortach typu Rebound Ace odbyła się w 1988 roku. Jak się okazało była to bardzo słuszna decyzja, gdyż liczba widzów, śledząca przez dwa tygodnie rozgrywki na kortach, skoczyła o prawie 90% w stosunku do roku poprzedniego, czyli ostatniej edycji rozegranej na kortach w Kooyong (ze 140 000 widzów w 1987 roku do 266 500 w roku 1988). W 1996 roku nazwę nowego obiektu zmieniono na Melbourne Park, w celu promocji nazwy miasta.
Uczestnicy i zwycięzcy
W pierwszej edycji turnieju rozegranej w 1905 roku w Melbourne, wzięło udział 17 zawodników, a zwyciężył Australijczyk Rodney Heath, który pokonał w finale swojego rodaka Arthura Curtisa. Kolejne rozgrywki o Mistrzostwo Australazji w tenisie odbyły się rok później w Nowej Zelandii z udziałem zaledwie 10 zawodników, w tym dwóch Australijczyków i 8 Nowozelandczyków. Wygrał je Anthony Wilding pochodzący z miasta, w którym odbywał się turniej (Christchurch). W 1908 roku, czyli w trzeciej edycji górą był obcokrajowiec, a konkretnie Amerykanin Fred Alexander. Nie mniej jednak z uwagi na słabo rozwinięty na początku XX wieku transport, turniej długo pozostawał w cieniu pozostałych turniejów wielkoszlemowych i był rzadko odwiedzany przez zagranicznych zawodników z poza Wielkiej Brytanii (Australia była wtedy kolonią brytyjską) i Stanów Zjednoczonych. W latach dwudziestych podróż statkiem z Europy do Australii zajmowała średnio 45 dni i była bardzo kosztowna. Pierwszymi tenisistami, którzy samolotem dotarli na kontynent australijski byli amerykańcy zawodnicy, którzy przylecieli w 1946 roku na mecz z Australią w ramach Pucharu Davisa.
Spore odległości były też problemem dla samych Australijczyków zamieszkujących wschodnie i zachodnie wybrzeże. Gdy turniej rozgrywany był na wschodnim wybrzeżu (Melbourne, Sydney, Brisbane, Nowa Zelandia) startowali w nim zazwyczaj jedynie mieszkańcy wschodnich stanów. Z kolei, gdy turniej gościł trzykrotnie w Perth, startowali w nim głównie zawodnicy z zachodnich stanów. W tamtych czasach dystans 3000 km dzielący oba wybrzeża był naprawdę spory. Nawet odległość dzieląca Melbourne od Sydney była w tamtych czasach zbyt wielka dla większości mieszkańców obu miast. W latach 50-tych i 60-tych, kiedy podróże lotnicze stały się bardziej dostępne, dominacja Australijczyków w rodzimym turnieju wynikała nie tylko z racji specyficznej lokalizacji, ale również z tego, że w tych czasach na światowych kortach ogólnie dominowali zawodnicy z tego kraju. Tacy tenisiści jak Ken Rosewall, Lew Hoad, Ashley Cooper w latach 50-tych oraz Roy Emerson i Rod Laver w latach 60-tych wygrywali także na innych turniejach wielkoszlemowych oraz świecili seryjne triumfy w Pucharze Davisa. Najbardziej utytułowany z nich jest Roy Emerson, który wygrał łącznie 12 turniejów wielkoszlemowych, z tego połowę w rodzinnym kraju. Rod Laver z kolei dwukrotnie wygrał wszystkie cztery turnieje wielkoszlemowe w jednym roku. Niecodziennym wyczynem popisał się też Ken Rosewall, który do dzisiaj jest zarazem najmłodszym (18 lat) i najstarszym (38 lat) zwycięzcą Australian Open. Prestiżowi turnieju szkodził również podział na amatorów i zawodowców wśród tenisistów, przez co do 1968 roku (początek Ery Open) rywalizować w turnieju mogli jedynie zawodnicy posiadający status amatorów.
Po 1968 roku wiele gwiazd tenisa miało jednak dalej podpisane zawodowe kontrakty z promotorami, którzy zabraniali swoim zawodnikom występu w Australian Open. Wiele uznanych gwiazd męskiego tenisa w turnieju Australian Open nigdy nie wystąpiła. Jeszcze jedną kwestią odstraszającą zawodników była niska pula nagród w stosunku do innych turniejów, a w latach 1977-1985, gdy turniej rozgrywany był w grudniu, niektórzy zawodnicy tłumaczyli swoją nieobecność na turnieju świętami bożonarodzeniowymi, które chcieli spędzić z rodziną. Biorąc pod uwagę wyżej wymienione problemy nie może dziwić fakt, że do 1967 roku w 55 finałach gry singlowej panów wystąpiło łącznie 96 Australijczyków i zaledwie 14 obcokrajowców (6-ciu Brytyjczyków, 6-ciu Amerykanów oraz jeden Francuz i Peruwiańczyk). Po raz pierwszy reprezentanta gospodarzy zabrakło w finale w 1977 roku, a rok wcześniej po raz ostatni triumfował Australijczyk (Mark Edmondson). Od tego czasu w finale Australijczycy zagrali zaledwie pięć razy, a ostatnim z nich był Lleyton Hewitt w 2005 roku. W latach 80-tych do głosu doszli zagraniczni zawodnicy, a byli to między innymi Johan Kriek z RPA, Szwedzi Stefan Edberg i Mats Wilander (który jako jedyny wygrał Australian Open na trawie i twardej nawierzchni) oraz Czechosłowak Ivan Lendl.
W latach 90-tych najwięcej triumfów zaliczyli Amerykanie, w tym Jim Courier, Pete Sampras oraz Andre Agassi, który dominował w Australii także na początku XXI wieku. Po nim patent na wygrywanie w Australian Open przejął Szwajcar Roger Federer, który zwyciężał na tej imprezie w roku 2004 oraz w latach 2006-2007 i 2010 roku. W 2005 roku odpadł on po zaciętym boju w półfinale, z późniejszym zwycięzcą Rosjaninem Maratem Safinem, który przy okazji pobił rekord Wielkiego Szlema w liczbie rozegranych gemów w drodze po wygraną w turnieju wielkoszlemowym (129 gemów). W 2008 roku (także w półfinale) sposób na Federera znalazł 20-letni Serb Novak Djoković, który później ograł w decydującym o tytule spotkaniu największą rewelację turnieju Francuza Jo-Wilfrieda Tsongę, notując tym samym historyczny, bo pierwszy triumf w Wielkim Szlemie dla swojego kraju. W 2009 roku Roger Federer ponownie zagrał w finale, ale musiał w nim uznać wyższość Hiszpana Rafaela Nadala w pięciu setach. W 2010 roku Federer nie miał już problemów w finale z ograniem Brytyjczyka Andy’ego Murray’a, którego pokonał bez straty seta. Murray zagrał o tytuł również w 2011 roku i ponownie musiał zadowolić się drugim miejscem, po porażce z Novakiem Djokoviciem. Serb w 2012 roku został dziesiątym zawodnikiem, któremu udało się obronić tytuł, a dokonał tego po zwycięstwie nad Rafaelem Nadalem po pięciu godzinach i 53 minutach walki. Mecz zakończył się po godzinie pierwszej w nocy czasu australijskiego i był to najdłuższy wielkoszlemowy finał w historii.
W 2013 roku rozstawiony z numerem pierwszym Novak Djoković pokonał turniejową “trójkę” Andy’ego Murraya 6:7 (2-7), 7:6 (7-3), 6:3, 6:2 i stał się pierwszym tenisistą, który wygrał trzy tytuły Australian Open w erze zawodowej z rzędu.
W 2014 roku sensacyjnie swój pierwszy turniej Wielkiego Szlema wygrał Stanislas Wawrinka. Szwajcar w na etapie ćwierćfinału zatrzymał Novaka Djokovicia w drodze po czwarty kolejny triumf w Melbourne, a w finale Szwajcar zwyciężył z nie w pełni dysponowanym tego dnia Hiszpanem Rafaelem Nadalem 6:3, 6:2, 3:6, 6:3.
W 2015 roku Novak Djoković powrócił na tron, rewanżując się po drodze Wawrince za porażkę sprzed 12 miesięcy. W decydującym o tytule meczu Serb po raz kolejny pokonał Andy’ego Murraya, tym razem 7:6(5), 6:7(4), 6:3, 6:0 i odniósł piątą wygraną w australijskiej imprezie.
Następna edycja zmagań przyniosła identyczny skład finałowej potyczki, w której to Djoković tym razem nie stracił ani jednego seta. Wygrywając po raz szósty Serb zrównał się w liczbie zwycięstw w Melbourne z legendarnym Australijczykiem Royem Emersonem.
W 2017 roku doszło do niespodziewanej powtórki finału sprzed ośmiu lat. Powracający do rywalizacji na światowych kortach po półrocznej przerwie spowodowanej kontuzją kolana Roger Federer, spotkał się ze swoim odwiecznym rywalem, Rafaelem Nadalem i po niesamowitym spotkaniu pokonał go 6:4, 3:6, 6:1, 3:6, 6:3, wywalczając 18. tytuł wielkoszlemowy i poprawiając własny rekord w męskim singlu. Był to jego piąty sukces w tych zawodach.
W 2018 roku po ciężkiej walce z Chorwatem Marinem Cilicem 6:2, 6:7 (5), 6:3, 3:6, 6:1 Federer obronił swój tytuł. Dla rozstawionego z numerem drugim Szwajcara było to szóste zwycięstwo w Melbourne, dzięki czemu zrównał się z Djokoviciem i Emersonem na liście zwycięzców tego turnieju. W całej karierze tenisisty z Bazylei był to z kolei już 20. wielkoszlemowy tytuł.
W roku 2019 po dwóch latach przerwy do głosu ponownie doszedł Novak Djoković. Serb w rozstrzygającym spotkaniu rozbił Hiszpana Rafaela Nadala 6:3, 6:2, 6:3 i zdobywając siódmy tytuł został samodzielnym rekordzistą pod względem liczby triumfów w Australian Open.
Biorąc pod uwagę wszystkie rozegrane do tej pory edycje, najwięcej triumfów w męskim turnieju singlowym odnieśli reprezentanci gospodarzy, czyli Australijczycy (50 tytułów). Kolejne miejsca w tej klasyfikacji zajmują tenisiści Stanów Zjednoczonych (18 triumfów), Serbii i Szwajcarii, (7 triumfów), Szwecji (6 tytułów), Wielkiej Brytanii (5 tytułów), Rosji, Niemiec, Czechosłowacji, Nowej Zelandii i Argentyny (po 2 tytuły) oraz Czech, Francji, RPA i Hiszpanii (po 1 triumfie).
Rywalizacja pań
Po raz pierwszy panie dopuszczono do rywalizacji w 1922 roku, a pierwszą zwyciężczynią została Margaret Molesworth, która triumfowała także rok później. Przez następne 12 lat, czyli do 1934 roku, kiedy tytuł zdobyła Brytyjka Dorothy Round Little, finały turnieju pań były wewnętrzną sprawą Australijek. Pierwszym finałem bez ich udziału była potyczka między Amerykankami Louise Clapp i Doris Hart w 1950 roku. Nie mniej jednak do 1978 roku, kiedy po raz ostatni triumfowała Australijka (Christie O’Neil), taka sytuacja zdarzyła się zaledwie trzy razy (1950, 1953, 1957). Z kolei w 1980 roku po raz ostatni w finale wystąpiła Australijka i była nią Wendy Turnbull, która nie sprostała Czechosłowaczce Hanie Mandlikovej. Mandlikova była też pierwszą zawodniczką z poza Australii, USA i Wielkiej Brytanii, która triumfowała w turnieju. Lata 60-te i początek lat 70-tych to całkowita dominacja wielkiej gwiazdy światowego tenisa Margaret Smith-Court, rekordzistki pod względem liczby zwycięstw w turniejach wielkoszlemowych (24 tytuły), która w latach 1960-73 triumfowała w Australian Open aż 11 razy, w tym 7 razy z rzędu (1960-66). W drugiej połowie lat 70-tych gwiazdą turnieju była z kolei inna Australijka Evonne Goolagong Cawley, najlepsza w latach 1974-76 i 1977 roku oraz finalistka w latach 1971-73.
Począwszy od 1980 roku prym w turnieju przejęły zagraniczne zawodniczki. W latach 80-tych tytułami dzieliły się wspomniana Hana Mandlikova (1980, 1987), Amerykanka Chris Evert (1982, 1984), Czechosłowaczka reprezentująca Stany Zjednoczone Martina Navratilova (1981, 1983, 1985) i Niemka Steffi Graf (1988-89). W latach 90-tych, po dominacji Steffi Graf (1990, 1994) i Monici Seles (1991-93, 1995), przyszła kolej na młodziutką Szwajcarkę Martinę Hingis, która wygrywała turniej w latach 1997-2000, zostając przy okazji pierwszego triumfu najmłodszą zwyciężczynią Australian Open w historii. W 1998 roku oprócz triumfu w singlu, wygrała także rywalizację deblistek w parze z 15-letnią Chorwatką Mirjaną Lucić. Była to najmłodsza para, która odniosła zwycięstwo w turnieju wielkoszlemowym, a obie tenisistki wystartowały w rywalizacji deblistek dzięki dzikiej karcie przyznanej przez organizatorów. Na początku XXI wieku dwa triumfy z rzędu zanotowała Amerykanka Jennifer Capriati (najlepsza w latach 2001-2002), ale w kolejnych latach największą gwiazdą imprezy była jej rodaczka Serena Williams, która od 2003 roku wygrywała imprezę co dwa lata (2003, 2005, 2007, 2009). W 2006 roku zwyciężyła Francuzka Amelie Mauresmo, a finał przeszedł do historii z uwagi na krecz jej finałowej rywalki Belgijki Justine Henin, która jako druga zawodniczka w historii Australian Open (obok Marii Bueno w 1965 roku) zeszła z kortu przed końcem finałowego spotkania. W turnieju rozegranym w 2008 roku triumfowała finalistka poprzedniej edycji Rosjanka Maria Szarapowa, która wygrała turniej bez straty seta.
W 2010 roku Serena Williams po raz pierwszy zdołała obronić wywalczony rok wcześniej tytuł i po raz piąty w karierze triumfowała na kortach w Melbourne, pokonując w zaciętym finale Justine Henin, dla której był to dopiero drugi turniej, w którym wzięła udział po niemal dwuletniej przerwie. W 2011 roku swoje pierwsze zwycięstwo na Australian Open zanotowała Belgijka Kim Clijsters, która ograła Na Li, pierwszą Chinkę w finale wielkoszlemowego turnieju w historii. Lata 2012-13 należały z kolei do Wiktorii Azarenki. W 2012 roku Białorusinka rozbiła w finale Marię Szarapową, sięgając po premierowy wielkoszlemowy tytuł, a po 12 miesiącach, po pojedynku z Na Li, obroniła trofeum. W kolejnej edycji chińska tenisistka w końcu dopięła swego i za trzecią okazją zatriumfowała w Melbourne, pokonując w finale Słowaczkę Dominikę Cibulkovą. Rok 2015 przyniósł powrót na tron Sereny Williams, która w decydującej rozgrywce okazała się lepsza w dwóch setach od Marii Szarapowej. W 2016 roku Amerykanka ponownie grała w ostatnim meczu turnieju, lecz tym razem musiała uznać wyższość Niemki polskiego pochodzenia, Angelique Kerber, która sięgnęła po swój pierwszy wielkoszlemowy tytuł. Następny finał w Melbourne był powtórką rozgrywki z 2003 roku, kiedy to o końcowe sukces walczyły siostry Williams. Wtedy, tak jak i przed 14 laty, puchar dla zwyciężczyni podniosła Serena, zdobywając to trofeum po raz siódmy. Był to w sumie jej 23. triumf wielkoszlemowy, co pozwoliło jej na wyprzedzenia na liście wszechczasów Steffi Graf. W 2018 roku swoje konto w Wielkim Szlemie otworzyła kolejna z tenisistek z polskimi korzeniami, Caroline Woźniacki. W meczu finałowym Dunka pokonała Simonę Halep i w nagrodę wróciła również na fotel liderki rankingu WTA. Rok 2019 należał do nowej gwiazdy kobiecego tenisa, Naomi Osaki. Japonka, która kilka miesięcy wcześniej wygrała US Open, także i w Melbourne nie miała sobie równych, ogrywając po dramatycznym finale Czeszkę Petrę Kvitovą.
Podsumowując kobiece rozgrywki singlowe, najwięcej triumfów zanotowały Australijki (43 tytuły), a na kolejnych miejscach w tej klasyfikacji znajdują się reprezentantki Stanów Zjednoczonych (24 tytuły), Niemiec (5 tytułów), Szwajcarii, Jugosławii i Wielkiej Brytanii (po 3 tytuły), Francji, Czechosłowacji, Białorusi i Belgii (po 2 tytuły) oraz Rosji (1 triumf).
Starty i sukcesy Polaków
Do największych sukcesów Polaków na Australian Open możemy zaliczyć zwycięstwo Łukasza Kubota w turnieju deblowym w 2014 roku w parze ze Szwedem Robertem Lindstedtem, zwycięstwo Wojciecha Fibaka również w deblu w 1978 roku w parze z Australijczykiem Kimem Warwickiem oraz półfinał Mariusza Fyrstenberga i Marcina Matkowskiego w 2006 roku, także w rywalizacji deblowej. W rywalizacji singlowej największym sukcesem była czwarta runda osiągnięta przez Łukasza Kubota w 2010 roku. Wśród pań najlepszym osiągnięciem był bez wątpienia udział w półfinale Agnieszki Radwańskiej w 2014 i 2016 roku. W 2008 roku w najlepszej szesnastce turnieju znalazła się Marta Domachowska i był to pierwszy przypadek w historii, żeby dwie polskie tenisistki (drugą była Radwańska) zagrały w czwartej rundzie wielkoszlemowego turnieju. Sporym sukcesem może się pochwalić także Magdalena Grzybowska, która wygrała rywalizację juniorek w 1996 roku. W 2006 roku najlepsi w deblu juniorów byli z kolei Grzegorz Panfil i Błażej Koniusz. Rok później do finału juniorskiego debla dotarła Urszula Radwańska w parze z Amerykanką Julią Cohen, a w 2009 roku jej wyczyn powtórzyła Sandra Zaniewska wspólnie z Serbką Alexandrą Krunić. W roku 2015 finalistą został występujący w parze ze Słowakiem Alexem Molcanem Hubert Hurkacz, zaś edycja 2017 przyniosła taki sam rezultat duetowi Maja Chwalińska / Iga Świątek.
Finały Australian Open, mężczyźni
2019 Novak Djoković Rafael Nadal 6-3 6-2 6-3
2018 Roger Federer Marin Čilić 6-2 6-7(5) 6-3 3-6 6-1
2017 Roger Federer Rafael Nadal 6-4 3-6 6-1 3-6 6-3
2016 Novak Djokovic Andy Murray 6-1 7-5 7-6(3)
2015 Novak Djokovic Andy Murray 7-6(5) 6-7(4) 6-3 6-0
2014 Stanislas Wawrinka Rafael Nadal 6-3 6-2 3-6 6-3
2013 Novak Djokovic Andy Murray 6-7 7-6 6-3 6-2
2012 Novak Djokovic Rafael Nadal 5-7 6-4 6-2 6-7 7-5
2011 Novak Djokovic Andy Murray 6-4 6-2 6-3
2010 Roger Federer Andy Murray 6-3 6-4 7-6(11)
2009 Rafael Nadal Roger Federer 7-5 3-6 7-6(3) 3-6 6-2
2008 Novak Djokovic J-W Tsonga 4-6 6-4 6-3 7-6(2)
2007 Roger Federer Fernando Gonzalez 7-6(2) 6-4 6-4
2006 Roger Federer Marcos Baghdatis 5-7 7-5 6-0 6-2
2005 Marat Safin Lleyton Hewitt 1-6 6-3 6-4 6-4
2004 Roger Federer Marat Safin 7-6(3) 6-4 6-2
2003 Andre Agassi Rainer Schuettler 6-2 6-2 6-1
2002 Thomas Johansson Marat Safin 3-6 6-4 6-4 7-6(4)
2001 Andre Agassi Arnaud Clement 6-4 6-2 6-2
2000 Andre Agassi Yevgeny Kafelnikov 3-6 6-3 6-2 6-4
1999 Yevgeny Kafelnikov Thomas Enqvist 4-6 6-0 6-3 7-6
1998 Petr Korda Marcelo Rios 6-2 6-2 6-2
1997 Pete Sampras Carlos Moya 6-2 6-3 6-3
1996 Boris Becker Michael Chang 6-2 6-4 2-6 6-2
1995 Andre Agassi Pete Sampras 4-6 6-1 7-6 6-4
1994 Pete Sampras Todd Martin 7-6 6-4 6-4
1993 Jim Courier Stefan Edberg 6-2 6-1 2-6 7-5
1992 Jim Courier Stefan Edberg 6-3 3-6 6-4 6-2
1991 Boris Becker Ivan Lendl 1-6 6-4 6-4 6-4
1990 Ivan Lendl Stefan Edberg 4-6 7-6 5-2 RET
1989 Ivan Lendl Miloslav Mecir 6-2 6-2 6-2
1988 Mats Wilander Pat Cash 6-3 6-7 3-6 6-1 8-6
1987 Stefan Edberg Pat Cash 6-3 6-4 3-6 5-7 6-3
1985 Stefan Edberg Mats Wilander 6-4 6-3 6-3
1984 Mats Wilander Kevin Curren 6-7 6-4 7-6 6-2
1983 Mats Wilander Ivan Lendl 6-1 6-4 6-4
1982 Johan Kriek Steve Denton 6-3 6-3 6-2
1981 Johan Kriek Steve Denton 6-2 7-6 6-7 6-4
1980 Brian Teacher Kim Warwick 7-5 7-6 6-3
1979 Guillermo Vilas John Sadri 7-6 6-3 6-2
1978 Guillermo Vilas John Marks 6-4 6-4 3-6 6-3
1977 (Jan.) Roscoe Tanner Guillermo Vilas 6-3 6-3 6-3
1977 (Dec.) Vitas Gerulaitis John Lloyd 6-3 7-6 5-7 3-6 6-2
1976 Mark Edmondson John Newcombe 6-7 6-3 7-6 6-1
1975 John Newcombe Jimmy Connors 7-5 3-6 6-4 7-5
1974 Jimmy Connors Phil Dent 7-6 6-4 4-6 6-3
1973 John Newcombe Onny Parun 6-3 6-7 7-5 6-1
1972 Ken Rosewall Mal Anderson 7-6 6-3 7-5
1971 Ken Rosewall Arthur Ashe 6-1 7-5 6-3
1970 Arthur Ashe Dick Crealy 6-4 9-7 6-2
1969 Rod Laver Andres Gimeno 6-3 6-4 7-5
1968 Bill Bowrey Jose-Maria Gisbert 7-5 2-6 9-7 6-4
1967 Roy Emerson Arthur Ashe 6-4 6-1 6-4
1966 Roy Emerson Arthur Ashe 6-4 6-8 6-2 6-3
1965 Roy Emerson Fred Stolle 7-9 2-6 6-4 7-5 6-1
1964 Roy Emerson Fred Stolle 6-3 6-4 6-2
1963 Roy Emerson Ken Fletcher 6-3 6-3 6-1
1962 Rod Laver Roy Emerson 8-6 0-6 6-4 6-4
1961 Roy Emerson Rod Laver 1-6 6-3 7-5 6-4
1960 Rod Laver Neale Fraser 5-7 3-6 6-3 8-6 8-6
1959 Alex Olmedo Neale Fraser 6-1 6-2 3-6 6-3
1958 Ashley Cooper Mal Anderson 7-5 6-3 6-4
1957 Ashley Cooper Neale Fraser 6-3 9-11 6-4 6-2
1956 Lew Hoad Ken Rosewall 6-4 3-6 6-4 7-5
1955 Ken Rosewall Lew Hoad 9-7 6-4 6-4
1954 Mervyn Rose Rex Hartwig 6-2 0-6 6-4 6-2
1953 Ken Rosewall Mervyn Rose 6-0 6-3 6-4
1952 Ken McGregor Frank Sedgman 7-5 12-10 2-6 6-2
1951 Dick Savitt Ken McGregor 6-3 2-6 6-3 6-1
1950 Frank Sedgman Ken McGregor 6-3 6-4 4-6 6-1
1949 Frank Sedgman John Bromwich 6-3 6-2 6-2
1948 Adrian Quist John Bromwich 6-4 3-6 6-3 2-6 6-3
1947 Dinny Pails John Bromwich 4-6 6-4 3-6 7-5 8-6
1946 John Bromwich Dinny Pails 5-7 6-3 7-5 3-6 6-2
1940 Adrian Quist Jack Crawford 6-3 6-1 6-2
1939 John Bromwich Adrian Quist 6-4 6-1 6-3
1938 Don Budge John Bromwich 6-4 6-2 6-1
1937 Vivian Mcgrath John Bromwich 6-3 1-6 6-0 2-6 6-1
1936 Adrian Quist Jack Crawford 6-2 6-3 4-6 3-6 9-7
1935 Jack Crawford Fred Perry 2-6 6-4 6-4 6-4
1934 Fred Perry Jack Crawford 6-3 7-5 6-1
1933 Jack Crawford Keith Gledhill 2-6 7-5 6-3 6-2
1932 Jack Crawford Harry Hopman 4-6 6-3 3-6 6-3 6-1
1931 Jack Crawford Harry Hopman 6-4 6-2 2-6 6-1
1930 Gar Moon Harry Hopman 6-3 6-1 6-3
1929 John Gregory Bob Schlesinger 6-2 6-2 5-7 7-5
1928 Jean Borotra Jack Cummings 6-4 6-1 4-6 5-7 6-3
1927 Gerald Patterson John Hawkes 3-6 6-4 3-6 18-16 6-3
1926 John Hawkes Jim Willard 6-1 6-3 6-1
1925 James Anderson Gerald Patterson 11-9 2-6 6-2 6-3
1924 James Anderson Bob Schlesinger 6-3 6-4 3-6 5-7 6-3
1923 Pat O'Hara Wood Bert St. John 6-1 6-1 6-3
1922 James Anderson Gerald Patterson 6-0 3-6 3-6 6-3 6-2
1921 Rhys Gemmell Alf Hedeman 7-5 6-1 6-4
1920 Pat O'Hara Wood Ron Thomas 6-3 4-6 6-8 6-1 6-3
1919 Algernon Kingscote Eric Pockley 6-4 6-0 6-3
1915 Francis Lowe Horace Rice 4-6 6-1 6-1 6-4
1914 Arthur O'Hara Wood Gerald Patterson 6-4 6-3 5-7 6-1
1913 Ernie Parker Harry Parker 2-6 6-1 6-3 6-2
1912 James Parke Alfred Beamish 3-6 6-3 1-6 6-1 7-5
1911 Norman Brookes Horace Rice 6-1 6-2 6-3
1910 Rodney Heath Horace Rice 6-4 6-3 6-2
1909 Tony Wilding Ernie Parker 6-1 7-5 6-2
1908 Fred Alexander Alfred Dunlop 3-6 3-6 6-0 6-2 6-3
1907 Horace Rice Harry Parker 6-3 6-4 6-4
1906 Tony Wilding Francis Fisher 6-0 6-4 6-4
1905 Rodney Heath Arthur Curtis 4-6 6-3 6-4 6-4
Finały Australian Open, kobiety
2019 Naomi Osaka Petra Kvitova 7-6(2) 5-7 6-4
2018 Caroline Wozniacki Simona Halep 7-6(2), 3-6 6-4
2017 Serena Williams Venus Williams 6-4 6-4
2016 Angelique Kerber Serena Williams 6-4 3-6 6-4
2015 Serena Williams Maria Szarapowa 6-3 7-6(5)
2014 Na Li Dominika Cibulkova 7-6 6-0
2013 Wiktoria Azarenka Li Na 4-6 6-4 6-3
2012 Wiktoria Azarenka Maria Szarapowa 6-3 6-0
2011 Kim Clijsters Li Na 3-6 6-3 6-3
2010 Serena Williams Justine Henin 6-4 3-6 6-2
2009 Serena Williams Dinara Safina 6-0 6-3
2008 Maria Sharapova Ana Ivanovic 7-5 6-3
2007 Serena Williams Maria Sharapova 6-1 6-2
2006 Amelie Mauresmo Justine Henin-Hardenne 6-1 2-0 kr
2005 Serena Williams Lindsay Davenport 2-6 6-3 6-0
2004 Justine Henin-Hardenne Kim Clijsters 6-3 4-6 6-3
2003 Serena Williams Venus Williams 7-6(4) 3-6 6-4
2002 Jennifer Capriati Martina Hingis 4-6 7-6(7) 6-2
2001 Jennifer Capriati Martina Hingis 6-4 6-3
2000 Lindsay Davenport Martina Hingis 6-1 7-5
1999 Martina Hingis Amelie Mauresmo 6-2 6-3
1998 Martina Hingis Conchita Martinez 6-3 6-3
1997 Martina Hingis Mary Pierce 6-2 6-2
1996 Monica Seles Anke Huber 6-4 6-1
1995 Mary Pierce Arantxa Sanchez-Vicario 6-3 6-2
1994 Steffi Graf Arantxa Sanchez-Vicario 6-0 6-2
1993 Monica Seles Steffi Graf 4-6 6-3 6-2
1992 Monica Seles Mary Joe Fernandez 6-2 6-3
1991 Monica Seles Jana Novotna 5-7 6-3 6-1
1990 Steffi Graf Mary Joe Fernandez 6-3 6-4
1989 Steffi Graf Helena Sukova 6-4 6-4
1988 Steffi Graf Chris Evert 6-1 7-6(3)
1987 Hana Mandlikova Martina Navratilova 7-5 7-6(1)
1985 Martina Navratilova Chris Evert 6-2 4-6 6-2
1984 Chris Evert Helena Sukova 6-7 6-1 6-3
1983 Martina Navratilova Kathy Jordan 6-2 7-6
1982 Chris Evert Martina Navratilova 6-3 2-6 6-3
1981 Martina Navratilova Chris Evert 6-7 6-4 7-5
1980 Hana Mandlikova Wendy Turnbull 6-0 7-5
1979 Barbara Jordan Sharon Walsh 6-3 6-3
1978 Christine O'Neill Betsy Nagelsen 6-3 7-6
1977 (Jan.) Kerry Reid Dianne Fromholtz-Balestrat 7-5 6-2
1977 (Dec.) Evonne Goolagong-Cawley Helen Gourlay 6-3 6-0
1976 Evonne Goolagong-Cawley Renata Tomanova 6-2 6-2
1975 Evonne Goolagong-Cawley Martina Navratilova 6-3 6-2
1974 Evonne Goolagong-Cawley Chris Evert 7-6 4-6 6-0
1973 Margaret Smith Court Evonne Goolagong-Cawley 6-4 7-5
1972 Virginia Wade Evonne Goolagong-Cawley 6-4 6-4
1971 Margaret Smith Court Evonne Goolagong-Cawley 2-6 7-6 7-5
1970 Margaret Smith Court Kerry Reid 6-1 6-3
1969 Margaret Smith Court Billie Jean King 6-4 6-1
1968 Billie Jean King Margaret Smith Court 6-1 6-2
1967 Nancy Richey Lesley Turner 6-1 6-4
1966 Margaret Smith Court Nancy Richey w/o
1965 Margaret Smith Court Maria Bueno 5-7 6-4 5-2 RET
1964 Margaret Smith Court Lesley Turner 6-3 6-2
1963 Margaret Smith Court Jan Lehane 6-2 6-2
1962 Margaret Smith Court Jan Lehane 6-0 6-2
1961 Margaret Smith Court Jan Lehane 6-1 6-4
1960 Margaret Smith Court Jan Lehane 7-5 6-2
1959 Mary Carter Reitano Renee Schuurman 6-2 6-3
1958 Angela Mortimer Lorraine Coghlan 6-3 6-4
1957 Shirley Fry Althea Gibson 6-3 6-4
1956 Mary Carter Reitano Thelma Coyne Long 3-6 6-2 9-7
1955 Beryl Penrose Thelma Coyne Long 6-4 6-3
1954 Thelma Coyne Long Jenny Staley 6-3 6-4
1953 Maureen Connolly Julia Sampson 6-3 6-2
1952 Thelma Coyne Long Helen Angwin 6-2 6-3
1951 Nancye Wynne Bolton Thelma Coyne Long 6-1 7-5
1950 Louise Brough Doris Hart 6-4 3-6 6-4
1949 Doris Hart Nancye Wynne Bolton 6-3 6-4
1948 Nancye Wynne Bolton Marie Toomey 6-3 6-1
1947 Nancye Wynne Bolton Nell Hall Hopman 6-3 6-2
1946 Nancye Wynne Bolton Joyce Fitch 6-4 6-4
1940 Nancye Wynne Bolton Thelma Coyne Long 5-7 6-4 6-0
1939 Emily Westacott Nell Hall Hopman 6-1 6-2
1938 Dorothy Bundy Dorothy Stevenson 6-3 6-2
1937 Nancye Wynne Bolton Emily Westacott 6-3 5-7 6-4
1936 Joan Hartigan Nancye Wynne Bolton 6-4 6-4
1935 Dorothy Round Nancye Wynne Bolton 1-6 6-1 6-3
1934 Joan Hartigan Margaret Molesworth 6-1 6-4
1933 Joan Hartigan Coral Buttsworth 6-4 6-3
1932 Coral Buttsworth Kathrine Le Mesurier 9-7 6-4
1931 Coral Buttsworth Marjorie Cox 1-6 6-3 6-4
1930 Daphne Akhurst Sylvia Lance Harper 10-8 2-6 7-5
1929 Daphne Akhurst Louise Bickerton 6-1 5-7 6-2
1928 Daphne Akhurst Esna Boyd 7-5 6-2
1927 Esna Boyd Sylvia Lance Harper 5-7 6-1 6-2
1926 Daphne Akhurst Esna Boyd 6-1 6-3
1925 Daphne Akhurst Esna Boyd 1-6 8-6 6-4
1924 Sylvia Lance Harper Esna Boyd 6-3 3-6 8-6
1923 Margaret Molesworth Esna Boyd 6-1 7-5
1922 Margaret Molesworth Esna Boyd 6-3 10-8
©® GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
