 Roland Garros
Roland Garros
French Open Miejsce rozgrywania : Paryż, Francja
Obiekt : Roland Garros (zobacz na mapie)
Nawierzchnia : ceglana
Pierwsza edycja : 1891 rok
Pula nagród : 42 661 000 euro
Data rozgrywania : 26.05-9.06 2019 r.
Termin
French Open to drugi turniej wielkoszlemowy w roku kalendarzowym. Organizatorem turnieju jest Francuski Związek Tenisa (Federation Francaise de Tennis). Rozgrywany jest na przełomie maja i czerwca, na kortach ziemnych obiektu im. Rolanda Garrosa w Paryżu. We Francji termin organizacji turnieju przypada na szczyt kalendarzowej wiosny. Turniej French Open (nazywany często po prostu Roland Garros) poprzedzany jest kilkutygodniową serią turniejów na ceglanych kortach w Europie, Ameryce Południowej, Ameryce Północnej i Środkowej oraz w Afryce. Od 2006 roku turniej jako jedyna impreza wielkoszlemowa trwa 15 dni, gdyż rozpoczyna się już w niedzielę (poprzednio w poniedziałek). Jako, że niedziela jest dniem wolnym od pracy, w pierwszy dzień turnieju korty są w większości zapełnione, a organizatorzy celowo na ten dzień wybierają atrakcyjne dla widzów spotkania.
W przeddzień rozpoczęcia turnieju, czyli w sobotę (tzw. dzień Benniego Bertheta), oprócz ostatniej rundy kwalifikacji, na tutejszych kortach rozgrywany jest też turniej pokazowy z udziałem kilku znanych tenisistów i tenisistek, a zysk z biletów przeznaczany jest na cele charytatywne. Od 1997 roku, w drugim tygodniu trwania turnieju, rozgrywany jest ponadto (na korcie im. Suzanne Lenglen) turniej deblowy legend (The Legend Trophy) z udziałem tenisistów, którzy zakończyli już karierę i zapisali się głęboko w historii turnieju. Zaproszone byłe gwiazdy tenisa traktują ten turniej z przymrużeniem oka i często bawią widzów swoim zachowaniem na korcie.
Turniej w latach 1891-1924, czyli przez pierwsze 33 lata, rozgrywany był pod szyldem Międzynarodowych Mistrzostw Francji w tenisie. Nie mniej jednak w turnieju mogli brać udział jedynie tenisiści i tenisistki (od 1897 roku) mieszkający we Francji i zarejestrowani w miejscowych klubach. Zagranicznych zawodników dopuszczono do rywalizacji po raz pierwszy w 1925 roku. Przez następne 43 lata, turniej nosił nazwę Międzynarodowych Mistrzostw Francji Amatorów w Tenisie i mogli w nim startować, podobnie jak w pozostałych turniejach wielkoszlemowych, jedynie zawodnicy posiadający status amatorski. Zawodowców dopuszczono do rywalizacji w 1968 roku, dzięki czemu Roland Garros został pierwszym turniejem wielkoszlemowym, który zdecydował się na ten krok. Wtedy też turniej zyskał nazwę French Open. W latach 1914-1919 oraz 1940-1945, turniej odwoływano z powodu trwających wojen światowych.
Nagrody
Najlepsi tenisiści walczą przez dwa tygodnie o Puchar Muszkieterów, a panie o trofeum imienia Suzanne Lenglen. W deblu panów patronem trofeum jest Jacques Brugnon, z kolei panie walczą w deblu o puchar imienia Simone Mathieu. Najlepsza para mikstowa otrzymuje trofeum Marcela Bernarda. Wszyscy patroni nagród to francuskie legendy tenisa, które odnosiły sukcesy w rywalizacji, których są patronami. Oprócz pucharów zwycięzcy w turnieju singlowym mogą liczyć na 2,3 miliona euro premii i dwa tysiące punktów do rankingu ATP i WTA. Od roku 2007 pula nagród u pań i panów została zrównana i w ten sposób French Open stał się trzecim turniejem wielkoszlemowym po US Open i Australian Open, który wprowadził równouprawnienie w podziale puli nagród. W 2006 roku, czyli rok wcześniej, zrównano premie pieniężne dla zwycięzców rywalizacji singla pań oraz panów. Obecnie wynosi ona ponad 42 miliony euro do podziału we wszystkich rozgrywkach. Turniej przynosi jednak organizatorom co roku dużo większy profit, na który składają się wpływy od sponsorów oraz ze sprzedaży biletów i praw telewizyjnych (turniej transmituje prawie 90 stacji). W Polsce prawa te posiada obecnie stacja Eurosport. French Open może się pochwalić najszerszym przekazem telewizyjnym z pośród wszystkich turniejów tenisowych rozgrywanych w ciągu roku (214 krajów).
Miejsce rozgrywania turnieju
Turniej French Open rozgrywany jest od 1927 roku na obiekcie im. Rolanda Garrosa w Paryżu. Kompleks kortów liczy sobie łącznie 20 obiektów. Największą tenisową areną jest zbudowany w 1928 roku kort im. Phillipe’a Chatriera, z trybunami mogącymi pomieścić ok. 15 225 widzów. Kort otrzymał nazwę patrona w 2001 roku, na cześć byłego wieloletniego prezydenta Francuskiej Federacji Tenisowej (FFT) oraz Międzynarodowej Federacji Tenisowej (ITF), który zmarł w 2000 roku. Na wspomnianym korcie rozgrywane są wszystkie mecze singla pań oraz panów począwszy od półfinałów, a także oba mecze finałowe debla oraz finał miksta. Od 2020 roku arena ta będzie posiadała także rozsuwany dach. Drugim co do wielkości obiektem jest kort im. Suzanne Lenglen o pojemności 10068 miejsc, a trzeci w tej klasyfikacji jest oddany do użytku w 2019 roku kort im. Simonne Mathieu, mogący pomieścić 5000 widzów. W 2019 roku pobity został rekord frekwencji turnieju. Mecze tej edycji zmagań obejrzało łącznie ponad 520 000 widzów. Obecnie przy organizacji i obsłudze imprezy zaangażowanych jest każdego roku kilka tysięcy osób, w tym ok. 250 dzieci w wieku 12-16 lat, które odpowiadają za podawanie piłek.
Nawierzchnia
Od pierwszej edycji rozegranej w 1891 roku do 1911 roku, a także w latach 1925-1927, Roland Garros podobnie jak wszystkie pozostałe turnieje wielkoszlemowe, rozgrywany był na kortach trawiastych. W latach 1912-1924 oraz od 1928 roku French Open jako jedyny turniej wielkoszlemowy (nie licząc krótkiego epizodu na US Open w latach 1975-1977) rozgrywany jest na kortach ziemnych, przykrytych wierzchnią warstwą skruszonej na mączkę czerwonej cegły. Nawierzchnia na kortach paryskich jest uważana za jedną z najwolniejszych i najbardziej wymagających. Piłka po odbiciu od kortu wyraźnie zwalnia i odbija się wyżej niż na innych kortach, przez co zawodnicy grający ofensywny i siłowy tenis tracą na tym korcie sporo atutów. To może wyjaśniać dlaczego tak znakomici tenisiści jak Jimmy Connors, John McEnroe, Boris Becker, czy Pete Sampras, którzy wielokrotnie wygrywali pozostałe turnieje wielkoszlemowe, nie odnieśli w Paryżu zwycięstwa. Prym na French Open od zawsze wiedli zawodnicy potrafiący biegać godzinami wzdłuż końcowej linii i wykańczać fizycznie rywala długimi wymianami, które są cechą charakterystyczną meczów rozgrywanych na kortach Rolanda Garrosa. Dodając do tego brak tie-breaka w piątym secie, nie może dziwić fakt, że French Open jest powszechnie uważany za najbardziej wyczerpujący fizycznie turniej tenisowy na świecie. Od 1993 roku tylko cztery razy wygrywali zawodnicy, którzy posiadają na koncie zwycięstwa, w którymś z pozostałych turniejów wielkoszlemowych.
Poprzednie lokalizacje
French Open zmieniał miejsce rozgrywania turnieju trzykrotnie, ale zawsze odbywał się w stolicy Francji, czyli w Paryżu. Pierwszą lokalizacją imprezy (1891-1924) były trawiaste korty klubu Stade Francais, na których tenisiści rywalizowali w latach 1891-1911. Z kolei w latach 1912-1924 turniej odbywał się w tym miejscu, ale na kortach ceglanych. W 1925 roku, kiedy to turniej otworzył się na zagranicznych zawodników, rywalizację przeniesiono z powrotem na korty trawiaste, a miejscem rozgrywania turnieju były nie tylko korty tenisowe klubu Stade Francais, ale również klubu Racing Club de France. French Open nie zabawił tam jednak długo, a główny wpływ na to miało sensacyjne zwycięstwo francuskiej reprezentacji w Pucharze Davisa w 1927 roku, która pokonała w finale tych rozgrywek faworyzowaną drużynę Stanów Zjednoczonych na ich terenie. Zawodnikami pamiętnej drużyny, których nazywano “francuskimi muszkieterami” byli: Jacques Brugnon, Jean Borotra, Henri Cochet i Rene Lacoste. Ten ostatni, nazywany krokodylem, po zakończeniu kariery zajął się projektowaniem eleganckich ubrań tenisowych firmowanych jego nazwiskiem. Obecnie marka Lacoste należy do największych firm odzieżowych na świecie, a jej znakiem jest powszechnie rozpoznawany mały, zielony krokodyl.
Do 1972 roku w Pucharze Davisa zwycięzca od razu awansował do finału następnej edycji i pełnił rolę gospodarza. To wymusiło na ambitnych Francuzach zbudowanie nowego kompleksu kortów, który mógłby podołać organizacji tak prestiżowej imprezy, gdyż obiekt klubu Racine Club de France, na którym rozgrywano turniej French Open był stanowczo za mały. Z pomocą przyszli członkowie klubu Stade Francais, którzy przekazali Francuskiej Federacji Tenisowej trzy hektary ziemi w okolicach stacji metra Porte d’Auteuil. Jedynym warunkiem, jakie postawił wspomniany klub w zamian za użyczenie terenu, było nazwanie nowego kompleksu kortów imieniem Rolanda Garrosa, byłego członka klubu i znanego francuskiego pilota, który zginął w wypadku lotnicznym pod koniec I wojny światowej. Garros wsławił się pierwszym przelotem nad Morzem Śródziemnym oraz wynalezieniem nieruchomego działa, które ułatwiło walkę w powietrzu. Dzięki temu Garros jest uznawany za pierwszego myśliwskiego pilota na świecie. Sam nie był wielkim entuzjastą tenisa i zdecydowanie wolał grę w rugby. Na pewno nie mógł się spodziewać, że jego nazwisko będzie znane na całym świecie bardziej dzięki tenisowi ziemnemu, niż z jego powietrznych sukcesów.
Budowa nowego obiektu ruszyła pełną parą i już w następnym roku (1928) korty czekały na rywala francuskich tenisistów w Pucharze Davisa, a także na uczestników turnieju French Open. W następnych latach obiekt regularnie rozbudowywano i obecnie jest to największy kompleks kortów na kontynencie europejskim. Organizatorzy podjęli dodatkowo decyzję o pokryciu kortów nawierzchnią ceglaną, co miało być handicapem dla francuskiej drużyny, w walce o obronę tytułu w Pucharze Davisa. Zabieg okazał się skuteczny i przez następnych pięć edycji ani zawodnicy Stanów Zjednoczonych, ani Wielkiej Brytanii, grający na co dzień wyłącznie na kortach trawiastych, nie potrafili zaadoptować się na wolnych paryskich kortach i wygrać z francuskimi muszkieterami.
Uczestnicy i zwycięzcy
Jako, że w turnieju w latach 1981-1924 startować mogli jedynie miejscowi zawodnicy, często nie bierze się ich pod uwagę przy sporządzaniu listy zwycięzców turniejów wielkoszlemowych. Co ciekawe pierwszą edycję imprezy wygrał Brytyjczyk Henry Briggs, mieszkający na stałe w Paryżu. Później jednak triumfowali już zawodnicy francuscy, a przed rozpoczęciem I wojny światowej i zawieszeniem rozgrywek, najczęściej wygrywał Max Decugis, który w rywalizacji singlowej triumfował osiem razy i dołożył do tego, także czternaście tytułów deblowych i siedem mikstowych. Dopuszczenie do rywalizacji w 1925 roku zawodników zagranicznych, początkowo nie zmieniło układu sił we French Open i gospodarze triumfowali nieprzerwanie do 1932 roku. Tytułami w tym czasie dzielili się wspomniani francuscy muszkieterowie, a pierwszym zawodnikiem, któremu udało się przerwać dominację rodzimych graczy był Australijczyk Jack Crawford w 1933 roku. Od tego czasu zagraniczni tenisiści kompletnie zdominowali paryski turniej i do dnia dzisiejszego tylko dwa razy wygrywali jeszcze zawodnicy gospodarzy – w 1946 roku, czyli w pierwszej edycji rozegranej po II wojnie światowej najlepszy okazał się Marcel Bernard, a w 1983 roku wygrał czarnoskóry Yannick Noah, posiadający senegalskie korzenie. Do dnia dzisiejszego Noah jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych osób we Francji, nie tylko dzięki tytułowi ostatniego francuskiego zwycięzcy Rolanda Garrosa, ale także dzięki występom wokalnym. Jego syn jest z kolei koszykarzem i występuje obecnie w lidze NBA.
Od wspomnianego roku 1933 tylko pięciu zawodników gospodarzy zdołało w ogóle awansować do finału, a oprócz Bernarda i Noaha, byli to Pierre Damon (1963), Patrick Proisy (1972) i Henri Laconte (1988). Do momentu nastania Ery Open, czyli do 1968 roku w turnieju triumfowali przeważnie gracze mniej znani i jedynymi wyjątkami byli znakomici Australijczycy Rod Laver (1962) i Roy Emerson (1963, 1967). Ten drugi wygrywał ponadto w latach 1960-1965 rywalizację deblistów z pięcioma różnymi partnerami. Wcześniej, bo w 1938 roku w turnieju po raz pierwszy i ostatni wystąpił Amerykanin Don Budge. Ten jedyny występ wystarczył mu do wygrania turnieju i skompletowania Wielkiego Szlema, gdyż w trakcie sezonu wygrał także pozostałe turnieje wielkoszlemowe. W latach 1956-1996, czyli przez ponad 40 lat, w turnieju deblowym żadnej parze nie udało się obronić tytułu (czynili to jedynie pojedynczy zawodnicy, ale z innymi partnerami). W całej historii turnieju zdarzyło się to zaledwie czterokrotnie i jeszcze żadna para nie wygrała trzy razy z rzędu. Na kortach Rolanda Garrosa w latach 1930-1968 rozgrywany był również turniej zawodników o statusie zawodowym nazywany French Pro. W latach 60-tych zdominowali go Australijczycy Ken Rosewall i Rod Laver. Pierwszy z nich wygrał go osiem razy (1958,1960-66), drugi triumfował w latach 1967-68, a w czterech poprzednich edycjach musiał uznać wyższość w finale swojego rodaka.
W 1968 roku zniesiono podział na amatorów i zawodowców oraz zmieniono nazwę turnieju na French Open. Pierwszą edycję wygrał “zawodowiec” Ken Rosewall, a drugą Rod Laver kompletując tym samym swojego drugiego Wielkiego Szlema w karierze (pierwszy raz dokonał tej sztuki w 1962 roku). Australijczyk jest do dzisiaj jedynym zawodnikiem w Erze Open, któremu się to udało i jedynym w historii obok wspomnianego wcześniej Amerykanina Dona Budge. W 1974 roku po raz pierwszy wygrał Szwed Bjorn Borg, po czym powtórzył swój wyczyn rok później oraz w latach 1978-81. Do dzisiaj jego rekord sześciu zwycięstw w Paryżu pozostaje aktualny. W latach 80-tych najczęściej triumfował jego rodak Mats Wilander (1982, 1985, 1988) oraz Czechosłowak Ivan Lendl (1984, 1986-1987). Warto także odnotować zwycięstwo w 1989 roku 17-letniego Amerykanina Michaela Changa, który pozostaje do dzisiaj najmłodszym zwycięzcą turnieju wielkoszlemowego. Co ciekawe było to jego jedyna wygrana w Wielkim Szlemie w karierze.
W latach 90-tych trzykrotnie triumfowali rodacy Changa. Najpierw dwie edycje z rzędu wygrał Jim Courier (w latach 1991-1992), a w 1999 roku najlepszy okazał się Andre Agassi, który w pamiętnym finale wygrał z sensacją turnieju Ukraińcem Andrejem Miedwiediewem, wychodząc ze stanu 0:2 w setach i kompletując tym samym swojego karierowego szlema. Innym pamiętnym finałem z ostatnich lat był pojedynek Argentyńczyków Guillermo Corii i Gastona Gaudio w 2004 roku. Coria był przed turniejem zdecydowanym faworytem imprezy i potwierdził to przechodząc do finału ogrywając łatwo kolejnych rywali. W finale gładko wygrał dwa pierwsze sety i gdy prowadził w trzecim, doznał na korcie kontuzji i mimo walki z bólem i rywalem, ostatecznie uległ rodakowi w pięciu setach, nie wykorzystując dwóch piłek meczowych. W 1996 roku zarówno w singlu jak i deblu triumfował Rosjanin Yevgeny Kafelnikov i od tego czasu żadnemu graczowi nie udało się dokonać podobnej sztuki na żadnym z turniejów wielkoszlemowych. W roku 1997 oraz w latach 2000-2001 na kortach Rolanda Garrosa zwyciężał ulubieniec paryskiej widowni Brazylijczyk Gustavo Kuerten. Pierwsze zwycięstwo było dla niego zarazem pierwszą wygraną w jakimkolwiek turnieju z cyklu ATP Tour, a w imprezie wystartował jako 66 zawodnik rankingu. Od 1993 roku najczęściej triumfowali jednak Hiszpanie. Pierwszym z nich był Sergi Bruguera (1993-1994), a później kolejno triumfowali Carlos Moya (1998), Albert Costa (2002), Juan Carlos Ferrero (2003), a od 2005 roku nastała era Rafaela Nadala, który premierowy tytuł zdobył po pokonaniu Mariano Puerty.
W latach 2006-2008 Hiszpan w finałach trzykrotnie pokonywał swojego największego rywala i najwyżej rozstawionego w turnieju Szwajcara Rogera Federera, niwecząc jego szanse na zdobycie klasycznego Wielkiego Szlema w latach 2006-2007. W 2009 roku Nadal nieoczekiwanie przegrał w czwartej rundzie ze Szwedem Robinem Soderlingiem, który później zdołał dotrzeć do finału, w którym nie sprostał Federerowi. Szwajcar dzięki tej wygranej został szóstym zawodnikiem w historii, który zwyciężył na wszystkich czterech turniejach wielkoszlemowych w swojej karierze. W 2010 roku po raz piąty najlepszy okazał się Nadal, który zrewanżował się w finale Soderlingowi, za porażkę z poprzedniej edycji. Rok później ponownie doszło do starcia Hiszpana z Federerem i podobnie jak w poprzednich przypadkach, to gracz z Majorki nie dał się pokonać swojemu wielkiemu rywalowi. W roku 2012 w paryskim finale zadebiutował Novak Djoković, lecz i on nie potrafił znaleźć recepty na Nadala, który wygrywając po raz siódmy został samodzielnym rekordzistą w liczbie zwycięstw we French Open. W następnych dwóch edycjach hiszpański gracz śrubował swój rekord, wygrywając zawody po finałach z Davidem Ferrerem oraz ponownie z Novakiem Djokoviciem.
Rok 2015 przyniósł z kolei kryzys jego formy i porażkę z Serbem na etapie ćwierćfinału. Tenisista z Belgradu nie wykorzystał jednak okazji na końcowy triumf, przegrywając po czterosetowej batalii finałowe spotkanie ze znakomicie dysponowanym Szwajcarem Stanem Wawrinką. Po 12 miesiącach Djoković raz jeszcze dotarł do decydującej rozgrywki i tym razem wyszedł z niej zwycięsko, pokonując Andy?ego Murraya. Tym samym skompletował wygrane we wszystkich wielkoszlemowych zmaganiach, a na dodatek był wówczas aktualnym posiadaczem czterech tytułów mistrzowskich, co było określane jako “Nole Slam”. W 2017 roku, po finale z Wawrinką, na tron powrócił Rafael Nadal, który w imponujący sposób przebrnął przez cały turniej bez straty seta, zaliczając swój 10. triumf w stolicy Francji. Hiszpan był także bezkonkurencyjny w kolejnej edycji zawodów, kiedy to w ostatnim meczu nie dał szans Dominikowi Thiemowi. W 2019 roku Austriak wywalczył sobie prawo do rewanżu, lecz wciąż nie był w stanie zdetronizować króla paryskich kortów. Nadal zwyciężył w czterech setach, zdobywając 18. tytuł wielkoszlemowy w całej karierze.
Biorąc pod uwagę wszystkie rozegrane do tej pory turnieje singla mężczyzn od 1925 roku, największą ilością triumfów mogą się pochwalić reprezentanci Hiszpanii, którzy triumfowali do tej pory 20. razy. Drugą pozycję zajmują Australijczycy i Amerykanie (po 11 tytułów), a na dalszych miejscach w tej klasyfikacji znajdują się Szwedzi oraz Francuzi (po 10 triumfów), Czechosłowacy (5 triumfów), Brazylijczycy, Włosi oraz Niemcy (po 3 triumfy), Szwajcarzy, Argentyńczycy i Egipcjanie (2 tytuły) oraz Serbowie, Rosjanie, Austriacy, Rumunii, Ekwadorczycy, Węgrzy i Brytyjczycy (po 1 tytule).
Rywalizacja pań
Panie zostały dopuszczone do gry na French Open po raz pierwszy w 1912 roku, a historyczną zwyciężczynią została reprezentantka gospodarzy Marguerite Broquedis. Mimo, że turniej do 1925 roku był zamknięty dla obcokrajowców również u pań, w 1920 roku w finale spotkały się Brytyjka Doroty Holman i Hiszpanka Francisca Subirana, które mieszkały wtedy na stałe we Francji. Największą gwiazdą pierwszych edycji turnieju była jednak Francuzka Suzanne Lenglen uważana za pierwszą prawdziwą gwiazdę kobiecego tenisa. Lenglen na korcie czarowała nie tylko swoją grą, ale również urodą, a turniej paryski wygrała łącznie sześciokrotnie. Przed otwarciem turnieju dla graczy zagranicznych okazywała się najlepsza w 1914 roku oraz w latach 1921-1923. Zapewne gdyby nie I wojna światowa i odwołanie rozgrywek kobiecych w 1924 roku, miałaby na koncie jeszcze więcej zwycięstw. Po dopuszczeniu tenisistek z innych krajów Lenglen wygrała dwie pierwsze edycje w 1925 i 1926 roku. Do historii przeszedł jej finałowy pojedynek z 1926 roku, kiedy to pokonała Amerykankę Mary Brown w ciągu zaledwie 26 minut. Oprócz tego w jednym i drugim roku wygrywała też w turnieju debla i miksta. Później Francuzka przeszła na zawodowstwo i turniej stracił swoją wielką gwiazdę.
Przed II wojną światową najczęściej triumfowała Amerykanka Helen Wills Moody, najlepsza w latach 1928-1930 oraz w 1932 roku, a także Niemka Hilde Krahwinkel Sperling, która triumfowała w latach 1935-1937. Warto również podkreślić wyczyn Francuzki Simone Mathieu, która przegrała pierwsze sześć finałów, w których wystąpiła (1929, 1932-1933, 1935-1937). W ostatnich dwóch edycjach przed wybuchem wojny (1938-1939) Mathieu była już bezkonkurencyjna, a w 1939 roku w finale pokonała w dwóch setach Polkę Jadwigą Jędrzejowską. W latach 1933-1939 Mathieu wygrała ponadto sześć razy w deblu, w tym w 1939 roku w parze z Jędrzejowską. Po zakończeniu wojny, French Open nie był już tak szczęśliwy dla zawodniczek gospodarzy, które wygrały od tego czasu zaledwie trzy edycje. W 1948 roku była to Nelly Adamson Landry, w 1967 roku Francoise Durr i w 2000 roku Mary Pierce. Francoise Durr oprócz wspomnianego triumfu, była znana z tego, że na turnieje przyjeżdżała ze swoim psem Topspinem. Był on ulubieńcem publiczności i witano go aplauzem, kiedy wnosił na kort rakietę tenisową swojej pani.
Od 1946 do 1968 roku i dopuszczeniu do rozgrywek tenisistek zawodowych, żadnej z zawodniczek nie udało się zdominować turnieju i wygrać w tym czasie więcej jak dwa razy. Tyle zwycięstw zanotowała między innymi Australijka Margaret Smith Court (1962, 1964), która później już w Erze Open, triumfowała jeszcze trzykrotnie na paryskich kortach (1969-1970, 1973). Po niej największą gwiazdą turnieju była Amerykanka Chris Evert, uważana za najlepszą zawodniczkę w grze na nawierzchni ceglanej w historii. Amerykanka w ciągu dwunastu lat wygrała turniej siedem razy (1974-1975, 1979-1980, 1983, 1985-1986) i do teraz jest to rekord w ilości zwycięstw na French Open. Gdy kariera Evert zmierzała ku końcowi, od razu znalazła się jej godna następczyni w osobie Niemki Steffi Graf, która w Paryżu okazała się najlepsza sześć razy (1987-1988, 1993, 1995-1996, 1999), a trzy razy dochodziła w turnieju do finału. Dwa razy przegrała ze swoją największą rywalką Jugosłowianką Monicą Seles, która wygrywała na kortach Rolanda Garrosa trzy razy z rzędu w latach 1990-92. Triumfując w 1990 roku, w wieku 16 lat i 6 miesięcy, Seles stała się najmłodszą zwyciężczynią French Open. Możliwe, że Seles miałaby na koncie więcej zwycięstw w Paryżu, gdyby nie najbardziej tragiczny incydent w historii tenisa. W 1993 roku szalony fan Steffi Graf, podczas turnieju w Hamburgu wtargnął na kort podczas przerwy w grze i ugodził Seles nożem, przez co Jugosłowianka na dwa lata zniknęła z rozgrywek i nigdy nie odzyskała formy sprzed tego wydarzenia.
W latach 1997-2005 żadnej z zawodniczek nie udało się obronić tytułu na French Open, a dokonała tego dopiero Belgijka Justine Henin, która podobnie jak Rafael Nadal wśród panów, triumfowała w Paryżu w latach 2005-2007. Henin okazała się najlepsza także w 2003 roku, a w 2008 roku nieoczekiwanie zakończyła karierę na dwa tygodnie przed rozpoczęciem Rolanda Garrosa. Pod jej nieobecność swój pierwszy wielkoszlemowy tytuł wywalczyła Serbka Ana Ivanović, która rok wcześniej musiała uznać w finale wyższość Belgijki. W 2009 roku po raz pierwszy w Paryżu triumfowała Rosjanka Swietłana Kuźniecowa, która pokonała w meczu o tytuł rodaczkę Dinarę Safinę, finalistkę z poprzedniego roku. W 2010 roku sensacyjną zwyciężczynią została rozstawiona z numerem siedemnastym 29-letnia Włoszka Francesca Schiavone, która nigdy wcześniej nie zagrała w półfinale imprezy wielkoszlemowej. Schiavone dotarła do finału również w 2011 roku, ale w finale musiała uznać wyższość Na Li, pierwszej Chinki, której udało się sięgnąć po tytuł wielkoszlemowy.
W 2012 roku karierowego Wielkiego Szlema skompletowała Maria Szarapowa. 12 miesięcy później Rosjanka ponownie wystąpiła w ostatnim meczu turnieju, lecz tym razem musiała uznać wyższość Sereny Williams, która zdobyła paryski tytuł po 11-letniej przerwie. W 2014 roku Szarapowa odzyskała jednak koronę, pokonując w decydującej rozgrywce Simonę Halep. Następna edycja należała znów do młodszej z sióstr Williams, która swój trzeci triumf odniosła po uporaniu się z Czeszką Lucie Safarovą. W roku 2016 Amerykanka była bliska obrony tytułu, lecz w finale nie sprostała Garbine Muguruzie, która tym samym zanotowała pierwszą wielkoszlemową wiktorię. Zmagania w 2017 roku upłynęły pod znakiem sensacyjnych występów Jeleny Ostapenko. Łotyszka, która do zawodów przystępowała jako 47. tenisistka świata, uporała się ze wszystkimi rywalkami, w tym z Simoną Halep w finale i została pierwszą triumfatorką turnieju Wielkiego Szlema w swoim kraju. Rumunka dopięła jednak swego rok później i za trzecią próbą, po potyczce ze Sloane Stephens, również dołożyła do własnej kolekcji puchar jednej z czterech najważniejszych imprez tenisowych na świecie. Zawody w 2019 roku miały sensacyjny przebieg, bowiem w ostatnim meczu imprezy spotkały się Ashleigh Barty oraz Marketa Vondrousova. Finał zakończył się gładkim zwycięstwem Australijki, dla której był to debiutancki sukces w grze pojedynczej w Wielkim Szlemie.
W kobiecym turnieju singlowym od 1925 roku, najczęściej triumfowały zawodniczki Stanów Zjednoczonych (29 tytułów), a na kolejnych miejscach w tej klasyfikacji są tenisistki Australii (9 tytułów), Wielkiej Brytanii (8 tytułów), Francji (7 tytułów), Niemiec (5 tytułów) Rosji, Hiszpanii, Belgii i Jugosławii (4 tytuły), Danii (3 tytuły), Rumunii (2 tytuły) oraz Chin, Łotwy, Chorwacji, Czechosłowacji, Holandii, Serbii, Włoch i Węgier (po 1 triumfie).
Starty i sukcesy Polaków
Największym sukcesem naszych rodaków na kortach Rolanda Garrosa był niewątpliwie udział w finale singla kobiet Jadwigi Jędrzejowskiej w 1939 roku. Niestety niedługo po tym wydarzeniu wybuchła II wojna światowa i nasza najlepsza polska tenisistka nie miała okazji poprawić tego osiągnięcia. Jędrzejowska wygrała ponadto w 1939 roku rywalizację deblistek w parze z Francuzką Simone Mathieu, a trzy lata wcześniej wspólnie z Brytyjką Susan Noel doszła w deblowym turnieju do finału. W 1937 roku wystąpiła również z Rumunem Christianem Caralulisem w przegranym finale rywalizacji miksta. W 2013 roku Agnieszka Radwańska dotarła do ćwierćfinału turnieju singlowego i był to najlepszy wynik polskiej tenisistki na French Open po drugiej wojnie światowej. Na uwagę z pewnością zasługuje również występ Igi Świątek w 2019 roku. Warszawianka w swoim debiucie na paryskich kortach dotarła do czwartej rundy, przegrywając dopiero z broniącą tytułu Simoną Halep. W 2009 roku siostry Radwańskie osiągnęły ćwierćfinał w rywalizacji deblistek, a Agnieszka osiągnięcie to powtórzyła w 2010 roku w parze z Rosjanką Marią Kirilenko. Ponadto, w 2012 roku, Klaudia Jans-Ignacik zaliczyła finał miksta wspólnie z Meksykaninem Santiago Gonzalezem.
Najlepszym osiągnięciem wśród panów może się pochwalić Wojciech Fibak, który w 1980 roku dotarł do ćwierćfinału w singlu, a trzy lata wcześniej w parze z Czechosłowakiem Janem Kodesem zagrał w finale turnieju deblowego. W 2010 roku po raz pierwszy od razu w turnieju głównym singla znalazło się dwóch Polaków. Niestety zarówno Łukasz Kubot jak i Michał Przysiężny odpadli już w I rundzie. Dla Kubota najbardziej udany był start w 2011 roku, kiedy to przeszedł udanie kwalifikacje, a przygodę z turniejem głównym zakończył na trzeciej rundzie. W kolejnych latach jego wyczyn dwukrotnie powtórzył Jerzy Janowicz, który w 2013 i 2014 roku również docierał do tej fazy zmagań.
W 2006 roku Agnieszka Radwańska jako pierwsza Polka wygrała rywalizację juniorek, a sztuki tej dokonała nie tracąc po drodze nawet jednego seta. Rok później jej wyczyn powtórzyła w juniorskim turnieju deblowym jej młodsza siostra Urszula w parze z Białorusinką Ksieniją Milewskają. W 2018 roku trofeum w grze podwójnej zdobyła także Iga Świątek, która grała wspólnie z Amerykanką Caty McNally. W finale singla juniorów w 2008 roku wystąpił z kolei Jerzy Janowicz, lecz musiał uznać w nim wyższość reprezentanta Tajwanu Tsung-hua Yanga.
Finały Roland Garros, mężczyźni
2019 Rafael Nadal Dominic Thiem 6-3 5-7 6-1 6-1
2018 Rafael Nadal Dominic Thiem 6-4 6-3 6-2
2017 Rafael Nadal Stan Wawrinka 6-2 6-3 6-1
2016 Novak Djoković Andy Murray 3-6 6-1 6-2 6-4
2015 Stan Wawrinka Novak Djoković 4-6 6-4 6-3 6-2
2014 Rafael Nadal Novak Djoković 3-6 7-5 6-2 6-4
2013 Rafael Nadal David Ferrer 6-3 6-2 6-3
2012 Rafael Nadal Novak Djoković 6-4 6-3 2-6 7-5
2011 Rafael Nadal Roger Federer 7-5 7-6(3) 5-7 6-1
2010 Rafael Nadal Robin Soderling 6-4 6-2 6-4
2009 Roger Federer Robin Soderling 6-1 7-6(1) 6-4
2008 Rafael Nadal Roger Federer 6-1 6-3 6-0
2007 Rafael Nadal Roger Federer 6-3 4-6 6-3 6-4
2006 Rafael Nadal Roger Federer 1-6 6-1 6-4 7-6(4)
2005 Rafael Nadal Mariano Puerta 6-7(6) 6-3 6-1 7-5
2004 Gaston Gaudio Guillermo Coria 0-6 3-6 6-4 6-1 8-6
2003 Juan Carlos Ferrero Martin Verkerk 6-1 6-3 6-2
2002 Albert Costa Juan Carlos Ferrero 6-1 6-0 4-6 6-3
2001 Gustavo Kuerten Alex Corretja 6-7(3) 7-5 6-2 6-0
2000 Gustavo Kuerten Magnus Norman 6-2 6-3 2-6 7-6(6)
1999 Andre Agassi Andrei Medvedev 1-6 2-6 6-4 6-3 6-4
1998 Carlos Moya Alex Corretja 6-3 7-5 6-3
1997 Gustavo Kuerten Sergi Bruguera 6-3 6-4 6-2
1996 Yevgeny Kafelnikov Michael Stich 7-6 7-5 7-6
1995 Thomas Muster Michael Chang 7-5 6-2 6-4
1994 Sergi Bruguera Alberto Berasategui 6-3 7-5 2-6 6-1
1993 Sergi Bruguera Jim Courier 6-4 2-6 6-2 3-6 6-3
1992 Jim Courier Petr Korda 7-5 6-2 6-1
1991 Jim Courier Andre Agassi 3-6 6-4 2-6 6-1 6-4
1990 Andres Gomez Andre Agassi 6-3 2-6 6-4 6-4
1989 Michael Chang Stefan Edberg 6-1 3-6 4-6 6-4 6-2
1988 Mats Wilander Henri Leconte 7-5 6-2 6-1
1987 Ivan Lendl Mats Wilander 7-5 6-2 3-6 7-6
1986 Ivan Lendl Mikael Pernfors 6-3 6-2 6-4
1985 Mats Wilander Ivan Lendl 3-6 6-4 6-2 6-2
1984 Ivan Lendl John McEnroe 3-6 2-6 6-4 7-5 7-5
1983 Yannick Noah Mats Wilander 6-2 7-5 7-6
1982 Mats Wilander Guillermo Vilas 1-6 7-6 6-0 6-4
1981 Bjorn Borg Ivan Lendl 6-1 4-6 6-2 3-6 6-1
1980 Bjorn Borg Vitas Gerulaitis 6-4 6-1 6-2
1979 Bjorn Borg Victor Pecci 6-3 6-1 6-7 6-4
1978 Bjorn Borg Guillermo Vilas 6-1 6-1 6-3
1977 Guillermo Vilas Brian Gottfried 6-0 6-3 6-0
1976 Adriano Panatta Harold Solomon 6-1 6-4 4-6 7-6
1975 Bjorn Borg Guillermo Vilas 6-2 6-3 6-4
1974 Bjorn Borg Manuel Orantes 6-7 6-0 6-1 6-1
1973 Ilie Nastase Niki Pilic 6-3 6-3 6-0
1972 Andres Gimeno Patrick Proisy 4-6 6-3 6-1 6-1
1971 Jan Kodes Ilie Nastase 8-6 6-2 2-6 7-5
1970 Jan Kodes Zeljko Franulovic 6-2 6-4 6-0
1969 Rod Laver Ken Rosewall 6-4 6-3 6-4
1968 Ken Rosewall Rod Laver 6-3 6-1 2-6 6-2
1967 Roy Emerson Tony Roche 6-1 6-4 2-6 6-2
1966 Tony Roche Istvan Guylas 6-1 6-4 7-5
1965 Fred Stolle Tony Roche 3-6 6-0 6-2 6-3
1964 Manuel Santana Nicola Pietrangeli 6-3 6-1 4-6 7-5
1963 Roy Emerson Pierre Darmon 3-6 6-1 6-4 6-4
1962 Rod Laver Roy Emerson 3-6 2-6 6-3 9-7 6-2
1961 Manuel Santana Nicola Pietrangeli 4-6 6-1 3-6 6-0 6-2
1960 Nicola Pietrangeli Luis Ayala 3-6 6-3 6-4 4-6 6-3
1959 Nicola Pietrangeli Ian Vermaak 3-6 6-3 6-4 6-1
1958 Mervyn Rose Luis Ayala 6-3 6-4 6-4
1957 Sven Davidson Herbert Flam 6-3 6-4 6-4
1956 Lew Hoad Sven Davidson 6-4 8-6 6-3
1955 Tony Trabert Sven Davidson 2-6 6-1 6-4 6-2
1954 Tony Trabert Arthur Larsen 6-4 7-5 6-1
1953 Ken Rosewall Vic Seixas 6-3 6-4 1-6 6-2
1952 Jaroslav Drobny Frank Sedgman 6-2 6-0 3-6 6-4
1951 Jaroslav Drobny Eric Sturgess 6-3 6-3 6-3
1950 Budge Patty Jaroslav Drobny 6-1 6-2 3-6 5-7 7-5
1949 Frank Parker Budge Patty 6-3 1-6 6-1 6-4
1948 Frank Parker Jaroslav Drobny 6-4 7-5 5-7 8-6
1947 Jozsef Asboth Eric Sturgess 8-6 7-5 6-4
1946 Marcel Bernard Jaroslav Drobny 3-6 2-6 6-1 6-4 6-3
1939 Donald McNeill Bobby Riggs 7-5 6-0 6-3
1938 Don Budge Roderik Menzel 6-3 6-2 6-4
1937 Henner Henkel Henry Austin 6-1 6-4 6-3
1936 Gottfried von Cramm Fred Perry 6-0 2-6 6-2 2-6 6-0
1935 Fred Perry Gottfried von Cramm 6-3 3-6 6-1 6-3
1934 Gottfried von Cramm Jack Crawford 6-4 7-9 3-6 7-5 6-3
1933 Jack Crawford Henri Cochet 8-6 6-1 6-3
1932 Henri Cochet Giorgio de Stefani 6-0 6-4 4-6 6-3
1931 Jean Borotra Christian Boussus 2-6 6-4 7-5 6-4
1930 Henri Cochet Bill Tilden 3-6 8-6 6-3 6-1
1929 Rene Lacoste Jean Borotra 6-3 2-6 6-0 2-6 8-6
1928 Henri Cochet Rene Lacoste 5-7 6-3 6-1 6-3
1927 Rene Lacoste Bill Tilden 6-4 4-6 5-7 6-3 11-9
1926 Henri Cochet Rene Lacoste 6-2 6-4 6-3
1925 Rene Lacoste Jean Borotra 7-5 6-1 6-4
Finały Roland Garros, kobiety
2019 Ashleigh Barty Marketa Vondrousova 6-1 6-3
2018 Simona Halep Sloane Stephens 3-6 6-4 6-1
2017 Jelena Ostapenko Simona Halep 4-6 6-4 6-3
2016 Garbine Muguruza Serena Williams 7-5 6-4
2015 Serena Williams Lucie Safarova 6-3 6-7(2) 6-2
2014 Maria Szarapowa Simona Halep 6-4 6-7(5) 6-4
2013 Serena Williams Maria Szarapowa 6-4 6-4
2012 Maria Szarapowa Sara Errani 6-3 6-2
2011 Li Na Francesca Schiavone 6-4 7-6(0)
2010 Samantha Stosur Jelena Jankovic 6-1 6-2
2009 Svetlana Kuzniecowa Dinara Safina 6-4 6-2
2008 Ana Ivanovic Dinara Safina 6-4 6-3
2007 Justine Henin Ana Ivanovic 6-1 6-2
2006 Justine Henin-Hardenne Svetlana Kuznetsova 6-4 6-4
2005 Justine Henin-Hardenne Mary Pierce 6-1 6-1
2004 Anastasia Myskina Elena Dementieva 6-1 6-2
2003 Justine Henin-Hardenne Kim Clijsters 6-0 6-4
2002 Serena Williams Venus Williams 7-5 6-3
2001 Jennifer Capriati Kim Clijsters 1-6 6-4 12-10
2000 Mary Pierce Conchita Martinez 6-2 7-5
1999 Steffi Graf Martina Hingis 4-6 7-5 6-2
1998 Arantxa Sanchez-Vicario Monica Seles 7-6(5) 0-6 6-2
1997 Iva Majoli Martina Hingis 6-4 6-2
1996 Steffi Graf Arantxa Sanchez-Vicario 6-3 6-7(4) 10-8
1995 Steffi Graf Arantxa Sanchez-Vicario 7-5 4-6 6-0
1994 Arantxa Sanchez-Vicario Mary Pierce 6-4 6-4
1993 Steffi Graf Mary Joe Fernandez 4-6 6-2 6-4
1992 Monica Seles Steffi Graf 6-2 3-6 10-8
1991 Monica Seles Arantxa Sanchez-Vicario 6-3 6-4
1990 Monica Seles Steffi Graf 7-6(6) 6-4
1989 Arantxa Sanchez-Vicario Steffi Graf 7-6(6) 3-6 7-5
1988 Steffi Graf Natasha Zvereva 6-0 6-0
1987 Steffi Graf Martina Navratilova 6-4 4-6 8-6
1986 Chris Evert Martina Navratilova 2-6 6-3 6-3
1985 Chris Evert Martina Navratilova 6-3 6-7(4) 7-5
1984 Martina Navratilova Chris Evert 6-3 6-1
1983 Chris Evert Mima Jausovec 6-1 6-2
1982 Martina Navratilova Andrea Jaeger 7-6 6-1
1981 Hana Mandlikova Sylvia Hanika 6-2 6-4
1980 Chris Evert Virginia Ruzici 6-0 6-3
1979 Chris Evert Wendy Turnbull 6-2 6-0
1978 Virginia Ruzici Mima Jausovec 6-2 6-2
1977 Mima Jausovec Florenta Mihai 6-2 6-7 6-1
1976 Sue Barker Renata Tomanova 6-2 0-6 6-2
1975 Chris Evert Martina Navratilova 2-6 6-2 6-1
1974 Chris Evert Olga Morozova 6-1 6-2
1973 Margaret Smith Court Chris Evert 6-7 7-6 6-4
1972 Billie Jean King Evonne Goolagong-Cawley 6-3 6-3
1971 Evonne Goolagong-Cawley Helen Gourlay 6-3 7-5
1970 Margaret Smith Court Helga Niessen 6-2 6-4
1969 Margaret Smith Court Ann Haydon-Jones 6-1 4-6 6-3
1968 Nancy Richey Ann Haydon-Jones 5-7 6-4 6-1
1967 Francoise Durr Lesley Turner 4-6 6-3 6-4
1966 Ann Haydon-Jones Nancy Richey 6-3 6-1
1965 Lesley Turner Margaret Smith Court 6-3 6-4
1964 Margaret Smith Court Maria Bueno 5-7 6-1 6-2
1963 Lesley Turner Ann Haydon-Jones 2-6 6-3 7-5
1962 Margaret Smith Court Lesley Turner 6-3 3-6 7-5
1961 Ann Haydon-Jones Yola Ramirez 6-2 6-1
1960 Darlene Hard Yola Ramirez 6-3 6-4
1959 Christine Truman Zsuzsi Kormoczy 6-4 7-5
1958 Zsuzsi Kormoczy Shirley Bloomer 6-4 1-6 6-2
1957 Shirley Bloomer Dorothy Knode 6-1 6-3
1956 Althea Gibson Angela Mortimer 6-0 12-10
1955 Angela Mortimer Dorothy Knode 2-6 7-5 10-8
1954 Maureen Connolly Ginette Bucaille 6-4 6-1
1953 Maureen Connolly Doris Hart 6-2 6-4
1952 Doris Hart Shirley Fry 6-4 6-4
1951 Shirley Fry Doris Hart 6-3 3-6 6-3
1950 Doris Hart Pat Canning Todd 6-4 4-6 6-2
1949 Margaret Osborne duPont Nelly Landry 7-5 6-2
1948 Nelly Landry Shirley Fry 6-2 0-6 6-0
1947 Pat Canning Todd Doris Hart 6-3 3-6 6-4
1946 Margaret Osborne duPont Pauline Betz 1-6 8-6 7-5
1939 Simone Mathieu Jadwiga Jedrzejowska 6-3 8-6
1938 Simone Mathieu Nelly Landry 6-0 6-3
1937 Hilde Sperling Simone Mathieu 6-2 6-4
1936 Hilde Sperling Simone Mathieu 6-3 6-4
1935 Hilde Sperling Simone Mathieu 6-2 6-1
1934 Margaret Scriven Helen Jacobs 7-5 4-6 6-1
1933 Margaret Scriven Simone Mathieu 6-2 4-6 6-4
1932 Helen Wills Moody Simone Mathieu 7-5 6-1
1931 Cilly Aussem Betty Nuthall 8-6 6-1
1930 Helen Wills Moody Helen Jacobs 6-2 6-1
1929 Helen Wills Moody Simone Mathieu 6-3 6-4
1928 Helen Wills Moody Eileen Bennett Whitingstall 6-1 6-2
1927 Kea Bouman Irene Peacock 6-2 6-4
1926 Suzanne Lenglen Mary Browne 6-1 6-0
1925 Suzanne Lenglen Kitty McKane 6-1 6-2
©® GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
