 Wimbledon
Wimbledon
Wimbledon Miejsce rozgrywania: Londyn, Wielka Brytania
Obiekt : The All England Club (zobacz na mapie)
Nawierzchnia : trawiasta
Pierwsza edycja : 1877 rok
Pula nagród : 38 000 000 funtów
Data rozgrywania : 01.07-14.07 2019 r.
Termin
Wimbledon to trzeci turniej wielkoszlemowy w roku kalendarzowym. Rozgrywany jest od 1877 roku i w zgodnej opinii uznawany jest za najstarszy i najbardziej prestiżowy profesjonalny turniej tenisowy. Organizatorem turnieju jest Angielski Klub Tenisa i Krokieta (The All England Lawn Tennis and Croquet Club). Wimbledon rozgrywany jest na przełomie czerwca i lipca, na kortach trawiastych klubu organizującego rozgrywki. Rozpoczyna się trzy tygodnie po zakończeniu French Open i poprzedzany jest serią turniejów na kortach trawiastych w Anglii (Londyn, Eastbourne, Birmingham, Nottingham), Niemczech (Stuttgart, Halle), Holandii (Den Bosch), Hiszpanii (Majorka) i Turcji (Antalya).
Mimo, że turniej wimbledoński przypada na początek kalendarzowego lata, to tenisistów zamiast święcącym przez dwa tygodnie słońcem, wita najczęściej typowo angielską, deszczową pogodą. Sami bukmacherzy oceniają prawdopodobieństwo wystąpienia opadów podczas trwania turnieju na ok. 90%. Padający i paraliżujący rozgrywki deszcz, zmusił czterokrotnie organizatorów turnieju do zerwania z tradycją i w latach 1991, 1997, 2004 i 2016 zawodnicy oraz zawodniczki rozgrywali zaległe spotkania we wspomnianą pierwszą niedzielę turnieju. Zwyczajowo nazywa się ją “otwartą niedzielą” (ang. “Open Sunday”), ponieważ w wolnej sprzedaży są wtedy bilety na wszystkie korty po atrakcyjnych cenach. W historii turnieju zdarzało się niejednokrotnie, że niektóre spotkania deszcz przerywał kilka razy i między ich rozpoczęciem a zakończeniem mijało nawet kilka dni. Tak było na przykład w 1989 roku, kiedy to Greg Holmes pokonał Todda Witskena w meczu, który rozpoczął się w czwartek, a zakończył dopiero w poniedziałek. W 2007 roku deszcz także dawał mocno we znaki zawodnikom w pierwszym tygodniu trwania turnieju, ale organizatorzy nie zdecydowali się na rozegranie zaległych spotkań w pierwszą niedzielę rozgrywek. Szczęśliwie udało się uczestnikom nadrobić zaległości w drugim tygodniu i turniej zakończył się planowo w niedzielę. W wyniku złej pogody aż siedemnaście razy finał rozgrywano w poniedziałek, a ostatnio taka sytuacja miała miejsce w 2001 roku.
Wimbledońskie trawniki, a konkretnie Kort nr 18, to także miejsce najdłuższego pojedynku w historii tenisa. W 2010 roku niespotykaną dotąd batalię stoczyli John Isner oraz Nicolas Mahut. Amerykanin i Francuz w pierwszej rundzie zawodów rywalizowali łącznie przez osiem godzin i jedenaście minut na przestrzeni trzech dni. Ostatecznie lepszy okazał się Isner, który triumfował 6:4, 3:6, 6:7(9), 7:6(3), 70:68. Oprócz rekordowego czasu przebiegu całego starcia obaj gracze ustanowili w nim również szereg nie pobitych do dzisiaj rekordów asów serwisowych, czy też wygranych punktów i gemów.
Nagrody
Najlepsi tenisiści walczą przez dwa tygodnie o srebrny, pozłacany puchar mający 47 cm wysokości i 19 cm średnicy. Trofeum to jest przyznawane zwycięzcy rywalizacji singlowej od 1887 roku i jest na nim wygrawerowany napis : “Singlowy Mistrz Świata Angielskiego Klubu Tenisa na Trawie” (“The All England Lawn Tennis Club Single Handed Champion of the Word”). Nie mniej jednak oryginalny puchar, który otrzymują zwycięzcy podczas dekoracji, służy jedynie celom komercyjnym. Po kilku sesjach zdjęciowych puchar wraca do organizatorów turnieju, a zwycięzcy otrzymują na własność jedynie miniaturową replikę pucharu (ok. 21 cm wysokości). Panie rywalizują z kolei o podniesienie w geście triumfu srebrnej, pozłacanej patery nazywanej “talerzem Venus Rosewater” (“Venus Rosewater Dish”) lub po prostu “Talerzem Rosewater” (“Rosewater Dish”). Patera ma około 48 cm średnicy i jest ozdobiona scenami z greckiej mitologii. Po raz pierwszy zwyciężczyni singla podniosła ją w 1886 roku, a od 1949 roku mistrzynie Wimbledonu otrzymują na pamiątkę miniaturową replikę patery o średnicy ok. 19 cm. Petera tak naprawdę nosi nazwę “The 50 Guineas Trophy” i została stworzona w Birmingham, w Wielkiej Brytanii w 1864 roku, jako kopia cynowego pucharu znajdującego się w Luwrze w Paryżu. Najlepsi debliści otrzymują na czas dekoracji srebrny puchar, który po raz pierwszy został zaprezentowany w 1884 roku, a ofiarował go Klub Tenisowy Uniwersytetu Oksfordzkiego. To właśnie na kortach tego klubu rozgrywane były w latach 1879-1883 mistrzostwa par deblowych, zanim w 1884 roku zostały przeniesione na korty wimbledońskie. Obecny, srebrny puchar przeznaczony dla najlepszych deblistek, powstał z kolei w 1949 roku i został ofiarowany przez księżną Marinę, ówczesną księżną Kentu i prezydentową “All England Club”. Samo trofeum nosi nazwę “Pucharu Księżnej Kentu” (“The Duchess of Kent Challenge Cup”) i również jest przyznawane jedynie na czas dekoracji. Puchar dla najlepszych tenisistów w rywalizacji mikstowej ofiarowała z kolei rodzina byłej dwukrotnej zwyciężczyni deblowej na Wimbledonie Sydney Smith, która wygrywała tą rywalizację w 1902 i 1906 roku, w parze z Frank Riseley. Finaliści singla, debla i miksta otrzymują na własność podczas dekoracji pamiątkowe srebrne tace. Nagrody w tych najbardziej prestiżowych finałach są wręczane zazwyczaj przez prezydenta miejscowego klubu tenisowego, czyli przez księcia lub księżną Kentu. Oprócz wspomnianych rozgrywek, równolegle w drugim tygodniu trwania turnieju, rozgrywane są mecze singla i debla juniorów oraz juniorek. Zaproszeni goście grają z kolei w rozgrywkach deblowych weteranów dla zawodników i zawodniczek powyżej 35 roku życia, osobno dla zawodników powyżej 45 roku życia oraz dla tenisistów na wózkach. Łącznie w ciągu dwóch tygodni trwania turnieju na londyńskich kortach rozgrywane są 734 spotkania.
Oprócz pamiątkowych pucharów zwycięzcy w turnieju singlowym mogą liczyć na 2,35 mln funtów premii oraz dwa tysiące punktów do rankingu ATP i WTA. Do 1968 roku, gdy turniej był rozgrywany dla zawodników o statusie amatorskim, zwycięzcy nie otrzymywali premii pieniężnych lub były to symboliczne kwoty. Pulę nagród wprowadzono wraz z nastaniem Ery Open w tenisie, czyli w 1968 roku. Mistrzami Wimbledonu zostali wtedy Rod Laver i Billie Jean King, przy czym Australijczyk otrzymał w nagrodę za zwycięstwo 2000 dolarów, a Amerykanka zaledwie 37,5% tej kwoty, czyli 750$. Z każdym rokiem pula nagród wzrastała i stopniowo wyrównywała się w turnieju panów oraz pań. W 2006 roku zwyciężczyni Wimbledonu Amelie Mauresmo, otrzymała kwotę stanowiącą 95% nagrody otrzymanej przez Rogera Federera, najlepszego wśród panów. Od 2007 roku, czyli podobnie jak na turnieju French Open, pula nagród u pań i panów została zrównana i w ten sposób Wimbledon został ostatnim turniejem wielkoszlemowym, który wprowadził równouprawnienie w podziale puli nagród. Wpływ na tą decyzję miała niewątpliwie Amerykanka Venus Williams, która otwarcie w mediach wyrażała swoje niezadowolenie z nierównego traktowania. Obecnie pula nagród wynosi 38 milionów funtów, do podziału we wszystkich rozgrywkach. Turniej przynosi jednak organizatorom co roku duży profit, na który składają się wpływy od sponsorów oraz ze sprzedaży biletów i praw telewizyjnych. W Polsce prawa te posiada obecnie stacja Polsat Sport. Jeśli chodzi o przekaz telewizyjny to właśnie z kortów wimbledońskich w 1967 roku, stacja BBC przeprowadziła pierwszą kolorową relację telewizyjną. Od 1992 roku na stronie głównej turnieju można posłuchać relacji radiowej (Radio Wimbledon), która przekazywana jest każdego dnia w godzinach od 8 do 22 w języku angielskim. Każdego roku na trybunach zasiada przez dwa tygodnie blisko pół miliona widzów.
Miejsce rozgrywania turnieju
Turniej wimbledoński od początku swej historii rozgrywany jest na kortach klubu “The All England Lawn Tennis and Croquet Club”. Klub powstał w Wimbledonie (część dzielnicy Morton – jednej z 32 dzielnic Londynu) w 1869 roku i początkowo skupiał jedynie sympatyków krokieta. Jako, że sport ten nie przyciągał zadowalającej liczby widzów, członkowie klubu podjęli w 1875 roku decyzję o dodaniu rozgrywek tenisowych jako dyscypliny pokazowej. Nowy sport został na tyle entuzjastycznie przyjęty, że tenis na trawie (jak zwykło się go wtedy nazywać) znalazł się dwa lata później w nazwie klubu. W 1877 roku członkowie klubu, szukając sposobu na zdobycie dodatkowych funduszy potrzebnych na opłatę za dzierżawę czteroakrowej działki oraz na naprawę zepsutego walca do konserwacji boiska, podjęli decyzję o zorganizowaniu turnieju tenisowego na miejscowych kortach. Pierwszy wimbledoński turniej rozegrano w tym samym roku i przyniósł zysk w wysokości 10 funtów, a rozgrywki oglądało łącznie 200 osób. Z roku na rok liczba ta jednak sukcesywnie rosła, a wraz z nią zyski organizatorów, które pozwalały na rozbudowę klubowych kortów. Mieściły się one do 1921 roku przy ulicy Worple Road w Wimbledonie, a rok później turniej przeniesiono na tereny przy ulicy Kościelnej (Church Road), gdzie impreza rozgrywana jest do dzisiaj.
Obecnie wimbledoński obiekt liczy sobie 19 kortów trawiastych, na których rozgrywane są mecze turniejowe. Największymi arenami są dwa korty pokazowe, czyli kort centralny i kort numer 1, używane jedynie podczas trwania Wimbledonu. Wyjątek zostanie uczyniony w 2012 roku, kiedy Londyn będzie gospodarzem letnich igrzysk olimpijskich, a rywalizacja tenisistów będzie się toczyć także na głównych arenach. Pozostałe korty są wykorzystywane regularnie do rozgrywania spotkań w ramach innych turniejów organizowanych przez miejscowy klub. Kort centralny został otwarty w 1922 roku, kiedy to przeniesiono lokalizację turnieju z Worple Road na Church Road. Wybudowanie nowego, większego stadionu wymusiło ogromne zainteresowanie kibiców turniejem, którzy narzekali na niedostateczną liczbę miejsc na poprzednim obiekcie, w stosunku do liczby chętnych, chcących obejrzeć największe gwiazdy ówczesnego tenisa w akcji. Obiekt stale przebudowywano i obecnie może pomieścić ok. 14 979 widzów. Na jego południowej trybunie znajduje się specjalna loża VIP-ów (Royal Box), zarezerwowana dla członków rodziny królewskiej i innych ważnych osobistości. W 2009 roku zakończono budowę zasuwanego dachu, który pozwala na rozgrywanie spotkań na korcie głównym podczas opadów deszczu, które regularnie paraliżują rozgrywki, a także podczas ewentualnych upałów. Na centralnym korcie rozgrywane są wszystkie mecze singla począwszy od półfinałów oraz finały debla, a także finał miksta. We wcześniejszych rundach na tym korcie grają zazwyczaj najwyżej rozstawieni tenisiści i tenisistki.
Drugi co do ważności obiekt to otwarty w 1997 roku Kort numer 1, który może pomieścić 12 345 widzów. Od 2019 roku również i na nim będą mogły toczyć się mecze w trakcie trwania opadów deszczu. Kort nr 2 jest trzecim co do wielkości obiektem na Wimbledonie i może pomieścić ok. 4000 entuzjastów tenisa. Jego budowa została ukończona w 2009 roku, a umiejscowiony został w miejscu kortu nr 13. Oprócz tego do dyspozycji tenisistów są 22 trawiaste boiska treningowe. Jeśli chodzi o kwalifikacje to rozgrywane są one na tydzień przed turniejem w dzielnicy Roehampton na kortach “The Bank of England Sports Ground”.
Nawierzchnia
Począwszy od pierwszej edycji w 1877 roku aż do dzisiaj turniej rozgrywany jest na kortach trawiastych. Przez długi okres czasu korty te były bardzo popularne i rozgrywane były na nich 3 z 4 turniejów wielkoszlemowych. Obecnie korty trawiaste z racji wysokich kosztów konserwacji prawie wyginęły i najlepsi tenisiści rywalizują na nich przez zaledwie sześć tygodni w ciągu roku. Na Wimbledonie do pokrycia kortów używa się trawiastej rośliny życicy, skoszonej na wysokość 8 milimetrów. Każdego roku zużywa się około jednej tony nasion tej rośliny, a w zależności od pogody, w ciągu dwóch tygodni trwania turnieju do podlewania kortów zużywa się do 14 tysięcy litrów wody. Linie nie są malowane farbą, tylko specjalną mieszanką (zawierającą między innymi biały ceglany miał pochodzący z Chin), której zużywa się około 2 ton rocznie. Nad stanem nawierzchni czuwa czternastu doświadczonych pracowników w ciągu roku, a podczas Wimbledonu zatrudnianych jest kolejnych dwunastu. Istnieje nawet szczegółowa broszura określająca dokładnie, w jaki sposób korty mają być przygotowywane i konserwowane. W czasie trwania turnieju linie odświeżane są na bieżąco specjalną maszyną, mierzone są również codziennie takie parametry jak stan pokrycia kortu, twardość gruntu i stopień odbicia piłki od kortu. Jako, że nawierzchnia po nasiąknięciu wodą potrzebuje dużo czasu aby wyschnąć, podczas turnieju zaraz po rozpoczęciu opadów, wszystkie korty są przykrywane specjalnymi płachtami. Praktyka ta została zapoczątkowana na Wimbledonie w 1971 roku i jest stosowana do dzisiaj. Płachta używana na korcie głównym i korcie nr 1 waży około jednej tony i jest zrobiona ze specjalnego materiału, który przepuszcza promienie słoneczne i zapewnia odpowiednią wentylację powietrza. Do jej przeciągnięcia przez cały kort potrzebnych jest 17 osób, a cała operacja trwa zwykle 22-28 sekund. Dodatkowo cztery osoby zajmują się rozbiórką siatki i zabraniem krzesełek sędziowskich. Od 2001 roku stolik sędziego głównego jest przenoszony razem z nim samym. Na korcie nr 2, nr 13 i nr 14 do przykrycia kortu jest potrzebnych 8 osób, 11 osób zajmuje się tym na korcie nr 11, a na pozostałych kortach wystarczy 6 osób. Ogólnie podczas trwania turnieju zatrudnionych jest do tego celu 160 osób, które trenują przez dwa tygodnie przed rozpoczęciem turnieju nad sprawnością i szybkością zakrywania kortów.
Sama trawiasta nawierzchnia jest uważana za bardzo szybką i preferuje zawodników grających siłowy, ofensywny tenis. Wymiany ograniczają się do kilku uderzeń i często stosowana jest taktyka “serw i wolej”. Stratę własnego serwisu dużo trudniej odrobić niż na innych kortach. Dodatkowo podczas trwania turnieju trawa zaczyna się ścierać, co jeszcze bardziej przyśpiesza grę. Na nawierzchni trawiastej nie jest możliwe ślizganie się po korcie, o czym często zapominają zawodnicy wychowani na kortach ziemnych. Zaraz po rozpoczęciu opadów deszczu, gra powinna być zawieszona, gdyż poruszanie się po mokrym, śliskim korcie staje się niebezpieczne dla zawodników. Piłka na trawiastych kortach odbija się nisko od kortu i nie zwalnia tak jak na kortach ceglanych czy twardych. Aby częściowo ograniczyć tą kwestię, w turnieju używa się piłek o nieco większej średnicy od standardowej. Od ponad stu lat piłki tenisowe używane na turnieju wimbledońskim dostarcza firma Slazenger.
Tradycje wimbledońskie
Oprócz wspomnianej wolnej pierwszej niedzieli turnieju, na Wimbledonie obowiązuje szereg innych specyficznych tradycji, które wyróżniają go na tle innych turniejów. Najbardziej znaną z nich jest obowiązek noszenia przez zawodników strojów, w których dominującym kolorem jest biel. Nie ma drugiego turnieju na świecie, który narzucałby w tej kwestii zawodnikom jakieś ograniczenia. Nie mniej jednak jedynym znanym zawodnikiem do tej pory, który wyraził protest w tej kwestii, był znany z kolorowych strojów Amerykanin Andre Agassi, który w roku 1990 nie wziął udziału w turnieju w geście sprzeciwu. Jeśli chodzi o sędziego głównego, sędziów liniowych oraz dzieci zatrudnione do podawania piłek, to do 2006 roku ubierali oni stroje koloru ciemnozielonego, który razem z fioletem jest oficjalnym kolorem Wimbledonu, występującym między innymi w logo turnieju. Nie mniej jednak od 2007 do co najmniej 2009 roku, ubrania dla chłopców i dziewczynek do podawania piłek, są koloru granatowego i dostarcza je, po raz pierwszy w historii, zewnętrzna firma należąca do amerykańskiego projektanta mody Ralpha Laurena. Wszystkie zawodniczki są przy podawaniu wyników i prezentacji przedstawiane z tytułem panny (ang. Miss) lub pani (ang. Mrs). Dodatkowo przez dłuższy czas zamężne zawodniczki były przedstawiane jedynie nazwiskami swoich mężów, ale zrezygnowano z tego zwyczaju. Jeśli chodzi o tenisistów to nigdy nie byli przedstawiani tytułem pan (ang. Mister). Tradycyjnym przysmakiem Wimbledonu, chętnie kupowanym przez kibiców są truskawki z bitą śmietaną. Podczas każdej edycji sprzedawanych jest 28 ton truskawek i 7000 litrów bitej śmietany. Jeszcze inną ciekawą tradycją jest zalecenie, aby zawodnicy i zawodniczki kłaniali się w kierunku loży królewskiej, znajdującej się na korcie centralnym, gdy królowa Wielkiej Brytanii lub Książe Walii pojawiają się na niej lub ją opuszczają. Do 2003 roku ta zasada obowiązywała wobec wszystkich członków rodziny królewskiej zasiadającej we wspomnianej loży.
Na Wimbledonie występuje ponadto inny system rozstawiania zawodników niż na pozostałych turniejach zawodowych. Oprócz pozycji w rankingach ATP i WTA, organizatorzy biorą pod uwagę także wyniki poszczególnych zawodników i par deblowych na nawierzchni trawiastej w poprzednich latach. Od 2001 roku w turnieju głównym rozstawionych jest 32 zawodników i 32 zawodniczki (wcześniej po 16 tenisistów i tenisistek) oraz 16 par deblowych pań oraz panów. Dodatkowo organizatorzy turnieju mogą przyznać kilka dzikich kart dla reprezentantów gospodarzy lub dla zawodników, którzy osiągali sukcesy w poprzednich latach, a ich obecny ranking nie pozwala im na udział w turnieju. Do tej pory jedynym zawodnikiem, któremu udało się wygrać Wimbledon startując z dziką kartą, był Chorwat Goran Ivanisevic w 2001 roku. Był on też jedynym zwycięzcą obok Niemca Borisa Beckera, który wygrał londyński turniej jako gracz nierozstawiony. Becker, gdy wygrywał turniej w 1985 roku jako najmłodszy gracz w historii, zajmował 20 miejsce w rankingu (rozstawionych było wtedy 16 zawodników). Wśród kobiet jeszcze nie zdarzyło się, żeby wygrała zawodniczka nierozstawiona, a najniższą pozycję w rankingu podczas przystępowania do turnieju zajmowała Amerykanka Venus Williams, która w 2007 roku wygrała rywalizację singlową jako zawodniczka nr 23 rankingu. Jeśli chodzi o zawodników rozpoczynających rywalizację od kwalifikacji, to najdalej zaszli Amerykanin John McEnroe w 1997 roku, Białorusin Vladimir Voltchkov w 2000 roku oraz Amerykanka Alexandra Stevenson w 1999 roku (wszyscy zakończyli przygodę z wimbledońskim turniejem na półfinale). Biorąc pod uwagę wszystkie turnieje wielkoszlemowe, tylko na Wimbledonie rozgrywane są kwalifikacje debla pań oraz panów i w 2005 roku właśnie para, która dostała się do turnieju z kwalifikacji, okazała się najlepsza w rywalizacji debla panów, a byli to Australijczyk Stephen Huss i reprezentant RPA Wesley Moodie. Debliści w turnieju głównym grają do trzech wygranych setów i jest to obecnie jedyna impreza z takim formatem gry podwójnej panów. Począwszy od edycji 2019 organizatorzy postanowili jednak zerwać z pewnej części tradycji i wprowadzili ograniczenie długości spotkań, polegające na tym, iż w decydujących setach wszystkich rozgrywek przy stanie 12:12 rozgrywany będzie klasyczny tie-break.
Uczestnicy i zwycięzcy
W pierwszej edycji turnieju rozegranej w 1877 roku wzięło udział dwunastu angielskich dżentelmenów i rozegrano łącznie 21 spotkań w ciągu 5 dni. Każdy z graczy, aby wziąć udział w turnieju musiał uiścić opłatę w wysokości jednej gwinei (około jednego funta). Już wtedy deszcz przeszkadzał w rozgrywaniu turnieju i zaplanowany na poniedziałek finał musiał zostać przesunięty o cztery dni. Pierwszym zwycięzcą okazał się Spencer Gore, który pokonał w trzech setach Williama Marshalla. Gore w nagrodę otrzymał 12 gwinei oraz srebrny puchar sprezentowany przez sportowy magazyn “The Field”. Cały turniej śledziło łącznie około 200 kibiców, a zysk klubu wyniósł 10 gwinei. Przez następne 44 lata, czyli do 1921 roku, zwycięzca Wimbledonu automatycznie znajdował się w finale w roku następnym, o ile oczywiście zgłosił w nim udział. Zasada ta dawała duży handicap obrońcom tytułu, którzy nie musieli tracić sił na mecze we wcześniejszych rundach i obowiązywała również w turnieju deblowym.
Brytyjczycy początkowo całkowicie zdominowali rozgrywki, wygrywając pierwsze 30 edycji wimbledońskiego turnieju. Pierwszym graczem, który na trwale zapisał się w historii turnieju był William Renshaw, który wygrał turniej sześć razy z rzędu w latach 1881-1886. Swój siódmy tytuł dołożył w 1889 roku i jego rekord wyrównał dopiero w 2000 roku Amerykanin Pete Sampras. Renshaw w swoim pierwszym finale wygrał z obrońcą trofeum Johnem Hartleyem, oddając mu zaledwie dwa gemy (6:0 6:1 6:1). Z kolei w finałach w latach 1882-1883 i 1889 ogrywał trzykrotnie swojego brata bliźniaka Ernesta, który wygrał turniej w 1888 roku. Obaj bracia tworzyli również zgraną parę deblową i wygrywali wspólnie rywalizację na Wimbledonie w latach 1880-1881, 1884-1886 oraz 1888-1889. Innymi tenisistami z tamtych czasów, którzy potrafili wygrać turniej wimbledoński więcej jak dwa razy z rzędu byli inni bracia, a mianowicie Reginald Doherty (najlepszy w latach 1897-1900) oraz Lawrence Doherty (zwycięstwa w latach 1902-1906).
Po raz pierwszy zawodnik zagraniczny pojawił się w finale w 1905 roku, a był nim Australijczyk Norman Brookes. Dwa lata później ten sam zawodnik jako pierwszy obcokrajowiec wygrał cały turniej. Później przez dwa lata (1908-1909) triumfował Brytyjczyk Arthur Gore. Wtedy zapewne żaden Brytyjczyk, nawet w najczarniejszych snach nie mógł przypuszczać, że Gore stanie się przedostatnim miejscowym graczem, który wygra turniej, a pozostałe edycje padną łupem obcokrajowców. Po nim czterokrotnie wygrywał Australijczyk Anthony Wilding, który przez pierwsze trzy edycje pokonywał w finale Brytyjczyków. Niedługo po rezygnacji z zasady o automatycznym udziale w finale zwycięzcy poprzedniej edycji, prym w turnieju zaczęli wieść Francuzi, znani światu jako francuscy muszkieterowie, którzy wygrywali nieprzerwanie w latach 1924-1929. Tytułami w tym czasie podzielili się Jean Borotra, Henri Cochet oraz Rene Lacoste i tylko w 1926 roku w finale wystąpił zawodnik z poza tej trójki (Amerykanin Howard Kinsey). W latach 1937-1938 najlepszy okazywał się Amerykanin Don Budge, a jego drugi triumf pomógł mu w 1938 roku skompletować klasycznego Wielkiego Szlema.
W latach 1940-1945 turniej nie odbył się z powodu trwającej wojny, a później przez następne trzydzieści lat imprezę zdominowali Amerykanie i Australijczycy. W latach 1946-1984 tylko raz zdarzyło się, aby w finale zabrakło reprezentanta któregoś z tych krajów (w 1973 roku). Ponadto w latach 1947-1975 tylko cztery razy zwyciężali zawodnicy z poza tych dwóch tenisowych potęg. Amerykanie wygrali w tym czasie 11 razy i za każdym razem był to inny zawodnik. Australijczycy byli nieco lepsi, bo wygrywali 14 razy, a najczęściej czynił to Rod Laver, któremu te zwycięstwa pomogły skompletować Wielkiego Szlema w 1962 i 1969 roku. Oprócz tego Laver wygrał także w 1961 i 1968 roku, a spośród jego rodaków dobrze spisywali się jeszcze Lew Hoad (1956-1957), Roy Emerson (1964-1965) oraz John Newcombe (1967, 1971-1972).
Pierwszym graczem, który od czasów Freda Perry’ego potrafił wygrać turniej singlowy więcej jak dwa razy z rzędu był Bjorn Borg. Szwed nie znalazł pogromcy przez pięć lat z rzędu w latach 1976-1980, wygrywając w pierwszym swoim finale z Rumunem Ilie Nastase, a w kolejnych latach z Amerykanami Jimmym Connorsem (dwukrotnie), Roscoe Tannerem i Johnem McEnroe. Pojedynek z tym ostatnim, w finale w 1980 roku, może śmiało kandydować do miana jednego z najbardziej dramatycznych i zaciętych spotkań w historii tenisa. Po blisko czterech godzinach walki Borg pokonał McEnroe’a 1:6 7:5 6:3 6:7(16) 8:6. W tie-breaku czwartego seta, wygranym przez Amerykanina 18-16, Borg obronił sześć piłek setowych, ale nie wykorzystał też pięciu piłek meczowych. W następnym roku obaj panowie spotkali się ponownie i tym razem lepszy okazał się McEnroe, pokonując Borga w czterech setach. Szwed ustanowił jednak rekord w ilości wygranych spotkań z rzędu na Wimbledonie, który wynosi do dzisiaj 41 zwycięstw z rzędu. McEnroe po ograniu Borga wygrywał turniej także w 1983 i 1984 roku, a w 1982 roku po kolejnym znakomitym i dramatycznym spotkaniu, musiał uznać wyższość swojego rodaka Jimmiego Connorsa.
W 1985 roku skład finału był bardzo zaskakujący, gdyż spotkali się w nim pochodzący z RPA Kevin Curren oraz 17-letni Niemiec Boris Becker. Górą okazał się ten drugi i do dzisiaj pozostaje najmłodszym i najniżej rozstawionym zwycięzcą turnieju. Becker pokazał, że jego triumf nie był przypadkowy także w kolejnym roku, kiedy wygrał w finale z Czechosłowakiem Ivanem Lendlem, który rok później również w finale nie dał rady Australijczykowi Patowi Cashowi. W latach 1988-1991 znowu przypomniał o sobie Becker awansując za każdym razem do finału i wygrywając w roku 1989 ze Szwedem Stefanem Edbergiem. W 1988 i 1990 roku Niemiec przegrywał w meczu o tytuł z Edbergiem, a w 1991 roku w trzech setach ograł go rodak Michael Stich. W 1992 roku wygrał z kolei Amerykanin Andre Agassi, który dwa lata wcześniej nie wziął w ogóle udziału w turnieju, sprzeciwiając się jego zwyczajom.
Po triumfie Agassiego nastąpiła era jego rodaka Pete’a Samprasa, obecnego rekordzisty w ilości wygranych turniejów wielkoszlemowych. Sampras, który do perfekcji opanował styl “serw i wolej”, wygrywał wimbledońskie rozgrywki siedmiokrotnie w latach 1993-1995 i 1997-2000. Jedyną porażkę w tym czasie zanotował w 1996 roku, kiedy to w ćwierćfinale uległ późniejszemu zwycięzcy, Holendrowi Richardowi Krajickowi. W tym samym czasie rozgrywki deblowe zdominowała australijska para Todd Woodbridge i Mark Woodforde, która okazywała się najlepsza w latach 1993-1997 oraz w 2000 roku. Woodbridge wygrywał ponadto rywalizację deblistów w latach 2002-2004 (w parze ze Szwedem Jonasem Bjorkmanem) i do dzisiaj pozostaje rekordzistą w liczbie deblowych zwycięstw na Wimbledonie, z dziewięcioma triumfami na koncie.
W 2001 roku broniący tytułu Sampras przegrał nieoczekiwanie w czwartej rundzie z byłym mistrzem juniorskiego Wimbledonu 20-letnim Szwajcarem Rogerem Federerem, a całe rozgrywki wygrał startujący z dziką kartą i sklasyfikowany na 125 miejscu w rankingu Chorwat Goran Ivanisevic, który po zaciętym, trzymającym do końca w napięciu spotkaniu wygrał z Australijczykiem Patrickiem Rafterem w pięciu setach. Sympatyczny Chorwat w końcu spełnił swoje marzenie i za czwartym finałowym podejściem udało mu się wygrać cały turniej, gdyż wcześniej uległ Agassiemu w 1992 roku, a później dwukrotnie Samprasowi w 1994 i 1998 roku. Dodatkowo przy okazji triumfu, Ivanisevic pobił rekord w liczbie asów zaserwowanych w turnieju, który jest cały czas aktualny (212 asów w siedmiu meczach).
W 2002 roku wygrał 21-letni Australijczyk Lleyton Hewitt, a w latach 2003-2007 wimbledońską imprezę zdominował całkowicie Szwajcar Roger Federer, któremu udało się triumfować pięć razy z rzędu. W 2003 roku Federer w swoim debiucie w wielkoszlemowym finale ograł Australijczyka Marka Philippoussisa, w dwóch kolejnych latach okazał się lepszy od Amerykanina Andy Roddicka, a w 2006 i 2007 roku pokonał świeżo upieczonego zwycięzcę French Open Hiszpana Rafaela Nadala. Obaj tenisiści spotkali się ze sobą w decydującym o tytule meczu także w 2008 roku i po dramatycznym, najdłuższym w historii finale (4 godziny, 48 minut), tym razem lepszy okazał się 22-letni Hiszpan, który dodatkowo został pierwszym od 1980 roku zawodnikiem, który wygrał w jednym sezonie French Open oraz Wimbledon. Jego wyczyn już rok później powtórzył Federer, który po dramatycznym, pięciosetowym finale pokonał Andy’ego Roddicka i po raz szósty zwyciężył w Londynie, a po raz piętnasty w Wielkim Szlemie, czym poprawił rekord Pete’a Samprasa. W 2010 roku ponownie triumfował Nadal po zwycięstwie w finale nad Czechem Tomasem Berdychem. Dla Hiszpana był to 14 wygrany mecz z rzędu w Londynie, bowiem w 2009 roku nie bronił tytułu z powodu kontuzji. Jego świetna passa zakończyła się ostatecznie w finale w 2011 roku, w którym przegrał w czterech setach z Serbem Novakiem Djokoviciem. W 2012 roku ponownie najlepszy okazał się Federer, zrównując się w liczbie triumfów z Samprasem. Po raz pierwszy od 76 lat w finale zagrał Brytyjczyk, a był nim Szkot Andy Murray.
Następnego lata Murray w końcu dopiął swego. Szkot pokonał w trzech setach Novaka Djokovicia i stał się pierwszym brytyjskim triumfatorem Wimbledonu od czasu zwycięstwa Freda Perry’ego w 1936 roku. W kolejnych dwóch edycjach w ostatnim meczu imprezy spotykali się Djoković oraz Federer. Zarówno w 2014, jak i w 2015 roku mistrzowski tytuł trafił na konto tenisisty z Belgradu, który zapobiegł tym samym ustanowieniu przez Szwajcara rekordu w liczbie zwycięstw w tych zawodach. W roku 2016 Andy Murray powtórzył wyczyn sprzed trzech sezonów i wygrywając w trzech setach z Milosem Raonicem dołączył do ekskluzywnego grona graczy, którzy na londyńskich trawnikach wygrywali więcej niż raz. W 2017 roku na tron powrócił Roger Federer. Szwajcar bez najmniejszych problemów w meczu finałowym rozprawił się z Marinem Ciliciem i został pierwszym w historii zawodnikiem, który wygrał Wimbledon ośmiokrotnie. Rok później swój czwarty tytuł wywalczył Novak Djoković. Serb w półfinale po epickim, pięciosetowym boju pokonał Rafaela Nadala, a w finale, już bez straty seta okazał się lepszy od Kevina Andersona.
Biorąc pod uwagę wszystkie rozegrane do tej pory 125 edycji, najwięcej triumfów zanotowali Brytyjczycy, którzy łącznie wygrywali 37 razy, w tym przez pierwsze 30 lat rozgrywania turnieju. Tuż za nimi znajdują się Amerykanie z 32 wygranymi na koncie, a na dalszych miejscach są kolejno reprezentanci Australii (21 triumfów), Szwajcarii (8 triumfów) Francji i Szwecji (7 triumfów), Niemiec, Serbii i Nowej Zelandii (po 4 triumfy), Hiszpanii (3 tytuły) oraz Czechosłowacji, Egiptu, Peru, Holandii, Chorwacji (po 1 triumfie).
Rywalizacja pań
Panie po raz pierwszy wystartowały w turnieju w 1884 roku, czyli siedem lat później niż tenisiści. Pierwsze mistrzostwa wygrała 19-letnia Brytyjka Maud Watson, która w finale pokonała swoją starszą siostrę Lillian. Maud Watson wygrała również turniej w następnym roku, pokonując w finale rodaczkę Blanche Bingley, która kolejnymi występami zapisała się w historii turnieju. Bingley w latach 1885-1901 grała 13-krotnie w finale i zabrakło jej jedynie w finałach w 1890 roku, kiedy wygrała Irlandka Lena Rice oraz w latach 1895-1896 i 1898 roku, kiedy najlepsza okazywała się Brytyjka Charlotte Cooper. Nie mniej jednak Bingley na 13 wspomnianych finałów wygrała tylko sześć z nich. Patent miała na nią szczególnie jej rodaczka Lottie Dod, która ogrywała Bingley za każdym razem, gdy obie panie spotykały się w finale (1887-1888, 1891-1893). Podczas pierwszego triumfu Dod miała zaledwie 15 lat i do tej pory pozostaje najmłodszą zwyciężczynią turnieju wielkoszlemowego.
Oprócz tych dwóch pań, przed wojną najlepsze wyniki na wimbledońskim turnieju osiągnęła wspomniana już Charlotte Cooper, która wygrała turniej pięciokrotnie (1895-1896, 1898, 1901, 1908), a sześciokrotnie przegrywała w finale (1897, 1899, 1900, 1902, 1904, 1912). Tuż przed wybuchem pierwszej wojny światowej i zawieszeniu rozgrywek, najlepszą zawodniczką turnieju była Dorothea Lambert-Chambers, która wygrywała rywalizację w latach 1910-1911 oraz 1913-1914. Nieco wcześniej, bo w 1905 roku po raz pierwszy mistrzostwa Wimbledonu wygrała zawodniczka z poza Wysp Brytyjskich, a była nią Amerykanka May Sutton, zwyciężczyni US Open z poprzedniego roku. Sutton wygrała wimbledoński turniej także w 1907 roku, a w 1906 roku musiała uznać wyższość trzykrotnej zwyciężczyni turnieju Brytyjki Dorothei Douglass (najlepsza w latach 1903-1904 oraz w 1906 roku). Warto dodać, że Sutton była jedyną tenisistką z poza Wysp, która zagrała w finale turnieju przed wybuchem wojny.
Po wznowieniu rozgrywek w 1919 roku, turniej zdominowała pierwsza prawdziwa gwiazda kobiecego tenisa Francuzka Suzanne Lenglen. W pierwszym swoim występie w finale Wimbledonu, na oczach 8 tysięcy widzów (w tym pary królewskiej), pokonała ona po zaciętym spotkaniu wspomnianą wyżej Dorothę Lambert-Chambers 10-8, 4:6, 9:7. Lenglen wygrywała także cztery kolejne edycje, oddając rywalkom w finale maksymalnie cztery gemy, a w 1924 roku odpadła w ćwierćfinale z powodu kontuzji. Francuzka odniosła jeszcze jedno zwycięstwo rok później, po czym postanowiła spróbować swoich sił jako zawodniczka zawodowa. W tych samych latach, w których triumfowała w singlu, Lenglen wygrywała także rywalizację deblistek w parze z Amerykanką Elizabeth Ryan, a z trzema różnymi partnerami zwyciężała ponadto w rozgrywkach mikstowych (1920, 1922, 1925). Lenglen oprócz wspaniałej gry, skupiała na sobie uwagę i wzbudzała jednocześnie kontrowersje, grając w sukni kończącej się w okolicach kolan i z odsłoniętymi ramionami. Mecze z jej udziałem spotykały się z ogromnym zainteresowaniem ze strony kibiców i między innymi dzięki niej postanowiono wybudować duży tenisowy stadion na ponad 10 000 widzów (obecny kort centralny), który mógłby pomieścić wszystkich sympatyków jej talentu.
W turnieju pań, podobnie jak u panów, zrezygnowało w 1922 roku z formuły automatycznego umieszczania w finale zwyciężczyni poprzedniej edycji. Po dominacji Lenglen, przyszła kolej na Amerykankę Helen Wills Moody, która zdominowała rozgrywki aż do zawieszenia turnieju w 1940 roku z powodu II wojny Światowej. Wills wystąpiła w turnieju w latach 1927-1929, 1930, 1932-1933, 1935 oraz w 1938 roku i za każdym razem wygrywała całe rozgrywki, pokonując w finale między innymi czterokrotnie swoją rodaczkę Helen Jacobs. W roku 1937 bardzo blisko zwycięstwa na wimbledońskim turnieju była Polka Jadwiga Jędrzejowska, ale ostatecznie uległa w finale Helen Jacobs 2:6, 6:2, 5:7. Po wznowieniu rozgrywek w 1946 roku układ sił nie uległ zmianie i w dalszym ciągu prym w turnieju wiodły Amerykanki, które wygrały wszystkie edycje w latach 1946-1958, a do 1955 roku dodatkowo grały ze sobą w finałach. W tym czasie najwięcej triumfów zaliczyły Luis Brough (1948-1950 i 1955), Maureen Connolly (1952-1954) oraz Althea Gibson (1957-1958), która została pierwszą czarnoskórą zwyciężczynią Wimbledonu. Ponadto Brough dołożyła do tego cztery triumfy deblowe w parze z rodaczką Margaret DuPont (1946, 1948-50).
W latach 1959-65 Amerykanki na chwilę zeszły ze sceny i jedyną ich reprezentantką, która wygrała turniej w tym czasie była Karen Hantze. Najwięcej zwycięstw zanotowała z kolei Brazylijka Maria Bueno w 1959, 1960 i 1964 roku oraz Australijka Margaret Smith-Court (1963, 1965 i później w 1970 roku). Warto odnotować również finał w 1961 roku, w którym po raz ostatni w historii (i po raz pierwszy od 1914 roku) spotkały się dwie zawodniczki gospodarzy, a wygrała Angela Mortimer. Po niej Brytyjki wygrywały na Wimbledonie jedynie w 1969 (Ann Haydon-Jones) i w 1977 roku (Virginia Wade). Na przełomie lat 60-tych i 70-tych turniej zdominowała kolejna Amerykanka, a była nią Billie Jean King, która okazywała się najlepsza w latach 1966-1967, 1972-1973 i 1975 roku. W 1974 i 1976 roku wygrywała jej rodaczka Chris Evert, a w 1977 roku wspomniana Brytyjka Virginia Wade. Po niej turniej zdominowała kompletnie Czechosłowaczka Martina Navratilova. Najpierw wygrała Wimbledon dwa razy z rzędu w latach 1978-1979, a po dwuletniej przerwie już jako reprezentantka Stanów Zjednoczonych nie znalazła pogromczyni przez następne sześć lat (1982-1987), bijąc tym samym rekord w ilości zwycięstw z rzędu, który do teraz pozostaje nie pobity. Navratilova w tym czasie wygrała dodatkowo sześć razy turniej deblowy, w tym pięciokrotnie w parze z Pam Shriver w latach 1981-1984 oraz w 1986 roku.
Godna rywalka dla Navratilovej pojawiła się dopiero pod koniec lat 90-tych, a była nią Niemka Steffi Graf. Pierwszy finał z udziałem obu pań w 1987 roku zakończył się zwycięstwem Navratilovej, ale w kolejnych dwóch latach lepsza okazywała się w finale Graf, która wygrała także (już z innymi rywalkami) finały w latach 1991-1993 oraz 1995-1996. W roku 1990 po raz ostatni triumfowała Navratilova, dla której była to rekordowa w skali turnieju, dziewiąta wygrana. W finale naturalizowana Amerykanka zagrała jeszcze w 1994 roku, ale musiała uznać wyższość Hiszpanki Conchity Martinez. Graf z kolei po raz ostatni zagrała w finale w 1999 roku, kiedy to uległa Amerykance Lindsay Davenport. Dwa lata wcześniej, czyli w 1997 roku turniej wygrała młodziutka Szwajcarka Martina Hingis, która pokonała w finale zwyciężczynię z następnego roku, Czeszkę Janę Novotną.
Począwszy od 2000 roku turniej zdominowały amerykańskie siostry Venus i Serena Williams, które wygrały aż 12 edycji turnieju, a do tego dołożyły sześć zwycięstw w turnieju deblowym w 2000, 2002, 2008, 2009, 2012 i 2016 roku. W rywalizacji singlowej więcej, bo siedem triumfów, zanotowała młodsza z nich – Serena. W pierwszej dekadzie XXI wieku aż czterokrotnie wimbledońskie finały były wewnętrzną sprawą sióstr. Serena okazywała się w nich lepsza w 2002, 2003 i 2009 roku, zaś porażki z rakiety starszej siostry doznała w edycji 2008. Venus ponadto triumfowała w 2000 roku po finale z Lindsay Davenport, w 2001 po ograniu Justine Henin, 2005 po niezwykle dramatycznej rozgrywce ponownie z Davenport oraz 2007, gdy zatrzymała sensację turnieju, Marion Bartoli. Do Sereny należał z kolei turniej w 2010 roku, kiedy to w finale pokonała Rosjankę Wierę Zwonariową. Oprócz sióstr Williams, w pierwszej dekadzie XXI wieku wygrywały jeszcze tylko 17-letnia Rosjanka Maria Szarapowa w 2004 roku oraz Francuzka Amelie Mauresmo dwa lata później. Za zaskakującą można uznać edycję 2011, kiedy to nieoczekiwane zwycięstwo po starciu z Marią Szarapową odnotowała Czeszka Petra Kvitova, dla której było to pierwszy wielkoszlemowy tytuł. W 2012 roku ponownie po tytuł sięgnęła Serena Williams, pokonując w trzysetowym spotkaniu Agnieszkę Radwańską, która zadebiutowała wówczas w wielkoszlemowym finale.
Turniej w 2013 roku przyniósł sensacyjny skład meczu o tytuł, bowiem znalazły się w nim Marion Bartoli oraz pogromczyni Agnieszki Radwańskiej z półfinału Sabine Lisicki. Francuzka nie dała w nim szans Niemce i odniosła swoje jedyne zwycięstwo w zawodach Wielkiego Szlema. Kolejna turniej był szczęśliwy dla Petry Kvitovej, która rozbiła w spotkaniu finałowym Eugenie Bouchard, odnosząc tym samym drugą wygraną na londyńskich trawnikach. Następne dwie edycje przyniosły powrót na mistrzowski tron Sereny Williams. W 2014 roku Amerykanka okazała się lepsza od Garbine Muguruzy, a 12 miesięcy później nie sprostała jej Angelique Kerber. Hiszpanka i Niemka doczekały się jednak swoich chwil chwały. Muguruza w 2017 roku zatrzymała zmierzającą po szósty tytuł Venus Williams, a rok później Kerber wzięła rewanż za porażkę sprzed dwóch lat i nie dopuściła Sereny Williams do zgarnięcia głównej nagrody po raz ósmy.
Podsumowując wszystkie rozegrane do tej pory edycje kobiecego turnieju singlowego, najwięcej triumfów na koncie mają reprezentantki Stanów Zjednoczonych (57 tytułów), a kolejne pozycje w tej klasyfikacji zajmują Brytyjki (36 tytułów), Niemki (9 tytułów), Francuzki (8 tytułów), Australijki (5 tytułów), Czeszki i Brazylijki (po 3 tytuły), Hiszpanki (2 tytuły) oraz Szwajcarki i Rosjanki (po 1 triumfie).
Starty i sukcesy Polaków
Pierwszym wielkim sukcesem polskich reprezentantów był niewątpliwie wspomniany już finał Jadwigi Jędrzejowskiej, która w 1937 roku po zaciętym spotkaniu uległa w trzech setach Amerykance Helen Jacobs. Rok wcześniej Jędrzejowska dotarła ponadto w turnieju do półfinału, a w latach 1938-1939 do ćwierćfinału. Później wybuchła II wojna światowa i nasza najlepsza tenisistka w historii nie miała okazji poprawić swoich osiągnięć. Po niej wysoko w żeńskim turnieju singlowym zaszła dopiero Agnieszka Radwańska w 2006 roku. Startując z “dziką kartą” dotarła ona w turnieju do czwartej rundy, gdzie uległa Belgijce Kim Clijsters. W 2008 i 2009 roku Radwańska docierała do ćwierćfinałów, w których nie sprostała odpowiednio Serenie i Venus Williams, późniejszym finalistkom całego turnieju. Prawdziwy przełom nastąpił w 2012 roku, kiedy krakowianka wyrównała wyczyn Jędrzejowskiej i dotarła do finału, w którym nie sprostała Serenie Williams. Rok później Radwańska była blisko powtórzenia tego rezultatu, lecz w półfinale minimalnie lepsza okazała się od niej Niemka Sabine Lisicki. Krakowianka w najlepszej “czwórce” zawodów znalazła się również w 2015 roku, kiedy to po trzysetowej walce uległa reprezentantce Hiszpanii Garbine Muguruzie.
Największym osiągnieciem “biało-czerwonych” w Londynie może poszczycić się jednak Łukasz Kubot. Lubinianin w 2017 roku dotarł wraz z Brazylijczykiem Marcelo Melo do finału gry podwójnej i po niebywale zaciętym oraz dramatycznym spotkaniu, zakończonym wynikiem 5:7, 7:5, 7:6(2), 3:6, 13:11 z austriacko-chorwacką parą Oliver Marach/Mate Pavić, został pierwszym polskim zwycięzcą Wimbledonu wśród seniorów.
Wśród singlistów najlepszy rezultat należy do Jerzego Janowicza, który w 2013 roku dotarł aż do półfinału, przegrywając w nim w czterech setach z późniejszym triumfatorem całej imprezy Andym Murrayem. Turniej ten był również wyjątkowy ze względu na to, że łodzianin w ćwierćfinale pojedynkował się z Łukaszem Kubotem, który także podczas tej edycji zmagań osiągnął swój życiowy wynik na londyńskich kortach w grze pojedynczej. Przed laty największe osiągnięcia należały do Wojciecha Fibaka, który trzykrotnie meldował się czwartej rundzie w turnieju singlowym. W 1977 roku odpadł na tym etapie po porażce z późniejszym zwycięzcą Bjornem Borgiem, w 1978 roku przegrał z Amerykaninem Sandy Mayerem, a w 1981 roku nie sprostał Jimmiemu Connorsowi. W 1978 roku Fibak dotarł dodatkowo do półfinału debla w parze z Holendrem Tomem Okkerem, a w 1976 i 1977 roku odpadał z tej rywalizacji w fazie ćwierćfinałowej. W 2008 roku Dawidowi Olejniczakowi udało się przejść kwalifikacje, dzięki czemu został pierwszym polskim tenisistą od 1986 roku, który awansował do turnieju głównego. W meczu pierwszej rundy Olejniczak przegrał w trzech setach z Francuzem Gillesem Simonem. W 2010 roku po raz pierwszy w zasadniczej fazie zawodów znalazło się dwóch Polaków – Łukasz Kubot i Michał Przysiężny.
Pozostałe sukcesy na Wimbledonie były dziełem naszych juniorek oraz juniorów. W 1995 roku Aleksandra Olsza okazała się najlepsza zarówno w singlu jak i deblu (w parze z Carą Black). W 2005 roku wygraną w juniorskim turnieju singlowym zanotowała Agnieszka Radwańska, a jej młodsza siostra Urszula dotarła rok później w tej rywalizacji do półfinału. Jeszcze lepszym wynikiem Urszula Radwańska popisała się w 2007 roku, kiedy to powtórzyła osiągnięcie Aleksandry Olszy i wygrała juniorskie rozgrywki w singlu i deblu (w parze z Anastazją Pawluczenkową). W półfinale turnieju singlowego juniorek w 2007 roku była także Katarzyna Piter, ale nie dała ona rady Amerykance Madison Brengle, którą później w finale ograła Radwańska. Na kolejny sukces polscy kibice musieli czekać do 2018 roku, kiedy to Iga Świątek została mistrzynią turnieju po uporaniu się w finale ze Szwajcarką Leonie Kung. W turnieju juniorów najlepszy występ zanotował Marcin Gawron, który w 2006 roku jako jedyny Polak zagrał w finale. W decydującym spotkaniu Gawron musiał uznać wyższość Holendra Thiemo De Bakkera, najwyżej rozstawionego zawodnika w turnieju.
Wimbledon, finały mężczyzn
2018 Novak Djoković Kevin Anderson 6-2 6-2 7-6(3)
2017 Roger Federer Marin Cilić 6-3 6-1 6-4
2016 Andy Murray Milos Raonic 6-4 7-6(3) 7-6(2)
2015 Novak Djoković Roger Federer 7-6(1) 6-7(10) 6-4 6-3
2014 Novak Djoković Roger Federer 6-7(9) 6-4 7-6 5-7 6-4
2013 Andy Murray Novak Djokovic 6-4 7-5 6-4
2012 Roger Federer Andy Murray 4-6 7-5 6-3 6-4
2011 Novak Djoković Rafael Nadal 6-4 6-1 1-6 6-3
2010 Rafael Nadal Tomas Berdych 6-3 7-5 6-4
2009 Roger Federer Andy Roddick 5-7 7-6(6) 7-6(5) 3-6 16-14
2008 Rafael Nadal Roger Federer 6-4 6-4 6-7(5) 6-7(8) 9-7
2007 Roger Federer Rafael Nadal 7-6(7) 4-6 7-6(3) 2-6 6-2
2006 Roger Federer Rafael Nadal 6-0 7-6(5) 6-7(2) 6-3
2005 Roger Federer Andy Roddick 6-2 7-6(2) 6-4
2004 Roger Federer Andy Roddick 4-6 7-5 7-6(3) 6-4
2003 Roger Federer Mark Philippoussis 7-6(5) 6-2 7-6(3)
2002 Lleyton Hewitt David Nalbandian 6-1 6-3 6-2
2001 Goran Ivanisevic Patrick Rafter 6-3 3-6 6-3 2-6 9-7
2000 Pete Sampras Patrick Rafter 6-7(10) 7-6(5) 6-4 6-2
1999 Pete Sampras Andre Agassi 6-3 6-4 7-5
1998 Pete Sampras Goran Ivanisevic 6-7(2) 7-6(9) 6-4 3-6 6-2
1997 Pete Sampras Cedric Pioline 6-4 6-2 6-4
1996 Richard Krajicek MaliVai Washington 6-3 6-4 6-3
1995 Pete Sampras Boris Becker 6-7 6-2 6-4 6-2
1994 Pete Sampras Goran Ivanisevic 7-6(2) 7-6(5) 6-0
1993 Pete Sampras Jim Courier 7-6(3) 7-6(6) 3-6 6-3
1992 Andre Agassi Goran Ivanisevic 6-7(8) 6-4 6-4 1-6 6-4
1991 Michael Stich Boris Becker 6-4 7-6(4) 6-4
1990 Stefan Edberg Boris Becker 6-2 6-2 3-6 3-6 6-4
1989 Boris Becker Stefan Edberg 6-0 7-6(1) 6-4
1988 Stefan Edberg Boris Becker 4-6 7-6(2) 6-4 6-2
1987 Pat Cash Ivan Lendl 7-6(5) 6-2 7-5
1986 Boris Becker Ivan Lendl 6-4 6-3 7-5
1985 Boris Becker Kevin Curren 6-3 6-7(4) 7-6(3) 6-4
1984 John McEnroe Jimmy Connors 6-1 6-1 6-2
1983 John McEnroe Chris Lewis 6-2 6-2 6-2
1982 Jimmy Connors John McEnroe 3-6 6-3 6-7(2) 7-6(5) 6-4
1981 John McEnroe Bjorn Borg 4-6 7-6(1) 7-6(4) 6-4
1980 Bjorn Borg John McEnroe 1-6 7-5 6-3 6-7(16) 8-6
1979 Bjorn Borg Roscoe Tanner 6-7(4) 6-1 3-6 6-3 6-4
1978 Bjorn Borg Jimmy Connors 6-2 6-2 6-3
1977 Bjorn Borg Jimmy Connors 3-6 6-2 6-1 5-7 6-4
1976 Bjorn Borg Ilie Nastase 6-4 6-2 9-7
1975 Arthur Ashe Jimmy Connors 6-1 6-1 5-7 6-4
1974 Jimmy Connors Ken Rosewall 6-1 6-1 6-4
1973 Jan Kodes Alex Metreveli 6-1 9-8 6-3
1972 Stan Smith Ilie Nastase 4-6 6-3 6-3 4-6 7-5
1971 John Newcombe Stan Smith 6-3 5-7 2-6 6-4 6-4
1970 John Newcombe Ken Rosewall 5-7 6-3 6-2 3-6 6-1
1969 Rod Laver John Newcombe 6-4 5-7 6-4 6-4
1968 Rod Laver Tony Roche 6-3 6-4 6-2
1967 John Newcombe Wilhelm P. Bungert 6-3 6-1 6-1
1966 Manuel Santana Dennis Ralston 6-4 11-9 6-4
1965 Roy Emerson Fred Stolle 6-2 6-4 6-4
1964 Roy Emerson Fred Stolle 6-1 12-10 4-6 6-3
1963 Chuck McKinley Fred Stolle 9-7 6-1 6-4
1962 Rod Laver Marty Mulligan 6-2 6-2 6-1
1961 Rod Laver Chuck McKinley 6-3 6-1 6-4
1960 Neale Fraser Rod Laver 6-4 3-6 9-7 7-5
1959 Alex Olmedo Rod Laver 6-4 6-3 6-4
1958 Ashley Cooper Neale Fraser 3-6 6-3 6-4 13-11
1957 Lew Hoad Ashley Cooper 6-2 6-1 6-2
1956 Lew Hoad Ken Rosewall 6-2 4-6 7-5 6-4
1955 Tony Trabert Kurt Nielsen 6-3 7-5 6-1
1954 Jaroslav Drobny Ken Rosewall 13-11 4-6 6-2 9-7
1953 Victor Seixas Kurt Nielsen 9-7 6-3 6-4
1952 Frank Sedgman Jaroslav Drobny 4-6 6-2 6-3 6-2
1951 Dick Savitt Ken McGregor 6-4 6-4 6-4
1950 Budge Patty Frank Sedgman 6-1 8-10 6-2 6-3
1949 Ted Schroeder Jaroslav Drobny 3-6 6-0 6-3 4-6 6-4
1948 Robert Falkenburg John Bromwich 7-5 0-6 6-2 3-6 7-5
1947 Jack Kramer Tom Brown 6-1 6-3 6-2
1946 Yvon Petra Geoff Brown 6-2 6-4 7-9 5-7 6-4
1939 Bobby Riggs Elwood Cooke 2-6 8-6 3-6 6-3 6-2
1938 Don Budge Henry Austin 6-1 6-0 6-3
1937 Don Budge Gottfried von Cramm 6-3 6-4 6-2
1936 Fred Perry Gottfried von Cramm 6-1 6-1 6-0
1935 Fred Perry Gottfried von Cramm 6-2 6-4 6-4
1934 Fred Perry Jack Crawford 6-3 6-0 7-5
1933 Jack Crawford Ellsworth Vines 4-6 11-9 6-2 2-6 6-4
1932 Ellsworth Vines Henry Austin 6-4 6-2 6-0
1931 Sidney B. Wood Francis Shields w/o
1930 Bill Tilden Wilmer Allison 6-3 9-7 6-4
1929 Henri Cochet Jean Borotra 6-4 6-3 6-4
1928 Rene Lacoste Henri Cochet 6-1 4-6 6-4 6-2
1927 Henri Cochet Jean Borotra 4-6 4-6 6-3 6-4 7-5
1926 Jean Borotra Howard Kinsey 8-6 6-1 6-3
1925 Rene Lacoste Jean Borotra 6-3 6-3 4-6 8-6
1924 Jean Borotra Rene Lacoste 6-1 3-6 6-1 3-6 6-4
1923 William Johnston Francis Hunter 6-0 6-3 6-1
1922 Gerald Patterson Randolph Lycett 6-3 6-4 6-2
1921 Bill Tilden Brian Norton 4-6 2-6 6-1 6-0 7-5
1920 Bill Tilden Gerald Patterson 2-6 6-2 6-3 6-4
1919 Gerald Patterson Norman Brookes 6-3 7-5 6-2
1914 Norman Brookes Anthony Wilding 6-4 6-4 7-5
1913 Tony Wilding Maurice McLoughlin 8-6 6-3 10-8
1912 Tony Wilding Arthur Gore 6-4 6-4 4-6 6-4
1911 Tony Wilding H. Roper Barrett 6-4 4-6 2-6 6-2 RET
1910 Tony Wilding Arthur Gore 6-4 7-5 4-6 6-2
1909 Arthur Gore Josiah Ritchie 6-8 1-6 6-2 6-2 6-2
1908 Arthur Gore H. Roper Barrett 6-3 6-2 4-6 3-6 6-4
1907 Norman Brookes Arthur Gore 6-4 6-2 6-2
1906 Laurie Doherty Frank Riseley 6-4 4-6 6-2 6-3
1905 Laurie Doherty Norman Brookes 8-6 6-2 6-4
1904 Laurie Doherty Frank Riseley 6-1 7-5 8-6
1903 Laurie Doherty Frank Riseley 7-5 6-3 6-0
1902 Laurie Doherty Arthur Gore 6-4 6-3 3-6 6-0
1901 Arthur Gore Reginald Doherty 4-6 7-5 6-4 6-4
1900 Reggie Doherty Sidney Smith 6-8 6-3 6-1 6-2
1899 Reggie Doherty Arthur Gore 1-6 4-6 6-3 6-3 6-3
1898 Reggie Doherty Lawrence Doherty 6-3 6-3 2-6 5-7 6-1
1897 Reggie Doherty Harold Mahoney 6-4 6-4 6-3
1896 Harold Mahoney Wilfred Baddeley 6-2 6-8 5-7 8-6 6-3
1895 Wilfred Baddeley Wilberforce Eaves 4-6 2-6 8-6 6-2 6-3
1894 Joshua Pim Wilfred Baddeley 10-8 6-2 8-6
1893 Joshua Pim Wilfred Baddeley 3-6 6-1 6-3 6-2
1892 Wilfred Baddeley Joshua Pim 4-6 6-3 6-3 6-2
1891 Wilfred Baddeley Joshua Pim 6-4 1-6 7-5 6-0
1890 Willoughby Hamilton William Renshaw 6-8 6-2 3-6 6-1 6-1
1889 William Renshaw Ernest Renshaw 6-4 6-1 3-6 6-0
1888 Ernest Renshaw Herbert Lawford 6-3 7-5 6-0
1887 Herbert Lawford Ernest Renshaw 1-6 6-3 3-6 6-4 6-4
1886 William Renshaw Herbert Lawford 6-0 5-7 6-3 6-4
1885 William Renshaw Herbert Lawford 7-5 6-2 4-6 7-5
1884 William Renshaw Herbert Lawford 6-0 6-4 9-7
1883 William Renshaw Ernest Renshaw 2-6 6-3 6-3 4-6 6-3
1882 William Renshaw Ernest Renshaw 6-1 2-6 4-6 6-2 6-2
1881 William Renshaw John Hartley 6-0 6-1 6-1
1880 John Hartley Herbert Lawford 6-3 6-2 2-6 6-3
1879 John Hartley Vere St. Leger Goold 6-2 6-4 6-2
1878 Frank Hadow Spencer Gore 7-5 6-1 9-7
1877 Spencer Gore William Marshall 6-1 6-2 6-4
Wimbledon, finały kobiet
2018 Angelique Kerber Serena Williams 6-3 6-3
2017 Garbine Muguruza Venus Williams 7-5 6-0
2016 Serena Williams Angelique Kerber 7-5 6-3
2015 Serena Williams Garbine Muguruza 6-4 6-4
2014 Petra Kvitova Eugenie Bouchard 6-3 6-0
2013 Marion Bartoli Sabine Lisicki 6-1 6-4
2012 Serena Williams Agnieszka Radwańska 6-1 5-7 6-2
2011 Petra Kvitová Maria Szarapowa 6-3 6-4
2010 Serena Williams Wiera Zwonariewa 6-3 6-2
2009 Serena Williams Venus Williams 7-6 6-2(2)
2008 Venus Williams Serena Williams 7-5 6-4
2007 Venus Williams Marion Bartoli 6-4 6-1
2006 Amelie Mauresmo Justine Henin-Hardenne 2-6 6-3 6-4
2005 Venus Williams Lindsay Davenport 4-6 7-6(4) 9-7
2004 Maria Sharapova Serena Williams 6-1 6-4
2003 Serena Williams Venus Williams 4-6 6-4 6-2
2002 Serena Williams Venus Williams 7-6(4) 6-3
2001 Venus Williams Justine Henin-Hardenne 6-1 3-6 6-0
2000 Venus Williams Lindsay Davenport 6-3 7-6(3)
1999 Lindsay Davenport Steffi Graf 6-4 7-5
1998 Jana Novotna Nathalie Tauziat 6-4 7-6(2)
1997 Martina Hingis Jana Novotna 2-6 6-3 6-3
1996 Steffi Graf Arantxa Sanchez-Vicario 6-3 7-5
1995 Steffi Graf Arantxa Sanchez-Vicario 4-6 6-1 7-5
1994 Conchita Martinez Martina Navratilova 6-4 3-6 6-3
1993 Steffi Graf Jana Novotna 7-6 1-6 6-4
1992 Steffi Graf Monica Seles 6-2 6-1
1991 Steffi Graf Gabriela Sabatini 6-4 3-6 8-6
1990 Martina Navratilova Zina Garrison 6-4 6-1
1989 Steffi Graf Martina Navratilova 6-2 6-7 6-1
1988 Steffi Graf Martina Navratilova 5-7 6-2 6-1
1987 Martina Navratilova Steffi Graf 7-5 6-3
1986 Martina Navratilova Hana Mandlikova 7-6 6-3
1985 Martina Navratilova Chris Evert 4-6 6-3 6-2
1984 Martina Navratilova Chris Evert 7-6 6-2
1983 Martina Navratilova Andrea Jaeger 6-0 6-3
1982 Martina Navratilova Chris Evert 6-1 3-6 6-2
1981 Chris Evert Hana Mandlikova 6-2 6-2
1980 Evonne Goolagong-Cawley Chris Evert 6-1 7-6
1979 Martina Navratilova Chris Evert 6-4 6-4
1978 Martina Navratilova Chris Evert 2-6 6-4 7-5
1977 Virginia Wade Betty Stove 4-6 6-3 6-1
1976 Chris Evert Evonne Goolagong-Cawley 6-3 4-6 8-6
1975 Billie Jean King Evonne Goolagong-Cawley 6-0 6-1
1974 Chris Evert Olga Morozova 6-0 6-4
1973 Billie Jean King Chris Evert 6-0 7-5
1972 Billie Jean King Evonne Goolagong-Cawley 6-3 6-3
1971 Evonne Goolagong-Cawley Margaret Smith Court 6-4 6-1
1970 Margaret Smith Court Billie Jean King 14-12 11-9
1969 Ann Haydon-Jones Billie Jean King 3-6 6-3 6-2
1968 Billie Jean King Judy Dalton Tegart 9-7 7-5
1967 Billie Jean King Ann Haydon-Jones 6-3 6-4
1966 Billie Jean King Maria Bueno 6-3 3-6 6-1
1965 Margaret Smith Court Maria Bueno 6-4 7-5
1964 Maria Bueno Margaret Smith Court 6-4 7-9 6-3
1963 Margaret Smith Court Billie Jean King 6-3 6-4
1962 Karen Hantze Vera Sukova 6-4 6-4
1961 Angela Mortimer Christine Truman 4-6 6-4 7-5
1960 Maria Bueno Sandra Reynolds Price 8-6 6-0
1959 Maria Bueno Darlene Hard 6-4 6-3
1958 Althea Gibson Angela Mortimer 8-6 6-2
1957 Althea Gibson Darlene Hard 6-3 6-2
1956 Shirley Fry Angela Buxton 6-3 6-1
1955 Louise Brough Beverly Baker Fleitz 7-5 8-6
1954 Maureen Connolly Louise Brough 6-2 7-5
1953 Maureen Connolly Doris Hart 8-6 7-5
1952 Maureen Connolly Louise Brough 6-4 6-3
1951 Doris Hart Shirley Fry 6-1 6-0
1950 Louise Brough Margaret Osborne duPont 6-1 3-6 6-1
1949 Louise Brough Margaret Osborne duPont 10-8 1-6 10-8
1948 Louise Brough Doris Hart 6-3 8-6
1947 Margaret Osborne duPont Doris Hart 6-2 6-4
1946 Pauline Betz Louise Brough 6-2 6-4
1939 Alice Marble Kay Stammers 6-2 6-0
1938 Helen Wills Moody Helen Jacobs 6-4 6-0
1937 Dorothy Round Jadwiga Jedrzejowska 6-2 2-6 7-5
1936 Helen Jacobs Hilde Sperling 6-2 4-6 7-5
1935 Helen Wills Moody Helen Jacobs 6-3 3-6 7-5
1934 Dorothy Round Helen Jacobs 6-2 5-7 6-3
1933 Helen Wills Moody Dorothy Round 6-4 6-8 6-3
1932 Helen Wills Moody Helen Jacobs 6-3 6-1
1931 Cilly Aussem Hilde Sperling 6-2 7-5
1930 Helen Wills Moody Elizabeth Ryan 6-2 6-2
1929 Helen Wills Moody Helen Jacobs 6-1 6-2
1928 Helen Wills Moody Lili de Alvarez 6-2 6-3
1927 Helen Wills Moody Lili de Alvarez 6-2 6-4
1926 Kitty McKane Lili de Alvarez 6-2 4-6 6-3
1925 Suzanne Lenglen Joan Fry 6-2 6-0
1924 Kitty McKane Helen Wills Moody 4-6 6-4 6-4
1923 Suzanne Lenglen Kitty McKane 6-2 6-2
1922 Suzanne Lenglen Molla Bjurstedt Mallory 6-2 6-0
1921 Suzanne Lenglen Elizabeth Ryan 6-2 6-0
1920 Suzanne Lenglen Dorothea Lambert-Chambers 6-3 6-0
1919 Suzanne Lenglen Dorothea Lambert-Chambers 10-8 4-6 9-7
1914 Dorothea Lambert-Chambers Ethel Larcombe 7-5 6-4
1913 Dorothea Lambert-Chambers Winifred McNair 6-0 6-4
1912 Ethel Larcombe Charlotte Cooper 6-3 6-1
1911 Dorothea Lambert-Chambers Dora Boothby 6-0 6-0
1910 Dorothea Lambert-Chambers Dora Boothby 6-2 6-2
1909 Dora Boothby Agatha Morton 6-4 4-6 8-6
1908 Charlotte Cooper Agatha Morton 6-4 6-4
1907 May Sutton Dorothea Lambert-Chambers 6-1 6-4
1906 Dorothea Lambert-Chambers May Sutton 6-3 9-7
1905 May Sutton Dorothea Lambert-Chambers 6-3 6-4
1904 Dorothea Lambert-Chambers Charlotte Cooper 6-0 6-3
1903 Dorothea Lambert-Chambers Ethel Larcombe 4-6 6-4 6-2
1902 Muriel Robb Charlotte Cooper 7-5 6-1
1901 Charlotte Cooper Blanche Bingley 6-2 6-2
1900 Blanche Bingley Charlotte Cooper 4-6 6-4 6-4
1899 Blanche Bingley Charlotte Cooper 6-2 6-3
1898 Charlotte Cooper Louise Martin 6-4 6-4
1897 Blanche Bingley Charlotte Cooper 5-7 7-5 6-2
1896 Charlotte Cooper Alice Simpson Pickering 6-2 6-3
1895 Charlotte Cooper Helen Jackson 7-5 8-6
1894 Blanche Bingley Edith Austin 6-1 6-1
1893 Lottie Dod Blanche Bingley 6-8 6-1 6-4
1892 Lottie Dod Blanche Bingley 6-1 6-1
1891 Lottie Dod Blanche Bingley 6-2 6-1
1890 Helen Rice May Jacks 6-4 6-1
1889 Blanche Bingley Helen Rice 4-6 8-6 6-4
1888 Lottie Dod Blanche Bingley 6-3 6-3
1887 Lottie Dod Blanche Bingley 6-2 6-0
1886 Blanche Bingley Maud Watson 6-3 6-3
1885 Maud Watson Blanche Bingley 6-1 7-5
1884 Maud Watson Lillian Watson 6-8 6-3 6-3
©® GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
