 US Open
US Open
Miejsce rozgrywania : Nowy Jork, Stany Zjednoczone
Obiekt : USTA National Tennis Center (zobacz na mapie)
Nawierzchnia : twarda
Pierwsza edycja : 1881 rok
Pula nagród : 57 000 000 $
Data rozgrywania : 26.08-8.09 2019 r.
Termin
US Open to czwarty i ostatni turniej wielkoszlemowy w roku kalendarzowym, oficjalnie traktowany jako otwarte Mistrzostwa Stanów Zjednoczonych w tenisie ziemnym. Organizatorem turnieju jest Amerykański Związek Tenisa (United States Tennis Assocation). Turniej rozgrywany jest na przełomie sierpnia i września, na kortach twardych obiektu USTA Billie Jean King National Tennis Center w parku Flushing Meadows-Corona Park w dzielnicy Queens, w Nowym Jorku. Organizowany jest corocznie, nieprzerwanie od 1881 roku i jako jedyny turniej wielkoszlemowy nie był zawieszany na czas I i II wojny światowej. Dlatego też US Open, mimo że ma krótszą historię od turnieju wimbledońskiego, może się pochwalić największą liczbą rozegranych edycji z pośród wszystkich turniejów wielkoszlemowych. Turniej przez długi czas nosił nazwę Krajowych Mistrzostw Stanów Zjednoczonych (U.S. National Championships), zanim w 1968 roku, wraz z nastaniem Ery Open w tenisie, przemianowano go na US Open. Warto odnotować, że od 1970 roku na US Open żaden z setów nie musi być rozgrywany do dwóch gemów przewagi i także w decydujących o losach spotkania setach, przy stanie 6:6 zarządzany jest tie-break. Wyjątkiem jest turniej miksta, w którym trzeci decydujący set został zastąpiony tzw. super tie-breakiem granym do 10 punktów z zachowaniem dwóch punktów przewagi.
US Open poprzedzany jest sześciotygodniową serią turniejów na twardych kortach w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. W męskich rozgrywkach są to obecnie turnieje w Atlancie, Waszyngtonie, Toronto lub Montrealu (co roku naprzemiennie), Cincinnati i Winston Salem. Tenisistki rywalizują z kolei na turniejach w San Jose, Waszyngtonie, również Toronto lub Montrealu, Cincinnati oraz Nowym Jorku.
Nagrody
Na zwycięzców i zwyciężczynie rywalizacji singla czekają srebrne puchary z wygrawerowanymi nazwiskami najlepszych tenisistów i tenisistek poprzednich edycji turnieju US Open. Również srebrne puchary, tylko mniejszej wielkości i o innych kształcie, otrzymują najlepsze pary deblowe i mikstowe. Oprócz okazałego trofeum, zwycięzcy w turnieju singlowym mogą liczyć na blisko 3,85 miliona dolarów premii i dwa tysiące punktów do rankingu ATP i WTA. Warto odnotować, że US Open był pierwszym turniejem wielkoszlemowym, który zdecydował się na zrównanie puli nagród w turnieju singlowym pań oraz panów, a miało to miejsce w 1973 roku (kolejnym turniejem, który zdecydował się na podobny krok był Australian Open w 2001 roku). Ogólnie po raz pierwszy nagrody pieniężne na US Open wprowadzono w 1968 roku (wraz z nastaniem Ery Open), a do podziału we wszystkich rozgrywkach było wtedy 100 tysięcy dolarów. W kolejnych latach pula nagród sukcesywnie wzrastała i obecnie wynosi ona 57 milionów dolarów. Turniej przynosi jednak organizatorom co roku duży profit, na który składają się wpływy od sponsorów oraz ze sprzedaży biletów i praw telewizyjnych. W Polsce prawa te posiada obecnie stacja Eurosport, a ogólnie turniej jest transmitowany do ponad 180 krajów na całym świecie. Jeśli chodzi o kibiców to w 2018 roku padł rekord frekwencji na trybunach. Według organizatorów liczba sprzedanych biletów podczas dwóch tygodni zmagań wyniosła 732 663.
Miejsce rozgrywania turnieju
Turniej US Open rozgrywany jest od 1978 roku na twardych kortach Narodowego Centrum Tenisa Amerykańskiej Federacji Tenisowej (USTA National Tennis Center) w parku Flushing Meadows-Corona w Nowym Jorku. Od 2006 roku w nazwie wspomnianego centrum widnieje imię i nazwisko wybitnej amerykańskiej tenisistki Billie Jean King, która była obecna podczas oficjalnej ceremonii nadania obiektowi nowej nazwy.
Kompleks kortów liczy sobie łącznie 22 obiekty. Kortem centralnym jest otwarty w 1997 roku Arthur Ashe Stadium, który może pomieścić 23 771 widzów. Jest to nie tylko najbardziej pojemny obiekt na US Open, ale ogólnie największy stadion na świecie służący wyłącznie rozgrywkom tenisowym. Od 2016 roku obiekt ten posiada również rozsuwany dach, który rozwiązał problem rozgrywania spotkań w trakcie opadów deszczu. Drugim co do wielkości kortem na US Open jest Louis Armstrong Stadium. Jest to najnowszy, bowiem otwarty w 2018 roku, plac do rozgrywania spotkań podczas nowojorskich zmagań i posiada pojemność 14 053 miejsc. Kort ten także posiada zasuwany dach i nosi imię sławnego amerykańskiego muzyka jazzowego Luisa Armstronga. Warto dodać, że Armstrong miał z tenisem jeszcze mniej wspólnego niż Roland Garros, patron turnieju French Open. Poprzedni Louis Armstrong Stadium, otwarty w 1964 roku i gruntownie przebudowany w 1977 roku, do roku 1997, czyli otwarcia Arthur Ashe Stadium, pełnił rolę kortu głównego, a w październiku 2016 roku został całkowicie zburzony. Trzecim co do wielkości kortem na US Open jest stadion Grandstand. Jest to kolejny nowy obiekt w całym kompleksie. Do użytku został oddany w 2016 roku i może pomieścić 8 125 widzów.
Nawierzchnia
Od pierwszej edycji rozegranej w 1881 roku do 1974 roku, US Open podobnie jak wszystkie pozostałe turnieje wielkoszlemowe (z wyjątkiem French Open), rozgrywany był na kortach trawiastych. W latach 1975-1977 turniej rozgrywano wyjątkowo na amerykańskiej, twardej nawierzchni ceglanej (Har-Tru clay). W 1978 roku, wraz ze zmianą lokalizacji turnieju, zmieniono także nawierzchnię i do dzisiaj US Open rozgrywany jest na kortach betonowych, pokrytych warstwą akrylowej farby (nawierzchnia typu DecoTurf). Do 2004 roku wszystkie korty miały zielony kolor, ale w 2005 roku zmieniono ich barwę i obecnie na US Open jak i na pozostałych turniejach z cyklu US Open Series korty posiadają kolor niebieski. Zamierzeniem organizatorów było polepszenie widoczności piłki podczas gry, ale ta decyzja spotkała się z mieszanymi reakcjami kibiców, jak i samych zawodników. Warto odnotować, że niebieską barwę ma jedynie pole gry, a powierzchnia w obrębie linii końcowych w dalszym ciągu jest zielonego koloru. Jeśli chodzi o samą nawierzchnię typu Decoturf, to w opinii jej twórców jest ona najbardziej uniwersalna i pozwala odnaleźć się na tego typu kortach tenisistom specjalizującym się w grze na nawierzchni ceglanej, jak i tym, którzy najlepiej czują się na trawie. Dzięki użyciu akrylowej farby do pokrycia kortu, która nie przepuszcza wilgoci, korty nie muszą być podczas deszczu przykrywane i stosunkowo szybko wysychają i nadają się ponownie do gry.
Poprzednie lokalizacje
Turniej US Open rozegrano po raz pierwszy w sierpniu 1881 roku w miejscowości Newport, w stanie Rhode Island. Odbył się wtedy jedynie turniej singla oraz debla panów i tylko członkowie klubów, zrzeszonych wokół Amerykańskiej Federacji Tenisa, mogli wziąć w nim udział. W 1915 roku turniej postanowiono przenieść do Nowego Jorku na korty klubu West Side Tennis Club, w dzielnicy Forest Hills. W latach 1921-1923 turniej odbywał się w Filadelfii na kortach klubu Germantown Cricket Club, by w 1924 roku powrócić z powrotem do Forest Hills w Nowym Jorku. Jeśli chodzi o panie, to pierwszy kobiecy turniej singlowy rozegrano w 1887 roku na wspomnianych kortach w Filadelfii, a pierwszy kobiecy turniej deblowy odbył się tam dwa lata później. Również w Filadelfii po raz pierwszy rozegrano turniej mikstowy w 1892 roku. Z kolei turniej debla panów rozgrywany był w Newport do 1886 roku, po czym kilkukrotnie zmieniał swoją lokalizację, a łącznie odbywał się w ośmiu różnych miejscach. Dopiero od momentu rozpoczęcia Ery Open w 1968 roku, wszystkie najważniejsze turnieje (singla i debla pań oraz panów, a także turniej miksta) rozgrywać zaczęto w jednym miejscu, a dokładnie w Forest Hills. W 1978 roku turniej przeniesiono do nowojorskiego parku Flushing Meadows-Corona, gdzie odbywa się do dzisiaj.
Uczestnicy i zwycięzcy
Pierwszy turniej singla panów w 1881 roku wygrał 19-letni wówczas student Harvardu Richard Sears, pokonując w finale w trzech setach Williama Glyna. Kolejnych sześć edycji także padło łupem Searsa, który tym samym ustanowił nie pobity do dzisiaj rekord w ilości wygranych z rzędu w turnieju singlowym (1881-1887). Warto odnotować, że Sears w pierwszych trzech turniejach nie stracił nawet seta, a przy okazji swoich siedmiu triumfów spotykał się w finale za każdym razem z innym rywalem. Sears radził sobie znakomicie także w rywalizacji deblowej, wygrywając w parze z Jamesem Dwightem sześć razy z rzędu w latach 1882-1887. Od 1884 roku Sears miał nieco łatwiej, gdyż na wzór Wimbledonu, organizatorzy US Open wprowadzili zasadę, że zwycięzca turnieju singlowego ma zapewniony udział w finale kolejnej edycji. Reguła ta obowiązywała aż do 1911 roku i ułatwiała zawodnikom odnoszenie seryjnych zwycięstw. Nie mniej jednak w 1888, 1893, 1904 i 1907 roku obrońca tytułu nie brał udziału w turnieju i o dwa miejsca w finale rywalizowali wszyscy zgłoszeni zawodnicy.
Turniej na początku zdominowali całkowicie Amerykanie, a pierwszym obcokrajowcem, któremu udało się w nim triumfować był Brytyjczyk Laurence Doherty w 1903 roku, który trzy miesiące wcześniej wygrał także na Wimbledonie. Przed nim w finale US Open zagrało jedynie dwóch zawodników pochodzących z poza Stanów Zjednoczonych. W 1902 roku był to jego starszy brat Reginald, a wcześniej w 1897 roku, w finale zagrał ich rodak Wilberforce Eaves. Ci trzej panowie byli jednak wyjątkami aż do 1926 roku i w pozostałych finałach w tym czasie grali wyłącznie Amerykanie. Oprócz wspomnianego Searsa, więcej jak raz wygrywali Henry Slocum (1888-1889), Oliver Campbell (1890-1892), Robert Wrenn (1893-1894 i 1896-1897), Malcolm Whitman (1898-1900), Malcolm McLoughlin (1912-1913), Lindley Murray (1917-1918) oraz siedmiokrotni zwycięzcy turnieju czyli William Larned (1901-1902 i 1907-1911) oraz Bill Tilden (1920-1925 i 1929). Warto odnotować występ w finale w 1898 roku Dwight Davisa, pomysłodawcy rozgrywanego do dzisiaj Pucharu Davisa, który triumfował także trzykrotnie w rywalizacji deblowej US Open w parze z Holcombem Wardem.
W 1926 roku po raz pierwszy w finale zabrakło Amerykanów, a turniej wygrał Francuz Rene Lacoste, pokonując swojego rodaka Jeana Borotrę. W następnym roku Lacoste powtórzył swoje osiągnięcie ogrywając Tildena, a rok później triumfował Henri Cochet, także Francuz. Kolejne cztery edycje (1929-1932) ponownie padły łupem Amerykanów, ale już w 1933 roku w kolejnym finale bez ich udziału, wygrał Brytyjczyk Fred Perry pokonując Australijczyka Jacka Crawforda. Perry powtórzył swoje osiągnięcie rok później oraz w 1936 roku, po czym turniej ponownie zdominowali zawodnicy gospodarzy, wygrywając nieprzerwanie w latach 1937-1950 i grając między sobą w finale między 1938 a 1950 rokiem. W tym czasie więcej jak raz turniej wygrali Don Budge (1937-1938), któremu druga wygrana pozwoliła skompletować klasycznego Wielkiego Szlema, a także Frank Parker (1944-1945), Jack Kramer (1946-1947) oraz Pancho Gonzalez (1948-1949).
Od początku lat 50-tych Amerykanie przestali rządzić w turnieju i do głosu doszli głównie Australijczycy, których reprezentanta zabrakło w finale między 1951 a 1964 rokiem zaledwie raz. Dodatkowo w latach 1956-1958, 1960-1962, 1964, 1966 oraz 1969-1970 w finale grało dwóch zawodników pochodzących z kraju kangurów. Jednym z ciekawszych przypadków był Ken Rosewall, który zagrał w finale po raz pierwszy w 1955 roku, a po raz ostatni w 1974 roku, czyli 19 lat później. W tym czasie występ w finale zaliczył jeszcze tylko raz, kiedy to w 1970 roku pokonał rodaka Toniego Roche. Dwa triumfy na koncie zanotował z kolei Rod Laver i za każdym razem kompletował dzięki temu klasycznego Wielkiego Szlema (w 1962 i 1968 roku). Oprócz niego z pośród Australijczyków więcej jak dwa razy triumfowali jeszcze Frank Sedgman (1951-1952), Neale Fraser (1959-1960), Roy Emerson (1961 i 1964) oraz John Newcombe (1967 i 1974).
Amerykanie przypomnieli o sobie w 1968 roku, czyli w pierwszej edycji, w której dopuszczono do startu amatorów i zawodowców. Wygrał wtedy po raz pierwszy w historii czarnoskóry zawodnik, a konkretnie Arthur Ashe (obecny patron kortu centralnego), który pokonał po długim i zaciętym finale Holendra Toma Okkera 14:12, 5:7, 6:3, 3:6, 6:3. Na przełomie lat 70-tych i 80-tych turniej zdominowali z kolei inni Amerykanie, a mianowicie Jimmy Connors i John McEnroe. Pierwszy z nich wygrywał w latach 1974, 1976, 1978 oraz 1982-1983 (przegrał ponadto w finale w 1975 roku z Manuelem Orantesem i w 1977 roku z Guillermo Vilasem), a drugi okazywał się najlepszy między 1979 a 1981 rokiem, oraz w 1984 roku. Co ciekawe obaj ani razu nie spotkali się ze sobą w finale, a ich największymi rywalami byli najpierw Szwed Bjorn Borg, a później Czechosłowak Ivan Lendl. Pierwszy z nich nie wygrał US Open ani razu, przegrywając z Connorsem w finałach w 1976 i 1978 roku oraz z McEnroe w latach 1980-1981. Lendl miał nieco więcej szczęścia, gdyż dochodził do finału aż osiem razy z rzędu (rekord US Open) w latach 1982-1989, a najlepszy okazywał się między 1985 a 1987 rokiem. Warto także odnotować, że w latach 1975-1978 zawodnicy rywalizowali przez pierwsze trzy rundy turnieju do dwóch wygranych setów.
W 1990 roku triumfował 19-letni wówczas Amerykanin Pete Sampras, pokonując w finale rodaka Andre Agassiego i zostając w ten sposób najmłodszym zwycięzcą turnieju. Sampras wygrywał również w latach 1993, 1995-1996 oraz w 2002 roku, kiedy to po wygranym finale z Agassim, postanowił zakończyć karierę w wieku zaledwie 31 lat. Była to jego jednocześnie 14 wielkoszlemowa wygrana w singlu. Wynik ten mógłby być jeszcze bardziej okazały, ale w finałach w 2000 i 2001 roku Sampras nie dał rady kolejno Rosjaninowi Maratowi Safinowi oraz Australijczykowi Lleytonowi Hewittowi. Agassi z kolei wygrywał turniej w 1994 i 1999 roku, a czterokrotnie dochodził do finału (1990, 1995, 2002, 2005). Począwszy od 1990 roku w XX wieku, więcej jak raz turniej wygrali jeszcze tylko Szwed Stefan Edberg (1990-1991) i Australijczyk Patrick Rafter (1997-1998).
W 2003 roku najlepszy okazał się kreowany na następcę Samprasa, młody Amerykanin Andy Roddick, który w finale łatwo pokonał Hiszpana Juana Carlos Ferrero w trzech setach. Spore wątpliwości wzbudził jednak jego półfinałowy pojedynek z Argentyńczykiem Davidem Nalbandianem, w którym sędziowie podjęli kilka kontrowersyjnych decyzji na korzyść Roddicka, między innymi przy piłce meczowej dla Nalbandiana. Począwszy od 2004 roku prym w turnieju wiódł Szwajcar Roger Federer, który w kolejnych pięciu finałach pokonywał kolejno Lleytona Hewitta (2004), Andre Agassiego (2005), Andy’ego Roddicka (2006), Serba Novaka Djokovicia (2007) oraz Szkota Andy’ego Murray’a (2008). Przed Federerem co najmniej pięć razy z rzędu triumfowało jedynie trzech zawodników, a ostatnio miało to miejsce w latach 20-tych XX wieku. W 2009 roku Federer stanął przed szansą odniesienia szóstego z rzędu zwycięstwa, ale w finale po zaciętym pięciosetowym boju musiał uznać wyższość młodego Argentyńczyka Juana Martina Del Potro. W 2010 roku swój pierwszy triumf na US Open zanotował Hiszpan Rafael Nadal, który skompletował tym samym w wieku 24 lat nieklasycznego Wielkiego Szlema. Tenisista z Majorki zameldował się w finale także w 2011 roku, ale przegrał w czterech setach z Serbem Novakiem Djokoviciem. W 2012 roku także Djoković nie zdołał obronić tytułu, przegrywając w finale z Brytyjczykiem Andym Murray’em w pięciu setach, dla którego był to premierowy triumf wielkoszlemowy.
W roku 2013 doszło do kolejnej odsłony rywalizacji Djokovicia z Nadalem. Tym razem jednak ostatnie słowo należało do Hiszpana, który zwyciężył w czterech setach i zanotował drugi triumf w Nowym Jorku. Dużym zaskoczeniem był za to skład meczu finałowego 12 miesięcy później. O główną nagrodę walczyli Marin Cilić oraz Kei Nishikori, którzy w półfinałach wyeliminowali odpowiednio Rogera Federera i Novaka Djokovicia. Spotkanie bardzo pewnie w trzech setach wygrał Chorwat, dołączając tym samym do grona mistrzów wielkoszlemowych. W 2015 roku Federer i Djoković nie mieli już jednak sobie równych i między sobą rozstrzygnęli kwestię triumfu w całych zawodach. Ostatecznie trofeum dla zwycięzcy przypadło Serbowi, który okazał się lepszy po czterosetowym starciu. W 2016 roku ponownie finałowa batalia była rywalizacją serbsko-szwajcarską, z tym, że miejsce Federera zajął Stan Wawrinka. Górą w tym starciu okazał się tenisista z Lozanny, dla którego była to już trzecie wiktoria w imprezie Wielkiego Szlema. W 2017 roku do głosu ponownie doszedł Rafael Nadal. Hiszpan w decydującym o tytule potyczce bez większych problemów rozprawił się z debiutującym w tej fazie zmagań reprezentantem RPA, Kevinem Andersonem. W następnej edycji na tron powrócił Novak Djoković. Gracz z Belgradu w ostatnim meczu turnieju pokonał w trzech setach powracającego z kolei po dziewięciu latach do finału US Open Juana Martina Del Potro i zdobył swój trzeci nowojorski tytuł.
Ogólnie w całej historii turnieju najczęściej triumfowali Amerykanie, którzy łącznie wygrali 85 edycji, a dokonało tego 36 różnych zawodników. Na drugim miejscu z 18 tytułami znajdują się Australijczycy, na trzecim Szwajcarzy (6 triumfów), a dalej Brytyjczycy i Hiszpanie (po 5 tytułów), Czechosłowacy, Francuzi, Szwedzi i Serbowie (po 3 tytuły), Argentyńczycy (2 tytuły) oraz Niemcy, Meksykanie, Rumuni, Rosjanie i Chorwaci (po 1 triumfie).
Rywalizacja pań
Pierwszą edycję kobiecego turnieju singlowego rozegranego w 1887 roku, wygrała Amerykanka Ellen Hansell, pokonując w finale rodaczkę Laurę Knight. Już cztery lata później po raz pierwszy triumfowała zawodniczka pochodząca spoza Stanów Zjednoczonych, a konkretnie Brytyjka Mabel Cahill, najlepsza również w kolejnym roku. Jak się okazało była to jedyna zagraniczna tenisistka, która znalazła się w finale aż do 1915 roku. Wcześniej w turnieju rządziły Amerykanki, a więcej jak dwa triumfy zaliczyły Bertha Townsend (1888-1889), Juliette Atkinson (1895, 1897-1898), Elisabeth Moore (1896, 1901, 1903, 1905), Marion Jones (1899, 1902), Hazel Hotchkiss Wightman (1909-1911, 1919) oraz Mary Browne (1912-1914). Warto odnotować, że w latach 1891-1892 oraz 1894-1901 panie grały w finale do trzech wygranych setów.
We wspomnianym 1915 roku dominację Amerykanek przerwała na krótko Norweżka Molla Bjurstedt Mallory, triumfując 4 lata z rzędu (1915-1918). W latach 1919-1929 znowu wygrywały zawodniczki gospodarzy. W tym czasie kolejne 4 triumfy (1920-1922 i 1926), już jako reprezentantka Stanów Zjednoczonych, zanotowała Molla Mallory, ustanawiając tym samym nie pobity do dzisiaj rekord ośmiu zwycięstw w singlu na US Open. Oprócz niej w latach dwudziestych wygrywała jeszcze tylko Helen Wills Moody (1923-1925, 1927-1929). W 1930 roku kolejne zwycięstwo odniosła zagraniczna zawodniczka, a była nią Brytyjka Betty Nuthall Shoemaker. Rok później swój siódmy i ostatni triumf w turnieju odniosła Helen Wills Moody, a po niej przez kolejne cztery lata, najlepsza była jej rodaczka i imienniczka Helen Jacobs.
W 1937 roku po raz pierwszy widzowie byli świadkami finału z udziałem dwóch zawodniczek spoza Stanów Zjednoczonych. Uczestniczką tego historycznego wydarzenia była Polka Jadwiga Jędrzejowska, która przegrała w dwóch setach z Anitą Lizaną, reprezentantką Chile. Jak się później okazało był to jedynie wyjątek od reguły, gdyż 21 kolejnych edycji padło łupem Amerykanek (1938-1958), a zagraniczne zawodniczki wystąpiły w tym czasie w finale zaledwie dwa razy (1938, 1955). Najwięcej wygranych zaliczyły w tym okresie Alice Marble (1936, 1938-1940), Sarah Palfrey Cooke (1941, 1945), Pauline Betz Addie (1942-1944, 1946), Margaret Osbourne duPont (1948-1950), Maureen Connolly Brinker (1951-1953), Doris Hart (1954-1955) oraz pierwsza czarnoskóra zwyciężczyni turnieju wielkoszlemowego Althea Gibson (1957-1958). Margaret Osbourne DuPont zanotowała w tym czasie również rekordową ilość zwycięstw w turnieju deblowym, wygrywając w nim nieprzerwanie w latach 1941-1950 oraz 1955-1957. Dwanaście ze swoich trzynastu deblowych tytułów duPont zdobyła w parze z rodaczką Louise Brough.
Począwszy od 1959 roku, kiedy w finale Brazylijka Maria Bueno ograła Brytyjkę Christine Truman Jones, zawodniczki zagraniczne zaczęły coraz częściej pojawiać się w finale turnieju i od tego czasu zanotowano już tylko dziesięć finałów z udziałem dwóch Amerykanek (1971, 1978-1979, 1981, 1983-1984, 2000-2002, 2017). Spośród zagranicznych zawodniczek najczęściej triumfowała wspomniana Maria Bueno (1959, 1963-1964, 1966), a także Australijka Margaret Smith Court (1962, 1965, 1969-1970, 1973) oraz Niemka Steffi Graf (1988-1989, 1993, 1995-1996). Jeśli chodzi o Amerykanki to przebudzenie nastąpiło w latach 70-tych i 80-tych kiedy to trzykrotnie triumfowała Billie Jean King (1971-1972, 1973), sześciokrotnie Chris Evert (1975-1978, 1980, 1982), dwukrotnie młodziutka Tracy Austin (1979, 1981) oraz czterokrotnie naturalizowana Amerykanka Martina Navratilova (1983-1984, 1986-1987). W latach 90-tych wygrywały głównie zagraniczne zawodniczki, a oprócz wspomnianej wcześniej Steffi Graf, była to Argentynka Gabriela Sabatini (1990), Jugosłowianka Monica Seles (1991-1992), Hiszpanka Arantxa Sanchez Vicario (1994) oraz 17-letnia wówczas Szwajcarka Martina Hingis (1997).
W 1998 roku na okres pięciu lat, reprezentantki gospodarzy wróciły na turniejowy tron, a najlepsze okazywały się kolejno Lindsay Davenport (1998), Serena Williams (1999, 2002) oraz jej starsza siostra Venus Williams (2000-2001). Warto odnotować, że obie siostry zagrały między sobą w finałach w 2001 oraz 2002 roku i były to jedyne finały w historii turnieju z udziałem spokrewnionych zawodniczek. Do niespotykanej na US Open sytuacji doszło w ciągu kolejnych dwóch lat, kiedy to w finałach grały zawodniczki pochodzące z tego samego kraju i nie reprezentujące Stanów Zjednoczonych. W 2003 roku w pojedynku dwóch Belgijek, Justine Henin ograła Kim Clijsters, a rok później rosyjski finał wygrała Swietłana Kuźniecowa, pokonując Jelenę Dementiewą. Wcześniej taka sytuacja zdarzyła się jedynie w 1973 roku, kiedy to Australijka Margaret Smith Court pokonała swoją rodaczkę Evonne Goolagong Cawley. Wracając do Belgijek to Justine Henin wygrała także w 2007 roku, a rok wcześniej przegrała w finale z Rosjanką Marią Szarapową. Kim Clijsters wygrała z kolei w 2005 roku, a swój sukces powtórzyła cztery lata później, pokonując w finale Dunkę polskiego pochodzenia Caroline Wozniacki. W 2008 roku po sześciu latach przerwy najlepsza okazała się Serena Williams, która pokonała Serbkę Jelenę Janković, debiutującą w wielkoszlemowym finale. W 2010 roku tytuł obroniła Clijsters, oddając w finale Rosjance Wierze Zwonariowej zaledwie trzy gemy. W 2011 roku po swój pierwszy tytuł wielkoszlemowy sięgnęła Australijka Samantha Stosur, która w finale zaskakująco łatwo pokonała Serenę Williams.
W kolejnych dwóch decydujących rozgrywkach Williams mierzyła się z Wiktorią Azarenką. Białorusinka przy obu okazjach stawiała Amerykance duży opór, lecz za każdym razem schodziła z kortu pokonana. Warty odnotowania jest fakt, że ich mecz w 2012 roku był pierwszym od 1996 roku finałem singla pań, który rozstrzygnął się w trzech setach. Młodsza z sióstr Williams nie miała sobie równych również w 2014 roku, kiedy to w finale bardzo pewnie rozprawiła z Caroline Wozniacki. Edycja 2015 miała z kolei iście sensacyjny przebieg i wprawiła w euforię włoskich kibiców tenisa. Zmierzająca ku wygraniu czterech tytułów wielkoszlemowych w jednym sezonie Williams została w półfinale niespodziewanie zatrzymana przez Robertę Vinci, a w drugim spotkaniu o prawo gry w finale zwyciężczynią została Flavia Pennetta. W historycznym dla Włoch meczu lepsza okazała się Pennetta, która zapisała na swoim koncie największy sukces w karierze. W 2016 roku triumfatorką została rozgrywająca najlepszy sezon w życiu Angelique Kerber, która w trzysetowym finale pozbawiła marzeń o premierowym tytule w Wielkim Szlemie Karolinę Pliskovą. W następnym sezonie, po raz pierwszy od 15 lat, w ostatnim meczu zmagań spotkały się dwie tenisistki reprezentujące Stany Zjednoczone – Sloane Stephens oraz Madison Keys. Bezdyskusyjne zwycięstwo na swoim koncie zapisała Stephens, powiększając grono mistrzyń wielkoszlemowych. Rok później tej samej sztuki dokonała Naomi Osaka. Japonka w dwóch setach pokonała Serenę Williams po meczu, który zostanie jednak w dużej mierze zapamiętany z powodu awantur toczonych przez Amerykankę z sędzią spotkania Carlosem Ramosem.
Podsumowując całą historię kobiecego turnieju singlowego, najczęściej triumfowały reprezentantki Stanów Zjednoczonych, które wygrały 92 edycje, a dokonało tego 37 różnych zawodniczek. Tenisistki zagraniczne łącznie wygrywały 40 razy, a były to reprezentantki Australii i Niemiec (po 6 tytułów), Belgii (5 triumfów), Brazylii, Norwegii i Wielkiej Brytanii (po 4 tytuły), Rosji (2 tytuły) oraz Argentyny, Włoch, Serbii i Czarnogóry, Jugosławii, Chile, Czechosłowacji, Japonii, Hiszpanii i Szwajcarii (po jednym tytule).
Starty i sukcesy Polaków
Najlepszym osiągnięciem reprezentantów Polski na US Open był bez wątpienia występ w finale singla pań Jadwigi Jędrzejowskiej w 1937 roku. Ta sama zawodniczka rok później dotarła także do finału debla w parze z Francuską Simone Mathieu. Wśród panów najlepszym osiągnięciem w grze pojedynczej może się pochwalić Wojciech Fibak, który dotarł do czwartej rundy w 1977 roku. Rok później w parze z Holendrem Tomem Okkerem poradził sobie jeszcze lepiej, odpadając w rywalizacji deblistów dopiero w półfinale. Osiągnięcie Fibaka w grze podwójnej zostało jak dotychczas poprawione dwukrotnie. W 2011 roku Mariusz Fyrstenberg i Marcin Matkowski osiągnęli finał, przegrywając z austriacko-niemiecką parą Jurgen Melzer/Philipp Petzschner, a w 2018 roku Łukasz Kubot wraz z Brazylijczykiem Marcelo Melo, w ostatnim meczu turnieju, ulegli duetowi Amerykanów Mike Bryan/Jack Sock.
“Biało-czerwoni” osiągnęli ponadto także dwa finały w grze mieszanej. W 2012 roku Marcin Matkowski wraz z Czeszką Kvetą Peschke nie sprostali rosyjsko-brazylijskiemu mikstowi Jekaterina Makarowa/Bruno Soares, a sześć lat później Alicja Rosolska i Chorwat Nikola Mektić musieli uznać wyższość Amerykanki Bethanie Mattek-Sands oraz Brytyjczyka Jamie Murraya.
W 2007, 2008, 2012, 2013 i 2016 roku swoje najlepsze wyniki w Nowym Jorku osiągała Agnieszka Radwańska, dochodząc w rywalizacji singlowej do czwartej rundy. Uwagę całego świata zwróciła szczególnie w 2007 roku, pokonując w trzeciej rundzie obrończynię tytułu, rozstawioną z “dwójką” Rosjankę Marię Szarapową w trzech setach. W 2011 roku starsza z sióstr Radwańskich przegrała wspólnie ze Słowaczką Danielą Hantuchovą w półfinale rywalizacji deblowej. Jeśli chodzi o występy naszych młodych reprezentantów, to bogaty w sukcesy był rok 2007. Jerzy Janowicz doszedł wtedy bowiem do finału singla juniorów, a młodsza siostra Agnieszki Radwańskiej, Urszula, wygrała w parze z Ksenią Milevskayą rywalizację debla juniorek. W turnieju singlowym Urszula Radwańska dotarła ponadto do finału, gdzie po zaciętym trzysetowym pojedynku, przegrała ze Słowaczką Kristiną Kucovą.
Finały US Open, mężczyźni
2018 Novak Djoković Juan Martin Del Potro 6-3 7-6(4) 6-3
2017 Rafael Nadal Kevin Anderson 6-3 6-3 6-4
2016 Stan Wawrinka Novak Djoković 6-7(1) 6-4 7-5 6-3
2015 Novak Djoković Roger Federer 6-4 5-7 6-4 6-4
2014 Marin Cilić Kei Nishikori 6-3 6-3 6-3
2013 Rafael Nadal Novak Djoković 6-2 3-6 6-4 6-1
2012 Andy Murray Novak Djoković 7-6 7-5 2-6 3-6 6-2
2011 Novak Djoković Rafael Nadal 6-2, 6-4, 6-7(3), 6-1
2010 Rafael Nadal Novak Djoković 6-4, 5-7, 6-4, 6-2
2009 Juan Del Potro Roger Federer 3-6 7-6(5) 4-6 7-6(4) 6-2
2008 Roger Federer Andy Murray 6-2 7-5 6-2
2007 Roger Federer Novak Djoković 7-6(4) 7-6(2) 6-4
2006 Roger Federer Andy Roddick 6-2 4-6 7-5 6-1
2005 Roger Federer Andre Agassi 6-3 2-6 7-6(1) 6-1
2004 Roger Federer Lleyton Hewitt 6-0 7-6(3) 6-0
2003 Andy Roddick Juan Carlos Ferrero 6-3 7-6(2) 6-3
2002 Pete Sampras Andre Agassi 6-3 6-4 5-7 6-4
2001 Lleyton Hewitt Pete Sampras 7-6(4) 6-1 6-1
2000 Marat Safin Pete Sampras 6-4 6-3 6-3
1999 Andre Agassi Todd Martin 6-4 6-7(5) 6-7(2) 6-3 6-2
1998 Patrick Rafter Mark Philippoussis 6-3 3-6 6-2 6-0
1997 Patrick Rafter Greg Rusedski 6-3 6-2 4-6 7-5
1996 Pete Sampras Michael Chang 6-1 6-4 7-6
1995 Pete Sampras Andre Agassi 6-4 6-3 4-6 7-5
1994 Andre Agassi Michael Stich 6-1 7-6 7-5
1993 Pete Sampras Cedric Pioline 6-4 6-4 6-3
1992 Stefan Edberg Pete Sampras 3-6 6-4 7-6 6-2
1991 Stefan Edberg Jim Courier 6-2 6-4 6-0
1990 Pete Sampras Andre Agassi 6-4 6-3 6-2
1989 Boris Becker Ivan Lendl 7-6 1-6 6-3 7-6
1988 Mats Wilander Ivan Lendl 6-4 4-6 6-3 5-7 6-4
1987 Ivan Lendl Mats Wilander 6-7 6-0 7-6 6-4
1986 Ivan Lendl Miloslav Mecir 6-4 6-2 6-0
1985 Ivan Lendl John McEnroe 7-6 6-3 6-4
1984 John McEnroe Ivan Lendl 6-3 6-4 6-1
1983 Jimmy Connors Ivan Lendl 6-3 6-7 7-5 6-0
1982 Jimmy Connors Ivan Lendl 6-3 6-2 4-6 6-4
1981 John McEnroe Bjorn Borg 4-6 6-2 6-4 6-3
1980 John McEnroe Bjorn Borg 7-6 6-1 6-7 5-7 6-4
1979 John McEnroe Vitas Gerulaitis 7-5 6-3 6-3
1978 Jimmy Connors Bjorn Borg 6-4 6-2 6-2
1977 Guillermo Vilas Jimmy Connors 2-6 6-3 7-5 6-0
1976 Jimmy Connors Bjorn Borg 6-4 3-6 7-6 6-4
1975 Manuel Orantes Jimmy Connors 6-4 6-3 6-3
1974 Jimmy Connors Ken Rosewall 6-1 6-0 6-1
1973 John Newcombe Jan Kodes 6-4 1-6 4-6 6-2 6-2
1972 Ilie Nastase Arthur Ashe 3-6 6-3 6-7 6-4 6-3
1971 Stan Smith Jan Kodes 3-6 6-3 6-2 7-6
1970 Ken Rosewall Tony Roche 2-6 6-4 7-6 6-3
1969 Rod Laver Tony Roche 7-9 6-1 6-2 6-2
1968 Arthur Ashe Tom Okker 14-12 5-7 6-3 3-6 6-3
1967 John Newcombe Clark Graebner 6-4 6-4 8-6
1966 Fred Stolle John Newcombe 4-6 12-10 6-3 6-4
1965 Manuel Santana Cliff Drysdale 6-2 7-9 7-5 6-1
1964 Roy Emerson Fred Stolle 6-4 6-2 6-4
1963 Rafael Osuna Frank Froehling 7-5 6-4 6-2
1962 Rod Laver Roy Emerson 6-2 6-4 5-7 6-4
1961 Roy Emerson Rod Laver 7-5 6-3 6-2
1960 Neale Fraser Rod Laver 6-4 6-4 9-7
1959 Neale Fraser Alex Olmedo 6-3 5-7 6-2 6-4
1958 Ashley Cooper Mal Anderson 6-2 3-6 4-6 10-8 8-6
1957 Mal Anderson Ashley Cooper 10-8 7-5 6-4
1956 Ken Rosewall Lew Hoad 4-6 6-2 6-3 6-3
1955 Tony Trabert Ken Rosewall 9-7 6-3 6-3
1954 Victor Seixas Rex Hartwig 3-6 6-2 6-4 6-4
1953 Tony Trabert Vic Seixas 6-3 6-2 6-3
1952 Frank Sedgman Gardnar Mulloy 6-1 6-2 6-3
1951 Frank Sedgman Vic Seixas 6-4 6-1 6-1
1950 Arthur Larsen Herbert Flam 6-3 4-6 5-7 6-4 6-3
1949 Pancho Gonzalez Ted Schroeder 16-18 2-6 6-1 6-2 6-4
1948 Pancho Gonzalez Eric Sturgess 6-2 6-3 14-12
1947 Jack Kramer Frank Parker 4-6 2-6 6-1 6-0 6-3
1946 Jack Kramer Tom Brown 9-7 6-3 6-0
1945 Frank Parker William Talbert 14-12 6-1 6-2
1944 Frank Parker William Talbert 6-4 3-6 6-3 6-3
1943 Lt. Joseph R. Hunt Jack Kramer 6-3 6-8 10-8 6-0
1942 Ted Schroeder Frank Parker 8-6 7-5 3-6 4-6 6-2
1941 Bobby Riggs Francis Kovacs 5-7 6-1 6-3 6-3
1940 Donald McNeill Bobby Riggs 4-6 6-8 6-3 6-3 7-5
1939 Bobby Riggs Welby van Horn 6-4 6-2 6-4
1938 Don Budge Gene Mako 6-3 6-8 6-2 6-1
1937 Don Budge Gottfried von Cramm 6-1 7-9 6-1 3-6 6-1
1936 Fred Perry Don Budge 2-6 6-2 8-6 1-6 10-8
1935 Wilmer Allison Sidney B. Wood 6-2 6-2 6-3
1934 Fred Perry Wilmer Allison 6-4 6-3 1-6 8-6
1933 Fred Perry Jack Crawford 6-3 11-13 4-6 6-0 6-1
1932 Ellsworth Vines Henri Cochet 6-4 6-4 6-4
1931 Ellsworth Vines George M. Lott Jr. 7-9 6-3 9-7 7-5
1930 John Doeg Francis Shields 10-8 1-6 6-4 1-6 6-4
1929 Bill Tilden Francis Hunter 3-6 6-3 4-6 6-2 6-4
1928 Henri Cochet Francis Hunter 4-6 6-4 3-6 7-5 6-3
1927 Rene Lacoste Bill Tilden 11-9 6-3 11-9
1926 Rene Lacoste Jean Borotra 6-4 6-0 6-4
1925 Bill Tilden William Johnston 4-6 11-9 6-3 4-6 6-3
1924 Bill Tilden William Johnston 6-1 9-7 6-2
1923 Bill Tilden William Johnston 6-4 6-1 6-4
1922 Bill Tilden William Johnston 4-6 3-6 6-2 6-3 6-4
1921 Bill Tilden Wallace F. Johnson 6-1 6-3 6-1
1920 Bill Tilden William Johnston 6-1 1-6 7-5 5-7 6-3
1919 William Johnston Bill Tilden 6-4 6-4 6-3
1918 Lindley Murray Bill Tilden 6-3 6-1 7-5
1917 Lindley Murray Nathaniel W. Niles 5-7 8-6 6-3 6-3
1916 Richard Williams William Johnston 4-6 6-4 0-6 6-2 6-4
1915 William Johnston Maurice McLoughlin 1-6 6-0 7-5 10-8
1914 Richard Williams Maurice McLoughlin 6-3 8-6 10-8
1913 Maurice McLoughlin R. Norris Williams 6-4 5-7 6-3 6-1
1912 Maurice McLoughlin Bill Johnson 3-6 2-6 6-2 6-4 6-2
1911 William Larned Maurice McLoughlin 6-4 6-4 6-2
1910 William Larned Thomas C. Bundy 6-1 5-7 6-0 6-8 6-1
1909 William Larned William J. Clothier 6-1 6-2 5-7 1-6 6-1
1908 William Larned Beals Wright 6-1 6-2 8-6
1907 William Larned Robert LeRoy 6-2 6-2 6-4
1906 William J. Clothier Beals Wright 6-3 6-0 6-4
1905 Beals Wright Holcombe Ward 6-2 6-1 11-9
1904 Holcombe Ward William J. Clothier 10-8 6-4 9-7
1903 Laurie Doherty William Larned 6-0 6-3 10-8
1902 William Larned Reginald Doherty 4-6 6-2 6-4 8-6
1901 William Larned Beals Wright 6-2 6-8 6-4 6-4
1900 Malcolm Whitman William Larned 6-4 1-6 6-2 6-2
1899 Malcolm Whitman J. Parmly Paret 6-1 6-2 3-6 7-5
1898 Malcolm Whitman Dwight Davis 3-6 6-2 6-2 6-1
1897 Robert Wrenn Wilberforce Eaves 4-6 8-6 6-3 2-6 6-2
1896 Robert Wrenn Fred Hovey 7-5 3-6 6-0 1-6 6-1
1895 Fred Hovey Robert Wrenn 6-3 6-2 6-4
1894 Robert Wrenn Manliff Goodbody 6-8 6-1 6-4 6-4
1893 Robert Wrenn Fred Hovey 6-4 3-6 6-4 6-4
1892 Oliver Campbell Fred Hovey 7-5 3-6 6-3 7-5
1891 Oliver Campbell Clarence Hobart 2-6 7-5 7-9 6-1 6-2
1890 Oliver Campbell Henry Slocum 6-2 4-6 6-3 6-1
1889 Henry Slocum Quincy Shaw 6-3 6-1 4-6 6-2
1888 Henry Slocum Howard A. Taylor 6-4 6-1 6-0
1887 Richard Sears Henry Slocum 6-1 6-3 6-2
1886 Richard Sears R. Livingston Beeckman 4-6 6-1 6-3 6-4
1885 Richard Sears Godfrey M. Brinley 6-3 4-6 6-0 6-3
1884 Richard Sears Howard A. Taylor 6-0 1-6 6-0 6-2
1883 Richard Sears James Dwight 6-2 6-0 9-7
1882 Richard Sears Clarence M. Clark 6-1 6-4 6-0
1881 Richard Sears William E. Glyn 6-0 6-3 6-2
Finały US Open, kobiety
2018 Naomi Osaka Serena Williams 6-2 6-4
2017 Sloane Stephens Madison Keys 6-3 6-0
2016 Angelique Kerber Karolina Pliskova 6-3 4-6 6-4
2015 Flavia Pennetta Roberta Vinci 7-6(4) 6-2
2014 Serena Williams Caroline Wozniacki 6-3 6-3
2013 Serena Williams Wiktoria Azarenka 7-5 6-7(6) 6-1
2012 Serena Williams Wiktoria Azarenka 6-2 2-6 7-5
2011 Samantha Stosur Serena Williams 6-2, 6-3
2010 Kim Clijsters Wiera Zwonariowa 6-2, 6-1
2009 Kim Clijsters Caroline Wozniacki 7-5 6-2
2008 Serena Williams Jelena Janković 6-4 7-5
2007 Justine Henin Swietłana Kuźniecowa 6-1 6-3
2006 Maria Szarapowa Justine Henin-Hardenne 6-4 6-4
2005 Kim Clijsters Mary Pierce 6-3 6-1
2004 Swietłana Kuźniecowa Jelena Dementiewa 6-3 7-5
2003 Justine Henin-Hardenne Kim Clijsters 7-5 6-1
2002 Serena Williams Venus Williams 6-4 6-3
2001 Venus Williams Serena Williams 6-2 6-4
2000 Venus Williams Lindsay Davenport 6-4 7-5
1999 Serena Williams Martina Hingis 6-3 7-6(4)
1998 Lindsay Davenport Martina Hingis 6-3 7-5
1997 Martina Hingis Venus Williams 6-0 6-4
1996 Steffi Graf Monica Seles 7-5 6-4
1995 Steffi Graf Monica Seles 7-6 0-6 6-3
1994 Arantxa Sanchez-Vicario Steffi Graf 1-6 7-6 6-4
1993 Steffi Graf Helena Sukova 6-3 6-3
1992 Monica Seles Arantxa Sanchez-Vicario 6-3 6-3
1991 Monica Seles Martina Navratilova 7-6 6-1
1990 Gabriela Sabatini Steffi Graf 6-2 7-6
1989 Steffi Graf Martina Navratilova 3-6 7-5 6-1
1988 Steffi Graf Gabriela Sabatini 6-3 3-6 6-1
1987 Martina Navratilova Steffi Graf 7-6 6-1
1986 Martina Navratilova Helena Sukova 6-3 6-2
1985 Hana Mandlikova Martina Navratilova 7-6 1-6 7-6
1984 Martina Navratilova Chris Evert 4-6 6-4 6-4
1983 Martina Navratilova Chris Evert 6-1 6-3
1982 Chris Evert Hana Mandlikova 6-3 6-1
1981 Tracy Austin Martina Navratilova 1-6 7-6 7-6
1980 Chris Evert Hana Mandlikova 5-7 6-1 6-1
1979 Tracy Austin Chris Evert 6-4 6-3
1978 Chris Evert Pam Shriver 7-5 6-4
1977 Chris Evert Wendy Turnbull 7-6 6-2
1976 Chris Evert Evonne Goolagong-Cawley 6-3 6-0
1975 Chris Evert Evonne Goolagong-Cawley 5-7 6-4 6-2
1974 Billie Jean King Evonne Goolagong-Cawley 3-6 6-3 7-5
1973 Margaret Smith Court Evonne Goolagong-Cawley 7-6 5-7 6-2
1972 Billie Jean King Kerry Reid 6-3 7-5
1971 Billie Jean King Rosemary Casals 6-4 7-6
1970 Margaret Smith Court Rosemary Casals 6-2 2-6 6-1
1969 Margaret Smith Court Nancy Richey 6-2 6-2
1968 Virginia Wade Billie Jean King 6-4 6-2
1967 Billie Jean King Ann Haydon-Jones 11-9 6-4
1966 Maria Bueno Nancy Richey 6-3 6-1
1965 Margaret Smith Court Billie Jean King 8-6 7-5
1964 Maria Bueno Carole Caldwell Graebner 6-1 6-0
1963 Maria Bueno Margaret Smith Court 7-5 6-4
1962 Margaret Smith Court Darlene Hard 9-7 6-4
1961 Darlene Hard Ann Haydon-Jones 6-3 6-4
1960 Darlene Hard Maria Bueno 6-4 10-12 6-4
1959 Maria Bueno Christine Truman 6-1 6-4
1958 Althea Gibson Darlene Hard 3-6 6-1 6-2
1957 Althea Gibson Louise Brough 6-3 6-2
1956 Shirley Fry Althea Gibson 6-3 6-4
1955 Doris Hart Patricia Ward 6-4 6-2
1954 Doris Hart Louise Brough 6-8 6-1 8-6
1953 Maureen Connolly Doris Hart 6-2 6-4
1952 Maureen Connolly Doris Hart 6-3 7-5
1951 Maureen Connolly Shirley Fry 6-3 1-6 6-4
1950 Margaret Osborne duPont Doris Hart 6-4 6-3
1949 Margaret Osborne duPont Doris Hart 6-3 6-1
1948 Margaret Osborne duPont Louise Brough 4-6 6-4 15-13
1947 Louise Brough Margaret Osborne duPont 8-6 4-6 6-1
1946 Pauline Betz Pat Canning Todd 11-9 6-3
1945 Sarah Palfrey Pauline Betz 3-6 8-6 6-4
1944 Pauline Betz Margaret Osborne duPont 6-3 8-6
1943 Pauline Betz Louise Brough 6-3 5-7 6-3
1942 Pauline Betz Louise Brough 4-6 6-1 6-4
1941 Sarah Palfrey Pauline Betz 7-5 6-2
1940 Alice Marble Helen Jacobs 6-2 6-3
1939 Alice Marble Helen Jacobs 6-0 8-10 6-4
1938 Alice Marble Nancye Wynne Bolton 6-0 6-3
1937 Anita Lizana Jadwiga Jedrzejowska 6-4 6-2
1936 Alice Marble Helen Jacobs 4-6 6-3 6-2
1935 Helen Jacobs Sarah Palfrey 6-2 6-4
1934 Helen Jacobs Sarah Palfrey 6-1 6-4
1933 Helen Jacobs Helen Wills Moody 8-6 3-6 3-0, ret.
1932 Helen Jacobs Carolin Babcock 6-2 6-2
1931 Helen Wills Moody Eileen Bennett Whitingstall 6-4 6-1
1930 Betty Nuthall Anna McCune Harper 6-1 6-4
1929 Helen Wills Moody Phoebe Watson 6-4 6-2
1928 Helen Wills Moody Helen Jacobs 6-2 6-1
1927 Helen Wills Moody Betty Nuthall 6-1 6-4
1926 Molla Bjurstedt Mallory Elizabeth Ryan 4-6 6-4 9-7
1925 Helen Wills Moody Kitty McKane 3-6 6-0 6-2
1924 Helen Wills Moody Molla Bjurstedt Mallory 6-1 6-3
1923 Helen Wills Moody Molla Bjurstedt Mallory 6-2 6-1
1922 Molla Bjurstedt Mallory Helen Wills Moody 6-3 6-1
1921 Molla Bjurstedt Mallory Mary Browne 4-6 6-4 6-2
1920 Molla Bjurstedt Mallory Marion Zinderstein 6-3 6-1
1919 Hazel Hotchkiss Wightman Marion Zinderstein 6-1 6-2
1918 Molla Bjurstedt Mallory Eleanor Goss 6-4 6-3
1917 Molla Bjurstedt Mallory Marion Vanderhoef 4-6 6-0 6-2
1916 Molla Bjurstedt Mallory Louise Hammond 6-0 6-1
1915 Molla Bjurstedt Mallory Hazel Hotchkiss Wightman 4-6 6-2 6-0
1914 Mary Browne Marie Wagner 6-2 1-6 6-1
1913 Mary Browne Dorothy Green 6-2 7-5
1912 Mary Browne Eleonora Sears 6-4 6-2
1911 Hazel Hotchkiss Wightman Florence Sutton 8-10 6-1 9-7
1910 Hazel Hotchkiss Wightman Louise Hammond 6-4 6-2
1909 Hazel Hotchkiss Wightman Maud Barger-Wallach 6-0 6-1
1908 Maud Barger-Wallach Evelyn Sears 6-3 1-6 6-3
1907 Evelyn Sears Carrie Neely 6-3 6-2
1906 Helen Homans Maud Barger-Wallach 6-4 6-3
1905 Elisabeth Moore Helen Homans 6-4 5-7 6-1
1904 May Sutton Elisabeth Moore 6-1 6-2
1903 Elisabeth Moore Marion Jones 7-5 8-6
1902 Marion Jones Elisabeth Moore 6-1 1-0 ret
1901 Elisabeth Moore Myrtle McAteer 6-4 3-6 7-5 2-6 6-2
1900 Myrtle McAteer Edith Parker 6-2 6-2 6-0
1899 Marion Jones Maud Banks 6-1 6-1 7-5
1898 Juliette Atkinson Marion Jones 6-3 5-7 6-4 2-6 7-5
1897 Juliette Atkinson Elisabeth Moore 6-3 6-3 4-6 3-6 6-3
1896 Elisabeth Moore Juliette Atkinson 6-4 4-6 6-2 6-2
1895 Juliette Atkinson Helen Hellwig 6-4 6-2 6-1
1894 Helen Hellwig Aline Terry 7-5 3-6 6-0 3-6 6-3
1893 Aline Terry Augusta Schultz 6-1 6-3
1892 Mabel Cahill Elisabeth Moore 5-7 6-3 6-4 4-6 6-2
1891 Mabel Cahill Ellen Roosevelt 6-4 6-1 4-6 6-3
1890 Ellen Roosevelt Bertha Townsend 6-2 6-2
1889 Bertha Townsend Lida Voorhees 7-5 6-2
1888 Bertha Townsend Ellen Hansell 6-3 6-5
1887 Ellen Hansell Laura Knight 6-1 6-0
©® GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
