 Wielki Szlem
Miejsce rozgrywania : Londyn, Wielka Brytania
Obiekt : O2 Arena
Nawierzchnia : twarda
Pierwsza edycja : 1970 rok
Pula nagród : 9 000 000 $
Data rozgrywania : 10.11-17.11 2019 r.
Oficjalna strona : www.atptennis.com/finals
Termin
Finały ATP (dawniej Masters Cup) odbywają się w połowie listopada i jest to ostatni turniej z cyklu ATP Tour w roku kalendarzowym. Po nim rozgrywany jest jeszcze tylko finał Pucharu Davisa oraz imprezy chalengerowe. Mistrzostwa ATP są uważane za nieoficjalne mistrzostwa świata mężczyzn w tenisie ziemnym i prestiżem ustępują jedynie czterem turniejom wielkoszlemowym.
Turniej deblowy rozgrywany jest równolegle z turniejem singlowym od 2003 roku. W 2002 roku najlepsi debliści nie rywalizowali w ogóle, a w latach 1975-2000 turniej deblowy odbywał się w innym terminie niż turniej singlowy (najczęściej tydzień wcześniej). Wynikało to z faktu, że niektórzy zawodnicy kwalifikowali się zarówno do turnieju singlowego, jak i deblowego. Nie mniej jednak tylko Amerykanin John McEnroe w 1983 i 1984 roku wygrał jednocześnie oba turnieje (rozgrywki deblowe w parze z rodakiem Peterem Flemingiem). Dodatkowo w latach 1985-2000 turniej deblowy rozgrywany był w innym mieście niż turniej singlowy.
Poprzednie nazwy turnieju
W latach 1970-1989 turniej nosił nazwę The Masters i był organizowany przez Międzynarodową Federacją Tenisa (ITF), która zapraszała najlepszych zawodników w oparciu o miejsca w klasyfikacji cyklu Grand Prix. W 1990 roku turniej przemianowano na ATP Tour World Championships, a organizacją imprezy zajął się Związek Tenisistów Zawodowych (ATP), który zapraszał ośmiu najlepszych tenisistów w oparciu o miejsca w rankingu komputerowym tej organizacji. Międzynarodowa Federacja Tenisa (ITF) w tym samym roku stworzyła osobną imprezę nazwaną Pucharem Wielkiego Szlema (Grand Slam Cup), w której rywalizowało 16 zawodników, którzy osiągnęli najlepsze wyniki w czterech turniejach wielkoszlemowych. Impreza odbywała się na dywanowej nawierzchni w hali w Monachium i początkowo rozgrywana była w grudniu, a później na przełomie września i października. Wyniki w turnieju nie były zaliczane do rankingu ATP, ale impreza cieszyła się dużą popularnością, gdyż zwycięzca turnieju mógł liczyć na rekordową w latach 90-tych premię pieniężną za wygraną w pojedynczym turnieju. W grudniu 1999 roku organizacje ATP i ITF osiągnęły porozumienie i począwszy od 2000 roku organizowany jest jeden turniej pod egidą ATP, który otrzymał nazwę Tennis Masters Cup. W 2009 roku turniej przemianowano na ATP World Tour Finals, a w 2017 na ATP Finals. Jego odpowiednikiem w kobiecych rozgrywkach jest impreza WTA Finals.
Zasady kwalifikacji
Do Mistrzostw ATP kwalifikuję się siedmiu pierwszych tenisistów w rankingu ATP oraz siedem par deblowych zajmujących pierwsze siedem miejsc w rankingu ATP Doubles Team. O zaproszeniu do turnieju decyduje pozycja zawodnika w rankingu na tydzień przed rozpoczęciem Pucharu Mistrzów, a konkretnie po zakończeniu turnieju z cyklu “Masters 1000” w Paryżu, który stanowi ostatnią szansę dla tenisistów, którzy nie zapewnili sobie wcześniej kwalifikacji. Od 2000 roku udział w Mistrzostwach ATP ma także zapewniony zwycięzca jednego z turniejów wielkoszlemowych, jeżeli znajduje się w pierwszej 20-stce rankingu, ale poza pierwszą ósemką. Jeśli taka sytuacja odnosi się do więcej jak jednego zawodnika, to awans do turnieju uzyskuje ten, który zajmuje wyższe miejsce w rankingu ATP, a oprócz niego kwalifikują się tenisiści zajmujący pierwsze siedem miejsc w tym rankingu. Oczywiście pod uwagę brane są jedynie zwycięstwa w turniejach wielkoszlemowych w danym roku kalendarzowym. Taka sytuacja miała już miejsce w 2004 roku, kiedy to zwycięzca French Open Argentyńczyk Gaston Gaudio, pojechał na turniej jako dziesiąty zawodnik w rankingu, a ósmy w tej klasyfikacji Amerykanin Andre Agassi musiał zostać w domu. Te same zasady obowiązuje także w przypadku deblistów i taka sytuacja miała miejsce w 2008 roku, kiedy to zwycięzcy French Open (Luis Horna i Pablo Cuevas) wystąpili w turnieju mimo, że znajdowali się poza czołową ósemką rankingu. Jeżeli wszyscy zwycięzcy turniejów wielkoszlemowych po turnieju w Paryżu zajmują w rankingu miejsca od pierwszego do siódmego, to ósmego uczestnika i ósmą parę deblową wyłania ranking ATP zgodnie z kolejnością w klasyfikacji.
Jeżeli któryś z graczy zrezygnuje z udziału w imprezie (np. z powodu kontuzji), to na jego miejsce wskakuje zawodnik zajmujący najwyższe miejsce w rankingu spośród tenisistów, którzy nie uzyskali kwalifikacji. Dwaj zawodnicy, którzy byli najbliżej awansu, jadą z kolei na turniej jako tenisiści rezerwowi, przy czym jeżeli jakiś gracz odmówi udziału w tej roli, następni tenisiści są zapraszani według kolejności w rankingu. Do niezwykłej sytuacji doszło w 2008 roku, kiedy to kolejni zawodnicy z różnych powodów odmawiali udziału w imprezie i ostatecznie rezerwowymi zostali Czech Radek Stepanek (zajmujący 26 miejsce w rankingu) oraz Niemiec Nicolas Kiefer (35 miejsce w rankingu). Na potrzeby turnieju deblowego, zapraszana jest tylko jedna para, na tych samych zasadach co rezerwowi singliści.
Format turnieju
Na kilka dni przed turniejem odbywa się losowanie, podczas którego ośmiu tenisistów w singlu i osiem par w deblu jest przydzielana do dwóch czteroosobowych (czterozespołowych) grup. Jedna grupa nazywana jest grupą czerwoną, a druga złotą. Zawodnicy (drużyny) są przed losowaniem rozstawiani według miejsc w rankingu i trafiają do czterech dwuosobowych (dwuzespołowych) koszyków. W pierwszym koszyku znajdują się tenisiści (drużyny) rozstawieni z nr 1 i nr 2, w drugim koszyku gracze (drużyny) z nr 3 i nr 4, w trzecim koszyku tenisiści (drużyny) z nr 5 i nr 6, a w czwartym koszyku gracze (drużyny) z nr 7 i nr 8. Z każdego koszyka do wspomnianych dwóch grup losowany jest jeden zawodnik (debel) i ma to na celu wyrównanie rywalizacji, tak aby trzech zawodników (trzy drużyny), którzy sąsiadują ze sobą w rankingu nie trafiło do jednej grupy. Warto odnotować, że runda grupowa rozgrywana jest od pierwszej edycji turnieju, a więc od 1970 roku.
W obu grupach tenisiści rywalizują między sobą systemem każdy z każdym, a do półfinału awansują dwaj najlepsi zawodnicy z każdej grupy. Pod uwagę przy sporządzaniu końcowej tabeli, bierze się w pierwszej kolejności liczbę wygranych spotkań. Jeżeli dwóch zawodników wygrało tyle samo meczów, to o wyższej pozycji w tabeli decyduje wynik bezpośredniego spotkania między nimi. Jeżeli sprawa dotyczy trzech zawodników to w takim przypadku o końcowej kolejności decyduje najpierw bilans setów, później bilans bezpośrednich spotkań (jeżeli dwóch z trzech zawodników ma ten sam bilans setów), a na końcu bilans gemów (jeżeli wszyscy trzej zawodnicy mają tą samą liczbę wygranych setów i ten sam bilans setów). Te same zasady obowiązują także w przypadku sporządzania tabel grupowych w turnieju deblowym.
Jeśli jeden z graczy zrezygnuje z gry (np. z powodu kontuzji) w trakcie rozgrywek grupowych, to na jego miejsce, do tej samej grupy, wskakuje pierwszy rezerwowy, który rozpoczyna turniej z zerowym dorobkiem. Jeżeli kontuzja zawodnika nastąpi podczas trwania spotkania, to mecz ten wygrywa rywal walkowerem, a zawodnik rezerwowy będzie się mógł zmierzyć w następnych spotkaniach z zawodnikami, z którymi gracz, którego zastąpił, jeszcze nie rywalizował. Rezerwowi mają więc szanse na występ w turnieju jedynie w przypadku, gdy któryś z graczy wycofa się z turnieju przed rozpoczęciem swojego trzeciego spotkania grupowego. Identyczne zasady obowiązują także w turnieju deblowym. Jeżeli z turnieju wycofa się więcej jak dwóch zawodników lub więcej jak jedna para, to w przypadku nierozegranych spotkań przyznawane są walkowery.
Wszystkie mecze singlowe rozgrywane są do dwóch wygranych setów i w każdym secie przy stanie 6:6 w gemach rozgrywany jest tie-break. Warto odnotować, że do 2007 roku finał rozgrywano do trzech wygranych setów (poza nielicznymi wyjątkami). W turnieju deblowym decydujący trzeci set rozgrywany jest do 10 punktów z zachowaniem dwóch punktów przewagi (tzw. “super tie-break”).
Nagrody
Pula nagród w Mistrzostwach ATP wynosi obecnie 9 milionów dolarów do podziału między 8 zawodników w singlu oraz 16 deblistów i wysokością ustępuje jedynie czterem turniejom wielkoszlemowym. Jeżeli triumfator turnieju singlowego wygra w nim wszystkie pięć spotkań, to może liczyć na premię w wysokości 2,71 miliona dolarów. Ośmiu zawodników za sam udział w turnieju otrzymuje 203 tysiące dolarów i tyle samo jest warte każde zwycięstwo w fazie grupowej. Awans do finału warty jest 620 tysięcy dolarów i jeżeli gracz odniesie w nim zwycięstwo, to jego konto powiększy się o kolejne 660 tysięcy dolarów. Zawodnicy rezerwowi, nawet gdy nie zagrają w żadnym spotkaniu, otrzymują premię w wysokości 110 tysięcy dolarów. W turnieju deblowym za sam udział para zawodników otrzymuje 100 tysięcy dolarów do podziału, a za każde zwycięstwo w grupie 38 tysięcy dolarów. Awans do finału jest warty 103 tysięcy dolarów, a wygrana w całym turnieju kolejne 97 tysięcy dolarów. Łącznie więc para, która wygra wszystkie pięć spotkań w turnieju, odbiera czek na 517 tysięcy dolarów.
Oprócz premii pieniężnych zwycięzcy rywalizacji singlowej i deblowej otrzymują okazały srebrny puchar. Jeśli chodzi o punkty do rankingu ATP to każda wygrana w grupie jest warta 200 punktów, wygrana w półfinale 400 punktów, a zwycięstwo w finale turnieju 500 punktów. Zwycięzca wszystkich pięciu spotkań w turnieju, może się więc wzbogacić o 1500 punktów do rankingu i więcej punktów można zdobyć jedynie wygrywając jedną z imprez wielkoszlemowych.
Miejsce rozgrywania turnieju
Finały ATP od 2009 roku są rozgrywane w nowoczesnej hali “The O2 Arena” w Londynie. Obiekt ten może pomieścić około 20 000 widzów, a wszystkie spotkania odbywają się na głównym korcie. Turniej jest rozgrywany na twardej nawierzchni o podobnej charakterystyce jak kort w hali Bercy w Paryżu, gdzie rozgrywany jest ostatni turniej z cyklu “Masters 1000”. Stolica Wielkiej Brytanii będzie gościć najlepszych tenisistów świata do 2020 roku. Od roku 2021, przez co najmniej pięć lat, gospodarzem zmagań będzie Turyn i obiekt Pala Alpitour o pojemności 16 600 miejsc.
Poprzednie lokalizacje
Turniej od 1970 roku odbywał się w trzynastu różnych miastach i na czterech kontynentach. Przez pierwsze siedem lat zmieniano lokalizację co roku, a turniej rozgrywano kolejno w Tokio (1970), Paryżu (1971), Barcelonie (1972), Bostonie (1973), Melbourne (1974), Sztokholmie (1975) i w Houston (1976). Począwszy od 1977 roku zerwano z rotacją w wyborze gospodarza i turniej przez następne 13 lat (do 1989 roku) rozgrywany był w słynnej hali Madison Square Garden w Nowym Jorku, mieście organizatora US Open. Wraz ze zmianą nazwy turnieju z The Masters na ATP World Championships w 1990 roku, zmieniono także miejsce rozgrywania turnieju na niemiecki Frankfurt, gdzie turniej odbywał się do 1995 roku, a w 1996 roku przeniesiono go do hali Expo 2000 Tennis Dome w Hanowerze. Kolejna zmiana nastąpiła w 2000 roku, kiedy to impreza odbyła się w hali w portugalskiej Lizbonie. W 2001 roku turniej odbył się w Sydney, w 2002 roku w Szanghaju, a w 2003 i 2004 roku w Houston, gdzie po raz pierwszy od wielu lat turniej rozgrywano pod gołym niebem. W 2005 roku gospodarzem imprezy został ponownie Szanghaj, który pełnił tą funkcję do 2008 roku. Na potrzeby tego turnieju Chińczycy wybudowali nowoczesny obiekt z zasuwanym dachem, mogący pomieścić 15 000 widzów. Od 2009 roku na tej arenie odbywa się turniej z cyklu “Masters 1000”.
Jeśli chodzi o turniej deblowy to odbywał się on w jedenastu różnych miastach. Po raz pierwszy imprezę rozegrano w 1970 roku w japońskim Tokio. W 1975 roku w Sztokholmie odbyła się druga edycja, w kolejnym sezonie najlepsi debliści grali w Houston, a w latach 1977-1985 gospodarzem turnieju był Nowy Jork. Między 1986 a 1989 rokiem turniej odbywał się w Londynie, a kolejne edycje rozegrano w Sanctuary Cove w Australii (1990), Johannesburgu w RPA (1991-1993), Dżakarcie w Indonezji (1994), Eindhoven w Holandii (1995), Hartford w Stanach Zjednoczonych (1996-1999) oraz w Bangalore w Indiach (2000). W 2001 i 2002 roku turnieju deblowego nie rozegrano, a począwszy od 2003 roku najlepsi debliści rywalizują w tym samym tygodniu i na tym samym obiekcie co singliści.
Uczestnicy i zwycięzcy
Pierwszą edycję turnieju rozegraną w Tokio w 1970 roku wygrał Amerykanin Stan Smith, pokonując w finale Australijczyka Roda Lavera. Co ciekawe obaj panowie nie wygrali w tym roku żadnego turnieju wielkoszlemowego. W kolejnych trzech edycjach turnieju wygrywał Rumun Ilie Nastase, pokonując w finałach dwukrotnie wspomnianego Smitha (1971-1972) i Holendra Toma Okkera (1973). W 1974 roku Nastase także wystąpił w finale, ale musiał uznać wyższość Argentyńczyka Guillermo Vilasa. Rok później Rumun sięgnął po swój czwarty i ostatni tytuł, wygrywając w Sztokholmie w finale z zawodnikiem gospodarzy Bjornem Borgiem. Warto odnotować, że dwa pierwsze finały turnieju w 1970 i 1971 roku były rozgrywane do dwóch wygranych setów i podobna sytuacja do 2007 roku miała miejsce jeszcze tylko w latach 1977-1979 oraz w 2004 roku.
Finał turnieju w 1976 roku, rozgrywany w hali w Houston, przeszedł do historii polskiego tenisa ziemnego. Wystąpił w nim bowiem nasz reprezentant Wojciech Fibak, który zakwalifikował się do imprezy jako ósmy zawodnik w klasyfikacji Grand Prix. W rundzie grupowej Fibak pokonał w dwóch setach Hiszpana Manuela Orantesa (6:2 6:4) i Amerykanina Eddiego Dibbsa (7:5 7:6) oraz przegrał w dwóch setach z innym Amerykaninem Roscoe Tannerem (6:7 3:6). Polak awansował z pierwszego miejsca w grupie, a w półfinale pokonał po zaciętym pięciosetowym spotkaniu Argentyńczyka Guillermo Vilasa 6:2 6:2 5:7 3:6 8:6. W finale, który transmitowała na żywo polska telewizja, Fibak zmierzył się z Hiszpanem Manuelem Orantesem, którego pokonał łatwo w dwóch setach w meczu grupowym. W finale Polak wygrywał już 2:1 w setach i 4:1 w gemach w czwartym secie i wszystko wskazywało na to, że sięgnie po prestiżowe trofeum. Przy tym wyniku nastąpiła jednak przerwa, podczas której wywiadu, który był transmitowany na całą halę, udzielił znany amerykański aktor filmowy Kirk Douglas, który powiedział, że nie należy jeszcze skreślać Orantesa, gdyż on zawsze gra do końca. Ta wypowiedź najwyraźniej dodała skrzydeł Hiszpanowi i usztywniła Polaka, który pozwolił rywalowi odrobić straty i wygrać tego seta 7:6 (7:1). Ostatniego decydującego seta, zmęczony i rozpamiętujący straconą szansę, Fibak łatwo przegrał 1:6 i musiał zadowolić się drugim miejscem. Nie mniej jednak był to pierwszy i ostatni występ polskiego reprezentanta w tej prestiżowej imprezie w gronie singlistów. Poznaniak wystąpił ponadto w parze z Holendrem Tomem Okkerem w dwóch finałach gry podwójnej po tym jak imprezę przeniesiono do Nowego Jorku, jednak zarówno w 1978 jak i 1979 roku, musiał uznać wyższość Amerykanów Petera Fleminga i Johna McEnroe, którzy w obu przypadkach triumfowali po trzysetowych pojedynkach.
W 1977 roku turniej przeniesiono na stałe do Nowego Jorku, a pierwsze dwie edycje wygrali Amerykanie Jimmy Connors (1977) i John McEnroe (1978). W następnych dwóch latach najlepszy był Szwed Bjorn Borg, który w finale w 1980 roku pokonał Czechosłowaka Ivana Lendla. Jak się później okazało był to początek dominacji Lendla w tym turnieju, gdyż kwalifikował się on nieprzerwanie do finału imprezy przez kolejne dziewięć lat z rzędu (1980-1988). W tym czasie Czechosłowak odniósł rekordową liczbę pięciu zwycięstw w turnieju (1981-1982 i 1985-1987) oraz przegrywał finały w 1983 i 1984 roku z Johnem McEnroe i w 1988 roku z Niemcem Borisem Beckerem. Ostatni turniej rozegrany w Nowym Jorku w 1989 roku wygrał z kolei Szwed Stefan Edberg, pokonując w finale Beckera. Warto odnotować także wyczyn McEnroe’a, który do wspomnianych trzech wygranych w turnieju singlowym, dołożył także siedem zwycięstw z rzędu w deblu, w parze z rodakiem Peterem Flemingiem (1978-1984). Oprócz tej dwójki jedynie Szwed Anders Jarryd wygrał turniej deblowy więcej jak dwa razy w karierze (1985-1985 i 1991). Oprócz Johna McEnroe tylko Stefan Edberg i Manuel Orantes wygrali zarówno turniej singlowy jak i deblowy (ale uczynili to w innych latach). Z kolei Mike i Bob Bryanowie to jedyni bracia, którym udało się triumfować wspólnie w turnieju deblowym (2003-2004)
W 1990 roku turniej przeniesiono do Frankfurtu, a najlepszy okazał się Amerykanin Andre Agassi pokonując w finale Stefana Edberga. Imprezę w latach 90-tych zdominował jednak inny Amerykanin Pete Sampras, który wygrywał turniej w 1991, 1994, 1996, 1997 i 1999 roku. Wyrównał on tym samym rekord Ivana Lendla w liczbie zwycięstw w turnieju singlowym. Oprócz Agassiego i Samprasa, w czasie gdy turniej nosił nazwę ATP Tour World Championships (1990-1999), imprezę wygrywali jeszcze Niemcy Boris Becker (1992, 1995) i Michael Stich (1993) oraz Hiszpan Alex Corretja (1998).
W rozgrywanym w latach 90-tych Pucharze Wielkiego Szlema, triumfowali zazwyczaj mniej znani tenisiści tacy jak Amerykanin David Wheaton (1991), Czech Petr Korda (1993), Szwed Magnus Larsson (1994), Chorwat Goran Ivanisevic (1995), Chilijczyk Marcelo Rios (1988) i Brytyjczyk Greg Rusedski (1999). Jedynymi zawodnikami, którzy triumfowali także w Mistrzostwach ATP, byli Pete Sampras (1990, 1997), Michael Stich (1992) i Boris Becker (1996). Spośród tej trójki tylko Sampras może się pochwalić zwycięstwem w jednym roku na obu turniejach (1997).
W 2000 roku, kiedy to po raz pierwszy odbyła się jedna wspólna impreza (Tennis Masters Cup), najlepszy okazał się Brazylijczyk Gustavo Kuerten. Kolejne dwie edycje (2001-2002) wygrał młody Australijczyk Lleyton Hewitt, a w latach 2003-2007 turniej zdominował Szwajcar Roger Federer, który triumfował w latach 2003-2004 oraz 2006-2007, wygrywając każdy z finałów bez straty seta. W 2005 roku plany Federera pokrzyżował jedenasty w rankingu ATP Argentyńczyk David Nalbandian, który na turniej został ściągnięty w ostatniej chwili z powodu rezygnacji kilku zawodników. Zmierzył się on w finale ze Szwajcarem i mimo porażki w dwóch pierwszych setach, zdołał odwrócić losy spotkania i wygrać ostatecznie 6:7(4), 6:7(11), 6:2, 6:1, 7:6(3). Nalbandian stał się w ten sposób drugim zawodnikiem obok Alexa Corretji, który triumfował w Mistrzostwach ATP mimo, że nie wygrał w karierze żadnego turnieju wielkoszlemowego.
W 2008 roku w imprezie zwyciężył 21-letni Serb Novak Djoković, który pokonał w finale Rosjanina Nikołaja Dawidienkę. W turnieju z powodu kontuzji nie wystąpił Hiszpan Rafael Nadal, który już wcześniej zapewnił sobie pierwsze miejsce w rankingu na koniec roku. Sporo emocji przyniósł z kolei turniej deblowy, bowiem stawką finałowego spotkania między parą Daniel Nestor i Nenad Zimonjic, a braćmi Bobem i Mike’em Bryanem była pierwsza pozycja w rankingu deblowym na koniec sezonu. Mecz zakończył się zwycięstwem kanadyjsko-serbskiego duetu. Daniel Nestor został dodatkowo pierwszym tenisistą w historii, który wygrał deblowe Mistrzostwa ATP dwa razy z rzędu z dwoma różnymi partnerami (w 2007 roku triumfował wspólnie z Markiem Knowlesem). W 2009 roku nieoczekiwanym zwycięzcą został finalista z poprzedniego roku Nikołaj Dawidienko, a w 2010 roku po piąty tytuł sięgnął Federer, pokonując w finale Rafaela Nadala. Szwajcarowi udało się obronić tytuł w 2011 roku, po finałowym zwycięstwie nad Francuzem Jo-Wilfriedem Tsongą, dzięki czemu w wieku 30 lat został samodzielnym rekordzistą turnieju w liczbie triumfów. W grze podwójnej znakomicie spisali się z kolei Mariusz Fyrstenberg oraz Marcin Matkowski. Polacy w swoim piątym występie w zmaganiach najlepszych deblistów dotarli aż do finału, w którym przegrali w dwóch setach z białorusko-kanadyjsko parą Max Mirnyj / Daniel Nestor.
W 2012 roku Federer miał szanse powiększyć swój dorobek, ale przegrał w finale z Novakiem Djokoviciem, dla którego było to drugie zwycięstwo w imprezie kończącej sezon. Edycja ta zapoczątkowała dominację Serba, który podnosił trofeum dla zwycięzcy również w trzech kolejnych latach. W roku 2013 gracz z Belgradu, tak jak 12 miesięcy wcześniej, przebrnął przez cały turniej bez porażki, pokonując bardzo pewnie w decydującym spotkaniu Rafaela Nadala. Historia powtórzyła się też i w następnym roku, z tym, że Djoković nie musiał rozgrywać meczu finałowego. Stało się tak, ponieważ Roger Federer, który pokonał w półfinale Stana Wawrinkę, nie był w stanie przystąpić do rywalizacji z powodu kontuzji pleców. W następnej edycji obaj ci panowie spotkali się aż dwa razy. W fazie grupowej lepszy okazał się Szwajcar, ale już kilka dni później w finale Djoković wziął rewanż i odniósł piąty triumf w tych zawodach. W 2016 roku Serb bliski był szóstego triumfu, lecz nie sprostał znajdującemu się w wyśmienitej formie Andy’emu Murrayowi. Szkot zwyciężył w dwóch setach i oprócz premierowej wygranej w tym turnieju, zapewnił sobie również po raz pierwszy w karierze miejsce na fotelu lidera rankingu ATP na koniec sezonu.
W następnym roku obaj panowie z powodu urazów musieli przedwcześnie zakończyć swoje występy, co poskutkowało najbardziej nieprzewidywalną i zaskakującą edycją zmagań w ostatnich latach. Już w trakcie trwania imprezy, w związku z kontuzją kolana, wycofać się musiał Rafael Nadal, przez co w półfinałach słynna “Wielka Czwórka” była reprezentowana jedynie przez Rogera Federera, który z kolei niespodziewanie przegrał mecz o finał z Davidem Goffinem. W decydującym o tytule pojedynku Belg mierzył się z Grigorem Dimitrowem. Po trzysetowej batalii lepszy okazał się Bułgar, który wywalczył tym samym największy sukces w swojej karierze. W rywalizacji deblistów swój pierwszy finał osiągnął Łukasz Kubot, który występował w parze z Marcelo Melo. Aktualni wówczas mistrzowie Wimbledonu w ostatnim meczu zawodów nie sprostali jednak fińsko-australijskiej parze Henri Kontinen / John Peers, przegrywając z nimi w dwóch setach. W 2018 roku swoje dotychczas życiowe osiągnięcie zanotował Alexander Zverev. Niemiec w imponującym stylu najpierw w półfinale pokonał w dwóch partiach Rogera Federera, a w finale, również bez straty seta, poradził sobie z Novakiem Djokoviciem.
©® GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
