 Puchar Davisa
Puchar Davisa
Puchar Davisa Pierwsza edycja : 1900 rok
Uczestnicy : 135 reprezentacji
Terminy rozgrywania : 1.02-3.02 / 5.04-7.04 / 13.09-15.09 / 15.11-17.11
Charakterystyka turnieju
Puchar Davisa to od ponad stu lat największe i najbardziej prestiżowe drużynowe rozgrywki międzynarodowe w męskim tenisie. Ich odpowiednikiem w kobiecych rozgrywkach jest turniej o Puchar Federacji. Puchar Davisa organizowany jest obecnie przez Międzynarodową Federacją Tenisa (ITF), a od 2009 roku wyniki w nim uzyskiwane są brane pod uwagę, przy sporządzaniu rankingu ATP. Zabieg ten ma zachęcić najlepszych tenisistów do udziału w turnieju, bowiem wcześniej niektórzy zawodnicy z czołówki często rezygnowali z udziału w imprezie, narzekając na i tak napięty kalendarz. Maksymalnie jeden zawodnik będzie mógł uzyskać 625 punktów do rankingu ATP, jeżeli zwycięży we wszystkich ośmiu spotkaniach singlowych. Inną kwestią są symboliczne premie pieniężne dla zawodników startujących w rozgrywkach Pucharu Davisa, oczywiście nie licząc premii za dobre wyniki, wypłacanych przez krajową federację tenisową danego tenisisty.
Turniej oficjalnie nazywa się Drużynowymi Mistrzostwami Tenisistów Międzynarodowej Federacji Tenisa (ITF Team Championship for men), a swoją obecną nazwę zawdzięcza pomysłodawcy imprezy Dwightowi Davisowi, Trofeum Pucharu Davisa który w 1900 roku zorganizował historyczne spotkanie między reprezentantami Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Ufundował on również z własnych oszczędności srebrny puchar, który pozostaje do teraz w posiadaniu federacji ITF, a poszczególne reprezentacje triumfujące w turnieju, otrzymują go jedynie na czas dekoracji i sesji fotograficznych. Niezwykły jest fakt, że przez ponad 100 lat puchar zachował się w nienaruszonym stanie mimo, że turniej odbywał się w kilkudziesięciu miastach na całym świecie. W 2002 roku wraz z pozyskaniem głównego sponsora rozgrywek, francuskiego banku BNP Paribas, trofeum zyskało okazałą trzypiętrową podstawkę i razem z nią mierzy obecnie 110 cm wysokości. Członkowie zwycięskiej drużyny otrzymują na własność pomniejszoną kopię głównego trofeum.
Uczestnicy
Obecnie w rozgrywkach o Puchar Davisa, każdego roku rywalizuje około 135 narodowych reprezentacji, podzielonych na grupy według rankingu i wyników osiąganych w poprzednich latach. Szesnaście najsilniejszych reprezentacji rozgrywa spotkania w Grupie Światowej i tylko one mają możliwość wygrania tych prestiżowych zawodów w danym roku. Pozostałe reprezentacje są przydzielone do trzech stref kontynentalnych, z których każda składa się z czterech grup. W każdej grupie znajduje się z kolei określona liczba drużyn w zależności od ilości uczestników w danej strefie. Najwięcej reprezentacji znajduje się w strefie euro-afrykańskiej, a oprócz niej jest jeszcze strefa obu Ameryk oraz strefa Azji i Oceanii. W każdej grupie z wyjątkiem czwartej, jest parzysta liczba reprezentacji. W grupie euro-afrykańskiej w pierwszej grupie znajduje się 10 reprezentacji, a w drugiej i trzeciej grupie po 16 krajów. W I grupie strefy obu Ameryk jest z kolei 6 reprezentacji, a w strefie Azji i Oceanii o dwie więcej. Tyle samo reprezentacji (8) jest też w grupie drugiej i trzeciej w obu strefach.
Zasady awansu i degradacji
Rozgrywki odbywają się pięć razy w ciągu roku, a w tygodniach kiedy swoje spotkania rozgrywa grupa światowa, nie odbywają się turnieje z cyklu ATP World Tour. Strukturę Pucharu Davisa można porównać do krajowych rozgrywek ligowych w sportach drużynowych. Każda reprezentacja tenisowa rywalizuje bowiem w ciągu roku jedynie w obrębie swojej grupy i walczy o awans do wyższej grupy lub broni się przed spadkiem do niższej. W grupie światowej oraz w pierwszej i drugiej grupie każdej ze stref, reprezentacje nie rywalizują ze sobą jednak w systemie każdy z każdym, ale po rozstawieniu najmocniejszych krajów odbywa się losowanie i tworzy się drabinki turniejowe. W grupach trzecich i czwartych każdej ze stref kontynentalnych odbywają się z kolei najpierw turnieje grupowe, rozgrywane w jednym z krajów, po których następuje runda pucharowa rozstrzygająca ostatecznie o awansach i spadkach.
Nieco inne zasady obowiązują w przypadku spadków i awansów do grupy światowej Pucharu Davisa. We wrześniu odbywa się bowiem runda play-off, w której gra osiem reprezentacji, które odpadły w pierwszej rundzie rozgrywek grupy światowej oraz osiem krajów, które wygrały rywalizację w pierwszych grupach trzech stref kontynentalnych (cztery kraje ze strefy euro-afrykańskiej i po dwie reprezentacje z pozostałych dwóch stref). Na drodze losowania 16 reprezentacji biorących udział w rundzie play-off jest dzielonych na osiem par meczowych. Zwycięzca każdej pary uzyskuje awans do grupy światowej w przyszłym roku, a przegrywający z każdej pary spada do grupy pierwszej. Teoretycznie więc co roku w grupie światowej mogą grać te same reprezentacje.
W grupie światowej odbywa się kolejno pierwsza runda, ćwierćfinały, półfinały oraz finał, rozgrywany tydzień po Mistrzostwach ATP. Najwyżej rozstawioną reprezentacją w pierwszej rundzie jest zawsze aktualny obrońca trofeum, a finalista turnieju jest rozstawiany z nr 2 w kolejnym roku. Pozostałe reprezentacje są przed losowaniem rozstawiane według rankingu reprezentacyjnego, znajdującego się na oficjalnej stronie rozgrywek. Warto odnotować, że do 1972 roku zwycięzca Pucharu Davisa miał zapewniony udział w finale kolejnych rozgrywek.
Zasady rozgrywania meczów (ties) i spotkań (rubbers)
W grupie światowej Pucharu Davisa oraz w grupach pierwszych i drugich każdej ze stref kontynentalnych, mecze składają się z pięciu spotkań, w tym czterech spotkań singlowych i jednego spotkania deblowego. Mecz toczy się do momentu, w którym jedna z reprezentacji wygra jako pierwsza trzy spotkania, aczkolwiek zazwyczaj rozgrywa się wszystkie pięć spotkań. Obecnie prawo wyboru miejsca rozegrania meczu ma reprezentacja, która w poprzednim meczu ze swoim obecnym rywalem występowała w roli gościa. Jeżeli dla obu reprezentacji jest to pierwszy mecz między nimi od 1970 roku lub poprzednie mecze odbywały się na neutralnym terenie to prawo do wyboru miejsca rozstrzygane jest w drodze losowania. Reprezentacja, która posiada to prawo prawie zawsze wybiera miejsce w obrębie swojego kraju. Nie mniej jednak może ona także zdecydować o rozegraniu meczu na neutralnym terenie lub na terenie rywala, jeżeli on sam oraz komitet organizacyjny Pucharu Davisa wyrazi na to zgodę. Prawo wyboru nawierzchni ma zawsze gospodarz meczu, który powinien być znany zaraz po rozstrzygnięciu meczów poprzedniej rundy. W grupie światowej oraz w grupach pierwszych każdej ze stref, nawierzchnia kortu na jakiej rozgrywane są spotkania musi być taka sama jak nawierzchnia, na której rozgrywa się co najmniej trzy turnieje z cyklu ATP World Tour w ciągu roku.
Mecze z reguły trwają przez trzy weekendowe dni. W piątek rozgrywane są dwa spotkania singlowe, w sobotę odbywa się spotkanie drużyn deblowych, a w niedzielę grane są kolejne dwa spotkania singlowe. Do każdej reprezentacji powoływanych jest czterech zawodników, którzy ukończyli już 14 roku życia i są obywatelami danego kraju. Skład musi być podany na 10 dni przed rozpoczęciem meczu, przy czym dwóch zawodników może zostać zmienionych na jeden dzień przed startem rywalizacji. Zazwyczaj powoływani są dwaj najlepsi singliści każdej reprezentacji oraz dwaj najlepsi debliści. Nie mniej jednak w każdym spotkaniu może wystąpić dowolny, powołany zawodnik. Nie może jednak zaistnieć sytuacja, że dwaj zawodnicy przeciwnych reprezentacji, zagrają w singlu między sobą dwukrotnie podczas meczu.
Każda z reprezentacji w Pucharze Davisa posiada swojego kapitana, a w dzisiejszych czasach rolę tą pełnią zazwyczaj nieaktywni już zawodnicy, spełniający rolę trenera i mentora drużyny. Kapitan w imieniu zespołu podaje na 24 godziny przed rozpoczęciem meczu nazwiska zawodników, którzy wystąpią w spotkaniach singlowych oraz deblowych. Następnie odbywa się losowanie, które rozstrzyga w jakiej kolejności zagrają zawodnicy w singlu między sobą. W pierwszym dniu turnieju nie mogą zagrać między sobą zawodnicy, którzy zajmują najwyższe miejsca w rankingu ATP w swojej reprezentacji. Po losowaniu nie można dokonywać żadnych zmian w składzie pierwszego i drugiego spotkania singlowego, chyba że sędzia meczu zezwoli na zamianę, której wynikiem jest kontuzja zawodnika lub dyscyplinarne wyrzucenie go z reprezentacji. Taki zawodnik nie może już jednak wystąpić w kolejnych spotkaniach swojej drużyny. Zmiany w składzie spotkania deblowego oraz trzeciego spotkania singlowego mogą być dokonywane na godzinę przed ich rozpoczęciem, a przed czwartym spotkaniem singlowym musi to zostać uczynione na 10 minut przed startem spotkania. Najczęściej ma to miejsce, gdy któraś z drużyn wcześniej zapewni sobie zwycięstwo w meczu, wygrywając trzy spotkania. Jako, że pozostałe spotkania nie mają już znaczenia w walce o awans, mogą być one odwołane, ale zazwyczaj występują w nich zawodnicy, którzy nie występowali w pierwszych spotkaniach singlowych.
Spotkania singlowe i deblowe rozgrywane są do trzech wygranych setów, a w ewentualnym decydującym piątym secie, przy wyniku 6:6 nie rozgrywa się tie-breaka, a gra toczy się do momentu osiągnięcia dwóch gemów przewagi przez jednego z graczy. Gdy mecz jest już rozstrzygnięty to pozostałe do rozegrania spotkania są zwykle toczone do dwóch wygranych setów. Mecze w grupach trzecich i czwartych każdej ze stref odbywają się w ciągu jednego dnia i składają się z dwóch spotkań singlowych i jednego deblowego, rozgrywanych do dwóch wygranych setów.
Historia turnieju
Wszystko zaczęło się w 1899 roku, kiedy to czterech studentów Uniwersytetu Harvardu wpadło na pomysł zorganizowania spotkania ze studentami z Wielkiej Brytanii. Gdy otrzymali oni zgodę amerykańskiej oraz angielskiej federacji tenisowej na rozegranie oficjalnego meczu, jeden z nich, a mianowicie Dwight Filley Davis dopracował zasady rozgrywania meczu oraz za własne oszczędności zlecił stworzenie srebrnego pucharu firmie “Shreve, Crump & Low”, która istnieje do dzisiaj i jest najstarszą firmą jubilerską w Ameryce Północnej. Pierwsza edycja turnieju odbyła się w 1900 roku na kortach klubu “Longwood Cricket Club” w Bostonie, pod nazwą Międzynarodowego Turnieju Tenisowego (International Lawn Tennis Challenge). Drużyna amerykańska, której kapitanem był Davis, wygrała pierwsze trzy spotkania z Brytyjczykami i zdobyła trofeum. W następnym roku turniej nie odbył się, ale w 1902 roku obie reprezentacje spotkały się ponownie, tym razem w Nowym Jorku i po raz kolejny wygrali Amerykanie w stosunku 3:2. Był to równocześnie ostatni mecz, w którym wystąpił pomysłodawca zawodów Dwight Davis. W swojej karierze Davis wygrał trzy turnieje deblowe na US Open w parze z rodakiem Holcombem Wardem (1899-1901), a także był razem z nim finalistą Wimbledonu (1901). Davis wystąpił ponadto w finale singla na US Open w 1898 roku, a po zakończeniu kariery był znanym politykiem. Krótko po jego śmierci, w 1945 roku turniej przemianowano na Puchar Davisa.
W 1903 roku rozegrano w Bostonie trzecią edycję, którą wygrali Brytyjczycy pokonując Amerykanów 4:1. W 1904 roku gospodarzami turnieju zgodnie z tradycją byli Brytyjczycy, którzy zorganizowali turniej na kortach Wimbledonu. W imprezie nie wystąpili Amerykanie, ale pojawili się na niej reprezentanci Belgii i Francji. W meczu rozegranym między nimi wygrała Belgia 3:2, która w finale uległa gospodarzom 0:5. W 1905 roku do turnieju przystąpiły kolejne reprezentacje, a były nimi Austria oraz Australazja (Australia i Nowa Zelandia). W finale rozegranym po raz kolejny na wimbledońskich kortach triumfowała Wielka Brytania, wygrywając ze Stanami Zjednoczonymi 5:0. Obie reprezentacje spotkały się również w następnym roku i w identycznym stosunku wygrali gospodarze sięgając po czwarty tytuł z rzędu. Sposób na nich znaleźli w 1907 roku Australijczycy wygrywając w finale 3:2 i przenosząc turniej do siebie. W 1908 i 1909 roku reprezentanci Australazji pokonywali w finale Amerykanów, a w 1910 roku turniej nie odbył się. Kolejną imprezę rozegrano w 1911 roku w Nowej Zelandii i po raz kolejny Australazja ograła Stany Zjednoczone 4:0. Rok później gospodarze przegrali z Wielką Brytanią 2:3 i turniej w 1913 roku wrócił do Londynu, gdzie Brytyjczycy ulegli Amerykanom również 2:3. Amerykanie z roli gospodarzy również cieszyli się jedynie rok, gdyż następna edycja rozegrana w Nowym Jorku padła łupem Australijczyków.
W latach 1915-1918 turnieju nie rozegrano z powodu trwającej I wojny światowej, a po wznowieniu rozgrywek w 1919 roku Australia obroniła w Sydney tytuł, pokonując w finale Brytyjczyków 4:1. W kolejnym roku australijscy gracze zostali upokorzeni przez Amerykanów, ulegając im aż 0:5. Stany Zjednoczone rozpoczęły tym zwycięstwem serię siedmiu triumfów z rzędu w Pucharze Davisa, co do dzisiaj pozostaje rekordowym wynikiem. W 1921 roku Amerykanie pokonali w finale Japończyków 5:0, przez trzy następne lata ogrywali w nim łatwo Australijczyków, a w 1925 i 1926 roku w pokonanym polu pozostawiali Francuzów. Czterej muszkieterowie, jak nazywano francuskich tenisistów, pokonali w końcu Amerykanów na ich ziemi w 1927 roku w stosunku 3:2, co uznano za prawdziwą sportową sensację. Z myślą o rozgrywkach Pucharu Davisa, w następnym roku stworzono kompleks ceglanych kortów w Paryżu, nazwanych imieniem Rolanda Garrosa, na których do dzisiaj rozgrywany jest wielkoszlemowy turniej French Open. Jako, że większość graczy pozostałych reprezentacji nie miała styczności z ceglanymi kortami i była przyzwyczajona do trawiastej nawierzchni, Francuzi z problemami, ale skutecznie bronili turnieju przez następne 5 lat. W 1933 roku sposób na nich znaleźli Brytyjczycy wygrywając 3:2 i przenosząc turniej z powrotem na korty Wimbledonu, na których bronili tytułu przez kolejne trzy lata i jak się okazało były to ich ostatnie zwycięstwa w Pucharze Davisa. W 1937 i 1938 roku ponownie triumfowali Amerykanie, a w 1939 roku najlepsi okazali się po raz siódmy w historii Australijczycy. W finale pokonali oni Amerykanów 3:2, wychodząc ze stanu 0:2, co nie udało się wcześniej ani później żadnej reprezentacji w finale Pucharu Davisa. Warto odnotować, że od 1923 roku zmienił się format rozgrywek i drużyny walczące o drugie miejsce w finale, rywalizowały najpierw w strefie amerykańskiej i europejskiej. Zwycięzcy obu stref rywalizowali następnie między sobą o prawo występu w finale rozgrywek, w którym czekał na nich obrońca tytułu.
W latach 1940-1946 turniej nie odbył z powodu II wojny światowej, a po starcie rozgrywek w 1946 roku, przez następne 13 lat (do 1959 roku) w finale turnieju mierzyli się ze sobą Amerykanie i Australijczycy. Stany Zjednoczone wygrywały w tym czasie 6 razy (1946-1949, 1954, 1958), a Australia 8 razy (1950-1953, 1955-1957, 1959). Pierwszymi finalistami z poza tych krajów zostali w 1960 roku Włosi, którzy przegrali w finale z Australią 1:4. Nie zmieniło to jednak faktu, że do 1973 roku w turnieju triumfowali Amerykanie albo Australijczycy. Ci drudzy pobili dodatkowo rekord w ilości finałów z rzędu w Pucharze Davisa, grając w nim 25 razy z rzędu w latach 1938-1972. Australijczyków do większości triumfów poprowadził ich legendarny kapitan i trener Harry Hopman, na cześć którego rozgrywane są na początku roku międzynarodowe mistrzostwa par mieszanych, znane jako Puchar Hopmana. W 1970 roku w turnieju po raz pierwszy wzięło udział 50 reprezentacji, a w 1972 roku zlikwidowano zasadę automatycznego udziału zwycięzcy rozgrywek w finale kolejnej edycji. Od tej pory w decydującym o tytule meczu spotykali się zwycięzcy półfinałów, w których grały najlepsze reprezentacje czterech stref : amerykańskiej, wschodniej i dwóch europejskich. W 1973 roku w finale po raz pierwszy zabrakło reprezentacji Stanów Zjednoczonych, Australii, Francji lub Wielkiej Brytanii. Miały w nim wystąpić sensacyjnie reprezentacje RPA i Indii, ale finał nie doszedł do skutku z uwagi na protest Hindusów przeciwko polityce Apartheidu panującej w Republice Południowej Afryki. Turniej tym samym wygrała walkowerem reprezentacja RPA, która po raz pierwszy i ostatni wystąpiła w finałowym meczu.
Od 1973 roku żadna z reprezentacji nie wygrała Pucharu Davisa więcej jak dwa razy z rzędu, a obronić tytuł udało się zaledwie czterem reprezentacjom : dwukrotnie Stanom Zjednoczonym (1978-1979, 1981-1982) i Szwecji (1984-1985, 1997-1998) oraz Niemcom (1988-1989) i Hiszpanom (2008-2009). Dodatkowo tylko trzy razy padał w finale wynik 5:0 (1979, 1987, 1997). W 1981 roku po raz pierwszy pojawił się sponsor rozgrywek (firma NEC) i powołano grupę światową skupiającą 16 reprezentacji. W 1993 roku w Pucharze Davisa wystąpiło po raz pierwszy 100 reprezentacji, a rekordową liczbę uczestników zanotowano w 2001 roku, kiedy to swój udział zgłosiły 142 kraje. Ostatnią edycję rozegraną w 2012 roku wygrali Czesi.
Występy reprezentacji Polski w Pucharze Davisa
Polacy po raz pierwszy wystąpili w rozgrywkach Pucharu Davisa w 1925 roku. Od tego czasu uczestniczyli w 72 edycjach tego turnieju. Od 1981 roku, kiedy to wprowadzono szesnastozespołową grupę światową, Polakom nie udało się do niej awansować ani razu. Największymi sukcesami były półfinały strefy europejskiej w latach 1950, 1958, 1966 i 1972. W 2007 roku nasza reprezentacja po raz pierwszy od 1992 roku uzyskała awans do grupy pierwszej strefy euro-afrykańskiej, wygrywając wszystkie trzy mecze w grupie drugiej kolejno z Nigerią, Grecją i Marokiem. W 2008 roku Polacy przegrali jednak w meczu o awans do rundy play-off z reprezentacją Szwajcarii, ale zdołali się utrzymać w grupie pierwszej po wygranej nad reprezentacją Białorusi. Również w 2009 i 2010 roku Polacy skutecznie bronili się przed spadkiem z grupy pierwszej, po nieudanej walce o rundę play-off.
Polacy zagrali łącznie w 139 meczach międzypaństwowych w Pucharze Davisa, wygrywając 68 z nich, a przegrywając 71 meczów. Najwięcej spotkań w reprezentacji wygrał w singlu i deblu Bartłomiej Dąbrowski (37), który dodatkowo wygrał najwięcej spotkań singlowych (28) i wystąpił w największej ilości meczów naszej reprezentacji (30). Najwięcej edycji zaliczył z kolei Tadeusz Nowicki (16), a najwięcej triumfów deblowych ma na koncie Mariusz Fyrstenberg (18 zwycięstw, w tym 15 z Marcinem Matkowskim).
Wyniki finałów
2012 Czechy 3-2 Hiszpania
2011 - Hiszpania 3-1 Argentyna
2010 - Serbia 3-2 Francja
2009 - Hiszpania 5-0 Czechy
2008 - Hiszpania 3-1 Argentyna
2007 - Stany Zjednoczone 4-1 Rosja
2006 - Rosja 3-2 Argentyna
2005 - Chorwacja 3-2 Słowacja
2004 - Hiszpania 3-2 Stany Zjednoczone
2003 - Australia 3-1 Hiszpania
2002 - Rosja 3-2 Francja
2001 - Francja 3-2 Australia
2000 - Hiszpania 3-1 Australia
1999 - Australia 3-2 Francja
1998 - Szwecja 4-1 Włochy
1997 - Szwecja 5-0 Stany Zjednoczone
1996 - Francja 3-2 Szwecja
1995 - Stany Zjednoczone 3-2 Rosja
1994 - Szwecja 4-1 Rosja
1993 - Niemcy 4-1 Australia
1992 - Stany Zjednoczone 3-1 Szwajcaria
1991 - Francja 3-1 Stany Zjednoczone
1990 - Stany Zjednoczone 3-2 Australia
1989 - RFN 3-2 Szwecja
1988 - RFN 4-1 Szwecja
1987 - Szwecja 5-0 Indie
1986 - Australia 3-2 Szwecja
1985 - Szwecja 3-2 RFN
1984 - Szwecja 4-1 Stany Zjednoczone
1983 - Australia 3-2 Szwecja
1982 - Stany Zjednoczone 4-1 Francja
1981 - Stany Zjednoczone 3-1 Argentyna
1980 - Czechosłowacja 4-1 Włochy
1979 - Stany Zjednoczone 5-0 Włochy
1978 - Stany Zjednoczone 4-1 Wielka Brytania
1977 - Australia 3-1 Włochy
1976 - Włochy 4-1 Chile
1975 - Szwecja 3-2 Czechosłowacja
1974 - RPA Indie (walkower)
1973 - Australia 5-0 Stany Zjednoczone
1972 - Stany Zjednoczone 3-2 Rumunia
1971 - Stany Zjednoczone 3-2 Rumunia
1970 - Stany Zjednoczone 5-0 RFN
1969 - Stany Zjednoczone 5-0 Rumunia
1968 - Stany Zjednoczone 4-1 Australia
1967 - Australia 4-1 Hiszpania
1966 - Australia 4-1 Indie
1965 - Australia 4-1 Hiszpania
1964 - Australia 3-2 Stany Zjednoczone
1963 - Stany Zjednoczone 3-2 Australia
1962 - Australia 5-0 Meksyk
1961 - Australia 5-0 Włochy
1960 - Australia 4-1 Włochy
1959 - Australia 3-2 Stany Zjednoczone
1958 - Stany Zjednoczone 3-2 Australia
1957 - Australia 3-2 Stany Zjednoczone
1956 - Australia 5-0 Stany Zjednoczone
1955 - Australia 5-0 Stany Zjednoczone
1954 - Stany Zjednoczone 3-2 Australia
1953 - Australia 3-2 Stany Zjednoczone
1952 - Australia 4-1 Stany Zjednoczone
1951 - Australia 3-2 Stany Zjednoczone
1950 - Australia 4-1 Stany Zjednoczone
1949 - Stany Zjednoczone 4-1 Australia
1948 - Stany Zjednoczone 5-0 Australia
1947 - Stany Zjednoczone 4-1 Australia
1946 - Stany Zjednoczone 5-0 Australia
1940 - 1945 - zawody nie odbywały się z powodu II wojny światowej
1939 - Australia 3-2 Stany Zjednoczone
1938 - Stany Zjednoczone 3-2 Australia
1937 - Stany Zjednoczone 4-1 Wielka Brytania
1936 - Wielka Brytania 3-2 Australia
1935 - Wielka Brytania 5-0 Stany Zjednoczone
1934 - Wielka Brytania 4-1 Stany Zjednoczone
1933 - Wielka Brytania 3-2 Francja
1932 - Francja 3-2 Stany Zjednoczone
1931 - Francja 3-2 Wielka Brytania
1930 - Francja 4-1 Stany Zjednoczone
1929 - Francja 3-2 Stany Zjednoczone
1928 - Francja 4-1 Stany Zjednoczone
1927 - Francja 3-2 Stany Zjednoczone
1926 - Stany Zjednoczone 4-1 Francja
1925 - Stany Zjednoczone 5-0 Francja
1924 - Stany Zjednoczone 5-0 Australia
1923 - Stany Zjednoczone 4-1 Australia
1922 - Stany Zjednoczone 4-1 Australia
1921 - Stany Zjednoczone 5-0 Japonia
1920 - Stany Zjednoczone 5-0 Australia
1919 - Australia 4-1 Wielka Brytania
1915 - 1918 – zawody nie odbywały się z powodu I wojny światowej
1914 - Australia 3-2 Stany Zjednoczone
1913 - Stany Zjednoczone 3-2 Wielka Brytania
1912 - Wielka Brytania 3-2 Australazja
1911 - Australazja 5-0 Stany Zjednoczone
1910 – turniej nie odbył się
1909 - Australazja 5-0 Stany Zjednoczone
1908 - Australazja 3-2 Stany Zjednoczone
1907 - Australazja 3-2 Wielka Brytania
1906 - Wielka Brytania 5-0 Stany Zjednoczone
1905 - Wielka Brytania 5-0 Stany Zjednoczone
1904 - Wielka Brytania 5-0 Belgia
1903 - Wielka Brytania 4-1 Stany Zjednoczone
1902 - Stany Zjednoczone 3-2 Wielka Brytania
1901 – turniej nie odbył się
1900 - Stany Zjednoczone 3-0 Wielka Brytania
©® GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
