Wilk to sewgo rodzaju osobliwość Polskich lasów i miejmy nadzieję, że tak już pozostanie, chociażby ze względu na pewien sentyment, który wpisuje go w nurt świadomość społecznej. Wystepuje on bowiem często jako bohater literatury, malarstwa oraz filmu. Piękny i tajemniczy często budzący lęk. Należy cieszyć się, że ten ssak znalazł się pod ścisłą ochroną, ponieważ na przestrzeni wieków przypisywano mu niekorzystny obraz pozbawiony jakichkolwiek podstaw. W wyniku tego często był tepiony, a co za tym idzie jego populacja została zagrożona.
Obecnie w wyniku kampanii edukacyjnych w których występują znane osobistości lęk przed nimi ustepuje na rzecz proekologicznych postaw. Jego populacja powoli odradza się, chociaż jest to proces długi i trudny ze względu na znaczne ograniczenie ich siedlisk oraz urbanizację. W roku 2009 ilość wilków w Polsce oceniano na 500 do 600 sztuk. Jednak należy tutaj zachować dużą czujność, jest to, bowiem nadal stosunkowo nieduża ilość.
Najwięcej wilków w Polsce żyje w województwach podkarpackim, małopolskim i podlaskim. Wilki lubią wolność a co za tym idzie tereny rozległe, w których można znaleźć jary, wąwozy czy inne dogodne miejsca na schronienie się i wychowywanie potomstwa.
Podstawą ich funkcjonowania są watahy, czyli rodziny liczące od 4 do 6 osobników, które obejmują teren zwany rewirem o powierzchni około 150 kilometrów kwadratowych. Na terenie tym, jako drapieżniki polują. Żywią się przede wszystkim mięsem dzików, saren, łosi, czy jeleni. Ich dzienne zapotrzebowanie na pokarm to około 5 kilogramów mięsa. W skład watahy wchodzi samiec, samica oraz ich potomstwo z dwóch kolejnych miotów. Stosunki pomiędzy poszczególnymi członkami watahy przyjmują postać hierarchiczną. Wilki posiadają swój swoisty kod porozumiewania się, który obejmuje język ciała, wydawanie charakterystycznych dźwięków, produkowanie określonych substancji biologicznych zwanych feromonami oraz znaczenie terenu.
POLAND - TRADYCJA PRZYRODA NOWOCZESNOŚĆ
red. Adam Nawara
Pod względem budowy ciała wilki można zaliczyć do ssaków średniej wielkości, od głowy do ogona osiągają długość od 100 do 130 centymetrów, mierząc z ogonem około 160cm długości. Wilk posiada na ogonie gruczoł o barwie niebiesko-czarnej, którego funkcja nie jest jak dotąd rozpoznana przez naukowców. W kłębie wilk ma około 80 centymetrów, dorosła samica mierzy w tym miejscu 65 centymetrów. Waga samca to od 40 do 60 kilogramów, samicy wynosi od 30 do 50 kilogramów. Ślad wilczej łapy zostawiany na śniegu może mieć długość 10 cm i szerokość 9 cm.
Wilk posiada podwójne owłosienie, pierwsze długie, sztywne i twarde, doskonale chroniące przed deszczem oraz drugie stanowiące miękką sierść, która utrzymuje ciało zwierzęcia w odpowiedniej temperaturze nawet w niekorzystnych warunkach termicznych. Charakterystyczną cechą wilków jest również grzywa, która pojawia się, podczas gdy wilk jest „zły”. Ubarwienie wilków może być różne, od prawie czarnego, po różne odcienie szarości aż do barwy brązowej i białej. Wilki posiadają silnie rozwinięte zęby w ilości, 42 które maja do 2 centymetrów długości, natomiast kły nawet do 5 centymetrów długości. Wilki przeżywają średnio od dwunastu do szesnastu lat, w warunkach hodowlanych nawet 20 lat.
Obecnie Flora i fauna Polski chroniona jest w 23 parkach narodowych, w ok. 120 parkach krajobrazowych, 1385 rezerwatach przyrody i 445 obszarach chronionego krajobrazu. Zobacz Parki Narodowe i Krajobrazowe Polski
Grupa GMI
