 Zjazd, slalom ... - najważniejsze dyscypliny Pucharu Świata
Wraz z wyścigiem w Sölden mającym miejsce końcem października rozpoczął się długo wyczekiwany sezon na konkursy, wyścigi i zawody i mistrzostwa. Od tego czasu najlepsi sportowcy walczą o punkty i Kryształową Kulę, trofeum które przyznawane jest przez Międzynarodową Federację Narciarską (FIS) w końcowej klasyfikacji Pucharu Świata. Nagroda przyznawana jest zawodnikowi, który zdobył na końcu każdego sezonu najwięcej punktów lub najwięcej punktów w danej kategorii Pucharu Świata tj. zjazd, slalom, slalom gigant, i super-g. Jedynie w superkombinacji od 2012 roku nie przyznawana jest ta nagroda.
Ale czym właściwie różnią się poszczególne dyscypliny? Na co wystarczy zwrócić uwagę, aby od razu rozpoznać, o jaką dyscyplinę chodzi? Kto chciałby zabłysnąć wiedzą podczas następnego konkursu Pucharu Świata może skorzystać z poniższego zestawienia.
Slalom
Slalom rozgrywany jest na najkrótszej trasie o proporcjonalnie największej liczbie zmian kierunku jazdy. W narciarstwie alpejskim jest to najstarsza i najwolniejsza dyscyplina (średnia prędkość jazdy wynosi 40 km/h), zarazem jest najbardziej wymagającą techniczne umiejętności konkurencją. Na trasie do slalomu ustawione są bramki w krótkich odstępach (9 m pionowo i 2 m poziomo), które składają się każdorazowo z dwóch czerwonych albo niebieskich tyczek. Zawodnik musi przejechać pomiędzy tyczkami i jak najszybciej pokonać trasę.
FIS opracował zbiór zasad, które dokładnie określają dozwolone kombinacje ustawionych bramek. Dopuszczonych na trasie może być 55 do 75 tyczek w przypadku mężczyzn oraz 45 do 65 w przypadku kobiet, które mogą być ustawione w różnych kierunkach. Nachylenie stoku z reguły wynosi pomiędzy 33% a 45%. Mężczyźni pokonują różnicę poziomów pomiędzy 180 a 220 m, a kobiety 140 a 200 m.
Z reguły tyczki zbudowane są z giętkiego materiału, który podczas dotyku wygina się w dół. Przeważnie zawodnicy podczas jazdy uderzają goleniem w tyczkę, aby utorować sobie idealną drogę jazdy. Z tego powodu sportowcy noszą specjalny sprzęt chroniący golenie, ręce i twarz. Zawodnicy nie trenują na trasie, ale mogą zobaczyć tor przed wyścigiem. Odbywają się dwa etapy i przejechane czasy liczą się do kwalifikacji. W drugim przejściu może jednakże brać udział tylko najlepsza 30-stka.
A propos: szczególnie dobrym zawodnikiem uprawiającym slalom jest nasz trexpert Felix Neureuther. W tym sezonie udało mu się zdobyć srebrny medal na Mistrzostwach Świata w Schladming. Cztery raz zwyciężył Puchar Świata, siedem razy zajął drugie miejsce i osiem razy zdobył brąz.
Zjazd
Zjazd to królewska dyscyplina sportu w narciarstwie alpejskim. Jednocześnie należy do jednej z dwóch najstarszych kategorii, gdzie podczas jazdy trzeba pokonać najdłuższy dystans w jak najkrótszym czasie. A ponieważ podczas jazdy zawodnicy mogą osiągnąć prędkości sięgające 130 km/h na np. trasie Streif, czy przy Lauberhorn – 140 km do 160 km/h -, jest również jedną z najbardziej ryzykownych dyscyplin sportu. Zgodnie z przepisami FIS Zjazd łączy ze sobą technikę jazdy, odwagę, prędkość, ryzyko oraz kondycję.
Tylko wybitni sportowcy mogą sprostać wymaganiom takiej trasy wyścigowej. To mieszanka oblodzonych powierzchni, wymagających techniki zakrętów, ekstremalnie stromych odcinków, płaskich kawałków i dalekich skoków. Różnica poziomów pomiędzy startem a metą wynosi u mężczyzn 800 do 1100 m, a u kobiet pomiędzy 500 do 800 m. Na trasie są ustawione jednokolorowe bramki, które przy dotyku stawiają mały opór. Ominięcie bramki prowadzi do dyskwalifikacji zawodnika. Sportowcy jeszcze przed samymi zawodami mają możliwość odbycia 1-3 treningów i tym samym zapoznania się z trasą. W przeciwieństwie do innych technicznych dyscyplin zawodnicy mają tylko jeden zjazd i wygrywa ten, kto zjedzie najszybciej. Nawet sprzęt narciarski do zjazdu jest wyjątkowy. Narty są o 30% dłuższe od tych do slalomu, dzięki czemu zawodnicy mogą nawet przy bardzo dużych prędkościach stabilnie jechać. W przypadku mężczyzn narty mierzą co najmniej 218 cm, a u kobiet 210 cm.
Slalom Gigant
Jak w przypadku slalomu jest to konkurencja techniczna. Narciarze muszą w jak najkrótszym czasie pokonać trasę zmieniając kierunek i omijając bramki, które nie są tak gęsto osadzone. Przez to sportowcy pokonują trasę szybciej niż w slalomie. W przeciwieństwie do slalomu trasa jest dłuższa a teren urozmaicony i może zawierać płaskie odcinki. Bramki do slalomu giganta składają się z dwóch par jednakowych tyczek, które połączone są ze sobą płachtą. Tyczki są bardziej elastyczne i nie tak mocno osadzone w śniegu jak w przypadku Slalomu. Zawody rozgrywane są w jednym dniu w dwóch przejazdach na tej samej trasie z innym ustawieniem tyczek. Do klasyfikacji liczą się oba czasy, które są dodawane.
Super-G
Super-G to nic innego jak super slalom gigant – konkurencja, która po zjeździe jest najszybszą i jednocześnie najmłodszą dyscypliną sportu w narciarstwie alpejskim. Trasa jest krótsza od zjazdowej, ale technicznie bardziej wymagająca. Dodatkowo na trasie znajduje się więcej bramek – co najmniej 35 w przypadku przejazdu mężczyzn i 30 dla kobiet, które oddalone są od siebie o 25 m. Różnica poziomów między startem a metą wynosi 500 – 600 m dla mężczyzn i 400 – 600 m dla kobiet. Super-g został wprowadzony jako dodatkowa konkurencja szybkościowa obok zjazdu oraz jako połączenie techniki jazdy pomiędzy zjazdem i slalomem gigantem. Aby zachować elementy zjazdu super-g koniecznie musi zawierać skoki. Najlepszym sportowcem wszech czasów w super-g jest Austriak Hermann Maier, który podczas swojej kariery wygrał 24 wyścigi, był czterokrotnym zdobywcą Pucharu Świata i mistrzem olimpijskim.
Superkombinacja
Superkombinacja to dyscyplina, która stawia na wszechstronność. Łączy w sobie wytrzymałość i siłę potrzebną przy zjeździe czy super-g z trudnym technicznie slalomem. Z reguły oba przejazdy rozgrywane są w dowolnej kolejności, jednakże w tym samym dniu. Przebyte czasy są sumowane dając ostatecznie wynik, oczywiście zawodnik z najmniejszym czasem wygrywa.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
