 Mały poradnik dla wielkich pasjonatów trików i powietrznych ewolucji.
Twister, backflip, boardslide, nosepress, … dla niewtajemniczonych brzmi to jak istna chińszczyzna. Okazuje się, że wcale nie jest to takie trudne. Powyższe pojęcia używane są w powszechnym żargonie freestyle´owców. Wszystkim tym, którzy chcą zasmakować jazdy poza nartostradą i wypróbować swoich sił w funparku polecamy zaznajomienie się z tematyką freestyle´u i skorzystania ze słowniczka pojęć, które na pewno przydadzą się każdemu miłośnikowi tej właśnie dyscypliny sportu.
Sztuczki i tricki można podzielić na następujące kategorie:
Airs/Jumps
Ta grupa łączy ze sobą wszystkie rodzaje skoków, które można podzielić na różne kategorie: na skoki z obrotem lub bez, na skoki z chwytaniem lub bez chwytania za deskę podczas skoku oraz triki, które nazywają się blindside, tzn. skoki podczas których podjeżdża się na skocznię nie widząc strefy lądowania.
Najłatwiejszym skokiem jest prosty skok straight air. Wszystkie skoki z obrotem wokół osi pionowej ciała nazywają się spins i ich wielkość podawana jest w stopniach. Początkujący wykonują skoki z obrotem 180º. Freeestyle´owcy często wykonują skok o nazwie twister, podczas którego narty ustawione są pod kątem 90º do kierunku lotu, przy czym górna część ciała i nogi obracają się w przeciwnych kierunkach. Następnym rodzajem skoków są salta front – lub back flip, wykonywane w powietrzu w osi podłużnej deski w przód lub w tył. I tutaj również łączenie różnych rodzajów skoków nie ma granic, jednakże te zarezerwowane są dla profesjonalistów. Najbardziej wymagającym skokiem tego rodzaju jest cork, podczas którego snowboardzista wykonuje jednocześnie flip i spin, i jak korkociąg obraca się wokół własnej osi z liczbą obrotów nie mających granic…
Podczas akrobacji snowboardziści mogą wbudować dodatkowe szczegóły, aby skok stał się bardziej widowiskowy. Najprostszą ewolucją polegającą na uchwyceniu ręką deski podczas lotu jest tzw. grab. Indy nazywa się skok, podczas którego snowboardzista chwyta tylną ręką deskę pomiędzy wiązaniami za jej przednią krawędź. Odpowiednikiem wykonania tego triku będzie lien air, gdzie skacząc chwyta się za piętę. Nie możemy zapominać również o pracy nóg. Jeżeli snowboardzista skacząc podkurcza jedną nogę, a drugą prostuje, skok taki nazywa się bone, natomiast jeżeli podczas skoku wykonuje się obrót i wygina jak łuk nazywamy tweak.
Do wykonywania skoków niekoniecznie potrzebny jest kicker, czyli skocznia. Na nartostradzie często można do tego wykorzystać hopki i muldy. Ollies i nollies należą do repertuaru każdego freestyle´owca. Są to podstawowe skoki, dzięki którym można wykonywać każdą następną ewolucję. W zależności od tego, czy przenosimy ciężar ciała na przód deski czy nart czy na część tylną sprzętu można wybijać się na muldzie do góry.
Obstacles
Do wyposażenia funparku zaliczają się liczne obstacles, czyli przeszkody, na których można wykonywać różne ewolucje i triki. Bonking nazywa się trick, podczas którego snowboardzista czy freestyle´owiec tylko dotyka obstacles. Przy slides natomiast rider ześlizguje się nartami czy deską po rails i boxes najeżdżając na poręcz na wprost. Taki trick nazywa się 50:50. Deskę można ustawić pod kątem 90º do obstacle, wtedy trick nazywa się boardslide. Kto zasadniczo ześlizguje się po przeszkodzie nose czy tail, ten wykonuje nose- lub tailslide.
Poniżej pragniemy przybliżyć najbardziej popularne przeszkody w funparku:
Boxes zbudowane z plastiku lub śniegu przeszkody, po których można skakać. W zależności od formy i ustawienia rozróżnić można flatbox (płaska, bez pochylenia), flat-down-box (płaski odcinek za skocznią przechodzącą w stromy zeskok), rainbow-box (w kształcie tęczy, zaczynający się i kończący w śniegu) lub bitter-box (bardzo szeroka przeszkoda).
Rails pojęcie to wywodzi się z angielskiego handrail – poręcz. Zbudowane ze stali poręcze służą do wykonywania ewolucji. W dobrze wyposażonych snowparkach można znaleźć liczne down rail, flat rail czy kinded rail (poręcze, po których snowboarder ześlizguje się stromo w dół).
Wallride ściana pipe´u, po której miłośnicy freestyle´u mogą podjechać w górę (często pod kątem 90°) podskoczyć i popisywać się różnymi trikami
Tubes szerokie rury
Stair-Setup kombinacja schodków z rails lub tubes
Corner szeroki pagórek ze stromymi ścianami i wbudowanymi narożnikami, gdzie snowboardzista może skakać i lądować po obydwu stronach zeskoku
Jibbing jest pojęciem nadrzędnym dla freestyle´u polegającym na wykonywaniu skoków i trików w powietrzu czy na śniegu, w funparku lub na trasie narciarskiej. Jibbing to również jazda po najprzeróżniejszych przeszkodach jak np.: na skrzynkach, na różnej wielkości beczkach po oleju, czy nawet na pniu drzewa. Nie ma tutaj ograniczeń co do rodzaju wykonywanych ewolucji, liczy się bardziej pomysłowość i inwencja.
Tricki wykonywane na nartostradzie nazywają się bottom tricks. Mogą to być już wcześniej wspomniane ollies i nollies, ale również nose- i tail presses. Jeśli podczas triku snowboardzista przejedzie po rurce przednią częścią deski (nose) i wybije się w powietrze sztuczka ta nosi nazwę nose press. Natomiast, jeżeli snowboardzista przenosi ciężar ciała na tylną część deski (tail) to trick nazywa tail press. W zależności od sprawności fizycznej sportowców można powyższe triki łączyć ze sobą. Uzupełnieniem będą skoki nose roll lub tail roll, podczas którego wykonuje się obrót przedniej lub tylnej części deski (nose lub tail) o 180º czy 360º. Po zakończeniu ewolucji nie możemy zapomnieć o ugięciu kolan, co zamortyzuje upadek.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
