 Pszczoła miodna
PSZCZOŁA MIODNA jest wysoko cenionym owadem, znana jest na całym świecie i występuje wszędzie tam gdzie rosną rośliny kwitnące, żyje w rojach, żywi się nektarem, pyłkiem, spadzią.
Pszczoły robotnice osiągają długość 15mm i żyją od 4 do 24 tygodni, trutnie 20mm i żyją od czterech do pięciu tygodni a matka 22mm i żyje nawet do 7 lat.
Pszczoły zaopatrzone są w "trąbkę", czyli aparat gębowy, dwie pary skrzydeł i aparat żądłowy. Do wyprodukowania jednego kilograma miodu pszczoły potrzebują około trzech kilogramów nektaru, co oznacza około sześćdziesięciu tysięcy wylotów z ula.
Świat pszczół i jego dary.
Przez wielu nazywana królową owadów – pszczoła miodna, rzetelna pracownica, nigdy nieustająca, skutecznie dążąca do wyznaczonego sobie celu. Możemy śmiało powiedzieć, iż to dzięki niej otrzymujemy niepowtarzalny dar natury, unikalny i nieoceniony w postaci miodu i wosku. W okresie zapylania podstawowym zadaniem pszczoły jest zbieranie pyłków kwiatowych oraz nektarów, podczas tychże codziennych „pszczelich” czynności dochodzi to zapylania kwiatów. W tan prosty sposób miododajki dostarczają pszczołom podstawowego surowca do produkcji miodu, a same w zamian mogą zrodzić owoc życia.
Pszczoła miodna to taka niesamowita darczyni, swą mozolną pracą obdarowuje zarówno naturę jak i nas samych. Praktycznie każdy z nas na własnej skórze doświadczył cudownego działania miodu pszczelego, ale także wielu pozytywnych aspektów z innych produktów pszczelich. Propolis, mleczko pszczele, pierzgi, pyłek kwiatowy, wosk pszczeli, już wspomniany miód pszczeli, co ciekawe i jad pszczeli to podstawowe dzieła pszczele, które z każdym rokiem zyskują na wartości w oczach tych, którzy mieli przyjemność doświadczyć ich działania, ale także świata farmaceutycznego oraz kosmetycznego. Na bazie tychże wyjątkowych naturalnych komponentów, wytwarza się lecznicze maści (doskonałe na trudno gojące się rany), a także środki odkażające oraz wzmacniające (stosowane podczas rekonwalescencji). Produkty kosmetyczne produkowane z „pszczelich cudów” doskonale regenerują skórę, odbudowują oraz wzmacniają strukturę włosa.
Afrykańska górska (Apis mellifera monticola Smith) - podgatunek pszczoły miodnej z grupy afrykańskiej, występujący w siedliskach wysokogórskich (powyżej 2000m n.p.m.) wschodniej Afryki (Etiopia, Kenia, Tanzania). Robotnice są stosunkowo duże, ciemno ubarwione, długość języczka średnio 6,06mm. Jest przystosowana do chłodnego klimatu, mało rojliwa i łagodna.
Afrykańska właściwa (Apis mellifera adansonii) - podgatunek pszczoły miodnej z grupy afrykańskiej, zasiedlający zachodnią Afrykę od Senegalu po rzekę Kongo. Robotnice mają na ciele intensywne żółte pasy, są średniej wielkości i mają krótki języczek 5,69mm.
Tworzą rodziny bardzo żywotne, agresywne o wybitnej skłonności do rojenia się i migracji.
Algierska (pszczoła telska) (Apis mellifera intermissa) - podgatunek pszczoły miodnej z grupy afrykańsko-europejskiej, występujący w Afryce na północ od Sahary: od Libanu do marokańskiego wybrzeża atlantyckiego. Jest podobna do pszczoły iberyjskiej, także ciemno ubarwiona, lecz trochę mniejsza, ma dość długi języczek 6,38mm. Dobrze znosi okresy suszy, roi się bardzo intensywnie i zakłada dużo mateczników (ponad 100), obficie kituje. W rodzinach bezmatecznych szybko pojawiają się trutówki. Na terenie występowania jest dość zróżnicowana, wyróżnia się zwłaszcza populacja występująca na obszarze Maroka, zwana często pszczołą marokańską (nazwa używana niekiedy jako synonim pszczoły algierskiej). Jest ona jaśniejsza i ma dłuższy języczek do 6,54mm. W górach Maroka występuje populacja lokalna określana także jako odrębny podgatunek. Robotnice z tej populacji dorównują wielkością pszczole iberyjskiej, mają bardzo długie języczki 7,04mm. i kilka żółtych pasków na odwłoku.
Anatolska (Apis mellifera anatolica) - podgatunek pszczoły miodnej, obejmujący słabo dotychczas poznane populacje zamieszkujące Azję Mniejszą, różniące się między sobą ubarwieniem robotnic: od ciemnego (pobrzeże Morza Czarnego na wschód od Synopu) do jasnożółtego i pomarańczowożółtego (w głębi Anatolii i na wybrzeżu Morza Śródziemnego). Różnią się one także intensywnością rozwoju rodzin i rojliwością. Ma dobrze rozwinięty zmysł orientacyjny, jest raczej łagodna, ale bywa pobudliwa zwłaszcza w okresach ochłodzenia, dobrze zimuje.
Armeńska (Apis mellifera armenica) - populacja coraz częściej traktowana jako podgatunek kaukaskiej grupy pszczoły miodnej. Występuje w Armenii, na wysokości 600-1300 m n.p.m. Jest podobna do pszczoły kaukaskiej nizinnej i do pszczoły perskiej. Robotnice mają dużo żółtej barwy na odwłoku, są łagodne i spokojne, umiarkowanie rojliwe, sklepią miód głównie na mokro. Matki bardzo wydajnie czerwią.
Augustowska - miejscowa populacja pszczoły leśnej występująca w rejonie Augustowa, objęta ochroną przed zmieszańcowaniem, utrzymywana w tak zwanym zamkniętym rejonie hodowli utworzonym w 1976r.
Banacka (Apis mellifera banatica) - populacja odkryta na terenie Banatu (Jugosławia) w obrębie terenu występowania pszczoły kraińskiej. Różni się od niej jasnym ubarwieniem robotnic i stąd zaklasyfikowano ją jako odrębny podgatunek. Nie została dotąd bliżej poznana i nie wyjaśniono jeszcze jej stanowiska systematycznego. Niektórzy badacze uważają ją za nizinną odmianę pszczoły kraińskiej.
Baszkirska bartna - populacja miejscowa pszczoły leśnej, żyjąca w stanie dzikim w lasach górzystej części Baszkirii. Jest objęta ochroną i rozprowadzana w pasiekach.
Chińska (Apis cerana sinensis) - grupa ras i populacji pszczoły wschodniej, zamieszkująca obszar Chin, dość silnie zróżnicowana pod względem morfologicznym i biologicznym: od południowych form tropikalnych (jasne ubarwienie, mniejsze rozmiary ciała) do północnych (ciemne ubarwienie, większe rozmiary ciała), przystosowanych do surowego klimatu kontynentalnego (spadek temperatury do -30°C). Jest dość rojliwa, skłonna do opuszczania gniazda, raczej łagodna, słabo się broni przed szkodnikami, pracuje w temperaturze 4-40°C. W Chinach ceniona i chętnie utrzymywana, na ogół w prymitywnych warunkach. Jej znaczenie gospodarcze nie maleje, mimo popularności importowanej i hodowanej pszczoły miodnej, głównie włoskiej (od1913 do 1925r.) i kaukaskiej.
Cypryjska (Apis mellifera cypria) - podgatunek pszczoły miodnej z grupy orientalnej, zasiedlający Cypr, podobny do pszczoły syryjskiej. U robotnic pierwsze trzy tergity odwłokowe są jasne, tarczka żółta. Rodziny rozwijają się intensywnie (wysoka wydajność czerwienia matek), są rojliwe, pracowite, nie błądzą, zimują dobrze. Odznaczają się dużą pobudliwością, niepokojone silnie żądlą. Na przełomie XIX i XX wieku chętnie importowano do różnych krajów, głównie ze względu na ładne ubarwienie.
Dalekowschodnia - populacja pszczoły miodnej zadomowiona od niedawna na Dalekim Wschodzie w dorzeczu Amuru i Ussuri, przystosowana do bardzo obfitych pożytków, przede wszystkim z lipowych lasów. Jest podobna do pszczoły ukraińskiej, która była jej głównym protoplastą. Jest ona także w znacznym stopniu spokrewniona z pszczołą leśna oraz, mniej z pszczołą kaukaską i pszczołą włoską. Charakteryzuje się dużą zmiennością cech, ubarwienie ma szare lub szarożółte.
Egipska (Apis mellifera lamarckii) - podgatunek pszczoły miodnej z grupy orientalnej, zamieszkujący dolinę Nilu. Robotnice maja szaro-białe paski na odwłoku, którego pierwsze trzy segmenty są żółtopomarańczowe, trutnie zdarzają się ciemne. Odznacza się wybitną rojliwością, odciąga wiele mateczników (do 400). Na plastrach zachowuje się spokojnie, jest niezbyt agresywna. Nie używa kitu.
Iberyjska - rasa lokalna pszczoły miodnej właściwej, zamieszkująca Półwysep Iberyjski. Ma ciało średniej wielkości, ciemno ubarwione, jest agresywna. Zachowała się dotychczas w stosunkowo czystej postaci.
Indochińska (Apis cerana socialis) - populacje pszczoły wschodniej zasiedlające Półwysep Indochiński. Żyje dziko, ale jest także utrzymywana przez ludność tubylczą jako tak zwana pszczoła miejscowa, ostatnio wypierana przez importowana pszczołę miodną, głównie włoską i kaukaską.
Indonezyjska (Apis cerana insularis) - grupa ras i populacji pszczoły wschodniej, występująca na wyspach Indonezji w różnych odmianach żyjących dziko i hodowanych. Pod względem systematycznym jest zupełnie nieuporządkowana, wymieniana w literaturze także pod innymi nazwami (pszczoła jawajska, pszczoła sumatrzańska).
Indyjska (Apis cerana indica) - podgatunek pszczoły wschodniej zamieszkujący Półwysep Indyjski, na zachód i północ sięgający Afganistanu i Himalajów. Od dawna jest utrzymywana i hodowana w prymitywnych warunkach (w garnkach glinianych, kłodach, we wnękach budynków), obecnie dość skutecznie zastępowana pszczołą miodną. Znane są odmiany żyjące dziko. Na obszarze występowania jest dość silnie zróżnicowana (lokalne rasy i populacje) i częściowo tylko poznana pod względem systematycznym. Ostatnio na terenie Indii opisano szczegółowo dwie jej rasy ekologiczne: nizinną i górską, na podgórzu występują formy przejściowe.
Japońska (Apis cerana japonica) - grupa populacji pszczoły wschodniej zasiedlająca pierwotnie Japonię oraz prawdopodobnie pobrzeże kontynentu (Korea), jedną z populacji określa się jako pszczołę ussuryjską. W Japonii spotyka się obecnie rzadko i jedynie w stanie dzikim, chociaż tamtejsi pszczelarze uważają tak zwaną pszczołę miejscową za jej mieszańca z pszczołą miodną. Badania zaprzeczają jednak możliwości krzyżowania się tych dwóch gatunków. Robotnice są trochę większe od południowych form tego samego gatunku, budują także większe komórki plastra. Są bardzo łagodne, rzadko żądlą, lecz skutecznie bronią się przed szkodnikami, np. szerszeniami. Pszczoła japońska nie ma gospodarczego znaczenia. W Japonii produkcję pszczelarską opiera się głównie na pszczole włoskiej, po raz pierwszy przywiezionej na wyspy w 1877r.
Jemeńska (Apis mellifera yementica) - podgatunek pszczoły miodnej występujący w suchej strefie centralnej i wschodniej Afryki (Czad, Sudan, Kenia) oraz w południowej części Półwyspu Arabskiego (Jemen, Oman). Robotnice są najmniejsze i najjaśniej ubarwione z podgatunków afrykańskich, mają też najkrótszy języczek (5,39mm.). Są stosunkowo łagodne, ale pobudliwe.
Kampinoska - miejscowa populacja pszczoły środkowoeuropejskiej występująca w rejonie Puszczy Kampinoskiej i objęta ochroną przed zmieszańcowaniem, utrzymywana w tak zwanym zamkniętym rejonie hodowli powstałym w 1980r.
Karłowata (Apis florea) - gatunek z rodzaju (Apis) występujący w Azji Południowej, w strefie klimatu tropikalnego. Żyje na wolnym powietrzu, przeważnie w zaroślach, przytwierdzając do gałęzi drzew lub krzewów pojedynczy plaster o powierzchni około 5dm2. W centralnej części plastra znajdują się komórki pszczele (głębokość 3,5mm.), u dołu większe trutowe, mateczniki zaś (12-15szt.) są zakładane na dolnej krawędzi plastra. Miód jest gromadzony w głębokich komórkach silnie rozbudowanej górnej części plastra, służącej również za poziomą platformę do tańców werbunkowych. Robotnice są jaskrawo ubarwione, przeciętnie dwa razy mniejsze od pszczoły miodnej, matki i trutnie są dość duże. Pszczoły te są łagodne i bojaźliwe, latają bardzo szybko, lecz na niewielką odległość, a atakując wydają charakterystyczne dźwięki. Ich gniazda są dobrze ukryte, trudne do odnalezienia. Zabezpieczają je przed mrówkami, pokrywając gałęzie lepkim kitem. Odbywają sezonowe wędrówki w poszukiwaniu odpowiednich miejsc do gniazdowania (w zimie nasłonecznionych, latem zacienionych) i dobrego pożytku. Gromadzą stosunkowo niewiele (do 1kg.) aromatycznego miodu używanego jako leku w medycynie ludowej. Nie maja znaczenia gospodarczego, chociaż tubylcy próbują ją udomowić (np. w Omanie). W obrębie tego gatunku występuje zróżnicowanie geograficzne: pszczoły żyjące na terenach położonych bardziej na północ są większe od występujących na południu (liczba komórek pszczelich na1dm2 plastra na południu Indii - 1560, w Pendżabie - 1190).
Karpacka - rasa lokalna pszczoły kraińskiej, zasiedlająca wschodnie i południowe Karpaty oraz Wyżynę Siedmiogrodzką. Zalicza się do pszczół górskich. Na obszarze swego występowania jest dość silnie zróżnicowana, znane są głównie jej populacje z Rusi Zakarpackiej i z Rumunii. Pod względem morfologicznym jest bardzo zbliżona do pszczoły kraińskiej populacji alpejskiej. Ma szaro ubarwione ciało średniej wielkości i dość długi języczek (około 6,65mm.). Odznacza się łagodnością, umiarkowanie intensywnym rozwojem rodzin i stosunkowo małą rojliwością. Zimuje dobrze, sklepi miód na sucho.
Kaukaska abchaska - populacja pszczoły kaukaskiej występująca w pasiekach na terenie Abchazji. Wyróżnia się dość intensywnym rozwojem rodzin. Siedlisko graniczy bezpośrednio z siedliskami kolorowej pszczoły kaukaskiej nizinnej.
Kaukaska nizinna - rasa lokalna pszczoły kaukaskiej szerokołapej występująca na obszarze Gruzji i Azerbejdżanu, w dolinach między Wielkim i Małym Kaukazem. Wyróżnia się żółtą barwą na odwłoku robotnic, jest łagodna, lecz rojliwa i skłonna do rabunku. Najlepiej poznana została w Abchazji. W wyższych partiach gór (do 1200m.) obszar jej występowania graniczy z siedliskami szarej pszczoły kaukaskiej. Między tymi dwoma podgatunkami istnieją liczne formy przejściowe rozróżniane przede wszystkim na podstawie ubarwienia.
Kaukaska szerokołapa (pszczoła kaukaska kolorowa, pszczoła kaukaska żółta) (Apis mellifera remipes) - podgatunek zasiedlający niziny i zbocza gór (do 1200m.) Wielkiego Kaukazu, od Morza Czarnego i Azowskiego do Kaspijskiego, na południe prawdopodobnie do Małego Kaukazu. Ubarwienie jest jaskrawożółte, w wyższych partiach gór ciemniejsze. Języczek robotnic długi, a pierwszy człon stopy tylnej nogi znacznie rozszerzony. Jest bardzo łagodna i spokojna, wybitnie rojliwa, zakłada dużo mateczników (do 300). Dobrze znosi gorące lata, jest też przystosowana do częstych oblotów zimowych. W obrębie pszczoły kaukaskiej szerokołapej wyodrębniono liczne populacje miejscowe.
Kaukaska (Apis mellifera caucasica) - podgatunek pszczoły miodnej występujący w wyższych partiach gór Wielkiego i Małego Kaukazu (1200-1600m n.p.m.). Żyje tam wiele miejscowych populacji, wśród których wyodrębniono dotychczas mingrelską, kartalińską, kachetyńską, imieretyńską, ziemnoswanetską, guryjską i kabachtepińską, poddawane obecnie intensywnej pracy hodowlanej.
Niekiedy określana jest nazwą: pszczoła szara górska (wysokogórska) kaukaska, podkreślającą jej odrębność ekologiczną. Pszczoły kaukaskie są najmniejsze spośród hodowanych w Polsce podgatunków, ale mają najdłuższy języczek (około 7,00mm.). Są szare lub ciemnoszare o jasnym, szarobiaławym owłosieniu, odwłok trutni ciemny, matki brązowawy. Odznaczają się łagodnością, spokojnym zachowaniem się na plastrze podczas przeglądów, są nierojliwe, ale mają silną skłonność do rabunku. Wydajność matki w czerwieniu jest niewielka, rodziny nie osiągają zbyt dużej siły. Robotnice są bardzo pracowite i mają wyjątkowe zdolności do wyszukiwania i zbierania wziątku, dobrze zapylają koniczynę czerwoną. Sklepią miód na mokro, bardzo silnie kitują gniazdo. Są wrażliwe na choroby.
Kraińska (krainka) (Apis mellifera carnica) - podgatunek pszczoły miodnej zasiedlający pierwotnie znaczną część Europy na wschód od Alp i Karpat Zachodnich, oraz na południe od strefy lasostepów aż do Morza Czarnego, Egejskiego i Adriatyku. Jest obecnie powszechnie znany i rozpowszechniony poza naturalnym zasięgiem. Robotnice są szare, średniej wielkości o szczupłym ciele wysoko osadzonym na odnóżach i dość długim języczku (około 6,50mm.). Są łagodne, spokojne, dobrze trzymają się plastrów. Wyróżniają się pracowitością i dużą lotną aktywnością. Mają dobrze rozwinięty zmysł orientacyjny, są żywotne i dobrze znoszą kaprysy pogody.
Sklepią miód przeważnie na sucho. Używają mało kitu, gniazda utrzymują czysto. Są odporne na choroby. Rodziny wiosną rozwijają się na ogół bardzo intensywnie, po wyczerpaniu się pożytku szybko tracą aktywność. Są przeważnie bardzo rojliwe niż pszczoły innych podgatunków. Rozróżnia się odmianę górską i stepową, a w ich obrębie wiele ras i populacji lokalnych, różniących się temperamentem, intensywnością rozwoju i rojliwością. W praktyce pszczelarskiej nazwą tego podgatunku określa się przeważnie tylko jego populację alpejską, najlepiej poznaną i intensywnie hodowaną. Poza tym rozróżnia się jeszcze populację panońską i macedońską oraz rasy lokalne: karpacką i ukraińską.
Kraińska alpejska - populacja miejscowa górskiej odmiany pszczoły kraińskiej, zasiedlająca Alpy Wschodnie i Zachodnia Jugosławię. Rodziny charakteryzują się bardzo intensywnym rozwojem wiosennym i dużą rojliwością, zwłaszcza w populacjach nieselekcjonowanych.
Kraińska macedońska - populacje górskiej odmiany pszczoły kraińskiej zasiedlające prawie cały Półwysep Bałkański. Jest silnie zróżnicowana biologicznie, odznacza się dobrym rozwojem rodzin, umiarkowaną rojliwością i zaznaczającą się czasami agresywnością. Robotnice mają dość jasne ubarwienie (często z żółtymi paskami), zwłaszcza w populacjach na południu Grecji.
Kraińska panońska - populacja lokalna odmiany stepowej pszczoły kraińskiej, zasiedlająca nizinne obszary dorzecza środkowego Dunaju. Odznacza się niezbyt intensywnym, ale równomiernym rozwojem rodzin i umiarkowaną rojliwością.
Kreteńska (Apis mellifera adamii) - podgatunek pszczoły miodnej z grupy orientalnej, zasiedlający Kretę, bardzo zbliżony do pszczoły anatolskiej. Robotnice mają żółte pasy na dwóch przednich tergitach odwłokowych, ale o różnej powierzchni i nasileniu barwy. Dobrze trzyma się plastrów i w zasadzie nie jest agresywna, choć łatwo mobilizuje się do masowego ataku. Jest wybitnie rojliwa i zakłada wiele mateczników (do 200), miód sklepi na mokro, używa bardzo mało kitu.
Krymska (Apis mellifera taurica) - populacja pszczoły miodnej występująca na południowym pobrzeżu Krymu, wydzielona jako odrębny podgatunek z grupy kaukaskiej. Pod względem morfologicznym zajmuje pośrednie miejsce między pszczołą kaukaską i pszczołą armeńską. Nie ma gospodarczego znaczenia.
Lenkorańska - populacja lokalna występująca na Nizinie Lenkorańskiej i nad Morzem Kaspijskim w klimacie subtropikalnym, zaliczana do podgatunku pszczoły perskiej, choć rozgraniczenia taksonomiczne między tym podgatunkiem a dochodzącą w tym rejonie od północy pszczołą kaukaską szerokołapą nie są jeszcze ostatecznie określone. Ubarwienie jest żółte, niekiedy jasnopomarańczowe.
Leśna - rasa lokalna pszczoły miodnej właściwej, występująca w lasach i lasostepach Europy na wschód od dorzecza Niemna i Prypeci, rozprzestrzeniona przez człowieka poza Uralem, przede wszystkim w zachodniej Syberii. W literaturze określana jest niekiedy łacińską nazwą Apis mellifera silvarum. Była hodowana od wieków w barciach. Pod względem morfologii, biologii i zachowania się jest bardzo podobna do pszczoły środkowoeuropejskiej. Robotnice są duże, ciemnoszare, mają stosunkowo krótki języczek (około 6,10mm.). Podczas przeglądów gniazda są agresywne, niespokojne i uciekają z plastrów. Matka czerwi dość intensywnie (1500-2000 jaj na dobę), rodziny chętnie się roją. Dobrze wykorzystują późniejsze pożytki (gryka, lipa). Miód sklepią na sucho.
Madagaskarska (Apis mellifera unicolor) - pierwszy opisany podgatunek pszczoły miodnej z grupy afrykańskiej, zamieszkujący Madagaskar oraz inne, mniejsze wyspy (Mauritius, Reunion) w tym rejonie Oceanu Indyjskiego. Robotnice są łagodne, dość małe, skąpo owłosione i bardzo ciemne, o skrzydłach ciemno ubarwionych, języczki mają krótkie (5,60mm.). Nazwą łacińską przez długi czas określano wszystkie ciemne pszczoły Afryki.
Miodna właściwa (Apis mellifera mellifera) - podgatunek pszczoły miodnej pierwotnie zasiedlający większą część Europy, z wyjątkiem obszarów na południe od Alp i Karpat oraz strefy stepów na wschodzie. Obecnie prawie nie występuje w czystej postaci. Na obszarze występowania wyodrębniono następujące rasy lokalne: iberyjską, środkowoeuropejską, wrzosową i leśną. Charakteryzuje się jednolitym ciemnym ubarwieniem ciała, niekiedy szarobrązowym, dużą skłonnością do żądlenia i płochliwością na plastrze. Robotnice sklepią miód na sucho i używają sporo kitu.
Miodna (Apis mellifera, Apis mellifica) - gatunek z rodzaju pszczołowatych właściwych, żyjący społecznie. Jego przedstawiciele są owadami średniej wielkości, o owłosionym ciele i różnej intensywności ubarwienia oskórka i włosków - od ciemnego, prawie czarnego, do żółtego i pomarańczowoczerwonego, jednolitego lub paskowego.
Mają dwie pary błoniastych skrzydeł z dość skąpą siecią żyłek, tworzących między innymi na przednim skrzydle podłużne, zaokrąglone pólko radialnie (cecha rodzajowa). Na tylnym skrzydle nie ma dodatkowej żyłki radialnej lub występuje jedynie jej zaczątek (cecha gatunkowa). Aparat gębowy dość silnie rozbudowany, gryząco-liżący. Na sternitach odwłoka występują cztery pary gruczołów woskowych. Na goleni tylnej pary nóg robotnic znajduje się tak zwany koszyczek do gromadzenia pyłku kwiatowego. Końcowa część odwłoka samic zaopatrzona jest w aparat żądłowy z gruczołem jadowym. Pierwotnie występowała w Afryce, na Bliskim Wschodzie i w Europie. Prócz hodowlanych występują także dzikie formy, od których również pozyskuje się miód i wosk. Z punktu widzenia zoologiczno-geograficznego poznane podgatunki pszczoły miodnej zestawia się w pięć grup:
I podgatunki afrykańskie
II podgatunki afrykańsko-europejskie
III podgatunki południowo-wschodnioeuropejskie
IV podgatunki orientalne
V podgatunki kaukaskie
Olbrzymia (Apis dorsata) - gatunek pszczoły (Apis) żyjący dziko w strefie klimatu tropikalnego południowej Azji, od Filipin do Pakistanu. Buduje często skupienia gniazd na wolnym powietrzu, jest to duży (do 270 x 120cm) pojedynczy pionowy plaster, przytwierdzany zazwyczaj do rozwidlonych konarów drzew, do występu skalnego lub okapu opuszczonego budynku. Górna część plastra, pogrubiona do 12cm, służy do gromadzenia miodu (30kg i więcej), dolna - o komórkach głębokości 16mm i średnicy 5,35-5,64mm - do wychowu czerwiu pszczelego i trutowego (po nadbudowaniu ścian komórek). Mateczniki (4-5szt.) są zakładane na dolnej krawędzi plastra, częściowo weń wbudowane. Robotnice o długości ciała 19mm, są zbliżone wielkością do matki (23mm) i trutni (17mm), jaskrawo ubarwione (żółto-pomarańczowo-czarne), o ciemnych błonach skrzydeł. Są bardzo pracowite, pobierają nawet głęboko ukryty nektar (długość języczka dochodzi do 7mm). Zdania różnych badaczy, co do agresywności tych pszczół są podzielone. Rodziny mają skłonność do sezonowych wędrówek, opuszczone gniazda niszczą barciaki. Głównie od tego gatunku pochodzi miód spożywany przez miejscową ludność, pozyskiwany podobnie jak wosk, w sposób rabunkowy. Próby udomowienia nie dały dotychczas rezultatów.
Perska (Apis mellifera meda) - podgatunek pszczoły miodnej, występujący na Wyżynie Irańskiej. Jest niezbyt ściśle określony systematycznie i pozostaje w nieustalonych związkach pokrewieństwa z pszczołą armeńską i z pszczołą kaukaską szerokołapą, z którą graniczy na północy w rejonie Morza Kaspijskiego, określany jest tam jako pszczoła lenkorańska.
Południowoafrykańska (Apis mellifera capensis) - podgatunek pszczoły miodnej występujący na ograniczonym obszarze Afryki w rejonie Przylądka Dobrej Nadziei. Robotnice mają dość duży zbiorniczek nasienny i duże jajniki, mogą też składać jaja, z których rozwijają się samice. Jest ciemno ubarwiona, nieco większa, łagodniejsza i mniej rojliwa niż sąsiadująca z nią pszczoła środkowoafrykańska.
Północnokaukaska (pszczoła kubańska) - rasa miejscowa pszczoły kaukaskiej szerokołapej, występująca w rejonie północnego Kaukazu, głównie w Krasnodarskim i Stawropolskim Kraju (dorzecze rzeki Kubań). Jest przystosowana do gorącego południowego lata i krótkich zim. Odznacza się jaskrawożółtym ubarwieniem odwłoka robotnic.
Robotnica - samica pszczela o uwstecznionych narządach rozrodczych, przystosowana do wykonywania prac na rzecz rodziny pszczelej. Mają szczątkowe jajniki bez zbiorniczków nasiennych, mogą więc składać ograniczone ilości niezapłodnionych jaj. Do ważnych narządów należą: gruczoły gardzielowe, gruczoły woskowe oraz odnóża przystosowane do zbierania i przenoszenia pyłku kwiatowego. Wiele narządów ma nieco inną budowę niż u matek, np. żuwaczki nie mają charakterystycznych dla matek wycięć, języczek jest dłuższy, a szczecinki kłujące, żądła są proste, z większą liczbą haczyków. Długość ciała wynosi 12-15mm, masa 90-130mg (średnio 100mg), przy czym z wiekiem początkowo nieco wzrasta, a potem maleje.
Saharyjska (Apis mellifera saharensis) - podgatunek pszczoły miodnej z grupy afrykańsko-europejskiej, występujący w północno-zachodniej Afryce (na południe od Atlasu w głąb Sahary). Pod wieloma względami zajmuje pośrednie miejsce między pszczołą algierską a pszczołą afrykańską właściwą, jej robotnice mają długie języczki (około 7,0mm). Wyróżnia się łagodnością, jest przystosowana do bardzo trudnych warunków (susze). Jej pochodzenie nie zostało dotąd wyjaśnione, prawdopodobnie stanowi ona relikt z czasów, gdy Sahara była sawanną, inni przypuszczają, że została przywieziona z Bliskiego Wschodu (z przesiedlonymi Żydami).
Sycylijska (Apis mellifera sicula) - podgatunek pszczoły miodnej grupy afrykańsko-europejskiej, zamieszkujący Sycylię i częściowo Kalabrię na Półwyspie Apenińskim, niedostatecznie poznany, obecnie w niektórych rejonach silnie zmieszańcowany na skutek importu matek pszczoły włoskiej. Podobna jest do pszczoły algierskiej, robotnice są małe, ciemno ubarwione, płochliwe, obficie kitują. Podgatunek ten jest rojliwy i agresywny (zwłaszcza mieszańce pszczoły sycylijskiej).
Syryjska (pszczoła palestyńska) (Apis mellifera syriaca) - podgatunek pszczoły miodnej z grupy orientalnej, zamieszkujący bliskowschodnią Azję na wschód od Morza Śródziemnego, prawdopodobnie do Mezopotamii. Robotnice są małe, bardzo ładnie ubarwione: pierwsze tergity odwłoka mają jasnozłocistocytrynowe, owłosienie białe. Dobrze bronią gniazda przed szerszeniami, które są plagą tamtejszych pasiek. Niepokojone stają się bardzo żądliwe, także skłonne do rabunku. Rodziny rozwijają się intensywnie i chętnie się roją, zakładając dużo mateczników. Źle znoszą chłody. Kitu używają oszczędnie. Jest utrzymywana prymitywnie i nie ma większego znaczenia gospodarczego. W Izraelu została wymieniona na pszczołę włoską.
Środkowoafrykańska (Apis mellifera scutellata) - podgatunek pszczoły miodnej zasiedlający sawanny płaskowyżu centralnej Afryki. Dotychczas występowanie stwierdzono na terenie Etiopii, Kenii, Tanzanii, Rwandy, Burundi i Zambii. Wśród podgatunków grupy afrykańskiej zajmuje pośrednie miejsce pod względem ubarwienia (nasilenie koloru żółtego) i jedno z pierwszych, co do wielkości ciała robotnic, które mają dość krótki języczek (5,86mm). Tworzy rodziny bardzo żywotne i nadzwyczaj agresywne, wybitnie skłonne do rojenia się i do migracji w poszukiwaniu pożytku. Matki pszczele z tego gatunku importowane w 1956r. do Brazylii dały tam początek zdziczałej populacji tak zwanej pszczoły afrykańskiej.
Środkowoeuropejska - rasa lokalna pszczoły miodnej właściwej, zamieszkująca pierwotnie Europę Zachodnią i Środkową (prócz wybrzeży Morza Północnego), obecnie silnie zmieszańcowana, resztki jej zachowały się jedynie na terenie Francji i Polski oraz w Alpach. W literaturze określana często łącznie z pszczołą wrzosową jako pszczoła północna. Ma duże rozmiary ciała, krępą budowę, szeroki odwłok tępo zakończony, o barwie ciemnobrązowej do szaroczarnej i czarnej, po stronie brzusznej często trochę jaśniejszy. Włoski na tergitach odwłoka są niezbyt gęste, ale długie - brązowe, szarobrązowe lub płowe, języczek stosunkowo krótki. Podczas przeglądów gniazda jest ruchliwa, niespokojna i płochliwa, skłonna do żądlenia, źle się trzyma plastrów. Miód sklepi na sucho, gniazda kituje umiarkowanie. Intensywność czerwienia matki ulega małym wahaniom i wynosi 1500-2000 jaj na dobę, nie ma też na ogół przerw w czerwieniu. Rojliwość średnia (przeciętnie roi się 22% rodzin w sezonie). Występowała na terenie całej Polski, od Karpat do dorzecza Niemna. Wartość niektórych cech morfologicznych występującej w Polsce jest następująca: szerokość IV tergitu odwłokowego - 2,36mm, powierzchnia lusterka woskowego - 2,74mm2, długość języczka - 6,11mm, długość przedniego skrzydła - 9,37mm, indeks kubitalny - 61,4. Obecnie prowadzi się selekcję kilku linii pszczoły środkowoeuropejskiej, objęto także ochroną jej populację na terenie Puszczy Kampinoskiej (określaną nazwą pszczoły kampinoskiej).
Ukraińska - rasa lokalna pszczoły kraińskiej zasiedlająca stepy wschodniej Europy, głównie w dorzeczu Dniepru i Donu, obecnie przetrzebiona i silnie zmieszańcowana. Potocznie jest nazywana pszczołą stepową, niektórzy badacze uważają ją za odrębny podgatunek pszczoły miodnej, inni za południową odmianę pszczoły leśnej. Jest szara, jaśniejsza niż pszczoła leśna i ma dość długi języczek (około 6,30mm), dobrze trzyma się plastrów, ale bywa agresywna, łatwo wchodzi w nastrój rojowy, ale nie jest trudno go rozładować, zasklep miodu przeważnie suchy. Gniazdo kituje umiarkowanie, jest odporna na choroby. Dobrze buduje plastry na węzie, nadaje się na obfite pożytki, które dobrze wykorzystuje.
Uralska - populacja lokalna pszczoły leśnej, występująca w tajdze na Uralu. Jest przystosowana do surowego klimatu (znosi mrozy do -50°C), żyje dziko w dziuplach drzew, lecz jest także utrzymywana w ulach, skłonna do rójki. Ma jednolicie ciemno ubarwione ciało. Długość języczka robotnic wynosi 6,04-6,32mm.
Ussuryjska (Apis cerana ussuriensis) - populacja pszczoły wschodniej, żyjąca dziko w lasach w dorzeczu Ussuri na Dalekim Wschodzie. Dobrze znosi mroźne zimy, robotnice są mniejsze i lżejsze (72mg) od robotnic pszczoły miodnej (103mg), o krótkich języczkach (4,87mm), natomiast jajniki mają lepiej rozwinięte.
Włoska (Apis mellifera ligustica) - podgatunek pszczoły miodnej występujący na Półwyspie Apenińskim i w Sardynii. Na obszarze naturalnego występowania jest dość zróżnicowana, przede wszystkim pod względem ubarwienia: żółte paski mogą znajdować się na jednym do trzech tergitów odwłokowych robotnic, języczek ma długi (do 6,70mm). Jest łagodna, energiczna, pracowita, niezbyt rojliwa, ale skłonna do błądzenia i rabunku. Matki czerwią wydajnie i aż do zimy. Rodziny osiągają dużą siłę, są przystosowane do łagodnego klimatu i obfitych pożytków. Ze względu na gospodarcze zalety została rozpowszechniona poza swoim naturalnym zasięgiem i jest obecnie utrzymywana w wielu krajach wszystkich kontynentów. Na ziemie polskie trafiła po raz pierwszy w 1835r., sprowadzona przez Dzierżona, który znacznie przyczynił się do jej światowej kariery (między innymi przez handel matkami). W okresie międzywojennym była u nas dość popularna.
Wrzosowa - rasa lokalna pszczoły miodnej właściwej. Pierwotnie występowała w Wielkiej Brytanii, na północnym wybrzeżu Europy i Skandynawii. Głównym ośrodkiem utrzymywania do niedawna były wrzosowiska oldenburskie i dolnosaksońskie, gdzie prowadzono gospodarkę rojną. Obecnie została silnie zmieszańcowana i wypierają ją pszczoły innych ras. Jest ona wybitnie rojliwa, dość agresywna, ciemno ubarwiona, duża, lecz z krótkim języczkiem.
Wschodnia (Apis cerana) - gatunek pszczoły (Apis) występujący w południowej i wschodniej Azji, na kontynencie i wyspach, od dorzecza Indusu po dorzecze Amuru. Jest trochę mniejsza od pszczoły miodnej, żółta lub ciemniejsza (matki i trutnie zawsze ciemne), ma rąbki filcowe (owłosione pasmo) na czterech tergitach odwłokowych (pszczoła miodna na trzech tergitach). Gniazdo zbudowane z wielu plastrów zakłada w pomieszczeniu zamkniętym, nie używa kitu, komórki z zasklepionym czerwiem trutowym mają pośrodku wieczka dziurkę. Różni się od pszczoły miodnej także sposobem wentylowania gniazda: wachluje skrzydełkami zwrócona głową na zewnątrz ula. Jest łagodna, rzadko żądli, ale niekiedy szczypie żuwaczkami, podczas ataku wydaje dźwięki. Przejawia skłonności do migracji, niepokojona opuszcza gniazdo. Jest odporna na choroby i niesprzyjające warunki środowiskowe (np. warroza, nosemoza, szerszenie, susza, obniżenie temperatury). Żyje dziko w dziuplach i szczelinach skalnych, a ponadto jest hodowana w prymitywny sposób przez tubylców (ostatnio zastępowana chętnie importowaną pszczołą miodną, przede wszystkim pszczołą włoską). Dotychczas mało poznana pod względem zróżnicowania geograficznego i ekologicznego, jest niedoceniana i zanika. Jej systematyka nie została jeszcze dokładnie ustalona, w jej obrębie rozróżnia się pszczołę chińską, japońską, indyjską, indonezyjską, indochińską oraz ussuryjską.
Wschodnioafrykańska (Apis mellifera litorea) - podgatunek pszczoły miodnej występujący na wschodnich wybrzeżach Afryki od Kenii do Mozambiku. Robotnice są duże, mają stosunkowo rozległe żółte pasy i języczek długości 5,79mm. Jest przystosowana do gorącego klimatu i prawie ciągłego pożytku. Nieprzerwanie wychowuje czerw. Tendencje do rojenia się i migracji występują podczas okresowych przerw w pożytkach. Jest agresywna.
Z Buckfast - populacja hodowlana pszczoły miodnej o dużych walorach użytkowych, stale krzyżowana i selekcjonowana. Została wyhodowana w pasiece klasztornej opactwa Buckfast (Anglia) przez tamtejszego zakonnika, Brata Adama, od czasu I wojny światowej interesującego się pszczelarstwem. Wywodzi się ona z naturalnych mieszańców miejscowej pszczoły wrzosowej i importowanej przedtem obficie pszczoły włoskiej. Doskonalona była następnie przez kojarzenie z pszczołami pochodzącymi z Francji, z pszczołą kraińską populacji macedońskiej (z Grecji), pszczołą anatolską i prawdopodobnie z innymi. Odznacza się dobrym rozwojem, żywotnością i nierojliwością, jest raczej łagodna, nieco płochliwa. Ubarwienie robotnic rozjaśnione żółtymi paskami na tergitach.
źródło Encyklopedia Pszczelarska /Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne Warszawa 1989r./
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
