 Rodzaje miodu
Miód akacjowy
Miód koniczynowy
Miód lipowy
Miód rzepakowy
Miód wielokwiatowy
Miód malinowy
Miód gryczany
Miód wrzosowy
Miód ze spadzi drzew liściastych
Miód ze spadzi drzew iglastych
----------------
Miód akacjowy - ma kolor biały lub kremowy, zapach kwiatów akacji, smak słodki, mdły. Znajduje zastosowanie przy zaburzeniach układu trawiennego (zgaga, kwasota). Długo krystalizuje. Miód akacjowy pozyskuje się w okresie kwitnięcia wspomnianej rośliny. Jest on zupełnie inny od wszystkich bursztynowych, czy herbacianych miodów. Jego barwa jest niebywała… Jest to miód jasnosłomkowego koloru, czasem przechodzący w słomkowożółty. W postaci lejącej znowuż, jest prawie bezbarwny. Po skrystalizowaniu przybiera biały lub kremowo-żółty kolor. Krystalizacji ulega bardzo wolno, a w postaci płynnej może pozostać przez kilka miesięcy.
Pachnie nieco mdło, z wyczuwalną nutą woni kwiatów akacjowych. Ma subtelny, ale słodki smak, toteż zyskał uznanie wśród najmłodszych konsumentów.
Jak każdy miód, miód akacjowy ma zastosowanie we wspomaganiu leczenia przeróżnych dolegliwości. Podobnie do reszty miodów zdradza zbawienne oddziaływanie na nasz układ pokarmowy.
Można go stosować z powodzeniem w zaburzeniach trawienia, skurczach, zapaleniach żołądka i jelit oraz przy nadmiernej sekrecji soków żołądkowych (nadkwaśność).
Bywa pomocniczo wykorzystywany w leczeniu choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy. Usprawnia też pracę wątroby, wspomagając jej „detoksykację”. Może być stosowany u cukrzyków z łagodną postacią choroby.
Z uwagi na to, że miód akacjowy zawiera dużą ilość cukrów prostych, jest polecany przy zwiększonej aktywności naszego mózgu, zmęczeniu fizycznym, psychicznym i osłabieniu organizmu. Wykazuje działanie uspokajające, pomaga w walce z bezsennością, ale też wzmacnia nasz ustrój w chwilach wyczerpania chorobami. Zawiera substancje chroniące i usprawniające układ sercowo-naczyniowy. Zapobiega tworzeniu się kamieni w organizmie, a więc z pozytywnymi efektami jest wykorzystywany jako profilaktyka ich występowania. Ponadto miód akacjowy stosuje się w leczeniu chorób zapalnych i bakteryjnych nerek i całego układu moczowego. Ma działanie moczopędne.
Miód ten ma niskie właściwości antybiotyczne, ale jest stosowany w walce z zakażeniami ropnymi skóry (gronkowcowymi, paciorkowcowymi, zgorzelowymi) w formie bezpośrednio przykładanych okładów. Może doprowadzić do wyleczenia.Od dawna miód akacjowy wykorzystuje się w leczeniu schorzeń układu oddechowego. Jest pomocny w przeziębieniach, stanach zapalnych gardła i przy kaszlu.
-------------
Miód koniczynowy – pozyskiwany z koniczyny białej kolor ma słomkowy o słodkim smaku; z czerwonej – łososiowy, lekko kwaśny. Działa uspakajająco, stosowany jest w wyczerpaniu nerwowym i anemii. Miód koniczynowy jest stosunkowo rzadko spotykana odmiana miodu. Przeważnie występuje w większej zawartości w miodzie wielokwiatowym, jednakże przy odpowiednio sprzyjających warunkach pogodowych jest możliwe uzyskanie czystego miodu koniczynowego.
Miód koniczynowy pozyskać można z koniczyny białej i czerwonej. Kwitniecie obu tych gatunków roślin w jednym czasie daje miód o szczególnych walorach smakowych i intensywnie żółtym kolorze. Właśnie żółciutki kolor wyróżnia ten miód spośród innych miodów.
Smak jego jest bardzo łagodny. Może jednak przechodzić w piekący, jeżeli posiada w sobie większy udział nektaru z koniczyny czerwonej, która właśnie daje taki lekko piekący posmak.
Zapach miodu koniczynowego przypomina zapach kwiatów koniczyny, jest jednak stosunkowo delikatny, w porównaniu z innymi gatunkami miodów np. miodem gryczanym.
Dość dużą słodkość w połączeniu z nektarem koniczyny czerwonej powoduje lekkie charakterystyczne pieczenie, które spotykane tylko właśnie w miodzie koniczynowym.
Proces krystalizacji tego miodu przebiega dość długo, podobnie jak w przypadku miodu akacjowego. Po skrystalizowaniu krupiec posiada barwę jasnożółtą, jest drobny i miękki, dlatego idealnie nadaje się na śniadaniową kromeczkę chleba ze świeżym twarogiem.
Zajadając miód koniczynowy unikniesz nadmiernego wyczerpania nerwowego, zapalenia oskrzeli i biegunki.
Miód ten w apiterapii posiada działanie wykrztuśne, moczopędne i uspokajające, dlatego polecany jest dla wszystkich nerwusów.
--------------
Miod lipowy – zyskanie czystego miodu w naturalnych warunkach jest dość trudne. Wszystko to za sprawą faktu, iż lipa jest drzewem stosunkowo rzadko spotykanym w naszym kraju. Ponadto drzewa te najczęściej rosną przy drogach, czy też parkach.
Bardzo trudno jest odnaleźć większe skupisko takich drzew, szczególnie takich rosnących w sprzyjających warunkach, czyli z dala od spalin samochodów. Tym bardziej miód lipowy jest bardzo cenny. Jego unikatowość oraz niesamowite właściwości wynikają z nektaru lipy.
Miód lipowy podobnie jak napar z kwiatów lipy posiada właściwości lecznicze szczególnie na dolegliwości górnych dróg oddechowych jak i typowe przeziębienia.
Substancje zawarte w kwiatach lipy, przenoszone przez pszczoły do miodu lipowego, mają działanie wykrztuśne, co jest pożądane w przypadku infekcji gardła. Również w przypadku ogólnego przeziębienia czy grypy miód lipowy jest zalecany z powodu działania napotnego. Ponadto kwiat lipy, a tym samym miód powstający z jej nektaru, stosuje się w chorobach z gorączką. W połączeniu z innymi składnikami pochodzenia naturalnego, jak na przykład sok malinowy czy też kwiat czarnego bzu, miód lipowy jest do dziś dnia stosowany jako naturalny środek leczenia oraz łagodzenia objawów grypy i przeziębienia. Jak widać więc spożywanie miodu lipowego na pewno się opłaca. Warto więc odpowiednio zaopatrzyć się w miód lipowy. O jakości miodu lipowego decyduje jednak kilka ważnych czynników. Bardzo ważne jest, aby pszczoły miały dostęp do niezanieczyszczonych kwiatów lipy, bo wtedy nektar jest najlepszej jakości. W dużej mierze zależy to od pogody jaka jest w danym roku i jeśli jest szczególnie sprzyja nektarowaniu lip, to miody są wtedy wyjątkowo jasne. W sprzedaży dostępne są również miody powstałe częściowo z nektaru lip a częściowo z innych kwiatów. Niemniej miód lipowy, również ten częściowo lipowy, cechuje się jasna barwą, charakterystycznym zapachem przypominającym zapach kwiatu lipy oraz smakiem lekko ostrym. Właśnie ten smak lekko szczypiący w język jest znakiem rozpoznawczym tego gatunku miodu.
Jeśli miód się skrystalizuje przyjmuje jasną, kremową wręcz barwę.
Warto pamiętać, ze lecznicze właściwości miodu, podobnie jak i witamina c z cytryny, mogą ulec zniszczeniu jeśli dodamy go do bardzo gorącej herbaty.
Należy zatem pamiętać aby nie dodawać go zaraz po zalaniu herbaty wrzątkiem ale po chwili, kiedy temperatura płynu nieco się zmniejszy. Dodawanie miodu do ciepłej herbaty jest najpopularniejszym sposobem aplikacji tego produktu aczkolwiek może być również dobrze spożywany na kanapce lub razem z musli i mlekiem.
Ciepły napój z miodem, obojętnie czy jest to mleko czy herbata, wspaniale działa na osoby przeziębione rozgrzewając je poprzez działanie napotne miodu tego gatunku.
Miody zarówno lipowe, jak też inne to bardzo pożyteczne smakołyki, poza swoimi właściwościami leczniczymi, uraczą nas także wyjątkowym smakiem. Miód lipowy jest często polecany osobą żyjącym w ciągłym stresie, gdyż działa on także uspokajająco.
------------
Miód rzepakowy– ma kolor od białego do jasnożółtego, słaby zapach kwiatów rzepaku, smaku słodki z dodatkiem gorzkiego. Łatwo przyswajalny przez wątrobę; posiada duże właściwości detoksykacyjne. Szybko krystalizuje, a jego wygląd po skrystalizowaniu przypomina smalec, najlepszy w chorobach serca. zepak to roślina uprawiana w naszym klimacie w celu produkcji olejów, pasz. Zawiera także substancje lecznicze. Przepięknie kwitnie na żółto na przełomie kwietnia i maja. Żółte dywany z kwiatów często można spotkać w przydrożnych plantacjach.
Zachwycają nie tylko nasze oko wspaniale kontrastując z błękitem nieba i zielenią drzew. Jego uroki doceniły także pszczoły, które z jego pyłków kwiatowych produkują niepowtarzalny, jasny miód.
Krótka charakterystyka miodu rzepakowego
Jest miodem wiosennym, bardzo popularnym w naszym kraju. W postaci płynnej jest prawie bezbarwny, lekko słomkowy lub jasnożółty z zielonkawym podbarwieniem. Bardzo szybko się krystalizuje, przyjmując mazistą („smalcowatą”) konsystencję oraz biało-kremową barwę. Jegozapach przypomina woń kwiatów rzepaku, może być duszący, a przez innych odbierany jako niemiły. Obróbka cieplna minimalizuje zapach. Miód ten ma trochę dziwny smak. Jest łagodny, ale mdły, z nutą goryczki. Zbierany jest głównie na przełomie maja i czerwca. Trzeba go przechowywać w szczelnie zamkniętych szklanych naczyniach, gdyż bardzo chłonie wilgoć.
Kiedy pomaga spożywanie miodu rzepakowego?
Wyczerpanie
Ze względu na dużą zawartość glukozy i innych cukrów prostych. Miód rzepakowy poleca się w stanach wyczerpania organizmu. Stanowi dobrą „odżywkę regeneracyjną”. Wskazany jest również przy długotrwałej pracy fizycznej i umysłowej
Dolegliwości układu sercowo-naczyniowego
Wzmacnia serce i siłę jego skurczu. Powoduje rozszerzenie naczyń wieńcowych serca, co sprzyja lepszemu dotlenieniu i odżywieniu oraz zapobiega miażdżycy. Obniża i normalizuje ciśnienie tętnicze krwi, a nawet pomaga w uzupełnieniu niedoboru potasu, normującego pracę serca.
Schorzenia wątroby i dróg żółciowych
Pomaga wątrobie w odtruwaniu organizmu oraz w przemianie tłuszczów. Usprawnia pracę pęcherzyka żółciowego.
Przeziębienia
Jest przydatny we wspomaganiu leczenia infekcji gardła, nosa i oskrzeli. Łagodzi kaszel i stymuluje układ odpornościowy. Ma niskie właściwości antybiotyczne.
Schorzenia nerek i dróg moczowych
Miód rzepakowy stosuje się pomocniczo w chorobach zapalnych i infekcyjnych nerek, pęcherza i cewki moczowej.
Problemy z żołądkiem
Zmniejsza odczyn zapalny towarzyszący wrzodom żołądka i dwunastnicy. Przyspiesza też gojenie się ran wrzodowych i nadżerek. Pomaga w walce ze zgagą, wzdęciami i mdłościami.
Problemy skórne
Wykazuje działanie ściągające i przyspieszające gojenie, ziarninowanie i bliznowacenie ran. Oczyszcza także rany z martwicy i chroni je przed zakażeniem. Może zapobiegać tworzeniu się pęcherzy po oparzeniu, jeśli zostanie szybko przyłożony do skóry. Jednak nie jest to zabieg zalecany w przypadku oparzenia.
-------------
Miód wielokwiatowy – zbierany jest z różnych roślin uprawnych, kwiatów i ziół. Kolor od jasno- do ciemnobrązowego. Zapach zależy od zebranego nektaru. Stosowany przeciw anemii i przeciwalergiczny. Miody wielokwiatowe to duża grupa miodów których smak, barwa i walory zdrowotne uzależnione są od gatunków roślin oblatywanych przez pszczoły, zróżnicowania rejonów stacjonowana pasiek czy terminów pozyskiwania. Można tu wymienić miody wielokwiatowe wiosenne o jasnych barwach i delikatnych smakach, miody z środka lata zawierające nektar lipy, facelii, gorczycy czy późniejsze z gryką czy słonecznikiem. Szczególnym przykładem takiego miodu z naszej pasieki jest miód wielokwiatowy łąkowy i lipowo- bławatkowy. Miody wielokwiatowe najczęściej poleca się w przypadku alergii pyłkowych- żucie plastra z miodem wielokwiatowym pozwala chorym na uodpornienie się na poszczególne pyłki-alergeny. Miód wielokwiatowy może mieć różną barwę, od jasnokremowej do herbacianej.
Po skrystalizowaniu ma zabarwienie od jasnożółtego lub jasnoszarego do jasnobrązowego.
Zapach miodu wielokwiatowego jest raczej silny, podobny do zapachu wosku pszczelego.
W smaku jest bardzo zróżnicowany, zależnie od składu nektaru, słodki, łagodny do ostrego z posmakiem gorzkawym.
Miód z wiosennych roślin w stanie płynnym jest jasny, ma przyjemny delikatny zapach kwiatowy i łagodny smak.
Natomiast miód pochodzący z nektaru kwiatów letnich jest znacznie ciemniejszy oraz odznacza się zdecydowanym smakiem i zapachem. Miód wielokwiatowy pod względem składu chemicznego cechuje duża różnorodność.
Szczególnie dużą zawartością cukrów prostych odznacza się miód wielokwiatowy
z kwiatów wiosennych.
Natomiast miody pochodzące z pełni lata i późniejsze są bogatsze w enzymy, biopierwiastki i związki o działaniu przeciwdrobnoustrojowym.
Aktywność antybiotyczna miodu wielokwiatowego jest dość niska. Badania przeprowadzone w Oddziale Pszczelnictwa w Puławach wskazują na niską aktywność inhibinową próbek miodu wiosennego i średnią aktywność dla próbek pochodzących
z miesięcy letnich (wartości inhibinowe kształtowały się w granicach 0-3).
--------------
Miód malinowy – barwy złocistomalinowej o zapachu malin i kwaśnym smaku. Zawiera dużo kwasów organicznych i pektyn. Wykazuje działanie napotne, przeciwgorączkowe i antyseptyczne. Podawany jest również w niedokrwistości i miażdżycy. Wyjątkowość miodu malinowego polega na jego delikatnym aromacie oraz barwie przypominającej kwiat maliny koloru jasno-słomkowego. Po skrystalizowaniu jest niemal biały i posiada strukturę drobnokrystaliczną, mazistą. Charakteryzuje się delikatnym smakiem owoców maliny. Zaliczany jest do najlepszych miodów nektarowych. Malina znana jest od bardzo dawna, początkowo jako roślina dziko rosnąca, później ogrodowa, a od początku lat 70-tych uprawiana jest na plantacjach towarowych. Lubelszczyzna jest rejonem gdzie zlokalizowanych jest najwięcej plantacji, jest potentatem w produkcji nie tylko owoców, ale i miodu malinowego. Wszystkie odmiany malin są bardzo atrakcyjne dla pszczół. Dostarczają im obfitego pożytku nektarowego i pyłkowego z dużą koncentracją cukru w nektarze. Kwiaty malin są bardzo intensywnie oblatywane przez pszczoły. Do zebrania miodu towarowego potrzebne jest duże zagęszczenie plantacji w promieniu zasięgu lotu pszczół, który wynosi do 2 km. Szczególnie duże zagęszczenie plantacji można spotkać na zachód i na południe od Lublina, tam też pozyskiwany jest miód malinowy.
W Pszczelarstwie nr 6/1971 s. 6 czytamy: „Nektar malinowy – bezbarwny, o silnej i bardzo miłej woni, powoduje, że miód malinowy, szczególnie leśny odznacza się przyjemnym charakterystycznym zapachem i zaliczany jest do najlepszych miodów handlowych. Jednogatunkowy, czysty miód malinowy po skrystalizowaniu jest biały. W miodach wielokwiatowych najmniejszą jego domieszkę łatwo wykryć właśnie po bardzo specyficznym aromacie”.
Miód malinowy posiada działanie napotne i przeciwgorączkowe. Ma zastosowanie profilaktyczne w schorzeniach miażdżycowych. Stosuje się go w przeziębieniach oraz schorzeniach górnych dróg oddechowych. Ma również zastosowanie w nieżycie żołądka i jelit, jest wskazany przy leczeniu tych organów. Wzmacnia układ odpornościowy, odżywia i regeneruje organizm, wspomaga pracę serca. Ze względu na delikatność i łagodność może być szczególnie polecany dla dzieci. Doskonale nadaje się do sporządzania napojów orzeźwiających i słodzenia. Jest miodem oryginalnym i stosunkowo rzadko spotykanym.
---------------
Miód gryczany – kolor od bursztynowego do ciemnobrązowego. Ma silny zapach kwiatów gryki, w smaku ostry, lekko piekący. Zawiera dużo magnezu i witamin. Stosowany w schorzeniach układu krążenia, miażdżycy, osłabieniu pamięci, a także po złamaniach. Miód gryczany należy do miodów najpóźniejszych. Pszczelarze miód ten odbierają pszczołom pod koniec lipca. W stanie świeżym (lejąca patoka) ma kolor ciemno-brązowy, oraz posiada bardzo silny aromat kwiatów gryki. Miód gryczany zawiera zwykle większą ilość wody, dlatego normy ustalają górną granicę zawartości wody na 23%. Miód gryczany rozpoczyna krystalizację od wielu zarodników równocześnie tworząc masę składającą się z wielu ziaren kryształu (krupiec). Czasami po skrystalizowaniu miodu na jego powierzchni tworzy się warstwa miodu rzadkiego nie skrystalizowanego, dokładnie oddzielona od części skrystalizowanej. Robi się tak tylko wtedy gdy miód zawiera zbyt dużą ilość wody, lub, jeżeli miód krystalizuje w wysokich temperaturach. Właśnie, dlatego ważne jest, aby miód przechowywać w temp.4-10 stopni C. Pszczelarze z reguły dbają o to, aby miód odstał się w odstojnikach i ta rzadsza frakcja zbierana jest z jego powierzchni i przekazywana na powrót pszczołom np. na zimowe uzupełnienie zapasów. Miód gryczany po skrystalizowaniu ma barwę jaśniejszą od patoki i konsystencję krupkowatą. W skrystalizowanym miodzie gryczanym w szklanych słoikach często pojawiają się w górnej części słoika na powierzchni miodu i w pobliżu szklanej ścianki-powietrzne pęcherzyki zlewające się w duże powierzchnie. Dzieje się tak z dwóch powodów; miód w czasie krystalizacji zmniejsza swoją objętość i kurczenie się go powoduje odstawanie od ścianki słoika. Czasami ślady powietrzne w górnej części słoika są efektem obecności drożdżaków w miodzie. Te odbarwienia nie są oznaką żadnych nieprawidłowości – ich obecność nie ma nic wspólnego z jakością miodu. Ze względu na dużą zawartość substancji lotnych, pochodnych olejków eterycznych, dużą ilość soli mineralnych oraz inhibin, rutyny, enzymów, hormonów i innych substancji o właściwościach odżywczych i leczniczych, miód ten zakwalifikowany jest obok miodu spadziowego do najbardziej wartościowych. Miód spadziowo-gryczany o zawartości 50% nektaru z gryki i 50% spadzi stawiany jest na pierwszym miejscu wśród miodów przeznaczonych od celów leczniczych i odżywczych. Ziele gryki, kwiat i nektar gryki zawiera rutynę, jest to unikalna substancja występująca również w miodzie gryczanym, która oczyszcza i uszczelnia włoskowate naczynia krwionośne czyniąc je bardziej elastycznymi i wytrzymałymi. Właśnie do potrzeb ludzi chorujących na naczynia krwionośne z ziela gryki produkowany jest lek rutizol. Zawartość rutyny w miodzie gryczanym sprawiła, że w niektórych rejonach świata miód ten nosi nazwę miodu starców. U wszystkich ludzi w wieku starszym czas powoduje różne zmiany w naczyniach krwionośnych i serca. Substancje miodowe a w szczególności rutyna zawarta w miodzie gryczanym hamuje powstawanie tych zmian i likwiduje je, jeśli już powstały. Rutyna ma również wpływ na przyśpieszenie gojenia się ran zewnętrznych i wewnętrznych. Obecność rutyny w pokarmie powoduje lepszą przyswajalność niektórych witamin i aminokwasów. Tak jak wszystkie miody ciemne miód gryczany zawiera dużo soli mineralnych, których ilość kształtuje się w tym miodzie w granicach 1.5-2%. W porównaniu z innymi miodami kwiatowymi miód gryczany ma wyższą zawartość substancji odpornościowych (inhibiny) oraz pierwiastków takich jak: żelazo, magnez, fosfor, potas, mangan, bór, sód, miedź, cynk, wanad, krzem i inne. Zawartość tych substancji chociaż wyższa niż w innych miodach, jest również stosunkowo niewielka w miodach gryczanych, lecz ich prawie 100% przyswajalność z miodu sprawia, iż odgrywają one istotną rolę jeśli miód ten spożywa się często i regularnie. Ze względu na ostry zapach, dzieci za miodem gryczanym nie przepadają, jednak duża ilość biosubstancji mikroelementów, substancji odpornościowych i innych w osnowie łatwo przyswajalnej glukozy sprawia , iż miód ten ma najwyższą przydatność w leczeniu anemii u dzieci i dorosłych, a także wzmocnienia układu immunologicznego (odpornościowego), poprawy całokształtu metabolizmu człowieka niezależnie od wieku. Miód ten jest wyjątkowo przydatny w leczeniu serca i naczyń krwionośnych. Rozpuszczenie miodu w szklance letniej wody wieczorem po to, żeby spożyć go naczczo z rana na 30 minut przed śniadaniem sprawia, że jego znaczenie w leczeniu tych dolegliwości wzrasta 250 krotne! Jest to kuracja długa, ale skuteczna. Znane są przypadki wyleczenia tą metodą nawet wrodzonych wad serca i naczyń krwionośnych. W naszym gospodarstwie w miód gryczany zaopatruje się wiele osób po 80 roku życia, którzy chorując w przeszłości- w trakcie leczenia konwencjonalnego zastosowali ten miód. Nastąpiła tak istotna poprawa zdrowia, że po 80 r. życia funkcjonują sprawnie -niektórzy bez leków. Oceniam, że roczne spożycie miodu przez te osoby kształtuje się w granicach 6-10 kg. na jedną osobę. Całkowite trawienie miodu gryczanego trwa poniżej 2 godzin, lecz jego główna masa (cukry proste) w czasie 15-20 minut są we krwi. Dłuższego trawienia wymaga tylko 2-4% masy miodu gryczanego. Każdy dobry miód wpływa pozytywnie na organizm człowieka: przyspiesza i wzmacnia działanie leków, zmniejsza ich szkodliwe działanie uboczne, zmniejsza szkodliwość używek typu kawa, herbata, alkohol, dym papierosowy (nikotyna). Odtruwa, usuwa ołów i pierwiastki promieniotwórcze z surowicy krwi, tkanki miękkiej i kości człowieka; przyspiesza trawienie łącznie z miodem zjadanego pokarmu, wzmacnia cały organizm, skutecznie odżywia mózg, dodaje sił witalnych, działa antynowotworowo i bakteriostatycznie,- lecz miód gryczany czyni to najlepiej. Zaobserwowano, że stosowanie dużych ilości miodu gryczanego u często chorujących dzieci i starców, po 3 tygodniach stosowania kuracji miodowej wpłynęło zdecydowanie na poprawę stanu zdrowia, w tym na skład krwi tj. poziom czerwonych ciałek, wypełnienie ich hemoglobiną a także ogólny wygląd skóry i samopoczucie. W mojej rodzinie każda niestrawność, ból brzucha, wzdęcia, biegunka i kłopoty z perystaltyką likwidowane są przez wypicie w temp.40 stopni C jednej szklanki wody z miodem( l łyżeczka). W przypadkach trudniejszych wypicie 2-4 szklanek tego napoju. Jak dotąd jeszcze nigdy nie trzeba było poprawiać tej kuracji innymi środkami. Zdarzyło się, że osoby zatrute salmonellą ustrzegły się dolegliwości z tym związanych dzięki zjedzeniu wystarczająco wcześnie dużej ilości miodu. Każdy dobry miód-to najprostszy, najłatwiej strawny, najbogatszy w składniki odżywcze i biologicznie czynne pokarm pochodzenia roślinnego uszlachetniony przez pszczoły. Miód w pełni odpowiada wymogom, jakie stawia się produktom spożywczym przeznaczonym dla człowieka. Już w starożytności Hipokrates mając na uwadze miód pszczeli stwierdził ”Dobrze jest, jeśli pokarm jest lekarstwem a lekarstwo pokarmem”.
---------------
Miód wrzosowy – ma kolor brunatny i ostry, gorzkawy smak. Posiada właściwości lecznicze przy zapaleniu dróg moczowych, kamicy nerkowej oraz zapaleniu jelit. Miód wrzosowy jest bardzo esencjonalny i posiada silny naturalny zapach wrzosu dzięki zawartości olejków eterycznych i stu dwudziestu innych substancji, pochodzących z nektaru. Jego smak jest raczej gorzkawy i ostry, co jest mało popularnym zjawiskiem wśród odmian miodu. Ten rodzaj miodu nie zawiera wielu witamin, za to ich brak rekompensuje duża zawartość enzymów i wolnych aminokwasów.
Miód wrzosowy zawiera bardzo dużą ilość hormonów wzrostu, neurohormonów i aż czterdzieści siedem biopierwiastków, które są w łatwy sposób przyswajalny dla organizmu człowieka. Jednak nie sądźmy, iż w miód nie posiada jakichkolwiek witamin. Tak jak wspomniano wcześniej, jest on ubogi w te składniki odżywcze jednak miód pszczeli wrzosowy jest obfity w witaminę B. I to można zaliczyć to jego dużego atutu.
Już od wielu lat są także znane uzdrawiające moce miodu. Posiada on właściwości antyseptyczne, jak również idealnie sprawdza się, jako lek w chorobach oczu, serca i układu pokarmowego. Należy tu również wspomnieć o cudownych skutkach, jakie posiada miód wrzosowy, przy leczeniu przeziębień oraz chorób grypopodobnych. Inhubina, która jest składnikiem miodu-jest substancją hamującą rozprzestrzenianie się bakterii i wirusów w organizmie człowieka. Miód wrzosowy, może być świetnie się sprawdza, jako dodatek do potraw. Sosy słodko-kwaśne, mięsa w zalewie miodowej czy nawet jogurt, urozmaicone dodatkiem miodu- mają niepowtarzalny i oryginalny smak. A przy tym i takie potrawy są zdrowe. Nikt nie zaprzeczy genialnemu działaniu miodu. Jest często stosowany w kosmetyce, jako składnik upiększający i wygładzający. Jeśli zmieszamy go z dodatkowym suplementem, może odgrywać rolę peelingu i maseczki. Pamiętajmy, że już Kleopatra doceniała właściwości ówże produktu, kąpiąc się w mleku i miodzie. Dlaczegoż i my nie możemy korzystać z takich cudownych i w stu procentach naturalnych kosmetyków, przypraw czy środków leczniczych?
Należy tu również wspomnieć, iż miód w doskonały sposób zastępuje cukier i w przeciwieństwie do białej słodyczy- nie zagraża naszemu zdrowiu. Często stosujemy pszczeli miód wrzosowy do herbaty, kawy, kakao. Taki napój ma właściwości rozgrzewające i niejednokrotnie zapobiegł chorobie. W miód możemy spotkać o wielu smakach. Głównym znaczeniem w jego tego typach walorze jest skąd miód pochodzi i z jakiego nektaru został wykonany. Miody o jaśniejszej barwie mają delikatniejszy i bardziej słodki smak. A te o ciemniejszym kolorze, są bardziej ostre i mniej słodkie. Stosujmy ten wspaniały wynalazek natury, na co dzień. Tylko dwie łyżeczki dziennie tego produktu, sprawi, iż znacząco podniesie się nasza odporność, nasza skóra będzie gładsza i serce będzie bić mocniej.Reasumując przy tak wielu pozytywnych cechach miodu wrzosowego, jego wartość jest nie oceniona.
----------------
Miód ze spadzi drzew liściastych – głównie lipy, klonu, jawora. Kolor od zielonkawozłocistego do szarozielonego, cierpki w smaku. Ma właściwości moczopędne, żółciopędne oraz przeciwzapalne i dezynfekujące. Miód spadziowy jest najczęściej ciemny z odcieniem zielonkawym lub szarym, czasem prawie czarnym w stanie płynnym.
Po skrystalizowaniu barwa rozjaśnia się, bywa od szarobrązowej (może być z odcieniem zielonym) poprzez brązową do ciemnobrązowej (z odcieniem szarym lub zielonkawym). Miody spadziowe z drzew liściastych mają smak łagodny z posmakiem cierpkawym, czasami mało przyjemny (np. spadź dębowa),
Z drzew iglastych – łagodny, mało słodki, lekko żywiczny.
Zapach słaby, lekko korzenny lub żywiczny.
W miodach spadziowych znajduje się znaczny procent cukru złożonego, melecytozy, zwanego też cukrem modrzewiowym, którego nie ma, bądź jest w nieznacznej ilości
w miodzie nektarowym. Jego duża ilość może być niekiedy przyczyną bardzo szybkiej krystalizacji miodu spadziowego (nawet w plastrach)
Wśród polskich miodów odmianowych wzrost aktywności antybiotycznej przedstawia się następująco:
najmniej aktywny miód rzepakowy
akacjowy,
wielokwiat wiosenny,
spadziowy,
nektarowo-spadziowy,
wrzosowy,
wielokwiat z lata,
lipowy
najbardziej aktywny miód gryczany.
Aktywność antybiotyczną miodu określa się za pomocą wartości inhibinowej, wyrażonej liczbami od 0 do 5.
Miody hamujące rozwój wzorcowego szczepu gronkowca złocistego:
- w stężeniu 50% mają wartość inhibinową 0,
- w stężeniu 25% wartość inhibinową 1,
- w stężeniu 12,5% wartość inhibinową 2,
- przy stężeniu 1,56% lub niższym wartość inhibinową 5.
---------------
Miód ze spadzi drzew iglastych – zazwyczaj szarozielony, o delikatnym smaku, mało słodki. Działa przeciwzapalnie, wykrztuśnie i antyseptycznie. Stosowany przy obniżonej odporności organizmu, schorzeniach płuc, stawów i układu nerwowego. Przeciwdziała promieniowaniu jonizującemu. Polecany dla dzieci. Miód spadziowy z drzew iglastych pozyskiwany jest przez pszczoły ze spadzi roślin iglastych, takich jak: jodła świerk, sosna i modrzew. W składzie miodu spadziowego znajdują się zazwyczaj niewielkie ilości miodu nektarowego. W Polsce przeważają miody ze spadzi jodłowej i świerkowej.
Miód płynny ze spadzi iglastej ma barwę ciemną, od zgniło-zielonej, poprzez brązową do prawie czarnej. Miody spadziowe wiosenne są zwykle jaśniejsze od miodów spadziowych letnich. Po skrystalizowaniu miody spadziowe przybierają barwę ciemnobrązową z odcieniem szarym lub zielonkawym.
Miody spadziowe charakteryzują się dużą lepkością i większą gęstością (są cięższe) w porównaniu z miodami nektarowymi. Krystalizują trudno i nierównomiernie przyjmując postać drobnokrystaliczną lub grudkowatą – dotyczy to miodów o zabarwieniu jaśniejszym. Natomiast miody ciemnobrunatne mają konsystencję niejednorodną tzn. ulegają rozwarstwieniu na część stałą i płynną. Odmiany miodu spadziowego różnią się od siebie szybkością krystalizacji wpływ na to ma zawartość trójcukru melecytozy zwanego też cukrem spadziowym. Im więcej tego cukru tym krystalizacja jest szybsza. Według Polskiej Normy zawartość tego cukru łącznie z sacharozą nie może przekraczać 10 %. Melecytoza ma ograniczoną rozpuszczalność w wodzie. Przy suchej i ciepłej pogodzie miód spadziowy zawierający dużo melecytozy może skrystalizować już w plastrach przybierając szare zabarwienie. Z tego powodu miód taki pszczelarze nazywają miodem kamiennym lub cementowym.
W smaku miody spadziowe są dość łagodne, mało słodkie, czasem mogą być gorzkawe lub kwaśne. Często miody spadziowe letnie zawierają domieszkę miodu gryczanego nadającego mu specyficzny smak i zapach. Skład chemiczny miodów spadziowych zależy od rodzaju pożytku spadziowego i okresu zbioru. W porównaniu z miodem nektarowym odznaczają się z reguły wyższą zawartością związków azotowych, mineralnych, dekstryn, enzymów, kwasów organicznych i substancji antybiotycznych. Oprócz dominujących cukrów prostych (nie mniej niż 60 %) glukozy i fruktozy oraz sacharozy i melecytozy występują inne rodzaje cukrów, w tym niekorzystne dla pszczól jak: rafinoza, galaktoza i mannoza, stąd miody spadziowe nie stanowią dobrego pokarmu dla pszczół. Miody spadziowe z drzew iglastych odznaczają się aktywnością antybiotyczną, dotyczy to zwłaszcza spadzi jodłowej i świerkowej. Ze względu na wysoką zawartość biopierwiastków makro i mikrośladowych miód ten powinien być stosowany jako odżywka w okresie rekonwalescencji, u osób z hiperwitaminozą, anemią oraz pracujących w warunkach szkodliwych dla zdrowia. Ponadto działa w stanach zapalnych dolnych dróg oddechowych, w chorobach przemiany materii, chorobach przewodu pokarmowego, chorobach serca, naczyń krwionośnych, miażdżycy oraz schorzeniach nerek, chorobach reumatycznych i schorzeniach skóry.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
