|
Egzotyczny kot burmański, poza kotem syjamskim, jest w Europie najstarszym kotem o orientalnym wyglądzie. Hodowany od końca XIX wieku - przede wszystkim w Wielkiej Brytanii - stał się atrakcyjną rasą o szerokiej gamie odmian barwnych i przetrwał wiele kryzysów w swoim rozwoju. Wprawdzie, w porównaniu z Anglią, jego hodowla na kontynencie europejskim nadal jest liczebnie niewielka, jednak jakość odmian na tym nie ucierpiała.
Dzisiaj hodowla kotów burmańskich jest zdecydowanie najbardziej rozwinięta w Australii i Nowej Zelandii, skąd też pochodzą liczne nowe odmiany srebrzyste, a także w Stanach Zjednoczonych, gdzie powstał nowy typ kota burmańskiego różniący się od europejskiego przede wszystkim kształtem głowy.
Kot burmański bardzo przywiązuje się do człowieka, niekiedy wykazuje żywiołowy temperament i nieokiełznane umiłowanie zabaw i ruchu. Zuchwale usiłuje zdobyć przyjaźń swoich właścicieli, jednak nie robi tego w sposób natrętny; lubi żyć w większych grupach. Koty burmańskie są bardzo towarzyskie i również - a nawet szczególnie - podczas snu szukają bliskiego kontaktu i mocno się do siebie przytulają. Głos mają przyjemny i oznajmiają nim swoje nastroje. Dominującą osobowością szybko wzbudzają respekt i mają skłonność do szybkiego podporządkowywania sobie osobników kotów innych ras.
Kotki burmańskie są nadzwyczaj troskliwymi matkami i czule się opiekują swoim zazwyczaj licznym potomstwem. Często w opiece nad młodymi uczestniczą także kocury.
Pod względem budowy ciała koty burmańskie nie mogą być podobne ani do syjamów, ani do europejskich czy brytyjskich kotów krótkowłosych. Powinny być średniej wielkości, przy proporcjonalnej, średniej długości tułowia. Kot ten jest krępy, powinien robić wrażenie muskularnego i silnego; cechy te podkreśla także mocno zbudowana klatka piersiowa. Grzbiet ma prosty, bez wzniesienia jego tylnej części. Eleganckie w ruchu kończyny są zakończone ładnymi, owalnymi łapami. Średniej długości ogon nie może być u nasady zbyt gruby i powinien być okrągło zakończony.
Głowa jest klinowata, lecz bez ostrych konturów, czoło lekko wypukłe i - przede wszystkim między szeroko rozstawionymi uszami średniej wielkości i lekko na wierzchołkach zaokrąglonymi dość szerokie. Także szeroka szczęka i silny podbródek dopełniają ten zaokrąglony klin. Nos ma u nasady wyraźne zagłębienie ("stop"), poza tym jest jednak prosty.
Górna powieka tworzy zakrzywioną orientalną linię, natomiast dolna linia powiek jest zaokrąglona. Nadaje to charakterystyczny dla kotów burmańskich wygląd twarzy, zdominowany przez duże, wywierające wrażenie oczy barwy od złotożółtej do bursztynowej.
Futro kotów burmańskich jest delikatne i ściśle przylegające do skóry, prawie bez podszycia; ma delikatny połysk, który jest zarazem świadectwem zdrowia.
Kolor futra odróżnia koty burmańskie od wszystkich innych kotów z oznakami, gdyż dolna część ciała jest u nich zawsze trochę jaśniejsza od grzbietu i kończyn. Oznaki na twarzy i uszach są tylko trochę ciemniejsze od koloru futra, jednak nawet dla laików są łatwe do rozpoznania.
Od tego opisu wzorca europejskiego trzeba odróżnić koty burmańskie typu amerykańskiego, które stając się modne coraz bardziej przenikają także do linii europejskich. Zagłębienie u nasady nosa ("stop") jest u nich znacznie wyraźniejsze, sam nos znacznie krótszy, a mordka i podbródek nadmiernie uwydatnione. Koty burmańskie ze Stanów Zjednoczonych, powstałe z krzyżówek z kotami perskimi lub egzotycznymi kotami krótkawłosymi, wykazują także wady tych ras, takie jak przodozgryz, skrócenie przewodów łzowych, rozszczep podniebienia i częstsze obumieranie płodów. Europejscy i zamorscy hodowcy w Nowej Zelandii bronią się przed takim kierunkiem rozwoju hodowli.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
