|
W środkach przekazu rasa ta ciągle jeszcze funkcjonuje jako "święta", chociaż jej pochodzenie jest raczej świeckie, ponieważ uzyskano ją w ramach francuskiego programu hodowlanego z krzyżówek europejskich kotów krótkowłosych, syjamów i persów. Legenda wokół tego rzekomo świątynnego kota miała jedynie ułatwić w pierwszych latach jego sprzedaż. Legenda okazała się jednak bardzo trwała i zanosi się na długi jeszcze jej żywot. Rasę tę zaplanowano ściśle według zasad nauki o dziedziczeniu, w rezultacie czego istniało w Europie niewiele jej linii hodowlanych, które w wielu wypadkach były ze sobą spokrewnione. Aby zachować czystość rasy, przez długi czas rezygnowano z programów jej krzyżowania z innymi rasami, co doprowadziło do tego, że coraz częściej występowały poważne problemy ze wzmożoną podatnością na choroby, karłowaceniem i zmniejszaniem się liczby młodych w miocie. Wkrótce stały się kotami wyłącznie "salonowymi".
Zagrożenie dla hodowli pierwsi stwierdzili Anglicy i Holendrzy. Wprowadzili do swoich linii kotów birmańskich drogą kzzyżowania przede wszystkim domieszkę persów z kolorowymi oznakami. Potomstwo było dorodniejsze i silniejsze, a jako produkt uboczny bardzo wzbogaciło - do tego czasu dosyć ubogą - różnorodność barw kotów birmańskich o kilka interesujących odmian. Poza tym w powstaniu nowych odmian barmych uczestniczyły także persy srebrzyste tabby z Anglii i europejskie kocury krótkowłose z rudymi pręgami ze Szwecji. Dzisiejszy kot birmański jest - zgodnie z pierwotnym wzorem - muskularnym, silnym, półdługowłosym kotem o jedwabistym futrze z białymi oznakami na końcu łap.
Głowa kota birmańskiego ma kształt trójkąta równoramiennego z zaokrąglonymi kątami, przy czym powinna być nieco dłuższa niż szersza. Idealny stosunek jest jak 5:4. Lekko wypukłe czoło staje się przed uszami płaskie, policzki są zaokrąglone, podbródek zaś wyraźnie zaznaczony. Średniej długości i równomiernie szeroki nos jest u nasady nieco wklęsły, lecz zagłębienie to nie może mieć charakteru "stopu".
Zaokrąglone na wierzchołkach małżowiny uszne są nieco dłuższe niż szersze i u nasady rozwarte. Nie mogą być osadzone zbyt nisko. Wyraz oczu, które są prawie okrągłe, szeroko otwarte i promieniują czystym, ciemnoniebieskim kolorem, wywiera silne wrażenie. "Orientalne spojrzenie" lub nawet lekki zez są poważnymi wadami, których jednak prawie się już nie spotyka u dzisiejszych rodów hodowlanych. Puszysty ogon nie powinien być zbyt długi. Ogon idealnej długości zgięty ku przodowi nie powinien sięgać poza łopatkę. Stosowne do tego futro jest półdługie lub długie, przy czym na piersi i brzuchu jest dłuższe niż na grzbiecie. Miękkich włosów podszycia jest niewiele, tak że silniejsze i jedwabiste włosy okrywowe mogą wyglądać powiewnie. Dobre futro kota birmańskiego ani śćisle nie przylega do ciała, ani wyraźnie od niego nie odstaje. Każdy kot birmański musi mieć na szyi kołnierz i "portki" na tylnych kończynach. Hodowcy kotów birmańskich mają pewne kłopoty z oznakami, które muszą być utrzymane w ściśle ustalonych wzajemnych proporcjach. Oznaki na głowie, uszach, kończynach i ogonie muszą być tego samego koloru i nie mogą mieć plam ani cieni. Wszystkie włosy powinny być całkowicie zabarwione na kolor oznak swojej odmiany i nie mogą mieć plam ani cieni. Również obramowanie oczu i warg musi być utrzymane w jednolitym kolorze stosownym do koloru oznak. Oznaki są cechami rozpoznawczymi kotów birmańskich. Oznaki na przednich kończyńach nazywane są "rękawiczkami", na tylnych - "butami" i "ostrogami". Rękawiczki muszą być symetrycznie rozmieszczone na obu łapach, przy czym biały kolor powinien się kończyć w prostej linii na stawach między kośćmi palców a kośćmi śródręcza. Wady w postaci barwnych plam na białych częściach futra, niesymetrycznego rozmieszczenia koloru białego lub występowanie białego na tylnej stronie kończyn uniemożliwiają uzyskanie wysokich ocen na wystawach. Obarczonych nimi kotów nie wykluczają jednak automatycznie z hodowli.
Białe buty na przedniej stronie tylnych kończyn muszą być symetryczne i sięgać co najmniej do stawów między kośćmi palców a kośćmi śródstopia. Na tylnej stronie tylnych kończyn biały kolor tworzy na podeszwie klinowaty pasek ostro zakończony tuż przed kością stępu. Te "ostrogi" także muszą być symetryczne. Ostrogi niesymetryczne lub tępo zakończone są uważane za duże wady. Kolor okrywy włosowej powinien być u wszystkich odmian barwnych jak najjaśniejszy, przy czym trzeba przyznać, że koty z oznakami niebieskimi, liliowymi i czekoladowymi, a także niedawno wyhodowane z oznakami rudymi, mają zdecydowanie jaśniejsze futro niż na przykład koty z tradycyjnymi oznakami ciemnobrązowymi. W wypadkach wątpliwych w każdej odmianie barwnej zawsze wyżej jest oceniany kot jaśniejszy. Lekkich cieniowań nigdy nie uda się całkowicie uniknąć w hodowli kotów z oznakami i można je zaakceptować tylko wtedy, gdy są równomiernie rozmieszczone. Kontrast tła w stosunku do oznak musi być wyraźny.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
