Etapy rozwoju kotów
Każdy kot ma inny charakter. Nawet obserwując jeden miot możemy stwierdzić, że każde kocię zachowuje się w inny charakterystyczny dla siebie sposób. Jedne są odważne, inne chowają się za szafę. Na osobowość kota składają się geny i środowisko. Geny są podstawą, matrycą a środowisko i doświadczenia życiowe jednostki rozwijają lub hamują zakorzenione w niej wzorce. Rozwój emocjonalny jest największy w okresie od dwóch do siedmiu tygodni. Jeśli w tym czasie kontakty z innymi kotami i z człowiekiem przebiegną bez problemów to kociak nabędzie umiejętność formowania więzi, by w przyszłości być miłym i przyjacielskim kotem. Ważne jest by w tym okresie kocię było dotykane przez jak największą liczbę osób. Powoduje to wzrost sympatii i zaufania, które zaprocentują w przyszłości. Mnogość doznań takich jak jazda samochodem, zabawa z dziećmi, z psami, głośne hałasy lepiej przygotuje kocie do tego by w przyszłości radzić sobie w różnorodnym środowisku. Zabawy z rodzeństwem pełnią w życiu kociaka bardzo ważną funkcję. Kocięta wychowujące się bez rodzeństwa mają często problem z oceną siły jaką stosują, Np. podczas zabawy z ludzką ręką. Człowiek nigdy nie nauczy kociaka granic agresji.
Nowo narodzone kocięta przez okres pierwszych trzech tygodni są całkowicie uzależnione od matki. Matka dostarcza im pokarm, ochronę i ciepło, w tym okresie praktycznie ich nie opuszcza. Jedynie kilka zmysłów osiąga u nich umiarkowany stopień rozwoju. Węch i czucie ciepła są najlepiej rozwinięte. Jednak bardzo szybko rozwijają się zarówno fizycznie jak i psychicznie. Oczy otwierają około siódmego dnia, a przewody słuchowe stają się drożne dopiero dziesiątego dnia życia niestety ciągle są jeszcze całkowicie bezradne, pod nieobecność matki tulą się do siebie. W ten sposób zwiększa się ich poczucie bezpieczeństwa. W dużym miotach kocięta często konkurują między sobą. Rywalizacja najczęściej pozytywnie wpływa na ich rozwój, jednak czasem najsłabsze kocie w miocie jest odrzucane przez resztę rodzeństwa i jego rozwój jest utrudniony. Koty w pierwszych dwóch tygodniach życia nie mają jeszcze dobrze wykształconych wszystkich zmysłów. Znakomicie reagują na ciepło i dotyk. Posiadają silny instynkt lokalizowania sutka za pomocą węchu. Często na jego podstawie przywiązują się tylko i wyłącznie do jednego z sutków. Kociaki nie są w tym okresie ruchliwe, potrafią się jedynie czołgać. Do trzeciego tygodnia żywią się wyłącznie mlekiem. Pod koniec drugiego tygodnia wyżynają im się ząbki.
Zapotrzebowanie na mleko osiąga swój szczyt gdy kocięta maja ok. trzech tygodni. W tym czasie matka zaczyna wprowadzać do diety kociąt pokarmy stałe. Po osiągnięciu szóstego tygodnia kociaki ssą już tylko dla przyjemności, a ich dieta opiera się głównie na pokarmie stałym. W trzecim tygodniu kocięta próbują pierwszych sił podczas nauki chodzenia. Stopniowo zaczynają się coraz bardziej oddalać od legowiska. W kociakach wykształca się świadomość własnego ciała i ruchów. W czwartym tygodniu kocięta żyjące na wolności otrzymują swój pierwszy żywy, lub półżywy pokarm. Ma to na celu nauczenie ich samodzielnego polowania a następnie pożerania zdobyczy. Te kociaki, które wychowują się w domu w tym wieku również nabywają swoje pierwsze doświadczenia z pokarmem stałym. Kocięta, które w wieku od dwóch do siedmiu tygodni miały liczne i przyjemne kontakty z człowiekiem w przyszłości będą pozytywnie do niego nastawione. Mnogość doznań zaprocentuje zmniejszając lękliwość i agresje.
Jeżeli w okresie od dwóch do siedmiu tygodni zetkną się z człowiekiem to kiedy dorosną będą zadowolone z faktu bycia członkiem rodziny. Kocięta często brane na ręce w tym wieku wyrastają najbardziej przyjacielskie. Szybciej się również uczą niż kocięta, które nie miały kontaktu z człowiekiem w strategicznym okresie. Bawiąc się kocięta uczą się zachowań myśliwego. Zabawy z rodzeństwem uczą przyszłych defensywnych i ofensywnych zachowań. Odstawianie kociąt nie powinno zachodzić przed upływem szóstego tygodnia, w przeciwnym razie może to ograniczyć rozwój emocjonalny. Rozpoczęcie odstawiania na ogół zachodzi 6 tygodnia, ale jest sprawa zupełnie indywidualna i może zachodzić później.
W wieku pięciu tygodni czas kociąt zaczyna coraz bardziej wypełniać się zabawą. Są już na tyle samodzielne by samemu radzić sobie z wypróżnianiem i kuwetą. Matka coraz częściej odmawia kociętom pożywienia. Kocięta, które w okresie dorastania nie miały kontaktu z rówieśnikami nie mają szansy nauczyć się jak współżyć z innymi osobnikami, częściej też podczas zabawy gryzą zbyt mocno.
Kociaki w wieku siedmiu tygodni najchętniej spędzają czas na zabawie. Tworzą tymczasowe więzi z kociętami z miotu, bawią się, ćwiczą swoje umiejętności łowcze. Nabierają umiejętności atakowania, bronienia się oraz polowania. Kotka w tym okresie staje się coraz mniej tolerancyjna w stosunku do kociąt. Podczas zabawy z różnymi przedmiotami takimi jak piłeczki, wełna, piórka kocięta gromadzą informacje na temat środowiska. Jeżeli w przyszłości mają stać się wspaniałymi łowcami, muszą wiedzieć jak poruszają się różne przedmioty, jakie wydają dźwięki. Mózg oraz połączenia nerwowe rozwijają się lepiej u kociąt, które mają dobre warunki do zabawy, niż te, które są ich pozbawione. Na zabawę z kotem powinno się poświęcać 40 minut dziennie. W wieku około dziewięciu tygodni koty zaczynają ćwiczyć agresywne postawy. W tym wieku zwykła zabawa może się czasem przerodzić w „poważną walkę”.
W okresie siedmiu, ośmiu tygodni kocięta reagują na zagrożenie jak dorosłe koty. Przykład biorą z matki, więc dużo od niej zależy czy kocięta będą reagowały strachem, czy agresją na potencjalne zagrożenie. W jedenastym tygodniu kocięta są już na tyle rozwinięte by radzić sobie z akrobacjami na wąskich powierzchniach. Narząd wzroku rozwija się do szesnastego tygodnia. Dojrzałość płciową koty osiągają w wieku około sześciu miesięcy. Przeciętny kot staje się dorosły w około dwadzieścia cztery miesiące.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
