 |
Koń doński – ukraińska rasa koni. Konie tej rasy mają mocną, proporcjonalną budowę, a wyhodowano je nad Donem na Ukrainie. W XVIII wieku wprowadzono do rasy krew koni turkmeńskich, a w XIX wieku doszła pełna krew angielska. Obecnie jest to jedna z najważniejszych ras na Ukrainie używana pod siodło. Maści różne, wysokość w kłębie: 155-160 cm.
Dońskie konie powstały w wyniku krzyżowania przez dońskich kozaków koni żyjących na stepach z końmi użytkowymi, nawet pełnej krwi angielskiej. Zaletą ich jest duża wytrzymałość. Używane są do uszlachetnienia prymitywnych ras stepowych.
Historia, pochodzenie
Konie rasy dońskiej – to jedna z najstarszych ras ukraińskich, jej historia jest ściśle związana z historią kozactwa, które w XV wieku zaczęło formować się na stepach wzdłuż brzegów Dniepru, Donu oraz daleko za Wołgą. Dalekim przodkiem konia rasy dońskiej był koń używany przez koczowniczych Tatarów. Na rozwój tej rasy miały też wpływ konie koczowniczych ludów tureckich. Za oficjalną datę powstania rasy uważa się rok 1770, kiedy powstała nad Donem pierwsza stadnina tych koni. Jej założycielem był generał Matwiej Płatow. Tu właśnie zaczęto krzyżować konie: mongolskie, turkmeńskie, karabachskie z końmi rasy arabskiej, perskiej i tureckiej, oraz częściowo pełnej krwi angielskiej. W ślad za stadniną Płatowa zaczęły powstawać i inne stadniny na Zadońszczyźnie. Z czasem zaczęto również stosować domieszkę krwi koni orłowsko-roztoczyńskich i innych ras wierzchowych rosyjsko-ukraińskich. Równolegle z rozwojem prywatnych hodowli, rozwijały się również hodowle kozackich stanic. Rezultatem takiego działania było powstanie rasy koni kawaleryjskich. Dońskie konie hodowano wyłącznie tzw. wychowem tabunowym. Stada cały rok przebywały pod gołym niebem, z wyjątkiem zimowych miesięcy.
Budowa, pokrój, eksterier, temperament
Przy dość wysokim wzroście i przydatności do wszechstronnego wykorzystania, charakterystyczna jest dla koni tej rasy wytrzymałość oraz przystosowanie do wypasu całorocznego. Oprócz wysokiego wzrostu cechuje tę rasę nieco wydłużona, ale dobrze rozwinięta, szeroka i głęboka kłoda. Kościec jest dobrze rozwinięty. Cechą charakterystyczną jest szeroki tułów. Ta osobliwość budowy jest ściśle powiązana z przystosowaniem rasy do ciężkich warunków klimatu kontynentalnego – konie dobrze wykorzystują paszę, co pozwala ich organizmowi stworzyć zapasy tłuszczu, niezbędnego podczas surowej zimy i letnich okresów suszy. Głowa średnich, nierzadko – małych rozmiarów, z prostym profilem i szerokim czołem. Szyja średniej długości. Zad lekko ścięty. Klatka piersiowa głęboka, dobrze rozwinięta. Kończyny suche i mocne. Konie są suchej, zwartej konstytucji. Rasa cechuje się spokojnym, lecz dość energicznym temperamentem. Maść głównie kasztanowata w różnym odcieniu, przeważnie złocistym, z odmianami na głowie i nogach. Rzadziej można spotkać maść gniadą, siwą czy inne. Ze względu na wielkość konie te są wykorzystywane nie tylko pod siodło, ale i w zaprzęgu.
Cechy, charakterystyka, użytkowość
Konie rasy dońskiej wykazują się bardzo dobrymi wynikami w próbach wytrzymałościowych. Podczas maksymalnego biegu doński ogier Kahał pod wagą 73 kg w ciągu 18 godzin pokonał dystans 263,9 km. W ciągu doby ten sam ogier oraz ogier Zażym pokonały wraz z jeźdźcami dystans 283,5 km, ostatnie 4600 m pokonując galopem w czasie 8 min. Rasę cechuje długowieczność. Rasa dońska ma kilka swoich typów: wschodni, wschodni masywny, masywny, wschodniokarabachski, wierzchowy. Większość klaczy czołowych stadnin prezentuje typ wschodni i wschodnio-masywny, które charakterystyczne są dla linii Dnewnika, Imama, Łopuszka, Miraża. Konie tej rasy były wykorzystywane przy tworzeniu rasy kłusaka orłowskiego oraz ras: węgierskiej i trakeńskiej a także rasy nowokirgiskiej, terskiej i budionnowskiej.
®© GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
