 |
Od wieków Bretończycy hodowali własną rasę ciężkich koni dostosowanych do miejscowych warunków klimatycznych i wymagań ludzi. Wiemy, że w średniowieczu żyły tzw. sommier, silne konie używane do pracy na roli, ciągnięcia lekkich powozów i transportu ładunków, oraz roussin, lżejsza wersja sommier używana do jazdy wierzchem. Roussin był znany ze swego inochodu, wygodnego przy jeździe terenowej i szybkiego chodu. Roussin był szczególnie popularny w południowej i centralnej Bretanii. Całkiem niedawno do tej rasy dodano krwi arabów i koni pełnej krwi angielskiej i otrzymano odmianę zwaną corlay, odmianę rasy bretońskiej używaną do jazdy wierzchem i wyścigów. Obecnie odmiana ta prawie całkowicie zanikła. W północnej Bretanii istniała potrzeba cięższego konia do ciągnięcia ładunków. Dokonano więc krzyżówek z perszeronem i koniem bulońskim. Inną popularną rasą krzyżówką, szczególnie w rejonach górskich, była krzyżówka z ardenami. Te cięższe okazy Bretonów były znane jako Draft Breton. Inna grupa koni bretońskich została utworzona w XIX w., gdy użyto do hodowli zaimportowanych kłusaków i Hackneyów z Norfolk. Ta mieszanka stworzyła bretona zwanego Postier - świetnego konia o energicznym chodzie. Współcześnie nadal odróżnia się dwie grupy bretonów - silniejszy, cięższy Draft Breton. Konie te są rejestrowane w księdze stadnej. Dwie niezależne księgi stadne zostały założone w 1909 r.,ale wkrótce połączono je w jedną i utrzymywano jako dwie grupy, czy działy. W 1920 r. zabroniono dodawania krwi z zewnątrz i w 1950 r. zamknięto księgę stadną. Koń bretoński ma wielką zdolność przystosowania się do rozmaitych klimatów i warunków; jest energiczny i mocny. Wciąż jest poszukiwany jako koń roboczy, szczególnie w krajach słabo rozwiniętych oraz w winnicach południa. Breton także wcześnie dojrzewa, co jest cechą pożądaną na francuskim rynku mięsnym. Postier Breton cieszy się popularnością wśród farmerów bretońskich; używany jest także do ciągnięcia wozów. Głowę ma raczej kwadratową z prostym profilem, bystre oczy i małe uszy. Szyję ma mocną, nieco krótką, z delikatnym grzebieniem. Łopatkę skośną, ale niezbyt długą. Grzbiet krótki, muskularny i szeroki z potężnym zadem. Nogi krótkie, umięśnione z małą szczotką.
Cechy:
Wysokość: 165-170 cm
Maść: kasztanowata, gniada, dereszowata, kasztanowatodereszowata, siwa i kara.
Pochodzenie: Francja (Bretania)
®© GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
