 |
Kuce walijskie cieszą się uznaniem hodowców i użytkowników od wielu lat. Spokojne koniki są łatwe w hodowli, a ich małe rozmiary i potulny temperament sprawiają, że są szczególnie kochane przez najmłodszych. Mają szeroki zakres użytkowania, zarówno w szkółkach jeździeckich, jak i do zaprzęgu oraz jako konie sportowe, które często występują w zawodach dla dzieci.
Pochodzenie
Kuc walijski ma aż pięć odmian, a wszystkie wywodzą się od dzikich lub półdzikich koni, które od wieków zamieszkiwały górzyste tereny Walii. Charakterystyczne cechy dla całej rasy zawdzięczają mieszaniu się kuców północnych z kucami Celtów, a wykształcenie aż pięciu odmian jest wynikiem prób uszlachetniania krwi poprzez krzyżowanie z odmianami orientalnymi, na przykład arabami, berberami i turkmenami. Nowoczesna hodowla, zachowująca czystość krwi, została utworzona pod koniec XIX wieku i jej założycielem był ogier Dyoll Starlight, któremu zawdzięczamy zwiększenie liczby koników siwej maści, występującej niezwykle rzadko w naturalnych warunkach.
Charakterystyka rasy
Cech wspólnych dla wszystkich odmian jest niezwykle mało. Jedną z nich jest charakterystyczny kształt głowy w szlachetnym typie, małe, nieco kocie uszy, stosunkowe duże, żywe oczy i małe, ale mocne i wytrzymałe kopyta. Pozostałe cechy, jak budowa ciała, wzrost czy waga są zależne od sekcji, do której należy koń. Sekcje pełnej krwi są cztery, oznaczone literami od A do D, sekcja piąta welsh partbred to konie półkrwi – krzyżówka walijczyków z końmi pełnej krwi angielskiej lub arabami.
Welsh mountain pony (walijski kuc górski, grupa A) to pierwotna odmiana kuca walijskiego, jest on podstawą powstania wszystkich odmian. Najmniejszy ze swoich krewnych z innych grup, osiąga zaledwie między 122 a 127 centymetrów w kłębie. Przerośnięte egzemplarze zostają zarejestrowane w grupie B. Występuje we wszystkich maściach poza srokatą i tarantowatą, nie zawsze jednolite. Konie o ciemniejszym zabarwieniu często mają białe plamy na głowie i pysku a także inaczej zabarwione dolne części nóg. Grzywa długa i bujna, z charakterystyczną grzywką. Mimo swoich niewielkich rozmiarów jest dosyć silny, więc dawniej używano go do przewożenia towarów przez góry, był również zatrudniany w kopalniach. Obecnie najczęściej pracuje z dziećmi, czemu sprzyja jego łagodne usposobienie i niezwykła inteligencja oraz łatwość uczenia się. Kuce górskie mają żywy temperament, ale rzadko bywają gwałtowne. Stosunkowo wysokie predyspozycje skokowe sprawiają, że występują w zawodach skoków z jeźdźcami dziecięcymi.
Welsh pony (kuc walijski z grupy B) jest typowym koniem pokazowym. Pierwsze egzemplarze powstały z krzyżowania się klaczy walijskiego kuca górskiego z berberem o imieniu Sahara. Z powodu późniejszego częstego krzyżowania z końmi pełnej krwi angielskiej wyglądem przypomina małego konia i jest bardziej szlachetny w typie, ale genetycznie należy do odmian kuca. W kłębie ma od 122 do 137 centymetrów, nadaje się więc dla dzieci. Obszerne chody sprawiają, że z powodzeniem może brać udział w zawodach, również jako wierzchowiec dla najmłodszych, świetnie radzi sobie na polowaniu. W przeciwieństwie do kolegów z pozostałych grup miewa bardzo impulsywny temperament, więc nie zawsze nadaje się do nauki dla początkujących jeźdźców.
Welsh pony w typie cob (koń walijski typu cob z grupy C) jest wynikiem skrzyżowania kuców z grupy A lub B z cobem. Wyglądem wyraźnie przypomina kuca górskiego, ale jest nieco wyższy – osiąga około 137 centymetrów i trochę bardziej muskularny i zwarty. Jest najmłodszą odmianą kuca walijskiego. Obecnie ma bardzo wszechstronne zastosowanie, chociaż najczęściej nadaje się do rekreacji. Jest bardzo przyjazny i łagodny, łatwo nawiązuje więź z człowiekiem i szybko się przywiązuje. Nadaje się zarówno dla dzieci jak i jeźdźców dorosłych, może pracować w szkółkach jeździeckich z początkującymi, w czasie polowań i w zaprzęgu.
Welsh cob (cob walijski, grupa D) jest średnim koniem, w typie mieszanym. Najbardziej szlachetny ze wszystkich odmian, powstał w wyniku krzyżowania z arabami i końmi pełnej krwi angielskiej. Ma małą głowę, żywe oczy i małe uszy. Jest dość krępy i bardzo umięśniony, ma szyję o wypukłej linii karku i skośne łopatki. Mimo stosunkowo krótkich kończyn jego wzrost powinien być wyższy niż 137 centymetrów. Mniejsze egzemplarze są rejestrowane jako welsh pony grupy C. Występuje we wszystkich maściach, nawet jasnych i srokatych, ale nie są one pożądane w hodowli. Jest szybki, ma umięśnione tylne kończyny i zad, a znawcy zachwycają się jego kłusem i wysoką akcją przednich nóg. Nie wymaga wiele pielęgnacji i starań, jest wytrwały i wytrzymały, szybko się uczy. Najbardziej nadaje się do zaprzęgu, gdzie współpracuje z innymi końmi. Niektóre osobniki są bardzo skoczne i mogą osiągać sukcesy w tej dziedzinie sportu. Jego siła sprawia, że od wieków był koniem rolniczym, teraz znajduje zastosowanie w rekreacji, gdzie zjednuje sobie serca łagodnym i przyjaznym usposobieniem.
Welsh partbred zalicza się do kuców walijskich pod warunkiem, że co najmniej w 1/8 pochodzi od welsha czystej krwi. Dosyć podobny w typie, osiąga jednak zazwyczaj wysoki wzrost – od 137 centymetrów w kłębie, co wyklucza go z grupy kuców i klasyfikuje jako małego konia. Mniej szlachetny w typie niż welsh cob, nie cieszy się takim jak krewniak zainteresowania kupców i hodowców. Przyjmuje wszystkie maści, nawet srokatą, którą dopuszcza się w hodowli, w przeciwieństwie do kuców pełnej krwi. Jest zrównoważony i spokojny, świetnie nadaje się pod wierzch, chociaż można nauczyć go również pracy w zaprzęgu.
®© GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
