 Polowanie zbiorowe
W poprzednim artykule wspomnieliśmy o tym, że polowanie, upraszczając, sprowadza się do tropienia i strzelania do zwierzyny. Można to robić w pojedynkę, z psem, ale i z innym myśliwym, a nawet całą ich grupą. Czym jest polowanie zbiorowe, jakie są jego zasady i rodzaje? O tym poniżej.
Polowanie zbiorowe – charakterystyka.
Organizowane są przez dzierżawcę albo zarządcę okręgu łowieckiego. Uczestniczy w nich minimum dwóch (w przypadku polowania na zające – minimum sześciu) myśliwych. Polowania zbiorowe organizowane są zazwyczaj w okresie między 1 października, a 15 stycznia i mogą trwać maksymalnie od wchodu do zachodu słońca. Prowadzone są przez łowczego lub prowadzącego polowanie, którego wyznacza zarząd koła myśliwego. Osoba taka jest odpowiedzialna za przestrzeganie przepisów i zapewnienie uczestnikom bezwzględnego bezpieczeństwa. Myśliwi, biorący udział w polowaniu nie mogą kwestionować postanowień prowadzącego.
Polowanie zbiorowe rozpoczyna się odprawą, a jego koniec, po ułożeniu pokotu i ogłoszeniu króla polowania, ogłasza łowczy / prowadzący. Podczas odprawy myśliwi dowiadują się, jakie gatunki będą pozyskiwać, omawiane są sygnały, które będą wykorzystywane podczas polowania, a także zasady bezpieczeństwa. Wszyscy uczestnicy polowania muszą zostać poddani ewidencji.
Wyróżnia się następujące rodzaje polowania zbiorowego:
Polowania pędzeniami.
W ten sposób można pozyskiwać zwierzynę drobną (tj. lisy, zające, króliki) oraz zwierzynę płową i dziki. W zależności od gatunku, na jaki polujemy, różnią się podejmowane przez nas działania. Zwierzyna drobna jest płoszona przez naganiaczy w stronę linii myśliwych, którzy zajmują stanowiska oddalone od siebie o 60-80 metrów na linii głównej oraz na flankach (maksymalnie dwóch myśliwych z każdej strony). Naganiaczy powinno być od 1,5 do 2 razy więcej niż polujących, rozstawiają się naprzeciw linii głównej w odległości kilkuset metrów (maksymalnie 1 km) i na sygnał prowadzącego polowanie, wyruszają w kierunku myśliwych. Powinni poruszać się w równej linii, powoli, koniecznie zachowując początkowe odstępy. Myśliwi mogą strzelać wyłącznie zajmując pozycję stojącą do zwierzyny, znajdującej się w ruchu, w odległości strzału śrutowego (maksymalnie 40 m). Kiedy naganiacze zbliżą się do polujących na odległość 150 m, prowadzący daje sygnał, informujący o zakazie strzału w miot, wtedy można strzelać wyłącznie w zwierzynę, która oddaliła się od miotu (przeszła przez linię myśliwych). Trzeci sygnał informuje o końcu pędzenia, należy wtedy wyjąć naboje z komór, można opuścić stanowiska, aby pozbierać upolowaną zwierzynę.
Odmianą polowań na zwierzynę płową są druczki (ciche pędzenia) – uczestniczy w nich kilku myśliwych i 1-2 naganiaczy; myśliwi stają na przesmykach jeleni lub saren, a pomocnicy wchodzą w miot i przemieszczają się (w dyskretny sposób) po pędzonym oddziale. Zaniepokojona zwierzyna powoli wycofuje się w stronę stanowisk łowczych, co pozwala im na w miarę dokładną ocenę zwierzęcia i oddanie ewentualnego strzału.
Polowania na ptactwo i drapieżniki.
Ten rodzaj polowania polega na przepędzaniu kęp drzew, pasów trzcin i łanów kukurydzy. Myśliwi ustawiają się w odległości około 50 m i oddają strzały do kierujących się w ich stronę bażantów lub drapieżników, spłoszonych przez naganiaczy (z psami lub bez). Należy jednak pamiętać, że jeżeli oddajemy strzał w kierunku innych uczestników polowania, należy strzelać do ptactwa w górę, pod kątem co najmniej 60°.
Polowania szwedzkie / austriackie / z ambon.
Polegają na opolowywaniu powierzchni o wielkości 600 – 1000 ha, bierze w nich udział 20-30 myśliwych, którzy zajmują pozycje w odkrytych, niskich (do 2,5 m) ambonach. Polowania szwedzkie można przeprowadzać wyłącznie w kompleksach leśnych, przy rozpoznaniu dziennych ostoi zwierzyny, tras którymi się przemieszcza oraz po wybudowaniu w tych miejscach ambon. Dalsze czynności wyglądają dokładnie tak samo jak przy cichym pędzeniu – naganka dyskretnie przemieszcza się po miocie, powodując niepokój u zwierzyny, która wycofuje się w kierunku myśliwych.
Polowanie na dziki z psami.
Najczęściej w tego typu polowaniach bierze udział kilkunastu myśliwych z psami oraz 2-3 naganiaczy. Zadaniem psów jest przeszukanie miotu w celu odnalezienia dzików, a następnie wypędzenie ich z kryjówki w kierunku myśliwych. Najskuteczniejsze w roli dzikarzy są rasy średnie i duże – szpice i psy gończe.
Polowanie z ptakami łowczymi.
W tym rodzaju polowania myśliwi z sokołami, ustawieni w linii, poruszają się przez miot, który przeszukują psy. Sokół atakuje zwierzynę, wypłoszoną przez psa, jednak tylko jeden ptak może polować, reszta w tym czasie musi znajdować się na rękawicy sokolnika, wynika to z prawdopodobieństwa rozpoczęcia się walki o zdobycz pomiędzy ptakami. Myśliwy nie ponosi odpowiedzialności, jeżeli sokół zaatakuje zwierzynę znajdującą się pod ochroną.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
