 Leksykon Tatrzański
Leksykon Tatrzański to wspaniałe miejsce do poznania Tatr i wszystkiego co z nimi jest związane. Dowiesz sie tutaj o najbardziej tajemniczych nazwach szczytów, jaskiń, trudno dostępnych miejsc.
D
Dolina Siedmiu Źródeł, Droga nad Łąkami, Droga pod Reglami, Drygant, Dudowe Stawki, Dunajec, Dupnica, Durny Szczyt, Dzika Dolina, Dzika Turnia, Dziura, Dziurawa Przełęcz,
Dolina Siedmiu Źródeł,
Dolina do Siedmiu Źródeł (niem. Siebenbrünnental, słow. Dolina Siedmych prameňov, węg. Hét-forrás völgye) – górna część Doliny Czarnej Rakuskiej w słowackich Tatr Bielskich. Słowacy dla całej doliny stosują nazwę Dolina Siedmych prameňov.
Dolina do Siedmiu Źródeł to główny ciąg Doliny Czarnej o takim samym kierunku; opada spod Bujaczego Wierchu (1947 m) w kierunku południowo-wschodnim. Jej orograficznie lewe zbocza tworzy Bujaczy Wierch, Skalne Wrota, Kozi Grzbiet, Neslowa Grań. Zbocza prawe tworzy Rakuski Grzbiet i odchodzący od niego na południowy wschód Smrekowy Dział. W najwyższej części Doliny do Siedmiu Źródeł znajdują się dwa wielkie żleby: Lawinowy Żleb spadający spod Bujaczego Wierchu i Skalnych Wrót oraz Owczy Żleb spadający z Rakuskiego Grzbietu. Na oddzielającej je i porośniętej lasem wypukłości znajdują się Kozie Skały, a poniżej lasu na polanie wybudowano Schronisko pod Szarotką. Poniżej polany ze schroniskiem Dolina do Siedmiu Źródeł opada jeszcze dalej w południowo-wschodnim kierunku do wysokości około 1050 m, gdzie odgałęzia się Dolina pod Czerwoną Glinką.
Na wysokości około 1200 m znajduje się duże wywierzysko o nazwie Siedem Źródeł. Od niego pochodzi obecna nazwa doliny. Z wywierzyska wypływa potok Czarna Woda Rakuska. Dolina do Siedmiu Źródeł charakteryzuje się bujną roślinnością i od dawna była obiektem zainteresowań botaników. M. in. w 1813 roku jej florę badał Göran Wahlenberg. Od dawna była wypasana, a w XVIII wieku prowadzono w niej roboty górnicze. Pasterstwo istniało w niej do 1954 r.
Dolina w przeszłości miała wiele nazw: Dolina do Siedmiu (lub Pięciu) Źródeł, Dolina nad Źródłami, Dolina na Źródła, Zimne Źródła, dolina Siedmich prameňov. Niemcy spiscy używali nazwy Fünfbrünnelchen. W dawnej literaturze opisywano ją także nazwą Siebbrünnergrund (i jej zniekształceniami: Siebrünnergrund i Sibriner Grund). Nazwę tę omyłkowo przesunięto na Dolinę za Tokarnią.
Droga nad Łąkami,
„Droga nad Łąkami” to zachodnie przedłużenie tak popularnej w Tatrach Wysokich „Magistrali Tatrzańskiej”. Cała Magistrala Tatrzańska jest oznaczona kolorem czerwonym, biegnie południowymi zboczami Tatr. Szlak został wyznaczony w latach 30. XX wieku. W tym krótkim filmiku przejdziemy odcinek od Podbańskiej do wylotu Doliny Wąskiej, mijając po drodze wylot Doliny Bystrej . Nie ma tu większych podejść ani ostrych zejść.
Droga pod Reglami,
Droga pod Reglami – szlak turystyki pieszej, rowerowej i narciarskiej u podnóża Tatr Zachodnich po ich północnej, polskiej stronie. Droga rozpoczyna się u stóp skoczni Wielka Krokiew w Zakopanem i kończy u wylotu Doliny Kościeliskiej w Kirach (dzielnicy Kościeliska).
Opis i historia
Droga pod Reglami przebiega w znacznym stopniu obrzeżami Zakopanego i Kościeliska, łącząc wyloty dolin tatrzańskich, m.in. Doliny Białego, Doliny Strążyskiej, Doliny Małej Łąki i Doliny Kościeliskiej. Szlak przebiega u stóp wzniesień reglowych takich jak Krokiew, Sarnia Skała, Łysanki i Hruby Regiel, stąd pochodzi jego nazwa. Jej przedłużeniem jest zielony szlak łączący wyloty Dolin Kościeliskiej i Doliny Lejowej oraz Siwą Polanę w Dolinie Chochołowskiej.
Dawniej droga była nazywana Żelazną Drogą, ponieważ od XVIII wieku stanowiła połączenie dwóch ośrodków hutniczych. Były nią przewożone materiały (rudy, węgiel, półfabrykaty) pomiędzy ośrodkiem w Dolinie Kościeliskiej oraz Kuźnicami, w których znajdowały się huty. Była utrzymywana przez dwór w Kuźnicach i stanowiła istotne połączenie w tej okolicy. Kazimierz Przerwa-Tetmajer napisał wiersz pt. Na „Żelaznej Drodze” pod Reglami.
Pod koniec XX wieku o prawo dysponowania szlakiem zabiegały samorząd zakopiański i Tatrzański Park Narodowy. Spór został rozwiązany sądownie w 1997 – przychylnie dla samorządu. Droga pod Reglami przebiega skrajem parku narodowego, ale jest wolna od opłat. Od 2004 r. oznakowana jest kolorem czarnym. Dozwolona jest jazda rowerami. Z drogi roztaczają się widoki na Zakopane i Pogórze Gubałowskie z Gubałówką i Butorowym Wierchem.
15 października 2017 odcinek Drogi pod Reglami spod Krokwi do Murowanicy na drodze do Kuźnic został zamknięty, a następnie przestał istnieć w wyniku rozbudowy obiektów sportowych Centralnego Ośrodka Sportu w Zakopanem .
Przebieg szlaku
Wielka Krokiew, ul. Bronisława Czecha w Zakopanem, minimum wysokościowe ok. 890 m n.p.m.
0,9 km; 20 min – wylot Doliny Białego
1,3 km – wylot doliny Spadowiec
1,9 km; 35 min – wylot Doliny ku Dziurze, Droga do Daniela do Zakopanego
2,3 km; 40 min – wylot Doliny Strążyskiej
3,3 km - wylot Suchego Żlebu
3,7 km; 1:05 h – wylot Doliny za Bramką
4,1 km - wylot Małego Żlebka
4,9 km; 1:20 h – wylot Doliny Małej Łąki
5,3 km - przysiółek Gronik
6,7 km; 1:40 h - przysiółek Nędzówka
7 km; 1:50 h - wylot Staników Żlebu, maksimum wysokościowe 997 m n.p.m.
8 km; 2:00 h - wylot Doliny Kościeliskiej - Kiry, 927 m n.p.m.
Drygant,
Drygant (słow. Drigant, niem. Basteirücken, węg. Bástya-hát, 1481 m n.p.m.), błędnie nazywany czasami Trzyganiem (Trigant) – długi i zalesiony grzbiet kończący od południowej strony Grań Baszt w słowackich Tatrach. Ciągnie się od południowych stoków Skrajnej Baszty do Szczyrbskiego Jeziora; jego południowy koniec okrąża Droga Wolności i kolejka elektryczna. Grzbiet Dryganta wraz z Granią Baszt oddzielają Dolinę Mięguszowiecką od Doliny Młynickiej.
Drygant jest potężnym wałem moreny środkowej usypanym przez lodowce niegdyś wypełniające Dolinę Młynicką i Mięguszowiecką. Na wysokości ok. 1500 m jego grzbiet tworzy rozległy, płaski taras porośnięty niskim lasem.
Nazwa pochodzi od słowa drygant oznaczającego w ludowej słowackiej gwarze dużego konia, grzbiet Dryganta przypomina bowiem grzbiet konia. Zachodnimi stokami Dryganta poprowadzono w 1935 r. szlak turystyczny (odcinek Magistrali Tatrzańskiej) od Szczyrbskiego Jeziora do Popradzkiego Stawu. Prowadzi on wysoko ponad dnem Doliny Mięguszowieckiej, trzymając się mniej więcej wysokości 1500 m n.p.m. Z jego odcinka bliższego Popradzkiemu Stawu rozległe widoki na Dolinę Mięguszowiecką, potężny masyw Wysokiej i Tępej, kamienne pustkowie Doliny Złomisk i poryte żlebami ściany Osterwy.
Dudowe Stawki,
Dudowe Stawki – 5 małych stawów w górnej części Doliny Starorobociańskiej w Tatrach Zachodnich. Znajdują się w jej zachodnich zboczach poniżej szczytu Kończystego Wierchu, na górnym jej piętrze, w polodowcowej Dudowej Kotlinie. Stawki wypełniają zagłębienia pomiędzy morenami. Cztery blisko siebie położone stawki znajdują się na wysokości ok. 1675 m, piąty nieco dalej, w południowo-zachodnim kierunku i wyżej (ok. 1690 m). Jest on też największy, ma długość ok. 12 m. Przy wysokim stanie wody niektóre stawki łączą się z sobą, w lecie często ulegają wyschnięciu. Stawki badał w 1935 r. Jerzy Młodziejowski (autor opracowania Stawy w krajobrazie Tatr).
Dudowa Kotlina podcięta jest stromym progiem Dudowych Turni. Woda ze stawków spływa efektowną siklawą żlebem Wielkiej Szczerby i wsiąka w piarżyska u podnóża żlebu (przy Starorobociańskiej Równi).
Nazwy Dudowych Stawków i sąsiednich obiektów pochodzą od góralskiego nazwiska Duda.
Dunajec,
Dunajec (słow. Dunajec) – rzeka w południowej Polsce, prawy dopływ Wisły (rzeka II rzędu). Powstaje z połączenia wód Czarnego Dunajca i Białego Dunajca w Nowym Targu; za początkowy odcinek uważa się Czarny Dunajec (w najwyższym biegu Wyżni Chochołowski Potok)[2]. Długość 247 km (łącznie z Czarnym Dunajcem), z czego 17 km liczy odcinek graniczny między Sromowcami Wyżnymi a Szczawnicą. Powierzchnia dorzecza wynosi 6804 km², z tego w Polsce 4854,1 km², na Słowacji 1949,9 km²[potrzebny przypis] (z czego 1594,1 km² przypada na dorzecze Popradu, a 355,8 km² – na zlewnię samego Dunajca na wspomnianym odcinku granicznym).
Przebieg rzeki
Po połączeniu potoków źródłowych, Dunajec płynie szeroką doliną przez Kotlinę Nowotarską. Dalej wpływa do Zbiornika Czorsztyńskiego spiętrzonego zaporą w Niedzicy, a tuż poniżej do Zbiornika Sromowskiego w Sromowcach Wyżnych. Przepływając przez Pieniny tworzy malowniczy przełom na odcinku między Sromowcami Niżnymi a Szczawnicą, jednocześnie będąc rzeką graniczną między Polską a Słowacją. Dalej płynie na północ przez Beskidy Zachodnie (przełom między Pasmem Lubania a Pasmem Radziejowej), Kotlinę Sądecką. Po połączeniu z największym dopływem, Popradem, płynie szeroką doliną wielodzielnym korytem. Przełamuje się przez wzniesienia Pogórza Rożnowskiego, gdzie przegradzają go zapory wodne: w Rożnowie – Jezioro Rożnowskie i Czchowie – Jezioro Czchowskie. Wpływa do Kotliny Sandomierskiej, płynąc w końcowym odcinku przez Nizinę Nadwiślańską obwałowanym korytem w szerokiej dolinie. Uchodzi do Wisły w okolicach Opatowca i Ujścia Jezuickiego.
Dunajec charakteryzuje się bardzo dużymi, gwałtownymi wahaniami poziomu wody (do 11 m w dolnym biegu) i wielkości przepływu. W Nowym Targu – min. przepływ 1,60 m³/s, średni 14,3 m³/s, maks. 604 m³/s; przy ujściu – średni 84,3 m³/s zaś maksymalny 3500 m³/s[potrzebny przypis]. Skutkowało to nieraz katastrofalnymi powodziami (1934, 1970). Zbiorniki wodne służą celom retencyjnym, energetycznym i rekreacyjnym.
Dupnica,
Dupnica (słow. Dúpnica) – jaskinia na Słowacji w Tatrach Zachodnich w Dolinie Suchej Sielnickiej (Suchá dolina).
Jest to najniżej położona jaskinia ze wszystkich w Tatrach – 765 m n.p.m. Znaleziono w niej najstarsze ślady zamieszkania człowieka na obszarze Tatr datowane na początek naszej ery – szczątki ognisk i resztki naczyń glinianych, które należały do kultury puchowskiej. Wiadomo także, że jaskinia była wykorzystywana również w okresach późniejszych m.in. w średniowieczu.
Długość jaskini wynosi ok. 150 m, a największa sala ma wymiary 40 × 35 m i 15 m wysokości.
Nazwa jaskini pochodzi od starosłowiańskiego słowa oznaczającego jamę, dziurę, otwór (staro-cerkiewno-słowiański dupina, polski dupla, dziupla, bułgarski dupka).
Durny Szczyt,
Durny Szczyt (słow. Pyšný štít, niem. Schwalbenturm, węg. Fecske-torony) – czwarty co do wysokości szczyt Tatr, znajdujący się w długiej bocznej grani pomiędzy Baranimi Rogami (Baranie rohy) a Łomnicą (Lomnický štít). Wznosi się na wysokość 2622 m n.p.m. (według wcześniejszych pomiarów 2623 lub 2625 m).
Należy do Wielkiej Korony Tatr.
Topografia
Wierzchołek góruje nad:
- Doliną Pięciu Stawów Spiskich (kotlina Piatich Spišských plies) – górnym piętrem Doliną Małej Zimnej Wody (Malá Studená dolina),
- Miedzianą Kotliną (Medená kotlina) – odgałęzieniem Doliny Dzikiej (Veľká Zmrzlá dolina), górnego piętra Doliny Zielonej Kieżmarskiej (dolina Zeleného plesa).
Jest to urwisty wierzchołek o wyraźnej kulminacji położony pomiędzy Małym Durnym Szczytem (Malý Pyšný štít) – rozdziela je Durna Przełęcz (Lastovičia štrbina) – a Poślednią Turnią, oddzieloną Klimkową Przełęczą (Bachledova štrbina). W Durnej Przełęczy króluje niewielka turnia – Durna Igła, rozdzielająca ją na dwa siodła: Przełęcz Pawlikowskiego (położoną bliżej Durnego Szczytu) i Maćkową Przełęcz. Z kolei w grani łączącej Durny Szczyt z Poślednią Turnią (i dalej Łomnicą) najbliższym wzniesieniem jest Durna Turniczka, położona już za Klimkową Przełęczą.
Nazewnictwo
Słowo durny w gwarze podhalańskiej znaczy: dumny, pyszny. Nazwa szczytu związana jest z jego wyglądem. Dawniej szczyt określano wieloma podobnymi nazwami: Durny Wierch, Durna Góra, Dumna Góra, Głupi Wierch, Głupia Góra, także Mała Łomnica[6]. W literaturze niemieckiej używano pierwotnie określeń Nordtrabant lub Lomnitzer Nordtrabant, natomiast Węgrzy nazywali wierzchołek: Lomniczi éjszaki lábas lub Északi mellékcsúcs. Później przez pomyłkę przesunięto w językach węgierskim i niemieckich na Durny Szczyt jego obecne nazwy, które pojawiły się także częściowo po czesku i słowacku. Polska nazwa pochodzi sprzed 1880 r.
Dostępność
Góra jest dostępna jedynie dla bardzo wprawnych turystów górskich, konieczne jest towarzystwo uprawnionego przewodnika lub członkostwo w związku alpinistycznym (np. PZA, JAMES, OEAV, DAV) i poruszanie się drogami o skali trudności co najmniej II według UIAA[7]. Masyw Durnego Szczytu należy do najbardziej skomplikowanych orientacyjnie miejsc w Tatrach, przez co w razie załamania pogody wycofanie się bywa trudne[6]. Widok z wierzchołka należy do najbardziej rozległych w Tatrach[6].
Historia zdobycia
Pierwsze odnotowane wejścia:
- pierwsze letnie – Ödön Téry, Martin Spitzkopf, 8 sierpnia 1877 r., po wcześniejszej nieudanej próbie 1 sierpnia,
- drugie – Jan Gwalbert Pawlikowski, Maciej Sieczka i Józef Sieczka, 8 sierpnia 1881 r.,
- zimowe – Ede Hruby, Oszkár Jordán, Roman Komarnicki i Jenő Serényi, 27 marca 1910 r.
Dzika Dolina,
Dolina Dzika (słow. Veľká Zmrzlá dolina, niem. Großes Papirustal, węg. Nagy Papirusz-völgy) – niewielka wisząca dolinka polodowcowa, odgałęzienie Doliny Zielonej Kieżmarskiej (dolina Zeleného plesa) w Tatrach Wysokich na terenie Słowacji.
Opis
Dzika Dolina wznosi się wysoko ponad Zielonym Stawem Kieżmarskim, oddzielona od Doliny Zielonej Kieżmarskiej wysokim progiem skalnym, z którego spadają wodospady, tzw. Dzikie Siklawy: Długi Wodospad (Dlhý vodopád) i Miedziana Siklawa (Medený vodopád). Górna część doliny nazywana jest Baranią Kotliną. Dolina ma odnogę – Miedzianą Kotlinę podchodzącą pod szczyt Łomnicy. Śnieg utrzymuje się tutaj niemal przez cały rok, w Miedzianej Kotlinie znajduje się płat nigdy nie topniejącego śniegu zwany Miedzianym Śnieżnikiem. Dawniej liczne w tej dolinie świstaki i kozice zostały wypłoszone przez helikoptery i narciarzy.
Topografia
- od północy z Doliną Jastrzębią (Malá Zmrzlá dolina), rozdziela je grzęda schodząca z Czarnego Szczytu (Čierny štít, 2434 m n.p.m.),
- od zachodu z Doliną Czarną Jaworową (Čierna Javorová dolina), rozdziela je grań główna Tatr od Czarnego Szczytu do Wyżniego Baraniego Zwornika w masywie Baranich Rogów (Baranie rohy, 2526 m),
- od południa z Doliną Małej Zimnej Wody (Malá Studená dolina), rozdziela je boczna grań odchodząca od Wyżniego Baraniego Zwornika przez Baranie Rogi, Spiską Grzędę (Spišský štít, 2483 m) oraz Pięciostawiańską Turnię (Veterný štít, 2515 m) do Małego Durnego Szczytu (Malý Pyšný štít, 2592 m),
- od południowego wschodu z Miedzianą Kotliną (Medená kotlina), rozdziela je długi filar odchodzący od Małego Durnego Szczytu.
Nazewnictwo
Polska nazwa doliny pochodzi od jej dzikiego wyglądu. Dawna słowacka nazwa również była podobna (Divoká dolina), później jednak Słowacy zmienili ją, by odróżniała się od nazwy polskiej. Nazwa węgierska i niemiecka (w tłumaczeniu na polski Wielka Papirusowa Dolina) odwołują się do dawnego poszukiwacza skarbów w tej dolinie o nazwisku Johann Andreas Papirus.
Turystyka i narciarstwo
Dolina Dzika, widoczna z Magistrali Tatrzańskiej z Rakuskiej Przełęczy poniżej Rakuskiej Czuby (Veľká Svišťovka, 2037 m) oraz z Doliny Zielonej Kieżmarskiej, należy do trudno dostępnych dolin tatrzańskich. Przez dolinę nie przebiega żaden znakowany szlak turystyczny. Nieoznakowana, zabezpieczona w 1904 r. trasa prowadzi na Baranią Przełęcz (Baranie sedlo, 2389 m) do Doliny Pięciu Stawów Spiskich (górnego piętra Doliny Małej Zimnej Wody). Jednakże w lecie dolina udostępniona jest dla narciarzy, można tutaj uprawiać skialpinizm, narciarze jeżdżą po płatach śniegu niemal przez całe lato. Od 1976 r. pod Baranimi Rogami montowany był przenośny wyciąg narciarski.
Do doliny koziarze, górnicy i poszukiwacze skarbów trafiali już w XVIII wieku. Pierwszą znaną osobą, która odwiedziła Dolinę Dziką, był Robert Townson z przewodnikiem 6 sierpnia 1793 r. Zapewne przed 1800 r. dotarł tu również profesor kieżmarskiego liceum Christian Genersich. W zimie w dolinie byli 26 grudnia 1906 r. Imre Barcza, Johann Breuer junior i Paul Spitzkopf junior.
Dzika Turnia,
Dzika Turnia (słow. Divá veža, niem. Roter Flossturm, węg. Vörös-patak-torony, 2373 m n.p.m.) – szczyt w głównej grani Tatr pomiędzy Małą Wysoką (Východná Vysoká), oddzielona od niej przełęczą Rohatka (Prielom), a Świstowym Szczytem (Svišťový štít), od którego oddziela go Dzika Przełęcz (Predné Divé sedlo).
Dzika Turnia to szczyt o dwóch wierzchołkach. Wznosi się nad dolinami: Staroleśną (Veľká Studená dolina) i Świstową (Svišťová dolina), będącą górną częścią Doliny Białej Wody (Bielovodská dolina). Poniżej szczytu, w Dolinie Świstowej znajduje się Zmarzły Staw pod Polskim Grzebieniem (Zamrznuté pleso), znad którego brzegów roztacza się doskonały widok na Dziką Turnię, Rohatkę i Małą Wysoką. Na szczyt Dzikiej Turni nie prowadzą szlaki turystyczne.
W południowej grani, opadającej ku Rohatce, wznosi się Turnia nad Rohatką, od szczytu oddzielona Wyżnią Rohatką. Z kolei w grani północnej od najwyższego wierzchołka znajdują się kolejno:
Dzika Szczerbina,
niższy, północny wierzchołek Dzikiej Turni,
Wyżnia Dzika Przełęcz (Zadné Divé sedlo),
Dzika Czuba (Divý hrb),
Pośrednia Dzika Przełęcz (Prostredné Divé sedlo),
Czarny Mnich (Zadná Divá ihla),
Dzika Ławka (Divý zárez),
Czerwony Mnich (Predná Divá ihla),
Dzika Przełęcz (Predné Divé sedlo).
W południowo-zachodniej ścianie Dzikiej Turni można wyróżnić także Dziki Róg (oddzielony Dzikimi Wrótkami) i Dziką Kazalnicę (oddzieloną Dzikim Przechodem).
Nazwa szczytu została wprowadzona przez Janusza Chmielowskiego w 1906 r. i wiąże się z wyglądem turni. Nazwę niemiecką wprowadził Karol Englisch, przenosząc ją błędnie z Małego Lodowego Szczytu – oznacza ona w gwarze spiskoniemieckiej „turnię czerwonego żlebu”. Węgierska nazwa jest tłumaczeniem niemieckiej.
Historia
Pierwsze wejścia turystyczne:
- Antonina Englisch, Karol Englisch i Johann Hunsdorfer (senior), 14 lipca 1898 r. – letnie
- Lajos K. Horn i Jenő Serényi, 17 kwietnia 1911 r. – zimowe.
Dziura,
Dziura – niewielka jaskinia położona w Tatrach Zachodnich, w Dolinie ku Dziurze. Otwór wejściowy jaskini, o szerokości 3 m i wysokości 2 m, znajduje się u stóp Ściany nad Dziurą, na wysokości 1002 m n.p.m. w grzbiecie Spaleńca (po wschodniej stronie doliny). Do wejścia prowadzi niebieski szlak turystyczny. Jaskinia utworzyła się w skałach wapiennych i składa się z jednej dużej sali, na której końcu w stropie znajduje się drugi otwór, położony na wysokości 1018 m (16 m wyżej od głównego).
Dno zasłane jest butwiejącymi liśćmi bukowymi, próchnicą, gliną i gruzem. W jaskini przez całe lato utrzymuje się zimne powietrze, jego temperatura na końcu jaskini waha się od −6 °C w zimie do +4 °C na początku jesieni. We wnętrzu żyją chrząszcze. Jaskinia jest przeznaczona do indywidualnego zwiedzania. Przydatne własne źródło światła.
Dziura znana jest od dawna, była zwiedzana masowo już w pierwszej połowie XIX wieku. Według górali przez jakiś czas ukrywał się w niej ostatni tatrzański zbójnik – Wojtek Mateja. Ciekawa jest geneza jaskini; według badaczy powstała ona w wyniku działania gorących wód głębokiego krążenia.
Między listopadem 2013 a marcem 2014 r. na zlecenie TPN wykonano ponowne pomiary jaskiń udostępnionych turystom, w tym Dziury. Jej długość zmalała z 180,4 do 175 m, a deniwelacja z 43,4 do 40,4 m.
Dziurawa Przełęcz,
Dziurawa Przełęcz (słow. Deravá, Pod Deravou) – położona na wysokości 1836 m przełęcz w grani głównej Tatr Zachodnich pomiędzy Łopatą (1957 m) a Wołowcem (2063 m). Jej północne stoki opadają stromo do piarżystego kotła Doliny Chochołowskiej Wyżniej, a południowe do Kotła Jamnickich Stawów, będącego najwyższym piętrem Doliny Jamnickiej. Jest to dość głęboko wcięta przełęcz (leży 121 m niżej niż szczyt Łopaty).
Przełęcz położona jest w zębatej grani zbudowanej z granodiorytów rohackich. Jej rejon porośnięty jest niską roślinnością z sitem skuciną. Występuje też tutaj saussurea wielkogłowa – bardzo rzadka roślina, w Polsce występująca tylko w Tatrach i to w nielicznych tylko miejscach. Nieco za przełęczą, w kierunku Łopaty, znajduje się niewielkie skalne okno, od którego pochodzi nazwa przełęczy.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
