 Ciepło z podłogi czy grzejnika
Wybór grzejników ściennych lub ogrzewania podłogowego to jeden z najważniejszych, jakie musimy podjąć, decydując o instalacjach w domu. Każde z rozwiązań ma swoich zwolenników. Połączenie wodnego ogrzewania podłogowego z grzejnikami nie jest łatwym zadaniem, jednak takie właśnie instalacje stosuje się coraz częściej.
GRZEJNIKI WODNE
Wybór grzejników (konkretnych typów) powinien być konsultowany z instalatorem. Dzięki temu można odpowiednio zmodyfikować prowadzenie instalacji oraz dobrać najlepszy sposób na wykonanie podłączeń. Od strony technicznej dobór grzejnika musi uwzględniać:
- rodzaj instalacji grzewczej, « parametry pracy instalacji,
- niezbędną moc,
- sposób podłączenia.
Analizując funkcjonalność danego grzejnika oraz rozważając, czy spełni on nasze oczekiwania powinniśmy wziąć pod uwagę następujące cechy: sposób przekazywania ciepła, wymiary, łatwość utrzymania w czystości oraz oczywiście wygląd.
Domowa instalacja grzewcza może być przystosowana do pracy w systemie otwartym lub zamkniętym. Ma to istotne znaczenie przy doborze grzejników.
W instalacjach typu otwartego w najwyższym punkcie instalacji, umieszczane jest naczynie wzbiorcze z otwartym przelewem, w którym zbiera się nadmiar wody powstający w wyniku jej podgrzewania, a tym samym zwiększania objętości. Układ taki, umożliwia dostęp powietrza (głównie tlenu) do wody obiegowej, co znacząco przyspiesza procesy korozyjne zachodzące w instalacji.
Dlatego też należy instalować grzejniki o dużej odporności na korozję (żeliwne lub aluminiowe). Instalację typu otwartego można przerobić na obieg zamknięty, pod warunkiem zamontowania wymiennika ciepła rozdzielającego dwa obiegi - otwarty (między kotłem, a wymiennikiem) oraz zamknięty (w części grzewczej instalacji). Otwarty system grzewczy jest wymagany przepisami w instalacjach zasilanych z kotłów na paliwa stałe. Dopuszcza się jednak również ich pracę w układach zamkniętych, o ile kocioł ma wężownicę schadzającą, odbierającą w razie potrzeby nadmiar ciepła.
W obiegach zamkniętych (wyposażonych w ciśnieniowe naczynie wzbiorcze) tlen z powietrza nie przenika do instalacji. Zmniejsza się agresywność korozyjna wody. Można ją dodatkowo obniżyć, dodając specjalne preparaty, tzw. inhibitory korozji. W instalacjach zamkniętych mogą pracować wszelkie grzejniki o ciśnieniu roboczym powyżej 0,4 MPa.
Mogą one być podłączone do instalacji w dwojaki sposób - z boku lub od dołu - zależnie od typu grzejnika i sposobu prowadzenia rur.
Można zatem ustalić, jakie rozwiązanie będzie dla nas najbardziej odpowiednie i kupić właściwe grzejniki. Gdy instalacja rozprowadzona jest pod podłogą zdecydowanie łatwiej wy konać podłączenie grzejników od dołu. Minusem grzejników, przystosowanych do podłączenia dolnego jest ich wysoka cena.
PŁYTOWE, ŻEBERKOWE, RUROWE?
A MOŻE KONWEKTORY?
Zadaniem grzejników w instalacji centralnego ogrzewania jest przekazanie do pomieszczenia ciepła pochodzącego z wody krążącej w obiegu. Nie można zatem mówić o sprawności grzejników, bowiem nie następuje w nich zamiana jednego rodzaju energii na inny. Można natomiast oceniać efektywność przekazywania ciepła, która wynika z wymiarów oraz ukształtowania powierzchni grzewczych. Grzejniki o dużej efektywności zajmują wprawdzie mniej miejsca, ale w żaden sposób nie wpływa to na oszczędność energii zużywanej do ogrzewania pomieszczeń.
Grzejniki przekazują ciepło do otoczenia na dwa sposoby:
- poprzez konwekcję, czyli nagrzewając opływające grzejnik powietrze, które następnie cyrkuluje w pomieszczeniu, » przez promieniowanie cieplne, czyli emisję fal elektromagnetycznych.
W zależności od rodzaju grzejnika udział mocy emitowanej na drodze konwekcji oraz promieniowania jest różny. Przez konwekcję oddają ciepło głównie grzejniki konwekcyjne. W pozostałych typach udział mocy przekazywanej przez promieniowanie wynosi 40-60%. Sposób w jaki przekazywane jest ciepło, znacząco wpływa na równomierność rozkładu temperatur w ogrzewanym pomieszczeniu. W przypadku konwekcji najcieplej będzie pod sufitem. Przy podłodze może być natomiast o kilka stopni chłodniej. Emitowanie ciepła przez promieniowanie zapewnia bardziej równomierne nagrzewanie się pomieszczeń, ponieważ fale cieplne rozchodzą się równomiernie we wszystkich kierunkach.
Grzejniki płytowe - należą do urządzeń grzewczych instalowanych najczęściej. Wśród grzejników instalowanych w nowych domach jednorodzinnych stanowią aż 80%. Wykonywane są z blachy stalowej wysokiej jakości. Blachy tłoczone na prasie tworzą po zgrzaniu płytę, wewnątrz której powstają dwa poziome kanały wodne oraz szereg kanałów pionowych. Woda płynąca przez kanały, nagrzewa płytę, a ta oddaje ciepło do otoczenia. Grzejniki płytowe produkowane są w kilku odmianach jako: jedno-, dwu- lub trójpłytowe z dodatkowym radiatorem (użebrowanie z blachy, które zwiększa powierzchnię przekazywania ciepła przez element grzejny) lub bez niego.
Wytwarzane są w kilku wysokościach od 30 do 90 cm i szerokościach od 40 do 300 cm. Oddawanie ciepła w grzejnikach płytowych z tylko jedną płytą następuje głównie na drodze promieniowania. Jednak w przypadku tych wielopłytowych i wyposażonych w radiator duży udział w przekazywaniu ciepła ma również konwekcja. Najbardziej popularne są grzejniki dwupłytowe, które osiągają wysoką efektywność, a jednocześnie mają niewielką grubość i nieznacznie odstają od ściany.
Niewielka masa oraz mała pojemność wodna pozwalają zawieszać grzejnik płytowy nawet na ściankach gipsowo-kartonowych i zapewniają dobrą współpracę z automatyką regulującą temperaturę.
Grzejniki żeberkowe - ich konstrukcja składa się z pojedynczych żeber, które można łączyć ze sobą w zestawy o różnej długości, a co za tym idzie również i mocy. Żeberka są odlewami żeliwnymi, bądź aluminiowymi.
Grzejniki żeliwne wykazują wysoką trwałość, ale ich wadą jest ciężar oraz znaczna bezwładność cieplna. Ta ostatnia cecha znacząco utrudnia precyzyjną regulację temperatury. Wykończenie powierzchni grzejników produkowanych obecnie jest znacznie lepsze, niż kilkanaście lat temu, ale mimo to ich estetyka budzi poważne zastrzeżenia wśród części użytkowników. Znacznie lżejsze (wagowo oraz wizualnie) są żeberkowe grzejniki aluminiowe. Dzięki wyprofilowanym kanałom i lepszej przewodności cieplnej materiału, efektywność oddawania przez nie ciepła (przy tych samych wymiarach zewnętrznych) jest o ok. 40% większa niż w przypadku grzejników żeliwnych.
Grzejniki rurowe (drabinkowe) - łączą efektywne ogrzewanie z efektownym wzornictwem. Na rynku dostępna jest cała masa wzorów różniących się między sobą kształtem, formą i wykończeniem. Grzejniki tego rodzaju zbudowane są najczęściej z okrągłych przewodów stalowych (rzadziej miedzianych), które podłączone są do dwóch kolektorów (zasilającego i powrotnego) - zwykle o przekroju kwadratu lub prostokąta. Grzejniki rurowe wykorzystywane są najczęściej jako łazienkowe suszarki.
Grzejniki konwektorowe - ich budowa znacznie odbiega od budowy innych grzejników, co związane jest z odmiennym sposobem przekazywania ciepła. Element grzewczy w postaci wężownicy rurowej z radiatorem, umieszczony jest w blaszanej osłonie tworzącej „komin" zwiększający szybkość ruchu powietrza, a więc i efektywność oddawania ciepła. Od zewnątrz gorąca wężownica jest osłonięta. Jeżeli w domu są małe dzieci, ma to spore znaczenie dla ich bezpieczeństwa. Grzejniki konwektorowe mają znikomą bezwładność cieplną i są bardzo lekkie. Mimo to ich zastosowanie jest ograniczone ponieważ doprowadzają do niekorzystnego rozkładu temperatur w pomieszczeniach. Ponadto duża ilość powietrza przepływająca przez grzejniki pozostawia na powierzchni radiatorów sporo zanieczyszczeń. Ponieważ dostęp do niektórych części grzejnika jest bardzo utrudniony, zachowanie higieny w pomieszczeniach staje się problematyczne, a w przypadku alergików jest to naprawdę duża niedogodność. Są jednak grzejniki, których obudowę można zdjąć do czyszczenia.
OGRZEWANIE PODŁOGOWE
Występuje ono w dwóch odmianach: wodnej i elektrycznej Jeśli planujemy ogrzewać dużą powierzchnię budynku za pomocą ogrzewania podłogowego, to korzystniejszym rozwiązaniem będzie ogrzewanie wodne. Jest ono tańsze w eksploatacji od elektrycznego, ponieważ instalację zasila ciepła woda z kotła co. Najlepiej jest zastosować kocioł kondensacyjny, który dzięki bardzo wysokiej sprawności pozwala na uzyskiwanie doskonałej efektywności przy zachowaniu niskiej temperatury wody zasilającej. Eksploatacja ogrzewania elektrycznego jest droższa niż wodnego, z uwagi na wysoką cenę energii. Najczęściej jest ono stosowane jako dodatkowe źródło ciepła, które podnosi komfort użytkowania pomieszczeń (ciepła podłoga), albo też służące do ich okresowego ogrzewania (dotyczy to przede wszystkim łazienek). Niewątpliwą zaletą ogrzewania podłogowego elektrycznego jest szybki czas reakcji - podłoga, a zatem i pomieszczenie nagrzewają się szybciej niż w przypadku ogrzewania podłogowego wodnego.
Decyzję o ułożeniu ogrzewania podłogowego należy podjąć jeszcze w okresie kiedy dom jest w stanie surowym. Umożliwi to ustalenie poziomów podłóg (z uwzględnieniem niezbędnej izolacji cieplnej) oraz grubości wylewek podłogowych. Na tym etapie trzeba również zadecydować, jaki rodzaj podłogówki wybierzemy, a więc czy będzie to ogrzewanie wodne, czy też elektryczne oraz z jakiego źródła zasilania będziemy korzystać.
NIUANSE PROJEKTOWANIA
Ogrzewanie podłogowe, a zwłaszcza wodne, powinno być zaplanowane przez projektanta instalacji grzewczych. Pozwoli to uniknąć wielu kłopotów i rozczarowań. W przypadku podłogówki na wybór odpowiedniego rozwiązania ma wpływ wiele czynników:
- straty cieplne pomieszczenia,
- planowana temperatura powietrza,
- udział powierzchni grzejnej w stosunku do wielkości po-mieszczenia,
- rodzaj posadzki,
- maksymalna temperatura wody zasilającej.
W przypadku domów o dobrej ciepłochronności maksymalna wielkość strat cieplnych wynosi 50-70 W/m2.
Dotyczy to jednak stosunkowo krótkich okresów, gdy temperatura zewnętrzna spada poniżej -15°C. Jeśli w domu mają być zainstalowane również inne źródła ciepła (np. grzejniki lub kominek z wkładem) to można przyjąć, że zapotrzebowanie na moc grzewczą pochodzącą z podłogówki nie powinno przekraczać 50 W/m2. Warunkiem komfortowego funkcjonowania instalacji jest utrzymanie temperatury ogrzewanej podłogi na możliwie niskim poziomie, przy jednoczesnym zapewnieniu pożądanej temperatury w pomieszczeniu.
W praktyce przyjmuje się, że maksymalna dopuszczalna temperatura podłogi nie może być wyższa niż 29°C. Wyjątek stanowią łazienki, gdzie można ją podwyższyć do 33°C. Przy takich założeniach moc cieplna oddawana do pomieszczenia nie przekracza 100 W/m2, przy czym trzeba również uwzględnić spadek przekazywanej mocy powodowany różnymi własnościami izolacyjnymi warstw posadzkowych.
JAK OBLICZYĆ MOC GRZEWCZĄ?
Jej wartość wyznaczamy mnożąc moc obliczeniową przez współczynnik korekcyjny odpowiadający planowanemu po-kryciu podłogowemu. Rzeczywista moc grzewcza może być więc nawet o połowę mniejsza, niż pierwotnie zakładaliśmy. Musimy również dokonać korekty uwzględniając efektywną powierzchnię przekazującą ciepło. Instalacji ogrzewania podłogowego nie układa się bowiem pod całą powierzchnią przyszłej podłogi, a jedynie tam, gdzie nie będą ustawione meble pozbawione nóżek (np. regały, szafy, łóżka, kanapy) lub stałe elementy wyposażenia (szafki kuchenne, wanny, brodziki itp.). Ograniczają one bowiem emisję ciepła. W zależności od funkcji jaką pełni pomieszczenie oraz jego wyposażenia, powierzchnia czynna ogrzewania może stanowić 60-90% całkowitej powierzchni podłogi. Moc ogrzewania powinna być proporcjonalnie dostosowana do tego stanu rzeczy.
Kolejnym czynnikiem, który ma znaczący wpływ na efektywność ogrzewania podłogowego, jest temperatura wody zasilającej. Nie powinna ona przekraczać 55°C (przy takim założeniu określana jest moc nominalna ogrzewania). Oczywiście, jeśli dysponujemy źródłem ciepła, które pracuje przy wyższych temperaturach wody grzewczej (np. kocioł węglowy), dość łatwo można obniżyć jej temperaturę, aby mogła zasilać podłogowkę.
Wykorzystanie urządzeń niskotemperaturowych (pomp ciepła, kotłów kondensacyjnych), wpływa na zmniejszenie ilości ciepła oddawanego przez ogrzewanie podłogowe. Optymalna temperatura wody dla podłogówki zawiera się w granicach 35-45°C.
WODA POD PODŁOGĄ
System podłogowego ogrzewania wodnego składa się z:
- rur ułożonych pod jastrychem podłogowym,
- rozdzielacza do którego podłącza się poszczególne pętle rur grzewczych,
- układu sterowania dostosowanego do pozostałej części instalacji grzewczej.
Rury - do budowy instalacji ogrzewania podłogowego wykorzystuje się przede wszystkim rury z tworzyw sztucznych z powłoką ochronną zabezpieczającą przed dyfuzją (przenikaniem przez ścianki rury tlenu zawartego w powietrzu). Polimerowa struktura rur jest bowiem do pewnego stopnia „gazoprzepuszczalna", a przenikanie tlenu powoduje przyspieszoną korozję metalowych elementów instalacji grzewczej.
Zasilanie - woda w instalacji ogrzewania podłogowego powinna mieć temperaturę nie wyższą niż 55°C. Jeśli do zasilania wykorzystywany jest kocioł gazowy lub olejowy, utrzymanie pożądanego poziomu nie nastręcza kłopotów, gdyż w urządzeniach tych można precyzyjnie ustawić temperaturę wody zasilającej. Bardziej kłopotliwa jest właściwa współpraca z kotłem na paliwo stałe.
Ponieważ kocioł taki powinien pracować przy temperaturze wody zasilającej powyżej 70°C, zatem zanim trafi ona do instalacji ogrzewania podłogowego, musi zostać odpowiednio schłodzona. Efekt ten uzyskuje się dzięki zaworowi mieszającemu. Identyczny układ należy zamontować, gdy podłogówka będzie współpracowała z grzejnikami tradycyjnymi. Przy okazji warto wspomnieć o często spotykanym błędzie w tego rodzaju instalacjach. Polega on na podłączeniu rur ogrzewania podłogowego do rur wody powrotnej z obiegu grzejnikowego. Po pierwsze, uniemożliwia to regulację temperatury podłogówki, a po drugie, bardzo łatwo może doprowadzić do jej przegrzania i uszkodzenia mniej odpornych na wysoką temperaturę materiałów posadzkowych.
Regulacja - wodne ogrzewanie podłogowe ma zdolność do pewnej samoregulacji, dzięki dużej powierzchni grzejnej o stosunkowo niskiej temperaturze. Jeżeli w pomieszczeniu temperatura powietrza wzrasta, to automatycznie zmniejsza się różnica w odniesieniu do temperatury podłogi. Efektem jest proporcjonalne obniżenie się ilości przekazywanego ciepła, ponieważ moc grzejna jest uzależniona m.in. od tej właśnie różnicy temperatur. Ograniczona zdolność do samoregulacji nie zastąpi jednak układu sterowania ogrzewaniem, który pozwala na zaprogramowanie określonej temperatury. Zależnie od stopnia rozbudowania instalacji oraz rodzaju źródła ciepła regulację temperatury zapewniają termostaty podłogowe i pokojowe, regulatory pogodowe, a także układy pozwalające na programowanie zmian temperatury w ciągu doby lub nawet w cyklu tygodniowym.
PRĄD POD PODŁOGĄ
Elektryczne ogrzewanie podłogowe można wykonać na dwa sposoby. Pierwszy z nich (tradycyjny) polega na zatopieniu kabli grzejnych w wylewce podłogowej, drugi na ułożeniu mat grzejnych bezpośrednio pod posadzką z płytek ceramicznych.
Kable - mogą być przystosowane do zasilania jedno- lub dwustronnego. Znacznie wygodniejsze do ułożenia są kable zasilane jednostronnie. Nie trzeba „wracać" z drugim końcem do miejsca podłączenia prądu. Podstawowym parametrem kabli grzejnych jest ich moc oddawana przez 1 m.b. przewodu. Wynosi ona zależnie od przeznaczenia 10-20 W/m.b. Przy wyborze mocy jednostkowej kabla trzeba kierować się zasadą - jeżeli istnieją dobre warunki przekazywania ciepła do pomieszczenia (np. cienka warstwa jastrychu), kabel powinien mieć mniejszą moc jednostkową, gdy warunki są gorsze, można ułożyć kable o wyższej mocy. Przewody grzejne kupuje się w odcinkach o określonej mocy (maksymalnie do ok. 4 kW w jednej pętli). Zapotrzebowanie na moc grzewczą przyjmuje się wg wskaźnika 100 W/m2 (gdy ogrzewanie ma być głównym źródłem ciepła) lub 50-60 W/m2 (gdy chodzi wyłącznie o efekt ciepłej podłogi).
Maty - przystosowane są do układania bezpośrednio pod pokryciem podłogowym (najlepiej z płytek ceramicznych). Kabel grzejny ma niewielką średnicę (ok. 2,5 mm) i umocowany jest do siatki z tworzywa sztucznego o szerokości 0,5 m i długości wynikającej z zapotrzebowania na moc grzewczą.
Moc jednostkowa mat grzejnych wynosi najczęściej 100-150 W/m2.
Jest to znacznie więcej niż wynosi zapotrzebowanie na ciepło większości pomieszczeń, ale należy pamiętać, że ogrzewania nie układa się na całej powierzchni podłogi. Przed ewentualnym przegrzaniem chroni maty termostat, który wyłącza ogrzewanie po przekroczeniu zaprogramowanej temperatury. Maty można przycinać w zależności od ukształtowania obszaru grzewczego. Nie należy oczywiście ciąć kabla grzejnego! Przycina się jedynie siatkę nośną, co pozwala na odgięcie części maty.
KIEDY KUPIĆ GRZEJNIKI?
Zakupu grzejników najlepiej jest dokonać już na etapie montowania instalacji grzewczej. Umożliwi to wykonanie tzw. próbnego montażu. Można dzięki niemu uniknąć ewentualnych kłopotów z dostosowaniem podłączeń. Taka próba pozwoli również dokonać korekty wymiarów lub miejsca zamontowania poszczególnych grzejników. Szczególnie jeśli przy montażu „kontrolnym" okaże się, że któryś z nich przeszkadza w zamierzonej aranżacji wnętrza. Jeżeli ze względów finansowych lub organizacyjnych (brak miejsca do przechowywania grzejników) zakup musimy odłożyć na później, to powinniśmy przynajmniej wybrać konkretne modele z określonej firmy i zaopatrzyć się w instrukcje montażowe. Umożliwi to przystosowanie instalacji do wybranych parametrów. Wybierając grzejniki, warto zwrócić uwagę na okres gwarancji. Wynosi on przeważnie 5 lub 6 lat.
KIEDY PORA NA MONTAŻ?
Grzejniki należy montować po zakończeniu wszelkich robót wykończeniowych (gdy ściany są już pomalowane, a podłoga gotowa do użytkowania). Zdarza się jednak, że trzeba je zamontować wcześniej (np. wtedy, gdy prace wykończeniowe przeprowadzane są w zimie). W takim przypadku wskazane jest otynkowanie miejsc, gdzie będą one zawieszone, aby można było zamocować uchwyty montażowe. Oczywiście grzejniki muszą być zabezpieczone przed uszkodzeniem i zabrudzeniem. Wiele z nich ma tzw. opakowanie montażowe, pozwalające na ich zawieszenie bez konieczności całkowitego rozpakowania. Jeśli takiego opakowania nie ma, grzejnik można szczelnie okryć folią i owinąć taśmą samoprzylepną. Na jego krawędziach warto przymocować kartonowe osłony.
ILE POTRZEBA CIEPŁA?
Określenie zapotrzebowania na ciepło poszczególnych pomieszczeń w domu powinno znajdować się w dokumentacji projektowej. Często jednak nie zawiera ona części instalacyjnej, a rzeczywista ciepłochronność domu może odbiegać od tej, jaką przyjęto w projekcie budowlanym. Dokładne określenie mocy grzejników możliwe jest po wyliczeniu strat i zysków ciepła przez ściany, okna, podłogę, strop i wentylację. W praktyce wystarczy przyjąć, że we współcześnie budowanych domach zapotrzebowanie na ciepło wynosi od 50 do 70 W/m2.
GRZEJNIKI ELEKTRYCZNE
Grzejniki elektryczne są alternatywą dla grzejników wodnych. Mogą być zarówno podstawowym sposobem ogrzewania domu, jak i stanowić uzupełnienie systemu centralnego ogrzewania. Ten rodzaj grzejników zależnie od budowy może oddawać ciepło przez promieniowanie lub przez konwekcję (podobnie jak grzejniki wodne). Na rynku dostępne są urządzenia elektryczne, przystosowane do powieszenia na ścianie lub przenośne, wyposażone w nóżki lub kółka. Pierwszy typ podłącza się przeważnie do sieci elektrycznej przez puszkę instalacyjną (tylko nieliczne mają wtyczkę). Większość producentów sprzedaje wraz z grzejnikami kompletne systemy montażowe. Moc grzejników dostępnych na rynku:
- konwektory z naturalnym obiegiem powietrza - 400-3000 W,
- konwektory z wymuszonym obiegiem powietrza, termowentylatory - 500-2000 W,
- promieniujące płyty grzejne, promienniki kwarcowe - 300-6000 W,
- grzejniki olejowe - 600-2500 W,
- suszarki elektryczne - 50-600 W.
W katalogach niektórych producentów znajdują się uproszczone metody doboru grzejników. Na ich podstawie można samodzielnie określić potrzebną moc urządzeń. Jeśli jednak ogrzewanie elektryczne ma być podstawowym systemem grzewczym w domu, dobór grzejników najbezpieczniej jest zlecić projektantowi z uprawnieniami. Grzejniki elektryczne mają wiele zalet:
- łatwość montażu,
- szybkość nagrzewania pomieszczenia (poza olejowymi i marmurowymi),
- bezpieczeństwo i prostota obsługi,
- sprawność sięgająca 100% (niemal cała dostarczana energia elektryczna zamieniana jest w ciepło),
- koszt urządzeń nie jest zbyt wysoki.
Wszystkie powyższe zalety rekompensują, w znacznym stopniu, główną wadę ogrzewania elektrycznego, jaką jest wysoki koszt energii elektrycznej.
DODATKI DO MONTAŻU
Zawory przyłączeniowe - z reguły stanowią oddzielne wyposażenie, ale grzejniki z zasilaniem dolnym mają już wmontowany zawór regulacyjny, przystosowany do współ-pracy z głowicą termostatyczną. Do podłączenia grzejnika potrzebne będą dwa zawory: regulacyjny (na zasilaniu) i odcinający (na powrocie). Dzięki nim grzejnik można zdjąć bez konieczności opróżniania całej instalacji z wody.
Korki zaślepiające i odpowietrzniki - w wielu typach grzejników są standardowym wyposażeniem. Jeśli ich nie ma, należy dokupić jeden odpowietrznik i jeden korek dla każdego grzejnika.
Konsole przyłączeniowe - służą do podłączenia grzejników z zasilaniem dolnym i wyposażone są w dwa zawory odcinające. Trzeba je dokupić oddzielnie.
Uchwyty montażowe - także często są dołączane do grzejnika. Ich liczba i rodzaj muszą być dostosowane do typu i wielkości grzejnika.
Głowice termostatyczne - są dodatkowym wyposażeniem grzejników. Umożliwiają samoczynne utrzymywanie nastawionej temperatury. Przy ich zakupie trzeba zwrócić uwagę, z jakim typem zaworu regulacyjnego mogą współpracować. Zasada działania głowicy termostatycznej polega na zmniejszaniu lub zwiększaniu przepływu wody zależnie od temperatury w pomieszczeniu. Dzięki temu możliwe jest regulowanie temperatury w każdym pomieszczeniu oddzielnie. Po zamontowaniu ustawia się najczęściej tzw. nastawę wstępną, chodzi oto, aby woda grzewcza była równomiernie rozprowadzana do wszystkich grzejników (leżących blisko i daleko od źródła ciepła). Później temperaturę ustawia ręcznie sam użytkownik. Jej regulacja jest możliwa w zakresie od kilku do około 30°C. A Głowice termostatyczne umożliwiają sterowanie temperaturą w poszczególnych pomieszczeniach.
ZALETY OGRZEWANIA PODŁOGOWEGO
- Ogrzewanie podłogowe zapewnia najkorzystniejszy rozkład temperatury wewnątrz pomieszczeń. Powierzchnia podłogi podgrzewa bowiem chłodniejsze powietrze gromadzące się nad posadzką i dzięki czemu domownicy unikają odczucia „zimnych stóp". Pozwala to na utrzymywanie w domu nieco niższej temperaturę przy zachowaniu komfortu cieplnego. To z kolei przekłada się na obniżenie zużycia energii o ok. 10%.
- Bardzo korzystne jest zainstalowanie ogrzewania podłogowego w pomieszczeniach wysokich (np. dwukondygnacyjnych, otwartych u góry aż do połaci dachowej).
- Do kolejnych zalet podłogówki należy zaliczyć brak widocznych elementów (np. grzejników). Pozwala to na większą swobodę w aranżowaniu wnętrz.
- Wybór wodnego ogrzewania podłogowego jest szczególnie uzasadniony, gdy zdecydujemy się na ogrzewanie domu pompą ciepła lub kotłem kondensacyjnym.
WADY OGRZEWANIA PODŁOGOWEGO
- Podwyższenie lub obniżenie temperatury w pomieszczeniu następuje z dużym opóźnieniem. Przyczyną tego jest duża bezwładność cieplna ogrzewania podłogowego. Problem ten można częściowo rozwiązać instalując wspomagające grzejniki tradycyjne. Na zmiany zadanej temperatury znacznie szybciej od tradycyjnego ogrzewania podłogowego reagują elektryczne maty grzejne umieszczone bezpośrednio pod płytkami.
- Nie można dowolnie wybierać rodzaju pokrycia podłogowego. Część z nich ma bowiem niską zdolność do przewodzenia ciepła, a to w istotny sposób wpływałoby na efektywność ogrzewania. Najlepszym materiałem podłogowym przy zastosowaniu ogrzewania tego rodzaju są płytki kamienne lub ceramiczne.
- Nie można zastawić dużej powierzchni podłogi meblami bez nóżek, gdyż w znacznym stopniu ograniczy to przekazywanie ciepła przez podłogę.
INSTALACJA GRZEWCZA KROK PO KROKU
W budynku wykonujemy instalację centralnego ogrzewania z grzejnikami płytowymi zasilanymi od dołu w rozdzielaczowym układzie zasilania. Instalację prowadzimy pod wylewką podłogową (przed jej wylaniem) oraz przed otynkowaniem ścian.
KROK 1 Wyznaczenie miejsc zainstalowania grzejników z uwzględnieniem punktu podłączenia rur instalacyjnych oraz miejsca zainstalowania rozdzielaczy na parterze i piętrze.
KROK 2 Wytyczenie linii przebiegu rur instalacyjnych (np. kredą na podłodze). Należy unikać przechodzenia rur przez otwór drzwiowy. Do drugiego pomieszczenia najlepiej wprowadzać je przez przekucie w ścianie. Unika się w ten sposób niebezpieczeństwa przedziurawienia rury w przypadku osadzania listwy progowej w drzwiach.
KROK 3 Wymierzenie łącznej długości rur, a następnie ich zakup. W instalacji stosuje się rury warstwowe PEX-AI-PEX o średnicy 16 mm prowadzone w rurce osłonowej, tzw. peszlu.
KROK 4 Wykucie w ścianie otworu pod szafkę rozdzielaczową oraz przekucie w stropie (doprowadzenie pionu). Wykonanie przekucia ścian w miejscach przebiegu rur oraz bruzdy w miejscach podłą¬czenia grzejników.
KROK 5 Montaż szafki rozdzielaczowej wraz z rozdzielaczem zespolonym o liczbie przyłączy odpowiadającej liczbie grzejników na danej kondygnacji. W rozdzielaczu trzeba zamontować indywidualne zawory odcinające (pozwalają na odłączenie poszczególnych gałązek w razie ich awarii).
KROK 6 Rozwinięcie i prostowanie rury instalacyjnej. Pocięcie jej na odcinki (z zapasem ok. 20-30 cm). Na przycięte odcinki nasuwamy rurki osłonowe - czerwoną na przewód zasilający, niebieską na powrotny. Uwaga! Grzejniki zasilane od dołu pochodzące od różnych producentów mogą mieć różny układ podłączenia - skrajny króciec może być łączony z rurą powrotną lub zasilającą - na co trzeba zwrócić uwagę przy doprowadzaniu rur.
KROK 7 Za pomocą sprężyny należy ukształtować przez wyginanie podejścia do grzejników, zacisnąć na końcówkach kolana ustalone i prowizorycznie zamontować konsolę przyłączeniową. Montaż konsoli umożliwi uzyskanie wymaganego rozstawu końcówek przyłączeniowych, a kolana ustalone - zamocowanie rur do ściany na wysokości ok. 12 cm od podłogi (po uwzględnieniu warstw wykończających).
KROK 8 Rozłożenie rur do rozdzielacza (możliwie najkrótszą drogą). W przypadku zmian kierunku rury, łuki (o promieniu nie mniejszym niż 8 cm) wygina się ręką. Rury dochodzące do różnych grzejników można prowadzić równolegle.
KROK 9 Podłączenie końcówek rur do odpowiednich sekcji rozdzielacza oraz zamontowanie rur łączących rozdzielacze z kotłem.
KROK 10 Przeprowadzenie próby ciśnieniowej na zimno i przy zasilaniu gorącą wodą. Obieg wody w instalacji bez podłączenia grzejników zapewniają mostki rurowe podłączone do konsol przyłączeniowych.
KROK 11 Po pozytywnej próbie ciśnieniowej instalację można pokryć jastrychem betonowym, a przekucia w ścianach otynkować.
©® GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
