Ściany
Ściany zewnętrzne w budynku dzielimy na:
konstrukcyjne (nośne), przenoszące obciążenia pionowe (od dachów, stropów, balkonów) oraz poziome (od wiatru) i przekazujące je na fundamenty,
osłonowe (nienośne), które stanowią wypełnienie konstrukcji nośnej np. szkieletowej a obciążone są jedynie ciężarem własnym w obrębie jednej kondygnacji).
samonośne – nie są obciążone stropami, przenoszą tylko ciężar własny.
Ściany wewnętrzne w budynku dzielimy na:
konstrukcyjne (nośne), przenoszące obciążenia od stropów i przekazujące je na fundamenty
działowe, dzielące większe pomieszczenia (których wymiary wynikają z układu ścian konstrukcyjnych budynku) na mniejsze, przenoszące tylko swój ciężar i ewentualne siły poziome (np. od gwałtownego oparcia się człowieka), stanowiące obciążenie dla stropu, na którym stoją.
Konstrukcje ścian zewnętrznych
Układ warstw w ścianie trójwarstwowej
Ściany zewnętrzne trójwarstwowe
Ściana trójwarstwowa składa się z:
wewnętrznej warstwy konstrukcyjnej
warstwy izolacyjnej,
zewnętrznej warstwy elewacyjnej
Warstwa wewnętrzna ściany przejmuje obciążenie od dachów, stropów i balkonów (gdy ściana zewnętrzna jest ścianą nośną) lub usztywnia konstrukcję budynku (jeżeli ściana zewnętrzna nie jest ścianą nośną). Zewnętrzna warstwa elewacyjna przenosi swój własny ciężar oraz uczestniczy, proporcjonalnie do swojej sztywności, w przenoszeniu sił poziomych od wiatru lub od parcia gruntu (w przypadku ścian piwnic). Chroni też warstwę izolacyjną przed działaniem czynników atmosferycznych.
Obie warstwy ściany: zewnętrzna i wewnętrzna połączone są kotwami. Kotwy przenoszą część sił poziomych na warstwę wewnętrzną, co zabezpiecza warstwę elewacyjną przed zniszczeniem. Powinny być rozmieszczone równomiernie na całej powierzchni ściany. Rozstawy kotew w poziomie i w pionie są określone szczegółowo w normach. Warstwa zewnętrzna nie powinna być sztywno powiązana z warstwą wewnętrzną, ponieważ ogranicza to jej swobodne ruchy termiczne powstające wskutek nagrzewania się pod wpływem wysokiej temperatury otoczenia, co może prowadzić do uszkodzeń.
Warstwy zewnętrzną i wewnętrzną ściany wykonuje się z:
elementów ceramicznych,
elementów wapienno-piaskowych (silikatowych),
betonu komórkowego.
Izolację cieplną wykonuje się z:
płyt styropianowych,
płyt z wełny mineralnej.
Grubość izolacji musi być tak dobrana, żeby budynek spełniał wymagania normy cieplnej. W ścianach trójwarstwowych za ciepłochronność odpowiada przede wszystkim warstwa izolacyjna, dlatego pozostałe elementy takiej ściany można wykonywać z materiałów o niskich własnościach termoizolacyjnych. Aby uniknąć mostków termicznych, stropy i ściany wewnętrzne powinny stykać się tylko z wewnętrzną warstwą ściany zewnętrznej (wieńce stropowe powinny być oparte tylko na warstwie wewnętrznej).
Zależnie od rodzaju izolacji cieplnej, między warstwą elewacyjną i ociepleniem pozostawia się tzw. pustkę wentylacyjną lub układa materiały na styk. Wentylacja jest niezbędna przy ociepleniu wełną mineralną, gdyż umożliwia odparowanie wilgoci, która może pojawić się w wyniku kondensacji pary wodnej przenikającej przez warstwę wewnętrzną lub na skutek zamoknięcia warstwy elewacyjnej. Przepływ powietrza w szczelinie wentylacyjnej umożliwiają otwory rozmieszczone na dole i u góry takiej ściany.
W nowym budynku obie warstwy muru, wewnętrzną i zewnętrzną, wznosi się najczęściej prawie jednocześnie, przy zachowaniu różnicy poziomów do 50 cm. W ten sposób muruje się ściany z izolacją ze styropianu, który powinien być układany dwuwarstwowo, z przesunięciem styków w obu warstwach. Natomiast przy ociepleniu wełną mineralną ścianę taką z reguły buduje się dwuetapowo – najpierw wznosi się warstwę konstrukcyjną, a następnie mocuje specjalnymi kotwami ocieplenie i stawia ściankę elewacyjną. Umożliwia to szczelne ułożenie wełny i utrzymanie jednakowej szerokości szczeliny wentylacyjnej na całej powierzchni ściany.
Zalety ścian trójwarstwowych:
niemal nieograniczone możliwości uzyskania wysokiej ciepłochronności,
możliwość stosowania materiałów konstrukcyjnych o małej szerokości (grubości),
różnorodność sposobu wykończenia elewacji,
stworzenie bardzo korzystnego mikroklimatu wewnątrz pomieszczeń.
Wady ścian trójwarstwowych:
pracochłonność wykonania,
wymagają starannego wykonawstwa.
Ściany zewnętrzne dwuwarstwowe
Układ warstw w ścianie dwuwarstwowej
Metoda lekka sucha jest najkorzystniejsza dla osób samodzielnie budujących dom
Układ warstw w ścianie dwuwarstwowej
W metodzie lekkiej mokrej termoizolacja jest chroniona prze uszkodzeniem przez tynk układany na siatce tynkarskiej
Ściany zewnętrzne dwuwarstwowe składają się z:
konstrukcyjnej warstwy nośnej,
warstwy izolacyjnej pokrytej tynkiem lub mocowanej do konstrukcji warstwą osłonową.
Warstwę konstrukcyjną wykonuje się z:
elementów ceramicznych: pełnych, porowatych,
keramzytobetonu,
elementów wapienno-piaskowych (silikatowych),
betonu komórkowego.
Izolację cieplną wykonuje się z:
płyt styropianowych (metodą lekką mokrą),
płyt z wełny mineralnej lub szklanej (metodą lekką mokrą lub suchą).
Ściana dwuwarstwowa jest w pewnym stopniu odmianą ściany trójwarstwowej, gdzie ciężką elewację zastępuje się warstwą tynku nakładaną bezpośrednio na ocieplenie lub lekką konstrukcją osłonową.
Ze względu na ograniczoną grubość układanego materiału izolacyjnego z przyczyn technologicznych i ekonomicznych, warstwa konstrukcyjna takiej ściany powinna również wykazywać dobre własności ciepłochronne, aby możliwe było uzyskanie niskiego współczynnika przenikania ciepła.
Praktycznie przy prawidłowym wykonaniu w takiej ścianie nie występują mostki cieplne a jej budowa przebiega zawsze dwuetapowo (najpierw ściana konstrukcyjna a później ocieplenie). Ścianą dwuwarstwową jest również ściana starego budynku po jego ociepleniu.
Zalety ścian dwuwarstwowych:
mniejsze prawdopodobieństwo powstania mostków cieplnych,
możliwość rozłożenia jej budowy w czasie,
nie wymaga szerokich fundamentów.
Wady ścian dwuwarstwowych:
niska odporność pokrycia na uszkodzenia mechaniczne,
możliwość zawilgocenia ściany w przypadku niewłaściwego doboru ocieplenia do materiału konstrukcyjnego.
Ściany zewnętrzne jednowarstwowe
W ścianach zewnętrznych jednowarstwowych materiał, z którego wykonana jest ściana pełni jednocześnie dwie funkcje: konstrukcyjną i izolacyjną.
Obecnie ściany jednowarstwowe, wykonywane są z dwóch rodzajów materiałów: jednorodnych bloczków z betonu komórkowego, ceramiki poryzowanej, keramzytobetonu lub elementów warstwowych z umieszczonym wewnątrz materiałem ocieplającym.
Z materiałów jednorodnych trudno zbudować ściany, które uzyskują przenikalność cieplną poniżej 0,3 W/(m2 K). Lepszą ciepłochronność zapewniają ściany zbudowane z elementów warstwowych, ale problemem przy ich budowie jest uniknięcie mostków cieplnych na spoinach.
Zalety ścian jednowarstwowych:
mniejsza pracochłonność wykonania w porównaniu ze ścianami dwu- i trójwarstwowymi,
skrócenie czasu prac budowlanych.
Wady ścian jednowarstwowych:
ograniczona ciepłochronność,
trudno uniknąć mostków cieplnych w węzłach konstrukcyjnych i na złączach elementów,
niska akumulacja ciepła.
- Elementy z betonu komórkowego
Beton komórkowy (nazywany również gazobetonem) wytwarza się w procesie spieniania mieszaniny piasku, wapna lub cementu, z dodatkiem wody i środków porotwórczych. Piasek jest czasami zastępowany popiołem lub mieszanką popiołu z piaskiem. Beton z dodatkiem popiołu jest szary, bez popiołu – biały. W budownictwie najczęściej stosuje się beton komórkowy autoklawizowany – poddany w autoklawach działaniu wysokoprężnej pary wodnej i podwyższonej temperatury (180-190°C). Beton komórkowy jest charakteryzowany przez markę i odmianę.
Polska norma PN-B-19301:2004 (obowiązująca do grudnia 2005) podaje 5 odmian betonu komórkowego 300;400;500;600;700. Dla odmian tych obowiązują przedziały gęstości objętościowej oraz odpowiadające im marki: 1,5; 2,0; 2,5; 3,0; 3,5; 4,0; 5,0; 6,0; 7,0. Nowa norma PN-EN 771-4:2004 określa gęstość (w stanie suchym) elementów z betonu komórkowego w zakresie 300-1000 kg/m3. Marka to symbol liczbowy określający klasyfikację wytrzymałości na ściskanie.
Wytrzymałość na ściskanie określana jest w N/mm2 (MPa) zależna jest od gęstości objętościowej (odmiany lub klasy gęstości), oraz od stopnia zawilgocenia. W zależności od wytrzymałości na ściskanie produkuje się betony różnych marek lub jak to ujmuje PN-EN 771-4:2004 klas wytrzymałości. Wg normy PN-B-19301:2004 są to marki od 1,5 do 7,0 MPa - średnia wytrzymałość na ściskanie w stanie suchym. Norma PN-EN 771-4:2004 podaje, iż najniższa deklarowana przez producenta wytrzymałość na ściskanie wyrobów powinna wynosić 1,5 N/mm2 a maks. 5,0 N/mm2 przy wilgotności 6±2.
Łączenie elementów z betonu komórkowego – wg normy PN-B-19301:2004 elementy z betonu komórkowego klasyfikuje się ze względu na sposób łączenia na M łączonych na zaprawy zwykłe i ciepłochronne oraz elementów D do łączenia na cienkie spoiny. Wg normy europejskiej EN-771-4:2004 producenci wyrobów z betonu komórkowego deklarują odbiorcom bloczki rodzaju GPLM (łączone na zwykłe i lekkie ciepłochronne spoiny) lub TLMA i TLMB (łączenie na cienkie spoiny).
Wyroby o mniejszej gęstości objętościowej mają lepszą izolacyjność termiczną, ale niższą wytrzymałość na ściskanie. W niskiej zabudowie jednorodzinnej na elementy konstrukcyjne nośne mogą być stosowane eldużej agresji chemicznej. Można z niej budować ściany nośne i osłonowe oraz fundamenty. Ze względu na walory estetyczne cegłę klinkierową stosuje się wszędzie tam, gdzie chce się uzyskać bez tynkowania ładny wygląd muru: do wykonywania warstwy elewacyjnej ścian zewnętrznych warstwowych, do zaakcentowania wybranych fragmentów elewacji, na podmurówki, filary, balustrady, kominki i elementy małej architektury. Cegłę klinkierową produkuje się w różnych kolorach, o fakturze gładkiej lub ryflowanej, powierzchni szkliwionej lub nieszkliwionej.
- Cegła kratówka ma pionowe otwory o przekroju rombowym i powierzchniach bocznych rowkowanych (co zwiększa przyczepność zaprawy tynkarskiej). Wytwarza się cztery typy kratówki: K1 (o wysokości 6.5 cm), K2 (14 cm), K2,5 (18.8 cm), K3 (22 cm). Cegłę kratówkę produkuje się w klasach:10; 15; Można z niej wznosić ściany konstrukcyjne i osłonowe budynków mieszkalnych i przemysłowych.
- Modularne pustaki ścienne są drążone pionowo (30-50% drążeń) i przeznaczone do wznoszenia tynkowanych ścian wewnętrznych (pustaki N – nieodporne na działanie mrozu) i zewnętrznych (pustaki M – odporne na działanie mrozu). Pustaki modularne można murować tradycyjnie, na suchy styk, pióro-wpust lub z cienką spoiną klejoną (spoina pocieniona na zaprawie klejącej). Produkowane są w następujących klasach wytrzymałości: 3,5; 5; 7,5; 10; 15 i 20 MPa.
- Pustaki ścienne są drążone pionowo (30-50% drążeń) i przeznaczone do wznoszenia tynkowanych ścian wewnętrznych i zewnętrznych. Do najczęściej wykorzystywanych należą pustaki MAX oraz UNI o wymiarach 288x188x220 mm i 250x188x220 mm. Oprócz pustaków podstawowych produkowane są również pustaki połówkowe. W grupie pustaków ściennych produkowany jest również szeroki asortyment wyrobów systemowych o różnych grubościach i długościach elementów umożliwiający stawianie ścian nośnych jednorzędowych o grubości 19-50 cm. Łączenie pustaków może odbywać się na tradycyjną lub ciepłochronną zaprawę albo bez spoin pionowych (na pióro i wpust) bądź „na kieszeń”. Pustaki modularne można murować tradycyjnie, na suchy styk, pióro-wpust lub z cienką spoiną klejącą (spoina pocieniona na zaprawie klejącej).Pustaki produkowane są najczęściej w następujących klasach wytrzymałości: 10; 15 MPa.
- Pustaki do ścian działowych produkowane są jako poziomo drążone (PD – o wymiarach tradycyjnych lub PDM – o wymiarach modularnych) lub pionowo drążone (PDH – o wymiarach modularnych) o grubościach
8-12 i „ze styropianu” wykańcza się od wewnątrz suchym tynkiem gipsowym (płytami gipsowo-kartonowymi). Do mocowania szafek w kuchni trzeba będzie użyć specjalnych wkrętów, które po przebiciu styropianu zakotwią się w rdzeniu betonowym. Elementy lekkie (np. dekoracje na ścianach) wystarczy zakotwić w płycie gipsowo-kartonowej.
Na elewację można położyć tynk cienkowarstwowy na siatce zbrojeniowej lub wykorzystać jeden z wielu dostępnych na rynku tzw. systemów elewacyjnych np. okładziny, cegły itp. Budynki wznoszone w technologii „kształtek styropianowych” charakteryzują się bardzo niskim współczynnikiem U, co w połączeniu ze „szczelną” stolarką i nieprawidłową wentylacją może doprowadzić do znacznego zawilgocenia pomieszczeń. Ściana nie „oddycha”, a wilgoć uwięziona w przegrodzie zacznie się wykraplać na jej wewnętrznej stronie (przepuszczalność pary wodnej przez styropian jest 40-krotnie mniejsza niż przez wełnę mineralną). Doskonale sprawdza się w takich przypadkach wentylacja mechaniczna nawiewno-wywiewna (również z odzyskiem ciepła).
Ściany z płyt warstwowych
Płyty warstwowe mają rdzeń z materiału termoizolacyjnego (wełny mineralnej, styropianu lub sztywnej pianki poliuretanowej samogasnącej), oklejonego obustronnie lub jednostronnie ocynkowaną lub nierdzewną blachą stalową (płaską lub trapezową) albo aluminiową, pokrytą powłoką ochronną (z poliestru, plastisolu, poliuretanu, polifluorku winylidenu – PVDF, laminatu PVC). Blaszane okładziny są połączone z rdzeniem za pomocą kleju poliuretanowego, a grubość rdzenia wynosi od 50-250 mm. Płyty oklejone blachą tylko z jednej strony mogą mieć drugą powierzchnię pokrytą: twardą płytą pilśniową, płytą wiórową lub gipsowo-kartonową (zależnie od żądanego wykończenia ściany od wewnątrz).
Płyty warstwowe stosuje się jako ee, kabiny prysznicowe, sauny), chyba że się je odpowiednio zabezpieczy przed wodą. Ściany z gipsu można wznosić od wysokości 50 cm nad poziomem terenu (ściany fundamentowe i ściany piwnic muszą być wykonane z innych materiałów, np. z betonu wylewanego, prefabrykowanych bloczków betonowych lub z cegły). Bardzo istotne jest staranne wykończenie wszystkich miejsc, w których mogą powstać mostki termiczne (np. w sąsiedztwie wbudowanych elementów żelbetowych i stalowych).
System R
Ściany zewnętrzne wypełniające buduje się z drobnowymiarowych elementów gipsowych z wkładkami termoizolacyjnymi ze styropianu. Konstrukcja nośna budynku jest szkieletowa, złożona z rygli i słupów. Słupy i rygle są ukryte w elementach z gipsu, w specjalnie w tym celu ukształtowanych przestrzeniach, dzięki czemu są niewidoczne z zewnątrz. Słupy mogą być stalowe (np. rury prostokątne lub okrągłe, ceowniki zespawane w przekrój zamknięty), żelbetowe (wylewane na budowie lub prefabrykowane) albo drewniane (z drewna zwykłego lub klejonego). Oparte na słupach żelbetowe lub stalowe rygle (wieńce) przejmują obciążenia ze stropów. Zakłada się, że ściany przenoszą tylko swój własny ciężar w ramach jednej kondygnacji (chociaż ich rzeczywista
nośność jest większa).
System R pozwala na dowolne kształtowanie konstrukcji nośnej budynku; jedynym ograniczeniem są wymiary przekrojów słupów i rygli, które nie mogą przekroczyć ustalonych, maksymalnych wartości, wynikających z grubości elementów ściennych (16x25 cm dla rygli i 16x16 cm dla słupów).
Elementy ścienne podstawowe, o wymiarach 30x30x60 cm, służą do budowy ścian (ściana ma grubość
30 cm, na którą składają się: warstwa styropianu 20 cm oraz dwie warstwy gipsu o grubości 5 cm każda po obu stronach). Dostępne są też w wersji z węgarkiem (do wykończenia ścian w sąsiedztwie otworów okiennych) oraz w wersji narożnikowej (do łączenia ścian w narożniku budynku).
Elementy słupowe o wymiarach 30x30x60 cm służą do kształtowania słupów (w środku mają puste przestrzenie, w których umieszcza się słupy żelbetowe, stalowe lub drewniane). Są dostępne też w wersji z węgarkiem i w wersji narożnikowej. Jeżeli słupy są stalowe albo drewniane, wokół nich pozostaje w otworze wolna przestrzeń, którą wypełnia się elastyczną pianką poliuretanową (przy słupach stalowych) lub zaczynem gipsowym (przy słupach drewnianych). Można też zamówić u producenta elementy z otworami dopasowanymi do wymiarów przekrojów poć okrągłe, kwadratowe lub prostokątne. Każda odmiana produkowana jest w pięciu typach.
Pustaki do przewodów dymowych są produkowane w dwóch wersjach: bez bocznego otworu wlotowego
i z bocznym otworem wlotowym służącym do podłączenia przewodu paleniskowego. Wytrzymałość na ściskanie pustaków bez otworu powinna wynosić co najmniej 4 MPa natomiast dla pustaków z otworem bocznym nie określa się ich wytrzymałości. Pustaki dymowe wpływają na poprawę przepływu spalin.
Cegły kominówki są to cegły w kształcie wycinka pierścienia kołowego, przeznaczone do budowy przemysłowych kominów wolno stojących.
Jakie są zalety ścian z ceramiki?
Charakteryzują się wysoką odpornością na ogień – w nienaruszonym stanie wytrzymują niemal każdy pożar.
Powyżej klasy 5 wszystkie wyroby ceramiczne są mrozoodporne.
Ściany wykonane z ceramiki oddychają – przepuszczają parę wodną nie zatrzymując wilgoci.
Ściany z ceramiki poryzowanej dobrze akumulują ciepło – dzięki temu latem w domu jest chłodno a zimą ciepło.
Dzięki stosunkowo dużym wymiarom elementów z ceramiki ściany wznosi się szybko.
Bardzo duży wybór materiałów ceramicznych daje możliwość wyboru produktu o optymalnej wytrzymałości i izolacyjności cieplnej i akustycznej.
Na co zwracać uwagę budując ściany z ceramiki?
Ściany zewnętrzne wykonane z elementów ceramicznych, ze względu na dużą nasiąkliwość powinny być otynkowane.
Dobrej jakości element ceramiczny nie powinien zawierać przebarwień i wykwitów.
Elementy ceramiczne powinny być przycinane za pomocą piły łańcuchowej, tarczowej lub taśmowej.
Cięcie udarowe uszkodzi strukturę materiału.
Elementy ceramiczne porowate
Przy murowaniu ściany z pustaków porowatych bardzo ważne jest stosowanie lekkich zapraw o niskim współczynniku przewodności cieplnej. W przeciwnym wypadku duża różnica między przewodnością cieplną zaprawy i pustaków może znacznie pogorszyć właściwości ściany.
Porowate tworzywo ceramiczne otrzymuje się przez dodanie do masy ceramicznej łatwopalnych dodatków (trociny, granulat styropianowy, mączka drzewna), które nie ulegają zniszczeniu podczas formowania, utleniają się natomiast w procesie wypalania wyrobów, pozostawiając mikropory. Dzięki mikroporom uzyskane wyroby mają niski współczynnik przenikania ciepła (przy jednocześnie niskim cięniu własności termoizolacyjne betonu komórkowego.
Asortyment dostępnych na rynku wyrobów obejmuje: bloczki ścienne o różnych wymiarach przeznaczone do wznoszenia ścian jednowarstwowych, wielowarstwowych i działowych, bloczki uzupełniające, płyty stropowe i dachowe, nadproża prefabrykowane, elementy ocieplenia wieńców (prostopadłościenne elementy z doklejoną warstwą wełny mineralnej), kształtki przeznaczone do wylewania nadproży i wieńców, kształtki do formowania słupów żelbetowych w ścianach (system szkieletu żelbetowego z wypełnieniem z betonu komórkowego) z wypełnieniem – kształtki pełnią w tym przypadku rolę szalunku traconego.
Wznoszenie ścian z betonu komórkowego
Ściany z betonu komórkowego pełnią nie tylko funkcję konstrukcyjną i osłonową (jak w przypadku ścian z cegły pełnej), ale również izolacyjną. Pełne wykorzystanie właściwości izolacyjnych jest możliwe pod warunkiem stosowania zapraw ciepłochronnych lub zapraw klejowych z zachowaniem grubości spoiny nie większej niż 2 mm. Zaprawę cienkowarstwową przygotowuje się na budowie przez rozrobienie suchej mieszanki z wodą. Może być stosowana wewnątrz i na zewnątrz ponieważ jest mrozo- i wodoodporna. Nanosi się ją na płaszczyznę poziomą i boczną bloczka i dociska do kolejnego elementu. Proces ten przypomina bardziej klejenie niż murowanie
i musi być wykonany bardzo precyzyjnie (starannie) z zachowaniem odpowiedniej grubości spoin. W przypadku budowy ścian z betonu komórkowego z waowego „szkieletu” z betonu o odpowiedniej wytrzymałości.
Wyroby uzupełniające, do których zalicza się:
elementy nadprożowe (z ociepleniem lub bez) i wieńcowe, przeznaczone do kształtowania nadproży i wieńców,
w wersji z węgarkiem i narożnej.
Elementy konstrukcyjne wewnętrzne służą do kształtowania słupów w ścianach wewnętrznych. Mają wymiary 49,8x24,8x24,8 cm; są wyposażone w pionowe kanały, które na budowie wypełnia się betonem.
Elementy wieńcowe o wymiarach 49,8x34x25 cm są przeznaczone do kształtowania wieńców stropowych.
Elementy nadprożowe o wymiarach 50x34x40,5 cm z warstwą ocieplenia z jednej strony, służą do kształtowania nadproży.
Elementy izolacyjno-maskujące służą do izolacji i jednocześnie zamaskowania innych materiałów w ścianie.
Sova-System
W systemie Sova-System kanały pionowe pustaków wypełnia się pianogipsem otrzymywanym na budowie.
Pustaki ścienne podstawowe o wymiarach 35x35x35 cm dostępne również w wersji narożnikowej i węgarkowej, służą do budowy ścian (ściana ma grubość 35 cm).
Pustaki wieńcowe o wymiarach 35x35x35 cm są przeznaczone do kształtowania wieńców stropowych.
Systemy ścienne styropianowe
Styropian jest lekki, ma niski współczynnik przewodności cieplnej (dzięki czemu jest dobrym materiałem termoizolacyjnym), jest nienasiąkliwy, trwały w temperaturze do +90°C oraz w temperaturach ujemnych, nieszkodliwy dla zdrowia. W budynkach mieszkalnych stosuje się styropian samogasnący, który po zapaleniu się gaśnie samoistnie, dzięki czemu w przypadku pożaru ogień nie rozprzestrzenia się. Przy produkcji styropianu nie ma szkodliwych, zanieczyszczających środowisko odpadów. Istnieje możliwość recyklingu.
Styropian jest mało odporny na działanie promieniowania UV (które może spowodować żółknięcie powierzchni i zwiększenie kruchości materiału), jego powierzchnia musi więc być odpowiednio zabezpieczona. Jest wrażliwy na działanie niektórych związków chemicznych: rozpuszczalników organicznych (aceton, rozcieńczalniki farb, terpentyna), amoniaku, węglowodorów nasyconych (alkohol), benzyny, olejów, nafty i produktów ropopochoementy odmiany M400, co umożliwia uzyskanie dostatecznej ciepłochronności przegrody przy grubości 36 cm. Odmiany o wyższej gęstości stosowane są do budowy ścian zewnętrznych z ociepleniem, wewnętrznych ścian nośnpniu własności termoizolacyjne betonu komórkowego.
Asortyment dostępnych na rynku wyrobów obejmuje: bloczki ścienne o różnych wymiarach przeznaczone do wznoszenia ścian jednowarstwowych, wielowarstwowych i działowych, bloczki uzupełniające, płyty stropowe i dachowe, nadproża prefabrykowane, elementy ocieplenia wieńców (prostopadłościenne elementy z doklejoną warstwą wełny mineralnej), kształtki przeznaczone do wylewania nadproży i wieńców, kształtki do formowania słupów żelbetowych w ścianach (system szkieletu żelbetowego z wypełnieniem z betonu komórkowego) z wypełnieniem – kształtki pełnią w tym przypadku rolę szalunku traconego.
Wznoszenie ścian z betonu komórkowego
Ściany z betonu komórkowego pełnią nie tylko funkcję konstrukcyjną i osłonową (jak w przypadku ścian z cegły pełnej), ale również izolacyjną. Pełne wykorzystanie właściwości izolacyjnych jest możliwe pod warunkiem stosowania zapraw ciepłochronnych lub zapraw klejowych z zachowaniem grubości spoiny nie większej niż 2 mm. Zaprawę cienkowarstwową przygotowuje się na budowie przez rozrobienie suchej mieszanki z wodą. Może być stosowana wewnątrz i na zewnątrz ponieważ jest mrozo- i wodoodporna. Nanosi się ją na płaszczyznę poziomą i boczną bloczka i dociska do kolejnego elementu. Proces ten przypomina bardziej klejenie niż murowanie
i musi być wykonany bardzo precyzyjnie (starannie) z zachowaniem odpowiedniej grubości spoin. W przypadku budowy ścian z betonu komórkowego z warstwą ocieplającą, jako izolacji cieplnej należy używać wełny mineralnej z pokryciem tynkiem paroprzepuszczalnym, co umożliwi odparowanie wilgoci przenikającej przez ścianę. Przy wykańczaniu ścian jednowarstwowych również należy od zewnątrz nakładać paroprzepuszczalne tynki mineralne.
Dlaczego warto wybrać beton komórkowy?
- Niewielka gęstość objętościowa sprawia, że beton komórkowy jest doskonałym izolatorem cieplnym.
- Z betonu komórkowego możemy bez obaw budować ściany zewnętrzne jednowarstwowe. Jeżeli bloczki będą dokładne wymiarowo i dobrej jakości, zapewnią przegrodzie zadowalającą izolacyjność i wytrzymałość.
- Ściany z betonu komórkowego „oddychają” – są przepuszczalne dla pary wodnej.
- Beton komórkowy akumuluje ciepło, wolno wyziębia się zimą, jest chłodny latem.
- Bardzo szybko się muruje. Bez problemu poddaje się obróbce. Żłobienie bruzd pod instalacje czy przycinanie jest niezwykle łatwe. Dzięki temu bez problemu nadaych. W Polsce nie zaleca się wznoszenia z betonu komórkowego ścian piwnic i ścian poniżej 50 cm od poziomu terenu (producenci niemieccy zezwalają na to pod warunkiem zastosowania odpowiedniej izolacji przeciwwilgociowej). W budynkach ze ścianami z betonu komórkowego można stosować płyty stropowe z betonu komórkowego lub inne typy stropów. Ściany z betonu komórkowego są lekkie i charakteryzują się dobrą izolacyjnością cieplną, ale z powodu porowatej struktury mają dużą nasiąkliwość (dochodzącą do 45%), co przy małej zdolności do wysychania może spowodować trwałe zawilgocenie takiej przegrody. Zawilgocenie obniża też w znacznym stomy ścianom czy otworom okiennym pożądany przez nas wymiar.
- Beton komórkowy jest materiałem całkowicie mrozoodpornym i niepalnym. Wraz z upływem czasu nie pogarszają się jego właściwości techniczne.
- Niektóre firmy oferują kompletne systemy budowy domu.
Na co zwracać uwagę budując ściany z betonu komórkowego?
- Producenci najczęściej oferują bloczki o gęstości objętościowej od około 350 do 750 kg/m3. Im większa gęstość tym większa wytrzymałość lecz słabsza izolacyjność cieplna. Z bloczków o mniejszej gęstości budujemy ściany jednowarstwowe; ściany dwu- i trzywarstwowe (z ociepleniem) z bloczków o wysokiej gęstości.
- Przed zakupem należy sprawdzić, czy produkt posiada odpowiednie certyfikaty.
- Beton komórkowy łatwo ulega uszkodzeniom podczas transportu. Powinien być przewożony i magazynowany na paletach zawiniętych w folię – zapobiegnie to jego zawilgoceniu.
- Murowanie na cienkie spoiny znacznie poprawi charakterystykę izolacyjności cieplej ścian.
- Ze względu na nie najlepszą izolacyjność akustyczną betonu komórkowego ściany wewnętrzne powinny być grubsze niż 11,5 cm.
- Jeżeli z betonu komórkowego zamierzamy budować ściany piwniczne powinniśmy ją bardzo dobrze zaizolować przeciwwilgociowo. W szczególnych wypadkach konieczny będzie drenaż.
- Ściany elewacyjne z betonu komórkowego należy pokryć tynkiem mineralnym.
Podczas produkcji do betonu dodaje się różne kruszywa lekkie (głównie keramzyt), zmieniające jego właściwości (przede wszystkim termoizolacyjne), dzięki czemu otrzymane wyroby mogą być stosowane do budowy ścian jednowarstwowych, które spełniają wymagania normy cieplnej dla budynków mieszkalnych. Właściwości mechaniczne i cieplne betonu zależą od ilości i rodzaju dodanego kruszywa. Przy większej ilości kruszywa lekkiego otrzymuje się wyroby o niższej gęstości objętościowej i lepszych parametrach cieplnych, ale mniejszej wytrzymałości, które mają zastosowanie przede wszystkim termoizolacyjne. Dodając do mieszanki więcej cementu otrzymuje się wyroby o większej gęstości, i wyższej wytrzymałości, nadające się także na elementy nośne konstrukcji.
Takie elementy ścienne mogą być pełne, z kanałami powietrznymi lub wypełnionymi materiałem izolacyjnym
- Elementy z betonu lekkiego
- Jakie są rodzaje wyrobów ściennych z betonu lekkiego?
- Wyroby pełne produkowane w postaci bloczków z keramzytobetonu, betonu z dodatkiem granulatu styropianowego lub mineralizowanych wiórów drzewnych. W ścianach zewnętrznych murowane są na zaprawę ciepłochronną. Ich własności izolacyjne zbliżone są do betonu komórkowego.
- Wyroby otworowe produkowane w postaci pustaków z betonu lekkiego z otworami zasypowymi do wypełnienia materiałem izolacyjnym w postaci granulatu styropianowego, z wełny mineralnej lub celulozy. Murowane na zaprawę ciepłochronną uzyskują lepszą izolacyjność cieplną niż wyroby pełne.
- Wyroby z wypełnieniem są to bloczki, w których podczas produkcji umieszczono kształtki styropianowe. Zależnie od kształtu wypełnienia i grubości warstwy izolacyjnej bloczki mogą uzyskiwać nawet bardzo dobre własności izolacyjne. Bloczek może być również wykorzystywany do budowy ścian piwnicznych pod warunkiem wykonania betonowego „szkieletu” z betonu o odpowiedniej wytrzymałości.
Wyroby uzupełniające, do których zalicza się:
- elementy nadprożowe (z ociepleniem lub bez) i wieńcowe, przeznaczone do kształtowania nadproży i wieńców,
- pustaki szalunkowe, służące jako szalunek tracony przy budowie fundamentów i ścian,
- pustaki stropowe, służące jako wypełnienie stropów gęstożebrowych.
Dlaczego warto zbudować ściany z keramzytobetonu?
- Bloczki keramzytobetonowe mają bardzo dobrą izolacyjność termiczną i akustyczną – z pustaków o gr. 36,5 cm można wznosić ściany jednowarstwowe.
- Są odporne na ogień.
- Dzięki wyprofilowanym ściankom buduje się z nich prosto i stosunkowo szybko.
- Chropowata powierzchnia umożliwia dobrą przyczepność tynku.
- Ściana z elementów keramzytobetonowych jest paroprzepuszczalna.
- Bloczki keramzytobetonowe mają niską promieniotwórczość naturalną, są odporne na czynniki biologiczne (brak pleśni, grzybów i mikroorganizmów).
- Duża odporność na ogień – głównie dzięki zawartości gliny spieczonej w bardzo wysokiej temperaturze
- Wyroby keramzytobetonowe do ścian warstwowych mają dużą wytrzymałość i odporność na obciążenia punktowe.
Na co zwracać uwagę przy budowie domu z keramzytobetonu?
- Budując ściany wielowarstwowe warto pamiętać o sprawdzeniu ułożenia materiału termoizolacyjnego.
- Elementy keramzytobetonowe są nasiąkliwe w 15-20% – przed rozpoczęciem budowy należy je chronić przed deszczem; aby zapobiec wsiąkaniu wilgoci w ściany.
- Wyroby keramzytobetonowe można ciąć szlifierką kątową lub piłami do cięcia cegieł.
- Elementy ceramiczne
Do grupy elementów ceramicznych zalicza się wszystkie wyroby wypalane z gliny. Wyroby ceramiczne charakteryzują się dużą wytrzymałością, dzięki czemu nadają się dobrze do budowy wszystkich rodzajów ścian. Wyroby ceramiczne mogą mieć strukturę porowatą (nasiąkliwość wagowa do 22%) lub spieczoną (nasiąkliwość wagowa do 12%). Do wyrobów o strukturze porowatej zaliczamy cegły (pełne, modularne, dziurawki, kratówki), pustaki (ścienne, stropowe, do przewodów wentylacyjnych i dymowych), ceramikę poryzowaną.
Do wyrobów o strukturze spieczonej zalicza się cegły i płytki klinkierowe, cegły kominowe, cegły kanalizacyjne, terakotę oraz elementy z kamionki (płytki, kształtki i rury).
Ścienne wyroby ceramiczne dzielimy na pełne i drążone. Wyroby drążone mają otwory, które mogą być w ścianie usytuowane pionowo lub poziomo. Elementy o otworach pionowych mają większą wytrzymałość i lepszą izolacyjność termiczną; mogą być stosowane do budowy ścian nośnych. Wyroby o poziomym usytuowaniu otworów z powodu niższej wytrzymałości i izolacyjności cieplnej stosuje się przede wszystkim do wykonywania ścian działowych i osłonowych.
Dobre własności termoizolacyjne zapewniają wyroby ceramiczne o specjalnie poryzowanej strukturze. Uzyskuje się to przez dodanie do masy ceramicznej łatwopalnych dodatków (trociny, granulat styropianowy, mączka drzewna), które nie ulegają zniszczeniu podczas formowania, spalają się natomiast w procesie wypalania wyrobów, pozostawiając mikropory. Dzięki mikroporom uzyskane wyroby mają niski współczynnik przenikania ciepła (przy jednocześnie niskim ciężarze), dlatego z pustaków poryzowanych można budować ściany jednowarstwowe. Wykorzystuje się je również do budowy ścian dwu- i trójwarstwowych oraz ścianek działowych. Do wznoszenia ścian zewnętrznych (konstrukcyjnych oraz osłonowych) stosuje się elementy mrozoodporne, natomiast z elementów nieodpornych na działanie mrozu można wznosić przegrody wewnętrzne (np. ścianki działowe).
- Elementy ceramiczne tradycyjne
Wymiary dostępnych na rynku wyrobów ceramicznych są dostosowane do przyjętych w budownictwie systemów wymiarowych lub są wymiarami systemowymi producentów.
Systemy wymiarowe:
- tradycyjny – oparty na wymiarach cegły pełnej (25x12x6,5 cm); wymiary elementów są wielokrotnością wymiarów podstawowych,
- modularny – oparty na module podstawowym 10 cm.
- Cegła ceramiczna pełna ma znormalizowane wymiary 25x12x6,5 cm. Jest produkowana w klasach 10; 15; 20. Z cegły pełnej buduje się ściany nośne zewnętrzne i wewnętrzne, kominy, ściany piwnic; nadaje się też na fundamenty, ale obecnie fundamenty wykonuje się najczęściej z betonu.
Klasa cegły – liczba określająca wytrzymałość cegły na ściskanie w MPa.
- Cegła dziurawka ma wymiary analogiczne jak cegła pełna, ale jest wyposażona w otwory poziome (okrągłe, prostokątne lub owalne), równoległe do dłuższego (cegła W – wozówkowa) lub krótszego (cegła G – główkowa) boku podstawy. Wykorzystywana jest głównie do prac pomocniczych (obmurówek, wypełniania otworów) i budowy ścianek działowych.
- Cegła klinkierowa jest wypalana w temperaturze spiekania. Cegła klinkierowa ma wymiary 25x12x(6,5; 14; 22) cm i produkowana jest w czterech klasach wytrzymałości 30, 35, 45, 60. Cegły klinkierowe mogą być produkowane bez otworów lub z drążeniami (do 40% powierzchni podstawy). Charakteryzują się małą nasiąkliwością (do 6%) i mrozoodpornością.
Cegła klinkierowa ma dużą odporność na działanie kwasów i zasad, dzięki czemu można ją stosować w środowiskach o cm.
- Pustaki wentylacyjne służą do budowy pionów wentylacyjnych w budynkach mieszkalnych murowanych
i stosuje się je w ścianach murowanych z cegieł. Są produkowane w dwóch odmianach: bez otworu w ściance bocznej i z otworem na osadzenie kratki wentylacyjnej. Boczne otwory wlotowe mogą być okrągłe, kwadratowe lub prostokątne. Każda odmiana produkowana jest w pięciu typach.
- Pustaki do przewodów dymowych są produkowane w dwóch wersjach: bez bocznego otworu wlotowego
i z bocznym otworem wlotowym służącym do podłączenia przewodu paleniskowego. Wytrzymałość na ściskanie pustaków bez otworu powinna wynosić co najmniej 4 MPa natomiast dla pustaków z otworem bocznym nie określa się ich wytrzymałości. Pustaki dymowe wpływają na poprawę przepływu spalin.
- Cegły kominówki są to cegły w kształcie wycinka pierścienia kołowego, przeznaczone do budowy przemysłowych kominów wolno stojących.
Jakie są zalety ścian z ceramiki?
- Charakteryzują się wysoką odpornością na ogień – w nienaruszonym stanie wytrzymują niemal każdy pożar.
- Powyżej klasy 5 wszystkie wyroby ceramiczne są mrozoodporne.
- Ściany wykonane z ceramiki oddychają – przepuszczają parę wodną nie zatrzymując wilgoci.
- Ściany z ceramiki poryzowanej dobrze akumulują ciepło – dzięki temu latem w domu jest chłodno a zimą ciepło.
- Dzięki stosunkowo dużym wymiarom elementów z ceramiki ściany wznosi się szybko.
- Bardzo duży wybór materiałów ceramicznych daje możliwość wyboru produktu o optymalnej wytrzymałości i izolacyjności cieplnej i akustycznej.
Na co zwracać uwagę budując ściany z ceramiki?
- Ściany zewnętrzne wykonane z elementów ceramicznych, ze względu na dużą nasiąkliwość powinny być otynkowane.
- Dobrej jakości element ceramiczny nie powinien zawierać przebarwień i wykwitów.
- Elementy ceramiczne powinny być przycinane za pomocą piły łańcuchowej, tarczowej lub taśmowej.
Cięcie udarowe uszkodzi strukturę materiału.
- Elementy ceramiczne porowate
Przy murowaniu ściany z pustaków porowatych bardzo ważne jest stosowanie lekkich zapraw o niskim współczynniku przewodności cieplnej. W przeciwnym wypadku duża różnica między przewodnością cieplną zaprawy i pustaków może znacznie pogorszyć właściwości ściany.
Porowate tworzywo ceramiczne otrzymuje się przez dodanie do masy ceramicznej łatwopalnych dodatków (trociny, granulat styropianowy, mączka drzewna), które nie ulegają zniszczeniu podczas formowania, utleniają się natomiast w procesie wypalania wyrobów, pozostawiając mikropory. Dzięki mikroporom uzyskane wyroby mają niski współczynnik przenikania ciepła (przy jednocześnie niskim ciężarze), dlatego z pustaków porowatych można budować ściany jednowarstwowe. Wykorzystuje się je również do budowy ścian dwu- i trójwarstwowych oraz ścianek działowych. Do wznoszenia ścian zewnętrznych (konstrukcyjnych i osłonowych) stosuje się elementy mrozoodporne, natomiast z elementów nieodpornych na działanie mrozu można wznosić przegrody wewnętrzne (np. ścianki działowe).
Pustaki produkowane są w klasach wytrzymałości 3,5; 5; 7,5; 10; 15 i 20. Mają postać dużych bloków (przykładowe wymiary: 44x25x24 cm, 38x25x24 cm, 30x25x24 cm, 49,8x17,5x23,8 cm) lub elementów drobnowymiarowych (24x11,5x7,1 cm; 24x11,5x11,3 cm; 24x17,5x11,3 cm). Produkuje się je także w wersji wyposażonej w pióro i wpust; zużycie zaprawy zmniejsza się wówczas o 50%, a czas wykonania muru – o 15%.
- Elementy silikatowe (wapienno-piaskowe)
Wyroby silikatowe (wapienno-piaskowe) produkuje się z piasku kwarcowego, wapna mielonego i wody. Składniki miesza się, poddaje procesowi dojrzewania, formuje w prasach a następnie poddaje działaniu pary wodnej pod ciśnieniem 1,6 MPa (w autoklawach).
Wyroby wapienno-piaskowe charakteryzują się dobrą przewodnością cieplną przy jednocześnie dużej masie właściwej, dzięki czemu są w stanie kumulować ciepło, które następnie oddają do pomieszczeń, kiedy temperatura wewnętrzna spada. Dzięki porowatej strukturze wchłaniają wilgoć z otoczenia, a następnie ją oddają, co sprzyja korzystnemu mikroklimatowi pomieszczeń. Mają wysoką odporność na działanie ognia (w pierwszej fazie pożaru uwalnia się zawarta w nich woda, dzięki czemu ściana o grubości 12 cm jest w stanie zatrzymać ogień przez 2 godziny, a ściana o grubości 25 cm – przez 3 godziny; zmiany w strukturze materiału zachodzą dopiero po przekroczeniu temperatury 600°C). Mają niewielką nasiąkliwość i są odporne na działanie mrozu. Zaletą elementów silikatowych jest ich duża izolacyjność akustyczna, która wynosi dla ścian o grubości 12 cm 49 dB i dla ścian o grubości 25 cm – 56 dB. Izolacyjność cieplna elementów silikatowych plasuje je na dalekiej pozycji wśród izolacji termicznych, ale przy odpowiednich rozwiązaniach konstrukcyjnych można uzyskać bardzo korzystny współczynnik U przy grubości przegrody nie przekraczającej 45 cm. Są wyrobami ekologicznymi; przy ich produkcji nie stosuje się szkodliwych domieszek, a podczas procesów technologicznych nie ma emisji szkodliwych substancji, zanieczyszczających środowisko. Wyroby z silikatów mają fakturę gładką lub ozdobną, na przykład łupaną. Wykonane z nich ściany nie wymagają tynkowania. Przed zabrudzeniem i nadmiernym nasiąkaniem wodą elewację chronią impregnaty hydrofobizujące.
Wyroby silikatowe pełne i drążone stosuje się do wznoszenia ścian nośnych wewnętrznych, warstw wewnętrznych i elewacyjnych w ścianach warstwowych, ścianek działowych, ogrodzeń.
- Cegła silikatowa pełna 1NF ma wymiary 25x12x6,5 cm. Produkowana jest w klasach wytrzymałości: 10; 15; 20 MPa. Cegły kolorowe wykorzystuje się przede wszystkim na elewacje budynków. Wykorzystywana jako warstwa elewacyjna może mieć powierzchnię licową gładka, łupaną lub młotkowaną.
- Bloczki silikatowe drążone (3NFD, 2NFD, 6NFD) są to prostopadłościenne bloczki wyposażone w pionowe okrągłe otwory, o długości 25 cm, szerokości 12 lub 25 cm i wysokości 22 cm. Produkowane są w klasach 10; 15; 20 MPa . Dostępne są tylko w kolorze białym.
- Bloki ścienne drążone (BSD65, BSD120, BSD180, BSD250) są to duże bloki wyposażone w pionowe okrągłe lub owalne otwory, o długości 50 cm, wysokości 22 cm oraz szerokości równej odpowiednio: 6,5; 12; 18; 25 cm. Produkowane są w klasach 10, 15, 20 MPa. Dostępne są tylko w kolorze białym. Zależnie od typu przeznaczone są do wykonywania ścian nośnych zewnętrznych i wewnętrznych, zewnętrznych warstw osłonowych ścian warstwowych oraz ścianek działowych i ogrodzeń. Bloki te produkowane są również w wersji do łączenia na pióro i wpust w spoinach pionowych oraz o dużej dokładności wymiarowej umożliwiającej murowanie na cienkie spoiny poziome.
- Kształtki silikatowe pełne (BSP, KSP) mają wymiary 25x6,5x22 cm. Produkowane są w klasach wytrzymałości ; 10; 15; 20 MPa. Dostępne są w różnych kolorach. Wykonuje się z nich warstwy osłonowe ścian warstwowych, ścianki działowe i ogrodzenia.
- Kształtki silikatowe drążone KSD mają wymiary i wytrzymałość analogiczne jak kształtki pełne, ale wyposażone są w poziome drążenia. Przeznaczone są do wykonywania ścianek działowych i do wykonywania elewacji.
- Pustaki silikatowe wentylacyjne – produkowane są o wymiarach 25x25x12 cm jako jednokanałowe (PSW) i wielokanałowe (PSU).
Dlaczego warto zbudować ściany z silikatów?
- Mają bardzo dużą wytrzymałość na ściskanie – pozwalają wznosić mury samonośne na wysokość przekraczającą dziesięć pięter.
- Są odporne na działanie mrozu i deszczu, zbudowane z nich ściany nie wymagają tynkowania, ale należy je pomalować środkiem hydrofobizującym.
- Dobrze przepuszczając parę wodną regulują wilgotność w pomieszczeniu.
- Dobrze przewodzą ciepło, więc nie buduje się z nich ścian jednowarstwowych a wielowarstwowe docieplone styropianem lub wełną mineralną.
- Doskonała akumulacyjność cieplna pozwala im oddawać ciepło wtedy, gdy pomieszczenie się wychłodzi.
- Dobrze chronią przed hałasem.
- Wapno zawarte w silikatach powoduje, że pomieszczenie nie ulega zagrzybieniu.
Na co zwracać uwagę przy budowie domu z silikatów?
Zlecając ekipie wykonawczej stawianie ścian wielowarstwowych należy pamiętać o sprawdzeniu czy w każdym miejscu odpowiednio ułożono materiał termoizolacyjny – przerwy między krawędziami styropianu mogą spowodować powstanie mostków termicznych.
Ponieważ silikaty są nasiąkliwe, dlatego należy pamiętać o zabezprstwą ocieplającą, jako izolacji cieplnej należy używać wełny mineralnej z pokryciem tynkiem paroprzepuszczalnym, co umożliwi odparowanie wilgoci przenikającej przez ścianę. Przy wykańczaniu ścian jednowarstwowych również należy od zewnątrz nakładać paroprzepuszczalne tynki mineralne.
Dlaczego warto wybrać beton komórkowy?
Niewielka gęstość objętościowa sprawia, że beton komórkowy jest doskonałym izolatorem cieplnym.
Z betonu komórkowego możemy bez obaw budować ściany zewnętrzne jednowarstwowe. Jeżeli bloczki będą dokładne wymiarowo i dobrej jakości, zapewnią przegrodzie zadowalającą izolacyjność i wytrzymałość.
Ściany z betonu komórkowego „oddychają” – są przepuszczalne dla pary wodnej.
Beton komórkowy akumuluje ciepło, wolno wyziębia się zimą, jest chłodny latem.
Bardzo szybko się muruje. Bez problemu poddaje się obróbce. Żłobienie bruzd pod instalacje czy przycinanie jest niezwykle łatwe. Dzięki temu bez problemu nadamy ścch. W Polsce nie zaleca się wznoszenia z betonu komórkowego ścian piwnic i ścian poniżej 50 cm od poziomu terenu (producenci niemieccy zezwalają na to pod warunkiem zastosowania odpowiedniej izolacji przeciwwilgociowej). W budynkach ze ścianami z betonu komórkowego można stosować płyty stropowe z betonu komórkowego lub inne typy stropów. Ściany z betonu komórkowego są lekkie i charakteryzują się dobrą izolacyjnością cieplną, ale z powodu porowatej struktury mają dużą nasiąkliwość (dochodzącą dog> Jakie są rodzaje wyrobów ściennych z betonu lekkiego?
Wyroby pełne produkowane w postaci bloczków z keramzytobetonu, betonu z dodatkiem granulatu styropianowego lub mineralizowanych wiórów drzewnych. W ścianach zewnętrznych murowane są na zaprawę ciepłochronną. Ich własności izolacyjne zbliżone są do betonu komórkowego.
Wyroby otworowe produkowane w postaci pustaków z betonu lekkiego z otworami zasypowymi do wypełnienia materiałem izolacyjnym w postaci granulatu styropianowego, z wełny mineralnej lub celulozy. Murowane na zaprawę ciepłochronną uzyskują lepszą izolacyjność cieplną niż wyroby pełne.
- Wyroby z wypełnieniem są to bloczki, w których podczas produkcji umieszczono kształtki styropianowe. Zależnie od kształtu wypełnienia i grubości warstwy izolacyjnej bloczki mogą uzyskiwać nawet bardzo dobre własności izolacyjne. Bloczek może być również wykorzystywany do budowy ścian piwnicznych pod warunkiem wykonania beton ścian dwu- i trójwarstwowych oraz ścianek działowych. Do wznoszenia ścian zewnętrznych (konstrukcyjnych i osłonowych) stosuje się elementy mrozoodporne, natomiast z elementów nieodpornych na działanie mrozu można wznosić przegrody wewnętrzne (np. ścianki działowe).
Pustaki produkowane są w klasach wytrzymałości 3,5; 5; 7,5; 10; 15 i 20. Mają postać dużych bloków (przykładowe wymiary: 44x25x24 cm, 38x25x24 cm, 30x25x24 cm, 49,8x17,5x23,8 cm) lub elementów drobnowymiarowych (24x11,5x7,1 cm; 24x11,5x11,3 cm; 24x17,5x11,3 cm). Produkuje się je także w wersji wyposażonej w pióro i wpust; zużycie zaprawy zmniejsza się wówczas o 50%, a czas wykonania muru – o 15%.
Elementy silikatowe (wapienno-piaskowe)
Wyroby silikatowe (wapienno-piaskowe) produkuje się z piasku kwarcowego, wapna mielonego i wody. Składniki miesza się, poddaje procesowi dojrzewania, formuje w prasach a następnie poddaje działaniu pary wodnej pod ciśnieniem 1,6 MPa (w autoklawach).
Wyroby wapienno-piaskowe charakteryzują się dobrą przewodnością cieplną przy jednocześnie dużej masie właściwej, dzięki czemu są w stanie kumulować ciepło, które następnie oddają do pomieszczeń, kiedy temperatura wewnętrzna spada. Dzięki porowatej strukturze wchłaniają wilgoć z otoczenia, a następnie ją oddają, co sprzyja korzystnemu mikroklimatowi pomieszczeń. Mają wysoką odporność na działanie ognia (w pierwszej fazie pożaru uwalnia się zawarta w nich woda, dzięki czemu ściana o grubości 12 cm jest w stanie zatrzymać ogień przez 2 godziny, a ściana o grubości 25 cm – przez 3 godziny; zmiany w strukturze materiału zachodzą dopiero po przekroczeniu temperatury 600°C). Mają niewielką nasiąkliwość i są odporne na działanie mrozu. Zaletą elementów silikatowych jest ich duża izolacyjność akustyczna, która wynosi dla ścian o grubości 12 cm 49 dB i dla ścian o grubości 25 cm – 56 dB. Izolacyjność cieplna elementów silikatowych plasuje je na dalekiej pozycji
Podczas produkcji do betonu dodaje się różne kruszywa lekkie (głównie keramzyt), zmieniające jego właściwości (przede wszystkim termoizolacyjne), dzięki czemu otrzymane wyroby mogą być stosowane do budowy ścian jednowarstwowych, które spełniają wymagania normy cieplnej dla budynków mieszkalnych. Właściwości mechaniczne i cieplne betonu zależą od ilości i rodzaju dodanego kruszywa. Przy większej ilości kruszywa lekkiego otrzymuje się wyroby o niższej gęstości objętościowej i lepszych parametrach cieplnych, ale mniejszej wytrzymałości, które mają zastosowanie przede wszystkim termoizolacyjne. Dodając do mieszanki więcej cementu otrzymuje się wyroby o większej gęstości, i wyższej wytrzymałości, nadające się także na elementy nośne konstrukcji. Takie elementy ścienne mogą być pełne, z kanałami powietrznymi lub wypełnionymi materiałem izolacyjnym
Elementy z betonu lekkiego
strukturę porowatą (nasiąkliwość wagowa do 22%) lub spieczoną (nasiąkliwość wagowa do 12%). Do wyrobów o strukturze porowatej zaliczamy cegły (pełne, modularne, dziurawki, kratówki), pustaki (ścienne, stropowe, do przewodów wentylacyjnych i dymowych), ceramikę poryzowaną.
Do wyrobów o strukturze spieczonej zalicza się cegły i płytki klinkierowe, cegły kominowe, cegły kanalizacyjne, terakotę oraz elementy z kamionki (płytki, kształtki i rury).
Ścienne wyroby ceramiczne dzielimy na pełne i drążone. Wyroby drążone mają otwory, które mogą być w ścianie usytuowane pionowo lub poziomo. Elementy o otworach pionowych mają większą wytrzymałość i lepszą izolacyjność termiczną; mogą być stosowane do budowy ścian nośnych. Wyroby o poziomym usytuowaniu otworów z powodu niższej wytrzymałości i izolacyjności cieplnej stosuje się przede wszystkim do wykonywania ścian działowych i osłonowych.
Dobre własności termoizolacyjne zapewniają wyroby ceramiczne o specjalnie poryzowanej strukturze. Uzyskuje się to przez dodanie do masy ceramicznej łatwopalnych dodatków (trociny, granulat styropianowy, mączka drzewna), które nie ulegają zniszczeniu podczas formowania, spalają się natomiast w procesie wypalania wyrobów, pozostawiając mikropory. Dzięki mikroporom uzyskane wyroby mają niskiw elewacji, na podmurówki, filary, balustrady, kominki i elementy małej architektury. Cegłę klinkierową produkuje się w różnych kolorach, o fakturze gładkiej lub ryflowanej, powierzchni szkliwionej lub nieszkliwionej.
Cegła kratówka ma pionowe otwory o przekroju rombowym i powierzchniach bocznych rowkowanych (co zwiększa przyczepność zaprawy tynkarskiej). Wytwarza się cztery typy kratówki: K1 (o wysokości 6.5 cm), K2 (14 cm), K2,5 (18.8 cm), K3 (22 cm). Cegłę kratówkę produkuje się w klasach:10; 15; Można z niej wznosić ściany konstrukcyjne i osłonowe budynków mieszkalnych i przemysłowych.
Modularne pustaki ścienne są drążone pionowo (30-50% drążeń) i przeznaczone do wznoszenia tynkowanych ścian wewnętrznych (pustaki N – nieodporne na działanie mrozu) i zewnętrznych (pustaki M – odporne na działanie mrozu). Pustaki modularne można murować tradycyjnie, na suchy styk, pióro-wpust lub z cienką spoiną klejoną (spoina pocieniona na zaprawie klejącej). Produkowane są w następujących klasach wytrzymałości: 3,5; 5; 7,5; 10; 15wane produkuje się z modyfikowanego polimeru wzmocnionego stalowymi ceownikami. Stosuje się je do budowy domów jedno- i wielorodzinnych, hoteli, sklepów, magazynów, szkół, szpitali. Ściany w tym systemie montuje się poprzez naprzemienne wsuwanie trzykomorowych paneli i łączników skrzynkowych, w których znajdują się kanały przystosowane do poprowadzenia instalacji elektrycznej. Po wzniesieniu kondygnacji, konstrukcję wypełnia się betonem klasy B 30 lub B 35. W skład systemu wchodzą również elementy dachowe izolowane wełną mineralną. Ściany zewnętrzne można wykończyć w dowolny sposób, natomiast wewnątrz można położyć tynk, boazerię, tapetę lub pozostawić bez wykończenia. Niewątpliwą zaletą tego systemu jest szybki montaż (ok. 5 tygodni trwa postawienie budynku o powierzchni 150-200 m2). Współczynnik przenikania ciepła dla ścianki o grubości 10 cm wynosi 0,30 W/(m2K).
Elementy elewacyjne
Elementy elewacyjne powinny być odporne na działanie czynników atmosferycznych, promieniowania UV, mrozoodporne, o nasiąkliwości 2-8%, odporne na działanie związków chemicznych.
Cegły ceramiczne elewacyjne (licowe) są przeznaczone do wykonywania warstwy elewacyjnej ścian. Ich cechą charakterystyczną jest specjalne wykończenie (kolor i faktura) dwóch wzajemnie prostopadłych powierzchni, które będą widoczne na elewacji. Mają różne wymiary. Mogą być pełne lub drążone.
Kształtki licowe są to elementy pełne lub drążone przeznaczone do wykonywania fragmentów elewacji w sąsiedztwie okien, drzwi, schodów itp.
Płytki elewacyjne ceramiczne mają powierzchnię gładką lub reliefową, szkliwioną, częściowo szkliwioną lub nieszkliwioną. Powierzchnia styku płytki z podłożem powinna być żeberkowana.
Płytki elewacyjne klinkierowe</str
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
