Współczesne budownictwo indywidualne, komercyjne stawia przed projektantami, producentami jak i wykonawcami coraz większe wymagania. Łączenie budownictwa tradycyjnego z nowoczesnym to stosowania nowych rozwiązań w zakresie materiałów, technologii i architektury. Celem Naszego poradnika jest pełne przedstawienie zagadnień budowlanych, które pozwoli wybierać najlepsze dla Nas rozwiązania. Współpracujemy z wieloma ekspertami, to pozwala Nam budować, Fanpage oparty o wiedzę i doświadczenie. Zapraszamy do współpracy.

Izolacje termiczne i akustyczne

Wymagania stawiane ścianom zewnętrznym budynku wyznaczenie współczynników przenikania ciepła U[W/(m2 K)] dla wszystkich przegród zewnętrznych (ścian, stropów, podłóg, okien), które nie mogą być wyższe niż określone w przepisach,

wskaźnik sezonowego zapotrzebowania na ciepło E, który określa jednostkowe zużycie energii na ogrzewanie w ciągu sezonu z uwzględnieniem strat i zysków ciepła.

straty ciepła– wynikające z przenikania ciepła przez przegrody zewnętrzne (powierzchnia ścian zewnętrznych, powierzchnia i jakość okien) oraz z podgrzewania napływającego z zewnątrz powietrza wentylacyjnego,

zyski ciepła:

– słoneczne są wynikiem efektu szklarniowego w każdym pomieszczeniu (promieniowanie – słoneczne przenikające przez szyby zamienia się wewnątrz na ciepło),

– bytowe wynikające z istnienia dodatkowych źródeł ciepła związanych z użytkowaniem budynku (ilość zamieszkałych osób, moc i rodzaj oświetlenia, ilość i rodzaj urządzeń elektrycznych i gazowych).

Wartość współczynnika Udla ścian zewnętrznych domu nie powinna przekroczyć 0,3 W/m 2K. Zaleca się jednak by parametr ten nie był większy niż 0,25 W/m 2K.

Odnosząc te proporcje do sezonowego zużycia energii na poziomie 100 kWh/m 2można stosunkowo łatwo, określić opłacalność inwestycji mających na celu zmiejszenie zużycia energii na ogrzewanie takiego domu. Zupełnie inaczej przedstawia się ten problem w starych domach, gdzie zużycie energii sięga 200-300 kWh/m 2. Domy takie z pewnością opłaca się poddać termorenowacji, co pozwoli na znaczące zmniejszenie kosztów ich ogrzewania.

Pożądaną ciepłochronność przegród można uzyskać w następujący sposób:

użycie do budowy materiałów o wysokiej ciepłochronności,
>
zastosowanie podczas budowy materiałów termoizolacyjnych,
docieplenie istniejących domów materiałem termoizolacyjnym.

Ocieplenie– użycie przy budowie ścian i stropów materiałów termoizolacyjnych.

Docieplenie– ułożenie w istniejących budynkach warstwy ciepłochronnej z materiałów termoizolacyjnych.

Materiały termoizolacyjneto materiały, których współczynnik przewodności cieplnej nie przekracza 0,05 W/(m K).

Niektóre technologie mają zastosowanie tak przy ocieplaniu jak i docieplaniu i praktycznie nie różnią się sposobem prowadzenia robót. Dlatego oba określenia często używane są przemiennie. Na rynku dostępne są materiały konstrukcyjne (beton komórkowy, ceramika poryzowana, keramzytobeton), które zapewniają odpowiednią wytrzymałość i izolacyjność termiczną. Ocieplenie ściany jednowarstwowej na zewnątrz styropianem lub wełną mineralną i odpowiednie zabezpieczenie izolacji tynkiem lub okładziną stworzyło ścianę dwuwarstwową i prostą w wykonaniu metodę renowacji budynku. Systemy te chronią elewacje przed działaniem wiatru, wilgoci, likwidują zjawiska przemarzania (zmniejszają zapotrzebowanie na energię), a jednocześnie pozwalają dowolnie kształtować zniszczone elewacje za pomocą wielokolorowych tynków o różnych fakturach, jak również za pomocą blach i okładzin z lekkich tworzyw sztucznych.

Systemy ocieplania i termorenowacji ścian

Metoda lekkaocieplania polega na przymocowaniu do ścian zewnętrznych budynku warstwy izolacji cieplnej i odpowiednim wykończeniu.

Ocieplanie metodą lekką stosuje się przy projektowaniu ścian w budynkach nowo wznoszonych i w celu docieplenia (termorenowacji) ścian budynków już istniejących. Warstwę izolacji mocuje się na zewnątrz przegrody (np. ocieplenie ścian jednowarstwowych) i osłania tynkiem cienkowarstwowym lub okładziną. Tylko wyjątkowo ocieplenie można układać wewnątrz domu. Nie zapewnia to bowiem uniknięcia mostków cieplnych np. na styku ściany i stropu, zmniejsza powierzchnię użytkową i nie chroni ściany nośnej przed wpływem warunków atmosferycznych. Rozwiązania takie stosuje się np. w budynkach zabytkowych, gdzie nie można zakryć cennej elewacji.

Najpopularniejszymi metodami dociepleń budynku są: metoda lekka mokra, metoda lekka sucha oraz wypełnienie pustki powietrznej w ścianie warstwowej materiałem izolacyjnym.

Metoda lekka mokra

Metoda lekka mokra polega na przymocowaniu do podłoża płyt z materiału izolacyjnego (wełny mineralnej lub styropianu), pokryciu ich cienką warstwą wyprawy zbrojonej siatką szklaną, a na koniec nałożeniu tynku cienkowarstwowego

Każda z tych warstw pełni określoną funkcję. Płyty stanowią właściwą izolację termiczną, siatka zabezpiecza przed uszkodzeniami mechanicznymi, a warstwa wykończeniowa – przed wpływami atmosferycznymi i nadaje estetyczny wygląd.

Płyty przykleja się do podłoża specjalną masą klejącą, i z reguły dodatkowo mocuje się kołkami z talerzykami dociskowymi. Siatkę układa się na warstwie masy klejącej i wtapia przy pomocy packi (nie wolno tych czynności wykonywać w odwrotnej kolejności, to znaczy nakładać masę na siatkę luźno zwisającą na styropianie). Dodatkowe pasy siatki należy przykleić w narożach otworów okiennych. Po zagruntowaniu podłoża nakłada się ozdobny tynk cienkowarstwowy o dobranej barwie i fakturze.

Nieco inaczej wykonuje się ocieplenie na ścianach drewnianych. Ocieplenia nie można przymocować całą powierzchnią do podłoża, gdyż w razie wykroplenia się wody zawilgocone drewno nie mogłoby wyschnąć. Dlatego najpierw na ścianie układana jest folia paroprzepuszczalna a na niej wkręcanymi kołkami mocuje się żłobkowane płyty styropianowe. Następne warstwy wykonywane są w taki sam sposób jak przy ociepleniu ścian murowanych.

Metodę lekką mokrą można stosować do ocieplania ścian:

– murowanych (z cegły, pustaków ceramicznych i betonowych, betonu komórkowego), otynkowanych lub nieotynkowanych,
– betonowych monolitycznych i prefabrykowanych, z powierzchnią wykończoną lub niewykończoną,
– ścian drewnianych z bali lub z poszyciem płytami OSB.

Różnice pomiędzy systemami ocieplenia oferowanymi przez różne firmy sprowadzają się do szczegółów, takich jak: rodzaj zastosowanej wyprawy, masy klejącej, wykończenie płyt styropianowych oraz sposób ich mocowania do podłoża (tylko klej lub klej i łączniki), materiały dodatkowe (na przykład gruntujące).

Każdy system tworzy całość, w którym poszczególne materiały są tak zestawione, aby ocieplenie charakteryzowało się ustalonymi parametrami. Odpowiedni dobór składników systemu zapewnia wysoką wytrzymałość, bardzo dużą elastyczność – odporność na ściskanie, rozciąganie, uderzenia oraz promieniowanie UV. Wprowadzenie do tynków akrylu i wysokiej jakości kruszyw kwarcowych ma korzystny wpływ na trwałość kolorów, nawet przy bardzo dużym nasłonecznieniu, zmniejsza nasiąkliwość, zwiększa odporność na kwaśne deszcze i zapewnia swobodny przepływ pary wodnej na zewnątrz przegrody. Producenci systemów ociepleń wzbogacają mieszanki tynkarskie o formuły, które dodatkowo mają za zadanie chronić elewację przed osadzaniem kurzu i zanieczyszczeń z atmosfery, działają grzybo- i pleśniobójczo. Dlatego wymiana materiałów w ramach systemu lub mieszanie składników różnych systemów nie powinny mieć miejsca, ponieważ może to doprowadzić do pogorszenia parametrów ocieplenia (np. zmniejszenie odporności na uszkodzenia) lub spowodować reakcję chemiczną dwóch niedostosowanych do siebie materiałów (np. masy klejącej i wyprawy tynkarskiej).

Zaletą ocieplania budynków jest możliwość zmiany wizerunku elewacji przez szeroką ofertę kolorów i faktur tynków cienkowarstwowych. Dostępne są również tynki mozaikowe, które mają zastosowanie jako powłoka elewacyjna w systemach ociepleń i wykończeń ścian zewnętrznych budynków lub jako tynk dekoracyjny na istniejących podłożach zarówno na zewnątrz jak i wewnątrz budynków. Odpowiednio dobrane kruszywa (różnego kształtu i koloru), obróbka i szablony pozwalają uzyskać elewację przypominającą kamień naturalny, płyty granitowe lub marmurowe.

Metoda lekka sucha

Polega na ocieplaniu ściany płytami z materiału o wysokiej izolacyjności termicznej, które umieszcza się między profilami rusztu. W zależności od przyjętego systemu ocieplenia stosuje się:

ruszt z blachy stalowej ocynkowanej,
ruszt z łat z drewna impregnowanego,
ruszt z profili PVC.

Jako materiał ocieplający wykorzystuje sie wełnę mineralną o gęstości ok. 80 kg/m3 lub płyty styropianowe odmiany FS 12 lub FS 15. W przypadku zastosowania wełny wskazane jest przykrycie jej folią wiatroizolacyjną co zapobiegnie ewentualnemu jej zawilgoceniu w przypadku przenikania wody opadowej przez poszycie. Między poszyciem a ociepleniem należy zawsze pozostawić pustkę wentylacyjną, która umożliwi odprowadzenie kondensującej pary wodnej.

Materiałem na poszycie przy tej metodzie ocieplenia, który jednocześnie decyduje o wyglądzie elewacji mogą być:

– panele z PVC lub metalowe tzw. siding,
– deski poszyciowe tzw. szalówka,
– blacha trapezowa,
– płyty elewacyjne włóknowo-cementowe.

Alternatywnym rozwiązaniem dla wyżej wymienionej metody jest ocieplanie ścian budynku płytami i kształtkami z pianki poliuretanowej, do których przyklejone są (lub wtopione) płytki klinkierowe lub betonowe. Płyty mocuje się do ściany za pomocą kołków rozporowych lub wkrętów, a spoiny powstałe na frezowanych krawędziach płyt należy wypełnić pianką poliuretanową. Zaletą systemu jest szybki montaż, możliwy nawet przez niewykwalifikowaną ekipę. Koszty ocieplenia w tym systemie nie odbiegają od metody lekkiej mokrej.

Wypełnienie pustki powietrznej

Ten sposób docieplenia budynku obecnie stosowany jest sporadycznie, gdyż nie zapewnia dobrej izolacji cieplnej ściany. Cienka warstwa materiału izolacyjnego wynikająca z szerokości szczeliny powietrznej (3-4 cm), często występujące nawisy zaprawy w szczelinie oraz „martwe” obszary, do których nie może dotrzeć wypełnienie sprawiają, że w ten sposób tylko nieznacznie poprawia się ciepłochronność ścian i nie likwiduje się mostków cieplnych. Jako wypełnienie stosowane są granulowane materiały wprowadzane metodą wdmuchiwania: wełna mineralna lub styropian, włókna celulozowe lub samorozprężające się pianki: poliuretanowa lub krylaminowa.

Izolacja akustyczna

Niepożądane dźwięki rozchodzące się wewnątrz domu lub przenikające z jego otoczenia utrudniają koncentrację podczas pracy, wypoczynek, sen. Zapewnienie właściwej izolacyjności akustycznej ścian zewnętrznych

i wewnętrznych oraz stropów decyduje więc o komforcie użytkowania domu. Przepisy budowlane nie stawiają obligatoryjnych wymagań dotyczących izolacyjności poszczególnych przegród w domach jednorodzinnych. Jedynie w przypadku zabudowy szeregowej lub bliźniaczej musi być zapewniony wskaźnik izolacji akustycznej ściany między budynkami RA1 = 52-55 dB oraz wskaźnik przenikania dźwięków dla stropów na przenikanie boczne i skośne o wartości Lw = 53 dB. Natomiast zależnie od projektowanego standardu domu zaleca się wykonywanie przegród wewnętrznych o następujących izolacyjnościach akustycznych:

dla standardu podstawowego

– ściany między pokojami RA1 powyżej 30 dB
– ściany między pokojami a pomieszczeniami sanitarnymi RA1 powyżej 35 dB

dla standardu podwyższonego

– ściany między pokojami RA1 powyżej 40 dB
– ściany między pokojami i pomieszczeniami sanitarnymi RA1 powyżej 45 dB.

Ochronę przed przenikaniem hałasów z zewnątrz uzależnia się od natężenia dźwięków w otoczeniu domu, tak aby poziom hałasu wewnątrz domu nie przekraczał 30 dB w porze nocnej i 40 dB w ciągu dnia. Dla ścian zewnętrznych określany jest wskaźnik izolacyjności akustycznej RA2, który uwzględnia również przenikanie hałasu przez okna. W przybliżeniu izolacyjność w części pełnej powierzchni ściany powinna być o 6-8 dB większa niż wymagana po zamontowaniu okien.

Dźwięki wewnątrz domu mogą rozchodzić się dwiema drogami:

– jako dźwięki powietrzne wywołane głośną rozmową, muzyką, krzykiem,
– jako dźwięki materiałowe wywołane przez uderzenia w przegrodę, drgania urządzeń, kroki.

Własności izolacyjne przegród zależą:

od masy powierzchniowej wyrażonej w kg/m 2– większa masa to lepsze tłumienie hałasu,
zastosowania dodatkowych warstw z materiałów tłumiących dźwięki,
zastosowania izolacji akustycznej na stykach przegród.

Dobrą izolację akustyczną od dźwięków powietrznych można uzyskać budując ściany z materiałów o dużym ciężarze objętościowym lub stawiając ścianki warstwowe wypełnione materiałem pochłaniającym dźwięki. Stopień zwiększenia wskaźnika izolacyjności akustycznej przez zastosowanie dodatkowego pokrycia tłumiącego dźwięki zależy od własności izolacyjnych samej ściany. Przykładowo, zamontowanie takiej samej izolacji na ścianie o masie powierzchniowej 100 kg/m 2zwiększy tłumienie hałasu o 12 dB, natomiast na ścianie o masie powierzchniowej 200 kg/m 2tylko o 6 dB.

Izolacja od przenikania dźwięków materiałowychzależy przede wszystkim od rodzaju ułożonego stropu. Zależnie od jego konstrukcji i masy powierzchniowej stropy podzielone są na trzy kategorie akustyczne, co decyduje o rodzaju zastosowanej dodatkowej izolacji akustycznej. Poprawę wskaźnika izolacyjności stropu uzyskuje się przez ułożenie tzw. podłogi pływającej o własnościach akustycznych dostosowanych do wymagań i kategorii stropu. W przybliżeniu można przyjąć, że na stropach o masie powierzchniowej powyżej 350 kg/m 2układa się podłogę pływającą o wskaźniku DLw = 18 dB, o masie 250-350 kg/m 2– 23 dB a poniżej 250 kg/m 2– 28 dB.

Materiały do izolacji cieplnej

Materiały stosowane do izolacji cieplnej charakteryzują się niską przewodnością cieplną i niską gęstością objętościową.

Styropian (polistyren ekspandowany, piankowy)

Styropian jest to materiał izolacyjny porowaty otrzymywany z polistyrenu w wyniku spienienia granulek, które łączą się ze sobą pod działaniem wysokiej temperatury i ciśnienia, zwiększając jednocześnie wielokrotnie swoją objętość. Dzięki porowatej strukturze styropian jest lekki i ma bardzo niski współczynnik przewodności cieplnej (dobrą izolacyjność termiczną). Styropian jest wrażliwy na działanie niektórych związków chemicznych: rozpuszczalników organicznych (aceton, rozcieńczalniki farb, terpentyna), amoniaku, węglowodorów nasyconych (alkohol), benzyny, olejów, smarów, nafty i produktów ropopochodnych (smoła). Dlatego do przyklejania styropianu nie wolno używać lepików na zimno, lepików smołowych i klejów zawierających rozpuszczalniki organiczne. Materiały budowlane takie jak cement, wapno, gips, nie mają szkodliwego wpływu na styropian.

Od stycznia 2004 r obowiązuje wszystkich producentów styropianu europejska norma PN-EN 13163:2004 „Wyroby do izolacji cieplnej w budownictwie – Wyroby ze styropianu (EPS) produkowane fabrycznie – Specyfikacja” zharmonizowana z dyrektywą Unii Europejskiej 89/106/EWA o Wyrobach Budowlanych. Norma PN-EN 13163:2004 zastąpiła normę PN-B-20130:1999

Dotychczasowe odmiany płyt styropianowych PS-E FS zastąpione zostały nowymi typami wyrobów zgodnymi z wymaganiami normy europejskiej: EPS 50-042 zamiast PS-E FS 12; EPS 70-040, EPS 80-036, EPS 80-040 zamiast PS-E FS 15; EPS 100-038 zamiast PS-E FS 20; EPS 200-036 zamaist PS-E FS 30; EPS 250-036 PODŁOGA/PARKING zmiast PS-E FS 40.

Nowe nazwy należy rozumieć w następujący sposób: przykładowo EPS 50-042 oznacza EPS (polistyren spieniony, ang. skrót EPS), 50 (minimalna wytrzymałość na ściskanie w kPa), 042 (odpowiednik maksymalnej wartości współczynnika przewodzenia ciepła ? w temp. 10°C = 0,042 W/mK).

Płyty styropianowe samogasnące EPS 50-042 (ściana szczelinowa): mogą być stosowane w miejscach nie wymagających przenoszenia obciążeń mechanicznych – jako wypełnienie ścian szczelinowych z wentylowaną i niewentylowaną szczeliną powietrzną, pionowa izolacja dylatacyjna ścian zewnętrznych, wypełnianie konstrukcji wewnętrznych ścianek działowych, wypełnianie konstrukcji ścian szkieletowych z okładziną, ocieplenie stropów od spodu z okładziną, wypełnienie podłóg między legarami, wypełnienie lekkich stropów szkieletowych z okładziną, wypełnienie dachów stromych między krokwiami (płyty ryflowane), ocieplenie stropodachów wentylowanych.

Płyty styropianowe samogasnące EPS 70-040 (fasada):mogą być stosowane w miejscach wymagających przenoszenia małych obciążeń mechanicznych – jako ocieplenie ścian oraz stropów od spodu metodą „lekką-mokrą”, ocieplenie ścian zewnętrznych w konstrukcji z okładziną i wentylowaną szczeliną powietrzną, zwane metodą „lekką-suchą”; ocieplenie ścian szkieletowych z poszyciem drewnianym lub drewnopochodnym z wentylowaną szczeliną powietrzną od zewnątrz pod tynk, ocieplenie wieńców w postaci szalunku traconego pod tynk, ocieplenie nadproży i ościeży otworów okiennych i drzwiowych, ocieplenie prefabrykowanych płyt warstwowych zewnętrznych; ocieplenie i deskowanie tracone stropów żelbetowych od spodu, ocieplenie dachów stromych od wewnątrz pod konstrukcją nośną.

Płyty styropianowe samogasnące EPS 80-036 (fasada), EPS 80-040 (płyty warstwowe z blachą):stosowane są jako ocieplenie ścian oraz stropów od spodu w systemach ocieplania metodą „lekką-mokrą”, ocieplenie ścian zewnętrznych metodą „lekką-suchą”, ocieplenie ścian szkieletowych z poszyciem drewnianym lub drewnopochodnym z wentylowaną szczeliną powietrzną od zewnątrz pod tynk, ocieplenie wieńców w postaci szalunku traconego pod tynk, ocieplenie nadproży i ościeży otworów okiennych i drzwiowych, ocieplenie prefabrykowanych płyt warstwowych zewnętrznych, ocieplenie i deskowanie tracone stropów żelbetowych pod konstrukcją nośną, ocieplenie dachów stromych od wewnątrz pod konstrukcją nośną, rdzeń termoizolacyjny warstwowych płyt ściennych i dachowych z okładzinami metalowymi.

Płyty styropianowe samogasnące EPS 100-038 (fasada, dach, podłoga, płyty warstwowe z papą):mogą być stosowane w miejscach wymagających przenoszenia większych obciążeń mechanicznych – jako ocieplenie ścian, stropów od spodu oraz cokołów metodą „lekką-mokrą”, ocieplenie ścian poniżej poziomu gruntu z izolacją przeciwwodną, ocieplenie podłóg pod podkładem z płyt prefabrykowanych i posadzkowych, ocieplenie stropodachów pełnych bez dostępu, rdzeń termoizolacyjny warstwowych płyt ściennych i dachowych z okładzinami z papy.

Płyty styropianowe samogasnące EPS 200-036 (dach, podłoga, parking):mogą być stosowane w miejscach wymagających przenoszenia dużych obciążeń mechanicznych – jako ocieplenie cokołów metodą „lekką-mokrą”, ocieplenie ścian poniżej poziomu gruntu z instalacją przeciwwodną, ocieplenie podłóg pod podkładem z płyt prefabrykowanych i posadzkowych, ocieplenie podłóg na gruncie z podkładem posadzkowym, ocieplenie dachów stromych na konstrukcji nośnej pod pokrycie dachówką, wypełnienie konstrukcyjne nasypów drogowych, kolejowych, przyczółków mostów i innych konstrukcji inżynierskich, warstwa chroniąca przed przemarzaniem w konstrukcjach drogowych.

Płyty styropianowe samogasnące EPS 250-036 (podłoga, parking):mogą być stosowane w miejscach wymagających przenoszenia bardzo dużych obciążeń mechanicznych – jako izolacja podłóg na gruncie z podkładem posadzkowym, warstwa stropodachów i dachów z możliwością parkowania pojazdów, wypełnienie konstrukcyjne nasypów drogowych, kolejowych, przyczółków mostów i innych konstrukcji inżynierskich, warstwa chroniąca przed przemarzaniem w konstrukcjach drogowych.

Płyty styropianowe do ogrzewania podłogowego:są produkowane najczęściej z wykorzystaniem płyt EPS 200-036 i opatrzone odpowiednią nazwą handlową (w zależności od producenta). Stanowią izolację cieplną i podkład konstrukcyjny do układania wodnego ogrzewania podłogowego. Rury grzewcze śr. do 15 mm i czynniku grzewczym do 60oC, prowadzone są pomiędzy specjalnymi wytłoczeniami na powierzchni plyty. Siatka wytłoczeń pozwala regulować rozstaw rur.

Styropianowe płyty ryflowane (z pionowymi rowkami na powierzchni od strony wewnętrznej):oprócz izolacji stosowane są między innymi do odprowadzenia pary wodnej z wentylowanych szczelin powietrznych w ścianach zewnętrznych, szczelinowych, szkieletowych, w stropodachach i dachach stromych. Szczególnie polecane przy wykonywaniu izolacji cieplnej ścian w konstrukcjach szkieletowych domów drewnianych. Pozwalają one, poprzez odprowadzanie wilgoci na zewnątrz, wyeliminować niekorzystny wpływ pary wodnej na płyty poszycia. Doskonale sprawdzają się również jako materiał izolacyjny ułożony pomiędzy krokwiami w izolacji cieplnej dachu skośnego (od strony poszycia dachu potrzebna jest szczelina wentylacyjna, przez którą odprowadzana jest wilgoć, zastosowanie płyt ryflowanych eliminuje konieczność projektowania szczeliny wentylacyjnej w konstrukcji dachu).

Hydrofobowe płyty styropianowe o obniżonej chłonności wody (EPS P):wytwarzane są ze specjalnego, hydrofobizowanego tworzywa polistyrenowego. Łączą w sobie bardzo małą chłonność wody, doskonałe parametry izolacyjności cieplnej i dużą odporność na obciążenia. Ze względu na szczególne właściwości płyt EPS P stosuje się je w miejscach szczególnie narażonych na silne, długotrwałe zawilgocenie i poddanych wysokim naprężeniom mechanicznym, jak: ściany piwnic, podmurówek i fundamentów; posadzki, podłogi na gruncie i tarasy, szczególnie pracujące pod obciążeniem, „zielone tarasy” i „wiszące ogrody”, dachy płaskie i o odwróconym układzie warstw tzw. „dachy odwrócone”, parkingi dachowe, garaże, w budownictwie drogowym i mostowym jako wypełnienie nasypów, w konstrukcjach inżynierskich.

Płyty styropianowe do izolacji akustycznej (EPS T):znakomicie izolują od dźwięków uderzeniowych (w granicach 24-30 dB). Są materiałem lekkim (8-12 kg/m 3), ale odpornym na obciążenia do 5 kPa. Dlatego są stosowane jako sprężysta warstwa izolacji akustycznej, układana pod podkładem posadzkowym w podłogach pływających w celu zwiększenia izolacyjności od dźwięków uderzeniowych oraz pełniąca dodatkowo rolę izolacji cieplnej (współczynnik przewodzenia ciepła wynosi 0,042 W/mK). Jest to odpowiednik płyty FS 12 wg nie obowiazującego już oznaczenia. Te same płyty wykorzystuje się w podłogach pływających również jako brzegowy pas tłumiący – pionowa izolacja dylatacyjna od ścian zewnętrznych.

Kształtki styropianowe: są produkowane ze wszystkich typów styropianu, są stosowane jako kliny, płyty z profilowanymi powierzchniami i krawędziami na zakład, pióro-wpust, formy do betonowania, wypełnienie i izolacja cieplna urządzeń chłodniczych i mrożniczych, profile elewacyjne i listwy dekoracyjne.

Granulat (i regranulat) styropianowy:wykonuje się o różnych granulacjach od 2 do 30 mm i o różnych gęstościach nasypowych od 8 do 40 kg/m3. Znajduje zastosowanie jako termoizolacyjny komponent wylewek podłogowych, betonów lekkich, pustaków styrobetonowych, wypełnianie pustek powietrznych w ścianach szczelinowych i stropodachach wentylowanych, między legarami.

Płyty warstwowe z rdzeniem ze styropianu oklejonego płytą gipsowo-kartonową– produkowane są przez jednostronne oklejenie płyt styropianowych EPS 70-40 płytami gipsowo-kartonowymi gr. 12,5 mm. Stosowane są do wykończenia ścian wewnętrznych na poddaszach użytkowych, ścian działowych lub sufitów, zapewniając jednocześnie znakomitą izolacyjność termiczną. Mocowane są do podłoża za pomocą zapraw klejowych lub mechanicznie. Charakteryzują się wysoką odpornością na ogień i nie przyczyniają się do rozprzestrzeniania ognia w przypadku pożaru.

Płyty warstwowe z rdzeniem ze styropianu oklejonego płytą wiórową– produkowane są przez jednostronne oklejenie płyty styropianowej EPS 100-03 płytą wiórową gr. 18 mm i stosowane jako podkład pod parkiety, panele lub terakotę. Płyty te można układać prawie na wszystkich podłożach z wyjątkiem posadzek z ogrzewaniem podłogowym. Mogą też stanowić gotowy podkład posadzkowy bezpośrednio pod wykładziny dywanowe.

Płyty warstwowe z rdzeniem ze styropianu oklejonego płytami wiórowo-cementowymistosuje się do ocieplania przekryć dachowych z blachy (oklejone obustronnie) i stropodachów żelbetowych (oklejone jednostronnie).

Kasetony styropianowesłużą do izolacji termicznej i akustycznej sufitów, stanowiąc jednocześnie ich dekorację. Sprzedawane są w postaci białych płyt o przykładowych wymiarach 50x50 cm lub 25x25 cm (grubość dowolna) lub paneli imitujących drewno sosny, jesionu, buka, dębu. Płyty mogą być malowane farbami emulsyjnymi lub wodnymi.

Profile elewacyjne– stosuje się przy ocieplaniu ścian metodą lekką w celu rekonstrukcji detali architektonicznych np.: gzymsów, cokołów, portali itp.

Polistyren ekstrudowany

Polistyren ekstrudowany jest otrzymywany w wyniku spieniania polistyrenu. Do roztopionej masy dodaje się środek pianotwórczy, po czym spieniona masa jest wyciskana (ekstrudowana), a po schłodzeniu otrzymuje się materiał porowaty o zamkniętych komórkach i ciągłej warstwie powierzchniowej (naskórkowej).

Płyty z polistyrenu ekstrudowanego– są nienasiąkliwe oraz charakteryzują się podwyższoną wytrzymałością na ściskanie, umożliwiającą stosowanie ich do izolacji cieplnej i przeciwwilgociowej w trudnych warunkach, takich jak: izolacja części budynków znajdujących się pod ziemią (ściany piwnic, fundamenty), tarasów, dachów zielonych, dachów o odwróconym układzie warstw (żwir na izolacji), podłóg. Gęstość płyt wynosi od 28 do 45 kg/m3, a współczynnik przewodzenia ciepła od 0,027 do 0,036 W/(m K). Zależnie od odmiany, mają powierzchnię wykończoną różnymi sposobami: szorstką, gładką, jednostronnie rowkowaną (rowki drenażowe), wytłaczaną (w celu zwiększenia przyczepności tynku), wykończoną geowłókniną, pokrytą jednostronnie warstwą zmodyfikowanej zaprawy cementowej. Płyty mają brzegi gładkie lub frezowane (pióro i wpust lub do łączenia na zakład).

Dlaczego warto wybrać płyty z polistyrenu ekstrudowanego?

Płyty można stosować w miejscach, gdzie termoizolacja narażona jest na bezpośredni kontakt z wilgocią.

Materiał ten jest cieplejszy od styropianu (ma niższy współczynnik przenikania ciepła).

Płyty z polistyrenu ekstrudowanego są twardsze od styropianu.

Płyty są lekkie. Ułatwia to ich transport na plac budowy i montaż.

Do cięcia kształtek można użyć zwykłego noża, do wyrównania powierzchni stosuje się papier ścierny. W porównaniu ze styropianem, podczas obróbki powstaje mniej pyłu.

Polistyren ekstrudowany jest nieszkodliwy dla zdrowia.

Można go montować o każdej porze roku, bez względu na wilgotność powietrza i temperaturę.

Na co warto zwracać uwagę wybierając elementy z polistyrenu ekstrudowanego?

Należy dobrać odmianę płyt w zależności od miejsca ich stosowania.

Do zaizolowania ścian fundamentowych, tarasów, piwnic należy zastosować kształtki rowkowane i z warstwą geowłókniny.

Wszędzie tam, gdzie istotne jest zachowanie równej powierzchni izolacji cieplnej i eliminacji mostków cieplnych, należy wykorzystać płyty łączone na zakład lub pióro/wpust.

Wełna mineralna (skalna)

Wełnę mineralną wytwarza się ze skał, przetapiając je na włókna, następnie łączy za pomocą lepiszcza. W kolejnych procesach wełna jest prasowana, formowana i przycinana, w wyniku czego otrzymuje się wyroby o różnej gęstości (która decyduje o właściwościach) i różnych kształtach. Jest niepalna.

Płyty z wełny mineralnejprodukowane są jako miękkie, półtwardei twarde; różnią się między sobą gęstością objętościową i odkształceniem pod wpływem obciążenia. Płyty miękkie mają gęstość do 60 kg/m 3. Płyty półtwarde 80-120 kg/m 3, a twarde w odmianach: 130-180 kg/m 3.

Płyty z wełny mineralnej przewidziane są do wbudowania w konstrukcję domu. Popularne jest też wykorzystywanie płyt z wełny mineralnej do ocieplania budynków metodą lekką mokrą i lekką suchą. Płyty twarde i półtwarde stosuje się do izolacji podłóg poddaszy użytkowych, stropodachów płaskich, ścian zewnętrznych. Płyty miękkie stosuje się do izolacji podłóg poddaszy nieużytkowych, stropów drewnianych i sufitów podwieszanych (wszędzie tam, gdzie płyty izolacyjne nie są narażone na duże obciążenia), a także ścianek działowych z płyt gipsowo-kartonowych.

Maty z wełny mineralnejsą produkowane w postaci prostokątnych arkuszy lub rulonów. Mogą mieć powierzchnię dodatkowo pokrytą: siatką z drutu ocynkowanego, folią aluminiową, siatką z drutu ocynkowanego i folią aluminiową, welonem szklanym. Maty produkowane są najczęściej o grubościach od 20 do 120 mm i długości (zależnej od grubości) od 200 do 900 cm.

W budownictwie mieszkaniowym stosuje się je do izolacji podłóg poddaszy nieużytkowych, podłóg na legarach, dachów krokwiowych.
Ze względu na kierunek włókien płyty i maty dzieli się na:

– zwykłe, w których włókna układają się równolegle lub chaotycznie w stosunku do głównej powierzchni,

– lamelowe, w których włókna układają się prostopadle do głównej powierzchni; mają większą wytrzymałość na rozwarstwienie i stosowane są przede wszystkim przy ocieplaniu ścian metodą lekką mokrą.

Filce z wełny mineralnejsą to elastyczne płaskie wyroby z włókien mineralnych (hydrofobizowanych lub nie) połączonych lepiszczem organicznym. Są produkowane w postaci rulonów o powierzchni niewykończonej lub wykończonej jednostronnie folią aluminiową albo welonem szklanym. Stosuje się je przede wszystkim do izolowania poddaszy. Do izolacji ścian się nie nadają. Otuliny z wełny mineralnej przeznaczone są do izolacji cieplnej rur. Mogą mieć płaszcz zewnętrzny z folii aluminiowej zbrojonej siatką szklaną.

Płyty warstwowe z rdzeniem z wełny mineralnej oklejonej obustronnie ocynkowaną blachą stalową, pokrytą powłoką ochronną (poliestrową, z plastisolu itp.) stosuje się jako elementy ścienne do budowy magazynów, warsztatów, garaży, domków letniskowych, kiosków oraz do ocieplania istniejących obiektów.

Wełna mineralna luzem i w postaci granulatu– stosowana jako izolacja termiczna trudnodostępnych przestrzeni stropów pod poddaszem nieużytkowym, stropodachów wentylowanych, szczelin w układach ścian trójwarstwowych, podłóg na legarach. Granulat wysypuje się i rozprowadza (podłogi) lub wtłacza (ściany).

Wełna szklana

Wytwarza się ją z włókien szklanych i w porównaniu z wełną mineralną ma znacznie mniejszą gęstość

12-20 kg/m3 oraz wysoką elastyczność. Cechy te decydują o głównym zastosowaniu wełny szklanej do ocieplenia dachów na poddaszach użytkowych. Ma podobną ciepłochronność jak wełna mineralna, a dzięki hydrofobizacji wykazuje ograniczoną chłonność wilgoci. Najczęściej wykorzystywana jest w postaci:

maty poddanej kompresji na czas transportu i przechowywania co znacznie zmniejsza jej objętość. Po rozpakowaniu samoczynnie powraca do pierwotnych wymiarów. Maty mogą być również pokryte warstwą folii aluminiowej odbijającej promieniowanie cieplne, papierem bitumowanym lub siatką wzmacniającą z włókna szklanego. Stosuje się je do izolacji dachów stromych (poddaszy), stropów, ścian szkieletowych;

płyty produkowanej głównie z wełny szklanejo większej gęstości i stosowanej do izolacji ścian metodą lekką suchą, wypełnienia ścian szkieletowych, izolacji stropodachów;

maty lamelowejskładającej się z kawałków nasyconej żywicą wełny szklanej (lameli) oklejonych papierem impregnowanym albo folią aluminiową zbrojoną siatką szklaną. Stosuje się je do izolacji cieplnej rur, podgrzewaczy wody, kotłów i zbiorników;

granulatu z wełny szklanej, który stosuje się do izolacji cieplnej przestrzeni trudno dostępnych (dachy skośne, szczeliny ścian warstwowych), elementów instalacji, podłóg i stropów poddaszy.

Dlaczego warto wybrać izolację z wełny?

Jest niepalna, można stosować ją w miejscach o podwyższonej temperaturze.

Jest materiałem paroprzepuszczalnym – umożliwia usuwanie nadmiaru pary wodnej.

Nie podlega korozji biologicznej, nie poddaje się grzybom i pleśni.

Elementy są elastyczne, łatwo je dopasować do wybranego miejsca.

Przygotowanie elementów o nietypowych kształtach jest proste, do cięcia wełny nie są konieczne wyspecjalizowane narzędzia.

Na co warto zwracać uwagę wybierając izolację z wełny?

Przeznaczenie określonego rodzaju elementów np. płyt do izolacji stropów nie należy układać w ścianach.

W miejscach o podwyższonej ognioodporności należy stosować wełnę o mniejszej gęstości.

Sposób mocowania na ścianach zewnętrznych.

Kształtki z wełny mineralnej powinny mieć odpowiednie aprobaty lub certyfikaty budowlane świadczące o tym, że wyrób jest zgodny z obowiązującymi normami.

Szkło piankowe

Powstaje przez spienienie roztopionego szkła. Jest odporne na działanie związków chemicznych i korozję biologiczną. Występuje w dwóch odmianach: jako szkło piankowe czarne i białe. Szkło piankowe czarne, dzięki zamkniętej strukturze porów i niewielkiej gęstości objętościowej (140 kg/m 3), ma lepsze właściwości izolacyjne. Jest materiałem niepalnym, stosowanym na przegrody ogniowe. Podczas pożaru nie wydziela gazów toksycznych. Szkło piankowe białe o otwartej strukturze porów i gęstości objętościowej 300 kg/m 3ma znacznie gorsze właściwości izolacyjne i większą nasiąkliwość. Oba rodzaje szkła piankowego występują na rynku w postaci płyt.

Płyty ze szkła piankowego czarnego (Vitropian)mogą być stosowane do izolacji ścian, stropów i stropodachów. Muszą być układane na lepiku asfaltowym bez wypełniacza na gorąco. Nie mogą być układane na zaprawie cementowej.

Płyty ze szkła piankowego białego można stosować tylko do izolacji stropodachów wentylowanych i stropów poddaszy.

Inne materiały do izolacji cieplnej

Pianka poliuretanowa

Jest materiałem palnym. Jest wodoodporna (chłonność wody ok. 1%) i odporna na korozję biologiczną. Gęstość pozorna pianki poliuretanowej wynosi w granicach 29-33 kg/m 3, co wiąże się także z dobrymi właściwościami izolacyjnymi (współczynnik przewodnictwa ciepła wynosi 0,025÷0,028 W/mK).

Sztywna pianka poliuretanowa może być produkowana jako wyrób samogasnący o zmniejszonej palności, co jest efektem zastosowania odpowiednich składników w procesie produkcji. Pianka jest odporna na oleje, smary, rozpuszczalniki organiczne, rozcieńczone kwasy i zasady. Jest jednak nieodporna na promieniowanie UV i przy stosowaniu na zewnątrz musi być osłonięta przed dostępem promieni słonecznych.

W celu pełnego wykorzystania właściwości, pianki stosuje się jako izolacje ciepło- i zimnochronne w chłodniach, lodówkach i zamrażarkach, izolacje rurociągów ciepłowniczych, pawilonów, kiosków, do ocieplania przez natrysk domów letniskowych i innych budynków oraz do izolacji w innych gałęziach przemysłu.

Pianka w postaci płynnejwykazuje dobrą przyczepność do większości materiałów budowlanych, nawet zawilgoconych. Nie spływa z powierzchni pochyłych, dopasowuje się do kształtu powierzchni, dlatego jej stosowanie jest szczególnie celowe we wszystkich miejscach o nierównej powierzchni, szczelinach – wszędzie tam, gdzie zastosowanie sztywnych płyt nastręczałoby trudności. Stosowana głównie jako materiał termoizolacyjny do uszczelniania przejść instalacyjnych przez ściany, przy osadzaniu okien. Może być jednoskładnikowa (twardnieje pod wpływem wilgoci) lub dwuskładnikowa (twardnieje w wyniku reakcji dwóch składników). Więcej informacji w dziale metoda natrysku pianki poliuretanowej.

Płyty z pianki poliuretanowej sztywnej lub elastycznejsą obustronnie laminowane aluminium, papierem aluminiowanym lub bitumizowanym włóknem szklanym. Mają krawędzie gładkie lub frezowane (pióro i wpust lub do łączenia na zakład). Stosuje się je do ocieplania ścian, stropów, dachów i podłóg.

Maty z pianki poliuretanowej – ograniczają przenoszenie dźwięków uderzeniowych przez stropy żelbetowe, wykończone wykładzinami dywanowymi lub panelami podłogowymi, zarówno w obiektach nowych jak i poddanych renowacji. Wskaźnik izolacyjności akustycznej od dźwięków uderzeniowych Lw dla podłóg twardych ułożonych na macie wynosi 19 dB, a dla wykładzin 35 dB. Maty mogą stanowić również dobrą izolację cieplną. Zaletami produktu są ponadto łatwość montażu i możliwość układania na podłożach różnego rodzaju (podłoża betonowe należy najpierw zabezpieczyć folią paroizolacyjną).

Płyty warstwowe z rdzeniem ze sztywnej pianki poliuretanowej (samogasnącej) oklejonej obustronnie ocynkowaną blachą stalową, pokrytą powłoką ochronną (z poliestru lub plastisolu) stosuje się jako elementy ścienne do budowy magazynów, warsztatów, garaży, domków letniskowych, kiosków oraz do ocieplania istniejących obiektów.

Otuliny z pianki poliuretanowej stosuje się przede wszystkim do izolacji rurociągów, niektóre również do izolacji podłóg pływających.

Granulowane odpady pianki poliuretanowej mają postać zasypki o ziarnach 2-7 mm. Są wrażliwe na zawilgocenie. Mogą być stosowane do izolacji cieplnej stropodachów wentylowanych i stropów poddaszy nieużytkowych.

Pianka krylaminowa

Pianka krylaminowa jest materiałem wytwarzanym bezpośrednio na budowie, przez spienienie żywicy w obecności katalizatora, w wytwornicy piany (po spienieniu piankę natryskuje się na izolowane powierzchnie). Może być stosowana do izolacji miejsc, które nie łączą się bezpośrednio z pomieszczeniami przeznaczonymi na stały pobyt ludzi: podłóg poddaszy nieużytkowych oraz ścian zewnętrznych trójwarstwowych. Prace izolacyjne powinny być wykonywane przez wyspecjalizowaną ekipę.

Maty z włókniny syntetycznej – pikowane maty, produkowane z odpadów włókien syntetycznych, dostępne w rulonach. Występują w dwóch odmianach: P – z włókien polistyrenowych i R – z włókien poliamidowych lub polietylenowych. Stosuje się je do izolacji stropów poddaszy nieużytkowych oraz stropodachów wentylowanych.

Granulowane odpady włókien syntetycznychwystępują również w postaci zasypki. Mają zastosowanie podobne jak granulowane odpady pianki poliuretanowej.

Wyroby z włókna celulozowego

Właściwości termoizolacyjne tego materiału wynikają z cech celulozy – podstawowego surowca, z którego jest wytwarzany. To dzięki budowie strukturalnej i porowatej powierzchni włókien ma on zdolność podciągania kapilarnego jak również wiązania wilgoci i przemieszczania jej do miejsc, gdzie stężenie wilgoci jest mniejsze. Oddawanie nadmiaru wilgoci wypełnionej włóknem celulozowym przegrody jest procesem bardzo szybkim dzięki olbrzymiej powierzchni parowania (pod warunkiem prawidłowej wentylacji). Dobre własności izolacji cieplnej uzyskuje się dzięki dużej ilości powietrza zamkniętego w warstwie (70÷80% objętości) – znajduje się ono wewnątrz włókien jak i w przestrzeni międzywłóknowej. Materiał ten dzięki zawartości związków boru nie ulega biodegradacji i powstrzymuje proces rozwoju pleśni i grzybów na konstrukcjach drewnianych. Pozwala to zaniechać stosowania folii paroizolacyjnej, ponieważ w przypadku zawilgocenia izolacji do chwili jej ponownego wyschnięcia nie rozwiną się szkodliwe mikroorganizmy. Higroskopijne włókna pochłaniają wilgoć z powierzchni konstrukcji i szybko odprowadzają ją z warstwy izolacyjnej. Produkt ten jest zaliczany do grupy materiałów trudnopalnych, nie rozprzestrzeniających ognia, nie ulega topnieniu, a jedynie zwęgla się nie wydzielając żadnych substancji trujących (pod tym względem spełnia wymagania norm niemieckich i polskich). Duża izolacyjność akustyczna pozwala na zastosowanie tego materiału do wypełniania ścianek działowych, wygłuszania stropów, a nawet do ekranów akustycznych.

Ciepłochronne zaprawy murarskie

Zaprawy ciepłochronnesą to lekkie zaprawy o niskim współczynniku przewodności cieplnej, używane do wznoszenia ścian jednowarstwowych z materiałów o podwyższonej izolacyjności termicznej (keramzyt, trocinobeton, beton komórkowy, pustaki z materiałów porowatych) w celu uniknięcia utraty ciepła przez spoiny. Zaprawy te zawierają rozdrobnione materiały izolacyjne w postaci granulek styropianu, perlitu, keramzytu. Zaprawy perlitowe produkuje się na bazie perlitu ekspandowanego (materiału otrzymywanego ze szkliwa wulkanicznego).

Lekkie kruszywa sztuczne

Lekkie kruszywa sztuczne można stosować do ocieplania stropów, stropodachów i podłóg na gruncie. Warstwę kruszywa układa się na stropie, zagęszcza i pokrywa zaprawą cementową. Pod względem ciepłochronnosci ustępują typowym materiałom termoizolacyjnym, ale w niektórych zastosowaniach zapewniają wystarczającą ciepłochronność. Najczęściej wykorzystywane są jako podsypki izolacyjne podłóg na gruncie, pełniąc jednocześnie rolę warstwy ograniczającej podsiąkanie wód lub drenażowej.

Keramzyt jest najczęściej stosowanym kruszywem sztucznym. Podstawowym surowcem do jego produkcji jest glina, którą po okresie dojrzewania poddaje się mechanicznemu uplastycznieniu i rozdrobnieniu. Otrzymane w ten sposób granulki wypala się w piecach obrotowych w temperaturze 1200°C. Podczas procesu wypalania granulki kilkakrotnie zwiększają swoją objętość, tworząc lekkie kruszywo o strukturze porowatej.

Po zakończeniu wypału granulat keramzytowy podlega procesowi naturalnego studzenia. Tak powstały surowiec poddaje się segregacji na sitach mechanicznych na określone frakcje: 10-20 mm, 4-10 mm, 2-4 mm, do 2 mm. W zależności od frakcji 1 m3kruszywa waży od 350-500 kg. Keramzyt jest dostępny w postaci kruszywa lub jest wykorzystywany do produkcji ściennych i stropowych elementów konstrukcyjnych tworząc kompleksowy system wznoszenia budynku.

Popiołoporyt otrzymuje się w wyniku spiekania zgranulowanych popiołów lotnych (lub mieszanek popiołów z miałem węglowym, pyłem węglowym, bentonitem) w temperaturze 1000-1300°C. Otrzymany granulat jest rozkruszany i dzielony na frakcje.

Granulat z lawy wulkanicznej

Otrzymuje się ze szkliwa wulkanicznego o porach wypełnionych wodą drogą odpowiedniej obróbki termicznej. Ma postać zasypki o wielkości uziarnienia 8-25 mm. Jest niepalny i mrozoodporny, przepuszcza parę wodną. Jest odporny na działanie związków chemicznych i korozję biologiczną. Umożliwia wyprofilowanie powierzchni warstwy izolacyjnej (na przykład nadanie jej spadku).

Perlit ekspandowany

Jest to mineralogicznie kwaśny materiał pochodzenia wulkanicznego. W dawnych epokach geologicznych szybko stygnąca w środowisku wodnym lawa, wydobywająca się z podmorskich wulkanów, zamykała w swoim wnętrzu krople wody. To właśnie te zamknięte w zastygłej i zwietrzałej lawie krople wody (2-5 %), są odpowiedzialne za jego specyficzne właściwości. Stosuje się go do izolacji cieplnej i akustycznej oraz jako dodatek do zapraw i betonów.

Większość materiałów termoizolacyjnych wykazuje również dobre własności izolacyjności akustycznej, gdyż porowata struktura dobrze pochłania i rozprasza fale dźwiękowe. Jedynie produkty o zamkniętej strukturze takie jak zwykły styropian i polistyren ekstrudowany nie mają tych własności, a niekiedy mogą wpłynąć nawet na pogorszenie własności akustycznych przegrody. Przegrody, które wymagają dodatkowego wyciszenia powinny być budowane jako warstwowe składające się z materiału pochłaniającego dźwięki oraz warstwy osłonowej. Pozostawienie pustki powietrznej między ścianą a materiałem izolacyjnym dodatkowo zwiększa izolacyjność przegrody. Należy również przestrzegać zasady minimalizowania punktów mocowania między poszczególnymi warstwami jak również zapewnienia izolacji na styku z innymi przegrodami.

Zalety stosowania perlitu w materiałach budowlanych

Zamiana piasku na perlit ekspandowany powoduje istotne zmiany parametrów fizycznych i cech reologicznych wyrobów (tym większe im większy jest udział perlitu). Zwiększanie objętościowego udziału perlitu kosztem piasku powoduje obniżanie parametrów wytrzymałościowych, ale korzystnie zmieniają się takie właściwości jak: termoizolacyjność, odporność ogniowa, ciężar objętościowy, płynność, przyczepność, podciąganie kapilarne, izolacyjność akustyczna.

Materiały do izolacji akustycznej

Izolacje podłóg pływających

Podłogi pływające układane na stropie składają się z warstwy materiału pochłaniającego dźwięki oraz płyty dociskowej o masie nie mniejszej niż 100 kg/m2. Zależnie od grubości i rodzaju użytego materiału izolacyjnego uzyskuje się podłogi o różnym przyroście wskaźnika izolacyjności akustycznej.

Konkretne rozwiązania technologiczno-materiałowe kwalifikują taką podłogę do jednej z klas oznaczanej literami PP i liczbą odpowiadającą przyrostowi izolacyjności (np. PP 22).

Płyty ze styropianu elastycznego stosowane są głównie do izolacji akustycznej stropów w technologii podłogi pływającej w pomieszczeniach o obciążeniu użytkowym do 5 kPa (we wszelkiego rodzaju budownictwie mieszkaniowym oraz budynkach użyteczności publicznej: hotele, szpitale, szkoły, biblioteki, budynki administracyjne). „Przy okazji” izolują również podłogę pod względem cieplnym. Izolację można wykonywać na stropach bez lub z ogrzewaniem podłogowym. Ich grubość określana jest dwoma liczbami np. 30/33, z których pierwsza oznacza grubość w stanie obciążonym a druga w stanie nieobciążonym.

Maty z pianki polietylenowej – przy niewielkiej grubości ok. 2 cm zapewniają dobre wyciszenie dźwięków uderzeniowych. Stosowane są w postaci maty zwykłej lub zespolonej z folią hydroizolacyjną, co zapewnia paroszczelność przegrody. Dostępne są również w wersji samoprzylepnej. Pianka polietylenowa może być również stosowana dwuwarstwowo – zasadnicza izolacja pod jastrychem podłogowym i dodatkowo cienka warstwa pod pokryciem podłogowym z paneli.

Płyty z wełny mineralnej – do izolacji akustycznej wykorzystuje się płyty o grubości co najmniej 4 cm i gęstości 160 kg/m3. Podczas wylewania jastrychu wymagają zabezpieczenia folią przed zawilgoceniem.

Płyty pilśniowe miękkie – impregnowane preparatem grzybobójczym o grubości 1-5 cm. Ze względu na ograniczną odporność na długotrwałe zawilgocenie, obecnie stosowane są głównie jako dodatkowa warstwa wyciszająca układana na jastrychu.

GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA

Podejmowanie decyzji o budowie domu wymaga wielkokierunkowego spojrzenia na ten problem. Lokalizacja, finansowanie, wybór wykonawcy to tylko kilka kwestii, które musimy wziąść po d uwagę.

Podejmowanie decyzji o budowie domu wymaga wielkokierunkowego spojrzenia na ten problem. Lokalizacja, finansowanie, wybór wykonawcy to tylko kilka kwestii, które musimy wziąść po d uwagę.

Podejmowanie decyzji o budowie domu wymaga wielkokierunkowego spojrzenia na ten problem. Lokalizacja, finansowanie, wybór wykonawcy to tylko kilka kwestii, które musimy wziąść po d uwagę.