Międzynarodowy Fundusz Walutowy
Międzynarodowy Fundusz Walutowy (ang. International Monetary Fund - IMF) - jedna z organizacji wyspecjalizowanych ONZ, utworzona decyzją konferencji międzynarodowej w Bretton Woods w lipcu 1944 roku. Rozpoczął działalność 1 marca 1947 roku. Celem działalności IMF jest promocja globalnego wzrostu i stabilności gospodarczej przez zachęcanie państw do przyjmowania rozsądnej polityki gospodarczej i finansowej.
Podstawowym zadaniem IMF jest pomoc dla państw znajdujących się w poważnych trudnościach finansowych i gospodarczych poprzez wykorzystanie funduszy powierzonych przez państwa członkowskie, których w 2009 roku było 185. W tym celu IMF dysponuje wieloma instrumentami finansowymi, np. Stand-By Arrangements (SBA, udzielane państwom borykającym się z krótkoterminową nierównowagą bilansu płatniczego), Extended Fund Facility (EFF, udzielane państwom borykającym się z długoterminową nierównowagą bilansu płatniczego, wymagającą fundamentalnych reform gospodarczych), Supplemental Reserve Facility (SRF, udzielane państwom potrzebującym w bardzo krótkim okresie czasu finansowania na dużą skalę, np. wskutek nagłego odpływu kapitału), Poverty Reduction and Growth Facility (PRGF, udzielane państwom o niskim poziomie PKB na wsparcie strategii walki z biedą). Udzielanie pożyczek wiąże się z przedsięwzięciem przez zainteresowane państwo konkretnych kroków służących wyeliminowaniu problemu finansowego, określanych w liście intencyjnym przedstawianym Radzie Wykonawczej. Aktywność IMF jeśli chodzi o udzielanie pożyczek znacznie się waha - zapotrzebowanie na wsparcie IMF jest wysokie w momentach poważniejszych kryzysów w gospodarce światowej, takich jak szok naftowy lat 70-tych, problemy transformacji w Europie Środkowo-Wschodniej w latach 90-tych czy globalny kryzys finansowy lat 2008-09.
Ponadto IMF zajmuje się monitorowaniem międzynarodowego systemu finansowego i polityk gospodarczych i finansowych poszczególnych państw członkowskich, wydając w tym celu periodyczne publikacje takie jak World Economic Outlook czy Global Financial Stability Report. Udziela też pomocy technicznej zmierzającej do zwiększenia efektywności państw w zarządzaniu gospodarką i finansami; około 90% tej pomocy kierowane jest do państw o niskim poziomie PKB.
Środki finansowe IMF pochodzą głównie z wpłat państw członkowskich; każdemu z nich przypisywana jest pewna kwota, odpowiadająca z grubsza wielkości gospodarki narodowej, określająca maksymalny wkład do IMF. Państwo wpłaca 1/4 swojej kwoty w najbardziej rozpowszechnionych walutach zagranicznych (takich jak dolar, euro, jen, funt) bądź tzw. specjalnych prawach ciągnienia (Special Drawing Rights - SDRs, będących jednostką rozliczeniową IMF), zaś 3/4 w swojej walucie narodowej; w maju 2008 roku całkowita wartość kwot wynosiła 352 miliardy dolarów. Kwoty przekładają się na siłę głosowania - w 2009 roku 16,77% głosów miały USA, 6,02% - Japonia, 5,88% - Niemcy, 4,86% - Francja i Wielka Brytania, 3,66% - Chiny, 3,19% - Włochy, 3,16% - Arabia Saudyjska, 2,89% - Kanada, 2,69% - Rosja, 2,34% - Holandia, 2,09% - Belgia.
Najwyższym organem decyzyjnym IMF jest Rada Gubernatorów, zbierająca się zazwyczaj raz w roku; każde państwo ma w niej 1 delegata, którym jest minister finansów bądź szef banku centralnego. Rada Gubernatorów może delegować prawie wszystkie swoje kompetencje Radzie Wykonawczej, kierującej bieżącą działalnością IMF, złożonej z 24 dyrektorów: 5 z USA, Japonii, Niemiec, Francji i Wielkiej Brytanii i 19 wybranych przez poszczególne grupy państw. Dyrektor Zarządzający Rady Wykonawczej jest jednocześnie Przewodniczącym IMF. Siedziba IMF znajduje się w Waszyngtonie.
Strona internetowa: http://www.imf.org/ |
