| |
|
 |
|
 |
| Instytucje Miedzynarodowe - Grupa Media Informacyjne |
| |
|
|
 |
Instytucje Miedzynarodowe Poznaj najważniejsze organizacje miedzynarodowe militarne, polityczne, humanitarne, społeczne, pozostałe.
|
|
|
|
|
 |
|
Strona producenta :
www.ppp.com |
|
|
|
| Dokonując zakupu, dokonujesz właściwego wyboru |
| Grupa Media Informacyjne - Sklep GMI |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
| Nasi partnerzy |
|
| |
|
| Zakupy |
Zakupy |
Zakupy |
| 000 000 000 |
000 000 000 |
000 000 000 |
| Zakupy |
Zakupy |
Zakupy |
| 000 000 000 |
000 000 000 |
000 000 000 |
| Zakupy |
Zakupy |
Zakupy |
| 000 000 000 |
000 000 000 |
000 000 000 |
| Zakupy |
Zakupy |
Zakupy |
| 000 000 000 |
000 000 000 |
000 000 000 |
| Zakupy |
Zakupy |
Zakupy |
| 000 000 000 |
000 000 000 |
000 000 000 |
| Zakupy |
Zakupy |
Zakupy |
| 000 000 000 |
000 000 000 |
000 000 000 |
| |
|
|
|
|
 |
|
|
|
intifada
intifada (z arab. zrzucenie kajdanów) - termin określający palestyńskie powstania przeciw Izraelowi na terytoriach okupowanych w latach 1987-93 i 2000-05. Pierwsza intifada wybuchła spontanicznie 9 grudnia 1987 roku w Jabalyi w Strefie Gazy i szybko rozprzestrzeniła się na Zachodni Brzeg i Wschodnią Jerozolimę. Jej bezpośrednią przyczyną była śmierć 4 Arabów w zderzeniu ich samochodu z izraelską ciężarówką 8 grudnia; podłoże stanowiło jednak głębokie niezadowolenie ludności palestyńskiej z powodu impasu w konflikcie izraelsko-palestyńskim i izraelsko-arabskim oraz marginalizacji problemu palestyńskiego na arenie międzynarodowej, co wyrażało się pominięciem tej sprawy na szczycie arabskim w Ammanie w listopadzie 1987 roku (koncentrowano się na wojnie iracko-irańskiej, a ponadto zezwolono państwom arabskim na wznowienie stosunków dyplomatycznych z Egiptem, który zawarł pokój z Izraelem w 1979 roku) i podczas zbiegającego się z wybuchem intifady szczytu przywódców USA i ZSRR Ronalda Reagana i Michaiła Gorbaczowa w Waszyngtonie. Intifada często określana jest powstaniem miotaczy kamieni, gdyż jej uczestnicy stosowali w walce najprostsze środki - kamienie czy koktajle Mołotowa; stosowano też cywilne nieposłuszeństwo, przeprowadzając strajki, bojkotując izraelskie produkty, blokując ruch uliczny, odmawiając płacenia podatków. Koordynacją oporu zajmowało się Zjednoczone Dowództwo Powstania, w którym decydującą rolę odgrywały ugrupowania lojalne wobec Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP); jednak jedną z ważnych konsekwencji pierwszej intifady, w której zginęło około tysiąca Palestyńczyków, była utrata przez OWP dominującej pozycji w ruchu palestyńskim, w którym coraz większą rolę zaczęły odgrywać ugrupowania radykalne takie jak Hamas i Islamski Dżihad, działające niezależnie podczas pierwszej intifady. Skutkiem intifady było też zainicjowanie bliskowschodniego procesu pokojowego konferencją międzynarodową w Madrycie, rozpoczętą 30 października 1991 roku. Podpisanie 13 września 1993 roku w Waszyngtonie wspólnej deklaracji w sprawie samorządu palestyńskiego na terytoriach okupowanych (znanej jako układ z Oslo) jest uważane za datę kończącą pierwszą intifadę.
Początek drugiej intifady stanowiły wielkie zamieszki palestyńskie w Jerozolimie i na Zachodnim Brzegu, wybuchłe 29 września 2000 roku w dzień po kontrowersyjnej wizycie szefa opozycyjnej partii izraelskiej Likud Ariela Szarona na Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie. Drugą intifadę należy wiązać z załamaniem się bliskowschodniego procesu pokojowego po fiasku szczytu przywódców Izraela, Palestyny i USA w Camp David 11-25 lipca 2000 roku, na którym status Jerozolimy i Wzgórza Świątynnego był jedną z kwestii spornych. Metody walki stosowane przez Palestyńczyków były podobne do pierwszej intifady, aczkolwiek pojawiły się też zamachy samobójcze i ostrzał prymitywnymi rakietami Qassam. Po zwycięstwie wyborczym Szarona 6 lutego 2001 roku nowe władze izraelskie postawiły na siłową rozprawę z intifadą, co doprowadziło do eskalacji przemocy w latach 2001-03. Za koniec drugiej intifady można uznać rozejm ogłoszony przez przywódców Izraela i Palestyny Szarona i Mahmuda Abbasa 8 lutego 2005 roku na szczycie w Szarm el-Szejk, aczkolwiek nie przyniósł on całkowitego ustania przemocy. Konsekwencją drugiej intifady było dalsze umacnianie się radykalnego Hamasu w związku z demokratyzacją władz palestyńskich pod naciskiem USA, co znalazło wyraz w zwycięstwie Hamasu w wyborach parlamentarnych w Autonomii Palestyńskiej 25 stycznia 2006 roku. Innym skutkiem było jednostronne opuszczenie przez Izrael Strefy Gazy we wrześniu 2005 roku po 38 latach okupacji. 27 grudnia 2008 roku, gdy siły powietrzne Izraela rozpoczęły masowe bombardowanie Strefy Gazy w ramach operacji zbrojnej przeciw Hamasowi, lider tego ugrupowania Khaled Meshaal wezwał Palestyńczyków do wszczęcia trzeciej intifady, jednak nie doszło do niej. |
|
|
 |
|
 |
|
|
|
|
|
| |
|
| |
|
|
|
|
|
| |
|
| |
|
|
|
|
|
|
| |
|
| |
|
|
|
 |
|
|
 |
|
|
|
|
 |
FACEBOOK |
 |
YOUTUBE |
 |
TWITTER |
 |
GOOGLE + |
 |
DRUKUJ |
 |
|
|
|
| |
|
|
|
| |
|
|
|
| |
|
