 Myśl ewolucyjna
Wszystkie spośród otaczających nas form życia rozwinęły się z jednego bądź kilku organizmów. Możemy, więc wywnioskować, iż wszystkie organizmy są ze sobą na swój sposób spokrewnione, gdyż pochodzimy od jednego przodka. Poprzez proces stopniowej dywergencji, która po raz pierwszy została opisana przez Karola Darwina jako proces niezmodyfikowanych cech, opisuje etapy przemiany organizmów aż po dzień dzisiejszy i nosi miano EWOLUCJII.
Ewolucja to opis zmian genetycznych, które zachodzą w różnych populacjach z biegiem czasu. To ewolucja pomaga nam zrozumieć tak wielce zróżnicowany świat organizmów.
Mimo, iż ewolucja wiąże się nam głównie z nazwiskiem Darwina wzięła ona swoje początki jeszcze przed narodzinami Chrystusa.
Jako pierwszym, który dostrzegł wiele dowodów świadczących o porządku, hierarchii i celowości w przyrodzie był Arystoteles. Żył on w latach 384-322 p.n.e. Jako pierwszy sklasyfikował ona zwierzęta według własnego systemu, poprzez formy najprostsze do najbardziej złożonych. Sądził on również, że istoty niedoskonale dążą do wyższej doskonałości.
Inny uczony Claudius Galenus żył w latach 130-200 n.e. Był rzymskim lekarzem greckiego pochodzenia, wybitnym anatomem, utalentowanym badaczem, jednym z najznakomitszych starożytnych lekarzy. Wywarł on olbrzymi wpływ na rozwój nauk medycznych. W swoich pracach Galen zebrał wiedzę anatomiczną poprzedników, do której dołączył własne obserwacje. Kiedy nie miał do dyspozycji ciał ludzkich, opierał się na sekcji zwierząt. Twierdził, że zdrowie wymaga równowagi między czterema składnikami organizmu: śluzem, czarną żółcią, żółtą żółcią oraz krwią. Jego idee, nawiązujące do tez Hipokratesa, wywarły one wpływ na nauki medyczne w ciągu kilkunastu kolejnych stuleci. Długo przed narodzinami Darwina odnajdywano skamieliny, które niejednokrotnie przypominały wyglądem jak na ówczesne czasy żyjące zwierzęta. W XV wieku Leonarda da Vinci jako pierwszy zinterpretował to jako szczątki dawno wymarłych stworzeń żyjących niegdyś na Ziemi.
Okres Renesansu przyniósł brak zaufania do dawnych autorytetów i nastąpił wzrost zainteresowania badaniami z zakresu biologii. Wielcy uczeni tacy jak: Franciszek Bacon, William Harvey, Isaak Newton oraz Kartezjusz wprowadzili nowoczesną myśl naukową, która była oparta na obserwacjach, doświadczeniach oraz ścisłym wyciąganiu wniosków.
Jednak dopiero wiek XVIII przyniósł ściślejsze podejście do tłumaczenia zjawisk zachodzących w przyrodzie. Wyprawy geograficzne, oraz penetracja owych lądów doprowadziła do odkrycia nowych gatunków oraz powstania poglądu, iż przyroda musi się rządzić własnymi prawami.
Ściślejsze pojęcie gatunku jako podstawowej jednostki systematycznej (zbiór osobników podobnych do siebie w taki sposób, jak potomstwo jest podobne do rodziców) wprowadził angielski biolog J. Ray.
Carl von Linne, czyli Karol Linneusz to słynny szwedzki przyrodnik. Był twórcą nowoczesnej systematyki biologicznej, jego głównym dziełem była wydana w 1735 roku praca „Systema naturae”. To właśnie Linneuszowi zawdzięczamy podział roślin, zwierząt, a nawet minerałów na klasy, gatunki, rzędy i rodzaje. Uczony ten jako pierwszy zaliczył wieloryby do ssaków, zaś w 1766 roku człowieka umieścił w systemie przyrodniczym jako homo sapiens, do ssaków naczelnych, i dokonał podziału ras ludzkich. Karol Linneusz był także twórcą jednolitego języka biologicznego.
Jean Baptiste de Lamarck w swym dziale „Filozofia zoologii” ogłosił, podobnie jak zresztą uważali inni biolodzy, że wszystkie organizmy są obdarzone siłą witalną, która prowadzi je ku coraz bardziej złożonemu rozwojowi. Jego drugim stwierdzeniem było, iż organizmy rodzicielskie mogę przekazywać cechy potomstwu, które nabyły podczas życia. Przykładem tego stwierdzenia może być żyrafa, której przodek żywiąc się trawa przeszedł na żywienie się liśćmi drzew, przez co jego szyja wydłużyła się. Według lewacka mechanizm ewolucji polegał na samodoskonaleniu się organizmów. Pogląd ten został jednak obalony, wraz z pojawieniem się mechanizmów dziedziczenia. Jedną z głównych zasług Lamarcka była teoria, iż zmiany, które ujawniają się z czasem są wynikiem naturalnych procesów.
Karol Darwin mając za sobą burzliwe lata nauki, poprzez studia medyczne po studia teologiczne, znalazł się w kręgu zainteresowanych prawami panującymi w przyrodzie. Poznał on wtedy przyrodnika prof. Johana Henslowa. Z polecenia wcześniej wymienionego uczonego znalazł się on na okręcie H.M.S. Beagle jako amator-przyrodnik i udał się pięcioletni rejs dookoła świata, w celu przygotowania mapy nawigacyjnej dla brytyjskiej marynarki.
Młody Darwin pożeglował najpierw w kierunku Ameryki Południowej, opływając wschodnie a następnie zachodnie wybrzeże. Miał on wtedy okazję na zbadanie i obserwację roślin, zwierząt i skamielin oraz formacji geologicznych obu wybrzeży i obszarów położonych w głębi lądu. W niniejszy sposób zebrał on i skatalogował tysiące okazów roślin i zwierząt dokładnie opisując obserwacje.
Następnym miejscem pobytu były Wyspy Galapagos. To tu Darwin powiększył swój katalog okazów fauny i flory. Porównał on również zwierzęta i rośliny z Am. Południowej oraz Wysp Galapagos. Zastanawiało go również podobieństwo zwierząt w Galapagos do Am. Pd. Niżeli innych wysp położonych na tej samej szerokości geograficznej. Dostrzegł również różnice ptaków i gadów zamieszkujące poszczególne wyspy archipelagu.
W XIX wieku panował pogląd o nie zmieniają się w sposób istotny z upływem czasu. Jednak istniały zaprzeczenia tego poglądów, gdyż hodowcy mogą w ciągu kilku pokoleń uzyskać ogromną różnorodność odmian i ras. Udomowionych roślin i zwierząt. Osiągnięto to dzięki selekcji cech oraz krzyżowaniu tych osobników, które posiadały już te cechy. Nosi to miano dobru sztucznego.
Skamieniałości roślin i zwierząt nie mające swoich odpowiedników w ówcześnie żyjących stworzeniach oraz dowody geologiczne nasuwały stwierdzenia, że Ziemia jest starsza niż sądzono.
Zmienny wpływ na Darwina miały teorie Tomasza Malthusa, iż liczebność populacji wzrasta w sposób geometryczny (2>4>8>16…) dopóki czynniki środowiska nie staną się hamującymi. Wieloletnie obserwacje Darwina nad roślinami i zwierzętami przybliżyły go do stwierdzenia Malthusa ku walce o byt. Darwin doszedł do przekonania, że w przyrodzie przeżywają organizmy bardziej przystosowane, a te słabe i niedostosowane do panujących warunków giną. Wynikiem tego powstało przystosowanie, czyli adaptacja populacji do warunków środowiska. W powstaniu nowych gatunków ważna rolę odgrywa czas, wynikiem tego była teoria o doborze naturalnym.
W tym samym czasie w Indonezji i Malezji swoje badania prowadził Alfred Russel Wallace. Badając faunę i florę zauważył ogromną różnorodność i rozmieszczenie organizmów. Doszedł on również do stwierdzenia, że ewolucja jest wynikiem doboru naturalnego.
Karol Darwin i Alfred wysunęli w zasadzie identyczne wnioski dotyczące ewolucji:
• Nadprodukcja, liczba wydawanego potomstwa na świat jest z znacznie większa niż osobniki dożywające dojrzałości płciowej.
• Zmienność, w potomstwie występuje zmienność genetyczna.
• Współzawodnictwo, wśród potomstwa występuje ono w celu przeżycia o niezbędny do życia pokarm.
• Przeżyć, aby się rozmnażać.
W 1858 roku prace obu uczonych przedstawiono na posiedzeniu Towarzystwa Lineuszowskiego. Praca Darwina ukazała się drukiem w listopadzie1859 roku.
Syntetyczna teoria ewolucji łączy w sobie teorię Karola Darwina i genetykę Mendla. Darwin zakładał, że organizmy potomne dziedziczą cechy po organizmach rodzicielskich. Jednak nie umiał on tego wyjaśnić w racjonalny sposób. Karol Darwin żył w tych samych czasach, co Grzegorz Mendel, nie znał on również rac mendla dotyczących dziedziczenia. W XX wieku naukowcy połączyli mendelowską genetykę z teoria Darwina i przedstawili interpretacje ewolucji jako neodarwinizm lub inaczej mówiąc syntetyczną teorię ewolucji. Wyjaśnia ona obserwowane przez Darwina zachodzące zmienności, które są definiowane jako zachodzące mutacje i rekombinacje.
©® GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
