 Tunel Strachu (Koonz Dean)
Dean R. Koonz
Tunel Strachu
Tytuł oryginalny: The Funhouse
PROLOG
Ellen Straker siedziała przy kuchennym stoliku w przyczepie typu Air-strean, wsłuchując się w szum nocnego wiatru i usiłując nie dopuszczać do siebie dziwnych odgłosów drapania dochodzących z wiklinowej kołyski. Strzeliste dęby, klony i brzozy kołysały się w mrocznym gąszczu, gdzie zaparkowano przyczepę. Liście szeleściły niczym wykrochmalone, czarne spódnice czarownic. Wiatr spływał z zachmurzonego pensylwańskiego nieba, wciskając pomiędzy drzewa sierpniowy mrok, kołysząc delikatnie przyczepą, pojękując, mamrocząc, wzdychając, przesycony zapachem nadchodzącego deszczu. Niósł ze sobą hałaśliwe odgłosy z pobliskiego wesołego miasteczka i rozdzierając je na strzępy ciskał przez firankę, przesłaniającą otwarte okno nad kuchennym stołem.
Pomimo nie cichnącego poszumu wiatru, Ellen nadal słyszała słabe, przyprawiające o wściekłość dźwięki dobiegające z kołyski, stojącej na przeciwległym końcu przyczepy. Drapanie i szuranie. Suche zgrzytnięcia. Drażniące trzaski. Cichy szept. Im bardziej starała się nie dopuścić ich do siebie, tym wyraźniej je słyszała.
Czuła się lekko oszołomiona i kręciło się jej w głowie. To prawdopodobnie skutki działania alkoholu. Nie piła zbyt wiele, ale przez ostatnią godzinę pozwoliła sobie na cztery głębsze. No, może sześć. Nie pamiętała, czy odbyła dwie, czy trzy wędrówki do butelki z burbonem. Spojrzała na swoje drżące dłonie i zastanowiła się, czy już jest dostatecznie pijana, aby zrobić coś przy dziecku.
Za oknem w oddali zalśniła błyskawica. Od skraju mrocznego horyzontu napłynął dźwięk grzmotu. Ellen powoli zwróciła wzrok w kierunku kołyski stojącej wśród cieni u stóp łóżka; stopniowo gniew zaczął zastępować strach. Była wściekła na swojego męża, Conrada, i na siebie, że się w to wszystko wpakowała. Przede wszystkim jednak była wściekła na dziecko, ponieważ było odrażającym, niezaprzeczalnym dowodem jej grzechu. Chciała je zabić, zabić i pochować, i zapomnieć, że w ogóle istniało, ale wiedziała, że aby wydusić z dziecka resztki życia, będzie musiała być bardzo pijana. Stwierdziła, że jest prawie gotowa. Bez wahania podniosła się i podeszła do kuchennego zlewu. Wylała ze szklanki wodę i na wpół roztopione kostki lodu, po czym odkręciła kran i umyła szklankę. Poprzez szum płynącej wody nadal słyszała dziecko. Syczało. Drapało palcami w ścianki kołyski. Próbowało się wydostać.
Nie, to z pewnością tylko jej wyobraźnia. Nie mogła słyszeć tych dźwięków w tym hałasie. Zakręciła kran. Przez chwilę świat wydawał się przepełniony nieskalaną, idealną, grobową wręcz ciszą. A potem znów usłyszała pojękiwanie wiatru – niósł ze sobą zniekształcone dźwięki muzyki z karuzeli stojącej w centralnej alei. A z wnętrza kołyski dochodziło chrobotanie, drapanie i piski.
Nagle dziecko krzyknęło. Był to ostry, chrapliwy skrzek, pojedynczy, gwałtowny wyraz gniewu i frustracji. Potem cisza. Przez kilka chwil dziecko leżało spokojnie, w kompletnym bezruchu, ale niebawem znów zaczęło się wiercić. Drżącymi dłońmi Ellen wrzuciła do szklanki nowe kostki lodu i dolała burbona. Nie zamierzała więcej pić, lecz wrzask dziecka, niczym fala upiornego żaru, wypalił opary alkoholowej mgiełki, wśród której się poruszała. Znowu była trzeźwa, a wraz z trzeźwością powrócił lęk.
Chociaż noc była gorąca i wilgotna, Ellen zadrżała. Nie potrafiła już zabić dziecka. Ba, nie miała nawet dość odwagi, by podejść do kołyski.
Ale muszę to zrobić! – pomyślała.
Powróciła do kuchennej klitki, usiadła i zaczęła sączyć whisky, usiłując odzyskać odwagę, którą dawało jedynie upojenie alkoholowe.
Jestem zbyt młoda, by nieść to brzemię, pomyślała. Nie mam dość siły, by sobie z nim poradzić. Przyznaję. Dopomóż mi, Boże, naprawdę nie mam siły.
Dwudziestoletnia Ellen Straker była nie tylko zbyt młoda, by ugrząźć w pułapce mętnej przyszłości, jaka się przed nią rozciągała; była również zbyt ładna i energiczna, by skazać się na życie pełne nieprzemijającego bólu i miażdżącej odpowiedzialności. Była szczupłą, zgrabną młodą kobietą, motylem, który nigdy nie miał szans, by rozwinąć skrzydła. Włosy miała ciemnobrązowe, prawie czarne, tak samo jak oczy. Leciutki rumieniec na policzkach idealnie współgrał z ciemnooliwkową karnacją. Przed poślubieniem Conrada Strakera nazywała się Ellen
Teresa Marie Giavenetto; była córką przystojnego Amerykanina włoskiego pochodzenia i kobiety z twarzą Madonny, szczycącej się podobnym rodowodem. Śródziemnomorska uroda Ellen nie była jedyną spuścizną, jaką odziedziczyła po przodkach – potrafiła cieszyć się każdym drobiazgiem, miała bogatą osobowość, urzekający uśmiech i ciepło, które w typowy dla Włochów sposób potrafiła roztaczać wokół siebie. Była istotą stworzoną do zabawy, radości i tańca. Jednak przez pierwszych dwadzieścia lat życia miała raczej niewiele okazji do radości.
Jej dzieciństwo było wyjątkowo ponure, a okres dojrzewania stał się istną drogą przez mękę. Chociaż Joseph Giavenetto, jej ojciec, należał do ludzi życzliwych i serdecznych, jego główną cechę stanowiła uległość. Nie był panem we własnym domu i nie miał zbyt wiele do powiedzenia w kwestii wychowania córki. Ellen rzadko miała okazję zaznaćukojenia ze strony spokojnego, kochającego ojca, natomiast częściej stanowiła obiekt, na którym jej matka, religijna fanatyczka, wyładowywała swój gniew.
W domu Giavenetto rządziła Giną, i to przed nią Ellen musiała “spowiadać się" z wszelkich prawdziwych bądź urojonych grzeszków. Istniał spis zasad (nota bene bardzo obszerny), który regulował zachowanie Ellen, Gina zaś za wszelką cenę starała się dopilnować, by każda zasada była skrzętnie przestrzegana i egzekwowana. Zamierzała uczynić wszystko, by jej córka wyrosła na pruderyjną, bogobojną kobietę.
Gina zawsze była religijna, ale po śmierci jedynego syna stała się bigotką. Anthony, brat Ellen, zmarł na raka mając zaledwie siedem lat. Ellen, cztero-latka, była zbyt mała, by pojąć, co stało się z jej bratem, ale dostatecznie duża, by mieć świadomość, jak piekielnie szybko postępowała jego choroba. Dla Giny owa tragedia była dopustem Boga. Czuła, że w jakiś sposób Go zawiodła i że Bóg, by ją ukarać, odebrał jej dziecko. Od tej pory, zamiast co tydzień w niedzielę, zaczęła uczęszczać na mszę każdego ranka i zabierać ze sobą córeczkę. Codziennie zapalała w kościele świeczkę na intencję Anthony'ego. W domu bez końca czytała Biblię.
Często zmuszała Ellen, by siedziała przy niej, i godzinami czytała jej fragmenty Pisma Świętego. Chociaż dziewczynka była jeszcze zbyt mała, aby mogła cokolwiek zrozumieć. Gina znała też wiele przerażających opowieści o piekle, o tym, jak ono wygląda i jakie tortury czekają tam na zatwardziałych grzeszników, a także jak łatwo krnąbrnemu dziecku trafić do tego strasznego miejsca, cuchnącego siarką i smołą. Nocami Ellen dręczyły upiorne, krwawe koszmary, mające źródło w zasłyszanych od matki historiach o ogniu piekielnym i potępieniu.
W miarę jak Gina stawała się coraz bardziej religijna, dodawała kolejne punkty do listy zasad, którą miała posługiwać się Ellen. Najmniejsze uchybienie było wedle Giny kolejnym krokiem ku piekielnej otchłani. Joseph od początku ich związku kompletnie poddał się żonie. Nigdy nie potrafił nad nią zapanować, a kiedy Gina wkroczyła w swój osobliwy świat religijnego fanatyzmu, znalazła się poza jego zasięgiem. Nawet nie próbował wpływać na jej decyzje. Zdumiony zmianami zachodzącymi w Ginie, niezdolny radzić sobie z kobietą, jaką się stała, Joseph spędzał w domu coraz mniej czasu. Był właścicielem zakładu krawieckiego, który nie przynosił może kokosów, ale był niewątpliwie opłacalny. Zaczął więc pracować do późna. Kiedy nie pracował, spędzał więcej czasu z przyjaciółmi niż z rodziną, a w rezultacie Ellen zaczęło brakować jego miłości, otwartości i poczucia humoru, które mogłyby zrekompensować nie kończące się posępne godziny przeżywane pod wpływem dławiącej, ponurej i złowrogiej dominacji jej matki.
Przez całe lata Ellen marzyła o dniu, kiedy opuści dom; oczekiwała na tę ucieczkę z gorliwością więźnia nie mogącego się doczekać wyrwania z czterech ścian celi. Teraz była sama; od ponad roku znajdowała się poza zasięgiem żelaznej ręki matki. Trudno uwierzyć, ale jej przyszłość rysowała się jeszcze gorzej niż przedtem. Dużo gorzej.
Coś zastukało w okiennicę.
Ellen zaskoczona uniosła wzrok i wyjrzała. Przez chwilę nic nie widziała. Na zewnątrz była tylko ciemność.
TAP-TAP-TAP
– Kto tam? – wyszeptała, a jej serce natychmiast zaczęło bić szybciej. Wtedy błyskawica rozcięła niebo, a w jej bladym blasku ujrzała olbrzymie białe ćmy obijające się o szybę.
– Jezu – wyszeptała. – To tylko ćmy.
Wzdrygnęła się, odwróciła od miotających się owadów i upiła łyk bur-bona.
Nie mogła żyć w takim napięciu. W każdym razie niedługo. Musiała coś zrobić, i to szybko.
ZABIJ DZIECKO.
Dziecko w kołysce wydało z siebie krótki, chrapliwy okrzyk przypominający psie warknięcie. Jakby w odpowiedzi z oddali dobiegł huk grzmotu; na krótką chwilę zagłuszył jęk wiatru i odbił się gorzkim echem wśród metalowych ścian przyczepy.
Ćmy nadal tłukły o szybę – tap, tap, tap.
Ellen pospiesznie dopiła resztkę burbona i nalała do szklaneczki kolejną porcję.
Trudno było jej uwierzyć, że znalazła się w tym okropnym miejscu, zraniona, zła i nieszczęśliwa. To wszystko wydawało się jedynie koszmarnym snem. Zaledwie przed czternastoma miesiącami rozpoczęła nowe życie, pełne wielkich nadziei oraz – jak się okazało – naiwnego optymizmu. Jej świat tak gwałtownie obrócił się w nicość, że wciąż jeszcze nie potrafiła dojść do siebie.
Na sześć tygodni przed dziewiętnastymi urodzinami uciekła z domu. Uciekła w środku nocy, bez jednego choćby słowa, niezdolna do konfrontacji z matką. Zostawiła Ginie krótki liścik pełen gorzkich słów, a potem odeszła z mężczyzną, którego kochała.
Prawdę mówiąc każda niedoświadczona dziewczyna z małego miasteczka, pragnąca ucieczki przed nudą lub denerwującymi rodzicami, zadurzyłaby się w człowieku takim jak Conrad Staker. Był nieodparcie przystojny. Miał gęste, proste, lśniące, kruczoczarne włosy i arystokratyczne rysy – wydatne kości policzkowe, patrycjuszowski nos i mocną szczękę. Jego zdumiewająco niebieskie oczy miały barwę gazowego płomyka. Był wysoki, szczupły i poruszał się z gracją tancerza.
Jednak to nie wygląd Conrada podbił serce Ellen. Urzekł ją jego styl bycia i wewnętrzny urok. Był gawędziarzem, sprytnym i obdarzonym specyficznym darem, dzięki któremu nawet najbardziej ekstrawaganckie pochlebstwo brzmiało szczerze i prawdziwie.
Ucieczka z przystojnym właścicielem lunaparku wydawała się jej urzekającym romantycznym zrywem. Będą wędrować po kraju i w ciągu roku Ellen zobaczy więcej niż spodziewała się ujrzeć w całym swoim życiu. Nie będzie miejsca na nudę. Każdy dzień wypełni podniecenie, barwy, muzyka i światło. Poza tym świat wesołego miasteczka nie rządził się długą, złożoną i frustrującą listą zasad.
Ona i Conrad wzięli ślub tak, jak nakazywała tradycja lunaparków. Ceremonia polegała na tym, że po zamknięciu wesołego miasteczka mieli przejechać się wspólnie na karuzeli pod okiem świadków, czyli pozostałych pracowników lunaparku. W ich oczach małżeństwo zostało zawarte w równie wiążący i uświęcony sposób, jak gdyby dokonano tego w kościele, w obecności księdza, podpierając ów fakt podpisaniem aktu ślubu.
Kiedy już stała się panią Straker, Ellen była przekonana, że od tej pory czekają ją tylko dobre dni. Myliła się. Znała Conrada zaledwie od dwóch tygodni, zanim zdecydowała się z nim uciec. Zbyt późno zorientowała się, że zdążyła ujrzeć tylko jego dobrą stronę. Po ślubie przekonała się, że chociaż pełen charyzmy, był człowiekiem humorzastym, trudnym we współżyciu i skłonnym do przemocy. Czasami Conrad był wspaniały, kochany, miły i czarujący, jak wówczas, kiedy ją adorował. Zdarzało się jednak, że nieoczekiwanie stawał się gwałtowny jak dzikie zwierzę.
Przez ostatni rok mroczne humory powracały coraz częściej. Był sarkastyczny, małostkowy, złośliwy, ponury i skory do podnoszenia ręki na Ellen przy byle okazji. Wystarczyło drobne uchybienie z jej strony, aby nie zawahał się uderzyć jej, popchnąć lub uszczypnąć. We wczesnym okresie ich małżeństwa, zanim jeszcze zaszła w ciążę, dwukrotnie uderzył ją pięścią w brzuch. Kiedy okazało się, że Ellen jest „przy nadziei", Conrad nieco pohamował swoje ataki, zadowalając się mniej brutalnym, ale równie przerażającym obrzucaniem jej inwektywami. Będąc w drugim miesiącu ciąży, Ellen nieomal pragnęła wrócić do domu, do rodziców. Nieomal. Kiedy jednak myślała o upokorzeniach, jakich musiałaby doświadczyć, kiedy wyobraziła sobie siebie błagającą Ginę o przebaczenie albo drwiącą pogardę matki, stwierdziła, że nie potrafi porzucić Strakera. Nie miała dokąd pójść.
W miarę jak dziecko w jej wnętrzu rosło, wmawiała sobie, że ono uspokoi i ułagodzi Conrada. Jej mąż naprawdę lubił dzieci; było to widać po sposobie, w jaki traktował potomstwo pracowników lunaparku. Perspektywa ojcostwa wyraźnie go oczarowała. Ellen była pewna, iż obecność dziecka złagodzi temperament Conrada, że ożywi w nim czułość i troskliwość.
Dokładnie przed sześcioma tygodniami, wraz z przyjściem na świat dziecka jej wątłe nadzieje prysły. Ellen nie poszła do szpitala. W wesołym miasteczku nie robiono tego w ten sposób. Urodziła dziecko w przyczepie, pod okiem lunaparkowej akuszerki. Poród był względnie łatwy. Nie groziło jej ani przez chwilę żadne fizyczne niebezpieczeństwo. Nie było komplikacji. Tylko że…
Dziecko.
Wzdrygnęła się z odrazy na myśl o dziecku i ponownie podniosła do ust szklaneczkę z burbonem.
Zupełnie jakby wyczuło, że o nim pomyślała, dziecko ponownie zapiszczało.
– Zamknij się! – wrzasnęła przyciskając dłonie do uszu. – Zamknij się! Zamknij się!
Nic z tego.
Kołyska trzęsła się i trzeszczała, kiedy rozwścieczone dziecko kopało i wiło się wewnątrz jak oszalałe. Ellen wlała do szklaneczki resztę burbona i oblizała nerwowo wargi, czując, że zaczynaodzyskiwać siły. Wyszła z maleńkiej klitki, zatrzymała się w przedpokoju i stała tak przez chwilę, kołysząc się na ugiętych nogach. Odgłosy nadciągającej burzy wydawały się głośniejsze niż dotychczas, ogniskując się na terenie zajętym przez wesołe miasteczko i w szybkim tempie narastając do wściekłego crescendo. Przemaszerowała chwiejnie przez przyczepę i zatrzymała się w nogach kołyski. Włączyła lampę rzucającą łagodny, bursztynowy blask i cienie zrejterowały, by zająć pozycję w odległych kątach pomieszczenia. Dziecko przestało mocować się z kocykiem. Spojrzało na nią, a jego oczy pałały nienawiścią. Poczuła mdłości.
ZABIJ TO – powiedziała sobie w duchu.
Ale złowrogie spojrzenie dziecka wydawało się wręcz hipnotyczne. Ellen nie mogła oderwać wzroku od małego – jego oczy były niczym oczy meduzy. Nie była w stanie się poruszyć; miała wrażenie, jakby obróciła się w kamień. Błyskawica ponownie przemknęła za szybą i wraz z hukiem gromu z nieba popłynęły pierwsze grube krople deszczu.
Patrzyła ze zgrozą na swoje dziecko, a na jej czole, tuż poniżej linii włosów pojawiły się kropelki zimnego potu. Dziecko nie było normalne, nie było nawet prawie normalne -jednak nie istniało żadne medyczne określenie na jego deformację. Prawdę mówiąc trudno było w ogóle określić je jako dziecko. To nie było ludzkie dziecko. To był stwór. ISTOTA. Nie była zdeformowana, raczej należała do gatunku zupełnie innego niż ludzki. Była odrażająca.
– Boże – westchnęła Ellen. – Boże, dlaczego ja? Co uczyniłam, że zasłużyłam na coś takiego?
Wielkie, zielone, nieludzkie ślepia jej potomka przyglądały się jej posępnie. Ellen miała ochotę odwrócić się od TEGO plecami. Chciała wybiec z przyczepy, w szalejącą burzę i nieprzenikniony mrok, wyrwać się z tego koszmaru i z nadzieją powitać nadejście nowego dnia. Zniekształcone nozdrza stworzenia wydymały się jak chrapy wilka czy psa. Ellen słyszała, jak mała istota węszy zapamiętale, jakby usiłowała rozróżnić jej zapach spośród wielu innych woni unoszących się wewnątrz przyczepy.
ZABIJ TO!
Biblia mówi – NIE ZABIJAJ. Morderstwo jest grzechem. Jeżeli udusi dziecko, trafi do piekła. W jej głowie pojawiła się seria okrutnych obrazów, piekielnych wizji, jakie matka kreśliła jej podczas tysięcy wykładów na temat potwornych konsekwencji grzechu: uśmiechnięte demony wyrywające kawałki tkanek z ciał żywych, krzyczących kobiet, ich skórzaste czarne wargi śliskie od ludzkiej krwi; rozpalone do białości płomienie pożerające ciała grzeszników, blade robaki żerujące na wciąż jeszcze przytomnych umarłych, cierpiący przeraźliwe katusze ludzie, wijący się z bólu, zagrzebani w niemożliwym do opisania, straszliwym brudzie. Ellen nie czuła się teraz katoliczką, ale z całą pewnością pozostała nią w głębi serca. Całe lata codziennego uczęszczania na mszę i wieczornych modlitw, wysłuchiwanie przez nie kończące się dziewiętnaście lat szalonych kazań Giny, ciągłe strofowania i rady, których nie wolno było lekceważyć i o których stale należało pamiętać. Ellen nadal z całego serca wierzyła w Boga, w niebo i piekło. Ostrzeżenia zawarte w Piśmie Świętym w dalszym ciągu były dla niej ważne. NIE ZABIJAJ.
Ale przecież jest oczywiste, skonstatowała, że to prawo nie dotyczy zwierząt. Wolno zabijać zwierzęta, to nie jest śmiertelny grzech. A ta istota w kołysce to nic innego jak zwierzę, bestia, monstrum. To nie był człowiek. A więc gdyby je zabiła, czyn ten nie przypieczętowałby losu jej nieśmiertelnej duszy. Z drugiej strony skąd mogła mieć pewność, że to COŚ nie było człowiekiem? Urodziło się z mężczyzny i kobiety. Nie ma innego bardziej fundamentalnego kryterium człowieczeństwa. Dziecko było mutantem, ale ludzkim mutantem. Jej dylemat wydawał się nie do rozwiązania. Mała, śniada istotka w kołysce uniosła jedną rączkę w stronę Ellen. Właściwie to nie była ręka. To był szpon. Długie, kościste palce wydawały się zbyt duże jak na sześciotygodniowe niemowlę, choć dziecko było całkiem spore. Dłoń przypominała łapę zwierzęcia, nieproporcjonalnie wielką w porównaniu z resztą ciała. Wierzchy obu dłoni porośnięte były gęstym, ciemnym futrem zmieniającym się u podstawy palców w krótką, ostrą szczecinę. Bursztynowe światło odbijało się od ostrych krawędzi trójkątnych, zaostrzonych paznokci. Dziecko cięło rękoma powietrze, ale nie było w stanie pochwycić Ellen.
Nie potrafiła zrozumieć, jak mogła urodzić coś takiego. Jakim cudem ten stwór mógł w ogóle istnieć? Wiedziała o istnieniu rozmaitych dziwolągów. Kilka z nich pracowało w gabinecie osobliwości w wesołym miasteczku. Wyglądali okropnie, ale nie tak jak to COŚ. Żaden z nich nie był tak dziwny jak ten stwór, który wylągł się z jej łona. Dlaczego tak się stało? Dlaczego? Zabicie tego dziecka będzie aktem miłosierdzia. Przecież ono i tak nigdy nie będzie w stanie prowadzić normalnego życia. Zawsze będzie potworem, obiektem drwin i szyderstwa. Jego życie zmieni się w pasmo goryczy, smutku, bólu i samotności. Nie dane mu będą nawet najprostsze i najbardziej podstawowe przyjemności, nie mówiąc już o najmniejszej choćby odrobinie szczęścia.
A gdyby została zmuszona przez resztę życia opiekować się tym stworzeniem, ona również nie zaznałaby szczęścia. Perspektywa wychowywania tego groteskowego dziecka przepełniała ją rozpaczą. Zamordowanie go będzie aktem miłosierdzia tak dla niej, jak i dla tego żałosnego, choć przerażającego mutanta, który teraz łypał na nią z kołyski.
Ale kościół rzymskokatolicki nie zezwala na zabójstwo „z miłosierdzia". Nawet najszczytniejsze motywacje nie uchronią jej przed piekłem. A ona doskonale wiedziała, że jej motywacje nie były czyste; chęć pozbycia się tego brzemienia wynikała poniekąd ze zwykłego egoizmu.
Stwór w dalszym ciągu się jej przyglądał, a ona nieodmiennie miała wrażenie, że nie tyle patrzy NA NIĄ, co raczej NA WSKROŚ niej, wdzierając się w głąb jej umysłu i duszy. To WIEDZIAŁO, o czym myślała, i nienawidziło jej za to.
Jego blady, cętkowany język przesunął się powoli po ciemnych, bardzo ciemnych wargach. Stwór syknął na nią złowrogo.
Czy ta istota była człowiekiem, czy też nie, Ellen czuła, że to COŚ jest złe. Nie było tylko zdeformowanym dzieckiem, ale czymś innym. Gorszym. Czymś więcej, a zarazem czymś mniej aniżeli człowiek. Zło. Czuła prawdziwość tych słów całym ciałem i sercem.
A może jestem nienormalna? – zastanawiała się. Nie. Nie mogła sobie pozwolić na zwątpienie. Nie była wariatką. Można było powiedzieć o niej wiele – że była przygnębiona, przybita, zrozpaczona, przerażona, zastraszona, zakłopotana. Nie była jednak szalona. Czuła zło emanujące z dziecka i jeżeli o to chodziło, jej percepcja działała idealnie.
ZABIJ TO.
Niemowlę krzyknęło. Jego chrapliwy, pełen napięcia głos uraził nerwy Ellen. Skrzywiła się. Niesione wiatrem strugi deszczu zadudniły w dach przyczepy. Rozległ się grzmot.
Dziecko wiło się, miotało i usiłowało odrzucić na bok cienki koc, którym było przykryte. Chwytając kościstymi dłońmi brzegi kołyski, wczepiło się w nie szponami, wyprężyło całe ciało, pochyliło się do przodu i usiadło.
Ellen wstrzymała oddech. Niemowlę było zbyt małe, aby móc podnieść się i usiąść.
TO syknęło na nią.
Stwór rósł z przerażającą szybkością, był stale głodny i pochłaniał dwa razy tyle co normalne dziecko w jego wieku. Z tygodnia na tydzień zauważała w nim zdumiewające zmiany. Z zadziwiającą, niepokojącą szybkością uczył się wykorzystywać swoje ciało. Niedługo będzie umiał raczkować, a potem chodzić. I co wtedy? Jak duży i szybki będzie, zanim zupełnie straci nad nim kontrolę? Usta miała wyschnięte i czuła w nich kwaśny smak. Usiłowała je zwilżyć, ale zabrakło jej śliny.
Strużka zimnego potu spłynęła jej od linii włosów do kącika oka. Mrugnięciem powieki pozbyła się słonego płynu. Gdyby mogła umieścić dziecko w zakładzie, gdzie było jego miejsce, nie musiałaby go zabijać. Tylko że Conrad nigdy nie zgodziłby się na oddanie chłopca. Nie czuł wobec niego odrazy ani się go nie bał. Prawdę mówiąc zdawał się cieszyć nim bardziej niż normalnym, zdrowym dzieckiem. Chlubił się, że jest ojcem, zaś dla Ellen jego duma była oznaką szaleństwa. Nawet gdyby doprowadziła do zamknięcia dziecka w zakładzie, to rozwiązanie nie byłoby ostateczne. Zło nie przestanie istnieć. Wiedziała, że dziecko było złe, nie miała co do tego wątpliwości i czuła się odpowiedzialna za sprowadzenie tej istoty na świat. Nie mogła ot tak, po prostu odwrócić się plecami i odejść, pozwalając by ktoś inny załatwił tę sprawę za nią. A jeżeli TO, dorósłszy, kogoś zabije? Czy odpowiedzialność za ową śmierć nie spadnie również na jej barki? Powietrze wpadające przez otwarte okno było chłodniejsze niż przed deszczem. Chłodny podmuch musnął odsłonięty kark Ellen.
Dziecko zaczęło próby wydostania się z kołyski. Ellen, wzmocniona burbonem, wykrzesała z siebie resztki sił; szczękając zębami, z palcami drżącymi jak u alkoholika w czasie delirium powoli chwyciła dziecko. Nie. Nie dziecko. COŚ. Nie mogła o TYM myśleć jak o dziecku. Nie mogła sobie pozwolić na żadne sentymenty. Musi działać. Musi być zimna, twarda, nieugięta, nieubłagana, bezwzględna. Zamierzała unieść odrażającą kreaturę, wyjąć poduszkę w satynowej powłoczce spod jej głowy, a potem udusić ją tą samą poduszką.
Nie chciała, by na ciele zostały jakiekolwiek ślady. Śmierć musi wyglądać na naturalną. Bywa, że nawet zdrowe dzieci umierają w swoich kołyskach bez widocznej przyczyny – nikt nie będzie zdziwiony ani podejrzliwy, jeśli ten żałosny zdeformowany potworek odejdzie cicho i spokojnie, we śnie.
Kiedy jednak wyjęła stworzenie z kołyski, zareagowało tak szokującą wściekłością, że jej plan w jednej chwili spalił na panewce. Stwór pisnął i zaatakował ją pazurami. Krzyknęła z bólu, kiedy ostre szpony wryły się w ciało i rozorały jej przedramiona.
Krew. Wąskie strużki krwi.
Dziecko zaczęło wić się i kopać. Ellen z trudem mogła je utrzymać. Stwór wydął zdeformowane wargi i splunął na nią. Ohydna gruda żółtawej, cuchnącej plwociny trafiła ją w nos. Wzdrygnęła się i zakrztusiła. Dziecko – stwór wykrzywiło usta, obnażając cętkowane dziąsła, i zasyczało. Grzmot znów rozbił ciemność i światła wewnątrz przyczepy zamrugały raz po raz; zanim się zapaliły, oślepiająca błyskawica po raz kolejny rozcięła mrok.
Proszę, Boże, pomyślała zrozpaczona, nie zostawiaj mnie w ciemności z tym CZYMŚ.
Wyłupiaste, zielone oczy potwora zdawały się emanować osobliwy blask, fosforyzującą poświatę, która płynęła jakby z ich wnętrza. Stworzenie wiło i skrzeczało. Oddało mocz. Serce Ellen zabiło żywiej. Istota szarpała jej ręce, rozdzierając skórę i tkanki, rozbryzgując wokoło krew. Rozorała miękkie ciało dłoni i zdarła paznokieć z jednego kciuka. Usłyszała dziwne, wysokie, piskliwe zawodzenie, nie przypominające niczego, co znała dotychczas i dopiero po kilku sekundach uświadomiła sobie, że wsłuchuje się we własny przeraźliwy, przeciągły wrzask. Gdyby mogła cisnąć to COŚ precz, obrócić się na pięcie i uciec, zrobiłaby to, ale nagle stwierdziła, że zwyczajnie nie jest w stanie się od TEGO uwolnić. Stwór kurczowo trzymał się jej ramion i nie puszczał.
Walczyła z nieludzką zawziętością, tak że o mało nie wywróciła kołyski. Jej cień skakał dziko po stojącym opodal łóżku i ścianie, zahaczając raz po raz o zaokrąglony sufit. Klnąc i wytężając wszystkie siły, by utrzymać istotę na odległość wyciągniętych ramion, zdołała zacisnąć najpierw lewą, a potem prawą dłoń na jego szyi, po czym wepchnęła stwora na dno kołyski i zaczęła dusić. Zaciskała palce najsilniej jak tylko mogła i zgrzytała zębami; choć czuła odrazę wobec wściekłości, jaka wzbierała w jej wnętrzu, była zdecydowana wycisnąć ostatnie tchnienie z piersi małego monstrum.
Nie chciało łatwo umrzeć. Ellen zdumiała się, czując pod palcami twarde jak postronki, naprężone mięśnie jego szyi. Przesunęło szpony wyżej na jej przedramiona i ponownie wbiło paznokcie w skórę, otwierając nowe rany i powodując kolejne fale bólu. Ten właśnie ból nie pozwolił Ellen, by dała z siebie wszystko, gdy rozpaczliwie starała się udusić potworka. Stwór wywrócił oczyma, gęsta ślina wypłynęła z jednego kącika jego ust i spłynęła po nierównej brodzie. Zdeformowane usta otwarły się szeroko, ciemne skórzaste wargi poruszyły się. Wężowy, blady, trójkątny język zwijał się i rozwijał obscenicznie. Dziecko z nieprawdopodobną siłą przyciągnęło Ellen ku sobie. Nie była w stanie utrzymać go na bezpieczną odległość wyciągniętych ramion, tak jak tego pragnęła. TO nieubłaganie ściągało ją w dół, w głąb kołyski, a jednocześnie samo podciągało się wyżej.
ZDYCHAJ, NIECH CIĘ WSZYSCY DIABLI! ZDYCHAJ!
Była teraz nachylona nisko nad kołyską. Jej uścisk na gardle dziecka w tej nowej pozycji zelżał. Twarz miała oddaloną od ohydnego oblicza stwora zaledwie o osiem czy dziesięć cali. Spowiła ją fala cuchnącego oddechu. Istota ponownie splunęła jej w twarz. Coś otarło się o jej brzuch.
Wstrzymała oddech i drgnęła.
Trzask rozdzieranego materiału… Jej bluzka.
Dziecko kopało obiema stopami o palcach zakończonych długimi szponami. Usiłowało rozorać jej piersi i brzuch. Próbowała odsunąć się do tyłu, ale stwór przyciągał ją do siebie, nieustępliwie wykorzystując potworną, demoniczną siłę. Ellen zakręciło się w głowie; czuła się otępiała, oszołomiona, pijana i przerażona. Przed oczyma miała mgiełkę, a w uszach szum własnego oddechu, ale wydawało się jej, że nie oddycha dostatecznie szybko. Nie mogła pozbierać myśli. Pot spłynął jej z czoła na ciało dziecka, z którym uparcie walczyła.
Stwór uśmiechnął się, jakby przeczuwał triumf.
Przegrywam, pomyślała zrozpaczona. Jak to możliwe? Mój Boże, TO mnie zabije. Grzmot przetoczył się po niebie, a z rozdartej nocy wystrzeliła błyskawica. Pięść wiatru uderzyła w bok przyczepy.
Światła zgasły.
I już się nie zapaliły.
Dziecko walczyło w nowym przypływie furii. Nie było słabe, jak ludzkie niemowlę. W chwili urodzenia ważyło prawie jedenaście funtów i błyskawicznie przybierało na wadze – przez ostatnie sześć tygodni zyskało całe dwanaście funtów. Teraz ważyło prawie dwadzieścia trzy funty. I nie był to tłuszcz, ale same mięśnie. Krępe, mocno umięśnione dziecko, przypominające małą małpę. Było żwawe, energiczne i silne niczym sześciomiesięczny szympans, który występował jako jedna z atrakcji wesołego miasteczka.
Kołyska przewróciła się z trzaskiem, a Ellen straciła równowagę. Upadła, razem z dzieckiem. Było teraz bardzo blisko niej. Nie znajdowało się już w bezpiecznej odległości wyciągniętych rąk. Leżało na niej. Bełkotało. Warczało. Oparło szponiaste stopy na jej biodrach i usiłowało rozedrzeć materiał grubych dżinsów.
– Nie! – krzyknęła.
MUSZĘ SIĘ OBUDZIĆ! – przemknęło jej przez głowę
Ale wiedziała, że to nie sen.
Stwór nadal trzymał ją za prawą rękę; wbił pazury w ciało, ale puścił lewe ramię. W ciemności poczuła, że zakrzywiony szpon sięga do jej gardła i odsłoniętej tętnicy szyjnej. Odwróciła głowę w bok. Mała, ale zabójcza dłoń o niewiarygodnie długich palcach śmignęła tuż obok jej szyi, mijając ją o włos.
Przeturlała się po ziemi i dziecko – stwór znalazło się pod nią. Jęcząc i szarpiąc się, bliska histerii, uwolniła prawą rękę ze stalowego uścisku stworzenia kosztem kolejnej fali bólu; odnalazła jego dłonie i odsunęła je od swojej twarzy. Istota ponownie usiłowała kopnąć ją w brzuch, ale zdołała uniknąć tych krótkich, silnych nóg. Oparła kolana na piersi stwora, przyszpilając go do podłogi. Naparła nań z całej siły; żebra i mostek potwora popękały pod jej ciężarem. Usłyszała, jak coś wewnątrz trzasnęło. Istota zawyła jak wilkołak. Ellen wiedziała już, że ma cień szansy na przeżycie. Dał się słyszeć przyprawiający o mdłości trzask, wilgotne plaśnięcie, przeraźliwy chrobot i chrzęst, po czym jej przeciwnik nagle osłabł. Jego ręce zwiotczały i przestały stawiać opór. W jednej chwili stworzenie zamilkło i znieruchomiało.
Ellen obawiała się unieść kolana z jego piersi. Była pewna, że stworzenie tylko udawało, że nie żyje. Gdyby choć trochę się uniosła, dała mu najmniejszą szansę, istota zaatakowałaby jak wąż, rzucając się z pazurami do jej gardła, a potem rozpłatałaby jej brzuch i wypruła wnętrzności długimi, zakrzywionymi szponami u stóp.
Mijały sekundy.
A potem minuty.
W ciemności zaczęła odmawiać pospiesznie cichą modlitwę: “Jezu, dopomóż mi. Święta Eleonoro, moja patronko, wstaw się za mną. Święta Mario,
Matko Boża, usłysz mnie, wspomóż mnie. Proszę, proszę, proszę. Mario, pomóż mi. Mario, pomóż mi"…
Prąd znów włączono, a gdy nieoczekiwanie rozbłysło światło, Ellen mimowolnie krzyknęła. Pod nią leżała na plecach istota-dziecko. Krew wciąż jeszcze płynęła mu z nozdrzy i ust, a błyszczące, przekrwione oczy patrzyły w górę. Na nią. Ale już jej nie widziały. Oglądały inny świat, czeluść piekielną, do której odeszła jego dusza – naturalnie jeśli to COŚ w ogóle ją miało. Na podłodze było sporo krwi. Większość nie pochodziła z żył Ellen.
Puściła dziecko – potworka.
Nie ożyło w czarodziejski sposób, czego się w gruncie rzeczy spodziewała. Nie zaatakowało. Wyglądało jak wielki, rozgnieciony robak. Odczołgała się od trupa, nie spuszczając go ani na chwilę z oka, nie była bowiem w pełni przekonana, że nie żyje. Na razie nie miała dość sił, aby wstać. Podpełzła do pobliskiej ściany i usiadła, opierając się o nią plecami. Nocne powietrze przesycone było miedzianym odorem krwi, wonią jej potu i ozonem burzy. Stopniowo ciężki, przyspieszony oddech Ellen zmienił się w łagodną rytmiczną kołysankę wdechu, wydechu, wdechu…
W miarę jak jej rytm serca z wolna wracał do normy, a strach znikał, zaczęła uświadamiać sobie obecność bólu. Ognisk cierpienia było wiele. Bolały ją wszystkie stawy i mięśnie, nadwyrężone wskutek mocowania się z dzieckiem. Jej lewy kciuk, pozbawiony paznokcia, ociekał krwią; obnażone ciało paliło jak zżerane kwasem. Zdarte do żywego, pocięte palce paliły żywym ogniem, a rozpłatane wnętrze prawej dłoni pulsowało tępym bólem. Oba przedramiona miała pokryte głębokimi krwawiącymi bruzdami, śladami szponów potworka. Na obu jej ramionach widniało pięć paskudnych, ociekających krwią nakłuć.
Zaczęła płakać. Nie tylko z powodu fizycznego bólu. Płakała z powodu dojmującej udręki, stresu i strachu. Łzami była w stanie choć trochę ukoić stargane nerwy i zmyć część brzemienia winy, jakie spoczywało na jej barkach.
JESTEM MORDERCZYNIĄ.
NIE. TO BYŁO TYLKO ZWIERZĘ.
TO BYŁO MOJE DZIECKO.
NIE DZIECKO. COŚ. KLĄTWA.
Wciąż jeszcze kłóciła się ze sobą, usiłując znaleźć jakieś racjonalne usprawiedliwienie, które pozwoliłoby jej żyć ze świadomością tego, co uczyniła, kiedy drzwi przyczepy otwarły się na oścież i do środka wszedł Conrad oświetlony stroboskopowym blaskiem błyskawic. Miał na sobie plastikowy, ociekający deszczem płaszcz; jego czarne włosy były pozlepiane w strąki, kilka kosmyków przylegało do szerokiego czoła. Omiatany podmuchem wiatru, jak wielki pies okrążył pomieszczenie, z zaciekawieniem obwąchując wszystko.
Ellen ponownie poczuła nieopanowaną, chwytającą za gardło zgrozę.
Conrad zatrzasnął drzwi. Obracając się ujrzał ją siedzącą na podłodze, plecami do ściany, w podartej bluzce, z okrwawionymi ramionami i dłońmi. Chciała wyjaśnić, dlaczego zabiła dziecko, ale nie była w stanie wydobyć z siebie głosu. Jej usta poruszyły się, ale wypłynął spomiędzy nich jedynie ochrypły, przerażony charkot.
Przenikliwe niebieskie oczy Conrada przez chwilę przepełniało zakłopotanie. Naraz jego spojrzenie przeniosło się z Ellen na okrwawione, skulone dziecko leżące o kilka stóp od niej na podłodze. Jego potężne dłonie zacisnęły się w wielkie, twarde pięści.
– Nie – rzekł półgłosem, z niedowierzaniem. – Nie… nie… nie… Podszedł wolno do małego trupka. Ellen uniosła wzrok i spojrzała na niego z narastającym lękiem. Conrad, oszołomiony, przykląkł przy martwym stworzeniu i przyglądał mu się przez chwilę, która zdawała się wiecznością. Nagle łzy pociekły mu po policzkach. Ellen nigdy dotąd nie widziała go płaczącego. W końcu uniósł bezwładne ciało i przytulił do piersi. Jasna krew dziecka-potworka skapnęła na plastikowy płaszcz.
– Moje dziecko, moje małe dziecko, mój kochany mały chłopiec – wyszeptał melodyjnie Conrad. – Mój chłopczyk… mój syn… co się z tobą stało? Co ona ci zrobiła? Co ona zrobiła?
Narastający w Ellen strach dodał jej nowych sił, aczkolwiek niezbyt wiele. Podpierając się jedną ręką o ścianę, podniosła się powoli. Nogi jej drżały, kolana miała tak miękkie, jakby miały ugiąć się pod nią przy pierwszym kroku.
Conrad usłyszał, że się poruszyła. Spojrzał na nią.
– Ja… ja… musiałam to zrobić – rzuciła drżąco. Jego niebieskie oczy były zimne.
– TO mnie zaatakowało – stwierdziła.
Conrad położył trupka na podłodze. Zrobił to delikatnie i z czułością. Wobec mnie nie będzie równie delikatny, pomyślała Ellen.
– Proszę, Conrad. Proszę, zrozum. Podniósł się i podszedł do niej. Miała ochotę uciec, ale nie mogła.
– Zabiłaś Victora – rzucił ostro Conrad.
Nadał dziecku-potworkowi imię – Victor Martin Straker, co Ellen wydało się absurdalne. Bardziej niż absurdalne. Niebezpieczne. Gdybyś zaczął zwracać się do tego po imieniu, mógłbyś zacząć myśleć o tym jak o ludzkim dziecku. A to nie był człowiek. TO NIE BYŁ CZŁOWIEK, do cholery! To było zło. Czart. Gdy znajdowałeś się w pobliżu niego, musiałeś być stale czujny. Sentymenty czyniły cię bezbronnym i słabym. Nie chciała nazywać tego Victorem. Wzbraniała się również przed przyznaniem wobec samej siebie, że TO miało płeć.
To nie był mały chłopiec. To było małe ZWIERZĘ.
– Dlaczego? Dlaczego zabiłaś mojego Victora?
– TO mnie zaatakowało – powtórzyła.
– Kłamiesz.
– Tak było!
– Kłamliwa suka.
– Spójrz na mnie! – Uniosła do góry krwawiące ręce. – Spójrz, co mi zrobiło!
Smutek na twarzy Conrada ustąpił miejsca grymasowi najczarniejszej nienawiści.
– Próbowałaś go zabić, a on tylko się bronił.
– Nie. To było okropne. Straszne. TO drapało mnie pazurami. Próbowało rozszarpać mi gardło. Usiłowało…
– Zamknij się – rzucił przez zaciśnięte zęby.
– Conradzie, wiesz dobrze, że TO było brutalne. Ciebie też nieraz podrapało. Jeżeli spojrzysz prawdzie w oczy, zajrzysz w głąb własnego serca, z pewnością przyznasz mi rację. Nie stworzyliśmy dziecka. Stworzyliśmy POTWORA. COŚ. I to było złe. Było wcieleniem diabła, Conradzie. To…
– Mówiłem już, żebyś zamknęła ten swój pieprzony pysk, parszywa dziwko. Dygotał z wściekłości. Jego wargi pokryły się plamkami białawej piany. Ellen skuliła się.
– Wezwiesz policję?
– Wiesz, że my, z wesołego miasteczka, nigdy nie uciekamy się do pomocy glin. Sami załatwiamy własne problemy. Doskonale potrafię załatwić sprawy z taką szumowiną jak ty.
Zamierzał ją zabić. Była o tym przekonana.
– Zaczekaj, posłuchaj, pozwól mi wyjaśnić. Jakie TO miało mieć życie? -rzuciła z rozpaczą w głosie.
Conrad spojrzał na nią. Jego oczy przepełniał lodowaty gniew… i szaleństwo. Przeszył ją chłodnym spojrzeniem i nieomal poczuła, jak wskutek jakiejś powolnej, bezszelestnej, ledwie wyczuwalnej, lecz piekielnie niszczącej eksplozji całe jej ciało przeszywają odłamki lodu. To nie były oczy normalnego człowieka.
Zadrżała.
– Miałoby okropne, ponure życie. Byłoby dziwolągiem, wyszydzanym, odrzucanym i pogardzanym. Nie potrafiłoby cieszyć się najzwyklejszymi przyjemnościami. Nie zrobiłam nic złego. Po prostu wybawiłam tę żałosną istotę od czekających j ą nieszczęść i trosk. To wszystko. Uchroniłam je przed latami samotności i…
Conrad spoliczkował ją. Mocno.
Rozejrzała się gorączkowo w prawo i w lewo, nie dostrzegając żadnej możliwości ucieczki. Ostre, wyraziste rysy Conrada nie wyglądały już na arystokratyczne; jego twarz była przerażająca, sroga, a rzeźbiona przez cienie przypominała złowrogi, dziki pysk wilka.
Podszedł bliżej i ponownie uderzył ją w twarz. Potem użył pięści, trafiając raz, drugi i trzeci w brzuch i w żebra. Była zbyt słaba, zbyt wyczerpana, by stawić mu opór. Osunęła się nieuchronnie ku podłodze i, jak przypuszczała, ku niechybnej śmierci.
ŚWIĘTA MARIO, MATKO BOSKA!
Conrad uniósł ją w górę jedną ręką i w dalszym ciągu policzkował, klnąc przy każdym uderzeniu. Ellen straciła już rachubę otrzymanych uderzeń i nie była w stanie odróżnić kolejnych fal bólu od tych, które odczuwała dotychczas. Wreszcie zemdlała.
Po jakimś czasie powróciła z mrocznego miejsca, gdzie gardłowe głosy wygrażały jej w dziwnych językach. Otworzyła oczy i przez chwilę nie wiedziała, gdzie się znajduje.
I wtem ujrzała małe, upiorne zwłoki leżące o kilka stóp od niej, na podłodze. Zdeformowane oblicze, zastygłe na zawsze w upiornym, złowieszczym grymasie, było odwrócone w jej stronę.
Krople deszczu bębniły w zaokrąglony dach przyczepy.
Ellen uniosła się z podłogi. Usiadła. Czuła się okropnie, jakby miała poobijane wszystkie wnętrzności.
Conrad stał przy łóżku i wrzucał ubranie do jej walizki.
Nie zabił jej. Dlaczego? Zamierzał zatłuc ją na śmierć, była o tym przekonana. Dlaczego zmienił zdanie?
Z jękiem podniosła się na kolana. Poczuła krew, kilka zębów miała obluzowanych. Z ogromnym wysiłkiem wstała i wyprostowała się.
Conrad zatrzasnął walizki, przeszedł z nimi obok Ellen, otworzył drzwi przyczepy i wyrzucił bagaże na zewnątrz. Jej torebka leżała na kuchennej ladzie; cisnął ją w ślad za walizkami. Odwrócił się do niej.
– Teraz ty. Wypieprzaj stąd i nigdy nie wracaj.
Nie wierzyła, że pozwoli jej żyć. To musiała być jakaś sztuczka. Teraz mówił podniesionym głosem:
– Wynoś się stąd, kurwo! Ruszaj w drogę! Natychmiast! Chwiejnie, jak źrebak stawiający pierwsze kroki, Ellen minęła Conrada.
Była spięta, spodziewała się kolejnego ataku, ale nie podniósł na nią ręki.
Kiedy dotarła do drzwi, gdzie niesiony wiatrem deszcz chłostał próg, Conrad powiedział:
– Jeszcze jedno.
Odwróciła się do niego, unosząc rękę, by osłonić się przed nieuchronnym w jej mniemaniu ciosem.
On jednak nie zamierzał jej uderzyć. Był nadal wściekły, ale już w pełni nad sobą panował.
– Pewnego dnia, w zwykłym świecie, poślubisz jakiegoś mężczyznę. Będziesz miała następne dziecko. Może dwoje albo troje.
W jego złowieszczym głosie kryła się groźba, ale była zbyt oszołomiona, by zrozumieć, co sugerował. Czekała, aż powie coś więcej. Jego wąskie, bezkrwiste wargi rozchyliły się z wolna w lodowatym uśmiechu.
– Kiedy znowu będziesz miała dzieci, kiedy zechcesz mieć dzieci, które będziesz hołubić i kochać, przyjdę i odbiorę ci je. Obojętne dokąd się udasz, obojętne jak daleko i ile razy zmienisz nazwisko. Odnajdę cię. Przysięgam, że cię znajdę. Odnajdę cię, a potem odbiorę ci dzieci, tak jak ty odebrałaś mi syna.
Zabije je.
– Jesteś szalony – powiedziała.
Jego uśmiech wyglądał jak szeroki, pozbawiony wesołości grymas kościotrupa.
– Nie ma takiego miejsca, w którym mogłabyś się ukryć. Nigdzie, na całym świecie nie znajdziesz dla siebie spokojnej przystani. Żaden zakątek świata nie będzie dla ciebie bezpiecznym miejscem. Dopóki żyjesz, będziesz musiała stale oglądać się przez ramię. A teraz spadaj, dziwko. Wynoś się, zanim mimo wszystko zdecyduję się rozwalić ci łeb.
Ruszył w jej stronę.
Ellen szybko minęła drzwi i zeszła po dwóch metalowych schodkach w ciemność. Przyczepa stała na niewielkiej polance, otoczonej drzewami, ale w górze nie było gałęzi, które mogłyby zatrzymać siekące strugi deszczu. W kilka sekund Ellen była przemoczona do suchej nitki. Przez chwilę w otwartych drzwiach widać było sylwetkę Conrada skąpaną w bursztynowym świetle płynącym z wnętrza przyczepy. Przyglądał się jej. W końcu gwałtownie zatrzasnął drzwi.
Otaczały ją zewsząd drzewa kołysane podmuchami wiatru. Liście wydawały dźwięk kojarzący się z szarpaną bezlitośnie i ciskaną precz nadzieją. Wreszcie Ellen podniosła swoją torebkę i ubłocone walizki.
Przeszła przez parking dla pojazdów wesołego miasteczka, mijając inne przyczepy, ciężarówki i samochody, a pod natarczywymi palcami ulewy każdy z wozów wydawał drobne, ulotne nutki, składające się na symfonię burzy. W niektórych przyczepach miała przyjaciół. Lubiła większość pracowników lunaparku, których poznała, i wiedziała, że wielu z nich również darzyło ją sympatią. Kiedy tak brnęła przez błoto, spoglądała tęsknie w stronę oświetlonych okien, ale mimo to nie zatrzymała się. Nie była pewna, jak jej przyjaciele zareagowaliby na wiadomość, że właśnie zabiła Victora Marina Strakera. Pracownicy lunaparku byli przeważnie wyrzutkami, ludźmi, którzy nie pasowali nigdzie indziej; gorliwie chronili swoich, a wszystkich innych uważali za frajerów, których w ten czy inny sposób należy oszwabić. Silna więź, jaka ich łączyła, mogła sięgać nawet owego dziecka-potworka. Co więcej, istniało spore prawdopodobieństwo, że opowiedzą się raczej po stronie Conrada niż jej; już rodzice Strakera pracowali w lunaparku, podczas gdy ona rozpoczęła wędrowne życie w wesołym miasteczku zaledwie przed czternastoma miesiącami.
Maszerowała przed siebie.
Wyszła z gąszczu i znalazła się na głównym placu lunaparku. Teraz, kiedy była nie osłonięta, strugi deszczu siekły ją z jeszcze większą zaciętością niż między drzewami; grube krople rozpryskiwały się na ziemi, w żwirowych alejkach i spłachetkach trocin rozsypanych wokoło. Wesołe miasteczko spało. Paliło się tylko kilka lamp; kołysały się na szarpanych wiatrem przewodach tworząc amorficzne, tańczące cienie. Wszystkie ślady ludzi zniknęły, zatarte przez fatalną pogodę. Lunapark był opustoszały. Ellen zobaczyła jedynie dwóch karłów w żółtych olejówkach; przemknęły między milczącą karuzelą i „Młotem", a potem obok jaskrawo udekorowanego salonu tańca erotycznego, spoglądając na Ellen; ich oczy, w cieniu naciągniętych głęboko kapturów, wydawały się jasne niczym księżyce i pytające.
Ruszyła w stronę frontowej bramy. Kilkakrotnie obejrzała się za siebie w obawie, że Conrad mimo wszystko zmieni zdanie i ruszy za nią w pogoń.
Ściany namiotów wydymały się i pływały, targane wiatrem, który bezlitośnie szarpał liny przymocowane do kołków.
Pośród strug zacinającego deszczu, przeplatanych wąskimi pasmami mgły, widać było mroczne koło Diabelskiego Młyna, unoszące się niczym osobliwy, tajemniczy prehistoryczny szkielet; jego znajome kontury w nocy i we mgle wydawały się zniekształcone i jakby zamazane. Minęła również Tunel Strachu. Był on własnością i chlubą Conrada. Pracował tam przez cały dzień. Ze szczytu Tunelu Strachu patrzyła na nią głowa wielkiego, uśmiechniętego klauna. Dla żartu artysta nadał mu rysy twarzy Conrada. Ellen nawet w półmroku mogła dostrzec podobieństwo.
Miała niepokojące wrażenie, że wielkie namalowane oczy klauna przez cały czas ją obserwują. Odwróciła wzrok w drugą stronę i przyspieszyła kroku.
Kiedy dotarła do głównej bramy lunaparku, zatrzymała się. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że właściwie nie wie, co ze sobą zrobić. Nie miała dokąd pójść. Nie miała nikogo, do kogo mogłaby się zwrócić. Zawodzący wiatr zdawał się z niej drwić.
Później tej samej nocy, kiedy front burzowy już przeszedł i padała jedynie lekka, szara mżawka, Conrad wszedł na spowitą mrokiem karuzelę, pośrodku centralnej alejki. Zamiast na koniu usiadł na barwnie pomalowanej, misternie rzeźbionej ławeczce.
Cory Baker, który obsługiwał karuzelę, stanął przy konsoli kontrolnej za kasą. Włączył światła karuzeli. Uruchomił potężny silnik, przesunął dźwignię i platforma zaczęła obracać się do tyłu. Rozległa się głośna muzyka, ale nie była w stanie rozproszyć posępnej atmosfery otaczającej całą ceremonię. Mosiężne słupki przesuwały się rytmicznie w górę i w dół, w górę i w dół. Drewniane ogiery galopowały do tyłu, ogonami naprzód, w koło, w koło, bez końca. Conrad, samotny pasażer, patrzył przed siebie. Usta miał zaciśnięte, twarz posępną.
Taka przejażdżka na karuzeli oznaczała w tradycji lunaparku rozwiązanie małżeństwa. Kiedy młodzi chcieli się pobrać, jeździli na karuzeli kręcącej się normalnie, to znaczy do przodu; jeżeli któreś z nich chciało rozwodu, otrzymywało go po samotnej przejażdżce na karuzeli obracającej się wstecz. Te ceremonie dla ludzi z zewnątrz wydawały się absurdalne, ale w rozumieniu pracowników lunaparku ich tradycje były mniej bezsensowne niż wszelkie religijne i prawne rytuały normalnego świata.
Pięcioro pracowników lunaparku, świadków rozwodu, przyglądało się karuzeli. Cory Baker z żoną. Zeną Penetsky, jedna z dziewcząt uprawiających taniec erotyczny. Dwa dziwolągi – gruba kobieta z brodą oraz człowiek aligator, o skórze grubej i pokrytej łuskami. Zbili się w ciasną gromadkę pośród siąpiącego deszczu, obserwując w milczeniu, jak Conrad przemyka w koło poprzez chłodne powietrze i mgłę, przy dźwiękach hałaśliwej muzyki.
Kiedy karuzela wykonała sześć pełnych obrotów przy normalnej prędkości, Cory wyłączył silnik. Platforma zaczęła zwalniać. Czekając, aż karuzela się zatrzyma, Conrad pomyślał o dzieciach, które Ellen urodzi… któregoś dnia. Uniósł obie dłonie w górę i spojrzał na nie, usiłując wyobrazić je sobie czerwone od krwi potomka Ellen. Za kilka lat ona na pewno znów wyjdzie za mąż; była zbyt piękna, aby miała pozostać sama. Za dziesięć lat będzie miała co najmniej jedno dziecko. Za dziesięć lat Conrad zacznie jej szukać. Wynajmie detektywów; nie będzie szczędził grosza. Wiedział, że do rana Ellen przestanie traktować jego groźbę poważnie, ale ON nigdy nie zapomni o swojej złowrogiej obietnicy. A kiedy po latach odnajdzie ją, gdy Ellen będzie już czuła się pewnie i bezpiecznie, odbierze jej to, co dla niej najcenniejsze. Conrad Straker, którego życie było jednym długim pasmem nieszczęść i niepowodzeń, nareszcie miał po co żyć. Odnalazł swój prawdziwy cel.
Zemstę.
* * *
Później, tej samej nocy, kiedy front burzowy już przeszedł i padała jedynie lekka, szara mżawka, Conrad wszedł na spowitą mrokiem karuzelę.
Ellen spędziła noc w motelu niedaleko wesołego miasteczka. Nie spała dobrze. Chociaż opatrzyła rany, wciąż odczuwała dojmujący ból i nie potrafiła znaleźć dla siebie wygodnej pozycji. Co gorsza, za każdym razem, kiedy przysypiała na kilka minut, zaczynały dręczyć ją krwawe koszmary.
Obudziwszy się, patrzyła w sufit zamartwiając się o własną przyszłość. Dokąd pójdzie? Co zrobi? Nie miała zbyt dużo pieniędzy. W przypływie rozpaczy rozważała nawet możliwość popełnienia samobójstwa, szybko jednak odegnała od siebie tę myśl. Może nie pójdzie do piekła za zabicie dziecka-potworka, ale za odebranie sobie życia z całą pewnością zostałaby potępiona.
Dla katolika samobójstwo jest grzechem śmiertelnym.
Ellen, która w formie reakcji na religijne opętanie matki zerwała więź z kościołem i na kilka lat utraciła wiarę, stwierdziła, że teraz NAPRAWDĘ WIERZY. Znowu była katoliczką i pragnęła oczyszczenia, jakie daje spowiedź, oraz duchowego wsparcia mszy świętej. Narodziny tego groteskowego, złego dziecka, a zwłaszcza ostatnia z nim walka przekonały Ellen, że istnieje coś takiego jak pojęcie dobra i zła, i że na świecie rzeczywiście działają siły Boga i Szatana.
Leżąc w motelowym łóżku, nakryta prześcieradłem po samą brodę, tej nocy bardzo często się modliła.
Przed świtem zdołała w końcu przespać kilka godzin bez mrocznych, złowrogich koszmarów, a kiedy się obudziła, nie czuła się już przygnębiona. Depresja minęła. Przez wysokie okno wpadł złoty promień słonecznego światła i zatrzymał się na jej ciele. Ellen rozkoszowała się rym ciepłem i jasnością. Znów zaczęła odczuwać nadzieję. Conrad został za nią. Na zawsze. Dziecko-potworek odeszło. Na zawsze. Świat był pełen interesujących możliwości. Doświadczyła tak wiele strachu i bólu, że miała ogromne zaległości, jeśli chodzi o szczęście.
Zupełnie zapomniała o pogróżkach Conrada.
Był wtorek, szesnastego sierpnia 1955 roku.
CZĘŚĆ PIERWSZA
AMY HARPER
1
W noc balu maturalnego Jeny Galloway zapragnął kochać się z Amy Harper, co bynajmniej jej nie zaskoczyło. Zawsze miał ochotę na seks. Stale wyciągał po nią łapska. Nigdy nie miał jej dość. Ale Amy zaczynała mieć dość Jerry'ego. Prawdą powiedziawszy miała go po dziurki w nosie. Była w ciąży. Za każdym razem, kiedy o tym myślała, czuła w piersi zimny, nieprzyjemny ucisk. Bała się przyszłości – upokorzenia, rozczarowania ojca, gniewu matki. Wzdrygnęła się. Kilkakrotnie tego wieczoru Jeny widział jej drżenie, ale sądził, że winę za to ponosi powiew chłodnego powietrza z klimatyzatora w sali gimnastycznej. Amy miała na sobie koronkową zieloną sukienkę bez ramiączek i Jeny raz po raz proponował, aby narzuciła na ramiona szal. Przetańczyli tylko kilka szybkich utworów, ale nie opuścili ani jednego wolnego. Jeny lubił spokojne tańce. Uwielbiał przytulać Amy i przywierać do niej całym ciałem, gdy nieco niezgrabnie przesuwali się po parkiecie. Tańcząc, szeptał jej do ucha; mówił, że wygląda wspaniale, że jest najseksowniejszą istotą, jaką kiedykolwiek widział, że wszyscy inni faceci pożądliwie wpatrują się w jej dekolt i że to bardzo, naprawdę bardzo go rajcuje.
Przywarł do niej tak mocno, że mogła wyczuć jego erekcję. Chciał tego; chciał, żeby wiedziała, że go podnieca. W mniemaniu Jerry'ego erekcja była dla Amy największym komplementem. Jeny był dupkiem.
Amy pozwoliła, żeby odprowadził ją przez zatłoczoną salę, tak jak wcześniej pozwoliła mu, aby ocierał się o nią pod pretekstem tańca; zastanawiała się, dlaczego w ogóle pozwoliła mu się tknąć. Przecież ten gość to zwyczajny kretyn.
Fakt, był przystojny. Należał do najprzystojniejszych chłopców z klasy maturalnej. Wiele dziewczyn uważało, że Amy chwyciła pana Boga za nogi, kiedy zaczęła chodzić z Jerrym Gallowayem. Ale nie oddajesz się facetowi tylko dlatego, że jest przystojny, powiedziała do siebie. Mój Boże, przecież musisz mieć choć odrobinę wyższe ambicje! Jerry był urodziwy, ale jego inteligencja nie dorównywała urodzie. Nie był mądry ani nawet sprytny, łagodny czy choćby taktowny. Uważał się za cwaniaka i był dobry w odgrywaniu Joe College'a; mimo to nie miał za grosz charakteru. Amy rozejrzała się wokoło, zerkając na inne dziewczyny w jedwabnych, koronkach i szyfonach, z wydekoltowanymi stanikami i wysokimi taliami w wytwornych sukienkach bez pleców, w pantoflach na obcasach, szpanujące wymyślnymi fryzurami, starannie nałożonym makijażem i pożyczoną biżuterią. Wszystkie śmiały się i udawały doświadczone, zblazowane damy. Amy zazdrościła im. Tak dobrze się bawiły.
A ona była w ciąży.
Bała się, że się rozpłacze. Przygryzła język i powstrzymała łzy. Bal miał trwać do pierwszej po północy. Później od wpół do drugiej do trzeciej przewidziano wytworne przyjęcie w jednej z najlepszych restauracji w mieście.
Amy otrzymała pozwolenie pójścia na bal, ale nie wolno jej było iść na przyjęcie. Jej ojciec nie miał nic przeciwko temu, ale matka jak zawsze się sprzeciwiła. Ojciec powiedział, że może zostać do trzeciej, bo to noc jedyna w swoim rodzaju, ale matka chciała, by wróciła do domu o dziesiątej, całe trzy godziny przed końcem balu. Amy zawsze musiała być w domu wcześnie -o dziesiątej w weekendy, a o dziewiątej w dni, kiedy miała szkołę. Dziś jednak ojciec wstawił się za nią i matka, aczkolwiek niechętnie, ustąpiła. Amy mogła wrócić do domu dopiero o pierwszej. Matka nie lubiła ustępstw; później na sto różnych drobnych sposobów sprawi, aby Amy jej za to zapłaciła. Gdyby matka miała ostateczne zdanie, pomyślała Amy, i gdyby tato nie ujął się za mną od czasu do czasu, nigdy nie umówiłabym się na żadną randkę. Nie mogłabym nigdzie wyjść, chyba że do kościoła.
– Jesteś bombowa – wyszeptał Jerry Galloway, zapraszając ją do kolejnego tańca. – Cholernie mnie rajcujesz, mała.
Kochana, najdroższa mamusiu, pomyślała z goryczą Amy, spójrz tylko, do czego doprowadziły twoje reguły i zakazy. Wszystkie twoje modlitwy, wszystkie te lata, kiedy trzy, cztery czy nawet pięć razy w tygodniu zaciągałaś mnie do kościoła… i co wieczór odmawianie różańca przed snem.
Widzisz, mamo? Widzisz, do czego to doprowadziło? Jestem w ciąży. Będę miała małe. Co pomyślałby o tym Jezus? I co ty o tym pomyślisz, kiedy się dowiesz? Co powiesz na to, że będziesz miała wnuka bękarta, matko?
– Znowu drżysz – zauważył Jerry.
– Chłodno mi trochę.
Parę minut po dziesiątej, kiedy orkiestra grała “Scarborough Fair", a Jerry popychał Amy po parkiecie, zaproponował, aby się urwali i spędzili resztę wieczoru razem, po swojemu: tylko ich dwoje, dających sobie nawzajem (jak to określił) dowody miłości. To miała być szczególna noc dla dziewczyny, noc zgromadzenia wielu przyjemnych wspomnień na kolejne lata, a nie byle jaki szybki numerek na tylnym siedzeniu samochodu jej chłopaka. Poza tym przyjechali na tańce zaledwie dwie i pół godziny temu. Jerry był diabelnie napalony i egoistycznie zaślepiony pragnieniem seksu. W gruncie rzeczy, upomniała samą siebie, był on tylko żądnym wrażeń nastolatkiem, a nie prawdziwym mężczyzną i z całą pewnością nie miał w sobie ani krzty romantyzmu. Poza tym i tak nie czuła się tu dobrze; miała zbyt wiele problemów, którymi bez przerwy się zadręczała. Zgodziła się wyjść z nim, choć jej plany na ten wieczór nie zawierały seksu na parkingu, w samochodzie z zaparowanymi szybami, o czym przez cały czas myślał Jeny.
Kiedy wychodzili z sali gimnastycznej, którą zespół dekoratorów rozpaczliwie starał się zmienić na balową, Amy ze smutkiem obejrzała się za siebie, spoglądając ostatni raz na ozdoby z krepiny, sreberek i kolorowych papierowych chusteczek. Światła były przygaszone. Obrotowa lustrzana kula wisząca pod sufitem kręciła się powoli, rzucając różnobarwne refleksy, gdy promień światła odbijał się w którejś z jej tysiąca fasetek. Sala powinna wydawać się egzotyczna, wręcz czarodziejska. W Amy widok ten budził jedynie uczucie smutku.
Jerry miał starannie utrzymanego, zawsze wypucowanego dwudziestoletniego chevroleta. Wyjechał z miasta wzdłuż wąskiej, krętej Black Hollow Road. W końcu skręcił w jednokierunkową przecznicę, wjechał na gruntową drogę biegnącą wzdłuż rzeki i wprowadził samochód pomiędzy gęste krzewy i rozłożyste, choć rzadkie drzewa.
Wyłączył reflektory, zgasił silnik i opuścił kilka cali szybę, aby wpuścić do środka ciepły podmuch świeżego, nocnego powietrza.
Zwykle parkowali właśnie w tym miejscu. To właśnie tutaj Amy zaszła w ciążę.
Jerry wyśliznął się zza kierownicy. Uśmiechnął się do niej, a jego zęby zdawały się świecić w blasku księżyca, przebijającym pomiędzy drzewami i wpływającym przez przednią szybę do wnętrza wozu. Ujął Amy za rękę i delikatnie położył ją sobie między nogami.
– Czujesz to, maleńka? Widzisz, jak mnie podpaliłaś?
– Jerry…
– Żadna dziewczyna nigdy tak mnie nie rajcowała jak ty. Wsunął rękę za jej stanik i zaczął obmacywać piersi,
– Jerry, zaczekaj chwilą.
Pochylił się w jej stronę i pocałował ją w szyję. Pachniał Old Spice'em. Zabrała dłoń z jego krocza i odsunęła się. Nie zrozumiał aluzji. Wyjął rękę zza stanika tylko po to, by sięgnąć do suwaka sukienki.
– Jeny, do diabła! – odsunęła gwałtownie jego dłoń. Zamrugał powiekami, zdezorientowany.
– Że co? Co się stało?
– Ziajesz jak pies.
– Bo mnie podniecasz.
– Ciebie podnieciłaby nawet dziura w płocie.
– Co to ma znaczyć?
– Chcę porozmawiać.
– Porozmawiać?
– Wiesz, czasami ludzie to robią. Rozmawiają, a dopiero potem się pieprzą. – Patrzył na nią przez chwilę, po czym westchnął:
– W porządku. O czym chcesz rozmawiać?
– Nie chodzi o to, o czym CHCĘ M”WIĆ – stwierdziła. – Ale o to, o czym MUSIMY porozmawiać.
– Mów z sensem, dziecino. Co to ma być, jakaś zagadka czy co? Wzięła głęboki oddech, po czym wyrzuciła z siebie złe wieści:
– Jestem w ciąży.
Przez kilka chwil noc była tak cicha, że słychać było łagodny szum fal obmywających brzeg rzeki dwadzieścia stóp dalej. Zarechotała żaba.
– To ma być żart? – spytał w końcu Jerry.
– Nie.
– Naprawdę jesteś w ciąży?
– Tak.
– O kurwa.
– No tak – mruknęła sarkastycznie – co za wymowne podsumowanie sytuacji.
– Nie miałaś okresu, czy jak?
– Nie miałam w zeszłym miesiącu. I w tym też już mi się opóźnia.
– Byłaś u lekarza?
– Nie.
– Może nie jesteś w ciąży.
– Jestem.
– Nie przytyłaś.
– Za wcześnie, aby było coś widać.
Milczał przez chwilę, wpatrując się w drzewa i czarną, oleistą rzekę za nimi. Potem rzekł:
– Jak mogłaś mi zrobić coś takiego?
Jego pytanie zupełnie zbiło ją z nóg. Spojrzała na niego rozdziawiając szeroko usta, a kiedy zorientowała się, że nie żartował, wybuchnęła gromkim śmiechem.
– Może niespecjalnie uważałam na lekcjach biologii, ale wydaje mi się, że TY zrobiłeś to MNIE, a nie na odwrót. I nie próbuj zwalać winy na partenogenezę.
– Parte… co?
– Partenogenezę. Następuje wówczas, kiedy samica zachodzi w ciążę bez udziału samca zapładniającego jajo.
Z nutą nadziei w głosie zapytał:
– Czy to może wchodzić w grę?
Boże, co za dureń. Dlaczego w ogóle mu się oddała? Nie mieli ze sobą nic wspólnego. Ona była uzdolniona artystycznie – grała na flecie, lubiła rysować. Jerry absolutnie nie interesował się sztuką. Lubił samochody i sport, natomiast Amy nie znosiła rozmów na te tematy. Uwielbiała czytać – on uważał książki za rozrywkę dla dziewczyn i pedałów. Z wyjątkiem seksu, samochodów i futbolu żaden temat nie był w stanie zainteresować go dłużej niż przez dziesięć minut. Nie potrafił się skupić – jak małe dziecko. Dlaczego więc mu się oddała? DLACZEGO?
– Och, oczywiście – powiedziała w odpowiedzi na jego pytanie. – Jasne że partenogeneza mogłaby wchodzić w grę… gdybym była owadem. Albo rośliną pewnego określonego gatunku.
– Jesteś pewna, że to nie przytrafia się ludziom? – zapytał.
– Boże, Jerry, przecież nie możesz być taki głupi. Zgrywasz się, prawda?
– Kurwa, nigdy nie uważałem na lekcjach biologii starej Ameby Peterson – rzucił w charakterze usprawiedliwienia Jerry. – To zawsze mnie nudziło jak jasny gwint.
Milczał przez parę minut, a ona czekała. Wreszcie się odezwał:
– I co masz zamiar zrobić?
– Usunę – odparła.
W mgnieniu oka się rozpromienił.
– Tak. Tak będzie najlepiej. Naprawdę. To mądre rozwiązanie. Najlepsze dla nas obojga. No bo wiesz, jesteśmy za młodzi, aby związać się przez jakieś dziecko.
– W poniedziałek urwiemy się ze szkoły – stwierdziła. – Znajdziemy lekarza, umówimy się na wizytę i załatwimy tę sprawę definitywnie.
– Chcesz, żebym z tobą poszedł?
– Oczywiście?
– Dlaczego?
– Na miłość boską, Jerry. Nie chcę iść tam sama. Nie chcę sama stawiać temu czoła.
– Nie masz się czego bać – stwierdził. – Dasz sobie radę. Wiem, że potrafisz.
Spojrzała na niego.
– Pójdziesz ze mną. Musisz. Po pierwsze dlatego, że to ty wybulisz za zabieg. Może będziemy musieli odwiedzić kilka gabinetów, żeby wybrać taki, gdzie będzie najtaniej. – Wzdrygnęła się. – To zależy od ciebie.
– To znaczy… chcesz, żebym to JA zapłacił za zabieg?
– Sądzę, że to uczciwe.
– Ile?
– Nie wiem. Przypuszczam, że parę setek.
– Nie mogę – stwierdził.
– Co?
– Nie mogę za to zapłacić, Amy.
– Przez ostatnie dwa lata pracowałeś podczas wakacji. I dorabiasz sobie w prawie wszystkie weekendy.
– Dobrze wiesz, że za sprzątanie i układanie towarów na półkach w sklepie spożywczym płacą mamę grosze.
– Minimum socjalne.
– Tak, ale…
– Kupiłeś ten samochód i wyremontowałeś go. Masz też spore oszczędności. Nieraz mi się tym chwaliłeś.
Skrzywił się.
– Nie mogę tknąć oszczędności.
– A to dlaczego?
– Bo potrzebuję każdego centa na wyjazd do Kalifornii.
– Nie rozumiem.
– Za dwa tygodnie po rozdaniu świadectw spieprzam z tego cholernego miasta Tu nie ma dla mnie przyszłości. Royal City. Śmiechu warte. To zadupie nie ma w sobie nic królewskiego. Z wyjątkiem nazwy. A w ogóle co to za miasto? Piętnaście tysięcy ludzi żyjących w samym środku Ohio, czyli tam, gdzie diabeł mówi dobranoc.
– Mnie się tu podoba.
– Mnie nie.
– Co spodziewasz się znaleźć w Kalifornii?
– Żartujesz sobie? Dla faceta z głową jest tam cała masa rozmaitych możliwości.
– Ale co spodziewasz się tam znaleźćdla SIEBIE? – spytała.
Nie zrozumiał, co miała na myśli; nie poczuł nawet, kiedy wbiła szpilę.
– Już ci mówiłem, maleńka. W Kalifornii człowiek ma przed sobą więcej perspektyw. Los Angeles. To miejsce w sam raz dla mnie. Kurwa, tak. Facet taki jak ja w mieście takim jak L. A. może zajść naprawdę daleko.
– Co chcesz tam robić?
– Cokolwiek.
– To znaczy?
– Po prostu cokolwiek.
– Od jak dawna planujesz wyjazd do Los Angeles?
– Od roku – odrzekł z kretyńskim uśmieszkiem.
– Nigdy mi o tym nie mówiłeś.
– Nie chciałem cię denerwować.
– Po prostu zamierzałeś cichaczem się ulotnić.
– Ależ nie. Nie, miałem zamiar być z tobą w kontakcie, maleńka. Myślałem sobie nawet, czyby cię ze sobą nie zabrać.
– Znając cię, na pewno. Jeny, MUSISZ zapłacić za aborcję.
– A dlaczego TY nie możesz za nią zapłacić? – wychrypiał. – Ubiegłego lata też pracowałaś. I w weekendy dorabiasz sobie tak samo jak ja.
– Matka kontroluje moje oszczędności. Nie jestem w stanie wybrać tak dużej sumy nie mówiąc jej, po co mi tyle pieniędzy. Nie ma takiej możliwości.
– A więc powiedz jej.
– Boże, nie mogę. Zabiłaby mnie.
– Pokrzyczy, pokrzyczy i najwyżej przez jakiś czas będziesz miała areszt domowy Ale przejdzie jej.
– Nie przejdzie. Zabije mnie.
– Nie wygłupiaj się. Nic ci nie zrobi.
– Nie znasz mojej matki. Okropnie zasadnicza, a czasami bywa podła. Poza tym jesteśmy katolicką rodziną. Matka jest bardzo pobożna. Bardzo, bardzo pobożna. A dla pobożnej katoliczki aborcja jest strasznym grzechem. To morderstwo. Zdarzasię, że mój ojciec wykonuje niekiedy za darmo pewne usługi prawne dla ligi „Prawo do życia". Nie jest takim bigotem jak moja matka To ogólnie rzecz biorąc porządny facet, ale wydaje mi się, że nawet on nie zaaprobowałby aborcji. I WIEM, że moja matka z całą pewnością nigdy tego nie zrobi. Ani teraz, ani nigdy. Zmusi mnie, abym urodziła to dziecko. Wiem, że tak będzie. Aleja nie mogę. Po prostu nie mogę. Boże, nie mogę.
Zaczęła płakać.
– Ejże, dziecino, przecież to nie koniec świata. – Objął ją ramieniem. -Jakoś sobie poradzisz. Będzie dobrze. Przecież wiesz, że życie musi się toczyć dalej.
Nie chciała żadnego wsparcia z jego strony. Ani fizycznego, ani emocjonalnego. Nie od niego. Tyle, że nic nie była w stanie na to poradzić. Położyła głowę na jego ramieniu, gardząc sobą za tę słabość.
– Spokojnie – powiedział. – Uspokój się. Wszystko będzie dobrze. – Kiedy łzy przestały wreszcie płynąć z jej oczu, powiedziała:
– Jeny, musisz mi pomóc. MUSISZ i tyle.
– No…
– Jerry, proszę.
– Wiesz, że zrobiłbym to, gdybym mógł. Usiadła prosto, ocierając oczy chusteczką.
– Jeny, przecież odpowiedzialność spoczywa również na tobie.
– Nie mogę – odrzekł stanowczo, odsuwając jej rękę.
– Po prostu pożycz mi te pieniądze. Oddam ci.
– Nie zdążysz mi oddać w ciągu dwóch tygodni. A ja będę potrzebował każdego dolara, kiedy pierwszego czerwca wyjadę do Kalifornii.
– Chodzi mi tylko o pożyczkę. Nie chciała go prosić, ale nie miała wyboru.
– Nie mogę, nie mogę, nie mogę! – krzyknął jak dziecko w przypływie złego humoru podniesionym, ochrypłym głosem. – Zapomnij o tym! Po prostu o tym zapomnij, Amy. Będę potrzebował każdego centa, kiedy wreszcie wyrwę się z tego cuchnącego miasta.
CHRYSTE, JAK JA GO NIENAWIDZĘ!
Ale nienawidziła również siebie za to, co pozwoliła mu ze sobą zrobić.
– Jeżeli przynajmniej nie pożyczysz mi tych pieniędzy, zadzwonię do twoich rodziców. Powiem im, że mam z tobą dziecko. Napytam ci biedy, Jerry.
Nie sądziła, aby naprawdę była w stanie się do tego posunąć, ale miała nadzieję, że wystarczy sama groźba, by przemówić mu do rozsądku.
– Bóg mi świadkiem, że jeśli nie będę miała innego wyjścia, zmuszę cię, żebyś się ze mną ożenił. Jeśli już mam pójść na dno, zabiorę ciebie ze sobą.
– Czego ty ode mnie chcesz, na litość boską?
– Odrobiny przyzwoitości. To wszystko.
– Nie uda ci się zmusić mnie do małżeństwa.
– Może i nie – przyznała. – Ale mogę narobić niezłego smrodu i zmusić, abyś płacił na dziecko alimenty.
– Nie uda ci się zmusić mnie do niczego, kiedy tylko znajdę się na terytorium innego stanu. Nie ściągniesz ode mnie z Kalifornii ani grosza.
– To się okaże – powiedziała, choć była prawie pewna, że miał rację.
– Tak czy inaczej, nie potrafisz udowodnić, że to ja jestem ojcem.
– A któżby inny?
– Skąd mam to wiedzieć?
– Bo jesteś jedynym, z którym to robiłam.
– Z całą pewnością nie byłem pierwszym – stwierdził.
– Ty draniu.
– Pierwszy był Eddie Talbot.
– Nie robiłam tego z nikim, odkąd pół roku temu zaczęłam spotykać się z tobą.
– Skąd mam wiedzieć, że to prawda?
– Ty WIESZ – powiedziała Ellen z nienawiścią. Miała ochotę kopnąć go, uderzyć, paznokciami rozorać mu twarz do krwi, ale pohamowała się w nadziei, że może mimo wszystko uda się jej wyciągnąć od niego forsę.
– To TWOJE dziecko, Jeny. Nie ma co do tego wątpliwości.
– Nigdy nie doszedłem w tobie – odparł.
– Zrobiłeś to. Kilka razy. A do tego wystarczy tylko raz.
– Jeżeli spróbujesz wnieść sprawę do sądu albo coś w tym rodzaju, ściągnę pięciu czy sześciu kumpli, którzy zaświadczą, że w ciągu ostatnich kilku miesięcy rżnęłaś się z nimi aż miło.
– Wiesz, że nigdy w moim życiu nie było nikogo oprócz Eddiego i ciebie!
– W sądzie to będzie twoje zdanie przeciwko ich.
– Zostaną oskarżeni o krzywoprzysięstwo!
– Mam paru serdecznych przyjaciół, którzy zrobią wszystko, aby mnie ochronić
– Nawet zniszczą moją reputację?
– Jaką reputację? – spytał z drwiącym uśmieszkiem.
Amy poczuła mdłości. Sytuacja była beznadziejna. Nie było sposobu, aby zmusić go do zrobienia tego, co należało. Była zdana tylko na siebie.
– Odwieź mnie do domu – powiedziała.
– Z przyjemnością – odrzekł.
Powrót do miasta zajął im pół godziny. Przez ten czas żadne z nich nie odezwało się słowem. Dom Harperów znajdował się przy Mapie Lane, w typowej dzielnicy klasy średniej, ze starannie przystrzyżonymi trawnikami i krzewami, świeżo malowanymi domami i płotami, podwójnymi garażami. Harperowie mieszkali w jednopiętrowym neokolonialnym domku, białym z zielonymi okiennicami. W saloniku na parterze paliło się światło.
Kiedy Jerry zatrzymał wóz przy krawężniku, na wprost domu, Amy powiedziała:
– Prawdopodobnie będziemy mijać się na korytarzu podczas ostatniego tygodnia sesji egzaminacyjnej. No i spotkamy się na rozdaniu dyplomów, za dwa tygodnie. Ale wydaje mi się, że rozmawiamy ze sobą po raz ostatni.
– Możesz być tego pewna – rzucił lodowatym tonem.
– Dlatego też nie chciałabym przepuścić okazji, aby powiedzieć ci, że uważam cię za parszywego, wrednego skurwysyna – rzuciła tym samym tonem.
Patrzył na nią, ale nie odezwał się ani słowem.
– Jesteś niedojrzałym chłopczykiem, Jerry. I najprawdopodobniej nigdy nie będziesz mężczyzną.
Nie zareagował. Stali pod latarnią i wyraźnie widziała jego twarz – malowała się na niej obojętność.
Była wściekła z powodu takiego braku reakcji. Chciała odejść ze świadomością, że zraniła go równie mocno, jak on dopiekł jej swoim docinkiem na temat jej reputacji. Nie potrafiła przeklinać. Nie umiała się kłócić. Zwykle wyznawała zasadę „żyj i pozwól żyć innym", ale w tym przypadku niesprawiedliwość, jakiej doświadczyła ze strony Jeny'ego, była tak wielka, że ogarnęła ją przemożna chęć odwetu.
Zebrała się w sobie, by po raz ostatni spróbować mu dogryźć.
– Chciałabym powiedzieć ci jeszcze jedno, niejako w formie przysługi dla twojej następnej dziewczyny, Jerry – powiedziała. -Zachowujesz się jak mały chłopiec jeszcze pod innym względem. Kochasz się jak dzieciak. Również w tej dziedzinie jesteś kompletnie niedojrzały. Wiesz, ile razy udało ci się doprowadzić mnie do orgazmu? Trzy. Kochaliśmy się tyle razy, a ja doszłam tylko trzykrotnie. Jesteś niezgułą, Jeny, i nieudacznikiem. I masz przedwczesny wytrysk. Regularny z ciebie minutowiec. Zrób swojej następnej dziewczynie przysługę i przynajmniej przeczytaj kilka książek o seksie. Eddie Talbot też miał masę wad, ale jeżeli chodzi o seks, nie dorastasz mu do pięt.
W miarę jak wypowiadała te słowa, zobaczyła, że twarz mu tężeje, mięśnie szczęk się zaciskają i zrozumiała, że wreszcie dopiekła mu do żywego.
Czując nieco perwersyjną radość triumfu, otworzyła drzwiczki i przesunęła się na siedzeniu, by wysiąść.
Chwycił ją za przegub i zatrzymał w samochodzie.
– Wiesz, czym jesteś? Świnią, ot co!
– Puść mnie – rzuciła ostro, usiłując uwolnić się z jego uścisku. – Jeżeli mnie nie puścisz, to dowiesz się jeszcze, jak ta śmieszna mała rzecz między twoimi nogami ma się do sprzętu Eddiego Talbota. A jestem pewna, że nie chcesz się o tym dowiedzieć.
Nie przypadła jej do gustu brzmiąca w tych słowach ostra, wroga nuta, ale jednocześnie ogarnęła ją gwałtowna, prymitywna radość wywołana szokiem malującym się na jego twarzy.
Kilkakrotnie w ciągu ostatnich sześciu miesięcy wyczuła jego seksualną niepewność, a teraz była ona widoczna jak na dłoni.
Był wściekły. Nie tylko puścił jej rękę, ale wręcz odtrącił ją na bok, jakby nagle zorientował się, że trzyma w dłoni węża.
Kiedy wysiadała z samochodu, powiedział:
– Ty dziwko! Mam nadzieję, że twoja stara zmusi cię do urodzenia tego dziecka! I wiesz co? Mam nadzieję, że ten pieprzony bękart nie będzie zdrowy. Tak. Mam nadzieję, że on nie jest normalny. Jesteś paskudną, wyszczekaną pieprzoną dziwką i mam nadzieję, że resztę życia spędzisz ze śliniącym się małym idiotą. To by było dla ciebie najlepsze.
Spojrzała na niego i powiedziała:
– Jesteś odrażający.
Zanim zdążył odpowiedzieć, trzasnęła drzwiczkami.
Wrzucił bieg, przydeptał pedał gazu i odjechał przy wtórze przejmującego pisku opon.
W ciszy, jaka potem nastała, dał się słyszeć krzyk nocnego ptaka.
Amy przeszła przez błękitnawą chmurę dymu cuchnącego paloną gumą i ruszyła w kierunku domu.
Po przejściu kilku kroków całym jej ciałem zaczęły wstrząsać gwałtowne dreszcze.
Kiedy jej ojciec zgodził się, by wróciła do domu później niż zazwyczaj, powiedział:
– Bal maturalny to szczególna noc w życiu dziewczyny. To wielkie wydarzenie, jak szesnaste albo dwudzieste pierwsze urodziny. Nie ma drugiej takiej nocy jak noc balu maturalnego.
Jak się okazało, jego słowa w dość pokrętny sposób okazały się prawdziwe. Amy nigdy nie przeżyła podobnej nocy. I miała nadzieję, że już nigdy nie będzie musiała przeżyć drugiej takiej.
Noc balu maturalnego, sobota, siedemnasty maja 1980 roku.
Ta data na zawsze pozostanie w jej pamięci.
Kiedy dotarła do frontowych drzwi, zatrzymała się, a jej dłoń znieruchomiała na klamce. Bała się wejść do domu. Nie chciała spotkać się tej nocy z matką.
Nie zamierzała poinformować jej, że jest w ciąży. Jeszcze nie. Może za kilka dni. Za tydzień lub dwa. I tylko jeśli nie będzie miała wyjścia. Tymczasem zacznie szukać sposobu wyplątania się z tej kabały, choć w głębi serca nie łudziła się, że to jej się uda. Nadzieja na wyjście z trudnej sytuacji była raczej znikoma.
Nie chciała teraz rozmawiać ze swoimi rodzicami. Była zanadto wzburzona sposobem, w jaki potraktował ją Jerry, do tego stopnia, że nie ufała samej sobie, czy będzie w stanie dochować tajemnicy.
Mogła wygadać się przez przypadek lub podświadomie, spragniona kary i współczucia.
Jej dłoń, wilgotna od potu, nadal spoczywała na klamce.
Miała ochotę odejść, zwyczajnie opuścić miasto i rozpocząć nowe życie. Tyle tylko, że nie miała dokąd pójść. No i nie miała pieniędzy.
Brzemię odpowiedzialności, jakie spoczywało na jej barkach, wydawało się nieomal nie do udźwignięcia. A kiedy Jerry dokonał ostatniej dziecinnej próby zranienia jej, kiedy życzył, by wydała na świat zdeformowane dziecko, dołożył jeszcze jeden kamyk do ciężaru, jakim była obarczona. Naturalnie nie wierzyła, aby klątwa Jerry'ego miała jakąkolwiek moc. Było jednak możliwe, że matka zmusi ją, by mimo wszystko urodziła dziecko – i istniała szansa, że dziecko przyjdzie na świat zdeformowane, a tym samym na zawsze będzie od niego uzależniona.
Prawdopodobieństwo, że faktycznie tak się stanie, było niewielkie, ale nie aż tak, by mogła o nim zapomnieć; podobne nieszczęścia przydarzały się ludziom każdego dnia. Codziennie rodziły się okaleczone dzieci. Niemowlęta pozbawione rączek i nóżek. Zniekształcone. Dzieci z porażeniem mózgowym. Lista możliwych wad wrodzonych była bardzo długa i przerażająca.
W końcu otworzyła drzwi i weszła do domu.
2
Chudy, biały jak kreda, o włosach cienkich i siwych jak pajęczyna, ubrany od stóp do głów na biało Duch przedzierał się spiesznie przez zatłoczoną lunaparkową alejkę. Brnął przed siebie jak blady słup dymu, prześlizgując się bez trudu przez najwęższe luki w ludzkiej ciżbie; zdawał się płynąć z prądem nocnej bryzy.
Z platformy naganiacza przy Tunelu Strachu, znajdującej się cztery stopy nad ziemią, Conrad Straker obserwował albinosa. Widząc zbliżającego się Ducha natychmiast przerwał swój potoczysty monolog. Z tyłu za Strakerem bez przerwy rozbrzmiewała hałaśliwa muzyka.
Co trzydzieści sekund wielka głowa klauna – dużo większa, bardziej złożona i lepiej animowana wersja oblicza zdobiącego jego pierwszy Tunel Strachu przed dwudziestu siedmiu laty, mrugała do przechodzących i wydawała nagrane czterotaktowe szczeknięcie śmiechu – „Haa, haa, haa, haaaaa!"
Czekając na albinosa Straker zapalił papierosa. Dłoń mu drżała. Zapałka zakołysała się w powietrzu. Wreszcie Duch dotarł do Tunelu Strachu i wszedł na platformę naganiacza.
– Załatwione – stwierdził. – Dałem jej darmowy bilet. – Miał dźwięczny, łagodny, głos, który jednak zawsze było doskonale słychać nawet pośród lunaparkowego zgiełku.
– Niczego nie podejrzewała?
– Oczywiście, że nie. Ucieszyła się z darmowego seansu u wróżki. Zachowywała się tak, jakby naprawdę uwierzyła, że Madame Zena potrafi widzieć przyszłość.
– Nie chciałbym, aby myślała, że została wybrana celowo – rzekł Straker zatroskany.
– Uspokój się – rzucił Duch. – Sprzedałem jej starą bajeczkę, a ona z miejsca ją kupiła. Powiedziałem jej, że moim zadaniem jest krążenie po głównej alei i rozdawanie przypadkowym ludziom darmowych biletów ot, tak sobie, dla wzbudzenia zaciekawienia. Public relations.
Straker zmarszczył brwi.
– Na pewno podszedłeś do właściwej dziewczyny?
– Do tej, którą mi pokazałeś.
Nad nimi wielki mechaniczny klaun ponownie wybuchnął urywanym śmiechem. Zaciągając się szybko i nerwowo papierosem Straker mówił dalej:
– Ma jakieś szesnaście lat. Włosy bardzo ciemne, prawie czarne. Ciemne oczy Około pięciu stóp pięciu cali wzrostu.
– Jasne – mruknął Duch. – Tak jak inne w poprzednim sezonie.
– Ta nosiła niebieskoszary sweter. Była z blondynem, chyba swoim rówieśnikiem
– To ona – stwierdził Duch przeczesując proste włosy długimi, wąskimi, mlecznobiałymi palcami.
– Jesteś pewien, że wykorzystała bilet?
– Tak. Zaprowadziłem ją wprost do namiotu Zeny.
– Może tym razem…
– Co ona robi z tymi dzieciakami, które jej podsyłasz?
– Przepowiadając im przyszłość dowiaduje się możliwie jak najwięcej na ich temat – pyta o nazwiska, o to, jak nazywają się ich rodzice i tak dalej.
– Dlaczego?
– Bo chcę to wiedzieć.
– Ale dlaczego?
– Nie twoja sprawa.
Za nim wewnątrz ogromnego Tunelu Strachu dziewczęta krzyczały przeraźliwie, kiedy coś wyskoczyło na nie z ciemności. Ich piski przerażenia były w dużej mierze udawane; jak tysiące nastolatek przed nimi, tak i one wykorzystywały pretekst strachu, by przytulić się mocniej do siedzących obok nich chłopców. Ignorując krzyki za plecami, Duch wpatrywał się z przejęciem w Strakera; w bladych, prawie bezbarwnych, półprzeźroczystych oczach albinosa malowało się zakłopotanie.
– Muszę się czegoś dowiedzieć. Czy ty kiedykolwiek… eee… czy kiedykolwiek tknąłeś choć jednego z dzieciaków, które wysyłałem do Zeny?
Straker spojrzał na niego.
– Jeżeli pytasz mnie, czy napastowałem seksualnie jakiegoś chłopca lub dziewczynę, którymi byłem zainteresowany, odpowiedź brzmi: nie. To absurd.
– Nie chciałbym brać udziału w czymś takim – stwierdził Duch.
– Masz brudne myśli – rzekł Straker, zdegustowany. – Na litość Boską, ja nie szukam świeżego ciała. Chodzi mi o pewne konkretne dziecko, kogoś szczególnego.
– Kogo?
– Nie twoja sprawa. – Jak zawsze podniecony perspektywą pomyślnego zakończenia swoich długich poszukiwań, Conrad dodał: – Muszę teraz pójść do namiotu Zeny. Prawdopodobnie już skończyła z tą dziewczyną. To może być ona. To może być ta, której szukam. W Tunelu Strachu dziewczęta ponownie zaczęły krzyczeć; ściany znacznie wytłumiały ten dźwięk.
Kiedy Straker skierował się ku schodkom, pragnąc jak najszybciej usłyszeć, czego dowiedziała się Zena, albinos zatrzymał go, kładąc mu dłoń na ramieniu.
– W poprzednim sezonie niemal w każdym mieście, gdzie się zatrzymywaliśmy, był jakiś dzieciak, który przykuwał twoją uwagę. Czasami dwoje lub troje. Jak długo już szukasz?
– Piętnaście lat.
Duch zamrugał. Przez chwilę cienkie przezroczyste powieki przesłoniły jego dziwne oczy, nie zakrywając ich zupełnie.
– Piętnaście lat? To bez sensu.
– Nie dla mnie.
– Posłuchaj… Pracuję dla ciebie od zeszłego sezonu i do tej pory nie narzekałem. Ale ta sprawa z dzieciakami naprawdę nie daje mi spokoju. Jest w tym coś przerażającego. I w tym roku wszystko zaczęło się od nowa. Nie chcę brać w tym udziału.
– To zrezygnuj. Rzuć robotę i z głowy – rzucił ostro Straker. – Idź pracować dla kogoś innego.
– Tyle tylko, że z tym jednym wyjątkiem lubię to, co robię. To dobra praca i dobrze płatna.
– A więc rób to, za co ci płacę i o nic nie pytaj – mruknął Straker. – Albo spadaj stąd. Wybór należy do ciebie.
Straker usiłował odsunąć się od albinosa, ale Duch mocno trzymał ramię wyższego mężczyzny. Jego chuda, wilgotna, biała jak kość ręka miała zdumiewająco silny uścisk.
– Powiedz mi jedno. Zaspokój moją ciekawość.
– To znaczy? – spytał zniecierpliwiony Straker.
– Jeśli już znajdziesz tego, kogo szukasz… czy to będzie chłopak, czy dziewczyna… zamierzasz skrzywdzić jego lub ją?
– Oczywiście, że nie – skłamał Straker. – Czemu miałbym to robić?
– Bo widzisz, nie rozumiem, dlaczego tak się zawziąłeś na tego kogoś, że chcesz go odnaleźć… chyba że…
– Posłuchaj – rzekł Straker. – Jest pewna kobieta, wobec której mam olbrzymi dług wdzięczności. Znałem ją wiele lat temu, ale nasze drogi się rozeszły. Wiem, że ma już dzieci i za każdym razem, kiedy widzę dzieciaka podobnego do niej, sprawdzam go. Kto wie, może szczęście mi dopisze. Natknąwszy się na jej córkę lub syna, odnajdę ją i wreszcie będę mógł spłacić swój dług. Duch zmarszczył brwi.
– Zadajesz sobie sporo trudu, żeby…
– Bo to naprawdę wielki dług – rzekł Straker, przerywając mu. – Chodzi o moje sumienie. Nie zazna spokoju, dopóki nie załatwię tej sprawy do końca.
– Ale szansa, że ona ma dziecko podobne do niej i że ten dzieciak któregoś dnia trafi do twojego Tunelu Strachu… Czy zdajesz sobie sprawę, jak znikome jest takie prawdopodobieństwo?
– Wiem, że to mało prawdopodobne – mruknął Straker. – Ale co mi szkodzi mieć oko na dzieciaki, które ją przypominają. To nic nie kosztuje. A w życiu zdarzają się jeszcze dziwniejsze przypadki.
Albinos spojrzał Strakerowi w oczy, szukając w nich fałszu lub prawdy. Za to Straker nie był w stanie nic wyczytać z oczu Ducha. Były tak bezbarwne, że nie miały odrobiny wyrazu. Białe. Bladoróżowe. Wodniste. Bezdenne oczy. Spojrzenie albinosa było przeszywające, ale lodowate.
Wreszcie Duch powiedział:
– W porządku. Skoro chodzi ci tylko o odnalezienie kogoś, bo chcesz spłacić stary dług… nie mam nic przeciwko temu, aby ci pomóc.
– Dobrze. A więc sprawa załatwiona. Teraz muszę jeszcze pomówić z Guntherem, a potem pójdę do Zeny. Ty zajmij się naganianiem klientów – rzekł Straker, uwalniając się wreszcie z uchwytu wilgotnej, lepkiej dłoni albinosa.
Wewnątrz Tunelu Strachu nowy chórek dziewczęcych głosów zawył w piskliwej imitacji przerażenia. Kiedy z wielkich ust klauna popłynęła kolejna porcja mechanicznego śmiechu, Straker szybkim krokiem przeszedł przez platformę pod transparentem z napisem NAJWIĘKSZY TUNEL STRACHU NA ŚWIECIE! Zszedł po drewnianych schodach, minął czerwono-czarną budkę kasy i zatrzymał się na chwilę przy rampie wjazdowej, gdzie kilka osób z biletami w dłoniach zajmowało miejsca w jaskrawo pomalowanych wagonikach, które jadą przez tunel.
Conrad uniósł wzrok na Gunthera, który stał na mierzącej sześć stóp kwadratowych platformie, cztery stopy nad wjazdem. Gunther wymachiwał długimi rękoma i warczał na ludzi w wagonikach udając, że im wygraża. Był potężnie zbudowany, mierzył ponad sześć i pół stopy wzrostu, a na jego ciało składało się więcej niż dwieście pięćdziesiąt funtów mięśni i kości. Ubrany był od stóp do głów na czarno, a na głowie nosił hollywoodzką kopię maski Frankensteina, której brzegi wciskał pod kołnierz. Miał też rękawice potwora – wielkie, zielone, gumowe dłonie upstrzone plamami sztucznej krwi, sięgające daleko w głąb rękawów jego marynarki.
Gunther zauważył, że Conrad na niego patrzy i odwróciwszy się, posłał mu wyjątkowo groźne warknięcie. Straker uśmiechnął się. Złączył kciuk i palec wskazujący prawej dłoni w małe kółko – na znak aprobaty. Gunther zaczął krążyć po platformie w niezdarnym, upiornym tańcu zadowolenia. Ludzie czekający na wejście do wagoników wybuchnęli śmiechem i nagrodzili występ oklaskami. W tej samej chwili obdarzony doskonałym zmysłem scenicznym Gunther ponownie zmienił się w rozszalałą bestię i wydał przeciągły, gardłowy ryk. Kilka dziewcząt wrzasnęło. Gunther zawył, potrząsnął głową, warknął, tupnął nogą, syknął i zaczął wymachiwać rękoma.
Uwielbiał swoją pracę.
Straker odwrócił się z uśmiechem od Tunelu Strachu i wmieszał się w tłum ludzi na głównej alei. Kiedy zbliżał się do namiotu Zeny, jego uśmiech przygasł. Pomyślał o ciemnowłosej, ciemnookiej dziewczynie, którą widział z platformy naganiacza, zaledwie przed chwilą. Może to była ona. Może to była córka Ellen. Nawet po tylu latach myśl o tym, co Ellen uczyniła z jego synkiem, przepełniała go płomieniem nienawiści, zaś szansa na dokonanie zemsty nadawała jego sercu inny rytm i sprawiała, że krew zaczynała szybciej krążyć w żyłach.
Zanim jeszcze dotarł do namiotu Zeny, uśmiech na jego ustach zmienił się w groźny grymas. Przyodziana w czerwień, czerń i złoto, przyozdobiona gwiaździstą szarfą, sporą liczbą pierścionków i zbyt grubą warstwą szminki, Zena siedziała sama w słabo oświetlonym namiocie, czekając na Conrada. Cztery świeczki paliły się wewnątrz czterech oddzielnych szklanych „kominków", rzucając pomarańczową poświatę, która nie dosięgała rogów pomieszczenia. Jeszcze jednym źródłem światła była kryształowa kula stojąca pośrodku stołu. Muzyka, podniesione głosy, pokrzykiwania naganiaczy i wrzaski rozbawionej młodzieży napływały od strony alejki przez grube płótno namiotu. Po lewej stronie stołu w ogromnej klatce stał kruk z przekrzywionym łebkiem. Jednym lśniącym okiem wpatrywał się w kryształową kulę. Madame Zena, jak sama siebie nazywała, udawała Cygankę obdarzoną nadprzyrodzoną mocą. Nie miała w sobie nawet kropli cygańskiej krwi i jedyną rzeczą dotyczącą przyszłości, jaką potrafiła przepowiedzieć, było, że nazajutrz rano wzejdzie słońce, aby wieczorem powrócić za horyzont. Pochodziła z Polski. Pełne jej nazwisko brzmiało Zena Anna Penetsky.
Wędrowała z wesołym miasteczkiem od dwudziestu ośmiu lat; zaczęła mając zaledwie piętnaście i nigdy nie pragnęła innego życia. Lubiła podróże, wolność i pracowników lunaparku.
Od czasu do czasu jednak nużyło ją przepowiadanie przyszłości, a bezgraniczna naiwność klientów wprawiała w zakłopotanie. Znała tysiąc sposobów, aby wydoić klienta, tysiąc sposobów, by przekonać go (już po tym, jak zapłacił jej za wróżenie z ręki), aby wysupłał kolejnych kilka zielonych w zamian za dokładniejsze i pełniejsze informacje o jego przyszłości.
Łatwość, z jaką manipulowała ludźmi, wprawiała ją w osłupienie. Powiedziała sobie, że to, co robi, jest słuszne, bowiem tamci -to obcy, mieszczuchy, a nie pracownicy lunaparku, a co za tym idzie, nie są PRAWDZIWYMI ludźmi. Był to normalny punkt widzenia lunaparkowców, ale Zena nie zawsze potrafiła być dostatecznie stanowcza. Zdarzałosię, że dręczyło ją poczucie winy. Bywało, że zastanawiała się, czy nie powinna zerwać z przepowiadaniem przyszłości. Mogła wziąć sobie partnera, kogoś, kto zajmował się już kiedyś wróżeniem z dłoni. Oznaczało to dzielenie się zyskami, ale Zena bynajmniej się tym nie przejmowała. Była właścicielką stanowiska gier zręcznościowych (rzucania kółkami na butelki) i bardzo rentownego baru szybkiej obsługi. W ciągu roku potrafiła zarobić więcej niż pół tuzina mieszczuchów na ich nudnych, ciepłych posadach. Mimo to nadal odgrywała cygańską wróżkę, bowiem musiała coś robić: nie należała do ludzi, którzy siedzą bezczynnie i uważają bierność za najlepszy sposób na życie.
W wieku lat piętnastu była już dojrzałą kobietą i rozpoczęła swoją karierę w lunaparku jako tancerka wykonująca taniec erotyczny. W ostatnich dniach, kiedy rola Madame Zeny sprawiała jej coraz mniej satysfakcji, często zastanawiała się nad otworzeniem własnego show z dziewczętami. Kto wie, może nawet sama wróciłaby na scenę. To mogłoby być miłe.
Miała czterdzieści trzy lata, ale wiedziała, że w dalszym ciągu potrafiłaby podniecić niejednego mężczyznę. Wyglądała o dziesięć lat młodziej. Włosy kasztanowe, gęste, nie naznaczone siwizną okalały urodziwą, pozbawioną zmarszczek twarz o mocnych rysach. Jej ciepłe, łagodne oczy miały rzadki fiołkowy odcień. Przed laty, kiedy zaczynałapracę jako tancerka, była bardzo zmysłowa. To zostało jej do dzisiaj. Dzięki diecie i ćwiczeniom zachowała doskonałą figurę; natura również okazała się dla niej przychylna i duże, krągłe piersi z biegiem lat nie obwisły. Jednak nawet marząc o powrocie na scenę, zdawała sobie sprawę, że jej przyszłość będzie wyglądała zupełnie inaczej. Taniec erotyczny był ni mniej, ni więcej tylko jeszcze jednym sposobem na manipulowanie mieszczuchami, podobnie jak przepowiadanie przyszłości. Jedyna rzecz, jakiej naprawdę pragnęła, to oderwać się od tego przynajmniej na pewien czas. Będzie musiała wymyślić dla siebie jakieś inne zajęcie.
Kruk poruszył się na swojej żerdce i zatrzepotał skrzydłami, wyrywając ją z zamyślenia. W chwilę później Conrad Straker wszedł do namiotu. Usiadł na krześle, na którym zwykle siadali klienci – dokładnie naprzeciw Zeny. Pochylił się do przodu, spięty i zaniepokojony.
– No i?
– Bez powodzenia – odparła krótko Zena. Pochylił się jeszcze bardziej.
– Na pewno mówimy o tej samej dziewczynie?
– Tak.
– Nosiła szaroniebieski sweter.
– Tak, tak – rzuciła niecierpliwie Zena. – Miała bilet od Ducha.
– Jak miała na imię? Dowiedziałaś się, jak się nazywała?
– Oczywiście. Laura Alwine.
– A jej matka?
– Sandra. Nie Ellen. Sandra. I Sandra jest naturalną blondynką, nie brunetką jak Ellen. Laura twierdzi, że ma ciemne włosy i ciemną oprawę oczu po ojcu. Przykro mi, Conradzie. Przepowiadając jej przyszłość starałam się wyciągnąć ile się da, ale żadna z informacji nie pokrywała się z twoimi oczekiwaniami.
– Byłem przekonany, że to ona.
– Zawsze jesteś tego pewien.
Spojrzał na nią, a twarz mu poczerwieniała. Wbił wzrok w blat stołu i nagle wpadł w pasję, jakby ujrzał w drewnie coś, co go rozwścieczyło. Rąbnął pięścią w stół, raz i drugi. Potem jeszcze raz i jeszcze… Wnętrze namiotu wypełniło się głośnymi, miarowymi odgłosami jego wściekłości. Conrad dygotał, dyszał, ociekał potem. Oczy mu błyszczały, klął na cały głos, a drobinki śliny pryskały na blat stolika. Nagle wydał dziwny, ochrypły, zwierzęcy charkot; jego pięść w dalszym ciągu waliła w stół, jakby blat był żywą istotą, która zrobiła mu coś złego.
Zena nie była zaskoczona jego wybuchem. Przywykła do tych szaleńczych napadów wściekłości. Była przecież przed dwa lata jego żoną. Tamtej burzliwej nocy w sierpniu 1955 roku stała w strugach deszczu patrząc, jak kręci się samotnie na puszczonej wstecz karuzeli. Wydawał się wtedy taki przystojny, taki romantyczny, bezradny i załamany, że obudził jej matczyne, ale i zmysłowe instynkty i zdobył jej serce, czego dotąd nie udało się dokonać żadnemu innemu mężczyźnie. W lutym następnego roku oboje odbyli przejażdżką na kręcącej się do przodu karuzeli. Zaledwie w dwa tygodnie po ślubie Conrad wściekł się na Zenę, bo jego zdaniem zrobiła coś nie tak – i uderzył ją. Kilkakrotnie. Była zbyt oszołomiona, by się bronić. Później Conrad był pełen skruchy, zakłopotany, wstrząśnięty tym, co uczynił. Płakał i błagał o przebaczenie. Była pewna, że ten napad złego humoru był wyjątkiem, a nie przykładem typowego dlań zachowania.
Jednak już w trzy tygodnie później ponownie ją zaatakował i mocno poturbował. Dwa tygodnie po tym incydencie, kiedy znowu wpadł w szał i próbował ją uderzyć, ona zaatakowała pierwsza. Trzasnęła go kolanem w krocze i rozorała mu twarz paznokciami z taką furią, że spasował. Od tej pory stale była czujna i wypatrywała najdrobniejszych oznak kolejnego przypływu wściekłości, żeby wiedzieć, kiedy i jak się bronić.
Zena bardzo się starała, aby mimo paskudnego charakteru Conrada ich małżeństwo się nie rozpadło. Było dwóch Conradów Strakerów. Pierwszy był ponurym brutalem o iście zwierzęcych, nieprzewidywalnych reakcjach, zdumiewających umiejętnościach i zamiłowaniu do sadyzmu. Drugi Conrad był łagodnym, rozważnym, wręcz czarującym facetem, dobrym kochankiem, inteligentnym i twórczym. Przez pewien czas Zena wierzyła, że duża doza miłości, cierpliwości i zrozumienia zdoła go zmienić.
Była pewna, iż osobowość przerażającego pana Hyde'a z czasem odejdzie w zapomnienie, Conrad się ustatkuje i pozostanie w nim tylko dobry i szlachetny doktor Jekyll. Jednak, im więcej dawała mu swojej miłości i zrozumienia, tym bardziej stawał się gwałtowny i brutalny, jak gdyby postawił sobie za punkt honoru udowodnienie, że nie jest wart jej miłości.
Wiedziała, że gardził sobą. Niezdolność do polubienia samego siebie i niemożność uspokojenia duszy, a także frustracja wywołana tą niemożliwą do uleczenia autonienawiścią – to były główne przyczyny jego okresowych szaleńczych ataków wściekłości. Coś potwornego musiało przytrafić mu się dawno, bardzo dawno temu, kiedy był jeszcze dzieckiem, jakaś mroczna tragedia, która pozostawiła w jego wnętrzu rany i blizny tak głębokie, że nawet miłość Zeny nie była w stanie ich zaleczyć. Jakiś horror z odległej przeszłości, potworne nieszczęście, za które czuł się odpowiedzialny, sprawiło że każdej nocy dręczyły go koszmarne sny. Był trawiony płomieniem poczucia winy, który palił się w jego wnętrzu przez całe lata, obracając kawałek po kawałku jego serce w popiół.
Zena wielokrotnie usiłowała poznać tajemnicę dręczącą Conrada, on jednak nie chciał zdradzić jej swego sekretu, w obawie, że prawda na zawsze odepchnęłaby ją od męża i obróciła przeciwko niemu. Zapewniała go, że nic, co jej powie, nie może sprawić, by poczuła do niego odrazę. Byłoby dla niego lepiej, gdyby zdecydował się w końcu pozbyć tego upiornego brzemienia. Conrad jednak nie potrafił się na to zdobyć. Zena dowiedziała się tylko jednego: wydarzenie, które nie dawało mu spokoju, miało miejsce w Wigilię, kiedy Conrad miał zaledwie dwanaście lat. Od tamtego wieczoru zmienił się diametralnie. Dzień po dniu narastało w nim coraz większe zgorzknienie i rozgoryczenie. Coraz częściej przejawiał skłonności do przemocy. Przez krótki okres po urodzeniu przez Ellen upragnionego dziecka, chociaż było ono tak potwornie zdeformowane, stan Conrada bardzo się poprawił. Gdy jednak Ellen zabiła dziecko, jeszcze bardziej pogrążył się w rozpaczy i nienawiści do siebie. Było raczej mało prawdopodobne, aby ktoś kiedykolwiek zdołał wydobyć go z psychicznej otchłani, w którą sam siebie wtrącił.
Wreszcie po dwóch latach starań, aby ich małżeństwo przetrwało, i nieustannymi obawami przed gniewem Conrada, Zena pogodziła się z faktem, że rozwód jest nieunikniony. Zostawiła go, ale nie przestali być przyjaciółmi. Łączyły ich więzy, których nic nie mogło rozerwać, niemniej oboje zdawali sobie sprawę, iż nie są w stanie prowadzić wspólnie szczęśliwego życia.
Odbyła przejażdżkę na karuzeli kręcącej się wstecz.
Teraz, gdy Zena patrzyła, jak Conrad wyładowuje swą wściekłość na stole, uświadomiła sobie, że miłość, jaką niegdyś czuła do niego, przerodziła się we współczucie. Nie czuła już pożądania, a jedynie dojmujący smutek.
Conrad klął dalej, a kropelki śliny wypryskały spomiędzy jego bezkrwistych, wykrzywionych wściekle warg. Pięść raz po raz z hukiem uderzała w stół.
Kruk zatrzepotał lśniącymi, czarnymi skrzydłami i zaskrzeczał.
Zena czekała cierpliwie.
Niebawem Conrad zmęczył się i uspokoił. Odchylił się do tyłu na krześle, mrugając powiekami, jakby nie był pewien, gdzie się właściwie znajduje.
Po minucie milczenia Zena odezwała się:
– Conradzie, nie znajdziesz dziecka Ellen. Czemu po prostu nie dasz sobie z tym spokoju?
– Nigdy – odparł ochrypłym głosem.
– Przez dziesięć lat wynajmowałeś cały sztab detektywów. Jednego po drugim. Bywało, że nawet kilku naraz. Wydałeś na nich małą fortunę, ale oni nic nie znaleźli. Najmniejszego śladu.
– Bo byli nieudacznikami. Nie znali się na swojej robocie – rzekł posępnie Straker.
– Ty również przez wiele lat prowadziłeś poszukiwania na własną rękę.
– Znajdę to, czego szukam.
– Dziś wieczorem znowu się omyliłeś. Czy naprawdę uważasz, że znajdziesz jej dzieciaki TUTAJ, na wiosennym festynie w Coal Country w Pensylwanii? Jeśli chcesz znać moje zdanie, uważam, że to mało prawdopodobne.
– Miejsce równie dobre jak każde inne.
– Może Ellen nie pożyła na tyle długo, by związać się z innym mężczyzną. Brałeś to pod uwagę? Może ona już od dawna nie żyje
– Żyje.
– Nie możesz mieć pewności.
– Mam.
– A nawet jeżeli żyje, to skąd wiadomo, że ma dzieci?
– Ma. One na pewno gdzieś są.
– Do diabła, nie masz najmniejszego powodu, by tak twierdzić!
– Widziałem znaki.
Zena spojrzała w jego lodowate, błękitne oczy i zadrżała. Znaki? Czy Conrad był w dalszym ciągu na wpół szalony – a może zupełnie stracił rozum? Kruk postukał dziobem w metalowe pręty klatki.
– A jeżeli jakimś cudem odnajdziesz dzieciaki Ellen – zaczęła – co z nimi zrobisz?
– Już ci mówiłem.
– Powiedz jeszcze raz – mruknęła, obserwując go z uwagą.
– Chcę powiedzieć jej dzieciakom, co ona zrobiła – rzekł Conrad. – Chcę, aby wiedziały, że jest dzieciobójczynią. Chcę nastawić je przeciwko niej. Wykorzystam swoje umiejętności, aby przekonać je, że ich matka jest plugawą, odrażającą zbrodniarką, najgorszego rodzaju, jaki tylko można sobie wyobrazić. Dzieciobójczynią. Sprawię, że znienawidzą ją równie mocno jak ja jej nienawidzę W rezultacie odbiorę jej dzieci, choć nie tak brutalnie jak ona odebrała mi synka.
Jak zawsze, kiedy mówił na ten temat, w jego głosie słychać było niezłomne przekonanie. I jak zawsze Zena miała wrażenie, że kłamie. Była pewna, że miał wobec nich inne plany, a zemsta, jaką sobie obmyślił, była bardziej brutalna i okrutna niż to, co dwadzieścia pięć lat temu Ellen zrobiła z dziwnym, kłopotliwym dzieckiem-potworkiem. Jeżeli Conrad zamierzał zabić dzieci Ellen, kiedy – i jeżeli -je odnajdzie, Zena nie chciała brać w tym udziału. Nie miała zamiaru stać się współwinną morderstwa.
Mimo to nadal pomagała mu w poszukiwaniach. Czyniła to tylko dlatego, że nie wierzyła, aby kiedykolwiek udało mu się odnaleźć to, czego szukał. Pomoc, jakiej mu udzielała, wydawała się zgoła nieszkodliwa; właściwie próbowała go tylko udobruchać. To wszystko. Jego poszukiwania nie miały szans powodzenia. Nigdy nie odnajdzie dzieci Ellen, zakładając, że w ogóle istnieją. Conrad odwrócił od niej wzrok i spojrzał na kruka.
Ptak zmierzył go jednym czarnym i lśniącym jak smoła okiem, a kiedy ich spojrzenia spotkały się, kruk znieruchomiał. Z zewnątrz słychać było dźwięki muzyki płynącej z organów parowych i głos stutysięcznego tłumu, jaki zawitał do lunaparku w ostatnim dniu jego pobytu w miasteczku. Zlały się w jeden rytmiczny szum, przypominający oddech gigantycznej bestii.
W oddali wielki mechaniczny klaun na szczycie Tunelu Strachu raz po raz wybuchał ochrypłym śmiechem.
3
Kiedy Amy weszła do domu za kwadrans dwunasta, usłyszała dobiegające z kuchni przytłumione głosy. Zdziwiła się, że ojciec jeszcze nie spał, choć w sobotnie wieczory kładł się zazwyczaj wcześnie, aby w niedzielę pójść na pierwszą poranną mszę do kościoła; tym samym resztę dnia mógł poświęcić swojemu hobby – miniaturowej kolejce i dobudowywaniu do niej coraz to nowych elementów.
Jednak w kuchni znalazła tylko matkę. Głosy dochodziły z radia, nastawionego na telefoniczny talk show jednej z chicagowskich stacji. Radio było ściszone.
W pokoju unosił się słaby zapach czosnku, cebuli i sosu pomidorowego.
Światło było zgaszone. Paliła się tylko pojedyncza żarówka nad zlewem i lampka z abażurem, wisząca nad kuchenką. Z radia płynęła łagodna zielonkawa poświata.
Ellen Harper siedziała przy kuchennym stole; splecione ręce położyła na blacie, oparła na nich głowę i patrzyła w przeciwną stronę, nie w kierunku drzwi, w których pojawiła się Amy. Wysoka szklaneczka wypełniona w połowie żółtym płynem znajdowała się w zasięgu ręki Ellen. Amy nie musiała próbować, aby wiedzieć, co to takiego. Jej matka zawsze piła to samo – wódkę z sokiem pomarańczowym. W nadmiernej ilości.
Śpi, pomyślała z ulgą Amy.
Odwróciła się od matki, zamierzając pójść na górę do swego łóżka, ale Ellen odezwała się nagle:
– Ty…
Amy westchnęła i spojrzała na nią.
Oczy Ellen były mętne, przekrwione, powieki jej opadały. Zamrugała ze zdumienia.
– Co ty robisz w domu? – spytała. – Przyszłaś ponad godzinę za wcześnie.
– Jeny się rozchorował – skłamała Amy. – Musiał wrócić do domu.
– Ale przyszłaś godzinę za wcześnie – powtórzyła jej matka spoglądając na nią ze zdumieniem i raz po raz mrugając powiekami, usiłując przeniknąć opary alkoholowej mgiełki, które spowijały jej myśli.
– Jerry źle się poczuł, mamo. Widocznie na balu zjadł coś, co mu zaszkodziło.
– To były TAŃCE, nieprawdaż?
– Oczywiście. Ale było też jedzenie. Przystawki, ciasta, ciasteczka, poncz i takie tam. Widocznie coś mu nie posłużyło.
– Komu?
– Jerry'emu – stwierdziła spokojnie Amy. Jej matka zmarszczyła brwi.
– Jesteś pewna, że to wszystko, co się wydarzyło?
– Co chcesz przez to powiedzieć?
– To wydaje mi się… zabawne – powiedziała ochryple Ellen sięgając po nie dopitego drinka. – Podejrzane.
– Co może być podejrzanego w tym, że Jerry się rozchorował? – spytała Amy.
Ellen sączyła wódkę z sokiem pomarańczowym. Wpatrywała się w Amy ponad krawędzią szklanki, a jej spojrzenie było bardziej przenikliwe niż przed minutą.
Rozdrażniona Amy odezwała się, zanim matka zdążyła ją o cokolwiek oskarżyć:
– Mamo, nie spóźniłam się. Przyszłam wcześniej. Chyba nie powinnaś mi robić wyrzutów.
– Nie wymądrzaj się – powiedziała jej matka.
Amy wbiła wzrok w podłogę i zaczęła przestępować nerwowo z nogi na nogę.
– Nie pamiętasz, co rzekł nasz Pan? – zapytała Ellen. – Czcij ojca swego i matkę swoją. Oto, co On mówi. Czy naprawdę po tylu latach uczęszczania do kościoła i studiowania Biblii nic ci nie zostało w głowie?
Amy nie odpowiedziała. Z doświadczenia wiedziała, że w takich sytuacjach najlepiej było milczeć.
Ellen dopiła drinka i wstała. Krzesło zaszurało po płytkach podłogi, kiedy odsuwała je do tyłu. Obeszła stół lekko chwiejąc się na nogach i zatrzymała się przed Amy. Miała kwaśny oddech.
– Starałam się, tak bardzo się starałam zrobić z ciebie dobrą chrześcijankę. Pilnowałam, żebyś chodziła do kościoła. Zmuszałam cię do czytania Biblii codziennych modlitw. Modliłam się z tobą aż do upadłego. Nauczyłam ciętego, co dobre. Starałam się powstrzymać cię przed czynieniem zła. Ale zawsze miałam świadomość, że możesz wybrać jedną z dwóch stron. Jedną z nich. Dobro albo zło.
Zakołysała się i położyła dłoń na ramieniu Amy, żeby utrzymać równowagę.
– Widziałam w tobie wielki potencjał do czynienia zła. Codziennie modliłam się z całego serca do Najświętszej Panienki, aby cię strzegła i czuwała nad tobą. Masz w sobie mrok i nigdy nie możesz pozwolić mu wydostać się na powierzchnię.
Ellen przybliżyła się, uniosła brodę Amy i zajrzała jej głęboko w oczy.
Amy miała wrażenie, jakby gdzieś w jej głowie wiły się odrażające, zimne jak lód węże.
Ellen przyglądała się jej z osobliwą pijacką intensywnością, palącym spojrzeniem chorej trawionej wysoką gorączką. Zdawała się zaglądać w głąb duszy córki, a na jej twarzy malowała się mieszanina strachu, gniewu i niezłomnej determinacji.
– Tak – wyszeptała. – Łatwo mogłabyś przejść na drugą stronę. Tak łatwo. To jest w tobie. Słabość. Masz w sobie coś złego i w każdej minucie musisz z tym walczyć. Musisz być ostrożna, zawsze ostrożna.
– Proszę, mamo…
– Czy dziś wieczorem pozwoliłaś temu chłopcu, aby cię dotykał?
– Nie, mamo.
– Aż do ślubu te rzeczy są brudne i plugawe. Jeśli zawiedziesz, szatan cię dopadnie. To, co jest w tobie, zostanie ujawnione i wszyscy będą mogli to zobaczyć. A nikt nie może tego ujrzeć. Nikt nie może wiedzieć, co tkwi głęboko w tobie. Musisz walczyć z tym złem, ujarzmić je.
– Tak, mamo.
– Pozwalanie chłopcu, aby cię dotykał, jest straszliwym grzechem.
„Upijanie się każdej nocy do nieprzytomności również, mamo. Wykorzystywanie wódki jako ucieczki od trosk jest grzechem, a ty w ten sposób wykorzystujesz zarówno alkohol, jak i kościół, mamo. Dzięki nim zapominasz o swoich kłopotach. Chcesz się przed czymś ukryć. Przed czym się ukrywasz, mamo? Czego tak bardzo się boisz?"
Amy pragnęła wypowiedzieć na głos swoje myśli, ale nie odważyła się tego uczynić.
– Czy on cię dotykał? – zapytała znowu matka.
– Już ci mówiłam. Nie.
– Dotknął cię.
– Nie.
– Nie kłam.
– Byliśmy na balu – powtórzyła drżącym głosem Amy. -I Jeny'emu coś zaszkodziło Odwiózł mnie do domu. To wszystko, mamo.
– Dotykał twoich piersi?
– Nie – powiedziała niepewnie Amy. Czuła się zakłopotana.
– Pozwoliłaś mu, żeby kładł dłonie na twoich udach? Amy pokręciła głową.
Ellen zacisnęła dłoń na jej ramieniu; szponiaste palce wpiły się boleśnie i głęboko w ciało.
– Ty go dotykałaś – powiedziała lekko bełkotliwym głosem.
– Nie – stwierdziła Amy. – Nie zrobiłam tego.
– Dotykałaś go między nogami.
– Mamo, przecież wróciłam do domu WCZEŚNIEJ!
Ellen patrzyła na nią przez kilka sekund, usiłując doszukać się prawdy, ale ostatnie iskierki ognia znikły z jej ciemnych oczu. Wypity alkohol znów zaczął działać – efekt był piorunujący; powieki Ellen opadły, a twarz osiadła jakby mocniej na kościach. Na trzeźwo była piękną kobietą, ale po pijanemu wyglądała na wymizerowaną i dużo starszą niż w rzeczywistości. Puściła Amy, odwróciła się i podreptała do stołu. Wzięła pustą szklaneczkę, podeszła do lodówki i dorzuciła kilka świeżych kostek lodu. Dolała odrobinę soku pomarańczowego i sporą porcję wódki.
– Mamo, czy mogę już iść do swojego pokoju? Chcę się położyć?
– Nie zapomnij o modlitwie.
– Nie zapomnę.
– Odmów też różaniec. To ci nie zaszkodzi.
– Tak, mamo.
Szeleszcząc spódnicą długiej sukni Amy pospiesznie weszła na piętro.
W sypialni włączyła lampkę i stała przez chwilę przy łóżku, dygocząc jak w febrze.
Jeżeli nie zdoła zdobyć pieniędzy na zabieg, jeżeli będzie musiała powiedzieć o wszystkim matce, nie może liczyć na to, że ojciec opowie się po jej stronie. Nie tym razem. Będzie na nią zły i zgodzi się na każdy rodzaj kary, jaki wymyśli dla niej Ellen.
Paul Harper był prawnikiem; powodziło mu się niezgorzej. Na sali sądowej brylował, natomiast w domu zniżał się do roli pokornego, cichego pantoflarza. Wszelkie decyzje związane ze sprawami domowymi podejmowała Ellen, a Paul był w sumie zadowolony z takiej sytuacji.
Gdyby Ellen uparła się, że Amy ma urodzić to dziecko, Paul Harper poparłby jej decyzję. A mama będzie na to nalegać, pomyślała ze smutkiem Amy. Spojrzała na święte obrazy, które matka powiesiła w jej pokoju. U wezgłowia łóżka wisiał krzyż, a drugi nieco mniejszy znajdował się nad drzwiami. Na nocnym stoliku znalazło się miejsce dla figurki Matki Boskiej. Dwie kolejne statuetki stały na toaletce. Jeden z obrazów przedstawiał Jezusa; Chrystus wskazywał na swe Najświętsze Serce, odsłonięte i krwawiące.
Amy usłyszała w myślach głos matki: NIE ZAPOMNIJ O MODLITWIE.
– Pieprzę to – powiedziała Amy na głos buńczucznym tonem.
O co mogła poprosić Boga? Co chciała, aby dla niej zrobił? Zesłał jej pieniądze na zabieg? Było raczej mało prawdopodobne, aby TA modlitwa doczekała się spełnienia.
Rozebrała się. Przez kilka minut stała przed lustrem, przyglądając się swemu nagiemu ciału. Nie zauważyła jak dotąd żadnych oznak ciąży. Brzuch miała płaski.
Stopniowo te lekarskie oględziny nabrały bardziej intymnego, zmysłowego charakteru. Zaczęła przesuwać wolno dłońmi w górę, aż do piersi; ujęła je delikatnie, drażniąc palcami sutki. Spojrzała na figurki stojące na toaletce. Sutki jej stwardniały.
Powiodła dłońmi wzdłuż boków w dół i ku tyłowi, zaciskając palce na jędrnych, krągłych pośladkach. Spojrzała na obraz Jezusa.
Nagle nie wiedzieć czemu stwierdziła, że wykonując te nieprzyzwoite gesty przed wizerunkiem Chrystusa rani swoją matkę naprawdę głęboko. Amy nie rozumiała, skąd wzięło się u niej to wrażenie. Było absurdalne. Przecież obraz to tylko obraz. Tak naprawdę Jezusa nie było w tym pokoju i wcale się jej nie przyglądał. Mimo to jeszcze przez chwilę wyginała się przed lustrem niczym wąż, w lubieżnym tańcu dotykając swojego ciała.
Wreszcie przypadkiem zwróciła uwagę na odbicie swoich oczu w lustrze i to krótkie wejrzenie w głąb własnej duszy wprawiło ją w zaniepokojenie i zakłopotanie. Pospiesznie włożyła flanelową koszulę nocną.
Co jest ze mną nie tak? – zastanawiała się. Czy naprawdę jestem wewnętrznie zła, jak mówi mama? Czy jestem zła?
Skonfundowana uklękła przy łóżku i mimo wszystko pomodliła się.
Kwadrans później, kiedy miała już się położyć i odkryła koc, zobaczyła, że na poduszce siedzi ogromna tarantula. Amy wstrzymała oddech, odskoczyła w tył – i nagle zorientowała się, że ów odrażający stwór jest po prostu gumową zabawką. Westchnęła ciężko, włożyła gumowego pająka do szuflady nocnego stolika i położyła się.
Jej dziesięcioletni brat, Joey, nigdy nie przepuścił okazji, by zrobić jej jakiś kawał. Zazwyczaj, gdy wyciął jej kolejny numer, zaczynała go szukać, udając strasznie zagniewaną i grożąc całą litanią poważnych konsekwencji, z rozległymi uszkodzeniami ciała włącznie.
Naturalnie nie byłaby w stanie go skrzywdzić. Bardzo go kochała. Jednak ten udawany gniew stanowił część gry, którą Joey lubił najbardziej. Przeważnie, w formie odwetu za żart, Amy po prostu unieruchamiała brata na łóżku i łaskotała go, dopóki nie obiecał jej, że już będzie grzeczny. Teraz leżał w łóżku i pomimo późnej pory prawdopodobnie jeszcze czuwał, czekając aż Ellen wtargnie do jego pokoju. Tej nocy jednak siostra go rozczaruje. Nie miała nastroju, by zrobić to, co zwykle, a poza tym czuła się zmęczona.
Położyła się i zgasiła światło.
Myślała o Jerrym Gallowayu. Mówiła prawdę, kiedy drwiła z jego umiejętności jako kochanka. Rzadko miała orgazm. Był niezdarnym, nieudolnym i egoistycznym partnerem. Mimo to pozwoliła, by dotykał jej praktycznie każdego wieczoru. Z tego związku nie miała wcale, albo bardzo niewiele przyjemności, ale pozwalała, by wykorzystywał ją, gdy tylko miał ochotę. Dlaczego? Dlaczego?
Nie była złą dziewczyną. W głębi serca nie była zbuntowana ani zepsuta. Nawet kiedy Jeny się z nią kochał, nienawidziła samej siebie za to, że jest taka łatwa. Kochając się z chłopakiem w zaparkowanym samochodzie czuła się nieswojo; zakłopotana i zażenowana, jakby udawała kogoś, kim nie jest.
A przecież była ambitna. Planowała pójść do Royal City Junior College, a potem do Hio State, na wydział sztuk pięknych. Chciała pracować jako grafik reklamowy, a wolny czas – wieczory i weekendy poświęcić własnej twórczości. Gdyby okazało się, że ma prawdziwy talent i jest w stanie wyżyć z malowania, porzuci codzienną pracę i zajmie się tworzeniem wspaniałych obrazów, które będą wystawiane na sprzedaż w galeriach. Zamierzała prowadzić udane, ciekawe życie.
Ale teraz była w ciąży. Jej marzenia obróciły się w niwecz. Może nie zasługiwała na szczęście? Może istotnie w głębi serca była zła, przeżarta do cna zgnilizną?
Czy dobra dziewczyna rozkłada nogi na tylnym siedzeniu samochodu swojego chłopaka, aby pieprzyć się z nim prawie każdego wieczoru? Czy dobra dziewczyna zachodzi w ciążę będąc jeszcze w liceum?
Mroczne minuty nocy rozwijały się jak czarna nić, podobnie jak myśli Amy – ponure, pogmatwane i niepokojące. Nie wiedziała, co ma sądzić o sobie – nie potrafiła zdecydować, czy w rzeczywistości jest dobra, czy raczej zła.
Znowu usłyszała w myślach głos matki:
MASZ W SOBIE MROK. TKWI W TOBIE COŚ ZŁEGO I MUSISZ Z TYM STALE WALCZYĆ.
Nagle Amy przyszło do głowy, że jej zachowanie, wszystko, co uczyniła było próbą zrobienia na złość matce.
Ta myśl nie dawała jej spokoju.
Rzuciła półgłosem w ciemność:
– Czy pozwoliłam Jerry'emu, aby zrobił mi dziecko, bo wiedziałam, że to wstrząśnie mamą? Czy niszczę własną przyszłość tylko po to, by dopiec tej jędzy? – Tylko ona znała odpowiedź na to pytanie. Będzie musiała wejrzeć w głąb siebie.
Leżała w łóżku przykryta kocem, rozmyślając.
Na zewnątrz wiatr kołysał koronami rozłożystych klonów. W oddali rozległ się przeciągły gwizd przejeżdżającego pociągu. Skrzypnęły otwierane drzwi, a deski pod dywanem zaskrzypiały, kiedy ktoś wszedł do pokoju.
Hałas obudził Joeya Harpera. Otworzył oczy i spojrzał na budzik widoczny w słabym blasku nocnej lampki. Dwunasta trzydzieści sześć.
Spał tylko półtorej godziny, ale nie czuł się oszołomiony ani otępiały. Umysł miał jasny i czujny, bo przewidział, jaka będzie reakcja Amy na tarantulę w łóżku. Ustawił budzik na pierwszą, spodziewając się, że właśnie o tej porze Amy wróci do domu. Najwyraźniej wróciła wcześniej. Kroki. Miękkie, zbliżające się, jakby ktoś się skradał. Joey zesztywniał pod kocem, ale w dalszym ciągu udawał, że śpi.
Kroki ucichły; ktoś stanął przy łóżku.
Joey poczuł, jak narasta w nim chichot. Przygryzł język, aby powstrzymać śmiech. Wyczuł, jak nachyla się ku niemu. Była już oddalona zaledwie o kilka cali. Zamierzał odczekać jeszcze kilka sekund, a potem, kiedy wyciągnie ręce, aby zacząć go łaskotać krzyknie: Buu! – prosto w twarz siostry, aby ją wystraszyć.
Nie otwierał oczu, oddech miał płytki i równy; miarowo odliczał sekundy…
Miał właśnie krzyknąć, kiedy uświadomił sobie, że osobą pochylającą się nad nim wcale nie była Amy. Poczuł oddech przesycony kwaśną wonią alkoholu i jego serce zabiło szybciej.
Nieświadoma, że Joey nie śpi, matka odezwała się śpiewnie:
– Słodziutki, słodziutki. Kochany mały Joey. Maleńki aniołeczek. Słodziutki bezcenny maleńki cherubinek. – Miała dziwny głos. Mówiła cichym, lecz chrapliwym i melodyjnym szeptem; słowa wydawały się odrobinę zniekształcone.
Joey pragnął, aby sobie poszła. Była mocno pijana, bardziej niż zazwyczaj. Już wielokrotnie w tym stanie wchodziła nocą do jego pokoju. Mówiła do niego, myśląc, że chłopiec śpi. Zapewne niejednokrotnie rzeczywiście tak było. Joey wiedział, co się teraz stanie. Wiedział, co jego matka powie i zrobi i bał się tego. Był śmiertelnie przerażony.
– Aniołek. Wyglądasz jak mały śpiący aniołek, cherubinek, leżysz tam taki niewinny, taki kochany i słodki.
Nachyliła się jeszcze bardziej, omiatając jego twarz cuchnącym oddechem.
– Ale jaki jesteś w środku, aniołku? Czy cały jesteś dobry, słodki i czysty? PRZESTAŃ, PRZESTAŃ, PRZESTAŃ – pomyślał Joey. Proszę, nie rób tego więcej, mamo. Odejdź. Wyjdź stąd. PROSZĘ.
Ale nie odezwał się do niej, nawet nie drgnął. Nie chciał, aby zorientowała się, że nie śpi; kiedy była w takim stanie, naprawdę się jej obawiał.
– Wydajesz się taki czysty – powiedziała; jej ochrypły od alkoholu głos stał się łagodniejszy, ale i bardziej bełkotliwy.
– Lecz kto wie… może twoja anielska buzia jest tylko przykrywką… maską. Może tylko grasz przede mną. Czy tak właśnie jest, aniołku? Może… pod nią… jesteś taki sam jak tamten. Jest tak, cherubinku? Czy pod tą słodką buzią jesteś taki jak tamten potwór, istota, którą on nazywał Victorem?
Joey nie miał pojęcia, o czym mówiła za każdym razem, kiedy zakradała się tu nocami po pijanemu i mamrotała doń bełkotliwie. Kim był Victor?
– Skoro już wydałam na świat jednego takiego, czemu nie miałabym urodzić następnego? – powiedziała półgłosem, a Joey odniósł wrażenie, że jest czymś zaniepokojona.
– Może tym razem… potwór czai się WEWNĄTRZ. W umyśle. Potwór WEWNĄTRZ… ukrywający się w normalnym ciele… pod piękną, niewinną twarzyczką… czekający, aby się ujawnić, kiedy nikt nie będzie patrzył. Po prostu czekający cierpliwie. Oboje – ty i Amy. I co wy na to? Wilki w owczych skórach. To możliwe. Pewnie, że możliwe. A jeżeli tak, to co? Właśnie, co? Kiedy to się stanie? Kiedy to COŚ się ujawni? Czy mogę odwrócić się od ciebie plecami, mój śliczny, mały aniołku? Czy kiedykolwiek będę bezpieczna? Jezu, Jezu, dopomóż mi. Wspomóż mnie, Matko Boża. Nigdy nie powinnam mieć dzieci. Nie po tym pierwszym. Nigdy nie mogę być pewna, co właściwie stworzyłam. Nigdy. A co, jeśli…
Język i wargi, odrętwiałe od alkoholu, z każdą chwilą coraz trudniej formułowały kolejne słowa, a kiedy jeszcze bardziej zniżyła głos, Joey z trudem mógł dosłyszeć, co mówiła, chociaż jej twarz znajdowała się zaledwie parę cali od niego.
– A co, jeśli… któregoś dnia… będę… musiała cię zabić… aniołku? Kolejne słowa były coraz cichsze i coraz mniej wyraźne:
– Co, jeśli… będę musiała… zabić cię… tak… jak musiałam… zabić tamtego?
Zaczęła cichutko popłakiwać.
Nagle Joeya przeszył lodowaty dreszcz, który zmroził go do szpiku kości. Zaniepokoił się, że to nagłe drżenie spowoduje poruszenie koca i przy-kuje uwagę matki. Bał się, żeby się nie zorientowała, że usłyszał każde wypowiedziane przez nią słowo,
Wreszcie trochę się uspokoiła. Przestała pochlipywać.
Joey był pewien, że słyszała głośne bicie jego serca.
Czuł się dziwnie. Bał się matki, a jednocześnie było mu jej żal. Chciałby ją objąć i powiedzieć, że wszystko będzie w porządku, ale brakowało mu odwagi.
Wreszcie po minucie lub dwóch, które zdawały się długimi godzinami, wyszła z sypialni, delikatnie zamykając za sobą drzwi.
Przykryty kocem Joey skulił się w pozycji embrionalnej.
Co to wszystko miało oznaczać? O czym ona mówiła? Czy to tylko dlatego, że się upiła? A może była szalona?
Pomimo przerażenia Joey zawstydził się, że pomyślał w ten sposób o swojej matce.
W głębi serca cieszył się, że mrok pokoju rozjaśniała blada, słaba poświata nocnej lampki. Nie chciał być teraz sam wśród zupełnych ciemności.
* * *
W koszmarnym śnie Amy urodziła przerażająco zdeformowane dziecko -odrażającą, dziką istotę, która bardziej niż człowieka przypominała kraba. Znajdowała się wraz z nią w małym słabo oświetlonym pokoju, a ta istota atakowała ją, kłapiąc ostrymi szczypcami i wilczymi szczękami. W ścianach tkwiły wąskie okna i za każdym razem, gdy mijała kolejne z nich, po drugiej stronie szyby widziała matkę i Jeny'ego Gallowaya – patrzyli na nią i śmieli się.
Nagle dziecko sunąc żwawo po podłodze podpełzło do niej i chwyciło ją ostrymi szczypcami za kostkę.
Obudziła się i usiadła na łóżku, tłumiąc krzyk narastający w gardle. Na szczęście zdołała go pohamować.
To tylko sen, na miłość Boską, powiedziała sobie w duchu. Tylko zły sen, który zawdzięczasz Jerry'emu Gallowayowi. Niech go wszyscy diabli!
W półmroku po jej prawej stronie coś się poruszyło.
Włączyła nocną lampkę.
Zasłony. Okno było uchylone na parę cali, aby pokój był stale wietrzony, i lekki podmuch poruszył zasłonami.
Przecznicę lub dwie dalej zawył żałośnie jakieś pies.
Amy spojrzała na zegarek. Trzecia nad ranem.
Siedziała przez chwilę na łóżku, dopóki się nie uspokoiła, ale kiedy zgasiła światło, nie była w stanie zasnąć. Ciemność była nieprzyjemna i groźna. Od dzieciństwa Amy nie czuła się w ten sposób.
Miała osobliwe, niepokojące wrażenie, że gdzieś tam, pośród nocy, znajdowało się coś potwornego, co zmierzało w kierunku domu Harperów. To coś przypominało tornado, ale nie było nim.
Było czymś gorszym. Czymś dziwnym i niezwykłym, dużo groźniejszym niż zwykłe tornado.
Miała przeczucie – może nie było to najwłaściwsze określenie, ale najbliższe temu, co czuła – mrożące do szpiku kości przeczucie, że do niej i do całej jej rodziny zbliża się jakaś nieubłagalna, niszcząca, bezlitosna siła. Próbowała sobie ją wyobrazić, ale nie była w stanie.
Żadne porównanie nie przychodziło jej do głowy. Uczucie zagrożenia pozostawało nieokreślone, nie nazwane, ale mimo wszystko bardzo silne.
Prawdę mówiąc doznanie było na tyle dojmujące, wymowne i nieodparte, że koniec końców Amy wstała z łóżka i podeszła do okna, chociaż w głębi duszy wiedziała, że to bezcelowe.
Mapie Lane pogrążona była w spokojnym śnie, spowita głębokimi, ale niegroźnymi cieniami. Poza ich ulicą na kilku łagodnych pagórkach rozciągały się przedmieścia południowego krańca Royal City. O tak wczesnej porze widać było światła tylko w kilku domach.
Nieco dalej na południe, na skraju miasta i za nim znajdowały się tereny komunalne hrabstwa.
Teraz ogromna, mroczna przestrzeń ziała pustką, ale w lipcu, kiedy przyjeżdżało tu wesołe miasteczko, Amy stojąca przy oknie będzie wpatrywać się jak urzeczona w feerię jaskrawych różnobarwnych świateł i odległy, czarodziejski, nieco rozmyty zarys obracającego się wolno Diabelskiego Młyna.
Noc była taka jak zwykle. Amy nie zauważyła niczego nowego ani tym bardziej niebezpiecznego.
Wrażenie, że znalazła się na drodze nadciągającej rozszalałej burzy, przygasło; zastąpiło je zmęczenie.
Wróciła do łóżka.
W tej chwili nad domem Harperów zawisła tylko jedna groźba -jej ciąża, nieunikniony skutek grzechu, jaki popełniła.
Amy przyłożyła obie dłonie do brzucha. Zastanawiał się, co powie na to jej matka. Zastanawiała się też, czy zawsze będzie równie samotna i bezradna jak teraz. Z niepokojem patrzyła w przyszłość.
4
Przy stoisku z napojami orzeźwiającymi obok karuzeli przed Chrissy Lampion i Boben Drew stało jeszcze w kolejce pięć osób. – Nie znoszą tak czekać – stwierdziła Chrissy. – Ale naprawdę mam ochotę na to słodkie jabłko.
– To nie potrwa długo – mruknął Bob.
– Tyle jeszcze chciałabym zobaczyć.
– Spoko. Dopiero wpół do dwunastej. Lunaparku nie zamkną przed pierwszą.
– Ale to ostatnia noc – rzuciła Chrissy. Wzięła głęboki oddech, napawając się aromatem przenikającym nocne powietrze; była to osobliwa mieszanina zapachu prażonej kukurydzy, waty cukrowej, frytek czosnkowych, prażonych orzeszków i jeszcze paru innych.
– Ach! Aż mi leci ślinka. Napycham się przez cały wieczór i ciągle ma miło Nie wierzę, że tyle zjadłam!
– To na pewno z podniecenia – orzekł Bob. – Podniecenie powoduje spalanie kalorii. No i te szalone przejażdżki. Przeważnie byłaś nieomal śmiertelnie przerażona, a strach spala kalorie jeszcze szybciej niż forsowny trening.
Z powagą usiłował analizować przyczynę jej niezwykłego apetytu. Bob był księgowym.
– Może ty postoisz w kolejce – powiedziała Chrissy – a ja tymczasem zajrzę do toalety. Spotkamy się za parę minut przy karuzeli. W ten sposób ubijemy dwa wróble naraz.
– Jednym strzałem – poprawił Bob.
– Że co?
– Mówi się: “Zabijemy dwa wróble jednym strzałem".
– A, tak. Jasne.
– Ale nie wydaje mi się, żeby to określenie tutaj pasowało – dodał Bob. -No, ale idź do toalety, skoro musisz. Spotkamy się, jak powiedziałaś, przy karuzeli
Jezu! -westchnęła w duchu Chrissy. Czy wszyscy księgowi są tacy?
Odeszła od stoiska po wilgotnych trocinach zaścielających ziemię i zanurzywszy się w fali hałaśliwej muzyki płynącej od strony karuzeli minęła „kowadło siłacza", gdzie muskularny młody chłopak trzasnął właśnie wielkim młotem w cel, powodując uruchomienie dzwonka i wzbudzając zachwyt swojej dziewczyny; nie zwolniła też przechodząc obok tuzina naganiaczy, którzy wypluwali słowa z prędkością karabinu maszynowego, namawiając ludzi do spróbowania szczęścia przy jednym z wielu stanowisk gier, gdzie wygrane stanowiły pluszowe misie, szmaciane lalki i tym podobny chłam. Z głośników przy rozmaitych stanowiskach płynęły dźwięki setek różnych piosenek, ale o dziwo ich połączenie wcale nie wydawało się drażniące. Wręcz przeciwnie, brzmiało to może nieco dziwnie, ale niewątpliwie urzekająco.
Lunapark był oceanem hałasu, a Chissy z radosnym uśmiechem brnęła jego środkiem.
Chrissy Lampton uwielbiała wiosenny festyn w Coal Country. To była jedna z największych dorocznych atrakcji. Festyn, Boże Narodzenie, Sylwester, Święto Dziękczynienia, tańce z okazji Halloween w Elk's Club, Noce Las Vegas w kościele Św. Tomasza (jedna w kwietniu, druga w sierpniu) stanowiły największe wydarzenia w ciągu całego roku, były jedynymi atrakcjami w Coal Country, na które warto było czekać.
Przypomniała sobie fragment zabawnej i dość wulgarnej piosenki, która krążyła, kiedy Chrissy była jeszcze w liceum:
Wszyscy w tym miasteczku stale W maskach muszą chodzić, I w kaloszach, bo jest trudno W gęstym gównie brodzić. Jest tak, bowiem żyć im przyszło W takim miejscu, gdzie Bóg ma zwyczaj się załatwiać, Gdy za wiele zje.
W liceum często śmiała się z tej piosenki. Teraz jednak, mając dwadzieścia siedem lat, zdawała sobie sprawę z faktu, że w miasteczku czekała ją, szara i nudna przyszłość, bez żadnych perspektyw; nic dziwnego, że głupi wierszyk przestał ją bawić.
Któregoś dnia wyjedzie do Nowego Jorku albo Los Angeles. Tam przynajmniej będzie miała jakąś przyszłość. Zamierzała stąd spłynąć, kiedy tylko zbierze na koncie dość pieniędzy, by przeżyć pół roku w nowym miejscu. Na razie dysponowała funduszami na pięć miesięcy.
Chłonąc po drodze barwy, dźwięki i urok wesołego miasteczka, Chrissy zmierzała w stronę Gabinetu Śmiechu; tuż za nim powinno znajdować się WC. Toalety mieściły się w żużlowych budyneczkach rozrzuconych na obrzeżach wesołego miasteczka.
Gdy przechodziła wśród tłumu, naganiacz przy strzelnicy zagwizdał na nią głośno i znacząco.
Uśmiechnęła się i pomachała do niego.
Czuła się świetnie. Chociaż na razie tkwiła w Coal Country, miała przed sobą wspaniałą, bajeczną przyszłość. Zdawała sobie sprawę, że jest atrakcyjna, a przy tym niegłupia. Z takimi atutami zdoła w rekordowym czasie uwić sobie gniazdko w wielkim mieście. Zajmie jej to nie więcej niż pół roku.
W tej chwili była maszynistką, ale to tylko na razie.
Kolejny naganiacz, tym razem przy kole fortuny, usłyszał gwizd pierwszego i też powitał ją w ten sposób. Zaraz potem dołączył do niego trzeci.
Miała wrażenie, że jest nieśmiertelna.
Przed nią z głowy wielkiego klauna, tkwiącej na Tunelu Strachu, dobył się ochrypły śmiech.
Tunel Strachu stał tuż obok Gabinetu Osobliwości, na wschodnim skraju lunaparku. Chrissy przypuszczała, że bezpośrednio za nimi powinny znajdować się toalety. Skręciła obok wielkiej budowli, mijając po prawej salon dziwolągów, i ruszyła w głąb wąskiej alejki, oddalając się od tłumu, świateł i muzyki.
W powietrzu nie unosiła się już woń smażonych potraw. Czuć było zapach wilgotnych trocin, smaru i benzyny z wielkich, buczących generatorów.
Wewnątrz Tunelu Strachu pobrzękiwały łańcuchy, wilkołaki zawodziły jękliwie, duchy śmiały się, wampiry zgrzytały zębami, wagoniki z turkotem sunęły po krętym torze, a upiorna muzyka to cichła, to przybierała na sile. Jakaś dziewczyna krzyknęła. Zaraz potem to samo zrobiła druga. Potem trzy lub cztery naraz.
Zachowują się jak małe dzieci, pomyślała z pogardą Chrissy. Chociaż to aż wzruszające, jak niemal na siłę pragną odrobiny przerażenia i z gorliwością przyjmują zamknięte wewnątrz czterech ścian iluzje, aby choć na moment oderwać się od nudnej, szarej egzystencji na zadupiu znanym jako Coal Country, Pensylwania.
Godzinę lub dwie temu, jadąc przez tunel z Bobem Drew, ona również wrzeszczała na całe gardło. Teraz, gdy przypomniała sobie własną histerię, czuła się odrobinę zawstydzona.
Przestępując liny i kable i ostrożnie zmierzając w stronę drugiego końca tunelu uświadomiła sobie, że za kilka lat, kiedy już będzie miała za sobą inne, głębsze doświadczenia, gdy dorośnie i przywyknie do bardziej złożonych emocji, lunapark nie będzie już dla niej egzotyczną i wspaniałą atrakcją, ale czymś tandetnym i zgoła dziecinnym.
Dotarła już prawie do wylotu długiego, wąskiego przejścia.
Było tu ciemniej niż się spodziewała.
Potknęła się o gruby kabel elektryczny.
– Cholera! – syknęła.
Zachowała równowagę i zmrużywszy oczy spojrzała w dół.
Światła było akurat tyle, by po jej obu stronach utworzyły się nieprzeniknione, fioletowo czarne cienie.
Zapragnęła zawrócić, ale naprawdę bardzo chciało jej się siusiu, a nie miała wątpliwości, że toaleta jest już niedaleko.
W końcu dotarła do końca alejki i skręciła za róg, w ciemność za Tunelem Strachu, szukając jasno oświetlonego WC.
Mało brakowało, a zderzyłaby się z tym mężczyzną.
Stał przy tylnej ścianie Tunelu Strachu, ukryty wśród najgłębszych cieni.
Chrissy, zaskoczona, krzyknęła.
Nie widziała jego twarzy, ale zauważyła, że jest potężny. Bardzo potężny. Olbrzymi.
W ułamek sekundy po tym, jak zauważyła jego obecność, jeszcze zanim zszokowana otworzyła usta ze zdumienia, uświadomiła sobie, że to na nią czekał. Zaczęła krzyczeć.
Uderzył ją w bok głowy z taką siłą, że cudem chyba nie złamał jej przy tym karku. Krzyk uwiązł jej w gardle. Upadła na kolana, po czym oszołomiona przewróciła się na bok, na ziemię. Była kompletnie otępiała; nie mogła się ruszyć, ale rozpaczliwie walczyła o zachowanie przytomności.
Jej umysł był jedyną jasną plamą; po obu stronach rozciągały się mroczne, bezdenne głębiny.
Prawie nie zdawała sobie sprawy, że tamten wziął ją na ręce i zaczął nieść.
Nie potrafiła mu się oprzeć – była zupełnie bezsilna.
Drzwi skrzypnęły głośno.
Zmusiła się do otwarcia oczu, aby się przekonać, że z mroku nocy trafiła do jeszcze ciemniejszego miejsca.
Serce biło jej tak mocno, jakby chciało wydusić powietrze z obu płuc za każdym razem, kiedy usiłowała wziąć głębszy oddech.
Olbrzym upuścił ją bezceremonialnie na twardą drewnianą podłogę.
WSTAŃ! UCIEKAJ! – ponagliła się w myśli.
Nie mogła się ruszyć. Czuła się jak sparaliżowana.
Skrzypnęły zawiasy, gdy ponownie zamykał drzwi.
TO NIE MOŻE SIĘ DZIAĆ NAPRAWDĘ! – pomyślała.
Zgrzytnęła zasuwka, a mężczyzna chrząknął, jakby z zadowoleniem. Była zamknięta sam na sam z tym człowiekiem.
Otępiała, oszołomiona, słaba jak dziecko, ale na szczęście bez obaw o u-tratę przytomności, usiłowała się zorientować, gdzie się znalazła. W pomieszczeniu było ciemno choć oko wykol. Drewniana podłoga była szorstka, a deski wibrowały; słychać było stłumione odgłosy pracujących maszyn.
Ktoś krzyknął. Potem dołączył do niego następny. Powietrze przeszył szaleńczy śmiech. Muzyka przybrała na sile. Wibracje desek rozmyły się w głuchym TUK TUK TUK stalowych kół na metalowych szynach.
Znajdowała się w Tunelu Strachu. Prawdopodobnie w jakimś pomieszczeniu służbowym. Za torami, po których jeździły wagoniki.
Chrissy prawie nie była w stanie unieść dłoni do naznaczonej siniakiem skroni. Spodziewała się, że jej skóra i włosy będą mokre i lepkie od krwi, ale okazały się suche. Ciało było spuchnięte, ale skóra nie została uszkodzona.
Obcy ukląkł na podłodze obok niej.
Słyszała go, czuła, ale nie widziała; mimo to nawet tu, wśród tych ciemności, zdawała sobie sprawę z jego potężnej postury – to był istny człowiek góra.
Zgwałci mnie, pomyślała. Boże, nie. Proszę. Och, proszę, nie pozwól mu tego zrobić.
Obcy dziwnie dyszał. Węszył jak zwierzę. Jak pies usiłujący zwietrzyć jej woń.
– Nie – powiedziała.
Ponownie chrząknął.
Bob będzie mnie szukał – powiedziała sobie z nadzieją i narastającą paniką. Bob tu przyjdzie, zjawi się tu i uratuje mnie, dobry, stary Bob. Proszę, Boże, proszę.
Panika narastała w niej w zastraszającym tempie, a w miarę jak uświadamiała sobie ogrom zagrożenia, jej umysł odzyskiwał dawną bystrość.
Obcy dotknął jej biodra.
Usiłowała się cofnąć.
Przytrzymał ją.
Zaczęła pojękiwać i dygotać. Chwilowy paraliż minął, odrętwienie kończyn również. Nagle od stóp do głów zalała ją fala bólu – skutek ciosu w głowę sprzed paru minut.
Obcy przesunął dłoń w górę jej brzucha, do piersi i szarpnięciem rozerwał bluzkę.
Chrissy krzyknęła.
Spoliczkował ją, aż szczęknęły zęby.
Stwierdziła, że skoro znajduje się w Tunelu Strachu, wołanie o pomoc jest bezcelowe. Nawet gdyby ludzie zdołali ją usłyszeć poprzez muzykę, przez nagrane na taśmie zawodzenia i jęki upiorów, uznaliby, że to jeszcze jedna poszukiwaczka wrażeń, którą zaskoczył wyłaniający się z ciemności pirat albo wyskakujący z trumny wampir.
Mężczyzna zerwał jej biustonosz.
Fizycznie nie mogła się z nim mierzyć, ale odzyskała już dość sił, by móc choć przez chwilę mu się oprzeć; przecież nie mogła leżeć zupełnie bezczynnie, czekając aż ją zgwałci.
Chwyciła go za ręce, aby je od siebie odsunąć, ale z przerażeniem stwierdziła, że nie były to ludzkie dłonie. W każdym razie niezupełnie. Były po prostu… inne.
O BOŻE.
Nagle w ciemności dostrzegła dwa zielone owale.
Dwa świecące zielone punkciki. Unosiły się w ciemności ponad nią.
Oczy.
Patrzyła w oczy Tamtego.
JAKI CZŁOWIEK MA OCZY, KT”RE ŚWIECĄ W CIEMNOŚCI?
* * *
Bob Drew stał przy karuzeli ze słodkimi jabłkami w obu dłoniach, czekając na Chrissy. Po pięciu minutach nadgryzać swoje jabłko. Po dziesięciu zniecierpliwił się i zaczął spacerować wokoło. Po piętnastu wkurzył się na Chrissy – była fajną dziewczyną, ale czasami jej odbijało i nieraz wykazywała się rażącą bezmyślnością.
Po dwudziestu minutach jego gniew ustąpił na rzecz lekkiego zaniepokojenia – w końcu zaczął się martwić. Może zrobiło jej się niedobrze? Zjadła niesamowitą ilość rozmaitego śmieciowego żarcia. Byłoby dziwne, gdyby prędzej czy później tego nie zwróciła. Poza tym nigdy nie wiadomo na pewno, jak świeże jest jedzenie podawane w wesołym miasteczku. Może trafił się jej zepsuty hot dog albo razem z chiliburgerem zjadła jakieś świństwo.
Rozważając tę ewentualność on również zaczął odczuwać sensacje żołądkowe. Spojrzał na nie dojedzone jabłko i w końcu cisnął je do najbliższego kosza.
Chciał ją odnaleźć i upewnić się, że nic się jej nie stało, ale przypuszczał, że nie będzie zachwycona widząc go, kiedy jej oddech wciąż będzie cuchnął wymiocinami. Jeżeli rzeczywiście puszczała teraz pawia w damskiej toalecie, będzie potrzebowała czasu, aby się odświeżyć, poprawić makijaż i ogólnie doprowadzić do porządku.
Po dwudziestu pięciu minutach jabłko Chrissy trafiło do tego samego kosza co jego.
Po półgodzinie, znużony galopującymi donikąd końmi i rytmicznie błyskającymi mosiężnymi słupkami, czując narastający niepokój o Chrissy, ruszył na jej poszukiwanie. Jeszcze nie tak dawno obserwował ją, jak odchodziła od stoiska z napojami i słodyczami, by rozpłynąć się w tłumie. Pożerał wzrokiem jej krągłe pośladki i kształtne łydki. W minutę czy dwie później miał wrażenie, że dostrzega jej złote włosy w alejce opodal Tunelu Strachu, więc uznał, że powinien rozpocząć poszukiwania od tego właśnie miejsca.
Pomiędzy Tunelem Strachu a Gabinetem Osobliwości biegła pięciostopowej szerokości alejka wiodąca na obrzeża lunaparku, gdzie znajdowały się toalety. Przy końcu przejścia cienie były tak mroczne i gęste, że wydały się niemal namacalne, niczym czarne zasłony, a teren wydawał się zdumiewająco pusty, chociaż od głównej alei dzieliło go nie więcej niż sześćdziesiąt stóp.
Spoglądając niepewnie w mrok Bob zastanowił się, czy Chrissy mogła mieć poważniejsze kłopoty aniżeli zwykłe sensacje żołądkowe. Była piękną dziewczyną, a w obecnych czasach, kiedy rzadko kto przejawiał jeszcze szacunek wobec prawa, znalazłaby wiele ludzi gotowych wziąć od dziewczyny wszystko, na co tylko mieli ochotę, obojętne czy ona tego pragnęła, czy też nie. Bob przypuszczał, że lunaparki przyciągały takich ludzi bardziej niż jakiekolwiek inne miejsca na świecie.
Z rosnącym niepokojem dotarł do końca ścieżki i wyszedł na otwartą przestrzeń za Tunelem Strachu. Spojrzał w lewo, potem w prawo i zobaczył toalety. Niewielki, kanciasty cementowy budyneczek znajdował się o sześćdziesiąt stóp od niego, skąpany w jasnym żółtym blasku. Nie widział całości, zaledwie jedną trzecią, ponieważ na placu przed toaletami stał rząd kilkunastu wielkich ciężarówek należących do lunaparku. Ciemność wydawała się tu jeszcze czarniejsza – ciężarówki przywodziły mu na myśl uśpione prehistoryczne bestie.
Zrobił zaledwie dwa kroki w stronę toalety, kiedy nagle potknął się o coś i mało nie upadł. Gdy odzyskał równowagę, pochylił się i podniósł zdradziecki przedmiot.
To była czerwona torebka Chrissy.
Bob Drew poczuł, że serce podchodzi mu do gardła.
Od wejścia do Tunelu Strachu, ozdobionego ogromną głową klauna, w mrok nocy pomknęła fala ochrypłego, urywanego śmiechu.
Bob miał sucho w ustach. Gwałtownie przełknął, usiłując wytworzyć choć trochę śliny.
– Chrissy?
Nie odpowiedziała.
– Chrissy, na miłość Boską, gdzie jesteś?
Za nim skrzypnęły zawiasy otwieranych drzwi. Muzyka i okrzyki dobiegające z wnętrza tunelu stały się głośniejsze.
Bob odwrócił się w kierunku, skąd dobiegał hałas, czując się tak, jak nie czuł się od wielu lat, od czasu kiedy jako mały chłopiec kulił się w mrocznej sypialni ogarnięty przeraźliwym przeświadczeniem, że w szafie czai się jakaś potworna istota. Ujrzał las cieni, zupełnie nieruchomych z wyjątkiem jednego, który przemieszczał się bardzo szybko. Pędził wprost na niego. Pochwyciły go mocne dłonie.
– Nieee.
Bob poleciał na tylną ścianę Tunelu Strachu, ciśnięty z siłą, która wycisnęła mu powietrze z płuc. Jego głowa odskoczyła w tył i z trzaskiem rąbnęła w grube deski. Usiłując odzyskać oddech, rozpaczliwie zaczerpnął powietrza. Płuca paliły go żywym ogniem, nocne powietrze przechodzące pomiędzy zębami wydawało się zimne jak lód.
Cień ponownie skoczył na niego.
Nie poruszał się jak człowiek.
Bob ujrzał zielone, błyszczące oczy. Uniósł jedną rękę, aby osłonić twarz, ale napastnik uderzył niżej; Bob zainkasował potężny cios w żołądek. Jeszcze przez jedną przepełnioną optymizmem chwilę miał nadzieję, że uderzono go pięścią.
Okazało się jednak, zbyt szybko, że cień zadał mu cios nożem. Przepełniło go wilgotne, przyprawiające o mdłości uczucie, że brzuch rozchodzi mu się w szwach.
Oszołomiony sięgnął w dół, przykładając drżącą dłoń do brzucha i jęknął z odrazy i zgrozy, kiedy wyczuł palcami rozmiary rany.
M”J BOŻE! ON WYPRUŁ MI WNĘTRZNOŚCI!
Cień cofnął się i przykucnął obserwując, prychając i węsząc jak pies.
Bełkocząc histerycznie Bob Drew usiłował zatrzymać nabrzmiałe zwoje jelit na swoim miejscu. Gdyby mu się to nie udało, nie mógłby marzyć, że lekarze jakoś go pozszywają i przywrócą do zdrowia.
Istota – cień syknęła.
Bob był w zbyt głębokim szoku, aby czuć ból, ale wzrok z wolna przyćmiewała mu czerwona mgiełka.
Czuł się tak, jakby w ogóle nie miał nóg. Oparł się o ścianę Tunelu Strachu ze świadomością, że gdyby utrzymał się na nogach, miałby pewną, choć niewielką szansę na przeżycie; równie mocno jednak zdawał sobie sprawę, że jeżeli upadnie, jego szansę przetrwania staną się równe zeru. Jedyna nadzieja, że wytrzyma. Weźmie się w garść. Dotrze do lekarza. Może zdołają go pozszywać. Może uda im się powkładać wszystko na swoje miejsce i zapobiec zapaleniu otrzewnej. Szansy były prawie żadne, ale może… gdyby tylko nie upadł… Nie mógł sobie pozwolić na upadek. Nie wolno mu upaść. Nie upadnie.
Upadł.
* * *
Lunaparkowcy nazywali to „nocą wylinki" i obchodzili ją w iście cygańskim duchu. Ostatnia noc pobytu w tym miejscu. Noc, kiedy demontowali wszystkie stanowiska. Noc, kiedy pakowali manatki i przygotowywali się do przeniesienia na nowe miejsce. Lunapark wyślizgiwał się z miasta mniej więcej tak jak wąż ze swojej brudnej, zeschłej, niechcianej skóry.
Dla Conrada Strakera noc wylinki zawsze była najlepszą nocą tygodnia, bowiem nadal wbrew zdrowemu rozsądkowi miał nadzieją, że w następnym miejscu znajdzie Ellen i jej dzieci.
Przed wpół do drugiej w nocy ostatni klienci opuścili teren wesołego miasteczka w Coal Country, Pensylwania. Do tej pory rozebrano kilka kramów, chociaż większość roboty wciąż jeszcze mieli przed sobą.
Conrad, który oprócz Tunelu Strachu był właścicielem jeszcze dwóch stanowisk, osobiście nadzorował ich demontaż. Stanowisko gier zamknięto i rozebrano około pierwszej. Był jeszcze barek „Na stojaka", nazwany tak, ponieważ nie było w nim stołków, na których można by usiąść. Klienci odbierali posiłki i jedli na stojąco lub wręcz idąc w kierunku kolejnych „atrakcji" lunaparku. Bar Conrad zamknął nieco wcześniej, przed pomocą.
Teraz w tę chłodną majową noc wraz Guntherem, Duchem, jednym pracownikiem lunaparku, paroma miejscowymi robotnikami pragnącymi zarobić na łebka po czterdzieści dolarów i dwoma najemnymi włóczęgami podróżującymi wraz z wesołym miasteczkiem, pracował przy demontażu Tunelu Strachu.
Rozebrali całość na poszczególne elementy i załadowali na dwie ogromne ciężarówki, które dostarczą wszystko do miejsca przeznaczenia.
Tunel Strachu Conrada w pełni zasłużenie szczycił się mianem największego na świecie. Oferował należytą porcję wrażeń w zamian za pieniądze wydane na bilety, ponieważ przejażdżka była dostatecznie długa i prowadziła w głąb mrocznego tunelu, gdzie napaleni młodzieńcy mogli liczyć na co najmniej kilka czułych uścisków ze strony swoich dziewcząt. Stanowił więc popularną i nader rentowną atrakcję lunaparku. Conrad poświęcił wiele lat i sporo pieniędzy na jego rozbudowanie, sprawiając, że ostatecznie stał się najwspanialszym tunelem tego typu na świecie.
Był dumny ze swego dzieła.
Mimo to za każdym razem, kiedy tunel trzeba było stawiać lub rozbierać, Conrad nienawidził go z pasją, której większość ludzi nie byłaby w stanie odczuwać w stosunku do rzeczy martwych – może z wyjątkiem kradnącego monety automatu telefonicznego albo upartego bankomatu.
Chociaż tunel był nader przemyślnie zaprojektowany – prawdziwe cudo, jeśli chodzi o konstrukcję – składanie go, a następnie rozbieranie zdawało się, przynajmniej w mniemaniu Conrada, dorównywać najbardziej spektakularnym wyczynom egipskich budowniczych piramid.
Przed ponad cztery godziny Conrad i jego dwunastoosobowa załoga pracowali z mrówczą gorliwością nad demontażem tunelu w blasku ogromnych, zasilanych z generatora lamp rozwieszonych przy alejce.
Zdjęli i rozłożyli na części wielką głowę klauna, ściągnęli sznury z pękami kolorowych lampek, zwinęli mierzące kilka tysięcy stóp grube przewody elektryczne. Ściągnęli i zrolowali płachty tworzące ściany tunelu. Pomrukując i pocąc się rozłączyli i załadowali na ciężarówki wagoniki kolejki. Zdemontowali mechaniczne wampiry, upiory i postacie zabójców z siekierami, które przyprawiały o dreszcz tysiące żądnych wrażeń nastolatków, po czym owinęli ruchome manekiny kocami i innymi miękkim materiałami.
Wyjęli sworznie z drewnianych paneli ścian, rozmontowali belki i zwory, zdjęli i zabrali deski rozłożone na ziemi, a następnie wepchnęli to wszystko, wraz z elementami kas biletowych, stoisk z napojami oraz skrzyniami generatorów, transformatorów i całą masą innego sprzętu, do czekających ciężarówek, których załadunek nadzorował skrzętnie Max Freed i jeden z jego asystentów.
Max, kierownik Wielkiego Amerykańskiego Show Objazdowego, czyli BAM-u, jak nazywali go pracownicy i współtowarzysze wędrówek, nadzorował demontaż i załadunek ogromnego lunaparku. Obok słynnej organizacji E. Jamesa Strakera BAM był największym lunaparkiem na świecie. Nie żadnym tandetnym, tanim wesołym miasteczkiem. To była doprawdy ogromna impreza. BAM podróżował na czterdziestu czterech wagonach kolejowych i ponad sześćdziesięciu ogromnych ciężarówkach. Chociaż część wyposażenia należała do niezależnych koncesjonariuszy, sprzęt załadowany na każdą z ciężarówek musiał zostać sprawdzony przez Maxa Freeda, bowiem winą za ewentualny wypadek spowodowany przez niesprawną ciężarówkę lub niewłaściwe zabezpieczenie ładunku zostaliby obciążeni wszyscy bez wyjątku pracownicy lunaparku.
Podczas gdy Conrad i jego ludzie demontowali Tunel Strachu, na głównej alei pracowało kilkuset innych lunaparkowców -robotników sezonowych i stałych, treserów zwierząt, naganiaczy, sprzedawców, techników obsługi maszyn, licytatorów, kucharzy, tancerek, karłów i karlic, a także kilka słoni. Z wyjątkiem szoferów, którzy nazajutrz rano siądą za kierownicami ciężarówek, w związku z czym teraz smacznie spali, nikt nie miał zmrużyć oka, dopóki wszystkie urządzenia wesołego miasteczka nie zostaną przygotowane do wyjazdu.
Koło Diabelskiego Młyna zostało już zdjęte. Częściowo zdemontowane, wyglądało jak para gigantycznych, najeżonych długimi kłami szczęk wgryzających się w niebo.
Inne atrakcje również zostały rozebrane. Fala, karuzela łańcuchowa, Młyn, Młot. Czarodziejskie urządzenia dające radość i śmiech zostały zamknięte wewnątrz pospolitych, brudnych od kurzu i smaru ciężarówek.
W jednej minucie namioty falowały niczym strugi ciemnego deszczu.
W następnej leżały na ziemi jak nieruchome czarne kałuże.
Groteskowe malowidła na transparentach przy Gabinecie Osobliwości -dzieła lunaparkowego artysty Davida „Snap" Wyatta – trzepotały i wydymały się na wietrze. Na niektórych spośród wielkich płócien przedstawione były zdeformowane oblicza kilku ludzkich dziwolągów z Gabinetu Osobliwości – teraz zdawały się wykrzywiać, zerkać, mrugać i szczerzyć do pracujących niżej lunaparkowców. Powodował to wiatr igrający z płótnami.
Następnie sznury rozwiązano, skrzypnęły kółka masztu, a flagi i transparenty zsunęły się w dół na platformę naganiacza, gdzie zostały zwinięte i starannie poukładane – koszmary w wielkich, kartonowych tubach.
O wpół do szóstej rano wyczerpany Conrad obejrzał dokładnie miejsce, na którym stał Tunel Strachu, po czym uznał, że wreszcie może się położyć. Wszystko zostało zdemontowane. Na załadunek czekała jeszcze niewielka sterta sprzętu, ale tym zajmą się już Gunther, Duch i jeden lub dwóch pracowników. To nie potrwa dłużej niż pół godziny. Conrad zapłacił lokalnym robotnikom i pracownikom najemnym. Wydał Duchowi polecenie, by nadzorował ostami etap załadunku i aby już po wszystkim poprosił Maxa Freeda ostatni przegląd; powiedział także Guntherowi, aby robił wszystko, co Duch mu każe.
Wypłacił zaliczkę dwóm świeżym i wypoczętym szoferom, którzy właśnie wstali i niebawem mieli wyruszyć ciężarówkami do Clearfield w Pensylwanii, które w tym sezonie było ich kolejnym przystankiem; Conrad podąży za nimi tego samego dnia, tylko nieco później, swoim travelmasterem.
W końcu, czując dojmujący ból wszystkich mięśni, pomaszerował do swojego furgonu stojącego wśród ponad dwustu podobnych pojazdów, przyczep i domów na kółkach na placu przy zachodnim krańcu lunaparku.
Im bliżej travelmastera, tym wolniej szedł. Posuwał się ciężko, leniwie, noga za nogą. Rozglądał się wokoło podziwiając cichą, spokojną noc. Wiatr ucichł, powietrze wydawało się podejrzanie spokojne. Zbliżałsię świt, chociaż na horyzoncie nie było jeszcze widać brzasku. Przedtem na niebie wisiał blady księżyc, ale niedawno zaszedł za górami. Teraz widać było jedynie kłębiaste, lekko fosforyzujące chmury, srebrzystoczarne na tle ciemniejszego, granatowoczarnego nieba. Conrad stanął przy drzwiach swojego furgonu i wziął kilka głębokich oddechów, napawając się świeżym, orzeźwiającym powietrzem. Nie miał ochoty wejść do środka z obawy przed tym, co może tam zastać.
Nie mógł jednak stać tak bez końca. Przygotowując się na najgorsze otworzył drzwi, wszedł do travelmastera i włączył światła.
W szoferce nie było nikogo. Podobnie w kuchni i sypialni.
Conrad przeszedł na tył furgonu i zatrzymał się, drżąc, by po chwili z wahaniem uchylić drzwi prowadzące do głównej sypialni. Zdecydowanym ruchem włączył światło.
Łóżko nadal było starannie zasłane, dokładnie tak jak je zostawił wczoraj rano. Na materacu – wbrew jego przypuszczeniom – nie było leżącej bezwładnie martwej kobiety.
Odetchnął z ulgą.
Minął tydzień, odkąd znalazł ostatnią kobietę. Niedługo natrafi na kolejną. Był tego pewien. Pragnienie gwałtu, zabójstw i zadawania bólu pojawiało się teraz w tygodniowych odstępach, dużo częściej niż dotychczas. Ale najwyraźniej dziś w nocy nic się nie wydarzyło.
Z odrobinę lepszym samopoczuciem wszedł do małej łazienki, by przed położeniem się do łóżka wziąć szybki, gorący prysznic – i stwierdził, że w umywalce zostały ślady krwi. Sterta ręczników pokrytych ciemnymi plamami leżała na podłodze.
A więc TO się stało.
Kostka mydła Ivory na mydelniczce spoczywała pośród gęstej, ciemnej kałuży. Mydło było czerwonobrązowe od krwi.
Przez prawie minutę Conrad stał w progu, spoglądając z niepokojem w stronę prysznica. Zasłona była zaciągnięta. Wiedział, że musi ją odsunąć i sprawdzić co jest za nią, ale bał się to uczynić.
Zamknął oczy i oparł się o framugę, czekając, aż odzyska dość sił, by uporać się z rym, co musiało być zrobione.
Do tej pory dwukrotnie odnalazł zwłoki w kabinie prysznica. Rozszarpane, zmiażdżone, roztrzaskane i nadgryzione. Nie wyglądały już na istotę ludzką.
Usłyszał, że zasłona prysznica grzechocząc przesuwa się po metalowym pręcie – klak, klak, klak.
Gwałtownie otworzył oczy.
Zasłona nadal była zaciągnięta i zwisała luźno, nie poruszona.
Dźwięk był jedynie wytworem jego wyobraźni.
Głośno wypuścił powietrze.
Nerwowo oblizał wargi i odsuwając się od framugi podszedł do prysznica. Zacisnął palce na zasłonie i szarpnięciem odsunął ją w bok.
Kabina była pusta.
Przynajmniej tym razem wszystko zostało usunięte. Był z tego powodu niezmiernie zadowolony. Zajmowanie się odrażającymi szczątkami było zajęciem, którego Conrad nienawidził.
Naturalnie będzie musiał dowiedzieć się, co się stało z ostatnimi zwłokami. Jeżeli nie zostały przeniesione dość daleko od wesołego miasteczka, policja może zainteresować się ewentualnym związkiem między ofiarą a lunaparkiem. Będzie musiał już wkrótce pójść tam i przetransportować trupa gdzieś dalej.
Odwrócił się od prysznica i zabrał za sprzątanie łazienki,
W piętnaście minut później, trawiony przemożnym pragnieniem wypicia paru głębszych, zabrał z kuchni szklaneczkę, tacę z kostkami lodu i butelkę johnniego walkera. Przeniósł to wszystko do sypialni, usiadł na łóżku i nalał sobie dwie lub trzy uncje do szklaneczki. Usiadł prosto, opierając się plecami o trzy poduszki i sączył whisky, usiłując uspokoić się przynajmniej na tyle, by nie grzechotać przez cały czas kostkami lodu w szklaneczce.
Na nocnym stoliku leżała kserokopia grafiku miejscowości, które w tym sezonie miało odwiedzić ich wesołe miasteczko. Kartka była mocno postrzępiona od częstego przeglądania. Conrad wziął ją do ręki.
Od początku listopada do połowy kwietnia BAM, podobnie jak inne lunaparki, był nieczynny. Przerwa zimowa. Większość lunaparkowców i pracowników wędrownych wesołych miasteczek zimowała w Gibsonton na Florydzie, zwanym przez nich powszechnie Gibtown -mieście, które było ich całoroczną przystanią, Shangri-la, azylem, miejscem, gdzie kobieta z brodą i trzyoki mężczyzna mogli wypić razem drinka w pobliskim barze i nikt nie zwracał na nich uwagi. Od kwietnia do października jednak BAM był bez przerwy w drodze, odwiedzając co tydzień nowe miasto, by po sześciu dniach pożeglować ku następnej przystani. Popijając szkocką Conrad Straker przejrzał grafik BAM-u; zatrzymywał wzrok przy każdej kolejnej linijce, rozkoszując się nazwami miasteczek, przetrawiając je i usiłując dzięki swojej mocy określić, w którym z nich mógł wreszcie natknąć się na dzieci Ellen.
Liczył, że miała przynajmniej jedną córkę. Dla syna – jeżeli go miała -opracował już odrębny plan. Ale szczególne zamiary miał w stosunku do córki.
Po wypiciu kolejnych kilku uncji poczuł, że alkohol podziałał. Jednak, jak zawsze, nazwy miejscowości, jakie mieli odwiedzić w sezonie, ukoiły jego nerwy lepiej niż jakakolwiek whisky.
Wreszcie odłożył listę i unosząc wzrok spojrzał na krzyż przybity do ściany w nogach łóżka. Był zawieszony do góry nogami, a twarz cierpiącego Chrystusa została starannie pomalowana na czarno.
Na stoliku w szklanym naczyniu stała zapalona świeca wotywna. Paliła się na okrągło, przez całą dobę. Conrad skrzętnie tego pilnował. Świeca była czarna; palący się wosk dawał osobliwy, ciemnawy płomyk.
Conrad Straker był wierzący. Modlił się gorliwie każdego wieczoru. Ale nie do Jezusa.
Dwadzieścia dwa lata temu przeszedł na satanizm; stało się to wkrótce po rozwodzie z Zeną. Z prawdziwą rozkoszą rozmyślał o śmierci, żarliwie i z niepokojem oczekując znalezienia się w piekle. Wiedział, że było ono jego przeznaczeniem. Piekło. Jego prawdziwy dom. Nie obawiał się go. Tam będzie spokojny. Będzie docenianym akolitą szatana. W gruncie rzeczy od owej pamiętnej, tragicznej wigilii, kiedy miał dwanaście lat, każdy kolejny dzień, całe jego życie, było istnym piekłem na ziemi.
Drzwi w przedniej części travelmastera otworzyły się, a przyczepa zadrgała, gdy do środka wszedł drugi z jej lokatorów. Drzwi zamknęły się z trzaskiem.
– Jestem tu, w sypialni! – zawołał Conrad, który nie miał ochoty wstawać z łóżka.
Nie usłyszał odpowiedzi, ale wiedział, kto wszedł do przyczepy.
– Zostawiłeś w łazience nielichy bałagan, kiedy się myłeś! – zawołał Conrad.
Ciężkie kroki zbliżały się ku niemu.
* * *
Następnej niedzieli David Clippert i jego pies Moose wędrowali po wzgórzach Coal Country, dwie mile od terenów zarezerwowanych dla wesołych miasteczek.
Parę minut przed czwartą, gdy pokonywali trawiasty pagórek, Moose wysforował się nagle naprzód i wśród niedużej kępy krzewów natrafił na coś, co wydało mu się szczególnie interesujące. Zaczął biegać wokoło po trawie, nie zbliżając się jednak do gęstwiny, zafascynowany niezwykłym znaleziskiem. Zaszczekał kilka razy, zatrzymał się, by coś obwąchać, po czym dalej biegał w kółko, głośno oznajmiając o swoim odkryciu.
David, idący dwadzieścia jardów za psem, nie mógł dostrzec obiektu jego zainteresowania. Domyślał się, co to mogło być. Prawdopodobnie psiak wypatrzył stado motyli wśród chaszczy. Albo może maleńką jaszczurkę, która przywarła do liścia, ale nie umknęła bystrym ślepiom Moose'a. Najpewniej jednak była to zwyczajna polna mysz. Moose nie ujadałby tak długo na coś, co byłoby choć trochę od niego większe. Był wielkim seterem irlandzkim o gładkiej lśniącej sierści, psem silnym, przyjaznym i dobrym, ale niestety tchórzliwym. Gdyby natknął się na węża, lisa albo nawet królika, z miejsca podkuliłby ogon pod siebie.
Kiedy David zbliżył się do wysokich mniej więcej na trzy stopy zarośli, składających się w głównej mierze z jeżyn i tarniny, Moose cicho popiskując wycofał się za niego.
– Co się stało, psinko?
Pies zajął pozycję piętnaście stóp od znaleziska i spoglądając pytająco na swego pana zaskomlał cichutko.
Dziwne zachowanie, pomyślał David, marszcząc brwi.
To było niepodobne do Moose'a, aby wystraszył się zwykłej jaszczurki albo paru motyli. Tchórz natrafiając na taką ofiarę zmieniał się w godnego jej przeciwnika, bezlitosnego, dzikiego i nieposkromionego.
Parę sekund później, kiedy David dotarł do krzewów i ujrzał, co przykuło uwagę psa, zatrzymał się, jakby nagle natrafił na ceglaną ścianę.
– Chryste – jęknął.
Front arktycznego powietrza musiał chyba zmienić kierunek, bowiem ciepłe majowe popołudnie stało się nagle niesamowicie chłodne; lodowaty ziąb przenikał do szpiku kości, mroził krew w żyłach.
Wśród krzewów, podtrzymywane w pozycji siedzącej przez splecione gałęzie jeżyn spoczywały dwa trupy, mężczyzny i kobiety. Zwłoki były skierowane twarzami ku górze, a ramiona miały rozłożone na boki, jak gdyby zostały ukrzyżowane na najeżonych kolcami gałązkach. Mężczyzna miał rozdarty brzuch i wyprute wnętrzności.
David wzdrygnął się, ale nie odwrócił od tego przerażającego widoku. W końcu lat sześćdziesiątych odsłużył dwie tury w Wietnamie jako lekarz polowy, zanim został ranny i odesłany do domu; widział wszelkiego rodzaju rany jamy brzusznej, żołądki podziurawione kulami, rozprute bagnetami i odłamkami min przeciwpiechotnych. Nie był mięczakiem.
Kiedy jednak przyjrzał się uważniej kobiecie i ujrzał, co z nią zrobiono, mimowolnie krzyknął, odwrócił się, przeszedł chwiejnie kilka kroków, po czym ciężko opadł na kolana i gwałtownie zwymiotował. Jego ciałem wstrząsnęły silne dreszcze.
5
"Dive" była ulubioną knajpką nastolatków w Royal City. Znajdowała się przy Mavin Street, cztery przecznice od budynku liceum. Zdaniem Amy nie było w niej nic szczególnego. Automat z napojami. Niewielki grill. Dziesięć stolików nakrytych ceratą. Osiem stolików z obitymi skórą czerwonymi siedzeniami. Pół tuzina automatów bilardowych na zapleczu. Szafa grająca. To było wszystko. Nic specjalnego. Amy przypuszczała, że w całym kraju musiało być z milion podobnych lokali. Wiedziała o czterech innych, znajdujących się w dobrym starym Royal City.
Jednak z jakiegoś tajemniczego powodu, być może dzięki instynktowi stadnemu albo chwytliwej nazwie, która kojarzyła się z cuchnącą oparami dymu i alkoholu spelunką, jakiej z pewnością nie zaakceptowaliby ich rodzice, nastolatkowie z Royal City zbierali się w „Dive" liczniej niż w jakimkolwiek innym lokalu w mieście. Amy przez ostatnie dwa lata pracowała w czasie wakacji w „Dive" jako kelnerka i miała powrócić tam od pierwszego czerwca do września, kiedy to rozpoczyna się jesienny semestr w college'u. W roku szkolnym dorabiała sobie w knajpce przed świętami i w większość weekendów.
Z tego, co zarobiła, niewielką część przeznaczała na drobne wydatki, resztę zaś wpłacała na konto oszczędnościowe. Te pieniądze posłużą jej do opłacenia czesnego.
W niedzielę, dzień po balu maturalnym Amy pracowała od południa do osiemnastej. W „Dive" było niewiarygodnie dużo klientów. Do czwartej po południu była kompletnie wypompowana. Przed piątą dziwiła się, że jeszcze trzyma się na nogach. W miarę jak zbliżał się koniec jej zmiany, co chwila popatrywała na zegarek, pragnąc by wskazówki przesuwały się coraz szybciej i szybciej.
Zastanawiała się, czy ten nietypowy dla niej brak energii można wyjaśnić ciążą. Prawdopodobnie tak. Część jej sił przeniosła się na dziecko. Nawet w tak wczesnym okresie musiała odczuwać efekty swego stanu, nieprawdaż?
Rozmyślanie o ciąży przygnębiło ją. Pogrążona w posępnej zadumie miała wrażenie, że czas płynie jeszcze wolniej niż dotychczas.
Parę minut przed szóstą do „Dive" weszła Liz Duncan.
Wyglądała olśniewająco. Miała na sobie obcisłe francuskie dżinsy i fiołkowo niebieski sweter, który wyglądał, jakby został udziergany wprost na jej ciele. Była efektowną blondynką o wspaniałej, przykuwającej oko figurze. Amy zauważyła, że kiedy Liz weszła do lokalu, wszyscy chłopcy natychmiast skierowali na nią wzrok.
Liz była sama, właśnie rzuciła kolejnego faceta. W jej przypadku nie było to niczym dziwnym. Stale zmieniała chłopaków i z żadnym nie chodziła długo. Wymieniała ich równie często jak Amy pudełka z chusteczkami higienicznymi. Wczoraj wieczorem Liz była na balu z kolejnym znajomym „na jedną noc". Amy miała wrażenie, że wszyscy chłopcy Liz byli jej znajomymi „na jedną noc", nawet jeśli spotykała się z nimi przez miesiąc czy dwa. Liz nigdy nie pragnęła trwałego związku.
W przeciwieństwie do innych dziewcząt myśl o wymianie obrączek i chodzeniu z jednym, stałym chłopakiem napawała ją odrazą. Lubiła odmianę, która zdawała się jej siłą napędową.
Była złą dziewczyną, miała w liceum fatalną reputację, a niektóre z jej wyczynów przeszły wręcz do legendy.
Liz bynajmniej nie przejmowała się tym, co o niej gadają. Amy wyjęła z automatu dwie schłodzone puszki piwa korzennego, gdy Liz podeszła do kontuaru i odezwała się:
– Cześć, mała, co słychać?
– Jestem skonana – wyznała Amy.
– Niedługo kończysz?
– Za pięć minut.
– Jesteś potem zajęta?
– Nie. Cieszę się, że wpadłaś. Muszę z tobą pogadać.
– Brzmi tajemniczo.
– To ważne – dodała Amy.
– Mamy szansę na malinową colę na koszt firmy?
– Jasne. Tam jest wolny stolik. Zajmij go, a ja przyjdę do ciebie, jak tylko skończę zmianę.
W kilka minut później Amy przyniosła colę do stolika i usiadła naprzeciw Liz.
– Co się stało? – spytała Liz.
Amy pomieszała swoją colę słomką.
– Widzisz… potrzebuję…
– Tak?
– Muszę… pożyczyć trochę pieniędzy.
– Jasne. Jak chcesz, pożyczę ci dziesiątaka. To cię urządza?
– Liz… Potrzebuję dużo więcej. Trzy, cztery setki. Może nawet pięć.
– Mówisz serio?
– Tak.
– Jezu, Amy, znasz mnie. Jeżeli chodzi pieniądze, przeciekają mi przez palce jak woda. Po prostu się rozpływają. Starzy dają mi szmal, kiedy ich o to poproszę, ale nim się obejrzę, trzask prask i już nie mam grosza przy duszy. To chyba cud, że została mi jeszcze ta dziesiątka. Jeżeli chcesz, to ją weź. Ale trzy, cztery paczki… zapomnij!
Amy westchnęła i pokiwała głową.
– Obawiałam się, że to powiesz.
– Posłuchaj, pożyczyłabym ci, gdybym miała.
– Wiem.
Pomimo swoich wad, a było ich dość sporo, Liz z całą pewnością nie należała do osób skąpych.
– A co z twoimi oszczędnościami? – zwróciła się do Amy. Amy pokręciła głową.
– Nie mogę tknąć pieniędzy z konta bez aprobaty mojej mamy. I mam nadzieję, że się o tym nie dowie.
– O czym? Po co ci tyle forsy?
Amy chciała jej powiedzieć, ale głos uwiązł jej w gardle. Wahała się ujawnić swój straszliwy sekret drugiej osobie, nawet jeśli była nią Liz. Upiła łyk coli grając na czas i zastanawiając się, czy powinna podzielić się kłopotami z przyjaciółką.
– Amy?
W „Dive" panował potworny hałas – dzwonienie i brzęczenie elektrycznych bilardów, jazgoczące tony rockowych piosenek płynące z szafy grającej, gwar głosów, salwy śmiechów.
– Amy, co się stało?
Amy, czerwona jak burak, odpowiedziała:
– Pewno uznasz, że to absurdalne, ale widzisz… jestem zbyt… eee… zakłopotana, aby ci powiedzieć.
– Faktycznie, to absurd. Możesz powiedzieć mi wszystko. Przecież jestem twoją najlepszą przyjaciółką, prawda?
– Tak.
Rzeczywiście Liz Duncan BYŁA jej najlepszą przyjaciółką, ściślej mówiąc, jedyną przyjaciółką. Nie spędzała wiele czasu w towarzystwie innych swoich rówieśniczek. Przyjaźniła się głównie z Liz i jeśli zastanowić się nad tym dłużej, było to doprawdy nad wyraz osobliwe. Ona i Liz diametralnie różniły się od siebie. Amy pilnie się uczyła i w szkole szło jej raczej nieźle. Liz kompletnie nie zależało na ocenach. Amy chciała pójść do college'u, Liz absolutnie sobie tego nie wyobrażała. Amy była introwertyczką, cichą, spokojną i często nieśmiałą; Liz cechowała odwaga i hardość, która często przeradzała się w otwartą bezczelność. Amy lubiła książki, Liz wolała filmy i czasopisma poświęcone plotkom o gwiazdach Hollywoodu. Amy, chociaż nastawiona negatywnie do ogarniętej fanatyzmem religijnym matki, nadal wierzyła w Boga, Liz natomiast twierdziła, że cała koncepcja Boga i życia po śmierci jest jednym wielkim stekiem bzdur. Amy nie przepadała za alkoholem i trawką i piła lub paliła jedynie po to, aby sprawić przyjemność Liz, zaś Liz twierdziła, że jeśli Bóg faktycznie istnieje – po czym zwykle starała się przekonać Amy, że tak nie jest – to należałoby go czcić jedynie za to, że stworzył whisky i marihuanę. Mimo wszystko ich przyjaźń kwitła. Działo się tak głównie dlatego, że Amy za wszelką cenę starała się ją utrzymać. Robiła to, czego chciała od niej Liz, i mówiła to, co jej koleżanka spodziewała się usłyszeć. Nigdy nie krytykowała Liz, zawsze ją rozbawiała, śmiała się z jej żartów i prawie zawsze zgadzała się z jej opiniami. Amy poświęcała ogromnie wiele czasu i energii, by ich przyjaźń przetrwała, ale nigdy nie zadała sobie pytania, dlaczego tak bardzo zależało jej, aby być najlepszą przyjaciółką Liz Duncan.
Zeszłej nocy leżąc w łóżku Amy zaczęła podejrzewać, czy podświadomie nie pragnęła, aby Jeny Galloway zrobił jej dziecko na złość matce. To była zdumiewająca myśl.
Zastanawiała się teraz, czy również z tego samego paskudnego powodu tak usilnie starała się podtrzymać związek z Liz Duncan.
Liz cieszyła się (i chlubiła) najgorszą opinią w całej szkole. Miała niewyparzony język, aroganckie maniery i lubiła „te rzeczy". Przyjaźń z nią mogła być dla Amy jeszcze jednym przejawem buntu wobec tradycyjnych wartości i postaw moralnych wpajanych jej przez matkę.
Tak jak poprzednio, Amy zaniepokoiła się na myśl, że mogła niszczyć własną przyszłość tylko po to, by dopiec własnej matce. Jeśli faktycznie tak było, jej uraza i niechęć musiała być dużo głębsza i dużo mroczniejsza niż się jej wydawało. Jednocześnie oznaczało to, że nie panowała nad własnym życiem, że kierowała nią ślepa nienawiść i niepohamowana, wszechogarniająca, zjadliwa gorycz. To było potworne; nie była w stanie się nad tym dłużej zastanawiać – czym prędzej odegnała od siebie przerażające myśli.
– No więc? – spytała Liz. – Powiesz mi, co się dzieje? Amy zamrugała.
– No… wiesz… zerwałam z Jerrym.
– Kiedy?
– Wczoraj wieczorem.
– Po tym jak wy szliście z balu? Dlaczego?
– Bo to głupi, podły gnojek.
– Zawsze był taki – stwierdziła Liz. – Ale wcześniej cię to nie ruszało. Czemu tak nagle zmieniłaś zdanie? I co to ma wspólnego z tym, że potrzebujesz trzech lub czterech setek?
Amy rozejrzała się wokoło zaniepokojona, że ktoś mógłby podsłuchiwać. Siedziały przy ostatnim stoliku, tak więc za sobą nie miała nikogo. Po drugiej stronie za Liz czterech futbolistów dziarsko siłowało się na ręce. Przy sąsiednim stoliku para domorosłych intelektualistów zażarciedyskutowała na temat nowych filmów – nazywali je „obrazami" i mówili o autorach, jakby od lat pracowali w Hollywood i wiedzieli wszystko na temat sztuki reżyserskiej. Nikt nie podsłuchiwał.
Amy spojrzała na Liz.
– Ostatnio rano miewam mdłości. Liz zrozumiała wszystko w lot.
– O, nie! A okres?- Nie miałam.
– Cholera.
– Teraz już widzisz, po co mi ten szmal.
– Na aborcję – powiedziała półgłosem Liz. – Powiedziałaś Jerry'emu?
– Właśnie dlatego zerwaliśmy. Powiedział, że to nie jego dziecko. Nie pomoże.
– Podły sukinsyn.
– Jestem w kropce.
– Cholera! – rzuciła Liz. – Czemu nie poszłaś do tego lekarza, którego ci poleciłam? Czemu nie załatwiłaś sobie recepty na pigułki?
– Bałam się pigułek. Tyle się słyszy historii o raku i zakrzepach…
– Kiedy tylko skończę dwadzieścia jeden lat – stwierdziła Liz – poddam się zabiegowi. Ale póki co, pigułki są niezbędne. Co jest gorsze – ryzyko zakrzepu krwi czy zajście w ciążę?
– Masz rację – powiedziała ze smutkiem Amy. – Nie wiem, dlaczego cię nie posłuchałam.
MOŻE DLATEGO, ŻE CHCIAŁAŚ ZROBIĆ SOBIE BRZUCH, TYLE ŻE NIE ZDAWAŁAŚ SOBIE Z TEGO SPRAWY. Liz nachyliła się w jej stronę.
– Jezu, mała. Tak mi przykro. Cholernie mi przykro. Czuję się chora. Poważnie. To okropne, jak głupio wpadłaś. Jezu, co za szambo.
– Jestem w kropce – powtórzyła Amy.
– Powiem ci, co masz zrobić – zaczęła Liz. – Pójdziesz do domu i opowiesz o wszystkim swoim starym.
– Nie. Nie mogłabym. To byłoby okropne.
– Przyjemne na pewno nie będzie. Spodziewaj się krzyków, wrzasków i wyzywania od najgorszych. Zrzucana ciebie cholernie ciężkie brzemię winy.
Nie ma co, czeka cię nie lada przeprawa. Ale nie bój się., przecież cię nie pobiją, ani tym bardziej nie zabiją.
– Moja matka mogłaby.
– Nie wygłupiaj się. Ta stara larwa będzie zrzędzić, jęczeć, wrzeszczeć o tym, co jest dla ciebie najważniejsze. A najważniejsze jest, abyś trafiła dopieprzonej kliniki i jak najszybciej dała z siebie wyskrobać tego cholernego bękarta.
Amy skrzywiła się słysząc słowa przyjaciółki.
– Jedyne, co musisz zrobić – dodała Liz – to zacisnąć zęby i przetrzymać spokojnie całą burzę, aż starzy zapłacą za skrobankę.
– Zapominasz, że moi rodzice są katolikami. Uważają, że aborcja to grzech.
– Mogą uważać, że to grzech, ale nie zmuszą młodej dziewczyny, aby zrujnowała sobie z tego powodu całe życie. Jest cała masa wierzących kobiet, które decydują się na skrobankę.
– Na pewno masz rację – powiedziała Amy. – Ale moja matka to dewotka. Nie pójdzie na to.
– Naprawdę sądzisz, że będzie chciała żyć z piętnem wstydu, wychowując nieślubnego wnuczka?
– Aby mnie zranić… a przede wszystkim, aby dać mi nauczkę… tak.
– Jesteś pewna?
– Jak najbardziej.
Przez chwilę siedziały w posępnym milczeniu.
Z szafy grającej płynął głos Donny Summer, śpiewającej o cenie, jaką trzeba zapłacić za miłość.
Nagle Liz pstryknęła palcami.
– Mam!
– Co?
– Nawet katolicy godzą się na aborcję, kiedy zagrożone jest życie matki, zgadza się?
– Nie wszyscy. Jedynie ci najbardziej liberalni.
– A twoja stara do nich nie należy.
– Raczej nie.
– Ale ojciec jest lepszy, no nie? W każdym razie jeżeli chodzi o sprawy religijne?
– Nie jest takim fanatykiem jak mama. Mógłby mi pozwolić na dokonanie zabiegu, gdyby rzeczywiście uważał, że dziecko może zagrozić memu zdrowiu
– W porządku. A więc spraw, aby myślał, że ono niszczy twoje zdrowie PSYCHICZNE. Kapujesz? Zagroź mu samobójstwem. Powiedz, że się zabijesz, jeśli nie pozwolą ci na usunięcie dziecka. Zachowuj się, jakbyś była na wpół szalona. Histeryzuj. Wariuj. Krzycz, płacz, a potem ni z tego ni z owego ryknij śmiechem, potem znowu płacz, stłucz parę rzeczy… Jeżeli to wszystko go nie przekona, możesz spróbować się ciąć… oczywiście tylko na niby, niezbyt groźnie, ale na tyle głęboko, żeby polała się krew. Nie będą pewni, czy zrobiłaś to przypadkiem, czy celowo i uznają, że dalsza zwłoka może być ryzykowna. Amy powoli pokręciła głową.
– To się nie uda.
– Dlaczego?
– Nie potrafię grać.
– Założęsię, że uda ci się ich oszukać.
– Takie udawanie… Będę się głupio czuła.
– A wolisz urodzić?
– Musi być inny sposób.
– Jaki?
– Nie wiem.
– Spójrz prawdzie w oczy, mała. To twoja najlepsza szansa.
– Nie wiem.
– Ale ja wiem.
Amy upiła łyk coli. Wreszcie po namyśle stwierdziła:
– Może masz rację. Może powinnam spróbować numeru z samobójstwem.
– Uda się. Bez pudła. Zobaczysz. Kiedy im powiesz?
– No cóż… uznałam, że najlepiej będzie, jeśli zaserwuję im tę nowinę po otrzymaniu świadectwa maturalnego, naturalnie jeśli do tego czasu nie udami się jakoś wybrnąć z tej kabały.
– To całe dwa tygodnie! Posłuchaj, mała, im szybciej, tym lepiej!
– Dwa tygodnie nikogo nie zbawią. Może przez ten czas uda mi się jakoś zdobyć pieniądze.
– Nie licz na to.
– Może jednak…
– Nie łudź się – rzuciła ostro Liz. – Poza tym masz tylko siedemnaście lat. Prawdopodobnie nawet gdybyś miała szmal na zabieg, nie pozwoliliby ci usunąć dziecka bez zgody twoich rodziców. Założę się, że musisz mieć co najmniej osiemnaście, aby móc decydować o sobie w jakiejkolwiek sprawie.
Amy zastanawiała się nad tym przez chwilę. Absolutnie nie myślała o sobie jako o nieletniej – czuła się jak stuletnia staruszka.
– Spójrz prawdzie w oczy, mała – namawiała Liz. – Nie posłuchałaś mojej rady na temat pigułek. Nie schrzań tego i tym razem, dobrze? Proszę, bardzo cię proszę, zaklinam na wszystkie świętości, zrób to, co ci mówię. Im szybciej, tym lepiej.
Amy zdała sobie sprawę, że Liz ma rację. Odchyliła się do tyłu, odsuwając się od stolika i nagle ogarnęła ją fala rezygnacji. Zwiotczała i zapadła się w sobie jak marionetka, której poprzecinano wszystkie sznurki.
– W porządku. Im szybciej, tym lepiej. Powiem im dziś wieczorem… albo jutro.
– Dziś.
– Dziś raczej nie będę miała dość sił. Skoro mam odegrać numer z samobójstwem, będę musiała dać z siebie wszystko. A zatem powinnam solidnie wypocząć.
– Dobrze. Jutro – zgodziła się Liz. – Ale nie później niż jutro. Zrób to. Zbliża się wspaniałe lato. Jeżeli pod koniec roku wyjadę na wschód, tak jak zamierzam, będzie to prawdopodobnie nasze ostatnie wspólne lato. Musi my je spędzić jak najlepiej. Niech to będzie takie lato, po którym długo pozostają wspomnienia. Sporo słońca, dużo dobrej trawki i paru nowych facetów. Taak. To będzie bombowe lato. Musi być. A nie będzie, jeśli nie załatwisz swojej sprawy i brzuch urośnie ci jak balon.
* * *
Dla Joeya Harpera niedziela okazała się wspaniałym dniem.
Poranek rozpoczął się od mszy i szkółki niedzielnej, jak zawsze nudnych jak flaki z olejem, ale później nagle wszystko się odmieniło. Kiedy ojciec zatrzymał się przy Royal City News, aby nabyć niedzielne gazety, Joey zauważył na stoisku nowe komiksy, a w kieszeni miał dość drobnych, by kupić dwa numery swoich ulubionych serii. Potem matka zrobiła na lunch kurczaka i wafle, czyli to, co najbardziej lubił.
Po lunchu ojciec dał mu pieniądze, aby mógł pójść do „Rialto". Było to kino, w którym wyświetlano wyłącznie stare filmy. Znajdowało się o sześć przecznic od ich domu i wolno mu było pojechać tam na rowerze, ale nie mógł wypuszczać się nigdzie dalej. Na niedzielny podwójny seans w „Rialto" zaplanowano dwa klasyczne filmy o potworach – Coś i To przybyło z kosmosu. Oba były super.
Joey uwielbiał horrory. W gruncie rzeczy nie wiedział, dlaczego tak za nimi przepada. Czasami, siedząc w mrocznym kinie i patrząc, jak jakaś obrzydliwa, oślizła istota skrada się w stronę bohatera, Joey o mało nie zsikał się w majtki, a mimo to uwielbiał każdą przeżytą w ten sposób chwilę.
Po kinie wrócił do domu na kolację; były cheeseburgery i prażona fasola, jeszcze lepsze niż kurczak i wafle, co wydawało mu się wręcz nieprawdopodobne.
Jadł, aż mu się uszy trzęsły.
Amy wróciła z „Dive" do domu o dwunastej, na półtorej godziny przed tym, jak Joey położył się do łóżka, tak że jeszcze nie spał, kiedy znalazła powieszonego w swojej szafie gumowego węża. Przebiegła przez korytarz wrzeszcząc i goniła go po pokoju, aż złapała. Kiedy już go połaskotała, a on obiecał, że już nigdy nie zrobi jej podobnego kawału (w gruncie rzeczy oboje zdawali sobie sprawę, że nie dotrzyma obietnicy), namówił ją na godzinną (z zegarkiem w ręku) grę w Monopol i to było naprawdę wdechowe. Pokonał ją-jak zawsze zresztą, bo chociaż była już prawie dorosła, bardzo słabo orientowała się w sprawach biznesu i finansów.
Kochał Amy bardziej niż kogokolwiek innego. Może to niedobrze? Przecież najbardziej powinno się kochać rodziców. To znaczy najpierw Boga, a dopiero potem rodziców. Tyle tylko, że mamę naprawdę trudno było kochać. Przez cały czas albo się z tobą modliła, albo modliła się za ciebie, albo udzielała ci wykładu na temat właściwego zachowania, powtarzając raz po raz, że stara się wychować cię na ludzi, czyli we właściwy sposób, tyle tylko, że nigdy nie okazywała, że naprawdę jej na tym zależało. Wszystko kończyło się na słowach.
Tatę łatwiej było kochać, ale on bywał w domu raczej rzadkim gościem. Był bardzo zajęty jakimś prawniczymi sprawami, prawdopodobnie ratował niewinnych ludzi przed elektrycznym krzesłem i innymi tego typu rzeczami, a kiedy już się pojawiał, spędzał większość czasu samotnie budując modele planszowe do miniaturowej kolejki; nie lubił, kiedy mu się w tym przeszkadzało.
Tak więc pozostawała tylko Amy. Często bywała w domu. I zawsze wtedy, kiedy jej potrzebował. Była najmilszą osobą, jaką Joey znał, najwspanialszą, jaką jego zdaniem mógł poznać – i cieszył się, że to ona była jego siostrą, a nie ta durna, niemiła Veronica Culp, z którą musiał mieszkać jego najlepszy przyjaciel, Tommy Culp.
Później, po zakończeniu gry w Monopol, kiedy już przebrał się w piżamę i umył zęby, odmówił wraz z Amy modlitwę i to było lepsze niż modlenie się z mamą. Amy odmawiała modlitwy szybciej niż mama i czasami ot tak, dla żartów zmieniała tu i ówdzie jakieś słowo mówiąc na przykład zamiast „Święta Mario, Matko Boża, módl się za nami wszystkimi – “Święta Mario, Matko Boża, módl się za pchłami wszystkimi".
Joey zawsze wtedy chichotał, ale musiał uważać, aby nie śmiać się zbyt głośno, ponieważ mama mogłaby zacząć zastanawiać się, co śmiesznego widzieli w modlitwie, a wtedy oboje napytaliby sobie biedy.
Amy otuliła go starannie, pocałowała i zostawiła samego w księżycowej poświacie słabej nocnej lampki. Ułożył się wygodnie i prawie natychmiast usnął.
Niedziela była naprawdę świetnym dniem.
Ale poniedziałek zaczął się fatalnie.
Wkrótce po pomocy, kiedy nowy dzień miał zaledwie kilka minut, Joey obudził się słysząc szept matki stojącej przy łóżku i prowadzącej długi bełkotliwy monolog. Tak jak zawsze, nie otwierał oczu, udając, że śpi.
– Mój mały aniołek… może w środku wcale nie jesteś aniołkiem…
Była pijana… i to bardzo. Tommy Culp na określenie tego stadium upojenia alkoholowego używał określenia „pijany w sztok". Nie ulegało wątpliwości, że jego matka tego wieczoru była pijana w sztok.
Bełkotała pod nosem, jak to nie może zdecydować, czy on jest dobry, czy zły, czysty czy skalany; że w jego wnętrzu może ukrywać się coś szpetnego, coś potwornego, co tylko czeka, aby się wydostać; że nie chciała wydawać diabła na świat; że zadaniem Boga było oczyszczać świat z takiego plugastwa; a także jak zabiła kogoś imieniem Victor i ma nadzieją, że nie będzie musiała postąpić w ten sam sposób z jej cudownym, bezcennym aniołeczkiem.
Joey zaczął drżeć; był śmiertelnie przerażony, że jego matka zorientuje się, że nie śpi. Nie wiedział, co mogłaby zrobić, gdyby odkryła, że usłyszał jej dziwny, bełkotliwy monolog.
Był już bliski powiedzenia jej, aby się zamknęła i wyszła z pokoju, ale rozpaczliwie starał się jakoś ją zgłuszyć. Zmusił się, by myśleć o czymś innym. Skupił się na wyobrażeniu sobie (ze szczegółami) ogromnej, złowrogiej istoty, przybysza z kosmosu z filmu Coś, który widział poprzedniego popołudnia w kinie „Rialto". Stwór z tego filmu wyglądał jak człowiek, tyle, że był dużo większy. Swymi gigantycznymi łapami mógł w mgnieniu oka rozerwać człowieka na strzępy.
A te jego oczy, w których wnętrzu zdawał się płonąć ogień! A przecież ten stwór był w rzeczywistości rośliną. Obcą rośliną, przybyszem z kosmosu, prawie niezniszczalnym i żywiącym się krwią. Doskonale pamiętał scenę, w której naukowcy szukali obcego sprawdzając kolejne pomieszczenia; nie znaleźli go jednak, a kiedy w końcu zrezygnowali, następne drzwi tuż za nimi otworzyły się na oścież i z wnętrza wypadł rozszalały, ryczący potwór pragnący kogoś pożreć.
Przypominając sobie nieoczekiwaną furię ataku monstrum Joey poczuł, że krew zastyga mu w żyłach. Czuł się jak w kinie. Ta scena była tak przerażająca, że po grzbiecie przeszły mu lodowate ciarki. W porównaniu z tym upiornym dreszczem bełkot matki wydawał się praktycznie niczym. Istoty, z którymi musieli mierzyć się ludzie w filmach grozy, były tak straszne, że wszelkie okropne zdarzenia mające miejsce w realnym życiu stawały się przy nich mdłe, bezbarwne i zgoła niegroźne.
Nagle Joey zaczął się zastanawiać, czy to właśnie dlatego tak bardzo lubi celuloidowe koszmary.
6
Rano mama zawsze wstawała pierwsza. Codziennie chodziła na mszę, nawet kiedy była chora albo kiedy męczył j ą potworny kac. Latem, pod-czas wakacji, oczekiwała, że Amy i Joey również będą uczęszczali do kościoła i przyjmowali komunię świętą równie często jak ona.
Jednak w ten poniedziałkowy majowy poranek Amy, wciąż leżąc w łóżku, nasłuchiwała jak jej matka przechodzi przez dom i wchodzi do garażu znajdującego się bezpośrednio pod sypialnią Amy. Toyota zastartowała przy drugiej próbie, a automatycznie otwierane drzwi zgrzytnęły i znieruchomiały przy wtórze metalicznego łoskotu, od którego w pokoju Amy zatrzęsły się szyby.
Kiedy matka odjechała, Amy wstała z łóżka; wzięła prysznic, ubrała się i zeszła na parter do kuchni. Ojciec i Joey kończyli śniadanie składające się z angielskich grzanek i soku pomarańczowego.
– Późno dziś wstałaś – rzekł jej ojciec. – Lepiej się pospiesz i zjedz coś. Za pięć minut wyjeżdżamy.
– Jest taki piękny poranek – stwierdziła Amy. – Chyba pójdę do szkoły na piechotę.
– Na pewno zdążysz?
– O tak. Mam sporo czasu.
– Ja też – rzekł Joey. – Chcę pójść z Amy.
– Do szkoły podstawowej jest trzy razy dalej niż do liceum – stwierdził Paul Harper. – Zanim tam dotrzesz, zetrzesz sobie nogi do kolan.
– Nie – mruknął Joey. – Dam radę. Jestem twardy i dzielny.
– Prawdziwy zimny hombre – przyznał ojciec. – Ale mimo to pojedziesz ze mną.
– Au, dostałem! – rzucił Joey. – Trafiony! – powiedziała Amy wskazując na niego palcem.
Joey uśmiechnął się.
– Chodź, hombre - mruknął jego ojciec. – Ruszamy.
Amy stała przy jednym z okien saloniku obserwując, jak odjeżdżają rodzinnym pontiakiem.
Okłamała ojca. Nie pójdzie do szkoły na piechotę. Prawdę mówiąc w ogóle nie wybierała się dziś do szkoły.
Wróciła do kuchni i zaparzyła kawę. Nalała sobie kubek gorącego napoju, następnie usiadła przy kuchennym stole czekając na powrót mamy z kościoła.
Ubiegłej nocy, kiedy nie mogła zasnąć i przewracając się z boku na bok rozważała najlepsze warianty czekającej ją „spowiedzi", uznała, że najpierw powinna powiedzieć o wszystkim matce. Gdyby Amy nakazała usiąść rodzicom i powiedziała im obojgu naraz, reakcja mamy na tę nowinę byłaby skalkulowana w taki sposób, by wywrzeć wpływ nie tylko na jej córkę, ale i na męża – potraktowałaby Amy jeszcze surowiej niż gdyby rozmawiały w cztery oczy.
Poza tym Amy zdawała sobie sprawę, że gdyby najpierw powiedziała ó wszystkim ojcu, wyglądałoby to tak, jakby usiłowała obejść matkę, prawie wbić klin pomiędzy rodziców, szukając wsparcia jednego z nich. Gdyby matka tak właśnie pomyślała, sprawiłaby jej dwa razy gorsze trudności niż w innym przypadku. Mówiąc matce pierwszej i niejako dając tym samym dowód swego szacunku, Amy miała nadzieję na poprawienie swojej sytuacji i pomyślne załatwienie kwestii zabiegu.
Dopiła kawę. Nalała sobie drugą i również wysączyła.
Tykanie kuchennego zegara wydawało się coraz głośniejsze, aż zmieniło się w rytmiczne dudnienie, poruszające z każdym uderzeniem wszystkie nerwy w j ej ciele.
Kiedy mama wróciła wreszcie do domu z mszy i weszła do kuchni przez drzwi prowadzące z garażu, Amy była spięta jak nigdy dotąd. Jej bluzkę na plecach i pod pachami pokrywały plamy potu. Chociaż wypiła gorącą kawę, miała wrażenie, że w jej żołądku zaległa wielka lodowa bryła.
– Dzień dobry, mamo.
Matka stanęła zdumiona, z jedną ręką na uchylonych drzwiach; z tyłu za nią widać było cieniste wnętrze garażu.
– Co ty tu robisz?
– Chciałabym…
– Powinnaś być w szkole.
– Zostałam w domu, bo chciałam…
– Czy to nie jest ostatni tydzień egzaminów?
– Nie. Egzaminy są w przyszłym tygodniu. W tym powtarzamy materiał do testów.
– To również jest ważne.
– Tak, ale chyba nie pójdę dziś do szkoły.
Mama zatrzasnęła i zamknęła na klucz drzwi do garażu, potem spytała:
– Co się stało? Jesteś chora?
– Niezupełnie. Ja…
– Co to znaczy niezupełnie? – spytała kładąc torebkę na ladzie przy zlewie. – Albo jesteś chora, albo nie. A jeśli nie jesteś, powinnaś być w szkole.
– Muszę z tobą porozmawiać – stwierdziła Amy. Matka podeszła do stołu i wbiła w nią wzrok.
– Porozmawiać? Ale o czym?
Amy nie mogła spojrzeć jej w oczy. Odwróciła wzrok wpatrując się w mętną zawiesinę fusów zimnej kawy na dnie swojego kubka.
– No więc? – spytała mama.
Amy miała w ustach tak sucho, że język przywarł jej do podniebienia. Przełknęła ślinę, oblizała spierzchnięte wargi, chrząknęła i w końcu powiedziała: – Muszę wybrać pewną sumę pieniędzy z mojego konta.
– O czym ty mówisz?
– Potrzebuję… czterystu dolarów.
– To absurd.
– Nie. Naprawdę ich potrzebuję, mamo.
– Na co?
– Wolałabym nie mówić. Matka wydawała się zdumiona.
– Wolałabyś nie mówić?
– Właśnie.
Zdumienie zmieniło się w konsternację.
– Pragniesz wybrać czterysta dolarów z pieniędzy przeznaczonych na czesne w twoim college'u i nie chcesz powiedzieć, co zamierzasz z nimi zrobić?
– Mamo, proszę. Przecież bądź co bądź sama je zarobiłam. Konsternacja przerodziła się w gniew.
– Posłuchaj mnie uważnie, młoda damo. Twój ojciec radzi sobie całkiem dobrze na prawniczej posadce, ale nie AŻ TAK dobrze. Nie jest F. Lee Baileyem. Zamierzasz iść do college'u, a to będzie dużo kosztowało. Aby go opłacić, będziesz potrzebowała pomocy. Prawdę mówiąc większość opłat będziesz musiała uiścić sama. Pozwolimy ci tu naturalnie mieszkać i zapłacimy za twoje wyżywienie, ubranie i opiekę medyczną podczas całego pobytu w college'u, ale opłaty za studia pozostawimy w twojej gestii. Po to masz konto oszczędnościowe. Kiedy za parę lat pójdziesz na uniwersytet i wyjedziesz, zamierzamy co pewien czas wysyłać ci pieniądze, ale czesne również będziesz musiała opłacać sama. Nie stać nas na nic więcej. I tak będzie to dla nas nie lada poświęceniem.
Gdybyś nie wydawała tyle pieniędzy usiłując wywrzeć wrażenie na ojcu O'Hara, jaka to jesteś oddana kościołowi św. Marii, gdybyście ty i tatuś nie przeznaczali lwiej części zarobków, by okazać, jacy jesteście dobrzy i szlachetni, może bylibyście w stanie zrobić coś więcej dla swoich własnych dzieci, pomyślała Amy. Miłość bliźniego zaczyna się we własnym domu, mamo. Czyż nie tak właśnie mówi nam Biblia? A gdybyś nie zmuszała MNIE do płacenia składek na kościół Św. Marii, miałabym teraz te cztery stówki, których mi potrzeba.
Amy pragnęła powiedzieć to wszystko na głos, ale nie miała dość odwagi. Nie chciała zupełnie odcinać się od matki, zanim jeszcze zdążyła powiedzieć jej o ciąży. Zresztą niezależnie od tego, jak usiłowałaby wyrazić swoje myśli, jakich słów by użyła, jej wypowiedź zabrzmiałaby z pewnością małostkowo i egoistycznie.
Ale przecież nie była egoistką, do cholery.
Wiedziała, że ofiarowywanie pieniędzy na kościół było dobrą rzeczą, ale musiały istnieć jakieś granice. I racje, dla których to czyniłeś, powinny być słuszne. W przeciwnym razie wszystko mijało się z celem. Czasami Amy podejrzewała, że jej matka miała nadzieję WYKUPIĆ sobie miejsce w niebie, a to z całą pewnością było niewłaściwym powodem zwracania się ku kościołowi.
Amy zmusiła się, by unieść wzrok, spojrzeć na matkę i uśmiechnąć się.
– Mamo, przecież ja już mam małe stypendium na przyszły rok. Jeśli będę pracować dostatecznie ciężko, prawdopodobnie uda mi się zdobyć stypendium na każdy następny rok, nawet jeśli nie będą to zbyt duże pieniądze. Podczas wakacji i w weekendy będę pracować, a wtedy pieniądze w banku powinny mi w zupełności wystarczyć. Zanim znajdę się na uniwersytecie Ohio, nie będę musiała prosić ciebie ani taty o pomoc, nawet nie będziecie musieli przysyłać mi pieniędzy na życie. Mogę wybrać teraz te cztery setki, mamo, stać mnie na to. Mogę sobie na to pozwolić.
– Nie – powiedziała mama. – I nie myśl sobie, że uda ci się wybrać te pieniądze z banku bez mojej wiedzy. Na koncie obok twojego widnieje również moje imię. Nie zapominaj, że wciąż jeszcze jesteś nieletnia. Dopóki mogę, zamierzam bronić cię przed sobą samą. Nie pozwolę ci wydawać pieniędzy przeznaczonych na college na modne nowe ciuchy, których nie potrzebujesz, albo jakąś głupią błyskotkę, którą zauważyłaś na sklepowej wystawie.
– Nie potrzebuję tych pieniędzy na nowe rzeczy, mamo.
– Nieważne. Nie pozwolę, żebyś…
– Ani na głupawe błyskotki…
– Nie obchodzi mnie, z jakiego głupiego powodu…
– Tylko na aborcję – dokończyła Amy.
Matka spojrzała na nią wytrzeszczając oczy. Spytała powoli:
– Na co?
Strach zadziałał jak zapalnik i Amy w mgnieniu oka wybuchnęła potokiem słów.
– Męczą mnie poranne mdłości, nie miałam ostatnio okresu, naprawdę jestem w ciąży, wiem, że jestem. To Jeny Galloway zrobił mi dziecko, ja tego nie chciałam, tak mi przykro, że to się stało, naprawdę mi przykro, nienawidzę samej siebie, naprawdę, ale muszę się poddać zabiegowi, po prostu muszę, proszę, proszę, JA MUSZĘ to zrobić!
Twarz mamy nagle pobladła, stała się biała jak płótno. Nawet jej usta były kredowobiałe.
– Mamo? Rozumiesz, że ja nie mogę mieć tego dziecka? Po prostu nie mogę go urodzić, mamo.
Mama zamknęła oczy. Zakołysała się i przez chwilę wydawało się, jakby miała zemdleć.
– Wiem, że źle zrobiłam, mamo – powiedziała Amy i zaczęła płakać. -Czuję się zbrukana. Nie wiem czy jeszcze kiedykolwiek poczuję się czysta. Nienawidzę siebie. I wiem, że aborcja jest jeszcze gorszym grzechem niż to co zrobiłam. Wiem o tym i obawiam się o swoją duszę. Ale jeszcze bardziej lękam się przyszłości i urodzenia dziecka. Mam do przeżycia swoje własne życie, mamo. CHCĘ ŻYĆ WŁASNYM ŻYCIEM! CHCĘ SIĘ NIM NACIESZYĆ! MAM SWOJE ŻYCIE!
Oczy mamy otworzyły się. Spojrzała na Amy i usiłowała coś powiedzieć, ale była zbyt wstrząśnięta, aby wydobyć z siebie choć słowo. Jej usta poruszyły się bezdźwięcznie.
– Mamo?
Tak szybko, że Amy nawet tego nie zauważyła, jej matka uniosła dłoń i uderzyła ją w twarz. Raz. Drugi raz. Mocno.
Amy krzyknęła z bólu i zdumienia, po czym uniosła rękę, aby się osłonić.
Matka chwyciła ją za bluzkę i szarpała, usiłując zmusić Amy do powstania. Próba sił trwała przez dłuższą chwilę.
Krzesło przewróciło się z trzaskiem.
Matka potrząsnęła nią jak pękiem szmat.
Zapłakana, przerażona Amy wykrztusiła: – Mamo, proszę, nie rób mi krzywdy! Wybacz mi, mamo. Proszę.
– Ty plugawa, zepsuta, niewdzięczna mała dziwko!
– Mamo…
– Jesteś głupia, głupia, bezdennie głupia! – krzyknęła jej matka, opryskując ją śliną gorącą i piekącą niczym jad. – O niczym nie masz pojęcia, ty mała puszczalska kretynko! Nie, wiesz co mogłoby się stać. Nie masz zielonego pojęcia Nie wiesz, co mogłabyś urodzić. Po prostu NIE WIESZ!
Amy nie chciała i nie była w stanie się bronić. Mama popychała ją, ciągnęła, potrząsała i szarpała; targała nią tak zaciekle, że zęby dziewczyny szczękały jak kastaniety i w pewnej chwili dał się słyszeć trzask pękającej bluzki.
– Nie zdajesz sobie sprawy, co mogłoby wyjść z twego łona – rzuciła ochrypłym, obłąkanym głosem matka. – Bóg jeden wie, co by to było!
O czym ona mówi? – zastanawiała się rozpaczliwie Amy. Zupełnie jakby słyszała klątwę Jerry'ego i uwierzyła, że może się spełnić. Co się tu dzieje? Co się z nią działo?
Z sekundy na sekundę matka stawała się coraz bardziej brutalna. Amy nigdy naprawdę nie wierzyła, że mama mogłaby ją zabić. Wprawdzie powiedziała o tym Liz, ale było w tym sporo przesady. A w każdym razie WTEDY sądziła, że przesadza. Teraz jednak, kiedy matka w dalszym ciągu złorzeczyła i potrząsała nią jak szmacianą lalką, Amy zaczęła się martwić, że naprawdę może zrobić jej coś złego. Spróbowała wyrwać się z jej uścisku.
Bezskutecznie. Mama trzymała ją mocno.
Dwie kobiety zatoczyły się w bok i z impetem uderzyły o stół. Prawie pusty kubek przewrócił się, przeturlał dwa razy, spadł ze stołu, rozbryzgując kropelki zimnej kawy, po czym rąbnął o podłogę i roztrzaskał się na kawałki.
Matka przestała potrząsać Amy, ale wzrok nadal miała błędny i odrobinę szalony.
– Módl się – rzuciła ostro. – Musimy się modlić, aby się okazało, że nie masz w sobie dziecka. Musimy się modlić, aby to było pomyłką.
Gwałtownie szarpnęła Amy, zmuszając ją, by upadła na kolana. Uklękły jedna obok drugiej na chłodnych płytkach. Mama zaczęła się głośno modlić trzymając Amy za rękę tak mocno, że jej palce zdawały się przebijać ciało. Amy płakała i prosiła, aby ją puściła, lecz mama ponownie ją spoliczkowała i zaczęła błagać Najświętszą Dziewicę o łaskę. A przecież sama nie była litościwa, bo kiedy zobaczyła, że Amy nie jest pochylona dostatecznie nisko, schwyciła córkę za kark i popchnęła jej głowę ku płytkom – pchała ją coraz niżej i niżej, aż Amy dotknęła czołem zimnej posadzki, a nosem wilgotnej kałuży rozlanej kawy. Choć powtarzała raz po raz: „Mamo, proszę, mamo, proszę"… Ellen jej nie słuchała, była bowiem zajęta modlitwą. Modliła się do kogo się tylko dało: Matki Bożej, Jezusa i Józefa Opiekuna, Boga Ojca i Ducha Świętego a potem skierowała modły ku poszczególnym świętym. Amy wciągnęła powietrze i drobinki z fusów kawy wpadły jej do nosa; zaczęła się krztusić i prychać, ale matka wciskała jej twarz w podłogę jeszcze mocniej niż dotychczas. Zaciskała stalowe palce na jej karku, jęczała i zawodziła, bijąc przy tym wolną ręką w podłogę; miotała się i dygotała w religijnym uniesieniu, prosząc, błagając i żebrząc o łaskę, łaskę dla siebie i dla jej krnąbrnej córki. Płakała, wyła, szlochała i prosiła, zachowując się jak fundamentaliści z kościoła nazaretańskiego; mama tak jak oni wymachiwała rękoma, mamrocząc bez przerwy pod nosem, aż w końcu jej modlitwa dobiegła końca i kobieta, zachrypnięta i wyczerpana, nagle opadła z sił.
Cisza, jaka teraz nastała, wydawała się pełna napięcia i niepokoju – podobnego efektu nie mógłby zapewnić nawet najgłośniejszy grzmot.
Mama puściła kark Amy.
W pierwszej chwili dziewczyna pozostała w tej samej pozycji co dotychczas, przywierając twarzą do podłogi, ale po kilku sekundach uniosła głowę i zakołysała się w tył, klęcząc.
Dłoń Ellen ścierpła po tak długim trzymaniu karku Amy w stalowym uścisku. Spojrzała na swoje wykrzywione jak szpony palce i zaczęła rozmasowywać je zdrową dłonią.
Oddychała ciężko.
Amy uniosła dłonie do twarzy, ocierając z niej fusy z kawy i łzy. Nie potrafiła opanować drżenia.
Na zewnątrz chmury przesłoniły słońce, a poranne światło wpadające przez kuchenne okna zafalowało niczym woda w strumieniu, po czym przygasło.
Zegar tykał głucho.
Dal Amy ta cisza była przerażająca niczym nie kończąca się chwila pomiędzy jednym uderzeniem serca a drugim, gdy mimowolnie zastanawiasz się, czy ów najważniejszy mięsień tkwiący w twojej piersi nie przestanie nagle pracować.
Kiedy w końcu matka się odezwała, Amy drgnęła gwałtownie, zaskoczona.
– Wstawaj – rzuciła lodowato matka. – Idź na górę i umyj twarz. Uczesz się.
– Tak, mamo. Obie wstały.
Amy nogi miała jak z gumy. Wygładziła pomiętą spódnicę drżącymi dłońmi.
– Przebierz się- dodała mama beznamiętnym, obojętnym głosem.
– Tak, mamo.
– Zadzwonię do doktora Spanglera i sprawdzę, czy ma dziś komplet pacjentów. Pojedziemy do niego od razu, jeśli tylko zechce nas przyjąć.
– Do doktora Spanglera? – powtórzyła Amy, zdziwiona.
– Naturalnie będziesz musiała przejść test ciążowy. Jest wiele powodów, które mogą sprawić, że nie ma się okresu. Nie możemy mieć pewności, póki nie otrzymamy wyników testu.
– Ale ja wiem, że jestem w ciąży, mamo – rzuciła drżącym głosem Amy. -Wiem, że będę miała dziecko.
– Jeśli test okaże się pozytywny – ciągnęła matka – poczynimy starania, aby zająć się twoją sprawą tak szybko, jak to tylko możliwe.
Amy nie mogła uwierzyć w ukryty sens tych słów.
– Zająć się moją sprawą?
– Poddasz się zabiegowi, tak jak tego chciałaś – stwierdziła mama, spoglądając na nią bezlitosnym wzrokiem.
– Chyba nie mówisz poważnie.
– Tak. MUSISZ poddać się zabiegowi. To jedyny sposób.
Amy o mało nie krzyknęła. Poczuła niewiarygodną ulgę. Ale jednocześnie ogarnęło j ą przerażenie, bo domyślała się, że matka każe zapłacić jej za swoją zgodę, potworną cenę.
– Ale… czy aborcja… nie jest grzechem? – spytała Amy usiłując zrozumieć sposób rozumowania Ellen.
– Nie możemy nic powiedzieć twojemu ojcu – stwierdziła mama. – Musimy zachować to przed nim w tajemnicy. On by się na to nie zgodził.
– Ale… myślałam, że TY TEŻ się na to nie zgodzisz, że tego nie zaaprobujesz… – rzuciła zakłopotana Amy.
– NIE APROBUJĘ – odrzekła ostro mama, a w jej głosie ponownie pojawił się ślad emocji. – Aborcja jest morderstwem. To grzech śmiertelny. Absolutnie jej nie akceptują. Ale dopóki mieszkasz w tym domu, nie pozwolę, by takie brzemię zawisło nad moją głową. Po prostu nie zniosłabym tego. Nie mam zamiaru żyć w ciągłym lęku o to, co może się zdarzyć. Nie chcę ponownie przeżywać tej zgrozy.
– Mamo, nie rozumiem. Mówisz tak, jakbyś wiedziała na pewno, że dziecko urodzi się z wadami czy z czymś w tym rodzaju.
Przez chwilę patrzyły na siebie na wzajem, a Amy dostrzegła w ciemnych oczach matki coś więcej niż tylko gniew i wyrzuty. W tych oczach był również strach, głęboka, niepojęta groza, która przeniknęła w głąb ciała Amy, mrożąc jej krew w żyłach.
– Któregoś dnia – powiedziała mama – we właściwej chwili miałam ci powiedzieć
– O czym?
– Gdybyś kiedyś zdecydowała się na ślub i miała prawdziwego narzeczonego, powiedziałabym ci, że nie możesz urodzić dziecka. I powiedziałabym ci dlaczego. Ale ty nie mogłaś czekać, prawda? Nie chciałaś czekać, aż nadejdzie właściwa pora. O, nie. Nie ty. Musiałaś przy byle okazji zadrzeć spódnicę i rozłożyć nogi przed jakimś fagasem. Właściwie jesteś jeszcze dzieckiem, ale musiałaś zadać się z jakimś smarkaczem, gzić się na tylnym siedzeniu samochodu jak jakaś tania kurwa. I być może teraz TO jest w tobie… i rośnie,
– O czym ty mówisz? – spytała Amy, podejrzewając, że matka do reszty straciła rozum.
– Nawet gdybym ci powiedziała, niczego by to nie zmieniło – stwierdziła mama. – Nie posłuchałabyś. Kto wie, może nawet ucieszyłabyś się z takiego dziecka. Powitałabyś jego narodziny z radością, tak jak ON to zrobił. Zawsze twierdziłam, że jest w tobie zło. Zawsze powtarzałam, że musisz trzymać je na wodzy. Ale ty nie chciałaś mnie słuchać i teraz ta mroczna istota, ta zła część ciebie znajduje się na wolności. Wypuściłaś zło, które masz w sobie i prędzej czy później, w ten czy inny sposób urodzisz dziecko; wydasz jednego z NICH na świat, niezależnie od tego, co ci powiem i jak żarliwie będę cię błagać, byś tego nie robiła. Ale nie stanie się to w tym domu. Nie pozwolę, aby to nastąpiło tutaj, osobiście tego dopilnuję. Pojedziemy do doktora Springlera i on usunie to z ciebie. Jeśli ten czyn JEST grzechem, na dodatek grzechem śmiertelnym, jego brzemię spadnie w całości na twoje, a nie moje barki. Zrozumiałaś? Amy pokiwała głową.
– Ty zupełnie się tym nie przejmujesz, prawda? – spytała złośliwie matka. – Jeden grzech więcej, jeden mniej nie robi ci różnicy, zgadza się? Bo przecież tak czy inaczej trafisz do piekła.
– Nie, mamo. Nie mów…
– Tak. To twoje przeznaczenie. Masz stać się jedną ze służebnic Szatana, jedną z jego oddanych niewolnic, nieprawdaż? Dopiero teraz zdałam sobie z tego sprawę. Widzę to doskonale. Wszystkie moje wysiłki poszły na marne. Nie możesz zostać zbawiona. Już nic nie jest w stanie cię uratować. Cóż więc znaczy dla ciebie jeden grzech więcej? Nic. To dla ciebie jak splunąć. Przyjmiesz go z uśmiechem na ustach.
– Mamo, nie mów do mnie w ten sposób.
– Będę mówiła do ciebie tak, jak na to zasługujesz. Dziewczyna zachowująca się tak jak ty nie może oczekiwać innego traktowania. Co ty sobie w ogóle wyobrażasz?
– Proszę…
– Idź już – powiedziała mama. – Umyj się i doprowadź do porządku. Zadzwonię do doktora.
Zaskoczona dziwnym i niespodziewanym rozwojem wypadków, zakłopotana przekonaniem matki, że dziecko urodzi się z wadami, zastanawiając się nad stanem zdrowia psychicznego mamy, Amy weszła na piętro. W łazience umyła twarz. Oczy miała zaczerwienione od płaczu.
W sypialni wyjęła z szafy drugą spódniczkę i świeżą bluzkę. Zdjęła przepocone, pomięte rzeczy, które miała na sobie. Przez chwilę stała przed wielkim, prostokątnym lustrem i ubrana tylko w biustonosz i figi wpatrywała się w swój brzuch.
Dlaczego mama jest tak głęboko przekonana, że moje dziecko urodzi się z wadami? – pytała Amy samą siebie, zakłopotana. Jakim cudem może być pewna czegoś takiego? Skąd miałaby wiedzieć? Czy dlatego, iż uważa, że jestem zła i zasługuję na coś takiego – zdeformowane, nienormalne dziecko, będące dla całego świata znakiem mojego oddania Szatanowi? To chore rozumowanie. Absurdalne, szalone i nieuczciwe. NIE JESTEM ZŁA. Popełniłam kilka błędów, przyznaję. Jak na swój wiek, popełniłam ich nawet sporo, ale przecież nie jestem zła, do cholery. Nie jestem ZŁA.
A może jestem?
Spojrzała na odbicie swoich oczu.
JESTEM?
Drżąc na całym ciele, ubrała się, aby pojechać do doktora Spanglera.
7
W niedzielą wesołe miasteczko koleją i autostradą dotarło do Clearfield iv Pensylwanii, a już w poniedziałek z iście wojskową precyzją rozłożono je na rozległych błoniach. Otwarcie miało nastąpić o szesnastej, a więc oczekiwano, że wszystkie punkty, od podrzędnego baru przekąskowego po najbardziej wymyślną karuzele, będą do tego czasu gotowe na przyjęcie klientów.
Trzy stanowiska należące do Conrada Strakera, włącznie z Tunelem Strachu, były już ustawione i czekały na spragnionych wrażeń klientów od trzeciej po południu. Był ciepły, bezchmurny dzień. Wieczór będzie szalony.
Lunaparkowcy określali to mianem „pieniężnej pogodny". Chociaż dla tego interesu zawsze najlepsze były piątki i soboty, klienci zjawiali się równie chętnie na początku tygodnia, oczywiście jeśli tylko wieczór był dostatecznie ciepły i pogodny.
Przez godzinę, jaka została jeszcze do otwarcia bram wesołego miasteczka, Conrad zrobił to, co zawsze pierwszego popołudnia na nowym miejscu. Wyszedł z Tunelu Strachu i udał się do Gabinetu Osobliwości Yancy'ego Barneta. Klienci zawsze ciągnęli tam jak muchy do lepu. Jaskrawo pomalowany, ozdobiony rysunkami transparent rozciągnięty na wprost namiotu Yancy’ego zaopatrzony był w napis:
OSOBLIWI LUDZIE Z CAŁEGO ŚWIATA
Yancy był równie obowiązkowy i sumienny jak Conrad, i pomijając fakt, że ludzkie dziwolągi miały przybyć tu ze swoich przyczep dopiero o czwartej, był przygotowany do przyjęcia gości na długo przed czasem.
Było to godne podziwu, zwłaszcza gdy wiedziało się, że Yancy Barnet i kilkoro jego dziwolągów w niedzielną noc zawsze grywali w pokera, zaś rozgrywkę, trwającą do godzin porannych w poniedziałek, umilali sobie sączeniem dobrze schłodzonego piwa i szkockiej whisky, które w połączeniu stanowiły iście piorunującą mieszaninę.
Namiot Yancy'ego było ogromny, podzielony wewnątrz na cztery pomieszczenia, z odgrodzonym linami chodnikiem prowadzącym dość krętą drogą do każdego z nich. W każdym z pomieszczeń znajdowało się podwyższenie z krzesłem. Na ścianach za krzesłami wisiały ogromne, bogato zdobione tablice wyjaśniające istotę cudu natury, na który aktualnie patrzyli zwiedzający.
Z jednym wyjątkiem owe cudowne i niezwykłe osobliwości były żyjącymi, oddychającymi ludzkimi potworami, istotami o normalnych duszach i umysłach uwięzionych w zdeformowanych ciałach – najgrubsza kobieta świata, trzyoki człowiek aligator, mężczyzna o trzech rękach i trzech nosach, kobieta z brodą i – co naganiacz podkreślał kilkadziesiąt razy na godzinę – wiele, wiele innych, więcej niż umysł ludzki jest w stanie pojąć.
Tylko jeden dziwoląg nie był żywą istotą. Miał miejsce w centrum namiotu, w połowie długości krętego chodnika, w najwęższej ze wszystkich sal.
Stwór był zamknięty w ogromnym, specjalnie przygotowanym słoju z przezroczystego szkła, zanurzony w roztworze formaliny; słój stał na podwyższeniu, zaś istota znajdująca się wewnątrz, dzięki oświetleniu od góry i z tyłu, wywierała na oglądających ogromne wrażenie.
Ten właśnie eksponat przyszedł odwiedzić Conrad Straker w owo poniedziałkowe popołudnie w Clearfield. Stanął, jak setki razy wcześniej, przed grubymi linami zabezpieczającymi i spojrzał ze smutkiem na swego nie żyjącego od dawna syna.
Podobnie jak w innych salach, tak i tu za eksponatem wisiała tablica informacyjna. Litery były duże, łatwe do przeczytania.
VICTOR
„SZPETNY ANIOŁ"
DZIECKO TO, NAZWANE PRZEZ SWEGO OJCA VICTOREM, URODZIŁO SIĘ W 1955 ROKU. JEGO RODZICE BYLI NORMALNI. STAN PSYCHICZNY DZIECKA NIE ODBIEGAŁ OD NORMY BYŁ SŁODKIM, CZARUJĄCYM, WESOŁYM NIEMOWLĘCIEM, WIECZNIE UŚMIECHNIĘTYM ANIOŁKIEM.
W NOCY 15 SIERPNIA 1955 ROKU MATKA VICTORA, ELLEN, ZAMORDOWAŁA GO. WADY FIZYCZNE DZIECKA NAPAWAŁY JĄ ODRAZĄ. BYŁA PRZEKONANA, ŻE NIEMOWLĘ BYŁO ZŁYM MONSTRUM. NIE POTRAFIŁA DOSTRZEC DUCHOWEGO PIĘKNA, JAKIE TKWIŁO W JEGO WNĘTRZU.
KTO NAPRAWDĘ BYŁ ZŁY?
BEZBRONNE DZIECKO?
A MOŻE MATKA, KT”REJ UFAŁ, KOBIETA, KT”RA GO ZAMORDOWAŁA?
KTO BYŁ PRAWDZIWYM POTWOREM?
TO BIEDNE, NIESZCZĘŚLIWE DZIECKO?
A MOŻE MATKA, KT”RA ODM”WIŁA MU MIŁOŚCI?
OSĄDŹCIE SAMI.
Conrad napisał te słowa przed dwudziestu pięciu laty i dokładnie oddawały one stan jego ducha w owych dniach. Chciał powiedzieć całemu światu, że Ellen była zabójczynią, bezlitosną bestią, chciał, by wszyscy zobaczyli, co uczyniła i potępili ją za jej okrucieństwo.
Poza sezonem słój z dzieckiem był przechowywany w domu Conrada, w Gibsontown na Florydzie. Przez resztę roku podróżował z Yancym i jego trupą jako publiczne świadectwo perfidii Ellen.
Za każdym razem, kiedy rozbijali obóz w nowym miejscu, Conrad jeszcze przed otwarciem lunaparku dla zwiedzających przychodził do tego namiotu, by upewnić się, że słój bezpiecznie dotarł do celu. Spędzał kilka minut w towarzystwie swego zmarłego syna, powtarzając w duchu nieubłaganą przysięgę zemsty.
Victor spoglądał na ojca ogromnymi, niewidzącymi oczyma. Niegdyś zieleń tych oczu była jaskrawa i połyskliwa. Niegdyś oczy te były żywe, przenikliwe, pytające, przepełnione zuchwałością i pewnością siebie, nie pasującymi do tak małego dziecka.
Teraz jednak były one mętne i matowe. Zieleń nie była nawet w połowie tak czysta jak za życia; lata przebywania w roztworze formaliny wyssały kolor z oczu, a nieuniknione procesy śmierci pokryły źrenice cieniutką mlecznobiałą błonką.
W końcu, czując w sobie odnowioną moc gniewu i żądzę odwetu, Conrad wyszedł z namiotu i wrócił do Tunelu Strachu.
Gunther stał już na platformie przy wejściu, ubrany jak zawsze w strój Frankensteina Ujrzał Conrada i natychmiast zaczął warczeć i wymachiwać groźnie rękoma, jak gdyby odgrywał przedstawienie dla odwiedzających tunel gości.
Duch siedział w kasie i rozrywał papierowe rulony, by ułożyć w szufladkach kasy rzędy ćwierćdolarówek oraz dziesięcio- i pięciocentówek; jego bezbarwne oczy odbijały srebrzyste błyski wysypywanych monet.
– Otworzą bramę pół godziny wcześniej – rzekł Duch. – Wszyscy są zwarci i gotowi, a jak słyszałem, na zewnątrz czeka już tłum spragnionych wrażeń mieszczuchów.
– To będzie dobry tydzień – mruknął Conrad.
– Taak – zgodził się Duch przesuwając smukłą dłonią po rzadkich, cienkich włosach. – Też mi się tak wydaje. Może nawet uda ci się zwrócić dług.
– Co?
– Mówiłeś, że masz dług wobec jakiejś kobiety – rzekł Duch. – Tej, której dzieci bez przerwy poszukujesz. Może ci się poszczęści i znajdziesz ją właśnie tutaj.
– Właśnie – rzucił półgłosem Conrad. – Może tu ją odnajdę.
* * *
O ósmej trzydzieści w poniedziałkowy wieczór Ellen Harper siedziała w saloniku domu przy Mapie Lane, usiłując przeczytać artykuł z najnowszego numeru „Redbook". Nie była w stanie się skupić. Za każdym razem, kiedy docierała do końca akapitu, nie potrafiła sobie przypomnieć, co przeczytała i musiała zrobić to ponownie. W końcu przerwała lekturę i po prostu kartkowała czasopismo, oglądając zdjęcia i regularnie upijając łyk ze szklaneczki wypełnionej wódką i sokiem pomarańczowym.
Chociaż było jeszcze wcześnie, miała mocno w czubie.
Nie czuła się DOBRZE. Nie na dłuższą metę. Ale nie było jej też źle. Była otępiała, ale jeszcze za mało.
Była w pokoju sama. Paul znajdował się w swojej pracowni przy garażu. Jak zwykle przyjdzie o jedenastej, aby obejrzeć ostatnie wiadomości, a potem położy się do łóżka. Joey w swoim pokoju sklejał plastikową figurkę Łona Chaneya w roli Upiora z Opery. Amy też była u siebie. Z wyjątkiem krótkiego pojawienia się przy stole na kolacji, dziewczyna od powrotu z kliniki doktora Spanglera zaszyła się w swoim pokoju i spędziła tam całe popołudnie.
Dziewczyna. Ta cholerna, zuchwała, rozpustna dziewczyna! BYŁA W CIĄŻY! Naturalnie nie mieli jeszcze wyników testów. To potrwa kilka dni. Ale ona WIEDZIAŁA. Amy była w ciąży.
Czasopismo zaszeleściło w drżących dłoniach Ellen. Odłożyła „Redbook" na stolik i weszła do kuchni, by przyrządzić sobie kolejnego drinka.
Niebyła w stanie przestać się martwić sytuacją, w jakiej się znalazła Nie mogła pozwolić Amy, by urodziła dziecko. Ale gdyby Paul dowiedział się, że za jego plecami podjęła decyzję o zabiegu, na pewno nie byłby zadowolony. W gruncie rzeczy był człowiekiem cichym, łagodnym i pokornym; godził się, aby to ona zajmowała się domem i kierowała życiem ich wszystkich. Bywały jednak sytuacje, kiedy wpadał w gniew, a wówczas potrafił być twardy i bezwzględny.
Gdyby Paul dowiedział się post factum o aborcji, zapragnąłby zapewne dowiedzieć się, dlaczego ją przed nim zataiła i czemu zgodziła się na coś takiego. Musiałaby wymyślić jakieś sensowne i chwytające za serce wyjaśnienie. Na razie jednak nie miała zielonego pojęcia, co by mu powiedziała, gdyby dowiedział się o aborcji.
Przed dwudziestu laty, kiedy poślubiła Paula, powinna była powiedzieć mu także o roku spędzonym w wesołym miasteczku. Powinna była opowiedzieć mu o Conradzie i odrażającej istocie, którą wydała na świat. Ale nie zrobiła tego.
Była słaba. Ukryła przed nim prawdę. Obawiała się, żeby jej nie znienawidził i nie porzucił, gdyby dowiedział się o jej błędach z przeszłości. Gdyby jednak powiedziała mu o wszystkim wtedy, na początku ich znajomości, nie byłaby teraz w tak poważnych tarapatach.
Kilkakrotnie podczas ich małżeństwa mało brakowało, by ujawniła mu swoje tajemnice. Kiedy mówił, że chce mieć dużą rodzinę, sto razy była bliska wyznania: „Nie, Paul. Nie mogę mieć dzieci. Widzisz, miałam już kiedyś jedno i ono nie było zdrowe. Nie było normalne. Właściwie to nie był człowiek, ale COŚ. Jakiś stwór. Chciał mnie zabić, więc ja zabiłam go pierwsza. Być może to okropne dziecko było w całości produktem chorych genów mojego pierwszego męża. Może nie było w tym mojej winy. Wolę jednak nie ryzykować. " Wielokrotnie była bliska wypowiedzenia na głos tego wyznania, ale nigdy tego nie uczyniła – zawsze zdołała się pohamować, wierząc naiwnie, że miłość jest w stanie przezwyciężyć wszystko.
Później, kiedy była w ciąży z Amy, prawie odchodziła od zmysłów ze zmartwienia i zgrozy. Dziecko urodziło się jednak normalne. Na pewien czas, na kilka błogosławionych tygodni zdołała uspokoić trawiące ją wątpliwości -sprawił to widok pulchnego, różowiutkiego, wesołego, zupełnie NORMALNEGO dziecka.
Niebawem jednak doszła do wniosku, że nie wszystkie dziwolągi miały deformacje fizyczne. Skaza, wada, potworna różnica sprawiająca, że byli inni niż normalni ludzie, mogła zawierać się wyłącznie w umyśle.
Dziecko, które urodziła Conradowi, było nie tylko ułomne fizycznie. Było złe – wręcz emanowało złem, cuchnęło nim, było potworem w pełnym znaczeniu tego słowa. Czy istniała możliwość, że jej drugie dziecko również było nienormalne tak jak Victor, pomimo że nie miało żadnych widocznych wad fizycznych?
Być może robak zła zagnieździł się głęboko, w umyśle dziecka i niewidoczny drążył coraz dalej i dalej, czekając na stosowną chwilę, aby się ujawnić.
Ta niepokojąca ewentualność była niczym kwas. Przeżerałaszczęście El-len, naruszyła, a potem do reszty zniszczyła jej optymizm. Niebawem zupełnie przestała cieszyć się radosnym gaworzeniem i śmiechem dziecka. Przyglądała się czujnie niemowlęciu, zastanawiając się, jakie paskudne niespodzianki zgotuje jej w przyszłości. Może którejś nocy, kiedy urośnie i nabierze sił, za-kradnie się do sypialni rodziców i zamorduje ich we śnie.
Bała się, że traci zmysły; przecież dziecko mogło być całkiem normalne, a upiorne wizje stanowiły jedynie odzwierciedlenie lęków rodzących się w jej umyśle. Często się nad tym zastanawiała. Jednak za każdym razem, kiedy zaczynała kwestionować własną poczytalność, przypomniała sobie ów koszmarny pojedynek ze złowrogim, krwiożerczym pomiotem Conrada i to ciągle żywe wspomnienie bez trudu przekonywało ją, że miała uzasadniony powód, aby się bać i nigdy nie tracić czujności.
Czyż nie tak?
Przez siedem lat opierała się pragnieniu Paula, by mieć kolejne dziecko, ale mimo zabezpieczenia, ponownie zaszła w ciążę.
I znów przeżyła dziewięć miesięcy piekła, zastanawiając się, jaką to dziwną istotę nosi w swym łonie.
Joey rzecz jasna okazał się normalnym chłopcem.
Zewnętrznie.
A wewnętrznie?
Zastanawiała się. Obserwowała i czekała, obawiając się najgorszego. Po tylu latach Ellen nie była pewna, co ma myśleć o własnych dzieciach.
To nie było życie, lecz koszmar.
Czasami była z nich dumna i kochała je. Pragnęła brać je w ramiona, ściskać i obsypywać pocałunkami. Czasami miała ochotę obdarzyć te dzieci prawdziwą, jawną miłością, której skąpiła im do tej pory, ale po tylu latach hamowania uczuć i nieustannej podejrzliwości stwierdziła, iż po prostu nie jest w stanie normalnie ich kochać.
Bywało, że wręcz płonęła z miłości do Joeya i Amy, cierpiąc niewysłowione katusze wywołane bólem tajonego uczucia. Wówczas nocami szlochała bezgłośnie w poduszkę, aby przypadkiem nie obudzić Paula, opłakując własne zimne, umarłe serce.
Bywało jednak, że dostrzegała w swoich pociechach przejawy nadnaturalnego wręcz zła i niegodziwości. Czasami nie miała wątpliwości, że jej dzieci to sprytne, wyrachowane, nieskończenie złe istoty, odgrywające przed nią skomplikowaną maskaradę.
Huśtawka.
Huśtawka.
Najgorsza w tym wszystkim była samotność. Nie dzieliła się swoimi obawami z Paulem, bowiem musiałaby opowiedzieć mu o Conradzie, a gdyby dowiedział się, że przez dwadzieścia lat ukrywała przed nim pewne niezbyt miłe zdarzenia ze swojej bujnej przeszłości, przeżyłby ogromny wstrząs.
Znała go bardzo dobrze. Wiedziała, że najbardziej poruszyłoby go nie to, co uczyniła w młodości, lecz fakt, iż go oszukała i tak długo ukrywała przed nim prawdę. Dlatego też musiała sama radzić sobie z własnymi lękami.
To nie było życie, lecz koszmar.
Nawet gdyby raz na zawsze przekonała samą siebie, że jej dzieci nie różnią się niczym od innych, w dalszym ciągu byłaby niespokojna. Przecież istniało prawdopodobieństwo, że któreś z dzieci Amy lub Joeya będzie takim samym potworem jak Victor. Przekleństwo mogło nawiedzać co drugie pokolenie – matka, ale nie dziecko, wnuk, lecz nie prawnuk. Mogło uderzać na oślep, unosząc swój ohydny łeb w najmniej oczekiwanym momencie. Współczesna medycyna zna wiele chorób przekazywanych genetycznie oraz wad dziedzicznych, które „przeskakiwały" w rodzinie przez kilka pokoleń, by pojawić się na nowo po wielu dziesięcioleciach.
Gdyby mogła mieć pewność, że jej pierwsze dziecko-potworek było wyłącznie wytworem chorego, zdegenerowanego nasienia Conrada; gdyby mogła mieć pewność, że jej własne chromosomy były zdrowe – na zawsze przestałaby się martwić. Ale oczywiście nie była w stanie się o tym upewnić.
Czasami miała wrażenie, że życie jest zbyt trudne i okrutne, by w ogóle warto było żyć.
Właśnie dlatego, stojąc nocą w kuchni i przetrawiając raz jeszcze informację o ciąży Amy, Ellen jednym haustem opróżniła szklaneczkę i szybko przyrządziła sobie kolejnego drinka. Miała dwie kule, na których się wspierała – alkohol i kościół. Bez ich pomocy nie zdołałaby przeżyć ostatniego ćwierćwiecza.
W pierwszym roku po odejściu od Conrada jej potrzeby zaspokajała w zupełności religia. Dostała pracę kelnerki i po dość trudnym starcie stała się niezależna finansowo. Większość wolnego czasu spędzała w kościele. Stwierdziła, że modlitwa koi jej stargane nerwy i ducha, że spowiedź jest dobra dla duszy i że cieniutki opłatek, który przyjmuje podczas mszy świętej, bywa bardziej sycący niż uczta z sześciu dań.
Pod koniec pierwszego roku samodzielności, ponad dwa lata, odkąd uciekła z domu, by dołączyć do załogi lunaparku i być z Conradem, zdołała jako tako dojść ze sobą do ładu. W dalszym ciągu prawie co noc dręczyły ją koszmary. Nadal borykała się z własnym sumieniem, usiłując stwierdzić, czy zabijając Victora popełniła śmiertelny grzech, czy może raczej wypełniła bożą wolę. Ciężko pracując zdołała po raz pierwszy w życiu wyrobić w sobie pewną dozę niezależności i szacunku do samej siebie. W gruncie rzeczyczuła się na tyle pewna siebie, że postanowiła odwiedzić swój stary rodzinny dom z zamiarem odnowienia stosunków z rodzicami.
Właśnie wtedy dowiedziała się, że obojga nie było już na tym świecie.
Joseph Giavenetto, jej ojciec, zmarł na zawał serca w miesiąc po ucieczce Ellen z domu. Gina, jej matka, umarła w niecałe pół roku później. Czasami tak było, że mąż i żona odchodzili jedno po drugim, jak gdyby nie byli w stanie wytrzymać dłuższego rozstania.
Choć Ellen nigdy nie odczuwała silnej więzi ze swoimi rodzicami i choć przesadna skrupulatność, rygor domowy oraz dewocja Giny utworzyły mur napięcia i goryczy pomiędzy matką a córką, Ellen przeżyła wstrząs na wieść o śmierci rodziców. Przepełnił ją lodowaty, nieskończony żal. Winiła siebie za to, co się stało. Ucieczka z domu bez pożegnania z ojcem i pozostawienie dla matki krótkiego, ociekającego goryczą liściku mogły przyspieszyć zawał Josepha Giavenetto. Może była wobec siebie zbyt surowa, niemniej nie potrafiła wyzbyć się poczucia winy.
Od tej pory religia nie potrafiła zapewnić jej dostatecznego spokoju, toteż zaczęła wspierać miłosierdzie Jezusa miłosierdziem butelki. Piła zbyt wiele -w tym roku więcej niż w ubiegłym, ale na pewno mniej niż w przyszłym. Tylko rodzina wiedziała o jej nałogu. Kobiety uczęszczające do kościoła, z którymi cztery razy w tygodniu pracowała charytatywnie, byłyby wstrząśnięte, gdyby dowiedziały się, że cicha, skrupulatna, pracowita i pobożna Ellen wieczorami w swoim domu bywała zupełnie kimś innym; po zmierzchu, za zamkniętymi drzwiami święta stawała się alkoholiczką.
Gardziła sobą z powodu nałogu. Nie była jednak w stanie zasnąć bez alkoholu – wódka pozbawiała ją koszmarów, dawała kilka godzin błogosławionej ulgi, wolnej od trosk oraz lęku, które pożerały ją żywcem przez dwadzieścia pięć lat.
Postawiła butelkę wódki i karton soku pomarańczowego na kuchennym stole, odsunęła krzesło i usiadła. Aby sobie dolać, nie musiała nawet ruszać się z miejsca – sięgnie ręką dopiero kiedy stopniej ą kostki lodu w jej szklaneczce.
Przez chwilę siedziała w ciszy, sącząc drinka; kiedy spojrzała na krzesło naprzeciwko, przypomniała sobie Amy, siedzącą tam dziś rano, unoszącą wzrok i mówiącą: DZIŚ RANO MIAŁAM MDŁOŚCI, NIE MIAŁAM OKRESU, JESTEM W CIĄŻY, WIEM, ŻE JESTEM…
Ellen przypomniała sobie aż nadto wyraziście, jak uderzyła dziewczynę, jak potrząsała nią bezlitośnie i obrzucała obelgami. Gdyby zamknęła oczy, ujrzałaby siebie zmuszającą Amy do klęknięcia i na całe gardło wykrzykującą słowa modlitwy…
Wzdrygnęła się.
Mój Boże, pomyślała ze smutkiem, gdy nieoczekiwanie przyszło jej do głowy pewne skojarzenie. Zachowuję się tak jak moja matka.
Jestem taka sama jak Gina! Zdominowałam mego męża, zupełnie jak ona swojego. Jestem surowa dla moich dzieci i tak zaabsorbowana religią, że zbudowałam mur między mną a moją własną rodziną, taki sam mur jak ten, który wzniosła moja matka!
Ellen kręciło się w głowie, ale nie był to wyłącznie efekt wypitego alkoholu. Potwierdzenie powiedzenia, iż historia kołem się toczy, było dla niej prawdziwym szokiem.
Ukryła twarz w dłoniach, zawstydzona tym, co w sobie ujrzała. Dłonie miała lodowate.
Dźwięk kuchennego zegaraprzypominał tykanie bomby.
JESTEM TAKA JAK GINA.
Ellen uniosła szklaneczkę i upiła spory łyk. Szkło szczęknęło o zęby.
ZUPEŁNIE TAKA JAK GINA.
Potrząsnęła gwałtownie głową, jakby chciała za wszelką cenę pozbyć się niewygodnej, natarczywej myśli. Nie była tak posępna, niedostępna i surowa jak jej matka. Nie była taka. A jeżeli była, to teraz nic nie mogła na to poradzić. I tak miała zbyt wiele kłopotów naraz. Wszystko w swoim czasie. Najpierw musiała uporać się z problemem Amy. Jeśli w łonie dziewczyny rozwijała się jakaś potworna istota, należało pozbyć się jej tak szybko jak to tylko możliwe. Może wtedy, po zabiegu, Ellen zdoła dokonać rozrachunku z własnym życiem i zadecyduje, co sądzi o kobiecie, którą się stała – może wówczas będzie miała choć chwilę na refleksję dotyczącą tego, co uczyniła ze swoją rodziną.
Ale nie teraz. Boże, proszę, nie teraz.
Przechyliła szklaneczkę i dopiła resztę drinka jak wodę. Drżącą dłonią dolała soku pomarańczowego i sporą porcję wódki. Zazwyczaj nie upijała się przed pomocą, ale dziś wieczorem o wpół do dziesiątej Ellen była zalana w pestkę. Czuła się otępiała, język miała sztywny jak kołek. Unosiła się na falach marzeń. Osiągnęła przyjemny, bezmyślny stan łaski, którego tak mocno pożądała.
Kiedy rzuciła okiem na kuchenny zegar i stwierdziła, że jest wpół do dziesiątej, zdała sobie sprawę, że o tej porze Joey powinien już leżeć w łóżku. Postanowiła pójść na górę, upewnić się, że odmówił wszystkie modlitwy, otulić go, pocałować na dobranoc i opowiedzieć bajkę przed snem. Już od bardzo, bardzo dawna nie opowiadała mu bajek na dobranoc. On prawdopodobnie bardzo tego pragnął. Chyba nie był już za duży na bajki na dobranoc? Nie. Na pewno nie. Przecież to jeszcze małe dziecko. Aniołeczek. Miał taką słodką, niewinną buzię cherubinka. Czasami kochała go tak mocno, że miała wrażenie, iż eksploduje. Tak jak teraz. Była przepełniona miłością do małego Joeya. Chciała ucałować jego słodką buzię, usiąść na brzegu jego łóżka i opowiedzieć mu bajkę o elfach i księżniczce. To byłoby dobre, bardzo dobre, siedzieć na skraju łóżka, podczas gdy chłopiec wpatrywałby się w nią jak w obraz i uśmiechał się promiennie.
Ellen dopiła drinka i wstała. Zrobiła to zbyt gwałtownie; pokój wokół niej zawirował i aby zachować równowagę, musiała przytrzymać się krawędzi stołu.
Przechodząc przez salonik uderzyła w róg stołu i strąciła wspaniałą, ręcznie rzeźbioną drewnianą figurkę Jezusa, którą kupiła dawno temu, kiedy jeszcze pracowała jako kelnerka. Figurka spadła na dywan i choć miała tylko stopę długości i nie była ciężka, Ellen nie mogła jej podnieść, aby odstawić na miejsce. Była dziwnie niezdarna; palce wydawały się jej grube jak serdelki i miała wrażenie, że nie chcą zginać się we właściwą stronę.
Przez moment zastanawiała się, czy pomysł z opowiedzeniem Joeyowi bajki na dobranoc był trafiony. Może nie powinna tego robić? Jednak na myśl o uroczej twarzyczce Joeya i jego anielskim uśmiechu pospieszyła na górę. Schody były zdradliwe, ale zdołała wejść na podest pierwszego piętra bez upadku. Kiedy otworzyła drzwi do jego sypialni, okazało się, że Joey już leżał w łóżku. Paliła się tylko maleńka nocna lampka, pojedyncza żaróweczka włączona do ściennego kontaktu, roztaczająca upiorny, księżycowy blask.
Zatrzymała się w progu, nasłuchując. Zazwyczaj chłopiec chrapał, ale na razie w pokoju panowała idealna cisza. Być może jeszcze nie usnął.
Chwiejąc się przy każdym kroku, podeszła do łóżka i spojrzała na chłopca. W słabym świetle prawie go nie widziała.
Stwierdziła, że musiał jednak usnąć. Pragnąc jedynie ucałować go w czoło, Ellen nachyliła się…
I nagle świecąca, szczerząca zęby nieludzka twarz wyprysnęła ku niej z ciemności, skrzecząc jak rozwścieczony ptak.
Krzyknęła i zatoczyła się w tył. Uderzyła boleśnie biodrem w róg toaletki.
W jej myślach przewijały się zmienne niczym w kalejdoskopie, mroczne i przerażające obrazy – KOŁYSKA MIOTANA WŚCIEKŁOŚCIĄ ZNAJDUJĄCEGO SIĘ W NIEJ MONSTURALNEGO BRZEMIENIA; OGROMNE, ZIELONE ZWIERZĘCE ŚLEPIA PAŁAJĄCE NIENAWIŚCIĄ; WYDĘTE, ZDEFORMOWANE NOZDRZA, WĘSZĄCE BEZUSTANNIE; BLADY, CĘTKOWANY JĘZYK; DŁUGIE, KOŚCISTE PALCE SIĘGAJĄCE W JEJ KIERUNKU W BLADYM ŚWIETLE BŁYSKAWICY; SZPONY ROZSZARPUJĄCE JEJ CIAŁO…
Lampka na nocnym stoliku zapaliła się, rozpraszając makabryczne wspomnienia.
Joey siedział na łóżku.
– Mamo? – odezwał się.
Ellen oparła się plecami o toaletkę i zaczerpnęła głęboko powietrza, bowiem na kilka sekund zupełnie o tym zapomniała.
Istotą w ciemności był Joey. Miał maskę, jaką nosi się w Halloween, pomalowaną farbą fluorescencyjną.
– Co ty wyprawiasz, do cholery? – rzuciła ostro odsuwając się od toaletki i podchodząc do łóżka.
Szybko zdjął z twarzy maskę. Oczy miał rozszerzone strachem.
– Mamo, myślałem, że to Amy.
– Daj mi to – powiedziała, wyjmując maskę z jego rąk.
– Włożyłem gumową glistę do jej pudełka z kremem i myślałem, że to Amy przyszła, aby się ze mną porachować – tłumaczył się Joey pospiesznie.
– Kiedy wreszcie wyrośniesz z tych głupich żartów? – rzuciła Ellen, ale jej serce wciąż jeszcze biło gwałtownym rytmem.
– Nie wiedziałem, że to ty! Nie wiedziałem!
– Takie żarty są chore – powiedziała gniewnie. Przyjemna pijacka mgiełka rozwiała się. Uczucie rozleniwienia prysło, zastąpione przez upiorne napięcie. Wciąż była pijana, ale jej nastrój zmienił się z rozbawienia w melancholię, ze szczęścia w posępność.
– Chore – powtórzyła spoglądając na trzymaną w dłoni maską. – Chore i nienormalne.
Joey oparł się plecami o zagłówek, ściskając w dłoniach brzeg pościeli, jakby chciał odrzucić koc na bok, wyskoczyć z łóżka i uciec ile sił w nogach.
Wciąż drżąca wskutek szoku wywołanego widokiem tej wyszczerzonej w upiornym uśmiechu, zębatej, świecącej twarzy wyskakującej w jej kierunku z ciemności, Ellen rozejrzała się, oglądając inne osobliwe przedmioty w pokoju chłopca. Na ścianach wisiały plakaty z horrorów – Boris Karloff jako Frankenstein, Bela Lugosi jako Dracula i wiele innych filmowych potworów, których nie potrafiła nawet zidentyfikować. Na szafce, biurku i półkach stały modele straszydeł – trójwymiarowe plastikowe figurki, które Joey osobiście sklejał z elementów.
Paul nie zabronił synowi uprawiania owego makabrycznego hobby i upierał się, że wszyscy chłopcy w jego wieku zachowują się tak samo. Ellen też nigdy nie miała wobec pasji Joeya poważniejszych obiekcji. Chociaż fascynacja chłopca horrorami i krwią nieco ją niepokoiła, uważała sprawę za dość błahą, jedną z tych, które pozostawiała w gestii Paula, aby mógł się czuć ważny, potrzebny i przekazywał jej wszystkie poważniejsze problemy.
Teraz, rozwścieczona żartem, jaki zrobił jej Joey, zdenerwowana nie chcianymi wspomnieniami, które wskrzesił w niej ów figiel, wciąż jeszcze z umysłem przyćmionym oparami wódki, Ellen cisnęła maskę do kosza na śmieci.
– Już czas, żebyś skończył z tymi bzdurami. Powinieneś przestać się bawić głupawymi zabawkami i zacząć zachowywać się jak normalny, zdrowy chłopiec. – Zgarnęła z szafki kilka modeli potworów i cisnęła je do kosza.
Zamaszystym ruchem ściągnęła z jego biurka plastikowe figurki wampirów i goblinów i posłała je w ślad za tamtymi. – Rano, zanim pójdziesz do szkoły, pozdejmujesz te okropne plakaty i pozbędziesz się ich. Tylko uważaj żebyś nie odłupał kawałka tynku przy wyjmowaniu pinezek ze ścian. Przyniosę ci kilka dobrych, normalnych plakatów, żeby je tu powiesić. Rozumiesz? – Pokiwał głową. Łzy spływały mu po policzkach, choć nie powiedział ani słowa.
– I skończysz z tymi idiotycznymi dowcipami – dodała oschle Ellen. -Żadnych gumowych pająków. Żadnych sztucznych węży. Żadnych kauczukowych robali wkładanych do słoików z kremem. Rozumiesz?
Ponownie pokiwał głową. Ciało miał napięte niczym struna, twarz białą jak ściana. Wydawało się, że aż za bardzo wziął sobie do serca jej słowa. Nie wyglądał jak chłopiec karcony przez surową matkę, ale jak dziecko stojące w obliczu niechybnej śmierci. Wydawało się, że był pewny, iż lada moment matka schwyci go za gardło i udusi.
Strach malujący się w oczach Joeya podziałał na Ellen jak kubeł zimnej wody.
ZACHOWUJĘ SIĘ TAK SAMO JAK GINA.
Nie! To nie było uczciwe.
Robiła tylko to, co musiało być zrobione. Dziecko wymagało dyscypliny i ukierunkowania. Po prostu wykonywała swoje obowiązki, jak każdy prawdziwy rodzic.
TAK JAK GINA.
Odegnała od siebie tę myśl.
– Połóż się – powiedziała.
Joey posłusznie wśliznął się na powrót pod koc.
Podeszła do nocnego stolika i położyła dłoń na włączniku lampy.
– Pomodliłeś się?
– Tak – odparł drżącym głosem.
– Odmówiłeś wszystkie modlitwy?
– Tak.
– Jutro wieczorem odmówisz więcej modlitw niż zwykle.
– Dobrze.
– Odmówię je z tobą, aby mieć pewność, że nie pominiesz ani słowa.
– Dobrze, mamo. – Zgasiła lampkę. Cichym głosem dodał:
– Nie wiedziałem, że to ty, mamo.
– Śpij już.
– Myślałem, że to Amy.
Nagle zapragnęła pochylić się, wziąć go na ręce i z całej siły przytulić do piersi. Chciała objąć go mocno, pocałować i powiedzieć, że wszystko w porządku.
Kiedy jednak zaczęła nachylać się ku niemu, przypomniała sobie o masce. Kiedy ją ujrzała, wyłaniającą się z ciemności, przyszło jej na myśl, że demon ukryty w Joeyu wreszcie się ujawnił. Była przekonana – zaledwie przez sekundę czy dwie, ale dostatecznie długo, by jej euforia prysła jak mydlana bańka - żedawna oczekiwana przemiana wreszcie się dokonała. Teraz obawiała się, że kiedy się pochyli i przytuli go, ponownie ujrzy jakąś straszną twarz, wykrzywioną w złowieszczym grymasie – tyle, że tym razem to już nie będzie maska. A potem może to on schwyci ją mocno i przyciągnie do siebie, aby móc łatwiej rozerwać jej brzuch swymi ostrymi, połyskującymi szponami. Fala miłości przepłynęła przez nią i opuściła jej wnętrze, pozostawiając nagle pustkę złożoną z niepewności i lęku. Bała się własnego dziecka.
Huśtawka.
Huśtawka.
I nagle uświadomiła sobie raz jeszcze, jak bardzo jest pijana. Miała nogi jak z waty. Chwiała się. Kręciło się jej w głowie i czuła się BEZBRONNA.
Poza zasięgiem blasku nocnej lampki ciemność pulsowała, falowała i przybliżała się jak żywa istota.
Ellen odwróciła się od łóżka i szybko wyszła z pokoju, przedzierając się precz mrok. Zamknęła za sobą drzwi i przez chwilę stała na korytarzu. Jej serce dudniło niczym nie domknięta okiennica targana podmuchami wichury.
– Czy ja jestem szalona? – spytała siebie. – Czy jestem taka jak moja matka – postrzegam dzieło Szatana we wszystkich i wszystkim, tam, gdzie ich wcale nie ma? Czy jestem GORSZA niż Gina?
Nie – powiedziała sobie zdecydowanie. Nie jestem szalona ani nie jestem taka jak Gina. Mam uzasadniony powód. A teraz… no cóż… może trochę za dużo wypiłam i nie potrafię rozumować logicznie.
W ustach czuła suchość i kwaśny smak – efekt wypitego alkoholu, ale mimo to miała chęć na kolejnego drinka. Pragnęła poczuć raz jeszcze ten specyficzny odlot, pragnęła powrotu owego szczególnego, przyjemnego nastroju, którym cieszyła się, zanim Joey wystraszył ją swoją gumową maską. Już teraz czuła pierwsze oznaki kaca – słabe sensacje żołądkowe, które stopniowo przerodzą się w istną rewolucję i mdłości, oraz tępe pulsowanie w skroniach, zapowiedź upiornego bólu głowy. Zanim poczuje się gorzej, potrzebowała paru kłaków sierści psa, który ją pokąsał. Paru szklanek sierści tego zabawnego, starego psiska, które żyło w przezroczystej butelce i było produktem destylacji ziemniaków. Czyż wódki nie robi się z ziemniaków? Sok ziemniaczany – oto co doda jej animuszu. Przepłukawszy gardło sporą porcję soku ziemniaczanego będzie w stanie odzyskać ów upragniony, przyjemny nastrój równie łatwo, jak przywdziewała miękki, mechaty stary szlafrok.
Wiedziała, że jest grzesznicą. Nadużywanie alkoholu było bez wątpienia grzechem; na trzeźwo potrafiła dostrzec duchową skazę, jaką pozostawiała w niej wódka.
Dopomóż mi, Boże, pomyślała. Dopomóż mi, Boże, bo ja sama nie potrafię sobie pomóc.
Zeszła na dół przyrządzić sobie kolejnego drinka.
* * *
Kiedy matka wyszła z pokoju, Joey jeszcze przez dziesięć minut nie ruszał się z łóżka. Kiedy wreszcie poczuł się względnie bezpieczny, włączył lampkę i wstał.
Podszedł do kosza stojącego przy biurku i spojrzał na stertę figurek potworów. Było ich tak wiele – istna plątanina szczerzących zęby, wyciągających szpony plastikowych postaci.
Głowa Draculi została utrącona. Kilka innych figurek również wydawało się uszkodzonych.
Nie będę płakał – powiedział sobie stanowczo Joey. Nie zacznę beczeć jak dzieciak. Ona by się z tego cieszyła. Nie zrobię nic, co mogłoby sprawić jej przyjemność.
Łzy nadal spływały mu po policzkach, ale nie nazywał tego płaczem. Kiedy naprawdę płakał, było go słychać w całym domu, ciekło mu z nosa, zawodził, twarz miał czerwoną jak burak i ani trochę nad sobą nie panował.
Odwrócił się od kosza na śmieci i podszedł do biurka, z którego mama zgarnęła całą jego kolekcję plastikowych potworów. Jedyne, co mu zostało, to skarbonka. Wziął ją i przeniósł na łóżko.
Zaoszczędzone pieniądze wrzucał do dużego, przezroczystego słoja. W większości były to monety, reszta z tygodniówek, które otrzymywał za sprzątanie w swoim pokoju i wykonywanie drobnych prac wokół domu. Zarobił też kilka ćwierćdolarówek za zrobienie zakupów dla pani Jannison, staruszki mieszkającej w sąsiednim domu.
W słoju znajdowało się kilka banknotów dolarowych – w większości były to prezenty urodzinowe od babci Harper, wujka Johna Harpera i cioci, Emmy Williams, siostry tatusia.
Joey opróżnił zawartość słoja na łóżku i przeliczył. Dwadzieścia dziewięć dolarów. I pięć centów. Był dostatecznie duży by wiedzieć, że to nie żadna fortuna, ale mimo wszystko suma wydawała mu się dość spora.
Mając w kieszeni dwadzieścia dziewięć dolarów można dotrzeć daleko. Nie był pewien jak daleko, ale sądził, że co najmniej dwieście mil.
Zamierzał spakować się i uciec z domu. MUSIAŁ uciec. Gdyby zabawił tu dłużej, mogłoby zdarzyć się, że którejś nocy mama, pijana w sztok, wejdzie do jego pokoju i zabije go.
Tak jak zabiła Victora.
Kimkolwiek był ów Victor.
Zastanawiał się, jakby to było – wyjechać samemu do jakiegoś odległego, zupełnie obcego miasta. Na pewno czułby się samotny. Ale nie brakowałoby mu mamy. Taty zresztą również. Tęskniłby tylko za Amy. Kiedy pomyślał, że miałby zostawić Amy i już nigdy więcej jej nie ujrzeć, poczuł, że coś ściska go w gardle i miał wrażenie, że lada moment się rozbeczy.
PRZESTAŃ! BĄDŹ DZIELNY!
Przygryzł język, aż pragnienie płaczu minęło i ponownie odzyskał nad sobą kontrolę.
Ucieczka z domu nie oznaczała przecież, że już nigdy nie ujrzy Amy, że nie zobaczy jej przez resztę swego życia.
Za kilka lat ona również wyjedzie z domu, aby rozpocząć życie na własną rękę, a wówczas mógłby do niej dołączyć. Mogliby zamieszkać razem, w Nowym Jorku albo w jakiejś innej ogromnej metropolii. Amy zostanie słynną malarką, a on dorośnie. Gdyby pojawił się w drzwiach jej mieszkania za kilka lat od dziś, na pewno nie wydałaby go mamie.
Nie Amy.
Poczuł się nieco lepiej.
Włożył na powrót pieniądze do szklanego słoja i mocno zakręcił wieczko. Następnie odstawił słój na biurko.
Z banku weźmie opakowanie do bilonu i zapakowawszy pięcio-, dziesięcio- i dwudziestopięciocentówki wymieni je na banknoty. Nie mógł uciec z domu z kieszeniami wypełnionymi brzęczącymi drobniakami – to byłoby dziecinne.
Położył się i zgasił światło.
Jedynym minusem jego ucieczki był fakt, że ominie go doroczny festyn w lipcu. Przecież czekał na to wydarzenie od tylu miesięcy. Mama nie aprobowała odwiedzania wesołego miasteczka i stykania się z pracownikami lunaparku. Powiedziała, że to źli, plugawi i niebezpieczni ludzie, prawdziwa banda złodziei i niegodziwców. Joey nie wierzył w prawdziwość opinii mamy na temat innych ludzi. Zdaniem mamy prawie wszyscy byli grzesznikami.
Kilkakrotnie ojciec zabrał Joeya do wesołego miasteczka w sobotę, ostatniego dnia festynu. Jednak przeważnie tatuś miał zbyt dużo pracy w kancelarii adwokackiej i nie był w stanie się wyrwać.
W tym roku Joey zamierzał wymknąć się do lunaparku na własną rękę. Do miejsca, w którym zwykle znajdowało się wesołe miasteczko, od domu Harperów było niespełna dwie mile; aby tam dotrzeć, musiał przejść zaledwie dwie ulice. Miejsce to znajdowało się wysoko na szczycie pagórka – nietrudno było je znaleźć.
Joey zamierzał powiedzieć matce, że wybiera się na cały dzień do biblioteki, co niejednokrotnie czynił – zamiast tego wziąć rower i wypuścić się do lunaparku. Spędzi tam cały upojny ranek i szalone popołudnie, po czym wróci do domu na obiad. Szansę, że mama zdoła przejrzeć jego sprytny plan, były raczej znikome.
Nie był zadowolony, że jednak nie zaliczy festynu, bowiem lunapark, jaki w tym roku odwiedzi ich miasteczko, miał być podobno większy i lepszy niż wszystkie poprzednie.
Był to lunapark objazdowy, ale nie ten, który w przeszłości odwiedzał Royal City. Miał to być prawdziwy gigant, drugie co do wielkości wesołe miasteczko na świecie, dwu- albo trzykrotnie większe niż tandetny lunapark, który zazwyczaj zjawiał się w ich mieście. Co za tym idzie, będzie w nim więcej atrakcji i szaleństw niż w poprzednich latach, więcej wspaniałych nowych rzeczy do obejrzenia i zaliczenia.
Ale ich nie zobaczy, jeżeli będzie wówczas znajdował się sto mil stąd, rozpoczynając nowe życie w jakimś obcym mieście.
Przez blisko minutę Joey leżał w ciemności, przepełniony dojmującym żalem – aż nagle usiadł gwałtownie, bowiem ni stąd, ni zowąd przyszła mu do głowy rewelacyjna myśl.
Mógł uciec z domu, a jednocześnie odwiedzić wesołe miasteczko. Jedno nie wyklucza drugiego. Rozwiązanie było proste.
Idealne.
UCIEKNIE Z LUNAPARKIEM!
8
W środę rano z laboratorium nadeszły wyniki testu. Amy była teraz oficjalnie w ciąży. W środę po południu wraz z mamą poszły do banku i wyjęły z konta Amy pieniądze na opłatę za zabieg.
W sobotę rano powiedziały ojcu Amy, że wybierają się na kilka godzin na zakupy. Zamiast tego pojechały do klinki doktora Spanglera.
Przy stole recepcjonistki Amy czuła się jak przestępczyni. Ani doktor Spangler, ani jego współpracownicy – doktorzy West i Lewis, ani personel nie byli katolikami; przeprowadzali aborcje praktycznie w każdym tygodniu, miesiąc po miesiącu, nie dokonując moralnej oceny tego czynu. Mimo to po wielu latach natarczywego wpajania zasad religijnych Amy czuła się nieomalże jak wspólniczka morderstwa i wiedziała, że poczucie winy będzie ją dręczyć jeszcze przez długi, bardzo długi czas, kalając szczęście, które miała nadzieję osiągnąć.
W dalszym ciągu trudno jej było uwierzyć, że mama wyraziła zgodę na dokonanie przez nią zabiegu. Zastanawiała się nad ognikami lęku, które dostrzegała w oczach matki.
Operacja miała zostać dokonana natychmiast i pielęgniarka zaprowadziła Amy do pokoju, gdzie mogła się rozebrać i włożyć rzeczy do szafki. Mama została w poczekalni.
W pomieszczeniu przedoperacyjnym, kiedy pielęgniarka pobrała jej krew, zjawił się doktor Spangler, aby zamienić z nią parę słów.
Usiłował ją uspokoić. Był jowialnym grubaskiem o łysej czaszce i krzaczastych, szpakowatych baczkach.
– To dopiero początek ciąży – powiedział. – Zabieg będzie bardzo prosty. Nie przewiduję żadnych komplikacji. Nie przejmuj się tym, dobrze? Zanim zdążysz się zorientować, że się zaczęło, będzie już po wszystkim.
W niewielkiej salce operacyjnej Amy podano lekką narkozę. Zaczęła odpływać z ciała jak balon wzbijający się w czyste, błękitne niebo.
W oddali, poza mgiełką światła i kurtyną szepczącego powietrza, Amy usłyszała cichy głos pielęgniarki. Kobieta powiedziała:
– To bardzo ładna dziewczynka, prawda?
– Tak, bardzo ładna – rzekł doktor Spangler; jego głos odpływał sylaba po sylabie, był już prawie niesłyszalny. -I miła. Leczyłem ją, kiedy jeszcze była małym brzdącem. Zawsze była taka cicha, miła i spokojna…
Odpływając ku górze i oddalając się od nich, Amy usiłowała powiedzieć lekarzowi, że jest w błędzie. Nie była dobra. Była złą, bardzo złą dziewczyną. Powinien spytać mamy. Mama powie mu prawdę. Amy Harper była zła do gruntu, zepsuta, plugawa, rozwiązła i zbuntowana. Próbowała powiedzieć doktorowi Spanglerowi, jak bardzo jest bezwartościowa, ale usta i język zupełnie nie chciały jej słuchać.
Nie była w stanie wydać z siebie dźwięku…
… aż powiedziała: „Uch!" i otworzyła oczy w pokoju pooperacyjnym.
Leżała na wznak na wózku z kółkami i poręczami, wpatrując się w wyłożony płytkami sufit. Przez chwilę nie wiedziała, gdzie się znajduje.
I nagle przypomniała sobie wszystko, a potem zdziwiła się, że aborcja była tak szybkim i prostym zabiegiem.
Zatrzymali ją przez godzinę w pokoju pooperacyjnym, aby upewnić się, że nie grozi jej krwotok.
O wpół do czwartej była już z matką w pontiaku i wracała do domu. Przez pierwszą połowę krótkiej przejażdżki żadna z nich się nie odezwała. Oblicze mamy wyglądało jak wykute z kamienia.
W końcu Amy powiedziała:
– Mamo, wiem, że przez najbliższe miesiące zarządzisz dla mnie areszt domowy, ale mam nadzieję, że pozwolisz mi pracować wieczorami w „Dive", jeżeli pan Donatelli wyznaczy mi późniejszą zmianę.
– Możesz pracować, kiedy ci się podoba – powiedziała chłodno jej matka.
– Z pracy będę wracała prosto do domu.
– Nie musisz – stwierdziła mama. – Nie obchodzi mnie, co zrobisz. To po prostu już mnie nie obchodzi. I tak nie będziesz mnie słuchała. Nie będziesz zachowywać się jak należy. Poluzowałaś cugle istocie, która tkwi w tobie i nie jesteś już w stanie jej powstrzymać. Nic nie mogę zrobić. Umywam ręce, jeśli chodzi o ciebie. Umywam ręce.
– Mamo, proszę. Proszę. Dlaczego mnie nienawidzisz?
– Nie nienawidzę cię. Tylko czuję się dziwnie otępiała i jakby odrętwiała. Jeśli chcesz wiedzieć, nie czuję już wobec ciebie nic… zupełnie nic.
– Nie rezygnuj ze mnie.
– Jest tylko jedna droga do nieba – stwierdziła mama. – Ale jeśli chcesz trafić do piekła, doprowadzi cię tam tysiąc dróg. Nie mogę zablokować ich wszystkich.
– Nie chcę pójść do piekła -jęknęła Amy.
– Wybór należy do ciebie – powiedziała mama. – Od tej pory jesteś zdana sama na siebie. Możesz robić co chcesz. I tak nigdy nie będziesz mnie słuchać, więc umywam ręce. – Mówiąc to wprowadziła wóz na podjazd przy domku – Nie wejdę z tobą do środka. Muszę jeszcze zrobić zakupy. Jeśli twój ojciec wróci z kancelarii i zapyta, dlaczego jesteś taka blada, powiedz mu, że kiedy byłyśmy w domu towarowym, zjadłaś hamburgera i musiał ci zaszkodzić. Idź do swego pokoju i zostań tam. Im mniej będzie cię widział, tym mniejsza szansa, że zacznie coś podejrzewać.
– Dobrze, mamo.
Kiedy Amy weszła do domu, stwierdziła, że ojciec jeszcze nie wrócił z kancelarii. Joey nadal bawił się w domu Tommy'ego Culpa. Była sama. Przebrała się w piżamę i szlafrok, a potem zadzwoniła do Liz Duncan.
– Już po wszystkim.
– Naprawdę? – spytała Liza.
– Właśnie wróciłam do domu.
– Wyskrobali cię?
– Musisz być taka ordynarna? – zgorszyła się Amy.
– Ale właśnie na tym to polega – rzuciła ostro Liz. – Wyskrobują to z ciebie. Jak się czujesz?
– Wyskrobana – odparła ponuro Amy.
– Boli cię brzuch?
– Trochę. I… niżej też.
– Znaczy, masz obolałą cipę? – spytała Liz.
– Musisz mówić w ten sposób?
– W jaki?
– Wulgarny.
– To jedna z moich najbardziej czarujących umiejętności – zupełny brak jakichkolwiek zahamowań. Posłuchaj, a poza tym, że boki cię brzuch i piczka, to jak ogólnie się czujesz?
– Bardzo, bardzo zmęczona.
– To wszystko?
– Tak. To było łatwiejsze niż mi się wydawało.
– No, to ulżyło mi. Martwiłam się o ciebie, mała. Naprawdę, bardzo, bardzo się martwiłam.
– Dzięki, Liz.
– Jesteś uziemiona na lato?
– Nie. Sądziłam, że czeka mnie przez jakiś czas areszt domowy, ale mama stwierdziła, że nie obchodzi jej, co robię. Umyła ręce.
– Tak powiedziała?
– Tak.
– Boże, to świetnie!
– Czyżby? – zastanawiała się Amy.
– Oczywiście, ty głupia gąsko. Teraz sama ustalasz dla siebie zasady. Jesteś WOLNA, maleńka! – Liz zaczęła naśladować murzyński akcent: – Twój pan cię uwolnił od dzieciaka!
Amy nie roześmiała się. Powiedziała:
– Na razie mam ochotę się trochę przespać. Wczorajszej nocy nie zmrużyłam oka, i w ogóle ostatnio kiepsko sypiałam. A po dzisiejszym przeżyciu… dosłownie padam z nóg.
– Jasne – mruknęła Liz. – Rozumiem. Nie będę cię trzymać godzinę przy telefonie. Odpocznij trochę. Zadzwoń do mnie jutro. Sporządzimy plany na lato. To ci dopiero będzie ubaw! Wspomnienia przyćmią wydarzenia ostatniego lata, które spędziłyśmy razem. Prawdę mówiąc mam już na oku paru facetów dla ciebie.
– Nie sądzę, abym właśnie teraz potrzebowała jakiegoś faceta – stwierdziła Amy.
– Och, z pewnością nie przez najbliższe dziesięć minut – przyznała Liz. -Ale kiedy już odetchniesz kilka tygodni, wróci ci humor i ochota na te rzeczy.
– Nie sądzę, Liz.
– A ja jestem pewna. Przecież, na miłość Boską, nie zmienisz się w zakonnicę. Od czasu do czasu potrzebujesz odrobiny tego starego, dobrego salami, maleńka. Pod tym względem jesteśmy podobne. Żadna z nas nie potrafi wytrzymać dłuższy czas bez faceta.
– Zobaczymy – powiedziała Amy.
– Tyle, że tym razem – dodała Liz – zrobisz dokładnie to, co ci mówiłam. Załatwisz sobie receptę na pigułki.
– Nie sądzę, aby naprawdę były mi potrzebne – zaprotestowała Amy.
– Ostatnim razem też tak myślałaś, słonko.
Kilka minut później w swoim pokoju Amy uklękła przy łóżku i zaczęła się modlić. Jednak już po minucie czy dwóch przestała, bowiem po raz pierwszy w życiu odniosła wrażenie, że Bóg jej nie słucha. Zastanawiała się, czy jeszcze kiedykolwiek zechce jej wysłuchać.
Zasypiając popłakała trochę w poduszkę. Nikt nie obudził jej ani na kolację, ani na mszę następnego dnia. Kiedy ponownie otworzyła oczy, była niedziela, jedenasta rano, a za oknem jej sypialni po czystym, lazurowym niebie jak wielkie okręty przepływały rozproszone białe chmury. Przespała całe osiemnaście godzin.
O ile dobrze pamiętała, był to drugi raz, kiedy nie poszła na niedzielną poranną mszę. Drugi raz od wczesnego dzieciństwa.
Pierwszy raz zdarzył się, kiedy miała dziesięć lat i leżała w szpitalu po operacji ślepej kiszki. Miano ją odesłać do domu w poniedziałek, a mama pokłóciła się z lekarzem i domagała się, aby wypuszczono Amy dzień wcześniej, by dziewczynka mogła zostać zabrana do kościoła. Doktor jednak stwierdził, że kościół nie jest najlepszym miejscem dla dziecka powracającego do zdrowia po operacji.
Z ulgą przyjęła fakt, że mama nie zmusiła jej, aby dziś rano poszła do kościoła. Najwidoczniej uważała, że jej zepsuta córka nie należały już do Bożej owczarni.
I być może miała rację.
* * *
Następnego dnia, w poniedziałek, dwudziestego szóstego maja dwaj malarze reklam i szyldów zaczęli pracować nad napisem na ogromnej tablicy ogłoszeniowej przy wjeździe na błonia, tuż za granicami miasta.
Skończyli wczesnym popołudniem.
UWAGA UWAGA UWAGA
OD 30 CZERWCA DO 5 LIPCA
DOROCZNY FESTYN W ROYAL COUNTY
* POKAZY WOLTYŻERKI
* POPISY ZRĘCZNOŚCIOWE
* AUKCJE ZWIERZĄT DOMOWYCH
* TANIEC I ROZRYWKA
* ATRAKCJE ZABAWY REWELACJE
* WIELKI LUNAPARK OBJAZDOWY
BAM ZAPRASZA
CZĘŚĆ DRUGA
LUNAPARK PRZYBYWA…
9
W miesiąc po zabiegu, w ostatnim tygodniu czerwca Amy pracowała w„Dive" od poniedziałku do piątku, od dziewiątej do siedemnastej, i w soboty od południa do osiemnastej. W lokalu stale tłoczył się tłum opalonych, tryskających energią nastolatków.
W sobotni wieczór o osiemnastej, kiedy Amy zbierała się już, aby pójść do domu, pojawiła się Liz Duncan, wyglądająca jak milion dolarów, w obcisłych czerwonych szortach, białym podkoszulku i bez biustonosza.
– Mam dziś wieczorem randkę z Richardem. Umówiliśmy się tu o wpół do siódmej. Dotrzymasz mi towarzystwa?
– Wątpię, abyś mogła się poczuć samotna – rzuciła Amy. – Gdybyś usiadła sama przy stoliku, w dwie minuty przysiedliby się do ciebie wszyscy faceci z tego lokalu.
Liz badawczo przyjrzała się obecnym w „Dive" nastolatkom, po czym pokręciła głową.
– Nic z tego. Kiedy się już z kimś umówiłam, a potem z nim zerwałam, facet wie, że nie może liczyć na nic więcej i jakakolwiek próba odnowienia związku między nami mija się z celem.
– I co z tego?
– A to, że większość facetów w tym lokalu nie przysiadłaby się do mnie, bo zaliczyłam prawie wszystkich.
– Rany – jęknęła Amy. – To okropne.
– Ale prawdziwe – stwierdziła Liz.
– Jesteś zła.
– Dlatego chłopaki mnie lubią. No to jak, dotrzymasz mi towarzystwa, dopóki Richard się nie zjawi?
– Jasne – odparła Amy.
Podeszła do automatu i wzięła dwie cole, po czym wraz z Liz usiadły przy pierwszym stoliku od frontu, skąd mogły widzieć Main Street. Przed lokalem stał samochód Liz, żółta toyota celica. Rodzice podarowali go jej w nagrodę za ukończenie szkoły.
– Chociaż bardzo się staram – zaczęła Amy – nie potrafię wyobrazić sobie ciebie i Richiego Atterbury'ego jako pary.
– Czemu nie? Oboje byliśmy w szkole oryginałami – stwierdziła Liz. -On był klasowym geniuszem z ilorazem inteligencji sto osiemdziesiąt, a ja klasową kurwą mającą na liście zaliczonych stu osiemdziesięciu facetów.
– Nie rozumiem, dlaczego mówisz o sobie w ten sposób – powiedziała Amy. – Przecież, na miłość Boską, nie miałaś ich aż tylu.
– Nie myśl sobie, że ja się umartwiam czy coś w tym rodzaju. Ja się tym rozkoszuję – stwierdziła Liz. – Naprawdę. Uwielbiam to, czym jestem. To jedyny prawdziwy odlot.
– Richie zawsze był taki nieśmiały.
– Już nie jest – odparła Liz. Mrugnęła. – Wyobraź sobie, że musiałam wszystkiego go nauczyć. Był taki nieudolny, niezdarny i niewinny. Prawdziwe wyzwanie. Ale stanął na wysokości zadania i całkiem nieźle mu to wychodzi. To doprawdy bardzo podatny materiał. Łatwy do zdeprawowania.
– A ty go deprawujesz?
– Dokładnie.
– Czy to nie jest odrobinę melodramatyczne?
– Nie. Bo właśnie to robię. Sprowadzam na złą drogę Richiego Atterbury’ego, szkolnego geniusza.
– Elizabeth Ann Duncan, wieczna kusicielka, wszechwiedząca kobieta upadła z egzotycznego Royal City -rzuciłasarkastycznie Amy.
Liz uśmiechnęła się.
– To cała ja. Wiesz, że jeszcze trzy tygodnie temu, zanim zaczęłam z nim chodzić, Richie nie miał pojęcia jak smakuje trawka? Wyobrażasz sobie? Teraz już przypala regularnie.
– To jedyny powód, dla którego się z nim spotykasz? Tylko po to, by go deprawować?
– Nie – odparła Liz. – To naprawdę cholernie zabawne móc otwierać mu oczy na całkiem nowe rzeczy, nowe doświadczenia, uczyć nowych doznań. Ale nawet gdyby nie był taki zielony, i tak byłoby mi z nim dobrze. Jest taki inteligentny I wydaje się, że wie masę interesujących rzeczy na prawie każdy temat. Nigdy dotąd nie spotykałam się z geniuszem. To coś innego.
– Wygląda na to, że ten związek ma szansę przetrwać dłużej niż poprzednie – stwierdziła Amy.
– Nic podobnego – zaprzeczyłapospiesznie Liz. – Zakładam, że to potrwa jeszcze miesiąc, no, góra sześć tygodni. A potem -żegnajRichie. Niezależnie od tego, jak jest inteligentny, po prostu mi się znudzi. Poza tym gdybym miała ochotę na stały związek – a nie mam – ale gdybym z jakiegoś osobliwego powodu miała chęć na coś takiego, nigdy nie związałabym się z nikim w tej parszywej dziurze. Nie chcę, aby ktoś zatrzymywał mnie tutaj, skoro zamierzam już niebawem wyruszyć na zachód.
– Nadal planujesz stąd wyjechać?
– Tak, do diabła. Do połowy grudnia będę pracować w biurze mojego ojca, umoszczę tam sobie gniazdko, a potem rzucę tę robotę na parę tygodni przed Bożym Narodzeniem. Po świętach spakuję swoje rzeczy do mojej małej żółtej toyoty i wyruszę na pełnym gazie ku krainie słońca i wielkich możliwości.
– Do Kalifornii?
– Zdecydowałam się na Vegas – stwierdziła Liz.
– Las Vegas?
– To jedyne Vegas, jakie znam.
– Co będziesz tam robić?
– Sprzedawać – powiedziała Liz i ponownie się uśmiechnęła.
– Ale co?
– Nie wygłupiaj się.
– Wcale się nie wygłupiam.
– Jesteś głupia jak but.
– Nie rozumiem. Co zamierzasz sprzedawać?
– Moją dupę.
– Co?
– Będę się rżnęła na prawo i lewo.
– Będziesz się rżnęła?
– Jezu! -jęknęła Liz. – Posłuchaj, dziecino, czy wiesz, ile może zarobić w Vegas dobrze płatna call girl? Sześciocyfrowe sumy, ot co!
Amy patrzyła na nią z niedowierzaniem.
– Chcesz mi wmówić, że wybierasz się do Vegas, żeby zostać tam dziwką?
– Niczego nie próbuję ci wmówić – ucięła Liz. – Po prostu stwierdzam fakt, maleńka. Poza tym nie będę zwyczajną kurwą. Kurwa to takie wulgarne słowo Kurwy są tanie. Ja będę hostessą, która co wieczór towarzyszy innemu dżentelmenowi. Wiesz, hostessy mają bardzo wysokie zarobki. A ja będę droższa niż większość z nich.
– Nie mówisz serio.
– Oczywiście, że mówię serio. Jestem atrakcyjna, mam ładną twarz, długie nogi, zgrabny tyłek, talię osy i TO – wypięła piersi, aż cienki materiał podkoszulka naprężył się mocniej, ukazując wyraźnie kształtny, jędrny biust. -Jeśli oduczę się rozrzutności i właściwie ulokuje moje pieniądze, zanim skończę dwadzieścia pięć lat, będę warta co najmniej milion.
– Nie zrobisz tego.
– Zrobię.
– Zgrywasz się.
– Posłuchaj, jestem regularną nimfomanką. Wiem o tym, równie dobrze jak ty. Praktycznie wszyscy o tym wiedzą. Nie potrafię oprzeć się facetowi i uwielbiam urozmaicenia. Tak więc skoro i tak pieprzę się prawie codziennie, czemu nie miałabym brać za to forsy?
Amy przyjrzała się jej badawczo, a Liz nie odwróciła wzroku. W końcu Amy powiedziała:
– Boże, ty naprawdę chcesz to zrobić.
– Dlaczego nie?
– Liz, życie prostytutki nie jest przyjemne. Nie składa się z samych radości i zabaw. Jest ponure i samotne.
– Kto tak twierdzi?
– No… wszyscy tak mówią.
– Wszyscy pieprzą bzdury.
– Jeśli odejdziesz, aby robić coś takiego… Liz… to będzie po prostu tragedia. Tak, Liz, inaczej nie można tego określić. Zaprzepaścisz całe swoje życie, zrujnujesz wszystko.
– Mówisz jak twoja matka – rzuciła Liz z pogardą w głosie.
– Wcale nie.
– Właśnie, że tak – oznajmiła Liz. – Mówisz tak samo jak ona,
– Naprawdę? – spytała Amy.
– Dwulicowa moralizatorka, przekonana bez reszty o swojej racji.
– Po prostu martwię się o ciebie.
– Wiem, co robię – stwierdziła Liz. – Posłuchaj, kiedy jesteś dobrze opłacaną call girl, twoje życie jest nie kończącym się przyjęciem. Co może być w tym. Ponurego czy samotnego? To ciągła zabawa, radość i śmiech. Zwłaszcza w Vegas, gdzie życie nie jest nudne nawet przez minutę.
Amy była kompletnie zbita z tropu. Nie potrafiła pogodzić się z myślą, że któregoś dnia będzie miała przyjaciółkę prostytutkę. Przez chwilę siedziały w milczeniu popijając colę i słuchając Boba Segera, którego głos wypływał z głośnika szafy grającej z siłą młota pneumatycznego.
Kiedy muzyka ucichła, Liz zapytała:
– Wiesz, co byłoby wspaniałe?
– Co takiego?
– Gdybyś pojechała ze mną do Vegas.
– JA?
– Pewno. Czemu nie?
– Boże – szepnęła Amy, poruszona tym pomysłem.
– Wiem, że jestem diabelnie seksowna i w ogóle – stwierdziła Liz. – Ale ty też jesteś niczego sobie. Masz wszystko, czego potrzeba, aby odnieść w Vegas wielki sukces.
Amy roześmiała się, odrobinę zakłopotana.
– Poważnie – dodała Liz.
– Nie ja.
– Faceci ustawialiby się w kolejce, żeby móc się z tobą przespać. Wiesz co, w tym mieście mogłabyś podbić nawet Liberace'a i Franka Sinatrę razem wziętych.
– Nie, Liz, nie mogłabym zrobić czegoś takiego. Nigdy w życiu.
– Ale z Jerrym to robiłaś.
– Nie dla forsy.
– Kompletna głupota.
– Poza tym to było coś zupełnie innego. Jerry był moim chłopakiem.
– No i co z tego? – rzuciła Liz. – Czy dla Jerry'ego miało to jakiekolwiek znaczenie? Kiedy tylko usłyszał, że zaskoczyłaś, od razu cię rzucił. Był twoim chłopakiem, ale nie okazał ci odrobiny oddania, taktu, współczucia czy lojalności, choć powinnaś się tego po nim spodziewać. Gwarantuję ci, że żaden z facetów w Vegas nie potraktuje cię jak szmatę.
– Przy moim szczęściu – stwierdziła Amy – moim pierwszym klientem byłby żądny krwi szaleniec, z nożem rzeźnickim w garści.
– Nie, nie, nie – ucięła Liz. – Klientów przysyłano by ci wyłącznie za pośrednictwem i aprobatą twoich bossów oraz wyższych pracowników kasyn i hoteli. Przysyłaliby ci samą śmietankę, lekarzy, prawników, sławnych artystów, milionerów, biznesmenów… zajmowałabyś się wyłącznie najlepszymi.
– Może to cię zdziwi – stwierdziła Amy – ale nawet milioner biznesmen może okazać się zbrodniczym psychopatą z nożem za pazuchą. To rzadkość, przyznaję, niemniej może się przydarzyć.
– A więc ty też będziesz nosiła nóż w torebce – znalazła wyjście Liz. -W razie gdyby zaczął zachowywać się dziwnie, możesz po prostu uderzyć pierwsza i tyle.
– Masz odpowiedź na wszystko, prawda?
– Jestem wprawdzie dziewczyną z małego, starego Royal City w Ohio -powiedziała Liz – ale nie jestem wieśniaczką.
– Mimo to nie sądzę abym pod koniec roku pojechała z tobą do Las Vegas – mruknęła Amy. – Minie naprawdę sporo czasu, zanim umówię się z kimkolwiek na randkę, że już nie wspomnę o seksie. Na razie mam facetów powyżej uszu.
– Akurat ci uwierzę – odcięła się Liz.
– To prawda.
– Tego lata nie szło ci najlepiej, miałaś trochę kłopotów – przyznała Liz. -Ale to minie.
– Ja nie żartuję.
– W zeszłym tygodniu poszłaś do lekarza, tak jak ci poradziłam – stwierdziła Liz z filuternym uśmieszkiem.
– I co z tego?
– A to, że masz receptę na pigułki. Czy brałabyś receptę, gdybyś faktycznie zamierzała trzymać się z dala od facetów?
– Ty mnie na to namówiłaś – przypomniała Amy.
– Dla twojego własnego dobra.
– Żałuję, że w ogóle poszłam do tego lekarza. Nie będę potrzebowała pigułek ani niczego innego, aż do ukończenia college'u. Zamierzam siedzieć prosto, ze złączonymi nogami i zachowywać się cnotliwie.
– Akurat – powtórzyła Liz. – Za dwa tygodnie od dziś będziesz leżała na wznak, przygnieciona ciężarem jakiegoś zwalistego, napalonego samca. Najwyżej za dwa tygodnie. Wiem o tym. Znam cię na wylot. Wiesz, dlaczego tak łatwo jest mi ciebie przejrzeć? Bo jesteś dokładnie taka sama jak ja. Jesteśmy jak dwie krople wody. No, może zewnętrznie nie bardzo, ale w środku, w głębi serca jesteś zupełnie do mnie podobna. A w gruncie rzeczy tylko to się liczy. Właśnie dlatego w Vegas obie zrobimy karierę. I ubawimy się przy rym setnie.
Richie Atterbury podszedł do stolika. Był wysoki i chudy, ale mimo to atrakcyjny. Miał ciemne włosy i nosił okulary w rogowych oprawach, dzięki czemu przypominał nieco Clarka Kenta.
– Cześć, Liz. Cześć, Amy.
– Cześć, Richie. Masz ładną koszulę – odpowiedziała Amy.
– Naprawdę tak uważasz? – zapytał.
– Tak. Podoba mi się.
– Dzięki – rzucił łamiącym się głosem Richie. Spojrzał na Liz swymi dużymi, łagodnymi oczyma i zapytał:
– Jesteś gotowa na kino?
– Nie mogę się doczekać – odparła Liz. Wstała. – Wybieramy się do kina dla zmotoryzowanych – powiedziała do Amy. – Nazwa jak najbardziej pasuje. – Uśmiechnęła się znacząco. – Bo Richie zawsze wie, jak i gdzie zaparkować swój aparat.
Richie zaczerwienił się.
Liz wybuchnęła śmiechem i dorzuciła:
– Miałabym szansę obejrzeć choć urywek tego filmu, gdyby Richie zamontował parę listew pod sufitem w samochodzie.
– Liz, jesteś okropna – mruknęła Amy.
– Uważasz, że jestem okropna? – spytała Liz zwracając się do Richiego.
– Moim zdaniem jesteś wspaniała – rzekł Richie i odważył się objąć ją jedną ręką w talii. W dalszym ciągu wydawał się nieśmiały i zahukany, nawet jeżeli Liz zdołała bardziej niż przelotnie zapoznać go z seksem i narkotykami.
Liz spojrzała na Amy:
– Widzisz? On uważa, że jestem wspaniała, a przecież jest klasowym geniuszem, więc chyba wie co mówi.
Amy uśmiechnęła się wbrew sobie.
– Posłuchaj – powiedziała Liz – kiedy będziesz gotowa by rozpocząć życie od nowa, kiedy znudzi cię odgrywanie roli cnotki, zadzwoń do mnie. Umówię cię z kimś i wybierzemy się na randkę we czworo.
Amy obserwowała, jak Richie i Liz wychodzą i wsiadaj ą do żółtej celiki. Liz prowadziła.
Odjechała od krawężnika przy wtórze upiornego pisku opon, który sprawił, że wszyscy klienci w „Dive" mimowolnie spojrzeli w stronę okien.
Kiedy Amy wyszła z lokalu za dwadzieścia siódma, nie poszła prosto do domu. Krążyła bez celu ponad godzinę, ale nie oglądała wystaw mijanych sklepów ani nie zwracała uwagi na domy, obok których przechodziła; nie cieszyła się ciepłym wiosennym wieczorem – po prostu szła przed siebie, rozmyślając o przyszłości.
Kiedy o ósmej wróciła do domu, ojciec pracował w swoim warsztacie. Matka siedziała przy kuchennym stole przeglądając jakieś czasopismo, słuchając programu radiowego i sącząc wódkę z sokiem pomarańczowym.
– Jeżeli nie jadłaś kolacji w pracy – powiedziała – w lodówce powinien być jeszcze zimny rozbef.
– Dziękuję -odparła Amy – ale nie jestem głodna. Zjadłam spory obiad.
– Jak chcesz – powiedziała mama i podkręciła radio.
Amy uznała ten gest za zakończenie rozmowy. Weszła na piętro. Spędziła godzinę z Joeyem, grając z nim w remika. Joey uwielbiał tę grę. Chłopiec wydawał się jednak dziwnie ponury. Nie był tym samym, tryskającym życiem Joeyem, odkąd matka zmusiła go do pozbycia się wszystkich jego plakatów i figurek potworów. Amy usilnie próbowała go rozbawić i mały śmiał się, ale miała wrażenie, że nie robi tego szczerze, po prostu udaje. Był jakiś spięty; Amy nie znosiła, kiedy się tak zachowywał, ale nie wiedziała, jak do niego dotrzeć, w jaki sposób poprawić mu humor.
Później w swoim pokoju ponownie stanęła naga na wprost olbrzymiego lustra. Krytycznie przyglądała się swojemu ciału, usiłując oszacować, czy rzeczywiście mogła mierzyć się z Liz. Nogi miała długie i dość zgrabne, uda kształtne i sprężyste, całe ciało należycie – choć bez przesady – umięśnione. Pośladki Amy były krągłe, jędrne i twarde, brzuch już nie płaski, ale wręcz lekko zapadnięty. Piersi nie miała wprawdzie tak dużych jak Liz,, ale wcale nie były małe, a do tego kształtne, sterczące, o dużych ciemnych sutkach.
Było to bez wątpienia ciało stworzone do seksu, przykuwające uwagę i zadowalające mężczyznę. Ciało kurtyzany?
A może hostessy, jak to określiła Liz?
Nogi, biodra, pośladki i piersi dziwki. Czy po to właśnie się urodziła? Aby sprzedawać samą siebie? Czy przyszłość prostytutki była nie do uniknięcia? Czyjej przeznaczeniem było obściskiwać nocami nieznajomych w hotelowych pokojach?
Liz stwierdziła, że dostrzega zepsucie w oczach Amy. Mama powiedziała to samo. W rozumieniu mamy zepsucie było monstrualną, złą istotą, którą należało powstrzymać za wszelką cenę – Liz jednak uważała, że to nic takiego, że nie należy się tego bać, a wręcz przeciwnie, przyjąć to z radością i oddaniem.
Teraz Amy spojrzała na swoje odbicie w lustrze, próbując zajrzeć do swojej duszy – ale choć patrzyła z uwagą, nie zdołała dostrzec nic oprócz dwojga ciemnych i dość ładnych oczu; nie zauważyła ani piekielnego zepsucia, ani łaski niebieskiej.
Czuła się samotna, sfrustrowana i przeraźliwie wręcz zakłopotana.
Chciała zrozumieć siebie. Bardziej niż czegokolwiek chciała jednak odnaleźć dla siebie właściwe miejsce w świecie, tak by nie czuła się spięta, bezradna i zagubiona.
Jeśli jej nadzieje na pójście do college'u i zostanie artystką były niemożliwe do spełnienia, nie chciała marnować cennych lat walcząc o coś, czego nie była w stanie uzyskać. Przecież i tak jej życie było ciągłą walką.
Dotknęła piersi i sutki natychmiast się wyprężyły, dumne i sztywne, wielkości koniuszków jej małych palców. Tak, to była zła, grzeszna rzecz, jak mówiła mama, ale czuła się dzięki temu tak dobrze i słodko…
Gdyby mogła mieć pewność, że Bóg jej usłucha, uklękłaby i poprosiła Go o znak, niezbyt święty znak, że jest dobrym lub złym człowiekiem. Wątpiła jednak, czy Bóg zechce jej wysłuchać po tym, co uczyniła z dzieckiem.
Mama powiedziała, że była zła, że Coś czyhało w jej wnętrzu i że poluzowała cugle temu Czemuś. Mama powiedziała, że Amy ma skłonności do złego. A matka powinna wiedzieć takie rzeczy o swojej córce.
Ale czy na pewno?
NA PEWNO?
* * *
Przed pójściem do łóżka Joey raz jeszcze przeliczył swoje oszczędności. W zeszłym miesiącu dołożył do słoika kolejne dwa dolary i dziewięćdziesiąt pięć centów. Miał teraz równo trzydzieści dwa dolary.
Zastanowił się, czy będzie musiał przekupić kogoś z lunaparku, aby pozwolił mu przyłączyć się do załogi, kiedy wesołe miasteczko będzie opuszczać Royal City. Stwierdził, że musi mieć co najmniej dwadzieścia dolarów na życie, zanim sam zacznie zarabiać pieniądze, sprzątając po słoniach i wykonując inne prace, odpowiednie dla zatrudnionego w wesołym miasteczku dziesięciolatka. Pozostawało dwanaście dolarów na ewentualną łapówkę.
Czy to wystarczy?
Postanowił poprosić ojca o dwa dolary na kino.
Tyle tylko, że wcale nie pójdzie do „Rialto" na popołudniowy, niedzielny seans. Zajrzy do Tommy'ego Culpa i będzie się u niego bawił do wieczora, a jeżeli ojciec spyta go, czy był w kinie, powie, że tak i dołączy dwa dolary do swego funduszu ucieczkowego.
Postawił skarbonkę na biurku.
Kiedy modlił się przed snem, prosił Boga, aby mama nie wypiła tego wieczoru zbyt dużo i nie weszła znowu do jego pokoju.
Następnego dnia, w niedzielę, Amy zadzwoniła do Liz.
– Halo – odezwała się przyjaciółka.
– Tu ciotka cnotka – zameldowała się Amy.
– A, witaj, siostrzyczko.
– Postanowiłam zerwać z celibatem.
– Alleluja!
– W moim zakonie jest zimno i strasznie wieje.
– Chyba nudą – mruknęła Liz.
– Co masz dla mnie, żebym przestała się nudzić?
– Co powiesz o Buzzie Klemmecie?
– Nie znam go – odparła Amy.
– Ma osiemnaście lat, niedługo skończy dziewiętnaście. Był od nas dwa lata wyżej…
– O, starszy facet!
– … ale rzucił szkołę w jedenastej klasie. Pracuje na stacji Arco na rogu Main i Broadwayu.
– Na pewno wiesz, jak podrywać takie typki – stwierdziła sarkastycznie Amy.
– Może faktycznie jego obraz nie wygląda zachęcająco – dodała Liz -ale poczekaj, aż go zobaczysz. To istna góra.
– Góra czego?
– Samych mięśni.
– A umie mówić?
– Całkiem nieźle.
– Potrafi sam wiązać sobie sznurowadła?
– Nie jestem pewna – odparła Liz. – Ale zazwyczaj nosi mokasyny, więc nie będziesz musiała się o to martwić.
– Mam nadzieję, że wiesz co robisz.
– Zaufaj mi – stwierdziła Liz. – Spodoba ci się. Na kiedy mam cię z nim umówić?
– Kiedy chcesz – mruknęła Amy. – Tylko pamiętaj, że ja rano pracuję.
– Jutro wieczorem?
– Świetnie.
– Urządzimy randkę we czworo – ucieszyła się Liz. – Ja, Richie i ty z Buzzem.
– Gdzie pójdziemy?
– Może do mnie? Posłuchamy muzyczki, obejrzymy jakiś film na wideo, przypalimy kilka jointów. Mam taką trawę, że nic, tylko jarać. Odlot będzie jak ta lala.
– A co z twoimi rodzicami? – zapytała Amy.
– Wyjeżdżają dziś na dwutygodniowy urlop. Do Nowego Orleanu. Starych nie ma, chata wolna.
– Ufają ci na tyle, że zostawiają samą na całe dwa tygodnie?
– Liczą, że nie spalę domu do fundamentów – odparła Liz. – I tylko to się dla nich liczy. Nic więcej ich nie obchodzi. Posłuchaj, mała, cieszę się, że w końcu przejrzałaś na oczy. Obawiałam się, że nici z naszego wspólnego letniego wyjazdu. Zobaczysz, teraz, kiedy znów jesteś w formie, rozpętamy prawdziwe piekło.
– Nie jestem pewna, czy sobie tego życzę. Chcę się zabawić, umówić się na randkę, ale nie sądzę, żebym miała ochotę się z kimś pieprzyć. Mam dość na jakiś czas. Powiedzmy, dopóki nie skończę college'u.
– Tak, tak, na pewno – stwierdziła Liz.
– Ja nie żartują.
– Narzuć sobie tempo, jakie uważasz za stosowne, nie zamierzam cię do niczego zmuszać. Tak czy inaczej, nieźle się zabawimy, kiedy moich starych nie będzie w mieście.
– A w przyszłym tygodniu rozpoczyna się festyn – rzuciła Amy.
– No właśnie! Mam cholerną ochotę przypalić dobrego skręta, a potem poszaleć na tych odlotowych karuzelach!
– Tak też myślałam.
– A wiesz, jak to jest, kiedy na haju przejeżdżasz przez Tunel Strachu i wszystkie te plastikowe potwory wyskakują na ciebie z ciemności?
– Nie mam pojęcia – odparła Amy.
– To naprawdę zabawne.
– Nie mogę się tego doczekać – stwierdziła Amy.
10
Janet Middleneir pracowała na państwowej posadzie jako specjalistka od zabezpieczeń technicznych. Jej zadaniem było pilnować, żeby wszystkie budynki publiczne – sądy, remizy, biblioteki, szkoły, biura szeryfa, i wszystkie subsydiowane przez rząd obiekty i stadiony sportowe były zawsze czyste, dobrze oświetlone i bezpieczne, zarówno dla gości jak i dla pracowników. Była odpowiedzialna za inspekcję całości tych budynków, jak również stanu wszelkich znajdujących się w nich urządzeń mechanicznych i nie mechanicznych. Janet zaledwie kilka lat temu skończyła college, pracowała od dwóch lat i nadal była oddana swej pracy tak jak w dniu, kiedy ją zaczynała. Obowiązki traktowała nieomal jak świętość, a słowa „zaufanie publiczne" w dalszym ciągu coś dla niej znaczyły, nawet jeśli dla niektórych ludzi, z którymi pracowała, ich wydźwięk był już odrobinę przebrzmiały. Nie pracowała na tyle długo, by zostać skażona korupcją, związaną nieuchronnie z każdym stanowiskiem sądowym. Janet po prostu ZALEŻAŁO.
W poniedziałek, dwudziestego trzeciego czerwca, kiedy lunapark przybył do Rockville w Maryland, Janet Middleneir stawiła się w przyczepie, pełniącej również stronę biura Fredericka Fredericksona, srebrnowłosego właściciela i kierownika BAM. Z typową dla siebie rzeczowością i zwięzłością Janet wyjaśniła, iż zamierza dokonać inspekcji całego wesołego miasteczka, dopóki nie upewni się, że wszystkie atrakcje zostały należycie zabezpieczone. Nie zezwoli na otwarcie lunaparku, jeżeli pozostanie choć cień zagrożenia dla zdrowia i życia obywateli jej hrabstwa.
Naginała nieco swoje kompetencje, a może nawet je przekraczała.
Właściwie nie była pewna, czy sprzęt w wesołym miasteczku podlegał pod jej jurysdykcję, choćby nawet znajdowało się ono na błoniach będących własnością hrabstwa. Pod tym względem prawo nie było dostatecznie jasne.
Nikt z tutejszego urzędu bezpieczeństwa publicznego nie dokonywał dotychczas inspekcji lunaparku, ale Janet nie chciała przepuścić takiej okazji. Zaledwie przed paroma tygodniami pewna młoda dziewczyna zginęła, kiedy w Wirginii zawalił się diabelski młyn, i choć w BAM nigdy nie wydarzył się żaden tragiczny wypadek, Janet zamierzała wziąć to wesołe miasteczko dokładnie pod lupę, zanim udzieli zezwolenia na jego oficjalne otwarcie.
Kiedy wyjaśniła panu Fredericksonowi, co zamierza, przez chwilę obawiała się, że zechce ją spławić, a nie była pewna, jak by się zachowała, gdyby zaproponował jej łapówkę. Wiedziała, ze lunaparkowcy mieli swojego człowieka, którego zadaniem było przekupywanie urzędników państwowych; nazywali go „smarowaczem", bowiem zjawiał się w miasteczku przed przybyciem tam lunaparku i “smarował" policję oraz kilku ważniejszych oficjeli, wykorzystując w tym celu zielone wizerunki bardziej znanych prezydentów oraz darmowe bilety dla przyjaciół i rodzin przekupywanych.
Jeżeli „smarowacz" nie wypełnił swojego zadania, zwykle do lunaparku przybywała policja i zamykała całe miasteczko, nawet jeżeli było ono z gruntu uczciwe, a nie nastawione, jak większość, na wyciągnięcie jak największej sumy pieniędzy z kieszeni odwiedzających je frajerów. Nie opłaceni, a co za tym idzie wściekli gliniarze byli w stanie zamknąć na cztery spusty nawet najbardziej pruderyjne show „z dziewczynkami" i z punktu widzenia prawa uznać znajdujące się w lunaparku karuzele oraz inne atrakcje za niebezpieczne, szybko i skutecznie powalając całe miasteczko na kolana. Nie chciała, aby ludzie z BAM-u uznali, że zależy jej na łatwym groszu.
Na szczęście pan Frederickson okazał się wykształconym, elokwentnym, wytwornym dżentelmenem, co było dla niej miłym rozczarowaniem; w lot pojął wszystko – i podziwiał szczerość intencji, jakie nią kierowały. Nie zaproponował jej łapówki. Zapewnił, że jego ludziom, podobnie jak i jemu, zależy na bezpieczeństwie i zdrowiu gości odwiedzających miasteczko, po czym wypisał jej zezwolenie, na podstawie którego mogła do woli zwiedzać i kontrolować znajdujące się na terenie lunaparku urządzenia. Pełnomocnik Fredericksona, Max Freed, wydał Janet plakietkę z literami VIP, aby wszyscy lunaparkowcy służyli jej wsparciem i pomocą.
Przez cały ranek i większość popołudnia, w kasku, z wielką latarką i notatnikiem w rękach Janet kręciła się po terenie przyglądając się, jak lunapark powstaje niczym feniks z popiołów, kontrolując zamocowania sworzni, śrub i bolców, wczołgując się – gdy było to konieczne – w mroczne zakamarki; nie przeoczyła niczego. Okazało się, że Frederick Frederickson mówił prawdę – pracownicy BAM podczas ustawiania konstrukcji lunaparku wykazywali się dokładnością, pieczołowitością i niemal przesadną sumiennością.
Kwadrans po trzeciej dotarła do Tunelu Strachu, który zdawał się gotowy na przyjęcie gości godzinę i piętnaście minut przed czasem. Teren wokoło tunelu był pusty i spokojny. Chciała, aby ktoś oprowadził ją po tunelu, ale nie zauważyła nikogo kompetentnego i przez chwilę zastanawiała się, czy nie zrezygnować z inspekcji tego miejsca. Na całym terenie lunaparku nie natrafiła na żadne poważniejsze uchybienie i było mało prawdopodobne, aby akurat tutaj napotkała rażące oznaki łamania przepisów bezpieczeństwa. Prawdopodobnie będzie to tylko strata czasu.
Ale jednak…
Weszła na podwyższenie, minęła kasę i znalazła się w korytarzu, którym przejeżdżały wagoniki. Prowadził on do ogromnych drzwi ze sklejki, pomalowanych tak, by wyglądały jak masywne, obite metalem grube wrota zakazanego, posępnego zamczyska. Gdy się do nich zbliżyła, okazało się, że drzwi są uchylone.
Zajrzała do środka.
Wewnątrz nie było tak ciemno, jak wieczorami, gdy tunel przyjmował dziesiątki gości. Wzdłuż całej długości torów zawieszone były lampy, których szereg znikał za zakrętem pięćdziesiąt stóp dalej. W momencie otwarcia tunelu lampy zostaną wygaszone. Jednak nawet w ich świetle Tunel Strachu wydawał się mroczny i posępny.
Janet wśliznęła się do środka.
– Halo? – rzuciła w przestrzeń. Nikt jej nie odpowiedział.
– Jest tam kto? – spytała. Cisza.
Włączyła latarkę, zawahała się przez chwilę, po czym zrobiła pierwszy krok.
Tunel Strachu śmierdział wilgocią i smarami.
Uklękła i obejrzała sworznie łączące dwa odcinki toru. Były należycie zamocowane.
Wstała i poszła w głąb budynku.
Po obu stronach toru, na niewielkich podwyższeniach, w ukrytych w ścianach niszach stały postacie naturalnej wielkości – odrażający, wykrzywiony w okrutnym grymasie pirat, dzierżący w dłoni pałasz, wilkołak o szponach pomalowanych fosforyzującą farbą, tak że w ciemności wyglądały jak lśniące ostrza. Pysk i długie kły monstrum pokryte były sztuczną krwią. Uśmiechnięty, zbryzgany posoką psychopata z siekierą w dłoni, stojący nad okaleczonymi zwłokami ostatniej swojej ofiary i wiele, wiele innych, a co jeden to okropniejszy. W tym świetle Janet widziała, że to tylko zgrabnie wykonane manekiny, ale mimo to w ich towarzystwie czuła się nieswojo. Chociaż wszystkie były teraz nieruchome, wyglądały jakby lada moment miały się na nią rzucić. Z prawdziwą przykrością musiała stwierdzić, że się ich boi. To nie zdołało jej jednak powstrzymać przed dokonaniem przeglądu sworzni mocujących przy kilku z nich; musiała upewnić się, że nie runą na któryś z przejeżdżających wagoników i nie zranią odwiedzających.
Idąc korytarzem i przypatrując się mijanym potworom Janet zastanawiała się, dlaczego ludzie lubili odwiedzać tak posępne miejsca i co ich tu bawiło.
Pokonała pierwszy zakręt i podążając coraz szybciej i dalej w głąb tunelu, nie mogła nadziwić się bogactwu pomysłów nagromadzonych przy tworzeniu tego miejsca. Na powierzchni wielkości średniego domu towarowego nagromadzono całą rzeszę przerażających istot. Nie podobało jej się tu, ale musiała przyznać, iż tunel był urządzony z prawdziwą maestrią i rzadko spotykaną w podobnych miejscach inwencją twórczą.
Znajdowała się dokładnie w centrum ogromnej budowli. Stała właśnie pośrodku torowiska, patrząc na zwisającego z sufitu pająka wielkości człowieka, kiedy nagle ktoś położył jej rękę na ramieniu. Wstrzymała oddech, drgnęła, odsunęła się o krok i odwróciła gwałtownie, a gdyby głos nie uwiązł jej w gardle, z całą pewnością by krzyknęła.
Na torach za nią stał niewiarygodnie wysoki mężczyzna. Mierzył dobrych sześć i pół stopy, miał ogromne bary, szeroką pierś i ubrany był w strój Frankensteina: czarny garnitur, czarny dres z golfem, rękawice – imitacje wielkich rąk potwora i gumową maskę zakrywającą całą głowę.
– Boi się? – zapytał. Głos miał głęboki i ochrypły. Przełknęła ślinę, odetchnęła głęboko i powiedziała:
– Tak, na Boga. Ale mnie pan wystraszył!
– Moja praca – powiedział
– Co?
– Straszenie. Moja praca.
– Och, pracuje pan tu, w Tunelu Strachu?
– Moja praca – powtórzył.
Uznała, że musiał być niedorozwinięty. Jego zwięzłe, krótkie stwierdzenia przypominały jej wypowiedzi opóźnionych w rozwoju dzieci.
Usiłując odgrywać przyjazną duszę i w nadziei, że on także zachowa się podobnie, powiedziała:
– Mam na imię Janet. A ty?
– Co?
– Jak masz na imię?
– Gunther.
– Ładne.
– Nie lubić.
– Nie lubisz swego imienia?
– Nie.
– A jak chciałbyś się nazywać?
– Victor.
– Też ładnie.
– Victor jego ulubiony.
– Czyj?
– Jego.
Nagle stwierdziła, że znalazła się w dziwnej sytuacji: w słabo oświetlonym tunelu, poza zasięgiem wzroku i słuchu wszystkich, którzy mogliby przybyć jej z pomocą, sam na sam z wielkim półgłówkiem, którzy mógłby przełamać ją na dwoje jak kromkę chleba.
Postąpił krok w jej stronę.
Cofnęła się.
Stanął.
Ona również się zatrzymała, rozdygotana i w pełni świadoma, że nie zdoła mu uciec. Miał dłuższe nogi i prawdopodobnie znał ten teren lepiej niż ona.
Spod jego maski dał się słyszeć dziwny dźwięk -jakby węszenie psa.
– Jestem pracownicą państwową – powiedziała powoli, w nadziei, że ją zrozumie. – Bardzo ważną pracownicą.
Gunther milczał.
– Bardzo ważną – powtórzyła nerwowo Janet. Poklepała plakietkę VIP-a otrzymaną od Maxa Freeda. – Pan Frederickson powiedział, że mogę bez przeszkód myszkować po całym lunaparku. Wiesz, kim on jest? Znasz pana Frede-ricksona?
Po prostu stał tam, wielki jak ciężarówka, i wpatrywał się w nią. Twarz miał ukrytą pod maską, ręce zwisały luźno wzdłuż boków.
– Pan Frederickson jest właścicielem lunaparku – powiedziała cierpliwie. -Musisz go znać. Prawdopodobnie jest twoim szefem. Powiedział, że mogę zaglądać wszędzie gdzie zechcę.
Wreszcie Gunther znów się odezwał:
– Czuć kobieta.
– Co?
– Czuć kobieta. Dobrze pachnieć. Ładna.
– O, nie – powiedziała i zaczęła się pocić.
– Chcieć ładna.
– Nie, nie – powiedziała. – Nie, Gunther. To nie byłoby w porządku. Wpakowałbyś się w niezłe tarapaty.
Znowu zaczął węszyć. Maska wyraźnie mu w tym przeszkadzała, nie mógł uchwycić jej zapachu, toteż zdjął maskę potwora Frankensteina, ukazując swoje prawdziwe oblicze.
Kiedy Janet ujrzała, co było ukryte pod maską, cofnęła się chwiejnie o kilka kroków i krzyknęła przeciągle.
Nim jednak ktokolwiek zdołał usłyszeć jej krzyk, Gunther rzucił się na nią i uciszył jednym ciosem wielkiej ręki.
Upadła.
A Gunther runął na nią całym ciężarem.
* * *
Na piętnaście minut przed otwarciem wesołego miasteczka Conrad dokonywał zwykle ostatniego przeglądu Tunelu Strachu. Przemierzał całą długość torowiska, aby upewnić się, że wszystkie złącza były należycie zamontowane, a na szynach nie pozostawiono żadnych narzędzi ani desek, które mogłyby spowodować wykolejenie wagoników.
W sali Pająków Gigantów natknął się na martwą kobietę. Leżała na torach, pod jedną z ogromnych tarantul, na stercie zerwanych z niej, zakrwawionych ubrań – naga, pobita, zmasakrowana. Oderwana głowa spoczywała, twarzą do góry, o trzy stopy od ciała.
W pierwszej chwili pomyślał, że Gunther zabił jakąś kobietę z lunaparku. Byłaby to najgorsza rzecz, jaka mogła się przydarzyć. Ciał ludzi z zewnątrz można było pozbyć się w taki sposób, aby nie zwrócić uwagi policji na BAM i jego załogę. Gdyby jednak zginął ktoś z obsługi miasteczka, gliniarze weszliby na teren lunaparku i prędzej czy później zainteresowaliby się Guntherem. Lunaparkowcy zaakceptowali chłopca, tak jak wszystkie dziwolągi, ponieważ nie wiedzieli o jego niepohamowanej żądzy gwałtu i zabijania, o jego pragnieniu krwi. Nie zawsze był tak gwałtowny. Lunaparkowcy nie zdawali sobie sprawy, jaki stał się niebezpieczny w ciągu ostatnich trzech lat, kiedy zaczął odczuwać wpływ popędu płciowego. Nikt nie zwracał uwagi na Gunthera, był wśród nich cieniem, ledwie dostrzegalną obecnością. Gdyby jednak zginęła któraś z tutejszych kobiet, ktoś mógłby zechcieć przyjrzeć się uważniej Guntherowi, a wówczas w żaden sposób nie udałoby się ukryć prawdy.
Kiedy trochę ochłonął, Conrad stwierdził, że martwa kobieta nie należała do ich personelu. Nigdy dotąd jej nie widział. A więc nadal miał szansę uratować Gunthera i siebie.
Wiedząc, że nie ma wiele czasu na ukrycie dowodu zbrodni, Conrad obszedł zakrwawione szczątki i pospieszył w stronę drugiego końca sali Pająków Gigantów. Zanim dotarł do następnego zakrętu, wyszedł z korytarza dla wagoników i wdrapał się na podwyższenie, gdzie zastygli w śmiertelnym pojedynku mężczyzna i pająk wielkości człowieka. Teraz, gdy w tunelu nie było zwiedzających, postacie nie ruszały się. Człowiek i tarantula stali przed stertą głazów z papier mache. Conrad obszedł sztuczne kamienie i ukląkł.
Nie docierało tu światło z podwieszonych pod sufitem tunelu lamp.
Wysunął dłoń przed siebie i wymacał szorstką podłogę z desek.
Po paru sekundach odnalazł metalowy pierścień, którego szukał. Pokręcił go i uniósł klapę jednego z sześciu rozmieszczonych w Tunelu Strachu wejść do pomieszczeń służbowych.
Wsunął się do otworu tyłem i na brzuchu, wymacując stopami szczeble drabinki. Zszedł w atramentową ciemność. Kiedy jego głowa znalazła się poniżej poziomu podłogi tunelu, stopami dotknął drewnianej podłogi piwnicy; odsunął się od drabinki i wyprostował.
Sięgnął ręką w mrok po prawej stronie, namacał łańcuszek do zapalania światła i pociągnął. Zapaliło się dwa tuziny żarówek, ale mimo to piwnica nadal wydawała się mroczna, Znajdował się w nisko sklepionym pomieszczeniu, pełnym przeróżnych maszyn, kół zębatych, kabli, pasów i łańcuchów transmisyjnych, bloków i innych dziwnych urządzeń składających się na mechaniczne trzewia Tunelu Strachu.
Odwracając się od drabinki Conrad wśliznął się pomiędzy dwie maszyny i wszedł w wąski przesmyk biegnący wzdłuż rzędów długich kabli, naciągniętych na kilkanaście wielkich, metalowych kół. Pospieszył do zakątka z warsztatem stolarskim, metalowymi szafkami uginającymi się pod stertami zapasowych części, stosem brezentowych płacht i paroma kombinezonami roboczymi. Szybko zdjął marynarkę, ściągnął spodnie i włożył kombinezon. Nie chciał tłumaczyć się Duchowi z krwi na ubraniu.
Wziął złożony brezent i szybkim krokiem wrócił do drabinki.
Znalazłszy się ponownie na górze, w tunelu, wrócił do leżącej na torach martwej kobiety.
Spojrzał na zegarek. Otwarcie zaplanowano na szesnastą trzydzieści, i jak wskazywał zegarek, było punktualnie wpół do piątej. Właśnie w tej chwili otwierano bramę lunaparku i do środka wchodziły grupki odwiedzających. W przeciągu dziesięciu minut pierwsi z nich zaczną kupować bilety do Tunelu Strachu.
Duch nie uruchomi maszynerii, dopóki nie uzyska ostatecznego raportu o stanie torowiska. Musi zastanowić się, dlaczego zajmuje to Conradowi tyle czasu. Za dwie, trzy minuty zacznie go szukać.
Conrad rozłożył brezent w korytarzu dla wagoników. Uniósł wciąż jeszcze ciepłe zwłoki i ułożył na płótnie. Następnie, schwyciwszy za długie włosy, podniósł oderwaną głowę kobiety – usta miała otwarte szeroko, oczy wybałuszone – i również położył na brezencie. Przykrył ją stertą podartych ubrań, a potem dołożył jeszcze latarkę, mały notes i kask. Co to za kobieta, żeby chodzić w kasku? Co ona robiła w tunelu? Zaczął rozglądać się za torebką. Kobieta powinna mieć przy sobie torebkę… szukał wokoło, ale nie znalazł.
Wreszcie dysząc z wysiłku ściągnął razem końce brezentu, szarpnął i wypchnął na platformę, na której człowiek i tarantula toczyły śmiertelny bój.
Następnie sam podciągnął się na podwyższenie i w tej samej chwili usłyszał czyjeś wołanie:
– Conradzie?
Z drżącym sercem Conrad obejrzał się za siebie, w głąb mrocznego tunelu.
To był Duch. Albinos stał pięćdziesiąt stóp dalej, na drugim końcu prostego odcinka torowiska, przy wejściu do sali Pająków Gigantów. Z tej odległości był jedynie bladą postacią; Conrad nie mógł w półmroku dostrzec twarzy albinosa. A skoro ja słabo go widzę, to i on nie lepiej widzi mnie, skonstatował z ulgą. Nie widzi płachty, a gdyby nawet, nie może wiedzieć, co jest w środku.
– Conradzie?
– Tu jestem.
– Coś się stało?
– Nie, nie. Nic.
– Brama otwarta. Za parę minut zjawią się tu tłumy klientów. Conrad przykucnął przy podłużnym pakunku, zasłaniając go własnym ciałem.
– Na torze były jakieś rzeczy. Śmieci. Ale już wszystko w porządku. Zająłem się nimi.
– Potrzebujesz pomocy? – spytał Duch ruszając w jego stronę.
– Nie, nie, nie. Wszystko mam pod kontrolą. Lepiej uruchom sprzęt i wyjdź na zewnątrz do kasy. Zacznij sprzedawać bilety. Zaraz możemy ruszać z tym koksem.
– Jesteś pewien?
– Oczywiście, że tak! – uciął Conrad. – Rusz się. Dołączę do ciebie za parę minut.
Duch wahał się przez chwilę, po czym odwrócił się na pięcie i wyszedł z sali.
Kiedy tylko albinos znikł mu z oczu, Conrad zaciągnął brezentowy pakunek za jeden z głazów z papier mache. Miał pewne kłopoty z przeciśnięciem ponurego zawiniątka przez klapę w podłodze.
Wychylił się wraz ze swym brzemieniem do przodu, opuścił je tak daleko, jak tylko był w stanie, prostując sztywno obie ręce, po czym wypuścił końce brezentowej płachty.
Trup wylądował u stóp drabiny. Płachta rozchyliła się i upiorna oderwana głowa łypnęła w jego kierunku; jej usta zastygły w ostatnim niemym okrzyku.
Conrad ponownie zszedł po drabinie. Zamknął za sobą klapę, zgarnął końce brezentu i zaciągnął zwłoki do mało uczęszczanego pomieszczenia konserwacyjnego w narożniku piwnicy.
Powietrze wypełniło się nagle osobliwą muzyką, płynącą z taśmy. To Duch przygotowywał tunel do przyjęcia pierwszych miłośników mocnych wrażeń.
Krzywiąc się, Conrad po kolei sprawdzał kolejne elementy przesiąkniętego krwią ubrania kobiety. Przejrzał kieszenie jej dżinsów, bluzki i kurtki, szukając czegoś, co mogłoby dopomóc w zidentyfikowaniu zabitej.
Natychmiast odnalazł kluczyki od jej samochodu. Do kółka przyczepiony był breloczek w kształcie tablicy rejestracyjnej, jeden z tych, które sprzedają organizacje weteranów. Wybite numery był z pewnością prawdziwymi numerami jej samochodu.
Zanim jeszcze skończył przetrząsać jej rzeczy, natknął się na plakietkę BAM-u przypiętą do jej bluzki. To odkrycie zupełnie nim wstrząsnęło. Jeśli była jakąś szychą, sekretu Gunthera nie da się już długo utrzymać w tajemnicy.
Dopiero w ostatniej kieszeni Conrad odnalazł to, czego szukał. Była to laminowana legitymacja stwierdzająca iż kobieta nazywa się Janet Leigh Middleneir i pracuje dla urzędu bezpieczeństwa publicznego. Była inżynierem technikiem do spraw zabezpieczeń (cokolwiek to oznaczało), akredytowanym przez stan Maryland. Pracownica państwowa, kiepska sprawa. Ale nie tak kiepska jak się tego obawiał. Przynajmniej nie była siostrą ani kuzynką któregoś z lunaparkowców. Nie miała tu przyjaciół ani krewnych, nikogo, kto by jej szukał. Najwyraźniej zjawiła się w miasteczku z powodów czysto zawodowych, aby dokonać inspekcji zabezpieczeń. Nikt nie powinien zauważyć, że zniknęła, bowiem nikt nie zwracał na nią szczególnej uwagi. Istniało spore prawdopodobieństwo, że Conrad zdoła wywieźć zwłoki poza teren lunaparku i upozorować śmierć kobiety w taki sposób, żeby policja nie domyśliła się, że zginęła podczas pełnienia obowiązków służbowych.
Jednak do zmroku był kompletnie uziemiony; ba, nawet wówczas będzie to nader ryzykowne zadanie. Teraz musiał wyjść na platformę i zająć się pracą, zanim Duch się zaniepokoi, co się z nim stało i znów zacznie go szukać.
Conrad wyjął z jednej z szuflad zwój sznura i przeplótł linkę przez otwory w brzegach brezentowej płachty. Następnie ściągnął linkę jak sznurowadło i zawiązał wokół jednego końca powstałego w ten sposób worka. Brezentowy worek z martwą kobietą i jej rzeczami w środku upchnął w rogu pomieszczenia. Zdjął zakrwawiony kombinezon i cisnął go na worek. Ręce też miał zakrwawione, toteż najlepiej jak mógł wytarł je w szmaty, leżące na blacie warsztatu stolarskiego. Szmaty rzucił na kombinezon. Na koniec przykrył wszystkie dowody zbrodni drugą płachtą brezentu, tak że mogło się wydawać, iż w kącie pokoju leży stos pomiętych szmat. Nikt nie znajdzie trupa, a przynajmniej nie w ciągu kilku godzin, kiedy zwłoki będą leżały w tym pomieszczeniu.
Conrad przebrał się we własne ubranie i tylnym wyjściem opuścił Tunel Strachu. Otworzywszy drzwi wyszedł na skąpany ciepłym słonecznym światłem plac za budynkiem.
Udał się do najbliższej toalety. Ponieważ bramę otwarto zaledwie kilka minut temu, nie było tu jeszcze nikogo. Conrad starannie umył dłonie, dopóki nie stały się czyste jak ręce chirurga,
Wrócił do Tunelu Strachu od frontu. Z gigantycznej maski klauna płynęły kaskady śmiechu.
Elton, jeden z pracowników Conrada, sprzedawał bilety. Duch stał przy wagonikach. Gunther, w kostiumie Frankensteina, warczał entuzjastycznie do pierwszych gości – nagle dostrzegł Conrada i ich spojrzenia spotkały się. Trwało to tylko chwilę i choć znajdowali się zbyt daleko, by móc widzieć nawzajem swoje oczy, zrozumieli się bezbłędnie.
ZNOWU TO ZROBIŁEM.
WIEM, ZNALAZŁEM JĄ.
I CO TERAZ?
OCHRONIĘ CIĘ.
* * *
Aż do wieczora Conrad pracował na platformie naganiacza, przyciągając klientów i mamiąc ich gładkimi słówkami. Po zapadnięciu zmierzchu zaczął skarżyć się na ból głowy i powiedział Duchowi, że idzie do swojego domu na kółkach, aby się położyć.
Zamiast tego udał się na olbrzymi parking przylegający do terenów, na których rozlokował się lunapark, i zaczął szukać wozu Janet Middleneir. Miał numery na breloczku z miniaturową tablicą rejestracyjną, ale było tam tyle samochodów, że znalezienie jej dodge'a omni zajęło prawie pół godziny.
Wyjechał z parkingu bramą służbową, zdając sobie sprawę, że pozostawia w pamięci ludzi potencjalny ślad dowodowy, ale nic nie mógł na to poradzić. Zatrzymał wóz w ciemnościach na tyłach Tunelu Strachu. O tej porze nie było tam żywego ducha. Miał nadzieję, że nie natknie się na kogoś spieszącego do ubikacji.
Wszedł do piwnicy tunelu tylnym wejściem i wyciągnął płachtę z trupem w środku. Z mrocznego tunelu powyżej dochodziły krzyki straszonych przez mechaniczne potwory nastolatków. Włożył upiorne zawiniątko do bagażnika omni i opuścił teren wesołego miasteczka.
Choć nigdy dotąd nie był równie zuchwały, stwierdził, że najlepszym miejscem na pozostawienie zwłok kobiety będzie jej własne mieszkanie. Gdyby policja uznała, że została zamordowana we własnym domu przez jakiegoś intruza, z pewnością nie powiązałaby śmierci z wesołym miasteczkiem. Byłby to po prostu jeszcze jeden z licznych aktów bezsensownej przemocy, z którymi gliny mają stale do czynienia.
Dwie mile za miasteczkiem, na parkingu przy supermarkecie spenetrował samochód usiłując znaleźć coś, dzięki czemu dowiedziałby się, gdzie mieszkała Janet Middleneir. Pod przednim siedzeniem odnalazł jej torebkę; zostawiła ją tam widać, zanim udała się na inspekcję urządzeń lunaparku. Przejrzał zawartość i znalazł jej adres na prawie jazdy.
Z pomocą mapy kupionej na stacji Exxon Conrad zdołał odnaleźć miłą dzielnicę, w której mieszkała kobieta. Było to osiedle długich jedno- i dwupiętrowych budynków w stylu kolonialnym, przy których znajdowały się parkingi. Mieszkanie Janet Middleneir mieściło się na parterze, w narożnej części jednego z budynków, na tyłach zaś, niecałe piętnaście stóp od tylnego wejścia, rozciągał się pusty parking.
W apartamencie było ciemno. Conrad miał nadzieję, że kobieta mieszkała sama. Nie odnalazł niczego, co wskazywałoby, iż była mężatką. Nie miała obrączki, a na dokumentach w jej torebce nie było wpisu „Mrs". Oczywiście mogła mieszkać z przyjaciółką albo z chłopcem. To oznaczałoby kłopoty. Conrad był gotów zabić każdego, kto stanąłby na jego drodze podczas pozbywania się przezeń zwłok.
Wysiadł z samochodu, pozostawiając zwłoki w bagażniku i wszedł do mieszkania. Rzut oka do szafy w sypialni upewnił go, że Janet Middleneir mieszkała sama.
Stał przez chwilę przy kuchennym oknie i patrzył, jak na parking wjeżdża samochód. Wysiadło z niego dwoje ludzi i weszło do sąsiedniego mieszkania.
W tym samym czasie z innego lokalu wyszedł jakiś mężczyzna, wsiadł do volkswagena rabbita i odjechał. Kiedy znów zapanował spokój, Conrad zszedł do omni, wyjął z bagażnika brezentowe brzemię i wniósł do środka, mając w duchu nadzieję, że nikt nie przyglądał mu się przez okno.
Wniósł pakunek do niewielkiej łazienki i tam rozwinął sznury. Ostrożnie, aby się nie ubrudzić, rozchylił brzegi brezentu i wrzucił zawartość do wanny. W rozdartej jamie brzusznej zostało jeszcze sporo krwi, toteż skrzętnie rozsmarował ją na ścianach i podłodze.
Przemyślność jego planu napawała go makabryczną dumą. Gdyby zostawił martwą kobietę w sypialni, patologowie natychmiast zorientowaliby się, że nie została zabita w domu, bowiem na dywanie byłoby zbyt mało krwi potwierdzającej tę teorię (większość jej krwi pozostała w Tunelu Strachu, na torach i deskach pod szynami). Kiedy jednak gliny znajdą ją tutaj, w łazience, może dojdą do wniosku, że krew po prostu spłynęła do kanału ściekowego wanny.
Conrad przypomniał sobie o plakietce VIP-a na jej bluzce. Wyjął ją z wanny i włożył do kieszeni marynarki.
Zabrał również poplamiony krwią kask, latarkę oraz notes. Umył te rzeczy w umywalce, po czym zaniósł do szafy w przedpokoju i położył na szafce nad wieszakami. Nie wiedział, czy tam je zwykle trzymała, ale policja również nie mogła tego wiedzieć, a miejsce wydawało się najbardziej odpowiednie.
Złożył pusty brezent.
W kuchni, w ostrym blasku świetlówek uważnie przyjrzał się własnym dłoniom. Umył je w łazience, ale wciąż jeszcze miał pod paznokciami ślady zaschłej krwi. Podszedł do kuchennego zlewu i ponownie umył ręce, tym razem dużo energiczniej.
Znalazł szufladę, w której zmarła kobieta trzymała ręczniki. Owinął jednym z nich prawą rękę, a drugi ujął w lewą i podszedł do kuchennych drzwi. Otworzył drzwi, pośrodku których widniały trzy ozdobne szybki. Wyjrzał na parking – w jaskrawym świetle sodowych lamp nie zauważył żywej duszy. Przyłożył złożony ręcznik do szybki w drzwiach od wewnątrz, a od zewnątrz uderzył w nią prawą ręką, starając się czynić możliwie jak najmniej hałasu. Szkło pękło z cichym trzaskiem, po czym Conrad używając złożonego ręcznika rozrzucił odłamki szkła na kuchennej podłodze po przeciwnej stronie, tak by wyglądało, że zabójca podczas włamania sforsował drzwi od zewnątrz. Teraz delikatnie zamknął drzwi, wytrząsnął oba ręczniki, aby na tkaninie nie zostały odłamki szkła, złożył je i włożył do szuflady, z której wyjął. Nagle uświadomił sobie, że na odłamkach szkła mogły zostać nitki materiału. Spojrzał na lśniące drobiny. Nie miał czasu przyjrzeć się każdemu kawałkowi z osobna. Nie miał również czasu, by z lupą spenetrować wnętrze bagażnika, i sprawdzić, czy nie zostały tam ślady krwi. To był minus jego planu.
Nie pozostało mu nic innego, jak wierzyć, że mroczny bóg, który nim kierował, będzie go strzegł równie pieczołowicie jak dotychczas.
Zostawił kluczyki od samochodu Janet Middleneir na kuchennym stole i zabrał złożony brezent. Wychodząc z mieszkania, dokładnie wytarł klamkę chusteczką. Nie był notowany, jego odcisków palców nie mieli w policyjnej kartotece, jednak ostrożności nigdy za wiele.
Opuścił osiedle na piechotę. Lunapark znajdował się o trzy mile na zachód stamtąd, ale nie zamierzał przebyć tej drogi pieszo. Postanowił, że wróci do wesołego miasteczka taryfą, ale nie chciał wzywać taksówki zbyt blisko mieszkania Middleneir. Taksówkarz na pewno zarejestruje wyjazd i mógłby nawet zapamiętać jego twarz.
O milę od mieszkania kobiety pozbył się brezentu, wrzucając go do śmietnika na tyłach jednego z mijanych domów. Po przejściu kolejnej mili dotarł do hotelu Holiday Inn. Zajrzałdo hotelowego baru, wypił dwie podwójne szkockie i zamówił taksówkę.
W samochodzie ponownie przemyślał uważnie wszystkie czynności, jakie wykonał od chwili, kiedy znalazłzwłoki kobiety na szynach w Tunelu Strachu i stwierdził, że nie popełnił żadnych poważniejszych błędów. Chyba dobrze zatuszował to morderstwo. Gunther – przynajmniej jeszcze przez jakiś czas – będzie cieszył się wolnością.
Conrad nie mógł im pozwolić, by odebrali mu Gunthera. Gunther był jego synem, jego szczególnym dzieckiem, krwią z jego krwi. Ale to nie wszystko – Gunther był darem piekieł, był narzędziem zemsty Conrada. Kiedy Conrad odnajdzie wreszcie dzieci Ellen, porwie je, zabierze w jakieś ustronne miejsce, gdzie nie będzie słychać ich krzyków, i przekaże je Guntherowi. Nakłoni Gunthera, aby zabawił się z nimi w kotka i myszkę. Nakaże mu, by torturował je przez kilka dni i niezależnie od tego, czy będą to chłopcy, czy dziewczynki -bezwzględnie wykorzystywał seksualnie, aż w końcu pozwoli mu rezerwacje na strzępy.
Siedząc w półmroku na tylnym siedzeniu taksówki Conrad uśmiechnął się. Ostatnimi czasy rzadko się uśmiechał. Nie cieszyło go to samo co innych ludzi; jedynie śmierć, zniszczenie, okrucieństwo i potępienie -mroczne dzieło Władcy Ciemności, któremu oddawał cześć – były w stanie wywołać uśmiech na jego ustach. Od dwunastego roku życia nie potrafił cieszyć się ani czerpać satysfakcji z prostych, niewinnych przyjemności.
Nie potrafił od TAMTEJ nocy.
Od Wigilii.
Przed czterdziestu laty.
Na święta rodzina Strakerów zawsze dekorowała cały dom, od piwnic aż po dach. Choinka musiała sięgać pod sufit. W każdym pokoju zawieszone były stroiki z bombkami, orzechami i świeczkami, łańcuchy i rozmaite cacuszka, kartki świąteczne od przyjaciół i krewnych.
W roku, kiedy Conrad skończył dwanaście lat, jego matka do ogromnej kolekcji dekoracji świątecznych dołączyła nowy przedmiot. Była to szklana lampa naftowa, której ścianki odbijały i zwielokrotniały migoczący wewnątrz płomyk tak, że wydawało się, jakby ich było sto, a blask oszałamiał patrzącego.
Młody Conrad był zafascynowany lampą, ale nie wolno mu było jej dotykać, bowiem mógłby się poparzyć. Wiedział, że potrafi się z nią obchodzić tak, by nie zrobić sobie nic złego, ale nie potrafił przekonać o tym matki. Dlatego też, gdy wszyscy spali, zszedł cichaczem na parter, zapalił zapałkę, przypalił knot – i niechcący przewrócił lampę.
Z początku był pewien, że zdoła ugasić ogień poduszką ściągniętą z sofy, jednak po chwili, kiedy uświadomił sobie, że się pomylił, było już za późno.
Tylko on zdołał ujść nietknięty z pożogi. Jego matka zginęła w ogniu, jego trzy siostry spłonęły żywcem, dwaj bracia również się spalili. Tato nie umarł, ale do końca życia pozostały mu na ciele blizny po pożarze – odrażające ślady, znaczące klatkę piersiową, lewe ramię, szyję i lewą stronę twarzy.
Utrata rodziny pozostawiła u taty okropne rany psychiczne, równie głębokie i dojmujące jak te fizyczne.
Nie był w stanie pogodzić się z myślą, że Bóg, w którego tak żarliwie wierzył, mógł pozwolić, by tak straszliwa tragedia dotknęła jego rodzinę akurat w noc wigilijną. Nie chciał uwierzyć, że był to wypadek. Wbił sobie do głowy, że Conrad był zły i celowo dokonał podpalenia.
Od tego dnia aż do ucieczki z domu w kilka lat później życie Conrada stało się piekłem. Tato stale go oskarżał i czynił mu wyrzuty.
Nie wolno mu było zapomnieć o tym, co uczynił. Ojciec przypominał mu o tym sto razy dziennie. Conrad dorastał w atmosferze poczucia winy i nienawiści do samego siebie.
Nigdy nie zdołał umknąć przed tym wstydem. To wracało do niego każdej nocy, w snach, nawet teraz, kiedy miał już pięćdziesiąt dwa lata. Jego koszmary wypełnione były ogniem, przeraźliwymi krzykami i zdeformowaną bliznami twarzą ojca.
Kiedy Ellen zaszła w ciążę, Conrad był pewien, że Bóg w końcu dał mu szansę uwolnienia się od potwornego brzemienia. Opiekując się rodziną i wychowując dzieci, prowadząc cudowne życie wypełnione miłością i szczęściem, może mógłby odpokutować za śmierć swojej matki, sióstr i braci. Z miesiąca na miesiąc, gdy ciąża Ellen stawała się coraz bardziej widoczna, Conrad umacniał się w przeświadczeniu, że to dziecko będzie początkiem jego zbawienia.
I wtedy urodził się Victor. Początkowo Conrad sądził, że Bóg raz jeszcze postanowił go ukarać. Zamiast dać mu szansę na odpokutowanie za grzechy, najwyraźniej zamierzał go w nich pogrążyć dając mu zgoła niedwuznacznie do zrozumienia, że nie może oczekiwać łaski ani pocieszenia duchowego.
Kiedy minął pierwszy szok, Conrad zaczął postrzegać swego syna potworka w innym świetle. Victor nie pochodził z nieba. Przybył z piekła. Dziecko nie było karą zesłaną przez Boga, ale błogosławieństwem Szatana. Bóg odwrócił się od Conrada Strakera, ale Szatan w geście przyjaźni obdarzył go swym dzieckiem.
Dla normalnego człowieka takie rozumowanie mogło wydać się absurdalne, ale dla Conrada, który rozpaczliwie usiłował uwolnić się od wstydu i poczucia winy, było jak najbardziej do przyjęcia.
Skoro bramy niebios były dlań bezpowrotnie zamknięte, również dobrze mógł pogodzić się z losem i wybrać piekło z gorliwością i umiłowaniem fanatycznego neofity. Był gotów pogodzić się ze swoim losem. Pragnął gdzieś przynależeć, mieć własne miejsce, choćby nawet miejscem tym miało być piekło. Jeżeli Bóg światłości i piękna nie da mu rozgrzeszenia, osiągnie przebaczenie ze strony Boga zła i ciemności.
Przeczytał tuziny książek na temat satanizmu i niebawem stwierdził, że piekło wcale nie wyglądało tak, jak wyobrażali je sobie chrześcijanie. Sataniści twierdzili, iż w piekle grzesznicy byli nagradzani za wszystkie popełnione za życia grzechy. Piekło było wymarzonym miejscem, w którym wszyscy pragnęli się znaleźć.
Najważniejsze było jednak to, że w piekle nie istniało poczucie winy.
Ani wstyd.
Kiedy tylko Conrad zaakceptował Szatana jako swego zbawiciela, zrozumiał, że podjął właściwą decyzję.
Nocne koszmary o ogniu i bólu nie ustały, aczkolwiek Conrad zdołał wreszcie odnaleźć w swym życiu spokój i zadowolenie, dużo głębsze aniżeli kiedykolwiek przed owym tragicznym wieczorem wigilijnym. Po raz pierwszy, odkąd pamiętał, jego życie nabrało sensu. Znalazł się na ziemi, by wypełniać dzieło
Szatana, a jeśli Diabeł mógł obdarzyć go szacunkiem dla samego siebie, gotów był długo i żmudnie pracować dla chwały Antychrysta.
Kiedy Ellen zabiła Victora, Conrad zrozumiał, że zrobiła to dla Boga i wpadł we wściekłość. Mało brakowało, a byłby j ą zabił. Zdał sobie jednak sprawę, że za zamordowanie jej trafiłby do więzienia albo nawet został stracony, a zatem nie wypełniłby zadania, jakie wyznaczył mu sam Szatan.
Przyszło mu na myśl, że gdyby ponownie się ożenił, Szatan mógłby dać mu drugi znak w postaci jeszcze jednego demonicznego dziecka, które dorastałoby, aby zmienić się w żywą plagę.
Conrad poślubił Zenę, która w jakiś czas później urodziła mu Gunthera. Była diabelską Maryją, ale nie zdawała sobie z tego sprawy. Conrad nigdy jej tego nie powiedział. Skądinąd Conrad uważał siebie za szatańskiego Józefa, ojca i opiekuna Antychrysta. Zena sądziła, że dziecko było zwyczajnym dziwolągiem i choć nie czuła wobec niego szczególnej bliskości, zaakceptowała je, tak jak lunaparkowcy akceptuj ą wszystkich odmieńców.
Ale Gunther nie był zwykłym dziwolągiem.
Był czymś więcej. Dużo, dużo więcej.
Był świętością.
Był apostołem. Mrocznym apostołem.
Kiedy taksówka mknęła w kierunku lunaparku, Conrad patrzył na ciche podmiejskie domki i zastanawiał się, czy którykolwiek z mieszkających w nich ludzi zdawał sobie sprawę, iż przyszło mu żyć w ostatnich dniach Boskiego Świata. Zastanawiał się, czy choć jeden z nich wyczuwał obecność na ziemi Syna Szatana i to, że Dziecię Mroku niedawno osiągnęło brutalny wiek dojrzały.
Gunther rozpoczynał dopiero swoje rządy terroru. Nastanie tysiąc lat ciemności.
O tak, Gunther był czymś więcej aniżeli zwykłym dziwolągiem. Gdyby był tylko zdeformowanym mutantem, oznaczałoby to, że Conrad mylił się we wszystkim, co czynił przez ostatnie dwadzieścia pięć lat.
Ale nie tylko. Oprócz tego, że Conrad się mylił, znaczyłoby to również, że Gunther jest niebezpiecznym, żądnym krwi szaleńcem. A zatem Gunther musiał być czymś więcej niźli dziwolągiem. Był ową mityczną, mroczną bestią sunącą leniwie w kierunku Betlejem.
Gunther był zagładą świata.
Gunther był heroldem nowej Mrocznej Ery.
Gunther był Antychrystem.
MUSIAŁ nim być. Dla dobra Conrada, po prostu MUSIAŁ nim być.
11
Dla Joeya tydzień poprzedzający festyn straszliwie się wlókł. Chłopiec nie mógł się już doczekać dołączenia do załogi lunaparku i opuszczenia raz na zawsze Royal City, ale wydawało mu się, że zanim zdąży uciec, matka zamorduje go w jego własnym łóżku.
Nikt nie był mu w stanie pomóc i przyspieszyć upływ czasu. Matki rzecz jasna unikał. Tato był jak zawsze zajęty prawniczymi problemami i budową modeli kolejki. Tommy Culp, najlepszy kolega Joeya ze szkoły, wyjechał wraz z rodziną na wakacje.
Nawet Amy widywał ostatnimi czasy bardzo rzadko. Codziennie oprócz niedziel pracowała w „Dive". W ubiegłym tygodniu zaś co wieczór umawiała się z jakimś facetem imieniem Buzz.
Joey nie wiedział, jak miał Buzz na nazwisko. Być może "Saw"
Joey nie wybierał się do lunaparku przed sobotą, ostatnim dniem festynu, bo dzięki temu nikt nie zorientowałby się, dokąd uciekł, zanim wesołe miasteczko nie znalazłoby się w innym stanie. Jednak już w poniedziałek trzydziestego czerwca był tak podekscytowany, że po prostu nie mógł wytrzymać. Powiedział matce, że wybiera się do biblioteki, ale wsiadł na rower i prze-pedałował dwie mile dzielące go od terenów wesołego miasteczka.
W dalszym ciągu zamierzał uciec z domu dopiero w sobotę. Poniedziałek był jednak dniem, gdy w lunaparku przygotowywano wszystkie atrakcje, a Joey stwierdził, że skoro ma dołączyć do pracowników wesołego miasteczka, powinien wiedzieć wszystko o tym, co się tu robi.
Przez dwie godziny kręcił się po lunaparku, nie wchodząc nikomu w drogę, lecz uważnie przyglądając się wszystkiemu, zafascynowany szybkością, z jaką Diabelski Młyn i inne karuzele przybierały swój kształt. Kilku lunaparkowców, potężnych, mocno umięśnionych mężczyzn o ramionach pokrytych tatuażami, posłało w jego kierunku parę żarcików, na które odpowiedział dowcipnie. Wszyscy, których spotykał, wydawali mu się fajnymi facetami.
Kiedy dotarł do miejsca, gdzie stawiano Tunel Strachu, pracownicy montowali właśnie na jego szczycie olbrzymią głowę klauna. Jeden z robotników nosił maskę Frankensteina i na jej widok Joey zachichotał. Drugi był albinosem; spojrzał na Joeya mierząc go bezbarwnymi, wodnistymi oczyma, zimnymi jak oko samej zimy.
Te oczy były pierwszą rzeczą w całym wesołym miasteczku, która nie przypadła Joeyowi do gustu. Wydawały się patrzeć na wskroś niego i mimowolnie przypomniał sobie starą historię o kobiecie, której spojrzenie obracało ludzi w kamienie.
Wzdrygnął się, odwrócił od albinosa i pomaszerował w stronę centrum lunaparku, gdzie stawiano Ośmiornicę, jedną z jego ulubionych karuzeli. Zdążył zrobić zaledwie kilka kroków, kiedy ktoś go zawołał.
– Hej, ty!
Szedł dalej, chociaż wiedział, że okrzyk był skierowany do niego.
– Hej, chłopcze! Zaczekaj chwilę!
Z westchnieniem, oczekując, że zostanie wyrzucony za bramę, Joey odwrócił się i ujrzał mężczyznę zeskakującego z platformy przy Tunelu Strachu. Nieznajomy był wysoki i szczupły, jakieś dziesięć lat młodszy od ojca Joeya. Włosy miał kruczoczarne z wyjątkiem zupełnie siwych pasemek na skroniach. Jego oczy były tak jasnoniebieskie, że Joeyowi skojarzyły się z płomieniem kuchenki gazowej u niego w domu.
Mężczyzna podszedł bliżej.
– Nie jesteś z wesołego miasteczka, co?
– Nie – odrzekł ponuro Joey. – Ale nikomu nie wchodzę w drogę. Naprawdę. Któregoś dnia… być może… chciałbym pracować w lunaparku. Po prostu miałem ochotę zobaczyć, jak to wszystko jest urządzone. Może pozwoliłby mi pan tu zostać, żebym mógł sobie jeszcze trochę popatrzeć?
– Ejże, ejże – rzekł nieznajomy. Stanął przed chłopcem i pochylił się. -Myślisz, że chcę cię wyrzucić?
– A nie chce pan?
– Na Boga, nie!
– To dobrze – mruknął Joey.
– Domyśliłem się, że nie jesteś zwykłym gapiem – powiedział mężczyzna. – Zauważyłem, że poważnie interesujesz się lunaparkiem. Ciekawi cię wesołe miasteczko jako takie, jako sposób na życie, prawda? Od razu rzuciło mi się to w oczy.
– Serio?
– O, tak. To wręcz z ciebie emanuje – rzekł nieznajomy.
– Sądzi pan, że mógłbym któregoś dnia… zostać lunaparkowcem? – spytał Joey.
– Ty? Ależ oczywiście. Masz w sobie to COŚ – zapewnił obcy pan. -Mógłbyś być lunaparkowcem i kim tylko zechcesz. Właśnie dlatego cię zawołałem. Widziałem to wyraźnie, nawet stojąc na platformie przy tunelu.
– No cóż… – zaczął Joey zakłopotany.
– Masz – powiedział nieznajomy. – Chcę ci to dać.
Sięgnął do kieszeni i wyjął dwa różowe, cienkie, prostokątne kartoniki.
– Co to takiego? – zapytał Joey
– Dwie darmowe przepustki do lunaparku.
– Żartuje pan.
– Czy wyglądam na dowcipnisia?
– Czemu mi je pan daje?
– Już ci powiedziałem – rzekł nieznajomy. – Masz w sobie to COŚ. Jak mówią lunaparkowcy, po prostu jesteś do tego stworzony. Tak czy inaczej, jeśli widzę kogoś, kto jest obdarzony tym szczególnym darem, zawsze wręczam mu parę darmowych przepustek. Przyjdź któregoś wieczoru i przyprowadź przyjaciela. Albo brata. Masz brata?
– Nie – odrzekł Joey.
– Siostrę?
– Tak.
– Jak ma na imię?
– Amy.
– A ty?
– Joey.
– Joey jak?
– Joey Alan Harper.
– Ja mam na imię Conrad. Muszę podpisać ci przepustkę. – Wyjął z drugiej kieszeni długopis i zamaszystym ruchem, dokładnie tak, jak tego oczekiwał Joey, złożył dwa podpisy na małych kartonikach.
– Bardzo panu dziękuję – rzekł Joey, uśmiechając się promiennie. – To wspaniałe!
– Wesołej zabawy – powiedział z uśmiechem nieznajomy. Miał bardzo białe zęby. – Może któregoś dnia zostaniesz lunaparkowcem i to ty będziesz wręczał darmowe przepustki ludziom, którzy są wyróżnieni tym niezwykłym, szczególny darem.
– Aaa… ile muszę mieć lat? – zapytał Joey.
– Aby zostać lunaparkowcem?
– Tak.
– Wiek nie gra tu żadnej roli.
– Czy dziesięciolatek też mógłby się do was przyłączyć?
– Sierota, owszem. Bez problemu – stwierdził Conrad. – Albo dzieciak, którego rodzice w ogóle się nim nie zajmują. Gdyby jednak miał kochającą rodzinę, która wszczęłaby poszukiwania, prędzej czy później musiałby wrócić do domu.
– Ale czy wy… znaczy, lunaparkowcy… nie ukrylibyście takiego chłopaka? – zapytał Joey. – Gdyby on nie chciał wrócić do domu, nie ukrylibyście go?
– Nie moglibyśmy tego zrobić – odrzekł mężczyzna. -To wbrew prawu. Gdyby jednak nikomu na nim nie zależało, gdyby nikt go nie chciał, lunapark by się nim zaopiekował. Zawsze tak było i zawsze tak będzie. A co z tobą? Założę się, że twoi rodzice bardzo cię kochają!
– Wcale nie – rzekł Joey.
– Na pewno. Muszą cię bardzo kochać. A twoja mama?
– Nie – odparł Joey.
– Nie wierzę. Na pewno jest bardzo dumna, że ma takiego ładnego, bystrego synka.
Joey pokraśniał.
– Jesteś podobny do twojej mamy? – zapytał Joey.
– No… tak. Jestem bardziej podobny do niej niż do taty.
– Te same ciemne oczy i ciemne włosy?
– Tak – odparł Joey. – Jak moja mama.
– Wiesz… – zaczął Conrad. – Znałem kiedyś kogoś, kto wyglądał prawie tak samo jak ty.
– Kogo? – zapytał Joey.
– Pewną bardzo miłą kobietę.
– Ja nie wyglądam jak kobieta! – oburzył się Joey.
– Nie, nie – wycofał się pospiesznie Conrad. – Oczywiście, że nie. Ale masz takie same ciemne oczy i włosy jak ona. I jest też pewne podobieństwo w rysach twarzy.. Wiesz, to całkiem możliwe, że ona ma synka i to właśnie w twoim wieku. Tak. To całkiem możliwe. Wyobrażasz sobie, co by to było, gdyby okazało się, że jesteś synem mojej od dawna nie widzianej przyjaciółki?
Nachylił się do Joeya. Białka jego oczu miały lekko żółtawy odcień. Na ramionach widniały drobinki łupieżu, w wąsach utkwił okruszek chleba. Jego głos zabrzmiał ciepło, kiedy zapytał:
– Jak ma na imię twoja mama?
Nagle Joey ujrzał w oczach obcego, coś co spodobało mu się jeszcze mniej niż wyraz oczu albinosa. Wbił wzrok w dwa krystalicznie czyste, błękitne punkciki i odniósł wrażenie, że jego życzliwość była wyłącznie grą. Tak jak w filmie The Rockford files, gdzie prywatny detektyw Jim Rockford wydawał się pozornie życzliwy, miły i przyjazny, ale robił to tylko po to, by wyciągnąć od nieznajomego garść istotnych informacji, i to w taki sposób, by tamten nie zorientował się, że ktoś ciągnie go za język. Nagle Joey poczuł, że ten mężczyzna próbował go omamić, dokładnie tak, jak robił to Jim Rockford.
Tyle tylko, że Jim Rockford, pomimo swej fałszywej życzliwości, był w gruncie rzeczy porządnym, miłym facetem. Conrad zaś, ukrywający się za fasadą fałszywego uśmiechu, wcale nie był miły. W głębi jego błękitnych oczu nie było życzliwości ani ciepła… była tam jedynie ciemność.
– Joey?
– Tak?
– Spytałem, jak ma na imię twój a mama.
– Leona – skłamał Joey, choć w głębi duszy nie wiedział, dlaczego nie powinien powiedzieć prawdy. Czuł, że popełniłby niewybaczalny, największy błąd w całym swoim życiu. Leona była matką Tommy'ego Culpa.
Conrad popatrzył na niego surowo.
Joey chciał odwrócić wzrok, ale nie mógł.
– Leona? – zapytał Conrad.
– Tak.
– No cóż… może moja przyjaciółka zmieniła imię. Nigdy nie lubiła swego imienia. Może to jednak jest twoja matka. A ile ona ma lat?
– Dwadzieścia dziewięć – odrzekł pospiesznie Joey, przypominając sobie, że matka Tommy'ego Culpa wyprawiała niedawno przyjęcie urodzinowe, na którym -jak twierdził Tommy – goście popili się jak świnie.
– Dwadzieścia dziewięć? – spytał Conrad. – Na pewno?
– Jestem pewien – rzekł Joey. – Bo mama ma urodziny dzień przed moją siostrą, tak że co roku wyprawiamy jedno przyjęcie po drugim. Moja siostra skończyła osiem, a mama dwadzieścia dziewięć lat.
Zdziwił się, że kłamstwo tak łatwo przechodziło mu przez usta. Zwykle szło mu raczej kiepsko. Nie był w stanie nikogo oszukać. Tym razem jednak było inaczej. Zupełnie jakby ktoś starszy i mądrzejszy przemawiał przez niego.
Nie wiedział, skąd wzięło się w nim przekonanie, że nie wolno powiedzieć temu mężczyźnie prawdy. Mama nie mogła być kobietą, której poszukiwał Conrad – uważała, że wszyscy lunaparkowcy to szumowiny i złodzieje. Jednak okłamał Conrada i miał wrażenie, że ktoś inny kierował jego językiem, ktoś, kto nad nim czuwał, ktoś jak… Bóg.
Była to naturalnie idiotyczna myśl. Aby sprawić Bogu przyjemność, należało zawsze mówić prawdę. Dlaczego Bóg miałby skłaniać cię do kłamstwa?
Niebieskie oczy mężczyzny złagodniały, a gdy Joey powiedział, że jego matka ma dwadzieścia dziewięć lat, z jego głosu znikło również napięcie.
– No cóż – oznajmił lunparkowiec. – Wygląda na to, że twoja mama tonie moja stara przyjaciółka. Kobieta, o której myślę, powinna mieć teraz około czterdziestu pięciu lat.
Wpatrywali się w siebie przez dłuższą chwilę, chłopiec i nachylony w jego stronę mężczyzna, aż w końcu Joey powiedział:
– No to… dziękuję za darmowe przepustki.
– Jasne, jasne – rzekł mężczyzna, prostując się. Najwyraźniej chłopiec zupełnie przestał go interesować. – Przyjemnej zabawy, chłopcze. – Odwrócił się i pomaszerował w kierunku Tunelu Strachu.
Joey ruszył w przeciwną stronę, by przyjrzeć się, jak robotnicy stawiają Ośmiornicę.
Później spotkanie z niebieskookim lunaparkowcem wydawało mu się równie ezoteryczne jak sen. Jedynie dwie różowe przepustki ze zgrabnymi podpisami Conrada Strakera na obu z nich były dowodem na to, że zdarzenie faktycznie miało miejsce, że nie stanowiło wytworu wyobraźni Joeya. Przypomniał sobie swój strach i to, w jaki sposób oszukał nieznajomego, ale nie potrafił odnaleźć w sobie owego osobliwego odczucia, które sprawiło, iż uznał kłamstwo za uzasadnioną konieczność – i zawstydził się, że postąpił w taki, a nie inny sposób. Chyba jednak powinien był powiedzieć prawdę.
* * *
Tego wieczoru o wpół do siódmej Buzz Klemmet przyszedł po Amy do jej domu. Był przystojnym facetem, mocno owłosionym, umięśnionym i zadziornym; podtrzymywał starannie wypracowany wizerunek twardego macho. Matka spotkała się z nim tylko raz, drugiego wieczoru, kiedy przyszedł po Amy – i nie przypadł jej do gustu. Postępując zgodnie z obietnicą, że nie będzie się wtrącać w sprawy córki, nie powiedziała na Buzza ani jednego złego słowa, ale Amy bez trudu dostrzegła wyraz pogardy w jej oczach. Tego wieczoru matka została w kuchni i nie wychyliła nawet głowy, by spojrzeć na Buzza.
Richie i Liz siedzieli już na tylnym siedzeniu kabrioletu vintacge GTO, należącego do Buzza. Dach był opuszczony i kiedy tylko Buzz i Amy wsiedli, Richie powiedział:
– Ej, podnieś no dach, żebyśmy po drodze do lunaparku mogli śmiało przypalić skręta bez obaw, że ktoś nas przyuważy.
– Dobre, stare Royal City, Ohio – mruknęła Liz. – Wciąż jeszcze tkwi w średniowieczu. Uwierzylibyście, że w tym kraju są miejsca, gdzie można otwarcie popalić trawkę i nie wrzucą cię za to do pierdla?
Byzz postawił dach, ale ostrzegł:
– Wstrzymajcie się z paleniem, dopóki nie zatankujemy.
Pół mili od domu Harperów zatrzymali się przy stacji benzynowej. Buzz wyszedł, aby sprawdzić olej, a Richie, aby napełnić zbiornik wozu.
Kiedy dziewczyny zostały same, Liz pochyliła się w kierunku przedniego fotela i powiedziała:
– Buzz uważa, że jesteś najatrakcyjniejszą istotą, jaką w życiu spotkał.
– Tak, na pewno – mruknęła Amy.
– Poważnie tak sądzi.
– Sam ci to powiedział?
– Tak.
– Nic nie robiliśmy – powiedziała Amy.
– Między innymi dlatego tak właśnie uważa. Jest tak przystojny, że przywykł do dziewcząt, które na sam jego widok kładą się na wznak i rozrzucają szeroko nogi. Ale ty go zwodzisz, dajesz mu nadzieję i nagle ni stąd, ni zowąd zmuszasz, by się pohamował. On nie jest do tego przyzwyczajony. To dla niego nowość. Uważa, że kiedy wreszcie mu się oddasz, będzie po prostu bosko
– JEŻELI się oddam – stwierdziła Amy.
– Oddasz się – rzuciła z przekonaniem Liz. -Nadal nie chcesz się do tego przyznać, ale jesteś taka sarna jak ja.
– Może.
– Umawiasz się z nim od tygodnia i każdego wieczoru pozwalasz mu posunąć się o krok dalej – powiedziała Liz. – Cal po calu wyłazisz ze swojej skorupy
– Buzz powiedział ci, do czego doszliśmy? – spytała Amy.
– Tak – rzuciła Liz z uśmiechem.
– Jezu – mruknęła Amy. – Nie ma to jak dyskrecja.
– Daj spokój – odparła Liz. – Wcale cię nie obgadywał. Nie jestem dla niego kimś obcym. Ani dla ciebie. Przecież jestem twoją najlepszą przyjaciółką. Z Buzzem też łączą mnie stare więzi. Sypiałam z nim kiedyś i od tej pory pozostaliśmy bliskimi kumplami. Posłuchaj, mała, kiedy dziś w nocy opuścimy lunapark, pojedziemy do mnie. Starych nadal nie ma, chata wolna. Ty i Buzz możecie zająć ich sypialnię. Przestań bawić się z facetem. Odpuść mu. I SOBIE. Przecież tak jak i ja masz na to ochotę.
Buzz i Richie wrócili do samochodu. Richie przypalił skręta. Buzz skupił się na prowadzeniu wozu, a pozostali podawali sobie jointa z rąk do rąk i każdy z nich kilkakrotnie zaciągnął się głęboko, usiłując jak najdłużej zatrzymać dym w płucach. Na parkingu przy lunaparku zapalili drugiego skręta i posiedzieli w samochodzie, dopóki i tego nie skończyli.
Zanim dotarli do kasy, Amy zrobiło się przyjemnie, ciepło i wesoło. Kiedy wpłynęła do wnętrza lunaparku, oazy dźwięku i nieustannego ruchu, ogarnęło ją osobliwe wrażenie, że ten wieczór będzie jednym z najważniejszych w całym jej życiu. Dziś wieczorem będzie musiał podjąć decyzję dotyczącą niej samej – i albo zaakceptuje rolę, którą wybrały dla niej mama i Liz, albo postanowi, że będzie prawą, odpowiedzialną osobą, którą zawsze pragnęła być. Balansowała na cienkiej krawędzi i nadszedł czas, by wybrała jedną albo drugą stronę, aby podjęła decyzję co do własnej przyszłości. Nie miała pojęcia, skąd wzięło się w niej to przekonanie, niemniej było gruntowne i niezachwiane. Wiedziała i już. Z początku to ją nieco otrzeźwiło i odrobinę zaniepokoiło, ale Liz rzuciła nagle zabawną uwagę o grubej kobiecie, która szła alejką przed nimi i Amy wybuchnęła śmiechem – trawka zaczęła działać, śmiech zmienił się w nie kontrolowany chichot i ponownie odpłynęła.
CZĘŚĆ TRZECIA
TUNEL STRACHU
12
Amy uznała, że Liz miała rację twierdząc, iż odrobina trawki uczyni przejażdżkę na lunaparkowych atrakcjach dużo bardziej podniecającą niż zazwyczaj. Zaliczyli Ośmiornicą, Młyn, Falę, Węża, Diabelskie Koło, Kolosa i parę innych. Podesty wydawały się wyższe, zjazdy gwałtowniejsze, skręty ostrzejsze, a obroty dużo szybsze niż w innych lunaparkach, które wcześniej odwiedzały to miasteczko.
Amy trzymała mocno Buzza i krzyczała uradowana, drżąc z niepohamowanego przerażenia. Buzz tulił ją do siebie, wykorzystując jej strach i gwałtowniejsze przechyły gondoli jako okazję do szybkich, gwałtownych uścisków. Podobnie jak Liz, Amy miała na sobie szorty i podkoszulek, ale nie nosiła stanika. Buzz nie mógł oprzeć się pokusie, by dotknąć jej piersi i długich, gołych, pięknie opalonych nóg. Za każdym razem, gdy przejażdżka dobiegała końca, Amy przez moment lub dwa była oszołomiona i musiała przytrzymać się Buzza. Chłopakowi bardzo się to podobało -jej skądinąd też, bowiem Buzz miał takie wspaniale umięśnione, twarde i silne ramiona.
Jakieś czterdzieści minut po wejściu do lunaparku zeszli z głównego placu na tyły wesołego miasteczka, gdzie stały ogromne ciężarówki. Obeszli j e i znaleźli się w pustym zaułku kończącym się obrośniętym bluszczem ogrodzeniem z metalowej siatki. Stali w pocętkowanym cieniami, przedwieczornym świetle i podawali sobie z rąk do rąk trzeciego skręta, którego Liz wyjęła z torebki; zaciągali się słodkim dymem, trzymając go w ustach tak długo jak tylko się dało, po czym wypuszczali z głośnym westchnieniem rozkoszy.
– Ten jest trochę inny – rzekł Richie, kiedy skręt powtórnie trafił do jego rąk, rozpoczynając drugą kolejkę.
– O czym ty mówisz? – spytała Amy.
– O skręcie.
– Tak – stwierdziła Liz. – Doprawiłam go trochę.
– Czym? – spytał Buzz. – Zaufaj mi.
– Anielskim pyłem? – zapytał Richie.
– Zaufaj mi – powtórzyła Liz.
– Ej – warknął Buzz. – Nie wiem, czy mam ochotę palić coś takiego, dopóki nie jestem pewien, co to właściwie jest.
– Zaufaj mi – powiedziała Liz po raz trzeci.
– Ufam ci tak jak grzechotnikowi – odparł Buzz.
– Nieważne – mruknęła Liz. – Zresztą i tak prawie skończyliśmy. Buzz trzymał w palcach niedopałek. Zawahał się, po czym mruknął:
– A niech tam, raz się żyje. – I ponownie się zaciągnął.
Richie zaczął całować Liz, a Buzz Amy i nagle nie wiedzieć czemu Amy poczuła, że opiera się plecami o bok jednej z ciężarówek, a Buzz przesuwa dłońmi w górę i w dół po jej ciele, całuje ją, wciska język głęboko do jej ust. Nagle wyjął jej podkoszulek z szortów i wsunął jedną dłoń pod elastyczny materiał, pieszcząc nagie piersi, ściskając sutki, a ona pojękiwała cichutko i choć niepokoiła się, że ktoś mógłby się tu nagle zjawić i ich zobaczyć, nie zaprotestowała ani słowem, tylko gorąco odpowiadała na gwałtowne pieszczoty Buzza.
Nagle Liz powiedziała:
– Dość, chłopaki. Odłóżmy to na później. Nie mam zamiaru kłaść się i robić tego na tej brudnej ziemi, w biały dzień.
– Robienie tego na ziemi jest fajne – rzucił Richie.
– Tak – rzucił Buzz. – Zróbmy to na ziemi.
– To takie naturalne – dodał Richie.
– Właśnie – przytaknął Buzz.
– Wszystkie zwierzęta robią to na ziemi – dodał Richie.
– Tak – mruknął Buzz. – Bądźmy naturalni. Popuścimy wodze fantazji będziemy naturalni.
– Wstrzymajcie konie – rzuciła Liz. – Mamy jeszcze sporo do obejrzenia. Chodźmy się bawić.
Amy włożyła podkoszulek do szortów, a Buzz jeszcze raz j ą pocałował.
Po powrocie na główny plac Amy odniosła wrażenie, że wszystkie karuzele kręcą się dużo szybciej niż normalnie. Barwy również wydawały się ostrzejsze.
Muzyka płynąca z tuzina różnych miejsc była głośniejsza niż przed dziesięcioma minutami, a każda z piosenek odznaczała się melodyjną subtelnością, z istnienia której nie zdawała sobie dotychczas sprawy.
Nie panuję w pełni nad sobą, pomyślała Amy, zakłopotana i oszołomiona. Nie utraciłam jeszcze całkiem kontroli, ale niewiele mi do tego brakuje.
Muszę być ostrożna. Czujna. Muszę uważać na tę trawkę. Tę cholerną doprawioną trawkę. Jeśli nie będę się miała na baczności, skończę w sypialni domu Liz, przywalona cielskiem Buzza, czy będę chciała, czy nie. A chyba wcale nie mam na to ochoty. Nie chcę być taką osobą, za jaką uważają mnie mama i Liz. Bo wcale taka nie jestem. A MOŻE JESTEM?
Ponownie wsiedli na Falę.
Amy przytuliła się do Buzza.
* * *
Spędziwszy poniedziałkowy poranek i część popołudnia na oglądaniu, jak lunaparkowcy rozstawiają swój sprzęt, Joey nie zamierzał wracać do wesołego miasteczka, aż do sobotniego wieczoru, kiedy to na zawsze ucieknie z domu. Nieoczekiwanie jednak w poniedziałek wieczorem zmienił zdanie.
Ściśle rzecz biorąc sprawiła to jego matka.
Siedział w pokoju, oglądając telewizję i popijając pepsi, gdy nieoczekiwanie przewrócił szklankę. Pepsi rozlała się na krzesło i dywan. Joey przyniósł z kuchni garść papierowych ręczników i najlepiej jak mógł wytarł zacieki, przekonany, że ani na dywanie, ani na obiciu krzesła nie zostaną brzydkie plamy.
I choć przecież nie wyrządził większej szkody, mama, kiedy weszła do pokoju i ujrzała go z wilgotnym ręcznikiem w dłoniach, wpadła we wściekłość.
Było dopiero wpół do ósmej, ale mama była znowu pijana. Schwyciła Joeya za ramiona i potrząsając nim stwierdziła, że zachował się jak małe zwierzątko, po czym natychmiast odesłała go do łóżka – prawie dwie godziny wcześniej niż zazwyczaj.
Czuł się fatalnie. Nie mógł nawet szukać pocieszenia u Amy, bo znów gdzieś wybyła z tym swoim nowym chłopakiem, Buzzem. Joey nie wiedział, dokąd z nim poszła, a gdyby nawet wiedział, to i tak nie mógłby pójść tam za nią i poskarżyć się, w jaki sposób potraktowała go mama.
W swoim pokoju Joey leżał przez chwilę na łóżku, popłakując, rozżalony i wściekły z powodu niesprawiedliwości jaka go spotkała, gdy nagle przypomniał sobie o dwóch różowych wejściówkach, które wcześniej tego dnia otrzymał od naganiacza. DWIE wejściówki. Jedną wykorzysta, aby w sobotni wieczór dostać się do lunaparku, kiedy spróbuje dołączyć do załogi wesołego miasteczka, mówiąc wszystkim, że jest sierotą i nie ma się gdzie podziać.
Ale zostawała mu jedna przepustka, która zmarnuje się, jeżeli nie wykorzysta jej przed sobotą.
Usiadł na łóżku i zastanawiał się nad tym przez chwilę, po czym stwierdził, że mógł wymknąć się do lunaparku, zabawić się tam trochę i wrócić do domu, tak by matka nie dowiedziała się o tym. Wstał i zaciągnął zasłony, by do pokoju nie przedostawało się słabe wieczorne światło. Wyjął z szafy drugi koc i poduszkę, po czym ułożył to pod pościelą, żeby wydawało się., że to on leży w łóżku.
Włączył nocną lampkę, cofnął się od łóżka i krytycznym okiem przyjrzał swemu dziełu. Nawet teraz, gdy między zasłonami przedostawały się wąskie promienie słońca, mama z pewnością dałaby się nabrać. Zazwyczaj nie przychodziła do jego pokoju przed dwudziestą trzecią i jeśli dziś będzie tak samo, to znaczy jeśli zjawi się tam w nocy, gdy pokój oświetlony będzie tylko słabym światłem nocnej lampki, sztuczka z pewnością okaże się skuteczna -mama nabierze się na numer z „manekinem".
Najtrudniejsze było wydostanie się z domu niepostrzeżenie. Wyjął kilka banknotów dolarowych ze swojej skarbonki i wsunął do kieszeni dżinsów. Włożył tam również jedną z wejściówek, a drugą zostawił pod szklanym słojem z drobniakami, stojącym na biurku. Ostrożnie otworzył drzwi do sypialni, rozejrzał się w prawo i w lewo, wyszedł z pokoju i zamknął za sobą drzwi. Podkradł się do schodów i rozpoczął długą, pełną napięcia wędrówkę na parter.
* * *
Amy, Liz, Buzz i Richie zatrzymali się przed plakatem reklamującym Marco Wspaniałego. Ukazywał kobietę, której głowa spoczywała pod ostrzem gilotyny, podczas gdy uśmiechnięty magik zaciskał dłoń na zwalniającej dźwigni.
– Uwielbiam magików – westchnęła Amy.
– Kocham wszystkich, których mogę mieć – stwierdziła Liz i zachichotała.
– Mój wujek Arnold również był kiedyś magikiem – powiedział Richie przesuwając okulary na nosie, by móc uważniej przyjrzeć się krzykliwemu plakatowi Marco.
– Czy on potrafił sprawić, żeby różne rzeczy znikały i w ogóle? – spytał Buzz.
– Był tak kiepski, że zamiast rzeczy znikała publiczność – odparła cierpko Liz.
Amy była podniecona i rozochocona po wypalonej trawce i drobny żarcik Liz wywołał u niej gwałtowny atak śmiechu. Jej wesołość udzieliła się pozostałym.
– Dobra, dobra, dosyć tego – rzekł Buzz, kiedy wreszcie się opanowali. – Czy twój wujek Arnold zarabiał w ten sposób na życie? To nie było tylko hobby czy coś takiego?
– Nie, nie hobby – rzekł Richie. – Wujek Arnold był prawdziwym prestidigitatorem. Nazywał siebie Zdumiewającym Arnoldo. Ale chyba nie zarabiał zbyt dużo i po pewnym czasie mu się odechciało. Przez ostatnich dwadzieścia lat sprzedaje polisy ubezpieczeniowe.
– Wydaje mi się, że to fajnie być magikiem – powiedziała Amy. – Dlaczego twój wujek z tego zrezygnował?
– Noo… -zaczaj Richie-każdy dobry prestidigitator musi mieć jakąś swoją sztuczkę, specjalność, która wyróżnia go z tłumu innych magików. Wujek Arnold też miał taką – polegała na tym, że tuzin białych gołębi, jeden po drugim, pojawiał się nagle wśród płomieni. Kiedy zjawiał się pierwszy, widzowie reagowali raczej umiarkowanie, przy drugim i trzecim wstrzymywali oddech, a po sześciu zaczynali gwałtownie bić brawo. Kiedy ostatni, dwunasty gołąb opuszczał swoją kryjówkę w zakamarkach ubrania wujka i wylatywał wśród płomieni w powietrze, reakcja tłumu była nieomal histeryczna.
– Nie rozumiem – rzekł Buzz, marszcząc brwi.
– Tak – mruknęła Amy. – Skoro twój wujek był taki dobry to dlaczego to rzucił i zajął się sprzedażą ubezpieczeń?
– Czasami – odrzekł Richie – nie za często, co jakieś trzydzieści przedstawień, któryś z gołębi zapalał się i ginął na scenie. Wówczas widzowie reagowali tupaniem i głośnymi okrzykami albo wręcz wygwizdywali wujka Arnolda.
Liz wybuchnęła śmiechem i Amy również zaczęła się śmiać, a kiedy Liz złożyła obie dłonie i zatrzepotała nimi, naśladując gołębia, który usiłuje ugasić palące się skrzydła, Amy nie była w stanie się powstrzymać, chociaż uważała, że to wcale nie było śmieszne, ale zgoła tragiczne, i choć zdawała sobie sprawę, że nie powinna się była z tego śmiać. Miała jednak wrażenie, że to najzabawniejsza historia, jaką kiedykolwiek usłyszała.
– Wujek Arnold nie uważał, żeby to było zabawne – zauważył Richie pomiędzy kolejnymi salwami śmiechu. – Jak powiedziałem, nie zdarzało się to często, ale on nigdy nie wiedział, KIEDY może się to stać i żył w ciągłym napięciu Od tych stresów nabawił się wrzodów. A poza tym, nawet jeśli ptaki się nie zapalały, to często srały mu po kieszeniach.
Wybuchnęli śmiechem z nową mocą, przytrzymując się nawzajem. Mijający ich ludzie spoglądali na nich ze zdumieniem, co ich jeszcze bardziej rozśmieszało.
Richie zafundował im wszystkim bilety na występ Wspaniałego Marco.
Ziemia wewnątrz namiotu magika wysypana była trocinami, w powietrzu czuć było wilgoć. Na płóciennych ścianach słabo oświetlonego namiotu wisiały jaskrawe transparenty i plakaty Marco.
Amy, Liz, Buzz i Richie dołączyli do dwóch tuzinów widzów stłoczonych przy niewielkim podwyższeniu wstawionym pod przeciwległą ścianę namiotu.
W chwilę później pojawił się Marco w chmurze błękitnego dymu, a gdy z taśmy popłynęły fanfary, magik ukłonił się nisko. Było aż nazbyt wyraźnie widać, że przeszedł przez otwór w tylnej ścianie namiotu. Zresztą samo wyjście też nie wyszło mu najlepiej, bo potknął się przy pierwszym kroku.
Liz spojrzała na Amy. Obie zachichotały.
– Dzięki Bogu, że to magik, a nie linoskoczek – wyszeptał Richie.
Amy miała wrażenie, jakby stała na balonach, balansując na nich niebezpiecznie, i przygotowywała się do wykonania jakiejś fantastycznej kuglarskiej sztuczki.
Co Liz dodała do tego skręta?
Wygląd Marco był równie patetyczny jak jego wejście. Był facetem w średnim wieku, o przekrwionych oczach i mocnym makijażu mającym upodobnić go do Szatana. Usta miał czerwone, twarz bladą jak płótno, oczy podkreślone czarnym tuszem i niewielką kozią bródkę. Nosił wyświechtany frak i białe rękawiczki upstrzone żółtawymi plamami.
– Nie powinien ich zakładać, kiedy wali konia – wyszeptała Liz. Wszyscy wybuchnęli śmiechem.
– Okropne – rzekł Richie.
– Wygląda na tyle fatalnie, że byłby w stanie to zrobić – wyszeptał Buzz.
Marco zerknął na nich nerwowo, ale nie mógł usłyszeć, o czym rozmawiają. Uśmiechnął się do nich i zamiótł cylindrem, bezskutecznie usiłując i przykuć ich uwagę.
– Niezależnie, co zrobicie – zwróciła się Liz do pozostałych – nie podawajcie mu ręki.
Znowu wybuchnęli śmiechem.
Kilku widzów spojrzało na Amy -jedni z zaciekawieniem, inni z dezaprobatą, ona jednak ani trochę się nie przejęła. Bawiła się wyśmienicie.
Marco postanowił ich zignorować. Wziął ze stolika ustawionego na środku sceny talię kart. Przetasował je i owinął jedwabną chusteczką, odsłaniając tylko jeden róg talii. Wykonując każdy gest z przesadnym namaszczeniem umieścił zawiniątko w szklanym pucharze. Kiedy cofnął się i skinął na puchar, karty zaczęły same wyskakiwać z owiniętej jedwabiem talii – najpierw as karo… as trefl… as kier… i na koniec, przez omyłkę, walet karo. Marco, wyraźnie zakłopotany, błyskawicznie schował karty i zajął się kolejną sztuczką.
– Rany, ale on cuchnie – rzekł półgłosem Buzz.
– To te jego rękawiczki – rzuciła Liz.
– Richie, czy ten facet to naprawdę twój wujek Arnold? – spytała Amy.
Marco nadmuchał balon i zawiązał końcówkę. Kiedy przytknął do balonu zapalonego papierosa, balon pękł z hukiem i z wnętrza wyprysnął żywy gołąb. Była to lepsza sztuczka od tej z kartonami, ale Amy i tak zauważyła, że ptak wyfrunął spod marynarki fraka prestidigitatora.
Marco wykonał jeszcze dwie sztuczki, które spotkały się z umiarkowanie życzliwym przyjęciem widzów. Nagle Liz spytała:
– Spadamy?
– Jeszcze nie – zaprotestował Richie.
– Ale to cholernie nudne – mruknęła Liz.
– Chcę zobaczyć finał – wyjaśnił Richie. – Gilotynę.
– Jaką gilotynę? – spytał Buzz.
– Tę z plakatu na zewnątrz – rzucił Richie. – Będzie odcinał łeb jakiejś lasce
– Tylko w ten sposób może liczyć, że jakaś laska zrobi mu laskę – powiedziała Liz chichocząc.
Marco odezwał się po raz pierwszy. Głos miał zadziwiająco silny i władczy.
– A teraz coś dla miłośników makabry, horroru, groteski, krwi i wyprutych flaków… rad jestem mogąc zaprezentować państwu mój popisowy numer znany pod nazwą „Falownika".
– A co z gilotyną? – zwrócił się Richie do Buzza.
– Dupek – warknęła Liz. – To tylko podpucha.
Marco wtoczył na środek sceny sporych rozmiarów, pionowo ustawioną skrzynię. Była nieco krótsza od trumny, ale z kształtu podobna.
– Słyszałem, co tam mamroczecie – rzekł Marco. – Słyszałem, że mówicie “gilotyna… gilotyna"… Niestety, urządzenie to należało do mego poprzednika. Po pewnym nieszczęśliwym wypadku zarówno on, jak i jego sprzęt zostały zatrzymane przez policję. Podczas ostatniego występu jego asystentka straciła głowę, w przenośni i dosłownie. To było okropne. A ile potem sprzątania!
Widzowie zareagowali nieco wymuszonym śmiechem.
– Fatalne, Co za gówno – burknęła Liz.
Amy jednak stwierdziła, że w pewnym momencie Marco przeszedł nader osobliwą metamorfozę. Nie wyglądał już na podrzędnego, kiepskiego magika, jak w chwili, gdy pojawił się na scenie. Jego charakteryzacja nie wyglądała już głupio – z sekundy na sekundę wydawał się coraz bardziej demoniczny, a w jego oczach pojawił się nowy, diabelski błysk. Nerwowy uśmieszek stał się złowrogim, dwuznacznym grymasem. Kiedy spojrzenie magika padło na Amy, odniosła wrażenie, jakby wyjrzała przez bliźniacze okna wprost w posępną czeluść piekła. Poczuła chłód, który przeniknął ją do szpiku kości.
Nie wygłupiaj się – powiedziała sobie w duchu, ale wzdrygnęła się. Marco Wspaniały nie zmienił się. Zmieniła się tylko moja percepcja. Mam łagodne halucynacje. Lekki odlot. To ten cholerny skręt. Co Liz do niego dodała?
Marco uniósł do góry mierzący dwie stopy drewniany zaostrzony kołek.
– Panie i panowie, obiecuję, że za chwilę ujrzycie coś, co wstrząśnie wami bardziej niż sztuczka z gilotyną. Ten numer jest doprawdy dużo, dużo lepszy.
Uśmiechnął się, a jego uśmiech był mroczny i osobliwy, jak uśmiech kota z Cheshire.
– Potrzebuję ochotniczki spośród widzów. Młodej kobiety.
Jego diabelskie oczy lustrowały wolno twarze z pierwszych rządów. Prestidigitator uniósł rękę i wymierzał ją złowrogo w kolejne kobiety. Przez zapierająca dech w piersiach chwilę wskazywał również na Amy, gdy nagle jego ręka nieco się przesunęła i zatrzymała na Liz. Ostatecznie jednak magik wybrał na swoją asystentkę atrakcyjną rudowłosą dziewczynę.
– O nie – powiedziała ruda. – Nie mogłabym. Nie ja.
– Oczywiście, że możesz – przekonywał Marco. – No dalej, drodzy państwo, zachęćcie tę uroczą, dzielną młodą damę.
Widzowie zareagowali burzą oklasków, a kobieta z wyraźnym wahaniem wspięła się na scenę.
Marco ujął ją za rękę, kiedy weszła na podwyższenia.
– Jak ci na imię?
– Jenny – odparła, uśmiechając się nieśmiało.
– Nie boisz się, prawda, Jenny?
– Nie – powiedziała, czerwieniąc się. Marco uśmiechnął się.
– Mądra dziewczynka! – Podprowadził ją do trumny. Stała pionowo, odchylona nieco do tyłu na ogromnych metalowych klamrach. Marco uchylił wieko.
– Wejdź, proszę, do skrzyni, Jenny. Obiecuję, że nie będzie bolało.
Z pomocą magika rudowłosa dziewczyna weszła tyłem do skrzyni. Twarzą odwrócona była do widzów. Trumna była krótka, więc kiedy Marco zamknął wieko, głowa dziewczyny wystawała z niej na zewnątrz.
– Wygodnie? – zapytał Marco.
– Nie – odparła dziewczyna, wyraźnie zdenerwowana.
– Dobrze – mruknął Marco. Uśmiechnął się do widzów, po czym zawiesił na wieku skrzyni potężną kłódkę.
W tej samej chwili Amy poczuła coś dziwnego, wrażenie zagrożenia, odczucie, jakby znajdowała się oko w oko ze śmiercią, która powoli zamykała wokół niej uścisk niewidzialnych, lodowatych ramion. Znów ta cholerna trawa, powiedziała sobie w duchu.
Marco Wspaniały przemówił do widzów:
– W piętnastym wieku Wlad Piąty Wołoski, znany swoim przerażonym poddanym jako Wlad Palownik, poddawał torturom dziesiątki tysięcy jeńców, tak mężczyzn, jak i kobiet, głównie najeźdźców z innych krain. Pewnego razu armia turecka zaniechała planowanej inwazji, kiedy natknęła się na pole, na którym doborowa gwardia Włada ustawiła tysiące pali i nabiła na nie tysiące mężczyzn Wlad osobiście dobierał ludzi do swojej elitarnej gwardii zabójców. Kiedy znudziło mu się jego własne nazwisko, wybrał sobie nowe, po swoim równie paskudnym ojcu, którego nazywano „Dracul" – to znaczy „Diabeł". Dodając literę „a" stał się Draculą, synem Diabła. I tak oto, moi przyjaciele, rodzą się legendy.
– Ale syf- powtórzyła Liz.
Amy była jednak urzeczona tą dziwną, nową i niebezpieczną istotą, która (przynajmniej w jej mniemaniu) zagnieździła się w ciele Marco. Bezdenne, wszechwiedzące, złe oczy magika ponownie odnalazły oczy Amy i wejrzały w głąb jej duszy, zanim zwróciły się w inną stronę.
Marco raz jeszcze zważył w dłoni mierzący dwie stopy, zaostrzony kołek.
– Panie i panowie, przedstawiam wam… Palownika.
– Najwyższy czas – powiedziała Liz. Marco uniósł mały, ale ciężki młotek.
– Jeśli spojrzycie na wieko skrzyni, zobaczycie, że wycięto w nim niewielki otwór.
Amy zauważyła go. Wokół otworu namalowano czerwone serce.
– Otwór znajduje się dokładnie nad sercem ochotniczki – wyjaśnił Marco. Oblizał wargi, odwrócił się i ostrożnie wsunął kołek do otworu.
– Czujesz szpic kołka, Jenny? Zachichotała nerwowo.
– Tak.
– Dobrze – powiedział magik, – Pamiętaj… nie będzie bolało. – Trzymając kołek lewą ręką uniósł w prawej młotek.
– Teraz proszę o absolutną ciszę. Osoby o słabym sercu uprasza się, by odwróciły wzrok. Ona nie poczuje bólu…, ale to nie znaczy, że nie będzie krwi!
– Co? – powiedziała Jenny. – Ej, zaczekaj, ja…
– Cisza! – warknął Marco i mocno uderzył młotkiem w kołek. NIE! pomyślała Amy.
Przy wtórze obrzydliwego, wilgotnego odgłosu kołek zagłębił się w piersi kobiety. Jenny krzyknęła, a z jej wykrzywionych ust buchnęła krew.
Widzowie wstrzymali oddech. Kilka osób wydało okrzyk przerażenia.
Głowa Jenny przechyliła się na bok. Język wysunął się z ust. Oczy spoglądały niewidzącym wzrokiem ponad głowami osób zebranych w namiocie.
Śmierć w cudowny sposób zmieniła oblicze ochotniczki. Rude włosy zamieniły się w jasne. Oczy z zielonych stały się niebieskie. Twarz nie była już twarzą Jenny, kobiety wybranej z widowni. Teraz była to twarz Liz Duncan. Każde zagłębienie, każda wypukłość, wszystkie rysy, każdy najdrobniejszy szczegół należał do Liz.
To nie była gra świateł i cieni. W trumnie znajdowała się Liz. To LIZ została przebita kołkiem. To LIZ była martwa, a spomiędzy jej pełnych warg wciąż jeszcze wypływała krew.
Z trudem chwytając powietrze, Amy rozejrzała się wkoło i ze zdumieniem stwierdziła, że jej koleżanka nadal tu była. Liz stała na widowni, obok niej, a mimo to, jakimś cudem znajdowała się również na scenie, w trumnie, martwa.
Amy, zdezorientowana i skonfundowana, szepnęła:
– Ale to przecież ty. To ty… jesteś tam, na górze. Liz-na-widowni powiedziała:
– Co takiego?
Liz-w-trumnie wpatrywała się w wieczność i spluwała krwią. Liz-na-widowni spytała:
– Amy? Nic ci nie jest?
Liz umrze, pomyślała Amy. Już wkrótce. To jakiś rodzaj wizji… przepowiedni, proroctwa… czy jak to tam zwą. Czy to może się spełnić? I czy się spełni?
Czy Liz umrze? Już wkrótce? Może nawet dzisiejszej nocy?
Oblicze Marco, wyrażające szok i zgrozę w momencie, gdy z ust ochotniczki trysnęła krew, rozpromienił szeroki uśmiech.
Magik pstryknął palcami, a kobieta w skrzyni nagle ożyła; wyraz bólu zniknął z jej twarzy, uśmiechnęła się… i nie wyglądała już jak Liz Duncan.
Nigdy nie wyglądała jak Liz, pomyślała Amy. To tylko moje przywidzenia. Narkotyki. Halucynacje. To nie była wizja, przepowiednia rychłej śmierci Liz. Boże, mam już tego dość.
Widzowie odetchnęli z ulgą, kiedy Marco wyjął kołek z otworu w wieku skrzyni. Magik nie wydawał się już złowieszczy. Był tym samym zaniedbanym, pulchnym, niezdarnym facecikiem, który kilkanaście minut temu potykając się wszedł przez ukryty otwór do wnętrza namiotu. Z oczu Marco nie wyzierała już wszechwiedząca obecność zła, wyglądem również nie przypominał diabła.
Wyobraźnia – powiedziała sobie Amy. – Omamy wzrokowe. To nic nie oznacza. Zupełnie nic. Żadne z nas nie umrze. Muszę wziąć się w garść.
Marco pomógł Jenny wyjść ze skrzyni i przedstawił ją publiczności. Była jego córką.
– Jeszcze jedna tania sztuczka – stwierdziła Liz zdegustowana. Kiedy wyszli z namiotu Marco, Amy zdziwiła się rozczarowaniu swoich towarzyszy. Zupełnie jakby mieli nadzieję, że kobieta naprawdę zostanie przebita kołkiem albo straci głowę pod ostrzem gilotyny. Dodatek, jakim Liz doprawiła ostatniego jointa, musiał być naprawdę silny, bowiem byli niespokojni i poruszeni – potrzebowali coraz gwałtowniejszych i silniejszych podniet, aby zagospodarować tę nowo poznaną, nerwową energię. Dekapitacja albo chociaż odrobina przelanej krwi – to pomogłoby tym trojgu pozbyć się z krwiobiegu tej substancji chemicznej i odzyskać spokój.
Dość skrętów na dzisiaj, poprzysięgła sobie Amy. Nie będą palić. Ani dzisiaj, ani NIGDY. Nie potrzebuję narkotyków, aby być szczęśliwa. Po cholerę j e biorę?
Następnym miejscem, jakie odwiedzili, był Upiorny Zwierzyniec, a potworne kreatury, jakie tam ujrzeli, wstrząsnęły Amy. Była tam koza o dwóch głowach, trójgłowy i trójoki byk, odrażający wieprz ze ślepiami po obu stronach pyska i dwoma kolejnymi oczyma nieco wyżej na łbie; spomiędzy jego spękanych mięsistych warg wyciekała zielonkawa ślina, a z boku wystawały dwie dodatkowe nogi.
Wreszcie dotarli do zagrody, gdzie stała z pozoru normalna owieczka. Amy wyciągnęła rękę, aby ją pogłaskać, i dopiero kiedy zwierzę odwróciło się w jej stronę, ujrzała, że miało dodatkowy nos i wyłupiaste, niewidzące trzecie oko z boku głowy. Natychmiast cofnęła rękę.
Koszmarne zwierzęta były jak popita piwem whisky dla naćpanych nastolatków; kiedy wyszła z Upiornego Zwierzyńca, Amy poczuła się na jeszcze większym haju, jeszcze bardziej oderwana od rzeczywistości niż kiedy weszła do środka.
Odbyli przejażdżkę Szaloną Rakietą. Amy usiadła przed Buzzem na siodełku przypominającym nieco motocyklowe, wewnątrz płaskiej, dwuosobowej, przypominającej pocisk gondoli. Licząc na odrobinę prywatności, Buzz położył ręce na jej nie opiętych biustonoszem piersiach. Siła odśrodkowa pchnęła ją na niego. Poczuła żar i wielkość jego erekcji, gdy pośladkami wbiła mu się mocno w krocze.
– Chcę cię – powiedział przysuwając usta do jej ucha, aby mogła go usłyszeć poprzez ryk wirującej maszyny i dzikie zawodzenie wiatru.
Było jej dobrze ze świadomością, że ktoś jej pragnie, że jest pożądana. Amy pomyślała, że może to wcale nie tak źle być taką dziewczyną jak Liz. W każdym razie zawsze miałaby przy sobie kogoś, kto by jej potrzebował, z takich czy innych względów.
W namiocie Klauna Bozo zarówno Buzz, jak i Richie zdołali trafić w dziesiątkę i skąpać roześmianego klauna w ogromnej wannie wody. Buzzowi szło z początku nie najlepiej – zapłacił za trzy piłki, potem za trzy następne i jeszcze trzy, aż w końcu ostatnia dosięgła celu, zanurzając Bozo w wannie. Richie podszedł do tego zadania inaczej – rozważył je z iście matematyczną precyzją i dokładnością. Posłał dwie niecelne piłki i wyciągnąwszy odpowiednie wnioski, przy trzeciej próbie trafił w dziesiątkę.
Później, kiedy ich gondola zatrzymała się na chwilę na szczycie Diabelskiego Młyna, a daleko w dole, pod nimi skrzyły się jak rozsypane diamenciki światła lunaparku, Buzz pocałował Amy, bardzo mocno, sondując językiem wnętrze ust. Wodził dłońmi po całym jej ciele.
Wiedziała, że ta noc będzie bardzo ważna dla całego ich związku. Tej nocy albo będzie musiała z nim zerwać, albo da mu to, czego pragnął. Nie mogła już dłużej go powstrzymywać. Musiała zadecydować, kim i czym chce być.
Ale była teraz na tak wspaniałym haju, że nie chciała – NIE MOGŁA myśleć o równie złożonych problemach. Pragnęła jedynie odpłynąć, radować się światłami, dźwiękami i nieustannym działaniem.
Po zejściu z Diabelskiego Młyna urządzili sobie przejażdżkę na samochodzikach i bezlitośnie najeżdżali na siebie nawzajem. Z zawieszonej pod spodem siatki pod napięciem, której dotykały umieszczone poziomo drążki przy samochodzikach, tryskały snopy iskier. Powietrze było przesiąknięte wonią ozonu.
Przy każdym hałaśliwym zderzeniu Amy czuła dreszcz rozkoszy, przeszywający ją od stóp do głów.
Znajdująca się tuż obok pawilonu z samochodzikami karuzela zmieniła się w rozmytą plamę jasnych świateł. Po drugiej stronie Młot na przemian to unosił się, to znów opadał. Muzyka organowa mieszała się z rykiem tłumów, nieustającymi monologami naganiaczy i łoskotem uderzających jeden o drugi samochodzików.
Amy pomyślała, że kocha wesołe miasteczko. Dogoniła samochodzik Richiego i uderzyła weń z boku, a gdy impet zderzenia obrócił ją o sto osiemdziesiąt stopni, doszła do wniosku, że lunapark, wraz ze swymi światłami i atmosferą podniecenia, w pewnym sensie przypomina Las Vegas. Zaczęła zastanawiać się, czy wyjazd z Liz do Nevady nie byłby równie ekscytujący.
Po samochodzikach przyszła kolej na Gabinet Osobliwości, a dezorientacja Amy jeszcze bardziej przybrała na sile po tym, co tam ujrzała. Trójoki mężczyzna o skórze aligatora. Najgrubsza kobieta świata, siedząca na kanapie, która w porównaniu z nią wydawała się maleńka; jej ciało było istną górą mięsa, rysy twarzy niknęły wśród zwałów ciastowatego tłuszczu. Czterooki mężczyzna, któremu druga para rąk wyrastała z brzucha. Mężczyzna o dwóch nosach i ustach pozbawionych warg.
Liz, Buzz i Richie uznali Gabinet Osobliwości za najlepszą atrakcję całego wesołego miasteczka. Pokazywali sobie wszystko palcami i śmieli się z eksponatów, jakby ludzie na podwyższeniach nie widzieli ich ani nie słyszeli. Amy wcale nie było do śmiechu, chociaż nadal odczuwała efekty działania trawki. Przypomniała sobie przekleństwo Jerry'ego Gallowaya i przekonanie mamy, że dziecko urodzi się z wadami – to, co zobaczyła w Gabinecie Osobliwości, budziło w niej zamiast śmiechu dojmującą zgrozę. Amy czuła zażenowanie, zarówno wobec siebie, jak i wobec patetycznych dziwolągów pozujących jako żywe eksponaty. Chciała im w jakiś sposób dopomóc, ale naturalnie nie mogła, toteż przysłuchiwała się docinkom swoich kolegów i uśmiechała się pod nosem, usiłując nakłonić ich do szybszego zwiedzania.
To dość nieprawdopodobne, ale najbardziej przerażającym eksponatem w Gabinecie Osobliwości było dziecko zamknięte w ogromnym słoju. Inne dziwolągi były żywe i pełne siły, tak że mogły potencjalnie stanowić zagrożenie dla zwiedzających, ale martwa, bezbronna istota w słoju, która nikogo nie mogła skrzywdzić, wywarła na nich najbardziej wstrząsające wrażenie. Wielkie zielone oczy patrzyły niewidząco w przestrzeń ze swego szklanego więzienia; wydęte, zdeformowane nozdrza zdawały się wietrzyć zapachy Amy, Buzza, Liz i Richiego; czarne wargi były rozchylone i widać było blady, cętkowany język. Mogło się wydawać, że potworek na nich warczy, że gdy tylko sobie pójdą, jego usta natychmiast się zamkną.
– Straszne – powiedziała Liz. – Jezu!
– To nie jest prawdziwe – mruknął Richie. – To nigdy nie żyło. Jest ZBYT dziwaczne. Żaden człowiek nie mógłby urodzić takiego czegoś.
– Może tego nie urodził człowiek – podsunęła Liz.
– Ale tak tu jest napisane – zauważył Buzz. – Urodził się w 1955 roku z normalnych rodziców.
Unieśli wzrok i spojrzeli na afisz na ścianie za słojem, a Liz zawołała:
– Hej, Amy, twoja mama ma na imię Ellen. Może to był twój brat! Wybuchnęli śmiechem – wszyscy oprócz Amy. Wpatrywała się w afisz, w sześć liter układających się w imię potworka i poczuła kolejny dreszcz niepokojącego przeczucia. Miała wrażenie, jakby jej obecność w lunaparku nie była dziełem przypadku, lecz przeznaczenia. Ogarnęło ją niesamowite i niezbyt przyjemne uczucie, że przeżyła siedemnaście lat, aby właśnie dziś, tego wieczoru znaleźćsię w tym szczególnym miejscu. Ktoś nią cały czas manipulował; gdyby sięgnęła rękoma nad głowę, poczułaby sznurki łączące ją z dłonią lalkarza.
Czy jest możliwe, że ta istota w słoju rzeczywiście była dzieckiem jej matki? Czy DLATEGO mama nalegała, aby Amy niezwłocznie poddała się aborcji?
Nie. To szalone, absurdalne, pomyślała rozpaczliwie Amy.
Nie spodobała jej się świadomość, że życie nieodparcie ją wiodło ku temu miejscu na ziemi, by znalazła się tu w tej akurat minucie spośród trylionów minut składających się na bieg historii. To przekonanie pozbawiło ją siły.
To wszystko tylko narkotyki. Z powodu narkotyków nie mogła ufać swoim zmysłom. Koniec z trawką. Nigdy więcej jointów.
– Nie dziwię się matce, że je zabiła – zauważyła Liz przyglądając się potworkowi w słoju.
– To tylko gumowa lalka – rzekł z naciskiem Richie.
– Przyjrzę mu się z bliska – postanowił Buzz przechodząc przez linę zabezpieczającą.
– Buzz, nie! – zawołała Amy.
Buzz podszedł do podwyższenia, na którym stał słój, i pochylił się w jego stronę. Wyciągnął rękę, przytknął palce do słoja i wolno przesunął po szkle, za którym znajdowała się twarz potworka.
Nagle gwałtownym ruchem cofnął rękę.
– Cholera jasna!
– Co się stało? – spytał Richie.
– Buzz, wróć tu, proszę – powiedziała Amy.
Buzz podszedł do nich, unosząc rękę do góry, aby mogli ją zobaczyć. Na jednym z jego palców widniała krew.
– Co się stało? – spytała Liz.
– Na szkle musiał być jakiś zadzior – doszedł do wniosku Buzz.
– Powinieneś pójść do ambulatorium – stwierdziła Amy. – Rana może być zainfekowana.
– E tam – powiedział Buzz nie chcąc, by w jego wizerunku twardego macho pojawiły się jakieś rysy. – To tylko zadrapanie. Ale wiecie, to zabawne. Na tym słoju nie widziałem żadnych ostrych krawędzi.
– Może nie zaciąłeś się o szkło – zasugerował Richie. – Może ugryzł cię ten potworek.
– On nie żyje.
– Jego ciało jest martwe – rzekł Richie – ale może duch nadal żyje.
– Jeszcze przed minutą wmawiałeś nam, że to tylko gumowa lalka – rzuciła Amy.
– Mogłem się mylić – odparł Richie.
– Jak wyjaśnisz ugryzienie przez szkło? – spytał sarkastycznie Buzz.
– Psychiczne ukąszenie – rzekł Richie. – Ukąszenie ducha.
– Nie strasz mnie – otrząsnęła się Liz klepiąc Richiego po ramieniu.
– Ukąszenie ducha? – mruknął Buzz. – To głupie.
Istota w butli obserwowała ich przymglonymi, szmaragdowymi, wyłupiastymi oczyma.
Imię Ellen zdawało się płonąć na afiszu jaśniej niż wszystkie inne słowa.
Zbieg okoliczności, powiedziała sobie Amy.
To musiał być zbieg okoliczności. Bo jeżeli nie, jeżeli to naprawdę było dziecko mamy, jeżeli Amy została ŚCIĄGNIĘTA do lunaparku przez jakąś nadnaturalną moc, to inne jej przeczucia również mogą okazać się prawdziwe. Liz rzeczywiście może tu umrzeć. A to było nie do pomyślenia, nie do przyjęcia. Czyli musi to był zbieg okoliczności.
ELLEN.
Zbieg okoliczności, do cholery!
Amy poczuła znaczną ulgę, kiedy wyszli z Gabinetu Osobliwości.
Przejechali się jeszcze raz na kolejce górskiej i nagle wszyscy bez wyjątku poczuli silny głód. Był to głód wzmożony działaniem trawki, niezaspokojony apetyt znany wszystkim namiętnym palaczom jointów. Zjedli hot dogi, lody i kilka słodkich jabłek.
W końcu znaleźli się przy Tunelu Strachu.
Na niewielkim podwyższeniu jakiś wielki facet w kostiumie Frankensteina groźnie wymachiwał rękoma w stronę ludzi wchodzących do wagoników i oczekujących na wjazd do tunelu. Warczał, machał rękoma i podskakiwał, niezdarnie naśladując Borisa Karloffa.
– Ale wielkolud – mruknął Richie.
Przeszli kilka stóp w stronę platformy naganiacza, gdzie wysoki, dystyngowany mężczyzna nieprzerwanie przemawiał do przechodniów. Spojrzał w dół, w ich stronę, a Amy stwierdziła, że miał najbardziej niebieskie oczy, jakie kiedykolwiek widziała. Po kilku sekundach uświadomiła sobie, że gigantyczna twarz klauna na szczycie Tunelu Strachu miała rysy tego właśnie naganiacza.
– Przerrrażające atrrrakcje i rrrewelacje! – wołał naganiacz. – Koszmarrrry, grrroza i horrorrrr! Gobliny, duchy i wampiry! Pająki większe niż ludzie! Istoty z kosmosu i z najczarniejszych czeluści naszej planety! Czy wszystkie istoty znajdujące się w tym tunelu są sztuczne? A może któraś z nich jest prawdziwa? Przekonajcie się sami! Poznajcie prawdę… na własne ryzyko! Czy jesteście w stanie wytrzymać tę próbę i towarzyszące jej napięcie i grozę? Panowie, pokażcie, że jesteście mężczyznami! Panie, czy wasi partnerzy są dostatecznie męscy, by was chronić, gdy już znajdziecie się wewnątrz? A może to wy będziecie musiały ich ochraniać? Przerrrażające atrrrakcje, rrrewelacje!
– UWIELBIAM przejażdżki Tunelem Strachu, kiedy jestem na haju -stwierdziła Liz. – To naprawdę oszałamiające uczucie, kiedy jest się dostatecznie mocno naćpanym.
– Ja jestem dostatecznie naćpana – zapewniła Amy.
– Ja też – dodał Buzz.
– Eee tam, musimy dać sobie więcej czadu – powiedziała Liz. – To jeszcze nic.
– Jeśli wypalę jeszcze jednego skręta – rzekł Richie – będę musiał pójść na odwyk.
– Ale nie do izolatki – rzekł Buzz. – Raczej do dwójki. Dopisuję się do ciebie.
– To jest to – rzuciła z podnieceniem w głosie Liz. – Trzeba być naprawdę mocno naćpanym, żeby w pełni nacieszyć się Tunelem Strachu.
Ja pasuję, postanowiła Amy. Koniec ze skrętami na dziś wieczór. Na dziś wieczór i w ogóle.
Kupili bilety na Węża. Facet kontrolujący urządzenia był karłem i podczas gdy czekali na rozpoczęcie przejażdżki, Liz otwarcie drwiła z jego wzrostu. Karzeł spojrzał niemiło na Liz, a Amy zapragnęła, aby jej przyjaciółka wreszcie się zamknęła.
Kiedy Wąż ruszył, karzeł miał okazję zemścić się na złośliwej dziewczynie – nadał urządzeniu większą niż zwykle szybkość. Sznur wagoników zaczął pokonywać zakręty, wzniesienia i pochyłości z taką prędkością, że Amy bała się, iż lada moment wylecą z szyn. To, co zapowiadało się na wspaniałą przejażdżkę, zmieniło się w torturę, zdającą się nie mieć końca. Kostki palców zaciskały się aż do białości, żołądek podchodził do gardła, zimny pot występował na czoło. Nie do wiary, ale nawet w tych okolicznościach, wykorzystując ciemności oraz wysuwane automatycznie brezentowe dachy nad wagonikami, Buzz zajął się Amy – sunął dłońmi w górę i w dół po jej ciele.
Cała noc jest jak ten Wąż, pomyślała Amy. Pozbawiona kontroli.
Po kolejnej przejażdżce na Ośmiornicy i samochodzikach wrócili do ślepej uliczki za ciężarówkami, na skraju wesołego miasteczka. Liz zapaliła kolejnego ze swoich „doprawionych" skrętów. Nad lunaparkiem zapadł już zmierzch i podając sobie jointa z rąk do rąk nie widzieli się zbyt dobrze nawzajem. Żartowali, że jakiś obcy mógł przyłączyć się do nich w ciemności i pociągnąć macha, zanim zdążyliby się zorientować. Udawali, że dostrzegają potwory ukryte pod przyczepami otaczających ich ciężarówek.
Kiedy skręt doszedł do Amy, próbowała udawać. Wciągnęła dym do ust, ale się nie zaciągnęła. Przez chwilę potrzymała dym w ustach, a potem wypuściła. Nawet w ciemnościach, jedynie w świetle żarzącego się koniuszka papierosa, Liz po odgłosie wciągniętego oddechu zorientowała się, że Amy nie pociągnęła trawki jak należy.
– Nie rób sobie jaj, mała – rzuciła ostro. – Nie wyłamuj się.
– Nie wiem, o co ci chodzi – broniła się Amy.
– Akurat, nie wiesz. Pociągnij jeszcze raz tego skręta, ale porządnie. Kiedy jestem naćpana, chcę, żeby wszyscy byli w takim samym stanie jak ja.
Aby nie zdenerwować Liz, Amy ponownie pociągnęła jointa i tym razem wciągnęła dym do płuc. Nienawidziła siebie za brak silnej woli.
Ale nie chcę stracić Liz, pomyślała. Potrzebuję Liz. Czy mam kogoś oprócz niej?
Kiedy wrócili na główny plac, o mało nie zderzyli się z albinosem. Jego cienkie jak bawełna włosy unosiły się za nim, poruszane ciepłą czerwcową bryzą. Spojrzał na nich bezbarwnymi oczyma, zimnymi jak dym, i powiedział:
– Darmowe bilety do wróżki Madame Zeny. Za darmo przepowie wam przyszłość. Po jednym dla każdej z pań z pozdrowieniami od kierownictwa naszego lunaparku. Powiedzcie przyjaciołom, że B AM jest przyjaznym wesołym miasteczkiem i warto do nas zaglądać.
Amy i Liz, zdziwione, wzięły bilety z białych jak robaki dłoni. Albinos zniknął w tłumie.
13
Cała czwórka stłoczyła się w małym namiocie wróżki. Liz i Amy usiadły na dwóch krzesłach przy stole z kryształową, emanującą łagodnym blaskiem kulą. Puchie i Buzz stanęli za nimi.
Zdaniem Amy Madame Zena nie wyglądała na Cygankę, za jaką się podawała, chociaż miała na sobie barwny kaftan, plisowaną spódnicę i całą masę rzucającej się w oczy biżuterii. Była jednak bardzo atrakcyjna i wyglądała dostatecznie tajemniczo.
Jako pierwsza miała poznać swoją przyszłość Liz. Madame Zena zadała jej serię pytań dotyczących jej samej oraz jej rodziny, aby – jak stwierdziła -zogniskować swe nadprzyrodzone moce. Kiedy zabrakło jej pytań, zajrzała w głąb szklanej kuli; nachyliła się bliżej, a dziwny blask płynący z wnętrza kuli i przepływające cienie nadały jej twarzy drapieżny wygląd.
W czterech szklanych kominkach w czterech rogach namiotu paliły się świece.
W sporej klatce po prawej stronie stołu przemaszerował po żerdce kruk i wydał ochrypły, gardłowy dźwięk.
Liz spojrzała na Amy i wywróciła oczyma.
Amy zachichotała. Narkotyk sprawił, że jej śmiech był żywszy i głośniejszy niż zwykle.
Madame Zena teatralnie zmrużyła oczy, wpatrując się w szklaną kulę, jakby usiłowała przeniknąć kurtynę skrywającą świat jutra. Nagle wyraz jej twarzy zmienił się. Pojawiło się szczere zakłopotanie. Zamrugała, pokręciła głową i nachyliła się jeszcze bardziej nad połyskującą kulą spoczywającą na stole.
– Co pani widzi? – spytała Liz.
Madame Zena nie odpowiedziała. Jej twarz nabrała tak upiornego wyrazu, że Amy wyraźnie się zaniepokoiła.
– Nic… – powiedziała Madame Zena.
Najwyraźniej Liz w dalszym ciągu uważała, że Cyganka udaje. Zupełnie nie zwróciła uwagi na wyraz nie skrywanej zgrozy malujący się na twarzy wróżki, który Amy wydawał się wręcz uderzający.
– Ja nie… – zaczęła Madame Zena, po czym przerwała i oblizała wargi. -Ja nigdy…
– Co mnie czeka? – zapytała Liz. – Bogactwo, sława, czy może jedno i drugie?
Madame Zena przymknęła na chwilę oczy, powoli pokręciła głową i ponownie zajrzała w głąb kuli.
– Mój Boże… ja… ja…
Powinniśmy stąd wyjść, pomyślała nagle Amy. Powinniśmy stąd wyjść, zanim ta kobieta powie nam coś, czego nie chcemy usłyszeć. Powinniśmy wstać i uciec stąd, gdzie oczy poniosą.
Madame Zena uniosła wzrok znad kuli. Jej twarz była blada, bez kropli krwi.
– Co za aktorka! – rzucił półgłosem Richie.
– Stek bzdur – mruknął ponuro Buzz.
Madame Zena zignorowała ich i odezwała się do Liz:
– Ja… eee… wolałabym nie przepowiadać ci przyszłości… przynajmniej na razie. Potrzebuję… eee… czasu na interpretację tego, co zobaczyłam w kuli. Najpierw przepowiem przyszłość twojej przyjaciółce, a potem… eee… jeśli nie masz nic przeciw temu… wrócimy do ciebie.
– Jasne – zgodziła się Liz, uznając zachowanie wróżki za rodzaj zabawy z klientem, mającej na celu wyciągnięcie od niego jak największej sumy pieniędzy za „bardziej konkretne" przepowiedzenie przyszłości. – Mnie się nie spieszy, mogę zaczekać.
Madame Zena odwróciła się do Amy. Oczy wróżki wydawały się inne niż przed kilkoma minutami; wyglądała jak osoba, która zobaczyła ducha.
Amy chciała wstać i wyjść z namiotu. Poczuła strumień tej samej energii psychicznej, która zelektryzowała j ą podczas pokazu Marco Wspaniałego. Od stóp do głów zalała ją fala nieprzyjemnego chłodu, a oczyma duszy ujrzała plastyczną wizję grobów, gnijących zwłok i szczerzących zęby kościotrupów -upiorne obrazy przesuwały się błyskawicznie jak fragmenty teledysków puszczone na zawieszonym przed jej oczyma ekranie. Usiłowała się podnieść, ale nie mogła. Serce dudniło jej w piersi.
To znowu te narkotyki, nic więcej. Tylko narkotyki. Coś, co Liz dodała do trawki. Żałowała, że wypaliła tego dodatkowego skręta; powinna była postawić się Liz i odmówić.
– Zadam ci teraz kilka pytań dotyczących ciebie i twojej rodziny – powiedziała drżącym głosem Madame Zena, bez odrobiny teatralnej przesady, którą okazywała przepowiadając przyszłość Liz. -Tak jak już wcześniej powiedziałam twojej przyjaciółce… potrzebuję tych informacji, by zogniskować swoje nadprzyrodzone umiejętności.
Zachowywała się tak, jakby chciała, podobnie jak Amy, poderwać się z miejsca i wybiec ze swego namiotu.
– Proszę pytać – wyszeptała Amy. – Nie chcę tego wiedzieć… ale muszę.
– Ej, co tu się dzieje? – spytał Richie. On też odebrał nowe, złe wibracje, które pojawiły się wewnątrz namiotu.
W dalszym ciągu nieświadoma pełnego powagi zachowania wróżki, Liz syknęła:
– Cii, Richie! Nie psuj zabawy! Madame Zena zwróciła się do Amy:
– Jak się nazywasz?
– AmyHarper.
– Ile masz lat?
– Siedemnaście.
– Gdzie mieszkasz?
– Tu, w Royal City.
– Masz siostry?
– Nie.
– Braci?
– Jednego.
– Jak ma na imię?
– Joey. Joey Harper.
– Ile ma lat?
– Dziesięć.
– Wasza matka żyje?
– Tak.
– Ile ma lat?
– Chyba czterdzieści pięć.
Madame Zena zamrugała i oblizała wargi.
– Jaki kolor włosów ma twoja matka?
– Ciemnobrązowe, prawie czarne, jak ja.
– A oczy?
– Bardzo ciemne, jak j a.
– A jak… – Madame Zena chrząknęła i zamilkła. Kruk zatrzepotał skrzydłami.
Wreszcie Madame Zena odezwała się ponownie:
– A jak nazywa się twoja matka?
– Ellen Harper.
Imię podziałało na wróżkę niczym nagły prysznic. Na jej ciele pojawiły się kropelki zimnego potu.
– Znasz panieńskie nazwisko swojej matki?
– Giavenetto – odparła Amy.
Twarz Madame Zeny pobladła jeszcze bardziej, jej ciałem zaczęły wstrząsać dreszcze.
– Co do diabła?… – rzucił Richie, który wyraźnie wyczuł strach w głosie fałszywej Cyganki i to go zaniepokoiło.
– Ciii! – syknęła Liz.
– Stek bzdur – warknął Buzz.
Madame Zena z jawnym wahaniem zajrzała w głąb szklanej kuli, jakby zmuszała się, by to uczynić. Zamrugała, wstrzymała oddech i krzyknęła. Odsunęła krzesło od stołu i wstała. Strąciła szklaną kulę ze stołu; podrabiany kryształ rąbnął głucho o klepisko, ale był zbyt masywny, aby się stłuc.
– Musicie stąd odejść – powiedziała pospiesznie wróżka. – Musicie opuścić wesołe miasteczko. I to natychmiast. Idźcie do domu, pozamykajcie dobrze drzwi i nie wychodźcie na zewnątrz, dopóki lunapark nie wyjedzie z miasta.
Dziewczyny wstały. Liz powiedziała: – Co to za bełkot? Przyszliśmy tu, bo za darmo miałaś wywróżyć nam przyszłość. Nie powiedziałaś nam jeszcze, że czeka nas bogactwo i olbrzymia sława.
Z przeciwnej strony stołu Madame Zena przyglądała się im rozszerzonymi z przerażenia oczyma.
– Posłuchajcie mnie. Ja wcale nie jestem wróżką. Gram. Udaję. Jestem oszustką Nie mam żadnych niezwykłych zdolności. Po prostu nabieram frajerów. Nigdy nie potrafiłam zajrzeć w przyszłość. W tej kryształowej kuli nigdy nie widziałam nic oprócz światła z żarówki wmontowanej w drewnianą podstawę. Ale dziś wieczorem… dosłownie minutę temu… mój Boże… zobaczyłam coś. I nie rozumiem tego, co ujrzałam. Zresztą nawet nie chcę zrozumieć. Jezu, Jezu Chryste, kto by chciał tak naprawdę zaglądać w przyszłość? To nie byłby dar, lecz przekleństwo. Aleja ZOBACZYŁAM. Musicie natychmiast opuścić wesołe miasteczko, nigdzie sienie zatrzymywać, nie oglądać się za siebie. Po prostu odejdźcie stąd.
Patrzyli na nią oszołomieni i zaskoczeni jej słowami. Madame Zena zachwiała się, nogi ugięły się pod nią i ponownie opadła na krzesło.
– Idźcie już, do cholery! Uciekajcie stąd, zanim będzie za późno. Idźcie, przeklęci głupcy! Pospieszcie się!
Gdy wyszli na zewnątrz i stanęli w kręgu mrugających świateł, otoczeni tłumem ludzi i zalewani falami muzyki płynącej z głośników przy karuzeli, długo spoglądali po sobie, czekając, aż któreś z nich zdecyduje się coś powiedzieć.
Pierwszy odezwał się Richie.
– O co jej chodziło, do cholery?
– To wariatka – mruknął Buzz.
– Nie sądzę – odparła Amy.
– Jakaś świruska – upierał się Buzz.
– Czy w dalszym ciągu nie rozumiecie, co się stało? – spytała Liz. Roześmiała się i wesoło klasnęła w dłonie.
– Jeżeli możesz nam wyjaśnić tę zagadkę, to powiedz – rzuciła Amy, wciąż jeszcze czując przejmujący do szpiku kości chłód wywołany wspomnieniem wyrazu twarzy Madame Zeny, kiedy zajrzała w głąb szklanej kuli.
– To podpucha – oznajmiła Liz. – Strażnicy z wesołego miasteczka przyuważyli nas, jak popalaliśmy trawkę. Nie chcą mieć kłopotów z narkotykami na terenie lunaparku, ale nie mają również ochoty powiadomić glin. Lunaparkowcy nie przepadają za blacharzami. I dlatego zaaranżowali ten numer z albinosem; on daje nam darmowe bilety do wróżki, a jej zadaniem jest popędzić nam kota.
– Tak! – rzucił Buzz. – Kurwa, tak właśnie musiało być! To jest to.
– Sam nie wiem – mruknął Richie. – Dla mnie to jakby trochę bez sensu. No bo niby czemu po prostu sami nas stąd nie wyrzucili? Mają przecież swoich strażników.
– Bo jest nas za dużo, głupku – odparła Liz. – Potrzebowaliby co najmniej trzech wykidajłów. Nie chcą robić z tego powodu wielkiego szumu i tyle.
– Czy jest możliwe, że ona mimo wszystko mówiła prawdę? – zapytała Amy.
– Madame Zena? – spytała Liz. – Chcesz powiedzieć, że wierzysz, że ona faktycznie zobaczyła coś w tej swojej szklanej kuli? Gówno prawda!
Rozmawiali o tym jeszcze chwilę i stopniowo wszyscy przyjęli teorię Liz. Z każdą chwilą jej wersja stawała się coraz bardziej sensowna.
Amy jednak zastanawiała się, czy byliby tego samego zdania, gdyby nie mieli tak mocno w czubie od nadmiaru trawki. Pomyślała o Marco Wspaniałym, o twarzy Liz u kobiety w trumnie, o Buzzie rozcinającym sobie palec na szklanej ściance słoja, wewnątrz którego pływał potwór. Było zbyt wiele spraw wymagających przemyśleń i wszystkie były przerażające. Wyjaśnienie Liz wydawało się szyte grubymi nićmi, ale było dostatecznie wygodne i Amy je przyjęła z radością.
– Muszę pójść na siusiu – powiedziała Liz. – A potem strzelę sobie loda i jazda do Tunelu Strachu! Po tej przejażdżce będziemy mogli pojechać do domu. – Połaskotała Richiego w podbródek. – Kiedy dotrzemy do domu, urządzę ci taką przejażdżkę, jakiej nie zaznałeś na żadnej karuzeli, w żadnym pieprzonym lunaparku.
Odwróciła się do Amy:
– Chodź ze mną do toalety.
– Ale ja nie muszę-po wiedziała Amy. Liz wzięła j ą za rękę.
– Chodź, dotrzymaj mi towarzystwa. Poza tym musimy pogadać, maleńka.
– Spotkamy się przy stoisku z lodami – zarządził Richie, wskazując stragan tuż obok karuzeli.
– Wracamy raz dwa – zapewniła go Liz. Pociągnęła za sobą Amy i zaczęły przedzierać się przez tłum, zmierzając w kierunku obrzeży lunaparku.
* * *
Conrad stał w cieniu obok namiotu Zeny, kiedy czwórka nastolatków wyszła na zewnątrz i stanęła w kręgu czerwonych i żółtych świateł pobliskiego Młota. Usłyszał, jak blondynka powiedziała, że musi iść do toalety i ma ochotę na loda, a potem zamierza odbyć przejażdżkę Tunelem Strachu. Kiedy grupka rozdzieliła się, a pary poszły każda w swoją stronę, Conrad wśliznął się do namiotu Zeny. Znalazłszy się w środku opuścił brezentową płachtę zasłaniającą całe wejście – na jej zewnętrznej stronie widniały słowa NIECZYNNE – WRACAM ZA 10 MINUT.
Zena siedziała na krześle. Nawet w migotliwym blasku świec Conrad widział, że jej twarz miała barwę popiołu.
– No i? – zapytał.
– Znowu pudło – odparła nerwowo Zena.
– Ta przypominała Ellen bardziej niż wszystkie inne, które dotychczas ci podesłałem.
– Zbieg okoliczności – stwierdziła Zena.
– Jak ona się nazywa?
– Amy Harper.
Te cztery sylaby zelektryzowały Conrada. Przypomniał sobie chłopca, któremu dziś po południu wręczył dwie darmowe przepustki. Chłopiec nazywał się Joey Harper i powiedział, że jego siostra ma na imię Amy. On również przypominał Ellen.
– Czego się o niej dowiedziałaś? – zwrócił się do Zeny.
– Niewiele.
– Mów.
– To nie ona.
– Mimo to mów. Ma braci? Siostry? Zena zawahała się, po czym stwierdziła:
– Brata.
– Jak ma na imię.
– Czy to ważne? To nie ta, której szukasz.
– Po prostu jestem ciekawy – odparł beztrosko Conrad, wyczuwając, że Zena ukrywa przed nim prawdę, ale obawiając się uwierzyć, że w końcu po tylu latach zdołał odnaleźć swoją ofiarę.
– Jak ma na imię jej brat?
– Joey.
– A matka?
– Nancy – odrzekła Zena.
Conrad wiedział, że skłamała. Spojrzał na nią i powiedział:
– Na pewno nie Leona? Zena zamrugała.
– Co? Czemu Leona?
– Bo dziś po południu uciąłem sobie nader miłą pogawędkę z Joeyem Harperem, który przyszedł popatrzeć, jak stawiamy nasz lunapark. Powiedział mi, że jego matka ma na imię Leona.
Zena wstrzymała oddech, zdumiona i wstrząśnięta. Conrad obszedł stół i położył dłoń na jej ramieniu. Spojrzała na niego.
– Wiesz co? – zaczął. – Wydaje mi się, że chłopiec skłamał. Sądzę iż w jakiś sposób zdołał wyczuć zagrożenie i skłamał podając mi wiek oraz imię swojej matki. A teraz ty mnie okłamujesz.
– Conrad… daj mi spokój.
Jej reakcja była potwierdzeniem, że naprawdę odnalazł dzieci Ellen. Ogarnęło go szalone, nieopanowane podniecenie.
– Zobaczyłam coś wewnątrz kryształowej kuli – powiedziała Zena głosem, w którym dało się wyczuć niepokój i lęk. – A przecież ona nawet nie jest z kryształu. To tani szajs. Ot, po prostu okrągła bryła szkła. Nie ma w sobie ani krzty magicznej mocy. A mimo to… dziś wieczorem… kiedy były tu te dwie dziewczyny… zobaczyłam wewnątrz kuli pewne obrazy. To było okropne, przerażające. Widziałam blondynkę krzyczącą i unoszącą obie ręce do twarzy, jakby osłaniała się przed czymś potwornym, co próbowało jej dosięgnąć. I zobaczyłam tę drugą… Amy… w podartym ubraniu, całą zbryzganą krwią. – Wzdrygnęła się gwałtownie. – Wydaje mi się, że w tle widziałam również tych… chłopców, którzy im towarzyszyli… obaj byli skąpani we krwi.
– To znak – stwierdził Conrad. – Powiedziałem ci, że odbieram znaki. Ten jest następny. Mówi mi, że nie wolno zwlekać. Mówi, że muszę dopaść Amy jeszcze tej nocy, nawet gdybym musiał przy tym zająć się również pozostałymi.
Zena pokręciła głową.
– Nie, nie, Conradzie. Nie mogę ci na to pozwolić. Nie wolno ci tego zrobić. Nie możesz się mścić. To chore. Nie pozwolę ci zabić tych dzieciaków.
– Och, prawdopodobnie nie ukatrupię żadnego z nich własnoręcznie -mruknął.
– Co chcesz przez to powiedzieć?
– Gunther się nimi zajmie.
– Gunther? Przecież on nikogo by nie skrzywdził.
– Nasz syn się zmienił – odrzekł Conrad. – Tylko ja wiem, jak bardzo. Nareszcie dorósł. Teraz potrzebuje kobiet i bierze sobie wszystko, czego akurat pragnie. Dosłownie. Przeważnie je pieprzy, ale nie tylko. Niestety, zostawia po sobie spory bałagan. Przez ostatnie kilka lat musiałem po nim sprzątać. Teraz dostanę zapłatę za mój trud. On sprawi, że dokona się zemsta, o której marzyłem przez tyle lat.
– Co miałeś na myśli mówiąc, że on bierze od kobiet wszystko, czego pragnie?
– Wykorzystuje je, a potem rozdziera na strzępy – wyjaśnił Conrad. Wiedział, że Zena poczuje się moralnie odpowiedzialna za czyny swojego odbiegającego od normy potomka; uśmiechnął się, gdy dostrzegł wyraz smutku i bólu na j ej twarzy.
– Ile ich było? – spytała.
– Straciłem rachubę. Kilkadziesiąt.
– Mój Boże -jęknęła Zena, drżąc jak liść. – Co ja uczyniłam? Co wydałam na świat?
– Antychrysta – odrzekł Conrad.
– Nieprawda – rzuciła ostro. – Mylisz się, Conradzie. Jesteś obłąkany. Masz manię wielkości. Ten stwór wcale nie jest Antychrystem. To po prostu okrutna, szalona bestia. Powinnam była zachować choć odrobinę zdrowego rozsądku, tak jak Ellen. Powinnam była go zabić, jak ona zabiła Victora. A teraz… jestem odpowiedzialna za śmierć wszystkich, którzy zginęli z rąk tej bestii i tych, którzy jeszcze umrą, zanim to wszystko się skończy.
Stając nad nią Conrad nachylił się i zacisnął dłonie na jej szyi.
– Nie pozwolę ci zniweczyć tego wszystkiego – powiedział.
Zena walczyła, nie miała jednak dość silnej woli życia, podczas gdy Conrad czuł, że musi ją zabić. Nigdy dotąd – aż do tej chwili – nie zaznał podobnego uczucia potęgi i świadomości życiowego celu. Miał wrażenie, jakby coś go doładowywało; diabelska energia zdawała się docierać do każdej komórki jego ciała. Zena miotała się, kopała i drapała go po twarzy, ale umarła szybciej i łatwiej niż oczekiwał. Zaciągnął jej zwłoki w najciemniejszy kąt namiotu; później wymyśli jakiś sposób, aby się ich pozbyć.
Kruk zakrakał histerycznie.
Obawiając się, że ochrypłe wrzaski przyciągną kogoś do namiotu, zanim zdąży pozbyć się trupa, Straker otworzył klatkę, sięgnął do środka i skręcił ptaszysku kark.
Wyszedł z namiotu Zeny i szybkim krokiem ruszył w stronę Tunelu Strachu. Amy Harper i jej przyjaciele dotrą tam niebawem, a on chciał być odpowiednio przygotowany na ich przybycie.
do balonów. Wygrał też darmowy przejazd na karuzeli, kiedy podczas pierwszego okrążenia udało mu się złapać mosiężne kółko. Kręcił się na karuzeli, dosiadając karego wierzchowca, przypominającego czarnego Królewicza z telewizyjnego serialu, gdy nagle zauważył Amy. Nie spodziewał się, że chłopak, z którym się umówiła, przyprowadzi ją do wesołego miasteczka; a jednak była tu, ubrana w ciemnozielone szorty i bladozielony podkoszulek. Tyle, że nie towarzyszył jej Buzz. Była z nią Liz; obie dziewczyny zmierzały w kierunku toalety. Joey stracił je z oczu przy kolejnym obrocie karuzeli; zniknęły w tłumie.
Kiedy w kilka minut później zszedł z karuzeli, natychmiast udał się na poszukiwanie siostry. Wiedział, że z przyjemnością wysłuchałaby jego opowieści o tym, jak oszukał mamę.
Uznał, że jest nadzwyczaj sprytny i dzielny, skoro w pojedynkę zdołał dotrzeć aż do wesołego miasteczka. Joey cenił sobie aprobatę Amy bardziej niż kogokolwiek innego i wręcz nie mógł się doczekać, aby usłyszeć, co powie, gdy zobaczy go tutaj całkiem samego.
* * *
Tego wieczora Joey miał niezwykłe szczęście. Wygrał sześćdziesiąt pięć centów w rzutach monetami i małego pluszowego misia za rzuty strzałkami
14
Szalet był jasno oświetlony. Cuchnął wilgotnym betonem, grzybem i starym moczem. Umywalki pokrywały plamy od stale cieknącej, żelazistej wody.
Amy i Liz umyły ręce i przed lustrami zaczęły poprawiać makijaż. Dwie starsze kobiety wyszły z toalety pozostawiając dziewczyny same.
– Czujesz ten odlot? – spytała Liz.
– Tak.
– Ja też. Czuję to od stóp aż po czubek głowy. Jestem naćpana. A ty? Co z tobą? Jest ci po prostu dobrze czy też jesteś napruta?
– Jestem kompletnie załatwiona – odparła Amy wpatrując się w lustro. Lekko zmrużyła oczy i drżącą dłonią umalowała szminką usta.
– To dobrze – stwierdziła Liz. – Cieszę się, że jesteś naćpana. Może się wreszcie rozluźnisz.
– Jestem wyluzowana – odparła Amy.
– Świetnie – mruknęła Liz. – A więc nie będę cię musiała do tego namawiać.
– Do czego?
– Do orgietki – odparła Liz.
Amy spojrzała na nią, a Liz uśmiechała się lekko nieprzytomnie. Amy spytała:
– Orgietki? Co masz na myśli?
– Powiedziałam już o tym naszym dwóm napalonym samcom, tam na zewnątrz – stwierdziła Liz.
– Buzzowi i Richiemu?
– Obaj są za.
– Znaczy… że niby my… we czwórkę w jednym łóżku?
– Jasne – odparła Liz, odkładając szminkę i zamykając z trzaskiem torebkę. – To będzie FAN-TAS-TYCZ-NE!
– Och, Liz. Sama nie wiem. Nie…
– Daj się ponieść, mała.
– Mam w planie college i w ogóle…
– I pigułki. Nie zaskoczysz po raz drugi. Nie bądź taką cholerną cnotką. Popłyń z prądem, dziecino. Bądź taka, jaka jesteś. Przestań udawać niewiniątko.
– Nie mogłabym…
– Oczywiście, że byś mogła – rzuciła Liz. -I ZROBISZ TO. Chcesz tego. Jesteś taka sama jak ja. Spójrz prawdzie w oczy i baw się.
Amy oparła dłoń na umywalce, aby się przytrzymać. Zawrót głowy był chyba spowodowany czymś więcej aniżeli tylko narkotykami. Była oszołomiona perspektywą pójścia na całość, stania się taką jak Liz, zapomnienia o przyszłości, skrupułach czy poczuciu winy. Życie w ten sposób musi być zabawne i przyjemne, Odprężające. I WOLNE.
Liz nachyliła się w jej stronę i powiedziała:
– U mnie w domu. Bezpośrednio po wyjeździe z lunaparku. Cała nasza czwórka. Moi rodzice mają ogromne łóżko. Pomyśl o tym, kochanie. Możesz mieć obu tych facetów naraz. Obaj palą się, aby dać ci to, co mają najlepszego. Ubawisz się jak nigdy dotąd. Wiem, że tak będzie, bo ja na pewno też się ubawię, a ty jesteś taka sama jak ja.
Melodyjny, rytmiczny głos Liz jakby pozbawiał Amy całej energii i siły woli. Oparła się o umywalkę, zamknęła oczy i poczuła, że ów ciepły, uwodzicielski głos wciąga ją w otchłań, do miejsca, gdzie wcale nie miała ochoty się udać.
Nagle Amy poczuła czyjąś rękę na swoje piersi. Gwałtownie otworzyła oczy.
Liz dotykała jej pieszczotliwie, uśmiechając się.
Amy chciała odepchnąć lubieżną i żwawą dłoń przyjaciółki, ale nie miała dość sił, by stawić choćby najmniejszy opór.
– Zawsze zastanawiałam się, jak by to było z inną dziewczyną, no wiesz, tylko my dwie, ty i ja – stwierdziła Liz.
– Jesteś naćpana – powiedziała Amy. – Napruta tak bardzo, że nie wiesz co mówisz.
– Doskonale wiem co mówię, maleńka. Zawsze się zastanawiałam… i dziś wieczorem się dowiem. Zostanie nam cała masa wspomnień, dziecino.
Pochyliła się i lekko pocałowała Amy w usta; jej język poruszał się zwinnie niczym języczek węża. W chwilę później dziewczyna wyszła z toalety, kołysząc miękko biodrami.
Amy czuła się podle, zwłaszcza że doświadczyła dreszczu rozkoszy, który przeniknął każdy cal jej ciała. Znowu zerknęła w lustro, mrużąc powieki, bo ostre światło jarzeniówek raziło jej podpuchnięte, zaczerwienione oczy. Własna twarz wydawała jej się dziwnie miękka, jakby topiła się i spływała z kości.
Poszukując w sobie po raz kolejny oznak zepsucia i deprawacji, które dostrzegali w niej inni, zajrzała w głąb własnej duszy. Przez całe życie matka wmawiała Amy, że ukrywa ona w sobie jakieś nieokreślone, ale potężne zło, które należy za wszelką ceną powstrzymać. Po latach wysłuchiwania tych ociekających nienawiścią słów szacunek Amy do samej siebie z wielkiego drzewa zmniejszył się do rozmiarów cieniutkiej drzazgi; osobą, która przycinała drzewo i dzierżyła nóż, była jej matka. Teraz Amy miała wrażenie, że dostrzega cień zła, które widziały w niej mama oraz Liz; był to szczególny cień, falująca ściana mroku na samym dnie jej oczu.
NIE! – pomyślała z rozpaczą, przerażona szybkością, z jaką rozpadały się jej postanowienia. Nie jestem jedną z tych osób. Mam plany, ambicje, marzenia. Chcę malować piękne obrazy, nieść szczęście ludziom.
Bez trudu jednak przypominała sobie dreszcz rozkoszy, który przeszył ją od stóp do głów niczym prąd elektryczny w momencie, gdy język Liz musnął jej wargi.
Pomyślała o perspektywie znalezienia się w jednym łóżku z Buzzem i Richie, którzy mogliby brać ją jednocześnie… i stwierdziła, że nie wyobraża sobie siebie w takiej sytuacji.
Stojąc tak w jasno oświetlonej toalecie, czując w nozdrzach drażniącą woń pleśni, uryny i gnijących nadziei, Amy miała wrażenie, jakby znalazła się w przedsionku piekła.
W końcu podeszła do drzwi i otworzyła je.
Liz czekała na zewnątrz, pośród nocy. Uśmiechnęła się do Amy i wyciągnęła rękę.
* * *
Conrad wysłał Ducha, aby zajął się obsługą gości w barze „Na stojaka", gdzie tego wieczoru było więcej klientów niż w Tunelu Strachu. Kiedy albinos się oddalił, Conrad zamknął kasę, a Elton odesłał do punktu gry w rzutki, ostatniego z trzech należących do niego stanowisk.
Elton spojrzał na niego podejrzliwie. Tunel Strachu był zbyt dochodową placówką, aby zamykać ją o tak wczesnej porze. Jednak w przeciwieństwie do Ducha, Elton nigdy o nic nie pytał – po prostu robił to, co mu kazano.
Kiedy wszyscy klienci Tunelu Strachu wyjechali już na zewnątrz przez ogromne, wahadłowe drzwi i wysiedli z wagoników, Conrad wyłączył dopływ prądu do torowiska. Nie zgasił świateł ani nie wyłączył muzyki -jeszcze ją bardziej podkręcił, tak samo jak głos rechoczącego klauna.
Gunther obserwował Conrada z zakłopotaniem, kiedy jednak ten wyjaśnił mu sytuację, zrozumiał i udał się do Tunelu Strachu, aby tam zaczekać.
Conrad stanął przy zamkniętej kasie. Kiedy klienci podchodzili do niego, pytając o bilety, delikatnie ich spławiał. Dziś wieczorem Tunel Strachu będzie otwarty wyłącznie dla czworga specjalnych gości.
* * *
Liz i Amy, każda ze swoim chłopakiem, po zjedzeniu lodów z polewą czekoladową i orzechami udały się do Tunelu Strachu.
Naganiacz o wyjątkowo niebieskich oczach, który wcześniej stał na drewnianej platformie, nie nagabywał już przechodzących. Stał przy kasie, która wyglądała na zamkniętą.
– O, nie – jęknęła Liz, rozczarowana. – Chyba nie chce pan już zamykać?
– Ależ skąd – odrzekł naganiacz. – Po prostu mieliśmy pewien drobny defekt techniczny.
– Kiedy go naprawią? – spytała Liz.
– Już został naprawiony – wyjaśnił naganiacz. – Ale zanim ponownie uruchomię tunel, muszę zaczekać na powrót szefa.
– Ile to potrwa? – zapytał Richie. Naganiacz wzruszył ramionami.
– Trudno powiedzieć. Szef lubi zaglądać do butelki. Jeżeli wypił za dużo, podczas gdy my naprawialiśmy silniki, może się w ogóle nie pojawić.
– Cholera! – wybuchła Liz. – Zostawiliśmy to sobie na koniec, bo tunel jest moją ulubioną atrakcją w całym lunaparku.
Naganiacz spojrzał na Amy. Nie spodobało się jej to, co ujrzała w jego oczach. Spojrzenie miał przenikliwie groźne, i jakby WYGŁODNIAŁE.
Powinnam była założyć biustonosz, pomyślała Amy. To głupie, że staram się naśladować Liz. Nie powinnam była przyjść tu tylko w szortach, cieniutkim podkoszulku i bez stanika. Zupełnie jakbym prosiła się, żeby ktoś mnie zerżnął.
Nic dziwnego, że tak mi się przygląda.
– No cóż – naganiacz zmierzył ich przenikliwym spojrzeniem płomiennych, niebieskich oczu. – Powiem wam coś. Nie wyglądacie na typowych klientów Sprawiacie wrażenie, jakbyście wszyscy mieli TO COŚ.
– Na pewno – rzuciła Liz.
– Zależy, co ma oznaczać „to coś" – dodał Buzz.
– To takie nasze powiedzenie – rzekł naganiacz. – Oznacza dokładnie to, co mówię i mówi to, co znaczy.
Liz wybuchnęła śmiechem.
– No to wszystko jasne.
Naganiacz uśmiechnął się i mrugnął do niej.
– Ostry z ciebie zawodnik – rzuciła Liz.
– Dziękuję – odrzekł naganiacz. – A z ciebie nielicha zawodniczka. Ale i tak będziecie musieli zapłacić za wstęp.
Richie i Buzz sięgnęli do kieszeni po pieniądze.
Naganiacz znowu zerknął na Amy. To samo wygłodniałe spojrzenie. Amy skrzyżowała ramiona na piersiach, aby nie widział jej sutków prześwitujących przez materiał jasnozielonego podkoszulka.
* * *
Joey miał już zrezygnować z odnalezienia Amy w tłumie ludzi zgromadzonych na terenie lunaparku, kiedy nagle ją zauważył.
Była z nią Liz oraz Buzz i jeszcze jeden chłopak. Naganiacz, który dał Joeyowi darmowe przepustki, pomagał im wsiąść do wagonika przy wrotach Tunelu Strachu.
Joey zawahał się, przypominając sobie, jak dziwnie zachowywał się ów mężczyzna, kiedy rozmawiał z nim po południu. Nie mógł jednak doczekać się, aby opowiedzieć Amy o tym jak oszukał mamę, toteż odegnawszy od siebie wszystkie wątpliwości i wahania ruszył raźno w stronę Tunelu Strachu.
* * *
W wagoniku mieściły się cztery osoby – dwie z przodu i dwie z tyłu. Liz i Richie zajęli miejsca z przodu, Amy i Buzz z tyłu.
Ruszając, wagonik szarpnął gwałtownie, a Liz jęknęła i roześmiała się. Fałszywe wrota zamczyska otworzyły się połykając ich i zaraz znów się zamknęły. Początkowo wagonik jechał dość szybko pośród egipskich ciemności, nagle jednak zaczął zwalniać. Po lewej stronie nad torami zapaliło się światło i szczerzący zęby, brodaty pirat wybuchnął śmiechem, a potem ciął zamaszyście szablą w ich kierunku.
Liz pisnęła, a Buzz wykorzystał okazję, by objąć Amy ramieniem.
Po ich prawej stronie, zaraz za piratem kucał na podwyższeniu bardzo realistycznie wyglądający wilkołak, oświetlony blaskiem księżyca, który nieoczekiwanie pojawił się wśród ciemności. Ślepia monstrum połyskiwały czerwono, na jego wielkich kłach widniała krew; szpony, którymi ciął powietrze tuż obok wagonika, błyszczały niczym odłamki zwierciadła.
– Och, Richie, broń mnie! – krzyknęła Liz w udawanym przerażeniu. -Uchroń moje dziewictwo przed tą potworną bestią! – Roześmiała się, rozbawiona własnym popisem aktorskim.
Wagonik zwolnił jeszcze bardziej. Dotarli teraz do miejsca, gdzie psychopatyczny morderca stał nad zwłokami jednej ze swych ofiar. W rozpołowionej czaszce trupa tkwiło ostrze ogromnej siekiery.
Wagonik stanął.
– Co się stało? – spytała Liz.
– Chyba znowu coś się zepsuło – rzekł Richie.
Otaczały ich fioletowo brązowe cienie. Jedyne światło płynęło spoza platformy psychopatycznego mordercy, przy której stali. Była to upiorna, zielonkawa poświata.
– Hej! – zawołała Liz w ciemność poprzez przerażającą muzykę, która zadudniła wokół. – Co jest grane? Włączyć to z powrotem!
– Taak! – ryknął Buzz. – Ej, ty tam!
Przez minutę czy dwie nawoływali naganiacza, nie wiedząc, że jest na platformie przez zamkniętymi drzwiami do tunelu, jakieś czterdzieści stóp od nich. Nikt im nie odpowiedział i w końcu spasowali.
– Cholera – mruknęła Liz.
– Co teraz zrobimy? – spytała Amy.
– Zostaniemy tu – rzekł Richie. – Przecież prędzej czy później muszą to uruchomić
– Może powinniśmy wysiąść i wrócić do bramy pieszo – zasugerował Buzz.
– Mowy nie ma – zaoponował Richie. – Wysiądziemy, a gdy znów włączą prąd, wagonik odjedzie bez nas. Poza tym mogłoby nam grozić, że zostaniemy rozjechani, gdyby do tunelu wpuszczono kolejny wagonik.
– Mam nadzieję, że nie będziemy tu musieli czekać zbyt długo – stwierdziła Amy przypominając sobie, w jaki sposób przyglądał się jej naganiacz. -Tu jest tak straszno.
– Ale syf- mruknęła Liz.
– Cierpliwości – uspokajał Richie. – Zaraz ruszymy w dalszą drogę.
– Skoro już mamy tu siedzieć – powiedziała Liz – chciałabym, żeby wyłączyli tę pieprzoną muzykę. Jest zdecydowanie za głośna.
Nagle w górze nad nimi rozległo się głośnie skrzypnięcie.
– Co to było? – spytała Amy.
Wszyscy unieśli wzrok spoglądając ku górze, w ciemność. Skrzypienie rozległo się ponownie. Tym razem usłyszeli również inne odgłosy – skrobanie, głuche łupnięcie, zwierzęce chrząkanie.
– Chyba powinniśmy… – zaczął Richie.
Nagle coś wyprysnęło z ciemności i schwyciło go za gardło.
Z niskiego ciemnego sufitu wysunęło się ramię zakończone ogromną, włochatą dłonią o długich palcach zaopatrzonych w mordercze szpony, ostre jak brzytwy. Choć ręka poruszała się szybko, widzieli ją wyraźnie w zielonkawym blasku płynącym od strony platformy psychopatycznego zabójcy z siekierą. Nie widzieli jednak, co znajdowało się w ciemnościach nad nimi, na drugim końcu ręki. Szpony błyskawicznie przebiły gardło chłopaka zanurzając się głęboko w ciele, po czym istota silnym szarpnięciem wywindowała Richiego w górę, ściągając go z siedzenia. Richie jak oszalały kopał nogami, jego buty przez sekundę lub dwie bębniły o przód wagonika. I nagle znalazł się na zewnątrz, a potem podnosił się coraz wyżej i wyżej, aż znikł w otworze sufitu, wciągnięty do środka, jakby ważył nie więcej niż kilka funtów.
Wysoko w górze klapa zamknęła się z trzaskiem.
Atak trwał nie dłużej niż trzy, cztery sekundy.
Przez chwilę Amy była zbyt oszołomiona, aby się poruszyć czy choćby krzyknąć. Wpatrywała się w ciemność, gdzie zniknął Richie i nie wierzyła własnym oczom. To musiała być jakaś sztuczka, jedna z tutejszych atrakcji, niewiarygodnie sprawny numer iluzjonistyczny.
Najwidoczniej Liz i Buzz byli tego samego zdania, bowiem oboje wydawali się zahipnotyzowani.
Stopniowo jednak Amy uświadomiła sobie, że Richie naprawdę zniknął i że żaden lunapark na świecie nie zaryzykowałby zdrowia i życia odwiedzających, aby zafundować im sztuczkę równie niebezpieczną jak to, czego przed chwilą doświadczyli.
Liz szepnęła:
– Krew.
To jedno jedyne słowo przełamało czar.
Amy i Buzz spojrzeli na nią.
Liz, odwrócona od nich, obie ręce trzymała w górze. Były zbryzgane czymś wilgotnym i ciemnym. Nawet w zielonkawym świetle wyraźnie było widać, że Liz jest skąpana we krwi.
We krwi Richiego.
Amy krzyknęła.
15
Kiedy Conrad odłączył dopływ prądu do torowiska, po którym przesuwał się wagonik z młodymi ludźmi, zszedł po pochylni na plac. Zamierał obejść Tunel Strachu od tyłu, wejść do środka przez drzwi od piwnicy na zapleczu, zamknąć je za sobą i odnaleźć Gunthera. Chciał, aby jego syn zabił pozostałą trójkę, ale oszczędził Amy Harper. Amy, naturalnie, będzie musiała pocierpieć kilka dni, zanim umrze. Zostanie należycie wykorzystana, dokładnie tak jak tego pragnął Conrad, jak marzył przez dwadzieścia pięć lat. Wydał Guntherowi ścisłe polecenia, ale nie był pewny, czy on będzie w stanie nad sobą zapanować, kiedy już zacznie zabijać. Gunthera stale należało upominać; przez następną krytyczną godzinę wymagał dokładnego nadzoru.
Kiedy jednak Conrad znalazł się na placu i miał już skręcić w przesmyk między Tunelem Strachu a Gabinetem Osobliwości, ujrzał Joeya Harpera. Młodszy braciszek Amy stał przy drugich drzwiach zamczyska, którymi wagoniki opuszczały Tunel Strachu.
Musiał zauważyć, że jego siostra wjeżdżała do środka, pomyślał Conrad. Czeka na nią. Co zrobi, kiedy ona się nie pojawi? Pójdzie po pomoc? Wezwie ochroniarza?
Joey spojrzał na niego.
Conrad uśmiechnął się i pomachał.
Musi coś zrobić z tym cholernym chłopakiem, i to szybko.
* * *
Buzz wspiął się na platformę, gdzie stał skąpany w zielonkawym świetle maniak, i wyszarpnął siekierę z czaszki manekina spoczywającego u stóp mechanicznego psychopaty. Z siekierą w dłoni zeskoczył do wagoników. Amy i Liz, obejmując się ramionami, czekały na niego.
– To prawdziwa siekiera – powiedział. – Niezbyt ostra, ale wystarczy.
– Nie rozumiem – rzuciła drżąco Liz. – Co się tu dzieje? O co tu, kurwa, chodzi?
– Nie wiem na pewno – rzekł Buzz. – Mogę się tylko domyślać. Ale widziałaś tę rękę.
– To nie była RĘKA – stwierdziła Liz.
– Szpon, łapa, jak ją zwał, tak zwał – rzekł Buzz. – W każdym razie przypominała ręce tego stwora w słoju, dziwoląga zanurzonego w formalinie w Gabinecie Osobliwości. Tyle że ta była dużo większa.
Amy odezwała się, zdumiona, że może wykrztusić choć słowo:
– To znaczy… sądzisz, że jesteśmy tu uwięzieni z potworem, który morduje ludzi?
– Tak – rzekł Buzz.
– On nie zabił Richiego! – zawołała Liz łamiącym się głosem. – Richie nie umarł. On żyje. On… jest tam gdzieś…, ale żyje.
– To możliwe – mruknął Buzz. – Może chodzi tylko o porwanie albo coś w tym rodzaju. Może będą przetrzymywać Richiego dla okupu.
On i Amy wymienili spojrzenia i choć w zielonkawym świetle niełatwo było odczytać wyraz jego twarzy, Amy wiedziała, że Buzz miał w tej sprawie identyczne zdanie jak ona. Richie nie mógł żyć. Szansę, że jeszcze kiedykolwiek zobaczą jego promienny uśmiech, były zerowe. Richie nie żył, był martwy, martwy, odszedł na zawsze.
– Musimy wydostać się stąd i zadzwonić po gliny – powiedziała Liz. -Trzeba ocalić Richiego.
– Ruszamy – warknął Buzz. – Wracamy do drzwi wejściowych. Jeżeli nie uda się nam ich otworzyć, to może wyrąbiemy sobie przejście tą siekierą… oczywiście jeśli jest dostatecznie ostra.
Przestrzeń pomiędzy zielono oświetloną platformą a drzwiami wjazdowymi, odległymi o trzydzieści stóp, pogrążona była w ciemnościach. Liz zajrzała w głąb mrocznego, posępnego tunelu i powiedziała:
– Nie. Tam jest za ciemno, nie pójdę tam. A jeśli to coś czeka tam na nas?
– Masz w torbie zapałki – stwierdziła Amy. – Możemy sobie nimi przyświecać.
– Dobry pomysł! -pochwalił Buzz.
Drżącymi rękoma Liz przetrząsnęła torebkę i znalazła dwie paczki zapałek, jedną pełną, drugą na wpół pustą. Buzz wziął je od niej. Ruszył w ciemność, zapalił zapałkę i znów go zobaczyły. – Idziemy.
– Zaczekaj – powiedziała Liz. – Chwileczkę. Może…
– Co, może? – spytała Amy.
Buzz potrząsnął dłonią, gdy zapałka dopaliła się, niemal parząc go w palce, i ponownie stanął w kręgu zielonego światła.
Liz pokręciła głową. W jej myślach panował chaos.
– Jestem tak cholernie naćpana, że nie wiem, co się ze mną dzieje. Zupełnie nie mogę myśleć. A może tego w ogóle nie ma? Może to się nie dzieje naprawdę? Może to tylko zły odlot? Do ostatnich dwóch skrętów dodałam PCP. Wiecie, ze po anielskim pyle można mieć fatalne odloty. Najgorsze, jakie tylko można sobie wyobrazić. Może to jest właśnie to. Zły odlot i tyle.
– Wszyscy nie możemy mieć tych samych omamów – stwierdził Buzz.
– A skąd mam wiedzieć, czy wy w ogóle istniejecie? – warknęła Liz. -Może jesteście tylko wytworem mojego umysłu. Może prawdziwy Buzz siedzi obok Amy z tyłu wagonika, który znajduje się teraz w połowie drogi przez Tunel Strachu. Może ja również nim jadę, ale jestem tak naćpana, że kompletnie nie zdaję sobie z tego sprawy.
Amy wymierzyła Liz niezbyt silny policzek.
– Słuchaj. Słuchaj, co mówię. To się dzieje naprawdę, a ja jestem śmiertelnie przerażona, więc przestań pieprzyć i zjeżdżajmy stąd.
Liz zamrugała i oblizała wargi.
– Tak. Masz rację. Przepraszam. Gdybym… gdybym tylko nie była tak cholernie napruta.
Buzz zapalił zapałkę, potem drugą i trzecią, a dwie dziewczyny podążały za nim w kierunku wyjścia z Tunelu Strachu.
* * *
Joey stał z naganiaczem przed Tunelem Strachu, usiłując przypomnieć sobie, dlaczego przedtem bał się tego mężczyzny. Teraz lunapark owiec zachowywał się wobec niego nader przyjaźnie i uśmiechał się tak promiennie, że Joey również nie mógł się powstrzymać.
– Byłeś już w moim Tunelu Strachu, synu? – spytał naganiacz.
– Nie – rzekł Joey. – Ale byłem już w paru miejscach.
Omijał Tunel Strachu, ponieważ czuł się głupio wobec tego człowieka, chociaż dał mu dwie darmowe wejściówki.
– Mój Tunel Strachu jest największą atrakcją lunaparku – pochwalił się Conrad. – Dlaczego nie miałbym zabrać cię na specjalną przejażdżkę po tunelu – z przewodnikiem? Co ty na to? Nie na zwykłą przejażdżkę, jak wszyscy inni klienci, ale na specjalną, w towarzystwie samego właściciela tunelu. Mogę ci pokazać jak tam w środku wszystko działa. Zobaczyłbyś to, czego nie widzą zwyczajni zjadacze chleba. Pokażę ci, jak są zbudowane potwory, jak się poruszają, warczą i zgrzytają zębami. Wszystko. Bez wyjątku. Pokażę ci to, czego powinni dowiedzieć się wszyscy, którzy mają TO COŚ.
– Jejku! – rozpromienił się Joey. – Serio?
– Oczywiście – odrzekł naganiacz serdecznie. -I jak zapewne zauważyłeś, zamknąłem już na dziś tunel. Kasa jest nieczynna. Właśnie wysłałem na przejażdżkę ostatni wagonik z czwórką nastolatków.
– Była wśród nich moja siostra – powiedział Joey.
– Och, naprawdę? Poczekaj, niech zgadnę. Była tam dziewczyna wyglądająca jak ty. Ciemnowłosa, w zielonych szortach.
– To ona – rzekł Joey. – Nie wie, że dziś tu przyszedłem. Chciałem zaczekać, aż wyjedzie na zewnątrz… aby zrobić jej niespodzianką. A może ją też mógłby pan zabrać na specjalną przejażdżkę? Co pan na to? Założę się, że Amy będzie zachwycona.
* * *
Frontowe drzwi Tunelu Strachu otwierały się hydraulicznie do wewnątrz. Nie miały klamek ani niczego, za co można byłoby uchwycić lub pociągnąć.
– Gdybym mógł włożyć palce w szczelinę – powiedział Buzz – może udałoby mi sieje otworzyć na siłę. Ale są diabelnie szczelnie zamknięte.
– Nawet gdyby to ci się udało – zauważyła Amy – nie zdołałbyś ich otworzyć. Założę się, że są takie same jak hydrauliczne drzwi od naszego garażu. Dopóki są podłączone do systemu hydraulicznego, nie da się ich otworzyć ręcznie
– Taak – mruknął Buzz. – Masz rację. Powinienem był o tym pomyśleć. Amy dziwiła się, że tak dobrze się trzyma. Bała się i czuła się okropnie dręczyła ją potworna mieszanina smutku i odrazy, kiedy przypomniała sobie, co stało się z Richiem. Nie traciła jednak głowy. Chociaż wypaliła skręta, w pełni nad sobą panowała. Prawdę mówiąc, myślała szybciej i logiczniej od Buzza. Nie uważała się za silną osobę; mama zawsze twierdziła, że była słaba, skażona. Ale teraz nie mogła się nadziwić własnej odwadze. Liz tymczasem coraz bardziej się załamywała. Oczy miała podpuchnięte od ciągłego płaczu. Wyglądała na zmęczoną i dużo starszą niż przed paroma minutami. Piszczała jak przerażone kocię.
– Nie wpadaj w panikę – pocieszał ją Buzz. – Mam jeszcze siekierę. Amy zapaliła kilka zapałek, a Buzz zamachnął się siekierą i uderzył pięć, dziesięć, dwadzieścia razy w grube drzwi. W końcu przestał, zdyszany.
– Kiepsko. To cholerne ostrze jest diabelnie tępe.
– Ktoś MUSIAŁ usłyszeć ten hałas – stwierdziła Liz.
– Wątpię- odparła Amy. – Nie zapominaj, że wejście do Tunelu Strachu znajduje się dobrych piętnaście stóp od kasy i placu, za podestem na samym końcu korytarza wejściowego. Nikt przechodzący tamtędy nie usłyszałby odgłosów siekiery… nie kiedy tak głośno gra muzyka i rechocze ten ogromny klaun.
– Ale gdzieś tam musi być przecież naganiacz – stwierdziła Liz. – On nas usłyszy
– Na miłość boską, Liz – rzekł Buzz – pomyśl logicznie. On nie jest PONASZEJ STRONIE. Najwidoczniej również bierze w tym wszystkim udział. To on nas w to wciągnął.
– Żeby jakiś dziwoląg mógł nas zabić? – spytała Liz. – Przecież to bezsensu. To idiotyczne. On nawet nas nie zna. Czemu miałby wybierać przypadkową gromadkę dzieciaków i ciskać je… temu czemuś?
– Nie słuchasz wiadomości w telewizji? – spytał Buzz. – Cały świat spoi na głowie. Od wariatów aż się roi. Pojęcie normalności z wolna wypada z o-biegu.
– Ale dlaczego on to robi? – chciała wiedzieć Liz.
– Może go to rajcuje – stwierdziła Amy.
– Będziemy krzyczeć – wymyśliła Liz. – Na całe gardło.
– Tak – poparł ją Buzz.
– Nie – wtrąciła Amy. – To również nic nie da. Muzyka gra głośniej niż zazwyczaj i śmiech klauna również został podkręcony. Nikt nas nie usłyszy… a gdyby nawet, stwierdzi, że doskonale się tu wszyscy bawimy. W Tunelu Strachu ludzie POWINNI krzyczeć.
– I co teraz zrobimy? – zapytała Liz. – Nie możemy tu po prostu czekać, aż to COŚ wróci. Musimy coś zrobić, do cholery!
– Zawrócimy do platformy z tymi mechanicznymi potworami i sprawdzimy, czy nie ma tam czegoś w rodzaju siekiery, co moglibyśmy wykorzystać do obrony – odezwał się Buzz.
– Siekiera nawet nie jest ostra – odparowała Liz. – Co to nam da?
– Jest dostatecznie ostra, aby powstrzymać to COŚ – zaopiniował Buzz, ważąc siekierę w dłoniach. – Może jest zbyt tępa, by ciąć drewno, ale na pewno udałoby mi się przy jej użyciu przefasonować facjatę temu sukinsynowi.
– Jedyny sposób, aby powstrzymać tego potwora, to rozwalić go z dubeltówki – powiedziała drżącym głosem Liz.
Kiedy płomyk zbliżył się do palców Amy, upuściła trzymaną zapałkę. Zgasła, nim spadła na podłogę. Przez kilka sekund stali w ciemności. Amy nigdy dotąd nie doświadczyła czegoś podobnego. Mrok nie tyle skrywał w sobie zagrożenie, ale wręcz SAM BYŁ ZAGROŻENIEM. Wydawał się żywą, złą, posługującą się własną spaczoną logiką, mroczną istotą, która owijała się wokół niej, szukając i dotykając chłodnymi, czarnymi rękoma.
Liz jęknęła cicho.
Amy zapaliła kolejną zapałkę i w jej świetle powiedziała:
– Buzz ma rację. Musimy się uzbroić. Ale to nie wystarczy. Nawet strzelba może nie wystarczyć. Ten stwór mógłby zeskoczyć z sufitu albo wyskoczyć spod podłogi tak szybko, że nawet nie zdążyłbyś pociągnąć za spust. Musimy znaleźć stąd jakieś wyjście.
– Stąd nie ma wyjścia – zapewniła Liz. – Drzwi wyjściowe będą zamknięte na głucho, tak jak wejściowe. Nie zdołasz ich otworzyć ani sforsować siekierą. Jesteśmy w pułapce.
– Musi być gdzieś wyjście ewakuacyjne – powiedziała Amy.
– Racja! – wtrącił Buzz. – Gdzieś tu musi być wyjście ewakuacyjne. I może wejście służbowe.
– Uzbroimy się najlepiej, jak się da – dokończyła Amy – a potem zaczniemy szukać wyjścia.
– Chcecie kręcić się po tym tunelu? – spytała z niedowierzaniem w głosie Liz. – Czyście poszaleli? Jeżeli wejdziemy w głąb tunelu, TO na pewno nas dopadnie.
– Jeżeli będziemy stali i czekali pod drzwiami, również – odparła Amy.
– Fakt – stwierdził Buzz. – Ruszajmy.
– Nie, nie, nie! – zaprotestowała Liz, kręcąc gwałtownie głową. Płomyk zamigotał.
Ciemność.
Amy zapaliła następną zapałkę.
W jej świetle ujrzeli Liz skuloną pod zamkniętymi drzwiami, wpatrującą się w sufit i dygoczącą jak przerażony królik. Amy ujęła dziewczynę za ramię i podniosła ją.
– Posłuchaj, mała – powiedziała łagodnie. – Buzz i ja nie zamierzamy tu czekać, aż ten stwór zdecyduje się po nas wrócić. A więc musisz iść z nami. Jeśli zostaniesz tu sama, to już po tobie. Chcesz zostać sama w ciemnościach?
Liz przyłożyła dłonie do oczu i otarła łzy. Kropelki wciąż lśniły na jej rzęsach, twarz miała wilgotną.
– Dobrze – rzuciła smutno. – Pójdę. Ale na pewno nie pierwsza.
– Ja poprowadzę – zapewnił ją Buzz.
– Ostatnia też nie – dorzuciła Liz.
– Ja pójdę ostatnia – rzekła Amy. – W środku będziesz bezpieczniejsza, Liz. A teraz już chodźmy.
Ruszyli gęsiego, ale już po kilku krokach Liz zatrzymała się i powiedziała:
– Mój Boże, skąd ona wiedziała?
– Kto i co? – spytała niecierpliwie Amy.
– Skąd wróżka wiedziała, co się stanie?
Przez chwilę stali w milczeniu, kompletnie osłupiali, a gdy zapałka zgasła, Amy przez dłuższą chwilę nie mogła zapalić następnej. Nagle zaczęły drżeć jej dłonie. Pozbawione odpowiedzi pytanie Liz na temat wróżki obudziło w Amy dziwne uczucie – poczuła na plecach dreszcz. Nie został on wywołany strachem, lecz niepokojem, wrażeniem dejavu. Miała wrażenie, jakby ta sytuacja już się kiedyś wydarzyła – uwięzienie w ciemnym miejscu, dokładnie z tym samym potworem. Przez kilka sekund to odczucie było tak silne, tak dojmujące, że była bliska omdlenia; i nagle, zupełnie niespodziewanie, minęło.
– Czy Madame Zena naprawdę zobaczyła przyszłość? -spytała Liz.
– Przecież to niemożliwe, prawda? To jest zbyt dziwne. Co się tu dzieje, do cholery?
– Nie wiem – odparła Amy. – Ale nie mamy czasu, by się tym przejmować. Wszystko po kolei. Musimy znaleźć to wyjście ewakuacyjne i wynieść się stąd.
Na zewnątrz klaun ponownie zaniósł się śmiechem. Amy, Liz i Buzz weszli dalej w głąb.
* * *
Joey w końcu poprosił o kupon na specjalną przejażdżkę po Tunelu Strachu z przewodnikiem. Conrad stał za plecami chłopca dobrą minutę, wpatrując się w podwójne drzwi wyjściowe, udając, że czeka, aż jego siostra z przyjaciółmi opuści wnętrze ogromnego pomieszczenia.
– Dlaczego to tak długo trwa? – spytał Joey.
– Bo to najdłuższa przejażdżka w całym lunaparku – rzekł szybko Conrad. Wskazał na plakat zawiadamiający o tym.
– Widziałem – rzekł Joey. – Ale niemożliwe, aby trwała TAK DŁUGO.
– Pełnych dwanaście minut.
– Są tam o wiele dłużej.
Conrad spojrzał na zegarek i zmarszczył brwi.
– A dlaczego inne wagoniki nie wyjeżdżają na zewnątrz? – spytał Joey. -Nikt przed nimi nie jechał?
Conrad wszedł na podwyższenie przy rampie wyjazdowej i spojrzał na tory.
– Centralny łańcuch napędowy nie przesuwa się – rzekł z udawanym zdziwieniem
– Co to oznacza? – spytał Joey stając obok niego.
– To oznacza, że znów wydarzyła się jakaś cholerna awaria – mruknął Conrad.
– Czasami tak bywa. Twoja siostra i jej przyjaciele utkwili w środku. Wejdę tam i sprawdzę, co się zepsuło. – Odwrócił się i zaczął iść w stronę bocznej ściany tunelu. Nagle się zatrzymał i obejrzał za siebie, jakby na chwilę zapomniał o Joeyu.
– Chodź, synu, może mi się przydasz. Chłopiec zawahał się.
– Chodź – rzekł Conrad. – Nie każ swojej siostrze siedzieć w ciemnościach.
Chłopiec podążył za nim w głąb Tunelu Strachu.
Conrad otworzył drzwi prowadzące do pomieszczenia poniżej torowiska. Wszedł do środka, sięgnął po łańcuszek włącznika światła i pociągnął. Joeya podążył za nim.
– Jej! – zdziwił się głośno. – Nie myślałem, że będzie tu tyle różnych maszyn!
Conrad zatrzasnął drzwi i przekręcił zamek. Odwróciwszy się do Joeya, uśmiechnął się i powiedział:
– Ty kłamliwy pętaku. Twoja matka nie ma na imię Leona.
* * *
Amy, Liz i Buzz zabrnęli już daleko w głąb tunelu, kiedy nad torowiskiem zapaliły się światła. Pokonali kilka ostrych zakrętów, z niepokojem przebyli parę długich, ciemnych korytarzy i zaczęli właśnie piąć się w górę po ostrej stromiźnie, mijając woskowe manekiny potworów z różnych filmów science fiction. Światła nie do końca rozpraszały ciemność. Wokół nich czyhały płożące się cienie. Każde światło było mile widziane, a Amy miała już tylko jedną zapałkę
– Co się dzieje? – spytała z niepokojem Liz. Obawiała się jakiejkolwiek zmiany w ich sytuacji, nawet gdyby miała ona oznaczać światło zamiast ciemności.
– Nie wiem – powiedziała niepewnie Amy.
– TO włącza światła, aby mogło nas łatwiej dopaść – stwierdziła Liz. -Oto co się dzieje i dobrze o tym wiesz.
– Cóż… jeżeli tak – mruknęła Amy – będzie mu trudniej nas znaleźć, jeżeli pójdziemy dalej.
– Racja – bąknął Buzz. – Nie stójmy tu. Znajdziemy to wyjście.
– Stąd nie ma wyjścia – powiedziała Liz. Ale podążyła za nimi w górę pochyłości.
Kiedy dotarli do szczytu stromizny, ich oczom ukazała się ogromna platforma przedstawiająca sześć zaopatrzonych w macki, wyłupiastookich potworów wielkości człowieka. Potwory wychodziły z latającego talerza; ich absurdalne kształty zamarły w bladym świetle lamp zawieszonych nad torami.
– Ten spodek jest cholernie duży. Założę się, że zmieścilibyśmy się w nim we trójkę.
– Na pewno będą tam szukać – odparła Amy. – Nie możemy stać w miejscu ani szukać jakichś kryjówek. MUSIMY SIĘ STĄD WYDOSTAĆ.
W chwili gdy skończyła mówić, łańcuch napędowy pośrodku torowiska zaczął się przesuwać.
Poderwali się gwałtownie, zaskoczeni.
W oddali rozległ się charakterystyczny odgłos nadjeżdżającego wagonika – KLAK – KLAK – KLAK. Ostry, metalowy dźwięk, słyszalny wyraźnie poprzez kakofonię muzyki i rechotliwego śmiechu klauna, narastał z każdą chwilą.
– TO idzie po nas – powiedziała Liz. – Jezu, Jezu, ten dziwoląg idzie, aby nas dopaść!
Tępy, zardzewiały nóż, który Amy wyjęła z jednego z modeli potworów, wydawał się niedorzeczną, śmieszną bronią. KLAK – KLAK – KLAK – KLAK.
– Szybko – rzucił Buzz. – Zejdźcie z torów.
Wspięli się na szeroką półkę, gdzie sześciu kosmitów wychodziło z latającego talerza.
KLAK – KLAK – KLAK – KLAK.
– Podejdźcie do spodka – rzekł Buzz. – Niech was zobaczy. Ściągnijcie jego uwagę.
– A co ty masz zamiar zrobić? – spytała Amy.
Buzz uśmiechnął się. Był to wymuszony, nikły uśmiech. Buzz usiłował za wszelką cenę podtrzymywać swój wizerunek twardego faceta. Wskazał na głaz z papier-mache i powiedział:
– Stanę przy tym kamieniu. Kiedy wagonik podjedzie na wzgórze… kiedy ten skurwiel was zobaczy, rozwalę go siekierą, zanim zdąży zeskoczyć na tory.
– Może się udać – przyznała Amy.
– Jasne – mruknął Buzz. – Rozpłatam go na dwoje. KLAK – KLAK – KLAK – KLAK…
Wagonik pokonał ostami zakręt i zaczął piąć się w górę stromizny. Liz usiłowała odbiec i ukryć się gdzieś. Amy schwyciła ją za rękę i pociągnęła w stronę latającego spodka, do miejsca, w którym pasażer wagonika musiał ich ujrzeć znalazłszy się na szczycie wzniesienia.
Buzz skulił się za kamieniem. Liz i Amy widziały go doskonale, ale od strony wagonika był zupełnie niewidoczny.
Siekierę trzymał oburącz.
KLAK KLAK… KLAK KLAK… KLAK KLAK… KLAK.
Wagonik zwalniał, w miarę jak stromizna stawała się coraz ostrzejsza.
Buzz uniósł siekierę nad głową.
– Jezu, puść mnie, puść mnie, Amy-jęknęła Liz. Amy jeszcze mocniej ścisnęła jej przegub.
Widziały już pierwsze siedzenia wagonika. Wyglądało na to, że są puste.
KLAK… KLAK… KLAK…
Wagonik sunął teraz bardzo wolno.
W końcu pojawiło się ostatnie siedzenie.
Amy zmrużyła powieki. Gdyby oświetlenie było odrobinę słabsze, nie zdołałaby ujrzeć stwora skulonego na ostatnim siedzeniu wagonika.
Ale zobaczyła to. Bezkształtną bryłę. Cień. Kucał na podłodze wagonika, usiłując ich oszukać.
Buzz również to zobaczył. Wydał głośny okrzyk jak karateka przed ciosem, wyskoczył zza głazu i zamachnął się siekierą, mierząc w głąb wagonika. Ostrze wbiło się w cel z taką siłą, że w chwili trafienia stylisko siekiery wypadło Buzzowi z rąk.
Stwór w wagoniku nie poruszył się, a wagonik nagle się zatrzymał.
– Mam go! – krzyknął Buzz. Liz i Amy podbiegły do niego.
Buzz ukląkł, sięgnął w głąb wagonika i ponownie ujął stylisko siekiery. Pociągnął i wraz z siekierą uniósł do góry ciało, w którym utkwiło ostrze. I wtedy to zobaczył.
Głowę.
Nie była to głowa potwora.
Tępe ostrze siekiery pogrążone było głęboko w czaszce Richiego. Ze szczeliny w rozłupanej czaszce wypływał mózg i ściekał po jego okrwawionej twarzy.
Liz wrzasnęła.
Buzz upuścił siekierę i odwrócił się od wagonika. Zwymiotował na sztuczny głaz.
Amy była tak zaskoczona, że puściła dłoń Liz.
Liz wrzeszczała teraz na Buzza:
– Ty tępy skurwysynu! Zabiłeś go! Zabiłeś Richiego! – Obie, Liz i Amy, były uzbrojone w tępe zardzewiałe noże odebrane manekinom. Liz uniosła nóż, jakby chciała zaatakować nim Buzza.
– Ty cholerny durniu! ZABIŁEŚ Richiego!
– Nie – powiedziała Amy. – Nie, Liz. Posłuchaj, Buzz go nie zabił. Posłuchaj mnie. Richie już nie żył. W wagoniku znajdowały się tylko jego zwłoki.
Popłakując ze strachu, potęgowanego jeszcze przez narkotyki, które brała przez cały wieczór, Liz odwróciła się i rzuciła do ucieczki, zanim Amy zdążyła ją zatrzymać. Minęła latający talerz, przebiegła pomiędzy dwoma zaopatrzonymi w macki kosmitami, których gumiaste przyssawki zakołysały się w powietrzu, kiedy się o nie otarła. Zniknęła w ciemnościach, za kamieniami z papier- mache.
– Liz, do cholery! – rzuciła Amy.
Odgłosy panicznej ucieczki dziewczyny ucichły nagle. Zniknęła w trzewiach Tunelu Strachu.
Amy ponownie odwróciła się w stronę Buzza.
Klęczał na kolanach. Już nie wymiotował. Smród był potworny. Wierzchem dłoni otarł wilgotne usta.
– Wszystko w porządku? – spytała Amy.
– Chryste, to był Richie – wymamrotał.
– On już nie żył – zapewniła Amy.
– Ale to BYŁ Richie!
– Nie pluj na mnie – odparła Amy.
– Ja… eee… nie pluję.
– Weź się w garść.
– Nic mi nie jest.
– Jeżeli mamy przeżyć, musimy zachować całkowity spokój.
– Ale to jest czysty obłęd -jęknąć Buzz.
– Fakt – mruknęła Amy. – Ale to się dzieje.
– Jesteśmy zamknięci w Tunelu Strachu z… potworem.
. – To się dziej e naprawdę i musimy jakoś się z tym uporać – odparła cierpliwie.
Buzz pokiwał głową i wciągnął brzuch, usiłując odzyskać poprzednią pewność siebie.
– Jasne. Damy sobie z tym radę. Nie boję się żadnych dziwolągów.
W tej samej chwili pośrodku czoła Buzza wykwitła krwawa róża. W pierwszej chwili Amy nawet nie zdawała sobie sprawy, że to była krew. Wydawała się czarna, jak plama atramentu. Kiedy jednak blade światło padło na nią pod nieco innym kątem, Amy zobaczyła, co to naprawdę było.
Niemal jednocześnie usłyszała huk, który rozbrzmiał gromkim echem wewnątrz całego pomieszczenia, dokładnie w ułamek sekundy po tym, jak pojawiła się krew; był odrobinę tylko głośniejszy od klekotu toczącego się wagonika – TRACH!
Usta Buzza otwarły się szeroko.
W niecałą sekundę później, kiedy Amy w dalszym ciągu nie zdawała sobie sprawy, co się stało, prawe oko Buzza eksplodowało gejzerem krwi, rozszarpanych tkanek i potrzaskanych kości; ciemny, pusty oczodół wyglądał niczym otwarte do krzyku usta.
I jeszcze raz TRACH!
Krew i strzępy ciała zbryzgały przód zielonego podkoszulka Amy.
Odwróciła się.
O dziesięć stóp od niej stał naganiacz. Mierzył w Buzza z małego pistoletu. Broń wyglądała niegroźnie, prawie jak zabawka.
Za plecami Amy Buzz westchnął, wydał dziwny bulgoczący dźwięk i runął w kałużę własnych rzygowin.
To NIE MOŻE SIĘ DZIAĆ NAPRAWDĘ! – pomyślała Amy.
Ale wiedziała, że to jest realne. Wiedziała, że na tę noc czekała bardzo, bardzo długo; była ona zapisana w jej życiu, zanim jeszcze Amy przyszła na świat.
Naganiacz uśmiechnął się do niej.
– Kim jesteś? – spytała.
– Nowym Józefem – odrzekł.
– Co?
– Jestem ojcem nowego Boga – powiedział. Uśmiechnął się jak wygłodniały rekin.
Amy trzymała swój zardzewiały nóż przy boku, licząc, że naganiacz go nie zauważy, a ona zdoła jakoś zbliżyć się do niego i zrobić użytek z krótkiego ostrza.
– Przywitaj się z braciszkiem – rzekł naganiacz. W jednym ręku trzymał koniec sznura. Pociągnął zań. Z ciemności wyszedł chwiejnie Joey. Na szyi miał zadzierzgniętą pętlę.
– Boże – westchnęła Amy. – Boże, dopomóż nam.
– On nie może wam pomóc – powiedział naganiacz. – Bóg jest słaby. Szatan jest potężny. Tym razem Bóg nie może ci pomóc, ty suko.
16
Liz wpadła w ciemności na kogoś wielkiego. Krzyknęła, zanim jeszcze zorientowała się, że nie był to dziwoląg. Zderzyła się z jednym z mechanicznych potworów, które stały teraz zupełnie nieruchome i milczące. Liz była mokra od potu, rozdygotana i zdezorientowana. W ciemnościach raz po raz na coś wpadała i w takich momentach serce w jej piersi nieomal przestawało bić. Wiedziała, że powinna usiąść, aby choć trochę się uspokoić, albo wrócić do korytarza dla wagoników, który był przynajmniej oświetlony, niemniej była zbyt przerażona, by robić to co należało.
Ruszyła chwiejnie naprzód, trzymając obie ręce przed sobą. W jednej ściskała nóż. Myślała o Richiem, o Richiem z siekierą wbitą w głowę i z trudem powstrzymywała narastające mdłości. Czuła się już prawie normalnie, otępienie minęło wskutek działania adrenaliny; jedyne, co się teraz dla niej liczyło, to uratowanie własnej skóry. Pojękiwała cichutko i oddychała ciężko; zdawała sobie sprawę, że wydawane przez nią dźwięki mogą sprowadzić śmierć, ale nie potrafiła zachowywać się bezgłośnie. Robiła co mogła, aby wyjść z tego cało, po prostu się starała i miała nadzieję, że uda jej się odnaleźć wyjście. Liczyła na swój fart, zawsze miała szczęście, wszystko jej się udawało, a teraz pragnęła tylko (zgoła niedorzecznie) przystanąć gdzieś na chwilę i wypalić kolejnego skręta. Właśnie wtedy potknęła się o coś i upadła ciężko na podłogę z desek, a kiedy sięgnęła ręką, by uwolnić stopę, natrafiła na spory metalowy pierścień w podłodze, w którym utkwił czubek jej buta. Zaklęła w głos, gdy jej kostkę przeszył palący ból, ale w tym samym momencie ujrzała nitkę światła wypływającą spod podłogi, światła z pomieszczenia poniżej i zrozumiała, że pierścień służył do podnoszenia klapy w podłodze.
Wyjście.
Śmiejąc się radośnie Liz odczołgała się z klapy, na której leżała. Uklękła nad nią i ujęła oburącz pierścień. Klapa była wypaczona, nie chciała się unieść. Liz wytężyła wszystkie siły w jednym silnym pociągnięciu i wreszcie klapa uniosła się ku górze.
Wnętrze tunelu wokół niej zalały strugi światła.
Ogromny, odrażający stwór stał na drabinie dokładnie pod klapą. Jego ręka jak atakujący wąż wystrzeliła ku górze, wplątując się w długie, jasne włosy Liz; dziewczyna poczuła gwałtowne szarpnięcie i wrzeszcząc runęła przez otwór w podłodze do pomieszczenia poniżej.
Całą swoją uwagę skupiła na Joeyu, tak by naganiacz nie domyślił się, że zamierzała go zaatakować, a kiedy pochyliła się w stronę chłopca, w mgnieniu oka zmieniła kierunek, odwróciła się, skoczyła na lunaparkowca i wbiła mu zardzewiały nóż w gardło. Jego pałające nienawiścią oczy otworzyły się szeroko.
Instynktownie nacisnął spust pistoletu.
Amy poczuła pęd kuli przelatującej tuż obok jej policzka, ale nie bała się. Miała wrażenie, że coś ją ochrania.
Naganiacz czknął, upuścił broń i przyłożył obie ręce do gardła.
Po chwili osunął się na ziemię i już się więcej nie poruszył. Był martwy.
* * *
– Puść mojego brata-powiedziała Amy.
– Raczej nie – odrzekł naganiacz.
Joey miał ręce związane na plecach. Kolejna lina była zadzierzgnięta silnie na jego szyi – drugi koniec trzymał w ręku naganiacz.
Szyja Joeya była mocno otarta i zaczerwieniona; chłopiec płakał.
Amy spojrzała w jasnoniebieskie, nieludzkie oczy naganiacza i po raz pierwszy w życiu nie miała wątpliwości, że nie była złą osobą, za jaką stale uważała ją matka. TEN CZŁOWIEK był zły. Był samą esencją zła. Był szaleńcem. On i ten morderczy potwór, który zabił Richiego. To była kwintesencja zła, różniąca się od niej tak dalece, jak ona różniła się od… Liz.
Nagle, zupełnie niespodziewanie, wbrew temu, że zarówno ona, jak i Joey stali w obliczu niechybnej śmierci, Amy przepełniło żywe, dojmujące, niezwykle silne i niewiarygodne uczucie pewności, wiary w siebie i sympatii do własnej osoby.
Nigdy dotąd nie doświadczyła czegoś podobnego. Owa fala zmyła precz wszelkie mroczne, gorzkie i niepokojące odczucia, które dręczyły ją od tak dawna.
Jednocześnie doznała jeszcze jednego przebłysku deja. vu. Ogarnęło ją niezwykłe uczucie, że to wszystko już się kiedyś wydarzyło – może niedokładnie tak samo jak teraz, ale ogólny sens był taki sam. Czuła przy tym, że z naganiaczem łączy ją dużo silniejsza więź niż się tego spodziewała. Na jej barki niczym niewidzialny płaszcz opadło potężne brzemię przeznaczenia, świadomość, że jej życiowym celem i zadaniem było znalezienie się właśnie teraz w tym właśnie miejscu. Było to dziwne uczucie, jednak powitała je z radością.
NIE ST”J TAK, DZIAŁAJ, BĄDŹ DZIELNA – powiedział głos w jej wnętrzu.
Trzymając zardzewiały nóż przy boku i licząc, że naganiacz go nie zauważył, podeszła do Joeya.
– Nic ci nie jest, kochanie? Skrzywdził cię? Nie płacz. Nie bój się.
Liz pełzła w tył, na czworakach, jak ogromny pająk po piwnicznym klepisku pod Tunelem Strachu, dopóki nie natrafiła plecami na łagodnie wibrującą obudowę jakiejś ogromnej maszynerii.
Przykucnęła tam, a serce tłukło jej się w piersi tak mocno i gwałtownie, jakby chciało roztrzaskać ją od wewnątrz na kawałki.
Dziwoląg obserwował ją. Ściągnąwszy dziewczynę do piwnicy, cisnął ją na bok jak worek kartofli. Nie przestał się nią jednak interesować. Chciał po prostu zobaczyć, co zrobi. Igrał z nią oferując złudną szansę ucieczki, odgrywając rolę kota, podczas gdy ona była myszą.
Teraz, gdy od potwora dzielił ją dystans piętnastu stóp, Liz podniosła się powoli. Nogi miała jak z wary. Aby nie upaść, musiała jedną ręką oprzeć się o obudowę buczącej maszyny. Stwór stał, na poły ukryty w cieniu, na poły w kręgu żółtego światła; jego zielone oczy pałały. Był tak wysoki, że musiał się nieco zgarbić, aby nie uderzyć głową w nisko sklepiony sufit.
Liz rozejrzała się wokoło w poszukiwaniu wyjścia. Nie zauważyła żadnego. Dolny poziom Tunelu Strachu był istnym labiryntem najróżniejszych maszyn. Gdyby spróbowała ucieczki, z pewnością nie umknęłaby daleko. Stwór dopadłby ją w mgnieniu oka. Istota postąpiła krok w jej stronę.
– Nie – powiedziała Liz. Monstrum zrobiło kolejny krok.
– Nie. Stój.
Powłócząc nogami istota przesuwała się naprzód, aż znalazłszy się o sześć stóp od Liz, stanęła i przekrzywiła głowę, wpatrując się w nią z jawnym zaciekawieniem.
– Proszę -powiedziała Liz. – Proszę, pozwól mi odejść. Proszę. -Nie spodziewała się, że przyjdzie jej kiedyś błagać o coś kogokolwiek. Chlubiła się własną bezwzględnością i siłą. Była twarda. Teraz jednak błagała o darowanie życia i stwierdziła, że nie jest to trudne, kiedy w grę wchodzi tak wysoka stawka
Dziwoląg zaczął obwąchiwać ją jak pies nową sukę. Jego szerokie nozdrza rozdały się i zadrgały, gdy prychnął z narastającym podnieceniem.
– Czuć dobra – powiedział dziwoląg. Liz zdziwiła się, że stwór potrafił mówić.
– Czuć kobieta – powiedział.
W sercu Liz zatliła się iskierka nadziei.
– Ładna – rzekł dziwoląg – Chcieć ładna.
Mój Boże, pomyślała Liz, kompletnie oszołomiona. Czy właśnie o to mu chodzi? O seks? Czy tego pragnie? Czemu nie? Tak, do cholery, tak! Przecież dotychczas wszystkim chodziło tylko o jedno. To moja szansa. Moje wyjście. Jedyne wyjście.
Stwór postąpił kolejny krok do przodu, unosząc jedną ze swych wielkich, szponiastych jak u drapieżnika łap. Delikatnie pogładził ją po twarzy. Usiłowała ukryć obrzydzenie.
– Ty… mnie lubisz, prawda? – zapytała.
– Ładna – odparł, uśmiechając się i ukazując krzywe, żółte zęby.
– Naprawdę mnie chcesz?
– Prawda zła – powiedział.
– Może mogłabym być dla ciebie miła – rzuciła drżącym głosem, usilnie próbując wcielić się na powrót w rolę seksbomby, nimfomanki, kusicielki, rozrywkowej dziewczyny, laluni do wzięcia, której wizerunek szlifowała i polerowała jak deskę, dopóki nie stała się należycie gładka, pozbawiona wszelkich nierówności i drzazg.
Złowieszcza dłoń zakończona długimi szponami zsunęła się po jej twarzy w dół i zatrzymała na wysokości piersi.
– Tylko nie rób mi krzywdy, to może coś wspólnie wykombinujemy. Stwór oblizał czarne wargi. Język miał blady i cętkowany, nieludzki. Wsunął jeden szpon pod jej podkoszulek i rozdarł na strzępy cienki materiał. Ostry jak brzytwa paznokieć wyorał długą, płytką bruzdę na jej prawej piersi.
– Zaczekaj-powiedziała, krzywiąc się. – Zaczekaj chwileczkę. – W jej wnętrzu ponownie narastała panika.
Stwór pchnął ją na buczącą maszynę.
Liz skuliła się; usiłowała odepchnąć go od siebie, stwór jednak wydawał się odlany ze stali. Była wobec niego kompletnie bezsilna.
Istota wydawała się znacznie bardziej podniecona nitką krwi, która zdobiła nagą pierś Liz, aniżeli jej nagością. Silnym szarpnięciem zdarła jej szorty.
Liz krzyknęła.
Dziwoląg wymierzył jej siarczysty policzek, niemal pozbawiając ją tym ciosem przytomności, po czym rozłożył Liz na ziemi.
W minutę później dziewczyna poczuła, jak istota rozsuwa jej kolana i wchodzi w nią, a zaraz potem długie szpony stwora zaczęły rozszarpywać jej boki.
Kiedy z wolna pogrążała się w chłodnej, zabarwionej na czerwono ciemności, zrozumiała, że seks rzeczywiście był odpowiedzią, zresztą tak jak zawsze… ale tym razem była to odpowiedź ostateczna.
* * *
Amy wydawało się, że słyszy krzyk Liz. Był to odległy dźwięk, krótki, ostry, przejmujący okrzyk grozy i bólu. A potem ucichł i słychać już było tylko odgłosy typowe dla Tunelu Strachu.
Amy nasłuchiwała jeszcze przez chwilę, ale nie słysząc nic prócz osobliwej muzyki i śmiechu klauna, ponownie odwróciła się do Joeya. Stał po lewej stronie zwłok naganiacza, usiłując patrzeć w przeciwnym kierunku.
Amy rozwiązała chłopca. Chociaż łzy spływały mu po twarzy, a dolna warga wyraźnie drżała, starał się być dzielny. Robił to dla niej. Wiedziała, że jej opinia znaczyła dla niego więcej niż zdanie kogokolwiek innego i zrozumiała, że nawet teraz, w tak strasznych okolicznościach martwił się głównie o to, żeby dobrze wypaść w jej oczach. Nie pochlipywał. Nie wpadał w panikę. Nic nie wskazywało, że był bliski załamania. Ba, próbował nawet być odrobinę nonszalancki; splunął na otarte nadgarstki i delikatnie rozsmarował plwocinę na powierzchni okropnych, zaczerwienionych śladów, kojąc w ten sposób chociaż odrobinę pościeraną skórę.
– Joey? Spojrzał na nią.
– Chodź, kochanie. Musimy się stąd wydostać.
– Dobrze – powiedział drżącym głosem. – Tylko jak? Gdzie są drzwi?
– Nie wiem – odparła Amy. – Ale znajdziemy je.
Amy w dalszym ciągu miała wrażenie, że coś nad nią czuwa i chroni jaj to odczucie dodawało jej odwagi i otuchy.
Joey ujął jej lewą dłoń.
Trzymając w prawym ręku pistolet naganiacza, Amy poprowadziła chłopca mrocznym korytarzem Tunelu Strachu, mijając mechaniczne istoty z Marsa, woskowe zombi, drewniane lwy i gumowe potwory morskie.
W końcu dostrzegła strugę światła płynącą z podłogi i przenikającą ciemność po lewej stronie torowiska, dokąd nie docierał blask lamp awaryjnych. Mając nadzieję, że światło oznacza wyjście, poprowadziła Joeya za stertę głazów z papier-mache, gdzie w podłodze widniała prostokątna drewniana klapa.
– Czy to wyjście? – spytał Joey.
– Zobaczymy – odparła Amy.
Opadła na kolana, nachyliła się do przodu i zajrzała w głąb kiepsko oświetlonej piwnicy Tunelu Strachu. Pomieszczenie zapełniały buczące silniki, warkoczące maszyny, ogromne koła zębate, rzędy dźwigni, potężne pasy i łańcuchy transmisyjne… oraz cienie. Zawahała się.
I wtedy uspokajający, miodopłynny wewnętrzny głos powiedział jej, żeby się nie wycofywała i zrozumiała, że musi wejść do pomieszczenia na dole. Nie mogła zrobić nic innego, nie mogła udać się nigdzie indziej.
Nakazała Joeyowi, aby jako pierwszy zszedł do piwnicy po drabinie, podczas gdy ona osłaniała go z pistoletem. Kiedy znalazł się na dole, czym prędzej podążyła jego śladem. Zrobiła to szybko. BARDZO szybko, bo nagle stwierdziła, że nie jest pewna, czy Joey, tak jak ona, strzeżony jest przez niewidzialną siłę. Bardzo możliwe, że Joey nie znajdował się pod jej opieką.
– To piwnica – stwierdził Joey.
– Tak – powiedziała Amy. – Ale nie jesteśmy pod ziemią. Ta piwnica to w rzeczywistości parter, a więc prawie na pewno gdzieś tutaj muszą być drzwi prowadzące na zewnątrz.
Ponownie ujęła jego dłoń i ruszyli wąskim przesmykiem pomiędzy dwoma rzędami ogromnych maszyn. Skręcili za rogiem w kolejne przejście – i wtedy zobaczyli Liz. Dziewczyna leżała na wznak, na ziemi, głowę miała przekręconą w bok i nachyloną pod nienaturalnym kątem, brzuch rozdarty, oczy rozszerzone i niewidzące. Była naga, od stóp do głów zbryzgana krwią.
– Nie patrz – powiedziała Amy do Joeya, usiłując uchronić go przedokropnym widokiem, choć jej własny żołądek zaczął wyprawiać osobliwe harce
– Widziałem – powiedział ze smutkiem. – Widziałem.
Amy usłyszała głęboki, gardłowy warkot. Odwróciła wzrok od zalanej łzami twarzyczki Joeya.
Upiorny stwór znalazł się w ciasnym przejściu za nimi. Szedł pochylony, aby nie uderzyć olbrzymią, zdeformowaną głową o niski sufit. W jego oczach płonęły zielonkawe ogniki. Ślina błyszczała na wargach i zmierzwionej sierści wokół ust. Amy nie zdziwiła się jego widokiem. W głębi serca wiedziała, że konfrontacja była nieunikniona. Dała się ponieść biegowi wypadków, tak jakby przeżywała je już wcześniej po tysiąckroć.
– Suka. Ładna suka -powiedziało monstrum. Jego głos był ochrypły. Wypływał spomiędzy spękanych, czarnych warg.
Jak we śnie, w którym wszystko odbywa się w zwolnionym tempie, Amy zmusiła Joeya, aby stanął za jej plecami. Dziwoląg pociągnął nosem.
– Kobieta ciepła. Czuć dobra.
Amy cofnęła się przed potworną istotą. Trzymając pistolet przy boku i nieco z tyłu, w nadziei, że stwór go nie zauważy, postąpiła krok w jego kierunku.
– Chcieć – powiedziała istota. – Chcieć ładna. Zrobiła drugi i zaraz potem trzeci krok.
Dziwoląg wydawał się zdumiony jej śmiałością. Przekrzywił głowę, przyglądając się jej przenikliwie. Zrobiła czwarty krok.
Istota groźnym gestem uniosła do góry jedną rękę. Błysnęły szpony.
Amy postąpiła kolejne dwa kroki naprzód – obecnie od stwora dzieliła ją odległość wyciągniętej ręki. Szybkim, płynnym ruchem uniosła broń, wymierzyła i wypaliła prosto w pierś stwora – raz, drugi i trzeci.
Dziwoląg zatoczył się chwiejnie w tył, pchnięty impetem trafiających w jego ciało kuł. Rąbnął ciężko w jedną z maszyn; jego bezładnie machające ręce przestawiły kilka dźwigni. W całym pomieszczeniu zawrzało – koła i tryby zaczęły się obracać, pasy transmisyjne przesuwać, a brzęczące łańcuchy nawijać z jednego stalowego bębna na drugi.
Dziwoląg nie upadł. Krwawił z trzech ran w klatce piersiowej, ale w dalszym ciągu trzymał się na nogach. Odsunął się od wielkiej maszyny i zaczął iść w stronę Amy.
Joey krzyknął.
Z głośno bijącym sercem Amy uniosła broń, ale nie naciskała spustu. Czekała. Potwór był tuż tuż. Chwiał się na nogach, oczy miał mętne, z ust. płynęła ślina zmieszana z krwią. Amy czuła jego cuchnący oddech. Stwór zamachnął się jedną ręką, usiłując rozpłatać jej twarz, ale chybił o dobrych parę cali.
Wreszcie, kiedy była absolutnie pewna, że nie zmarnuje naboju, Amy łagodnie ściągnęła spust, posyłając kolejną kulę prosto w twarz odrażającego stwora.
Dziwoląga ponownie odrzuciło do tyłu. Tym razem runął bezwładnie na ciężki, główny łańcuch transmisyjny sterujący przesuwem wagoników w pomieszczeniu powyżej. Ostre zęby łańcucha zaczepiły o jego ubranie. Silne szarpnięcie zbiło stwora z nóg, a przesuwający się łańcuch pociągnął go w głąb wąskiego przejścia, z dala od Amy i Joeya. Stwór kopał i wył, ale nie mógł się uwolnić.
Nogawki spodni zmieniły się w strzępy, gdy szorował ciężko nogami po ziemi, a w chwilę potem to samo stało się ze skórą jego ud i łydek. Lewa ręka uwięzia na moment, gdy łańcuch przeszedł pod, a następnie nad stalowym bębnem – maszyna stanęła na sekundę lub dwie, ale zaraz potężne silniki ponownie wprawiły w ruch gruby łańcuch; łapa stwora przypłaciła przejście prze bęben utratą kilku palców. W chwilę później bestię pociągnęło z powrotem w kierunku Amy i Joeya.
Istota nie próbowała już walczyć z wlokącym ją łańcuchem – nie miała sił, by stawiać opór bezlitosnemu mechanizmowi; teraz wyła w agonii, miotała się spazmatycznie, zdychała. Mimo to mijając ich machnęła łapą, usiłując dosięgnąć kostki Amy. Chybiła, ale jej szpony przebiły nogawkę dżinsów Joeya. Chłopiec krzyknął i upadł; zaczął przesuwać się wraz z dziwolągiem, ale Amy zareagowała błyskawicznie. Schwyciła chłopca i przytrzymała go mocno.
Łańcuch znowu zatrzymał się na chwilę, a stwór zastygł w bezruchu; ta makabryczna próba sił trwała przez kilka sekund, aż wreszcie jeden ze szponów stwora złamał się, materiał spodni Joeya pękł z głuchym trzaskiem, łańcuch znów zaklekotał metalicznie i powlókł dziwoląga dalej. Jego ciało było bezlitośnie rzucane, ciskane i obijane jak szmaciana lalka, aż w końcu trafiło między tryby głównego koła napędowego, którego zęby wielkości męskich kciuków rozdarły mu gardło, aż w końcu stanęły zablokowane.
Teraz potwór był zupełnie nieruchomy i bezwładny…
Amy cisnęła na ziemię pistolet zabrany naganiaczowi.
Joey patrzył na nią rozszerzonymi wskutek szoku oczyma.
– Nie bój się – powiedziała.
Rzucił się jej w ramiona i przytulił mocno.
Przepełniona szczęściem pomimo otaczających ją ze wszystkich stron upiornych, krwawych koszmarów, rozkoszując się upojną świadomością życia, Amy zdała sobie sprawę, iż naganiacz mylił się twierdząc, że Bóg nie mógł jej pomóc. Bóg jej dopomógł. Bóg albo jakaś istniejąca we wszechświecie moc, określana niekiedy tym właśnie mianem. Był z nią teraz.
Czuła Jego obecność u swego boku. Nie był jednak taki, jakim widziała Go mama. Nie był mściwym Bogiem, nakładającym na ludzi tysiące praw, wedle których mieli postępować, i srogo karzącym za byle przewinienie.
On był po prostu… esencją dobra i miłości.
Był opiekuńczy i troskliwy.
I nagle ta szczególna chwila dobiegła końca, aura boskiej obecności przygasła, a Amy westchnęła. Wzięła Joeya na ręce i wyniosła go z Tunelu Strachu.
Posłowie
W roku 1980, kiedy moje powieści nie zaczęły jeszcze pojawiać się na listach bestsellerów, wydawnictwo Jove Books poprosiło mnie o napisanie nowelizacji scenariusza Larry'ego Błocka (ale nie Lawrence'a Błocka, który pisze doskonałe powieści kryminalne i sensacyjne, innego Larry’ego Błocka, specjalisty do scenariuszy filmowych) który miał zostać przeniesiony na ekran przez Tobe Hoopera, młodego reżysera, znanego przede wszystkim z niskobudżetowego horroru Teksańska masakra pilą mechaniczną. Zawsze uważałem, że przemiana scenariusza w powieść może być interesującym i trudnym wyzwaniem, toteż postanowiłem je podjąć. Prawdę mówiąc moją motywacją były również względy finansowe, bowiem suma, jakami zaproponowano, była dużo hojniejsza niż wynagrodzenie jakie otrzymywałem za własne powieści. Kiedy podpisałem umowę na napisanie Tunelu Strachu, stopień inflacji wynosił osiemnaście procent, zaś stopa procentowa dużo powyżej dwudziestu i wszystko wskazywało, iż krach ekonomiczny był nieunikniony. Nie otrzymywałem kokosów za moje książki, ale stopniowo, nieustannie piąłem się w górę i zarabiałem niezgorzej; niemniej zważywszy na sytuację ekonomiczną oferta napisania Tunelu Strachu była dostatecznie hojna, abym nie mógł się jej oprzeć.
Tak, czasami pisarze muszą pisać książki nie tylko dla samej sztuki, ale i dla pieniędzy. Musi tak być, jeśli mają mieć co założyć na nogi, nie chodzić głodni i nie mieszkać na ulicy, z całym dobytkiem upchanym starannie na dnie sklepowego wózka. To prawda, znam kilku pisarzy, którzy nie zniżyliby się do pisania z tak niskich bądź co bądź pobudek. Naturalnie każdy z nich ma majątek powierniczy, bogatych rodziców, jeszcze bogatszych dziadków albo małżonka (lub małżonkę) na dobrze płatnej posadzie, który w razie czego mógłby go poratować. Nic nie pozwala artyście bardziej ignorować wagi pieniądza niż dostatecznie duży majątek w momencie startu. Zawsze sądziłem, że martwienie się o finanse przez pierwsze dziesięć, a nawet dwadzieścia lat zawodowej kariery pomaga w rozwinięciu warsztatu pisarskiego, pozwala na uzyskanie bliższej więzi z przeciętnymi zjadaczami chleba i ich troskami, a także czyni kolejne powieści bardziej wiarygodnymi.
Tak czy inaczej, przyjąłem ofertę napisania Tunelu Strachu.
Scenariusz, jak na scenariusz był dobry, ale zapewniał materiał na nie więcej jak dziesięć- dwadzieścia procent powieści. Nic w tym niezwykłego. Filmy w porównaniu z powieściami są płytkie, stanowią cienie prawdziwych, literackich opowieści. Miałem zmienić nieco rys postaci, stworzyć dla każdej z nich odpowiednie tło i rozwinąć wątek wiodący ku wydarzeniom rozgrywającym się w ostatniej części powieści, które stanowiły nieomal całą fabułę filmu. Nie zacząłem korzystać ze scenariusza, dopóki nie napisałem czterech piątych powieści.
Zadanie okazało się jednak zabawne, bowiem już od dawna interesowałem się lunaparkami i zebrałem na ich temat sporo informacji. Jako nieszczęśliwe dziecko dorastające w biednej rodzinie, mieszkającej o rzut kamieniem od terenu, gdzie co roku w sierpniu rozbijało swe namioty wesołe miasteczko, często marzyłem o przyłączeniu się do lunaparkowców, ucieczce od ubóstwa, strachu i przemocy mego codziennego życia. Wiele lat po napisaniu Tunelu Strachu wiedzę na ten temat wykorzystałem w szerszym zakresie przy stworzeniu Oczu zmierzchu. Muszę jednak przyznać, iż napisanie Tunelu Strachu było w pewnym stopniu satysfakcjonujące, bo wiedziałem, że temat, który poruszyłem, był nie tylko starannie opracowany, ale i nowy dla czytelników – niewielu pisarzy zdecydowało się przede mną wkroczyć na ten teren i mogło poszczycić się zarówno prawdziwą wiedzą, jak i dokładnością.
Kiedy Tunel Strachu po raz pierwszy ukazał sią na rynku, nakładem Jove, wydawnictwa książek broszurowych, własności Berkley Publishing Group, które z kolei podlegała MCA, rynkowemu gigantowi, a zarazem właścicielowi Universal Studios (życie w końcu XX stulecia jest bardziej skomplikowanie niż w lunaparku) książka miała pojawić się w księgarniach równocześnie z wejściem na ekrany jej filmowej wersji.
Okazało się jednak, iż premiera filmu z powodu zmian montażowych została opóźniona i książka ukazała się na rynku na trzy miesiące przed filmem.
To zadziwiające, ale Tunel Strachu błyskawicznie uzyskał aż osiem wydań, osiągnął milion egzemplarzy i pojawił się na liście bestsellerów książek broszurowych „New York Times". Jak na paperback był to zadowalający sukces (książka nie miała wydania w twardej oprawie) i sprzedawała się nieźle aż do premiery filmu.
Tu gwoli wyjaśnienia powiem, że zazwyczaj film powoduje wzrost sprzedaży książek. Jeżeli książka sprzedawała się dobrze PRZED nakręceniem filmu, bywało, że wraz z premierą następował istny boom na pierwowzór literacki.
W przypadku Tunelu Strachu tak się nie stało. Po premierze filmu jej sprzedaż znacznie spadła.
Zagadka?
Niezupełnie
Powiedzmy, że pan Hooper nie zrozumiał potencjału materiału, jakim dysponował i tego, na co studio, a prawdopodobnie również pan Błock czy Hooper liczyli.
Zamiast posłużyć jako reklama dla książki, film stał się dla niej przekleństwem. Wiele miesięcy później Tunel Strachu znikł z półek księgarskich by już nigdy ich nie zobaczyć.
No, powiedzmy prawie nigdy.
Książka została wydana pod pseudonimem Owem West, bowiem jove miało nadzieję stworzyć nowe nazwisko (lub nowego autora) powieści grozy, dla którego „pierwszej" powieści film miał być milowym krokiem ku wielkiej karierze. Drugą powieścią Westa była Maska i choć sprzedawała się dobrze, sukces jego pierwszej książki został niemal kompletnie przyćmiony klapą filmu. Zanim ukończyłem trzecią z powieści Westa, pt. Czeluść powieści, jakie wydałem pod własnym nazwiskiem stały się słynniejsze niż książki Westa, toteż stwierdziłem, że rozsądniej byłoby powrócić do mojej prawdziwej tożsamości. Czeluść stała się Zmierzchem, i została opublikowana pod moim własnym nazwiskiem.
Jeżeli chodzi o Westa, muszę wyznać, iż zginął on śmiercią tragiczną, stratowany w Birmie przez stado rozszalałych wołów, kiedy prowadził poszukiwania do swojej nowej książki traktującej o gigantycznej prehistorycznej kaczce i mającej wstępnie nosić tytuł Kaczylla.
Ostatecznie Maska została wydana pod moim nazwiskiem i sprzedawała się dużo lepiej niż uprzednio dla biednego, pechowego, stratowanego przez woły Westa.
Obecnie pod moim nazwiskiem został również wydany Tunel Strachu. Stało się tak dzięki wysiłkom pracowników wydawnictwa MCA, Berkley Books i gorliwej współpracy Larry'ego Błocka. Nie dorównuje ona Opiekunom, Przełęczy śmierci czy innym spośród moich najlepszych powieści, ale jest dobra jak wiele innych i zapewne od niektórych lepsza. Ja ją lubię. Są książki, których nigdy nie pozwolę wydać ponownie. Czytelnicy nie powinni płacić za historie, które autor pisał wciąż jeszcze się ucząc tylko po to, by zobaczyć, jak kiepski był jego warsztat, zanim zdołał odnaleźć właściwą drogę Wydaje mi się, że Tunel Strachu jest ogólnie niezły. Jest zabawny. Ma jakąś treść. Tło wydarzeń jest autentyczne.
A co ważniejsze, jest naprawdę przerażający, nawet jeśli to tylko moja opinia. Mam nadzieję, że się wam spodoba.
Proszę was przy tym, byście minutą ciszy uczcili pamięć pana Westa, którego szczątki wciąż jeszcze gniją gdzieś na polu w Birmie, gdzie stado wołów – i filmowa wersja Tunelu Strachu – wdeptały jego nazbyt śmiertelne ciało głęboko w oleiste, czarne błocko.
Dean R. Koontz
***
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
