 Tadż Mahal
Tadż Mahal (inaczej: Tadź Mahal, Taj Mahal) to symbol Indii i najwspanialszy pomnik miłości niemający sobie równych na całym świecie. Został wzniesiony przez Szahdżahana z dynastii Wielkich Mongołów ku czci jego przedwcześnie zmarłej żony – Mumtaz Mahal, czyli „Perły Pałacu” (właściwie Arjmand Banu).
To indyjskie mauzoleum położone jest w Agrze, mieście nad rzeką Jamuna, w zachodniej części Niziny Gangesu, niemal 200 km od dawnej stolicy Indii – Delhi. Stanowi ono jeden z głównych punktów turystycznych przybywających do tego kraju wycieczkowiczów.
Kompleks Tadż Mahal składa się z głównej świątyni pokrytej wielką, 26-metrową kopułą o kształcie przypominającym cebulę. Do tej „świątyni miłości” prowadzi charakterystyczna dla sztuki islamu 30-metrowa brama z czerwonego piaskowca, symbolizująca wrota do Raju. Główna świątynia została osadzona na plincie, w której rogach stoją 4 wieże(minarety), z których imam ma za zadanie nawoływać wiernych do modlitwy. Fasady inkrustowane są agatami, a także kwiatami z marmuru i wersetami z Koranu, które wyrzeźbił perski artysta – Amant Khan Shirazi. Kompleks budowlany Tadż Mahal uzupełniony jest o standardowe elementy, czyli kanały wodne i podzielony na cztery części ogród krajobrazowy. Ogród perski mieszczący się przed mauzoleum ma imitować muzułmańskie wyobrażenie raju, podobnego w swym wyglądzie do tego opisywanego w Biblii.
Wnętrze Tadż Mahal ozdobiono niegdyś szmaragdami, zaś w niszy grobowej, tuż pod kopułą, umieszczono sarkofag Mumtaz Mahal oraz większy należący do Szahdżahana, umiejscowiony obok ukochanej żony przez syna cesarza – Aurangzeba.
Historia budowy Tadż Mahal związana jest ze śmiercią żony panującego w XVII w. indyjskiego syna cesarza – księcia Churrama, który po objęciu tronu nazwał się Szahdżahanem (Królem Świata). Potomek Wielkich Mongołów stracił swoją 38-letnią małżonkę w czasie porodu ich czternastego dziecka. Przeżyli razem aż 18 lat. Jak mówi legenda, Szahdżhan obiecał jej, iż nigdy powtórnie się nie ożeni, będzie opiekował się ich dziećmi i postawi na jej cześć budynek, upamiętniający ją po śmierci. Budowa Tadź Mahal trwała 22 lata (1632-1654). Przy tym grobowcu-mauzoleum pracowało 20-25 tys. robotników, których potomkowie do dziś zajmują się jego renowacją.
Tadż Mahal zbudowano z białego marmuru, który z powodu zanieczyszczenia środowiska staje się coraz ciemniejszy. Marmurowe powierzchnie pokryto tysiącem kamieni szlachetnych, półszlachetnych oraz dekoracji kaligraficznych z czarnego marmuru. w XIX w. „świątynia miłości” popadła w ruinę. W 1900 r. z rozkazu wicekróla Indii – George`a Curzona odrestaurowano podupadłe mauzoleum.
Tadż Mahal stanowi przykład szczytowych osiągnięć architektonicznych Indii doby Wielkich Mongołów. Przez mieszkańców tego kraju traktowany jest jak narodowe dzieło sztuki czy nawet swego rodzaju świętość narodową. 7 lipca 2007 r. ogłoszono go jednym z siedmiu cudów świata. Ta najwspanialsza budowla muzułmańska w Indiach została również umieszczona na Liście Światowego Dziedzictwa Kultury i Przyrody UNESCO.
©® GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
