 000
Chihuahua, ze swoją wagą pomiędzy 0,5 a 3 kg, jest najmniejszym psem świata. Istnieją dwie odmiany tej rasy: krótkowłosa (gładkowłosa) i długowłosa. Dopuszczalne są umaszczenia we wszystkich kolorach.
Przypuszcza się, że protoplasta chihuahua istniał już w V wieku n.e., jeszcze przed przybyciem Majów do Meksyku. Te małe pieski prawdopodobnie służyły Majom jako ofiary mające zjednać przychylność bogów przed śmiercią. Wiadomo, że Toltekowie, żyjący w Meksyku w IX wieku n.e., chowali psy zwane „techichi".
Były to niewielkie czworonogi o długowłosej szacie, a ich cechą charakterystyczną było to, że nie szczekały. Figurki techichi, odkryte w klasztorze Huejotzingo niedaleko stolicy Meksyku, przedstawiają psy łudząco podobne do chihuahua. Pamiątki po techichi odnaleziono również w Chichen Itza na odległym Jukatanie i wokół miasta Tulaw w pobliżu Mexico City. Fakty te wskazują, że techichi jest przodkiem dzisiejszego chihuahua.
K. de Plinde, meksykański hodowca i znawca chihuahua, twierdzi, że współczesne chihuahua wzięły się z połączenia techichi z małym bezwłosym pieskiem, który drogą lądową trafił z Azji na Alaskę, gdy kontynenty azjatycki i amerykański nie były jeszcze oddzielone Cieśniną Beringa. Uważa się, że chihuahua odziedziczył po przybyszu jeszcze mniejsze rozmiary.
Po podboju Tolteków przez Azteków w XIII stuleciu, nastał złoty wiek cywilizacji meksykańskiej. Bogacze wysoko cenili swoje psy i pobłażali im we wszystkim, podczas gdy, paradoksalnie, dla biedaków psy były pozycją w jadłospisie. W roku 1519 Meksyk został obrócony w ruinę przez Corteza. Wódz Azteków, Montezuma, zginął, a wraz z nim na setki lat zniknęły psy chowane niegdyś przez jego lud.
Przodkowie Chihuahua byli cenionymi psami ozdobnymi, jak również niezbędnymi uczestnikami tolteckich i azteckich uroczystości religijnych. W Meksyku i Stanach Zjednoczonych odnaleziono szczątki wczesnych chihuahua pogrzebane razem ze zwłokami ludzkimi. Aztekowie palili zmarłych wraz z czerwono skorymi psami składanymi w ofierze bogom. Grzechy zmarłego przechodziły na zwierzę, po czym dusza psa prowadziła duszę zmarłego do raju.
Pierwsze okazy współczesnego chihuahua zostały odkryte około roku 1850 przez turystów odwiedzających meksykański stan Chihuahua. Małe pieski szybko zdobyły popularność. Za niektóre płacono w złocie więcej niż wynosiła waga ich ciała. Przed końcem XIX wieku pierwsze sztuki chihuahua trafiły do Stanów Zjednoczonych, gdzie skrzyżowano je z terierami miniaturowymi (np. z black and tan toy terierem). Ta krzyżówka dała początek odmianie krótkowłosej. Odmiana długowłosa była efektem skrzyżowania krótkowłosych chihuahua z papillonem, szpicem i pekińczykiem. Obydwie odmiany różnią się właściwie tylko długością uwłosienia.
Rasa ponownie zwróciła na siebie uwagę w roku 1890, kiedy śpiewaczka operowa Adelina Patti otrzymała małego chihuahua w bukiecie kwiatów od prezydenta Meksyku. W latach 40. Xavier Cugat częstokroć dyrygował swoją orkiestrą trzymając na ramieniu drobnego Chihuahua. Dla wielu był to pierwszy kontakt z najmniejszym psem świata.
Filigranowy chihuahua ma zwartą, prostokątną budowę ciała, jest psem czujnym i śmiałym. Głowa jest okrągła jak jabłko, krawędź czołowa wyraźna, kufa (morda) umiarkowanie krótka i spiczasta. Oczy, podobnie jak i uszy, są duże i szeroko rozstawione. Ogon skręcony i noszony na grzbiecie. Rasę cechuje inteligencja, przywiązanie i wierność wobec właściciela, natomiast nieufność w stosunku do obcych. Chihuahua woli towarzystwo przedstawicieli swojej własnej rasy od towarzystwa psów innych ras. Najlepiej chowa się w domach bez małych dzieci. Potrafi ugryźć, jeśli mu się dokucza. Nie znosi chłodu, w zimie powinien nosić kaftanik lub sweterek.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA
|
