Żółw sundajski
Wygląd zewnętrzny: karapaks wysoki, mocno wysklepiony, barwy ciemnobrązowej lub brązowo-czarnej z kilem (ostro zakończonym wyrostkiem skórnym) pośrodku. U młodych żółwi jest bardziej płaski. Plastron najczęściej jest barwy jasnożółtej lub kremowej, rzadziej jasnobrązowy. Na brzusznych płytkach rozmieszczone są ciemnobrązowe lub czarne plamy. Głowa mała, smukła i trójkątna. Szyja długa. Z boków głowy nad oczami przebiegają żółte pasy, łączące się ze sobą na wysokości nosa.
Rozmiary: karapaks ok. 22 cm długości.
Biotop: nizinne, podmokłe obszary, jakna przykład pola ryżowe. Lubi płytkie zbiorniki o mulistym dnie.
Pokarm na wolności: wszystkożerne.
Zachowanie: aktywne za dnia przez cały rok, w ciągu którego przez większość czasu poszukują pokarmu. Potrafią szczelnie zamykać plastron w przypadku zaniepokojenia, ukrywając w skorupie głowę i łapy.
Rozmnażanie: od kwietnia do lipca samica składa od 2 do 3 jaj wielkości 50×30 mm. Wylęgnięte żółwiki mają ok. 38-48 mm długości i ważą 9-12 g.
Występowanie: wschodnia Azja: Bangladesz, Birma Kambodża, Wietnam, Malezja po Filipiny.
Żywienie w hodowli: dżdżownice, ślimaki, krewetki, ryby (najzdrowsze są te podawane w całości). Pokarm zwierzęcy powinien u nich stanowić znacznie mniej niż połowę pożywienia. Jeśli chodzi o pokarm roślinny, w sezonie polecane są liście mlecza i Cykorii podróżnik oraz mieszanki owocowo-warzywne z dodatkiem węglanu wapnia i suszonych kiełży. Pokarm podaje się 2 – 3 razy w tygodniu, ”surówki” i inne brudzące wodę pokarmy – na lądzie; zieleninę, dżdżownice i ryby – w wodzie. Późną jesienią, kiedy rozpoczyna się okres godowy żółwi, podwyższa się nieco temperaturę wody i podaje pokarm częściej.
Zachowanie w hodowli: żółw ten jest równie mało kłopotliwy w hodowli jak czerwonolicy, można nawet powiedzieć, że jest łatwiejszy. Przyczynami są: mniej intensywna przemiana materii oraz nie złuszczający się naskórek brudzący wodę. Są też znacznie mniej aktywne (czują się dobrze w stosunkowo niewielkich zbiornikach) i mają mniejszą skłonność do krzywicy. Są to jednak żółwie terytorialne, czasem agresywne w stosunku do siebie. Ugryzienia te zazwyczaj nie są groźne i nie powodują u poszkodowanego specjalnego stresu (jeśli osobniki są zbliżonej wielkości). Kiedy różnice wielkości są znaczące, wówczas mniejszy żółw może ulec stresowi, przez co straci apetyt, dozna zahamowania wzrostu i będzie bardziej podatny na choroby. Ze względu na temperament samców, nie powinno się utrzymywać obojga płci w jednym zbiorniku.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE 7 ADAM NAWARA |
