Opisy gatunków węży
PYTON KRÓLEWSKI ( Pyton regius)
Gatunek węża z rodziny dusicielowatych, jeden z mniejszych przedstawicieli podrodziny pytonów. Dość często spotykany w hodowlach terraryjnych również w Polsce. Popularny głównie ze względu na ciekawe ubarwienie, stosunkowo niewielkie rozmiary oraz względną łatwość chowu.
Jest to niewielki dusiciel o krępej, masywnej budowie ciała, w przekroju nieco trójkątny. Łuski niewielkie, gładkie. Głowa raczej niewielka, wyraźnie oddzielona stosunkowo wąskim odcinkiem szyjnym. Wzdłuż pyska wyraźna linia jamek termoczułych. Ubarwienie – tło żółte, żółto-brązowe, beżowe, na nim czarne lub ciemnobrązowe cętki otoczone często prawie białymi obwódkami. Spód ciała biały lub kremowy z czarnymi plamkami. Obecnie wśród osobników dostępnych w sprzedaży można nabyć przeróżne formy barwne.
Pyton osiąga długość zazwyczaj 90-120cm , jednak zdarzają się osobniki dorastające do rozmiaru 180cm. Przy dobrych warunkach życia dożywa 15-20 lat.
Warunki utrzymania węża: należy mu zapewnić terrarium tropikalne o układzie poziomym 100/60/60cm, wilgotność rzędu 60-75%, a temperaturę w przedziale 26-32 stopnie Celsjusza (niedopuszczalne są duże wahania temperatury). Zwierze to jest aktywne głownie nocą. Jest to łagodny wąż i nadaje się dla średnio-zaawansowanych hodowców.
Żywienie – pokarmem są zazwyczaj małe ssaki, gryzonie. W warunkach hodowli terraryjnej zjada głównie myszy, szczury, chomiki, myszoskoczki, młode kurczęta. Osobniki pochodzące z odłowu mogą niekiedy sprawiać pewne trudności z przyjmowaniem pokarmu (stosuje się wtedy żywienie przymusowe). Problem ten rzadziej dotyczy węży urodzonych w niewoli. Wśród osobników odłowionych często spotyka się różnego rodzaju infekcje układu pokarmowego.
Zachowanie : W razie zagrożenia często zwija się w “kłębek”, czemu zawdzięcza swoją anglojęzyczną nazwę – Ball Python. W hodowli terraryjnej przyzwyczaja się do ludzi i to zachowanie zanika. Aktywny nocą, dzień spędza w ukryciu.
Rozmnażanie - zapłodnienie ma zwykle miejsce w lutym bądź marcu, węże na gniazdo wybierają najczęściej nory drobnych ssaków, termitiery, wilgotne zagłębienia wśród skał i korzeni. Samica składa 5-8 jaj, którymi zwykle się opiekuje. Po około 2 miesiącach lęgną się 30-35 centymetrowe młode.
Występowanie - Afryka Zachodnia i Środkowa (Sierra Leone, Sudan, Benin, Togo, Ghana i Senegal).
Gatunek chroniony międzynarodową konwencją CITES oraz odpowiednimi przepisami Unii Europejskiej. Zgodnie z ustawą o ochronie przyrody wymaga rejestracji.
PYTON ZIELONY (Morelia viridis)
Gatunek nadrzewnego węża z rodziny dusicieli. Jest to średniej wielkości dusiciel o zielonym ubarwieniu.
Wymiary - ok. 120-190 cm, max ok. 250 cm.
Warunki utrzymania: wąż ten potrzebuje terrarium o wymiarach 150x60x60, o wilgotności 75-85%. Należy mu zapewnić temperaturę 26-31 stopni Celsjusza. Terrarium powinno zawierać gałęzie po których wąż będzie mógł się wspinać. Polecany jest dla zaawansowanych hodowców.
Biotop - wąż nadrzewny; zamieszkuje dżungle.
Pożywienie - gryzonie: króliki, myszy, szczury, chomiki.
Zachowanie - aktywny w nocy.
Rozmnażanie - gody w okresie zimowym, po 70-90 dniach od kopulacji samica składa jaja, zwykle od 12 do 24, następnie przystępuje do inkubacji, która trwa zwykle 45 do 55 dni.
Występowanie - Papua-Nowa Gwinea, Półwysep Jork oraz okoliczne wyspy.
Gatunek chroniony międzynarodową konwencją CITES oraz odpowiednimi przepisami Unii Europejskiej. Zgodnie z ustawą o ochronie przyrody wymaga rejestracji.
Jest gatunkiem zagrożonym wyginięciem, na Papui Nowej Gwinei poluje się na niego dla skór.
PYTON TYGRYSI (Pyton molurus)
Gatunek węża z rodziny dusicieli. Jeden z największych gatunków pytonów świata. Mniejszy jedynie od pytona siatkowatego.
Wyróżnia się dwa podgatunki pytona tygrysiego:
• Pyton tygrysi jasnoskóry (Python molurus molurus) – podgatunek nominalny. Zamieszkuje wschód Pakistanu, Indie, Nepal i Cejlon (Sri Lanka).
• Pyton tygrysi ciemnoskóry (Python molurus bivittatus) – żyje w Birmie, na południu Chin, w Laosie, Malezji i Indonezji, a także na wyspach: Celebes, Jawa i Borneo.
Systematyka nie wyróżnia podgatunku P.m. pimbura – który oficjalnie zaliczany jest do P.m. molurus.
Wygląd – piękny, ogromny i zazwyczaj łagodny wąż. Z tego względu często hodowany w domach. Ma silne i masywne ciało o obwodzie większym niż udo dorosłego mężczyzny. Dorosły osobnik potrafi stwarzać zagrożenie dla życia człowieka.
Ubarwienie formy nominalnej (wild type) węża stanowią jasno lub ciemnobrązowe, nieregularne duże plamy oddzielone od siebie cienkimi, jasnożółtymi pręgami. Plamy są jaśniejsze w części centralnej, ciemniejsze zaś przy krawędziach. Istnieje szereg odmian barwnych jak np. albino, green, labirynth.
Rozmiary – w zależności od podgatunku, osobnik nominalny może dorosnąć do 8 m (rekord 8,23 m 182,76 kg, obwód 71,12 cm). Osobniki hodowane w Polsce rzadko przekraczają 5 m (samice).
Warunki utrzymania – należy zapewnić wężowi terrarium tropikalne, dla jednego dorosłego osobnika minimum 250x150x150. Wilgotność powinna wynosić 70%,a temperatura 26-27 stopni C, pod promiennikiem do 33 stopni C; w nocy zaleca się obniżenie o 2-3stopnie C. Pytony tygrysie są aktywne nocą. Gatunek ten łatwo się oswaja, ale z powodu dużych rozmiarów polecany jest dla zaawansowanych hodowców. Dożywa nawet 40 lat.
Pożywienie – głównie ssaki – myszy, szczury, króliki, a także mniejsze ssaki parzystokopytne (w naturze), ale nie gardzi też ptactwem. Generalnie zjada większość zwierząt, które uda mu się upolować. Na wolności atakuje także np. młode antylopy.
Biotop – mokradła.
Gatunek chroniony międzynarodową konwencją CITES oraz odpowiednimi przepisami Unii Europejskiej. Zgodnie z ustawą o ochronie przyrody wymaga rejestracji.
WĄŻ ZBOŻOWY (Pantherophis guttatus)
Wąż zbożowy, zwany też zbożówką jest gatunkiem z rodziny połozowatych. Do niedawna klasyfikowany w rodzaju Elaphe.
Często występuje także dzika hybryda węża zbożowego i Panthetrophis emoryi (eng. Great Plains Ratsnake).
Wygląd – ubarwienie niezwykle zróżnicowane, najczęściej występujące to: tło pomarańczowe lub rudobrązowe, na nim występują duże, nieregularne czerwone plamy w czarnych obwódkach. Brzuch jest białawy z czarnymi plamami w kształcie prostokątów. Głowa niewielka, a pysk zaokrąglony, oczy zaś mają okrągłe źrenice i złociste tęczówki. Całe ciało muskularne. W chwili obecnej na skutek intensywnej hodowli istnieje około stu odmian barwnych węża zbożowego. Zwykle dorasta do ok. 130 cm. Rekordowe osobniki osiągały ok. 180 cm. Waga dorosłego osobnika to ok. 400-500 g, ale zdarzają się osobniki ważące blisko 1kg.
Warunki utrzymania – jest to wąż powszechnie hodowany w warunkach domowych. Jest to dobry wybór dla początkujących terrarystów, nie objęty ochroną przepisami Unii Europejskiej. Łatwy w utrzymaniu, hodowli i rozmnażaniu (należy go zimować przed kopulacją), jednak karmienie młodych osobników bywa uciążliwe. Owocem wieloletniej selektywnej hodowli jest ogromna gama odmian barwnych, oferująca mutacje w zakresie koloru i wzoru, gdzie niektóre odmiany nieznacznie tylko przypominają żyjące na wolności osobniki. Terrarium, w którym będzie przebywał wąż powinno mieć następujące wymiary: 100x50x40. Wilgotność powinna wynosić 50-70%, a temperatura 24-28 stopni C. Węże te wykazują całodobową aktywność. Żyją ok. 20 lat.
Pożywienie – Odżywia się głównie gryzoniami i jaszczurkami (głównie za młodu), sporadycznie nietoperzami i ptakami.
Rozmnażanie – W warunkach naturalnych gody odbywają się zwykle wiosną. Samica po ok. dwóch miesiącach składa od kilku do nawet 30 jaj, z których po ok. 55-60 dniach wykluwają się młode o długości ok. 25-30 cm. Przez pierwszy tydzień odżywiają się zapasami z jaja, po czym przechodzą pierwszą wylinkę i przystępują do samodzielnego żerowania.
Występuje najczęściej na polach uprawnych, zadrzewianiach i nieużytkach środkowej i południowo-wschodniej części Ameryki Północnej.
BOA DUSICIEL (Boa constrictor)
Gatunek węża z rodziny dusicieli, jeden z przedstawicieli podrodziny boa.
Prawdopodobnie najbardziej znany z dusicieli, jego wizerunek został rozpowszechniony w literaturze i filmie. Jeden z częściej hodowanych węży w domowych terrariach. Jest gatunkiem poważnie zagrożonym wyginięciem, niektóre podgatunki zostały prawie doszczętnie wytrzebione.
Jest to stosunkowo duży dusiciel o krępej budowie, ciało osiąga największy obwód w okolicy połowy długości. Głowa niewielka, wyraźnie wyodrębniona, o trójkątnym kształcie, oczy niewielkie, charakterystyczna pionowa źrenica, tęczówka jasnożółta. Ubarwienie różni się nieco w zależności od podgatunku. Podstawowe tło – szare lub beżowe, po bokach ciała ciemniejsze, wzdłuż całego ciała przebiegają poprzecznie nieregularne pasy o barwie ciemnobrązowej, ceglastej czasem czarnej, otoczone żółtymi lub białymi obwódkami, bliżej ogona pasy rozszerzają się i pod koniec zlewają, niekiedy przybierając tam barwę czerwoną. Po bokach ciała widoczne mniejsze brązowe lub czarne plamy o kształcie zbliżonym do rombów. Wzdłuż głowy przebiegają mniej lub bardziej wyraźne trzy ciemniejsze pasy.
Rozmiary - dorasta, w zależności od podgatunku i populacji, do 3–4 metrów. Samice są zazwyczaj o 30–50 cm dłuższe od samców. Osobniki hodowane w niewoli bardzo rzadko osiągają długość 3,5 metra, najczęściej nie przekracza ona 2,5 m, co jest m.in. skutkiem częstego chowu wsobnego spokrewnionych osobników.
Warunki utrzymania – Boa dusiciel powinien być utrzymywany w terrarium o wymiarach 190x70x150 o wilgotności 75% i temperaturze 27-31° C, pod promiennikiem do 35° C. Wąż ten jest aktywny nocą. Nadaje się do utrzymywania przez średnio zaawansowanych hodowców. Dorosłe osobniki mogą stanowić zagrożenie dla zdrowia bądź życia człowieka. Dożywa 30 lat.
Występowanie - większa część Ameryki Środkowej i Południowej, od północnego Meksyku po środkową Argentynę.
Biotop - tropikalne lasy równikowe, niektóre podgatunki żyją w nieco chłodniejszym i bardziej suchym klimacie. Prowadzi przeważnie naziemny tryb życia, jednak w poszukiwaniu pokarmu często wchodzi na drzewa. Za dnia większość czasu spędza w rozmaitych kryjówkach – jamach, pomiędzy korzeniami drzew itp. Często spotykany w okolicach zbiorników wodnych, wiele czasu spędza też w ich płytkich wodach.
Pokarm – w naturze poluje na niewielkie ssaki, ptaki, płazy, gady, a nawet ryby, w warunkach terraryjnych karmiony jest szczurami, chomikami, świnkami morskimi, królikami i kurczętami. Jak wszystkie dusiciele, ofiarę dusi, a następnie połyka w całości. Trawienie zajmuje kilka dni, czas ten wąż spędza w ukryciu.
Zachowanie – wąż aktywny nocą (w terrarium zwykle ożywia się po zgaszeniu oświetlenia), dzień spędza w kryjówkach.
Niektóre podgatunki i ich zasięg:
– Boa constrictor constrictor – boa czerwonoogonowy – Brazylia, Ekwador, Trynidad i Tobago
– Boa constrictor imperator – boa cesarski – północny Meksyk, północno-zachodnie Peru
– Boa constrictor occidentalis – boa argentyński – Argentyna, Paragwaj
– Boa constrictor ortoni – Peru
– Boa constrictor amarali – boa krótkoogonowy – wschodnia Boliwia, południowa Brazylia
– Boa constrictor melangaster – boa czarnobruchy – Ekwador
– Boa constrictor sabogae – wyspa Saboga
– Boa constrictor nebulosa – Dominika
– Boa constrictor sigma – wyspa Marias
– Boa constrictor orophias – wyspa Santa Lucia
WĄŻ MAHONIOWY (Boaedon fuliginosus)
Biotop – zamieszkuje tereny suche, półpustynne oraz suche części lasów. Jest częstym bywalcem w pobliżu siedzib ludzkich. Z natury jest łagodnym wężem.
Rozmnażanie – wąż mahoniowy jest wężem jajorodnym.
Rozmiary – samce dorastają do 90 cm. Samice do 130 cm; samice są większe od samców.
Warunki utrzymania – terrarium dla tego węża powinno mieć wymiary 120x60x60cm, wilgotność 50-60%, a temperatura 25-28 stopni Celsjusza. Jest aktywny nocą, żyje ok. 20 lat. Nadaje się dla początkującego hodowcy. Nie trzeba go rejestrować.
Pokarm: żywi się ptakami, żabami, jaszczurkami, małymi ssakami.
Zachowanie – jest spokojny. Zarówno gody, jak i kopulacja przebiegają nocą. Samica w jednym miocie może złożyć do 16 jaj. Po ok. 60 dniach inkubacji w temperaturze 26-28 °C lęgną się młode węże. Zaraz po urodzeniu osiągają długość od 15 do 25 cm. Po upływie ok. 3-4 miesięcy węże osiągają długość 30-40cm.
Występowanie – na terenie całej Afryki. Głównie na stepach, sawannach i lasach podzwrotnikowych.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE 7 ADAM NAWARA |
