Nad brzegiem sinej, wiślanej wody
Siadła przy świetle księżyca
Wprost nadzwyczajnej, pełna urody
Jedna warszawska dziewica.
I patrząc w Wisłę, która okrutnie
Czarnym szumiała otmętem
Biednaż ja, biedna, szeptała smutnie,
Z, oj, czystem życiem przeklętem.
A gdy złamana i nieszczęśliwa
Na pomoc wzywa Opatrzność
Nagle z głębiny rycerz wypływa
I staje przed nią na baczność.
Młody i piękny, kwitnący zdrowiem,
Groźnie wyglądał, lecz godnie.
Z przodu ma pancerz, szyszak na głowie,
A z dołu blaszane spodnie.
Podchodzi do niej, grzecznie się wita,
Na brzegu przy niej usiada,
Całuje rączki, o zdrowie pyta
I takie mowe zakłada:
Dziewico z zębem czasu draśnięta
Dla ciebie wyszedłem z głębi,
Zara ci przerwę boleści pęta
Tylko mnie mów, co cię gnębi.
Na to dziewica mówi: Rycerzu,
Chociaż to sprawy dyskretne,
Powiem ci wszystko, bo masz w pancerzu
Rycerskie serce szlachetne.
Tyle lat mieszkam, jakby nie było
W, to tej , Warszawie, mój panie,
Aż mnie się w końcu bardzo znudziło
To życie w panieńskim stanie.
Wiecznie samotna chodzę po mieście
Nie jest to dla mnie pierwszyzna
Ach, jakby mnie się przydała nareszcie
Stuprocentowa mężczyzna.
Rycerz się wzdrygnął okropnym ruchem
Na to życzenie kobiety
I rzekł: Przepraszam, ja jestem duchem
Nie mogę służyć, niestety.
A ona na to, hycła do wody
Fale zalały jej lica
Tak to zginęła w kwiecie urody
Ostatnia warszawska dziewica.
Nad brzegiem sinej, wiślanej wody
Siadła przy blasku księżyca
Wprost niebywałej, nieziemskiej urody
Ostatnia warszawska dziewica
A kiedy smutna i nieszczęśliwa
Na pomoc wzywa Opatrzność
Nagle z głębiny rycerz wypływa
I staje przed nią na baczność
Dziewico z zębem czasu szarpnięta
Dla ciebiem wypłynął z głębi
Zara ci przerwę boleści pęta
Tylko mnie mów, co cię gnębi
Wiecznie samotna chodzę po mieście
Dla mnie to już nie pierwszyzna
Ach, jakby mnie się przydała nareszcie
Stuprocentowa mężczyzna
A rycerz kładąc rękę na biuście
Mówi do smutnej kobiety
Szanowna pani, nie jesteś w mem guście
Nie mogę służyć, niestety
A ona na to hycła do wody
Fale zalały jej lica
Tak to zginęła nieziemskiej urody
Ostatnia warszawska dziewica
Nad modrą falą, goniąc spojrzeniem
Smutna usiadła dziewica.
Pierś rozedmaną czułem westchnieniem,
Chustką podciera swe lica:
-Żegnaj mnie ojciec, żegnaj mnie matka,
Już nie wytrzymam tej męki.
Próżno trudziłam się do ostatka,
Dziś zginę z własnej swej ręki.
Tak smutną dolę opłakująca
Już się szykuje do skoku,
Wtem czyjaś ręką z boku ją trąca,
Cud dzieje się na jej oku.
Cud jaśniejący w słońcu wspaniale,
Jakim się w bajkach zachwycasz.
Oto znienacka pienią się fale,
Z fal wstaje złocisty rycerz.
Czuć, że jest duchem po pierwszym słowie,
Groźnie wygląda, lecz godnie.
Pancerz ma z przodu, hełm ma na głowie,
A niżej, jak zwykle... spodnie.
-Dziewico czysta, wiem, żeś nietknięta,
Dla ciebie wyszedłem z głębi.
Pragnę ci zerwać boleści pęta,
Tylko mnie mów, co cię gnębi!
Chceszli klejnoty, chceszli pałace,
Czy chceszli zniżki do kina?
Wszystko ja dam ci, wszystko zapłacę,
Powiedz, dziewico jedyna!
Chceszli, by każdy podziwiał cię by,
Chcesz być królewną zaklętą?
Chcesz złote miasta, Chcesz złote zęby?
Wszystko ci dam, boś nietknięta.
Nic mi klejnoty, nic mi pałace
- Rzecze dziewica żałosna.
- Wszystko zapomnę, wszystko niech stracę,
Czterdziestą mija mnie Wiosna!
Wszystko niech stracę, wszystko zapomnę.
- To mówiąc spuszcza oczęta.-
Jedno życzenie mam ją ogromne,
Żebym już raz była tknięta!
Rycerz się wzdrygnął okropnym ruchem
Na to życzenie kobiety.
I rzekł: - Przepraszam, wszak jestem duchem,
Nie mogę służyć, niestety.
Potem ją ujął i rzucił do wody,
Fala zakryła jej lica.
Tak to zginęła w kwiecień urody
Ostatnia warszawska dziewica |
