Huber Maksymilian Tytus
(1872-1950)
rys. 17. Maksymilian Tytus Huber
Urodził się 4 stycznia 1872 roku w Krościenku nad Dunajcem. Uczył się w szkole ludowej w Limanowej, a od 1881 roku w gimnazjach w Krakowie, Nowym Sączu, Kołomyi i Lwowie. Od początku wykazywał wybitne uzdolnienia matematyczno - przyrodnicze. Jako uczeń dostrzegał już nieścisłości w wykładach z fizyki, dla ich wyjaśnienia zapoznał się samodzielnie z podstawami rachunku różniczkowego.
W 1899 roku wstąpił na wydział inżynierii Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Tutaj już od pierwszego roku studiów samodzielnie pracował naukowo, publikując między innymi w lwowskim "Czasopiśmie Technicznym" swoje prace.
Stopniowo jego zainteresowania skupiały się na tych zagadnieniach matematycznych, które miały znaczenie dla zastosowań technicznych.
W 1894 roku został asystentem, a w 1896 uzyskał stypendium i pogłębiał swoją wiedzę na wydziale matematycznym uniwersytetu berlińskiego. Po powrocie ze Lwowa przez krótki okres zajmował się praktyką inżynierską, szybko jednak ponownie poświęcił się pracy naukowej nad rachunkiem wariacyjnym i liczbami pierwszymi.
Od 1899 roku wykładał mechanikę teoretyczną i budowlaną na Wyższej Szkole Przemysłowej w Krakowie. W 1904 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych za pracę "Przyczynek do teorii stykania się ciał sprężystych", stanowiącą istotny wkład do teorii sprężystości. Rozwiązał w niej obliczeniowo zagadnienie tzw. bezwzględnej miary twardości. W tym samym roku opublikował najważniejszą ze swych prac "Właściwa praca odkształcenia jako miara wytężenia materiału", w której sformułował hipotezę, iż "można z wielkim prawdopodobieństwem uważać energię odkształcenia postaciowego za miarę wytężenia materiału". Jest to tak zwany warunek plastyczności stanowiący podstawowe kryterium klasycznej teorii plastyczności. Hipoteza ta doczekała się uznania dopiero w ćwierć wieku później.
W 1908 roku Huber objął Katedrę Mechaniki Technicznej Lwowskiej Szkoły Politechnicznej, a w 1914 został wybrany rektorem tej uczelni.
W objęciu tej funkcji przeszkodził mu jednak wybuch I wojny światowej. Poszedł na front i we wrześniu 1915 roku dostał się do niewoli rosyjskiej. Przebywał w Kazaniu, gdzie dzięki wstawiennictwu wybitnego uczonego rosyjskiego Timoszenki mógł kontynuować pracę naukową, wykładał nawet fizykę w polskim gimnazjum.
W roku 1918 powrócił do kraju i wykładał na Politechnice Lwowskiej, a od 1928 roku na Politechnice Warszawskiej.
Był członkiem wielu towarzystw naukowych, a także prezesem Akademii nauk Technicznych w Warszawie.
Godnie także reprezentował Polskę na forum międzynarodowym, przedstawiając swe pionierskie prace w zakresie teorii płyt, teorii współdziałania płyty z żebrem przy zginaniu oraz teorii stopów grzybkowych. Dbał przy tym, by wiązać wyniki swych dociekań z konkretnymi zastosowaniami technicznymi i przedstawiał je w sposób zrozumiały dla inżynierów.
Od 1932 roku do wybuchu II wojny światowej kierował pracami badawczymi w Departamencie Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych. Brał też czynny udział w pracach Polskiego Komitetu normalizacyjnego.
W okresie okupacji nadal twórczo pracował i uczestniczył w tajnych wykładach. Po wojnie wykładał na Politechnice Gdańskiej i Akademii Górniczo - Hutniczej w Krakowie. Zmarł w Krakowie 9 grudnia 1950 roku. Był znakomitym pedagogiem i wychowawcą młodzieży, wielce popularnym wśród studentów. Pozostawił 17 książek i ponad 200 artykułów i innych prac.
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
